Käthe Kollwitz

ziet er inderdaad erg mooi uit zeg...

Dat is inderdaad prachtig..Die beelden zeggen alles.
Ik heb idd ook wel 'íets'met begraafplaatsen, ik kan helemaal bevangen worden door de sfeer die er hangt.

quote:

---

Op zondag 5 oktober 2003 14:16 schreef yvonne het volgende:
Trouwens, onder Hitler werd haar werk als "" Entartet" bestempeld, werd haar het werken onmogelijk gemaakt en moest haar kunst uit museum en gallery verdwijnen.

---

Dat deed hij toch met vrijwel alle kunst? Denk maar aan de sluiting van het Bauhaus en zo.

De foto's zijn vage herinneringen, de zeggingskracht van die beelden straalt eruit als je erbij staat.
Het bedrukt je stemming, geeft je de aandrang die mensen te troosten. Maar net zo min als je dat nu kan, zul je dat gekund hebben toen ze nog in leven waren.
Beelden van steen, van verdriet, spijt, zelfverwijt, leegte. Je kunt bij ze zijn, en ze waarderen dat. Zodat er dan een derde beeld bijstaat, net zo ontoegankelijk, net zo geisoleerd, maar wel net zo aanwezig als de twee stenen beelden.

Beelden die je moet voelen, die je doen voelen, veel meer dan zien.

Misschien ten overvloede, maar naast beelden heeft zij ook tekeningen en zeefdrukken gemaakt.

*stil*

*mooi*

Het verdriet straalt van ze af... je hebt geen woorden nodig om te zien dat ze ontzettend veel verdriet in omgaat. Zo sprekend. Ik kan me voorstellen dat als je daar bent, met die stilte om je heen en je die beelden ziet, dat je het verdriet kan voelen. Dat het bijna tastbaar is door die beelden. Het grijpt je aan.
Het verhaal erachter is triest... maar zelfs zonder dat je de achtergrond weet, pakken die beelden je. Woorden zijn bijna niet nodig als je ze ziet.

Wat onvoorstelbaar mooi en verdrietig...
Zelfs vanaf de foto's voel je de intensiteit van de beelden, en het is zo prachtig treffend.

Heel bijzonder.

Ik ben gelijk gaan speuren naar meer werk van haar en kwam deze tegen die ik al eens eerder heb gezien ergens:

Onvoorstelbaar hoe treffend iemand een gevoel kan weergeven danwel oproepen, dit doet je echt iets.

Zonder de verhalen van yvonne en iteejer vind ik de beelden toch vrij clichématig, dit met alle respect. Het is eerder het verhaal dat erbij hoort dat deze beelden omtovert in de verzinnebeelding van het verdriet van ouders na de tragedie van het verliezen van hun zoon. Ook wordt zonder het verhaal niet duidelijk dat hierin een aanklacht schuilt tegen de waanzin van de Eerste wereldoorlog.

quote:

---

Op zondag 5 oktober 2003 22:49 schreef Ryan3 het volgende:
Zonder de verhalen van yvonne en iteejer vind ik de beelden toch vrij clichématig, dit met alle respect. Het is eerder het verhaal dat erbij hoort dat deze beelden omtovert in de verzinnebeelding van het verdriet van ouders na de tragedie van het verliezen van hun zoon. Ook wordt zonder het verhaal niet duidelijk dat hierin een aanklacht schuilt tegen de waanzin van de Eerste wereldoorlog.

---

Zoiets kun je imo alleen maar zeggen als je inderdaad een bepaald deel van je mens-zijn hebt uitgeschakeld. Een stuk zelf-amputatie waar intellectuelen vaak trots op zijn; zoals commando's er trots op zijn dat als hun commandant roept 'spring in het water' ze dat ook zonder meer doen.
Die beelden staan op een begraafplaats, die weer op een slagveld, ze zijn één met die tragedie, met die door het rationele bedachte waanzin. Ze zijn daar onmogelijk van te scheiden.

