* Andrei Tarkovsky
Welkom bij het topic over Andrei Tarkovsky. Hier vind je alles over een van de grootste regisseurs allertijden. Zijn biografie, zijn films en andere leuke wetenswaardigheden. Voor de luie Fok!kers onder ons staat er een stuk verderop een samenvatting.
* Biografie
Eerst even wat droge feitjes. Hij werd geboren op 4 April 1932 in Zavrazhe, Ivanono, Rusland (tegenwoordig Wit-Rusland), onder de naam Andrei Arsenyevich Tarkovsky. Hij was de zoon van de poëet Arseni Tarkovsky, wiens poëzie onder andere terug te vinden is de films Zerkalo, Stalker en Nostalghia, en de actrice Marian Ivanovna, die te zien is in Zerkalo. Zijn ouders scheidden van elkaar toen hij nog een kind was. Voordat hij de VGIK Moskou filmschool ging volgen in 1959, studeerde hij Arabisch aan het Moskou Institute van Oosterse talen van 1951 tot 1954 en Geologie in Siberië. Als afsluiting van die studie maakte hij het prijzen winnende Katok i skripka beter bekend als The Streamroller and the Violin. Het script hiervan schreef hij met Andrei Mikhalkov-Konchalovsky, met wie hij later ook het script zou schrijven voor Andrei Rublyov. Dit zou het begin zijn van een carrière louter bestaande uit meesterwerken.
Hij is tweemaal getrouwd geweest. Van 1960-1963 met de latere directrice Irma Raush, resulterende in één kind en van 1964 tot aan zijn dood met Larisa Tarkovsky, waaruit ook één kind voorkwam.
* Waardering van zijn werk
Sinds midden jaren '40, met de dood van Sergei M. Eisenstein, was er geen wereldberoemde Russische regisseur meer. Er waren wel sporadisch films die het internationale publiek wisten te bereiken, zoals de voor een Oscar genomineerde Ballada o soldate, maar een regisseur wiens complete werk gewaardeerd werd was er niet. Met de komst van Andrei Tarkovsky kwam daar verandering in. Zijn hele oeuvre is uniek, ik ken geen enkele film die je zou kunnen vergelijken met het werk van Andrei Tarkovsky. De cinematografie van zijn films is altijd tot in de puntjes verzorgd. Ook heeft hij een bijzondere voorkeur voor het filmen van vloeistof, liefst in slowmotion, zoals het omvallen van een kan met melk, regen of inzoomen op een kabbelend beekje. Verder valt het immer trage tempo van zijn films op.
De plot vindt hij over het algemeen minder belangrijk. Dat blijkt ook uit zijn interviews, hij praat bijna nooit over de plot, maar meer over het uiterlijk en de betekenis van zijn films.
In veel van zijn films, met name Zerkalo en Nostalghia, is het herkennen van een plot lastig. Een oorzaak daarvoor is het frequente gebruik van dromen in zijn films. Toen een interviewer hem aansprak over het feit dat zijn films vaak weinig dingen uit het de realiteit bevatte, antwoordde hij als volgt: "Er is niet "realisme" aan de ene kant en aan de andere "dromen". Wij brengen een derde van ons leven slapende (en dus dromende) door: wat is er meer werkelijkheid dan dromen?".
Zijn films zou je "filmische poëzie" kunnen noemen. Ook in de poëzie is de vorm belangrijk. Het gezegde vormt vaak geen verhaal als een novel, maar het drukt een gevoel/gedachte op vaak abstracte wijze uit. Datzelfde geldt voor de films van Tarkovsky.
Tarkovsky op de set van Offret, met links de zoon van Ingmar Bergman, Daniel.
Niet alleen het publiek waardeerde zijn werk, ook mensen uit de filmwereld zelf. Zo was Ingmar Bergman, zelf ook een icoon uit de filmwereld, een groot bewonderaar van het werk van Andrei Tarkovsky, zoals blijkt uit de volgende quote: "Mijn ontdekking van Tarkovsky's vroege films was een wonder. Plotseling, vond ik mezelf staande tegenover een deur, waar ik nog steeds de sleutel nog niet voor gevonden had. Een kamer die ik graag binnen zou zijn gegaan, maar nog nooit de mogelijkheid daartoe zag. In tegenstelling tot mijzelf, was bewoog hij zich erin en eruit, zonder dat het hem moeite kostte. Ik voelde me relaxed, voelde ondersteuning en aanmoediging: nu was er iemand die kon doen en zeggen waar ik altijd aan dacht om te doen, maar niet wist hoe. Tarkovsky was voor mij de grootste van de groten, hij gaf cinema een nieuwe, erg speciale taal, die hem hielp het leven te vangen in een droom."
* Tarkovsky's Top 10
Toen iemand Tarkovsky op 4 april 1972 vroeg een top 10 te maken van zijn favoriete films ging hij als volgt te werk. Hij schreef op een stuk papier de namen van regisseurs - Buñuel, Mizoguchi, Bresson, Bergman, Kurosawa, Antonioni en Dreyer. Vervolgens maakte hij een lijst met films en zette deze op volgorde. De lijst leek klaar, maar toen op het laatste moment, vulde hij daar één film aan toe - City Lights. Dat resulteerde in de volgende top 10:
1. Journal d'un curé de campagne (1951, Bresson)
2. Winter Lights (1963, Bergman)
3. Nazarín (1958, Buñuel)
4. Smultronstället (1957, Bergman)
5. City Lights (1931, Chaplin)
6. Ugetsu monogatari (1953, Mizoguchi)
7. Shichinin no samurai (1954, Kurosawa)
8. Persona (1966, Bergman)
9. Mouchette (1967, Bresson)
10. Sun no onna (1954, Teshigahara)
Opvallend hieraan is, is dat hij, met uitzondering van City Lights, geen films van voor de jaren '50 bevat. De reden daarvoor is vanuit Tarkovsky's oogpunt eenvoudig. Hij zag de eerste 50 jaar als een opwarmertje, voor wat hij beschouwde als het egte film maken. Verder staan er 3 films van Bergman in, waaruit de wederzijdse bewondering blijkt, ver voordat hij samen met een deel van de crew van Bergman Offret zou maken.
City Lights is de enige desonant in het lijstje, de film heeft niets gemeen met de rest van de lijst. De film heeft niet de cinematografische prestaties of maakt niet de filosofische punten zoals de rest van de films doen. De film staat er vooral in vanwege de bewondering van Tarkovsky ten aanzien van Chaplin. Hij is van mening dat het de enige persoon uit de filmgeschiedenis is zonder schaduwzijde. De films die hij achterliet doorstaan met vlag en wimpel de tands des tijds, aldus Tarkovsky.
Op 28 december 1986 overleed hij in Parijs op 54-jarige leeftijd aan longkanker. Het oeuvre wat hij naliet is met een omvang van zeven films jammerlijk klein. De reden hiervoor is, behalve zijn vroege dood, vooral de strijd die hij moest leveren om de films, die hij wou maken, ook daadwerkelijk te maken onder het strikte Russische regime. Vandaar dat hij na Stalker in 1979 het buitenland opzocht om zijn films te maken. Uiteenzettingen over zijn films volgen hieronder.
[Dit bericht is gewijzigd door Gorro op 15-10-2003 00:39]
Het debuut van Andrei Tarkovsky is beter bekend als Ivan's Childhood. Een 12 jaar oude jongen, genaamd Ivan, werkt als een spion aan het oosterse front tijdens WOII. Hij kan ongemerkt the Duitse linies doorbreken, om informatie te verzamelen over de vijand. Drie Russische officieren proberen voor de jongen te zorgen.
De film won op het Venice Film Festival de Gouden Leeuw en werd daarmee verkozen boven onder andere Stanley Kubricks Lolita, John Frankenheimers Birdman of Alcatraz en Roman Polanski's Knife in the Water. Een hele prestatie voor debuutfilm.
In zijn eerste film weet Tarkovsky nog niet het niveau te bereiken wat hij in zijn latere werk constant zou halen. Er is echter al wel duidelijk zijn talent te zien. Veel shots hebben werkelijk een prachtige compositie. In tegenstelling tot de films die hij hierna zou maken, laat hij zich nu nog vooral leiden door het verhaal, een sterk verhaal. De gebeurtenissen rondom de jonge spion grijpen je meerdere keren naar de keel. Zijn minste werk, maar nog steeds een klein meesterwerkje.
Speelduur 95 minuten
Venice Film Festival 1962
Winnaar Golden Lion
De tweede film van Andrei Tarkovsky is meteen zijn langste uit z'n oeuvre. In dit epos volgens we het leven van de Russische iconograaf Andrei Rublev die leefde in de 15e eeuw. Het was een turbulente periode in de Russische geschiedenis, die gekenmerkt werd door eindeloze gevechten tussen de rivaliserende tsaren en de vele invasies van de Tartaren.
De film was al in 1966 klaar, maar werd pas in 1969 uitgebracht, en toen zelfs alleen nadat er dankzij censuur dik 15 minuten uit geknipt waren. De scenes die voor de controverse zorgden waren degene waarin dieren op camera mishandeld worden. Zo wordt er een koe in brand gestoken en valt er een paard van een trap af. Ook verscheidene manier van martelen van de Tartaren zorgde voor wat controverse en zorgde er ook voor dat de film in Rusland voor lange tijd geband is geweest.
