quote:Nogmaals heel veel sterkte!
Op woensdag 13 augustus 2003 15:00 schreef SmilingPeter het volgende:
een korte update:ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties.
Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden.
Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden
helaas kan inderdaad niet altijd de oorzaak achterhaald worden, dat lijkt me heel moeilijk te accepteren. Je blijft je dan toch altijd afvragen waarom?
Verder voel ik me wat beter, blijf overigens gewoon enorm lurken in de ZW/K topics, en op TV kijk ik de meeste ZW.schap/VK uitzendingen.
Bovendien komen er nogal wat zwangeren op de poli, die razendsnel de brancard nodig hebben, en die ik naar de verloskamers race 
En ik vind nog steeds die vaders onbelieveble.
Weten het allemaal niet, en doen zow onhandig 
Maar hoeraaa, DDay is weer voorbij.
Moussy, hoest??? 
quote:klote bezorgdienst. Ondanks de warmte staat hier nog steeds een schitterend mooi boeket
Op woensdag 13 augustus 2003 23:29 schreef Bluezz het volgende:
geen buren, geen selektvracht, ondanks het enorme briefje????
Hier gaat alles zn gangetje, hoewel ik me nu erg brak voel en me alles zeer doet. Zullen de naweeën wel zijn van DDay. of de voorweeën van Zo
We hebben tegen de dagen opgezien dan dat de dagen waren.. godzijdank...
SmilingPeter, het lijkt me echt zo gruwelijk erg...heel veel sterkte, met alles.
Onze schoonzus heeft dit eens op internet gezien maar door alles wat er nu gebeurd is weet ze niet meer waar. Het enige wat ze nog wist was dat op de site ook beeldjes stonden. Misschien kan iemand ons hiermee helpen.
quote:BEZORGD!!!!!
Op donderdag 14 augustus 2003 09:56 schreef Catootje het volgende:
Nah Bluezz!! On-ge-loof-lijk!!!!
Mijn zoon belde net, het is om half 2 vanmiddag thuis bezorgd, ik heb het nog niet gezien...maar het is gelukt.
lieverds!
SP
Heel erg veel sterkte jullie 
quote:Van die breekhartjes?
Op donderdag 14 augustus 2003 14:09 schreef SmilingPeter het volgende:
We zijn op zoek naar een soort van deeljuweeltje waar de ene helft bij het kindje word begraven en de andere helft voor de ouders is.Onze schoonzus heeft dit eens op internet gezien maar door alles wat er nu gebeurd is weet ze niet meer waar. Het enige wat ze nog wist was dat op de site ook beeldjes stonden. Misschien kan iemand ons hiermee helpen.
Zijn ook te koop bij de juwelier.
ff iets anders, weet ze dat ze (als het babietje haartjes heeft) ook een lokje in een hanger kan laten verwerken?
quote:Ik heb net kort voor je gekeken op internet en kon het ook niet direct vinden.
Op donderdag 14 augustus 2003 14:09 schreef SmilingPeter het volgende:
We zijn op zoek naar een soort van deeljuweeltje waar de ene helft bij het kindje word begraven en de andere helft voor de ouders is.Onze schoonzus heeft dit eens op internet gezien maar door alles wat er nu gebeurd is weet ze niet meer waar. Het enige wat ze nog wist was dat op de site ook beeldjes stonden. Misschien kan iemand ons hiermee helpen.
Wel weet ik dat er in Apeldoorn een winkel zit waar je zelf sierraden kan laten maken naar eigen ontwerp. Misschien dat zoiets in Maastricht ook zit. Veel sterkte in ieder geval
quote:Ik ben ook al aan het zoeken... Volgens mij hebben ze niet echt de tijd om iets te laten maken. ik heb bijv. maanden op mijn hangers voor de haartjes moeten wachten
Op donderdag 14 augustus 2003 14:24 schreef Marliezzz het volgende:[..]
Ik heb net kort voor je gekeken op internet en kon het ook niet direct vinden.
Wel weet ik dat er in Apeldoorn een winkel zit waar je zelf sierraden kan laten maken naar eigen ontwerp. Misschien dat zoiets in Maastricht ook zit. Veel sterkte in ieder geval
quote:gelukkig maar!
Op donderdag 14 augustus 2003 14:21 schreef Bluezz het volgende:[..]
BEZORGD!!!!!
Mijn zoon belde net, het is om half 2 vanmiddag thuis bezorgd, ik heb het nog niet gezien...maar het is gelukt.
SP
Heel erg veel sterkte jullie
quote:Dat zijn weer allemaal hangers voor as en die zijn dúúúr, maar wel mooi
Op donderdag 14 augustus 2003 14:57 schreef Marliezzz het volgende:
Gevonden.. geloof ik
Ik ga ff mn dochter van school halen en dan zo weer verder zoeken 
quote:owja he nou zie ik het.. Ik dacht dat ze het allebei deden.. Nou ja ik zoek nog even verder.
Op donderdag 14 augustus 2003 15:10 schreef moussy het volgende:[..]
Dat zijn weer allemaal hangers voor as en die zijn dúúúr, maar wel mooi
Ik ga ff mn dochter van school halen en dan zo weer verder zoeken
quote:Breekhartjes worden toch gauw met iets anders (verloving, vreindschap etc) geassocieerd, dus ze zijn eigenlijk op zoek naar iets anders, maar wel het 'breek' idee zal ik maar zeggen...
Op donderdag 14 augustus 2003 14:23 schreef moussy het volgende:[..]
Van die breekhartjes?
Zijn ook te koop bij de juwelier.
ff iets anders, weet ze dat ze (als het babietje haartjes heeft) ook een lokje in een hanger kan laten verwerken?
volgens mij brabbel ik redelijke onzin 
quote:dank voor jullie hulp
Op donderdag 14 augustus 2003 15:10 schreef moussy het volgende:[..]
Dat zijn weer allemaal hangers voor as en die zijn dúúúr, maar wel mooi
Ik ga ff mn dochter van school halen en dan zo weer verder zoeken
quote:Nee hoor, is geen onzin. Waar die breekhartjes op stonden, stond nog ene hangertje op met "ik
Op donderdag 14 augustus 2003 15:15 schreef SmilingPeter het volgende:[..]
Breekhartjes worden toch gauw met iets anders (verloving, vreindschap etc) geassocieerd, dus ze zijn eigenlijk op zoek naar iets anders, maar wel het 'breek' idee zal ik maar zeggen...
volgens mij brabbel ik redelijke onzin
van jou" en op het andere gedeelte "Ik ook van jou "
Maar tot nu toe zijn de beste optie's om zo'n breekhangertje te nemen, of om een juwelier die zelf de sieraden maakt vragen of hij met spoed zoiets kan maken.. Dan kan hij misschien iets maken wat uit 3 delen bestaat..
Veel succes met de verdere zoektocht en sterkte toegewenst!
Marlies
quote:kun je me ook vertellen oner welke categorie ik het daar kan vinden
Op donderdag 14 augustus 2003 15:29 schreef moussy het volgende:[..]
Nee hoor, is geen onzin. Waar die breekhartjes op stonden, stond nog ene hangertje op met "ik
http://www.mariebelle.nl/enter.html
edit heb em al
[Dit bericht is gewijzigd door SmilingPeter op 14-08-2003 15:40]
quote:je inzet is al geweldig... tx
Op donderdag 14 augustus 2003 15:35 schreef Marliezzz het volgende:
Ik kan echt alleen maar sierraden vinden waar as of een haarlokje in verwerkt word... Verder niets meer gevonden. Het is wel een heel mooi idee...Maar tot nu toe zijn de beste optie's om zo'n breekhangertje te nemen, of om een juwelier die zelf de sieraden maakt vragen of hij met spoed zoiets kan maken.. Dan kan hij misschien iets maken wat uit 3 delen bestaat..
Veel succes met de verdere zoektocht en sterkte toegewenst!
Marlies
quote:de interne zoekmachine op die site.. graag gedaan hoor
Op donderdag 14 augustus 2003 15:36 schreef SmilingPeter het volgende:[..]
kun je me ook vertellen oner welke categorie ik het daar kan vinden
quote:home>halssieraden>echt zilver & doublé hangers.
Op donderdag 14 augustus 2003 15:36 schreef SmilingPeter het volgende:[..]
kun je me ook vertellen oner welke categorie ik het daar kan vinden
Ik heb er nog 1;
http://www.tearsoup.com/pl/plinfo/hearts.htm
quote:idd een mooie, maar aangezien ze het zaterdag nodig hebben, helaas onmogelijk schat ik..
Op donderdag 14 augustus 2003 15:41 schreef moussy het volgende:[..]
home>halssieraden>echt zilver & doublé hangers.
Ik heb er nog 1;
http://www.tearsoup.com/pl/plinfo/hearts.htm
We zijn dit topic wel aan het vervuilen...
Iedereen die geholpen heeft bedankt 
Heel veel sterkte gewenst voor jullie allemaal.
Ik ben ook even wezen zoeken voor je, maar dit is het enige wat ik kon vinden: http://www.binnenste-buiten.com
quote:Dus Eloïsse wordt zaterdag begraven?
Op donderdag 14 augustus 2003 15:47 schreef SmilingPeter het volgende:[..]
idd een mooie, maar aangezien ze het zaterdag nodig hebben, helaas onmogelijk schat ik..
...
Dat is dezelfde dag als mijn oom (dinsdag, dus op de geboortedag van Eloïsse, overleden
)* SmilingPeter, als het moment komt, wil je dan vertellen aan de ouders dat we met ze meeleven en dat er voor hen en Eloïsse wordt gebeden?
quote:Zeker... allemaal bedankt voor de steun / lieve woorden, ondanks dat jullie complete 'strangers' zijn voelt dat prima
Op vrijdag 15 augustus 2003 10:37 schreef Bright het volgende:[..]
Dus Eloïsse wordt zaterdag begraven?
Dat is dezelfde dag als mijn oom (dinsdag, dus op de geboortedag van Eloïsse, overleden* SmilingPeter, als het moment komt, wil je dan vertellen aan de ouders dat we met ze meeleven en dat er voor hen en Eloïsse wordt gebeden?
Tan (zet um op!)Iedereen vind me zo flink en moedig maar dat wil ik helemaal niet zijn, er is maar 1 ding wat ik wil zijn en dat is zwanger! Ik wil helemaal geen bewondering en respect voor de manier waarop ik/we met ons verdriet omgaan. Ik wil een baby. Voor het te laat is. Een miskraam krijgen is zo koud en akelig en leeg en troosteloos. Met name het zien van al dat bloed & zooi zorgt iedere keer weer voor een huilbui.
Ik heb zojuist de afspraken voor de echo's die ik had staan voor 7 weken en 9 weken afgezegd. In het UMC zeiden ze dat er een mogelijkheid was om bloedonderzoek te doen en of ik dat wilde. Ze kunnen dan bepaalde afwijkingen opsporen die voor miskramen zorgen, maar in de meeste gevallen komt er niks uit. Nu weet ik niet wat ik moet doen, mijn intuitie zegt dat ik 2x domme pech heb gehad maar van de andere kant kun je door zo'n onderzoek wel bepaalde oorzaken uitsluiten. Denk toch dat we het maar niet doen. We hebben altijd gezegd dat we gezien onze leeftijd niet wilden gaan dokteren. De spontaniteit en onbezorgheid is er bij ons toch af, hoeft er dan alsjeblieft niet ook nog gedokterd te worden.
ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik heb voor deze zwangerschap ook 2 keer kort achter elkaar een miskraam gehad, telkens storte de wereld voor me in, wat me dan weer op de been hield was "dan zal er wel iets niet in orde geweest zijn"is idd makkelijker gezegt dan gedaan, kan me ook goed voorstellen, dat je baalt en boos en verdrietig bent, na de 2 miskramen heb ik me er bij neergelegd en even totaal niet meer aan een zwangerschap gedacht, wilde er niet nog een keer doorheen, en ineens overtijd ik te bang om een test te doen, ik bleef het maar uitstellen en uitstellen, heb het een beetje naar de achtergrond gedrukt (bleef ook roken) tot ik eigenlijk niet meer kon, uiteindelijk toch maar een test gedaan en wat bleek jahoor ikke braaf zwanger, maar door het lange uitstellen, helemaal vergeten hoe ver ik nu was, de andere dag toch maar es een huisarts bezoek gebracht, en die riep het al meteen, ow maar jij bent veel verder dan 12 weken zwanger, bel gelijk de verloskundige maar op, ik dat gedaan echo afspraak gemaakt en uit de echo kwam dat ik al 14,5 weken zwanger was... (ik weet op zulke verhaaltjes zit je waarschijnlijk nu zeker niet te wachten, had ik namelijk ook) maar wat ik er mee probeer te zeggen is, het komt wel goed houd de moed erin
ik denk aan je en voel me je mee
liefs barbara
Ik vindt het echt vreselijk verdrietig voor je en heb nogmaals de tranen in mijn ogen. Maar ik hoop ook heel hard voor je dat je wens alsnog uit mag komen. Dikke virtuele
quote:Lieve Bar,Op dinsdag 13 april 2004 12:22 schreef Bar_en_Mar het volgende:
(ik weet op zulke verhaaltjes zit je waarschijnlijk nu zeker niet te wachten, had ik namelijk ook) maar wat ik er mee probeer te zeggen is, het komt wel goed houd de moed erin
ik denk aan je en voel me je mee
liefs barbara
Dat is precies wat ik wel wil horen hoor! Wat ik wil horen is dat het wel goed komt en dat je na twee miskramen nog prima een goede zwangerschap kan hebben. Dus dank je voor je opbeurende verhaal, dat zijn toch de dingen waaraan ik me vastklamp.
nog iemand een dergelijk verhaal? graag hoor!