Duizenden en duizenden grafstenen staan er overal, in diverse graven.
'Beloved only child of Walter and Olive Barnett' bijvoorbeeld.
Of 'Old pall, why don't you answer me'. Allemaal cliché's..? Maar bedenk eens waar het voor staat. Bedenk en voel het verdriet,de woede, etc wat er allemaal achter zit.
Al zouden al die grafstenen, alle beelden en alle gedenkplaatsen volkomen identiek zijn, dan nóg zou geen van allen een cliché zijn. Omdat ze verwijzen naar afzonderlijke individuen. Onvervangbaar en onvergelijkbaar.

Degenen die vonden dat ze allemaal gelijk waren waren de generaals, die bataljon na bataljon de kanonnen instuurden. Bewust. Het individu telde niet meer. Wél het individu van die generaal, uiteraard.

Als je nu gaat zeggen dat het met die beelden uitgedrukte verdriet een cliche is, hanteer je dezelfde zienswijze. Het individuele verdriet, de individuele kunstuiting wordt gebagatelliseerd want het is een maar een cliche.

Als we het dan toch over cliché's hebben, zou ik jou opmerking een clichématig voorbeeld willen noemen van iemand die ergens iets over zegt, terwijl hij daar totaal geen directe kennis of eigen ervaring mee heeft. Neem de moeite eens om er zelf voor de staan, en even die superieure intellectualiteit in je hersenen stil te zetten. Als dat nog lukt. Ga er voor staan, en wees stil. Ook in gedachten.

En daarbuiten: je staat op een begraafplaats, een erebegraafplaats, waar tienduizenden slachtoffers liggen. Heb je dan nog een verhaal nodig om de waanzin van de oorlog aan te tonen?

Ik ben ooit in 1998 in Keulen naar het Kathe Kollwitz-museum geweest. Daar hingen dan voornl. haar tekeningen. Dat vond ik ook al erg indrukwekkend, ik ben nog steeds van plan een boek van haar werk te bemachtigen. Ik kan eigenlijk iedereen aanraden ook naar dat museum toe te gaan, mits je natuurlijk in de buurt van Keulen bent

De beelden op Yvonnes foto's vind ik ook prachtig. Ik vind ze niet clichematig, vooral het beeld van de vrouw niet. De man vind ik ms wat minder sterk uitgewerkt.

Mooie beelden!!!

Blijkt toch maar weer dat steen kan spreken! Die uitdrukkingen en houdingen zeggen heel veel

quote:

---

Op maandag 6 oktober 2003 11:05 schreef yvonne het volgende:
[afbeelding]

DIT is een cliché Ryan.

Niet de beelden van Kollwitz.

---

laat 'm toch lullen.

quote:

---

Op maandag 2 juni 2003 13:43 schreef Ryan3 het volgende:
In zomervakantie van 1975 door ouders meegenomen naar Verdun, in 1997 nogmaals bezocht. Ieper heb ik paar jaar geleden bezocht, op eerste Paasdag. Indrukwekkend idd.

Verleden jaar het boek De weg naar Verdun. van de Britse historicus Ian Ousby gekocht en gelezen. Voortreffelijke achtergrond bij alles wat je in Verdun ziet/ervaart. Verdun was tot februari 1916 strategisch onbeduidend, maar werd door de Duitsers gebruikt om de Fransen te laten doodbloeden. Voor de Fransen werd het zodoende hèt symbool van de natie. J'ai fait Verdun of J'y étais waren de leuzen die de Verdun-veteranen gebruikten en dat dwong respect af. Betreden van de bossen rondom de forten Douaumont en Vaux is nog steeds op eigen risico, nee, verboden zelfs. Als je er langsrijdt/loopt dan zie je dat de grond omploegd is met kraters. Hier en daar kom je bordjes tegen met de namen van verdwenen dorpjes. Van de kaart geveegd, zoals Fleury. In het mausoleum ter herdenking van de slachtoffers worden nog dagelijks rooms-katholieke missen gehouden. Op iedere steen van dit mausoleum staat aan de binnenkant de naam van een Franse gesneuvelde. Als je doorrijdt kom je, ik dacht, rechts van het mausoleum de berg af: la Tranchée des Baïonettes tegen. De loopgraaf van de bajonetten. Hierin werden soldaten levend bedolven onder het puin, terwijl hun bajonetten er bovenuit bleven steken. Ook Ieper was indrukwekkend, niet in het minst ook omdat ze de middeleeuwse lakenhal, de grootste in Vlaanderen, na WO 1 weer steen voor steen hebben opgetrokken. In een museumpje iets van Ieper vandaan, kun je een stukje replica loopgraaf bewonderen...

