Aangezien er een slotje is gezet op het vorige topic, hier dan het vervolg.
Inmiddels zo'n 6 Fokkers die interesse hebben in de meeting op 12 oktober, mailen kan nog steeds naar waterman1971@hotmail.com
quote:Thanks!
Op vrijdag 26 september 2003 15:23 schreef Goos300 het volgende:[..]
Volgens mij ben je wijs bezig, brighteyes. Afstand nemen helpt je niet steeds geconfronteerd te worden met hem. Take care!
Ik voel me ook goed op dit moment
Ik lees nu alweer een tijdje mee in de topics op R&P en vaak stond ik al op het punt om mijn verhaal te posten, maar het kwam er nooit echt van... maar nu werd het voor mij echt eens tijd om alles kwijt te kunnen.
Na een relatie van iets meer dan 5 maanden, vond mijn vriendin het nodig om op haar vakantie met een andere (veel oudere) jongen vreemd te gaan. Terwijl ik me thuis ongerust maakte ging zij vreemd en liet opeens niks meer van zich horen. Uiteidenlijk kreeg ik haar toch te spreken via iemand anders en ik wist wel dat er wat aan de hand was, toen vertelde ze het...
Ik kon het gewoon niet geloven dat zij dat zou doen, zo onverwachts we hadden het echt enorm leuk samen. Ik kon het gewoon niet begrijpen. ze zou nog een week op dat vakantieadres met die jongen zijn en in die tijd hebben we veel gebeld. Ze was erg afstandelijk en soms zelfs bot, ze had al langer twijfels en het zou wel nooit meer goed komen, ze kon haar gevoelens niet negeren en dat gebeurde ook niet zomaar, blablabla 
Op de dag dat ze terug kwam, veel gehuild, ook samen gehuild en op een gegeven moment begonnen we te zoenen. Ik heb haar toen gezegd dat ik het haar wel kon vergeven en dat ik het wilde proberen. Later ook nog seks gehad.
Verdere complicerende factor was dat zij in hetzelfde studentenhuis woonde, waardoor ik haar elke dag wel zag. Vroeger waren we ongeveer ook wel 24 uur per dag bij elkaar. (nooit goed geweest natuurlijk).
In ieder geval, nadat ze terug was gekomen ging ze de week erna naar haar ouderlijk huis, ook nog veel gebeld en het voelde eigenlijk heel goed en vertrouwd, soms wel verdrietig, maar verder met hoop op een toekomst met haar, ondanks dat we af hadden gesproken dat die ene keer echt als afscheid zou zijn.
Een week na die dag kwam ze dus weer terug, weer mekaar opzoeken, samen praten en toch weer seks hebben, verder die week erna hetzelfde, waarbij we steeds zeiden dat dit echt de laatste keer zou zijn...
Wel hadden we het er vaak over dat dit zo niet verder kon, en dat we echt afstand moesten nemen, omdat ik ook aangaf dat het me steeds pijn deed als ze weer weg ging, of als ik weg ging en dat ik niet naast haar kon slapen. Dat het gewoon niet meer hetzelfde was en voelde. Ik had ook wel het idee dat het niet goed was, maar het voelde steeds weer zo goed en vertrouwd als ik bij haar was, maar eigenlijk voelde ik me achteraf dan alleen maar slechter.
Ook kwamen er steeds meer irritaties, ik voelde me kwaad en gebruikt, hoe kon ze me nou zo slecht behandelen, ik miste haar gewoon. Vaker kregen we ruzie en het leek ons beter als zij ging verhuizen, haar idee overigens. Dan zouden we wel meer afstand kunnen houden.
De dag voor ze ging verhuizen wel een fijn gesprek gehad over hoe het verder moet tussen ons, eerst afstand houden en dan later als 'vrienden' verder. Ook nog seks gehad die dag. Ik vond het een moeilijke tijd, maar ook wel een opluchting, ze is deze week verhuisd, en ik sprak haar nog msn, heel positief allemaal.
Alleen vraag ik me nu af of ik wel dit contact wil op deze manier. Vanochtend kwam ik haar tegen bij de bushalte maar ze deed enorm afstandelijk, zei alleen 'hee' en liep door... Vaak vraag ik me af, waar ben ik mee bezig, waarom wil ik nog zoveel energie in haar steken als ze me zo behandeld, me steeds weer opnieuw kwetst en teleurstelt. Ik geef nog ontzettend veel om haar, maar mijn geduld is ook een keer op...
Ik heb soms echt zin om het contact voorgoed te verbreken, tegen haar te zeggen dat ik haar nooit meer wil zien... Ik weet niet meer goed wat ik ermee aanmoet, ookal is het al bijna 2 maanden uit. IS het nog wel verstandig om er op deze manier er energie in te steken?
Elke keer dat ik haar weer zie of spreek of wat dan ook doet het weer pijn en voelt het als een nieuwe afwijzing, maar als we later nog als 'vrienden ' met elkaar willen omgaan is het toch ook niet normaal om elkaar lange tijd te negeren, of als vage kenissen te behandelen zoals vanochtend...
Het belangrijkste uit dit verhaal is eigenlijk dat ik het nog erg moeilijk vind om haar los te laten, zelfs nadat ze verhuisd is en ik haar niet meer dagelijks tegenkom. Verder ben ik er ook nog erg mee bezig hoe het vroeger was en wat er allemaal is gebeurd en hoe het zou zijn als... Zeker als ik haar dus tegenkom en/of gesproken heb blijft ze erg door mijn hoofd spoken en is het moeilijk mijn gedachten ergens anders op te richten. Wie heeft hier tips voor???
[Dit bericht is gewijzigd door Ambivalent op 27-09-2003 11:18]
quote:Ik weet het niet. Het is een beetje een twijfelgevalletje denk ik. Aan de ene kant ben ik wel blij, aan de andere kant was het misschien niet zo'n goede zet. De kans is nl. toch wel groot aan het worden dat ze niet reageert en dat is weer een teleurstelling denk ik. Als hier niet op gereageerd wordt, dan ga ik denk ik maar geen mailtjes meer versturen.
Op vrijdag 26 september 2003 10:55 schreef Eisselstijn in het vorige topic het volgende:[..]
Hoe is het afgelopen, PdeHoog? Voel je je beter nu je die mail hebt gestuurd?
quote:Vrienden van mij zeiden dat ik mijn ex alleen een kaartje moest sturen als ik het echt meende. Ik heb nl. dezelfde overpeinzingen gehad en deze eens voorgelegd aan mijn beste vrienden.
[...]Ik zit nu bij mezelf te denken van: "Zal ik haar een kaart sturen? Is dat wel verstandig?" Maar ik vind het aan de andere kant niet meer dan normaal dat ik een kaartje stuur, omdat ik weet dat ze jarig is en haar gewoon een hele fijne dag wens.
Het voordeel van een kaartje is ook dat je daar geen verdere consequenties aan hoeft te hangen.
Je loopt nu waarschijnlijk veel of continue aan je ex loopt te denken ivm haar verjaardag. Ik had eigenlijk het gevoel dat ik, door haar een kaartje te sturen, haar weer uit mijn gedachten kon krijgen (althans...het verjaardagen-stuk, zeg maar) en dat was ook zo.
Ik hoop dat je wat aan dit onsamenhangende stukje tekst hebt. Sorry voor de late reactie, maar had ff weinig tijd en zo.
Maar aan de andere kant weet ik die jongen heeft zoveel problemen en trekt andere daarin mee , dus hoop ik dat die aan de andere kant ver uit mijn buurt blijft.
quote:Dat herken ik wel een beetje. Ik heb ook het gevoel dat het niet af is.....ik zou eigenlijk niet echt weten wat er dan af zou moeten zijn, maar dat gevoel heerst gewoon.
Op zaterdag 27 september 2003 15:11 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Weet je het is bij mij heel dubbel , aan een kant zou ik hem wel weer tegen willen komen omdat er een boel onaf is , en ik echt gewoon heel erg het gevoel heb dat als ik net over hem heen ben en iemand anders heb hem weer tegenkom [...]
Ik weet dat het over is: zeker van haar kant en ik moet haar eigenlijk ook niet meer na wat ze me geflikt heeft. Ik kan haar gewoon niet meer vertrouwen. Toch blijf ik een raar gevoel (spijt? teleurstelling?) houden als ik aan haar denk.
quote:Belangerijk is om geen hoop meer hebben op een 'nieuwe start'. Vergeet niet wat ze je allemaal heeft aangedaan!! Het lijkt niet zo erg omdat je nog gevoelens voor haar hebt, maar ik vind het erg laag van haar
Op vrijdag 26 september 2003 19:21 schreef Ambivalent het volgende:Het belangrijkste uit dit verhaal is eigenlijk dat ik het nog erg moeilijk vind om haar los te laten, zelfs nadat ze verhuisd is en ik haar niet meer dagelijks tegenkom. Verder ben ik er ook nog erg mee bezig hoe het vroeger was en wat er allemaal is gebeurd en hoe het zou zijn als... Zeker als ik haar dus tegenkom en/of gesproken heb blijft ze erg door mijn hoofd spoken en is het moeilijk mijn gedachten ergens anders op te richten. Wie heeft hier tips voor???
.Probeer je te concentreren op andere zaken (hobby werk sport studie) en als je haar ziet, probeer haar te behandelen als een 'goeie vriendin'.
Zijn er geen andere leuke studiebolletjes in je buurt dan..dan ben je zo over haar heen!!! Damn..was ik nog maar student 
Suc6 BTW!!
quote:Dankjewel! Ik weet ook wel dat ik geen hoop moet hebben, ze is wel duidelijk daarin. ondanks wat er allemaal gebeurd is nadat ze is teruggekomen... Maar ik geef gewoon nog veel om haar en mis de situatie zoals het was. Dat vind ik moeilijk om achter me te laten en los te laten.
Op zaterdag 27 september 2003 19:38 schreef leonard_jaag het volgende:[..]
Belangerijk is om geen hoop meer hebben op een 'nieuwe start'. Vergeet niet wat ze je allemaal heeft aangedaan!! Het lijkt niet zo erg omdat je nog gevoelens voor haar hebt, maar ik vind het erg laag van haar
Probeer je te concentreren op andere zaken (hobby werk sport studie) en als je haar ziet, probeer haar te behandelen als een 'goeie vriendin'.Zijn er geen andere leuke studiebolletjes in je buurt dan..dan ben je zo over haar heen!!! Damn..was ik nog maar student
Suc6 BTW!!
Verder weet ik wel dat ik goed bezig ben, nieuwe mensen leren kennen, veel met vrienden afspreken, maar toch blijven de vervelende gedachten op sommige momenten maar door mijn hoofd spoken.
quote:Dit komt mij ook weer bekend voor. Bij mij is de ervaring dat elke keer als ik weer contact met mijn ex heb gehad, ik erna erg mee bezig ben wat er is gezegd en gebeurd en dat het ook wel als een afwijzing of teleurstelling voelt, omdat je er dan nogmaals mee geconfronteerd dat het ECHT VOORBIJ IS.
Op zaterdag 27 september 2003 16:00 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Dat herken ik wel een beetje. Ik heb ook het gevoel dat het niet af is.....ik zou eigenlijk niet echt weten wat er dan af zou moeten zijn, maar dat gevoel heerst gewoon.
Ik weet dat het over is: zeker van haar kant en ik moet haar eigenlijk ook niet meer na wat ze me geflikt heeft. Ik kan haar gewoon niet meer vertrouwen. Toch blijf ik een raar gevoel (spijt? teleurstelling?) houden als ik aan haar denk.
Je weet dan weer dat je niet kan blijven en dat je ex er niet meer voor je kan zijn op de manier waarop dat vroeger wel kon...
DAAROM is het volgens mij beter dat je geen contact hebt, totdat je elkaar hebt losgelaten en eventueel normaal met elkaar kan omgaan, waarmee ik niet wil zeggen dat dat altijd kan of moet.
Voor mij is het ook een ingewikkeld verhaal want het hij was eerste jongen na vervelende ervaring vroeger en dat kwam toen weer op , maar hij was zelf manisch depressief en in mijn tijd heeft die besloten te kappen met medicatie , wat ik niet wist en wel vermoedde want hij was af en toe echt net 2 personen als ik met hem praatte .
Aan een kant ben ik blij dat ik van hem af ben , maar ik ben echt als de dood dat die weer op de proppen kom als ik een nieuw iemand zou hebben. Juist omdat die ook in verband staat met een periode die heel confronterend voor me was.
quote:Dit is wel een mooi verhaal om aan te halen.
Op vrijdag 26 september 2003 19:21 schreef Ambivalent het volgende:
Mijn verhaal:
quote:Misschien zit het niet kunnen loslaten dan ook wel in het onvermogen om iets te kunnen of willen zien zoals het is. Open je ogen.
Na een relatie van iets meer dan 5 maanden, vond mijn vriendin het nodig om op haar vakantie met een andere (veel oudere) jongen vreemd te gaan. Terwijl ik me thuis ongerust maakte ging zij vreemd en liet opeens niks meer van zich horen. Uiteidenlijk kreeg ik haar toch te spreken via iemand anders en ik wist wel dat er wat aan de hand was, toen vertelde ze het...
Ik kon het gewoon niet geloven dat zij dat zou doen, zo onverwachts we hadden het echt enorm leuk samen. Ik kon het gewoon niet begrijpen.
quote:Je had hoop op een toekomst met iemand die geen integriteit heeft?
ze zou nog een week op dat vakantieadres met die jongen zijn en in die tijd hebben we veel gebeld. Ze was erg afstandelijk en soms zelfs bot, ze had al langer twijfels en het zou wel nooit meer goed komen, ze kon haar gevoelens niet negeren en dat gebeurde ook niet zomaar, blablablaOp de dag dat ze terug kwam, veel gehuild, ook samen gehuild en op een gegeven moment begonnen we te zoenen. Ik heb haar toen gezegd dat ik het haar wel kon vergeven en dat ik het wilde proberen. Later ook nog seks gehad.
Verdere complicerende factor was dat zij in hetzelfde studentenhuis woonde, waardoor ik haar elke dag wel zag. Vroeger waren we ongeveer ook wel 24 uur per dag bij elkaar. (nooit goed geweest natuurlijk).
In ieder geval, nadat ze terug was gekomen ging ze de week erna naar haar ouderlijk huis, ook nog veel gebeld en het voelde eigenlijk heel goed en vertrouwd, soms wel verdrietig, maar verder met hoop op een toekomst met haar, ondanks dat we af hadden gesproken dat die ene keer echt als afscheid zou zijn.
Iemand die iets destructiefs deed van wie je dat nooit had verwacht? En toch bleef je in haar geloven?
quote:Zie je niet in dat jij een belangrijke rol in jouw eigen probleem hebt gespeeld?
Een week na die dag kwam ze dus weer terug, weer mekaar opzoeken, samen praten en toch weer seks hebben, verder die week erna hetzelfde, waarbij we steeds zeiden dat dit echt de laatste keer zou zijn...
Wel hadden we het er vaak over dat dit zo niet verder kon, en dat we echt afstand moesten nemen, omdat ik ook aangaf dat het me steeds pijn deed als ze weer weg ging, of als ik weg ging en dat ik niet naast haar kon slapen. Dat het gewoon niet meer hetzelfde was en voelde. Ik had ook wel het idee dat het niet goed was, maar het voelde steeds weer zo goed en vertrouwd als ik bij haar was, maar eigenlijk voelde ik me achteraf dan alleen maar slechter.
quote:Ze kon jou zo behandelen omdat jij het toegelaten hebt. Op het moment dat ze duidelijk bewees niet te vertrouwen te zijn, had jij beter moeten weten. Alleen een sado-masochist of een wanhopige laat zich daarna nog zo gebruiken.
Ook kwamen er steeds meer irritaties, ik voelde me kwaad en gebruikt, hoe kon ze me nou zo slecht behandelen, ik miste haar gewoon.
quote:Het werd blijkbaar haast een parodie op een echte relatie.
Vaker kregen we ruzie en het leek ons beter als zij ging verhuizen, haar idee overigens. Dan zouden we wel meer afstand kunnen houden.
De dag voor ze ging verhuizen wel een fijn gesprek gehad over hoe het verder moet tussen ons, eerst afstand houden en dan later als 'vrienden' verder.
quote:Je hebt alles laten gebeuren. Je hebt overal aan meegewerkt (behalve aan haar ontrouw natuurlijk). De enige die jij wat kan verwijten is jezelf en dat je niet datgene had gedaan wat je nu misschien wat meer zelfrespect had gegeven: de relatie beëindigen toen je wist dat ze vreemdging.
Ook nog seks gehad die dag. Ik vond het een moeilijke tijd, maar ook wel een opluchting, ze is deze week verhuisd, en ik sprak haar nog msn, heel positief allemaal.
quote:Ik ben even zo vrij om je een dwaas te noemen, ambivalent. Denk eens goed na. Je steekt er sowieso veel energie in en je verwacht van haar iets waarvan allang duidelijk is dat ze het nooit zal kunnen geven. En vervolgens leg je de schuld bij haar neer. Alsof jij er niks aan kan doen dat zij de kans krijgt om jou zo te behandelen. Alsof het je allemaal maar overkomt en zij de 'bad girl' is.
Alleen vraag ik me nu af of ik wel dit contact wil op deze manier. Vanochtend kwam ik haar tegen bij de bushalte maar ze deed enorm afstandelijk, zei alleen 'hee' en liep door... Vaak vraag ik me af, waar ben ik mee bezig, waarom wil ik nog zoveel energie in haar steken als ze me zo behandeld, me steeds weer opnieuw kwetst en teleurstelt. Ik geef nog ontzettend veel om haar, maar mijn geduld is ook een keer op...
Wat zegt dit nou over jou? Jij zegt min of meer tegen haar: het maakt me niet uit wat je doet, ik blijf toch wel om je geven. Misschien vinden anderen dat een mooie eigenschap? Romantisch? Ik niet. Ik vind het een teken van zwakte.
quote:Nee.
Ik heb soms echt zin om het contact voorgoed te verbreken, tegen haar te zeggen dat ik haar nooit meer wil zien... Ik weet niet meer goed wat ik ermee aanmoet, ookal is het al bijna 2 maanden uit. IS het nog wel verstandig om er op deze manier er energie in te steken?
En zegt de zin die je soms voelt om het contact te verbreken al niet genoeg? Waarom doe je het dan niet? Wat houdt je tegen? Waarom zoveel twijfels?
quote:Dat wat zij heeft gedaan is al niet normaal. Alles wat daar verder op gebouwd wordt kan ook niet normaal zijn. Maar goed... niet normaal is het als jij het niet normaal vindt. Normaal is eigenlijk een slecht woord hiervoor. Het gaat er meer om wat jij wilt. Als het zo sterk niet overeenkomt met jouw wil en jouw idee van een relatie of hoe je met elkaar omgaat, is dat het dus niet waard. Waarom vraag je wanhopig van een kat om te blaffen in plaats van voor een hond te gaan?
Elke keer dat ik haar weer zie of spreek of wat dan ook doet het weer pijn en voelt het als een nieuwe afwijzing, maar als we later nog als 'vrienden ' met elkaar willen omgaan is het toch ook niet normaal om elkaar lange tijd te negeren, of als vage kenissen te behandelen zoals vanochtend...
Als jij het niet erg zou vinden om een ontrouwe vriendin te hebben, heb je er niets aan dat ik zeg dat het niet normaal is.
quote:Tip: Wees eens wat meer met jezelf bezig en wat minder met haar. Jij leeft jouw leven en zij leeft haar leven. Ga nou niet háár leven leiden door teveel aan haar te denken. En ga jezelf verder ontwikkelen. Stel doelen en werk daaraan in plaats van dat meisje tot levensdoel te maken. Het is duidelijk dat zij delen van jouw opgebouwde persoonlijkheid met haar mee heeft genomen en zover had het al nooit mogen komen.
Het belangrijkste uit dit verhaal is eigenlijk dat ik het nog erg moeilijk vind om haar los te laten, zelfs nadat ze verhuisd is en ik haar niet meer dagelijks tegenkom. Verder ben ik er ook nog erg mee bezig hoe het vroeger was en wat er allemaal is gebeurd en hoe het zou zijn als... Zeker als ik haar dus tegenkom en/of gesproken heb blijft ze erg door mijn hoofd spoken en is het moeilijk mijn gedachten ergens anders op te richten. Wie heeft hier tips voor???
Ten tweede geef je al aan moeite te hebben met het contact , dat geeft toch al aan dat je het moet verbreken , juist doordat je het contact aanhoud maak je het jezelf alleen maar moeilijker.
Richt je op nieuwe dingen en laat haar voor wat het is. Zij heeft geleerd van wat er tussen jullie gebeurd en jij ook laat het daarbij. Soms is afstand doen heel goed.
Ook al laat ik het los...dan pakt't mij wel weer vast....
*ZUCHT*
quote:Een hele eer...
Op zondag 28 september 2003 13:32 schreef Bombie het volgende:
Dit is wel een mooi verhaal om aan te halen.
quote:Ik zeg hiermee dat ik het toen gewoon niet KON geloven, inmiddels zie ik wel echt in dat het voorbij is.
Misschien zit het niet kunnen loslaten dan ook wel in het onvermogen om iets te kunnen of willen zien zoals het is. Open je ogen.
quote:Ik vind wel dat iemand een tweede kans verdient. Het is erg wat ze gedaan heeft, maar dat betekent niet dat ik dan niets meer voor iemand voel. Zeker als ze zegt dat ze nog steeds heel veel om mij geeft, wat ook zo is.
Je had hoop op een toekomst met iemand die geen integriteit heeft?
Iemand die iets destructiefs deed van wie je dat nooit had verwacht? En toch bleef je in haar geloven?
quote:Dat zie ik zeker in, doordat dit gebeurd is, of doordat ik dit heb laten gebeuren (zoiets komt nog altijd van twee kanten), is de situatie veel complexer geworden. Max don't have sex with your ex, it will make your life complex
Zie je niet in dat jij een belangrijke rol in jouw eigen probleem hebt gespeeld?
quote:Op deze manier komt het over dat ze erop uit was om mij nog eens extra te kwetsen, ik verdedig haar hier niet, maar dat was gewoon niet zo. Natuurlijk heb ik het toegelaten, als iets zo vertrouwd voelt en niet tegen je gevoel ingaat, dan is de verleiding wel erg groot. Trouwens, zij heeft het van haar kant ook gewoon toegelaten.
Ze kon jou zo behandelen omdat jij het toegelaten hebt. Op het moment dat ze duidelijk bewees niet te vertrouwen te zijn, had jij beter moeten weten. Alleen een sado-masochist of een wanhopige laat zich daarna nog zo gebruiken.
quote:Dit is ook precies wat ik in de eerste instantie heb gedaan. Wat er is gebeurd sinds ze terug kwam staat voor mij buiten een relatie. Het is niet zo dat ik haar verwijt dat alles zo is gelopen, laten we dat misverstand uit de wereld helpen. Ik weet heel goed dat ik hier zelf voornamelijk schuldig aan ben. Maar dat heeft verder niets te maken met het verdriet wat het me heeft gedaan en het feit dat ik het soms moeilijk vind om haar los te laten.
Je hebt alles laten gebeuren. Je hebt overal aan meegewerkt (behalve aan haar ontrouw natuurlijk). De enige die jij wat kan verwijten is jezelf en dat je niet datgene had gedaan wat je nu misschien wat meer zelfrespect had gegeven: de relatie beëindigen toen je wist dat ze vreemdging.
quote:Dat beeld heb ik niet proberen te scheppen met mijn verhaal. Ik denk dat het niet zo vreemd is dat je om iemand blijft geven met wie je zoveel gedeeld hebt. Voor mij is dat geen teken van zwakte. Ik denk dat dat echte onvoorwaardelijke liefde is. En dit moet je dan weer niet zien in het oogpunt dat ik haar graag terug wil... Daar ben ik wel uit, dat wil ik niet, we zijn toch te verschillend. Maar kan je daarom niet meer om iemand geven??
Ik ben even zo vrij om je een dwaas te noemen, ambivalent. Denk eens goed na. Je steekt er sowieso veel energie in en je verwacht van haar iets waarvan allang duidelijk is dat ze het nooit zal kunnen geven. En vervolgens leg je de schuld bij haar neer. Alsof jij er niks aan kan doen dat zij de kans krijgt om jou zo te behandelen. Alsof het je allemaal maar overkomt en zij de 'bad girl' is.
Wat zegt dit nou over jou? Jij zegt min of meer tegen haar: het maakt me niet uit wat je doet, ik blijf toch wel om je geven. Misschien vinden anderen dat een mooie eigenschap? Romantisch? Ik niet. Ik vind het een teken van zwakte.
quote:Het contact is nu als het ware wel verbroken. Maar voor mij is het niet ondenkbaar dat wel over een aantal maanden wel een keer samen wat leuks kunnen gaan doen, als VRIENDEN.
Nee.
En zegt de zin die je soms voelt om het contact te verbreken al niet genoeg? Waarom doe je het dan niet? Wat houdt je tegen? Waarom zoveel twijfels?
quote:Hier heb je heel erg gelijk in. Ik ben er de laatste tijd gewoon achter gekomen dat wij toch te verschillend zijn en niet echt bij elkaar passen. Voornamelijk het feit dat zij nog niet toe is aan een serieuze relatie. Daarom zou het ook niet goed gaan als we in een relatie verder gaan. Het gaat er dan niet zozeer om dat ze ontrouw is geweest, want ik denk dat als je allebei 100% achter een relatie staat, je er alles aan probeert te doen om samen uit moeilijke tijden te komen. Dit was bij haar blijkbaar niet het geval en daarom horen wij niet bij elkaar.
Dat wat zij heeft gedaan is al niet normaal. Alles wat daar verder op gebouwd wordt kan ook niet normaal zijn. Maar goed... niet normaal is het als jij het niet normaal vindt. Normaal is eigenlijk een slecht woord hiervoor. Het gaat er meer om wat jij wilt. Als het zo sterk niet overeenkomt met jouw wil en jouw idee van een relatie of hoe je met elkaar omgaat, is dat het dus niet waard. Waarom vraag je wanhopig van een kat om te blaffen in plaats van voor een hond te gaan?Als jij het niet erg zou vinden om een ontrouwe vriendin te hebben, heb je er niets aan dat ik zeg dat het niet normaal is.
quote:Dat is zeker zo, ben ik nu ook zeker goed mee bezig.
Tip: Wees eens wat meer met jezelf bezig en wat minder met haar. Jij leeft jouw leven en zij leeft haar leven. Ga nou niet háár leven leiden door teveel aan haar te denken. En ga jezelf verder ontwikkelen. Stel doelen en werk daaraan in plaats van dat meisje tot levensdoel te maken.
quote:Hoe bedoel je deze zin precies?? Verklaar je nader...
Het is duidelijk dat zij delen van jouw opgebouwde persoonlijkheid met haar mee heeft genomen en zover had het al nooit mogen komen.
In ieder geval bedankt voor de tips en het inzicht.
Loop alweer twee dagen te huilen en gefrustreerd en gemeen tegen hem te doen. Het lukt even niet zo met het loslaten.
quote:Klopt, ik heb het de kans gegeven, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat contact mij, en haar ook, geen goed doet. Dat is op dit moment, maar hoe het in de toekomst zal gaan, daar ben ik nog niet echt mee bezig.
Op zondag 28 september 2003 13:42 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik denk inderdaad dat je jezelf ook in het verhaal moet zien waar 2 kijven hebben 2 schuld .
Ten tweede geef je al aan moeite te hebben met het contact , dat geeft toch al aan dat je het moet verbreken , juist doordat je het contact aanhoud maak je het jezelf alleen maar moeilijker.
Richt je op nieuwe dingen en laat haar voor wat het is. Zij heeft geleerd van wat er tussen jullie gebeurd en jij ook laat het daarbij. Soms is afstand doen heel goed.
quote:
Op zondag 28 september 2003 15:17 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Een hele eer...
quote:Maar accepteer je het ook? Accepteer je de consequenties en het onvermijdelijke lijden?
Ik zeg hiermee dat ik het toen gewoon niet KON geloven, inmiddels zie ik wel echt in dat het voorbij is.
quote:Als jij daarin gelooft is dat jouw goed recht.
Ik vind wel dat iemand een tweede kans verdient. Het is erg wat ze gedaan heeft, maar dat betekent niet dat ik dan niets meer voor iemand voel. Zeker als ze zegt dat ze nog steeds heel veel om mij geeft, wat ook zo is.
quote:Seks met je ex is niet per definitie slecht en hoeft dingen niet complexer te maken, zolang je allebei maar weet wat je er van wilt en mag verwachten en zolang die opvattingen van beide personen hetzelfde zijn. Kortstondige hartstocht hoeft geen probleem te zijn, zolang je er maar geen hoogdravende verwachtingen aan koppelt en dingen accepteert zoals ze zijn.
Dat zie ik zeker in, doordat dit gebeurd is, of doordat ik dit heb laten gebeuren (zoiets komt nog altijd van twee kanten), is de situatie veel complexer geworden. Max don't have sex with your ex, it will make your life complex[..]
quote:Het maakt eigenlijk niet zoveel uit of zij je wel of niet extra heeft willen kwetsen. Ze hééft je gekwetst en het is aan jou om te besluiten hoe je daarmee omgaat. Jij bent er op jouw manier mee omgegaan. Alles wat ik zeg werkt voor mij, maar hoeft niet voor jou te werken. Daarom moet je ten eerste gewoon eerlijk zijn tegenover jezelf en je afvragen wat je wilt en of je dingen toelaat. Niets gebeurt zomaar. Je bent er altijd zelf bij en als je seks hebt met je ex, en nu spreek ik uit ervaring, kan dat zijn omdat je hóórt te vinden dat het niet kan, maar tegelijkertijd het stiekem wel wilt. Vervolgens kies je ervoor om het toch te doen. Een keuze dus.
Op deze manier komt het over dat ze erop uit was om mij nog eens extra te kwetsen, ik verdedig haar hier niet, maar dat was gewoon niet zo. Natuurlijk heb ik het toegelaten, als iets zo vertrouwd voelt en niet tegen je gevoel ingaat, dan is de verleiding wel erg groot. Trouwens, zij heeft het van haar kant ook gewoon toegelaten.
quote:Het verdriet is er inderdaad niet minder om en de moeite om los te laten ook niet. Waar ik zelf nogal eens een handje van had is om me voor te stellen wat ze nu allemaal aan het doen zou zijn. En met wie? Maar wat doet het ertoe? Vanwaar de zelfkwelling. Nu sluit ik dat soort gedachten van zelfmedelijden gewoon buiten en ik kan door met m'n leven. Zo simpel kan het zijn. Ik zit er nog wel aan te denken om eenmaal goed op te schrijven hoe de relatie was en wat er nu goed en fout ging. Een soort 'postmortem' dus.
Maar dat heeft verder niets te maken met het verdriet wat het me heeft gedaan en het feit dat ik het soms moeilijk vind om haar los te laten.
Je wilt immers toch leren van je fouten en kracht putten uit de dingen die je wél al goed deed. Maar dat is niet iets wat je zo even kan doen. Daar is een moment voor.quote:Ik ben geen voorstander van onvoorwaardelijke liefde. Jij wel. Ik wás het ook, ooit, omdat mensen zeiden dat dat hoorde. Ondertussen klinkt het me zo belachelijk in de oren. Als je geen voorwaarden stelt, kun je met iedere vrouw uit je omgeving wel een relatie beginnen en elke nieuwe stelt telkens weer net zo weinig voor, vanwege de verwachtingen die je niet mag hebben. Maar iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Het is puur mijn idee daarover.
Dat beeld heb ik niet proberen te scheppen met mijn verhaal. Ik denk dat het niet zo vreemd is dat je om iemand blijft geven met wie je zoveel gedeeld hebt. Voor mij is dat geen teken van zwakte. Ik denk dat dat echte onvoorwaardelijke liefde is.
quote:Natuurlijk niet. Maar als ik een relatie aanga met iemand die vreemd gaat of mij in de steek laat op bepaalde vlakken, kom ik tot de conclusie dat ik mij heb vergist. Dat verandert helemaal niks aan mijn persoonlijkheid. Ik laat niet toe dat de fouten van een ander mijn persoonlijkheid (en vragen waaróm ze me zoiets aan kon doen) kunnen aantasten. Ik moet er wel bij zeggen dat ik dat voorheen wél deed, maar dan meer in de zin dat ik er vantevoren al vanuit ging dat mijn vriendin onbetrouwbaar was omdat ik de eventuele mogelijkheid van ontrouw niet aan zou kunnen. Aangezien dat dus, logischerwijs, een enorm fiasco is geworden, weet ik nu wel beter. Ik moet niet vanuit dat soort mogelijkheden uit gaan. Als ze gebeuren is dat niet iets wat met mijn persoonlijkheid te maken heeft, maar met dat van een ander waar je geen vat op hebt. Je kunt alleen naar je eigen persoonlijkheid kijken en je afvragen: Heb ik zélf iets gedaan waar ik het eigenlijk niet achter stond?
En dit moet je dan weer niet zien in het oogpunt dat ik haar graag terug wil... Daar ben ik wel uit, dat wil ik niet, we zijn toch te verschillend. Maar kan je daarom niet meer om iemand geven??
Meer niet.
quote:Mooi als het kan. Als jij een vriend van haar wilt zijn en het niet erg vindt om ook geconfronteerd te worden met haar eventuele nieuwe vriend, is dat zeker een goede mogelijkheid.
Het contact is nu als het ware wel verbroken. Maar voor mij is het niet ondenkbaar dat wel over een aantal maanden wel een keer samen wat leuks kunnen gaan doen, als VRIENDEN.
quote:Ik moet mezelf nog even afvragen hoe moeilijke tijden tot stand komen en wat voor aandeel ik daar zelf in zou hebben. Tot die tijd kan ik daar weinig zinnigs over zeggen.
Hier heb je heel erg gelijk in. Ik ben er de laatste tijd gewoon achter gekomen dat wij toch te verschillend zijn en niet echt bij elkaar passen. Voornamelijk het feit dat zij nog niet toe is aan een serieuze relatie. Daarom zou het ook niet goed gaan als we in een relatie verder gaan. Het gaat er dan niet zozeer om dat ze ontrouw is geweest, want ik denk dat als je allebei 100% achter een relatie staat, je er alles aan probeert te doen om samen uit moeilijke tijden te komen.
quote:
Dat is zeker zo, ben ik nu ook zeker goed mee bezig.
quote:Ik denk dat jij bepaalde aspecten van jouw eigen persoonlijkheid op haar hebt gebouwd en nu zij weg is, zijn ook die opgebouwde aspecten verloren. Dat zou impliceren dat jij emotioneel afhankelijk bent van haar omdat zij de bevestiging van jouw emoties bij zich draagt. Ik ben zelf dus ook voorstander van complete eigenwaarde en zelfkennis die niet afhankelijk is van anderen. Als je vanuit dát perspectief een relatie begint met een ander heb je, en dat vind ik, zo enorm veel meer te bieden en geen risico meer om te verliezen.
Hoe bedoel je deze zin precies?? Verklaar je nader...
Je vriendin kun je niet kwijtraken. Ze is nooit van jou geweest. Haar liefde voor jou kun je wel kwijtraken en het contact met haar ook. Dat is allemaal heel pijnlijk, maar niet zo kwalijk als wanneer je een deel van jezelf kwijtraakt door haar afwezigheid. Daarom zou ik dus ook proberen te voorkomen dat ik mijn persoonlijkheid bouw op mijn partner. Iets wat ik in het verleden verkeerd heb gedaan. Sterker nog, breken met mijn meest recente ex-vriendin zorgde voor dat soort problemen. Mijn persoonlijkheid stond niet los van haar en haar doen en laten. Als ik er nu op terugkijk, is het allemaal heel duidelijk voor me. Daarom weet ik ook zeker dat ik het in mijn volgende relatie niet zo snel meer zal laten gebeuren en belangrijker nog, dat ik geen volgende relatie begin als daar geen reden voor is. Net zoals dat ik geen vriendschappen meer aanga tenzij er geen enkele twijfel voor mij is dat die vriendschap er hoort te zijn. Geen overbodige vriendelijkheden meer, geen dingen meer doen die niet absoluut onderdeel van mijn persoonlijkheid zijn. Alleen vanuit dat perspectief kan ik 100% integer zijn. En integer wil ik zijn, ten koste van alles. Genoeg over mij nu.
quote:Ik accepteer dit nu wel, ik accepteer dat ik me nu voel zoals ik me voel. Dat heeft een tijd geduurd, maar dat kan ik nu wel zeggen.
Op zondag 28 september 2003 16:07 schreef Bombie het volgende:
Maar accepteer je het ook? Accepteer je de consequenties en het onvermijdelijke lijden?
quote:Klopt, maar in mijn situatie is het wel op deze manier gebeurd en heeft het onze relatie wel ingewikkelder gemaakt.
Seks met je ex is niet per definitie slecht en hoeft dingen niet complexer te maken, zolang je allebei maar weet wat je er van wilt en mag verwachten en zolang die opvattingen van beide personen hetzelfde zijn. Kortstondige hartstocht hoeft geen probleem te zijn, zolang je er maar geen hoogdravende verwachtingen aan koppelt en dingen accepteert zoals ze zijn.
quote:Ik ben het met je eens dat dat een keuze is, maar ik wil hier verder niet over spreken in definities als goed/fout, verstandig/onverstandig, het is op deze manier gegaan en dat accepteer ik.
Het maakt eigenlijk niet zoveel uit of zij je wel of niet extra heeft willen kwetsen. Ze hééft je gekwetst en het is aan jou om te besluiten hoe je daarmee omgaat. Jij bent er op jouw manier mee omgegaan. Alles wat ik zeg werkt voor mij, maar hoeft niet voor jou te werken. Daarom moet je ten eerste gewoon eerlijk zijn tegenover jezelf en je afvragen wat je wilt en of je dingen toelaat. Niets gebeurt zomaar. Je bent er altijd zelf bij en als je seks hebt met je ex, en nu spreek ik uit ervaring, kan dat zijn omdat je hóórt te vinden dat het niet kan, maar tegelijkertijd het stiekem wel wilt. Vervolgens kies je ervoor om het toch te doen. Een keuze dus.
quote:Dit herken ik ook wel, ik denk dat het heel verstandig is om stil te staan bij hoe het was, de vervelende dingen, maar vooral ook de dingen die heel goed gingen en de dingen die ik een volgende keer anders ga doen.
Het verdriet is er inderdaad niet minder om en de moeite om los te laten ook niet. Waar ik zelf nogal eens een handje van had is om me voor te stellen wat ze nu allemaal aan het doen zou zijn. En met wie? Maar wat doet het ertoe? Vanwaar de zelfkwelling. Nu sluit ik dat soort gedachten van zelfmedelijden gewoon buiten en ik kan door met m'n leven. Zo simpel kan het zijn. Ik zit er nog wel aan te denken om eenmaal goed op te schrijven hoe de relatie was en wat er nu goed en fout ging. Een soort 'postmortem' dus.
quote:Onvoorwaardelijke liefde betekent voor mij niet dat ik geen voorwaarden heb aan een relatie en dat ik alles maar slik en voor lief neem. Ik bedoel ermee dat ik mensen kan vergeven als ze je kwetsen. Maar in elke relatie bestaan er voorwaarden, gewoon bepaalden normen en waarden waar je je aan houdt.
Ik ben geen voorstander van onvoorwaardelijke liefde. Jij wel. Ik wás het ook, ooit, omdat mensen zeiden dat dat hoorde. Ondertussen klinkt het me zo belachelijk in de oren. Als je geen voorwaarden stelt, kun je met iedere vrouw uit je omgeving wel een relatie beginnen en elke nieuwe stelt telkens weer net zo weinig voor, vanwege de verwachtingen die je niet mag hebben. Maar iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Het is puur mijn idee daarover.
quote:Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik een relatie met haar heb gehad, het was een hele mooie tijd en dat neemt niemand me meer af. Het is inderdaad eigenlijk niet van belang 'waarom' ze is vreemdgegaan, maar toch vraag je je het af, maar het is inderdaad zoals je zegt: een deel van een ander waar je geen vat op hebt. Ik accepteer dat we gewoon verschillend zijn in bepaalde dingen en dat we daarom niet goed bij elkaar passen in een relatie. Bepaalde dingen overkomen je, zoals in de steek gelaten worden, maar vervolgens is het wel mijn keuze hoe ik hier mee omga en wat ik er mee doe, of ik er iets van leer...
Natuurlijk niet. Maar als ik een relatie aanga met iemand die vreemd gaat of mij in de steek laat op bepaalde vlakken, kom ik tot de conclusie dat ik mij heb vergist. Dat verandert helemaal niks aan mijn persoonlijkheid. Ik laat niet toe dat de fouten van een ander mijn persoonlijkheid (en vragen waaróm ze me zoiets aan kon doen) kunnen aantasten. Ik moet er wel bij zeggen dat ik dat voorheen wél deed, maar dan meer in de zin dat ik er vantevoren al vanuit ging dat mijn vriendin onbetrouwbaar was omdat ik de eventuele mogelijkheid van ontrouw niet aan zou kunnen. Aangezien dat dus, logischerwijs, een enorm fiasco is geworden, weet ik nu wel beter. Ik moet niet vanuit dat soort mogelijkheden uit gaan. Als ze gebeuren is dat niet iets wat met mijn persoonlijkheid te maken heeft, maar met dat van een ander waar je geen vat op hebt. Je kunt alleen naar je eigen persoonlijkheid kijken en je afvragen: Heb ik zélf iets gedaan waar ik het eigenlijk niet achter stond?
Meer niet.
quote:Ik denk dat het niet onmogelijk is, maar ik denk dat het nu nog te vroeg is om te zeggen of ik dat later wel kan en vooral of ik daar behoefte aan heb.
Mooi als het kan. Als jij een vriend van haar wilt zijn en het niet erg vindt om ook geconfronteerd te worden met haar eventuele nieuwe vriend, is dat zeker een goede mogelijkheid.
quote:Ik was in die zin afhankelijk van haar dat zij (maar ik denk dat dat in een relatie algemeen geldt) me veel zelfvertrouwen gaf, natuurlijk is dit niet in een keer verdwenen, maar het heeft wel een deuk opgelopen.
Ik denk dat jij bepaalde aspecten van jouw eigen persoonlijkheid op haar hebt gebouwd en nu zij weg is, zijn ook die opgebouwde aspecten verloren. Dat zou impliceren dat jij emotioneel afhankelijk bent van haar omdat zij de bevestiging van jouw emoties bij zich draagt. Ik ben zelf dus ook voorstander van complete eigenwaarde en zelfkennis die niet afhankelijk is van anderen. Als je vanuit dát perspectief een relatie begint met een ander heb je, en dat vind ik, zo enorm veel meer te bieden en geen risico meer om te verliezen.
Natuurlijk is het het mooist als je complete eigenwaarde en zelfkennis hebt, maar ik denk dat je, om dat te bereiken, toch wel een aantal minder leuke dingen moet meemaken waar je van kan leren.
quote:Zoals je al aangeeft, je hebt een hoop geleerd van vorige relaties. Ik denk dat ik me nu ook op een punt bevind waar ik stil moet staan bij wat er gebeurd is en waar ik van moet leren. Misschien is het wel zo dat ik een deel van mezelf kwijt ben geraakt, dit betekent niet dat het weg is, het moet alleen weer terug gevonden worden en dan weet ik zeker dat ik hier alleen maar sterker en wijzer uitkom dan ik ooit was.
Je vriendin kun je niet kwijtraken. Ze is nooit van jou geweest. Haar liefde voor jou kun je wel kwijtraken en het contact met haar ook. Dat is allemaal heel pijnlijk, maar niet zo kwalijk als wanneer je een deel van jezelf kwijtraakt door haar afwezigheid. Daarom zou ik dus ook proberen te voorkomen dat ik mijn persoonlijkheid bouw op mijn partner. Iets wat ik in het verleden verkeerd heb gedaan. Sterker nog, breken met mijn meest recente ex-vriendin zorgde voor dat soort problemen. Mijn persoonlijkheid stond niet los van haar en haar doen en laten. Als ik er nu op terugkijk, is het allemaal heel duidelijk voor me. Daarom weet ik ook zeker dat ik het in mijn volgende relatie niet zo snel meer zal laten gebeuren en belangrijker nog, dat ik geen volgende relatie begin als daar geen reden voor is. Net zoals dat ik geen vriendschappen meer aanga tenzij er geen enkele twijfel voor mij is dat die vriendschap er hoort te zijn. Geen overbodige vriendelijkheden meer, geen dingen meer doen die niet absoluut onderdeel van mijn persoonlijkheid zijn. Alleen vanuit dat perspectief kan ik 100% integer zijn. En integer wil ik zijn, ten koste van alles. Genoeg over mij nu.
quote:Misschien is het nog wel het meest wenselijk als je kunt zeggen ik heb het op deze manier gedaan ipv het is op deze manier gegaan.
Op zondag 28 september 2003 16:36 schreef Ambivalent het volgende:Ik ben het met je eens dat dat een keuze is, maar ik wil hier verder niet over spreken in definities als goed/fout, verstandig/onverstandig, het is op deze manier gegaan en dat accepteer ik.
quote:Oké.. dan hebben we allebei een verschillende interpretatie van onvoorwaardelijke liefde.
Onvoorwaardelijke liefde betekent voor mij niet dat ik geen voorwaarden heb aan een relatie en dat ik alles maar slik en voor lief neem. Ik bedoel ermee dat ik mensen kan vergeven als ze je kwetsen. Maar in elke relatie bestaan er voorwaarden, gewoon bepaalden normen en waarden waar je je aan houdt.
Je kunt echter ook iemand vergeven voor wat die persoon heeft gedaan en tóch besluiten om de relatie te beëindigen. Vergiffenis betekent niet altijd de situatie herstellen.
quote:Inderdaad. En je hebt, naast datgene dat je overkomt, ook nog eens zelf de mogelijkheid om zélf de relatie ook te beëindigen. Ook al ben je allang aan de kant gezet. Sommige mensen houden voor zichzelf en hun gevoel de relatie achteraf alsnog in stand, wat betekent dat ze altijd de mogelijkheid open houden dat hun ex ze terugwil en daar dan ook aan toegeven. Je ex had dan de relatie verbroken, maar jij niet. Aangezien je ex je terug wilt, had zij het misschien ook niet echt verbroken, maar daar moet je daarvóór niet vanuit gaan. Je zult dus zelf al dan wel of niet een relatie moeten verbreken nadát je aan de kant gezet bent. Als je dat niet doet, heb je dan wel het recht om eventueel een nieuwe relatie te beginnen en eerlijk tegenover jezelf te blijven?
Bepaalde dingen overkomen je, zoals in de steek gelaten worden, maar vervolgens is het wel mijn keuze hoe ik hier mee omga en wat ik er mee doe, of ik er iets van leer...
quote:Ik vind het gewoon gevaarlijk dat je van je zelfvertrouwen afhankelijk wordt van een ander. Wat voor soort zelfvertrouwen gaf ze je dan? Had jij haar bevestiging nodig dat je iets was? Dat je iets waard was? Het is niet aan haar om te bepalen dat jij iets waard bent. Dat is aan jou. Als 100 andere mensen zeggen dat jij niks waard bent, en je gelooft dat, ben je niks waard. Omdat jij dat gelooft. Omdat jij meer waarde hecht aan hun mening dan aan je eigen mening. Wie zegt dat zij gelijk hebben? Omdat ze in de meerderheid zijn? Omdat ze betere mensen zijn dan jij? Omdat jouw gelijk ondergeschikt is aan dat van anderen? Het is een gevaarlijke val om in gelokt te worden.
Ik was in die zin afhankelijk van haar dat zij (maar ik denk dat dat in een relatie algemeen geldt) me veel zelfvertrouwen gaf, natuurlijk is dit niet in een keer verdwenen, maar het heeft wel een deuk opgelopen.
Mijn eerste echte relatie kwam tot stand toen ik uit de diepste stront kwam. Ik had geen eigenwaarde en ik voelde me niets. Daar was zij. Zelf ook niet onbekend met problemen en ik voelde me begrepen en ik had gevoel dat iemand van me hield en dat ik iets was. Wat daarop gebeurde was dus dat ik emotioneel een junk werd van haar. Zij bevestigde mijn eigenwaarde. Toen ze het uitmaakte, nou ja.. laat ik het zo zeggen, het was de ergste tijd uit mijn leven tot nu toe en ik voelde me zo hulpeloos als het maar kan. Toch is het goed dat het gebeurd is. Ik nam wel de pijn en het onbegrip mee naar de volgende relatie en dat was een stomme fout. Ik ging dat gevoel van niet kunnen vertrouwen ook in verband brengen met mijn nieuwe vriendin, terwijl ik meer naar mezelf had moeten kijken.