En dan ook nog eens worstelen met de vraag of je e.e.a. wilt laten onderzoeken. Leeftijd gaat meer en meer een rol spelen. Moeilijk hoor.
Als ik jou was (en dat ben ik niet, daarvan ben ik me goed bewust) zou ik nog even wachten tot deze miskraam ietsjes verder achter je ligt. Nu een beslissing nemen wordt misschien wel heel erg gekleurd door hoe je je op dit moment voelt.
Hoe dan ook, sterkte de komende tijd!
Ik hoop oprecht dat julile de moed en de kracht zullen vinden de hoop niet op te geven en dat jullie a.s. huwelijk ooit op een prachtige manier bezegeld zal worden.
quote:Zonder merisse te willen kwetsen, in mijn ogen heeft ze die tijd gewoon nietOp dinsdag 13 april 2004 13:01 schreef Eska het volgende:
Als ik jou was (en dat ben ik niet, daarvan ben ik me goed bewust) zou ik nog even wachten tot deze miskraam ietsjes verder achter je ligt. Nu een beslissing nemen wordt misschien wel heel erg gekleurd door hoe je je op dit moment voelt.
. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe klote je je voelt, merisse. Je wil zo graag dit kindje en de herinnering vasthouden, maar tegelijk moet je als de sodemieter vooruit kijken, omdat de tijd dringt (en dat besef je zelf maar al te goed). Ik zou zelf zeggen: luister naar je intuitie. Als jouw intuitie het over domme pech heeft, zou ik daarop afgaan, echt. quote:Weet ik, daarom had ik het ook over "iets verder".Op dinsdag 13 april 2004 13:19 schreef miss_dynastie het volgende:
Zonder merisse te willen kwetsen, in mijn ogen heeft ze die tijd gewoon niet
Als je nog midden in de miskraam zit, met alle bijbehorende hormonen, tranen, en pijn, lijkt het mij extra lastig om beslissingen te nemen. Over een paar weken zijn zulke afwegingen misschien net wat beter te maken.
quote:Ow, op die manier. Ik dacht dat je in termen van een aantal maanden dacht, sorry.Op dinsdag 13 april 2004 13:30 schreef Eska het volgende:
[..]
Weet ik, daarom had ik het ook over "iets verder".
Als je nog midden in de miskraam zit, met alle bijbehorende hormonen, tranen, en pijn, lijkt het mij extra lastig om beslissingen te nemen. Over een paar weken zijn zulke afwegingen misschien net wat beter te maken.
Ik vind het zo lullig dat de tijd je op deze manier dwingt tot snelle beslissingen, merisse
Tenslotte gaan ze ook een 
romantische tijd tegemoet 
quote:nou, een aantal maanden kan ze er best voor nemen hoor. je moet die tijdsdruk ook weer niet overdrijven.Op dinsdag 13 april 2004 13:31 schreef miss_dynastie het volgende:
[..]
Ow, op die manier. Ik dacht dat je in termen van een aantal maanden dacht, sorry.
Positieve verhalen kan ik je wel laten horen. Twee miskramen achter elkaar gehad en toch zwanger geworden, daarna weer een miskraam gehad en toch ook weer zwanger geworden. In totaal dus drie keer mis gegaan en met deze zwangerschap erbij 4 voldragen zwangerschappen waarvan er in ieder geval drie gezond ter wereld zijn gekomen. Jessai had wel een klein aanlegfoutje in de nieren, maar ook dat is goed gekomen.
Maar positieve verhalen of negatieve verhalen, niemand kan nu iets aan jouw situatie veranderen en dat is het verdrietigste
Ik wou dat ik je kon helpen maar ik kan alleen een virtuele arm om je schouders heen slaan.Verder ben ik het met phluphy eens. Als ik jou was zou ik gewoon de natuur zijn gang laten gaan met betrekking tot weer zwanger worden. Je hebt eerder aangegeven er voor te gaan, dus tijd in acht nemen die je eigenlijk kunt benutten om weer bevrucht te worden (klinkt wel erg plastisch, maar kan het beestje het best gewoon bij zijn naampie noemen) is dan toch alleen zonde? Het maakt de geestelijke druk er niet minder om denk ik, alleen anders.
Maar iedereen is anders hierin, dus hoe dan ook veel sterkte
Hij is kwaad op me omdat ik niet met mijn schoonzus wil praten aan de telefoon. Maar aangezien zij degene was die zei dat ik maar moest rekenen op een miskraam en dat ik amper over tijd was heb ik geen behoefte aan iets wat zij te zeggen kan hebben. En ook omdat ik vind dat zijn broer zich niet met onze situatie moet bemoeien. Zijn broer heeft nl. gezegd dat hij vind dat we voor het huwelijk niet meer moeten proberen zwanger te worden. Waar bemoeit hij zich mee, dat moeten we toch zelf weten? Dit speelde zich allemaal af voor het eten en sindsdien heeft hij niks meer tegen me gezegd en is net is ie gaan tennissen. Ik voel me ZOOOO verdomd alleen......
En als je voelt er weer klaar voor te zijn, zou ik het weer proberen hoor, ik heb ook 2 miskramen gehad voor dat ik Chiara kreeg. Sterkte, het komt allemaal goed Merisse!!
. Ik kan me voorstellen dat je nu niet direct met je schoonzus wilt praten en dat je ook niet zit te wachten op allerlei ongevraagde raad, maar het is dan nog wel heel extra vervelend dat je er ook nog ruzie door hebt gekregen met je vriend.Hopelijk komt het snel weer goed tussen jullie. Sterkte
van mij. Sterkte...Ik ken je niet vriend niet, maar het trekt vast snel weer bij, ik praat zijn gedrag niet goed maar ik denk dat hij (heel verkeerd dus) zijn verdriet op jou afreageert op het moment.
Veel sterkte!!
Heel erg vervelend en vaak niet te voorkomen. Merisse probeer als jullie allebei wat afgekoeld zijn in alle rust nog eens duidelijk uit te leggen aan je vriend waarom je niet met je schoonzus wil praten.
En persoonlijk zou ik dus absoluut niet luisteren naar mensen die je wel even zouden vertellen wat wel en niet te doen. Dat is aan jouw en daar hebben zij helemaal niets mee te maken tenzij jij daarom vraagt.
Sterkte meid. Je voelt je alleen maar er zijn heel wat meiden hier die proberen met je mee te denken
houd de moed erin & af&toe ook lekker janken hoor, dat is goed voor je.Hémeid,daar zit je nu ook niet op te wachten,op mot met je vriendje.
Maar ik denk idd.dat hij zijn boosheid/verdriet op jouw afreageert(je bent nu eenmaal in de buurt)
Als je hem uitlegt,dat zij dat gezegd heeft en het ff niet kan opbrengen om har te woorde te staan,dan zal hij het heus wel begrijpen(en anders komen wij m dat wel ff uitleggen
)Heel veel sterkte,dikke knuf en ik hoop toch,dat je dat onderzoek laat doen,misschien vin
den ze iets,wat simpel is op te lossen en anders kun je altijd nog besluiten,om toch nog te stoppen met proberen.Dikke,dikke,
Groetjes,Minoes
Toen mijn vriend gisteren terug kwam van het tennissen en ik al in bed lag kwam hij op de rand van het bed zitten en ging in mijn oor fluisteren "sorry lieverd ik had geen ruzie met je moeten maken en ik had er moeten zijn voor je". *smelt* Toch wel weer een schatje dan.
Vandaag voel ik me voor het eerst ook niet meer zo leeg en zelfs weer een ietsiepietsie vrolijk. Ik kom er wel hoor het is alleen zo jammer dat je zoiets mee moet maken.
quote:Ooooh nee Minoes, had dat nou niet gezegd. Ik WIL niet ophouden met proberen hoor. Ik wil en kan me er niet bij neerleggen dat we nooit een kindje zullen krijgen. Bij zo'n onderzoek kan er nl. ook heel goed uitkomen dat een oorzaak is waar ze niks aan kunnen doen en dan is het einde oefening.Op woensdag 14 april 2004 10:57 schreef minoes1967 het volgende:
Lieve Merisse......
Hémeid,daar zit je nu ook niet op te wachten,op mot met je vriendje.
Maar ik denk idd.dat hij zijn boosheid/verdriet op jouw afreageert(je bent nu eenmaal in de buurt)
Als je hem uitlegt,dat zij dat gezegd heeft en het ff niet kan opbrengen om har te woorde te staan,dan zal hij het heus wel begrijpen(en anders komen wij m dat wel ff uitleggen
Heel veel sterkte,dikke knuf en ik hoop toch,dat je dat onderzoek laat doen,misschien vin
Dikke,dikke,
Groetjes,Minoes
Sorry maar daar wil en kan ik niet aan op het moment.
Hier naderhand aan toegevoegd: dit bedoel je vast heel goed maar ik ben zo labiel dat ik er ff niet tegen kan nu.
[ Bericht 40% gewijzigd door Merisse op 14-04-2004 11:53:58 (nuancering van mijn opmerking) ]
) hij zit ook gewoon in die emotie-rollercoaster & weet af&toe niet hoe&wat, is heel normaal in zo'n situatie. we gaan er gewoon weer voor! merisse 
Geef de moed niet op hoor!
quote:Ik denk toch wel dat het goed bedoeld is.......................Op woensdag 14 april 2004 11:23 schreef Merisse het volgende:
Verdomme Minoes, zo jammer dat je dat gezegd hebt, mijn spoortje goede zin is helemaal weg.
ben zo bang dat Minoes een enorm schuldgevoel krijgt
Heb traantjes in mijn ogen ervan.
En Niet opgeven hoor, het gaat goedkomen.
Dikke knuffel en een
dat je nu weer een miskraam hebt gehad hoeft echt niks te beteken hoor. na je 30ste schijnt het gewoon zo te zijn dat de kwaliteit van je eitjes wat afneemt, ja dan duurt het wat langer & is er toch ook een wat grotere kans dat het evt, mis kan gaan. maar denk nou niet gelijk aan het ergste. ik vind dat je best vlot weer zwanger was, is toch ook hardstikke positief! (bij ons gaat het helemaal traag!) als je je straks weer wat de oude voelt zou ik gewoon weer lekker verder gaan & komt het echt helemaal goed!
Jij en je mannetje moeten samen besluiten wat jullie nu verder willen gaan doen. En als jullie het gewoon willen blijven proberen, moet je dat gewoon doen!
Ikzelf heb zoiets van 3x is scheepsrecht en als dat weer fout zou gaan is het vroeg genoeg om te kijken waar het nou mis gaat. Ik zie jouw verliezen als pure verdrietige pech. Je bent hiervoor toch nog nooit eerder zwanger geweest? Daarom geloof ik in het 3x is scheepsrecht-principe.
Nu spreek ik alvast voor mijn beurt uit, maar 1 tipje. Puur uit zelfbescherming kun jullie overwegen om bij een volgende zwangerschap het toch nog even voor jullie te houden tot je wat meer zekerheid hebt. Ik weet, het is rete-moeilijk vooral omdat je je blijdschap met de hele wereld wilt delen. Maar om teleurstellende reacties zoals die van je schoonzus voor te zijn, is dat misschien prettiger. Laat ze maar lullen. Als jullie maar weten hoe het zit, de rest is niet belangrijk.
quote:in die 2-strijd zit ik ook voor (hopelijk!) volgende keer. weet dat het wel beter is om het nog ff voor je te houden. maar toen ik die mk had, had ik toch wel graag nog met iemand (naast mijn vriendje) erover willen praten zonder eerst zelf met het hele verhaal te moeten beginnen. gelukkig heb ik nu fok ontdenkt!Op woensdag 14 april 2004 12:02 schreef dutchie het volgende:
Nu spreek ik alvast voor mijn beurt uit, maar 1 tipje. Puur uit zelfbescherming kun jullie overwegen om bij een volgende zwangerschap het toch nog even voor jullie te houden tot je wat meer zekerheid hebt. Ik weet, het is rete-moeilijk vooral omdat je je blijdschap met de hele wereld wilt delen. Maar om teleurstellende reacties zoals die van je schoonzus voor te zijn, is dat misschien prettiger. Laat ze maar lullen. Als jullie maar weten hoe het zit, de rest is niet belangrijk.
quote:Snap ik heel goed. Wij hebben het dus wel gedaan. Toen het er bij ons op leek dat het mis ging, werden we als het ware wel gedwongen om het onze ouders te vertellen. Die waren dus ook de enige die het op dat moment wisten. En een meisje heeft toch altijd haar moeder nodig als ze verdrietig is.. Ik was heel blij dat ik er met haar over kon praten. Ookal was het voor haar ook heel moeilijk. (ze zat op dat moment nog te genezen van een chemo-kuur en kreeg dit er ook nog overheen. maar ik woonde toen weer even thuis om voor haar te zorgen. kon er dus niet onderuit om het te vertellen) Nu is alles met ons allemaal goed gekomen, maar dit soort dingen wil je idd met een dierbaar iemand delen. Toen de gevreesde 12 weken voorbij waren hebben we het van de daken geschreeuwd. Zo voelde het voor ons goed.Op woensdag 14 april 2004 12:09 schreef hartje het volgende:
[..]
in die 2-strijd zit ik ook voor (hopelijk!) volgende keer. weet dat het wel beter is om het nog ff voor je te houden. maar toen ik die mk had, had ik toch wel graag nog met iemand (naast mijn vriendje) erover willen praten zonder eerst zelf met het hele verhaal te moeten beginnen. gelukkig heb ik nu fok ontdenkt!
a. alcohol
b. het surprise menu (rauw vlees, lever)
Bovendien wil ik ook kunnen zeggen dat ik een miskraam heb gehad want er zijn mensen die stom reageren maar ook die wel heel meelevend zijn (en ook de mensen die stom reageren zijn op hun eigen onbeholpen manier ook meelevend vaak). Want ik vind niet dat ik me voor een miskraam hoef te schamen en als je het tegen niemand zegt is het net of je je ervoor moet schamen.