Moet je met je kinderen hier naartoe gaan? Zeker doen, maar niet in het georganiseerde verband van een schoolreisje. De lering die wij hieruit trekken, kan misschien het beste doorgegeven worden in familieverband en idd minder goed in klassikaal verband.

---

Zoals je ziet yvonne en iteejer ben ik weldegelijk ook geïnteresseerd in de Eerste Wereldoorlog, dus mij van "een stuk zelf-amputatie waar intellectuelen vaak trots op zijn; zoals commando's er trots op zijn dat als hun commandant roept 'spring in het water' ze dat ook zonder meer doen" beschuldigen is grotesque.

Bovendien moet je goed lezen. Ik schrijf zonder het verhaal van yvonne en iteejer zijn deze beelden clichématig en zie ik er geen aanklacht in tegen de Eerste Wereldoorlog. Wat ik daar mee bedoel is dat de beelden niet specifiek het verdriet van ouders uitdrukken om een verloren zoon in de Eerste Wereldoorlog, maar algemeen het verdriet van ouders om een verloren kind. De uitdrukking van de vader of de moeder verwijst voor iemand die er een photo van ziet, zonder commentaar/uitleg, niet direct naar de desbetreffende achtergond imo. Ze kunnen net zo goed verwijzen naar de dood van een kind in het verkeer. Even zinloos voor ouders. Of naar een ander leed dat niet samenhangt met de dood van een kind. Een zich verbijtende vader en een moeder met een gebogen hoofd drukt nu eenmaal vrij clichématig verdriet uit.

En overigens vind ik dat zij in hun verdriet weldegelijk eenzaamheid uitdrukken, omdat ze gescheiden zijn (de vader klampt zichzelf aan en niet zijn vrouw; de moeder maakt zich klein en moet zichzelf troosten) ieder aan 1 kant van het graf. In die eenzaamheid ligt voor mij ook gedeeltelijk de "schuldvraag" verborgen. In hoeverre was hun generatie medeverantwoordelijk voor het immense leed? Overal in de Westerse wereld werd de oorlog, niet wetend wat deze zou betekenen, toegejuicht. Ouders gaven met bezieling hun zonen af aan de oorlogsmachine. De soldaten zelf gingen zingend naar het front. Een vrolijke oorlog, die al snel tot een nachtmerrie werd waarvan door niemand ooit de proporties waren voorzien...

Maar dat is mijn mening en die wordt duidelijk door niemand gedeeld, so be it.

Verder kan ik me in de manier waarop jullie je ervaringen aan die slagvelden beschrijven op zich wel vinden. Zoals uit het stukje hierboven blijkt, heb ik die plaatsen ook bezocht en was ik eveneens diep onder de indruk.

quote:

---

Op maandag 6 oktober 2003 15:08 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

laat 'm toch lullen.

---

J'y étais en jij niet, denk ik.

Ik ben een paar jaar geleden ook in dat museum in Keulen geweest. Hoewel zij een knappe artieste was, vind ik haar thematiek vrij deprimerend. In tegenstelling daarvan vond ik het museum(pje) wel weer fraai, vooral die lift.

quote:

---

Op maandag 6 oktober 2003 15:24 schreef Ryan3 het volgende:
Zoals je ziet yvonne en iteejer ben ik weldegelijk ook geïnteresseerd in de Eerste Wereldoorlog, dus mij van "een stuk zelf-amputatie waar intellectuelen vaak trots op zijn; zoals commando's er trots op zijn dat als hun commandant roept 'spring in het water' ze dat ook zonder meer doen" beschuldigen is grotesque.