In het westen werd de film ondanks alles uitermate positief ontvangen. De film werd geprezen zoals geen enkele Russische film sinds Sergei Eisenstein's Bronenosets Potyomkin uit 1925. Ook later heeft de film vele lijstjes van beste films ooit gehaald.
Andrei Rublyov is geheel in zwart-wit geschoten. De laatste minuten zijn daar echter een uitzondering op, deze zijn in kleur. In deze scene zie we schilderijen van Andrei Rublyov, ondersteund door klassieke muziek. Deze scene heeft Tarkovsky toegevoegd om het publiek nog een tijd te laten zitten, om ze te laten bezinnen wat ze net hebben gezien.
Al meteen vanaf de erg goede en bijzondere openingsscene weet je dat dit een erg goede film gaat worden en die belofte maakt de film ook zeker waar. Het is een aaneenschakeling van episodes uit het leven van Andrei Rublyov. Deze episodes hebben niet direct een verband met elkaar, behalve natuurlijk dat in alle episode Andrei Rublyov een rol speelt. Het is dan ook geen autobiografie zoals we gewend zijn. Het was ook niet Tarkovsky's intentie om je alles over het leven van Andrei Rublyov te vertellen, eerder om je een indruk te geven van wat hem zo'n groot artiest maakt en wat er in die tijd speelde.
De film is lang en ook is het af en toe lastig om de verschillende personages uit elkaar te houden. Hij staat echter bol van de memorabele scenes en die maken deze lange zit dan ook meer dan de moeite waard. Het is niet mijn favoriete film uit z'n oeuvre, maar misschien wel z'n beste.
Speelduur: 205 minuten (Director's Cut) / 186 minuten (Cut Version)
Cannes Film Festival 1969
Winnaar FIPRESCI Award
French Syndicate of Cinema Critics
Winnaar Critics Award (1971)
Solyaris is Tarkovsky's derde film is gebaseerd op het boek "Solaris" van Stanislaw Lem. De Solaris missie heeft een basis gesticht op een planeet, die het thuis lijkt te zijn van een soort van intelligentie, maar de details zijn vaag en erg geheim. Na het mysterieuze overlijden van één van de wetenschappers op de basis, wordt Kris Kelvin er op uit gestuurd hem te vervangen. Wat hij aantreft is een basis in chaos en de twee overgebleven wetenschappelijk duur heel geheimzinnig over wat er gaande is. Wanneer hij ook zijn vrouw tegenkomt die al zeven jaar overleden is, begint hij het ongelooflijke kaliber van de buitenaardse intelligentie te appreciëren.
Solyaris wordt door veel mensen gezien als het antwoord op Stanley Kubrick's 2001: A Space Odyssey. De vergelijking is dan ook al snel gemaakt, beide films spelen zich af in een ruimteschip waar dingen niet verlopen zoals het hoort. Verder gaan beide films veel dieper dan de gemiddelde science-fiction film en is bij de films het uiterlijk tot in de puntjes verzorgt. Andrei Tarkovsky vond 2001: A Space Odyssey trouwens helemaal niets. Het grootste manco volgens hem was dat de film de menselijk kant van het verhaal geheel negeert, en zodoende erg kunstmatig over kwam.
Zoals eerder vermeld, is de film gebaseerd op een boek Stanislaw Lem. Toen Tarkovsky een eerste versie van het scenario voor de film af had, legde hij het aan Lem voor. Hij vond het helemaal niks. Andrei Tarkovsky heeft het scenario toen wat aangepast, maar toen Lem ook dit helemaal niets vond, kwam hij tot de conclusie dat ze totaal niet op één lijn met elkaar zaten. Tarkovsky is toen op z'n eigen weg gegaan met het maken van de film, met als gevolg dat Lem bijna geen goed woord over had voor Tarkovsky's adaptatie van z'n boek.
Dit jaar is er een aardige remake uitgekomen van de film, gemaakt door Steven Soderbergh. Deze versie mist duidelijk de prachtige regie en cinematografie die zo kenmerkend zijn voor Tarkovsky's films. Ook is er wat van de diepgang verdwenen, maar daar tegenover staat wel een erg mooie soundtrack en is nadat je het origineel gezien hebt, best de moeite waard.
Dit blijft één van m'n favoriete films van Tarkovsky. De innerlijke strijd van de hoofdpersoon als hij oog in oog komt te staan met z'n fouten in het verleden en dus de kans krijgt geboden om het nog eens over te doen, is prachtig in beeld gebracht door Tarkovsky. Voor de volledige 165 minuten was ik geïntrigeerd door het verhaal. Er zijn me helaas geen specifieke scenes bijgebleven (het is de film die ik het het langst geleden gezien heb), maar één ding is zeker, ook dit is een meesterwerk.
Speelduur: 165 minuten
Cannes Film Festival 1972
Winnaar FIPRESCI Award
Winnaar Grand Prize of the Jury
Genomineerd voor Golden Palm
Tarkovsky mixt in zijn vierde film, flashbacks, historisch beeldmateriaal en poëzie om zo een beeld te schetsen van de herinnering aan een stervende man, zijn kinderjaren als jongen tijdens WOII, de pubertijd en een pijnlijke scheiding in zijn familie. Daar doorheen gewoven zitten ook reflecties over de Russische historie en samenleving.
Zoals aan de plotoutline te lezen is dit niet een alledaagse film, Tarkovsky's meest persoonlijke. Het is een collage van privé herinneringen en dromen uit zijn eigen leven, aan elkaar gewoven met poëzie van zijn vader, de beroemde poëet Arseni Tarkovsky. Dit levert een complexe film op, die moeilijk te volgen is. Er zitten zelfs een aantal dingen in de film, die Tarkovsky zelf ook niet uit kan leggen.
Zoals vaker gezegd is voor Tarkovsky de plot van ondergeschikt belang, en deze film is daar dus het bewijs van. Visueel is de film weer van ongekende schoonheid.
Het maken van de film was een langdurig proces, mede veroorzaakt doordat een groot deel van de film verloren was gegaan bij een brand in de studio en opnieuw moest worden opgenomen. Verder maakte Tarkovsky 20 versies van de film, voordat hij er tevreden mee was.
Het resultaat van dit proces mag er zijn. Het is een prachtige tocht langs de herinneringen van de hoofdpersoon. De visuele pracht die Andrei Tarkovsky andermaal op het scherm laat verschijnen is weer fenomenaal, vooral de scenes waarin de wind een rol speelt zijn prachtig. De mix met de poëzie van zijn vader is ook erg mooi en geeft de film nog iets extra's. Dit is egt een film die ik nog eens moet zien om volledig te kunnen waarderen, maar het was zeker een bijzondere ervaring. Ik denk echter wel dat de film beter zou zijn geweest als hij langer zou duren. Met 108 minuten is hij, zeker in het oeuvre van Tarkovsky, wat aan de korte kant en gezien het onderwerp, zou een langere speelduur misschien nog beter gewerkt hebben.
Film een vorm van kunst? Na het zien van deze film kun je daar niet meer aan twijfelen.
Speelduur: 108 minuten
Andrei Tarkovsky's vijfde film is gebaseerd op het boek, The Roadside Picnic van Arkadi en Boris Strugatsky, die samen met Tarkovsky ook aan het scenario van deze film werkten. In de nabije toekomst is er, dichtsbij een grijze stad zonder naam, The Zone, een bijzondere plek afgezet met prikkeldraad en bewaakt door soldaten. Ondanks zijn vrouw's zware bezwaren, staat een man in het holst van de nacht op; hij is een Stalker, een van de schaarse mensen die de mentale gave heeft en het risico neemt gevangen genomen te worden om mensen in The Zone te begeleiden naar The Room, een plaats waar iemand geheime dromen bewaarheid worden. Die nacht, neemt hij twee mensen The Zone in: een populaire schrijver (The Writer), die opgebrandt is, cynisch en zijn genialiteit in twijfel stelt: en, een stille wetenschapper (The Professor) die meer bezorgt is om z'n knapzak dan de reis. Binnen de verlaten Zone, mag men niet direct naar The Room gaan. Dit moet gepaard gaan met de nodige omwegen. Als ze dichterbij komen, lijken de regels te veranderen en The Stalker raakt in een crisis.
Net als Zerkalo, was ook hier een deel van de film verloren gegaan bij een brand in het Mosfilm laboratorium. Omdat je een film niet twee keer hetzelfde kunt schieten, besloot Tarkovsky om met de schrijvers van de novel weer aan het scenario te gaan werken, waardoor de film uiteindelijk meer diepte gekregen heeft dan in de eerste versie.
De film is deels in een soort van zwart/wit, deels in kleur. De scheiding ligt grofweg tussen de scenes buiten The Zone (z/w) en er binnen (kleur), hoewel deze scheiding niet helemaal accuraat is. Deze scheiding is er in mijn ogen vooral om te benadrukken dat The Stalker zich vooral thuisvoelt in The Zone en als hij daarbuiten is, hij het liefst zo snel mogelijk weer terug wil.
