Miskraam

Wat erg, succes nog.

allereerst, veel succes en sterkte gewenst, dit is een groot verlies.

hier een site waar wat info te vinden is, lijkt mij een goede site..
http://home.wxs.nl/~braam/miskraam.html

Helaas geen ervaring maar toch suc6.. Ik zal even wat info voor je zoeken

Sorry, geen ervaring met miskramen, maar ik kan je wel sterkte wensen. Sterkte.

Nu ruim 13 jaar geleden is bij mij hetzelfde gebeurd.
Ik ging gewoon op controle bij de verloskundige, toen ik bijna 31 weken zwanger was. Mijn zoon was rustig in mijn buik normaal gesproken, dus als ik hem een paar dagen niet og nauwelijks voelde, maakte ik me geen zorgen.
Bij de controle bleek hij te zijn overleden.
Ik heb een normale bevalling gehad en ik vond het heerlijk om hem daarna in mijn armen te kunnen houden.
Na al die tijd kan ik er 'gewoon' over praten, maar het heeft wel tijd nodig gehad.

Heel veel sterkte meisje...

De meeste mensen vertellen pas na drie maanden zwangerschap dat ze een kind verwachten. Dan is het grootste gevaar op een miskraam (abortus) geweken. De schattingen over hoeveel zwangerschappen in een miskraam eindigen, lopen sterk uiteen. Dertig procent wordt gezegd, maar ook wel 75. Dat lijkt heel hoog, maar daarbij worden de zwangerschappen, die binnen zes weken na de vorige menstruatie eindigen, ook gerekend. In die periode heeft de vrouw vaak nog niet in de gaten dat ze zwanger is. De eerste zwangerschap gaat vaker fout dan latere zwangerschappen. Twee of meer opeenvolgende miskramen kan reden voor onderzoek zijn.

Een miskraam meldt zich vaak via vaginale bloedingen, die donker kunnen zijn of klonten of slijm bevatten. Buik- en rugpijn zijn ook voortekenen. Maar deze symptomen hoeven niet altijd een miskraam te betekenen! Het is wel onvermijdelijk als er een voortdurend bloedverlies is met ontsluiting (onvermijdelijke abortus). De baarmoeder kan zich ledigen, waarna de baarmoederwand zich sluit en de bloeding ophoudt (volledige abortus). Bij een gedeeltelijke lediging van de baarmoeder blijft de baarmoedermond open en gaat de bloeding door. Let ook op bij plotselinge, hevige buikpijn tussen de vijfde en tiende week van de zwangerschap. Dit kan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap betekenen (in de eileiders) en is levensbedreigend. Raadpleeg dan meteen uw arts.

Bij een miskraam gaat het soms om een embryo, die zich niet goed ontwikkelt. Een misvorming in de baarmoeder of een infectieziekte kan ook een miskraam veroorzaken. Als een kindje na 16 of 20 weken wordt geboren, spreekt men over een ontijdige geboorte, een late foetusdood of doodgeboorte. Vaak kan ook geen duidelijke oorzaak voor een miskraam worden gevonden. Vrouwen boven de 40 hebben verhoogde kans op miskramen, net als vrouwen die zwanger worden na een behandeling wegens verminderde vruchtbaarheid of onvruchtbaarheid. Twee- of meerlingzwangerschappen hebben verhoogde kans fout te gaan, en zwangerschappen met een gebrekkige placenta.
Bron: http://www.gezondheidsplein.nl/

Heel erg jammer voor je. Mijn zus heeft precies hetzelfde gehad, na 10 weken hield ook de hart op met kloppen. Maar ik wil je toch vertellen dat je snel nog een keer moet proberen vanwege je leeftijd. Ik ben zelf ook sinds kort vader, en weet hoe mooi het is en dit gun ik iedereen. Ik vind het echt heel erg rot voor je. Maar kom op, en nog een keer proberen.

Ten eerste, heel veel sterkte gewenst, een miskraam is niet niks.

Op fok is een topic waar al een hoop mensen hun ervaringen opgeschreven hebben:
Zwanger... en dan gaat het mis....

Ikzelf heb vorig jaar ook een miskraam gehad met 9 weken zwangerschap (22 mei 2002). Dit begon met bloedverlies (15 mei_{op mijn 4e trouwdag}) en een week later is "het"er dus uitgekomen. Ik heb het zelf niet kunnen opvangen en ben een dag later zelfs nog gecuretteerd in het ziekenhuis omdat het nog niet helemaal schoon was. Ik had met het eerste bloedverlies verder helemaal geen klachten, alleen toen het echt loskwam had ik heftige weeën.
Het sneller zwanger zijn is in mijn geval dus wel gelukt. Ik had na een week of 6 weer een menstruatie en eind augustus was ik weer zwanger, en op 22 mei!!! is dus Sven geboren.

