Sinds afgelopen zondag zit ik hier een beetje mee, dus misschien dat jullie hier even naar willen luisteren. Het is nogal een verhaal, dus komt'ie;
Sinds vorig jaar heb ik een geweldige meid ontmoet, ware het niet dat ze in Oostenrijk woont. Een pracht van een meid in karakter en uiterlijk en een hart van puur goud. In de daaropvolgende dagen dat ik haar beter leerde kennen werd mij ook duidelijk dat mijn hart naar haar verlangde, en omdat ik vol met zelfvertrouwen ben, vroeg ik haar ook of zij hetzelfde voelde. Eerst ontkende zij het, maar het kwam er toch van; wij waren/zijn een serieus stel nu. Het is alleen de pech dat ik 'r maar drie keer in het jaar kan zien. Gelukkig heb ik meer dan genoeg geduld, en ben ik zelfs aan het kijken voor mogelijkheden om te verhuizen naar Oostenrijk-- zij weet dit nog niet, want ik wil geen valse beloftes maken.
Tot zover het goede nieuws; ik ben gelukkig al zie ik fraulein maar een beperkt aantal keren in het jaar, en ik heb altijd wel iets om naar uit te kijken.
Keerzijde van het verhaal is, m'n sociale liefdesleven hier in Nederland. Nooit van te voren ben ik in een relatie (of verkering wat dat betreft) geweest. Dit vind ik op zich helemaal niet erg, maar de kansen voor een verkering of dergelijks die voor mij open lagen heb ik zo een beetje allemaal afgewezen, sinds ik fraulein ken. En waarom? Omdat ik zogezegd zoveel waarde geef aan m'n normen en waarden. Ik denk dat enig ander zou zeggen dat ik niet goed bij m'n hoofd ben, en de verkering tussen mij en die Oostenrijkse zou moeten opgeven-- maar dat is (misschien wel) m'n grootste angst. Ik wil 'r niet kwijtraken in vriendschap en partner.
In de drie jaar dat ik haar ken (eerst via internet) ben ik veel veranderd volgens m'n vrienden. Ze zeggen dat ik 'verbitterd' ben geworden en meer afstand bewaar ten opzichte van andere mensen. En voor het laatste heb ik zelf gekozen, simpelweg omdat ik veel tijd en rust voor mijzelf gun eer ik een beslissing neem. En iemand anders boven de Oostenrijkse kiezen is een hele zware beslissing.
Nu rijzen de vragen zoals; hoezeer houd zij van mij? Zou zij ook haar hart aan mij geven,zoals ik leven boven haar zou kiezen? Wilt zij wel zolang wachten op me? En wat als...? Er zijn wel duizend dingen die ik me afvraag, maar misschien wil ik het antwoord juist niet weten. Sommige dingen moeten juist onbekend blijven, zo ook m'n antwoord naar aanleiding van hoe zeer ik m'n normen en waarden respecteer. Zolang m'n gedachten naar fraulein blijven afdwalen, zal ik nooit nuchter kunnen nadenken als het op liefde aankomt.
Verbitterd noemen ze me. Misschien ben ik dat ook.
Maar m'n hart is verloren aan haar.
Om een conclusie te breien aan dit verhaal; Ik vraag juist geen medelijden, maar meer de serieuze opinies van mede-Fok!kers die wel/niet zozeer hetzelfde meegemaakt hebben. Ik ben razend benieuwd naar de reacties en opinies van iedereen die mij wel dan niet gelijk geven. En, als ik toch aan het zeuren ben, het liefst met onderbouwende kritiek voor de duidelijkheid.
Een vriendelijk roosje voor de lezer,
--{-{@ the NiteAngyl
je kan niet op elkaar rekenen als je elkaar nodig hebt.
voor mij werken deze relaties niet, maar ik kan niet bepalen of ze voor jou werken
ps hoe oud ben je? want ik miste de sex ook heel erg en ik weet niet of dat een rol speelt bij jullie
[edit] laat maar, moet er even aan wennen dat mensen zoveel info over zichzelf op i'net planten (lees: ik heb je profiel al gelezen)
[Dit bericht is gewijzigd door moniek op 29-09-2003 14:18]
En ik mis de seks tussen ons niet zozeer, want de chemie tussen ons voelt zo juist aan dat seks juist bijzaak is. Ja, okee, het is wel fijn enzo, maar ik verkies juist de liefde tussen ons dan die vleselijke lusten
quote:en hoe oud ben jij?
Op maandag 29 september 2003 14:16 schreef moniek het volgende:
ik heb ooit een lange afstand relatie met iemand gehad die maar een uurtje van me vandaan woonde, dat werkte ook niet.
je kan niet op elkaar rekenen als je elkaar nodig hebt.
voor mij werken deze relaties niet, maar ik kan niet bepalen of ze voor jou werkenps hoe oud ben je? want ik miste de sex ook heel erg en ik weet niet of dat een rol speelt bij jullie
[edit] laat maar, moet er even aan wennen dat mensen zoveel info over zichzelf op i'net planten (lees: ik heb je profiel al gelezen)
Alleen wat ik me dan afvraag: hoeveel wil je ervoor opgeven...?
Succes ermee!
quote:Dat vroeg haar 20-jarige zus mij ook; waarvoor ben ik bereid om deze (geografisch) verre relatie in stand te houden?
Op maandag 29 september 2003 14:19 schreef Ambivalent het volgende:
Alleen wat ik me dan afvraag: hoeveel wil je ervoor opgeven...?
Hoe vreemd het ook mag klinken, ik zou alles hier achterlaten, vrienden, familie, ouders, en opgebouwd leven, alleen voor haar. En helemaal opnieuw beginnen in Oostenrijk.
Als ik deze winter bij d'r op bezoek ben zal ik dit voorstel aan d'r voorleggen, en de mogelijkheden bekijken. Beide landen (Nederland+Oostenrijk) hebben zo hun voor- en nadelen.
Maar uiteindelijk, voor haar zou ik wel naar een 'vreemd' land verhuizen.
Het zou allemaal mis kunnen lopen, maar daar denken wij liever niet aan. Wij weten dat die mogelijkheid bestaat, maar het voelt zo goed aan dat er (tot nu toe) geen sprake is van wantrouwen of dergelijks.
maaruh.. langere afstanden wordt toch een heel verhaal ben ik bang... ennuh dit is natuurlijk een vreselijk eind weg.. en het feit dat je elkaar maar een paar keer per jaar ziet zou voor mij niks wezen ! quote:wat is dit nou weer voor bullshit... nooit gehoord van de telefoon??? mijn vriend woont ook op een uur afstand, maar je kan ook ergens er tussenin afspreken, is t voor beide een half uur als je elkaar echt snel moet zien... en als er echt iets is en hij/zij houdt van je, is hij/zij echt wel bereid zsm te komen hoor... beetje geduld moet je wel op kunnen brengen dan
ik heb ooit een lange afstand relatie met iemand gehad die maar een uurtje van me vandaan woonde, dat werkte ook niet.
je kan niet op elkaar rekenen als je elkaar nodig hebt.