Maar goed... voor alles een tijd blijkbaar.
quote:Ik denk persoonlijk dat je het kunt bereiken door niet op zoek te zijn naar status en erkenning van anderen. Je geeft op die manier anderen de mogelijkheid om jou te maken of te breken. Zij zeggen dat je dit bent dus ben je dit. Zij zeggen vervolgens dat je dat bent dus ben je dat. Wees gewoon jezelf en onderga lijden dat anderen jou proberen toe te brengen omdat ze je niet kunnen maken tot wat zij willen dat je bent. Verlies alles, maar niet jezelf en waar je voor staat. Maar goed.. dit gaat verder dan alleen maar een relatie, maar is wél nauw verbonden aan eigenwaarde en integriteit.
Natuurlijk is het het mooist als je complete eigenwaarde en zelfkennis hebt, maar ik denk dat je, om dat te bereiken, toch wel een aantal minder leuke dingen moet meemaken waar je van kan leren.
quote:Zeker. Je moet altijd willen blijven leren. Maar niet omdat ik zeg dat het moet, maar omdat je het zelf wilt. Ik kan me niet voorstellen, als ik je zo hoor, dat je dat niet uit jezelf zou willen. Vandaar.
Zoals je al aangeeft, je hebt een hoop geleerd van vorige relaties. Ik denk dat ik me nu ook op een punt bevind waar ik stil moet staan bij wat er gebeurd is en waar ik van moet leren.
quote:Inderdaad. En niet door middel van een ander persoon, maar door middel van jezelf.
Misschien is het wel zo dat ik een deel van mezelf kwijt ben geraakt, dit betekent niet dat het weg is, het moet alleen weer terug gevonden worden en dan weet ik zeker dat ik hier alleen maar sterker en wijzer uitkom dan ik ooit was.
[Dit bericht is gewijzigd door Bombie op 28-09-2003 17:24]
quote:Mee eens, ik vind het belangrijk om te kunnen vergeven, maar iemand vergeven betekent voor mij niet dat ik in een onwerkzame relatie verder wil gaan.
Op zondag 28 september 2003 17:23 schreef Bombie het volgende:
Je kunt echter ook iemand vergeven voor wat die persoon heeft gedaan en tóch besluiten om de relatie te beëindigen. Vergiffenis betekent niet altijd de situatie herstellen.
quote:Dat denk ik ook en ik denk dat de manier om dat te doen is: te accepteren dat het uit is, nadat wat er gebeurd is.
Inderdaad. En je hebt, naast datgene dat je overkomt, ook nog eens zelf de mogelijkheid om zélf de relatie ook te beëindigen. Ook al ben je allang aan de kant gezet. Sommige mensen houden voor zichzelf en hun gevoel de relatie achteraf alsnog in stand, wat betekent dat ze altijd de mogelijkheid open houden dat hun ex ze terugwil en daar dan ook aan toegeven. Je ex had dan de relatie verbroken, maar jij niet. Aangezien je ex je terug wilt, had zij het misschien ook niet echt verbroken, maar daar moet je daarvóór niet vanuit gaan. Je zult dus zelf al dan wel of niet een relatie moeten verbreken nadát je aan de kant gezet bent. Als je dat niet doet, heb je dan wel het recht om eventueel een nieuwe relatie te beginnen en eerlijk tegenover jezelf te blijven?
quote:Ik bedoelde niet precies dat ik voor mijn zelfvertrouwen afhankelijk van haar was, ik bedoelde dat ze me dat wel gaf en dat ik me er goed door voelde. Nadat het uit was, was het gewoon een rotperiode voor mij met minder zelfvertrouwen. Dit betekent niet dat ik nu minder zelfvertrouwen heb. Afhankelijkheid is niet het goede woord hiervoor, maar het lijkt me logisch dat als je gewaardeerd wordt voor wie je bent, je je beter voelt dan wanneer je afgewezen wordt.
Ik vind het gewoon gevaarlijk dat je van je zelfvertrouwen afhankelijk wordt van een ander. Wat voor soort zelfvertrouwen gaf ze je dan? Had jij haar bevestiging nodig dat je iets was? Dat je iets waard was?
quote:Als ik het zo hoor, heb ik wel het idee dat de situatie bij mij niet zoo erg is zoals jij hier schetst. Het is niet zo dat ik me opeens veel zelfverzekerder voelde toen ik iets met haar kreeg. In die zin denk ik niet dat ik echt 'afhankelijk' van haar was voor het me goed voelen. Het was voor mij echt een enorme rottijd toen het uitging. Je voelt je afgewezen en ik denk dat zo'n afwijzing nou eenmaal niet goed is voor je eigenwaarde. Dat heeft verder weinig met afhankelijkheid te maken.
Mijn eerste echte relatie kwam tot stand toen ik uit de diepste stront kwam. Ik had geen eigenwaarde en ik voelde me niets. Daar was zij. Zelf ook niet onbekend met problemen en ik voelde me begrepen en ik had gevoel dat iemand van me hield en dat ik iets was. Wat daarop gebeurde was dus dat ik emotioneel een junk werd van haar. Zij bevestigde mijn eigenwaarde. Toen ze het uitmaakte, nou ja.. laat ik het zo zeggen, het was de ergste tijd uit mijn leven tot nu toe en ik voelde me zo hulpeloos als het maar kan. Toch is het goed dat het gebeurd is. Ik nam wel de pijn en het onbegrip mee naar de volgende relatie en dat was een stomme fout. Ik ging dat gevoel van niet kunnen vertrouwen ook in verband brengen met mijn nieuwe vriendin, terwijl ik meer naar mezelf had moeten kijken.Maar goed... voor alles een tijd blijkbaar.
quote:Is een interessant discussieonderwerp, daar wil ik het best een andere keer met je over hebben, maar laten we nu niet tever afdwalen.
Ik denk persoonlijk dat je het kunt bereiken door niet op zoek te zijn naar status en erkenning van anderen. Je geeft op die manier anderen de mogelijkheid om jou te maken of te breken. Zij zeggen dat je dit bent dus ben je dit. Zij zeggen vervolgens dat je dat bent dus ben je dat. Wees gewoon jezelf en onderga lijden dat anderen jou proberen toe te brengen omdat ze je niet kunnen maken tot wat zij willen dat je bent. Verlies alles, maar niet jezelf en waar je voor staat. Maar goed.. dit gaat verder dan alleen maar een relatie, maar is wél nauw verbonden aan eigenwaarde en integriteit.
quote:Misschien komt dat op deze manier niet zo goed over, maar ik wil zeker wel leren van wat er is gebeurd en wat ik heb gedaan. Ik zie dat echt als een uitdaging om te groeien. Dat wil ik echt zelf doen.
Zeker. Je moet altijd willen blijven leren. Maar niet omdat ik zeg dat het moet, maar omdat je het zelf wilt. Ik kan me niet voorstellen, als ik je zo hoor, dat je dat niet uit jezelf zou willen. Vandaar.
quote:By Myself;
Inderdaad. En niet door middel van een ander persoon, maar door middel van jezelf.
quote:Toch lees ik hier dat je er wél van afhankelijk lijkt te zijn of te zijn geweest. Je zelfvertrouwen heeft een deuk gekregen omdat je afgewezen bent door een ander. Ik weet niet uit ervaring of het mogelijk is om dat niet zo te ervaren, maar het lijkt me wel een heel erg rijke ervaring. Je bent dan afgewezen en het doet geen afbreuk aan wie jij bent of hoe je je voelt over jezelf. Je kon niet zijn zoals een ander wilde dat je was, maar je was wel hoe jij zelf wilde zijn. Als je dan minder zelfvertrouwen krijgt in zo'n periode, hecht je dus eigenlijk meer waarde aan de keuze van een ander die in jouw nadeel uitvalt, dan aan je eigen persoonlijkheid. Dat is iets waar ik nog lang over wil nadenken en een situatie waar ik zelf naar streef. Maar om dat te bewerkstelligen moet je dus wel precies zijn wie je wilt zijn en doen waar je voor staat. Anders heeft het geen zin. Bovendien ben je anders misschien zelfs wel afgewezen als iemand die je eigenlijk niet bent. Dat zou echt onvergefelijk zijn.
Op zondag 28 september 2003 17:47 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Ik bedoelde niet precies dat ik voor mijn zelfvertrouwen afhankelijk van haar was, ik bedoelde dat ze me dat wel gaf en dat ik me er goed door voelde. Nadat het uit was, was het gewoon een rotperiode voor mij met minder zelfvertrouwen. Dit betekent niet dat ik nu minder zelfvertrouwen heb. Afhankelijkheid is niet het goede woord hiervoor, maar het lijkt me logisch dat als je gewaardeerd wordt voor wie je bent, je je beter voelt dan wanneer je afgewezen wordt.
quote:In theorie zou het wel mogelijk moeten zijn dat een afwijzing geen afbreuk doet aan wie je bent of hoe je je voelt, maar ik vraag me af of dat in de praktijk wel echt mogelijk is, gewoon omdat er zoveel meer gevoelens en gedachten bij komen kijken dan alleen die afwijzing. Ik denk dat het altijd tijd nodig heeft voordat je het op zo'n manier kan ervaren. Ik denk dat het zeker in de eerste tijd na een afwijzing in het algemeen, groot of klein, even duurt om te relativeren en alles te accepteren zoals het is en zoals je ermee bent omgegaan.
Op zondag 28 september 2003 18:01 schreef Bombie het volgende:[..]
Toch lees ik hier dat je er wél van afhankelijk lijkt te zijn of te zijn geweest. Je zelfvertrouwen heeft een deuk gekregen omdat je afgewezen bent door een ander. Ik weet niet uit ervaring of het mogelijk is om dat niet zo te ervaren, maar het lijkt me wel een heel erg rijke ervaring. Je bent dan afgewezen en het doet geen afbreuk aan wie jij bent of hoe je je voelt over jezelf. Je kon niet zijn zoals een ander wilde dat je was, maar je was wel hoe jij zelf wilde zijn. Als je dan minder zelfvertrouwen krijgt in zo'n periode, hecht je dus eigenlijk meer waarde aan de keuze van een ander die in jouw nadeel uitvalt, dan aan je eigen persoonlijkheid. Dat is iets waar ik nog lang over wil nadenken en een situatie waar ik zelf naar streef. Maar om dat te bewerkstelligen moet je dus wel precies zijn wie je wilt zijn en doen waar je voor staat. Anders heeft het geen zin. Bovendien ben je anders misschien zelfs wel afgewezen als iemand die je eigenlijk niet bent. Dat zou echt onvergefelijk zijn.
Voor mij is het ook zeker iets om wel bij stil te staan en over na te denken. Te zijn wie je wilt zijn en te doen wat je wilt doen, eerlijk te zijn tegenover jezelf is het hoogste streven van ieder mens. Het is een goede manier om te leven.
quote:Ik zal het je laten weten als het zover is.
Op zondag 28 september 2003 18:20 schreef Ambivalent het volgende:[..]
In theorie zou het wel mogelijk moeten zijn dat een afwijzing geen afbreuk doet aan wie je bent of hoe je je voelt, maar ik vraag me af of dat in de praktijk wel echt mogelijk is, gewoon omdat er zoveel meer gevoelens en gedachten bij komen kijken dan alleen die afwijzing.
quote:Dát waag ik te betwijfelen. Maar dat is waarschijnlijk iets waar we in verschillen.
eerlijk te zijn tegenover jezelf is het hoogste streven van ieder mens.
quote:Voor mij de enige. Dat besef is in de loop der jaren in slaap gesust, maar onlangs weer heftig wakker geschud. En het heeft sloten koffie op.
Het is een goede manier om te leven.
quote:Haha, ik hoop dat zeker zelf ook een keer te ervaren, misschien ben ik je wel voor
Op zondag 28 september 2003 18:28 schreef Bombie het volgende:
Ik zal het je laten weten als het zover is.
quote:Eigenlijk bedoelde ik: te zijn wie je wil zijn en te doen wat je wil doen is het hoogste streven...
Dát waag ik te betwijfelen. Maar dat is waarschijnlijk iets waar we in verschillen.
quote:Waarom moeten er dan toch vaak vervelende dingen gebeuren voordat je dat weer inziet, het is voor mij ook zo dat ik er de laatste tijd veel over nadenk.
Voor mij de enige. Dat besef is in de loop der jaren in slaap gesust, maar onlangs weer heftig wakker geschud. En het heeft sloten koffie op.
Haha, we worden wel erg filosofisch op deze manier
quote:Het was niet het streven zelf waar ik op doelde, maar dat niet iedereen dat streven lijkt te hebben.
Op zondag 28 september 2003 18:34 schreef Ambivalent het volgende:Eigenlijk bedoelde ik: te zijn wie je wil zijn en te doen wat je wil doen is het hoogste streven...
quote:Als er geen vervelende dingen gebeuren ben je waarschijnlijk gelukkiger en tevreden. Een staat die je wilt vasthouden en waarin je minder gestimuleerd wordt om over jezelf na te denken. Misschien is dat wel een reden voor veel mensen om een relatie te beginnen, omdat over jezelf nadenken pijnlijk kan zijn. Ik ben serieus aan het twijfelen of gelukkig en tevreden zijn wel een goede staat is voor mij met die betekenis. Misschien word ik er wel inactiever van dan de bedoeling is.
Waarom moeten er dan toch vaak vervelende dingen gebeuren voordat je dat weer inziet, het is voor mij ook zo dat ik er de laatste tijd veel over nadenk.
quote:Oh... maar dat kan geen kwaad.
Haha, we worden wel erg filosofisch op deze manier
quote:Okee, mee eens, niet iedereen zal dat streven hebben.
Op zondag 28 september 2003 18:51 schreef Bombie het volgende:
Het was niet het streven zelf waar ik op doelde, maar dat niet iedereen dat streven lijkt te hebben.
quote:Ik denk dat het juist een uitdaging is om, ook als je niet zo erg gestimuleerd wordt, toch over jezelf na te denken. Het vergt wel moed om dat te doen, zeker als je helemaal tevreden denkt te zijn in je leven. Ik denk niet dat je er altijd inactiever door wordt, maar het kost misschien wat meer moeite om niet alles voor vanzelfsprekend aan te nemen. Ik denk juist dat dat heel belangrijk is om stil te staan bij alles wat je hebt en te genieten van het leven omdat nou eenmaal niets vanzelfsprekend is.
Als er geen vervelende dingen gebeuren ben je waarschijnlijk gelukkiger en tevreden. Een staat die je wilt vasthouden en waarin je minder gestimuleerd wordt om over jezelf na te denken. Misschien is dat wel een reden voor veel mensen om een relatie te beginnen, omdat over jezelf nadenken pijnlijk kan zijn. Ik ben serieus aan het twijfelen of gelukkig en tevreden zijn wel een goede staat is voor mij met die betekenis. Misschien word ik er wel inactiever van dan de bedoeling is.
quote:Integendeel...
Oh... maar dat kan geen kwaad.
Is er niet iets met hypnose te doen, dat ik dit niet meer voel.
Ik raak er steeds meer van overtuigd dat we het contact maar even moeten verbreken. Vrienden kan altijd nog, maar ik ga er nu aan onderdoor en ik denk ook dat hij dit niet langer vol houdt. Hij vindt het vreselijk te zien dat ik het zo moeilijk heb en ik wil het ook voor hem niet moeilijker maken dan het al is.
Maar ja, die stap zetten...
Maak me op dit moment ook heel erg zorgen om hem. Omdat hij ook nog steeds niet lekker in zijn vel zit.
En ja, ik weet wel dat ik op dit moment aan mezelf moet denken, maar ja...
Ik zou op dit moment gewoon zo veel aan mezelf willen veranderen. Ik heb wel een aantal mensen om me heen waar ik terecht kan, maar die wil ik ook niet constant lastig vallen en op hun lip zitten.
...
Weet het even niet meer. 
quote:Brighteyes,
Op maandag 29 september 2003 11:36 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Ik raak er steeds meer van overtuigd dat we het contact maar even moeten verbreken. Vrienden kan altijd nog, maar ik ga er nu aan onderdoor en ik denk ook dat hij dit niet langer vol houdt. Hij vindt het vreselijk te zien dat ik het zo moeilijk heb en ik wil het ook voor hem niet moeilijker maken dan het al is.
Maar ja, die stap zetten...
Maak me op dit moment ook heel erg zorgen om hem. Omdat hij ook nog steeds niet lekker in zijn vel zit.En ja, ik weet wel dat ik op dit moment aan mezelf moet denken, maar ja...
[...]
Ik zou voorlopig even afstand nemen van elkaar. Laat de zaak maar even een beetje rusten. Dat is zowel voor jou als voor hem beter. Jij vind het rot om hem zo te zien en andersom ook volgens mij.
Door elkaar met rust te laten, voorkom je dat je continue geconfronteerd wordt met de situatie. Op die manier creeer je een stukje innerlijke rust die je heel hard nodig hebt.
quote:Verander maar gewoon even niets. Dat kan altijd later nog. Eerst herstellen van deze situatie.
Ik zou op dit moment gewoon zo veel aan mezelf willen veranderen. Ik heb wel een aantal mensen om me heen waar ik terecht kan, maar die wil ik ook niet constant lastig vallen en op hun lip zitten....
Weet het even niet meer.
En als je bij mensen terecht kan, gewoon doen. Ik vond het ook heel vervelend om telkens bij een beperkte groep mensen te zitten en ze continue lastig te vallen. Ze geven het echter vanzelf wel aan als je vervelend wordt. Vrienden zijn er ook voor je in slechte tijden (nu dus)....
Heel veel sterkte 
quote:Het is zeker een moeilijke stap om te zetten, maar ik denk dat het je heel veel goed kan doen, omdat je dan weer met jezelf bezig kan zijn. Ikzelf heb nu bijna een week geen contact meer gehad met mijn ex, behalve dat ik haar een keer tegenkwam. In het begin vond ik het heel moeilijk, maar later merkte ik dat het me wel veel rust gaf en dat ik alles wat beter kon gaan overzien, omdat ik niet steeds zo direct met haar geconfronteerd werd.
Op maandag 29 september 2003 11:36 schreef Brighteyes het volgende:
Ik raak er steeds meer van overtuigd dat we het contact maar even moeten verbreken. Vrienden kan altijd nog, maar ik ga er nu aan onderdoor en ik denk ook dat hij dit niet langer vol houdt. Hij vindt het vreselijk te zien dat ik het zo moeilijk heb en ik wil het ook voor hem niet moeilijker maken dan het al is.Maar ja, die stap zetten...
Maak me op dit moment ook heel erg zorgen om hem. Omdat hij ook nog steeds niet lekker in zijn vel zit.En ja, ik weet wel dat ik op dit moment aan mezelf moet denken, maar ja...
Ik maakte me in het begin ook nog wel zorgen om haar, maar dat werd snel minder, ik heb me ook gewoon bedacht dat zij ook echt wel sterk genoeg is om eruit te komen.
Het is belangrijk om nu gewoon met jezelf bezig te zijn en je niet steeds af gaat vragen wat hij doet e.d. Zelf ga ik me dan wel eens afvragen hoe het zou zijn als ik haar nu weer tegen zou komen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan...
Sterkte!
quote:Even deze reactie uit n ander forum geplukt en op de goeie plaats gezet :-)
Op maandag 29 september 2003 12:52 schreef Goldmember in een ander topic het volgende:[..]
Probleem is alleen wel dat ik dat tentamen dus never nooit ga halen en zij mijn leven toch nog steeds behoorlijk beinvloedt... Ook de lichamelijke klachten (buikpijn, benauwd gevoel) zijn nog steeds niet verdwenen.
En ook heb ik nog steeds te veel hoop...onverbeterlijk ben ik bezig mezelf zo goed mogelijk uit de verf te laten komen als ik haar zie.
Kortom: van loslaten absoluut geen sprake en om eerlijk te zijn zie ik dat ook niet echt gebeuren, waarschijnlijk zelfs niet als zij ooit een ander heeft... Want: misschien dat die ander haar dan wel doet beseffen dat alles beter was bij mij. Wat ben ik toch een zacht eitje
Als ze gewoon verder gaat (iets wat jij ook moet doen) zal ze nooit beseffen dat alles beter was bij jou... als dat zo zou zijn zou ze niet bij je weggegaan zijn.
De vergelijking zal eerder zo zijn dat ze t bij een ander net zo 'niet naar dr zin' heeft als bij jou en weer verder gaat zoeken.
Kan jij jezelf niet beter de vraag stellen of ze iemand als jij wel waard is aangezien ze je zo in de stront laat zakken na alles wat je voor dr gedaan hebt?
quote:Bedankt voor de reactie, maar hij is niet helemaal relevant. Het zou een kwestie zijn van tijdelijk iets meer afstand. Helemaal geen contact zie ik niet zo snel gebeuren, wil hij niet, wil ik niet. En daarbij komt nog het geheel dat wij samen nog een huis te verkopen hebben etc.
Op maandag 29 september 2003 13:09 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Het is zeker een moeilijke stap om te zetten, maar ik denk dat het je heel veel goed kan doen, omdat je dan weer met jezelf bezig kan zijn. Ikzelf heb nu bijna een week geen contact meer gehad met mijn ex, behalve dat ik haar een keer tegenkwam. In het begin vond ik het heel moeilijk, maar later merkte ik dat het me wel veel rust gaf en dat ik alles wat beter kon gaan overzien, omdat ik niet steeds zo direct met haar geconfronteerd werd.
Ik maakte me in het begin ook nog wel zorgen om haar, maar dat werd snel minder, ik heb me ook gewoon bedacht dat zij ook echt wel sterk genoeg is om eruit te komen.
Het is belangrijk om nu gewoon met jezelf bezig te zijn en je niet steeds af gaat vragen wat hij doet e.d. Zelf ga ik me dan wel eens afvragen hoe het zou zijn als ik haar nu weer tegen zou komen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan...Sterkte!
En ik zou me al helemaal niet gaan afvragen hoe het zou zijn als we elkaar weer tegen zouden komen, want dan zou het heel normaal zijn. Gewoon als goede vrienden.
Iets andere situatie dus.
quote:Bedankt! Maakt niet uit, zoals je ziet heb ik daar ook last van gehad. Maar OT, ik heb dus uiteindelijk ook een kaartje gestuurd. Niet om haar uit m'n gedachten te krijgen, want ik wist dat haar verjaardag toch wel door mijn hoofd zou spoken. Nee, ik heb het gewoon gedaan om haar te feliciteren. Maar toch was het een vreemde ervaring... Allereerst het vinden van een geschikte kaart en vervolgens het formuleren van een gepaste tekst. Het is wel gelukt, maar mijn gevoelens zijn nog steeds zo dubbel. Helemaal op dit soort momenten. Haar verjaardag spookt erg door mijn hoofd (ik droom ook weer vaak over haar) en de vraag wat ze op dit moment aan het doen is, komt weer naar boven drijven (net als in de beginfase van het verwerken). Ook moet ik steeds aan vorig jaar denken, toen we nog samen haar verjaardag gevierd hebben. Onbewust ga ik daar toch weer door hopen en verlangen.
Op zaterdag 27 september 2003 15:04 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Ik weet het niet. Het is een beetje een twijfelgevalletje denk ik. Aan de ene kant ben ik wel blij, aan de andere kant was het misschien niet zo'n goede zet. De kans is nl. toch wel groot aan het worden dat ze niet reageert en dat is weer een teleurstelling denk ik. Als hier niet op gereageerd wordt, dan ga ik denk ik maar geen mailtjes meer versturen.
[..]Vrienden van mij zeiden dat ik mijn ex alleen een kaartje moest sturen als ik het echt meende. Ik heb nl. dezelfde overpeinzingen gehad en deze eens voorgelegd aan mijn beste vrienden.
Het voordeel van een kaartje is ook dat je daar geen verdere consequenties aan hoeft te hangen.
Je loopt nu waarschijnlijk veel of continue aan je ex loopt te denken ivm haar verjaardag. Ik had eigenlijk het gevoel dat ik, door haar een kaartje te sturen, haar weer uit mijn gedachten kon krijgen (althans...het verjaardagen-stuk, zeg maar) en dat was ook zo.
Ik hoop dat je wat aan dit onsamenhangende stukje tekst hebt. Sorry voor de late reactie, maar had ff weinig tijd en zo.
Net kreeg ik een sms-je van haar waarin ze me bedankte voor de kaart. Daardoor kreeg ik weer kriebels, maar ik had misschien op meer gehoopt, een telefoontje of een afspraakje... Ik wil weten hoe het met haar gaat. En dat terwijl ik tegelijkertijd niets meer met haar wil en denk dat elk contact met haar een drama zal worden. Toch houdt ze me bezig. Net zoals SilentChaos in één van de vorige posts schreef:
"Ook al laat ik het los...dan pakt't mij wel weer vast...."
Ik dacht dat ik haar losgelaten had, maar blijkbaar is het nog niet zo ver. Op dit moment heb ik een boel tegenstrijdige gevoelens en gedachten. Ik laat het maar over me heen komen. Hopelijk wordt alles snel weer wat duidelijker en kan ik verder.
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 29-09-2003 17:41]
quote:Herkent
Op maandag 29 september 2003 15:04 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Maar toch was het een vreemde ervaring... Allereerst het vinden van een geschikte kaart en vervolgens het formuleren van een gepaste tekst. Het is wel gelukt, maar mijn gevoelens zijn nog steeds zo dubbel.
Helemaal op dit soort momenten. Haar verjaardag spookt erg door mijn hoofd (ik droom ook weer vaak over haar) en de vraag wat ze op dit moment aan het doen is, komt weer naar boven drijven (net als in de beginfase van het verwerken). Ook moet ik steeds aan vorig jaar denken, toen we nog samen haar verjaardag gevierd hebben. Onbewust ga ik daar toch weer door hopen en verlangen.
. Dat waren idd ook de dingen waar ik aan dacht. Haar laatste verjaardag die we samen vierden zijn we samen naar EuroDisney geweest. Gewoon lekker weekendje weg en zo. Achteraf hoor je dan dat ze toen eigenlijk al het idee had dat het over was (aan haar kant).quote:Ook dit herkent
Net kreeg ik een sms-je van haar waarin ze me bedankte voor de kaart. Daardoor kreeg ik weer kriebels, maar ik had misschien op meer gehoopt, een telefoontje of een afspraakje... Ik wil weten hoe het met haar gaat. En dat terwijl ik tegelijkertijd niets meer met haar wil en denk dat elk contact met haar een drama zal worden. Toch houdt ze me bezig. Net zoals SilentChaos in één van de vorige posts schreef:"Ook al laat ik het los...dan pakt't mij wel weer vast...."
Ik dacht dat ik haar losgelaten had, maar blijkbaar is het nog niet zo ver. Op dit moment heb ik een boel tegenstrijdige gevoelens en gedachten. Ik laat het maar over me heen komen. Hopelijk wordt alles snel weer wat duidelijker en kan ik verder.
. Ik zou ook dolgraag eens gewoon een ouderwets gezellige middag willen hebben bij gezamelijke vrienden. Helaas is de kans groot dat ik dan de boel verpest met allerlei jaloersige, negatieve en andere vervelende opmerkingen (leuke steken onder water enzo) omdat ik helemaal kriebelig van haar wordt (met dat overdreven vrolijke gedoe van haar wat nieteens gespeeld lijkt te zijn, aldus onze gezamelijke vriendin).Ik hoor nu af en toe verhalen over haar waarbij ik dan zoiets heb van: had je dat bij ons niet kunnen doen, dan was het voor mij ook makkelijker geweest dingen te kunnen toegeven. Al met al ben ik er blijkbaar nog lang niet overheen 
. Ik zie de bui alweer hangen met sinterklaas, kerst en oud en nieuw 
quote:We kunnen elkaar een hand geven. Ik ben daar ook achter gekomen... Gisteren heb ik aan weinig andere zaken dan haar kunnen denken. Mijn gevoelens slingerden me alle kanten op. Gelukkig had ik 's avonds een afspraak met een paar vrienden en heb ik nog veel lol gehad. Maar toen ik weer naar huis reed, vulde mijn hoofd zich weer met gedachten aan haar. Constant moest ik op me zelf inpraten dat ik beter af ben zonder haar. Ik heb op die momenten het gevoel dat ik hard ben voor mezelf, dat ik het mezelf moeilijk heb gemaakt. Ik heb de relatie met haar immers verbroken. Op dat moment was er geen andere keuze, maar ik heb het er nog steeds moeilijk mee.
Op maandag 29 september 2003 23:33 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Al met al ben ik er blijkbaar nog lang niet overheen
De kans is idd groot dat het "verjaardagsverhaal" zich tijdens de aankomende feestdagen gaat herhalen (ik hoop het natuurlijk niet). Ik had daar nog niet eens bij stil gestaan. Maar ik ga niet bij voorbaat al van dit soort dagen inplannen. Ik zal er alles aan doen om die dagen zo prettig mogelijk te laten verlopen.
Ik denk dat ik altijd wel aan m'n ex zal blijven denken. Dat zou niet meer dan normaal zijn. Ze is en blijft altijd m'n eerste grote liefde. Ik hoop alleen dat het bij herinneringen blijft en dat die bijkomende gevoelens van verlangen, die ik nu ondervind, in de toekomst zullen verdwijnen. Dat zal niet 1,2,3 gebeuren. Vooral doordat onze relatie is stukgelopen door haar geestelijke problemen. Denk ik aan het feit dat ze in de toekomst geestelijke rust zou kunnen vinden, dan zou ik graag weer met haar een relatie willen hebben. De vraag of ze die rust gevonden heeft, blijft in mijn hoofd hangen...
Al met al heb ik flink de balen van deze terugslag, de verwarring, etc. Ik hoop dat alles in mijn hoofd ook snel weer tot rust komt. Iedereen iig sterkte in dit topic. Uiteindelijk komen we er wel. Dat weet ik zeker.
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 30-09-2003 11:01]
quote:Ik denk nauwelijks meer aan m'n eerste grote liefde, ondanks dat ik er destijds veel verdriet van heb gehad. Alleen als ik haar aanhaal in één van mijn reacties hier. Je gaat verder of je blijft voorgoed in het verleden leven.
Op dinsdag 30 september 2003 10:52 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Ik denk dat ik altijd wel aan m'n ex zal blijven denken. Dat zou niet meer dan normaal zijn.
[..]
quote:Werkt dat echt zo?
Op maandag 29 september 2003 14:37 schreef DaBeetle het volgende:[..]
Even deze reactie uit n ander forum geplukt en op de goeie plaats gezet :-)
Als ze gewoon verder gaat (iets wat jij ook moet doen) zal ze nooit beseffen dat alles beter was bij jou... als dat zo zou zijn zou ze niet bij je weggegaan zijn.
De vergelijking zal eerder zo zijn dat ze t bij een ander net zo 'niet naar dr zin' heeft als bij jou en weer verder gaat zoeken.
quote:Zo begin ik er nu inderdaad wel steeds meer over te denken. Dit is ook wel zo, maar ik kan gewoon niet boos zijn op haar ofzo, terwijl als iemand anders me bepaalde dingen op dezelfde manier had geflikt, dan had ik het nooit gepikt. Tsja, liefde zal wel blind maken.
Kan jij jezelf niet beter de vraag stellen of ze iemand als jij wel waard is aangezien ze je zo in de stront laat zakken na alles wat je voor dr gedaan hebt?
Ik ben er in ieder geval wel achter dat ik het los WIL laten. Ik heb haar gisteren gebeld en gevraagd of zij de afgelopen periode nog maar een seconde heeft getwijfeld. Ze antwoordde heel koel 'nee, geen moment' en ze zag er 'op dit moment' niets in om het te proberen, waarop ik kort terug heb gezegd: 'dan zal ik je niet meer bellen'. Nou, als je na 2,5 jaar elkaar elke dag spreken en alles delen en dan plotseling helemaal niets meer geen seconde twijfels hebt, dan heeft het of nooit helemaal goed gezeten of ze is er gewoon erg snel overheen en dan heeft wachten ofzo totaal geen zin meer, ook al zegt ze 'op dit moment', ik ga niet lopen wachten op de kans dat er een 'ander moment' komt.
Overdag heb ik het er trouwens al een stuk minder moeilijk mee, alleen 's ochtends als je wakker wordt of tijdens studeren is het klote...
Morgen zie ik haar weer op de sportvereniging. Ik ben benieuwd hoe ze zich opstelt en of ik me vrolijk afzijdig kan houden.
Kun je niet beter gewoon doen waar je zelf achter staat en wat jij wilt doen? Als de gewenste reactie dan uitblijft heeft het weinig zin om dat op iemand anders te verhalen. Die persoon is niets verplicht. Je mag wel iets verwachten, maar dat betekent niet automatisch dat de ander aan je verwachtingen hoeft te voldoen. Je hebt geen contract getekend.
Als je er zo tegenover staat en de ander niet aan je verwachtingen voldoet, kun je in ieder geval tegen jezelf zeggen: "Ik deed wat ik altijd zou doen, en haar reactie daarop gaf me voldoende aanwijzingen dat het nooit iets kon worden".
Ik wil wel verklappen dat ik en mijn ex de relatie hebben verbroken onder omstandigheden waarvan ik achteraf niet kan zeggen dat ik de juiste dingen heb gedaan of dat ik de dingen deed die ik altijd zou doen. Integendeel, het was niet best. Dat is heel spijtig en iets wat ik mezelf aanreken. Ik had wel willen weten hoe het was gegaan als ik dezelfde opvattingen had gehad als nu en mentaal net zo sterk was geweest als nu.
Maar het kan niet en ik heb het achter me gelaten nu. Ook met de ongewenste afloop, voornamelijk veroorzaakt door je eigen stomme fouten, moet je leren leven. Maar dat accepteer ik.
De tekst "Ze lacht naar hem, hij lijkt op mij, maar dat kan niet, want ik maak alles stuk" sprak me altijd enorm aan, omdat ik bewust dingen kapot maakte om haar voor te zijn. Ook al was er geen reden toe.
Knap vind ik het als je zo'n sterke intuïtie kan voorkomen terwijl je er nog middenin staat. Maar beter is nog om die drang gewoon niet te hebben of helemaal uit te roeien voordat je een relatie begint.
[Dit bericht is gewijzigd door Bombie op 30-09-2003 12:08]
quote:Ik ook. Klaarblijkelijk is een relatie een soort praktische overeenkomst waar een emotionele verbintenis uit voortvloeit. Als A zich meent op te hebben geofferd voor B, dan wordt B in de toekomst geacht zich emotioneel op te offeren voor A. A heeft iets in de relatie gestoken, en dit creeert bij B een nader in te lossen schuld.
Op dinsdag 30 september 2003 11:50 schreef Bombie het volgende:
Bij uitspraken als "hoe kon ze me zoiets aandoen na alles wat ik voor haar heb gedaan" begin ik altijd een beetje te huiveren.
Een relatie is daarentegen een 'alles of niets'-kwestie. Als 'het gevoel' er niet is, dan houdt het geheel op. Wat kan de ander verlangen? Dat je je over de 'emotionele ongemakken' heen zet? Wat stelt een relatie dan voor? Alles wat een uitdrukking was van je emotionele binding, wordt ineens een doel op zich. Je stuurt geen gezamenlijke kerstkaarten omdat je zo verliefd bent, maar omdat dat is wat een stel behoort te doen.
quote:Ik weet het...
Op dinsdag 30 september 2003 14:46 schreef Claudia_x het volgende:
Een relatie is daarentegen een 'alles of niets'-kwestie. Als 'het gevoel' er niet is, dan houdt het geheel op.
Ik ga ook echt niet met een beschuldigend vingertje naar iemand wijzen, ook niet naar mezelf. Nu ik redelijk helder terugkijk op de afgelopen tijd, ben ik echter wel tot de conclusie gekomen dat er vanaf mijn kant veel meer sprake was van geven dan van nemen, waar ik op zich geen problemen mee had, maar wat achteraf gezien niet zo gezond is en wellicht toch al tekenen aan de wand waren.
Het is gewoon einde oefening, ik heb alles geprobeerd, meer kan ik niet doen en wil ik nu ook niet meer doen.
Dat je er dan achter komt dat je iemand toch niet kon vertrouwen en dat de ander 'zomaar' wegloopt zonder te knokken voor de relatie. Dat dan blijkt dat de gevoelens niet hetzelfde waren voor elkaar.
Want dat is voor mij echte liefde: dat je niet zomaar opgeeft en altijd je best doet voor een relatie. En natuurlijk is er wel een grens, als het gevoel er echt niet meer is dan houdt het op, maar ik heb wel het idee dat sommige mensen te snel opgeven...
Ik word er weer zo kwaad van. Ik wil helemaal niet zien hoe leuk hij zijn leven weer oppakt en wat voor gezellige dingetjes hij in zijn weekend plant. Ik wil dat allemaal niet weten aangezien ik eigenlijk vind dat hij met een zak over zijn hoofd zich in een hoekje zou moeten schamen (wat hij natuurlijk nooit zal doen, daar is hij de persoon niet naar).
Voel me weer gefrustreerd en boos en alle wondjes die net een beetje dicht waren worden weer opengerukt.
Je moet gewoon je leven weer oppakken en veel leuke dingen doen dan komt je er echt wel overheen quote:
Op dinsdag 30 september 2003 17:00 schreef Ambivalent het volgende:
Ik denk dat het daarom ook zo pijnlijk is om erachter te komen dat soms het gevoel bij een van de twee weg kan zijn. Dat je altijd 100% achter je relatie hebt gestaan en ook in moeilijke tijden je best ervoor hebt gedaan.
Dat je er dan achter komt dat je iemand toch niet kon vertrouwen en dat de ander 'zomaar' wegloopt zonder te knokken voor de relatie. Dat dan blijkt dat de gevoelens niet hetzelfde waren voor elkaar.
Want dat is voor mij echte liefde: dat je niet zomaar opgeeft en altijd je best doet voor een relatie. En natuurlijk is er wel een grens, als het gevoel er echt niet meer is dan houdt het op, maar ik heb wel het idee dat sommige mensen te snel opgeven...
We gaan er geen psychologisch kringgesprek van maken. Gewoon ervaringen uitwisselen (centraal/decentraal). En er mag ook gelachen worden. Voor meer info: waterman1971@hotmail.com
@Tjingtjangtjong: Zo'n naam verzin je toch ook alleen maar als je gedronken hebt, of niet?
quote:Hoewel ik het een goed plan vind, kan ik helaas niet. Ik ben de laatste tijd enorm actief bezig geweest om al mijn vrije tijd vol te boeken en dat weekend heb ik dan ook een toernooi gepland. Zolang ik maar wat te doen heb (nu 5x per week sport en de rest uitgaan/vrienden)...
Op woensdag 1 oktober 2003 14:41 schreef Hihat het volgende:
Hebben Goldmember, Tjingtjangtjong, Ambivalent, Bombie, Eisselstijn en anderen nog zin om zondagmiddag 12 oktober dit onderwerp onder het genot van een biertje/wijntje/iets anders verder te bespreken (lokatie Den Bosch)?
We gaan er geen psychologisch kringgesprek van maken. Gewoon ervaringen uitwisselen (centraal/decentraal). En er mag ook gelachen worden. Voor meer info: waterman1971@hotmail.com
quote:Ondanks dat ik je initiatief bewonder en aanmoedig, zal ík niet komen. Het enige wat ik te bespreken heb bespreek ik hier of met iemand persoonlijk bij wie ik me geroepen voel om die dingen mee te bespreken en niet in een groot of middelgroot gezelschap. Daar zie ik het nut niet van in en heb ik ook eigenlijk geen behoefte aan.
Op woensdag 1 oktober 2003 14:41 schreef Hihat het volgende:
Hebben Goldmember, Tjingtjangtjong, Ambivalent, Bombie, Eisselstijn en anderen nog zin om zondagmiddag 12 oktober dit onderwerp onder het genot van een biertje/wijntje/iets anders verder te bespreken (lokatie Den Bosch)?
We gaan er geen psychologisch kringgesprek van maken. Gewoon ervaringen uitwisselen (centraal/decentraal). En er mag ook gelachen worden. Voor meer info: waterman1971@hotmail.com@Tjingtjangtjong: Zo'n naam verzin je toch ook alleen maar als je gedronken hebt, of niet?
quote:Waarom zo defensief?
Op woensdag 1 oktober 2003 16:28 schreef Bombie het volgende:[..]
Ondanks dat ik je initiatief bewonder en aanmoedig, zal ík niet komen. Het enige wat ik te bespreken heb bespreek ik hier of met iemand persoonlijk bij wie ik me geroepen voel om die dingen mee te bespreken en niet in een groot of middelgroot gezelschap. Daar zie ik het nut niet van in en heb ik ook eigenlijk geen behoefte aan.
Ondanks dat ik ook nog twijfel of ik ga, voel ik me toch geroepen even te reageren, want volgens mij begrijp je de bedoeling van deze meet niet.
Althans, wat mij betreft gaan we die middag gewoon lekker een paar uur ouwehoeren in een kroeg en niet per sé hierover. Liever niet zelfs, dan wordt het zo'n depri groepje. 
Ik dacht dat het bedoeld was om gewoon eens wat nieuwe mensen te leren kennen, die toevallig in hetzelfde schuitje zitten wat dit betreft.
Maar goed, niets moet, alles mag. Fijn hè
quote:Misschien had je wel behoefte aan een biertje...
Op woensdag 1 oktober 2003 16:28 schreef Bombie het volgende:[..]
Ondanks dat ik je initiatief bewonder en aanmoedig, zal ík niet komen. ...Daar zie ik het nut niet van in en heb ik ook eigenlijk geen behoefte aan.
Maar geen probleem verder!
quote:Da's ook mijn insteek...en om van de straat te zijn natuurlijk!
Op woensdag 1 oktober 2003 schreef Brighteyes het volgende:Ondanks dat ik ook nog twijfel of ik ga, voel ik me toch geroepen even te reageren, want volgens mij begrijp je de bedoeling van deze meet niet.
Althans, wat mij betreft gaan we die middag gewoon lekker een paar uur ouwehoeren in een kroeg en niet per sé hierover. Liever niet zelfs, dan wordt het zo'n depri groepje.
Ik dacht dat het bedoeld was om gewoon eens wat nieuwe mensen te leren kennen, die toevallig in hetzelfde schuitje zitten wat dit betreft.
quote:Daar zat geen defensief woord tussen. Jij interpreteert het zo en dat vind ik niet erg. Daarom verduidelijk ik de zaken nogmaals van mijn kant. Ik gaf simpelweg op een manier, die helemaal vrij was van ongemeende overbodige woordjes, dat ik het een goed initiatief vind.
Op woensdag 1 oktober 2003 16:39 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Waarom zo defensief?
Maar voor anderen die daar behoefte aan hebben. Niet voor mij.
quote:Ik begrijp de bedoeling wel degelijk. Ik weet alleen precies wat ik wél wil en wat ik níét wil. Dat ik niet kom heeft helemaal geen betrekking op de mensen die wél komen, maar op mijn eigen aandeel erin en het feit dat ik er simpelweg niks aan denk te hebben.
Ondanks dat ik ook nog twijfel of ik ga, voel ik me toch geroepen even te reageren, want volgens mij begrijp je de bedoeling van deze meet niet.
Althans, wat mij betreft gaan we die middag gewoon lekker een paar uur ouwehoeren in een kroeg en niet per sé hierover. Liever niet zelfs, dan wordt het zo'n depri groepje.
quote:Ik heb geen andere mensen nodig die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Dat we in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten wil nog niet zeggen dat we op één of andere manier met elkaar verbonden zijn of hetzelfde zijn.
Ik dacht dat het bedoeld was om gewoon eens wat nieuwe mensen te leren kennen, die toevallig in hetzelfde schuitje zitten wat dit betreft.
Maar goed, niets moet, alles mag. Fijn hè
Bovendien léér je me toch kennen? Mijn mening is in werkelijkheid niet anders dan op het forum. Bovendien zijn er maar drie mensen op het forum die ik wel eens zou willen ontmoeten. Bij de rest hoeft het bij mij niet verder te gaan dan hun mening.
Als jij nog steeds vind dat ik verdedigend overkom is dat jouw goed recht natuurlijk. Wie ben ik om jou te vertellen hoe jij mijn reactie moet opvatten? Ik heb mijn aandeel gehad nu en laat het daarbij.
quote:Ik heb nog precies één biertje in de koelkast staan.
Op woensdag 1 oktober 2003 16:49 schreef Hihat het volgende:[..]
Misschien had je wel behoefte aan een biertje...
quote:Weet ik.
Maar geen probleem verder!
quote:Drie? Oké, Brighteyes, Hihat.....maar wie is dan die derde?
Op woensdag 1 oktober 2003 17:04 schreef Bombie het volgende:.... Bovendien zijn er maar drie mensen op het forum die ik wel eens zou willen ontmoeten. Bij de rest hoeft het bij mij niet verder te gaan dan hun mening...
quote:Het is een leuk idee, het enige is dat ik niet kan... helaas, heb al een afspraak die dag... Ander keertje??
Op woensdag 1 oktober 2003 14:41 schreef Hihat het volgende:
Hebben Goldmember, Tjingtjangtjong, Ambivalent, Bombie, Eisselstijn en anderen nog zin om zondagmiddag 12 oktober dit onderwerp onder het genot van een biertje/wijntje/iets anders verder te bespreken (lokatie Den Bosch)?
We gaan er geen psychologisch kringgesprek van maken. Gewoon ervaringen uitwisselen (centraal/decentraal). En er mag ook gelachen worden. Voor meer info: waterman1971@hotmail.com
quote:Grapjas.
Op woensdag 1 oktober 2003 17:17 schreef Hihat het volgende:[..]
Drie? Oké, Brighteyes, Hihat.....maar wie is dan die derde?
Potverdriedubbeltjes, wat is ze toch mooi.
Maar goed, ze zei 'hallo', ik zei 'hoi' terug en ging verder met waar ik mee bezig was. Ze durft me of wil me niet aankijken, ze zegt verder niets en ze lacht harder met anderen dan ze ooit met hen gedaan heeft. Het lijkt haar niets te kunnen schelen.
Welk van onderstaande opties zou de reden hiervan kunnen zijn?
1. Ze is er heel snel overheen (wat heeft onze relatie dan betekend?).
2. Ze was er al lang overheen en voelt zich nu bevrijd (heeft zij dan al die tijd gelogen toen ze tot op het laatst (= 2 dagen voor uitmaken) zei dat ze 'zoooo veel van me hield' en er 'vertrouwen in had dat het goedkwam').
3. Ze speelt toneel en houdt zich groot (en er toch niet met me over praat, na jarenlang alles met elkaar gedeeld te hebben...).
Ik hoorde van haar nichtje dat ze echt niet weet wat ze met al haar tijd moet doen, terwijl ZIJ altijd juist meer tijd voor haarzelf wilde 
Iedereen die ons allebei kent, zegt dat het wel lijkt alsof het haar niets doet, maar dat ze het er wel degelijk moeilijk mee heeft (waarom heeft ze er dan een punt achter gezet?).
Zij wil graag vrienden blijven, maar gezien de manier waarop ze zich nu gedraagt, heb ik mijn twijfels of dit wel zo'n goed plan is...
Vervelend dat dit zo aan me knaagt, terwijl ik het wel los wil laten.
quote:Ik denk dat 1 de beste optie is, dat ze er overheen is maar wel gewoon stik-nerveus is. En dat heeft niks met terugwillen of wat dan ook te maken, maar het is gewoon een 'normale' reactie omdat de situatie nu ineens zo anders is. Het is voor haar net zo goed lastig om een nieuwe manier van omgang te zoeken.
Op donderdag 2 oktober 2003 10:39 schreef Goldmember het volgende:
Welk van onderstaande opties zou de reden hiervan kunnen zijn?
1. Ze is er heel snel overheen (wat heeft onze relatie dan betekend?).
2. Ze was er al lang overheen en voelt zich nu bevrijd (heeft zij dan al die tijd gelogen toen ze tot op het laatst (= 2 dagen voor uitmaken) zei dat ze 'zoooo veel van me hield' en er 'vertrouwen in had dat het goedkwam').
3. Ze speelt toneel en houdt zich groot (en er toch niet met me over praat, na jarenlang alles met elkaar gedeeld te hebben...).
+ dat zij weet dat jij het er nog wel heel moeilijk mee hebt, dus misschien is ze ook wel bang voor scenes of zoiets.
Ik heb nu 2 keer een langdurige relatie (5+ jaar) verbroken. De eerste keer was dat eenzijdig van mijn kant. En ondanks dat ik er volledig achterstond heb ik me nog heel lang raar gevoeld. Zelfs als ik hem nu tegenkom (5 1/2 jaar nadat het uitging) krijg ik nog een stomp in mijn maar. Maar dat komt dus omdat wij elkaar nooit meer gesproken hebben.