[Dit bericht is gewijzigd door easy-going op 23-10-2003 16:21]

Tja wat moet ik tegen je zeggen. Alle cliches heb je vast al gehoord. Ik weet het nog goed, je kan in ieder geval zwanger worden, volgende keer beter, ach het zal wel niet goed geweest zijn.

Ik wist met 10 weken dat het kindje niet meer leefde, heb besloten om het spontaan te laten gebeuren vond dat het meest natuurlijke. We waren op vakantie in Zeeland twee weken later. Ik verloor 's avonds wat slijm en de volgende dag kreeg ik krampaanvallen (mini weeen) en verloor ik veel bloed. Heel veel bloed zal ik maar zeggen. Zoveel dat na contact met mijn eigen huisarts overlegd werd dat ik toch maar naar het ziekenhuis moest. Hier ben ik alsnog gecurreteerd. Voor mij was het mooi dat ik 30 geleden in datzelfde ziekenhuis geboren was. De cirkel was rond.
Ik vond het die dag allemaal niet fijn, ik bleef bloedproppen verliezen en had koppijn.
Ieder maakt hierin zijn eigen keuze, belangrijker is hoe je er hierna mee omgaat. Ik ben er te makkelijk mee omgegaan en kreeg later een klap. Het is natuurlijk niet te vergelijken met het verhaal hierboven van 30 weken, maar toch ook m,ijn pijn was daar. Inmiddels heb ik een prachtige dochter en is nummer 2 onderweg.
Veel sterkte met je verlies.

Oh nog vergeten,. twee maanden later was ik zwanger en het schijnt inderdaad zo te zijn dat je sneller zwanger wordt, dit ivm je hormonen die nog in je lichaam zitten.

Misschien kun je in dit topic Zwanger... en dan gaat het mis... meer ervaringen lezen.
Veel sterkte !

Nou meis, genoeg reactie meteen gekregen.
ook nog even langs deze weg veel sterkte en we spreken elkaar.

Lieve Caroline, ik heb op de zelfde manier mijn eerste kindje verloren, buiten al het verdriet om is het eigelijk makkelijk gegaan, even buikpijn en alles was er uit, ik zag niet echt een vruchtje, hey was gewoon een prop, en alles was bijna net als een heftige menstruatie.
Ik raad je aan om toch met je huisarts te overleggen, tenslotte is ieder mens verschillend.
ik wens je heel veel sterkte ! en een dikke knuffel en goede moed voor de toekomst
frummeltje

Wat afschuwelijk voor je... Ik wens je heel veel sterkte.

Als je eraan toe bent, kijk dan even in dit topic: Bewust alleenstaand ouderschap

O, ik zie net dat je daar al gepost hebt.

Een andere mogelijkheid is een mailinglist, die ik opgericht heb, voor Bewust Alleenstaande Moeders. Een hele fijne lijst, waar veel vrouwen lid van zijn die op dezelfde manier als jij zwanger zijn geworden. Ook zitten er - helaas - mensen bij die een miskraam hebben gehad. Ik denk dat je er veel herkenning kunt vinden. Als je meer wilt weten, mail me dan maar. Mijn e-mailadres staat in mijn profiel.

Nogmaals sterkte!

Wil je alleen heel veel sterkte toewensen..........

Caroline,
Ik heb 3 weken geleden een miskraam gehad. Het is mij tegengevallen wb de pijn, die vond ik heftig.
Ik was 6 weken zwanger toen ik begon te vloeien, de buikpijn kwam later. Al met al ben ik er een week of twee mee bezig geweest voordat ik het vruchtje verloor, dat groter was dan ik verwacht had. Ik heb het wel even bekeken maar kon er weinig herkenbaars in zien.
Het schijnt dat het een week of 6 kan duren voor je cyclus weer op gang komt, ik ben echter nu (2 weken na het stoppen van het vloeien) alweer ongesteld.
Als je nog meer wilt weten, vraag gerust!
Sterkte meid!

En als we het er dan toch over hebben, Moussy en Phileine hebben mij virtueel door de nachten heengesleept.
Lieve schatten, dank jullie wel! Zonder jullie had ik het een stuk zwaarder gehad

Caroline, het is verschrikkelijk om mee te maken. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van dit verlies! Ik hoop dat het een volgende keer beter afloopt.

Ook mijn verhaal staat in het eerder genoemde topic.

Ik heb #2 ook maar geopend om verder te praten over dit onderwerp.

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 20:00 schreef melonovy het volgende:
Ik heb #2 ook maar geopend om verder te praten over dit onderwerp.

---

sorry, dit topic bestond al ... Zwanger.. en dan gaat het mis 2

Wat rot voor je Caroline. Sterkte de komende tijd.

Ik heb eind augustus met 11 weken een miskraam gehad. Het begon bij mij op een vrijdagavond met bloedverlies, niet heel veel, maar wel continue zonder krampen of pijn. Volgende ochtend naar de huisarts die nog wel hoop had omdat de baarmoedermond gesloten was, ik zelf was er al van overtuigd dat het mis was.