(k kom ook vaker in oostenrijk , aangezien ik half oostenrijker ben
)Hij liet alles achter, maar het gaat nog steeds onwijs goed met 'm. Lichte taalomschakeling, maar hij heeft daar nu al een heel goede baan weten te bemachtigen.
Als je relatie goed is en je wilt het écht doen, moet je er gewoon voor gaan. Je leeft (waarschijnlijk) maar 1X.
En als het niet bevalt verscheep je je hele zooitje gewoon weer terug naar Nederland.
quote:
Op maandag 29 september 2003 14:16 schreef moniek het volgende:
ik heb ooit een lange afstand relatie met iemand gehad die maar een uurtje van me vandaan woonde, dat werkte ook niet.
je kan niet op elkaar rekenen als je elkaar nodig hebt.
voor mij werken deze relaties niet, maar ik kan niet bepalen of ze voor jou werken
ps hoe oud ben je? want ik miste de sex ook heel erg en ik weet niet of dat een rol speelt bij jullie[edit] laat maar, moet er even aan wennen dat mensen zoveel info over zichzelf op i'net planten (lees: ik heb je profiel al gelezen)
quote:Dat zou ik ook graag willen weten.
Op maandag 29 september 2003 14:19 schreef etienne het volgende:[..]
en hoe oud ben jij?
Een uur is echt helemaal niets, als je echt van je vriendin houd dan ga je als het moet een dag in de trein/auto/bus zitten. Mijn vriendin woont ongeveer 80 km bij mij vandaan, maar ik spreek haar dagelijks met de telefoon/msn, en ze is er altijd als ik haar nodig heb en andersom uiteraard ook. En als ik kan stap ik in mijn auto en rij ik er naar toe.
Ik heb zelf een keer een onwijs leuk meisje ontmoet op een uitwisseling. Echt een onwijs mooie Finse meid die in Estland woont. maar hoe leuk we elkaar ook vonden... zo'n afstand is gewoon te groot. Ik was nog maar 17, en dan denk je er echt nog niet aan om te verhuizen.
Daarna heb ik een relatie gehad met een meisje uit Den haag. Is anderhalf uur reizen met de trein. Dat vond ik allemaal niet zo erg. Ik zag haar 1x in de 1/2 weken. Zij had er meer moeite mee dan ik.
Deze relatie is op een gegeven moment uitgaan... de afstand had er ook wel een beetje mee te maken...
Maar zoals net door Moniek werd gezegd, je mist het lichaamelijk contact wel. Ook al spreek je elkaar dagelijks via MSN... het is niet hetzelfde, je gaat onwijs naar elkaar verlangen, wat ik aan de ene kant ook wel fijn vond
Ik merk dat jullie eerste opmerking de afstand is. Als je geen autorijbewijs heb dan kan dat natuurlijk een probleem zijn als je geen fatsoenlijke openbaar vervoer heb. Met de auto (vorig jaar geprobeerd) is 1200km te doen in 10 uur. Dus voor een week weg naar Oostenrijk is op zich wel acceptabel. Maar ja, als je fulltime werk als ik heb je op zich niet zoveel vakantiedagen. Ik heb bijvoorbeeld geen zomervakantie van twee of drie maanden. En dan komt er ook nog bij dat de vakanties in Oostenrijk niet echt synchroon lopen met die van Nederland.
Maar, wederom, dat terzijde; ik zou nooit te hard van stapel lopen wat dat betreft. Ik heb meer dan genoeg vrije tijd (zoals ik zei, ik werk fulltime ) om over dit soort zaken na te denken, en ik heb er goed over nagedacht. Zoals ik al zei, deze winter zou het allemaal duidelijker moeten worden.
Afstand zou nix moeten betekenen, zolang je hem/haar hart heb om naar te verlangen
psje. 'dankt voor de reacties; ik voel me al wat beter
Ik zou alleen niet nu al alles inzetten op een eventuele toekomst in Oostenrijk en je leven hier compleet verwaarlozen. Natuurlijk is het logisch dat je hier niet óók een relatie hebt, maar verwaarloos je familie niet, je vrienden, je werk, je hobby's, alles. Ook als je eenmaal naar Oostenrijk gaat, onderhoud je contacten met de mensen hier ook, want dat blijven je familieleden en vrienden - en zoek in Oostenrijk ook je eigen contacten als het zover is. Ik denk dat het - als de een naar het land van de ander gaat - vaak misloopt omdat degene die intrekt in dat land compleet afhankelijk is van de ander en niemand kent en zonder de aanwezigheid van die persoon eenzaam is. Als je naar Oostenrijk gaat, bouw daar dan ook je eigen leven op, en vergeet je leven hier ook niet, zeker niet op dit moment. Denk niet dat alles hier niets meer voorstelt omdat je toch ergens anders wil gaan wonen. Mensen die alles opgeven voor hun relatie stoten vaak hun neus.
Succes!
Dus zorg er eigenlijk voor dat je alles zo beetje regeld daar voordat je uberhaupt er heen gaat.
Maar vanuit mij kant : Veel suc6
[Dit bericht is gewijzigd door deathwishx5 op 29-09-2003 15:24]
Als je dat weet kun je volgens mij hier goed verder gaan met je leven: bellen, mailen en elkaar 3 keer per jaar zien is niet optimaal, maar voor een overzichtelijke termijn te doen. Het hoeft niet direct te betekenen dat je hier geen lol mag maken: lol maken en met mensen omgaan hoeft niet direct uit te lopen op andere dingen. Ik snap niet direct waarom je je verbitterd zou moeten opstellen en mensen op een afstand moet houden omdat je een vriendin hebt: dat doe je toch ook niet als je een vriendin hebt die om de hoek woont?
Hierbij denk ik zelf: Beter een goede buur dan een verre vriend.
Lange afstand werkt niet, omdat je fysiek contact (niet direct sex, wel aanraking en knuffelen) echt mist. Dat zijn de belangrijke dingen die je niet telefonisch kan doen.
Probeer eens dichtbij, al zou ik ook niet 1-2-3 weten hoe en waar.
quote:Het is de bedoeling dat ik m'n sociale leven hier helemaal niet ga verwaarlozen. Het is natuurlijk zo dat alles omgedraaid wordt; ik zie m'n familie maar drie keer in het jaar, en ik zie haar een stuk vaker (maar ze zit op kamers vanwege studies, maar dat terzijde). In de paar keren dat ik in Oostenrijk geweest ben heb ik heel wat aardige en gastvrije mensen ontmoet, en ik werd bovenal door haar ouders+zussen met open armen ontvangen. Maar, zoals je zei, helemaal afhankelijk van m'n fiancé... niet echt. Ik ben een echt menspersoon; ik kan heel sociaal en vrij overkomen. Dit moet je niet als arrogantie ofzo opvatten, maar ik kan uitstekend met (onbekende) mensen opschieten. Juist om die reden sta ik stevig in m'n schoenen en ben ik maar al te zeker van m'n zaak.