Dus de volgende keer zeggen we het weer als het zo uitkomt. Misschien niet meteen en niet tegen iedereen maar ik ga het ook niet koste wat kost geheim houden. Ik ben niet het type die het 2 maanden voor zich kan houden. Enneee Hartje, hier zijn de mensen over het algemeen empatischer dan irl maar hier kan ook iets verkeerd vallen. Waarom zou je het wel hier kunnen vertellen en niet in je familie/vriendenkring?
quote:ik heb het daarna ook aan mijn moeder verteld, vond ik ook wel een opluchting. anders is het zo'n "geheim" en daar kan ik helemaal niet tegen. mijn schoonmoeder hebben we maar niks verteld omdat die het echt heel erg (voor ons) zou vinden & dat leed wilde we haar weer besparen. die wacht al jaren op kleinkinderen & willen we maar gelijk goed nieuws vertellen. ik vind het ook wel heel fijn dat mijn moeder gewoon weet dat we graag een beebje willen, volgende keer zeg ik wel gelijk tegen haar als ik weer zwanger ben. de rest krijgt het ook pas na een maand of 3 te horen.Op woensdag 14 april 2004 12:19 schreef dutchie het volgende:
[..]
En een meisje heeft toch altijd haar moeder nodig als ze verdrietig is..
quote:vind ook wel dat je hier helemaal gelijk in hebt. het is eigenlijk gewoon veel makkelijker, ben ook niet zo'n geheimpjes type, anders moet je je maar in allerlei bochten wringen. maar mijn vriend wil het liever wel stilhouden tot een maand of 3, ik respecteer dat & vind het ook niet erg om daar in mee te gaan. we hebben wel afgesproken dat ik het volgende keer gelijk aan m'n moeder vertel als ik weer zwanger ben. vind ik gewoon prettiger. met mijn vriend & moeder kan ik natuurlijk alles bespreken maar ik ken verder niemand die een mk heeft gehad, de vriendinnen die kinderen hebben waren echt gelijk zwanger & mijn 2 beste vriendinnen hebben geen kinderwens. dus eigenlijk de situatie waar ik in zit, ken niemand vergelijkbaar. en dan de twijfels van wel of niet testten, lichamelijke kwaaltjes etc. nou ja alles waar het in wachtten op het 2e str overgaat, vind ik wel lekker om op fok over te babbelen. het "luchtige" gebeuren maar ook wel bv. de ervaring van een mk. merk toch dat mijn vriend daar wel overheen is, maar ik als "vrouw" (wil niet generaliseren!) het toch wel anders ervaar. tuurlijk weet mijn vriend dat, maar vind het wel fijn om met zg lotgenoten ervaringen uit te wisselen. 't is een beetje lang verhaal, maar ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen.Op woensdag 14 april 2004 12:22 schreef Merisse het volgende:
Tja, dan had ik dus een etentje af moeten zeggen ter ere van het 50-jarige huwelijk van mijn vriends ouders want ik moest het wel zeggen vanwege
a. alcohol
b. het surprise menu (rauw vlees, lever)
Bovendien wil ik ook kunnen zeggen dat ik een miskraam heb gehad want er zijn mensen die stom reageren maar ook die wel heel meelevend zijn (en ook de mensen die stom reageren zijn op hun eigen onbeholpen manier ook meelevend vaak). Want ik vind niet dat ik me voor een miskraam hoef te schamen en als je het tegen niemand zegt is het net of je je ervoor moet schamen.
Dus de volgende keer zeggen we het weer als het zo uitkomt. Misschien niet meteen en niet tegen iedereen maar ik ga het ook niet koste wat kost geheim houden. Ik ben niet het type die het 2 maanden voor zich kan houden. Enneee Hartje, hier zijn de mensen over het algemeen empatischer dan irl maar hier kan ook iets verkeerd vallen. Waarom zou je het wel hier kunnen vertellen en niet in je familie/vriendenkring?
quote:moet nog ff zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben, heel mooi gezegd hoor.Op woensdag 14 april 2004 12:22 schreef Merisse het volgende:
Bovendien wil ik ook kunnen zeggen dat ik een miskraam heb gehad want er zijn mensen die stom reageren maar ook die wel heel meelevend zijn (en ook de mensen die stom reageren zijn op hun eigen onbeholpen manier ook meelevend vaak). Want ik vind niet dat ik me voor een miskraam hoef te schamen en als je het tegen niemand zegt is het net of je je ervoor moet schamen.
ben wel echt superlabiel op 't moment en aan 't huilen om alles, misschien toch maar ff een break nemen van FOK
En je moet doen wat jou het beste lijkt. quote:1e deel: goed planOp woensdag 14 april 2004 14:40 schreef Merisse het volgende:
Ik snap het helemaal Hartje. Dikke knuffel van mij en ik ben er van overtuigd dat het ook bij jou helemaal goed gaat komen. We gaan straks alletwee naar Z&G en daar lekker zitten zwangeren en dan zeggen we tegen elkaar "weet je nog van toen we nog bij het 2e streepje zaten".
ben wel echt superlabiel op 't moment en aan 't huilen om alles, misschien toch maar ff een break nemen van FOK
doen we!2e deel: ja joh, neem maar ff lekker rust. even alles weer in balans krijgen. 't is allemaal nog maar net gebeurd, dus je moet maar even lekker de tijd nemen. & om alles huilen is niet erg hoor, komt 't er goed uit, lucht altijd wel op, maar is wel vermoeiend. dus sterkte de komende tijd & zijn er nog choco-paaseitjes over
anders liggen ze nog wel ergens in de aanbieding. ik zeg niet "tot snel" maar tot jij er weer aan toe bent! 
cuquote:Hee Merisse! Dat je straks naar het Z&G topic gaat verhuizen, dat staat natuurlijk buiten kijfOp woensdag 14 april 2004 14:40 schreef Merisse het volgende:
Ik snap het helemaal Hartje. Dikke knuffel van mij en ik ben er van overtuigd dat het ook bij jou helemaal goed gaat komen. We gaan straks alletwee naar Z&G en daar lekker zitten zwangeren en dan zeggen we tegen elkaar "weet je nog van toen we nog bij het 2e streepje zaten".
ben wel echt superlabiel op 't moment en aan 't huilen om alles, misschien toch maar ff een break nemen van FOK
Want ook al gaat het met mij en mijn cyclus nog totaal niet denderend, ik wil wel dat jij daar dan zit, want je bent zo gezellig!
Wat het tweede betreft, je moet doen waar je zelf het beste gevoel bij hebt. Heb je behoefte aan een break, dan doe je dat toch gewoon? En zo niet, dan blijf je lekker meelurken en posten, toch?
Moet nu van vriendlief mee gaan wandelen (de sportieveling
), maar ik denk je meid!Laat je niet kisten, volg je eigen gevoel en hopelijk tot snel!
Dikke kus
LW
[ Bericht 92% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:20:46 ]
[ Bericht 95% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:21:29 ]
[ Bericht 97% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:20:10 ]
quote:Op woensdag 14 april 2004 23:46 schreef speedfreakssj het volgende:edit: quote verwijderd
Ik geloof dat jij absoluut niet weet waar je het over hebt, en je sowieso niet ingelezen hebt in het vorige topic.
Snap hier werkelijk niets van, jij nog minder volgens mij.
[ Bericht 40% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:22:00 ]
quote:Jeetje, kan het nog tactlozer?Op woensdag 14 april 2004 23:49 schreef speedfreakssj het volgende:
edit:quote verwijderd
[ Bericht 47% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:22:47 ]
quote:Onzin is een paar straten verderopOp woensdag 14 april 2004 23:49 schreef speedfreakssj het volgende:
quote:Hey, achterlijke idioot, verdwijn eens heel erg gauw terug onder je steen?Op woensdag 14 april 2004 23:49 schreef speedfreakssj het volgende:
hoop kwetsende onzin
Ik ben helemaal gestopt met vloeien vannacht, helemaal niks meer te bekennen na 3 dagen. Is dat niet raar? Ik had nog nooit zo hevig gevloeid met zoveel zooi erbij. Normaal ben ik altijd 8 dagen ongi. Wel voel ik nog van alles in mijn buik. Nu ga ik weer denken, zou het niet zo kunnen zijn dat er nog wat zit, dead or alive? Dat kan niet he? Wat jullie?
Een vriendin van mij heeft vorige week hiervoor een echo gekregen.
sterkte!!!!quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:02 schreef moussy het volgende:
Ik heb helaas alleen het laatste stukje gezien en vond het geweldig dat deze mensen openlijk uitspraken dat zulke dingen je hele persoonlijkheid veranderen!! buitenstaanders snappen er geen hol van als je dat zegt
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:18 schreef Reese het volgende:
[..]
Volgens de site van de EO is dit de tweede aflevering van seizoen 2004/2005. Ik kan nog niet echt vinden of het nog een x herhaald wordt.
Ik vond het erg indrukwekkend, Moussy, in eerste instantie 'schrok' ik van het onderwerp, (ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel
Ik kon me die bewuste opmerking juist erg goed voorstellen, alles verandert na zo'n gebeurtenis, dus ook je persoonlijkheid.
Ervaar jij dat als een taboe omdat je zegt dat je het zo geweldig vond dat er zo openlijk over gepraat werd?
Disclaimer: excuses voor mijn vragen over zaken waar ik geen bal mee te maken heb!
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:26 schreef moussy het volgende:
Ik en een taboe, nah nee hoor, maar mensen snappen je niet. Dus vind het wel dapper dat deze mensen het zo op tv zeiden.
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:27 schreef Reese het volgende:
[..]
Gelukkig heb jij weinig last van taboes, dat weet ik. Maar is het voor die zogenoemde buitenstaanders een taboe?
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:32 schreef moussy het volgende:
[..]
Ja vaak wel. Als je al zegt dat je 3 kinderen hebt schieten ze al in de stress.
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:38 schreef Reese het volgende:
Sorry dat ik weer doorvraag. Als je niet wil, zeg je vast wel dat ik moet nokken, toch?
[..]
Waardoor zou dat komen denk je? Wil 'men' gewoon niet horen dat er iets heel wezenlijks is veranderd?
Dus op het moment dat het gebeurt, is er nog even interesse en plaats voor verdriet, en daarna is alles weer normaal, is er niets gebeurd, niets veranderd, etc?
[..]
"Help, begint ze er nou weer over, wat moet ik nou zeggen??"
Ik vind het zo pijnlijk om te lezen. Het verdriet is al zo groot, en als de grote boze buitenwereld het dan ook nog eens niet 'snapt', dan... nouja, duh
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:46 schreef moussy het volgende:
[..]
ja hoor
[..]
"men" vindt verdriet en dood maar eng. Via lettertjes op internet gaat het allemaal wel, maar als ze je in je smoel moeten kijken behandelen ze alsof je lepra hebt.
Voorbeeld.... Mink was twee weken voor mijn verjaardag gecremeerd... Of ik zat met Peet buiten om te roken en de horde visite zat binnen, en als ik binnen was, was het volkje buiten.
Nou komt er ook bij dat "men" opeens niet meer met je kan praten, omdat ze niet weten waar ze het over moeten hebben.
[..]
Het is ook heel moeilijk om mee te maken. Je bent zelf opstandig omdat je zo behandeld wordt en daardoor raak je álles en iedereen kwijt.
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:48 schreef Spindizzy het volgende:
[..]
Mensen houden niet van verdriet... Je mag wel verdriet hebben maar hou dat lekker even voor jezelf, we zijn nu lekker koffie aan het drinken met elkaar en dat is toch hartstikke fijn? Toch? Geen moment voor tranen hoor...
Meeste mensen weten domweg niet wat ze met verdriet aanmoeten.
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:51 schreef phileine het volgende:
Het is wel een bekend verschijnsel. Ik heb ook gezien dat mensen niet alleen een geliefde kwijtraakten, maar ook nog de mensen om hun heen omdat die niet wisten hoe ze ermee om moesten gaan en iemand dan maar "even wat rust" gunden. Mensen zijn geloof ik bang omdat ze niet weten wat ze moeten doen of zeggen. Als iemand verdriet heeft, wil je dat oplossen, en in zo'n geval kan dat niet. En zeker als je er na een paar maanden nog over doorzeurt zijn mensen het ook wel een beetje zat. Het leven gaat toch gewoon door? Terwijl het minimaal twee jaar kost bij de meeste rouwprocessen voordat je weer een beetje normaal in de wereld kunt staan. En bij zoiets als het verlies van een kind nog véél en véél langer.
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:52 schreef moussy het volgende:
Ik heb een hele tijd gedacht dat het áltijd aan mijlag, de conflicten, tot ik van iemand it gedicht kreeg, waar ik iedereen mee om zn oren sloeg...
Verdriet verandert jezelf.
Verdriet doet je
anders horen,
anders zien,
anders waarnemen,
anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.
Verdriet verandert je contacten,
je levenszin,
je levensverwachting.
Verdriet verandert je interesses.
Verdriet verandert de mensen om je heen.
Verdriet maakt je vergeetachtig soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte,
hoop, zin en levenslust gaf,
een nieuwe kleur.
Verdriet verandert ook zelf.
Zwaar als het kan zijn, loodzwaar
bijna niet te verdragen
kan het anders worden,
lichter soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte.
Verdriet kun je niet alleen verdragen.
Verdriet kan anders worden,
als er mensen meedragen...
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:56 schreef Spindizzy het volgende:
[..]
En hielp het? Ze hiermee om de oren slaan?
quote:Op dinsdag 14 september 2004 23:58 schreef texelonia het volgende:
Denk ook niet dat je het echt kunt snappen als je zelf nooit zoiets hebt meegemaakt. En misschien kun je je een beetje inleven en er een voorstelling van maken, maar dat is natuurlijk ook maar een fractie van als je het echt meemaakt.