Zaterdagnacht kreeg ik echt erge krampen met veel bloedverlies en veel grote stolsels. De pijn was overigens wel heftiger dan ik verwacht had, ik begrijp wel waarom ze het mini-weeen noemen. Een warme kruik en warme douche hielpen wel een beetje.
De heftige krampen hebben denk ik zo'n 3 uur geduurd, toen was het over. De volgende ochtend ging ik plassen en floepte de vruchtzak eruit. Een stuk groter dan ik dacht (met 'aanhangsel' toch wel zo'n 15cm).
Ik heb er wel naar gekeken, maar ik heb niet echt een vruchtje gezien, het leek meer gevuld met bloed. Weet overigens ook niet of er een vruchtje in heeft gezeten, heb geen echo gehad van tevoren zoals jij. Ik heb het wel in een potje gedaan omdat ik dacht de verloskundige het misschien nog wilde zien (die vond dit overigens niet nodig).
Het klinkt misschien gek maar ik was ook wel een beetje trots, zo van: er is wel degelijk iets gegroeid in mij. Heb het ook nog aan een vriendin laten zien (mijn vriend zat in het buitenland), was voor mij toch wel belangrijk dat iemand anders het ook gezien heeft.

Ik heb nog zo'n dag of 10 licht bloedverlies gehad. Verder meteen weer een normale cyclus.

Het verdriet is inmiddels wel een stuk minder, maar af en toe heb ik er nog wel last van. Het heeft mij wel geholpen het verhaal regelmatig te vertellen. Een erg goed boek vond ik: "Als je zwangerschap misloopt" van M. van Buuren en W. Braam. Echt een aanrader.

Ik probeer gewoon weer zwanger te raken, nog niet gelukt (zie ook topic wachten op een tweede streepje). Geloof niet dat je extra snel zwanger kan worden helaas.

Pffff...... het is een beetje een lang verhaal geworden. Maar ja, het is ook wel iets ingrijpends.

Ik heb afgelopen februari ook een miskraam gehad, nadat ik begin januari te horen had gekregen dat het hartje gestopt was met kloppen. Ik vond het erg lang duren voordat vervolgens de miskraam ook daadwerkelijk kwam. Je loopt de hele tijd met het gevoel dat het elk moment kan gebeuren. Uiteindelijk begon het bij mij 's avonds met buikpijn. 's Nachts werd de buikpijn erger en kwam er bloedverlies bij. Ergens rond 03.00 verloor ik het vruchtje. Ik had mijn bril niet op en ik heb het dus niet echt goed gezien, maar het vruchtje was al heel lang 'dood' en ik heb begrepen van de vk dat het dan toch niet meer echt herkenbaar is als vruchtje. Ik dacht dat ik er toen vanaf was, maar de pijn en het bloedverlies werd vervolgens alleen maar heviger. Om 06.30 heb ik de vk gebeld en die heeft mij naar het ziekenhuis gestuurd, waar ze me nog na hebben gecuretteerd. Er was heel veel weefsel achtergebleven.
Al met al is de pijn en het bloedverlies me echt tegengevallen. Na de curettage ben ik nog lang blijven bloeden. Wel ben ik heel snel daarna weer opnieuw zwanger geworden.

edit - zowel de vk als de gynaecoloog hadden het vruchtje graag willen zien, het was het eerste waar ze naar vroegen, maar ik heb er geen seconde bij stilgestaan om dat te bewaren.

Hoi, ff een reactie van een vader!!!
Mijn vrouw heeft nu inmiddels 8 ( acht) miskramen achter de rug, en dat terwijl onze eerste zoon "in 1 keer raak "was.
Wij hebben inmiddels alle onderzoeken gehad die er zijn ( zowel mijn vrouw als ik zijn onderzocht) en daar is niets uitgekomen.
De gynocologen staan voor een raadsel!!!!
Wel is vast komen te staan dat de laatste 2 keer een tweeling was.
Bij mijn vrouw gaat het elke keer in dezelfde periode verkeerd( na +/- 8 a 9 weken zwangerschap) en ze is 2 keer gecureteerd.
Wij houden er ernstig rekening mee dat onze zoon enigs kind zal blijven hoe verdrietig we dat ook vinden.

Veel sterkte ermee.

Ik zou wel veel meer willen zeggen, maar er is niet veel zinnigs meer wat ik erover zou weten te zeggen.

Ik begrijp uit je verhaal dat je erg graag moeder wilt worden, en dat herken ik, want ik wil ook erg graag vader worden. Dus begrijp ik dat wat er nu is misgegaan je veel pijn moet doen.

Post hier als je wilt nog even hoe het verder met je gaat. Met het verwerken van deze gebeurtenis, en hopelijk ook met het opnieuw zwanger worden.
(Niet dat ik nieuwsgierig ben, maar ik wil wel graag alles weten )