---

Ik wist wel dat je mijn formulering zou kunnen waarderen

Onze interesse vertaalt zich toch op een andere manier naar de praktijk. Een paar jaar terug een keer op paasdag Yperen bezoeken is leuk, en 25 jaar of langer geleden een keer in Verdun geweest zijn ook.
Maar dan heb je net de eerste voet opgetild om de eerste stap te gaan zetten. Het komt zoveel meer tot leven in de herhaling. Wij zijn er tientallen malen geweest. En nog steeds, steeds vaker zelfs, ga je nieuwe details zien. En die details brengen je bij de mensen die het meegenaakt hebben, die er nu nog liggen.

Ik heb je verhaal wel degelijk gelezen. En ik verbaas me over de kronkel die je er in bouwt:

quote:

---

Wat ik daar mee bedoel is dat de beelden niet specifiek het verdriet van ouders uitdrukken om een verloren zoon in de Eerste Wereldoorlog, maar algemeen het verdriet van ouders om een verloren kind.

---

Dat zou misschien opgaan als Kathe Kollwitz de opdracht had gekregen om een treurend ouderpaar te maken. Maar ze maakte die beelden om uiting te geven aan hun verdriet, over hun zoon, die viel in die oorlog. Dat was de reden dat dat beeld gemaakt werd! Ze heeft er 18 jaar over gedaan. Ze heeft ervoor liggen huilen. Dat beeld staat vlak voor de grafsteen waar oa de naam van hun zoon ingegraveerd staat. En jij gaat vertellen dat die beelden daar niet specifiek op slaan? Ze zijn er voor gemaakt!

'Nee maar die uitdrukking van verdriet heeft niets specifieks voor eerste wereld-oorlog verdriet'. Wat heb je aan zo'n formulering? Je zegt zo triomfantelijk tegen Semtex dat jij er was. Was je ook in Vladslo? Was jij in Keulen? Zij heeft in die foto's gezien wat jij in werkelijkheid nog niet zou zien. De intellectuele visie dwingt je tot analyse en een opmerking maken, zoals het woord van de commandant zijn manschappen dwingt het water in te springen. Of voor de kanonnen te sterven. Zie je het verband? Begrijp je nú de opmerking over de intellectuele zelfamputatie?

Kun je nooit eens iets commentaarloos accepteren, kan een waarheid pas gestalte krijgen als je, zoals een hondje overal tegenaan piest om zijn geur achter te laten, er een paar kanttekeningen aan toevoegt?

Die beelden zijn bedoeld om een gevoel over te dragen. En dat doen ze, het is moeilijk om je tranen te bedwingen als je de rust neemt er even voor te gaan staan.
Maar die rust wordt doorbroken door een stem die dan ineens zegt 'hmm ja ach wel aardig, alleen niet specifiek voor de 1e wereldoorlog'. Werkelijk, zoiets komt over als een totale en volledige botheid, een misplaatst opdringen van een intellectuele visie, alsof je als een kunstrecensent het verdriet van deze mensen gaat classificeren.

Gewoon een zwaar misplaatste opmerking dus.

De beelden hebben beide iets heel bijzonders over zich. Als je ervoor staat en naar de details en het ontbreken van andere details kijkt, wordt je werkelijk voor een raadsel gezet. Zoals het gezicht van de man, waarbij op bepaalde plaatsen rimpels e.d. zijn aangebracht, maar dan weer het ontbreken van een echt doorgetrokken haarlijn. Hetzelfde met de vrouw.

Ook de sokkels waar ze opstaan. Het zijn geen gladgeslepen sokkels, zoals je eigenlijk zou verwachten, maar het zijne 'ruwe' sokkels.

Dit is wel een beetje een klinische analyse, maar ik vond het wel indrukwekkend.

Meer mensen zouden er eens moeten gaan kijken en ook op de begrafenis in Landmark (zo heet het toch Johan, yvonne?), daar had ik zelf sterkere gevoelens bij. Bij de vier beelden die over die rustplaats waken.

deze bedoel je 1 vanaf een paar meter gezien en de ander van buiten af door de ingang heen.