Tarkovsky was ooit van plan een vervolg op Stalker te maken, wat er - helaas - nooit van gekomen is. Deze film zou dan gaan over The Stalker die drie mannen met geweld The Zone in leidt. Daarbij deinst hij zelfs niet terug voor bloedvergieten om z'n doel te bereiken. Het grote thema zou geweest zijn dat vanuit een ideaal, voor pure ideologische redenen, juist het tegenovergestelde bereikt kan worden. Ik ben echt benieuwd wat Tarkovsky hier van gemaakt zou hebben.
Dit is mijn favoriete film van Andrei Tarkovsky. De hele sfeer die de film uitstraalt is geweldig, mijn voorliefde voor het science fiction genre speelt daarbij een grote rol. Het idee dat het zich afspeelt in een alternatieve realiteit spreekt me meestal erg aan. Verder vond ik de gesprekken tussen The Stalker, The Writer en The Professor erg interessant. Voeg daar de prachtige cinematografie aan toe, die kenmerkend is voor elke Tarkovsky film en je hebt een meesterwerk van de bovenste plank, die me voor de volledige 2 uur en 3 kwartier aan m'n tv gekluisterd heeft.
Speelduur: 163 minuten
Cannes Film Festival 1980
Winnaar Prize of the Ecumenical Jury
Fantasporto
Winnaar Audience Jury Award - Special Mention
Nominatie International Fantasy Film Award
Nostalghia is Tarkovsky's zesde film en was z'n eerste film gemaakt buiten de Sovjet-Unie, namelijk Italië. De film gaat over een Russische poëet Gortchakov. Hij ruist onder begeleiding van de vrouwelijke gids en tolk Eugenia door Italië, op onderzoek naar het leven van een 18e eeuwse Russische componist. In een oude Italiaans kuuroord ontmoet hij de gek Domenico, wie jaren eerder zijn eigen familie opgesloten heeft in een schuur om ze te beschermen tegen de kwaden van de wereld. Wanneer Eugenia een poogt Gortchakov in ontrouw te verleiden, ziet hij diepe waarheid in de daad van Domenico en raakt steeds meer aangetrokken tot de gek. In een serie van dromen wordt de nostalgie van de poëet voor z'n thuisland, zijn verlangen naar z'n vrouw, zijn ambivalente gevoelens voor Eugenia en haar Italië en zijn gevoel van verwantschap met Dominico in elkaar gewoven.
Hoewel de film haast geheel in het Italiaans gesproken is en gemaakt met voornamelijk Italiaanse crewleden, heeft Tarkovsky dit gedaan geheel zonder hulp van een tolk, zich alleen duidelijk makend in gebroken zinnen. Ondanks dit gebrek vindt hij het z'n meest succesvol gerealiseerde film, degene die het best zijn innerlijke wereld uitdrukt. Haast zo accuraat dat je de hoofdpersoon zelfs als Tarkovsky zou kunnen zien, hoewel het niet bewust een autobiografie is.
De eerste helft van de film had ik even tijd nodig om in de film te komen en is dan ook het minste van de film, vooral het tweede uur is van ongeëvenaarde schoonheid, zelfs binnen het oeuvre van Tarkovsky. Zoals altijd bij films van Tarkovsky is het plot ook hier van ondergeschikt belang, wat veel belangrijker is, is de boodschap die hij via de wonderschone beeldpracht (en in mindere mate het plot) over brengt. De hoofdpersoon komt er op een gegeven moment achter dat al z'n studie over kunst voor niets is geweest, gezien de ervaring van kunst uit boeken geheel anders is dan wanneer je echt bij je ze beleefd bij het origineel. Behalve dit thema zitten er nog meer in, zoals het zoeken naar een "soulmate" en heimwee naar huis (wat Tarkovsky ook had tijdens het opnemen van de film). Over de hele film hangt een zekere trieste sfeer, deels versterkt door het immer trage tempo van Tarkovsky's regie. Bij het eindshot kon ik het dan ook met moeite droog houden. Erg indrukwekkend.
Speelduur: 125 minuten
Cannes Film Festival 1983
Winnaar Best Director
Winnaar FIPRESCI Award
Prize of the Ecumenical Jury
Nominatie Golden Palm
Dit is de laatste film van Andrei Tarkovsky. Tijdens Alexanders verjaardag, komt zijn familie bijeen bij zijn verlaten huis om dit feit te vieren. The festiviteiten zijn bedorven, eerst door conventionele familie affaires, later door het beangstigende nieuws dat de laagvliegende vliegtuigen die ze over hebben horen vliegen, de voorbode zijn van een nucleaire oorlog tussen de supermachten. Terwijl de familie met dit feit om proberen te gaan, wordt Alexander geteisterd door uitzondelijke dromen. Later wordt hij door de ondoorgrondelijke filosoof annex postbode, Otto, geïnformeerd, dat hij de macht heeft om de wereld te verlossen, inclusief zijn geliefde kleinzoon. Daarvoor moet hij de alleenlevende Maria bezoeken, een vrouw die volgens Otto een heks is.
Na Nostalghia is ook Offret in het buitenland gemaakt, dit keer in Zweden. Tarkovsky was bevriend met Ingmar Bergman. Tussen de twee bestond een wederzijds respect voor elkanders werk. Bergman's werk kenmerkt zich vooral doordat zijn werk ontstaat uit de realiteit van het dagelijks leven. Tarkovsky's werk is visueel ingesteld en hij schuwt vaak de noodzakelijkheid om er een samenhangend verhaal van te maken. Deze twee tegenpolen vloeien in deze film bij elkaar, wanneer Tarkovsky met de crew van Ingmar Bergman de film schiet.
De opening is typisch Tarkovsky. Prachtige cinematografie, goede dia-/monologen en de verhalende samenhang laat zich nog raden. Dan volgt het middenstuk waar duidelijk de invloed van Bergman is te merken. De emoties van de hoofdpersonen staan hierin centraal en het volgt een realistisch en samenhangend verhaal, maar het eind is weer typisch Tarkovsky.
Ik vond het een intrigerend verhaal, uiteraard weer prachtig vormgegeven. De locatie waar de film is opgenomen is uniek en draagt mede bij aan het prachtige uiterlijk van de film. Het thema, zelfopoffering, wordt prima uitgewerkt en geeft stof tot nadenken. Een waardige afsluiting van een geweldige carriere, die helaas te vroeg tot een einde kwam.
Speelduur 143 minuten
BAFTA Awards 1988
Winnaar Best Foreign Language Film
Cannes Film Festival
Winnaar Best Artistic Contribution
Winnaar FIPRESCI Award
Winnaar Grand Prize of the Jury
Winnaar Prize of the Ecumenical Jury
Genomineerd voor Golden Palm
Guldbagge Awards 1987
Winnaar Best Actor
Winnaar Best Film
* Samenvatting
Andrei Tarkovsky is één van de grootste regisseurs allertijden, in mijn ogen zelfs de allergrootste. Zijn oeuvre is uniek in de filmwereld. Geen enkele regisseur weet zulke mooie beeldenpracht op je scherm te toveren als hij en ook de dialogen zijn altijd enorm boeiend. Zijn "filmische poëzie", want zo kun je zijn film het best beschrijven, is elke keer weer een unieke ervaring.
Vooral het trage tempo zal menigeen afschrikken. Zijn films zijn dan ook lang niet voor elke kijker weggelegd, maar ik was meteen helemaal verkocht. Al zijn films heb ik nu één keer gezien, en ik weet zeker dat er nog vele malen zullen volgen, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit genoeg ga krijgen van zijn films. Des te spijtiger dus dat zijn oeuvre uit slechts zeven films bestaat, zeven meesterwerken weliswaar.
Ivanovo Detstvo - Een aangrijpend verhaal over een 12 jarige spion tijdens WOII
Andrei Rublyov - Een prachtig portret van een beroemde Russische icoon-schilder
Solyaris - Vreemde gebeurtenissen in ruimte
Zerkalo - Autobiografische collage van herinnering en dromen
Stalker - Intrigerende film over een zoektocht naar "The Room"
Nostalghia - Een poëet gaat aan zich zelf twijfelen tijdens een reis door Italië
Offret - Prachtige film over het zelfopoffering
* En nu...?
Met dit topic hoop ik interesse te wekken voor deze voor velen onbekenden regisseur, ik heb me in elk geval prima vermaakt bij het maken van het topic.
Je mag nu natuurlijk dit topic gebruiken om naar hartelust jouw ervaringen met de films van Andrei Tarkovsky te delen en je meningen te spuien. Ook updates over nieuwe DVD-releases en dergelijk zijn hier natuurlijk prima op zijn plaats.
De meeste informatie voor dit topic heb ik verzameld van de prachtige site www.nostalghia.com, waar nog veel meer informatie te vinden is over deze opmerkelijke regisseur.
Om af te sluiten nog een quote:
"Mijn doel is het maken van films die mensen helpen te leven, zelfs als ze soms mensen ongelukkiger maken."
Wanneer ik nu een Tarkovsky in m'n handen heb bij de videotheek heb ik toch meestal m'n twijfels 
.
quote:Zijn films zijn inderdaad zware kost. Tussen het kijken van elke film van Tarkovsky zaten dan ook telkens enkele weken, soms zelfs maanden. Het is niet iets waar je altijd zin in hebt, maar als je weer eenmaal zo'n film gezien hebt, ben je weer een hele ervaring rijker imo. En ja, het is zo dat dit lang niet iedereens kostje is.