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:00 schreef phileine het volgende:
Ja maar je kunt wel jezelf die schop geven om te zeggen "he hallo ik weet niet wat ik moet doen of zeggen, maar als je me nodig hebt ben ik er". En zelfs dàt kunnen veel mensen helaas niet opbrengen.
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:03 schreef Reese het volgende:
[..]
Doet me serieus pijn om dit te lezen, maar het feit dat je 'ik en Peet' schrijft, betekent volgens mij wel dat jullie wel alleen zijn gelaten, maar elkaar nog nooit alleen hebt gelaten.
[..]
Ik kan me wel voorstellen dat je bang bent om iets verkeerds te zeggen. Maar kan dat eigenlijk, iets verkeerds zeggen? Of was je alleen maar blij, omdat ze dan tenminste een poging deden, ofzo?
[..]
Ik kan wel zeggen dat ik het me kan voorstellen, maar dat kan ik nooit. Ik weet alleen dat ik je een topmoeder vind van drie prachtige kinderen. Ik vind jou echt zo'n leeuwinnemama, altijd vechten voor d'r kroost
en eentje die prachtige zootjes maakt voor d'r jongste zoon
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:03 schreef texelonia het volgende:
Ja dat je niet precies weet hoe het is betekent inderdaad niet dat je er niet voor iemand kunt zijn. En die mensen in de omgeving vinden het dan moeilijk om er mee om te gaan, maar degenen die het daadwerkelijk overkomen hebben het natuurlijk nog veel en veel moeilijker..
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:09 schreef moussy het volgende:
In sommige gevallen werkte het gedicht, maar bij de mensen die je écht eng vonden dus niet. Er is een dag na de crematie tegen me gezegd en nu stoppen met janken, vergeet het, leg het achter je neer. en ik wil dat je nu naar huis gaat,w ant ik wil een gezellig samen zijn met.... en daar wil ik geen jankende wijven bij... Daar kan je het dan mee doen....
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:10 schreef Pandorah het volgende:
Ik heb me inderdaad laatst enorm verbaasd wat een sportmaatje mij laatst vertelde. Haar zoontje was na 8 maanden van ernstige ziekte overleden en er liepen mensen gewoon OM, om haar en haar dochter niet tegen te komen. Zo moeilijk is het toch niet om sterkte te zeggen lijkt mij?
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:11 schreef Reese het volgende:
Het zal Mous terecht aan d'r reet roesten, maar het is denk ik ook best moeilijk om er bijvoorbeeld na een tijdje weer naar te vragen. Ik heb zelf geloof ik al 2x gevraagd of ik niet te veel doorvroeg of me ongevraagd met jouw zaken bemoeide.
Komt het wel gelegen? Wil ze misschien er nu juist even niet aan denken en over praten, etc. etc.? Maar waarschijnlijk is het het beste om ook dat uit te spreken...
D'r is toch hopelijk ook wel een keerzijde, Moussy? Mensen van je het nooit had verwacht, met wie je veel hechter bent geworden?
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:15 schreef Spindizzy het volgende:
[..]
Dat je nooit iemand een blauw oog hebt gemept...
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:20 schreef moussy het volgende:
[..]
Nog nooit hebben wij elkaar alleen gelaten in wat voor situatie ook!!
dit gaat ie me niet in dank afnemen Van de week kwam het bericht van Fluf, Peet was thuis, dus ik vertelde hem dat, ondertussen zat ik te reutelen met een fokster via MSN. Ik heb toch even dat gesprek onderbroken, omdat Peet het enorm slecht had op dat moment. Als was ik met de koningin aan het msn-en, alles, álles laat ik vallen voor hem en mijn kinderen, omdat ik als enige weet wat er in hem omgaat en zo gaat dat ook als ik het slecht heb. De fokstr had er overigens enorm veel begrip voor
[..]
Het énige dat verkeerd viel bij ons was als iemand tegen ons zei dat het misschien maar beter zo was. Voor wie? Voor Mink, ja, misschien wel, maar ik kan geen toekomst voorspellen... Voor ons, ouders die hun kind kwijt zijn, nee!! Alleen wij vinden dat wij mochten zeggen dat het beter zo is, want wij hebben gezien hoe het mannetje lag te knokken en wij hebbe van de artsen gehoord dat hij niet meerkon en op was. Niemand was daar bij, dus niemand mag tegen mij zeggen dat het beter zo is.
Ik was al blij als iemand tegen mij sprak over de snotneus van René. Joehoe, iemand sprak tegen mij. Al zouden ze tegen me zeggen dat het een heks is, ik vond het allemaal wel prima. We gingen boodschappen doen om maar even anderen gezichten te zien dan die van elkaar, of je eigen kop in de spiegel...
[..]
ik heb gedreigd René dr karateleraar neer te rossen omdat hij haar een schop onder dr kont gaf omdat ze niet doorliep... Ik weet ook wel dat ik een zwarte band niet aan kan, maar puntje bij paaltje had ik zn eigen grote teen in een plekje gepropt waar het zonlicht nooit zal schijnen
[..]
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:21 schreef moussy het volgende:
[..]
Mijn zwager sprong er tussen....
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:32 schreef moussy het volgende:
[..]
Het komt voor mij bijna altijd gelegen, want ik hoop dat ik andere mensen die dit mee moeten maken hier mee kan helpen, alsof ik misschien de ogen een beetje open kan krijgen van mensen die verdriet en dood eng vinden. Maar als ik even jankerig ben en het komt me niet uit zeg ik ook dat het even kut met me gaat.. en dan zie je ze weer een maand niet.
Tijdens dé zwangerschap zijn we een (kinderloos) stel tegen gekomen die ons in onze waarde lieten. Ondanks de korte vriendschap waren hun de enige die tijdens de week dat Mink thuis was wísten waar wij behoeften aan hadden en waar ons hoofd niet naar stond. Zo stonden ze op een gegeven moment met de halve menulijst van de chinees in bakjes voor onze deur. Dat hadden we écht nodig... ik kookte niet omdat ik daar geen puf en zin in had, dus dat was onze eerste warme prak sinds dágen. We hebben ook wel dágen chinees gegeten
Na de crematie ging iedereen naar huis, hun moesten weer naar hun eigen winkel, want die moest toch ook nog even draaien... Tien minuten later stonden ze weer bij ons op de stoep. Ze wilden absoluut niet dat we alleen waren. En dat hadden ze goed aangevoeld, want dat wilden we ook niet.
Na een tijdje van geen contact (wat hier los van staat) hebben we sinds oud en niet weer contact en is de vriendschap nog hechter dan wat het was. We kunnen samen janken en lachen en soms gewoon alleen maar ff bij elkaar zijn en stommertje spelen.
Via fok heb ik 2 meiden leren kennen waar ik enorm veel van hou, ook tegen hun kan ik gvd zeggen als ik het ergens niet mee eens ben, of andersom, voor hun en die vrienden ga ik absoluut door het vuur en ik zou ze nóóit kwijt willen raken, dat zijn de mensen die mij echt begrijpen.
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:39 schreef krakkemieke het volgende:
Jeetje wat erg Moussy......
Het is heel wat anders, mijn zus is anderhalf jaar geleden verongelukt. Maar ik heb echt nooit zulke nare reacties gehad. Mijn ouders trouwens ook niet. Iedereen snapt wel dat er geen knopje is waar je dat verdriet mee kan uitzetten, ook niet na langere tijd. En het is eerder zo dat mensen vragen van: hoe is het nou, ik wou nog wat vragen, of vertellen...
Wat jij zegt over mensen willen vertellen hoe je omgaat met verdriet heb ik soms wel. Maar gelukkig nooit op die manier.
Heel veel sterkte!
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:42 schreef Spindizzy het volgende:
Hartstikke fijn dat je mensen om je heen hebt die je goed aanvoelen en weten wanneer je ze nodig hebt. Ik denk niet dat ik dat zo goed zou kunnen inschatten.
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:45 schreef pepper_961 het volgende:
Ik heb zelf een zoontje verloren, twee maanden voor hij twee jaar zou worden.
Ook ik heb, wel op z`n zachtst gezegd, vreemde opmerkingen naar m`n hoofd geslingerd gekregen. Of inderdaad ook een buurvrouwtje van m`n zus, die in het winkelcentrum ineens snel een andere richtig opdook zodra ze me zag. Echt boos ben ik er eigenlijk nooit om geworden. Voor ik m`n kind verloor wist ik ook nooit wat te zegen tegen mensen die een ouder, broer, zus of kindje waren verloren. Dus ik kon/kan me gewoon heel goed voorstellen dat anderen dat soms ook niet weten. Ik kan ze moeilijk verwijten dat ze niet weten wat zo`n groot verlies betekend. En dat ze ook niet weten hoe ze zouden kunnen reageren, als ik het zelf, tot mijn eigen verlies, niet wist. Sterker nog, ik ben heel blij als ze het niet weten, want dat betekend dat het hen goddank tot dan toe bespaard is gebleven. Nou is er wel een verschil tussen wie zo`n aparte opmerking plaatst. Is het bijvoorbeeld iemand die zelf kinderen en/of kleinkinderen heeft, dan valt een opmerking als;" meid je bent nog jong", minder goed dan als een jong iemand, die zelf geen kinderen heeft, je probeert te troosten met;"Joh, je kan altijd een nieuwe Max maken".Gek genoeg vond ik dat dan juist weer een soort van schattig, want hij probeerde het echt.
Voor mij is het inmiddels alweer 7 jaar geleden toen ik m`n zoontje verloor.
Het voelt nu als een hele mooie droom die ik ooit eens had. Hem missen slijt nooit en mijn eerste en laatste gedachtten zijn voor hem. Maar het verdriet is leefbaar geworden, hoe gek het ook klinkt wen je aan de situatie en aan je gemis.....
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:49 schreef Reese het volgende:
[..]
[..]
Dat is prachtig, Mous, daar hoef je je dus nooit voor te schamen, maar beretrots op zijn. Op je gezinnetje, op jullie band en je gedrag!
[..]
Dat dacht ik ook wel, maar toch maar ff checken....
[..]
Heel waardevol!! Net als de vriendinnen van Fok! waar je over schreef.
[..]
Niet eng, wel heel indrukwekkend en onbekend. Je hebt mijn ogen in ieder geval weer wat verder geopend!
Heel erg bedankt voor je openhartigheid, Moussy!
quote:Op woensdag 15 september 2004 00:51 schreef Reese het volgende:
[..]
En als ik jou een beetje kan inschatten, is dat volgens mij echt niet waar!!
quote:Op woensdag 15 september 2004 01:00 schreef Spindizzy het volgende:
[..]
Ik moet eerlijk bekennen dat ik zoiets ook wel 's heb uitgehaald. Onze buurvrouw was overleden en ik ben een blokje omgegaan toen ik haar zoon in de stad aan zag komen lopen
[..]
quote:Op woensdag 15 september 2004 01:00 schreef moussy het volgende:
[..]
Ik verwijt ook niemand dat ze me niet begrepen, ik verwijt mensen wel dat ze me behandeld hebben alsof een een klein kind was, of iemand met een ernstig besmettelijke ziekte. Ik heb ook wel geroepen op die verjaardag dat het écht niet besmettelijk was. En dan kijken ze je aan alsof ze het in Keulen horen donderen.
Op jonge leeftijd (ik was 15, dus vind dat wel jong) kreeg ik al te maken met dood en ellende. Mijn beste vriendje, mn maatje, mn allesie was overleden. Ik heb een opvoeding gehad dat álles bespreekbaar was. Midden in de nacht kon ik mijn moeder wakker maken als ik weer eens niet kon slapen, dan gingen we samen "gedachten verzetten" door over koetjes en kalfjes te praten. en ík denk dat ik daarom koetjes en kalfjes gesprekken gemist heb. Ik hoefde niet zo nodig alleen over Mink en zijn drama te praten, doordat René er was wist ik ook donders goed dat er nog andere dingen waren dan alleen hij en de nasleep er van, maar zelfs dat doen mensen niet. Ze lopen liever van je weg, of draaien zich om dan een praatje pot. Maar ondertussen verdaaien ze wel hun nekken, om naar je te kijken, alsof je een kermisatractie bent.
quote:Op woensdag 15 september 2004 01:40 schreef pepper_961 het volgende:
[..]
Ow hemeltje, moussy! Mijn post was helemaal geen kritiek op wat jij zei of dacht of voelde!
Maar ik las toevalliig dat het over het verlies van kindjes ging en omdat ik hier in "ouders" stiekem toch wel een beetje zo`n topic mis, wilde ik even in het kort mijn verhaal vertellen en hoe ik dacht en voelde in die periode. Ik zei ook dat ik nooit echt (lang) boos ben geweest om die onwetende reacties van mensen. Maar dat wil niet zeggen dat het mij soms niet pijn deed hoor. Zoals die vrouw die, inderdaad of je een enge ziekte hebt, snel een andere kant opliep. Boos was ik niet, ik nam het haar niet kwalijk, maar pijn doet het natuurlijk wel. Die priemende blikken heb ik inderdaad ook gehad, op een gegeven moment kreeg ik er bijna een soort achtervolgings waanzin van. Bij het ongeluk van ons zoontje hebben we wat ramptoeristen gehad namelijk. Dus het idee dat mensen jou wel van gezicht kennen, maar jij hen niet, maakt dat je van elke blik paranoide als de pest wordt.
Ik ben gisteren op jullie site geweest over Mink, en ik wilde zeggen, dat de manier waarop jullie die site hebben vorm gegeven heel veel liefde voor en verdriet om Mink uitstraalt. Echt heel warm en liefdevol, ik moest-tjes wegpinken.
quote:Op woensdag 15 september 2004 01:58 schreef pepper_961 het volgende:
[..]