Prachtig. Inderdaad ook iets dat helemaal naar binnen gaat, als iemand begrijpt wat ik bedoel... Dat verdriet wordt voelbaar. Ik ben deze beelden eerder tegengekomen, maar ik ben even vergeten in welk verband. En dat ga ik nú opzoeken!

quote:

Op zondag 17 oktober 2004 08:49 schreef yvonne het volgende:
... ALS ze inderdaad zichzelf en haar man uitgebeeld heeft, zie ik een ouderpaar dat niet meer tot elkaar komt en dat moet dodelijk geweest zijn voor hun huwelijk..

Na lezing van diverse levensverhalen over dit echtpaar twijfel ik niet aan het autobiografische gehalte van dit beeldenpaar.
Mijn taxatie van hun huwelijk. Het waren twee zeer sociaal bewogen mensen, dag-en-nacht in de weer met het verwerkelijken van hun heilstaat, nauwelijks waarde hechtend aan hun persoonlijke heil. Naar mijn inschatting was hun huwelijk niet gebaseerd op wederzijdse hartstocht maar gebaseerd op hun gezamenlijk streven naar hun beider ideaal. (enigszins vergelijkbaar met het kortstondige huwelijk van Ed van Thijn en Hedy d´Ancona) Met de dood van hun zoon Peter werd ook hun levenslust vernietigd maar werd ook de noodzaak van hun ideaal bevestigd. Hun ongewone huwelijk heeft geduurd tot het overlijden van Karl in 1940.
Daarom staan de beelden niet naar elkaar gericht, maar gericht naar hetzelfde punt aan de horizon.
_{zaterdag a.s. passeer ik Ieper en dan zie ik misschien een glimp van de jaarlijkse "Käthe Kollwitz Vredesloop".}

Ook haar tekenwerk is ijzingwekkend.

Ik heb haar werk deze zomervakantie in Berlijn gezien, ook daar is een prachtig Käthe Kollwitz museum. Ik begrijp dat (Ryan was het toch?) het werk op het eerste gezicht cliché matig kan vinden, maar als je even stilstaat bij haar werk dan overstemmen de gevoelens het cliché.
Behalve haar sociale werken moet je ook eens kijken naar haar zelfportretten. Die geven een prachtig beeld van haar leven.

Nahhh. Ryan heeft een punt hoor.
Als je het verhaal erachter niet kent dan loop je zo voorbij aan die beelden.
Ken je het verhaal wel, dan zie je de emoties in de beelden.

Grafteksten, afscheidszinnen op rouwkaarten is ook zoiets.
Op het eerste gezicht lijken die teksten cliché..tot in het kitsjerige.
Maar ken je de mensen waar het om gaat, de emoties van de nabestaanden..dan zit er veel diepte in.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bluesdude op 25-10-2004 00:26:43 ]

Het zijn erg mooie beelden, ik hou zelf niete cht van expressionistische tekenaars en al ehelemaal niet van vrouwelijke kunstenaars, waar het beeldhouwwerk is erg volledig,

het is een integer beeld, dat poogt al teveel theatraliteit te vermijden, maar twee emoties uitbeeld, enerzijds de treurende inzichzelf geslotenheid van de vrouw, rond en bijna zacht, maar ook gebroken,
tegenover de gespannen blik en inacceptatie van de man, eerder hoekig maar ook stevig.

Het grote voordel is ook dat het 'stijltje' zoals andere expressionistische beldhouwers als lehmbruck een beetje vermeden word.

Wat betreft het 'entartet zijn' ik denk dat de nazi's het daarmee best moeilijk hadden, het zijn tevens emotionele beelden waar ze zelf een voorliefde voor hadden, het beeld van moeders en hun hang naar hun kinderen, de betrokkenheid..
Echter hun oordeel daar eerder een verder politiek oordeel was over de standpunten van Kathe Kollwitz zelf, maar ik vermoed dat het absoluut een twijfelgeval was, en veroorzaakt werd doordat de entartete kunstmanie overgenomen werd door kunsthaters, terwijl een kunstliefhebber als Göring het aangreep om zijn eigen private collectie te verrijken; die veel entartete kunst bevatte, waaronder juist ook werken van Kollwitz.