Op maandag 29 september 2003 15:09 schreef Angeles het volgende:
Ik zou alleen niet nu al alles inzetten op een eventuele toekomst in Oostenrijk en je leven hier compleet verwaarlozen. Natuurlijk is het logisch dat je hier niet óók een relatie hebt, maar verwaarloos je familie niet, je vrienden, je werk, je hobby's, alles. Ook als je eenmaal naar Oostenrijk gaat, onderhoud je contacten met de mensen hier ook, want dat blijven je familieleden en vrienden - en zoek in Oostenrijk ook je eigen contacten als het zover is. Ik denk dat het - als de een naar het land van de ander gaat - vaak misloopt omdat degene die intrekt in dat land compleet afhankelijk is van de ander en niemand kent en zonder de aanwezigheid van die persoon eenzaam is. Als je naar Oostenrijk gaat, bouw daar dan ook je eigen leven op, en vergeet je leven hier ook niet, zeker niet op dit moment. Denk niet dat alles hier niets meer voorstelt omdat je toch ergens anders wil gaan wonen. Mensen die alles opgeven voor hun relatie stoten vaak hun neus.
En om op je laatste zin te reageren; ja, ik heb zeker nagedacht over de mogelijkheid dat alles mis zou kunnen gaan. Maar zoals Lucyfurr al zei, als het me niet bevalt neem ik m'n hele zaakje weer terug naar Nederland. Je leeft immers maar één keer, dus kies ik ervoor om met haar dit leven te delen.
quote:Zoals ik al eerder zei, ik heb de mogelijkheden van Oostenrijk en Nederland al goed onder de loep genomen. Het is natuurlijk hardstikke oneerlijk als ik haar uit 'r land pik en hier samen een leven opbouw, waarvan ze later spijt zal hebben.
Op maandag 29 september 2003 15:23 schreef deathwishx5 het volgende:
Dus zorg er eigenlijk voor dat je alles zo beetje regeld daar voordat je uberhaupt er heen gaat.
Over geldzaken en dergelijks maak ik mij niet zo'n zorgen. Ik heb een fulltime baan en een beleggingshypotheek sinds m'n 18e die transferrable is naar het buitenland. Het is nu overduidelijk aan haar om te kiezen hoe, wat en waar, terwijl ik haar de mogelijkheden voorschotel. Maar dan nog, al lijkt de keus nog zo makkelijk, het is nu aan haar om een keus te stellen die ik ook moet maken.
quote:Ik ga deze winter terug en dan zal ik zeker en te weten dit hele verhaal uitleggen. Misschien dat zij er ook over nagedacht heeft, misschien ook weer niet. Immers, m'n studies zijn in ongeveer een half jaar klaar, maar zij moet nog zo'n vijf jaar doorstuderen. Dat is natuurlijk ook nog een afwegende factor.
Op maandag 29 september 2003 15:24 schreef Ripley het volgende:
Waarom praat je hier niet met haar over? Ik mis een zekerheid in je verhaal die wel nodig is voor een relatie. Zorg dat je sterk staat in de zin dat je weet dat jullie er alletwee voor gaan.
Ondertussen, mede dankzij de reacties in dit forum, ben en word ik steeds zekerder van m'n zaak. M'n ouders en zus staan 100% achter me en het enigste zetje wat ik nodig heb moet van haar kant komen.
quote:Uiteindelijk heb ik zelf voor gekozen om me (zoals m'n vrienden zeggen) verbitterd op te stellen. Een beetje wereldvreemd zou je kunnen zeggen. Want Yuki zei immers, dat;
Op maandag 29 september 2003 15:24 schreef Ripley het volgende:
Ik snap niet direct waarom je je verbitterd zou moeten opstellen en mensen op een afstand moet houden omdat je een vriendin hebt: dat doe je toch ook niet als je een vriendin hebt die om de hoek woont?
quote:...en misschien daarom dat ik een beetje afstand bewaar ten opzichte van andere mensen. Voor veel mensen zal het natuurlijk vreemd overkomen dat ik een meid op 1200km afstand verkies boven iemand die hier van fietsafstand woont (al kan je 1200km ook fietsen... nevermind). Ik wil niet zeggen dat ik hardstikke immuun ben voor de vrouwelijke verleiding, maar ik weet me goed in te houden. En dat is nou de kern van dit topic; is het nou echt zo vreemd om vrouwen af te weren (joh, ik moet ze van me áfslaan
Op maandag 29 september 2003 14:28 schreef Yuki het volgende:
vind t alleen maar knap dat je je zo goed kunt houden en alle andere verleidingen afslaat... er zijn weinig mannen die dat kunnen hoor!
) voor iemand die ik amper zie, maar toch weer zo goed ken??quote:Hmm... interessante reply. Tigduizend keer heb ik iemand horen zeggen; "Drop die chick, d'r zwemmen wel meer vissen in de zee."
Op maandag 29 september 2003 15:26 schreef generalist het volgende:
Ik ben recentelijk in gaan zien dat bekende Nederlandse uitspraken vaak werken.
Tja, geloof me maar, het aas is dood en de zee is verontreinigd.
Voor mijn gevoel vind ik het niet erg dat ik niet zo super-aantrekkelijk ben-- ik ben ook maar een doorsnee jongen. Voordat ik fraulein leerde kennen heb ik wel een periode gehad dat ik -bijna- wanhopig op zoek was naar een leuke vriendin, maar ja, hormonen hé?
En nu ik het over vissen heb, dat vrouwvolk hier in Terneuzen is ook niet echt om over naar huis te schrijven. Het zijn meer -sorry dat ik het zeg- van die minderjarige discosletjes, of ze hebben al tig jongens afgewerkt, óf ze hebben zulke problemen die doorgaands alleen in GTST voorkomen.
Nou nee, dank je. Dan liever een lieve, verstandige meid die net zo geduldig op mij wacht als ik op haar. (dan, volgens jullie, ik voel het aan m'n water, komt de vraag; gaat zij niet vreemd in de tussentijd? Heeft ze geen vriend omdat ze het idee heeft dat ik 'r leven bepaal?) <--da's meer voor een nieuw reply, een beetje offtopic wat betreft deze reply.
quote:Natuurlijk mis ik dat fysieke contact. Immers, wat is er nou hemelser (beside sex) dan samen op de bank met haar in je armen in stilte naar een knetterend open haard-vuur te kijken? Zij zal dat ook missen, dat is één ding wat zeker is, en misschien heeft zij het idee dat ik haar de kans op een fysieke relatie ontneem. Dat wil ik natuurlijk helemaal niet-- dat is het laatste wat ik haar aan wil doen. Maar enigzins klopt die stelling wel; omdat ik haar de kans ontneem om vaak bij iemand samen te zijn, kan dat hardstikke egoïstisch overkomen. Hierover hebben we het wél gehad, en *gelukkig* staat zij 100% achter deze stelling. En nee, hierover heb ik geen twijfel. Maar een relatie onderhouden op deze afstand vind ook ik onmogelijk.
Op maandag 29 september 2003 15:26 schreef generalist het volgende:
Lange afstand werkt niet, omdat je fysiek contact (niet direct sex, wel aanraking en knuffelen) echt mist. Dat zijn de belangrijke dingen die je niet telefonisch kan doen.
Dus wederom staat de optie om te verhuizen helemaal open.