Met mijn 'huidige' ex is het heel anders. Daarmee zijn we dus in gezamelijk overleg uit elkaar gegaan en hoeven we dus niet nerveus te zijn in elkaars bijzijn. Dat gaat heel soepel en geleidelijk.
quote:Ik weet alleen dat het niet zinvol en realistisch is om voor een ander te gaan raden wat die persoon denkt. Als je écht antwoorden op je vragen wilt hebben, en dit klinkt absurd eenvoudig, kun je haar misschien het beste een brief met (niet al te opdringerige en eisende) vragen sturen en hopen dat ze zo eerlijk is om oprecht en in alle rust (dus ook niet erachter gaan jagen) antwoord op je vragen te geven. Want als ze vervolgens niet eerlijk is heb je er nog niks aan natuurlijk. En een brief omdat een gesprek meestal toch heel erg emotioneel wordt en je dan je verstand er niet bij kunt houden. Dat resulteert meestal in wanhopig gedrag.
Op donderdag 2 oktober 2003 10:39 schreef Goldmember het volgende:
Nou, gisteren zag ik haar weer...
Potverdriedubbeltjes, wat is ze toch mooi.
Maar goed, ze zei 'hallo', ik zei 'hoi' terug en ging verder met waar ik mee bezig was. Ze durft me of wil me niet aankijken, ze zegt verder niets en ze lacht harder met anderen dan ze ooit met hen gedaan heeft. Het lijkt haar niets te kunnen schelen.
Welk van onderstaande opties zou de reden hiervan kunnen zijn?
1. Ze is er heel snel overheen (wat heeft onze relatie dan betekend?).
2. Ze was er al lang overheen en voelt zich nu bevrijd (heeft zij dan al die tijd gelogen toen ze tot op het laatst (= 2 dagen voor uitmaken) zei dat ze 'zoooo veel van me hield' en er 'vertrouwen in had dat het goedkwam').
3. Ze speelt toneel en houdt zich groot (en er toch niet met me over praat, na jarenlang alles met elkaar gedeeld te hebben...).Ik hoorde van haar nichtje dat ze echt niet weet wat ze met al haar tijd moet doen, terwijl ZIJ altijd juist meer tijd voor haarzelf wilde
Iedereen die ons allebei kent, zegt dat het wel lijkt alsof het haar niets doet, maar dat ze het er wel degelijk moeilijk mee heeft (waarom heeft ze er dan een punt achter gezet?).
Zij wil graag vrienden blijven, maar gezien de manier waarop ze zich nu gedraagt, heb ik mijn twijfels of dit wel zo'n goed plan is...
Vervelend dat dit zo aan me knaagt, terwijl ik het wel los wil laten.
Ik verwacht zelf, dat als je 'jarenlang alles met elkaar gedeeld hebt', ze dan ook wel bereid is om je antwoord te geven op een paar oprechte vragen. Maar nogmaals: geen vragen als 'WAAROM heb je me zo behandeld' e.d. Oftewel: geen vragen die met geen mogelijkheid op een normale manier te beantwoorden zijn. En verwacht ook niet te horen wat je wílt horen.
quote:Ik herken veel zaken die ik ook mee heb gemaakt toen ik mijn ex weer voor het eerst zag. Haar schoonheid overviel me ook en ze deed ook alsof de hele situatie haar weinig deed. Ze probeerde me te manipuleren. Er werd bijv. verteld dat ze al met een ander gezoend had, maar ondertussen liet ze wel merken dat ze me terugwilde. Het werd me achteraf pas duidelijk dat het gewoon een rol was die ze speelde.
Op donderdag 2 oktober 2003 10:39 schreef Goldmember het volgende:
3. Ze speelt toneel en houdt zich groot (en er toch niet met me over praat, na jarenlang alles met elkaar gedeeld te hebben...).Ik hoorde van haar nichtje dat ze echt niet weet wat ze met al haar tijd moet doen, terwijl ZIJ altijd juist meer tijd voor haarzelf wilde
Iedereen die ons allebei kent, zegt dat het wel lijkt alsof het haar niets doet, maar dat ze het er wel degelijk moeilijk mee heeft (waarom heeft ze er dan een punt achter gezet?).
Zij wil graag vrienden blijven, maar gezien de manier waarop ze zich nu gedraagt, heb ik mijn twijfels of dit wel zo'n goed plan is...
Vervelend dat dit zo aan me knaagt, terwijl ik het wel los wil laten.
Ik kan mijn situatie natuurlijk niet met die van jou vergelijken, maar ik denk dat ze ook een rol speelt. Dat maak ik tenminste uit je verhaal op. Het lijkt wel of ze zich sterk probeert te maken of te houden, maar dat zijn alleen speculaties.
Vrienden blijven met m'n ex is in mijn geval niet verstandig. Alhoewel het me leuk lijkt om een keer wat met haar af te spreken, is de tijd daar niet rijp voor. Of dat in de toekomst wel zo is, weet ik niet. Het is iig wel zo dat iedere keer dat ik contact met haar had (gelukkig maar een paar keer), raakte ik weer in de war. Zo ook dus laatst met haar verjaardag. Mijn gedachten gaan dan toch weer naar haar. Ik ga dan ook weer te veel denken wat ze aan het doen zou zijn, hoe het met haar zou gaan, of ze innerlijke rust gevonden heeft, of ze al over me heen is, etc. Ik weet dat het allemaal nutteloze gedachten zijn, want ik schiet er niets mee op. Ik kan wel blijven speculeren, maar toch houdt het me dan bezig.
Intussen lijkt het er op dat ze al over me heen is (tenminste zo dat valt af te leiden uit haar reactie op mijn verjaardagskaartje). Dat is mooi voor haar, nu ik nog...
quote:Hier moet ik even over na denken. Het lijkt me iig wel een leuk idee.
Op woensdag 1 oktober 2003 14:41 schreef Hihat het volgende:
Hebben Goldmember, Tjingtjangtjong, Ambivalent, Bombie, Eisselstijn en anderen nog zin om zondagmiddag 12 oktober dit onderwerp onder het genot van een biertje/wijntje/iets anders verder te bespreken (lokatie Den Bosch)?
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 02-10-2003 13:08]
We zijn nu een paar weken verder en ik merk dat ik op zich vrede heb met de situatie. Ik vraag me nog wel vaak af waarom het zo is gelopen maar ik weet dat ik er niets meer aan kan doen en dat ik mezelf alleen maar gek maak met die vragen. En niet meer 24h per dag.
Ook slaap ik alweer wat beter over het algemeen. Ik probeer veel nieuwe mensen te leren kennen. Soms gaat dat goed, soms niet zo. Dat heeft dan meer met mij te maken dan met de andere mensen.
Ik weet niet wat ik zou doen als ik nu mijn ex tegen zou komen. Ik weet dat hij nu ziek is dus dat zal niet echt gebeuren denk ik. Gisteren sprak ik hem even over de telefoon (ik kon het niet laten) en hij zei dat hij niet zou langskomen uit gezelligheid. Hij ziet het nog echt uit 'must'. En toch, als we elkaar spreken of msn-en gaat het redelijk goed.
Wel ben ik eigenlijk alleen maar pessimistischer geworden. Om me heen zie ik dingen gebeuren (mensen die tegen elkaar liegen, het hele idee van romantiek die verdwijnt omdat liefde een momentopname zou zijn...) en die maken me echt niet vrolijk. Ik begin er echt weemoedig van te worden. Ook de realiteit op het Journaal 'helpt' er aan mee. Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig. Ik begin echt steeds minder van het leven te houden en soms spookt de vraag echt door me heen of het niet makkelijker zou zijn om er gewoon mee op te houden. Ik zou het echt niet zomaar doen, maar ik vraag me steeds meer af waarom ik eigenlijk leef. Iedereen zegt dat ik een doel moet hebben. Nou dat doel had ik en dat is weg.
Ho, ho, nu moet je eigenlijk gewoon een schop onder je kont krijgen.
Leven is een doel op zich hoor!
Een relatie als 'doel' aanwijzen om voor te leven gaat me te ver.
Je eigen geluk zou je 'doel' moeten zijn. En dat kan ook in andere relaties, zelfs alleen. Geluk zit in jezelf.
Verzanden in pessimisme brengt je alleen maar in een negatieve neergaande spiraal.
Als dit een tijdelijke gemoedstoestand van je is, is het prima. Niemand hoeft het leven altijd positief te zien, maar als je langere tijd zo blijft denken zou ik toch echt eens hulp zoeken bij een psycholoog. Heb je dat al gedaan?
quote:Nee, want ik moet ook van huisarts veranderen. Ik ben er wel mee bezig, maar het duurt denk ik gewoon langer.
Op vrijdag 3 oktober 2003 12:47 schreef Hihat het volgende:
Blinky,Ho, ho, nu moet je eigenlijk gewoon een schop onder je kont krijgen.
Leven is een doel op zich hoor!Een relatie als 'doel' aanwijzen om voor te leven gaat me te ver.
Je eigen geluk zou je 'doel' moeten zijn. En dat kan ook in andere relaties, zelfs alleen. Geluk zit in jezelf.Verzanden in pessimisme brengt je alleen maar in een negatieve neergaande spiraal.
Als dit een tijdelijke gemoedstoestand van je is, is het prima. Niemand hoeft het leven altijd positief te zien, maar als je langere tijd zo blijft denken zou ik toch echt eens hulp zoeken bij een psycholoog. Heb je dat al gedaan?
Ik heb bij de verzekering de polisvoorwaarden opgevraagd en wat blijkt? Psychiater wordt wel vergoed, over psycholoog staat niets.
Ik hoop ook dat het een gemoedstoestand is. Het is niet fijn zo te denken en ook wel eng. Het is alsof ik heel ondankbaar ben althans zo vind ik mezelf overkomen. Maar ik kan me er eigenlijk ook niets eens meer druk om maken. Het kan me eigenlijk niet zoveel meer schelen wat anderen van mij denken.
quote:Snap je nu waarom het zo belangrijk is om niet via anderen te leven, maar in essentie alleen maar via jezelf? Je stelt doelen die anderen van jou verwachten, maar wat is er mis met je eigen ideeën daarover?
Op vrijdag 3 oktober 2003 12:28 schreef Blinky het volgende:[..]
Iedereen zegt dat ik een doel moet hebben. Nou dat doel had ik en dat is weg.
En snap je ook dat het succes van jouw doel afhankelijk was van iemand anders omdat jij dat toeliet? Als je ervoor kiest om iemand anders nodig te hebben om jouw doel te kunnen realiseren, moet je er ook voor kiezen dat hij beslist of jij gelukkig wordt met het bereiken van je doelen omdat hij de beslissende schakel daarin is. Hij heeft die macht.
Voor mij werkt het niet om mezelf afhankelijk te maken van anderen. Ik ben niet op zoek naar het leren kennen van nieuwe mensen die mij iets kunnen geven waardoor ik het niet bij mezelf hoef te zoeken. Ik héb nauwelijks vrienden, maar de paar vrienden die ik heb, heb ik niet nodig voor iets. Dat zorgt ervoor dat ik altijd objectief kan blijven in mijn doen en laten.
De 'zogenaamde' vrienden die mij ergens voor nodig hebben kunnen mij niets vertellen dat ik zelf al niet weet of kan bedenken. En ik heb ze ook niet nodig om sterk te staan in mijn opvattingen, ook al ben ik voorheen wel zo geweest. Je zoekt toch naar mensen die dezelfde opvattingen hebben als jij omdat je anders niet zeker genoeg bent van je identiteit. Maar vallen die mensen of hun goedkeuring over jou weg, dan ben je ook die bevestiging van je identiteit kwijt, die eigenlijk al in jezelf had moeten zitten. Dat is iets wat ik wil vermijden.
Als je zo redeneert, zul je zien dat een hoop zogenaamde 'vrienden' maken dat ze wegkomen omdat je ze niets meer te bieden hebt. Zo zie je ook dat het geen vrienden zijn, maar bloedzuigers. Het was een simpele transactie die jullie in contact met elkaar hield. En als jij eerlijk tegen ze was geweest, was de kans groot dat ze misschien een hekel aan je zouden krijgen en misschien wel zouden besluiten om je te 'straffen' door jou hun vriendschap te ontzeggen.
Maar ik besef wel degelijk dat deze levenswijze gewoon niet voor iedereen weggelegd is en dat je het beste kunt doen waar jij in gelooft en achter staat. Als je wanhopig andere mensen nodig hebt en daarvan afhankelijk bent voor je eigen geluk, moet je je zeker je eigen geluk niet ontzeggen.
Er is ook een instelling die ik geloof door de overheid betaald worden en daar komt geen ziekenfonds aan te pas. Ik zal wel even navragen hoe die instelling heet. Dan laat ik dat nog wel even aan je horen.
Ze zei dat ze het momenteel niet wilde proberen en dat ze zich nu ook afvroeg hoe het met anderen zou zijn (blijkbaar hebben haar voorgaande vriendjes haar niet geboeg 'vergelijkend' materiaal gegeven) en wat het leven nog meer te bieden heeft. Ze zegt dat ze dat niet snel wil, maar dat ze het zich nu wel voor het eerst afvraagt. Blijkbaar kan ik dus in de toekomst een vergelijkend warenonderzoekje gaan verwachten (ik heb gezegd dat als ze eenmaal anderen gaat 'uitproberen', dat ik er geen zin meer in heb), terwijl ze me dolgraag als een vriend wil houden. Maar ook zegt ze dat ze het voor die tijd misschien wel met mij wil proberen, maar dat ik daar niet op moet wachten.
Ook vertelde ze dat ze heel veel van me houdt, het erg jammer vindt en me leuk, lief etc. vindt. Toch ziet ze nu geen toekomst voor ons samen. De oorzaken hiervan liggen in vele dingen en zij denkt dat deze dingen niet zullen verbeteren en dat ze er dus geen zin in heeft om het te proberen. Leuk is wel dat ik nu het uit is pas dingen te horen heb gekregen, waarvan ik bijna zeker weet dat als ik ze eerder had geweten, dat het niet zo gelopen zou zijn en ik geloof er dus nog steeds in dat als we het zouden proberen, dat het wel zou lukken.
Kortom: we houden van elkaar, vinden elkaar leuk/lief etc, ik weet nu welke dingen er mis waren, maar zij gelooft niet dat ik daar rekening mee kan houden en wil het dus niet proberen (en 'het risico lopen dat ze een half jaar van haar leven vergooit' (AU!, dat deed pijn en zou voor mij normaal gesproken reden zijn om iemand in de stront te laten zakken, maar bij haar dus niet...)). En toch vindt ze het jammer en had ze ook liever gehad dat alles nog goed zat
We namen afscheid met een zoen, iets dat zo fijn is en zo slecht tegelijk (vooral daarna). Kon ik maar boos zijn, zoals ik op anderen zou zijn als die me zouden naaien...
Kon ik haar maar echt loslaten...
[Dit bericht is gewijzigd door Goldmember op 04-10-2003 13:12]
Maar toch... het feit dat mijn ex nog zo in mijn hoofd zit is toch niet goed? Ik heb hem nu bijna anderhalve week niet gezien maar toch...
Heeft iemand een pilletje waarmee je ex-gevoelens kunt uitschakelen???
quote:Wees niet bang Blnky, is niks mis mee dat ie nog steeds in je koppie zit hoor. Je hebt toch n behoorlijk tijdje met m gehad als ik t goed gevolgd heb... Wel goeie keuze van je niet verder gegaan te zijn trouwens. Zeker als je nog zo met anderen in je kop zit kan je beter niet verder gaan dan vriendschappelijk vind ik
Op zaterdag 4 oktober 2003 13:07 schreef Blinky het volgende:
Gisteren was ik bij een kennis aan het eten. Het was allemaal puur vriendschappelijk maar ik zag wel aan hem dat als ik had gewild, er *meer* had kunnen gebeuren. (Hij is ook vrijgezel). Dit heb ik bewust tegengehouden omdat ik ten eerst niet verliefd op hem ben en ten tweede daar nog niet aan toe ben. Maar het feit dat het mogelijk was, zorgde wel voor een apart gevoel (dat ik niet kan plaatsen trouwens). En toch: op een gegeven moment ginig ik naar het toilet: daar stond een zelfde strijkijzer als mijn ex heeft. Verder stond dezelfde deodorant er. Bleek die jongen ook nog eens op dezelfde dag als mijn ex jarig te zijn. Uiteindelijk ben ik maar naar huis gegaan want ik zat gewoon de hele avond aan mijn ex te denken, terwijl er niets aan de hand was. Dit was een gewone jongen, puur vriendschappelijk....
Maar toch... het feit dat mijn ex nog zo in mijn hoofd zit is toch niet goed? Ik heb hem nu bijna anderhalve week niet gezien maar toch...
Heeft iemand een pilletje waarmee je ex-gevoelens kunt uitschakelen???
September vorig jaar, ernstige twijfels over mn relatie van 3 jaar... Maarjah, net sinds maart een huis gekocht, dus proberen we er het beste nog van te maken...
November vorig jaar, ik zag het niet meer zitten, gelukkig kwam de boodschap over, we gaan uit elkaar...
Maarjah, toch twijfels, we blijven samenwonen, en klooien maar wat aan, onder de noemer, het is uit, maar we wonen samen..
Januari, dit jaar, ik besluit de knoop door te hakken, dit gaat niet meer.
Huis moet in de verkoop, afspraak met makelaar maken, bord in de tuin.
En dan?
Huizenverkoop is shit, wonen in regio Amsterdam, werken in Amsterdam, en zie maar eens een woonruimte te krijgen...
Vrienden met kids, of zwanger, pa en ma in het Noorden..
We besluiten samen te blijven wonen, tot het huis verkocht is..
Eitje, dat huis zal we zo verkocht zijn, en tenslotte, we zijn nog goeie vrienden. (ooit als goeie vrienden een relatie aangegaan, nu weer op dat punt beland, een van de redenen waarom de relatie niet meer werkt)
Oktober, dit jaar, huis nogsteeds NIET verkocht, en ja, we wonen nogsteeds samen.
Het begint nu op te raken, irritaties komen meer en meer...
Maar dan, hij verteld dat ie per 1 november in een huis van een ander kan. Ik vind het geweldig voor m, eindelijk de rust, eindelijk kunnen we iets afsluiten...
Maar dan, ik zie hem nu allemaal dingetjes voor zijn huis kopen, zie m spullen gaan verhuizen, en nu denk ik ineens shit... Wat nu???
Dit is wat ik wilde, vrijheid terug, eindelijk weer ik ipv wij.
Eindelijk weer doen waar ik behoefte aan heb, en eens even geen rekening met een ander houden.
En dan begin ik juist nu te twijfelen, nu het definitief is.
Blijkbaar komen juist nu alleen maar de goeie herinneringen naar boven, en de slechte dinge die blijven weg.. (jah, die komen alleen wanneer ik me weer es irriteer)
Ik had verwacht dat het makkelijker zou zijn, maar sjit, wat kan je ondanks dat je uit elkaar gaat nog balen en er moeite mee hebben....
Dat ik toch nog zo van m hou...
Ik hoop dat ik straks alles weer een beetje op de rails ga krijgen, dat de druk effe weg is, en ik niet alles en iedereen afzeik die ik tegenkom..
Mgoed, effe van me aftikken helpt alweer te relativeren merk ik al..
quote:Hoi BlueEyes,
Op zaterdag 4 oktober 2003 18:23 schreef BlueEyes het volgende:
Ik had hetzelfde toen het moment van verhuizing steeds dichterbij kwam. Je ziet dan opeens spullen verdwijnen en het wordt allemaal zo definitief.
Ik denk dat, als het allemaal achter de rug is (dus als-ie definitief de deur achter zich dichttrekt), het in eerste instantie nog wel wat moeilijker wordt. Als je er echter eenmaal aan gewend ben, zul je zien dat het toch wel lekker is. Geen gezeur meer aan je kop, geen rekening meer houden met elkaar etc.
Ik wens je veel succes / sterkte en het gaat allemaal goed komen
gelukkig verlost ben van mijn ex,en ben helemaal klaar voor de toekomst .
quote:nou ik niet, sprak me ex vandaag op msn, kon naar haar toe, maar lijkt mij een slecht idee. Emotioneel bij mij nog te veel. En nu...voel ik me zwaar klote
Op zondag 5 oktober 2003 14:11 schreef Reza-impreza het volgende:
Mensen ik heb het gevoel dat ik helemaal genezen ben van het liefdesverdriet, Ik heb al weer een aantal weken het gevoel dat ik
gelukkig verlost ben van mijn ex,en ben helemaal klaar voor de toekomst .
quote:Heel erg herkenbaar, mijn ex vertelde ook dat ze nog heel veel van me houdt, om me geeft en me heel erg leuk en lief vindt, maar dat ze bang is om weer tegen dezelfde dingen aan te lopen, me weer pijn te doen... En dat we uiteindelijk toch te verschillend zijn, dus dat de kans dat het ooit nog goed komt, niet echt aanwezig is... (AUW!)
Op zaterdag 4 oktober 2003 12:59 schreef Goldmember het volgende:
...
Ook vertelde ze dat ze heel veel van me houdt, het erg jammer vindt en me leuk, lief etc. vindt. Toch ziet ze nu geen toekomst voor ons samen. De oorzaken hiervan liggen in vele dingen en zij denkt dat deze dingen niet zullen verbeteren en dat ze er dus geen zin in heeft om het te proberen. Leuk is wel dat ik nu het uit is pas dingen te horen heb gekregen, waarvan ik bijna zeker weet dat als ik ze eerder had geweten, dat het niet zo gelopen zou zijn en ik geloof er dus nog steeds in dat als we het zouden proberen, dat het wel zou lukken.
Kortom: we houden van elkaar, vinden elkaar leuk/lief etc, ik weet nu welke dingen er mis waren, maar zij gelooft niet dat ik daar rekening mee kan houden en wil het dus niet proberen (en 'het risico lopen dat ze een half jaar van haar leven vergooit' (AU!, dat deed pijn en zou voor mij normaal gesproken reden zijn om iemand in de stront te laten zakken, maar bij haar dus niet...)). En toch vindt ze het jammer en had ze ook liever gehad dat alles nog goed zat
quote:Dat is het Riagg.. ook kan ze gewoon bij iedere thuiszorgorganisatie aankloppen voor maatschappelijk werk
Op vrijdag 3 oktober 2003 13:42 schreef hugoboss22 het volgende:
Hoi Blinky,Er is ook een instelling die ik geloof door de overheid betaald worden en daar komt geen ziekenfonds aan te pas. Ik zal wel even navragen hoe die instelling heet. Dan laat ik dat nog wel even aan je horen.
Suc6 Blinky en toch denk ik niet dat je dat nodig hebt
Ex doet overigens weer goed verward, vindt het "altijd zo moeilijk om weer weg te gaan" als hij me gezien heeft (hij wilde vrijdag graag met me naar de doldwaze dagen in de bijenkorf. Ben meegeweest 
zwak van mij, het was op zich erg gezellig.).
Wederom een fijn gesprek gehad 
over dat hij aan bindingsangst meent te lijden (boeide me niet meer zo, eigenlijk. Dat stomme gezwam altijd), maar dat losmaken voor hem al helemaal onmogelijk is (hoe kan dat nu weer als je je niet gebonden voelt ).
En daarna laat hij dan weer met hetzelfde gemak weer niets meer van zich horen, de eikel.
Gelukkig hoeven we nu weer een maand niet samen te werken. Netto resultaat is helaas wel dat ik me vandaag totaal opgefokt voel en nu, ondanks twee slaappillen klaarwakker ben .
Dat zal wel weer even een paar dagen duren, voordat de boosheid die ik toch nog heb voor hem, weer gezakt is.
quote:Ik snap het wel ja. Mijn ex denkt ook op deze manier maar het lukt mij nog niet om zo te denken. Het is gewoon net of ik nu mijn tijd verdoe met nietsdoen. Heeft ook te maken dat ik even een time-out nodig had met mijn studie. Ik hoefde nog maar 1 jaar en dan was ik afgestudeerd van de Post-HBO. Volgend jaar wil ik wel weer doorgaan met (een) studie, misschien ga ik toch deze nog afmaken, ik weet het niet.
Op vrijdag 3 oktober 2003 13:39 schreef Bombie het volgende:[..]
Snap je nu waarom het zo belangrijk is om niet via anderen te leven, maar in essentie alleen maar via jezelf? Je stelt doelen die anderen van jou verwachten, maar wat is er mis met je eigen ideeën daarover?
Ik weet gewoon niet wat ik wil met mijn toekomst. Het lijkt nu even allemaal heel zinloos, terwijl ik op zich wel de ambities heb.
quote:Ja, ook dat snap ik maar op zich wordt dat al wel minder. Ik kan niet zeggen dat dat bij mijn volgende relatie ook zo zal gaan, maar juist daarom wil ik nu geen relatie. Eerst maar eens kijken of ik met mezelf kan leven, daaarna is er misschien wel weer plaats voor een ander.
En snap je ook dat het succes van jouw doel afhankelijk was van iemand anders omdat jij dat toeliet? Als je ervoor kiest om iemand anders nodig te hebben om jouw doel te kunnen realiseren, moet je er ook voor kiezen dat hij beslist of jij gelukkig wordt met het bereiken van je doelen omdat hij de beslissende schakel daarin is. Hij heeft die macht.
quote:Ik wou dat ik zo kon denken maar zo ben ik niet opgevoed en het is een hele omschakeling om nu anders te denken. Ik probeer het wel, maar ik merk dat ik er nog veel moeite mee heb.
Voor mij werkt het niet om mezelf afhankelijk te maken van anderen. Ik ben niet op zoek naar het leren kennen van nieuwe mensen die mij iets kunnen geven waardoor ik het niet bij mezelf hoef te zoeken. Ik héb nauwelijks vrienden, maar de paar vrienden die ik heb, heb ik niet nodig voor iets. Dat zorgt ervoor dat ik altijd objectief kan blijven in mijn doen en laten.
quote:Ik wil dat ook vermijden, maar ik merk wel dat vrienden wel belangrijk zijn. Om mee te praten, te discussieren en het is fijn als je 's avonds gewoon nog even gebeld wordt door iemand die gewoon even wil weten hoe het met je gaat. Dat kon ik ' vroeger' heel goed missen, maar nu niet meer merk ik. En gesprekken via msn doen soms wonderen.
De 'zogenaamde' vrienden die mij ergens voor nodig hebben kunnen mij niets vertellen dat ik zelf al niet weet of kan bedenken. En ik heb ze ook niet nodig om sterk te staan in mijn opvattingen, ook al ben ik voorheen wel zo geweest. Je zoekt toch naar mensen die dezelfde opvattingen hebben als jij omdat je anders niet zeker genoeg bent van je identiteit. Maar vallen die mensen of hun goedkeuring over jou weg, dan ben je ook die bevestiging van je identiteit kwijt, die eigenlijk al in jezelf had moeten zitten. Dat is iets wat ik wil vermijden.
quote:Hoewel ik nu met mijn nieuwe vrienden wel praat over teleustellingen en dingen die 'pijn' doen, geef ik niet alles bloot. Als iemand iets vraagt waar ik niet op wil antwoorden doe ik dan ook niet. Gelukkig dringen ze dan ook niet aan. En hun visie op wat er gebeurt in mijn leven helpt mij om het ook van een andere kant te bekijken. Dat heb ik soms wel nodig want ik sta natuurlijk heel dichtbij de dingen die er gebeuren en zij kunnen ongezouten hun mening geven omdat ze er minder dicht bijstaan. Dat geeft dan weer genoeg stof tot nadenken!
Als je zo redeneert, zul je zien dat een hoop zogenaamde 'vrienden' maken dat ze wegkomen omdat je ze niets meer te bieden hebt. Zo zie je ook dat het geen vrienden zijn, maar bloedzuigers. Het was een simpele transactie die jullie in contact met elkaar hield. En als jij eerlijk tegen ze was geweest, was de kans groot dat ze misschien een hekel aan je zouden krijgen en misschien wel zouden besluiten om je te 'straffen' door jou hun vriendschap te ontzeggen.Maar ik besef wel degelijk dat deze levenswijze gewoon niet voor iedereen weggelegd is en dat je het beste kunt doen waar jij in gelooft en achter staat. Als je wanhopig andere mensen nodig hebt en daarvan afhankelijk bent voor je eigen geluk, moet je je zeker je eigen geluk niet ontzeggen.
quote:Oké, vertel niets wat je niet wilt vertellen, maar laat nog wel even weten of het de goede richting was..
Op dinsdag 7 oktober 2003 00:18 schreef Emily het volgende:
... ik heb nu even geen zin om m'n "probleempjes" hier uiteen te zetten. Maar wil toch graag even kwijt dat de verhalen in dit forum me weer aan het denken hebben gezet, en volgens mij in de goede richting!
quote:Inderdaad AAAUUUWW! Het voelt een beetje als
Op zondag 5 oktober 2003 16:10 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Heel erg herkenbaar, mijn ex vertelde ook dat ze nog heel veel van me houdt, om me geeft en me heel erg leuk en lief vindt, maar dat ze bang is om weer tegen dezelfde dingen aan te lopen, me weer pijn te doen... En dat we uiteindelijk toch te verschillend zijn, dus dat de kans dat het ooit nog goed komt, niet echt aanwezig is... (AUW!)
maar dan met een flinke aanloop...quote:En toch zou ik ook wel willen dat mijn ex dat zei... hij zegt gewoon ronduit dat hij mij niet meer terug wil en dat doet ook pijn. Is op zich wel duidelijk, maar toch... omdat de rest nog zo onduidelijk is voelt het niet als duidelijk en definitief en zeker niet als iets dat afgerond is. Ik heb veel moeite om bij iemand te gaan eten die duidelijk meer zou willen. Maar het helpt wel om erover te praten met diegene. In elk geval duidelijkheid erover dat ik geen relatie wil en dat sex voorlopig ook niet hoeft... hoewel ik ronduit toegeef dat ik dat wel erg mis. Maar ik wil geen sex hebben om dezelfde nacht weer weg te gaan. Dat vind ik niet kunnen. Daarbij ben ik dan bang dat ik bij de ander toch verwachtingen breng en dat is helemaal niet de bedoeling. Dat zou ik ook doen als ik de nacht zou blijven, dus dat ik ook uit den boze...
Op dinsdag 7 oktober 2003 11:02 schreef Goldmember het volgende:[..]
Inderdaad AAAUUUWW! Het voelt een beetje als
Mijn collega zegt dat ik daar schijt aan moet hebben, dat dat dan zijn probleem is omdat ik duidelijk genoeg ben. Maar zo ga je niet met mensen om vind ik. Of denk ik dan weer te veel aan de ander? Zou ik meer aan mezelf moeten gaan denken ten koste van anderen? Ik weet niet eens of ik zo egoistisch kan zijn...
quote:Je bent gewoon veel te lief
Op dinsdag 7 oktober 2003 13:40 schreef Blinky het volgende:[..]
Ik heb veel moeite om bij iemand te gaan eten die duidelijk meer zou willen. Maar het helpt wel om erover te praten met diegene. In elk geval duidelijkheid erover dat ik geen relatie wil en dat sex voorlopig ook niet hoeft... hoewel ik ronduit toegeef dat ik dat wel erg mis. Maar ik wil geen sex hebben om dezelfde nacht weer weg te gaan. Dat vind ik niet kunnen. Daarbij ben ik dan bang dat ik bij de ander toch verwachtingen breng en dat is helemaal niet de bedoeling. Dat zou ik ook doen als ik de nacht zou blijven, dus dat ik ook uit den boze...
Mijn collega zegt dat ik daar schijt aan moet hebben, dat dat dan zijn probleem is omdat ik duidelijk genoeg ben. Maar zo ga je niet met mensen om vind ik. Of denk ik dan weer te veel aan de ander? Zou ik meer aan mezelf moeten gaan denken ten koste van anderen? Ik weet niet eens of ik zo egoistisch kan zijn...
Maar je moet wel een beetje aan jezelf denken. De wereld bestaat niet alleen uit anderen en je mag best egoistisch zijn. Ergens schijt aan hebben is natuurlijk wel weer het andere uiterste.
In dit specifieke geval geef ik je volledig gelijk en zou ik het ook niet doen (maar dat had ik al eens uitgelegd ). In andere gevallen....ach ja, waarom niet? In dat geval kan het voor beide personen een leuke nacht zijn waar verder geen verplichtingen aan zitten. Je moet je dat alleen wel van te voren realiseren en dus je verwachtingen "managen".
quote:maar dat managen van verwachtingen is ook niet even makkelijk altijd hoor... Kheb ook wel eens gehad dat ik na n nachie met n meid waarbij we allebei over eens waren dat t eenmalig was toch meer wilde... Achteraf kwam dat gevoel pas naar boven, hoe goed ik t ook ' gemanaged' had. En ik denk dat de kans dat er toch andere dingen gaan spelen voor iemand iemand die ook met lange relaties blijft 'hangen' een stuk groter is... Hierbij mezelf als voorbeeld nemend, dus niet echt uit ervaringen met anderen gehaald
Op dinsdag 7 oktober 2003 17:21 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Je bent gewoon veel te lief
Maar je moet wel een beetje aan jezelf denken. De wereld bestaat niet alleen uit anderen en je mag best egoistisch zijn. Ergens schijt aan hebben is natuurlijk wel weer het andere uiterste.
In dit specifieke geval geef ik je volledig gelijk en zou ik het ook niet doen (maar dat had ik al eens uitgelegd
quote:Ben het helemaal met je eens hoor.......het is maar puur theoretisch geleuter van mij, maar wat ik probeer aan te geven is dat je, als je aan one-night-stands begint, er naar mijn idee rekening mee moet houden dat het idd maar 1 nacht is en niet stiekem moet hopen op meer omdat je anders bedrogen thuis komt. Teveele teleurstellingen zijn ook niet goed voor een mens.....
Op dinsdag 7 oktober 2003 18:53 schreef DaBeetle het volgende:[..]
maar dat managen van verwachtingen is ook niet even makkelijk altijd hoor... Kheb ook wel eens gehad dat ik na n nachie met n meid waarbij we allebei over eens waren dat t eenmalig was toch meer wilde... Achteraf kwam dat gevoel pas naar boven, hoe goed ik t ook ' gemanaged' had. En ik denk dat de kans dat er toch andere dingen gaan spelen voor iemand iemand die ook met lange relaties blijft 'hangen' een stuk groter is... Hierbij mezelf als voorbeeld nemend, dus niet echt uit ervaringen met anderen gehaald
Ik ken mezelf een beetje en dat is nou precies de reden waarom ik, denk ik, niet zo snel over zal gaan tot een one-night-stand (naast het feit dat er natuurlijk wel een "tegenpartij" moet zijn
).quote:Jammer. Dan geef je er toch een beetje teveel aan toe. Als ik nu de hele tijd ga denken aan hoe de relatie beter had kunnen gaan, kan ik je garanderen dat ik niks meer waard ben. Soms moet je jezelf toch dwingen om het één en ander los te laten. Zeker dingen m.b.t. iemand anders. In feite verandert aan jou niet zoveel na een break-up. Tenzij je inderdaad afhankelijkheden hebt opgebouwd waar je later maar heel moeilijk zonder kunt.
Op maandag 6 oktober 2003 17:26 schreef Blinky het volgende:[..]
Het lijkt nu even allemaal heel zinloos, terwijl ik op zich wel de ambities heb.
quote:Dat is een goede instelling! En natuurlijk kun je met jezelf leven. Zoveel mensen lijken in hun leven alleen maar op zoek naar 'die ware' die hun praktisch 'uit hun lijden verlost'. Ik weet niet waarom dat er zo in wordt gehamerd, maar het is een verstikkende en, als je er serieus over nadenkt, belachelijke opgave. Het wordt tijd dat mensen eens wat meer op zichzelf komen te staan ipv hun hele leven zo'n beetje te baseren op die ene andere persoon.
Ja, ook dat snap ik maar op zich wordt dat al wel minder. Ik kan niet zeggen dat dat bij mijn volgende relatie ook zo zal gaan, maar juist daarom wil ik nu geen relatie. Eerst maar eens kijken of ik met mezelf kan leven, daaarna is er misschien wel weer plaats voor een ander.
quote:Ik ben ook niet zo opgevoed en ik deed het de eerste keer zwaar hopeloos, maar ik weet niet of het aan opvoeding ligt. Je zult ook gewoon je gezond verstand op je ervaringen los moeten laten.
Ik wou dat ik zo kon denken maar zo ben ik niet opgevoed en het is een hele omschakeling om nu anders te denken. Ik probeer het wel, maar ik merk dat ik er nog veel moeite mee heb.
Je leert ervan. Je lijdt enorm veel pijn, maar een grote fout die je kunt maken is om die pijn krampachtig uit de weg te willen gaat en daarvoor jezelf en dingen die gewoon heel leuk zouden kunnen zijn op te offeren. De pijn óp willen zoeken is natuurlijk weer iets anders. Ik ben zelf niet bepaald 'into sm'.
quote:Ben het helemaal met je eens. Het mooiste is als je dat kan bij de mensen die je niet ten koste van alles te vriend hoeft te houden.
Ik wil dat ook vermijden, maar ik merk wel dat vrienden wel belangrijk zijn. Om mee te praten, te discussieren en het is fijn als je 's avonds gewoon nog even gebeld wordt door iemand die gewoon even wil weten hoe het met je gaat. Dat kon ik ' vroeger' heel goed missen, maar nu niet meer merk ik. En gesprekken via msn doen soms wonderen.
quote:Je kunt best alles bloot geven als je daar ooit behoefte aan zou hebben, maar dan moet je wel in staat zijn om meer waarde aan je eigen mening te hechten en gekwetst te kunnen worden zonder dat je dat enorm aantrekt en daardoor aan jezelf gaat twijfelen.
Hoewel ik nu met mijn nieuwe vrienden wel praat over teleustellingen en dingen die 'pijn' doen, geef ik niet alles bloot. Als iemand iets vraagt waar ik niet op wil antwoorden doe ik dan ook niet. Gelukkig dringen ze dan ook niet aan. En hun visie op wat er gebeurt in mijn leven helpt mij om het ook van een andere kant te bekijken. Dat heb ik soms wel nodig want ik sta natuurlijk heel dichtbij de dingen die er gebeuren en zij kunnen ongezouten hun mening geven omdat ze er minder dicht bijstaan. Dat geeft dan weer genoeg stof tot nadenken!
quote:Het is sowieso geen gek idee om voornamelijk van je eigen gedachten uit te gaan en daar zo nu en dan eens naar te handelen, ook al hoeft dat voor jou uiteindelijk ook niet de juiste beslissing op te leveren. Een ander zijn advies is natuurlijk niet automatisch ook op jou van toepassing. Dat geldt natuurlijk ook voor dit advies van mij naar jou toe.
Op dinsdag 7 oktober 2003 13:40 schreef Blinky het volgende:[..]
Mijn collega zegt dat ik daar schijt aan moet hebben, dat dat dan zijn probleem is omdat ik duidelijk genoeg ben. Maar zo ga je niet met mensen om vind ik. Of denk ik dan weer te veel aan de ander? Zou ik meer aan mezelf moeten gaan denken ten koste van anderen? Ik weet niet eens of ik zo egoistisch kan zijn...
Ik zou zeggen dat je zeker in eerste instantie eerst aan jezelf zou moeten denken en daarna aan de ander. Dat is niet egoïstisch. Egoïsme is het schuldgevoel dat anderen je altijd aanpraten omdat je zogenaamd 'teveel' met jezelf bezig bent ipv met hen. Het werkt heel effectief. Niemand wil een egoïst zijn omdat dat zou inhouden dat je 'slecht' bent. En dat je 'slecht' zou zijn is weer een verzinsel van een groep mensen die jou psychologisch onder de duim wil houden. Maar wie mag besluiten dat jij teveel met jezelf bezig bent? Zijn anderen de verkondigers van het grote gelijk? Nee dus. Let maar op... mensen die roepen dat je egoïstisch bent doen dat meestal vanuit de situatie waarin zij niet van je krijgen wat ze van je willen.
Als je altijd maar eerst aan anderen denkt ga je er ook vanuit dat je iets terugkrijgt daarvoor. Als dat dan uitblijft voel je je weer gekwetst en ontevreden en ga zo maar door. Denk jij eerst maar aan jezelf en laat een ander eerst maar aan zichzelf denken. Vanuit dat perspectief kun je prima klaarstaan voor anderen.
'pakte' wat ik kon 'pakken' omdat dat naar mijn idee het enige was wat ik nog had. Op dat moment maakte ik me geen zorgen om de morgen, omdat ik wist dat ik me daarna erg klote zou voelen. Mijn ex zou er dan niet meer zijn en ik zou terug bij 'af' zijn: alleen. En omdat ik weet dat dat klote voelt, wil ik die jongen dat niet aandoen. Hij is heel aardig en hij toont veel begrip voor de situatie maar ik kan de gedachte niet uitstaan dat ik samen met hem voor een nachtje het bed deel en dat ik hem dan vraag om diezelfde nacht weer weg te gaan of dat ik wegga. Want dan doe ik hetzelfde als mijn ex. Terwijl ik iemand ben die denkt als ' wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'...
Saillant detail is ook nog eens dat hij nog maagd is...(ja, de wat oudere maagden bestaan nog!) wat het er qua situatie echter wel makkelijker op maakt: ik ben nl van mening dat je een eerste keer het moet doen met iemand die van jou houdt en waar jij ook van houdt. Dat zou voor onze situatie dus niet opgaan. En daarbij wil ik hem eigenlijk ook niet kwijt als vriend. Ik denk dat de situatie heel anders zou worden als we verder zouden gaan. En dat wil ik niet riskeren. Dus ik hou het maar bij vriendschap zoals ik het nu voel. Misschien komt er een andere man
'langs' waarbij ik niet zo met dillema's zit en zo niet....dan niet!
Gister bij mijn ex geweest, gewoon om te helpen met haar computer, zij nodigde mij uit. Ik had wel mijn twijfels, toch maar gegaan. Beetje knuffelen enzo. Ik mocht blijven eten allemaal heel gezellig. Maar als er anderen bij waren deed ze heel afstandelijk, mocht ik niet eens bij haar in de buurt komen. Ze wilde niks verantwoorden t.o.v. anderen, ik heb gezegd dat ik me op zo'n manier ook geen houding wist, en niet weet hoe ik met haar moet omgaan.
Even verder gepraat en ik heb gezegd dat het zo niet kan dat we elkaar beter niet kunnen zien. Daar was ze het wel mee eens (nu opeens wel...) en dat vond ik eigenlijk al niet leuk om te horen zoals ze het zei. Ben toen later maar weggegaan maar ik voelde me zo enorm k*t dat ik toch maar even terug ben gegaan om er nog over te praten, ging toen wel met een beter gevoel weg...
Maar, ik ben er nu wel achter dat ik gewoon nog steeds hoop heb/had dat het goed komt. Ik wil mezelf niet meer voor de gek houden en ben aan de ene kant wel blij dat ik dit gedaan heb, maar aan de andere kant had ik niet verwacht dat het me nog zoveel zou doen. En dan heb ik het gevoel dat ik maar beter eerder weg had kunnen gaan, voordat het vervelend werd... dan hadden we mekaar nog wel blijven zien. Dan was het nu niet zo definitief geweest. Nu heb ik echt zo'n gevoel van dit was het dan
Omdat ik gewoon nog hoop had deed het gister weer zo'n pijn... waarom doe ik dat dan ook? Ik wil het gewoon helemaal loslaten, maar ik blijf mezelf keer op keer voor de gek houden...
quote:Ik denk dat heel veel mensen dit gevoel kennen. Het klinkt misschien raar, maar ik merk de laatste tijd dat ik me steeds minder het gelukkige, veilige gevoel kan voorstellen dat ik bij mijn ex had toen alles nog goed was. Net of het een ander leven was. Ik kon tot voor kort nog heel goed denken aan hoe het voelde om op iemand terug te kunnen vallen, hoe het was om van iemand te houden en hoe het was om van hem te houden. Dat kan ik nu steeds minder. Ik merk dat ik het ook niet meer zo erg vind. Het is alsof het gevoel mij loslaat in plaats van ik die het gevoel wil loslaten. En ik merk ook dat ik minder heftig op hem reageer. En ik hoop dat dat gevoel blijft. Bij mij heeft het echter een tijdje geduurd maar ik merk wel dat ik in een nieuwe fase zit. Langzaam word ik losgeweekt van mijn ex en wiebelig sta ik op eigen benen. Ik zal heus nog wel vallen, maar op den duur weet je ook hoe je moet vallen om je zo min mogelijk te bezeren... maar daar gaat tijd overheen. Ik wens je heel veel sterkte!
Op woensdag 8 oktober 2003 10:46 schreef Ambivalent het volgende:
Net een enorm verhaal getypt, loopt mijn computer vast, tweede poging, zal proberen een kortere versie te maken. Als iets dan niet helemaal duidelijk is licht ik het later nog wel toe...Gister bij mijn ex geweest, gewoon om te helpen met haar computer, zij nodigde mij uit. Ik had wel mijn twijfels, toch maar gegaan. Beetje knuffelen enzo. Ik mocht blijven eten allemaal heel gezellig. Maar als er anderen bij waren deed ze heel afstandelijk, mocht ik niet eens bij haar in de buurt komen. Ze wilde niks verantwoorden t.o.v. anderen, ik heb gezegd dat ik me op zo'n manier ook geen houding wist, en niet weet hoe ik met haar moet omgaan.
Even verder gepraat en ik heb gezegd dat het zo niet kan dat we elkaar beter niet kunnen zien. Daar was ze het wel mee eens (nu opeens wel...) en dat vond ik eigenlijk al niet leuk om te horen zoals ze het zei. Ben toen later maar weggegaan maar ik voelde me zo enorm k*t
Maar, ik ben er nu wel achter dat ik gewoon nog steeds hoop heb/had dat het goed komt. Ik wil mezelf niet meer voor de gek houden en ben aan de ene kant wel blij dat ik dit gedaan heb, maar aan de andere kant had ik niet verwacht dat het me nog zoveel zou doen. En dan heb ik het gevoel dat ik maar beter eerder weg had kunnen gaan, voordat het vervelend werd... dan hadden we mekaar nog wel blijven zien. Dan was het nu niet zo definitief geweest. Nu heb ik echt zo'n gevoel van dit was het dan
Omdat ik gewoon nog hoop had deed het gister weer zo'n pijn... waarom doe ik dat dan ook? Ik wil het gewoon helemaal loslaten, maar ik blijf mezelf keer op keer voor de gek houden...
quote:Ik ben er van overtuigd dat dat gevoel wel weer terug komt!
Op woensdag 8 oktober 2003 10:58 schreef Blinky het volgende:
Ik denk dat heel veel mensen dit gevoel kennen. Het klinkt misschien raar, maar ik merk de laatste tijd dat ik me steeds minder het gelukkige, veilige gevoel kan voorstellen dat ik bij mijn ex had toen alles nog goed was. Net of het een ander leven was. Ik kon tot voor kort nog heel goed denken aan hoe het voelde om op iemand terug te kunnen vallen, hoe het was om van iemand te houden en hoe het was om van hem te houden. Dat kan ik nu steeds minder. Ik merk dat ik het ook niet meer zo erg vind.
quote:Dankje!
Het is alsof het gevoel mij loslaat in plaats van ik die het gevoel wil loslaten. En ik merk ook dat ik minder heftig op hem reageer. En ik hoop dat dat gevoel blijft. Bij mij heeft het echter een tijdje geduurd maar ik merk wel dat ik in een nieuwe fase zit. Langzaam word ik losgeweekt van mijn ex en wiebelig sta ik op eigen benen. Ik zal heus nog wel vallen, maar op den duur weet je ook hoe je moet vallen om je zo min mogelijk te bezeren... maar daar gaat tijd overheen. Ik wens je heel veel sterkte!
Het is bij mij ook gewoon steeds dat het me uiteindelijk gewoon geen goed doet om mijn ex te spreken of te zien. Dat weet ik nu gewoon heel erg zeker voor mezelf, maar nu wil ik er ook echt wat mee doen! En dat is dan wel moeilijk, om juist niet ermee bezig te zijn wat zij denkt... om echt naar mezelf te kijken. En dat wordt gewoon mijn volgende stap, dat gevoel los te laten. Gewoon om er nu echt iets mee te doen wat ik eigenlijk al weet sinds het uit is... Het komt niet meer goed, het heeft geen zin om hoop te houden, waarom zou ik mezelf nog langer voor de gek houden.
Zoals in het nummer Who Decides van Nevermore:
In This Wasted Micale, The Outcome So Terminal: Why Do We Waste Time On Hope?
quote:Mijn ex heeft mij in het begin nog wel de hoop gegeven dat het goed zou komen. En doordat hij niet zei wat hij voelde/dacht, heb ik lang het idee gehad dat het toch weer goed zou komen. Gewoon omdat ik niet wilde geloven dat het uit was en dat hij niet meer voelde wat hij eerst wel zei te voelen. Duidelijkheid is ZO belangrijk. Daarom zijn, als het niet duidelijk is voor de ene partij, die eindeloze gesprekken goed voor. Maar dan moet je wel een aardige ex hebben die dat weer voor je over heeft en niet vindt dat erover praten nergens toe leidt en gesprekken ontwijkt omdat het ' voor hem wel duidelijk is'. Uiteindelijk ben ik er zelf ook wel achter gekomen en toen we wat meer afstand hadden genomen hebben we nog een keer een gesprek gehad, maar het had heel wat hartpijn bespaard als het vanaf het begin af aan duidelijk was geweest.