Joh, wat weet je nou als je nog maar tien bent! Als volwassenen het al zo moeilijk vinden om je erover te benaderen, dan is dat voor zo`n jong ding helemaal moeilijk. Maar zoals je zelf al aan gaf, nam je zelf al het besluit om dat een volgende keer anders te doen omdat je je er beroerd onder voelde. Dus het was tevens een leer moment en dat is dan wel weer helemaal top natuurlijk!
quote:Op woensdag 15 september 2004 07:30 schreef daniman het volgende:
[..]
jeetje Moussy, dat is wel heel erg, hoe haalden die mensen het in je hoofd om dat tegen je te zeggen, EEN DAG na de crematie? Er moet altijd ruimte zijn voor verdriet, dat is net als boosheid en blijheid een emotie!
Wat een supermooi gedicht is dat trouwens, wat je gepost hebt!
quote:Op woensdag 15 september 2004 12:06 schreef Justy_ het volgende:
Moussy: K lees net even je posts hierzo en ik moet je toch even wat zeggen, zeker na dat gedicht van je!
De tranen rollen over mn wangen na het lezen ervan, het is zo waar en zo de spijker op zijn kop slaand.( hmmz dat klinkt wat raar..k weet niet hoe ik t anders moet verwoorden
maar het is helaas inderdaad zo, dat er veel mensen zijn, die vinden dat je op een gegeven moment het maar naast je neer moet leggen...
Dan is het voor HUN genoeg geweest, en moet het voor jou ook maar genoeg zijn zeg maar.
Het klinkt zo makkelijk maar ze zeggen er niet bij hoe je dat moet doen.
en Wie bepaalt hoelang je mag rouwen en verdriet mag hebben?
K vind het zo in en in vervelend als mensen dat ook tegen mij zeggen, je voelt je zo alleen en je raakt niet alleen wat dierbaars kwijt, maar ook veel mensen en daarmee ook steun uit je omgeving.
In mijn omgeving zijn veel gelovig, ik zelf ergens ook nog steeds maar ook dat vertrouwen ben ik zo kwijtgeraakt, mede door reacties die zo keihard zijn, dat je het liefste de longen uit je lijf wilt schreeuwen en ze door elkaar wilt rammelen
Ik heb respect voor jou, moussy... echt!
valt me echt op dat door dat met pluphy je een aantal van een andere kant gaat zien, en ook "leert kennen".
Verdriet vormt je, maar het is zon strijd naar mensen toe, om je verdriet toe te kunnen laten.
velen begrijpen t niet, en kunnen dat ook niet.
ergens ben ik daar erg blij om, want sommige dingen wens je niemand toe, maar soms, in een eenzame bui denk ik wel eens bij mezelf: " Krijg t zelf een keer, dan weet je hoe t voelt..."
( k weet dat t niet terecht is, maar dat gaat soms wel door me heen...)
liefs,
saar
quote:Op woensdag 15 september 2004 13:25 schreef pepper_961 het volgende:
[..]
Heel herkenbaar inderdaad. Heel stiekem heb ik dat soms ook wel gedacht.
Waarom is er eigenlijk geen topic voor ouders van een overleden kind?
Is dat omdat er geen echte behoefte aan is,of is het misschien ook omdat zo`n topic eigenlijk ook heel kwetsbaar is vanwege het onderwerp?
quote:en daar zijn we nuOp woensdag 15 september 2004 13:30 schreef Karin het volgende:
[..]
Er is wel een topic over: Zwanger... en dan gaat het mis... en Zwanger.. en dan gaat het mis 2
De topictitel is misschien niet helemaal correct,want het gaat niet alleen over zwangerschappen die misgaan.
Al begon al wel een beetje de hoop op een nog lopend topic te verliezen, omdat ik aan de data zag dat het meeste van vorig jaar was. Ik dacht, ah nee! Blijkbaar is het onderwerp toch te zwaar, te moeilijk en te kwetsbaar. Ook al is het voor mij misschien "al" 7 jaar geleden dat ik mn eigenwijze peutertje verloor, merk ik toch dat het verdriet van hem verliezen soms weer keihard omhoog komt. Zeker als er zoiets gebeurt als nu met Pluphy en Jeroen en de kleine Danyel. Je zit dan tussen hoop en vrees in. O, please denk ik dan. Laat ze alsjeblieft hun pukkie mogen houden, laat ze niet door die hel gaan waar ik/wij doorheen moesten. P.s: Die sign slaat dus ook op mijn overleden zoontje, ik vond hem zo heel mooi..... Eigenlijk geldt m`n sign een beetje voor alle hummeltjes die zo vroeg al weer "weg" moesten.
Al was mijn zus een stuk ouder 19, en is het nu al ruim elf jaar geleden.
de sterfdag en d'r verjaardag blijven een emotionele dag, wat goed terug te zien is bij mijn ouders.
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen dikke knuffel en een kus.
Moussy, wat er tegen jou werd gezegd zoiets werd er ook tegen mijn moeder gezegd door haar eigen zussen.
Want ze moest niet zeuren ze had nog een dochter en zoon.
quote:Hé lieverd ff een dikke knuffel van mijOp woensdag 15 september 2004 15:03 schreef pepper_961 het volgende:
........
Deels om het verdriet dat jullie hebben door het missen van jullie kindjes of andere dierbaren, deels door de onnadenkende opmerkingen van naasten en ook omdat ik jullie zo moedig vind.
Dikke knuffel van mij want wat moet dit toch ook voor jullie een extra moeilijke tijd zijn
ik vind je sig trouwens geweldig mooi en veelzeggend
quote:Max geboorte en sterfdagen blijven ook bij ons herdacht worden en soms valt zo`n herdenkdag mee en andere keren valt zo`n dag dan weer heel erg zwaar. Eigenlijk is er nooit een pijl op te trekken hoe zo`n dag voorbij zal gaan. We wachten nu gewoon vaak gelaten zo`n dag af en zien wel hoe die dag verlopen zal. Je kunt wel je hakken in het zand zetten of je van tevoren druk maken, maar zo`n dag komt elke keer onherroepelijk weer terug. :'(pepper_961, ik denk dat tijd niks zegt.
Al was mijn zus een stuk ouder 19, en is het nu al ruim elf jaar geleden.
de sterfdag en d'r verjaardag blijven een emotionele dag, wat goed terug te zien is bij mijn ouders.
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen dikke knuffel en een kus.
Moussy, wat er tegen jou werd gezegd zoiets werd er ook tegen mijn moeder gezegd door haar eigen zussen.
Want ze moest niet zeuren ze had nog een dochter en zoon.
Erg wreed die uitspraken van je tantes tegen je ouders, van mensen die van je zouden moeten houden, verwacht je denk ik toch iets liefs en niet zulke kille harteloze woorden! Volgens mij zouden ze zelf ook wel moeten kunnen weten, dat kinderen elkaar niet kunnen vervangen. elk kind is weer anders en uniek!! Domme mensen als ze dat niet eens snappen.
quote:Thanks lieverd!Hé lieverd ff een dikke knuffel van mij
quote:Dat is ook zo, in "tweede streepje" en ook in "Z&G" Gebeuren helaas ook heel verdrietige en soms ook moeilijke dingen. En soms gebeurt het helaas ook in die topic`s, dat er een of andere gek de boel komt verstoren met grove kwetsende opmerkingen. Pissed kan ik worden van die onvolwassen huftertjes die niet beseffen wat ze een ander kunnen aandoen.pepper_961, ik denk niet dat het topic te zwaar, te moeilijk en te kwetsbaar is! Er lopen in dit subforum meer moeilijke en kwetsbare topics. Ik denk eerder dat het dit onderwerp bij tijd en wijle voor iemand ineens erg kan opspelen, getriggerd door dingen die je meemaakt, hoort, leest....daarom was het misschien wel al enige tijd geleden dat er gepost was, maar is het nog steeds open! Als er behoefte is, kan die persoon dte topic omhooghalen en het verhaal kwijt
quote:Mooi he?! :') Die tekst is van een nummer van de 'Red Hot Chili Peppers' die ik heel erg mooi vind.ik vind je sig trouwens geweldig mooi en veelzeggend :')
Het nummer heet Venice Queen, een van m`n absolute favo`s.
Dank je Snoopy!!
[ Bericht 5% gewijzigd door pepper_961 op 15-09-2004 19:31:51 (Snoop vergeten!) ]
quote:Mijn situatie is dan wel anders, maar aan zulk soort uitspraken heb ik zo'n hekel aan. "Je vind wel weer een nieuwe/andere Celeste" . . .Op woensdag 15 september 2004 13:46 schreef moussy het volgende:
... Joh, je kan altijd een nieuwe Max maken".
Ik heb meestentijd de neiging om zo'n iemand, maakt niet uit wie aan te vliegen . . .
quote:Het lijkt me wel maar wat weet ik ervan, ik heb niet meegemaakt wat jullie hebben meegemaakt dat mensen die hun kindje verloren hebben het alleenrecht hebben op die geintjes. Je buurvrouw bij wijze van spreken hoeft daar denk ik niet mee aan te komen. Of wel?Op woensdag 15 september 2004 19:48 schreef moussy het volgende:
Och ik gein er wel eens mee, dat wij gewoon ff een nieuw jongetje gemaakt hebben.
Woede om destomme achterlijke opmerkingen die je van andere mensen naar je hoofd krijgt... echt niet te geloven gewoon... Bewondering voor het feit hoe jullie die dit meemaken ( mee gemaakt hebben vind ik niet want het zal je leven lang bij je blijven...) je er door heen slaan... bewondering voor het feit hoe jullie dit zo in de openbaarheid vertellen... en een stukje blijdschap voor mezelf ( vreselijk egoistisch..) dat ik dit niet heb mee hoeven maken, en hopelijk ook nooit ga doen.
Ik zit nu vreselijk te twijfelen of ik wel op send ga klikken want nu ik het nalees klinkt het als een load of crap...
Als het niet gepast is, haal het dan maar weg of wijs me erop... ik bedoel het in alle goede van mijn hart....
Het grote verdriet dat mijn leven in tweeen gedeeld heeft is het verlies van mijn vriend aan kanker. We waren toen alletwee 23 jaar oud en al 6 jaar samen. Ik heb veel "vrienden" verloren in die tijd. Eigenlijk allemaal. Voornamelijk omdat vriendinnen mij ineens zagen als gevaarlijke vrouw die hun man wel eens af zou kunnen pakken. Anderen konden niet met mijn verdriet omgaan. Of ik was niet gezellig genoeg meer. Of we zijn uit elkaar gegroeid, ik weet het niet. Het kwam in ieder geval niet door één opmerking want mensen kunnen in hun eigen onbeholpenheid en verdriet vaak stomme opmerkingen maken. En dat geeft in mijn ogen helemaal niks. Ik vind het zelf ook nog steeds best moeilijk om iemand af te stappen die een verlies geleden heeft. Je weet niet wat je moet zeggen, bent bang om iets verkeerds te zeggen. Maar wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je open staat en luistert naar wat degene die verdriet heeft kwijt wil en niet oordeelt!
Natuurlijk is de situatie heel anders maar ik heb vaak gedacht "ik kan een nieuwe vriend vinden en een nieuwe toekomst opbouwen maar de ouders van mijn overleden vriend zijn voorgoed hun kind kwijt". En dat is ook zo, ik was mijn toekomst kwijt, zij het verleden.
Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hoe kijken jullie daar tegenaan Pepper en Moussy? Is het fijn dat je nog een kind of kinderen hebt of kan krijgen of ga ik nu ook mijn boekje te buiten?
Ik vergelijk het maar met wat ik dacht nl. dat ik gelukkig nog jong genoeg was om een andere partner te vinden. Ik dacht dat wel maar een ander zou het niet tegen me hebben mogen zeggen.
quote:Nou ik het is een beetje een soort zelfspot, vaak voortkomend uit een opstandige bui.Op woensdag 15 september 2004 20:32 schreef Spuuglokje het volgende:
[..]
Het lijkt me wel maar wat weet ik ervan, ik heb niet meegemaakt wat jullie hebben meegemaakt dat mensen die hun kindje verloren hebben het alleenrecht hebben op die geintjes. Je buurvrouw bij wijze van spreken hoeft daar denk ik niet mee aan te komen. Of wel?
Voorbeeld: Stel, je hebt hele grote flaporen, niet te verbergen zo groot zijn ze.
En je moet op de fiets naar huis en je baalt dat je ver moet fietsen. Jij bent dus in het bezit van die grote flaporen en dus zeg je (zelfspot) "ach, ik zet die zeilers wel uit dan zeil ik wel naar huis"
Oke, zelfde situatie alleen nu zit je niet goed in je vel, menstruatie weet ik veel, onzekere bui dus.
Je moet op de fiets naar huis, ver fietsen blablabla. En dan zegt iemand anders, ach joh je zet gewoon je zeilers uit dan zeil je heel snel naar huis. Dan kan dus zo`n zelfde grapje, door een ander gemaak,t op DAT moment net even verkeerd vallen.
Beetje omslachtige poging van uitleggen, ik weet het, maar ik denk dat dat het wel ongeveer dekt.
Net zoiets ook als dat een ander je broer of zus geen klootzak of trut mag noemen, maar jij zelf wel. Snappie?
quote:Mijn lerares verloor haar dochtertje, maar had nog een zoontje. Haar reactie was: ik mag het wel denken, 'fijn dat ik nog zichtbaar moeder ben', maar een ander mag het niet zeggen, dat kan ik niet hebben.Op woensdag 15 september 2004 22:24 schreef Merisse het volgende:
Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hoe kijken jullie daar tegenaan Pepper en Moussy? Is het fijn dat je nog een kind of kinderen hebt of kan krijgen of ga ik nu ook mijn boekje te buiten?