Ik hoop dat ik genoeg onderbouwde reacties heb geplaatst, dus ik ben meer dan benieuwd naar de nieuwe reacties
--{-{@ Nite
psje; Mocht iemand hier over door willen discusseren of watdanook; di's m'n emailadres voor MSN: NiteAngyl@hotmail.com
quote:De topictitel slaat op het feit dat m'n idealen zo zijn afgestemd dat ik een relatie op zo'n grote afstand verkies boven een relatie dichter bij huis. Om die reden heb ik tot drie maal toe een verzoek voor verkering afgewezen. Dit, omdat geloof in 'de ware', en ik geloof dat ik die in haar gevonden heb. Klinkt een beetje middeleeuws, dat wel, maar de romantiek is de wereld nog niet uit.
Op maandag 29 september 2003 15:53 schreef DeStedebouwer het volgende:
Waarom de topictitel "verkering afgewezen" ?
quote:Inderdaad Vivi, je hebt 100% gelijk. Je haalt de woorden uit m'n mond, ware het niet dat we deze zomervakantie inderdaad 1 maand 24/7 samen geweest zijn. Natuurlijk is dat anders dan permanent samen te wonen, maar op die manier leer je je partner's goede en slechte kanten beter kennen. In die periode (of periodes als je onze vorige ontmoetingen erbij telt) leerden we elkaar ook meer kennen als persoon, en niet als 'email-adres' of een stem aan de telefoon.
Op maandag 29 september 2003 15:59 schreef Vivi het volgende:
Voordat je evt. gaat verhuizen zou ik eesrt zorgen dat je een wat langere periode met elkaar mee kan maken, misschien dat zij of jij 1 a 2 maanden over kan komen als een soort 'proefperiode'..dan maak je elkaar nml ook echt in het dagelijks leven mee....ik heb de indruk dat je het allemaal een beetje idealiseert...en ik denk niet dat je echt van een volwaardige relatie kan spreken in de huidige situatie waarin je elkaar 3 keer per jaar ziet...je hebt nog geen echte band kunnen opbouwen op deze manier imo, behalve dan die van verliefdheid en fantasieen.
En inderdaad, misschien idealiseer ik het me veel te veel. Maar je moet immers een droom hebben om naar toe te leven, toch?
Ben zelf ook knetterverliefd geweest op een meisje bij mij op school.
Eigenlijk nog steeds
Na veel twijfelen had ik het tegen er gezegd en toen ben ik afgewezen.
Das kut... heb het er best moeilijk mee want ik was/ben echt gek op haar.
quote:Aha... in dat geval zou ik verhuizen, voordat die Oostenrijkse het straks allemaal te lang vind duren. Anders schiet het toch niet op, je hebt weinig vakantie, iemand anders wil je niet etc. En je werkt al, dus de studie vervolgen is het probleem niet. Alleen de familie, maargoed dat was het probleem niet zoals je al zei. Verhuizen, of haar vragen te verhuizen.
Op maandag 29 september 2003 16:15 schreef The_NiteAngyl het volgende:[..]
De topictitel slaat op het feit dat m'n idealen zo zijn afgestemd dat ik een relatie op zo'n grote afstand verkies boven een relatie dichter bij huis. Om die reden heb ik tot drie maal toe een verzoek voor verkering afgewezen. Dit, omdat geloof in 'de ware', en ik geloof dat ik die in haar gevonden heb. Klinkt een beetje middeleeuws, dat wel, maar de romantiek is de wereld nog niet uit.
Dat kan in een goede relatie en daarvoor hoeft afstand geen belemmering te zijn.
Jouw voorbereidingen om naar oostenrijk te verhuizen zou ik ook zeker met haar bespreken. Als zij het ook wil, heb je samen de verheug tijd. Wil zij niet, weet jij meteen waar je aan toe bent.
Het kan zijn dat jullie elkaar wel heel speciaal vinden, maar dat niet in een serieuze relatie past, zoals je het noemt. Soms kom je mensen tegen(vooral in het buitenland) waar je intens van kunt gaan houden. Dat geveol kan je je hele leven wel behouden, en misschien kom je nooit meer zo iemand tegen. Dat is geen reden om een niet perfecte relatie in stand te houden. Waar je bovendien misschien wel helemaal niet zo gelukkig van wordt.
Ga er ook maar voor, als het goed gaat heb je het mooiste wat je je voor kan stellen, echte liefde in oostenrijk.
Gauw in de winter ernaartoe!!
quote:Momenteel studeert ze op de universiteit van Wenen, en momenteel lopen die studies geweldig. Dat betekent dus dat ze nog (minstens) vijf jaar vanaf nu aan die studies vastzit, en niet op haarzelf kan verhuizen. Ik voel me niet gedwongen om te verhuizen, maar om het (uiteindelijk) makkelijker voor ons beiden te maken zou het gewoon het beste zijn als ik naar Österreich verhuis. Maar mocht het inderdaad zo zijn dat ze om de één of andere reden dit verzoek afwijst... jah... wat dan? Waar ben ik dan aan toe?
Op maandag 29 september 2003 21:45 schreef mangodream het volgende:
Ik zou haar zoiezo alle vragen die je hebt met haar bespreken.
Dat kan in een goede relatie en daarvoor hoeft afstand geen belemmering te zijn.Jouw voorbereidingen om naar oostenrijk te verhuizen zou ik ook zeker met haar bespreken. Als zij het ook wil, heb je samen de verheug tijd. Wil zij niet, weet jij meteen waar je aan toe bent.
Het kan zijn dat jullie elkaar wel heel speciaal vinden, maar dat niet in een serieuze relatie past, zoals je het noemt. Soms kom je mensen tegen(vooral in het buitenland) waar je intens van kunt gaan houden. Dat gevoel kan je je hele leven wel behouden, en misschien kom je nooit meer zo iemand tegen. Dat is geen reden om een niet perfecte relatie in stand te houden. Waar je bovendien misschien wel helemaal niet zo gelukkig van wordt.
Zou ik dan alles op moeten geven, die vriendschap en intieme contacten waar we zo hard voor hebben gevochten? En, niet te vergeten, zou ik haar los kunnen laten? Want zij heeft een heel bijzonder karakter dat de mijne perfect aanvult. Daarom vroeg ik voor onze liefdesverklaring af of het niet beter was om juist een vriendschap te behouden. Een soort broer-zus verhouding, want ik bedacht me toendertijds dat het ontzettend moeilijk (maar niet onmogelijk) zou zijn dat een vriendschap omgeschakeld wordt naar een relatie. Wij waren allebei bang dat dit offer te groot was voor onze vriendschap.
Nu lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend, veel mensen begrijpen het niet, maar mocht het allemaal spaak lopen, dan is een afstand tussen ons beiden maken onvermijdelijk. Natuurlijk denk ik daar liever niet aan, maar het is het één of het ander. Immers, zoals ik mij al eens afgevraagd heb; what kind of love it is?