Wat betreft de vraag of het beeld een 'cliché' is ...
tja, het is een verkeerde aanname dat beelden je moeten bevallen zonder eventuele verhalen erachter te weten, die valse aanname is voornamelijk populair bij romantici met een verwrongen realiteitsblik, vaak mensen die zelf vervolgens een kunstbeeld aanhangen dat door navolgende generaties snel wordt afgewezen (los van de werkelijke waarde): pre-rafaelieten, academische schilderkunst.
Kathe Kollwitz's haar beelden waren voor haar generatie-genoten vaak veels te 'heftig', echter juist de wijze waarop zij haar stijl heeft weten voortzetten heeft een dusdanig invloed op navolgende generaties dat die beelden opeens 'cliché's' gaan worden, omdat haar beelden opgenomen worden als een 'bekende stijl', men went aan ze en neemt hen in zich op..

De les die ik Ryan aan zou willen raden is om zijn eigen rol als beschouwer in zijn beschouwing niet te vergeten, zich te realiseren dat je als kunstbeschouwer zelf ook onderdeel bent van een kunstwerk, en je oordeel vaak evenveel of meer zegt over jezelf, je eigen mogelijke beperkingen, als over het kunstwerk zelf. (zonder te ontkennen overigens dat iedere een persoonlijk warde-oordeel mag vellen)

Hey Yvonne... Geert Mak citeert in "In Europa" vrij veel uit de dagboeken van Kathe Kollwitz en vertelt ook wat dingen over haar leven tijdens desbetreffende perioden. Dus in de stukken over de eerste en twee wereldoorlog. Ik moest aan dit topic denken tijdens het lezen van het boek, misschien dat je het interessant vindt.

Ik moet trouwens bekennen, dat ik, afgaande op de dingen die ik in dit topic zie staan haar tekeningen mooier vind dan haar beelden. Maar goed, misschien wel erg snel geconcludeerd.

Volksbund

Nachname: Kollwitz
Vorname: Peter
Dienstgrad: Musketier
Geburtsdatum:
Geburtsort:
Todes-/Vermisstendatum: 23.10.1914
Todesort:
Peter Kollwitz ruht auf der Kriegsgräberstätte in Vladslo (Belgien). Endgrablage: Block 3 Grab 29

quote:

Op vrijdag 14 januari 2005 10:55 schreef yvonne het volgende:

[..]

He! Dat wist ik niet!
WO1 schijnt ook uitgebreid beschreven te worden?

Ik moet dat boek dus eindelijk maar gaan kopen..

De beelden moet je zien, ervaren,
als je ze ze ziet, snap je precies wat ik bedoel .

Nou niet erg uitgebreid eerlijk gezegd, maar dat kan eigenlijk ook niet als je de volledige Europese geschiedenis in een boek probeert te vangen. Maar wel een erg goed boek, ondanks dat het soms een beetje kort door de bocht gaat misschien (zeker voor een Great-War-o-fiel als jij ). Mak probeert een beetje de grote lijnen en sentimenten te laten zien, onder andere aan de hand van dagboekstukken, interviews en andere archiefstukken. Zeker de moeite waard imho. Hij weet toch al die grote conflicten een menselijk gezicht te geven, en een van die gezichten is Kathe Kollwitz.

ik kreeg trouwens de indruk dat die dagboeken van Kollwitz ook gepubliceerd zijn. Ik zal als ik straks thuis ben eens proberen om uit de literatuurlijst te achterhalen waar, wanneer en door wie ze gepubliceerd zijn.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2005 11:09 schreef yvonne het volgende:

[..]

Nu hebben de beelden voor ze op Vladslo stonden op een andere begraafplaats gestaan,
stonden ze daar in dezelfde opstelling?
HOE heeft Käthe de beelden oorspronkelijk bedoeld qua opstelling,
iemand die daar een antwoord op weet?