Op woensdag 8 oktober 2003 11:13 schreef Ambivalent het volgende:... wat ik eigenlijk al weet sinds het uit is... Het komt niet meer goed, het heeft geen zin om hoop te houden, waarom zou ik mezelf nog langer voor de gek houden.
Ik ben blij voor je dat dat voor jou wel duidelijk is, des te eerder kun je verder met je eigen leventje. Hou ons op de hoogte!
quote:Jeps... duidelijkheid ben ik helemaal met je eens... Maar dr zijn zoveel mensen die zeggen dat ze 'duidelijkheid' hoog in het vaandel hebben staan, maar als het er dan op aan komt blijkt dat niet zo te zijn... Hoe vaak ik inmiddels al niet vol vragen alleen achtergebleven ben.... Maar kheb ook gemerkt dat hoop het ook weer moeilijker maakt he. Dan denkt de ander zo duidelijk te zijn en wilde ik dat gewoon niet zien... Liefde... t kan zo mooi zijn maar ook zo.... Kheb inmiddels geleerd van t mooie te genieten... en absoluut geen rekening te houden met hoe hard ik weer zal gaan vallen. Kbewaar t schild wel om de val te breken ipv te voorkomen dat ik hard val...
Op woensdag 8 oktober 2003 11:22 schreef Blinky het volgende:[..]
Mijn ex heeft mij in het begin nog wel de hoop gegeven dat het goed zou komen. En doordat hij niet zei wat hij voelde/dacht, heb ik lang het idee gehad dat het toch weer goed zou komen. Gewoon omdat ik niet wilde geloven dat het uit was en dat hij niet meer voelde wat hij eerst wel zei te voelen. Duidelijkheid is ZO belangrijk. Daarom zijn, als het niet duidelijk is voor de ene partij, die eindeloze gesprekken goed voor. Maar dan moet je wel een aardige ex hebben die dat weer voor je over heeft en niet vindt dat erover praten nergens toe leidt en gesprekken ontwijkt omdat het ' voor hem wel duidelijk is'. Uiteindelijk ben ik er zelf ook wel achter gekomen en toen we wat meer afstand hadden genomen hebben we nog een keer een gesprek gehad, maar het had heel wat hartpijn bespaard als het vanaf het begin af aan duidelijk was geweest.
Ik ben blij voor je dat dat voor jou wel duidelijk is, des te eerder kun je verder met je eigen leventje. Hou ons op de hoogte!
quote:In het begin kreeg ik die hoop ook echt heel erg, het is pas zo dat ik er nu een beetje achter ben dat het gewoon niet zo is. Ik weet alleen niet of zij mij die hoop heeft gegeven of dat ik dat zelf heb gedaan. Ik denk vooral dat laatste. Ze heeft me inderdaad wel pijn gedaan door niet vanaf het begin duidelijk te zijn wat ze wilde, maar ik denk dat ze dat zelf ook nog niet helemaal wist. Later is ze wel duidelijk geweest, maar wilde ik het gewoon niet zien ofzo... En ook, ze liet me toch steeds weer dichtbij komen, totdat we weer ruzie kregen en zeiden dat het zo niet meer kon.
Op woensdag 8 oktober 2003 11:22 schreef Blinky het volgende:
Mijn ex heeft mij in het begin nog wel de hoop gegeven dat het goed zou komen. En doordat hij niet zei wat hij voelde/dacht, heb ik lang het idee gehad dat het toch weer goed zou komen. Gewoon omdat ik niet wilde geloven dat het uit was en dat hij niet meer voelde wat hij eerst wel zei te voelen. Duidelijkheid is ZO belangrijk.
[...]
Ik ben blij voor je dat dat voor jou wel duidelijk is, des te eerder kun je verder met je eigen leventje. Hou ons op de hoogte!
Eigenlijk denk ik dat het me nu pas ECHT dudelijk is. Het heeft geen zin voor mij om zo verder te gaan, ik zal mezelf er alleen maar pijn mee doen.
quote:HEEL HERKENBAAR!
Op woensdag 8 oktober 2003 11:37 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Ze heeft me inderdaad wel pijn gedaan door niet vanaf het begin duidelijk te zijn wat ze wilde, maar ik denk dat ze dat zelf ook nog niet helemaal wist. Later is ze wel duidelijk geweest, maar wilde ik het gewoon niet zien ofzo...
Dat is wat ik mijn ex kwalijk neem. Niet dat hij op een gegeven moment niet meer wilde. Als het niet meer gaat dan gaat het niet meer en moet je zeker ook niet bij iemand blijven omdat je de ander geen pijn wilt doen. Is onzin natuurlijk. Maar wat ik heel vreemd vond dat hij de eerste persoon was met wie ik over ALLES kon praten, wat we ook hebben gedaan en dat hij wegliep op het moment dat ik die gesprekken het 't hardst nodig had, vanwege de duidelijkheid. Het makkelijkste wat je dan kunt doen is je ogen sluiten en weglopen en hij heeft die weg gekozen. Is niet goed voor je zelfvertrouwen want je denkt dan echt dat de relatie die je tot dan toe hebt gehad, uiteindelijk niets heeft voorgesteld als je uiteindelijk zo met elkaar omgaat, zonder er zelf invloed op te hebben.
Maar goed...gedane zaken nemen geen keer. Ik sta met mijn neus vooruit in de wind en zie wel waar mijn schip strandt...
quote:Als jij gewoon duidelijk tegen jongen bent geweest dat hij er verder geen verwachtingen aan vast moet knopen zie ik het probleem gewoon niet. Dan is het toch zijn verantwoordelijkheid om dat te accepteren en seks met je te hebben zónder verdere verwachtingen? Niemand dwingt hem.
Op woensdag 8 oktober 2003 10:21 schreef Blinky het volgende:
Waar het mij bij deze specifieke jongen om gaat is dat ik het gevoel heb met zijn gevoelens te spelen. Nadat het uit was ben ik ook nog wel eens met mijn ex naar bed geweest. Mijn ex voelde zich daar schuldig over omdat hij wist dat hij niet uit liefde met mij had gevreeen. En ik
'pakte' wat ik kon 'pakken' omdat dat naar mijn idee het enige was wat ik nog had.
[..]
Eh.. toch?
Soms moet je de verantwoordelijkheid ook bij de juiste persoon durven leggen. Net als dat jij later met je ex naar bed was geweest jouw keuze was en dus ook jouw verantwoordelijkheid. Je kunt hem niet verwijten dat hij je 'in de val heeft gelokt'. Je maakt zelf een keuze. Ook al is die keuze gebaseerd op veel gevoel. Had je die zekerheid van een nieuwe relatie willen hebben, dan had je er vantevoren over kunnen praten, maar de seks voelde goed, dus ja... het maakt het alleen wat moeilijker om je ex daadwerkelijk los te laten.
Maar als jij je er niet lekker bij voelt en vindt dat je het niet kan maken, moet je het gewoon ook niet doen. En als je het dan wél doet, tja... dan ben je wel tegenstrijdig bezig. Misschien moet je je dan afvragen of jij het écht niet wilt of dat je alleen maar vindt dat je dat niet kan maken omdat het niet zo hoort. Dan kun je er misschien maar beter helemaal voor gaan en in ieder geval vantevoren bij de ander duidelijk maken dat dit is wat jij wilt maar dat het niet verder zal gaan dan dat (relatie). Dan kan hij niet achteraf gaan piepen dat hij oneerlijk behandeld is.
Ik heb, sinds het uit is, bewust weinig contact meer met haar gezocht (buiten wat afhandelingsdingetjes en een verjaardagskaartje), vooral omdat ik haar geen valse hoop wilde geven (maar ook omdat ik dat moeilijk vond). Eigenlijk waren mijn gevoelens niet helemaal duidelijk. Ik had het wel uitgemaakt, maar er waren nog zat momenten dat ik haar terugwilde. Praktisch gezien was een relatie met haar uitgesloten. De relatie werkte gewoon niet meer. Ik was op...
Sinds haar verjaardag vorige week twijfel ik weer erg. Ik wil graag weer eens wat met haar afspreken. Maar wat dan? Ik denk dat ik weer voor haar zou vallen en zij voor mij. De kans is groot dat het een leuke avond wordt. Maar de kans is ook groot dat haar problemen nog niet opgelost zijn. De eerste weken zal daar weinig van blijken, maar op lange termijn kunnen ze weer verschijnen. Ik weet dat natuurlijk niet zeker. Misschien heeft ze wel rust gevonden, maar daar zou ik maar op één manier achter kunnen komen...
De meeste vrienden raden het me af om met haar af te spreken. Ze vinden dat ik beter af ben zonder haar. Een collega waar ik vaak mee over mijn ex praat, adviseert me om juist wel wat met haar af te spreken. Zij denkt dat dat wel goed is, dat we eventueel ook als vrienden door kunnen gaan. Hoe graag ik haar advies ook wil opvolgen, ik denk dan meteen dat dat moeilijk is. Ik zou toch met bepaalde verwachtingen zo'n avond tegemoet gaan. Worden die niet gehaald, dan krijg ik toch weer een klap in m'n gezicht. Het is gewoon lastig. Ik laat het allemaal wel even bezinken.
Het is soms ook handig als je zelf wat conclusies kan trekken uit bepaalde gebeurtenissen en dingen die verteld worden. Je moet niet wachten tot de ander je recht in je gezicht zegt dat hij/zij je niet meer hoeft te zien als die persoon al duidelijk aangeeft dat hij met enorme twijfels over zijn relatie met jou te kampen heeft. Sommige dingen zouden duidelijk genoeg moeten zijn.
Ik zie het zo: als een partner je vertelt dat er enorme twijfels zijn ga je met elkaar praten over wat het is wát die twijfels zijn en wat je er samen aan kunt doen. Maar als iemand het zo draait dat die persoon twijfels heeft, en zich ondertussen afzondert van je en dingen zegt als: ik geloof er niet meer zo in. Dan ben je niet afhankelijk meer van de genadeklap. Je bent gewoon niet alleen maar afhankelijk van de beslissingen van je partner. Je mag best meer verwachten. Ik begrijp wel dat het soms veiliger kan aanvoelen om de verantwoordelijkheid voor het uit-elkaar-gaan bij de ander te leggen, maar ik denk dat je je heel wat tijd en afbreuk aan eigenwaarde bespaart als je zelf ook beslissingen durft te nemen.
En, ironisch genoeg, kan het dan ook nog eens gebeuren dat die persoon in gaat zien wat hij kwijt is geraakt en niet zelf kwijt heeft gemaakt.
Wat ik mijn ex soms nog wel kwalijk neem is dat ze gewoon niet duidelijk is wat ze wil en nog steeds niet eigenlijk. Ik denk dat dat er ook gewoon mee te maken heeft dat ze haar problemen uit de weg gaat door zich op afleiding te storten en niet echt erbij stil te staan wat er allemaal is gebeurd. Ik denk dat ze daarom ook niet precies weet wat ze wil, de ene keer kunnen we geen contact meer hebben, maar 2 dagen later wil ze wel gezellig bijpraten. En elke keer doe ik mezelf weer een hoop ellende aan door ook niet duidelijk te zijn tegenover mezelf en toch erop in te gaan.
Daarom moet ik nu gewoon echt los van haar komen door haar niet meer te zien... Dat is voor mij nu de enige manier om het achter me te laten en dat doet pijn. Maar minder dan dat ik mezelf in de waan laat dat het 'ooit' nog goed zal komen.
quote:Hier heb je volgens mij wel gelijk in, maar ik denk dat als je nog veel gevoelens voor iemand hebt, je gewoon niet wil inzien dat dat wat er gezegd wordt bepaalde consequenties heeft. Dan geloof je dat die twijfels nog niet het einde hoeven te betekenen en wil je toch je best doen om het niet zover te laten komen.
Op woensdag 8 oktober 2003 12:24 schreef Bombie het volgende:
Het is soms ook handig als je zelf wat conclusies kan trekken uit bepaalde gebeurtenissen en dingen die verteld worden. Je moet niet wachten tot de ander je recht in je gezicht zegt dat hij/zij je niet meer hoeft te zien als die persoon al duidelijk aangeeft dat hij met enorme twijfels over zijn relatie met jou te kampen heeft. Sommige dingen zouden duidelijk genoeg moeten zijn.
Duidelijkheid heet dan ook met het nemen van afstand te maken. Als iemand met woorden duidelijk is dat er twijfels zijn en dat dat meer betekent dan alleen maar twijfels, dan moet iemand ook duidelijk zijn door afstand te nemen en dus de ander niet dichterbij laten komen, geen seks dus ook.
quote:Daar zit wat in, maar ik weet niet of het heel erg veel uit zou maken wie het uiteindelijk uitmaakt, ik denk dat er altijd wel een van de 2 is, die het liever anders had gezien...
En, ironisch genoeg, kan het dan ook nog eens gebeuren dat die persoon in gaat zien wat hij kwijt is geraakt en niet zelf kwijt heeft gemaakt.
quote:Heel herkenbaar verhaal. Er zijn altijd signalen geweest waaruit bleek dat het niet meer zo lekker ging (heftige ruzies, weinig knuffelen en zo) en ik heb er altijd overheen gekeken.
Op woensdag 8 oktober 2003 12:24 schreef Bombie het volgende:[...]
Het is soms ook handig als je zelf wat conclusies kan trekken uit bepaalde gebeurtenissen en dingen die verteld worden. Je moet niet wachten tot de ander je recht in je gezicht zegt dat hij/zij je niet meer hoeft te zien....
Ik zie het zo: als een partner je vertelt dat er enorme twijfels zijn ga je met elkaar praten over wat het is wát die twijfels zijn en wat je er samen aan kunt doen. Maar als iemand het zo draait dat die persoon twijfels heeft, en zich ondertussen afzondert van je en dingen zegt als: ik geloof er niet meer zo in. Dan ben je niet afhankelijk meer van de genadeklap.
[...]
...maar ik denk dat je je heel wat tijd en afbreuk aan eigenwaarde bespaart als je zelf ook beslissingen durft te nemen.
Een half jaar voordat ze het uitmaakte begon ze opeens vragen te stellen over hoe ik het zou vinden als ze eens met een andere man naar bed ging Toen begonnen bij mij wat twijfels te ontstaan.
Daarna hadden we eens een goed gesprek over wat haar probleem met mij nou eigenlijk was en ik heb daar zeker weten goed naar geluisterd en heb me aangepast (was nl. wel terechte kritiek).
Op een gegeven moment zag ik het helemaal niet meer zitten en dacht haar te verliezen. Ze verzekerde mij toen dat ze nog helemaal niet wegwilde en zo, maar helemaal vertrouwen deed ik haar niet. Ik heb toen voor mezelf gesteld dat ik het nog een half jaar aan zou kijken en als er geen verbetering was in de situatie dan had ik daar mijn eigen consequenties aan verbonden....uiteindelijk, aan het einde van dat half jaar, heeft zij het dan eigenlijk uitgemaakt .
Het frusterende was dat ik dus eigenlijk volledig had toegegeven aan haar kritiek en dat zij vervolgens kwam vertellen dat het nergens toe had geleid, want ze kon me niet meer vertrouwen .
Ze vertelde ook nog dat ze zo vroeg was begonnen met het stellen van vragen om me voor te bereiden op de "jackpot".
Ik wou eigenlijk dat ik de signalen al veel eerder had opgevangen of, beter gezegd, op de juiste wijze had geinterpreteerd. Dan had het al lang geleden beeindigd of verbeterd geweest en had ik een groot deel van mijn leven niet weggegooid.....(want zo voelt het eigenlijk nu een beetje. Ben 27 en zit me ernstig af te vragen wat het moet gaan worden in de toekomst )
quote:Dat is ook zo inderdaad. Datgene wat ik voorstel is dan ook gebaseerd op eerdere ervaringen en niet waar ik momenteel me nog in bevind. Maar de laatste keer is nog altijd wel een beetje vers. Ik kan nu nog niet zeggen hoe het me in de toekomst af zou gaan, maar ik heb in ieder geval heel veel nagedacht over wat ik wil en wat ik niet wil en hoe ik bepaalde dingen het beste zou kunnen doen, ook al speelt je gevoel en hoop een grote rol. Het heeft volgens mij een hoop te maken met hoe je zelf in je vel zit en in hoeverre je bij jezelf bent gebleven in een relatie ipv je helemaal overgegeven te hebben aan de ander. Je blijft dan met je verstand en je principe's altijd overeind. Dat is in ieder geval het grote ideaal.
Op woensdag 8 oktober 2003 12:40 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Hier heb je volgens mij wel gelijk in, maar ik denk dat als je nog veel gevoelens voor iemand hebt, je gewoon niet wil inzien dat dat wat er gezegd wordt bepaalde consequenties heeft. Dan geloof je dat die twijfels nog niet het einde hoeven te betekenen en wil je toch je best doen om het niet zover te laten komen.
quote:Dat is waar. Even een hypothetisch voorbeeld:
Duidelijkheid heet dan ook met het nemen van afstand te maken. Als iemand met woorden duidelijk is dat er twijfels zijn en dat dat meer betekent dan alleen maar twijfels, dan moet iemand ook duidelijk zijn door afstand te nemen en dus de ander niet dichterbij laten komen, geen seks dus ook.
Mijn vriendin en ik hebben zojuist een relatie verbroken en alles is nog heel vers. Wat zou ik dan doen? Als ik vind dat het heel belangrijk is om te laten zien dat ik achter mijn beslissing sta en haar geen valse hoop wil geven, zal ik niet ingaan op haar seksuele avances en zou ik zelf zéker seksuele afstand houden. Als ik wél toegeef, zou ik zwak zijn tov mijn principe's en zou ik mezelf teleurstellen, hoe moeilijk het ook is om te weigeren.
Stel dat zij het uitgemaakt heeft... en ik nog wél verder had gewild, en het zou tot seks komen zou ik niet gelijk van haar verwachten dat de relatie weer een kans krijgt, maar ik zou het wel hopen. Hoe dan ook... ik kan haar dan niet verantwoordelijk houden voor het geen afstand nemen tot mij. Dan zou ik wel een beetje een 'puppet on a string' zijn als dat zo was. Gewoon genieten van het moment dan en accepteren dat het een mislukte stap richting het volledig loslaten is. Vervolgens goed over je voornemens (als je die hebt) nadenken om het de volgende keer beter te doen.
Als zij jou seksueel maar blijft benaderen terwijl ze weet dat je daar nauwelijks nee tegen kunt zeggen en dat jij nog heel erg gek op haar bent, is ze je aan het gebruiken. Het enige wat je kunt doen is jezelf met de grootst mogelijke moeite je proberen te ontrukken van haar hypnotiserende 'macht'. Maar het is en blijft jouw verantwoordelijkheid wat je ermee doet.
quote:Nou.. veel mensen hebben het liefst zelf de touwtjes in handen mbt hun lot en liever niet dat een ander hun lot bezegelt. Dat laatste geeft een veel machtelozer gevoel dan het eerste. Ik denk wel dat het wat uitmaakt.
Daar zit wat in, maar ik weet niet of het heel erg veel uit zou maken wie het uiteindelijk uitmaakt, ik denk dat er altijd wel een van de 2 is, die het liever anders had gezien...
quote:Over weggegooide delen van mn leven spreek ik dus nooit bij mezelf he. Hoe kut het ook gegaan is, ik heb dr altijd van geleerd. Ik vraag me wel eens af waar ik gestaan zou hebben als ik nooit door dalen gegaan zou zijn zelfs. Vast niet waar ik nu sta...
Op woensdag 8 oktober 2003 12:58 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Dan had het al lang geleden beeindigd of verbeterd geweest en had ik een groot deel van mijn leven niet weggegooid.....(want zo voelt het eigenlijk nu een beetje. Ben 27 en zit me ernstig af te vragen wat het moet gaan worden in de toekomst
En de opmerking... 'Ben al 27'... So What? Je bent nog jong hoor. Ik ben 28 en gewoon happy single. Tuurlijk zijn er dingen die ik mis, maar die komen zo af en toe wel langs hoor. Merk zelfs dat ik veeleisender geworden ben en beter weet wat ik wel en niet wil nu door alle negatieve dingen die ik meegemaakt heb op t gebied van relaties. En me zorgen maken over dat ik al 28 ben??? Als ik nog alleen ga als ik met pensioen ga heb ik n moment om aan alles te twijfelen
alleen men maakt er een proces van.
quote:Ben je niet in de war met dat er een proces vooraf gaat voordat men kan loslaten?
Op woensdag 8 oktober 2003 13:07 schreef milagro het volgende:
loslaten is op een bepaald moment een keuze.
alleen men maakt er een proces van.
quote:Dat is dus volgens mij zeker niet zo... los kunnen laten gaat veel verder dan van t ene op t andere moment zeggen 'ik denk niet meer aan je'. Of je moet alles wel heel zwart wit bekijken...
Op woensdag 8 oktober 2003 13:07 schreef milagro het volgende:
loslaten is op een bepaald moment een keuze.
alleen men maakt er een proces van.
quote:op eenbepaald moment.
Op woensdag 8 oktober 2003 13:09 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
Ben je niet in de war met dat er een proces vooraf gaat voordat men kan loslaten?
er is natuurlijk een periode van rouw en verwerking, dat is ook nodig.
maar men maakt het vaak langer dan nodig is, blijft hangen in verdriet en negativiteit en passiviteit
en dan wordt het dus een keuze.
loslaten is een keuze.
quote:De laatste zin ben ik het met je eens. Maar wie bepaalt wat langer is dan nodig? De omgeving of de persoon zelf?
Op woensdag 8 oktober 2003 13:12 schreef milagro het volgende:[..]
op eenbepaald moment.
er is natuurlijk een periode van rouw en verwerking, dat is ook nodig.
maar men maakt het vaak langer dan nodig is, blijft hangen in verdriet en negativiteit en passiviteit
en dan wordt het dus een keuze.loslaten is een keuze.
quote:jijzelf.
Op woensdag 8 oktober 2003 13:14 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
De laatste zin ben ik het met je eens. Maar wie bepaalt wat langer is dan nodig? De omgeving of de persoon zelf?
kijk, loslaten betekent niet dat je op momenten niet meer verdrietig bent... alleen dat je zelfs in die momenten rust en acceptatie vindt.
Even kort mijn situatie samenvattend, voor de mensen die het vorige topic niet helemaal gelezen hebben:
Na een periode van psychische klachten en een hoop onduidelijk gedrag besloot mijn (ex-)vrouw om een paar weken bij mij weg te gaan om tot bezinning te komen, we hadden op dat moment al 10 jaar een relatie, waarvan 1 jaar getrouwd. Ze zei twijfels te hebben over ons.Na twee weken afzondering heeft me verteld dat ze wilde scheiden, Bovendien vertelde ze een affaire te gehad hebben met een (inmiddels ex-)vriend van mij.
Gevolg: ik heb haar er uit gezet. Toen ze een paar dagen later vroeg of ze wat kleren mocht op komen halen heb ik die voor haar klaargelegd: een bruidsjurk.
Nu, na een maand of drie hebben we weer een paar gesprekken gehad op neutraal terrein, ook met een psycholoog erbij. Ze heeft inmiddels behoorlijk zware medicijne en is weer gewoon aanspreekbaar (wat ze eerder niet was).
Ze blijkt haar trouwring nog steeds te dragen. Ik heb van haar vriendinnen vernomen dat ze spijt heeft als haren op haar hoofd. Ze zegt dat ze 100% verantwoordelijk is voor haar daden. Dat ze zelf vind dat het een laffe manier is geweest om te ontdekken wat ze echt voor mij voelt. Ze zegt dat ze niets liever wil dan een tweede kans.
Zij beseft inmiddels wel dat ze niets is kwijtgeraakt, maar dat ze het zelf heeft kwijtgemaakt, zoals in een eerdere posting al zo mooi beschreven stond.
Dat er tussen ons communicatieproblemen waren erkennen we allebei. Bovendien heb ik een huisarts die aangeeft dat ik wel degelijk met een (geestes)zieke vrouw te maken heb.
Inmiddels is de eerste woede en het eerste verdriet wat gezakt, ben ik de ontkenningsfase voorbij en besef ik wat er gebeurd is en dat dat niet meer terug te draaien is. Ik leef een eigen leventje inmiddels en toch kan ik haar ook niet loslaten. Ik heb nog steeds geen scheiding aangevraagd. Er is iets dat me nog tegen houdt. Ik weet alleen nog niet wat het is. Het is niet de angst om alleen verder te moeten, dat heb ik al eens eerder gemoeten na een lange relatie en ik weet dus dat ik dat kan. Het is ook niet de angst om als enige vrijgezel over te blijven, want ik kom geen aandacht tekort als ik bijvoorbeeld op stap ga en leg makkelijk contacten. Dat vooruitzicht vind ik zelfs wel spannend. Wat me tegenhoudt om een scheiding aan te vragen is het verleden dat we hebben, alle leuke momenten en het gevoel dat ik het zonde zou vinden als het zo moest eindigen. Dat er nog voldoende over is na deze relationele aardbeving met een kracht van 10 op de schaal van Richter.
De vraag die ik me nu dus moet stellen is de volgende:
Ben ik een persoon die zich beter voelt als hij iemand iets probeert te vergeven, hoeveel pijn de daad die om vergeving vraagt me ook gedaan heeft? Kan ik hetgeen me aangedaan is los zien van de persoon die het veroorzaakt heeft.
Of ben ik iemand die zich er beter bij voelt om vast te houden aan het standpunt dat wanneer mijn persoonlijke grenzen overschreden zijn er niets ander overblijft dan de relatie te verbreken?
Ik moet dus of de liefde voor haar (ja, ondanks alles nog steeds aanwezig, ook tot mijn eigen schrik) loslaten, of mijn zelfbeeld (dat zegt dat ik een principieel iemand ben die bij zijn mening blijft) gedag zeggen, c.q. bijstellen.
En eerlijk waar, ik heb totaal geen idee wat het antwoord in mijn geval moet zijn. Blijkbaar ken ik mezelf lang niet zo goed als ik gedacht had.
Iemand nog tips?
Principes zijn mooi, maar er mag van afgeweken worden... force majeur.
quote:Dat soort gedachten zorgen ervoor dat je jezelf afhankelijk maakt van het succes in hoeverre je je binnen de gestelde tijdslimiet hebt weten te 'settelen' met de vrouw van je dromen. Dat betekent gelijk dat je niet objectief zou kunnen zijn in je beslissingen omdat je bepaalde belangen hebt waar je niet omheen kunt, dus zul je concessies moeten doen.
Op woensdag 8 oktober 2003 12:58 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Dan had het al lang geleden beeindigd of verbeterd geweest en had ik een groot deel van mijn leven niet weggegooid.....(want zo voelt het eigenlijk nu een beetje. Ben 27 en zit me ernstig af te vragen wat het moet gaan worden in de toekomst
Ik denk dat veel mensen daarom hun 'eerste grote liefde' ook veel kansen blijven geven tegen hun eigen principe's in omdat ze helemaal murw zijn gebeukt met het romantische ideaal dat je met die ene persoon oud zou moeten worden. Al het andere is totale mislukking, zeg maar.
Ik ben 29 en op het moment zie ik het zo dat het heel goed kan zijn dat ik die ene persoon gewoon nooit vind of dat ik haar wel vind, bijvoorbeeld op mijn 32e, en dat dat duurt tot mijn 36e en ik vervolgens een hele reeks met korte relaties begin tot aan mijn dood, maar al die tijd gooi ik in ieder geval mijn idealen niet te grabbel aan de eerste de beste. Misschien haal ik de 32 wel niet eens. Het kan best. Ik ga mezelf in ieder geval niet aan de kant zetten voor het wanhopig met een ander oud te moeten worden. Als dat ten koste moet gaan van mijn persoonlijkheid, laat maar zitten dan.
quote:Inderdaad, wat me trouwens ook bij mezelf daadwerkelijk opgevallen is.
Op woensdag 8 oktober 2003 13:12 schreef milagro het volgende:[..]
op eenbepaald moment.
er is natuurlijk een periode van rouw en verwerking, dat is ook nodig.
maar men maakt het vaak langer dan nodig is, blijft hangen in verdriet en negativiteit en passiviteit
en dan wordt het dus een keuze.loslaten is een keuze.
In eerste instantie leidt de keuze van het loslaten tot het proces van loslaten en daarin zul je vast moeten blijven houden aan je initiële keuze om los te blijven laten, want de verleiding om je dan toch weer terug vast te klampen aan de negativiteit en treurnis, om die ene persoon en het geluk dat je ontzegd is, is erg groot.
quote:exactly.
Op woensdag 8 oktober 2003 13:35 schreef Bombie het volgende:[..]
Inderdaad, wat me trouwens ook bij mezelf daadwerkelijk opgevallen is.
In eerste instantie leidt de keuze van het loslaten tot het proces van loslaten en daarin zul je vast moeten blijven houden aan je initiële keuze om los te blijven laten, want de verleiding om je dan toch weer terug vast te klampen aan de negativiteit en treurnis, om die ene persoon en het geluk dat je ontzegd is, is erg groot.
het loslaten van de oneerlijkheid van alles.
dat is iets waar men te lang aan blijft hangen.
het was oneerlijk, hoe kon hij/zij dit doen.
ik heb dit niet verdiend etc etc.
het oneindige zoeken naar antwoorden die toch niet komen en als ze komen alleen maar meer verdriet en verwarring brengen.
ik ben wel een voorstander van heel diep rouwen, helemaal los gaan, kort en hevig, tot op de bodem gaan, alles eruit.
Natuurlijk hou je nog van je vrouw, je bent toch niet voor niets 11 jaar bij haar geweest? Daar hoef je echt niet verbaasd over te zijn. Ze heeft je vreselijk gekwetst, verraden. Maar jullie liefde zit daar nog onder.
Wat nu te doen? Heel moeilijk. Ik kan alleen voor mezelf spreken.
Ik heb me eens tijdens een lange relatie waarin ik twijfelde bedacht:
Het gaat niet om hoe het was, wat we hebben gehad, of hoe het zou kunnen zijn. Het gaat erom hoe het nu ís, en zie ik daar perspectief in.
Je herinneringen zullen blijven, welke keuze je uiteindelijk ook maakt. Vergis je niet, een verleden kun je ook met een ander opbouwen.
Feit dat jij prima in staat bent je eigen leven te leiden, maakt je in deze situatie alleen maar sterker.
Wát is het aan X dat je nog met haar verder zou willen? Specifieke dingen van haar? Wat kan zij toevoegen aan jouw leven?
Krijgt ze structureel hulp? Of is de medicatie tijdelijk? Gaan jullie verder met die gesprekken bij die psycholoog? Een soort relatietherapie? Denk je ooit over de pijn heen te komen? Zul je haar ooit nog kunnen vertrouwen? Of is er iets wezenlijk kapot gemaakt? Weet je eigenlijk al waarom ze met A. is geweest? Is dat te wijten aan zaken die ze miste in jullie relatie? Heeft dat te maken met haar 'geestesziekte'? Heeft het met A. als persoon te maken?
Ik hoef geen antwoord op deze vragen , maar dit lijken me wel zaken die je heel duidelijk voor jezelf op een rijtje moet zetten.
quote:Wauw Moonah... goeie vragen zijn het. Ze zijn voor Hihat bedoeld maar ik denk dat heel veel anderen (ik ook ) in hun eigen situatie iets met deze vragen kunnen. Tnx...!
Op woensdag 8 oktober 2003 14:12 schreef Moonah het volgende:
Lieve Hihat,Natuurlijk hou je nog van je vrouw, je bent toch niet voor niets 11 jaar bij haar geweest? Daar hoef je echt niet verbaasd over te zijn. Ze heeft je vreselijk gekwetst, verraden. Maar jullie liefde zit daar nog onder.
Wat nu te doen? Heel moeilijk. Ik kan alleen voor mezelf spreken.
Ik heb me eens tijdens een lange relatie waarin ik twijfelde bedacht:
Het gaat niet om hoe het was, wat we hebben gehad, of hoe het zou kunnen zijn. Het gaat erom hoe het nu ís, en zie ik daar perspectief in.Je herinneringen zullen blijven, welke keuze je uiteindelijk ook maakt. Vergis je niet, een verleden kun je ook met een ander opbouwen.
Feit dat jij prima in staat bent je eigen leven te leiden, maakt je in deze situatie alleen maar sterker.Wát is het aan X dat je nog met haar verder zou willen? Specifieke dingen van haar? Wat kan zij toevoegen aan jouw leven?
Krijgt ze structureel hulp? Of is de medicatie tijdelijk? Gaan jullie verder met die gesprekken bij die psycholoog? Een soort relatietherapie? Denk je ooit over de pijn heen te komen? Zul je haar ooit nog kunnen vertrouwen? Of is er iets wezenlijk kapot gemaakt? Weet je eigenlijk al waarom ze met A. is geweest? Is dat te wijten aan zaken die ze miste in jullie relatie? Heeft dat te maken met haar 'geestesziekte'? Heeft het met A. als persoon te maken?Ik hoef geen antwoord op deze vragen
quote:Ach, ik ben geen onbezonnen maagdelijke tiener meer.
Op woensdag 8 oktober 2003 14:26 schreef Blinky het volgende:[..]
Wauw Moonah... goeie vragen zijn het. Ze zijn voor Hihat bedoeld maar ik denk dat heel veel anderen (ik ook ) in hun eigen situatie iets met deze vragen kunnen. Tnx...!
quote:
Op woensdag 8 oktober 2003 13:42 schreef milagro het volgende:[..]
exactly.
het loslaten van de oneerlijkheid van alles.
dat is iets waar men te lang aan blijft hangen.
het was oneerlijk, hoe kon hij/zij dit doen.
ik heb dit niet verdiend etc etc.het oneindige zoeken naar antwoorden die toch niet komen en als ze komen alleen maar meer verdriet en verwarring brengen.
ik ben wel een voorstander van heel diep rouwen, helemaal los gaan, kort en hevig, tot op de bodem gaan, alles eruit.
zich bij aansluit. Did that, posible do it again, wearing the t-shirtquote:Wat waren jouw antwoorden eigenlijk?
Op woensdag 8 oktober 2003 14:39 schreef Moonah het volgende:[..]
Ach, ik ben geen onbezonnen maagdelijke tiener meer.
quote:Ik ben niet voor niks met haar getrouwd. Als het aan mij lag was het zo nooit gelopen.
Op woensdag 8 oktober 2003 14:12 schreef Moonah het volgende:Wát is het aan X dat je nog met haar verder zou willen? Specifieke dingen van haar? Wat kan zij toevoegen aan jouw leven?
quote:Ze kreeg al structureel hulp, maar zelfs daar heeft ze een kletsverhaaltje opgehangen. Nu doet ze dat niet meer. Ze heeft dan ook voornamelijk tegen zichzelf zitten liegen.
Krijgt ze structureel hulp? Of is de medicatie tijdelijk?
De medicatie is tijdelijk (enkele maanden), maar het wordt nog niet uitgesloten dat ze dat levenslang zal moeten blijven gebruiken (heeft haar moeder ook, net als haar oma).
quote:We zijn drie keer samen geweest, de komende weken ga ik alleen. Daarna eventueel weer samen, mits ik daartoe beslis.
Gaan jullie verder met die gesprekken bij die psycholoog? Een soort relatietherapie?
quote:Ja. Met of zonder haar. Ik weet dat ik zelf heel betrouwbaar ben. Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Vertrouwen zit denk ik in jezelf, niet in iemand anders. Mijn onbevangenheid raak ik niet kwijt. Misschien ben ik zelfs wel naief op dat punt. Leen ook altijd geld uit aan mensen, terwijl ik soms weet dat ik het nooit meer terug zie.
Denk je ooit over de pijn heen te komen? Zul je haar ooit nog kunnen vertrouwen? Of is er iets wezenlijk kapot gemaakt?
quote:X zat de afgelopen jaren zo met zichzelf in de knoei, dat besprak ze ook met iedereen die het maar horen wilde. Blijkbaar was A een goede luisteraar die begripvol reageerd, waar ik dat niet altijd (meer) deed, gezien de wispelturigheid van X. Hieruit is een verliefdheid ontstaat waar ze zich geen raad mee wist. Durfde het niet aan mij te vertellen, bang voor de reactie.
Weet je eigenlijk al waarom ze met A. is geweest? Is dat te wijten aan zaken die ze miste in jullie relatie? Heeft dat te maken met haar 'geestesziekte'?
Ze wijt het aan haar eigen onzekerheid. Ze is makkelijk te manipuleren en heel gevoelig voor aandacht. Van mij had ze het idee dat ik haar 'probleem' niet begreep. Dat klopt ook, want ze heeft nooit duidelijk gezegd wat het probleem was, steeds werd het weer anders omschreven tot ik er tureluurs van werd. Ze heeft met die verliefdheid eerder een soort schijnwereldje opgericht waarin alles mooi en aardig was.
quote:X geeft zelf aan dat dat niet zo is. Ieder ander die haar aandacht had gegeven zou hetzelfde gevoel bij haar veroorzaakt hebben. Alleen zijn mijn andere vrienden niet zo dat ze daar min of meer gebruik van zouden maken. Toen puntje bij paaltje kwam heeft X gevraagd aan A of ze bij mij weg zou gaan voor hem. Dat bleek A helemaal niet te willen, die vond het wel goed zo. Dat was een (veel te late) eyeopener voor X.
Heeft het met A. als persoon te maken?
Toen heeft ze besloten om mij te verlaten. Liever vertrekken met haar geheim dan het opbiechten. Door gewetenswroeging is het er toch twee dagen later uitgekomen. Dat heeft haar doen inzien dat ze op de vlucht ging voor zichzelf in plaats van voor mij.
quote:Doe ik toch. Wordt het voor mezelf ook duidelijker.
Ik hoef geen antwoord op deze vragen
Raar volk hoor, die onderwijzers....
Het lijkt enerzijds zo makkelijk om te zeggen 'is goed, kom maar terug' maar aan de andere kant, dit is niet voor niets gebeurd, en heeft zeker wel zijn invloed ook op jou gehad.
Ik kan me voorstellen dat je nog heel veel voor haar voelt, zoals je zelf al zei, anders was je 11 jaar geleden ook niet voor haar gevallen.
Maar ja, hoe lang gaat het goed? Wat zijn de risico's als ze weer terugvalt in haar oude gedrag. ik probeer niet moedwillig negatief te doen, het zijn alleen wat dingen die me te binnen schieten
Ik neem aan dat je niet 'zonder slag of stoot' terug zal gaan naar de oude situatie, maar ik zou het iig even heel rustig aan proberen (als dat is wat je wil). Eerst maar eens voorzichtig kijken waar alles toe gaat leiden.
Bedenk dat jij ook tijd nodig hebt om dit te verwerken voor je weer verder gaat.
Je vrouw heeft een goed stel hersens. Met de juiste therapie, met een gedegen motivatie (niet zo zeer voor jou en om het huwelijk te redden, maar met name voor zichzelf
) is het mogelijk om wezenlijk te veranderen. Om situaties anders te leren benaderen. Om gedrag en gevoelens onder controle te krijgen.Nog iets:
quote:Hoe zwaar weegt dit voor je? Is het alleen aantrekkelijk als tweede optie (als jullie dus zouden gaan scheiden), of verheug je je er daadwerkelijk op?
Op woensdag 8 oktober 2003 13:29 schreef Hihat het volgende:
ik kom geen aandacht tekort als ik bijvoorbeeld op stap ga en leg makkelijk contacten. Dat vooruitzicht vind ik zelfs wel spannend.
quote:Op het moment dat ik achteraf merk dat het al een aantal jaren niet lekker heeft gezeten, vind ik dat die jaren weggegooid zijn en waarom?
Op woensdag 8 oktober 2003 13:06 schreef DaBeetle het volgende:[..]
Over weggegooide delen van mn leven spreek ik dus nooit bij mezelf he. Hoe kut het ook gegaan is, ik heb dr altijd van geleerd. Ik vraag me wel eens af waar ik gestaan zou hebben als ik nooit door dalen gegaan zou zijn zelfs. Vast niet waar ik nu sta...
[...]
1 of 2 mensen zijn dus blijkbaar ongelukkig geweest (of iig niet gelukkig). Die situatie heeft zijn weerspiegelingen op andere factoren in het leven (denk aan je werk, je emotionele staat etc., stress-levels bij mensen).
Ik had het veel liever eerder op tafel gehad: dan had OF de beslissing uit elkaar te gaan eerder genomen kunnen worden OF er had nog gewerkt kunnen worden aan de relatie terwijl dat nu te laat kwam.
Als de beslissing om uit elkaar te gaan eerder was genomen, had ik eerder kunnen werken aan de rest van mijn leven, terwijl ik nu een aantal jaren stil heb gestaan en alleen eigenlijk een portie ergenis aan de situatie heb overgehouden die ik niet goed kon plaatsen (waar komt dit vandaan? wat doe ik eraan? etc.)
quote:Ik mag dan misschien jong zijn, maar ik ben dus wel bang dat ik alleen blijf. Heel gek misschien en het is echt niet het ergste wat je kunt overkomen, maar toch...ik ben nou niet echt de knapste jongen en mijn ex was de eerste (en vooralsnog ook de enige) die echt belangstelling in mij toonde op het gebied van relaties.
[...]
En de opmerking... 'Ben al 27'... So What? Je bent nog jong hoor. Ik ben 28 en gewoon happy single. Tuurlijk zijn er dingen die ik mis, maar die komen zo af en toe wel langs hoor. Merk zelfs dat ik veeleisender geworden ben en beter weet wat ik wel en niet wil nu door alle negatieve dingen die ik meegemaakt heb op t gebied van relaties. En me zorgen maken over dat ik al 28 ben???
[...]
Daarnaast ben ik ook niet echt iemand die gemakkelijk nieuwe contacten legt. Hierbij hebben de gebeurtenissen van de afgelopen 18 maanden trouwens ook niet echt aan bijgedragen
Edit: tikfoutje
[Dit bericht is gewijzigd door PdeHoog op 08-10-2003 22:36]
quote:Vertel mij dan maar eens hoe!!!
Op woensdag 8 oktober 2003 13:42 schreef milagro het volgende:[..]
exactly.
het loslaten van de oneerlijkheid van alles.
dat is iets waar men te lang aan blijft hangen.
het was oneerlijk, hoe kon hij/zij dit doen.
ik heb dit niet verdiend etc etc.het oneindige zoeken naar antwoorden die toch niet komen en als ze komen alleen maar meer verdriet en verwarring brengen.
ik ben wel een voorstander van heel diep rouwen, helemaal los gaan, kort en hevig, tot op de bodem gaan, alles eruit.
Dit zijn nou precies de dingen waar ik veel last van heb de laatste tijd en ik kan de knop echt niet omzetten .
Ik heb best wel het gevoel dat er iets afgerond moet worden en dat dat nooit meer gaat gebeuren. Er blijven dus open eindjes zweven en daar kan ik niet zo heel goed tegen.
quote:Verheugen is een groot woord. Maar ik zie ook wel in dat als ik besluit om te scheiden een 'nieuw' leven ook nieuwe kansen biedt. Laat ik het zo zeggen: ik ben er niet bang voor. Misschien wel een kans op iets beters, al kan ik me dat nu nog niet voorstellen. En mijn gevoel daarover wisselt zo ongeveer per dag.
Op woensdag 8 oktober 2003 17:12 schreef Moonah het volgende:Nog iets:
[..]Hoe zwaar weegt dit voor je? Is het alleen aantrekkelijk als tweede optie (als jullie dus zouden gaan scheiden), of verheug je je er daadwerkelijk op?
quote:PdeHoog ik denk te weten wat je voelt, omdat ik in een dergelijke situatie heb gezeten. Na een paar weken kwam ik er door veel praten met anderen achter dat ik voornamelijk met twee dingen bezig was, namelijk het afzetten tegen m'n ex en het kweken van een negatief zelfbeeld. Die twee zijn niet helemaal los te zien.
Op woensdag 8 oktober 2003 22:23 schreef PdeHoog het volgende:Ik mag dan misschien jong zijn, maar ik ben dus wel bang dat ik alleen blijf. Heel gek misschien en het is echt niet het ergste wat je kunt overkomen, maar toch...ik ben nou niet echt de knapste jongen en mijn ex was de eerste (en vooralsnog ook de enige) die echt belangstelling in mij toonde op het gebied van relaties.
Daarnaast ben ik ook niet echt iemand die gemakkelijk nieuwe contacten legt. Hierbij hebben de gebeurtenissen van de afgelopen 18 maanden trouwens ook niet echt aan bijgedragen
Op een bepaald moment wilde ik wel een relatie met (bijna) iedereen die ik tegenkwam, alleen maar om te bewijzen dat ik 'het nog kon'. En het liefst zo dat m'n ex het zou merken.
Toen ben ik in gaan zien dat ik verkeerd bezig was. Ik moest los zien te komen van m'n ex. Toen heb ik alles wat me dwars zat opgeschreven en vervolgens voor mezelf alles overdacht. Langzaam kwam ik toen tot de conclusie dat ik m'n tijd zat te verdoen. Ik moest juist iets moois maken van m'n leven nu, niet continu afvragen wat er fout was gegaan. Of het nou wel of niet terecht was, of wel of niet eerlijk, het maakte niet meer uit. Ik had in iedere situatie gehandeld zoals het op dat moment goed was, en had het dus niet anders kunnen doen.
Dat heeft me het inzicht gegeven om verder te gaan. Ik ben wie ik ben, en zo ga ik een relatie in. Ja, ik ben kwetsbaar, maar dat is beter dan niet openstaan voor mensen en relaties.
Het leuke is dat je dat dan ook uitstraalt, en weer mensen aantrekt. Er bleek toen zelfs dat een goede vriend veel meer gevoelens voor me had, maar ze nooit had durven tonen omdat "ik nog zo met m'n ex bezig was"!!
Het is geen handleiding, maar wilde je dit toch graag laten horen.
quote:stomme vraag misschien, maar wat bedoel je precies met het afzetten tegen je ex? Ik kan me er ff niets bij voorstellen (kan ook aan het tijdstip liggen hoor
Op donderdag 9 oktober 2003 00:03 schreef Emily het volgende:[..]
PdeHoog ik denk te weten wat je voelt, omdat ik in een dergelijke situatie heb gezeten. Na een paar weken kwam ik er door veel praten met anderen achter dat ik voornamelijk met twee dingen bezig was, namelijk het afzetten tegen m'n ex en het kweken van een negatief zelfbeeld. Die twee zijn niet helemaal los te zien.
). Dat kweken van dat negatieve zelfbeeld klopt wel een beetje, hoewel dat nergens voor nodig is. Ik krijg van meerdere kanten het signaal dat ik er best leuk uit zie, maar toch heb ik wat moeite met dat te geloven. Foutje in de programmering zullen we dat maar noemen.
quote:Ik heb idd een periode gehad dat ik dat ook wilde. Vooral toen zij net een nieuwe vriend had. Inmiddels heb ik, hoewel ik een vriendin best mis, voor mezelf besloten dat ik voorlopig eigenlijk geen relatie wil.
Op een bepaald moment wilde ik wel een relatie met (bijna) iedereen die ik tegenkwam, alleen maar om te bewijzen dat ik 'het nog kon'. En het liefst zo dat m'n ex het zou merken.[...]
Een van de redenen hiervoor is dus de situatie die je net beschreef. Ik vind het gewoon niet eerlijk om een ander in een relatie te wringen waarin ik het alleen zou doen om mijn ex te laten zien dat ik het ook kan (en liefst beter dan zij).
Een andere reden is dat dit voor mij dus eigenlijk een stuk rust creeert. Helaas voor mij zie ik af en toe een leuke vrouw waar ik wat meer gevoelens voor heb dan voor een willekeurig andere dame. Op dat moment gaan alle principes en goeie voornemens overboord en gaat het weer helemaal mis. Ik heb dit tot op heden 2x meegemaakt en beide keren was het geen succes (wel gevoelens, geen 'date' ).
quote:Ik ben mezelf er inmiddels terdege van bewust dat ik hier niets mee opschiet, dat ik mijn ex niet terug krijg en dat ik op deze manier ook werkelijk geen stap verder kom. Waar ik grote moeite mee heb is het nemen van de volgende stap: het opzij zetten van alle ellende en gewoon verdergaan.