Maar ik zal 'r vanavond eens bellen. Een paar hints geven enzo. Ben benieuwd. Misschien dat ik hier morgen een update kan maken
--{-{@ Nite
Njah, volgende week beter. Zit ik dan weer met die spanning enzo in m'n maag
Het is ondertussen 16 oktober, ruim 2 weken later... en nog steeds niet kunnen bereiken. Je zou d'r niet goed van worden. Een aantal keren op haar mobiel geprobeerd te bellen, en een paar keer naar d'r ouderlijk huis. Ik zoek er verder helemaal niks achter; als haar gsm uitstaat of de batterij leeg, tja, dan blijf ik gewoon proberen.
Maar nog steeds zit ik met het verzoek om samen te wonen in m'n maag. Da's ook niet echt gezond om zolang met zoiets rond te lopen. Je zit dan steeds meer te twijfelen over haar antwoord, je vraagt je af of haar ouders het goedkeuren (ze weten het namelijk nog niet), en is zij er ook klaar voor om haar leven 'drastisch' te veranderen? Ze is immers 19 jaar jong en misschien wilt zij nog van haar vrijheid genieten, who knows?
In de tussentijd heb ik ook met een aantal van m'n beste vrienden en maatjes gepraat over mijn keuze. Hoewel ze allemaal niet willen dat ik verhuis naar zo'n ver en 'vreemd' land, respecteren ze m'n keuze toch; da's echte vriendschap. Ik heb ze niet hoeven uit te leggen dat m'n keuze bepaald werd door liefde, en die keuze geenszins aan hun lag. Hoezeer een afscheid toch moeilijk zal zijn, zal deze toch geschieden, vroeg of laat. Want, immers, ik heb er hele goede hoop op dat Sylvia graag met mij een leven wilt beginnen. De (langeafstands-)relatie is er al, het fysieke contact niet- da's duidelijk, maar nu nog het doorslaggevende antwoord.
Ook heb ik m'n ouders hierover gesproken, en die staan meer dan 100% achter m'n keuze. Als ik m'n geluk ergenst anders dan Nederland kan vinden is dat m'n eigen verantwoording. Ik heb al enigzins een financiële zekerheid (gespaard geld, beleggingshypotheek dat overdraagbaar naar een buitenlandse bank is, etc.) en meer dan genoeg zelfvertrouwen dat het gaat lukken. M'n vader was zo laconiek als hij altijd is en zei dat ik "zelfstandig geworden ben en dat hij alle vertrouwen in mij heeft." Dat was ook de eerste keer dat hij dat tegen mij gezegd heeft.
En m'n moeder natuurlijk zo bezorgd als altijd... duizenden rampscenarios opnoemen en dat moedersinstinct op dreef. Mnja, dat zal wel een moederstrekje zijn, ik weet het niet. Maar ik weet dat zij het allerbeste met mij voor heeft, en dat ze hoopt dat alles doorgaat.
De rest van m'n familie en kennissen weten nog niet van mijn plannen; ik wil geen valse beloftes plaatsen, en al helemaal voor geen 'opschudding' zorgen. Als je vaak uitga, in een klein dorp woon en voor een groot bedrijf werk, gaan roddels heel snel in de rondte. Ik weet dat nog van toen ik een bedrijfsongeval had en een week in het ziekenhuis lag. Zonder dat ik iemand van m'n familie had gezien, ging het gerucht dat ik operatief een ziekte ofzo had laten verwijderen... zo gaat dat nu eenmaal 
Maar stel nu, dat Sylvia nou niet met me wilt samenwonen... wat dan? Moet ik dan kiezen om vijf jaar te wachten in de hoop dat ook zij zal wachten? Want ik neem immers de gouden jaren van haar jeugd in beslag (wat al helemaal niet de bedoeling is). Ze is nu 19, en 25 of 26 als ze van school gaat... tja, ook zij heeft recht en behoefte op een fatsoenlijke relatie-- die ik haar maar al te graag gun, maar ze moet hier wel open voor zijn. Het zal haar waarschijnlijk helemaal overvallen, alsof ik haar een huwelijksaanzoek doe, en ze zal er tijd voor nodig hebben om erover na te denken, maar ik denk nou eenmaal positief.
Het moment dat ik haar *eindelijk* weer aan de telefoon krijg moet nog komen, en dan zal ik haar dit verzoek maken. Tot die tijd zal ik nog steeds moeten wachten met die onaangename twijfel hier van binnen. Deze winter moet het allemaal duidelijk worden. Waarschijnlijk zal ik voor mijn vertrek en na mijn terugkomst nog een heel verslag opmaken.
Maar ook, als ik haar gesproken heb, zal ik hier vertellen wat ze erover gezegd heeft.
In ieder geval tot dan, ik hoop dat ik jullie spoedig aanvullende informatie kan verschaffen
--{-{@ Nite
Heb je in die 2 weken ook geen contact via mail gehad 
Ja toch zeker ?quote:Nee, helaas niet. Ze heeft op haar kamer in universiteit geen computer, dus daar kan ze geen email lezen. Om de maand, of twee maanden, is ze pas thuis en kan ze de emails lezen.
Op donderdag 16 oktober 2003 17:05 schreef R.O.V.E.R het volgende:
Klink leuk allemaal
Weet je wat, ik ga nog eens proberen te bellen.
Nevermind that. Ik probeer het gewoon opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En...Nog even, en het is kerst. Dan kan ik het face-to-face uitleggen.
quote:Nu snap ik de topictitel
Op donderdag 16 oktober 2003 22:13 schreef The_NiteAngyl het volgende:
Verdammt... neemt ze weer niet op. Wie weet wat ze allemaal aan het doen is.Nog even, en het is kerst. Dan kan ik het face-to-face uitleggen.
Nevermind that. Nu zit ik niet alleen met Het Gesprek in m'n maag, maar ook waarom ze niet reageert. Zal vast nix speciaals zijn, maar toch; nieuwsgierigheid komt om de hoek kijken.Maar ik blijf gewoon door proberen. Ons laatste gesprek/ontmoeting verliep perfect. Niks aan op te merken. Dus verkering afgewezen? Hmm...
Best wel erg gesteld hier hé? Ik bedoel, het wordt tijd dat we beeldtelefoon krijgen ofzo. Mensen, mensen, als ik wist waar dit allemaal naartoe zou leiden, zou ik hiervoor nooit gekozen hebben. Alhoewel, ik héb hier nooit voor gekozen. Het leven is immers niet makkelijk.
EDIT: toevoeging
[Dit bericht is gewijzigd door The_NiteAngyl op 16-10-2003 22:40]
quote:
Op maandag 29 september 2003 14:23 schreef Pikkebaas het volgende:
Je kan 'r ook hier nog 1tje bijnemen, een neukertje zeg maar, dat zou ik dan weer doen...
Domme reactiedus wil je je afzonderen van diegenen die je hier lief zijn
verliefd zijn
houden van zijn allemaal vage dingen die hard aankomen
ga ervoor als het echt klikt
why not
waarom zou je twijfelen aan liefde?
Jij voelt het toch zo?
Dus?
Luister naar jezelf...
quote:Ik heb bewust afstand genomen omdat ik tijd en ruimte voor mezelf wil hebben, en niet per sé om alvast afscheid te nemen. Hier heb ik het al over gehad met m'n (beste en dierbaarste) vrienden en zij begrijpen het maar al te best. Maar niemand weet hier écht mee om te gaan; ook voor hun is het de eerste keer dat iemand in hun directe omgeving verhuist in de naam van liefde, en dat komt natuurlijk hardstikke vreemd over.