En dat kan ik me goed voorstellen. Het is toch hard om het uit andermans mond te horen
quote:Het ligt er aan door wie en hoe het gezegd wordt.Op woensdag 15 september 2004 20:32 schreef Spuuglokje het volgende:
[..]
Het lijkt me wel maar wat weet ik ervan, ik heb niet meegemaakt wat jullie hebben meegemaakt dat mensen die hun kindje verloren hebben het alleenrecht hebben op die geintjes. Je buurvrouw bij wijze van spreken hoeft daar denk ik niet mee aan te komen. Of wel?
quote:Herkenbaar. Mijn moeder was ook behoorlijk depressief na de dood van mijn broertje, maar omdat ze nog drie kinderen had ging ze door... voor ons en voor papa...Op woensdag 15 september 2004 23:10 schreef moussy het volgende:
Als ik René niet had gehad voor het overlijden had ik dit niet meer getikt.....
quote:Dank je.Op woensdag 15 september 2004 22:24 schreef Merisse het volgende:
Pepper, wat erg dat jij een kindje verloren bent op zo'n jonge leeftijd! Vreselijk. Ik vind dat je hele wijze dingen zegt. Mild bent. Veel sterkte voor jou en Moussy in deze verdrietige tijd die zoveel herinneringen oproept.
Ik merk inderdaad ook, dat je blijkbaar niet per se mensen persoonlijk hoeft te kennen om je hun lot aan te trekken. Ik ben ook echt de hele tijd met Pluph, haar man en hun Danyel bezig.
Maar ook dat je ziet en voelt en weet dat ze bezorgd en angstig zijn voor wat misschien komen gaat, roept bij mezelf ook deja vu gevoelens op.
quote:Ik heb dat ook nog steeds hoor, vind het soms ook nog moeilijk om op iemand af te stappen. Ik doe het wel hoor!! Maar ik voel me dan onhandig en weet vaak toch niet goed wat ik zeggen moet.Het grote verdriet dat mijn leven in tweeen gedeeld heeft is het verlies van mijn vriend aan kanker. We waren toen alletwee 23 jaar oud en al 6 jaar samen. Ik heb veel "vrienden" verloren in die tijd. Eigenlijk allemaal. Voornamelijk omdat vriendinnen mij ineens zagen als gevaarlijke vrouw die hun man wel eens af zou kunnen pakken. Anderen konden niet met mijn verdriet omgaan. Of ik was niet gezellig genoeg meer. Of we zijn uit elkaar gegroeid, ik weet het niet. Het kwam in ieder geval niet door één opmerking want mensen kunnen in hun eigen onbeholpenheid en verdriet vaak stomme opmerkingen maken. En dat geeft in mijn ogen helemaal niks. Ik vind het zelf ook nog steeds best moeilijk om iemand af te stappen die een verlies geleden heeft. Je weet niet wat je moet zeggen, bent bang om iets verkeerds te zeggen. Maar wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je open staat en luistert naar wat degene die verdriet heeft kwijt wil en niet oordeelt!
Gek genoeg heb ik dat dus niet bij andere ouders die hun kindje hebben verloren. Maar als ik naar iemand toe moet, die een moeder of een broer of zus hebben verloren, sta ik ineens met mn mond vol tanden.
quote:Nou ik denk dat ook zijn ouders, samen met jou, een stuk van zijn toekomst zijn verloren.Natuurlijk is de situatie heel anders maar ik heb vaak gedacht "ik kan een nieuwe vriend vinden en een nieuwe toekomst opbouwen maar de ouders van mijn overleden vriend zijn voorgoed hun kind kwijt". En dat is ook zo, ik was mijn toekomst kwijt, zij het verleden.
Misschien, als het niet zo verschrikkelijk was afgelopen ,hadden jullie hen misschien kleinkinderen geschonken. (Al weet ik dat het krijgen van kinderen nu voor jou nog niet bepaald appeltje eitje is, maar met de juiste medicijnen is er zeker wel hoop
)Ik denk, dat als je inderdaad je kind verliest, dan verlies je je toekomst en als je je ouder verliest, verlies je je verleden. Of eigenlijk verlies je de toekomst met DAT kindje en moet je helemaal opnieuw beginnen en hopen dat het je gegeven is nog een kindje te mogen krijgen. (Was toen zo in ons geval dan...)
quote:Toen Max overleed hadden we verder geen kinderen. Veel mensen reageerden dan nog eens extra geshockeerd, omdat ze het erg vonden dat we ons enig kind verloren waren. Dat is natuurlijk ook erg! Maar ik was alleen maar blij, dat ik bovenop mijn eigen verdriet en dat van m`n partner, plus de zorgen of ons huwelijk het zou houden, niet ook nog de zorgen had over broertjes of zusjes. Dat is het moeilijkste wat er is lijkt mij, om het verdriet van eventuele broertjes en/of zusje te moeten aanzien. En terwijl je zelf stuk zit van verdriet, ook hen nog moet proberen te steunen en opvangen. Gelukkig hebben we het gered samen en nu hebben we een gezonde dochter van bijna vier!Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hoe kijken jullie daar tegenaan Pepper en Moussy? Is het fijn dat je nog een kind of kinderen hebt of kan krijgen of ga ik nu ook mijn boekje te buiten?
En ik moet zeggen......dat met haar komst toch wel een hoop zonlicht terug is gekomen in ons bestaan. quote:vergelijk het maar met wat ik dacht nl. dat ik gelukkig nog jong genoeg was om een andere partner te vinden. Ik dacht dat wel maar een ander zou het niet tegen me hebben mogen zeggen.
Ik wilde na Max dood zo snel mogelijk weer een kindje, omdat het gat in m`n hart zo groot en leeg voelde. Stiekem denk je dat je dat gat wel even opvullen kan, maar dat kan gewoon echt niet. Het gat zit er nog steeds maar het wordt, en nu ga ik even eng doen
, verwarmt doordat m`n dochtertje erbij is gekomen. quote:Dat is juist het gekke, ze zijn verdrietig, kwaad, opstandig noem het maar op of ze zijn het. Maar ze drogen hun tranen af, draaien zich om en gaan weer vrolijk buiten spelen, dát is wat mij er door heen gesleept heeft. René had óók verdriet, was drie jaar oud, maar liet mij zien dat het leven gewoon door kon gaan, maar ook door moest gaan.Op donderdag 16 september 2004 00:32 schreef pepper_961 het volgende:
Toen Max overleed hadden we verder geen kinderen. Veel mensen reageerden dan nog eens extra geshockeerd, omdat ze het erg vonden dat we ons enig kind verloren waren. Dat is natuurlijk ook erg! Maar ik was alleen maar blij, dat ik bovenop mijn eigen verdriet en dat van m`n partner, plus de zorgen of ons huwelijk het zou houden, niet ook nog de zorgen had over broertjes of zusjes. Dat is het moeilijkste wat er is lijkt mij, om het verdriet van eventuele broertjes en/of zusje te moeten aanzien. En terwijl je zelf stuk zit van verdriet, ook hen nog moet proberen te steunen en opvangen. Gelukkig hebben we het gered samen en nu hebben we een gezonde dochter van bijna vier!
quote:Met kinderen erbij heb je dan wel een stok achter de deur om door te gaan inderdaad.Op donderdag 16 september 2004 00:37 schreef moussy het volgende:
[..]
Dat is juist het gekke, ze zijn verdrietig, kwaad, opstandig noem het maar op of ze zijn het. Maar ze drogen hun tranen af, draaien zich om en gaan weer vrolijk buiten spelen, dát is wat mij er door heen gesleept heeft. René had óók verdriet, was drie jaar oud, maar liet mij zien dat het leven gewoon door kon gaan, maar ook door moest gaan.
Die stok hadden wij dan niet natuurlijk. En toch gingen wij ook door, welliswaar op de automatische piloot, maar we stapte er in ieder geval niet uit zeg maar.
Ik weet nog wel dat ik dat niet goed begreep. Als zoiets je niet overkomen is en je probeert je het een beetje voor te stellen, dan roep je eigenlijk bijna allemaal wel, dat je niet meer verder zou willen en kunnen leven. En toen trof die ramp mij/ons en toen bleek ineens dat, hoe erg de ellende ook, dat je overlevingsdrang toch sterker is dan de wens om er dan maar zelf ook niet meer te zijn.
Je zou je er dan nog bijna schuldig om voelen dat je er niet uitstapt, omdat dat voor iedereen die het niet mee maakt toch wel het meest logische is om te doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 19-09-2004 13:49:25 ]
Door dat ZA, kan ik de meeste fotos niet zien en bewegen de icoontjes ook niet. De perssmiley leek dus bij mij op deze smiley
, vandaar de rare vergissing. Ik hoop dat iemand nog wat aan dat misplaatste coontje doen kan?! Ik vrees ook, dat ik hem misschien OOK in topics van Danyel gebruikt heb! 
Zeg het maar...
Het is een serieuze post en dan staat zo`n coontje die in Z&G wel een functie heeft in dit topic ineens heel stom. Net of je(ik) de boel in de maling loop te nemen ofzo.
Ik baal ook dat ik niet precies weet of en waar ik die coontjes nog meer in gebruikt heb.
Straks heb ik ze ook in lieve ondersteunend bedoelde reacties op Phluphy, Jeroen en Danyel`s situatie gebruikt!
Sh*t! @%&(&%@!! ) thanks!! Ik zal voortaan beter opletten of even de ZA uitzetten voor ik weer met coontjes ga smijten.
Misschien had/heeft diegene ook wel zijn/haar ZA aanstaan?
Afgelopen zaterdag was de "uitgerekende datum" van mijn tweede zwangerschap. Eerlijk gezegd viel het me een stuk zwaarder dan ik gedacht had. Raar genoeg heb ik de hele ochtend het draadje "semi-live bevalling" in de gaten gehouden en joh dat vond ik leuk. (weet wel dat dat allemaal midden in de nacht gepost is, maar hier loop ik een kleine 9 uur voor) Het herinnert me dat het ook wel goed kan gaan. Toch stak het wel hoor... dat had ik moeten zijn *zucht*.
Ik heb net een 2 weken geleden een gefaalde FRET achter de rug, en de week voor de uitslag betrapte ik mezelf erop dat ik zat te rekenenen..." als dit lukt, ben ik ongeveer xxx uitgerekend, dus moet ik dan maar zorgen dat ik yyy week vrij neem voor de miskraam... " *zucht* das toch wel maf hoor, 2 keer zwanger, 2 keer miskraam en "het hoort er bij". Toen ik mezelf daarop betrapte ben ik hard gaan denken dat het misschien tijd is om helemaal te stoppen. Daar ben ik toch nog niet klaar voor en heb daarom besloten een paar maanden rust te nemen.
Agnes
quote:Ik las het al eerder, kon er toen niet op reageren maar dit is echt herkenbaar.Op woensdag 15 september 2004 22:24 schreef Merisse het volgende:
Het grote verdriet dat mijn leven in tweeen gedeeld heeft is het verlies van mijn vriend aan kanker. We waren toen alletwee 23 jaar oud en al 6 jaar samen. Ik heb veel "vrienden" verloren in die tijd. Eigenlijk allemaal. Voornamelijk omdat vriendinnen mij ineens zagen als gevaarlijke vrouw die hun man wel eens af zou kunnen pakken. Anderen konden niet met mijn verdriet omgaan. Of ik was niet gezellig genoeg meer. Of we zijn uit elkaar gegroeid, ik weet het niet. Het kwam in ieder geval niet door één opmerking want mensen kunnen in hun eigen onbeholpenheid en verdriet vaak stomme opmerkingen maken. En dat geeft in mijn ogen helemaal niks. Ik vind het zelf ook nog steeds best moeilijk om iemand af te stappen die een verlies geleden heeft. Je weet niet wat je moet zeggen, bent bang om iets verkeerds te zeggen. Maar wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je open staat en luistert naar wat degene die verdriet heeft kwijt wil en niet oordeelt!
Natuurlijk is de situatie heel anders maar ik heb vaak gedacht "ik kan een nieuwe vriend vinden en een nieuwe toekomst opbouwen maar de ouders van mijn overleden vriend zijn voorgoed hun kind kwijt". En dat is ook zo, ik was mijn toekomst kwijt, zij het verleden.
Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hetzelfde heb ik met de helft van m'n "vrienden" destijds meegemaakt, bij de andere helft kon ik het niet meer opbrengen om ze te blijven zien. Die lege plek in "ons" midden was een constant reminder en zelfs vandaag de dag zou het verschrikkelijk veel pijn doen, al zou ik ze nog zien . . .
Dikke
en knuffel Wat afschuwelijk zeg.Ik vind dat kindjes niet dood mogen gaan maar helaas zit het leven anders in elkaar
Heel veel sterkte!
. Ik huil met jou en je vriendin mee. Zit hier mee te huilen, ben nu een soort van "achteraf bang"... Wat had er allemaal kunnen gebeuren? Vreselijk, afschuwelijk dat dit gebeurt!
Sterkte!
het leven is zo oneerlijk!
sterkte
quote:sugar ik moest ook meteen aan jou denken. dit verwacht je toch niet?Op zaterdag 13 november 2004 23:11 schreef Sugar het volgende:
Phil, dit doet me dus heel veel. Ik zou nooit meer voor een natuurlijke bevalling kiezen. Echt niet.
Zit hier mee te huilen, ben nu een soort van "achteraf bang"... Wat had er allemaal kunnen gebeuren? Vreselijk, afschuwelijk dat dit gebeurt!
Sterkte!
Is hij overleden aan zuurstoftekort, of was het een andere oorzaak?
Wens je vriendin heel veel sterkte toe met dit grote verdriet.