Toen ben ik in gaan zien dat ik verkeerd bezig was. Ik moest los zien te komen van m'n ex. Toen heb ik alles wat me dwars zat opgeschreven en vervolgens voor mezelf alles overdacht. Langzaam kwam ik toen tot de conclusie dat ik m'n tijd zat te verdoen. Ik moest juist iets moois maken van m'n leven nu, niet continu afvragen wat er fout was gegaan. Of het nou wel of niet terecht was, of wel of niet eerlijk, het maakte niet meer uit. Ik had in iedere situatie gehandeld zoals het op dat moment goed was, en had het dus niet anders kunnen doen.
Ik quote hier ff milagro:
quote:Op de een of andere manier krijg ik het niet voor elkaar om die keuze te maken en ik vind dat heel vervelend. Ik heb mezelf meerdere malen een schop gegeven om verder te gaan met leven, maar dan gebeurt er weer wat en dan gaat het mis.
Op woensdag 8 oktober 2003 13:12 schreef milagro het volgende:[...]
maar men maakt het vaak langer dan nodig is, blijft hangen in verdriet en negativiteit en passiviteit
en dan wordt het dus een keuze.loslaten is een keuze.
quote:Ik ben van nature erg voorzichtig. Ik moet eerst mensen leren kennen wil ik open staan voor ze. Ik wil niet kwetsbaar zijn voor iedereen, maar alleen voor die mensen die het, naar mijn idee, verdienen. Er zijn er zat die er rustig op loshakken zonder dat ze beseffen wat ze aanrichten.
Dat heeft me het inzicht gegeven om verder te gaan. Ik ben wie ik ben, en zo ga ik een relatie in. Ja, ik ben kwetsbaar, maar dat is beter dan niet openstaan voor mensen en relaties.Het leuke is dat je dat dan ook uitstraalt, en weer mensen aantrekt. Er bleek toen zelfs dat een goede vriend veel meer gevoelens voor me had, maar ze nooit had durven tonen omdat "ik nog zo met m'n ex bezig was"!!
Ik moet eigenlijk een balans weten te vinden tussen de voorzichtigheid en de kwetsbaarheid. Ik denk echter dat ik dan eerst die ellende met de ex achter me moet hebben gelaten en wat beter in mijn vel moet zitten.
quote:Ik vond het wijze woorden. Dank je wel
Het is geen handleiding, maar wilde je dit toch graag laten horen.
.quote:Dit is op het punt waar je nu zit ook wel waar. Maar... stel dat je die beslissing op tijd genomen had. Was je dan gelukkiger geweest? En hoezo aan de rest van je leven werken? Dat doe je toch elke dag? Laat ik wel stellen... Ik heb ook zo gedacht hoor. Vragen als "waarom heb ik haar toen niet gewoon in Groningen achtergelaten en in mn 1tje naar Den Haag gegaan?". Maar maken die vragen nog wat uit? Stel dat ik dat niet gedaan had had ik bij een volgende partner zaken misschien niet gezien en foute beslissingen genomen! Het leven is een leerproces En ja, fouten zijn er om van te leren he.
Op woensdag 8 oktober 2003 22:23 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Op het moment dat ik achteraf merk dat het al een aantal jaren niet lekker heeft gezeten, vind ik dat die jaren weggegooid zijn en waarom?
1 of 2 mensen zijn dus blijkbaar ongelukkig geweest (of iig niet gelukkig). Die situatie heeft zijn weerspiegelingen op andere factoren in het leven (denk aan je werk, je emotionele staat etc., stress-levels bij mensen).
Ik had het veel liever eerder op tafel gehad: dan had OF de beslissing uit elkaar te gaan eerder genomen kunnen worden OF er had nog gewerkt kunnen worden aan de relatie terwijl dat nu te laat kwam.
Als de beslissing om uit elkaar te gaan eerder was genomen, had ik eerder kunnen werken aan de rest van mijn leven, terwijl ik nu een aantal jaren stil heb gestaan en alleen eigenlijk een portie ergenis aan de situatie heb overgehouden die ik niet goed kon plaatsen (waar komt dit vandaan? wat doe ik eraan? etc.)
quote:Alsof ik zo'n lekker ding ben. Maar goed, zelfs dan zal je merken (tis al genoemd geloof ik) dat als je lekker je zelf bent en beetje normaal overkomt de dames echt wel komen hoor. Het gekke bij mij is alleen altijd dat precies is op de momenten dat ik al verliefd ben... Zouden de dames t ruiken of zo?
Ik mag dan misschien jong zijn, maar ik ben dus wel bang dat ik alleen blijf. Heel gek misschien en het is echt niet het ergste wat je kunt overkomen, maar toch...ik ben nou niet echt de knapste jongen en mijn ex was de eerste (en vooralsnog ook de enige) die echt belangstelling in mij toonde op het gebied van relaties.Daarnaast ben ik ook niet echt iemand die gemakkelijk nieuwe contacten legt. Hierbij hebben de gebeurtenissen van de afgelopen 18 maanden trouwens ook niet echt aan bijgedragen
Edit: tikfoutje
En om even terug te komen wat ik eerder in deze post zei... Je zegt t nu een jaar TE lang doorgezet te hebben... Je bent nu 27... Stel eens dat je t een jaar geleden opgegeven had... En je zou nu n relatie krijgen... en over 4 jaar n twijfel hebben... en er dan voor blijven vechten omdat je dat jaar wat je nu meegemaakt hebt dan niet meegemakt had... Dan was je 32 en alleen...
quote:Het kan ook anders he... Je hebt er wat meer geluk voor nodig, maar de voldoening die het geeft....
Op donderdag 9 oktober 2003 01:32 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Ik heb idd een periode gehad dat ik dat ook wilde. Vooral toen zij net een nieuwe vriend had. Inmiddels heb ik, hoewel ik een vriendin best mis, voor mezelf besloten dat ik voorlopig eigenlijk geen relatie wil.
Een van de redenen hiervoor is dus de situatie die je net beschreef. Ik vind het gewoon niet eerlijk om een ander in een relatie te wringen waarin ik het alleen zou doen om mijn ex te laten zien dat ik het ook kan (en liefst beter dan zij).
1 van de redenen dat mn ex op mij uitgekeken was was dat ik n zootje maakte van mn leven... Die vriend van me voor wie ze me dumpte had alles zoooveel beter voor elkaar... (Tja, wat wil je als je mammie je kamer nog opruimt).. Maar goed... Ik mn leven maar even compleet om gegooid, en toen maar even uitgebreid mn leasebakkie en pakkie enz aan haar gedemoot. Waarom? Omdat ik wist dat ik in een klap alles had wat ze zo graag wilde...
En dat zonder anderen er in mee te trekken.[Dit bericht is gewijzigd door DaBeetle op 09-10-2003 07:22]
quote:Thanx. En ook al denk ik er echt zo over, ik vind het nog steeds moeilijk om alleen te zijn. Ook zie ik haar 3x per week helemaal vrolijk (ook tegen mij) alsof er niets aan de hand is. Het gaat al een stuk beter met me en de angst voor het eeuwige celebaat is ook al afgenomen (ben pas 22 ipv 27/28). Toch ben ik nog erg jaloers als ze met een andere jongen praat/lacht. Ik ben bang dat ik opnieuw in een gat zal vallen als ze een ander heeft. Zelf zegt ze dat dit niet zo snel zal hebben en dat ik tegen die tijd al lang iemand anders heb. Ik denk echter dat zij eerder een ander heeft dan dat ik over haar heen ben en ik wil er echt geen race van gaan maken, maar toch hoop ik dat ik tegen die tijd ook echt een ander heb en voor DIE persoon heb gekozen. In ieder geval hoop ik dat ik er dan wel helemaal overheen ben.
Op dinsdag 7 oktober 2003 12:40 schreef Eisselstijn het volgende:
Mooie signature Goldmember! Erg toepasselijk.
Al ben ik hard op weg om haar helemaal los te laten, toch mis ik haar vaak enorm en fantaseer ik soms nog over hoe het zou zijn als ze me zou vragen om het nog eens te proberen. Het feit dat ik haar zo vaak zie, maakt het er best moeilijk op, maar het kan niet anders. Zelf wil ze HEEEL graag goede vrienden blijven (wat op dit moment redelijk lukt), maar er komt dan waarschijnlijk een dag dat wij dan lekker een filmpje pakken, waarna zij naar haar vriend gaat en ik weer lekker alleen naar huis ga.
Het zit zo: eergister definief afgesproken om (voorlopig) helemaal geen contact meer te hebben. Vandaag begon ze toch weer tegen me te praten op msn, terwijl ik haar toch al wel uit mijn lijst had gehaald. Maar goed ik kon het toch niet laten om niet te reageren, al heb ik wel gezegd dat ze me met rust moet laten, dat kon ze maar niet begrijpen ofzo... Ik vertelde haar dat ze me het zo heel moeilijk maakt en dat ik het zo nooit voor mezelf kan afsluiten, ook zei ik (niet zo aardig) dat mijn gevoel voor haar wel zou slijten, zoiets of in die richting....
Belde ze dus meteen op, ik toch maar weer opnemen Toen zei ze dat ze er allemaal niks van begreep, ik nog maar eens duidelijk maken dat contact met haar mij geen goed deed, voelde gelijk ook drie keer zo slecht. Ik heb juist een beetje kortaf gedaan aan de telefoon,
Maar later op msn bleef ze maar zeggen hoeveel ze om me gaf en dat ze wel vrienden willen blijven, en nog meer dingen waar ik erg gevoelig voor ben. Ze zei dat ze het me graag allemaal persoonlijk kon vertellen maar ze moest wel weg, of ik dan nog even meeliep naar de bus...
Hmmm, zwak als ik ben, toch maar op ingegaan en haar toch maar geprobeerd uit te leggen dat ik nu echt voor mezelf wil kiezen en dat contact met haar mij geen goed doet. Dan zegt ze altijd: 'maar over een paar maanden kan het toch wel weer?' En nu werd ik daar zo moe van, dat ik nee heb gezegd, dat ik haar nooit meer wil zien, dat we het beter hierbij kunnen laten.
Ze begreep het allemaal niet meer, maar ik hoop dat ze nu eindelijk een keer gaat nadenken over ons... Toen we daar op de bus zaten te wachten ben ik maar weggelopen omdat we elkaar toch niks te zeggen hadden.
Maar... nu ben ik gewoon bang dat ik er spijt van krijg. Nu voelt het wel goed omdat ik denk dat ik het zo wel beter voor mezelf kan afsluiten. En geen contact zal me alleen maar goed doen, maar ik ben bang dat ik nu misschien iets heb beschadigd wat nooit meer goed komt...
Ik kan er nu toch niks meer aan doen en contact met haar zoeken zal ik ook niet meer doen, al is dat af en toe wel enorm moeilijk en echt even doorbijten, ik hoop dat ik sterk blijf.
[Edit] Feit is gewoon dat ik niet goed weet of ik dat nooit meer wil, of dat ik later wel behoefte aan zal krijgen, nu doet het me gewoon geen goed, maar later misschien wel en dan kan het misschien niet meer. Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat we dan gewoon zo erg uit elkaar zijn gegroeid en ik toch nooit kan vergeten wat ze gedaan heeft dat ik geen contact meer wil, maar aan de andere kant kan het me misschien wel goed doen, omdat ik toch altijd wel goed met haar kon praten en het vaak wel heel gezellig was...
Ik heb het ook een beetje gedaan om nu een keer een daad te stellen, zodat ze misschien een keer beseft hoe moeilijk ze het steeds weer maakt voor mij doordat ze onduidelijk is en de hoop die ik daardoor toch weer krijg. Al heb ik op dit moment eigenlijk nergens meer hoop op met haar... [/edit]
[Dit bericht is gewijzigd door Ambivalent op 09-10-2003 16:32]
quote:* slaakt een zucht * af en toe weet ik het ook allemaal niet meer hoor. Achteraf gezien, nu ik alle symptomen van de afgelopen 4-6 jaar eindelijk kan plaatsen, vind ik dat ze mij veel te lang aan het lijntje heeft gehouden. Ze heeft gesuggereerd van mij te houden als in een relatie, terwijl het meer op een broer-zus-relatie leek. Ik, met mijn oogkleppen op omdat ik met hele andere dingen bezig was, heb dit totaal genegeerd en daar heb ik heel veel spijt van. Misschien had ik idd wel het besluit genomen eerder bij haar weg te gaan of misschien had zij het besluit wel eerder genomen dan.
Op donderdag 9 oktober 2003 07:13 schreef DaBeetle het volgende:[..]
Dit is op het punt waar je nu zit ook wel waar. Maar... stel dat je die beslissing op tijd genomen had. Was je dan gelukkiger geweest? En hoezo aan de rest van je leven werken? Dat doe je toch elke dag? Laat ik wel stellen... Ik heb ook zo gedacht hoor. Vragen als "waarom heb ik haar toen niet gewoon in Groningen achtergelaten en in mn 1tje naar Den Haag gegaan?". Maar maken die vragen nog wat uit? Stel dat ik dat niet gedaan had had ik bij een volgende partner zaken misschien niet gezien en foute beslissingen genomen! Het leven is een leerproces En ja, fouten zijn er om van te leren he.
[..]
Het is deels ook mijn eigen schuld denk ik. Zij gaf aan dat ze dit niet durfde aan te stippen omdat ik nou niet echt makkelijk in de omgang ben en af en toe best flink boos kon worden. Daar was ze een beetje bang voor.
Toen het tegen het einde liep (da's dus december 2001) begon ik zelfs aan kinderen te denken. Toen was het voor haar eigenlijk al een gesloten boek, maar liet ze het doorgaan om mij aan het idee te laten wennen dat ze weg zou gaan. Ze probeerde me voor te bereiden zeg maar. Waar ik vooral van baal is dat ik het niet aan zag komen en dat ik er niets meer aan kon doen.
Ik weet iig niet of ik gelukkiger zou zijn als ik er eerder uitgestapt zou zijn. Wel had ik het eerder willen weten om er nog voor te kunnen vechten. Dat was nou een hopeloze zaak.
Ik ben het overigens wel met je eens dat dit soort dingen bij het leven hoort en dat je er zeker van leert.
quote:* slaakt nog een diepere zucht * Mee eens, mee eens! Het had net zo goed over een jaar of vier kunnen gebeuren. Overigens was het niet een jaar, maar een jaar of 3, 4 en dat scheelt nogal wat.
[..]
Alsof ik zo'n lekker ding ben. Maar goed, zelfs dan zal je merken (tis al genoemd geloof ik) dat als je lekker je zelf bent en beetje normaal overkomt de dames echt wel komen hoor. Het gekke bij mij is alleen altijd dat precies is op de momenten dat ik al verliefd ben... Zouden de dames t ruiken of zo?En om even terug te komen wat ik eerder in deze post zei... Je zegt t nu een jaar TE lang doorgezet te hebben... Je bent nu 27... Stel eens dat je t een jaar geleden opgegeven had... En je zou nu n relatie krijgen... en over 4 jaar n twijfel hebben... en er dan voor blijven vechten omdat je dat jaar wat je nu meegemaakt hebt dan niet meegemakt had... Dan was je 32 en alleen...
[..]
(Overigens of jij een lekker ding bent, kan ik niet beoordelen hoor . Dat laat ik over aan de vrouwen op dit forum)
quote:Werkt niet bij mijn ex. Ze is niet zo materieel ingesteld. En ze is helemaal gelukkig met haar nieuwe vriend, die er goed uitziet, sportief is, een eigen bedrijf heeft, heel rustig is, heel aardig is, goed in bed is.....kortom: alles wat bij mij niet goed was!
Maar goed... Ik mn leven maar even compleet om gegooid, en toen maar even uitgebreid mn leasebakkie en pakkie enz aan haar gedemoot. Waarom? Omdat ik wist dat ik in een klap alles had wat ze zo graag wilde...
* kijkt sip * volgens mij zou nu het moment zijn om te zeggen dat gedane zaken geen keer nemen. Gewoon die stekker eruit trekken van dat gevoel kan ik nog steeds niet en ik weet dat ik mijn tijd ermee verdoe. Ik denk ook dat dit een remmende factor is om een nieuwe vriendin te vinden omdat je dit toch uitstraalt (denk ik).
Waar ik denk ik maar mee ga proberen te stoppen is het proberen een antwoord te vinden op het waarom en hoe het beter had kunnen gaan. Dat resulteert toch nergens in, dus idd een beetje zonde van de tijd.
Het is op zich wel vervelend. Ik heb me tijden niet zo onzeker / vertwijfeld / verlaten etc. gevoeld, maar op de een of andere manier is het weer helemaal terug. Misschien is het het weer, misschien komt het wel door jullie?
quote:3 weken voor ze me dumpte had ZIJ een vakantie voor ons 2 geboekt naar de Franse Atlantische kust... Een week later had ik 2 verlovingsringen klaarliggen... Die zonsondergangen daar...
Op donderdag 9 oktober 2003 23:48 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Toen het tegen het einde liep (da's dus december 2001) begon ik zelfs aan kinderen te denken. Toen was het voor haar eigenlijk al een gesloten boek, maar liet ze het doorgaan om mij aan het idee te laten wennen dat ze weg zou gaan. Ze probeerde me voor te bereiden zeg maar. Waar ik vooral van baal is dat ik het niet aan zag komen en dat ik er niets meer aan kon doen.
Maar goed... Ben uiteindelijk alleen gegaan en die ringen liggen nu op de bodem daar ergens....quote:Ik hoop niet dat je met 'er voor vechten' bedoeld 'je volledig aan haar ideaalbeeld aanpassen'. Een gedachte die mij ook gespeeld heeft toen... Ik kon het allemaal wel en ik kon me wel zo gedragen... Maar die gedachtes zijn snel gesleten... Tis erg simpel.. IK ben IK en IK blijf IK en de ander heeft IK maar te respecteren... Tuurlijk... je kan wel naar elkaar toe groeien, maar volledig aanpassen aan de wensen van anderen... NEVER
Ik weet iig niet of ik gelukkiger zou zijn als ik er eerder uitgestapt zou zijn. Wel had ik het eerder willen weten om er nog voor te kunnen vechten. Dat was nou een hopeloze zaak.Ik ben het overigens wel met je eens dat dit soort dingen bij het leven hoort en dat je er zeker van leert.
[..]
quote:Nou dam....
(Overigens of jij een lekker ding bent, kan ik niet beoordelen hoor
nee... daar is dit niet het topic voor...quote:Waarom krijg ik nou het beeld van een ex corpsbal die doordeweeks op de squashbaan en sweekends op het hakkie veld te vinden is? Vrijdagsavonds standaard brallen en borrelen met collega's 'rustig' en 'aardig' is omdat ie te zakelijk ingesteld is en prive daardoor makkelijk door de dames te overlopen is....
Werkt niet bij mijn ex. Ze is niet zo materieel ingesteld. En ze is helemaal gelukkig met haar nieuwe vriend, die er goed uitziet, sportief is, een eigen bedrijf heeft, heel rustig is, heel aardig is, goed in bed is.....kortom: alles wat bij mij niet goed was!
quote:Heel simpel... Het had niet beter kunnen gaan... Tenminste, niet zonder dat jij je identiteit zou verliezen... En dan nog... ik vraag me af hoe lang iemand het met een schoothondje als vriend uithoudt... Ow... Mn ex al 4 jaar...
* kijkt sip * volgens mij zou nu het moment zijn om te zeggen dat gedane zaken geen keer nemen. Gewoon die stekker eruit trekken van dat gevoel kan ik nog steeds niet en ik weet dat ik mijn tijd ermee verdoe. Ik denk ook dat dit een remmende factor is om een nieuwe vriendin te vinden omdat je dit toch uitstraalt (denk ik).Waar ik denk ik maar mee ga proberen te stoppen is het proberen een antwoord te vinden op het waarom en hoe het beter had kunnen gaan. Dat resulteert toch nergens in, dus idd een beetje zonde van de tijd.
En ik had ooit verlovingsringen in mn broekzak zitten voor haar 
quote:Zoek eens een vrolijker topic op zou ik zeggen
Het is op zich wel vervelend. Ik heb me tijden niet zo onzeker / vertwijfeld / verlaten etc. gevoeld, maar op de een of andere manier is het weer helemaal terug. Misschien is het het weer, misschien komt het wel door jullie?
Kop op man!!!! Ga leven en de dames komen met bosjes op je af!!! En gewoon lekker daten en je niet op de eerste de beste storten... Zo kom je op al je dates wat afstandelijk over wat je vaak toch weer interessanter maakt... Natuurlijk niet vertellen dat je zo afstandelijk bent omdat je de rest van de maand nog 3 dates hebt
quote:Thnx
Op vrijdag 10 oktober 2003 07:16 schreef DaBeetle een hoop positieve woorden:
P.S. Wat post jij trouwens walgelijk vroeg en dan al zo vrolijk
quote:Dit probeer ik nu ook weer. Het geeft me een goed gevoel (gisteren tijdens het uitgaan sjans alleen was ze doof dus ik had geen idee hoe ik haar aan kon spreken
Op vrijdag 10 oktober 2003 07:16 schreef DaBeetle het volgende:
...
Kop op man!!!! Ga leven en de dames komen met bosjes op je af!!! En gewoon lekker daten en je niet op de eerste de beste storten... Zo kom je op al je dates wat afstandelijk over wat je vaak toch weer interessanter maakt... Natuurlijk niet vertellen dat je zo afstandelijk bent omdat je de rest van de maand nog 3 dates hebt
). Alleen weet ik niet waar ik op dit moment sta qua verwerking en het openstaan voor een nieuwe relatie.Van mijn vrienden hoor ik regelmatig dat ze vinden dat ik nog steeds (het is al bijna 4 maanden geleden) niet over mijn ex heen ben. Ik weet van mezelf dat ik de situatie geaccepteerd heb. Ik vind mijn vrijgezellenbestaan ook best lekker, omdat ik kan doen en laten wat ik wil. Lekker geen verplichtingen etc... Dus daar kan ik van afleiden dat ik nu geen behoefte aan relatie heb.
Maar tegelijkertijd zat ik de laatste dagen te denken om weer contact met mijn ex op te nemen om te kijken hoe het met haar gaat en weer wat af te spreken. Hierdoor denken mijn vrienden dus ook dat ik nog niet over haar heen ben. Daar hebben ze ook wel een beetje gelijk in, omdat zich bij de gedachte aan een leuke avond met haar een grote glimlach op mijn gezicht tovert en ik kriebels krijg. Er zit dan kennelijk toch nog wat gevoel voor haar in mij.
Gisteren ben ik dus lekker uitgeweest en dan vergeet ik mijn ex weer. Het vrouwelijk schoon ontgaat me niet en er zijn zat vrouwen die ik wel beter wil leren kennen . Ik sta dus voor mijn gevoel wel open voor een relatie, maar ik vraag me dan wel af of dat eerlijk is tegenover diegene, omdat ik nog niet helemaal over mijn ex heen ben. Maar misschien verdwijnen die gedachten over contact met mijn ex zoeken wel als ik een andere vrouw in mijn leven laat.
Er zijn dus veel zaken die tegenstrijdig voelen (waarschijnlijk is het ook een post met tegenstrijdige zaken, maar dit voel ik nu eenmaal...). Al met al zou ik graag duidelijkheid willen hebben. Ik heb het gevoel dat ik me op een kruispunt bevind en drie mogelijkheden heb. Welke het best is weet ik niet, maar er is slechts één manier om daar achter te komen...
Edit: typfoutje verwijderd
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 10-10-2003 14:32]
Sorry.Als ik hem tegen zou komen zou dat wel heel raar en ook engig zijn omdat die ook een poosje terug is opgenomen met psychose.
Ik heb wel voor mezelf het idee dat ik juist naar die plaats moet gaan want het is een niet gezonde koppeling in mijn ogen . Ik belemmer mezelf er ook in en het inderdaad dat ik in mijn ogen mij ook een stukje verleden ontvlucht wat niet echt goed is .
quote:Tja... zit al lekker vroeg op mn werk elke dag (files voor zijn he en lekker vroeg naar huis kunnen) En voor 8 uur is er toch bijna niemand anders dus kan ik ff posten
Op vrijdag 10 oktober 2003 10:39 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Thnx
P.S. Wat post jij trouwens walgelijk vroeg en dan al zo vrolijk
quote:Ho!!! Stop!!! Time out... Wie heeft het hier over een nieuwe relatie? Ga alsjeblieft niet de kroeg in met de gedachte aan relaties he... de dames ruiken het....
Op vrijdag 10 oktober 2003 14:28 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Dit probeer ik nu ook weer. Het geeft me een goed gevoel (gisteren tijdens het uitgaan sjans alleen was ze doof dus ik had geen idee hoe ik haar aan kon spreken
Beetje kleffen enzo is meer dan genoeg toch... je zegt dat je vrijgezellen leven begint te bevallen, dus waarom zou je t gelijk weer opgeven dan? En... n avondje lebberen... maakt t toch niet uit of t wel zo eerlijk is dat je misschien nog niet over je ex heen bent?quote:hoi!
Op vrijdag 10 oktober 2003 19:24 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik ga van de week naar de stad waar die woont , die heb ik ontweken om een heleboel reden juist omdat ik in die tijd daar ook in therapie heb gezeten en ik toch wel bang ben hem tegen te komen , maar niet alleen hem hoor ook andere van de therapie .
Als ik hem tegen zou komen zou dat wel heel raar en ook engig zijn omdat die ook een poosje terug is opgenomen met psychose.
Ik heb wel voor mezelf het idee dat ik juist naar die plaats moet gaan want het is een niet gezonde koppeling in mijn ogen . Ik belemmer mezelf er ook in en het inderdaad dat ik in mijn ogen mij ook een stukje verleden ontvlucht wat niet echt goed is .
waarom wordt ik toch zo aangetrokken door dit soort berichten? is het omdat mijn pa psychiater is, mijn ma pedagoge ik zelf een tijdje geneesknude gestudeert heb en zelf toch ook gewoon in de kreukels heb gelegen? ik wilde dat ik begreep wat het verschil is tussen een psychose hebben een een visionquest. ik voel gewoon heel diep, dat een psychose iets heel positiefs kan zijn, maar dat onze maatschappij er gewoon geen plaats voor heeft. dan overkomt mij iets, wat helemaal nieuw is, wat ik nog nooit eerder zo heb meegemaakt, van binnen, alles nieuw. zo nieuw dat er geen context is in mijn brein, geen referentie, geen verhaal om het in te begrijpen. dan zie ik dat, hoor ik dat en denk ik dat en voel ik dat en het is allemaal zo nieuw, het gaat zo verschrikkelijk diep, raakt mijn ziel, zet die op z'n kop en binnenste buiten en ineens is de wereld binnen en ik buiten. voel, ruik, proef, zie en hoor ik die nare stoffige, stinkende, drukke stad, ervaar ik al die gefrustreerde, agressieve, verwarde en verdrietige gedachten van al die mensen daarin en om mij heen en ik, ik ben maar zo'n klein lichtpuntje, zo'n klein stipje dat danst over de zee van golven, geluiden en indrukken. en alles wat buiten gebeurt, gebeurt ook binnen. ik ben, maar soms zelfs dat niet, soms is er alleen maar 'zijn' en ben ik niet waar ik wezen wil. dan kan ik echt niet meer goed functioneren, de eisen van de maatschappij beantwoorden, dan ben ik bang en klein, afhankelijk en overweldigd. dan is alles te groot geworden en wil ik alleen nog vluchten of vechten, schreeuwen of juist oplossen in het niets. en ook alles en iedereen die ik in die toestand tegen kom, kan ik helemaal doorzien, snap ik van binnen uit, wat ze zelf niet eens zien. ze zien niet hoe vies en stom en dom ze allemaal zijn, ook en vooral al die hulpverleners, die er alleen maar zijn, maar niet zijn.
dan wilde ik in het bos leven, als een kabouter op een paddestoel zitten en bosbessen eten. dan wil ik als een vis tegen de heldere stroom opzwemmen, rennen als een hert tussen de dichte bomen door, jagen, verzamelen, kinderen verwekken op het mos, als een konijn in mijn hol vluchten en slapen, dromen en voelen dat god voor mij zorgt, dat moeder natuur mij beschermt en voedt dat mijn denken weer net zo helder wordt als de sterren in de donkere nacht, dat ik kan huilen onder de maan, samen met de andere wolven. dat ik ben, wie ik ben en dat dat goed genoeg is. mediteren, rust vinden, god in liefde vinden, zijn, zonder zorgen, vandaag en morgen ;-)
ik hou van jullie allemaal en ik wens dat iedereen die ooit in een psychose komt zich dit herinnert; "Hou je rustig, sluit je af, zoek de natuur, laat jezelf vrij, huil, vertrouw god, het is goed. Binnen is waar jij bent."
Ik heb nog wel meer verhalen, maar ik ben eigenlijk heel benieuwd of dit je aanspreekt. het is nu voor mij ook zoeken naar betekenis, en dit is zoals ik het nu zie.
groeten
marc
Het is een hele gezellige avond geworden. Hij heeft gekookt en we
hebben goede gesprekken gehad. Uiteindelijk zijn we ook nog in bed beland en dat was heel 'vreemd'. Want hij hield me steviger vast dan de andere keren en hij zei dat hij het fijn vond. Ik vond het ook fijn maar ik merkte toch dat ik op de een of andere manier een beetje blokkeerde. Ik wist dat hij diezelfde nacht weer weg zou gaan. Hij wist dat ook, hoewel hij zei dat hij wilde blijven. Toch ging hij. De avond was heerlijk geweest, we hadden lekker gegeten. De volgende dag stuurde ik hem een mailtje om te vragen hoe hij het had gevonden, of hij spijt had e.d.
Ik kreeg een mailtje terug. Geen spijt, absolut niet, eigenlijk alleen maar positief, zelfs voor herhaling vatbaar. En hij vroeg wat ik er van had gevonden. Ik heb een hele eerlijke mail gestuurd dat ik enigzins verward was omdat hij nu duidelijk de toenadering zocht en juist op een moment dat ik er niet meer dag en nacht aan dacht. Maar wel dat ik het fijn had gehad.
En toen heb ik iets stoms gedaan. Ik heb na mijn werk een smsje gestuurd met de opmerking dat hij die avond ook nog wel mocht langskomen om film te kijken of iets dergelijks. Maar ik kon het enigzins rechtvaardigen voor mezelf omdat ik die sms uit gevoel had verstuurd. Hij had mij ook uit gevoel gevraagd of hij langs kon komen.
Zijn reactie: 'je gaat te snel. Klam je niet weer vast, dat werkt averrechts.'
Oké, ik ben het met hem eens, ik had die sms ook niet moeten sturen, maar het feit dat ik niet iets uit gevoel kan doen en hij wel, kortom, dat ik me aan hem aanpas, terwijl hij zich niet kon aanpassen aan mij (daarom is de relatie uitgegeaan), vind ik engzins vreemd. Ik heb er nu ook een minder goed gevoel over en ik weet gewoon niet hoe ik het moet interpreteren.
Een zelfde soort geval deed zich gisteravond voor. Ik was uit eten met een goede vriend en het was heel gezellig. Leuk restaurant, lekker eten, lekker wijntje erbij... kaarsjes.... neem ik een slokje van de wijn, kijkt mijn tafelgenoot mij opeens beduusd aan. Dus ik denk nog: heb ik geknoeid ofzo... Vraag hij opeens of ik 'voortaan mijn glas aan de onderkant zou willen vasthouden'. Dit terwijl ik het glas tussen de andere glazen vandaan had geplukt: het was een wat krappe tafel en er stonden ook glazen water, twee glazen Martini en de karafjes met wijn en water.
Maar het feit dat hij op dat moment die opmerking plaatste, heeft me opnieuw over dit alles aan het denken gezet.
Waarom willen (in mijn geval) mannen dat ik me aanpas aan hun wensen? Wil ik dat wel? Hoe zit het met mijn gevoel (in bovenste stukje)? En waarom ben ik zo stom om de rest van de avond inderdaad het glas aan de onderkant vast te houden? Waarom zou ik het niet pontificaal heel boers met twee handen vasthouden? Waarom neem ik nu geen contact meer op mijn mijn ex omdat ik weet dat hij vindt dat het weer te snel gaat? Waarom blokkeerde ik tijdens het vrijen met mijn ex terwijl ik op dat moment niets liever wilde dan me laten gaan?
Misschien is mijn reactie wel overdreven, maar het houdt me nu erg bezig en ik kom er zelf niet zo uit. Misschien dat wat reacties van jullie helpen?
quote:
Op zaterdag 11 oktober 2003 11:12 schreef Blinky het volgende:[..]
Leuk restaurant, lekker eten, lekker wijntje erbij... kaarsjes.... neem ik een slokje van de wijn, kijkt mijn tafelgenoot mij opeens beduusd aan. Dus ik denk nog: heb ik geknoeid ofzo... Vraag hij opeens of ik 'voortaan mijn glas aan de onderkant zou willen vasthouden'.
[..]
Dat is echt bizar. Je bent toch geen klein kind?! Waar bemoeit hij zich mee?Die despoot zou eens flink op z'n plek gewezen moeten worden.
Dat zou voor mij (lees: voor mij = extreem eigenwijs) genoeg reden zijn om te betalen en te maken dat ik wegkom. Blegh.
Nou ja... ik ben geen vrouw hè... misschien scheelt dat. Misschien is hij nog heel ouderwets en vindt hij dat hij elke vrouw nog een beetje hoort 'op te voeden' en 'te corrigeren'.
Maar ik zie hier wel een verschil met die volstrekt opdringerige glas-opmerking en het 'advies' van je ex. In het laatste geval zit er natuurlijk wel wat in. Je hebt hem misschien wel de touwtjes in handen gegeven wat betreft jullie situatie. Hij bepaalt hoe de zaken gaan en het zou niet goed zijn om je nu op hem te storten als een uitgehongerde wolf omdat je toch echt zijn goedkeuring daarover nodig hebt. Over een hoop andere dingen niet, maar daarover wel. In het geval van dat glas heb je geen goedkeuring nodig. Als die jongen je niet accepteert zoals je bent, waarom zou je dan moeite voor hem doen?
Het feit dat je dat toch accepteert en doet wat hij zegt geeft voor mij wel aan dat je makkelijk te beïnvloeden bent en het anderen blijkbaar naar de zin wilt maken. Als ik het zo lees, lijkt het wel alsof je een beetje met alle winden meewaait.
Veel herken ik in jullie verhalen en heb soortgelijks meegemaakt.
Het duurt even voordat je weer alles op een rijtje hebt, maar uiteindelijk komt alles weer goed!!! Het klinkt so cliche, maar het is echt zo.
Treur niet en sla jezelf door deze rotperiode heen.
Voor mij trouwens voorlopig even geen vriendin meer, het alleen zijn heeft ook zo zijn voordelen
Suc6 voor iedereen die het nu moeilijk heeft.. Been there, done that
quote:Ja, daarom besluit ik ook maar om weer af te wachten.
Op zaterdag 11 oktober 2003 12:25 schreef Bombie het volgende:
Ik zie hier wel een verschil met die volstrekt opdringerige glas-opmerking en het 'advies' van je ex. In het laatste geval zit er natuurlijk wel wat in.
Ik wil hem gewoon niet dat opdringerige gevoel geven die hij ook in onze relatie had. Maar eigenlijk weet ik niet wat ik ermee wil bereiken: weer 'toegeven' aan zijn wensen, terwijl hij het niet accepteert als ik dan in mijn enthousiasme weer te ver ga.
quote:Ja, hij heeft vanaf begin af aan alle touwtjes in handen gehad. Ik ben nooit iemand geweest die echt opkomt voor zichzelf, dat ben ik nu een beetje aan het leren. Hoewel het nog niet tot daadwerkelijke acties komt. Ik waai inderdaad met allerlei winden mee en ik ben gelukkig als ik anderen gelukkig zie. Dat is een groot minpunt want op momenten als dit kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet assertiever genoeg ben. Hoewel ik in kleine dingen wel merk dat het beter gaat. En soms geef ik het aan maar niet iedereen pikt het op. Ik heb niet geleerd voor mezelf op te komen en daarin kom ik mezelf nu erg tegen.
Je hebt hem misschien wel de touwtjes in handen gegeven wat betreft jullie situatie. Hij bepaalt hoe de zaken gaan en het zou niet goed zijn om je nu op hem te storten als een uitgehongerde wolf omdat je toch echt zijn goedkeuring daarover nodig hebt. Over een hoop andere dingen niet, maar daarover wel.
quote:Zwak he? Ik wacht liever af dan dat ik eigen beslissingen neem. Het maakt me bang om keuzes te maken en in veel gevallen maak ik die ook niet, laat ik anderen voor mij kiezen, maar nu ik alleen ben gaat die vlieger helaas niet meer op.
In het geval van dat glas heb je geen goedkeuring nodig. Als die jongen je niet accepteert zoals je bent, waarom zou je dan moeite voor hem doen?
Het feit dat je dat toch accepteert en doet wat hij zegt geeft voor mij wel aan dat je makkelijk te beïnvloeden bent en het anderen blijkbaar naar de zin wilt maken. Als ik het zo lees, lijkt het wel alsof je een beetje met alle winden meewaait.
Toen ik mijn ex leerde kennen vond iedereen om hem heen mij vooral een LIEF mens. Maar waarom? Omdat ik altijd aardig ben, met de wind meewaai, enz. Toen werd ik een stuk zekerder en werd het woord 'lief'' niet meer zo vaak gebruikt.
Afgelopen maandag was ik bij diezelfde jongen als het 'glas-incident' in zijn studentenhuis uitgenodigd om te eten en ik maakte ook kennis met zijn huisgenoten. Eerste indruk op een van zijn huisgenoten: 'lief'.
Ik val dus weer terug in dat gedrag terwijl er niemand is om rekening mee te houden, behalve ikzelf. En nog lukt het niet. Moedeloos word ik ervan. Maar als ik me anders ga voordoen, als ik in de mail naar mijn ex de waarheid vertel over die afgelopen nacht...dat ik een beetje verward ben...dan gaat hij ook weer twijfelen over of het wel een goed idee was. En daar heb ik mezelf dan ook weer mee want ik kan het op dat moment niet goed toelichten want de communicatie stopt weer.
Vanochtend werd ik wakker en dacht ik eraan dat het heerlijk zou zijn om geen beslissingen meer te hoeven maken. Er kwamen mogelijkheden in mij op maar daartoe heb ik de moed niet voor denk ik. Alles lijkt gewoon zo zinloos op dit moment. Ik hoop dat dat gevoel snel weer verdwijnt.
Je hoeft geen indruk op mij te maken
Zoals je bent zo is het goed
Uit hetzelfde hout gesneden
Door dezelfde droom gevoed
Ik hoef van jou geen dure verhalen
Geen cliché is aan mij besteed
Jij bent voor mij geschapen
Jij verzacht voor mij het grootste leed
Ik weet nog zo goed dat ik die tekst mijn ex liet lezen en horen. En ik weet ook nog wat voor indruk dat op hem maakte. Dan snap ik gewoon niet wat er verkeerd is gegaan...
quote:Het is dan in ieder geval een goed teken dat je kritisch genoeg naar jezelf bent om op te merken dat je er van baalt dat je niet assertief genoeg bent. Het probleem met zelf gelukkig zijn als je anderen gelukkig ziet is dat je (wat ik al eens had gezegd) afhankelijk wordt van factoren waar je niet echt grip op hebt. Je kunt het ze inderdaad naar de zin maken en ze dan gelukkig zien, maar wat nu als zij nooit vinden dat jij genoeg je best doet voor ze en zij hun ontevredenheid uiten en ongelukkig lijken te zijn als gevolg daarvan. Dan zul je steeds weer méér en méér moeten geven. Ik ben gewoon stellig in mijn mening dat je vrienden er niet horen te zijn voor wat je ze kan geven, maar om wie je bent zónder gelijk vanalles van je te eisen.
Op zaterdag 11 oktober 2003 13:30 schreef Blinky het volgende:[..]
Ik waai inderdaad met allerlei winden mee en ik ben gelukkig als ik anderen gelukkig zie. Dat is een groot minpunt want op momenten als dit kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet assertiever genoeg ben. Hoewel ik in kleine dingen wel merk dat het beter gaat.
quote:Als je het zelf graag anders ziet wél, ja. Je kunt hier in ieder geval zéker sterker in worden!
Zwak he?
quote:Nu heb je de mogelijkheid om daarin ervaring op te doen. Maak daar gebruik van.
Ik wacht liever af dan dat ik eigen beslissingen neem. Het maakt me bang om keuzes te maken en in veel gevallen maak ik die ook niet, laat ik anderen voor mij kiezen, maar nu ik alleen ben gaat die vlieger helaas niet meer op.
quote:Hartstikke goed dat je gewoon zelf tot die conclusie komt, want zo is het maar net. Meestal ben je 'lief' als je dienstbaar bent of anderen niet in de weg loopt en met ze meelult. MIsschien moeten we allemaal wat meer moeite gaan doen om niet overdreven lief te willen zijn.
Toen ik mijn ex leerde kennen vond iedereen om hem heen mij vooral een LIEF mens. Maar waarom? Omdat ik altijd aardig ben, met de wind meewaai, enz. Toen werd ik een stuk zekerder en werd het woord 'lief'' niet meer zo vaak gebruikt.
quote:Het mooiste is natuurlijk als het je geen barst kan schelen wát ze überhaupt van je vinden.
Afgelopen maandag was ik bij diezelfde jongen als het 'glas-incident' in zijn studentenhuis uitgenodigd om te eten en ik maakte ook kennis met zijn huisgenoten. Eerste indruk op een van zijn huisgenoten: 'lief'.
quote:Veel van die hardnekkige patronen zijn ook alleen met veel moeite te veranderen. Blijf je gewoon bewust van die momenten dat het niet gaat zoals je wilt, blijf kritisch tegenover jezelf, en niet mbt wat anderen van je vinden of hoe je volgens hen zou moeten zijn, maar mbt tot wat je voor jezélf wilt bereiken. En wees niet bang om soms klappen te incasseren als sommige mensen je niet 'lief' genoeg vinden en dan met anderen lopen klitten om ze over te halen (door achterklap) om hun oordeel over jou bevestigd te zien. Geef niet toe aan die psychologische manipulatie.
Ik val dus weer terug in dat gedrag terwijl er niemand is om rekening mee te houden, behalve ikzelf. En nog lukt het niet. Moedeloos word ik ervan.
De enige redenen waarom je het dat soort mensen naar de zin zou willen maken is toch dat je niet wilt dat ze jou collectief veroordelen tot het 'niet lief' zijn óf dat je bij de groep zou willen horen, ten koste van jezelf. Voor de rest zijn ze je vriendschap niet waard. En bedenk dat het bij dat soort mensen waarschijnlijk toch nooit genoeg is. Pas als je volledig in dienst staat van hun wensen ben je 'lief'.
quote:Probeer zoveel mogelijk te doen vanuit wie jij bent en denkt ipv wat een ander vervolgens zou kunnen doen of denken.
Maar als ik me anders ga voordoen, als ik in de mail naar mijn ex de waarheid vertel over die afgelopen nacht...dat ik een beetje verward ben...dan gaat hij ook weer twijfelen over of het wel een goed idee was. En daar heb ik mezelf dan ook weer mee want ik kan het op dat moment niet goed toelichten want de communicatie stopt weer.
quote:Hoezo? Het is toch heerlijk om beslissingen te mogen maken? Het geeft je heel veel macht over jouw eigen ontwikkeling, want immers... alles wat je beslist is door jou in gang gezet. Je moet het alleen leren durven! En de gevolgen zul je volledig moeten accepteren, maar dat is makkelijker wanneer je zélf een beslissing hebt genomen dan wanneer iemand anders een beslissing voor je heeft genomen. In het laatste geval kun je niks anders dan alleen die ander iets verwijten. Zo blijf je altijd afhankelijk van een ander en leer je niks van je eigen fouten.
Vanochtend werd ik wakker en dacht ik eraan dat het heerlijk zou zijn om geen beslissingen meer te hoeven maken. Er kwamen mogelijkheden in mij op maar daartoe heb ik de moed niet voor denk ik. Alles lijkt gewoon zo zinloos op dit moment. Ik hoop dat dat gevoel snel weer verdwijnt.
quote:Dank je Marc . Jij schrijft namelijk een boel wat ik ook meemaakte van de ex , die vaak over mij met negatieve gevoelens zat , wat in die psychose zat alleen toenertijd nam ik het persoonlijk op en snapte het niet . Hij had ook tijden dat die helemaal alleen moest zijn en dat kan ik wel begrijpen, maar die psychose was ook door medicaties die die niet meer nam toen ik hem leerde kennen . Ik stopte met therapie toenertijd en hij stopte met medicatie zonder dat ik dat wist. Juist voor de psychose heb ik hem nog gezien , en daarna in de tijd daarna is het heel raar gegaan hoorde ik achteraf , dan liep die in stikheet weer in dikke truien , sjalen etc.
Op zaterdag 11 oktober 2003 10:46 schreef processing het volgende:[..]
hoi!
waarom wordt ik toch zo aangetrokken door dit soort berichten? is het omdat mijn pa psychiater is, mijn ma pedagoge ik zelf een tijdje geneesknude gestudeert heb en zelf toch ook gewoon in de kreukels heb gelegen? ik wilde dat ik begreep wat het verschil is tussen een psychose hebben een een visionquest. ik voel gewoon heel diep, dat een psychose iets heel positiefs kan zijn, maar dat onze maatschappij er gewoon geen plaats voor heeft. dan overkomt mij iets, wat helemaal nieuw is, wat ik nog nooit eerder zo heb meegemaakt, van binnen, alles nieuw. zo nieuw dat er geen context is in mijn brein, geen referentie, geen verhaal om het in te begrijpen. dan zie ik dat, hoor ik dat en denk ik dat en voel ik dat en het is allemaal zo nieuw, het gaat zo verschrikkelijk diep, raakt mijn ziel, zet die op z'n kop en binnenste buiten en ineens is de wereld binnen en ik buiten. voel, ruik, proef, zie en hoor ik die nare stoffige, stinkende, drukke stad, ervaar ik al die gefrustreerde, agressieve, verwarde en verdrietige gedachten van al die mensen daarin en om mij heen en ik, ik ben maar zo'n klein lichtpuntje, zo'n klein stipje dat danst over de zee van golven, geluiden en indrukken. en alles wat buiten gebeurt, gebeurt ook binnen. ik ben, maar soms zelfs dat niet, soms is er alleen maar 'zijn' en ben ik niet waar ik wezen wil. dan kan ik echt niet meer goed functioneren, de eisen van de maatschappij beantwoorden, dan ben ik bang en klein, afhankelijk en overweldigd. dan is alles te groot geworden en wil ik alleen nog vluchten of vechten, schreeuwen of juist oplossen in het niets. en ook alles en iedereen die ik in die toestand tegen kom, kan ik helemaal doorzien, snap ik van binnen uit, wat ze zelf niet eens zien. ze zien niet hoe vies en stom en dom ze allemaal zijn, ook en vooral al die hulpverleners, die er alleen maar zijn, maar niet zijn.
dan wilde ik in het bos leven, als een kabouter op een paddestoel zitten en bosbessen eten. dan wil ik als een vis tegen de heldere stroom opzwemmen, rennen als een hert tussen de dichte bomen door, jagen, verzamelen, kinderen verwekken op het mos, als een konijn in mijn hol vluchten en slapen, dromen en voelen dat god voor mij zorgt, dat moeder natuur mij beschermt en voedt dat mijn denken weer net zo helder wordt als de sterren in de donkere nacht, dat ik kan huilen onder de maan, samen met de andere wolven. dat ik ben, wie ik ben en dat dat goed genoeg is. mediteren, rust vinden, god in liefde vinden, zijn, zonder zorgen, vandaag en morgen ;-)
ik hou van jullie allemaal en ik wens dat iedereen die ooit in een psychose komt zich dit herinnert; "Hou je rustig, sluit je af, zoek de natuur, laat jezelf vrij, huil, vertrouw god, het is goed. Binnen is waar jij bent."
Ik heb nog wel meer verhalen, maar ik ben eigenlijk heel benieuwd of dit je aanspreekt. het is nu voor mij ook zoeken naar betekenis, en dit is zoals ik het nu zie.
groeten
marc
quote:ik ben blij dat het ergens aan komt.
Op zaterdag 11 oktober 2003 15:58 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:[..]