Op donderdag 16 oktober 2003 22:43 schreef AngelWings het volgende:
je neemt denk ik afstand omdat je denkt dat je daarnaartoe gaat verhuizen
dus wil je je afzonderen van diegenen die je hier lief zijn
verliefd zijn
houden van zijn allemaal vage dingen die hard aankomenga ervoor als het echt klikt
why not
waarom zou je twijfelen aan liefde?
Jij voelt het toch zo?
Dus?Luister naar jezelf...
En liefde... tja, he-le-maal in het begin vrat het mij op van binnen.
Nu heb ik geleerd om ermee om te gaan. Maar zoals het komt in elke prille relatie voor; twijfels. En ik weet niet of zij ook zo voelt, maar daar is maar één manier om erachter te komen... *trrrring*
M'n gevoel zegt nu, "Doorgaan! Blijf proberen en geef niet op!". Maar m'n verstand houdt me tegen; "Dring niet op! Je ziet haar weer in twee maanden! Je wachten wordt wel beloond!"
Ik wou dat ik hiertussen kon kiezen. Maar in liefde kan je nu eenmaal niet kiezen. Beiden bepalen het verloop van de relatie tussen elkander, en als er iets zwarts tussen komt, is het nu eenmaal de taak aan beide om samen er iets moois van te maken.
Perfectionisme. Is dat niet ideaal?
Maar niks is ideaal. Dat is nu wel bewezen.
Maar ik ga nu slapen; morgen weer een drukke werkdag op de fabriek. Weer afleiding van m'n gedachten enzo, nix mis mee. Alvast welterusten iedereen and sweet dreams to you all.
Baby I love you, but if you wanna leave take good care,
hope you make a lot of nice friends out there,
but just remember there's a lot of bad,
and beware, beware..,
Oh baby baby it's a wild world,
it's hard to get by just upon a smile.
Oh baby baby it's a wild world,
and I'll always remember you like a child, girl.
-Cat Stevens, 'Wild World'
Een slaperig roosje voor de lezer; 
--{-{@ Nite
EDIT
psje. Probeer dit niet als spam te zien, maar sinds vandaag ga ik ook een online dagboek bijhouden. Meer info over dit bizarre fenomeen
Deze log heb ik voornamelijk opgericht om geïntereseerde mensen te informeren, en om vrienden (wereldwijd) op de hoogte van mijn doen en laten te houden.
http://niteangyl.web-log.nl/
Nou, we gingen zoals gewoonlijk met zo'n 15 man naar Antwerpen. Voor deze keer had ik een vriendin, Elvira, gevraagd of ze meeging, want ze gaat immer en altijd in dezelfde stad uit. Dus de hele avond plezier gehad en gelachen enzo; heel erg gezellig.
Na verloop van tijd ging ik naar de bar om wat drank te halen, en Elvira komt bij me staan. Gewoon een gesprek zoals vrienden dat doen, en vrij onverwachts vroeg ze me of ze volgende week met mij uit eten wilt gaan. Dus ik vraag een beetje spelerig, "Zoals in een afspraakje?"
"Jah zoiets," zegt ze, "Want dit doen we eigenlijk amper, en we kennen elkaar ook niet zo goed."
Pfff.., ik meteen een diepe zucht, want op de manier dat ze me dat vertelde liet ze me al weten wat ze wou.
"Een serieuze date bedoel je? Mnjah, eh... euh..."
En toen begon ze hoe leuk ze me vond, en de vele dingen die we gemeen hebben, etc. Je kent het wel.
Dus ik begon haar te vertellen over dat ding tussen mij en Sylvia, en dat we [lees: ik] plannen probeer te maken over samenwonen.
"Ik dacht dat je me uitgevraagd had?" begon ze ineens.
"Eh... ik vroeg eigenlijk of je gewoon meeging." 
Mnja, ze begreep het wel-- even goeie vrienden etc. Maar ja, na zoiets kijk je toch anders tegen die persoon.
En verklaring voor deze plotselinge aandacht zou dit kunnen zijn; Jongens met vriendin aantrekkelijker?, maar iets beters kan ik op dit moment niet komen. Het is een geweldige meid met een hele typische uitstraling, maar ik voel me zo gebonden tot mijn principes (klinkt middeleeuws, maar zo bén ik nu eenmaal). Ik bedoel, ik zou nòòìt vreemdgaan, al kan Sylv' daar nooit achterkomen. Mnjah, you get my point.
Uiteindelijk is dit gewoon weer een voorbeeld van een kans die ik afwijs, omdat ik me zo trouw en principieel voel tegenover Sylvia. Tjee, als ik haar dit zou vertellen zou ze me rot uitlachen.
En ben ik nu de enigste jongeman die zich realiseert dat mannen niet alleen seks willen... maar ook af en toe willen knuffelen?? Ik weet het, ik ben een moeilijk persoon en heel complex. En deze afgelopen avond heeft niets minder bewezen.
Krijstus, hier heb ik niet voor gekozen, voor een moeilijke positie als dit. (maar als ik het gekozen mocht hebben, zou ik het zonder twijfel weer herleefd hebben )
(vanavond weer maar eens bellen, eerst maar slapen)
Sleep thee tight
Under a star so bright
Made for you it seems
Made out of your dreams
Welterusten Fok!, en tot vanmiddag...
--{-{@ Nite
quote:Jah, ik nu ook, en op de pijnlijke manier. Gisteren een email gekregen van een boze Sylvia; ze wilt nu afstand van me bewaren, en niet meer zijn dan vrienden alleen. My god...
Op donderdag 16 oktober 2003 22:28 schreef SoesGSX600 het volgende:[..]
Nu snap ik de topictitel
Een weekje geleden had ik haar moeder aan de lijn, want haar ouders bellen minimaal een keer per maand om te laten weten hoe het met hun gaat, en om te vragen hoe het met mij gaat. Dus ik vroeg wat zij zouden vinden als ik bij hun, of in de buurt bij hun, zou wonen. Ik vroeg dus alleen wat ze ervan zouden vinden. Maar blijkbaar hebben haar ouders dat dus aan Sylv' verteld, dus zij helemaal over d'r toeren... Zij was er dus helemaal niet klaar voor, en vond dat ik doordraafde, en dat ik, volgens haar, het recht niet heb om haar leven te bepalen. Er volgde nog wat punten die mij tot nadenken bracht, maar deze was toch het opmerkelijkst.
Het probleem is niet dat ze enige woede op mij uitoefent, want jah, het was immers aan mij de taak om het haar te vertellen, niet dat van haar ouders natuurlijk. Maar ik verwijt hun niet, maar mijzelf; want ik had die duidelijke hint niet moeten geven. Toch heeft dit 'misverstand' toch zijn gevolgen; zij wilt afstand van mij bewaren totdat ze weet waar ze aan toe is. En waar wij aan toe zijn.