Op zondag 5 oktober 2003 21:52 schreef Posdnous het volgende:
Ik heb alleen Stalker gezien en die viel me toch nog wel zwaar. Ik ben best wel wat gewend, maar ondanks dat het een mooie film is is hij ook wel tergend langzaam. Metaforen galore en veel stile scenes.Wanneer ik nu een Tarkovsky in m'n handen heb bij de videotheek heb ik toch meestal m'n twijfels
. Maar vind je het erg als ik het morgen lees? Lijkt me wel interressant .
quote:Je hebt er veel tijd in gestoken.
Op zondag 5 oktober 2003 21:52 schreef Gorro het volgende:Met dit topic hoop ik interesse te wekken voor deze voor velen onbekenden regisseur, ik heb me in elk geval prima vermaakt bij het maken van het topic.
Hij is mij niet helemaal onbekend maar ik heb nog geen film van hem mogen bekijken. Ik ben nu toch nieuwsgierig geworden. Maar kijken hoe het met de DVD's gesteld is.
Zoiets maakt je gewoon trots op Fok!
Stalker is ook mijn favoriet. Er worden combinaties van gevoelens uitgebeeld waar geen woorden voor bestaan, althans ik zou ze niet weten.
quote:Twee films van hem zijn op Criterion Collection DVD's verschenen. Andrei Rublyov en Solyaris. Dat zijn eigenlijk altijd DVD's van top kwaliteit, dus daar zul niet geen miskoop aan doen. Ik heb ze zelf helaas nog niet in mijn bezit, maar dat zal niet lang meer duren.
Op zondag 5 oktober 2003 22:17 schreef sampoo het volgende:[..]
Maar kijken hoe het met de DVD's gesteld is.
Maar ik wil ze zeker zien.
Ik ga even douchen en dan zet ik hier nog even een stukje van Kurosawa over Solyaris en Tarkovski (is het trouwens nou Tarkovsky of Tarkowsky? De meningen schijnen te verschillen) neer.
Nogmaal: 
voor dit topic. Donderdag krijg ik mijn loon en dan zal ik absoluut Stalker alvast aanschaffen, hoewel ik Solyaris nog steeds moet zien. 
quote:Het is Tarkovski.
Op zondag 5 oktober 2003 23:11 schreef Sai het volgende:
(is het trouwens nou Tarkovsky of Tarkowsky? De meningen schijnen te verschillen)
.De meningen verschillen omdat het Russisch is, het is eigenlijk Òàðêîâñêèé. 
.
quote:Bij de aftiteling van Offret is het Andrei Tarkovskij en bij de aantiteling van Nostalghia is het Andrey Tarkovsky. De andere films staat zijn naam in het Russisch. Dus niets is er per definitie goed (behalve de naam in het Russisch), en er is ook niets fout
Op zondag 5 oktober 2003 23:28 schreef California het volgende:[..]
Het is Tarkovski.
De meningen verschillen omdat het Russisch is, het is eigenlijk Òàðêîâñêèé.
[Dit bericht is gewijzigd door Gorro op 05-10-2003 23:40]
Overgetypt uit het boekje bij de Criterion uitgave van Solaris.
Tarkovski and Solaris
By Akira Kurosawa; mei 1977
I met Tarkovsky for the first time when I attended my welcome luncheon at Mosfilm during my first visit to Soviet Russia. He was small, thin, looking a little frail but exceptionally intelligent and insightful, and he looked somehow a lot like [composer] Toru Takemitsu, I thought. Then he excused himself, saying, "I still have some work to do", and soon thereafter, the sound of an explosion loud enough to shake the windows of the dining hall was heard. Seeing my expression of shock, the head of Mosfilm siad, smirking meaningfully. "A war didn't just break out. That was Tarkovsky launching a rochet. Although, this work with Tarkovsky has turned out to be a great war for me." Tarkovsky was shooting SOLARIS at that moment.. After lunch, I visited Tarkovsky's set.
The great war that cost 600,000,000 yen.
There was indeed a burned-out rocket in the corner of the space station set. I forgot to ask him how he shot the rocket launch scene, but the space station was an incredibly expensive, very detailed set made out of thick duralumin. The cold metallic light war gleaming in silver; red blue and green beams intricately blinked and twisted from the lights of the various gauges lined up in a row. And above that ran two duralumin rails, from which hung a camera by way of small wheels, completely free to move about the entire space station set. Tarkovsky took me around, explaining everything to me, beaming with pride like a child showing of the contents of his toy box. [Sergei] Bondarchuk, who came along, asked about the cost of the set, and Tarkovsky's answer left him wide-eyed. The sum was so big it stunned even Bondarchuk, who made WAR AND PEACE - the cost of SOLARIS was approxamitely 600 million yen. I now understood why the head of Mosfilm had said it was a great war for him. But to spend all that money takes talent and effort to match it. "This is a huge job," I thought to myself, gazing at Tarkovsky's back as he meticulously showed me around the set.
An unbearable nostalgia
SOLARIS - many feel this film is too long, but I disagree.
It may seem that the nature senes that introduce the film are too lenghty, but the layering of these scenes that depict a certain farewell to nature on Earth creates the emotional basis of the story after the main character is sent to the space station, and torures the viewer with an incredible nostalgia for Earth's nature, a feeling akin to being homesick. Without this long introduction, you cannot make the audience experience the actual desperation felt by the people trapped in the Solaris station.
I saw this film one night at a screening room in Moscow, but while I was watching it, my heart was acing from an incredible longing to return to Earth. Just where is scientific progress leading mankind? This film manages to capture perfectly the sheer fearfulness. Without it, science fiction becomes mere fancy.
These thoughts were racing through my mind while I was a captive of the screen.
A shy smile
Tarkovsky was sitting in the corner of the screening room watching the film with me, but he got up as soon as the film was over, and looked at me with a shy smile. I said to him, "it's very good. It's a frightening movie." He seemed embarrassed, but smiled happily. Then the two of us went to a film union restaurant and toasted with vodka's.
Tarkovsky, who does not usually drink, got completely drunk and cut off the speakers at the restaurant, then began singing the theme of SEVEN SAMURAI at the top of his lungs. I joined in, eager to keep up.
At that moment, a was very happy to be on Earth.
Its ability to induce this feeling in its viewers proves SOLARIS to be no ordinary science fiction film. There is something truly frightening about it. And Tarkovski's deep insight managed to capture this.
Unknown to humanity
In this world, there are (and there should still be) many things unknown to mankind.The abyss of the galaxy peerd into by humanity - the strange visitor at the space station - time going backwards from death to life - the strikingly moving sensation of zero gravity - teh home for which the main character at the station pined is dripping with water. This seemed to me to be the sweat or tears the main character squeezes out of his body from sheer agony - and what made me shudder was the shot on location in Akasakamitsutake. By using a mirror with great skill, he multiplied the flow of the headlights and taillights of passing cars, creating a veritable vision of a futuristic metroplois. Every shot in SOLARIS bears witness to teh dazzling genius of Tarkovsky.
Many find Tarkvsky difficult to grasp, but I disagree. Tarkovsky just has a keener sense of intuition than the rest of us.
Seemingly meaningless
After SOLARIS, he made a film called THE MIRROR. This is a film about his childhood memories, and many say this is too difficult to grasp. At first sight, it is a film that seems to have no linear development. But are childhood memories ever remembered in logical sequence?
The very nature of these inexplicable links between fragmented memories holds the essence of the poetry of childhood memories. If you watch with that in mind, it is the easiest film to understand. But Tarkovsky plays dumb and says nothing. And this is what convinces me of his potential. Thse who spend too much time explaining their own movies don't have much of a future.
Heb zelf 3 films van hem gezien, waaronder Stalker en Solaris. Het zijn inderdaad 'lastige' films die je niet zomaar even als tussendoortje opzet, sommige dingen dringen pas laat door (achteraf). Jammer dat zoveel grote regisseurs vaak zo weinig films achter laten (ben momenteel bezig met een vak Tati, verbonden aan het retrospectief in het filmmuseum. Tati heeft ook maar zo'n 7 films gemaakt, eigenlijk voornamelijk door geldgebrek)
— Das Kapital, Karl Marx Wealth of Nations, Adam Smith
Ik zie trouwens dat Tarkovsky (zó schrijf je dat! ) o.a. Persona van Ingmar Bergman in z'n top 10 heeft staan. Over godsgruwelijk goeie films gesproken zeg... wow!
Dit afstudeerproject is beter bekend als Steamroller and the Violin. We volgen de gebeurtenissen gedurende één dag van een jongetje wat vioollessen volgt. Hij wordt gepest door de andere kinderen uit de buurt. Op die dag ontmoet hij een man, die aan het werk is op zijn stoomwals. Tussen de twee bloeit een vriendschap.
Het script voor deze afstudeerfilm schreef Tarkovsky samen met Andrei Mikhalkov-Konchalovsky, met wie hij ook het script voor Andrei Rublyov schreef.