Dank je Marc . Jij schrijft namelijk een boel wat ik ook meemaakte van de ex , die vaak over mij met negatieve gevoelens zat , wat in die psychose zat alleen toenertijd nam ik het persoonlijk op en snapte het niet . Hij had ook tijden dat die helemaal alleen moest zijn en dat kan ik wel begrijpen, maar die psychose was ook door medicaties die die niet meer nam toen ik hem leerde kennen . Ik stopte met therapie toenertijd en hij stopte met medicatie zonder dat ik dat wist. Juist voor de psychose heb ik hem nog gezien , en daarna in de tijd daarna is het heel raar gegaan hoorde ik achteraf , dan liep die in stikheet weer in dikke truien , sjalen etc.
k heb zelf nooit het gevoel gehad dat ik het niet zelf op kon lossen, omdat ik het kon zien als een transformatie proces. ik ben ook heel blij, dat ik het op deze manier heb mogen meemaken en niet in de psychiatrie beland ben. een goede vriend van mij heeft ook ooit eens het geestelijk moeilijk gehad op zo'n manier en liet zich door een homeopaat helpen. dat spreekt me veel meer aan dan de reguliere medicatie, want die onderdrukt alleen het symptoom, dus je lost er nooit iets mee op, je stelt het alleen maar uit en hoopt dan dat je ondertussen weer 'normaal'wordt. maar in mijn ogen is een goede psychose er juist voor bedoelt om die oude persoonlijkheid te vernieuwen, dus het geen eerst normaal was, of te wel aangepast, moet weer een nieuwe vorm en inhoud krijgen.
maar ik denk dat voor veel mensen dit niet zo gaat, omdat ze niet voelen dat ze het snappen. dan worden ze 'gek' en komen in de handen van hulpverleners of politie. dan zijn ze ineens patient.
ik denk dat verliefdheid ook een milde vorm van psychose is, want je ervaart de dingen ineens op een een hele andere manier, je staat ook veel meer open voor suggesties. als het dan uitgaat, val je weer even terug op jezelf en krijg je op die zelfde intensieve manier nu allemaal negatieve emoties te verwerken. een omgekeerde verliefdheid ;-)
maar ik denk dat als je een psychose kan zien als een gelegenheid om te transformeren en beried bent om oude dingen lost te laten, het best een mooie ervaring kan zijn. MAAR ik denk wel, dat wil je het op die manier kunnen ervaren, je ook bereid moet zijn om hulp te zoeken, van iemand die het wel snap EN bepaalde dingen wel en niet meer te doen, zoals bijvoorbeeld drugs gebruiken ro wat dan ook om te vluchten en je zogenaamd weer even goed te voelen, want daarmee ondermijn je de transformatie.
(voor mij betekende het geen alcohol, roken, veganistisch eten, meditatie, yoga, kamer opgeruimd houden, voldoende rust en in de natuur zijn, geen eisen aan mijzelf stellen, huilen, veel schrijven, en het geloof dat God Liefde is, mijn diepste gevoel trouw blijven, oppervlakkige emoties observeren, 'gek'durven zijn, grenzen doorbreken, alles wat je dacht dat het zo hoorde onderzoeken op waarde, vooroordelen loslaten, positieve gedachten ontwikkelen, goed naar mijn eigen denken kijken, synchroniciteit toelaten, etc.)
groeten
marc
Juist doordat hij medicaties niet meer slikte is die in psychose gegaan , ik denk dat bewustzijn wel degelijk helpt maar als iemand manisch depressief is is het juist van belang dat je medicatie blijft slikken , juist doordat die ze weigerde in te slikken word die steeds opgenomen. Ik denk dat je jouw problemen niet moet vergelijken met anderen, ik deed dat ook vaak maar er zijn ook mensen met therapie die juist dieper in psychoses zitten en met homeopathie alleen niet gered zijn en juist wel degelijk medicatie nodig hebben.
quote:Ow Blink, doe dat nou toch niet... je merkt het aan jezelf al dat je er weer vreselijk onzeker van wordt, want de dag later laat je je al door een of andere sukkel (sorry hoor) vertellen hoe je je glas vast dient te houden. Voortaan ga je gewoon keihard lachen als iemand weer zoiets achterlijks en betuttelends tegen je zegt, ja?!
Op zaterdag 11 oktober 2003 11:12 schreef Blinky het volgende:
Het is een hele gezellige avond geworden. Hij heeft gekookt en we
hebben goede gesprekken gehad. Uiteindelijk zijn we ook nog in bed beland en dat was heel 'vreemd'. Want hij hield me steviger vast dan de andere keren en hij zei dat hij het fijn vond. Ik vond het ook fijn maar ik merkte toch dat ik op de een of andere manier een beetje blokkeerde. Ik wist dat hij diezelfde nacht weer weg zou gaan. Hij wist dat ook, hoewel hij zei dat hij wilde blijven. Toch ging hij.
En het is niet raar dat je blokkeert in bed bij je ex, want je vertrouwt hem niet meer, je weet donders goed dat hij je weer kan kwetsen, dus ik vind het alleen maar gezond dat je je er niet met huid en haar aan overgeeft ook al heb je gefantaseerd dat het allemaal heel anders zou zijn. Dit is de realiteit, een man waar je nog steeds gek op bent, die ook nog wel wat gevoelens voor je heeft, maar als een dief in de nacht wegsluipt na het krikken. Is niet fijn.
Sterkte voor jou.
quote:Dat vind ik een leuke reactie. Zo hoef ik niet daadwerkelijk op te staan en weg te gaan, maar zo laat ik hem wel merken dat ik die opmerking belachelijk vind.
Op zondag 12 oktober 2003 16:17 schreef Tjingtjangtjong het volgende:[..]
Ow Blink, doe dat nou toch niet... je merkt het aan jezelf al dat je er weer vreselijk onzeker van wordt, want de dag later laat je je al door een of andere sukkel (sorry hoor) vertellen hoe je je glas vast dient te houden. Voortaan ga je gewoon keihard lachen als iemand weer zoiets achterlijks en betuttelends tegen je zegt, ja?!
quote:Ik vertrouw hem nog wel zodanig dat ik wel kan genieten van intimiteit met hem. Het was ook heerlijk maar ik voelde in mijn hoofd en in mijn maag een soort blokkade. Als ik naar hem keek, leek het een beetje of ik door hem heen keek, alsof ik door die mooie woorden wilde kijken en het niet wilde horen uit zelfbescherming. Maar ik vind het nog wel gewoon erg fijn om bij hem te zijn en met hem dingen te doen. (eten, tv kijken, sex, het is allemaal vertrouwd en fijn).
En het is niet raar dat je blokkeert in bed bij je ex, want je vertrouwt hem niet meer, je weet donders goed dat hij je weer kan kwetsen, dus ik vind het alleen maar gezond dat je je er niet met huid en haar aan overgeeft ook al heb je gefantaseerd dat het allemaal heel anders zou zijn. Dit is de realiteit, een man waar je nog steeds gek op bent, die ook nog wel wat gevoelens voor je heeft, maar als een dief in de nacht wegsluipt na het krikken. Is niet fijn.
Sterkte voor jou.
Ik heb het gevoel dat sinds het uit is, dat alles langs me heen glijdt. De uren zijn dagen geworden en de dagen zijn weken. Soms heb ik het gevoel dat ik helemaal stil sta terwijl om me heen alles doorgaat. De tijd, de wereld, het leven van iedereen. Terwijl er ook momenten zijn dat ik echt weer even gelukkig ben. Dat ik blij ben dat ik thuis ben, in mijn eentje, omdat ik dan kan doen wat ik wil... computer, TV kijken met een knuffelbeest onder mijn arm...niemand die het ziet en het iets kan schelen.
Maar omdat ik nu met niets 'zinnigs' bezig ben voor mijn gevoel, lijkt het alsof ik stilsta. Ik werk wel, maar dat is behoorlijk eentonig aan het worden en het werk waar ik voor ben opgeleid daar dien je behoorlijk stevig voor in je schoen te staan en dat heb ik nog niet voor mijn gevoel. Dus doe ik niets en laat ik het bij het 'oude' vertrouwde. Daar baal ik aan de ene kant wel van, hoewel, zoals sommigen tegen me zeggen: je doet wel degelijk wat. Je bent aan het puinruimen en de weg aan het vrij maken voor je nieuwe leven en plannen. Aan de ene kant wil ik sneller vooruit, terwijl ik weet dat ik nu niet te snel moet gaan zodat ik straks des te sneller vooruit ga. Als ik zeker weet wat ik wil, weet ik ook dat ik ervoor ga en kan ik me daar uiteindelijk op storten.
quote:Mischien moet je juist blij zijn met je huidige baan. Je hebt nu een stabiele omgeving waar je gewoon rustig kan werken en ondertussen hoef je je over weinig dingen echt druk te maken.
Op zondag 12 oktober 2003 19:42 schreef Blinky het volgende:
[...]
Maar omdat ik nu met niets 'zinnigs' bezig ben voor mijn gevoel, lijkt het alsof ik stilsta. Ik werk wel, maar dat is behoorlijk eentonig aan het worden en het werk waar ik voor ben opgeleid daar dien je behoorlijk stevig voor in je schoen te staan en dat heb ik nog niet voor mijn gevoel. Dus doe ik niets en laat ik het bij het 'oude' vertrouwde.
[...]
Ik zat middenin een bijzonder stressvol project toen mijn ex besloot op te stappen. Dat was ook niet echt fijn! Na dat project heb ik een hele fijne opdracht gekregen om ergens applicatiebeheer te doen en dat doe ik nu alweer bijna een jaar en duurt voorlopig nog wel even.
Ben heel blij met deze opdracht (lekker stabiel en zo. Netjes van 9-5. Wel stress, maar beperkt en zeker acceptabel). Ik heb eigenlijk zat andere dingen te doen waarvoor ik de tijd buiten kantoortijd goed kan gebruiken .
quote:Dit vind ik nou eens een goede gedachte. En ook die laatste alinea ben ik het helemaal mee eens. Nu goed puinruimen en dan maar wat langzamer vooruit, maar als straks dan de kans van je leven voorbijkomt kun je er gelijk in volle vaart achteraan zonder dat je nog ellende uit je verleden mee hoeft te nemen.
[...]Daar baal ik aan de ene kant wel van, hoewel, zoals sommigen tegen me zeggen: je doet wel degelijk wat. Je bent aan het puinruimen en de weg aan het vrij maken voor je nieuwe leven en plannen.
Aan de ene kant wil ik sneller vooruit, terwijl ik weet dat ik nu niet te snel moet gaan zodat ik straks des te sneller vooruit ga. Als ik zeker weet wat ik wil, weet ik ook dat ik ervoor ga en kan ik me daar uiteindelijk op storten.
En verder....maak je niet druk om mensen die vertellen wat je moet doen of je proberen te verbeteren. Doe wat jij wilt op jouw manier en corrigeer dat alleen wanneer JIJ vind dat het verbetering behoeft.
Net als wel meer mensen ben ik hard bezig met het loslaten van mijn ex en om alles te verwerken.... ....maar, ik heb het gevoel dat ik geen stap verder kom, oke ik denk misschien niet meer zo extreem vaak aan haar als eerst, maar nog altijd wel erg vaak, soms voel ik me gewoon nog steeds zo boos over wat er is gebeurd, dan weet ik wel dat ik er toch niks mee kan doen en dat ik het gewoon moet accepteren en loslaten, maar dat lukt dan gewoon niet.
Ik vraag me nog zo vaak af, hoe zou het zijn als ik haar nu zou tegenkomen, spreken, bellen. Zou zij het er soms ook zo moeilijk mee hebben? Wat nou als ze een nieuwe vriend heeft? En zo nog wel 1000 andere vragen. Ook zit ik me allemaal te bedenken hoe ik zou reageren als ik haar zou zien, wat ik allemaal nog kwijt wil...
Ik weet heel goed dat ik er niks aan heb om me deze vragen te stellen, maar ik vraag me dan echt af of ik haar toch niet nog een keer moet spreken.... alhoewel ik nu vind dat zij maar eens het contact moet zoeken.
Wat moet ik hier nu mee, ik doe mijn best, maar het lukt simpelweg niet om alles zomaar naast me neer te leggen en me helemaal weer te richten op mijn eigen leven, terwijl dat toch de enige oplossing is....
Help! Ik wil dit gevoel niet meer hebben, ik weet gewoon niet meer wat ik ermee aanmoet....
quote:Ik weet precies wat je bedoeld! Ik heb hetzelfde gehad en op een gegeven moment heb ik maar gewoon met mijn ex een afspraak gemaakt. Daarvoor had ik hem een brief geschreven. Die breief heeft hij in een kwartiertje gelezen en hij beloofde mij erop terug te komen. Ik bleef erom vragen want ik had echt het gevoel dat ik antwoorden nodig had op epaalde vragen. Hij heeft mij toen ook een brief geschreven omdat hij voor zijn gevoel zich beter kon uiten. Ik merkte echter dat hij dingen helemaal verkeerd had opgenomen en heb daarom aangedrongen op een gesprek. Ik wist dat hij daar minder behoefte aan had dan ik, omdat het voor hem allemaal duidelijk was. Maar niet voor mij en ik zat er mee en bleef er mee zitten. Dat gesprek is heel erg goed gegaan en er zijn veel dingen opgehelderd. Daarna werd de sfeer tussen ons ook wat beter. Ik begreep hem meer en hij mij denk ik.
Op dinsdag 14 oktober 2003 14:42 schreef Ambivalent het volgende:
HOE LANG NOG????!Net als wel meer mensen ben ik hard bezig met het loslaten van mijn ex en om alles te verwerken.... ....maar, ik heb het gevoel dat ik geen stap verder kom, oke ik denk misschien niet meer zo extreem vaak aan haar als eerst, maar nog altijd wel erg vaak, soms voel ik me gewoon nog steeds zo boos over wat er is gebeurd, dan weet ik wel dat ik er toch niks mee kan doen en dat ik het gewoon moet accepteren en loslaten, maar dat lukt dan gewoon niet.
Ik vraag me nog zo vaak af, hoe zou het zijn als ik haar nu zou tegenkomen, spreken, bellen. Zou zij het er soms ook zo moeilijk mee hebben? Wat nou als ze een nieuwe vriend heeft? En zo nog wel 1000 andere vragen. Ook zit ik me allemaal te bedenken hoe ik zou reageren als ik haar zou zien, wat ik allemaal nog kwijt wil...
Ik weet heel goed dat ik er niks aan heb om me deze vragen te stellen, maar ik vraag me dan echt af of ik haar toch niet nog een keer moet spreken.... alhoewel ik nu vind dat zij maar eens het contact moet zoeken.Wat moet ik hier nu mee, ik doe mijn best, maar het lukt simpelweg niet om alles zomaar naast me neer te leggen en me helemaal weer te richten op mijn eigen leven, terwijl dat toch de enige oplossing is....
Help! Ik wil dit gevoel niet meer hebben, ik weet gewoon niet meer wat ik ermee aanmoet....
Op dat gebied is er veel verbeterd en ik ben blij dat ik toen doorgezet heb, alhoewel ik nog steeds niets alle antwoorden heb die ik zou willen hebben.
Ik hoop dat jouw ex ook openstaat voor een gepsrek. Mij heeft het in eke geval heel erg geholpen.
Succes.
quote:Dankjewel voor je reactie! Soms voel ik me hierin zo alleen en heb ik het idee dat niemand me echt begrijpt, inclusief mijn ex. Ik denk dat mijn ex wel openstaat voor een gesprek, uiteindelijk, al zal ze er niet echt om zitten springen. Ik weet alleen niet of het mijzelf echt veel goed zal doen... We hebben er al heel veel over gepraat en ik weet gewoon dat het niet zo veel zin heeft om het er nog eens over te hebben dat ze is vreemdgegaan, we denken daar allebei gewoon anders over: eindeloze discussie... En van de andere kant doet het me nog vooral pijn om haar te zien, soms wel leuk en gezellig, maar uiteindelijk alleen maar meer pijn...
Op dinsdag 14 oktober 2003 14:58 schreef Blinky het volgende:
Ik weet precies wat je bedoeld! Ik heb hetzelfde gehad en op een gegeven moment heb ik maar gewoon met mijn ex een afspraak gemaakt. Daarvoor had ik hem een brief geschreven. Die breief heeft hij in een kwartiertje gelezen en hij beloofde mij erop terug te komen. Ik bleef erom vragen want ik had echt het gevoel dat ik antwoorden nodig had op epaalde vragen. Hij heeft mij toen ook een brief geschreven omdat hij voor zijn gevoel zich beter kon uiten. Ik merkte echter dat hij dingen helemaal verkeerd had opgenomen en heb daarom aangedrongen op een gesprek. Ik wist dat hij daar minder behoefte aan had dan ik, omdat het voor hem allemaal duidelijk was. Maar niet voor mij en ik zat er mee en bleef er mee zitten. Dat gesprek is heel erg goed gegaan en er zijn veel dingen opgehelderd. Daarna werd de sfeer tussen ons ook wat beter. Ik begreep hem meer en hij mij denk ik.
Op dat gebied is er veel verbeterd en ik ben blij dat ik toen doorgezet heb, alhoewel ik nog steeds niets alle antwoorden heb die ik zou willen hebben.
Ik hoop dat jouw ex ook openstaat voor een gepsrek. Mij heeft het in eke geval heel erg geholpen.
Succes.
We hebben al veel gepraat en ik heb opzich ook wel iets meer begrip voor haar situatie, maar... ze heeft me wel enorm veel pijn gedaan en daardoor kan ik het niet goed loslaten.
Ik hoop dat die tijd echt een keer komt ik me niet meer zo druk om haar maak en dat ik gewoon alleen maar naar mijn eigen leven kijk. Want nu zit ik me toch maar afvragen waarom het lijkt alsof het voor haar zo makkelijk is en dat ze zomaar doorgaat met haar eigen leven...
quote:En toch is het zo dat heeeeeeeeeel veel mensen dit gevoel ondergaan en hebben ondergaan en nog zullen ondergaan. Misschien is dat een schrale troost.
Op dinsdag 14 oktober 2003 15:47 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Dankjewel voor je reactie! Soms voel ik me hierin zo alleen en heb ik het idee dat niemand me echt begrijpt, inclusief mijn ex.
quote:Probeer concrete vragen te bedenken voor haar. Probeer niet terug te vallen in: waarom heb je toen zo-en zo gereageerd of waarom heb je dat zo gedaan. De kans is namelijk klein dat ze daar antwoord op kan geven. Probeer ook heel duidelijk voor jezelf te formuleren WAT je precies van haar wilt weten, waar je moeite mee hebt. Bij mij was het een opluchting alleen al om te kunnen zeggen dat ik gewoon heel erg gekwetst was, maar dat is natuurlijk niet gesprek-vullend.
Ik denk dat mijn ex wel openstaat voor een gesprek, uiteindelijk, al zal ze er niet echt om zitten springen. Ik weet alleen niet of het mijzelf echt veel goed zal doen... We hebben er al heel veel over gepraat en ik weet gewoon dat het niet zo veel zin heeft om het er nog eens over te hebben dat ze is vreemdgegaan, we denken daar allebei gewoon anders over: eindeloze discussie...
Probeer je te verplaatsen in haar: wat zal ze antwoorden en wat heb jij eraan? Welke antwoorden heb je per se nodig om het beter los te kunnen laten? Kan zij die antwoorden uberhaupt geven of is het meer een kwestie van tijd? Misschien beiden. Probeer niet met haar af te spreken om haar weer te zien, maar doe het met de reden om er zelf op de lange duur beter van te worden. Loslaten is het moeilijkste wat er is heb ik gemerkt. Opeens moet je enorm omschakelen want je bent opeens niet meer de belangrijkste persoon voor je ex, het doet enomr veel pijn als je ziet dat je ex 'gewoon' doorgaat met leven en toegeeft dat hij/zij het prima redt zonder jou en dat het hem/haar nota bene goed is, zo goed zelfs, dat anderen zien dat hij./zijn weer 'straalt' van geluk...
quote:Ook dit is herkenning bij mij. Op een gegeven moment breekt het je echter op en ga je vanzelf andere dingen ondernemen. Ook dit is een kwestie van tijd. Ik heb regelmatig nog een 'terugval' (zoals deze week) en dat duurt voor mijn gevoel eindeloos eer ik er weer bovenop kom. Maar heel langzaam, beetje bij beetje...
En van de andere kant doet het me nog vooral pijn om haar te zien, soms wel leuk en gezellig, maar uiteindelijk alleen maar meer pijn...
quote:Het spijt me zeer, maar je zult wel moeten. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is, maar welke andere optie(s) heb je? Je kunt eindelloos in zelfmedelijden blijven (zoals ik op het moment) maar daar schiet je niets mee op. Je zult andere doelen moeten stellen voor jezelf want je hoeft geen rekening te houden met je ex. Dat is ene hele stap, ik weet het, maar op een gegeven moment lukt het je.
We hebben al veel gepraat en ik heb opzich ook wel iets meer begrip voor haar situatie, maar... ze heeft me wel enorm veel pijn gedaan en daardoor kan ik het niet goed loslaten.
quote:Ik dacht van mijn ex ook dat hij zomaar doorging met leven. Ik verbaasde me dan echt erover dat dat niet het geval bleek te zijn. En ik viel bijna van mijn stoel af toen mijn ex toegaf dat hij me soms wel miste (niet alleen de relatie op zich...), ik wantrouwde het eerst zelfs helemaal. Maar uiteindelijk streelde het wel enigzins mijn ego.
Ik hoop dat die tijd echt een keer komt ik me niet meer zo druk om haar maak en dat ik gewoon alleen maar naar mijn eigen leven kijk. Want nu zit ik me toch maar afvragen waarom het lijkt alsof het voor haar zo makkelijk is en dat ze zomaar doorgaat met haar eigen leven...
Het punt is alleen: je hebt er weinig aan! Het is toch niet genoeg om de relatie weer nieuw leven in te blazen. Mijn ex en ik zijn nu op een punt gekomen dat we het leuk vinden om elkaar weer te zien, om gewoon iets gezelligs te doen. Alhoewel ik wel moet zeggen dat ik er een beetje moeite mee heb. Vorige keer wilde ik alweer veel te snel en dat schrikt alleen maar af. Nu wacht ik gewoon een beetje af en kijk wel wat en hoe. Maar dat het moeilijk blijft, is een ding wat zeker is!
Sterkte!
quote:Ik zal hier nog eens goed over na denken, als ik haar nu zou zien zou ik haar waarschijnlijk voornamelijk verwijten gaan maken waar niemand wat aan heeft. Het zou mij inderdaad ook wel opluchten om gewoon nog een keer te zeggen hoeveel ze me gekwetst heeft en dat ik het jammer vind dat ze voor bepaalde dingen niet gewoon 'sorry' heeft gezegd. Hiernaast heeft het me ook heel erg gekwetst dat ze onze relatie geen nieuwe kans wilde geven, terwijl ze wel een heel erg goed gevoel erbij had. Eigenlijk denk ik niet dat ze mij goed antwoord kan geven en dat het voornamelijk een kwestie van tijd is, maar misschien zet ik dit alles wel een keer op papier in een brief voor haar. Dan kan ik me ook beter uiten dan in een gesprek, omdat dan de emoties snel hoog oplopen.
Op dinsdag 14 oktober 2003 16:25 schreef Blinky het volgende:
Probeer concrete vragen te bedenken voor haar. Probeer niet terug te vallen in: waarom heb je toen zo-en zo gereageerd of waarom heb je dat zo gedaan. De kans is namelijk klein dat ze daar antwoord op kan geven. Probeer ook heel duidelijk voor jezelf te formuleren WAT je precies van haar wilt weten, waar je moeite mee hebt. Bij mij was het een opluchting alleen al om te kunnen zeggen dat ik gewoon heel erg gekwetst was, maar dat is natuurlijk niet gesprek-vullend.
Probeer je te verplaatsen in haar: wat zal ze antwoorden en wat heb jij eraan? Welke antwoorden heb je per se nodig om het beter los te kunnen laten? Kan zij die antwoorden uberhaupt geven of is het meer een kwestie van tijd? Misschien beiden. Probeer niet met haar af te spreken om haar weer te zien, maar doe het met de reden om er zelf op de lange duur beter van te worden. Loslaten is het moeilijkste wat er is heb ik gemerkt. Opeens moet je enorm omschakelen want je bent opeens niet meer de belangrijkste persoon voor je ex, het doet enomr veel pijn als je ziet dat je ex 'gewoon' doorgaat met leven en toegeeft dat hij/zij het prima redt zonder jou en dat het hem/haar nota bene goed is, zo goed zelfs, dat anderen zien dat hij./zijn weer 'straalt' van geluk...
quote:Ik probeer ook heel erg dingen te ondernemen, maar ik kan niet altijd zo goed mijn gevoelens ontlopen en als ik dan weer alleen ben, gaan mijn gedachten toch weer snel naar mijn ex. Ik denk dat zij dit beter kan, haar gevoelens ontlopen, al is het maar de vraag of dat echt goed is... Gister en vandaag heb ik ook best wel een 'terugval', dan lijkt het net alsof ik weer terug bij af ben, alsof ze weer net heeft verteld van die ander...
Ook dit is herkenning bij mij. Op een gegeven moment breekt het je echter op en ga je vanzelf andere dingen ondernemen. Ook dit is een kwestie van tijd. Ik heb regelmatig nog een 'terugval' (zoals deze week) en dat duurt voor mijn gevoel eindeloos eer ik er weer bovenop kom. Maar heel langzaam, beetje bij beetje...
quote:Dat is ook wel iets wat ik mezelf probeer voor te houden, wist ik maar hoe! Ik wil niet helemaal verbitterd raken en vastzitten in zelfmedelijden, daar schiet ik niks mee op, maar hoe moet het dan wel... Ik probeer mezelf doelen te stellen, ook voor mijn studie, maar als ik dan weer zo'n soort 'terugval' heb, dan heb ik ook nergens zin meer in en dan blijf ik het liefst op bed liggen en denken over alles, over hoe het had kunnen zijn e.d.
Het spijt me zeer, maar je zult wel moeten. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is, maar welke andere optie(s) heb je? Je kunt eindelloos in zelfmedelijden blijven (zoals ik op het moment) maar daar schiet je niets mee op. Je zult andere doelen moeten stellen voor jezelf want je hoeft geen rekening te houden met je ex. Dat is ene hele stap, ik weet het, maar op een gegeven moment lukt het je.
quote:Hier heb je wel gelijk in, mijn ex heeft me ook wel verteld dat ze mij soms best wel miste, dat ze zich wel erg eenzaam voelde als ze alleen wakker werd en dat ze altijd zo goed met me kon praten. Dat blijkt ook wel uit het feit dat ze wel erg graag zou willen dat we vrienden konden blijven... Aan de ene kant mooi, maar ergens doet dat ook weer veel pijn: waarom proberen we het dan niet nog een keer als je me zo mist?!?!?!?!
Ik dacht van mijn ex ook dat hij zomaar doorging met leven. Ik verbaasde me dan echt erover dat dat niet het geval bleek te zijn. En ik viel bijna van mijn stoel af toen mijn ex toegaf dat hij me soms wel miste (niet alleen de relatie op zich...), ik wantrouwde het eerst zelfs helemaal. Maar uiteindelijk streelde het wel enigzins mijn ego.
Het punt is alleen: je hebt er weinig aan! Het is toch niet genoeg om de relatie weer nieuw leven in te blazen.
quote:Dit komt me erg bekend voor. Eigenlijk sinds de dag dat ze terugkwam vonden we het wel leuk om elkaar weer te zien, ook gewoon gezellig, maar dat had verder niks te maken met als 'vrienden' verder gaan omdat we elke keer weer bij elkaar in bed belanden... In die ongeveer 2 maanden tijd is het maar 1 keer gebeurd dat we echt als vrienden samen een film hadden gekeken zonder intiem te worden.
Mijn ex en ik zijn nu op een punt gekomen dat we het leuk vinden om elkaar weer te zien, om gewoon iets gezelligs te doen. Alhoewel ik wel moet zeggen dat ik er een beetje moeite mee heb. Vorige keer wilde ik alweer veel te snel en dat schrikt alleen maar af. Nu wacht ik gewoon een beetje af en kijk wel wat en hoe. Maar dat het moeilijk blijft, is een ding wat zeker is!
Sterkte!
Het blijft gewoon moeilijk en het vervelende is dat je er eigenlijk weinig aan kan doen....
De zoveelste aanvaring met mijn ex. Gisteren werkte ik thuis toen er gebeld werd voor haar (na 1,5 jaar ). Ik was geconcentreerd bezig en ik werd een beetje overvallen, dus ik reageerde waarschijnlijk nogal afgebeten of zo. Iig heb ik de betreffende persoon terugverwezen naar haar werkgever, van wie hij mijn nummer ook had gekregen. Vervolgens belde ik haar op om te zeggen dat er iemand gebeld had en dat die persoon nu op haar werk stond.
Krijg ik vanmorgen een redelijk pissig SMS-je dat het een politie-agent was die haar kwam vertellen dat haar moeder was aangereden en dat ik niet zo boos had moeten worden zonder te weten waar het nou eigenlijk over ging
Ik belde haar om te vertellen dat ik helemaal niet boos was of had gereageerd of zo en toen werd ze weer pissig dat ik niet eens had gevraagd naar haar moeder Vervolgens gooide ze de haak erop. Ik heb toen een SMS-je teruggestuurd met de vraag wie er nou lichtgeraakt was hier en hoe het met haar moeder ging.
Ik kreeg toen een mailtje van haar waarin ze verkondigde dat ze het helemaal zat was met mij, dat die agent echt wel wist wanneer mensen boos waren, dat ze zich weer voor lul voelde gezet op kantoor en dat ze me nooit meer wilde spreken.
Ik maar weer een mailtje teruggestuurd dat
a) die meneer, hoewel hij agent is, nooit kan vertellen of ik boos ben;
b) ik niet boos was. Hooguit wat afgebeten door de concentratie / verrassing;
c) het haar probleem is dat ze zich voor lul gezet voelt (en dat ze dan maar eens moest bedenken hoe ik me voelde toen zij aan het rotzooien was en iedereen dat wist behalve ik);
d) ik nooit zo wilde eindigen en of we het misschien nou eindelijk eens uit konden praten want op deze manier voelt het niet goed
Ik kreeg een laatste mailtje van haar dat we volgens haar water en vuur waren en dat ze geen heil zag in het uitpraten en dat ze dat accepteert en er nu een punt achter wil zetten.
IK VIND DAT HELEMAAL NIET LEUK
Nou heb ik het allemaal eens op een rijtje en dat gebeurt dit weer.
quote:Shit zeg! Net gemist !
Op vrijdag 26 september 2003 17:22 schreef Hihat het volgende:
De "KUNST" van het loslaten van een ex...Aangezien er een slotje is gezet op het vorige topic, hier dan het vervolg.
Inmiddels zo'n 6 Fokkers die interesse hebben in de meeting op 12 oktober, mailen kan nog steeds naar waterman1971@hotmail.com
quote:Ik zou ook een soort van geirriteerd reageren hoor na 1,5 jaar en zeker als je dan hoort dat ze dat nummer vanuit haar werk hebben doorgegeven. Zorg dan dat je je zaakjes in orde hebt.
Op donderdag 16 oktober 2003 13:32 schreef PdeHoog het volgende:
[lang verhaal]
quote:Ik ben het met je eens, maar een beetje begrip over die moeder is wel zo netjes. Zelfs na 1,5 jaar.
Op donderdag 16 oktober 2003 14:04 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Ik zou ook een soort van geirriteerd reageren hoor na 1,5 jaar en zeker als je dan hoort dat ze dat nummer vanuit haar werk hebben doorgegeven. Zorg dan dat je je zaakjes in orde hebt.
quote:Het stomme is...ik heb niet eens zo geirriteerd gereageerd volgens mijn eigen herinnering (maar ja, dat kan altijd anders overkomen).
Op donderdag 16 oktober 2003 14:17 schreef hugoboss22 het volgende:[..]
Ik ben het met je eens, maar een beetje begrip over die moeder is wel zo netjes. Zelfs na 1,5 jaar.
En ik wilde dus net naar haar moeder informeren, toen ZIJ de hoorn erop donderde.
Mijn ex vind alleen dat ik altijd maar boos wordt zonder dat ik weet wat er aan de hand is en zij was van mening dat ik nu weer voor jan met de korte achternaam boos was geworden en dat was ik helemaal niet.
BTW: je kent die moeder niet hoor. Die liet haar dochter gewoon vreemd gaan in haar eigen huis .
Ik weet ook niet zo goed of ik er nu in moet schrijven dat ik haar echt nooit meer hoef te zien, maar dat ik wel benieuwd ben naar haar antwoord...
Ben van plan er nog even over te denken en hem dit weekend op de bus te doen.
Hoe gaat 't nu bij jou? Al weer iets beter? Je ex nog gezien? Ik vroeg me ook af of er bij jullie nog wel een kans is dat het goed gaat komen...
Nogmaals bedankt voor je adviezen iig!
quote:[beledigd-en-bedrogen-modus]
Op donderdag 16 oktober 2003 14:22 schreef PdeHoog het volgende:[..]
BTW: je kent die moeder niet hoor. Die liet haar dochter gewoon vreemd gaan in haar eigen huis
Ze moet blij zijn dat jij haar moeder niet aangereden hebt!
[/beledigd-en-bedrogen-modus]
quote:Off-topic: Hmmmm....toch maar ff die auto gaan laten repareren
Op donderdag 16 oktober 2003 16:27 schreef Hihat het volgende:[..]
[beledigd-en-bedrogen-modus]
Ze moet blij zijn dat jij haar moeder niet aangereden hebt!
[/beledigd-en-bedrogen-modus]
Je gunt niemand een aanrijding. Ze had dan alleen een gebroken hand en wat kneuzingen e.d. en een hoop schrik, maar toch....
Ik kon al niet goed met deze autoritaire dame overweg en toen ik dat van dat huis te weten kwam al helemaal niet meer! Ik zal er ook verder geen traan om laten.
quote:Wat een gezeik zeg!
Op donderdag 16 oktober 2003 16:56 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Off-topic: Hmmmm....toch maar ff die auto gaan laten repareren
Je gunt niemand een aanrijding. Ze had dan alleen een gebroken hand en wat kneuzingen e.d. en een hoop schrik, maar toch....
Ik kon al niet goed met deze autoritaire dame overweg en toen ik dat van dat huis te weten kwam al helemaal niet meer! Ik zal er ook verder geen traan om laten.
Dit zou het loslaten toch makkelijker moeten maken, PdeHoog? Zo te lezen moet je blij zijn dat je van je ex af bent! Je verdient iemand die je respecteert.
quote:Dat zou je idd denken Eisselstijn. Ik vind het alleen wel heel vervelend want mijn ex is nu boos op mij om een volstrekt ongeldige reden.
Op donderdag 16 oktober 2003 17:09 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Wat een gezeik zeg!
Dit zou het loslaten toch makkelijker moeten maken, PdeHoog? Zo te lezen moet je blij zijn dat je van je ex af bent! Je verdient iemand die je respecteert.
Ik begin ook steeds meer het vermoeden te krijgen dat ze toch al geen contact meer met mij wil (hoewel zij altijd heeft volgehouden dat ze vrienden wil blijven) en dit als het ultieme excuus gebruikt.
Voor mijn "loslaten" zal het ongetwijfeld goed zijn, dat geen contact meer opnemen, maar dan had ik dat gewoon in goed overleg gedaan en niet op deze manier. Ik heb nu het idee dat zij mij het mislukken van onze relatie verwijt en dat ik niets geod gedaan heb.
Nou ja....we wachten maar even af....misschien is het wel gewoon nog de schrik van het ongeluk van haar moeder.
quote:Ik heb er nu eens een nacht over geslapen en eigenlijk heb je volledig gelijk. Ik ben niet een van de makkelijksten geweest, maar ik heb haar de laatste tijd niet zoveel gesproken en ik ben zeker, iig richting haar, niet boos geworden en zo.
Op donderdag 16 oktober 2003 17:09 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Wat een gezeik zeg!
Dit zou het loslaten toch makkelijker moeten maken, PdeHoog? Zo te lezen moet je blij zijn dat je van je ex af bent! Je verdient iemand die je respecteert.
Ik heb haar ook een mailtje gestuurd waarin ik aangaf dat ik het jammer en vervelend vond dat ze het zo wilde stoppen. Gisteravond heb ik er nog best last van gehad. Vrienden schaarden het hele probleem eigenlijk onder "ze heeft last van een kwaad geweten". Misschien is dat wel zo. Ik weet het niet.
Ik laat het er verder maar bij......als iemand mij beschuldigt van snel en heftig boos worden en dan vervolgens zelf helemaal over de rooie gaat en mij dit soort mailtjes stuurt dan heb ik daar eigenlijk helemaal geen zin meer in. Ik kan m'n tijd eigenlijk wel beter gebruiken.
quote:Aan het willen horen van antwoorden zitten voordelen en nadelen. Als er geen kans meer is dat jullie bijelkaar komen, zou het voor jouw eigen verwerking 'handig' kunnen zijn, zowel een positief als een negatief antwoord op de voor jou zo belangrijke vragen.
Op donderdag 16 oktober 2003 16:01 schreef Ambivalent het volgende:
Hee Blinky, ik heb je advies opgevolgd en ben begonnen aan een brief aan mijn ex, alleen weet ik niet zo goed of ik nu wel echt een antwoord wil... Aan de ene kant ben ik benieuwd hoe zij over bepaalde dingen denkt, maar aan de andere kant ben ik ook weer bang dat ze dingen gaat zeggen die ik niet wil horen, dat ze het voor zichzelf gaat goedpraten...
Ik weet ook niet zo goed of ik er nu in moet schrijven dat ik haar echt nooit meer hoef te zien, maar dat ik wel benieuwd ben naar haar antwoord...
Ben van plan er nog even over te denken en hem dit weekend op de bus te doen.Hoe gaat 't nu bij jou? Al weer iets beter? Je ex nog gezien? Ik vroeg me ook af of er bij jullie nog wel een kans is dat het goed gaat komen...
Nogmaals bedankt voor je adviezen iig!
Aan de andere kant: als hjij zelf nog de hoop hebt en zij ontneemt je die zijn er weer 2 kanten: 1: je weet het en kunt verder met je eigen leven. 2: je weet het en zwelgt vervolgens in zelfmedelijden/verdriet en het duurt eeuwen voor je gevoel dat je er daadwerkelijk overheen bent.
Op een gegeven moment laat je het gevoel los en in het ergste geval laat het gevoel jou los.
Het is maar net hoe je zelf in elkaar zit en wat je op dat moment aankunt. Jij kunt het beste weten of je de waarheid wilt zodat je verder kunt en dat je je al kunt neerleggen in de waarheid, hoe die ook is op dat moment.
Dus bedenk goed wat je van haar wilt voordat je de brief daadwerkelijk geeft/verstuurd.
Als het verhelderend voor jou kan werken, dan is dat al een reden genoeg vind ik zelf.
Hoe het met mijn ex en mij gaat? Ik zie hem ongeveer een keer per week en dat is erg fijn. Soms gaan we wat drinken, soms kijken we een film maar feit is wel dat we meestal in bed eindigen. Ik weet dat het tussen ons niet meer goed komt. Soms spreken we elkaar via msn en ik moet zeggen dat ook dat erg prettig is. Niet alleen vanwege hem, maar ik kan de laatste tijd erg goed met hem praten over de meest uiteenlopende onderwerpen. Hij geeft zijn visie over dingen die mij bezig houden en ik kan daar weer over nadenken. Soms heb ik het er nog behoorlijk moeilijk mee: laatst bijvoorbeeld zaten we in een café en hij had brieven van de bank mee waarvan hij ook mijn handtekening nodig had om de gezamelijke rekening stop te zetten. Hij zei nog dat hij het prettig vond dat er nu niet meer van die 'verplichtingen' waren die nu nog tussen ons stonden. Net toen ik me op dat moment aan het bedenken was dat ik dat eigenlijk helemaal niet zo prettig vond (immers, tot toen kon ik nog altijd tegen mezelf zeggen dat we nog even bijelkaar moesten zitten om dat af te handelen, dat zou nu wegvallen), zag hij aan mij dat ik dat dacht. Hij zei dat hij evengoed met mij wilde blijven omgaan, ook nu alles afgehandeld was. Mijn eerste intuitie zei dat ik het niet moest geloven, maar dat doe ik wel. Hij is niet iemand die daarover zou liegen.
Als we het rustig aan doen is het prettig voor ons allebei. Geen verplichtingen, geen beloftes... gewoon een paar keer een gestolen moment die ons op dat moment bijelkaar brengt.
Vorige keer had ik er moeite mee, nu weet ik dat ik het weer even rust moet gunnen zodat het de volgende keer ook weer kan. De sfeer en het vertrouwen is er nog steeds. Ik zie nog steeds waar hij aan denkt en hij weet dat bij mij ook. Het gaat zelfs zover dat we toen we laatst hadden afgesproken, we zo ongeveer dezelfde kleren aanhadden: allebei een zwarte broek, , zwarte schoenen, een wit shirt en een zwart vest die je zowel aan de boven- als aan de onderkant open kunt maken. En wat nog regelmatig gebeurt is dat hij iets zegt op het moment dat ik datzelfde wil zeggen. Dan is hij me een fractie van een seconde voor. Dat hadden we ook toen we nog bij elkaar waren.
Aan de andere kant baart het me ook wel zorgen. Want als hij over een tijdje verliefd wordt op iemand anders... dan krijg ik weer een klap en dan ben echt ik alles kwijt. Aan de andere kant ben ik dan zelf ook weer een tijdje verder en valt het misschien mee.
Voorgaande keren hadden we vooral de behoefte aan sex, tegenwoordig is het meer het aanraken, het bijelkaar zijn, het knuffelen waar we behoefte aan hebben. Zo mogelijk is het persoonlijker geworden en dat is erg fijn. Ik zou dat op die manier niet bij iemand anders kunnen doen en ook niet willen.
We zien wel waar het schip strandt...
quote:Je hebt niets gemist...het is niet doorgegaan vanwege te weinig belangstelling...
Op donderdag 16 oktober 2003 13:35 schreef Priem het volgende:[..]
Shit zeg! Net gemist !
Nou vraag ik ook wel het uiterste van mezelf op dit moment:
Ben gestopt met roken, via acupunctuur. Daardoor vannacht niet zo goed geslapen, daardoor moe. Vandaag ongesteld geworden, dus iets emotioneler zowieso. En dan heb ik dus ook ineens om onverklaarbare redenen allerlei beelden in mijn hoofd. Van plekken waar ik met mijn ex geweest ben. Van vakantie en zo.
Er komen zometeen kijkers voor ons huis. Pfoe, ga maar even support ergens zoeken, want ik wil niet in de valkuil trappen. Ik ga absoluut echt niet roken. Daar gaat dit gevoel echt niet over van.
Maar getver, wat is dit vals zeg. Wekenlang gaat het goed en dan ineens. BAM!!!!! alsof je benen onder je uit getrapt worden.
quote:Wel knap dat je dat juist nu probeert. Ik was gestopt maar ben weer begonnen door al die ellende. En inderdaad....het gevoel gaat er niet van weg.....
Op vrijdag 17 oktober 2003 16:11 schreef Brighteyes het volgende:
Ben gestopt met roken, via acupunctuur. Daardoor vannacht niet zo goed geslapen, daardoor moe.
quote:Dat blijft mij dan weer bespaard. Stort je op chocolade zou ik zeggen. Van pure chocola word je toch niet dik hoorde ik van de week.
Vandaag ongesteld geworden, dus iets emotioneler zowieso.
quote:Welcome to the real world. Ik ken het.
En dan heb ik dus ook ineens om onverklaarbare redenen allerlei beelden in mijn hoofd. Van plekken waar ik met mijn ex geweest ben. Van vakantie en zo. ...Wekenlang gaat het goed en dan ineens. BAM!!!!! alsof je benen onder je uit getrapt worden.
Kan je niet helpen, maar snap precies wat je bedoelt (misschien helpt dat toch?).
quote:Wel knap van je dat je dit soort beslissingen op dit moment kunt/wilt nemen. Ik doe het je niet na en ik vind dat het een compliment waard!
Op vrijdag 17 oktober 2003 16:11 schreef Brighteyes het volgende:
Blegh, gaat even helemaal kut.
Nou vraag ik ook wel het uiterste van mezelf op dit moment:
Ben gestopt met roken, via acupunctuur. Daardoor vannacht niet zo goed geslapen, daardoor moe. Vandaag ongesteld geworden, dus iets emotioneler zowieso. En dan heb ik dus ook ineens om onverklaarbare redenen allerlei beelden in mijn hoofd. Van plekken waar ik met mijn ex geweest ben. Van vakantie en zo.
Er komen zometeen kijkers voor ons huis. Pfoe, ga maar even support ergens zoeken, want ik wil niet in de valkuil trappen. Ik ga absoluut echt niet roken. Daar gaat dit gevoel echt niet over van.
Maar getver, wat is dit vals zeg. Wekenlang gaat het goed en dan ineens. BAM!!!!! alsof je benen onder je uit getrapt worden.
Nu ga ik zometeen oefenen met de band, dus daar weer mijn afleiding. Wel weer voor het eerst contact met rokers. Ben benieuwd. Ben nog steeds niet van plan te gaan roken, dus dat ga ik ook niet doen.
Thanks nogmaals voor jullie support. Ondanks dat het voor jullie niet leuk is natuurlijk, doet het me toch goed te lezen dat ik niet de enige ben.
quote:Goed gedaan hoor, om toch sterk te blijven en niet in je oude gewoonten te vervallen. Om dan juist vrienden op te gaan zoeken, blijf gewoon bezig...
Op vrijdag 17 oktober 2003 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Thanks voor jullie reacties. Ben bij vrienden langs geweest, moest toch het huis uit vanwege de kijkers, en de afleiding was wel prettig. Eerst de auto gaan stofzuigen. Alle as-resten en plukjes shag weggewerkt, en daarna gewoon daar een bakkie thee doen. Koetjes hier, kalfjes daar, en weer gekalmeerd. Zag het echt even niet meer zitten vanmiddag.
Nu ga ik zometeen oefenen met de band, dus daar weer mijn afleiding. Wel weer voor het eerst contact met rokers. Ben benieuwd. Ben nog steeds niet van plan te gaan roken, dus dat ga ik ook niet doen.Thanks nogmaals voor jullie support. Ondanks dat het voor jullie niet leuk is natuurlijk, doet het me toch goed te lezen dat ik niet de enige ben.
Het doet mij op een of andere manier ook altijd goed dat ik mijn verhaal hier kwijt kan en dat ik zeker niet de enige ben!
- 'Brighteyes' dat doet me denken aan 't nummer Total eclipse of the heart, wel erg toepasselijk
quote:Pas wel op met wat je doet... Het komt me allemaal heel erg bekend voor en het was voor mij best wel een schok toen ik er achter kwam dat het zo niet verder kon, dat ik mezelf voor de gek hield en me in zekere zin liet gebruiken... Want je houdt toch, hoe dan ook, gevoelens voor je ex, daarom is het ook zo fijn en vertrouwd. Je blijft je op deze manier heel erg vasthouden aan hem en zoals je al zegt: wat als hij dan verliefd wordt op een ander...
Op vrijdag 17 oktober 2003 14:48 schreef Blinky het volgende:
Hoe het met mijn ex en mij gaat? Ik zie hem ongeveer een keer per week en dat is erg fijn. Soms gaan we wat drinken, soms kijken we een film maar feit is wel dat we meestal in bed eindigen. Ik weet dat het tussen ons niet meer goed komt. Soms spreken we elkaar via msn en ik moet zeggen dat ook dat erg prettig is. Niet alleen vanwege hem, maar ik kan de laatste tijd erg goed met hem praten over de meest uiteenlopende onderwerpen. Hij geeft zijn visie over dingen die mij bezig houden en ik kan daar weer over nadenken. Soms heb ik het er nog behoorlijk moeilijk mee: laatst bijvoorbeeld zaten we in een café en hij had brieven van de bank mee waarvan hij ook mijn handtekening nodig had om de gezamelijke rekening stop te zetten. Hij zei nog dat hij het prettig vond dat er nu niet meer van die 'verplichtingen' waren die nu nog tussen ons stonden. Net toen ik me op dat moment aan het bedenken was dat ik dat eigenlijk helemaal niet zo prettig vond (immers, tot toen kon ik nog altijd tegen mezelf zeggen dat we nog even bijelkaar moesten zitten om dat af te handelen, dat zou nu wegvallen), zag hij aan mij dat ik dat dacht. Hij zei dat hij evengoed met mij wilde blijven omgaan, ook nu alles afgehandeld was. Mijn eerste intuitie zei dat ik het niet moest geloven, maar dat doe ik wel. Hij is niet iemand die daarover zou liegen.
Als we het rustig aan doen is het prettig voor ons allebei. Geen verplichtingen, geen beloftes... gewoon een paar keer een gestolen moment die ons op dat moment bijelkaar brengt.Vorige keer had ik er moeite mee, nu weet ik dat ik het weer even rust moet gunnen zodat het de volgende keer ook weer kan. De sfeer en het vertrouwen is er nog steeds. Ik zie nog steeds waar hij aan denkt en hij weet dat bij mij ook. Het gaat zelfs zover dat we toen we laatst hadden afgesproken, we zo ongeveer dezelfde kleren aanhadden: allebei een zwarte broek, , zwarte schoenen, een wit shirt en een zwart vest die je zowel aan de boven- als aan de onderkant open kunt maken. En wat nog regelmatig gebeurt is dat hij iets zegt op het moment dat ik datzelfde wil zeggen. Dan is hij me een fractie van een seconde voor. Dat hadden we ook toen we nog bij elkaar waren.