Op zo'n lange afstand is het natuurlijk onmogelijk om eens duidelijk en lang over dit soort problemen te praten. Ik heb nu wel een brief geschreven (een gigantisch lange, maar het is geen goedmakertje of dergelijks). Tot zover zal ik op haar besluit wachten, en verder geen sms' of brieven of whatever sturen; ik geef haar gewoon de tijd en ruimte die ze nodig heeft. Ik wil haar nu niet opdringen-- dit zal al zo moeilijk voor haar zijn. Ik kan natuurlijk niet zeggen hoe zij dit soort relatie ervaart. En misschien... misschien kennen wij elkaar daar niet goed genoeg voor.
In tegenstelling van wat m'n beste vriendin ((ElisaItalia) eigenlijk verwachtte, ben ik helemaal niet boos op Sylvia. Ook toon ik geen onbegrip, meedelijden of affectie. Integendeel, ik ben blij dat ze dit duidelijk gemaakt heeft, en dat ze duidelijk gemaakt heeft dat ze voor zoiets als samenwonen niet klaar is. 'Tis alleen dat ze als vrienden verder wilt gaan, en dat zal natuurlijk hardstikke moeilijk zijn in het begin. Ik ga ook niet op m'n knieën liggen smeken, of zielig bij haar aan komen kloppen. Ik respecteer haar besluit, en ergenst-- ergenst wist ik dat zoiets als dit aan kwam. Het had alleen een duwtje nodig.
Ik werd door deze situatie direct aan iets van m'n studies herinnerd; dat dit een typische Dorian Gray - Sibyl Vane situatie is: De doctrine van onbedoelde gevolgen. Als je tegen iemand zegt dat je van diegene houdt, of iemand slaat, dan kun je niet alle mogelijke gevolgen overzien. Je kunt het ene doen omdat je dat goed vindt, maar dat heeft toch altijd bepaalde gevolgen die voor iemand anders slecht uitpakken. Ik had echter nooit verwacht dat dit ooit voor mij zou gelden. Helaas dus wel.
Ik denk dat er veel verandert is sinds dat ik m'n liefde aan haar verklaard heb. Ik heb nooit geweten hoe zij daarmee omging. Maar daar is het nu te laat voor. Ik zal geduldig moeten wachten op haar definitive antwoord.
Eindelijk weet ik waar ik nu aan toe ben. Ik hoop zij nu ook.
En dat dit niet de laatste pagina van deze lovestory of tragedy is.
Een roos voor de lezer;
--{-{@ Nite
ps. Die lange stilte was omdat ze haar telefoon thuis had liggen, en zijzelf in Wenen zat.
quote:Toch aan haar dit verhaal uitleggen, zodat ze toch begrip toont voor mijn gedrag. Niet dat ik direct à la minuut verkering met haar wil, maar dat ze begrijpt waarom ik zo bot uit de hoek kwam.
Op zondag 19 oktober 2003 02:55 schreef The_NiteAngyl het volgende:
--verhaal over afwijzen vriendin in Antwerpen--
En nee, dit zijn geen avances om haar het hof te maken. Daar ben ik momenteel nog lang niet aan toe.
Hoe ver woon jij van je lover af? misschien wel ff een leuk topic voor jouw..
quote:Dank je voor de link; maar ik had er al in gereageerd (logisch eigenlijk
Op vrijdag 31 oktober 2003 19:21 schreef TheNaughty het volgende:
Klinkt idd als een tragisch liefdesverhaal... Dacht dat ik het moeilijk had in de liefde.. Maar dis wel weer een ander uiterste..Hoe ver woon jij van je lover af? misschien wel ff een leuk topic voor jouw..
). En ook nog bedankt voor je medeleven, doch ik er niet speciaal om vraag. Ik deel dit 'journaal' van me met Fok mee, voor het geval dat er meer mensen zijn die zich hierin kunnen identificeren.Ik kom er wel bovenop, maar het gaat wat tijd nemen.
Ik heb deze vrijdag en volgende week maandag vrij van m'n werk gevraagd om even heen en weer naar Oostenrijk te gaan, op haar moeders' verzoek, om met Sylv' te praten. Ziek in m'n hoofd? Welneuhj...
Maar voor de rest gaat alles goed! Met jullie ook?
--{-{@ Nite
Ik zie het wel of je wil reageren of ff niet.
quote:Hee, gaaf dat je reageert! Ik heb Sylvia inderdaad opgezocht, al was het maar voor een weekend, en ik heb het in een ander topic gepost. Dom eigenlijk achteraf gezien, maar hier heb je de link;
Op dinsdag 18 november 2003 22:42 schreef Mr._T-Rex het volgende:
Ik weet niet of je er nu mee bezig bent of het ff wil vergeten, maar ik ben toch nieuwsgierig. Ben je nu daar geweest? Zo ja, hoe ging het? Face 2 face is toch anders.Ik zie het wel of je wil reageren of ff niet.
Wat men zoal maar niet voor liefde doet...
Wat hier allemaal gebeurd is, wil ik helemaal niet vergeten. Natuurlijk denk ik elke dag aan haar, maar op een andere manier dan een ander zou doen. Ik bedoel, we zagen elkaar al zo weinig, en van een èchte relatie kon je amper spreken. Persoonlijk zie ik dit, hoe moeilijk het ook in het begin was, een verandering van liefde naar vriendschap.
We hebben het uiteindelijk bijgelegd (ik heb sindsdien ook niets meer van haar gehoord, maar ik liet ook niets meer horen) en, zoals je in de bovenstaande link kon lezen, als vrienden uit elkaar gegaan. Ik heb gelukkig wel de kans gehad om d'r ouders+zussen uitgebreid 'vaarwel' te zeggen, mocht het gebeuren dat ik die lieve mensen nooit meer zal zien.
Ik zal geduldig wachten en zien wat de toekomst brengen zal. Op de èèn of andere manier kijk ik hier toch wat positiever tegen aan dan ik aanvankelijk dacht. Een deel van me voelt leegte, maar een overgroot deel voelt blijdschap vanwege de duidelijke beslissing die we allebei gemaakt hebben. Ik mis haar niet meer als een geliefde, maar als een vriend. En dat is een heerlijke gedachte.
Veel suc6 ermee verder.
Ik vind het heel knap van je, echt waar en leef oprecht met je mee
quote:Het is een besluit wat ze samen genomen hebben, ook al had één van de partners dat besloten, it takes two to tango.
Op woensdag 19 november 2003 23:53 schreef miendobbelsteen het volgende:
Wat een dapper besluit!
Ik vind het heel knap van je, echt waar en leef oprecht met je mee
Maar ze zijn er wel volwassen mee omgegaan idd.
quote:Tja, ik ben iig blij dat dit niet op een kinderachtige manier opgelost is. Het kan natuurlijk erger. Voorbeelden zat.
Op donderdag 20 november 2003 00:00 schreef R34L-SIcK het volgende:[..]
Het is een besluit wat ze samen genomen hebben, ook al had één van de partners dat besloten, it takes two to tango.
Maar ze zijn er wel volwassen mee omgegaan idd.
En het beste is natuurlijk dat we er allebei lekker bij voelen, al blijft het natuurlijk nog steeds wel een raar idee als ze straks met een andere jongen/man intiem omgaat. Maar ja, ik respecteer haar en d'r leven, en wie ben ik om te beslissen over haar keuzes?