Voor een afstudeerfilm hij met zijn 45 minuten aan de lange kant, gezien de meeste korte films zo'n 20 minuten duren. Dit komt niet door de lengte van het script, als wel door de voorkeur van Tarkovsky om lange shots te gebruiken. Zijn mentor vond dat eigenlijk maar niets, maar Tarkovsky verdedigde zijn standpunt als volgt: "Als je de normale lengte van een shot uitbreidt, slaat eerst de verveling toe; maar als je het verder uitbreidt, raak je er in geïnteresseerd; en als je het dan nog een stapje verder uitbreidt, wordt er zelfs een nieuwe kwaliteit, een nieuwe intensiteit van aandacht geboren".
Het is duidelijk te merken dat Tarkovsky hier nog de nodige ervaring mist, maar een aantal shots verraden tog de grootse dingen, die zouden komen. Ook zien we al een aantal stijl kenmerken, zoals het filmen van water en de onvergetelijke droomscene op het einde. Al met al een geslaagde korte film, hoewel nog wel de kwaliteit mist van zijn latere films.
Speelduur: 45 minuten
www.filmtheaterfraterhuis.nl voor adresgegevens en prijs.
(En Andrei Rublyov is natuurlijk wel een meesterwerk anonieme tipgever!
)Als ik nu een top 50 Beste Films (van wat ik tot op heden gezien heb dan) zou maken, dan kwam de heer Tarkovsky er 7 maal in voor..........een echte grootmeester!
Het was een russische film over een groep mensen die naar een afgelegen gebied trokken.
Ik begreep toen helemaal niets van die film, en wilde hem nu nog een keer kijken.
Dankzij dit topic van jou ben ik er achter gekomen dat deze film "Stalker" was.
Hiervoor alsnog dank Gorro.
Ik heb hem vandaag gehuurd en ga hem zodadelijk kijken.
Hopelijk ga ik er nu meer van snappen.
IMDb Vote History
quote:Ik ben benieuwd wat je er van vind
Op donderdag 13 november 2003 20:09 schreef victorinox het volgende:Ik heb hem vandaag gehuurd en ga hem zodadelijk kijken.
Hopelijk ga ik er nu meer van snappen.
Nog nooit ingelogd op FOK, maar omdat ik net ene Gorro zag op die andere site (ahummoviemeter), dacht ik: toch maar even inloggen, dan.
Want wat Gorro kan, kan ik toch ook:
Even ergens inloggen en als eerste een berichtje schrijven over je lievelingsregisseur: Andrei Tarkovsky!
Nou Gorro, hartstikke bedankt voor die prachtige posts van jou, van zowel Tarkovsky als van die andere Geweldenaar waar ik ook zon Grote fan van ben: Fellini.
Ik heb niet veel tijd om mijn liefde voor beide heren nu hartstochtelijk uit te drukken, maar dat bewaar ik dan wel (als men daar in geïnteresseerd is, tenminste).
Over Tarkovsky snel dan:
mijn Grote Ontdekking van 2003. Begonnen met Nostalghia, en vanaf dat moment helemaal in zijn wereld gedokenNostalghia en Offret zijn echt subliem, verstild, rustiek en grandioos. Hoogst emotioneel, poëtisch en visueel een verademing!!!
Toch is er maar een mijn lieveling, en dat is Zerkalo.
Wat ik van die film vindt, kan moeilijk in woorden worden uitgedrukt
Ach, begin maar eens met woorden als Subliem en Magnifiek. Gewoon magnifiek hoe Andrei zijn leefwereld daar op celluloid heeft gezet.
Is de film niet te begrijpen? Hoe bedoel je, dit is gewoon Poëzie, een innerlijke wereld gevat in poëzie op celluloid.
Wat wil je nog meer?
Geniet gewoon van de werkelijk sublieme fotografie, de prachtige shots, het fantastische acteerwerk etcetera
Andere films waren ook goed: Solyaris, hoewel die mij minder deed dan bovengenoemde drie films, zowel visueel, emotioneel als poetisch.
Ivanovo Detstvo is ook Geweldig en Andrei Rublov ook, al moet ik daar nog een keertje goed naar kijken (voorlopig mijn minst favoriete van de zes Tarkovsky-films de ik gezien heb).
Oh ja, als je goed geteld hebt, kom je op zes uit:
Ik bouw graag iets op, om dan bij het beste te eindigen. Het beste bewaar ik gewoon voor het laatst, en ik denk dat Stalker wel eens mijn Lievelingsfilm aller tijden kan worden, als ik zo eens kijk naar hoe ik die andere films van hem waardeer, en hoe mijn filmsmaak er uit ziet (subtiel, intelligent, zwaar, donker).
Misschien later meer van mijn kant, en dat geldt dan ook voor Fellini.
Groetjes, en veel plezier op die andere site natuurlijk!
Meer info over het spel ter vergelijking: S.T.A.L.K.E.R. - Oblivion Lost
quote:Ja, het is gebaseerd op hetzelfde boek.
Op vrijdag 28 november 2003 15:56 schreef Disorder het volgende:
Heeft Stalker de film toevallig iets te maken met Stalker de game? In Stalker de game gaat de hoofdrolspeler in 'the Zone' op zoek naar belangrijke artifacts. In de game is 'the Zone' een rampgebied rondom de Chernobyl centrale. Ook daarin komen veel soldaten naar voren en de sfeer van het spel lijkt overeen te komen met die van de film.Meer info over het spel ter vergelijking: S.T.A.L.K.E.R. - Oblivion Lost
vond hem niet goed, maar ook niet slecht...
wel strange...
Alle omgevingen zien er mooi uit en zijn prachtig gefilmd.
Maar het grote nadeel van deze film is, is dat ie zo traag is. De eerste keer dat ik hem keek was 's avonds en ben ik in slaap gevallen.
Toen ik hem de tweede keer ('s middags) keek, kon ik de dialogen ook beter volgen.
Ik ben blij dat ik hem na al die jaren weer gezien heb, en deze film staat nu ook bij mij hoog in de lijstjes.
IMDb Vote History
quote:Probeer de Cultvideotheek eens in Amsterdam, aan de Amstel die heeft ze wel, maar ja, das wel in Amsterdam...
Op woensdag 7 januari 2004 09:08 schreef Duiveltja het volgende:
Mijn vidtheek heeft al die films niet
quote:Dat is niet de enige in Amsterdam hoor. En daarbuiten vast ook niet.
Op donderdag 8 januari 2004 05:54 schreef kinky_queen het volgende:[..]
Probeer de Cultvideotheek eens in Amsterdam, aan de Amstel die heeft ze wel, maar ja, das wel in Amsterdam...
Maar die zit alleen in Eindhoven, Tilburg en Nijmegen.
[Dit bericht is gewijzigd door victorinox op 08-01-2004 19:38]
IMDb Vote History
http://www.utwente.nl/mainitems/sg.doc/index.html
Wordt mn eerste van de beste kerel.. maar ik ben benieuwd! (mooi topic Gorro)
1. Journal d'un curé de campagne (1951, Bresson)
2. Winter Lights (1963, Bergman)
3. Nazarín (1958, Buñuel)
4. Smultronstället (1957, Bergman)
5. City Lights (1931, Chaplin)
6. Ugetsu monogatari (1953, Mizoguchi)
7. Shichinin no samurai (1954, Kurosawa)
8. Persona (1966, Bergman)
9. Mouchette (1967, Bresson)
10. Suna no onna (1954, Teshigahara)
Winter Light komt volgende week aan de beurt, heb nu die twee andere uit de Stilte-trilogie in huis. Verrassend, die op 2 en in de top-10. Wordt niet door elke Bergman-fan even sterk gewaardeerd geloof ik, die film.
City Lights is een dissident natuurlijk. Even tussen ons: die film hoef ik dus echt niet te zien. Heb het echt niet op dat soort slapstick.
Voor de rest bestaat zijn top-10 uit films die echt voer voor critici zijn eigenlijk, meer dan voor de normale liefhebbers. Die films van Bresson, Mizoguchi en Teshigahara zijn immers veel te onbekend en moeilijk te vinden in Nederland.
Suna no Onna is trouwens een stuk mooier dan Ugetsu Monogatari, maar da's persoonlijk. Liefhebbers van Kurosawa en die hele Japanse samourai-sfeer kijken eerder naar Ugetsu Monogatari.
Suna no Onna is psychologisch(er), ijzingwekkend sterk en beklemmend. Geen samourai-sferen. Geen gelijkenissen met Kurosawa, Shindo of Kobayashi. (Ook niet echt met Ozu of Mizoguchi trouwens, al komen die eerder in de buurt).
Waarschijnlijk een van de tien mooiste films die ik heb gezien (evenals Mouchette trouwens!!).
Niet om Andrei iets onder voeten te willen schuiven, maar ik vroeg me laatst af of hij echt wel alle topfilms gezien heeft in zijn leven. Dat hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn he, dat elke critici of liefhebber alle topfilms ziet.
Maar ik vroeg me oprecht af of Tarkovsky ooit in zijn leven Au hasard Balthazar (Bresson, 1966) heeft gezien. Ik heb zes films van Tarkovsky gezien, en aangezien hij oa Teshigahara en Mouchette in zijn lijst heeft staan, denk ik dat die film toch op zijn minst een goede kans zou moeten maken op een top-10 waardering.