Aan de andere kant baart het me ook wel zorgen. Want als hij over een tijdje verliefd wordt op iemand anders... dan krijg ik weer een klap en dan ben echt ik alles kwijt. Aan de andere kant ben ik dan zelf ook weer een tijdje verder en valt het misschien mee.
Voorgaande keren hadden we vooral de behoefte aan sex, tegenwoordig is het meer het aanraken, het bijelkaar zijn, het knuffelen waar we behoefte aan hebben. Zo mogelijk is het persoonlijker geworden en dat is erg fijn. Ik zou dat op die manier niet bij iemand anders kunnen doen en ook niet willen.
We zien wel waar het schip strandt...
Maar goed ik kan ook niet helemaal over jullie situatie oordelen, voor mij was het wel fijn, maar achteraf heeft het me alleen maar heel veel meer pijn gedaan...
Gisterochtend een brief in haar bus gedaan waarin stond dat ze me heel erg heeft gekwetst en dat ik daarom geen vrienden wil zijn. Verder schreef ik erin dat als ze wilde reageren of ze dat dan per brief wilde reageren... Niet dus, ze belde namelijk meteen huilend op toen ze de brief had gelezen, dat ze het niet eerlijk vond wat ik schreef en dat ze me moest spreken erover, ik heb gezegd dat ik dat niet wilde dat ze maar een brief moest schrijven. Toen begon ze helemaal inhoudelijk in te gaan op mijn brief en heb ik gezegd dat ik daar geen zin in had, zeker niet over de telefoon en toen maar opgehangen, was niks mee te beginnen.
Alleen ze is nog wel bevriend met een huisgenote van mij, daar was ze 's avonds op bezoek en ze deed echt alsof er niks aan de hand was, alsof het haar allemaal niks meer deed. Ze was blijkbaar boos ofzo, terwijl ik juist mijn brief heel zorgvuldig had geschreven zonder ook maar echt onaardige woorden te schrijven.
Maar goed, als zij zich zo kinderachtig gedraagt dan maakt het het voor mij alleen maar makkelijker. Ik ben benieuwd wat ze in haar brief schrijft...
Sterkte.
quote:Daar ben ik er mee eens, zo'n zulke situatie heb ik ook gehad (kortgeleden). Geloof me, het heeft me nu echt heel veel pijn gedaan en doet me nog steeds pijn nu ze op een ander verliefd is geworden. En zij wil dat we goede vrienden blijven die zij voor geen goud kwijt wil raken... Dat is makkelijker gezegd en ik heb nog steeds gevoelens voor haar en ze had het niet in de gaten dat mijn liefde voor haar groot was en ik voelde (ze zei ook dat ze voor mij voelde) haar liefde. Een paar dagen geleden heb ik een mailtje naar haar gestuurd met uitleg wat ik voor haar voel en dat het me heel erg verwarde dat ze zei dat zij een leukere man heeft gevonden, terwijl we kort daarvoor lekker hebben zitten knuffelen en zoenen (we waren al uit elkaar). Wellicht gaan wij onder 4 ogen uitpraten (we moeten ook de spullen nog uitwisselen) om duidelijkheid te scheppen hoe en wat tussen ons en hoe verder... Wel weet ik dat ik haar "voorlopig" niet meer wil zien qua te spreken wil hebben nadat we onder 4 ogen te hebben gesproken
Op zaterdag 18 oktober 2003 11:53 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Pas wel op met wat je doet... Het komt me allemaal heel erg bekend voor en het was voor mij best wel een schok toen ik er achter kwam dat het zo niet verder kon, dat ik mezelf voor de gek hield en me in zekere zin liet gebruiken... Want je houdt toch, hoe dan ook, gevoelens voor je ex, daarom is het ook zo fijn en vertrouwd. Je blijft je op deze manier heel erg vasthouden aan hem en zoals je al zegt: wat als hij dan verliefd wordt op een ander...
Maar goed ik kan ook niet helemaal over jullie situatie oordelen, voor mij was het wel fijn, maar achteraf heeft het me alleen maar heel veel meer pijn gedaan...
. Ik stort me nu op m'n hobby's om wat afleiding te hebben... Ik moet ook zeggen dat ik paar dagen geleden over haar had gedroomd en in die droom kwam ze om mij afscheid te nemen en zei erbij dat ze me zal missen. Na die droom heb ik eerst echt een potje zitten janken (ja, ja, kerels mogen ook janken
)en daarna heb ik het geaccepteerd dat ze niet meer komt. Ik heb haar veel geluk gewenst met de man op wie zij verliefd is geworden al doet het me wel pijn als ik aan haar denk en dat zij maybe met een ander is. Het moet nog slijten, hopelijk kom ik een leuke vrouw tegen met wie ik mijn leven wil delen en accepteert om wie ik ben. Je weet het maar nooit in je leven...'s Avonds ging het dus dusdanig klote dat ik die poging tot stoppen overboord heb gegooid en eens even lekker een sigaretje heb gerookt.
Wel met een aantal mensen goed kunnen praten die avond.
Vanmorgen lang in mijn bed blijven liggen en echt op het moment dat ik mijn bed uitstapte kwamen de tranen weer.
Mijn kop onder de kraan gestopt, kleren aangetrokken en (half jankend) sigaretten gaan halen.
En toen zou ik dus weer naar huis, maar ik wilde echt niet. Ik kon niet meer.
Dus toen huilend vrienden opgebeld of ik alsjeblieft langs mocht komen, en dat mocht. Daar eerst eens lekker uitgehuild en toen een beetje de hele middag zitten kletsen, filmpje gekeken, daar gegeten en ze ingewijd in 'Robinson' en toen maar weer eens naar huis.
Nu ben ik weer redelijk kalm.
Morgen weer aan het werk en maar weer dagje voor dagje vooruit zien te komen.
Ja, het kan dan 'al' wel weer 2 maanden uit zijn, maar godallemachtig wat kan het erin hakken.
quote:* PdeHoog knikt herkennend
Op zondag 19 oktober 2003 23:06 schreef Brighteyes het volgende:
Nou, zoals ik vrijdag al schreef ging het niet al te best en dat is er het hele weekend niet veel beter op geworden.[...]
Ja, het kan dan 'al' wel weer 2 maanden uit zijn, maar godallemachtig wat kan het erin hakken.
Of het nou 2 maanden uit is, of 10 maanden of nog langer, we hebben allemaal wel eens een terugval (hoewel er volgens mij nu ook andere "problemen" meespelen ). En dan ben je blij met vrienden waar je langs mag komen, he?
Vandaag mag je iig weer lekker gaan werken. Dan heb je tenminste andere dingen aan je hoofd. Dat wil over het algemeen bij mij wel werken (behalve als ik onder werktijd lastig gevallen wordt door een bepaald, niet nader te noemen, persoon). Het is gewoon te druk om ergens anders aan te denken
Sterkte en kopop.......
quote:Dat herken ik precies! Voor mij is het alweer bijna 3 maanden uit, maar zo af en toe lijkt het of het nog maar net gebeurd is... Zeker omdat het voor mij op een bepaalde manier nog niet helemaal afgesloten is, dan heb ik soms het gevoel dat ik in die 3 maanden nog geen stap verder ben gekomen met loslaten en verwerken...
Op zondag 19 oktober 2003 23:06 schreef Brighteyes het volgende:
Ja, het kan dan 'al' wel weer 2 maanden uit zijn, maar godallemachtig wat kan het erin hakken.
Maar op andere momenten gaat het juist wel veel beter en dan weet ik dat ik toch wel op het goede spoor ben...Heel veel sterkte toegewenst! Het komt écht goed!
quote:Ook ik herken het en soms denk ik ook dat ik echt een heel stuk achteruit ga dan vooruit. En ook ik heb het voor mezelf niet goed afgesloten denk ik. Hoewel, als er dan iets leuks gebeurt (gisteren bij iemand gegeten met diens huisgenoten erbij) en dat was supergezellig en dan kan ik er weer een tijdje tegen aan. Maar ik weet ook dat ik die terugval weer krijg en daarom geniet ik dubbel als het goed gaat.
Op maandag 20 oktober 2003 14:55 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Dat herken ik precies! Voor mij is het alweer bijna 3 maanden uit, maar zo af en toe lijkt het of het nog maar net gebeurd is... Zeker omdat het voor mij op een bepaalde manier nog niet helemaal afgesloten is, dan heb ik soms het gevoel dat ik in die 3 maanden nog geen stap verder ben gekomen met loslaten en verwerken...
Heel veel sterkte toegewenst! Het komt écht goed!
Ik weet ook wel dat als het straks verkocht is en ik in mijn nieuwe (nog te vinden) huisje zit dat het dan nog steeds niet leuk zal zijn en wennen en zo, maar dan is het wel mijn eigen plekkie en is alles achter de rug. Dan zijn we niet meer financieel aan elkaar gebonden etc.
En toch merk ik ook wel dat ik vooruit ga. Er zijn dingen die ik me nu gewoon echt niet voor kan stellen. (En andere dingen juist weer wel heel levendig).
Ik ga er maar vanuit dat het nog wel even op en neer zal gaan, maar het is zo verneukeratief dat het 2 weken super goed gaat en dan ineens !*BAM*! is het weer helemaal mis.
Maar goed, vandaag weer een betrekkelijk goeie dag gehad en we gaan gewoon weer verder.
quote:That's the spirit
Op maandag 20 oktober 2003 15:52 schreef Brighteyes het volgende:
Maar goed, vandaag weer een betrekkelijk goeie dag gehad en we gaan gewoon weer verder.
quote:Ff terug komen op je vorig verhaal: Ik herken het volledig. Ik wilde je eigenlijk alleen maar sterkte wensen...
Op maandag 20 oktober 2003 15:52 schreef Brighteyes het volgende:
Het is voor mij ook nog niet helemaal afgesloten omdat we ons huis nog moeten verkopen en ik daar dus nog steeds woon.
Ik weet ook wel dat als het straks verkocht is en ik in mijn nieuwe (nog te vinden) huisje zit dat het dan nog steeds niet leuk zal zijn en wennen en zo, maar dan is het wel mijn eigen plekkie en is alles achter de rug. Dan zijn we niet meer financieel aan elkaar gebonden etc.En toch merk ik ook wel dat ik vooruit ga. Er zijn dingen die ik me nu gewoon echt niet voor kan stellen. (En andere dingen juist weer wel heel levendig).
Ik ga er maar vanuit dat het nog wel even op en neer zal gaan, maar het is zo verneukeratief dat het 2 weken super goed gaat en dan ineens !*BAM*! is het weer helemaal mis.Maar goed, vandaag weer een betrekkelijk goeie dag gehad en we gaan gewoon weer verder.
quote:Idd veel herkenning. Soms weet ik door die "golfbewegingen" ook niet waar ik aan toe ben. Dan dacht je dat alles goed ging en er bijna was, maar dan krijg je toch weer een dipje. Ik merk ook dat een gezellige tijd met vrienden veel energie geeft en dat ik daar ook vrolijk van word. Aan mijn vrienden heb ik echt enorm veel steun. Ik ben blij dat ze ook af en toe mijn "gezeik over die ex" willen aanhoren en mij daar hun visie en suggesties op geven.
Op maandag 20 oktober 2003 15:25 schreef Blinky het volgende:[..]
Ook ik herken het en soms denk ik ook dat ik echt een heel stuk achteruit ga dan vooruit. En ook ik heb het voor mezelf niet goed afgesloten denk ik. Hoewel, als er dan iets leuks gebeurt (gisteren bij iemand gegeten met diens huisgenoten erbij) en dat was supergezellig en dan kan ik er weer een tijdje tegen aan. Maar ik weet ook dat ik die terugval weer krijg en daarom geniet ik dubbel als het goed gaat.
Afgelopen weekend had ik het met mijn vrienden weer over de overweging om mijn ex te benaderen. Ik heb hun weer verteld hoe ze was en voor het eerst heb ik ook over haar zelfmoordpogingen/gedachten verteld. Hierdoor snapten zij al helemaal niet waarom ik me soms nog met haar bezig houd (en soms ook weer behoefte heb aan een relatie met haar). Ik denk dat het te maken heeft met alles wat ik met haar meegemaakt heb, dat ik haar situatie ken en haar nog steeds al het beste wens. En misschien ben ik wel bang dat het helemaal fout gaat met haar. Natuurlijk denk ik ook aan mezelf (dat is nog altijd het belangrijkste ), maar kennelijk probeer ik toch nog een beetje voor haar te zorgen. Ik gaf dus aan mijn vrienden aan dat ik me ook wel eens af vraag hoe het met haar gaat. Zij raden het me af om daarvoor contact met haar te zoeken, omdat ik weinig met die informatie kan doen en omdat zij weinig aan zo'n vraag van mij heeft. Daar moet ik ze helemaal gelijk in geven (maar toch knaagt het nog af en toe).
Toch merkte ik al pratende dat ik wel weer een stukje verder gekomen ben in het verwerken. Voor het eerst besefte ik werkelijk hoeveel ik van haar en de relatie geleerd heb en dit dus als positief resultaat van de relatie kan gebruiken in de toekomst. Ik denk ook dat ik er geestelijk en emotioneel sterker van geworden ben. Voor mijn gevoel gelukkig weer een stap voorwaarts.
Voor iedereen die hier post en (nog) worstelt met de liefde: heel veel sterkte en geluk! Ik weet zeker dat we door deze ervaringen sterker worden.
We hebben in principe maar een hele korte periode wat gehad.. maar ik was (en ben) echt gek op haar.. ze is gewoon superlief, en dat kan ik niet zomaar loslaten
dat terwijl ik nu het idee begin te krijgen dat mensen die al weken hetzelfde zeggen, misschien ook gelijk hebben gehad.. misschien heeft ze me gebruikt om over haar ex heen te komen.. hij hoefde immers maar een kik te geven en ze was overstag..
wat dat betreft ben ik ook stom geweest.. vaak ging het heel moeilijk en elke keer als ze het uit wilde maken.. draaide het weer uit op zoenen en knuffelen en..
voel me soms echt een sukkel..
PS: sorry voor het warrige verhaal
-edit: verkeerde knopje, moest de edit hebben hierboven..
quote:Pffff, ik wilde dat ik dat ook zo zeker wist... dat het niks meer zou worden, want die hoop is echt een van de vervelendste dingen. Ik zit er soms echt over te denken: waarom doe ik niet mijn best haar terug te krijgen... ook al weet ik dat die kans heel klein is en eigenlijk tegen beter weten... Ik weet dan wel dat het beter is voor mijn eigen gemoedstoestand om het te laten rusten, maar dat is echt makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat haar brief wat meer duidelijkheid geeft...
Op dinsdag 21 oktober 2003 11:32 schreef addie84 het volgende:
even aanvulling: het stomme is, dat ik nu ik weet dat het tussen ons niks meer wordt, ik hoop dat het helemaal goed komt met haar ex.. omdat ze gelukkig moet worden..
quote:ik weet het, heb het zelf ook wekenlang gehad.. da's idd het ergste..
Op dinsdag 21 oktober 2003 16:01 schreef Ambivalent het volgende:[..]
-oneerbiedige knip-
In ieder geval toen ik thuiskwam stond ze me op de weg naar mijn huis op te wachten... met haar brief, die ze toch niet wilde geven, want hij was wel af maar nog niet goed genoeg Snappen jullie het nog? Het draaide allemaal uiteindelijk weer eens uit op een zoveelste teleurstelling en eigenlijk had ik gewoon beter moeten weten. Het is me nu wel weer op een niet zo een prettige manier duidelijk geworden dat ze ons toch te verschillend vind en dat ze daarom opeens maar had besloten dat het niet verder meer kan. Maar: ze heeft natuurlijk nog wel heel veel gevoelens voor me e.d. en gaat er ook wel min of meer van uit dat we goede vrienden zijn...
Lekker duidelijk dus allemaal weer, ze bleef ook maar zielig doen over hoe moeilijk het voor haar ook was en dat ze het zo moeilijk kan verwoorden en dat ze bang is om me pijn te doen. Naja dat doet ze op deze manier heel goed
Goed. Ik weet wel ongeveer wat ze gaat schrijven nu, na daarnet nog iets beter en ik zit daar niet echt vrolijk van te worden. Wat mij betreft is het dan ook gewoon klaar voor mij en hoef ik haar nooit meer te zien. Dan bewaar ik mijn liefde wel voor iemand die mij wel iets kan geven!
Niet echt leuk, maar gewoon stom dat ik zo met mijn gevoelens laat spelen, ik ben wel meer waard.
Waarom kan ze ook niet gewoon één keer sorry zeggen, is dat zo'n moeilijk woord voor haar??
quote:Nee dat kan ik me ook wel heel goed voorstellen, maar het gaat er bij mij om dat ze eigenlijk nog geen enkele keer écht 'sorry' heeft gezegd, is dat dan te veel gevraagd? Haar eerste reactie toen ze vreemd was gegaan was dan ook dat ze er geen spijt van had
Op woensdag 22 oktober 2003 01:50 schreef addie84 het volgende:
geloof me: steeds sorry zeggen ga je je ook niet vrolijker van voelen.. ik tenminste niet, maar ik leg niet eens de schuld bij haar.. heel stom, zeker gezien waarom het allemaal misging, maar ik neem haar niks kwalijk..
Het bestaat er voornamelijk uit dat zij het voor zichzelf probeert goed te praten door te zeggen dat het voor haar ook allemaal zo moeilijk was.Ik heb zo soms echt het idee dat ze gewoon niet beseft hoeveel pijn ze me heeft gedaan.
Later heeft ze nog wel in een brief (andere brief) gezegd dat het haar wel spijt, maar voor bepaalde dingen heb ik gewoon nog geen sorry gehoord.
Vooral in het begin nam ik haar ook helemaal niks kwalijk en ik denk dat het ook niet eerlijk is om de schuld geheel bij haar te leggen, maar ik kwam er wel steeds meer achter dat ik op bepaalde dingen echt geen vat had en dat ze me soms echt waardeloos heeft behandeld. Eerst leek het erop dat ik best makkelijk kon vergeten wat ze gedaan had, maar later bleek dat toch wel meer voor mij te betekenen.
Hoelang is het bij jou nu uit? Misschien is dat ook een beetje een kwestie van tijd tot je alle aspecten inziet..?
quote:Misschien dat ze over een paar jaar nog eens sorry tegen je kan zeggen, maar nu niet. Het heeft ook geen zin om er op te gaan wachten, daar word je alleen maar zeer gefrustreerd van. Als je heel hard aandringt en het afdwingt dan komt er misschien wel iets halfgemompelds uit, maar daar word je toch alleen maar verdrietiger van. En dat je eigenlijk kwaad bent om wat ze je heeft geflikt: heel goed! Daar krijg je kracht van en kun je jezelf een beetje beschermen tegen haar.
Op woensdag 22 oktober 2003 11:25 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Nee dat kan ik me ook wel heel goed voorstellen, maar het gaat er bij mij om dat ze eigenlijk nog geen enkele keer écht 'sorry' heeft gezegd, is dat dan te veel gevraagd? Haar eerste reactie toen ze vreemd was gegaan was dan ook dat ze er geen spijt van had
Ik heb zo soms echt het idee dat ze gewoon niet beseft hoeveel pijn ze me heeft gedaan.
Later heeft ze nog wel in een brief (andere brief) gezegd dat het haar wel spijt, maar voor bepaalde dingen heb ik gewoon nog geen sorry gehoord.
Vooral in het begin nam ik haar ook helemaal niks kwalijk en ik denk dat het ook niet eerlijk is om de schuld geheel bij haar te leggen, maar ik kwam er wel steeds meer achter dat ik op bepaalde dingen echt geen vat had en dat ze me soms echt waardeloos heeft behandeld. Eerst leek het erop dat ik best makkelijk kon vergeten wat ze gedaan had, maar later bleek dat toch wel meer voor mij te betekenen.
Hoelang is het bij jou nu uit? Misschien is dat ook een beetje een kwestie van tijd tot je alle aspecten inziet..?
Natuurlijk vind je haar ook nog steeds lief, maar voel je niet schuldig als je haar eens flink aan haar oren trekt.
quote:tis nu al een week of 2 steeds moeilijker geworden.. ze wist steeds niet wat ze wilde..
Op woensdag 22 oktober 2003 11:25 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Nee dat kan ik me ook wel heel goed voorstellen, maar het gaat er bij mij om dat ze eigenlijk nog geen enkele keer écht 'sorry' heeft gezegd, is dat dan te veel gevraagd? Haar eerste reactie toen ze vreemd was gegaan was dan ook dat ze er geen spijt van had
Ik heb zo soms echt het idee dat ze gewoon niet beseft hoeveel pijn ze me heeft gedaan.
Later heeft ze nog wel in een brief (andere brief) gezegd dat het haar wel spijt, maar voor bepaalde dingen heb ik gewoon nog geen sorry gehoord.
Vooral in het begin nam ik haar ook helemaal niks kwalijk en ik denk dat het ook niet eerlijk is om de schuld geheel bij haar te leggen, maar ik kwam er wel steeds meer achter dat ik op bepaalde dingen echt geen vat had en dat ze me soms echt waardeloos heeft behandeld. Eerst leek het erop dat ik best makkelijk kon vergeten wat ze gedaan had, maar later bleek dat toch wel meer voor mij te betekenen.
Hoelang is het bij jou nu uit? Misschien is dat ook een beetje een kwestie van tijd tot je alle aspecten inziet..?
maar het is dus niet zo lang uit..Uiteindelijk ook nog gezoend en dat voelde echt anders, echt als de laatste keer deze keer.
Daarna dus haar brief gelezen, er stond verder niet veel in wat ik nog niet wist, maar toch wel sommige dingen die fijn zijn om te horen. Verder was het voor haar toch vooral een gevoel waarom ze niet meer verder wil...
Maar aan de andere kant denk ik dat ik er nu wel meer rust mee heb. Dat ik me er nu echt bij neer kan leggen en dat is toch het belangrijkste.Ik wens iedereen hier verder heel veel succes en sterkte bij het loslaten van zijn/haar ex. Ik weet hoe moeilijk het is....
quote:Bedankt!
Op donderdag 23 oktober 2003 23:09 schreef Ambivalent het volgende:
Hmmm, vandaag dus de veelbeloofde brief ontvangen. Supertoevallig kom ik haar dan ook tegen op het moment dat ze die brief in mijn brievenbus doet... Hoe groot is die kans nou als iemand 1 minuut van de hele dag bij je deur staat... Maar goed nog even gepraat en het voelde echt heel raar. Opzich niet zo leuk, en definitief, maar aan de andere kant ook fijn omdat ze het er nu ook over eens was dat we elkaar voorlopig niet moeten zien, omdat het anders alleen maar moeilijker wordt.
Uiteindelijk ook nog gezoend en dat voelde echt anders, echt als de laatste keer deze keer.
Daarna dus haar brief gelezen, er stond verder niet veel in wat ik nog niet wist, maar toch wel sommige dingen die fijn zijn om te horen. Verder was het voor haar toch vooral een gevoel waarom ze niet meer verder wil...
Ik wens iedereen hier verder heel veel succes en sterkte bij het loslaten van zijn/haar ex. Ik weet hoe moeilijk het is....
Op het moment dat ik dit las, kreeg ik weer dat gevoel dat ik had toen ik mijn ex voor het laatst zag. Heel erg raar allemaal. Vooral het gevoel dat dat dus de laatste keer zou zijn dat je elkaar zou zien. Echt zwaar, maar ik kan je alleen sterkte en geluk wensen, Ambivalent!
Trouwens, aan het aantal bijdragen te zien van de "vaste" posters in dit topic lijkt het erop dat het de goede kant op gaat met de meesten. Of zie ik dit verkeerd?
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 24-10-2003 12:27]
quote:Dankjewel!
Op vrijdag 24 oktober 2003 12:13 schreef Eisselstijn het volgende:
Bedankt!Op het moment dat ik dit las, kreeg ik weer dat gevoel dat ik had toen ik mijn ex voor het laatst zag. Heel erg raar allemaal. Vooral het gevoel dat dat dus de laatste keer zou zijn dat je elkaar zou zien. Echt zwaar, maar ik kan je alleen sterkte en geluk wensen, Ambivalent!
quote:Dat idee heb ik ook wel en dat kan ik ook voor mezelf wel zeggen. Gelukkig maar: en zo zie je maar weer: het is waar wat ze zeggen, dat het ook gewoon tijd nodig heeft en dat het vanzelf beter gaat...
Trouwens, aan het aantal bijdragen te zien van de "vaste" posters in dit topic lijkt het erop dat het de goede kant op gaat met de meesten. Of zie ik dit verkeerd?
Ik word echt steeds gekker. Weet gewoon niet wat ik moet doen.
Maar dat ik hier niet zo veel meer post, wil nog niet zeggen dat ik dit topic niet minimaal 3 keer per dag bekijk...
Ik heb alleen mijn situatie al eens beschreven en die blijft hetzelfde. Niks nieuws onder de zon te melden dus.
Ik kan je, en de rest van de mensen hier, alleen maar heel veel sterkte toewensen.
Ik denk dat de meeste van ons wel in meer of mindere mate weten hoe moeilijk het soms kan zijn. Het ene moment dat je denkt dat je alles weer goed op een rijtje hebt en dan het volgende moment waarin je weer zwaar in de put zit...
Sterkte!
quote:Sorry to hear! Weet niet zo goed wat te zeggen.
Op vrijdag 24 oktober 2003 14:56 schreef Hihat het volgende:
Nee, dat zie je verkeerd....Ik word echt steeds gekker. Weet gewoon niet wat ik moet doen.
Beetje dooddoener, maar als je zo enorm twijfeld zou ik zeggen, denk er nog even over na. Je moet er eerst zelf helemaal uit zijn voordat je weer voluit voor je relatie kan vechten.
Maar ja aan de andere kant kom je er nooit achter als je het niet probeert. Dussss. Volgens mij helpt dit ook niet echt.
quote:Same here. Hoewel ik ook meer 'uitkijk' naar berichten van bepaalde users. Omdat ik gewoon iets meer met hun verhalen en instelling heb.
Maar dat ik hier niet zo veel meer post, wil nog niet zeggen dat ik dit topic niet minimaal 3 keer per dag bekijk...
quote:Again, same here. Op de een of andere manier heb ik er meer behoefte aan als het echt klote gaat om hier effe te posten.
Ik heb alleen mijn situatie al eens beschreven en die blijft hetzelfde. Niks nieuws onder de zon te melden dus.
Over het algemeen gaat het goed. En om nou elke dag te posten: het gaat z'n gangetje.
Maar dat heeft ook te maken met in welke fase je zit.
Ik ben er op zich wel uit dat dit het is en dat ik het ermee moet doen. Om het maar even zo te zeggen. En 9 van de 10 dagen gaat het prima, maar soms gaat het even heeeeeel erg slecht zoals afgelopen weekend en dan vind ik het prettig om hier even te posten en te lezen dat ik niet de enige ben.
quote:Voor sommigen geldt het misschien wel. Er zijn idd een aantal van de posters van het begin die je hier niet (zo vaak) meer ziet.
Op vrijdag 24 oktober 2003 12:13 schreef Eisselstijn het volgende:
Trouwens, aan het aantal bijdragen te zien van de "vaste" posters in dit topic lijkt het erop dat het de goede kant op gaat met de meesten. Of zie ik dit verkeerd?
En was dat niet een beetje voorspeld..? quote:Oh, maar daar ben ik ook nooit bang voor geweest. Als je naar mijn reacties kijkt ben ik nooit van de fatalistische 'Ohmijngod,hoekomikhieroverheen,ikvindnooitmeereenanderhijisdeware'-kant geweest. Ik was het in het begin zelfs helemaal eens met mijn ex om de relatie te beeindigen. Maar onder invloed van hormonen, te weinig slaap en hem spreken/zien heb ik ook zo mijn zwakkere momenten gehad (en dat mag ook wel na 5 jaar). Op dit moment zie ik alles weer zonnig en positief tegemoet. Ik kom er wel.
Op vrijdag 24 oktober 2003 15:39 schreef Goos300 het volgende:
Volgens mij gaat het wel wat beter met je dan een paar weken geleden, brighteyes.
Maarreh...thanks voor de belangstelling realiseerde me ineens dat dit wel een heel defensieve post geworden is.
Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar volgens mij hoor ik de "juiste" toon. Go for it!
quote:Dat is heel mooi om te lezen. Als je zaken positief benadert, word je ook positief benaderd. Dat heb ik iig gemerkt.
Op vrijdag 24 oktober 2003 15:44 schreef Brighteyes het volgende:[..]
... Op dit moment zie ik alles weer zonnig en positief tegemoet. Ik kom er wel.
Met mij gaat het eigenlijk erg goed de laatste tijd. Misschien dat ik weer een zwakke periode krijg, maar daar maak ik me niet meer druk om. Ik leef in het moment en de laatste tijd zijn de momenten prettig.
Hihat, ook jou kan ik jammergenoeg alleen sterkte, wijsheid en geluk wensen.
quote:Nope, bij mij ook niet. Heb ook nu weer een gigantische terugval, terwijl het eerst redelijk ging. Ik kan gewoon niet begrijpen (nee, nog steeds niet) dat het over en uit is. Mijn ex weet niet wat hij voelt over bepaalde dingen (behalve dan dat hij zeker weet dat hij de relatie niet terug wil) of wat hij wil. Ik heb de afgelopen tijd heel fijn en goed met hem gesproken, ook via msn en we hebben elkaar ook gezien. Dat voelt gewoon zo goed (ook bij hem naar zijn eigen zeggen) en dan begrijp ik minder goed dat het zo moeilijk is voor hem.
Op vrijdag 24 oktober 2003 12:13 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Bedankt!
Trouwens, aan het aantal bijdragen te zien van de "vaste" posters in dit topic lijkt het erop dat het de goede kant op gaat met de meesten. Of zie ik dit verkeerd?
Veel mensen (ook hier op fok) denken dat er 'meerdere wares' zijn. Ik heb er lang over nagedacht. Ik denk van niet. Althans niet voor mij. Mijn ware is weg en ik zal er mee moeten leren leven. Of niet. Ik zou althans niet niet zo gauw andere opties weten.
Ga me eigen leven even op orde brengen Schatje ik hou nog heel veel van je
quote:Leer eerst nu eens dát te accepteren zonder gelijk teveel te denken aan überhaupt een alternatieve ware. Neem het leven gewoon even zoals het komt en wees niet teveel bezig met de mannen in je leven, maar wat meer met jezelf nu. Zodra je jezelf de kans gunt om om déze ware te 'rouwen' (en stel jezelf daar geen deadline voor), zul je uiteindelijk ook meer open staan voor een andere grote liefde.
Op zaterdag 25 oktober 2003 10:19 schreef Blinky het volgende:[..]
Althans niet voor mij. Mijn ware is weg en ik zal er mee moeten leren leven. Of niet. Ik zou althans niet niet zo gauw andere opties weten.
En bedenk ook dat hij nooit je ware kan zijn. Anders was hij wel bij je gebleven. Dat is zo klaar als een klontje. Laat het los, en mocht hij toch om één of andere reden ooit weer bij je terugkomen... ja, dán kun je misschien toch spreken van de ware.
En de dalen zijn nu gewoon nog heel erg frequent en langdurig. Blijf er actief mee bezig om ze steeds meer te verkorten en minder vaak voor te laten komen.
quote:Hoe verklaar je mensen die na die Ene Liefde nooit meer een andere Liefde zijn tegengekomen? Omdat ze (zo denk ik dan) niet meer hoeven te zoeken. Als iemand de ware is hoeft men niet een leven lang bij elkaar te zijn....
Op zaterdag 25 oktober 2003 10:50 schreef Bombie het volgende:[..]
En bedenk ook dat hij nooit je ware kan zijn. Anders was hij wel bij je gebleven. Dat is zo klaar als een klontje. Laat het los, en mocht hij toch om één of andere reden ooit weer bij je terugkomen... ja, dán kun je misschien toch spreken van de ware.En de dalen zijn nu gewoon nog heel erg frequent en langdurig. Blijf er actief mee bezig om ze steeds meer te verkorten en minder vaak voor te laten komen.
Ik probeer wel degelijk met mezelf bezig te zijn. Maar het is alsof ik geen kracht meer heb. Klinkt misschien depressief, maar zo vooel ik het ook. En het is niet alleen het feit dat het uit is dat meetelt.
Ik denk veel na over wat ik als persoon bereikt heb in dit leven. Ik heb een hele goede studie gedaan maar helaas kan ik in dat gebied geen werk vinden op dit moment. Vandaar dat ik in een bedrijf werk waar ik onder mijn niveau werk.
Ik heb tot mijn 21e bij mijn ouders gewoond. Van waar zij wonen is het me niet gelukt een vriendschap vast te houden.
Ik heb drie jaar in een grote stad gestudeerd en er gewoond, ook van daaruit geen enkele vrienden overgehouden.
Nu woon ik bijna een jaar waar ik nu woon en hier heb ik ook geen vrienden. Ik heb wel aardige collega's maar die zie ik niet in het weekend. Ik had met 1 ervan wel een wat meer vriendschappelijke band, maar die is nu ook weg.
Ik weet dat ik me misschien te veel vastklamp aan mensen. Maar vroeger deed ik dat in veel mindere mate en aangeziuen ik van die situatie geleerd heb zou ik dat nu ook niet meer zo snel doen.
Nu weet ik dat er genoeg manieren zijn om mensen te leren kennen en daar een 'soort van' vriendschap op te bouwen. Maar ik weet dat ik er niemand van zal overhouden op het moment dat ik zou gaan verhuizen. Dus wat heb ik eraan? Een leuke tijd op dit moment, maar als ik over 2 jaar eraan terug denk en ik zit weer in een nieuwe stad en zonder vrienden, wil ik er niet naar terugverlangen...dat is hetzelfde als nu de relatie met mijn ex. Hij kan erop terugkijken als een hele leuke tijd. Ik niet want ik weet dat ik dat gevoel zo erg mis dat ik het terug zou willen. De tijd op zich was natuurlijk leuk, maar het gevoel dat dat niet meer terugkomt weegt momenteel veel zwaarder en maakt me ongelukkig.
quote:Onzin...zowiezo moet je niet zoeken naar een andere liefde (wordt mij altijd voorgehouden door iedereen), maar loopt er vanzelf iemand op je pad. Je kunt daar weinig aan veranderen. Je kan 10 mensen tegenkomen, maar je kan ook niemand tegenkomen.
Op zaterdag 25 oktober 2003 12:30 schreef Blinky het volgende:[..]
Hoe verklaar je mensen die na die Ene Liefde nooit meer een andere Liefde zijn tegengekomen? Omdat ze (zo denk ik dan) niet meer hoeven te zoeken. Als iemand de ware is hoeft men niet een leven lang bij elkaar te zijn....
En als iemand de ware zou zijn geweest voor je en jij ook voor hem, dan had hij eerst met je gepraat om dit soort dingen te voorkomen. Hij had dan ook niet zonder jou gekund. Hij geeft echter zelf aan dat hij de relatie niet terugwil. Dat zegt al genoeg denk ik.
Overigens denk ik dat je het jezelf wel extra moeilijk maakt door op de huidige wijze met hem om te gaan.
quote:Weet je wat ik denk? Dat jij je nu ff teveel te druk maakt om zaken. OK, je hebt een goede studie gedaan hebt, maar je doet daar nu niet veel mee doet. Kun je niet veel aan doen, want er is geen werk. Jammer dan....leg je er voorlopig bij neer. Er zijn belangrijkere dingen in je leven. Je bent pas 26. Ga leuke dingen doen. Trek die videotheek beneden leeg. Ga naar een sportschool. Ga lekker naar de bios. Ga leuke dingen doen. Pak de trein en ga gewoon ergens naar toe (Delft of zo....echt een hele leuke stad
[...]
Ik probeer wel degelijk met mezelf bezig te zijn. Maar het is alsof ik geen kracht meer heb. Klinkt misschien depressief, maar zo vooel ik het ook. En het is niet alleen het feit dat het uit is dat meetelt.
Ik denk veel na over wat ik als persoon bereikt heb in dit leven. Ik heb een hele goede studie gedaan maar helaas kan ik in dat gebied geen werk vinden op dit moment. Vandaar dat ik in een bedrijf werk waar ik onder mijn niveau werk.
). Kortom, ga leuke dingen doen en maak je ff niet druk.En als het werk onder je niveau is, probeer dan een andere uitdaging te vinden! Ga desnoods een andere opleiding erbij doen. Er zijn hartstikke leuke deeltijd-HBO-opleidingen te vinden die zeker een uitdaging geven.
Er zit zelfs een HBO-opleiding in Eindhoven die deeltijd-dingen verzorgt: SAXION scholengroep.
Motto van het verhaal: HOU JEZELF BEZIG! (en niet met deprimerende gedachten aan vroeger, aan je ex, aan het niet hebben van vrienden of aan andere dingen).
quote:Het is of ik mezelf hoor. De enige vrienden die ik op dit moment heb is iemand van de opleiding en de beste vriendin van mijn ex. Tot een paar jaar geleden had ik helemaal geen vrienden, alleen kennissen.
Ik heb tot mijn 21e bij mijn ouders gewoond. Van waar zij wonen is het me niet gelukt een vriendschap vast te houden.Ik heb drie jaar in een grote stad gestudeerd en er gewoond, ook van daaruit geen enkele vrienden overgehouden.
Nu woon ik bijna een jaar waar ik nu woon en hier heb ik ook geen vrienden. Ik heb wel aardige collega's maar die zie ik niet in het weekend. Ik had met 1 ervan wel een wat meer vriendschappelijke band, maar die is nu ook weg.
Ik weet dat ik me misschien te veel vastklamp aan mensen. Maar vroeger deed ik dat in veel mindere mate en aangeziuen ik van die situatie geleerd heb zou ik dat nu ook niet meer zo snel doen.
Ik heb verder ook geen kennissen hier en vrienden maak ik bijna nooit. Ik zou niet eens weten waar ik dat zou moeten doen. Ook hier geldt: die komen vanzelf aanwaaien of niet.
quote:Ik krijg continue van mensen rondom te horen dat ik naar voren moet kijken en niet altijd maar naar achteren. Het verleden is voorbij en komt niet meer terug. Dat is het eerste wat je moet accepteren. Geloof me, het heeft mij ook moeite gekost.
Nu weet ik dat er genoeg manieren zijn om mensen te leren kennen en daar een 'soort van' vriendschap op te bouwen. Maar ik weet dat ik er niemand van zal overhouden op het moment dat ik zou gaan verhuizen. Dus wat heb ik eraan? Een leuke tijd op dit moment, maar als ik over 2 jaar eraan terug denk en ik zit weer in een nieuwe stad en zonder vrienden, wil ik er niet naar terugverlangen...dat is hetzelfde als nu de relatie met mijn ex. Hij kan erop terugkijken als een hele leuke tijd. Ik niet want ik weet dat ik dat gevoel zo erg mis dat ik het terug zou willen. De tijd op zich was natuurlijk leuk, maar het gevoel dat dat niet meer terugkomt weegt momenteel veel zwaarder en maakt me ongelukkig.
De toekomst kan je zelf voor een gedeelte beinvloeden door keuzes te maken en actief dingen te ondernemen. Stel dat je gaat / moet verhuizen naar een andere stad? Wat dan? Ga je dan stil achter het raam zitten wegkwijnen? Of ga je op zoek naar wat gezelligheid (ik denk aan een kroeg of zo)?
Ik weet dat je het eigenlijk niet wilt geloven, maar ik denk dat een groot gedeelte van deze situatie wordt veroorzaakt door het feit dat jij geen KEUZES wilt maken. Juist die keuzes zijn nu heel belangrijk. Jij laat je leven leiden terwijl je juist zelf je leven moet leiden (en niet LIJDEN).
Je moet nu keuzes maken en daar aan vast houden. Je bent niet tevreden met je leven? Bedenk wat je wilt, zet dat op papier (en hang dat ergens op waar je er altijd mee geconfronteerd wordt, zodat je altijd je doelen voor ogen hebt), maak de keuze waar je eerst mee begint en ga daar aan werken!
* PdeHoog geeft Blinky een mega-schop onder haar kont
Gisternacht heel erg hevig staan zoenen met de ex, ook weer tegen elkaar gezegd dat we nog veel van elkaar houden. Allemaal niet echt helpvol om er overheen te komen
Ik begrijp ook echt niet meer wat we nog wel en niet met elkaar hebben, het is zo'n beetje de twilight-zone. Een gemeenschappelijke vriend zei bijvoorbeeld dat het vast wel weer goed komt tussen ons en dat ik me er niet zo druk over moet maken, maar als ik dan vraag waar hij dat eigenlijk op baseert, dan is het "tja, weet ik niet hoor, gewoon een gevoel als ik jullie samen zie." Fijnzzz
Probeer me daar maar voor af te sluiten want ik geloof het zelf niet. Doorstarts mislukken meestal toch weer. Stom gedoe, en het duurt al zo lang. Bah.
quote:Ja, 'fijn'he, dat soort opmerkingen. Mijn moeder zei dat ook toen we daar waren, om spullen weer terug naar mijn ouders te brengen. Mijn moeder was ervan overtuigd dat we wel weer bijelkaar zouden komen. Ze zei ook dat dat duidelijk te zien was aan de manier waarop we nog met elkaar omgingen. Op dat moment is het fijn om te horen, dat gevoel had ik immers zelf ook. Maar het is in feite jezelf voor de gek houden.
Op zaterdag 25 oktober 2003 23:54 schreef Tjingtjangtjong het volgende:
Nee, het gaat even niet zo goed met het loslaten...
Gisternacht heel erg hevig staan zoenen met de ex, ook weer tegen elkaar gezegd dat we nog veel van elkaar houden. Allemaal niet echt helpvol om er overheen te komen
Ik begrijp ook echt niet meer wat we nog wel en niet met elkaar hebben, het is zo'n beetje de twilight-zone. Een gemeenschappelijke vriend zei bijvoorbeeld dat het vast wel weer goed komt tussen ons en dat ik me er niet zo druk over moet maken, maar als ik dan vraag waar hij dat eigenlijk op baseert, dan is het "tja, weet ik niet hoor, gewoon een gevoel als ik jullie samen zie." Fijnzzz
Probeer me daar maar voor af te sluiten want ik geloof het zelf niet. Doorstarts mislukken meestal toch weer. Stom gedoe, en het duurt al zo lang. Bah.
Nog een leuke opmerking: goh...jij bent afgevallen, hoe krijg je dat voor elkaar? (Ik, beetje geirriteerd: tja, veel liefdesverdiet he?) Ander schrikt
van het directe antwoord maar zegt: nou ja, dan is het in elk geval 'ergens' goed voor geweest.
Dat zijn echt van die dingen die je gewoon niet wilt horen. Of: 'misschien is het wel beter zo...' Arrrrgh! Ik snap best dat mensen
'iets' willen zeggen, maar alles behalve dat. Zeker niet als ze niet weten hoe ik ermee omga.
quote:Stom idee, maar misschien moet je de contacten met je ex even helemaal verbreken. wat je hier verteld is een goeie methode van het jezelf extra moeilijk maken.
Op zaterdag 25 oktober 2003 23:54 schreef Tjingtjangtjong het volgende:
Nee, het gaat even niet zo goed met het loslaten...
Gisternacht heel erg hevig staan zoenen met de ex, ook weer tegen elkaar gezegd dat we nog veel van elkaar houden. Allemaal niet echt helpvol om er overheen te komen
Ik begrijp ook echt niet meer wat we nog wel en niet met elkaar hebben, het is zo'n beetje de twilight-zone.
quote:join the club zou ik zo zeggen. Ook jullie vrienden moeten wennen aan de situatie. Het is alleen vervelend dat ze je proberen te helpen, maar ondertussen niet door hebben dat het van de wal in de sloot is
Een gemeenschappelijke vriend zei bijvoorbeeld dat het vast wel weer goed komt tussen ons en dat ik me er niet zo druk over moet maken, maar als ik dan vraag waar hij dat eigenlijk op baseert, dan is het "tja, weet ik niet hoor, gewoon een gevoel als ik jullie samen zie." Fijnzzz
Probeer me daar maar voor af te sluiten want ik geloof het zelf niet. Doorstarts mislukken meestal toch weer. Stom gedoe, en het duurt al zo lang. Bah.
Het is jammer dat er geen vastgestelde termijn is, he? Lijkt me wel wat: standaard na 10 weken ellende is alles voorbij en kun je weer vrolijk doorgaan met leven.
Maar helaas......zo is het niet. Probeer iig je ex zo min mogelijk te zien. Dat scheelt al de helft, hoewel dat in het begin (zoals met alle beginnen) heel moeilijk is.
quote:Wordt wel heel moeilijk om geen contact te hebben, we zitten namelijk op het moment met werk in dezelfde produktie en gaan bijvoorbeeld a.s. zondag naar Wenen. Drie dagen/nachten hotel, hij zal wellicht gaan hengelen maar ik wil geen seks meer met hem.
Op maandag 27 oktober 2003 01:43 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Stom idee, maar misschien moet je de contacten met je ex even helemaal verbreken. wat je hier verteld is een goeie methode van het jezelf extra moeilijk maken.
Ik wil niet dat dat dan zo'n sneue toestand wordt van een beetje halfdronken krikken en dan daarna je spullen bij elkaar zoeken en weer naar je eigen kamer, daarvoor is het te leuk en bijzonder geweest met hem.
Hij doet laatste tijd erg aanhankelijk en ik denk dat hij erop zit te wachten dat ik ga aandringen op seks (hoeft hij zijn eigen verantwoordelijkheid weer eens niet te nemen), en dat doe ik dus mooi niet
, terwijl ik soms niets liever zou willen, maar het mag echt niet van mezelf.En dat ik dat nu kan, dat is winst!!!
quote:
Op maandag 27 oktober 2003 13:06 schreef Tjingtjangtjong het volgende:[..]
En dat ik dat nu kan, dat is winst!!!
That's the spirit . En hou lekker voet bij stuk.De berichten worden langer en langer en zo te zien hebben de meesten wel af en toe zwakke momenten. Het klinkt gek, maar ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben.
Momenteel heb ik momenten dat ik me zelfs best OK voel, wie had dat ooit gedacht. Soms weer wat minder, maar goed, dan komt Elton's "I'm still standing", "Play the Game" van Queen of gewoon wat raggend gitaarwerk weer even uit de kast en kan ik mijn gedachten weer op iets positiefs richten.
Wat me meevalt is dat ik redelijk veel aandacht van dames in het uitgaansleven krijg, iets dat ik nooit had gedacht (blijkbaar zijn er toch meerdere mensen die wat in mij zien
). Jammer genoeg zijn dit soort dames meestal iets te makkelijk en zullen zij dus ook iets te makkelijk weer weg gaan, reden waarom ik er niet al te veel op in ga. Mijn angst om eeuwig vrijgezel te worden, lijkt dus ongegrond, hoewel ik denk dat het vinden van "de ideale vrouw" nog wel even op zich laat wachten. Ik ben namelijk nog steeds van mening dat ik haar niet in een kroeg of disco zal aantreffen, maar dat ik haar eerst beter op vriendschappelijke basis zal hebben leren kennen. Misschien een gekke gedachte, ben ik de enige die zo denkt?Maar goed, het loslaten gaat langzaam, nog steeds zie of spreek ik haar minstens 3x per week (soms pijnlijk, soms fijn) en zijn we goede vrienden. Tenminste, dat hoop ik... Ik hoop dat ik deze vrienschap niet alleen in stand houd uit hoop dat zij dan dermate in mij geïnteresseerd raakt, dat ze me terug wil. Want hoewel ik denk dat ik open sta voor een ander (mocht deze mijn pad kruisen), sta ik ook nog steeds open voor een 2e poging met haar.
Ik probeer altijd maar aan de raad van een vriend te denken als ik haar tijdens mijn zwakkere momenten weer terug wil. Wanneer ik dan zeg dat zij de perfecte, ideale vrouw is, reageert hij als volgt:
"Nee dat is ze niet, want de ideale vrouw laat je niet zodanig lijden en doet je niet zoveel verdriet..." (Geldt natuurlijk ook voor de heren.)
Klinkt redelijk en ik probeer er verder niet te veel over na te denken en dit maar even voor juist aan te nemen.
Misschien dat jullie dat ook maar moeten doen wanneer je denkt dat zij/hij de enige ware is.
Het gaat beter, toch heb ik haar nog niet 100% losgelaten en ik denk dat dit pas echt zo is als ik echt verliefd wordt op een ander en haar bij me wil hebben als ik me alleen voel in plaats van mijn ex...