Heel veel sterkte voor je vriendin ik weet wel niet zo heel goed wat er meer op te zeggen, maar wil wel zeggen dat ik het verschrikkelijk vind en erg mee leef.
wat ladybos zegt beaam ik nu nog meer als dat ik al deed
[ Bericht 0% gewijzigd door Martineke op 14-11-2004 19:37:11 ]
Wat ontzettend vreselijk als dit je overkomt, ik heb er geen woorden voor.
En het ergste voor de mama is dat zij zich waarschijnlijk vanalles zal verwijten, van 'had ik maar gekozen voor keizersnede', vreselijk lijkt me dat.
Heel veel sterkte, vriendin-van-phil
Ik vind het heel, heel verdrietig.
Zo verdrietig en onnodig
Wat verschrikkelijk...heel veel sterkte.Verhaal in het kort.
Inwendige echo met 8 weken en 2 dagen. Kloppend hartje. Twee keer een beetje bruin bloed verlies, in de 12de week. Maar duidelijk oud bloed. Van de week vanuit het niets, geen hartje te vinden, echo: alles redelijk normaal ontwikkeld met daarin een levenloos iets dat niet meer dan 10 weken geworden is. Duur van zwangerschap: 14 weken en 5 dagen.
Precies een jaar nadat ik in een mailtje naar iemand schreef dat ik blij was dat het bloeden van de vorige miskraam voorbij was. Opgelucht dat er een einde aan was gekomen. En nu dit, er is geen opluchting, geen bevestiging van geluk, geen antwoord op de kleine vragen die we hadden. Alleen maar grote levensvragen.
Het heet een missed abortion, ik heb er nog nooit van gehoord maar zodra de woorden uitgesproken zijn weet ik meteen wat het inhoudt. Mijn vriend in soort van shock 'dus dat betekent dat we geen kind krijgen' het antwoord: 'nee, niet nu in ieder geval'
Ik wil het meteen wel weglaten halen maar aangeraden wordt om af te wachten of het niet vanzelf loskomt 'ivm de verwerking' Mijn vriend denkt dat het misschien wel vanzelf gaat nu, mijn geest weet het nu dus misschien handelt mijn lichaam er nu naar. 'Er kan ook gekozen worden voor een curretage, dan wordt de zwangerschap afgebroken'
Wat een keuze is dat in godsnaam? Er is allang gekozen vind ik. Er valt niks te kiezen maar ik sluit me aan bij mijn vriend en besluit even af te wachten. Hoewel ik wel een afspraak maak voor een curretage. Ik wil niet rond blijven lopen zo, ik wil dit niet meer. Dat alles zo blijft veranderen. Voor niks. Ik maak een afspraak voor over een week, als er dan niks is gebeurd dan hoef ik daarna echt niet meer. Dat geeft rust.
Ik snap er helemaal niks van. Ik wist niet dat zoiets bestond en ik snap gewoon niet hoe het kan en het komt zo onverwacht. Al zover gekomen, dachten we. Vol plannen en dromen en doorzettingsvermogen dingen in werking gezet. Al die tijd voor niets. Gemist leven, dat is het.
Ik voel me nog steeds numb, onwerkelijk, en zakelijk. Ik moet nog zes dagen zo door blijven lopen vrees ik. Mijn vriendje van de kaart, begrijpt mijn reacties niet, ik zelf ook niet, maar probeer de kalmte te bewaren. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet, nu. Kan er gewoon niks zinnigs over zeggen, over inzien, de hele situatie niet. Kan mezelf alleen maar afvragen waarom en hoe we hier doorheen gaan komen.
Verder weet ik ook niet wat ik je zou kunnen zeggen. Behalve dan dat ik aan je denk en hoop dat je samen met lief de kracht vindt om door te gaan en blijven praten. Blijven vertellen hoe je je voelt! (Of het hem laten lezen. Copy-pasten en hem geven. Mss geeft hem dat ook rust om te weten hoe jij denkt en wat je voelt)
voor jou, lief en ook voor Jolie Missed abortion, die term ken ik ook, helaas. Ik denk dat je een goede keuze hebt gemaakt om maximaal een week te wachten voor de currettage. Ik besloot het gewoon af te wachten en heb uiteindelijk nog bijna 6 weken moeten wachten. Dat was achteraf heel dom en maakte het nog veel zwaarder.
En ik baal eigenlijk dat ik nu alleen maar met een technisch verhaaltje kom, terwijl jij en je vriend het even niet meer weten. Het voelt zo onwezenlijk. Ik ben hier begonnen met posten op de dag dat ik dit had gehoord omdat ik het ook even van me af moest schrijven en ik echt totaal in de war was.
De reacties die ik toen kreeg waren hartverwarmend en hebben mij echt geholpen.
Ik hoop dat dat voor jullie ook een beetje zal gelden.
Wat Kozakken zegt, je vriend dit te laten lezen, is wel een goed idee denk ik.
Sterkte voor allebei, is een rouwproces voor jullie samen
Livelink, zes weken?? Hoe heb je dat kunnen volhouden joh. Ik zou het echt niet weten. Wat rot moet dat zijn geweest. Was je er niet dag en nacht mee bezig dan? Sorry dat ik zo brutaal ben
Als er woorden waren waarmee ik je kon troosten dan zou ik ze gelijk gebruiken maar ze zijn er niet. Jij en Lief zullen elkaar nu heel hard nodig hebben. Ik gun je op dit moment alle troost die je maar kunt krijgen.
!!Ik heb trouwens erg veel gehad aan een boekje over het verliezen van een ongeboren baby, de herkenning en de verhalen, hoe erg een ander het wel niet had en waarom het nou kan gebeuren. Het gaf 't allemaal een plekje.
Wat naar, wat rot, wat oneerlijk. Al die mooie plannen en dromen weer in duigen. Wat erg. En echt een hele dikke knuffel Tussendoor heb ik weer een keer een afspraak gehad met een gynaecoloog om misschien alsnog te kiezen voor een curretage, maar toen vond ik ineens dat ik al zo lang had gewacht, dat ik dan nog wel even verder wilde wachten. Kortom, ik was continue aan het twijfelen. En ik heb me ook een paar op mijn werk ziek gemeld omdat ik vaag dacht iets te voelen. Kortom, geen aanrader om zo lang te wachten. Jouw optie om een maximale wachttijd in te stellen vind ik heel slim en daar heb ik toen echt niet aan gedacht.
luchtbel... wat een vreselijk verdrietig berichtveel sterkte
Wat naar. Ik weet niet wat ik moet zeggen... En nu eigenlijk nog steeds niet... Behalve dan even je een virtuele dikke knuffel te geven (waar je natuurlijk niets aan hebt) en je héél veel sterkte te wensen samen met je lief! Helaas heb ik geen tips voor je en kan ik ook nog steeds niet toveren en daarmee alles weer goed maken. Dus dan maar weer dat kale 'sterkte'...
Ik geniet altijd zo van je verhalen over jou en je lief en Jolietje en de foto's en het had gewoon goed en mooi moeten zijn, wat ontzettend kut allemaal.
Wat Dinus al zegt, je schrijft zo heerlijk over alles wat je meemaakt met je lief en lieve Jolietje, met het Grote Genieten duidelijk voelbaar.. en dan nu dit.. het leven is zo oneerlijk op sommige momenten...
Ik wens je veel sterkte en en ook voor je vriend.
Mijn nichtje heeft dit ook twee keer meegemaakt.Ze kwam rond de 12 weken bij de echo aan,vol verwachting over wat er te zien zou zijn.En toen bleek in allebei de gevallen,dat het kindje was overleden in de 9e zwangerschapsweek.Ze hebben ook afgewacht,maar beide keren eindigde in het ziekenhuis met complicaties.
Uiteindelijk werd ze weer zwanger en als dat mis zou gaan,gingen ze pas onderzoeken,waar het nou door kwam...lekker vooruitzicht
Maar gelukkig,dit keer ging alles goed en ze heeft inmiddels een dame van ruim een jaar.
Je hoort dus vaak dat het toch niet vanzelf loslaat en dat je in het ziekenhuis belandt.Het lijkt mij dan ook prettiger,om die afspraak te hebben staan.
Meis,heel veel sterkte,ik hoop dat jullie er samen doorheen komen
Groetjes,Minoes
we weten hoe het voelt.Volgens mij zouden we ongeveer tegelijkertijd uitgerekend zijn. Voor mij is de ellende net voorbij eindelijk, en voor jou moet het nog beginnen... Ik weet echt geen zinnig woord te zeggen, sorry. Wil je alleen veel sterkte wensen
Ik wilde nu weer eens echt heel hard dat ik het kon veranderen voor jullie. Kon dat maar!
Ik vind het zo erg voor jullie (en die woorden schieten natuurlijk weer te kort...) ... Heel veel sterkte Ik heb zelf een miskraam gehad toen ik 7 weken zwanger was en toen voelde ik me al kut. Maar jullie hadden het hartje al gehoord, dan lijkt het me nog een nog grotere schok. En je voelt je zo intens zielig, alleen en onbegrepen. En vindt het zóó oneerlijk dat het bij "anderen" wel goedgaat... nogmaals heel veel sterkte.
Ik vind je dapper, dapper dat je het opschrijft, dapper dat je een afspraak hebt gemaakt.
Want ook al wil je niet langer met het vruchtje lopen aan de andere kant is het zo onzettend definitief. Het is dan echt over.
Het is zo moeilijk om je kindje te verliezen die je nooit heb mogen leren kennen, de dromen die je voor jullie saampjes had gemaakt zijn ineens weg. Je mag verdrietig zijn, je mag kwaad zijn, je mag in hoekje kruipen en ff alleen willen zijn, dat alles mag, maar jullie zullen er ook samen door heen moeten en als het praten niet gaat doe het dan via papier. Ik kon ook niet praten want niemand begreep mijn verdriet, 16 weken had ik met een kindje in mijn buik gelopen, had dromen, stiekem al namen en zag al helemaal voor me hoe Djen grote zus zou zijn. Als dat alles ineens weg is dan valt je wereld uit een. Maar anderen mogen ook jouw verdriet zien, Jolie mag weten dat mama verdrietig is.
Ik weet verder niks te zeggen, behalve dan nogmaals te zeggen dat ik je dapper vind, dat je aan jezelf moet denken nu en dat ik virtueel een arm om je heen sla.
Heel veel sterkte voor jullie Wel iedereen bedankt voor de lieve berichtjes trouwens. Dat vind ik echt.
Sterkte nog weer allebei...
Ik was zo blij voor je dat het allemaal wat beter ging en dat je weer zwanger was.
Heel veel sterkte gewenst voor jou en je vriend.
Heb ook ervaring met een missed abortion en had ervoor gekozen om af te wachten, maar na twee dagen kreeg ik al weeën die gepaard gingen met heel veel bloedverlies. Ik heb daar zowel lichamelijk als geestelijk een behoorlijke klap van gehad. Ik zou dan ook meteen voor een curretage gaan, maar dat komt puur door mijn eigen ervaring natuurlijk. Heel veel sterkte meid
Ik lees het nu pas.
Luchtbel wat kut!
Ik vind je zo dapper en sterk.. Wat zeg ik? Dat is een feit, niet alleen mijn mening.
Ik hoop dat jullie in deze zware tijd veel sterkte en hoop om jullie heen kunnen vinden.
(Ik ben geen ster in verwoorden maar je snapt waarschijnlijk wel wat ik bedoel)
Veel, heel veel sterkte voor jullie drietjes
neem goed je rust he. Het gaat maar meer ook niet. Helaas. Het ging niet vanzelf dus gister is het gebeurd. Ik heb niet veel pijn gehad ofzo. Dus dat zit allemaal wel goed denk ik. Voor de rest voel ik me gewoon in de war een mengeling van opluchting, moeheid, bedrogen, verdrietig, verlaten, verslgaen, beschaamd en vooral een hele grote afstand tussen mijzelf en mijn lichaam en de rest van de wereld ofzo. Maar ja daar zullen we ook wel weer uitkomen. Ik kan het niet zo uitleggen, maar dit is in ieder geval achter de rug en dat is wel prettig.
.. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.....
[ Bericht 7% gewijzigd door Luchtbel op 28-09-2006 18:45:54 ]
sterkte voor jou, jolie en
dat was idd fijn geweest. van Luchtbel, heel veel sterkte. voor jullie en voor Jolie.ik heb vanochtend de dokter maar gebeld, hoelang duurt het dan ongeveer allemaal?
quote:Dat zeker - toen het mij gebeurde ben ik er eigenlijk heel snel overheen gestapt, maar nu ik inmiddels wel 'echt' zwanger ben merk ik nog meer dat die tijd me toch echt niet in de koude kleren is gaan zitten en ik het eigenlijk toen helemaal niet verwerkt hebt. Ik weet dat het zwaar klinkt en ik wil er ook niet te dramatisch over doen, maar ik ben van mezelf een vrij koele kikker en toch moet ik elke keer weer slikken als ik eraan terugdenk.Op woensdag 14 februari 2007 10:31 schreef bixister het volgende:
toch heft het nog wel een paar maanden geduurd voor ik me helemaal weer de oude voelde. en dan nog, kan ik op foto's echt een verschil zien van voor en na de miskraam: ik was echt in een klap een stuk ouder geworden. het is niet niks, dus neem de tijd ervoor.