Blijft voor mij de grote hamvraag: heeft Andrei die film wel gezien, of vond hij het geen topwaardering waard? Zal er wel nooit achterkomen helaas, tenzij we zijn familie er eens op gaan raadplegen...
Tot zover dit nutteloze gezwets.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sanvean op 25-02-2004 14:05:29 ]
Moet Stalker maar eens eindelijk gaan zien (heb die vele maanden opgespaard).
Maar daarvoor ga ik echt wel eerst weer wat ander werk zien van hem. Andrei Rublev en Offret verdienen herziening, en verder zal ik eerst mijn DVD's van Nostalghia en Zerkalo raadplegen, om helemaal klaar te zijn voor Stalker.
Maar nu eerst Bergman en Kurosawa (van wie ik net iets minder verwacht dan van Bresson, Fellini, Bergman, puur wat betreft persoonlijke smaak althans).
[ Bericht 0% gewijzigd door Sanvean op 25-02-2004 14:06:05 ]
He? Verkeerd gelezen denk ik.quote:Op woensdag 25 februari 2004 14:59 schreef Fabulousbakerboy het volgende:
Ook snap ik niet dat je Bergman en Kurosawa zo lijkt te onderschatten. Die
Bergman lijkt me heel mooi voor mij, ik had het alleen over Kurosawa.
Waarom? Ten eerste wat ik lees op internet, op andere filmsites, op gangbare filmsites e.d. over Kurosawa's werk. Ik heb het dan vooral over zijn samourai-werk. Ben gewoon geen liefhebber van dat genre (vechtkunst). En JA, ik WEET dat die vechtkunst een metafoor is voor andere thema's als macht, liefde, strijd, etcetera, maar dat betekent niet dat je ondertussen gewoon gewoon zit te kijken naar zwaarden en vechtende mannen.
Ook de reden dat ik die hedendaagse Japanse vechtkunstfilms oversla. Alleen Kurosawa wil ik wel een kans geven, hij is toch een topper he.
Shakespeare, ook zo iemand. Leuk hoor, al die thema's als verraad, liefde, machtstrijd enz., maar ondertussen KIJK je ook gewoon naar andere dingen.
Overigens bewaar ik een echt oordeel (over Kurosawa dus) natuurlijk voor als ik zijn films heb gezien hoor, wees niet bang mijn jong, maar ik heb natuurlijk ook vooraf altijd mijn indrukken, gedachten, bedenkingen etcetera.
Die zijn gebaseerd op:
1) mijn Smaak (duidelijk zwaar en serieus, duidelijk geen: vechtkunst, misdaad, politie, drugs etcetera). Reden dat ik films als Pulp Fiction, Reservoir Dogs etc. ook niet zo hoog waardeer als vele anderen.
2) mijn kennis of inzicht over mijn smaak, dat er voor zorgt dat ik duidelijk kan weten waar en bij wie ik het moet zoeken en bij wie niet:
ik wist van tevoren al dat Paradjanov, Bresson, Dreyer, Ozu en Angelopoulos mij WEL zouden bevallen (merk op: nauwelijks agressie in deze films!).
En dat ik b.v. Godard, Truffaut, De Sica, Rossellini voor mij uitschuif, omdat ik niet helemaal overtuigd ben dat ik die films van hun ECHT goed zal gaan vinden.
3) Wat ik zo lees over films, regisseurs dus. En ik wil me nog wel eens goed inlezen, hoor.
Ik begrijp aan de ene kant je verontwaardiging (je was redelijk Kurosawa-fan, is het niet? maar aan de andere kant moet je mij wel enigszins serieus nemen als het mij vooraf niets zal verbazen dat niet zozeer Kurosawa, maar wel Bresson en Fellini (naast Tarkovsky en waarschijnlijk Bergman) mijn lievelingsregisseurs zullen blijken te zijn.
Let wel: ik heb niets gezegd over Kurosawa's kwaliteiten, over zijn objectieve kwaliteiten als filmmaker; ik heb alleen gesproken over mijn smaak, mijn voorkeuren en wat ik zoek in een film...
Dus...
PS, van Kurosawa lijken me vooral zijn rustigere films interessant voor mij, maar bv Madadayo en The Idiots kan ik niet huren. Kijk, zo kom je er niet bij mij he?
[ Bericht 1% gewijzigd door Sanvean op 25-02-2004 18:46:09 ]
Van Bergman minder verwachten dan van Bergman...quote:Op woensdag 25 februari 2004 13:40 schreef Sanvean het volgende:
Maar nu eerst Bergman en Kurosawa (van wie ik net iets minder verwacht dan van Bresson, Fellini, Bergman, puur wat betreft persoonlijke smaak althans).
Me is flauw, nu.
EDIT:
bovendien lijk jij op jouw beurt beetje (te) aarzelend tegenover Bresson te staan hoor, als ik zo vrij mag zijn, met je "ik moet eerst nog maar eens zien of Bresson zich aan dat rijtje mag toevoegen (al verwacht ik dat wel)."
Als er een regisseur is die door zowel Tarkovsky als Bergman Hoogst werd gewaardeerd...
EDIT deel 2:
"Eerlijk gezegd snap ik niet waarom je maanden wacht totdat je Stalker eindelijk eens kan bekijken. Ik heb namelijk geen enkele voorbereiding nodig alvorens een Tarkovsky te bekijken"
Da's mooi dat je geen voorbereiding nodig hebt. Ik ook niet, maar waarom zou ik in hemelsnaam binnen enkele weken/ maanden alles van hem of van sosieso iemand bekijken? Dat hoeft toch helemaal niet..?
Het gaat mij er ALTIJD om om een zo intens mogelijke ervaring te creeren. Met alle respect, maar als ik in een week b.v. Zerkalo of Nostalghia heb gezien, zal ik echt even geen behoefte hebben aan Stalker hoor.
Bovendien speelt het plezier vooraf ook wel mee soms, ik kijk graag eens uit naar toekomstige ervaringen (voorspel dus), en dat wil ik soms nog wel eens uitrekken.
Maar serieus nu, ik snap eerlijk gezegd niet dat er mensen zijn die binnen zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk films willen of kunnen zien.
Ik zou dat wellicht willen (soms heb ik dat idee, maar het komt er sowieso niet van wegens geldgebrek vooral), maar kan dat gewoon niet.
Nogmaals: intens moet het zijn. Vijf absolute Topfilms in een week kan er dan echt niet in bij mij. Zo van: hap, snap, slik, weg of zoiets. "Hebben we dat ook weer gehad"; "weer een streepje bij" of zo.
Dat zou gewoon neerkomen op "verkrachting van intense kijkervaringen" ofzo, of, in mijn geval, van mezelf EN die film niet optimaal serieus nemen.
Veel Ervaringen in Weinig Tijd. Consumentisme, is het. Meer niet.
Ik ben toch niet Dood volgend jaar? Waarom alles nu, nu, nu kijken/doen/beleven?
Sorry Fab, iedereen een andere Gebruiksaanwijzing. Die van mij is slechts 59 pagina's lang. En die van jou?
[ Bericht 18% gewijzigd door Sanvean op 25-02-2004 16:31:56 ]
-Tarkovsky bezorgt me immer een spirituele roes die ik zo lang mogelijk wil/kan aanhouden. Een Tarkovsky-marathon zou ik bijvoorbeeld geweldig vinden. Hoe meer topfilms op 1 dag, hoe beter!
-Een tegenvaller bij een eerste kijkbeurt........dat kan altijd gebeuren. Maar juist de films van Tarkovsky (en vele andere grootmeesters) behouden immer hun kracht. Mijn tweede kijkbeurt van Nostalgia was veel intenser dan mijn eerste kijkbeurt bijvoorbeeld......Ik WIL immer tot de kunst van de grootmeester doordringen, dus ik geef de 'tegenvallers' (de eerste kijkbeurt die tegenvalt) bijna immer weer een kans. Ik wil dan ook alles van de grootmeesters op dvd hebben, dus ook de films die op het eerste gezicht wat minder waren (Satyricon van Fellini en Il Decameron van Pasolini oa).
-Ikiru, Rashomon, The Idiot en Akahige van Kurosawa hebben ook allemaal een erg spirituele lading. Het zijn diepe studies van mens, waarheid en zingeving. Die films passen echt wel in het rijtje Bergman, Bresson en Tarkovsky qua thematiek. En zelfs de samuraifilms en de Shakespeareverfilmingen van Kurosawa bestuderen sociale misstanden(misstanden uit het verleden die je door kunt trekken naar het hedendaagse Japan) en de duistere kant van de mens. Kurosawa legt altijd de nadruk op menselijkheid in zijn films.
Anyway, Ik verlang immer een bepaalde diepte in een film, jij ook denk ik .......en ik denk dat je die diepte ook bij Kurosawa aan zult treffen. Veel kijkplezier in de toekomst!
Mijn spirituele top 3:
Stalker
The Seventh Seal
Ikiru
Ideale filmavond vol zelfreflecties, stof tot nadenken, ontroering/huilpartijen en misschien zelfs geestelijk leed (iets wat mensen op zijn tijd nodig hebben denk ik)
Zoals ik al zei: ik geef Kurosawa echt wel een kans, wees maar niet bang. Misschien is mijn "angst cq terughoudendheid" iets te veel gebaseerd op enkel Seven Samourai, terwijl jij juist een rijtje met vier andere films noemt (spirituele lading). Van Rashomon, Yume en Dersu Uzala b.v. verwacht ik wel wat (deze kan ik huren; Madadayo & The Idiots niet en Ikiru volgens mij niet).