Kortom, de KUNST van het loslaten heb ik dus ook nog niet helemaal onder de knie...
Oh ja, laat het me even weten als je denkt dat ik onzin vertel of als mijn gedachtengang niet helemaal juist is, alle adviezen zijn welkom.
PS: hoe was de bijeenkomst???
quote:
Op maandag 27 oktober 2003 14:37 schreef Goldmember het volgende:
Ik ben namelijk nog steeds van mening dat ik haar niet in een kroeg of disco zal aantreffen, maar dat ik haar eerst beter op vriendschappelijke basis zal hebben leren kennen. Misschien een gekke gedachte, ben ik de enige die zo denkt?
Ben ik het zo langzamerhand mee eens! Eerst iemand een beetje leren kennen en dan pas de remmen los. Een uiterst zinnig principe.Ik ga dat zelf natuurlijk ook toepassen in de toekomst
[Dit bericht is gewijzigd door Tjingtjangtjong op 27-10-2003 17:12]
quote:Misschien gek, maar ik herken veel van de gevoelens en gedachten die jij hier beschrijft. Dus wat mij betreft schrijf je geen onzin
Op maandag 27 oktober 2003 14:37 schreef Goldmember het volgende:
Zo, het is een tijdje geleden dat ik hier ben geweest...
De berichten worden langer en langer en zo te zien hebben de meesten wel af en toe zwakke momenten. Het klinkt gek, maar ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben.
Momenteel heb ik momenten dat ik me zelfs best OK voel, wie had dat ooit gedacht. Soms weer wat minder, maar goed, dan komt Elton's "I'm still standing", "Play the Game" van Queen of gewoon wat raggend gitaarwerk weer even uit de kast en kan ik mijn gedachten weer op iets positiefs richten.
Wat me meevalt is dat ik redelijk veel aandacht van dames in het uitgaansleven krijg, iets dat ik nooit had gedacht (blijkbaar zijn er toch meerdere mensen die wat in mij zien
Maar goed, het loslaten gaat langzaam, nog steeds zie of spreek ik haar minstens 3x per week (soms pijnlijk, soms fijn) en zijn we goede vrienden. Tenminste, dat hoop ik... Ik hoop dat ik deze vrienschap niet alleen in stand houd uit hoop dat zij dan dermate in mij geïnteresseerd raakt, dat ze me terug wil. Want hoewel ik denk dat ik open sta voor een ander (mocht deze mijn pad kruisen), sta ik ook nog steeds open voor een 2e poging met haar.
Ik probeer altijd maar aan de raad van een vriend te denken als ik haar tijdens mijn zwakkere momenten weer terug wil. Wanneer ik dan zeg dat zij de perfecte, ideale vrouw is, reageert hij als volgt:
"Nee dat is ze niet, want de ideale vrouw laat je niet zodanig lijden en doet je niet zoveel verdriet..." (Geldt natuurlijk ook voor de heren.)
Klinkt redelijk en ik probeer er verder niet te veel over na te denken en dit maar even voor juist aan te nemen.
Misschien dat jullie dat ook maar moeten doen wanneer je denkt dat zij/hij de enige ware is.
Het gaat beter, toch heb ik haar nog niet 100% losgelaten en ik denk dat dit pas echt zo is als ik echt verliefd wordt op een ander en haar bij me wil hebben als ik me alleen voel in plaats van mijn ex...
Kortom, de KUNST van het loslaten heb ik dus ook nog niet helemaal onder de knie...Oh ja, laat het me even weten als je denkt dat ik onzin vertel of als mijn gedachtengang niet helemaal juist is, alle adviezen zijn welkom.
PS: hoe was de bijeenkomst???
Het enigste waar ik het niet over eens ben is dat je meent dat je "de ideale vrouw" niet in een discotheek of cafe kan vinden. Ik denk namelijk dat dat wel kan; dat je overal nieuwe, interessante mensen kunt ontmoeten. En met sommigen kan het zo goed klikken dat er een vriendschap of meer uit rolt. Natuurlijk kun je weinig diepgang vinden in een disco of cafe, maar de mensen die je er ontmoet kan je daarna wel beter leren kennen.
Trouwens leuk om dit soort positieve posts te lezen. Misschien kunnen diegenen met wie het minder gaat energie uit dit soort positieve posts halen. Het is een grote dooddoener, maar het komt uiteindelijk toch goed.
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 27-10-2003 17:59]
Zo, nu komt hij voorlopig weer mijn neus uit
Een overdosis ex helpt goed voor het loslaten, vooral als het dan toch niet echt gezellig en relaxt is omdat er allerlei onderhuidse zaken spelen waar je het allebei niet meer over wil hebben, maar die er nog wel zijn.
Werkt eigenlijk beter dan iemand helemaal niet meer zien en alle leuke dingen dan enorm uitvergroten en idealiseren in je eenzaamheid.
Een reality-check, ik kan het iedereen aanraden! Gespannen nast elkaar op de bank naar die oervervelende Jim Carrey kijken! Chezallie!
En nu weer lekker in mijn eentje een kopje thee.
quote:ok.. tis dus afgezegd door haar
Op maandag 27 oktober 2003 01:47 schreef addie84 het volgende:
dinsdag heb ik met mijn ex afgesproken om te praten, en (wat ik net hoorde) het misschien een nieuwe kans te geven..
hoe stom had ik kunnen zijn te denken dat het toch nog kon.. quote:Ey Goldmember, lang niet gezien
Op maandag 27 oktober 2003 14:37 schreef Goldmember het volgende:
Zo, het is een tijdje geleden dat ik hier ben geweest...
quote:Tuurlijk ben je niet de enige. Zwakke momenten horen er nou eenmaal bij. Doe je niets aan. De een zal er iets meer last van hebben dan de ander.
De berichten worden langer en langer en zo te zien hebben de meesten wel af en toe zwakke momenten. Het klinkt gek, maar ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben.
quote:Helemaal mee eens. Flink harde muziek doet altijd wonderen:
Momenteel heb ik momenten dat ik me zelfs best OK voel, wie had dat ooit gedacht. Soms weer wat minder, maar goed, dan komt Elton's "I'm still standing", "Play the Game" van Queen of gewoon wat raggend gitaarwerk weer even uit de kast en kan ik mijn gedachten weer op iets positiefs richten.
Rammstein, Metallica, Iron Maiden
Marco B.
En vasthouden dat OK-gevoel
quote:Nee hoor. Ik denk precies hetzelfde. Bij mij is het alleen wel dat ik weinig nieuwe mensen leer kennen. Ben niet zo uitgaanstype en zo. Denk wel dat mensen mij eerst wat meer / beter moeten leren kennen eer ze mij een aardige jongen vinden
Ik ben namelijk nog steeds van mening dat ik haar niet in een kroeg of disco zal aantreffen, maar dat ik haar eerst beter op vriendschappelijke basis zal hebben leren kennen. Misschien een gekke gedachte, ben ik de enige die zo denkt?
quote:Kan ik eigenlijk alleen maar onderschrijven. Heb pasgeleden ook iets dergelijks tegen Blinky gezegd toen ze het had over haar ware liefde. Als het echte de ware zou zijn, dan zou het aan twee kanten klikken. Dan zou er geen verbroken relatie zijn etc.
[...]
Ik probeer altijd maar aan de raad van een vriend te denken als ik haar tijdens mijn zwakkere momenten weer terug wil. Wanneer ik dan zeg dat zij de perfecte, ideale vrouw is, reageert hij als volgt:
"Nee dat is ze niet, want de ideale vrouw laat je niet zodanig lijden en doet je niet zoveel verdriet..." (Geldt natuurlijk ook voor de heren.)
quote:Geeft niet, komt vanzelf (* zegt hij die het ook nog niet helemaal onder de knie heeft
Kortom, de KUNST van het loslaten heb ik dus ook nog niet helemaal onder de knie...
)
quote:Maak je niet druk. Lekker laten gaan. Ik heb het ook regelmatig gehad met mijn ex. Er zijn belangrijkere dingen om je druk over te maken.
Op maandag 27 oktober 2003 23:03 schreef addie84 het volgende:[..]
ok.. tis dus afgezegd door haar
quote:kan me eigenlijk weinig belangrijkers voorstellen dan haar
Op maandag 27 oktober 2003 23:24 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Maak je niet druk. Lekker laten gaan. Ik heb het ook regelmatig gehad met mijn ex. Er zijn belangrijkere dingen om je druk over te maken.
quote:Die fase hebben we allemaal gehad en die gaat vanzelf voorbij. Blijkbaar vind ze jou niet belangrijk...ze verbreekt de relatie en zegt afspraken af. Eigenlijk is zij jou dus eigenlijk helemaal niet waard.
Op maandag 27 oktober 2003 23:26 schreef addie84 het volgende:[..]
kan me eigenlijk weinig belangrijkers voorstellen dan haar
Probeer je te focussen op andere dingen (lastig, ik weet het, maar het is wel het beste).
quote:Volgens mij geldt dit (en vooral die laatste zin dus) in bijna alle gevallen
Vriendschap eindigt vaak in liefde, maar liefde eindigt nooit in vriendschap.
Colton, Charles Caleb (1780-1832)
. Ik heb nog nooit gehoord dat mensen echt als vrienden uit elkaar gaan en elkaar dan rustig, zonder jaloerse gevoelens, kunnen ontmoeten en uitgaan en zo.Op zich wel gek: vaak zijn mensen lang bij elkaar geweest, kennen elkaar van haver tot gort en als een relatie dan verbroken wordt, breekt de pleuris uit. Eigenlijk blijf ik het een vreemd verhaal vinden.
quote:Je moet jezelf niet stom vinden, echt niet. Zij doet lullig, ze had die afspraak helemaal niet met je moeten maken, maar dat kan jij niet helpen!
Op maandag 27 oktober 2003 23:03 schreef addie84 het volgende:[..]
ok.. tis dus afgezegd door haar
*aai over bol geeft
quote:Maar laat niet met je sollen! Ze behandelt je verkeerd. Hoe belangrijk vindt ze jou dan?
Op maandag 27 oktober 2003 23:26 schreef addie84 het volgende:[..]
kan me eigenlijk weinig belangrijkers voorstellen dan haar
Edit: Oeps, lees net dat PdeHoog min of meer hetzelfde gepost heeft. Ik adviseer je dus hetzelfde...
[Dit bericht is gewijzigd door Eisselstijn op 28-10-2003 14:31]
quote:Daar begrijp ik dus ook nooit wat van.
Op dinsdag 28 oktober 2003 00:12 schreef PdeHoog het volgende:
Op zich wel gek: vaak zijn mensen lang bij elkaar geweest, kennen elkaar van haver tot gort en als een relatie dan verbroken wordt, breekt de pleuris uit. Eigenlijk blijf ik het een vreemd verhaal vinden.
Gelukkig is bij ons de pleuris dan ook niet uitgebroken.
Maar af en toe heb ik wel wat boosheid, maar dat is dezelfde als die er was toen we nog samen waren.
Voorbeeld? Nou, ik zit nu dus in Seoul (het is hier kwart voor twaalf 's avonds) en ik baal(de) er behoorlijk van dat hij me niet even belde om me een goeie vlucht te wensen.
Ik moet behoorlijk vaak op reis voor mijn werk en dit was de eerste keer sinds het uit is. Ik had hem vrijdag nog gemailed dat het wel raar zou zijn, zo deze keer. Normaal gesproken bracht hij me altijd weg naar Schiphol en dan belde ik nog even vlak voor ik het vliegtuig in ging etc.
Geen reactie op gekregen. Ja, wel geneuzel of het wel of niet lukken van zijn ADSL aansluiting.
Zo stom, dat ik toch nog verwachtingen heb.
Moet ik gewoon niet doen, maar ja. Als, als, als.
Die 10 weken termijn die hier geopperd werd lijkt me wel wat. Die is bij ons al bijna voorbij, dus dan zou ik er bijna zijn.
quote:K'heb dit topic niet in zijn geheel gevolgd, maar wat wordt er ongeveer met die 10-weken termijn bedoelt?
Op dinsdag 28 oktober 2003 15:59 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Die 10 weken termijn die hier geopperd werd lijkt me wel wat. Die is bij ons al bijna voorbij, dus dan zou ik er bijna zijn.
quote:Ik zou nu kunnen zeggen "lees de draad voor je blaat", maar ik zal sociaal zijn
Op dinsdag 28 oktober 2003 16:01 schreef Shogen het volgende:[..]
K'heb dit topic niet in zijn geheel gevolgd, maar wat wordt er ongeveer met die 10-weken termijn bedoelt?
! Het betreft een van mijn reacties in dit topic:quote:
Op maandag 27 oktober 2003 01:43 schreef PdeHoog het volgende:Het is jammer dat er geen vastgestelde termijn is, he? Lijkt me wel wat: standaard na 10 weken ellende is alles voorbij en kun je weer vrolijk doorgaan met leven.
Maar helaas......zo is het niet. Probeer iig je ex zo min mogelijk te zien. Dat scheelt al de helft, hoewel dat in het begin (zoals met alle beginnen) heel moeilijk is.
Het beste advies voor iedereen is denk ik toch om je te focussen op andere dingen, maar ik weet ook hoe enorm moeilijk dat in het begin is.
Ikzelf kom er elke dag steeds meer achter dat er zoveel meer is, dat ik dat allemaal heb moeten missen... wat ontzettend stom, maar wel begrijpelijk. Ik merk dat ik me elke dag weer steeds beter kan richten op alle andere dingen, zoals studie, werk, cursus e.d.
Waarom zou ik het mezelf nog moeilijk maken door in het verleden te leven als ik NU leef. Op deze manier heb ik mezelf al lang genoeg gesaboteerd en niemand wordt daar blij van.
Ik kom er steeds meer achter dat ik op dit moment minstens net zo gelukkig met mijzelf ben dan dat ik ooit met haar was! Ik kom nu echt veel meer toe aan alle dingen die ik had willen doen en nog belangrijker: ik heb enorm veel zin om al deze uitdagingen aan te gaan en met succes te volbrengen. Het is gewoon enorm fijn om jezelf doelen te stellen waar je naar toe kunt leven en die je voldoening geven.
De laatste paar dagen heb ik zoveel meer energie en voel ik me echt gewoon goed. En ik merk dat ook aan de mensen om me heen, ik heb overal weer lol in, ik ben gewoon weer helemaal terug, en alleen maar veel wijzer geworden van alles wat ik meemaakte. Het was een mindere tijd, maar mijn droom leeft nog steeds. En elke keer als het een beetje minder gaat, denk ik aan hoe ik me nu voel, en dat ik een sterk persoon ben die, hoe moeilijk het ook is, er altijd uitkomt.
- Zo dit is misschien wel een beetje een egoïstisch stukje geworden, maar het doet me goed dit zo op te schrijven en ik kan het iedereen aanraden. Verder hoop ik dat jullie ook wat aan mijn stukje hebben en/of misschien wel dingen herkennen.
- Iedereen heel veel succes en sterkte toegewenst bij de soms moeilijke tijden, maar vooral ook bij de mooie tijden. Ik kan jullie in ieder geval verzekeren dat alle cliches wel waar zijn...
quote:He gets, dat klinkt zielig...
Op vrijdag 24 oktober 2003 14:56 schreef Hihat het volgende:
Ik word echt steeds gekker. Weet gewoon niet wat ik moet doen.
Wat maakt je gek? De lange tijd dat je nu zo 'in het niets zwemt'? Het gemis van X? De onzekerheid over wat te doen? Je verdriet? Woede? Machteloosheid?
Doe's vertellen, helpt tegen gek worden.
Al doe je 100x je verhaal, niets is zo vervelend als al die verwarrende emoties maar binnen houden.
quote:als ik haar moet geloven: steeds weer belangrijker
Op dinsdag 28 oktober 2003 14:10 schreef Eisselstijn het volgende:[..]
Hoe belangrijk vindt ze jou dan?
Ik heb niet het gevoel dat ik er nu zoveel op vooruit ga. Ik ga zelfs vrijdag naar de huisarts om een verwijsbrief te krijgen voor een psycholoog of maatschappelijk werk omdat ik weet dat ik er niet alleen uit ga komen.
Ik 'kan' niet langer dan hooguit een week vooruit kijken, anders raak ik in paniek. En dat is behoorlijk lastig. De angst dat ik nu alles alleen moet doen vreet aan me. Ik heb daar ook geen zin in.
Vanochtend kreeg ik een mail van mijn baas: ik heb nog anderhalve week vakantie staan die ik nog voor het eind van het jaar zou moeten opnemen, anders wordt het uitbetaald. Nu heb ik met Kerst en Oud- en Nieuw al 2 weken vrij. Ik vind het echt vreselijk dat ik nog iets moet gaan plannen nu. De reden dat ik namelijk 's ochtends opsta is voor mijn werk en de afgelopen tjid heb ik me er helemaal op gestort. Ik heb nog bijna 90 uren tijd-voor tijd staan die ik gelukkig kan meenemen naar volgend jaar, maar mijn baas heeft me al 'verboden' om over te werken.
Binnenkort is de zus van mijn ex jarig en de andere zus die in het buitenland woont komt naar Nederland. Op die dag is er een feestje waarvoor meedere mensen blijkbaar zijn uitgenodigd. Ik weet dat ik daar niets meer te zoeken heb maar ik weet nog zo goed hoe het vorig jaar was. Supergezellig, lekker uit eten...ontzettend lachen...ik vind het zo'n raar idee dat iedereen datzelfde weer doet en ik niet. Het is geen jaloezie maar meer een melancholisch gevoel. Aan de andere kant zou ik er eigenlijk ook niet eens meer tussen willen zitten: nadat het uit is heb ik niets meer van zijn zussen vernomen en daar heb ik veel moeite mee.
Maar goed. Ik merk dat ik voor het merendeel 'leef' op herinneringen.
En ik weet ook dat zolang ik dat niet kan afsluiten dat ik niet vooruitkom. Daarom hoop ik dat een psycholoog of maatschappelijk werker mij hierin kan helpen. Er zijn steeds minder dingen waar ik warm voor loop en in heel veel dingen zie ik het nut niet van in.
Ik heb er veel moeite mee dat mijn ex kan vragen: heb je die-en-die film gezien? Terwijl ik die met hem heb gekeken en bijna nog weet wat hij die dag aanhad en wat hij dronk. Hij heeft het steeds vaker en ik merk dat dat soort dingen dus helemaal geen indruk op hem hebben gemaakt.
Met hem gaat het goed: hij heeft de keus om aan een nieuw soort project te gaan werken en heeft een leuke studie in het vooruitzicht. Daarbij spreekt hij regelmatig af met zijn vriend en heeft hij de steun van 2 zussen en een moeder. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat het goed met hem gaat maar als hij dat zo zit te vertellen word ik wel met mijn neus op de feiten gedrukt wat ik niet heb en dat ik helemaal niet zo ver ben.
Door omstandigheden ziet het er naar uit dat ik misschien niet eens kan blijven wonen waar ik nu woon en dat ik misschien over een tijdje weer wegmoet. Omdat ik verder nergens lang ben ingeschreven, zal ik weer terug moeten naar mijn ouders. Ik ga dus ook niet de moeite nemen om mensen hier beter te leren kennen als ik nu ook heel veel moeite heb met 'vriendschappen' die verdwenen zijn.
Volgens mijn ex zou ik dat juist wel moeten doen, om hier een nog zo 'aangenaam mogelijke tijd' te hebben. Ik geef er eigenlijk niets om. Van alle zogenaamde 'vrienden' die ik heb gehad, is er geen een meer van over en ik wil niet een vriendschap met mensen beginnen in de wetenschap dat ze je toch op een gegeven moment in de steek laten.
Ongeveer een maand geleden kreeg ik een bericht van een oud-studiegenoot. Ze wilde weten hoe het ging want ze had via-via gehoord dat het uit was. Dus ik per mail verteld dat ik het er best moeilijk mee had en dat ik nu eigenlijk met grote tegenzin alleen woonde. Tot op vandaag heb ik niets van haar gehoord en daar kan ik me zo kwaad om maken. Een kleine 2 weken geleden kreeg ik wederom een bericht van een andere oud-studiegenoot. Ze wilde graag een etentje organiseren met alle studiegenoten van het laatste jaar. Ook zij vroeg tussen neus en lippen door hoe het ging. Wederom aan haar (een stuk korter en minder emotioneel) uitgelegd hoe de vork in de steel zat. En ook van haar heb ik geen bericht meer ontvangen. Uiteraard ga ik niet naar het 'gezellige' etentje. Ik kots ervan, van dat hypocriete gedoe, bah!
Dusseh...nee, het gaat zeker niet bergopwaards met mij, ik glij alleen maar meer af.
quote:Oké dan, ik word er inderdaad gek van dat ik nu al zo lang in het niets 'zwem'. Ik had verwacht dat er wel gevoelens zouden gaan overheersen die me duidelijk zouden maken in welke richting ik zou moeten gaan. We leven nu gemiddeld drie dagen in de week samen, om te kijken hoe dat gaat. De overige vier dagen is ze er niet. Zaterdag nog gaan winkelen in jouw stad, dat was erg gezellig en toen ging het aan het eind van de dag zelfs al weer over een vakantie met Kerst.
Op dinsdag 28 oktober 2003 20:33 schreef Moonah het volgende:[..]
Wat maakt je gek? De lange tijd dat je nu zo 'in het niets zwemt'? Het gemis van X? De onzekerheid over wat te doen? Je verdriet? Woede? Machteloosheid?
Doe's vertellen, helpt tegen gek worden.
Al doe je 100x je verhaal, niets is zo vervelend als al die verwarrende emoties maar binnen houden.
Zondag was bij voorbaat al verpest doordat ik wakker werd na een vervelende droom, die heb ik de laatste tijd wel heel erg veel. Er speelt zich dan een soort 'film' af in mijn hoofd. Die laat me nu in feite alles zien wat er achter mijn rug om gebeurd is. Daar word ik dus echt goed misselijk van. En dan is het behoorlijk pijnlijk wakker worden. Op zich kunnen we daar goed over praten, is ook voor X moeilijk maar ze begrijpt volkomen dat ik dat kwijt moet. Er is ook al wat servies door de kamer gevlogen, puur uit frustratie. Toen ik de scherven bij elkaar veegde zei ik: "Zo, dat kunnen we alvast schrappen uit de boedelscheiding". Liggen we allebei in een deuk van het lachen. Zo wazig allemaal....
Soms vind ik het prettig dat ze er weer is en denk ik: "Zie je wel, niets is sterker dan wij". Het andere moment sta ik te koken en denk ik: "Je staat je weer uit te sloven voor iemand die het niet waard is. Sukkel dat je bent. Je durft gewoon niet voor jezelf op te komen!".
De normaalste gesprekken lopen vaak uit op een grote jankpartij, maar dat lucht ook wel weer enorm op. Ik zie iemand die heel veel spijt heeft van wat er gebeurd is.
Er is eigenlijk maar weinig aan haar wat me niet bevalt. Alleen de gedragingen van het afgelopen jaar zorgen ervoor dat ik me vaak ook niet op mijn gemak voel bij haar. Het is niet zo dat ik haar niet meer vertrouw als ze de deur uit is. Het is meer het idee dat ik hetgeen gebeurd is niet kan (en misschien wel niet wil) accepteren en dat dat maar door mijn hoofd blijft spoken. Ik blijf me steeds weer bezighouden met wat er gebeurd is, besef steeds weer dat bepaalde situaties in het verleden niet zijn geweest wat ik dacht, of anders bleken te zijn dan mij voorgespiegeld werd. Het liegen en acteren zit me behoorlijk dwars.
Eigenlijk gewoon een gebrek aan respect. Ik heb het afgelopen jaar veel gegeven en er eigenlijk niets.....of in ieder geval veel te weinig voor terug gehad. X geeft dat ook ruiterlijk toe. Ze schaamt zich kapot voor zichzelf en zegt dat ze nu pas enigszins beseft wat ze op het spel gezet heeft. En dat ze bereidt is om heel veel energie te steken in het (opnieuw) opbouwen van een relatie die nu niet meer is dan een hoopje nog na rokend puin. Overigens ben ik wel overtuigd van haar goede bedoelingen op dit moment.
En dat is ook geen gezonde basis, continu in woede/verdriet samen verder leven.
Heb je nog tips Moonah? Jij hebt vast ook wel van dit soort roerige situaties meegemaakt.
Ik bedoel daar overigens niet mee 'alles wat er gebeurd is', maar het lijkt mij ook niet gezond als zij vol schuldgevoelens weer terug de relatie in gaat. Dan krijg je een bijna onderdanige partner die zich voor alles loopt te verontschuldigen en te verantwoorden.
Ik weet wel dat dit makkelijk gezegd is zo, vanaf deze kant, maar als ik jou verhaal zo lees ben jij in ieder geval nog lang niet toe aan 'terug naar hoe het was'.
Alvast excuses als je vind dat ik te ver ga in mijn goedbedoelde mening
quote:Even wat uitspraken van je gequote.
Op woensdag 29 oktober 2003 14:43 schreef Hihat het volgende:
Soms vind ik het prettig dat ze er weer is en denk ik: "Zie je wel, niets is sterker dan wij". Het andere moment sta ik te koken en denk ik: "Je staat je weer uit te sloven voor iemand die het niet waard is. Sukkel dat je bent. Je durft gewoon niet voor jezelf op te komen!".
<knip>
Er is eigenlijk maar weinig aan haar wat me niet bevalt. Alleen de gedragingen van het afgelopen jaar zorgen ervoor dat ik me vaak ook niet op mijn gemak voel bij haar.
Ik vind het hoopgevend klinken dat je het (soms...?) prettig vindt dat ze bij je is. Dat je maar weinig kunt bedenken aan haar dat je niet bevalt. Dat betekent dus wel, dat jullie bij elkaar passen lijkt me. En ook tof te horen dat jullie samen lol kunnen hebben om relativerende grappen.
De andere kant is natuurlijk je verdriet en je woede. Logisch hoor Hihat, dat dat zo ontzettend opspeelt. Je bént ook vreselijk belazerd. Dat gevoel kan niet zo snel helen. Dat zal vast heel veel tijd nodig hebben. En ik denk dat dat ook de enige remedie is, tijd...
quote:
Heb je nog tips Moonah? Jij hebt vast ook wel van dit soort roerige situaties meegemaakt.
Nou, ja... ik heb natuurlijk wel wat drama's op relatiegebied meegemaakt. Ik denk dat het heel belangrijk is dat X aan zichzelf wil werken. Dat ze inziet dat haar gedrag voortkwam uit haar psychische toestand. En dat is zeer zeker geen excuus!! Maar het plaatst het gebeurde wel in een kader. Dat zou jou evt ook kunnen helpen...
Feit dat ze bereid is keihard voor jullie te vechten is natuurlijk mooi. Maar ik kan me zo voorstellen dat dat wellicht ook een druk op je legt?
Realiseer je goed Hihat, dat als X echt serieus in therapie gaat, dingen onder ogen ziet, en daar ook naar gaat handelen, dat het mogelijk is dat ze een ander soort mens wordt.
Dat kan heel positief uitpakken voor jullie.
Maar het kan ook negatieve gevolgen hebben voor jullie relatie. In mijn geval was het zo, dat ik na mij therapieën een veel leuker mens werd. Mijn toenmalige partner vond dat ook. Maar door mijn verandering vond ik hém niet meer de juiste man voor mij...
Dus tips... Ik weet niet. Geduld. En toch ook je eigen leven blijven leven. Cliché he... Acceptatie van de situatie zoals hij nu is. Acceptatie dat dit dus nog wel een poos kan duren.
quote:Eens. Het moet wel gelijkwaardig zijn/worden.
Op woensdag 29 oktober 2003 15:09 schreef Brighteyes het volgende:
maar het lijkt mij ook niet gezond als zij vol schuldgevoelens weer terug de relatie in gaat. Dan krijg je een bijna onderdanige partner die zich voor alles loopt te verontschuldigen en te verantwoorden.
quote:Precies! Dat bedoelde ik.
Op woensdag 29 oktober 2003 15:13 schreef Moonah het volgende:[..]
Eens. Het moet wel gelijkwaardig zijn/worden.
Maar dat kost tijd. Van jouw kant en van haar kant.
quote:Moonah, Brighteyes,
Op woensdag 29 oktober 2003 15:15 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Precies! Dat bedoelde ik.
Maar dat kost tijd. Van jouw kant en van haar kant.
Goed dat jullie het in ieder geval eens zijn!
Maar ik sluit me er wel bij aan hoor. De balans moet wel in evenwicht zijn. Het is ook niet zo dat ik haar continu verwijten maak. Ik zie ook zeker wel in dat ze er zelf ook verdriet van heeft. En daar moet ook ruimte voor zijn.
Dat latten is trouwens ook wel een serieuze optie hoor. Hebben we het ook al over gehad. Eigenlijk doen we dat nu al een beetje. Bovendien doet de situatie zich binnenkort voor dat een (echte) vriend van mij maandenlang op vakantie gaat en dan kan ik zijn woning eventueel gebruiken. Helemaal niet zo'n gek idee dus van je, Brighteyes.
In ieder geval weer bedankt voor jullie reacties!
Offtopic: Hoe is het trouwens aan de 'other side'?
quote:* PdeHoog wordt er stil van, hoopt dat Blinky een verwijsbrief krijgt en geeft ondertussen maar een mega-aai over Blinkies bol
Op woensdag 29 oktober 2003 12:22 schreef Blinky een ontzettend lang en deprimerend verhaal:
Kan weinig meer doen dan je veel sterkte wensen. Mocht je willen praten: "you know where to find me"
het moeilijke is gewoon dat ze nog niet weet of ze misschien na een paar weken rust verder wil..
quote:Dat is inderdaad behoorlijk klote. Je wordt met andere woorden aan het lijntje gehouden. Ik weet hoe je je voelt, aangezien mij dat ook overkomen is.
Op woensdag 29 oktober 2003 22:23 schreef addie84 het volgende:
ow man, ik hoop echt dat het me gaat lukken..
het moeilijke is gewoon dat ze nog niet weet of ze misschien na een paar weken rust verder wil..
Het klinkt moeilijk (is het ook (voor mij ook nog steeds)), maar ga er vanuit dat ze niet verder wil. Dan kan het alleen maar meevallen en bovendien verziek jij anders je leven, terwijl zij gewoon doorgaat. Straks zit jij nog steeds op haar te wachten, blijkt dat zij geprobeerd heeft om over jou heen te komen en verschijnt ze met een ander persoon ten tonele.
Zo kan ik nog wel even verder gaan, maar het komt er gewoon op neer dat je je eroverheen moet zetten (net zoals ik nu volledig gedaan heb (maar niet heus)), geloof me, want de weken worden maanden en je gaat je alleen maar rotter en rotter voelen, hoe langer je wacht (been there).
quote:Bedenk ook gewoon echt even voor jezelf wat jij wil: wil je nog echt met haar door terwijl zij niet eens zeker zegt weet te zeggen wat ze wil. Grote kans dat ze gewoon niet meer wil en je gewoon aan het lijntje houdt.
Op donderdag 30 oktober 2003 09:28 schreef Goldmember het volgende:[..]
Dat is inderdaad behoorlijk klote. Je wordt met andere woorden aan het lijntje gehouden. Ik weet hoe je je voelt, aangezien mij dat ook overkomen is.
Het klinkt moeilijk (is het ook (voor mij ook nog steeds)), maar ga er vanuit dat ze niet verder wil. Dan kan het alleen maar meevallen en bovendien verziek jij anders je leven, terwijl zij gewoon doorgaat. Straks zit jij nog steeds op haar te wachten, blijkt dat zij geprobeerd heeft om over jou heen te komen en verschijnt ze met een ander persoon ten tonele.
Zo kan ik nog wel even verder gaan, maar het komt er gewoon op neer dat je je eroverheen moet zetten (net zoals ik nu volledig gedaan heb (maar niet heus)), geloof me, want de weken worden maanden en je gaat je alleen maar rotter en rotter voelen, hoe langer je wacht (been there).
Precies als Goldmember schrijft: ga gewoon verder dat doet zij ook, zorg dat je nieuwe dingen doet zonder haar en dat dat nieuwe mooie herinneringen worden. Zij heeft je gewoon zwaar laten zitten, is ze het dan nog wel waard om moeite voor te doen....??
quote:* PdeHoog is het helemaal met Ambivalent eens
Op donderdag 30 oktober 2003 14:46 schreef Ambivalent het volgende:[..]
Zij heeft je gewoon zwaar laten zitten, is ze het dan nog wel waard om moeite voor te doen....??
Uiteindelijk is dat voor mij ook de gedachte een beetje geweest waarom ik haar niet meer terug zou willen.
Ik ben nu echt even helemaal kapot. De wetenschap dat ik nog 6 MAANDEN moet wachten is zo angstaanjagend. Een vriend zei dat ik moest proberen om terug te gaan naar de huisarts om daar urgentie te krijgen. Maar natuurlijk is net de praktijk dicht en kan ik pas maandag weer belllen. Ook schijnt maatschappelijk werk wel vergoed te worden. Dus dat is ook nog een uitkomst eventueel. Helaas is het nu vrijdagavond en kan ik nu niets regelen. Maar maandag kan ik het wel weer proberen.
quote:Als ik jou was zou ik echt even het Algemeen Maatschappelijk Werk opbellen. Daar kun je meestal wel vrij snel terecht en gewoon telefonisch een afspraak maken. Het lijkt me wel belangrijk dat je er op de korte termijn gewoon iets mee doet, over praat, wat dan ook en dat een half jaar wachten niet echt zin heeft.
Op vrijdag 31 oktober 2003 17:58 schreef Blinky het volgende:
Nou, ben naar de huisarts geweest, heb mijn verwijsbrief. Dus ik de psychologenpraktijk opgebeld, blijkt dat ze 6 weken wachttijd hebben. Maar het probleem is dat mijn aanvullende verzekering geen psycholoog dekt. Grrr! Ik moet een AWBZ formulier invullen en dat duurt 6 MAANDEN eer ik er gebruik van kan maken.
Ik ben nu echt even helemaal kapot. De wetenschap dat ik nog 6 MAANDEN moet wachten is zo angstaanjagend. Een vriend zei dat ik moest proberen om terug te gaan naar de huisarts om daar urgentie te krijgen. Maar natuurlijk is net de praktijk dicht en kan ik pas maandag weer belllen. Ook schijnt maatschappelijk werk wel vergoed te worden. Dus dat is ook nog een uitkomst eventueel. Helaas is het nu vrijdagavond en kan ik nu niets regelen. Maar maandag kan ik het wel weer proberen.
Ik denk dat het zelfs misschien wel beter is om in de eerste instantie gewoon naar een maatschappelijk werker te gaan. Dan kun je later mocht dat nodig zijn, altijd nog met een psycholoog gaan praten...
Sterkte, het komt echt goed
Veel sterkte iedereen!
quote:Ik hoor dat zo vaak de laatste tijd. Ik geloof er niet meer in.
Sterkte, het komt echt goed
quote:Kan je mij de hand schudden...
Op zaterdag 1 november 2003 16:51 schreef Blinky het volgende:[..]
Ik hoor dat zo vaak de laatste tijd. Ik geloof er niet meer in.
Belde net mijn ex (er is vanavond een film op TV waar we samen iets mee hebben). Ik vroeg tussen neus en lippen door wat hij vanavond ging doen. Kwam een of ander lulverhaal uit over stappen in z'n remi.
Ik em veel plezier gewenst en daarna ge-sms't dat hij een lafbek is en remi, my ass. Geen reactie. Nog een sms-je, over dat we eerlijk zouden zijn. Geen reactie. Toen nog maar eens gebeld. En gevraagd of ik gelijk had. Dat hij met een meisje uit ging. Ja, dus.
Ok, hurts, maar waarom kan ie dat godgvd niet gewoon zeggen. We zouden eerlijk tegen elkaar zijn. Nee, ik was zijn beste vriendinnetje was het nog een paar weken geleden. Tuurlijk. Nou ja, in ieder geval is de kwaadheid er nu tenminste. Ik heb zo'n zin om met alles te smijten wat onder mijn handen komt. En alles wat van hem is kapot te maken. Gelukkig voor hem staat hier niet zo veel meer. Maar toch. Denk dat ik al die dozen met boeken en andere troep van hem morgen maar eens bij hem (zijn ouders) op de stoep ga zetten. Ik hoef het niet meer hier te hebben. Ik hoef niet meer zo nodig aardig tegen hem te zijn. Als hij niet eens het fatsoen heeft om eerlijk tegen me te zijn, de gore lafbek. Opzouten met die troep.
Ergens wil ik dit ook niet doen, want ik wil het nog steeds op een normale (lees: volwassen) manier oplossen, maar ik wil iets doen! En dan beter zijn spullen daar droppen dan hysterisch op te gaan bellen en heel irritant te gaan doen, want dat kan ik ook, maar daar maak ik helemaal alles kapot mee.
Tsjesis, ik ben echt een bonk energie nu. God wat heb ik een haatgevoelens nu.
En wat ben ik allejezus verdrietig, want nu is het echt definitief.
quote:Ik geloof dat ik nu niet graag bij jou in de buurt wil zijn
Op zaterdag 1 november 2003 17:39 schreef Brighteyes het volgende:
Nou, ik denk dat het loslaten nu echt gaat beginnen.
Belde net mijn ex (er is vanavond een film op TV waar we samen iets mee hebben). Ik vroeg tussen neus en lippen door wat hij vanavond ging doen. Kwam een of ander lulverhaal uit over stappen in z'n remi.
Ik em veel plezier gewenst en daarna ge-sms't dat hij een lafbek is en remi, my ass. Geen reactie. Nog een sms-je, over dat we eerlijk zouden zijn. Geen reactie. Toen nog maar eens gebeld. En gevraagd of ik gelijk had. Dat hij met een meisje uit ging. Ja, dus.Nou ja, in ieder geval is de kwaadheid er nu tenminste. Ik heb zo'n zin om met alles te smijten wat onder mijn handen komt. En alles wat van hem is kapot te maken. Gelukkig voor hem staat hier niet zo veel meer. Maar toch. Denk dat ik al die dozen met boeken en andere troep van hem morgen maar eens bij hem (zijn ouders) op de stoep ga zetten. Ik hoef het niet meer hier te hebben. Ik hoef niet meer zo nodig aardig tegen hem te zijn. Als hij niet eens het fatsoen heeft om eerlijk tegen me te zijn, de gore lafbek. Opzouten met die troep.
En ik wil echt niet je ex verdedigen, maar ik kan me voorstellen dat hij het je niet vertelt om je niet nog verdrietiger te zien.
quote:Kijk daar ook mee uit he! Laat het je leven niet overheersen. Heb ik een tijdje slechte ervaringen mee gehad
Ergens wil ik dit ook niet doen, want ik wil het nog steeds op een normale (lees: volwassen) manier oplossen, maar ik wil iets doen! En dan beter zijn spullen daar droppen dan hysterisch op te gaan bellen en heel irritant te gaan doen, want dat kan ik ook, maar daar maak ik helemaal alles kapot mee.Tsjesis, ik ben echt een bonk energie nu. God wat heb ik een haatgevoelens nu.
. Krop ook niet alle woede op en ga iets doen wat veel energie kost.quote:Was dat het niet al dan? Ik ken het gevoel. Had ook een tijdje het idee dat het nog niet definitief was, totdat ze doodleuk kwam vertellen dat ze een nieuw vriendje had.
En wat ben ik allejezus verdrietig, want nu is het echt definitief.
Veel sterkte iig de komende tijd
quote:Blinky, misschien troost het je een beetje dat ik een hele tijd precies hetzelfde heb gedacht, ik had er echt geen vertrouwen meer in. Maar NU, lach ik erom dat ik zo dacht, het is gewoon niet reeel te denken dat er geen uitweg is.
Op zaterdag 1 november 2003 16:51 schreef Blinky het volgende:[..]
Ik hoor dat zo vaak de laatste tijd. Ik geloof er niet meer in.
Op een gegeven moment vroeg ik mezelf: "wat wil ik nou écht? wil ik voor altijd treuren en in zelfmedelijden blijven hangen? of wil ik verder, nieuwe dingen doen, leuke dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, doorgaan met LEVEN!" En toen was de keus niet zo moeilijk meer om het te accepteren.
Dus neem maar van mij aan: het komt wél goed. Persoonlijk ken ik ook niemand die een teleurstelling te verwerken kreeg, hoe erg ook, en waarmee het uiteindelijk toch niet mee goed is gekomen.
Think Positive... ookal is dat moeilijk (been there)
quote:Er kwam een vriendin langs, daarmee gekletst, en daarna met haar mee naar haar hubbie en kindje en daar de avond doorgebracht. Niets gebroken, zelfs niet de scherven van mijn hart. Eigenlijk gaat het nu wel relaxed.
Op zaterdag 1 november 2003 18:59 schreef PdeHoog het volgende:[..]
Ik geloof dat ik nu niet graag bij jou in de buurt wil zijn
En ik wil echt niet je ex verdedigen, maar ik kan me voorstellen dat hij het je niet vertelt om je niet nog verdrietiger te zien.
[..]
Ja, en dat niet vertellen om me niet te kwetsen. Ik snap wel dat je dat zegt, maar we waren nog steeds 'beste vriendjes' en als ik een dipje had dan mailde ik dat naar hem. Gewoon uit vertrouwdheid en hij mailde dan terug dat hij soms ook nog wel eens sentimentele
herinneringen had ed. waar ik overigens absoluut geen hoop uit putte En als ik dan nu hoor dat hij vanavond gaat stappen heb ik spijt van de laatste mailtjes die ik hem gestuurd heb. Hij heeft nu geen recht meer op mijn gedachten. beetje rare gedachtengang dat weet ik, maar toch...
quote:Nee, heb je helemaal gelijk in. Op dit moment is het al weer weg.
Kijk daar ook mee uit he! Laat het je leven niet overheersen. Heb ik een tijdje slechte ervaringen mee gehad
[..]
quote:Natuurlijk was het al definitief, maar ik heb het idee dat er nu ook een enorme kloof ontstaan is daar waar we vriendschap hadden willen hebben. Ik weet wel dat we beter eerst een tijdje los kunnen zijn voor er opnieuw op een andere manier vriendschap kan ontstaan, maar ja. The female mind...
Was dat het niet al dan? Ik ken het gevoel. Had ook een tijdje het idee dat het nog niet definitief was, totdat ze doodleuk kwam vertellen dat ze een nieuw vriendje had.Veel sterkte iig de komende tijd
Ergens baal ik ook van mezelf, dat ik me hierdoor weer zo laat pakken. Ga toch gewoon door trut! Who cares about him?
En dat ik me dan door die gevoelens laat leiden. Is gelukkig nog niet gebeurd, maar ik kan me dan ook ineens overgeven aan het 16-jaar-ik-ben-wanhopig-syndroom en enorm hysterisch gaan lopen doen, en foute mailtjes schrijven, constant bellen etc. En dat wil ik dus niet. Ik wil dat fatsoen wat er was tussen ons niet kapot maken met mijn frustraties. Ik wil het nog steeds op een normale manier afhandelen.
Ik heb hem wel ge-sms't dat ik een afspraak wil maken met hem om het een en ander op papier te gaan zetten. We hebben allerlei mondelinge afspraken over wie wat krijgt en hoe en zo. En dat wil ik nu liever wel op papier hebben, gewoon voor de duidelijkheid. Om er voor te zorgen dat wat er hierna ook nog gebeurd, dat die afspraken blijven staan.
En daarna laat ik los. Geen mailtjes meer, geen telefoontjes meer. Alleen nog een mailtje als er bericht is van de makelaar. Voor mij hoeft het even niet meer.
Ik zie hem zowieso volgende week nog op de knuppeltjes-avond bij de Honkbal vereniging en ik ga hem wel van te voren vragen of hij haar van plan is mee te nemen, want dan sla ik maar een jaartje over denk ik. Ik geloof niet dat ik daar zin in heb.
Tsjonge, wat een onthullingen, overdenkingen en geouwehoer op de late avond.
Het was toen ook uit met mijn ex.
Ik moet zeggen dat ik er voor 98% overheen ben.
Wat wel heel merkwaardig was is dat de laatste week verscheen mijn ex elke nacht in mijn dromen.Kennelijk is dat het laatste stukje verwerking.
Hebben jullie dat ook gehad??
Dus of het een van de laatste stukjes is kan ik je niet zeggen.
Dussss, waarom reageer je dan?
quote:gelukkig maar
Op zondag 2 november 2003 00:32 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Er kwam een vriendin langs, daarmee gekletst, en daarna met haar mee naar haar hubbie en kindje en daar de avond doorgebracht. Niets gebroken, zelfs niet de scherven van mijn hart. Eigenlijk gaat het nu wel relaxed.
quote:ik denk dat ik snap wat je bedoelt en ik denk dat die gedachtengang helemaal niet raar is hoor. Het is toch een stukje "vertrouwen" dat je had en wat nu weg is.
Ja, en dat niet vertellen om me niet te kwetsen. Ik snap wel dat je dat zegt, maar we waren nog steeds 'beste vriendjes' en als ik een dipje had dan mailde ik dat naar hem. Gewoon uit vertrouwdheid en hij mailde dan terug dat hij soms ook nog wel eens sentimentele
herinneringen had ed. waar ik overigens absoluut geen hoop uit putte En als ik dan nu hoor dat hij vanavond gaat stappen heb ik spijt van de laatste mailtjes die ik hem gestuurd heb. Hij heeft nu geen recht meer op mijn gedachten. beetje rare gedachtengang
[..]
quote:Dus zijn spullen zijn weer veilig
Nee, heb je helemaal gelijk in. Op dit moment is het al weer weg.
[..]
? Ik zou die spullen asap dumpen bij zijn ouders (zoals je al van plan was) en hem dan lekker zijn gang verder laten gaan.quote:Lijkt me een goed plan. Volgens mij gaat je dat wel lukken. Hoe gaat het met de verkoop van het huis?
Natuurlijk was het al definitief, maar ik heb het idee dat er nu ook een enorme kloof ontstaan is daar waar we vriendschap hadden willen hebben. Ik weet wel dat we beter eerst een tijdje los kunnen zijn voor er opnieuw op een andere manier vriendschap kan ontstaan, maar ja. The female mind...Ergens baal ik ook van mezelf, dat ik me hierdoor weer zo laat pakken. Ga toch gewoon door trut! Who cares about him?
En dat ik me dan door die gevoelens laat leiden. Is gelukkig nog niet gebeurd, maar ik kan me dan ook ineens overgeven aan het 16-jaar-ik-ben-wanhopig-syndroom en enorm hysterisch gaan lopen doen, en foute mailtjes schrijven, constant bellen etc.
quote:Hmmmm.....wou dat ik dat idee had gehad. Had mijn leven een stuk makkelijker gemaakt. Dan kun je ook later nog overzien wat er is afgesproken.
Ik heb hem wel ge-sms't dat ik een afspraak wil maken met hem om het een en ander op papier te gaan zetten. We hebben allerlei mondelinge afspraken over wie wat krijgt en hoe en zo. En dat wil ik nu liever wel op papier hebben, gewoon voor de duidelijkheid. Om er voor te zorgen dat wat er hierna ook nog gebeurd, dat die afspraken blijven staan.
Heb nu verdelingen gemaakt en, omdat ik een aardige jongen wou zijn, over een aantal dingen tegen haar gezegd dat ze die mocht hebben (zij eiste die op zeg maar). Achteraf heb ik daar flinke spijt van gekregen , maar in het heetst van de "strijd" zag ik niet wat die dingen betekenden voor me. Erg balen, maar terugvragen doe ik niet. Dit was de afspraak en daar hou ik me aan en daarnaast wil ik niet smekend bij mijn ex op de stoep liggen.
quote:Heb je er wel zin in als hij alleen komt? Ik zou zelfs daar geen zin in hebben en gewoon wegblijven. Aan de andere kant, waarom zou jij je weg moeten laten jagen omdat je ex komt (met of zonder nieuwe vriendin)?
En daarna laat ik los. Geen mailtjes meer, geen telefoontjes meer. Alleen nog een mailtje als er bericht is van de makelaar. Voor mij hoeft het even niet meer.
Ik zie hem zowieso volgende week nog op de knuppeltjes-avond bij de Honkbal vereniging en ik ga hem wel van te voren vragen of hij haar van plan is mee te nemen, want dan sla ik maar een jaartje over denk ik. Ik geloof niet dat ik daar zin in heb.Tsjonge, wat een onthullingen, overdenkingen en geouwehoer op de late avond.
Ik heb het wel goed geregeld. Mijn ex informeert eerst of ik kom en besluit dan of ze komt of niet ik mag haar nieuwe vriendje nl. niet zien, snap je ? en na de laatste aanvaring over dat ongeluk van haar moeder, wil ze me helemaal meer zien .
Maareh, volgens mij klink je of je alweer een beetje op de goede weg bent en zo laat was het niet hoor. 's Nachts heb je vaak de beste overdenkingen