Enne, vielen Dank voor jullie reacties natuurlijk!
--{-{@ Nite
Ik werd vanmiddag gebeld door Astrid, Sylvia's èèn jaar oudere zus. Ze vertelde me hoe veel het haar speet dat ik deze winter niet kan (mag?) komen, en dat ze van harte hoopt dat alles weer goedkomt. Tja, ik wou haar heel graag zeggen dat alles vanzelfsprekend goed zal komen, maar ik zie hier nog geen duidelijke afloop in. Verder vertelde ze me dat haar zusje nog vrij veel over mij praat (wat -voor mij- betekend dat ze mij nog niet los kan laten; net zoals ik haar niet kan loslaten). Ze heeft dan wel haar 'oude' leventje weer opgepakt, en zich helemaal op haar universitaire studies gestort hebben, maar vergeten heeft zij mij nog niet (volgens Astrid natuurlijk).
Normaal gezien kan ik me wel redelijk inhouden, maar nu zat ik echt met tranen in m'n ogen aan de telefoon. Dit bewees mij dat, ondanks dat ik geen contact meer heb met Sylvia, de liefde van haar familie's kant er nog is. We hebben verder nog wat over andere dingen gepraat, maar het werd mij duidelijk dat Sylv' nog wel contact wilt behouden, maar dat de afstand er nog wel moet blijven. Ik heb mezelf ook voorgehouden, en dit heb ik dan ook tegen Astrid gezegd, dat ik tot en met Januari geen contact met Sylv' ga onderhouden. Simpelweg omdat ik wil proberen om haar los te laten.
Hoewel ik haar meer dan graag opnieuw wil ontmoeten, is het toch in deze situatie noodzakelijk om afstand te bewaren. En volgens Astrid ben ik niet de enigste die hier enige moeite mee heb.
Verder ben ik er in het algemeen vrij rustig onder. Ik mis haar niet als een waanzinnige, en ik voel geen onmiddelijke drang om (weer) direct naar haar toe te gaan... maar ik voel meer een soort vrijheid in me, terwijl dat in deze hele situatie vrij belachelijk is. Immers, we zagen elkaar maar zo'n drie keer in een jaar.
Ik merk dat alles in m'n sociale leven er ook wat makkelijker op geworden is. Ik bedoel, natuurlijk denk ik elke dag aan haar, maar nu hoef ik niet direct terughoudend te reageren op iedereen. Niet dat ik me nu klaar voel voor een verkering of zelfs een nieuwe relatie, maar ik ben van mezelf bewust van waar ik aan toe ben.
Maar ik zit nog steeds met die irritante gedachte in m'n hoofd, van; "Wat zou zij nu op dit moment aan het doen zijn?"
Dat zal waarschijnlijk heel vreemd klinken, maar het feit dat zij (onbewust of niet) zo'n groot deel van m'n leven heeft uitgemaakt, is nou eenmaal een flinke impact op alles geworden. Van m'n school (die ik btw. afgelopen week afgemaakt heb ) tot mijn werk, en van m'n sociale contacten tot en met m'n poëtische werken... in alles wat ik doe en heb gedaan is een stukje van haar te vinden.
Voordat ik haar leerde kennen waren vrouwen een mysterie voor me. Nu ik haar ken, ben ik een mysterie voor mezelf...
Maar goed, als er weer iets noemenswaardig te melden is, zal ik dat zeker hier melden. Want ik heb zo'n onaangenaam gevoel dat het nog niet helemaal afgelopen is...
'cos the Light I shine on you, is what you gave to me... - Kamelot
--{-{@ Nite
quote:Ik zit nou in hetzelfde schuitje... ik hoop dat jij er niet zo aan onderdoor gaat als ik. Ik weet niet of ik (en jij) moet stoppen met hopen dat het goed komt... soms dan probeer ik het maar binnen in mij is er iedere keer iets wat schreeuwt: "misschien komt het goed, misschien heeft ze toch van je gehouden"
Op zondag 7 december 2003 16:57 schreef The_NiteAngyl het volgende:
Maar ik zit nog steeds met die irritante gedachte in m'n hoofd, van; "Wat zou zij nu op dit moment aan het doen zijn?"
Dat zal waarschijnlijk heel vreemd klinken, maar het feit dat zij (onbewust of niet) zo'n groot deel van m'n leven heeft uitgemaakt, is nou eenmaal een flinke impact op alles geworden. Van m'n school (die ik btw. afgelopen week afgemaakt heb
Voordat ik haar leerde kennen waren vrouwen een mysterie voor me. Nu ik haar ken, ben ik een mysterie voor mezelf...
quote:Ik heb me er aan toegegeven dat een relatie tussen ons gewoon niet werkt, omdat... jah... omdat we *ergenst* in verschillen. Waarin precies durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar ik weet wel dat, als ik haar niet wil verliezen, ik haar als vriend moet beschouwen. En zoals ik het eerder vertelde, dat lukt aardig!
Op zondag 7 december 2003 17:54 schreef Uiruru het volgende:[..]
Ik zit nou in hetzelfde schuitje... ik hoop dat jij er niet zo aan onderdoor gaat als ik. Ik weet niet of ik (en jij) moet stoppen met hopen dat het goed komt... soms dan probeer ik het maar binnen in mij is er iedere keer iets wat schreeuwt: "misschien komt het goed, misschien heeft ze toch van je gehouden"
"...Misschien heeft ze toch van je gehouden..."
Da's een heel aardige uitspraak. Het herinnert me aan het feit dat ook zij hier moeite mee zou hebben. Al kan ik dit natuurlijk nooit met zekerheid zeggen! Het zou behoorlijk egoïstisch en arrogant van me zijn als ik hierop hoop. Nee, integendeel, ik hoop juist dat ze de draad van haar 'oude' leventje weer opgepakt heeft en weer verder kan gaan met leven. Maar ik kan niet bij haar zijn om haar te troosten; ik kan haar geen moed inspreken-- en dat is misschien wel het allermoeilijkste. Haar steunen, zonder dat ik bij haar ben...
En ook een hele rare gedachte is, en dat zal waarschijnlijk iedereen wel hebben over zijn/haar ex-vriend(in); zij gaat waarschijnlijk weer met andere jongens om, en zal in de loop der tijd haarzelf helemaal aan een ander geven, zoals zij dat ooit bij mij deed. En dat doet ontzettend veel pijn. Maar ik moet daar nou eenmaal mee leven. De tranen die vloeien zijn door haar gemaakt...
En ik wil haar absoluut geen pijn doen dus ik hou maar op met kletsen.
quote:Maar het feit dat zij jou wel pijn gedaan zegt toch wát.
Op zondag 7 december 2003 19:04 schreef Uiruru het volgende:
hmm ja bij mij is het een beetje vreemde situatie. Nog een extra dimensie erbij maarja kan ik hier niet over uitweiden. Niet iedereen hoeft precies te weten hoe het zat want stel dat hier mensen lezen die haar kennen dan kan teveel informatie nogal nadelig zijn.
En ik wil haar absoluut geen pijn doen dus ik hou maar op met kletsen.