Ik ben ook wel altijd klaar voor Tarkovsky of zo'n zware film van Ozu, Dreyer, Bergman of Bresson. Verder diep ik die ervaringen ook graag zo liefst mogelijk uit...jij ook zo te horen, al is het misschien via andere wegen. Als ze maar naar Rome lijden.
PS, en voor Geestelijk Leed kijk je zeker Bresson eens. Niemand die zijn Protagonisten zo liet lijden, zeg.
Het is niet veel dat ik kan doen, maar misschien kan ik je alvast verlijden met tenminste een paar snapshots van Mouchette en Au hasard Balthazar?
PS2: WOW, op deze link staat een ERG interessant stukje van iemand die zijn respons op de schok van het zien van Schindler's List probeert te verklaren, en uitkomt bij Bresson, die nog veel verder gaat...
Gelijk uitprinten voor mezelf.
[ Bericht 5% gewijzigd door Sanvean op 26-02-2004 00:23:49 ]
Je maakt een vergissing.quote:Op woensdag 25 februari 2004 15:52 schreef Sanvean het volgende:
Waarom? Ten eerste wat ik lees op internet, op andere filmsites, op gangbare filmsites e.d. over Kurosawa's werk. Ik heb het dan vooral over zijn samourai-werk. Ben gewoon geen liefhebber van dat genre (vechtkunst). En JA, ik WEET dat die vechtkunst een metafoor is voor andere thema's als macht, liefde, strijd, etcetera, maar dat betekent niet dat je ondertussen gewoon gewoon zit te kijken naar zwaarden en vechtende mannen.
In de niet samourai-films van Kurosawa is het niet zo dat de vechtkust een metafoor is voor de door jou genoemde thema's, maar de hele vechtkunst zit er niet in. Daarom zijn het ook niet-samourai films
He? Ik heb toch niet geschreven dat er vechtkunst zit in de niet-samouraifilms?quote:Op donderdag 26 februari 2004 00:21 schreef Posdnous het volgende:
In de niet samourai-films van Kurosawa is het niet zo dat de vechtkust een metafoor is voor de door jou genoemde thema's, maar de hele vechtkunst zit er niet in. Daarom zijn het ook niet-samourai films
Of heb ik het gewoon verkeerd opgeschreven, dat kan ook wel eens.
Zal eens wat bondiger zijn i.i.g. Misschien dat dat helpt.
Zo ook The Passion of Joan of Arc van Dreyer en Suna no onna van Teshigahara........weet haast zeker dat ze me gaan bevallen. Ik moet verdorie nog zoveel zien.
Ik nog veel meer, geloof ik.quote:Op donderdag 26 februari 2004 01:57 schreef Fabulousbakerboy het volgende:
Ik moet verdorie nog zoveel zien.
Andrei Rublyov heb ik in het filmhuis hier gezien, enige jaren geleden. Een flinke zit, maar alleen de fotografie van de film maakten het meer dan de moeite waard. Wordt tijd dat ik die weer eens ga zien. Solaris snapte ik ook niet helemaal, ook nog maar eens overdoen.
Wellicht wat veel van het goede. Maar ja, zo ben ik dan weer.
Andrei Rublev was de enige film die me vorig jaar wat minder deed, vooral vanwege de ogenschijnlijke fragmentarische verteltrant. Na Nostalghia en Ivanvovo Detstvo vond ik dit enigszins moeilijk inkomen.
Nu heb ik alleen maar genoten van de vele mooie scene's en van het verhaal. Datgene wat Tarkovsky wil zeggen, is ook zo mooi: als je troost vind in de kunst, kan het zowaar nog wat worden met je leven. Iets dat ik zelf weleens vergeet, soms.
Vele mooie scene's toch. Qua fotografie sec vind ik Andrei Rublev niet zo mooi als Zerkalo en Nostalghia, de twee mooiste films wat dat betreft (Stalker nog niet gezien).
Maar wat Andrei Rublev toch heel bijzonder maakt, is zijn oog voor compositie in Andrei Rublev. De vele massascene's, waarin van alles lijkt te gebeuren. Tientallen mensen op de achtergrond...
Een aantal composities deden me trouwens denken aan schilderingen van Breughel. Ben ik de enige wat dat betreft?
Van die shots met besneeuwde heuveltoppen, met hordes mensen, nog net zichtbaar op de achtergrond. Typisch Breugheliaans.
Ja, Andrei Rublev beviel me nu een stuk beter.
Offret was al een van mijn lievelingsfilms van de man, en dat is alleen maar versterkt. Die film moet je verplicht eens per jaar kijken!
Ik twijfelde of ik Nostalghia mooier vind als Offret, en ik denk dat ik ze allebei even mooi vind, toch.
Geen enkel slecht moment, echt niets overbodigs mijns insziens.
Puur Drama, intens, subtiel en Puur emotioneel. Zo moet ik Film hebben.
Binnenkort Katop i Skripka kijken, daar kijk ik toch ook wel naar uit. Want ja, bij dat werkje blijft het toch echt (meer dan acht smaken hebben we niet).
O ja, binnenkort ook Zerkalo en Nostalghia maar weer eens kijken dan, en Stalker maar eens proberen. Wat denk je, zal het iets voor mij zijn weer?
Hee daar, betrapt!quote:Op zaterdag 13 maart 2004 18:10 schreef De-oneven-2 het volgende:
Ik heb ( -aangemoedigd door Gorro's mooie woorden- ) zojuist Stalker, De Spiegel en Andrej Roebljov in huis gehaald, met de bedoeling ze alle drie te verteren binnen een tijdsbestek van zeven dagen.
En, wat vond je er van?
je hebt ze toch zelf uitgezet...quote:Op dinsdag 3 augustus 2004 21:43 schreef Arcee het volgende:
maar van deze twee weet ik zeker dat ik er nooit meer aan zal beginnen. Jammer, want ik had graag willen zien wat anderen er zo geweldig aan vinden.
Ik heb zelf nog geen enkele film van hem gezien, maar er staan er drie voor mij te wachten: Andrei, Stalker en Solyaris. Ben er erg benieuw naar, zeker nu ik een klein stukje van Stalker heb gezien wat ik op een of andere manier meteen mooi gefilmd vond.
En was natuurlijk leuk om te zien waar jij je avatar vandaan hebt gehaald
Dat herinnert mij eraan dat ik Stalker nog steeds niet gezien heb, en dus binnenkort maar weer eens in huis ga halen.
Die 7 dagen waren destijds niet voldoende, .
Andrej Roebljov was een genot om naar te kijken, weet ik nog wel.quote:Op vrijdag 2 april 2004 14:21 schreef Sanvean het volgende:
[..]
Hee daar, betrapt!
En, wat vond je er van?
Fabelachtige beelden, scherpe dialogen en een kristallen verhaal.
De Spiegel kende wonderbaarlijke, maar voor mij toch ook saaie momenten.
Of dat wil zeggen ; momenten waar ik gewoon heel weinig mee kon.
Troebele poezie, maar zeker het kijken waard.
Ik heb alleen deze nog maar gezien van Tarkovski. Ik ben het er mee eens dat de compositie erg mooi is. Ook de aandacht voor details (de vallende druppels water) is verfrissend.quote:Op zondag 5 oktober 2003 21:50 schreef Gorro het volgende:
* Ivanovo Detstvo (1962)
Het debuut van Andrei Tarkovsky is beter bekend als Ivan's Childhood. Een 12 jaar oude jongen, genaamd Ivan, werkt als een spion aan het oosterse front tijdens WOII. Hij kan ongemerkt the Duitse linies doorbreken, om informatie te verzamelen over de vijand. Drie Russische officieren proberen voor de jongen te zorgen.
In zijn eerste film weet Tarkovsky nog niet het niveau te bereiken wat hij in zijn latere werk constant zou halen. Er is echter al wel duidelijk zijn talent te zien. Veel shots hebben werkelijk een prachtige compositie. In tegenstelling tot de films die hij hierna zou maken, laat hij zich nu nog vooral leiden door het verhaal, een sterk verhaal. De gebeurtenissen rondom de jonge spion grijpen je meerdere keren naar de keel. Zijn minste werk, maar nog steeds een klein meesterwerkje.
Speelduur 95 minuten
Venice Film Festival 1962
Winnaar Golden Lion
IMDb
Verder is het in wezen een erg triest verhaal dat zich afspeelt in de slagvelden tussen Rusland en Berlijn.
Ik ben totaal nog niet bekend met zijn andere werk, maar daar gaat snel verandering in komen.
надеюсь!
En o, wat wordt die 2-disc uitgave van Slacker geil! .
.
waar en hoeveel?quote:Op zaterdag 14 augustus 2004 11:31 schreef Hare het volgende:
Deze moest ik toch ff aan de liefhebbers laten zien:
[afbeelding]
Dat is de Koreaanse uitgave, maar die schijnt een stuk minder te zijn qua extra's en transfer (de extra's zijn bijvoorbeeld niet ondertiteld). Ik zou de Artificial Eye releases of Criterion Collection releases kopen.quote:Op zaterdag 14 augustus 2004 11:51 schreef dolle_hond het volgende:
[..]
waar en hoeveel?