Google weet alles:

quote:

By December 1914 Kolhwitz, one of the foremost artists of her day, had formed the idea of creating a memorial to her son, with his body outstretched, 'the father at the head, the mother at the feet', to commemorate 'the sacrifice of all the young volunteers'. As time went on she attempted various other designs, but was dissatisfied with them all. Kollwitz put the project aside temporarily in 1919, but her commitment to see it through when it was right was unequivocal. 'I will come back, I shall do this work for you, for you and the others,' she noted in her diary in June 1919.

Twelve years later, she kept her word: in April 1931 she was at last able to complete the sculpture. 'In the autumn - Peter, - I shall bring it to you,' she wrote in her diary. Her work was exhibited in the National Gallery in Berlin and then transported to Belgium, where it was placed, as she had promised, adjacent to her son's grave. There it rests to this day.

http://www.liv-coll.ac.uk/pa09/europetrip/brussels/kollwitz.htm

Zo zag ze er trouwens uit.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2005 11:19 schreef yvonne het volgende:
Euhm?
Zoiets staat in de openingspost?

Nope. Niet het grafnummer.

Als mensen de beelden met eigen ogen willen zien dan leek het mij wel handig als de exacte locatie op de begraafplaats bekend is.

Heb ik het over beelden die ergens wel of niet specifiek staan? Wat klets jij nou? Endgrablage: Block 3 Grab 29. Dat is de exacte locatie van het graf en die informatie werd nog niet gegeven. Wat kun jij moeilijk doen als ik gewoon een stukje extra informatie geef.

ja maar het is gewoon nutteloze informatie, iedereen die Vladslo binneloopt ziet meteen de beelden staan en als je ook meet een beetje op vladslo zoekt weet je dat de beelden daar staan en het graf er vlak voor ligt

Dus? Kan ik dat ruiken? Er zijn ook veel grotere begraafplaatsen waar dat niet zo vanzelfsprekend is. In het vervolg zal ik alle aanvullende informatie die ik eventueel heb maar achterwege laten want voor je het weet is het nutteloos en dan mag je het vooral niet posten zonder commentaar te krijgen.

Anders wordt er gewoon gezeurd op elkaar in feedback, en dit topic opgeschoond.
Lijkt mij in elk geval erg fijn.

Nog maar wat tekeningen van onze Kathe dan maar..


Armoede, 1893.


Arbeiders die naar huis gaan, 1897.


Zelfportet, 1898.


Aufruhr, 1899. Doet mij denken aan het beeld van de Amerikaanse mariniers op Okinawa die een stars and stripes hijsen.


Zelfportret. Een jaar of 25 oud schat ik.



Zelfportet, 1900.


Vrouw met dood kind, 1903.


De moeders, 1921.


Zelfportret, 1924.


Call of death, 1934.


Zelfportret, 1938.


Zelfportret, 1936. Oud, uitgeleefd, moe.

die ogen

quote:

Op vrijdag 14 januari 2005 11:13 schreef julekes het volgende:
ik kreeg trouwens de indruk dat die dagboeken van Kollwitz ook gepubliceerd zijn. Ik zal als ik straks thuis ben eens proberen om uit de literatuurlijst te achterhalen waar, wanneer en door wie ze gepubliceerd zijn.

Kathe Kollwitz - Die Tagebücher. Berlijn 1989.
Sorry, er is geen uitgever vermeldt.

Ik kan hem alleen hier vinden, onder de vermelding "out of print".
http://www.booksandcollectibles.com.au/bsearch.php3?bsearch_submit=Search&auth=Kollwitz%2C+Kathe&title=Die+Tagebucher Uitgeverij lijkt Siedler te zijn, gevestigd in Berlijn.

Kijk ook hier voor de dagboeken:
http://www.randomhouse.de/book/edition.jsp?edi=42356 en hier voor de brieven aan haar zoon:
http://www.randomhouse.de/book/edition.jsp?edi=9643

Mooie tekeningen!!!

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 08:05 schreef yvonne het volgende:
Want ik ben tegen ene boekje aangelopen van ene Raf seys, die meer weet te vertellen over de oorspronkelijke plek van de beelden Op "Roogeveld" alwaar ze stonden voor Vladslo geopend werd.

Nou laat ons niet langer in spanning zou ik zeggen