[ Bericht 6% gewijzigd door Gorro op 14-08-2004 12:07:56 ]
Maar je hebt wel een mooiere verpakking.quote:Op zaterdag 14 augustus 2004 11:57 schreef Gorro het volgende:
[..]
Dat is de Koreaanse uitgave, maar die schijnt een stuk minder te zijn qua extra's en transfer (de extra's zijn bijvoorbeeld niet ondertiteld). Ik zou de Artificial Eye releases of Criterion Collection releases kopen.
Weet verder niet waar je hem kan kopen. Zag alleen het plaatje staan
Onder andere op www.koreandvds.com voor 78 dollar. Voor mij het geld absoluut niet waard. Zo mooi vind ik de verpakking ook weer niet, heeft ook totaal geen Tarkovsky-feeling over zich en dat hebben de AE en Criterions weer wel.quote:Op zaterdag 14 augustus 2004 12:12 schreef Hare het volgende:
[..]
Maar je hebt wel een mooiere verpakking.
Weet verder niet waar je hem kan kopen. Zag alleen het plaatje staan
Ik vond hem in het derde kwart zeg maar een beetje wegzakken, en kan goed begrijpen dat velen hem saai vinden... maar daarna kwam 'ie sterk terug. . Het einde had ik even wat meer uitleg voor nodig, waar je dan weer internet voor hebt, maar zelfs zonder het echt te begrijpen was het heel mooi.
Vanaf hier
Is alles wat het lijkt.
Nee hoor. Tarkovsky gebruikt nimmer symboliek in zijn films. Tarkovsky gebruikt alleen 'images'. Elk mens interpreteert en voelt deze beeldenstroom op een andere manier. Spiritualiteit in cinema. Er is niets wat uitgelegd hoeft te worden en er is niets dat gesnapt moet worden in zijn werk. Het gaat om de poetische, spirituele en emotionele uitwerking op de kijker. Tarkovsky is de God onder de regisseurs voor mij. Mensen die zijn werk saai vinden begrijp ik dan ook niet.quote:ik ben bang dat ik heel wat symboliek gemist heb,
Dan is de missie volbracht.quote:maar zelfs zonder het echt te begrijpen was het heel mooi.
Vanaf hier
Is alles wat het lijkt.
Zondag 29 mei - 17u30
Lumière Bioscoop - Brugge
In ieder geval bedankt voor dit prachtige topic.
je hebt superveel kennis van Tarkovsky. Ik heb de films Andrei Rublev, Solaris en Stalker gezien en ben diep onder de indruk van deze films en de regisseur. Nu wil ik me graag gaan verdiepen in Tarkovsky door middel van het lezen van een boek. Heb jij wellicht aanraders? Na zoekwerk vond ik "Sculpting in time" en The films of Tarkovsky; a visual fudge". Zijn dit goede titels? Wat is de beste?
Alvast bedankt!
Groeten Fabio
Wie de films van Tarkovsky in de bios wil zien zal binnekort naar Brussel (of Antwerpen/Gent) moeten gaan.
http://www.europalia.be/russia2005/program.php?category=5
Heb zelf alleen nog Andrej Roebljov en Solaris gezien, maar als ik tijd heb ga ik wel een weekendje naar Brussel denk ik. Volgens mij zijn wel de meeste films enkel met Franse ondertiteling te bekijken.
Deels te danken aan jou met topics als deze, bedankt daarvoor. Keep up the good work!
Als hij een eeuw eerder was geboren, dan moet Tarkovsky overigens wel een geniaal schilder zijn geweest . Wat een gave landschappen heeft hij gefilmd
hmm. Maar is dat niet gewoon de nederlandse versie van sculpting in time.
Mijn Tarkovsky top 8
1. Stalker
2. Solyaris
3. Offret
4. Ivanovo detstvo
5. Katok i skripka
6. Andrei Rublyev
7. Zerkalo
8. Nostalghia
Nostalghia zag ik als eerste en toen was ik niet helemaal voorbereid op wat komen zou gaan. Misschien dat ie bij een tweede kijkbeurt beter valt, maar ik verwacht niet dat het opeens veel beter zal scoren.
Na Ivan's jeugd te hebben gezien was ik al onder de indruk van de schitterende shots, maar nadat ik Stalker heb gezien was ik helemaal om! Wat een briljante film!
absolute aanrader
Stalker moet ik (wellicht) dit weekend maar eens gaan bekijkenquote:Op dinsdag 23 oktober 2007 11:07 schreef krapula het volgende:
Ik heb er dit weekend ook aan moeten geloven: mijn eerste Tarkovsky-ervaringen.
Na Ivan's jeugd te hebben gezien was ik al onder de indruk van de schitterende shots, maar nadat ik Stalker heb gezien was ik helemaal om! Wat een briljante film!
absolute aanrader
Ich veul mich net enne klok, want ich tik neet richtig
Dit weekend Offret gekeken, erg goede film.
Tarkovsky mag dan een held zijn, maar voor zo'n gigantische kick mag je post wel iets meer inhoud bevatten.quote:Op woensdag 18 februari 2009 18:19 schreef Quir het volgende:
Omhoog jij!
Dit weekend Offret gekeken, erg goede film.
Ik sleur de rest van het topic mee.quote:Op woensdag 18 februari 2009 18:23 schreef Gillingham het volgende:
[..]
Tarkovsky mag dan een held zijn, maar voor zo'n gigantische kick mag je post wel iets meer inhoud bevatten.
Op Play.com is nu een boxset te koop met de zeven films van Tarkovsky: http://www.play.com/DVD/D(...)Box-Set/Product.html
Volgens mij is dit eindelijk een normale niet-illegale boxrelease en deze lijkt me ook niet eens zo heel duur. ¤ 62,99 voor 7 films lijkt me zelfs een koopje! Ik heb hem in ieder geval ge-pre-ordered
.
Bedankt voor de tip!quote:Op maandag 19 juli 2010 19:18 schreef Falco het volgende:
Even dit topic kicken, omdat het kan.
Op Play.com is nu een boxset te koop met de zeven films van Tarkovsky: http://www.play.com/DVD/D(...)Box-Set/Product.html
Volgens mij is dit eindelijk een normale niet-illegale boxrelease en deze lijkt me ook niet eens zo heel duur. ¤ 62,99 voor 7 films lijkt me zelfs een koopje! Ik heb hem in ieder geval ge-pre-ordered
Ik heb nog lang niet alles gezien, maar 'Zerkalo' maakte een diepe indruk op mij. Absoluut een visionaire regisseur.
Voltaire.
"There is no left and right, only right and wrong." Tinyint, DI forums.
"Doubt is the seed of misdirection." Ikzelf.
Nu is Solyaris de enige film van Tarkovsky die ik gezien heb (ook pas slechts een keer, dus zelfs over die film kan ik geen goed oordeel geven), dus verder kan ik totaal geen oordeel vellen over zijn oeuvre, maar het is zeker een regisseur waar ik nog meer van wil zien.
sorry kon het niet laten, veel te grote Tarkovsky fan die wat moet delen...
Ben fotograaf en van mijn enorme verzameling fotoboeken is dit simpel klein boekje met polaroids van Tarkovsky mijn favoriete , een visueel poeet in alle media
Zerkalo hoef je ook niet te snappen. Stalker en Solyaris kan ik je als redelijk te volgen film met mooie beelden wel aanraden.quote:Op woensdag 13 juli 2011 01:01 schreef DrDentz het volgende:
Ik snap niks van Zerkalo maar de beelden zijn prachtig.
Ohja, deze box kreeg ik dus vorige week eeeeindelijk binnen. Telkens werd de release uitgesteldquote:Op maandag 19 juli 2010 19:18 schreef Falco het volgende:
Even dit topic kicken, omdat het kan.
Op Play.com is nu een boxset te koop met de zeven films van Tarkovsky: http://www.play.com/DVD/D(...)Box-Set/Product.html
Volgens mij is dit eindelijk een normale niet-illegale boxrelease en deze lijkt me ook niet eens zo heel duur. ¤ 62,99 voor 7 films lijkt me zelfs een koopje! Ik heb hem in ieder geval ge-pre-ordered
.
Die heb ik al wel gezien. Die waren wel begrijpelijker. Ik dacht na die twee: ik waag me aan Zerkalo maar die is lastig, misschien moet je dan zijn hele levensverhaal kennen.quote:
[..]
Zerkalo hoef je ook niet te snappen. Stalker en Solyaris kan ik je als redelijk te volgen film met mooie beelden wel aanraden.
Je moet voor Play.com een creditcard hebben en laat ik die nu niet hebben.quote:
Even dit topic kicken, omdat het kan.
Op Play.com is nu een boxset te koop met de zeven films van Tarkovsky: http://www.play.com/DVD/D(...)Box-Set/Product.html
Volgens mij is dit eindelijk een normale niet-illegale boxrelease en deze lijkt me ook niet eens zo heel duur. ¤ 62,99 voor 7 films lijkt me zelfs een koopje! Ik heb hem in ieder geval ge-pre-ordered
Weet iemand waar je die boxset elders kan kopen?
|
|