Toen de gyn een curettage aan mij voorstelde heb ik eigenlijk direct nee gezegd, maar ik heb de dag erna alsnog gebeld dat ik het toch wel wilde, dat was een donderdag en maandag ben ik gecuretteerd. Het kan dus vrij snel, maar neem er zoals Bix zegt wel de tijd voor
Het voelt ook vreselijk en ik denk dat je er beter even bij stil kan gaan staan dan maar gewoon door te werken. Dat werk komt echt wel weer, jij en je lijf moeten eerst op orde komen. Sterkte!
quote:Goed zo. Veel succes en sterkte morgen, ik neem aan dat dit eerst het gesprek en bloedonderzoek enzo is?Op woensdag 14 februari 2007 14:47 schreef simmu het volgende:
de verloskundige heeft een afspraak gemaakt in het ziekenhuis met de gyn, gelijk morgenmiddag. zowel zij als mijn afstudeerbegeleider van school hadden zoiets van 'meld je toch ziek, je doet dit niet voor je lol ofzo', dus dat heb ik maar gedaan. ik moest maar gewoon alles rustig regelen, en wat afstuderen betreft komt het wel goed.
quote:ik heb geen idee...... maar dank jullie allemaal.Op woensdag 14 februari 2007 14:52 schreef jellyrose het volgende:
[..]
Goed zo. Veel succes en sterkte morgen, ik neem aan dat dit eerst het gesprek en bloedonderzoek enzo is?
edit: ze deed nog een echo voor de zekerheid, maar het was sinds vorige week ook niets gegroeid.
ik heb donderdag weer een afspraak bij de gyn, als er dan niks gebuert is doen ze een curretage. ik voreg nog 'is het handig om voor die afspraak nuchter te blijven?', en dat leek ze wel handig, maar ze konden niets zeggen over hoe snel ik dan geholpen kan worden. ik heb wel het nieuws gekregen dat ik verder alles gehaald heb, en alleen nog maar hoef af te studeren. dat voelt een beetje dubbel nu.
Ik hoop dat je 't verder allemaal een beetje redt
quote:narcose; mijn vader is 2 dagen kotskisselijk, en dat schijnt erfelijk te zijn.. maar normale verdoving bij bv tandarts of dokter moet doorgaans dubbel. nja, ze weten ervan, ik moet erdoorheen, vermijden waar mogelijk. plaatselijke verdoving zie ik helemaal niet zitten, ik heb al grote moeite met een inwendige echo, en toen ik daarstraks zonder ondergoed moest plaatsnemen in zo'n stoel met de benen omhoog kon ik niet meer ophouden met trillen.Op maandag 19 februari 2007 18:03 schreef cloarie het volgende:
Rot zeg dat die pillen niet echt helpen. Ik kan me voorstellen dat het allemaal dubbel voelt. Hoe gaan ze dat dan oplossen met de narcose als er wel een curretage moet komen? Of kan dat ook met plaatselijke verdoving?
Ik hoop dat je 't verder allemaal een beetje redt
tis afwachten, maar dat doe ik nu al bijna 2 weken. ik weet het ook niet meer.
quote:dat afwachten is het ergste, je hebt geen idee waar je aan toe bent. vannacht zijn er wel dingen begonnen, tis allemaal heel dubbel nu. aan de ene kant blij dat er nu iets gebeurt, maar tis ook over en uit dan.Op maandag 19 februari 2007 19:38 schreef cloarie het volgende:
Kan ik me voorstellen. Het lijkt me slopend om zoiets maar gewoon te moeten afwachten.
quote:Hoe lang geleden is je vader geopereerd. de medicijnen die ze tegenwoordig gebruiken zijn gelukkig een stuk minder 'misselijkmakend'. Als je onder narcose moet moet je het wel even aangeven hoor, dan kunnen ze je ook extra medicijnen tegen de misselijkheid geven. Sterkte ermee allemaal.Op maandag 19 februari 2007 18:20 schreef simmu het volgende:
[..]
narcose; mijn vader is 2 dagen kotskisselijk, en dat schijnt erfelijk te zijn.. maar normale verdoving bij bv tandarts of dokter moet doorgaans dubbel. nja, ze weten ervan, ik moet erdoorheen, vermijden waar mogelijk. plaatselijke verdoving zie ik helemaal niet zitten, ik heb al grote moeite met een inwendige echo, en toen ik daarstraks zonder ondergoed moest plaatsnemen in zo'n stoel met de benen omhoog kon ik niet meer ophouden met trillen.
tis afwachten, maar dat doe ik nu al bijna 2 weken. ik weet het ook niet meer.
En dan lees en zie ik nu dit: http://www.telegraaf.nl/b(...)verleeft.html?p=23,1
Zo klein...zo een mensje... ik hoop niet dat iemand dit verkeerd opppakt, maar dat is zo anders als 4 tot 8 weken ..
Eigenlijk zou ik weg moeten blijhven van dit soort topics.... ik ga me er zo ongerust door maken
Simmu, sterkte.
quote:Oh begrijp me alstjeblieft niet verkeerd.Op dinsdag 20 februari 2007 14:53 schreef Spuuglokje het volgende:
Jij kan dat wel vinden desiredbard, dat dat zo anders is, maar dat kan iedereen slechts voor zichzelf uitmaken.
Simmu, sterkte.
Ik ben zo blij dat we het eerste trimester doorgekomen zijn
Maar zien op die foto's en op scans wat iemand verloren is..... het is zo tastbaar.... het is een volgroeide baby alles is in verhouding.
Ik bedoelde het echt niet op die manier.
Ik kan Godzijdank niet uit ervaring spreken...maaar hoe later hoe moeilijker lijkt me?
quote:IndeedOp dinsdag 20 februari 2007 22:20 schreef Leah het volgende:
Je kunt verdriet niet met verdriet vergelijken.
quote:Wat een ramp dit Simmu, ik vind het echt heel erg voor je. Ik weet niet of je ook allergisch bent voor een ruggeprik, maar ik heb zelf een curretage ondergaan met ruggeprik. Ik weet niet waarom Jelly je aanraadt om het onder volledige narcose te doen, misschien haar eigen ervaringen of om het emotionele aspect, maar qua ingreep is een curretage met een ruggeprik echt heel goed te doen en voorbij voordat je er erg in hebt. (Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat dit 5 weken na een bevalling was omdat er een stukje placenta was blijven zitten.)Op dinsdag 20 februari 2007 12:14 schreef jellyrose het volgende:
Pfoe Simmu, wat vervelend dat er nog niet echt iets gebeurt en dat een curettage niet de beste oplossing voor je is ivm verdoving. (En mocht je alsnog een curettage moeten ondergaan ga dan ajb wel voor volledige narcose!) Veel sterkte nogmaals
Ik wens je heel veel sterkte komende tijd.
Ik heb jouw verhaal pas net gelezen. Ik ben zelf erg geschokt door het verhaal dat zich persoonlijk bij ons in de familie afspeelde. Zelfde verhaal eigenlijk. Op de scan was er te lang niets veranderd....
Ik vind het zo erg voor je,
en ja Cloarie en Leah jullie ebben gelijk er is geen graadmeter voor de graad van ellende.
Mijn buurvrouw is verpleegster in het ziekenhuis waar ik ben geweest en zij vertelde me ook dat algehele narcose tegenwoordig ook een voorzorgsmaatregel omdat het blijkbaar nogal eens voorkomt dat een vrouw tijdens de behandeling in paniek raakt en het voor de arts onmogelijk maakt de operatie uit te voeren. (En daar kan ik me idd iets bij voorstellen)
Ik wil Simmu idd ook niet bang of nog verdrietiger maken, maar ik kan alleen maar zeggen dat alhoewel ik doodsbenauwd was voor de algehele narcose het nooit en te nimmer met alleen een ruggeprik had gedaan.
Meid, nogmaals heel veel sterkte, het is echt niet niks
quote:Natuurlijk moet je dat wel gewoon posten! Dat is toch jouw ervaring? .Op dinsdag 20 februari 2007 22:41 schreef Mammietje het volgende:
Zou heel goed kunnen Leah... is natuurlijk ook wel heel erg heftig. En als ik Simmu's post nog eens overlees, is dit voor haar ook sowieso geen optie. Ik herkende haar angst voor de curretage en ik trilde ook zowat van de operatietafel af (tenminste alles wat nog bewegen kon na die prik). Wilde een hart onder de riem steken wat betreft het praktische gedeelte, hoewel dat waarschijnlijk maar een futiliteit is bij het verliezen van je kindje. Had misschien ook beter niet kunnen posten.
Ik heb twee miskramen gehad, waarvan 1 natuurlijk (en dat was nogal een slepende toestand, duurde al met al bijna 4 weken). Toen de zwangerschap daarna weer niet goed bleek ben ik daar geen enkele discussie over aan gegaan. Ik wilde perse een curretage. Voor mij werkte dat ook geestelijk prima, maar ook dat is weer voor iedereen anders.
En paar jaar daarvoor ben ik nog een keer gecurreteerd, omdat de gyn wilde weten of er geen gekke dingen in het baarmoederslijmvlies zaten, dat zou in principe onder plaatselijke verdoving gebeuren. Ik heb toen zelf om algehele narcose gevraagd, ik zag dat nl echt niet zitten
. Dat mocht, geen enkel probleem .Nou heb ik ook wel een dijk van een gyn, daar heb ik ws heel veel mazzel mee.
En over die narcoses, ik heb ooit eens gelezen dat bij een plaatselijke verdoving er een kans is dat je kunt horen waar men mee bezig is. Om het maar even subtiel te zeggen. Ik weet niet wat daar van waar is. Maar ik vond dat zo verwarrend dat ik zeker wist dat ik dat niet wilde. Sowieso vond ik het een vreselijke ingreep, hoe klein het ook is. Ik vond het echt erg om zo overgeleverd te zijn met dat deel van mezelf. Maar ja dat andere was ook zeker geen optie.
) kreeg ik ook echt buikpijn.da's aan de ene kant fijn omdat men erkent dat er toch iets ergs is gebeurd, en ik mijn ei kwijtkan, aan de andere kant overvalt het me, en condoleert iemand me, en sta ik gelijk te huilen. gister was ik 's ochtens al erg moe, en mijn partner (ook hier actief, sangdrax) had het in de gaten en had zoiets van 'de dokter zei toch ook dat je rustig aan moet doen, doe dat dan ook)
dus ben ik gister vroeg naar huis gegaan (2 uur, pauzes geskipt) en heb het zo geregeld dat ik thuis wat kan werken als ik daar trek in heb, en een vriendin die al tijden langs wilde komen gevraagd of ze geen zin had om dat die middag te doen. deed me een boel goed: we hebben lekker ranziog gedaan: coctails gedronken
om 8 uur lag ik in bed, en lekker veel geslapen vannacht. vandaag de hele dag een spelletje!ik heb echter wel wat concrete vragen over dingen als gemeenschap en zwemmen en tampons enzo: de dokter zei 'even niet', en dat snap ik, maar wanneer wel? ik merk duidelijk dat als ik moe ben er wat oud bloed en stukjes enzo uitkomen, en nu ik lekker ff rustig een beetje zit te zitten trekt dat weer weg. kan ik bv komend weekend lekker even gaan zwemmen? kan gemeenschap al? weet iemand iets? de meningen schijnen verdeels te zijn: kan varieren tot 'als het niet meer bloed' tot '2 weken' tot 'na de eerstvolgende normale menstruatie' ?
Ik heb er een tijdje over getwijfeld of ik hier zou schrijven omdat ik hier nog niet zo lang kom en omdat het nog maar zo kort geleden is.. en ik het heel moeilijk vind om op te schrijven, nog lang niet verwerkt heb enzo.. maar toch wil ik het wel even kwijt..
Tot 21 weken had ik een super zwangerschap, geen pijntjes, kwaaltjes of wat dan ook.. de 20 weken echo zag er gewoon goed uit, maar in de 22e week kreeg ik helse krampen en buikpijnen, maar niet regelmatig. Wij waren natuurlijk wel bezorgd en belde de verloskundige, helemaal nog niet met het idee dat het heel ernstig zou zijn. We moesten maar eventjes langskomen in de praktijk. Daar aangekomen zei ze meteen dat het weeën waren en ik bleek al 2cm ontsluiting te hebben. Met spoed moesten we naar het ziekenhuis voor weeënremmers. Daar aangekomen kreeg ik zo'n infuus, maar het hielp niet. Ons kindje zou hoe dan ook snel geboren worden. We konden de hartslag van ons kindje zien op de monitor en die daalde en steeg telkens. We merkten aan de artsen dat ze het gewoon niet positief in zagen en weinig hoop hadden dat ons zoontje het ging redden. Na 5 uur weeënremmers, had ik toch al 9cm ontsluiting. Ze wilde dat ik wel gewoon zou bevallen, maar persweeën kreeg ik niet. De hartslag was uiteindelijk zo laag dat ze besloten tot een spoedkeizersnede. Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest. Niet zo zeer voor de keizersnede, maar of ons zoontje het zou redden. Toen mijn zoontje uit mijn buik was kregen we te horen dat ons zoontje tijdens de keizersnede toch was overleden. We gaven hem een naam Jip. Jip is geboren & overleden op 3-1-2005. 5 dagen later hebben we hem in besloten kring laten begraven, tot de begrafenis hebben we hem thuis gehad.
Lang verhaal..
Misschien een beetje chaotisch geschreven. Sorry daarvoor, maar ik moest het even kwijt. Ik heb het nog nooit op geschreven verder en er ook nog bijna nooit over gepraat, ik heb het geprobeert te 'vergeten'. Misschien hard en dat gaat natuurlijk ook niet.. dus nu schrijf ik het toch..
In ieder geval heel veel sterkte.
Ik lees dit topic nu pas door en reageer nu op Foos, maar ook voor degenen die eerder een moeilijk verlies als dit te verwerken hebben gekregen
Wat je schrijft over "proberen te vergeten" lijkt me echt niet goed.
Wegstoppen is geen optie, alles wat er gebeurd is moet een plekje krijgen.
Veel sterkte hiermee
Hoe is het dan de afgelopen 2 jaar met je gegaan Foos? Met jezelf en met je verwerking? En hoe kijk je er nu tegenaan?
Overigens, ik vind het ook heel dapper dat je het op hebt geschreven. Niet alleen om het kenbaar te maken, maar ook omdat je tijdens het opschrijven alles opnieuw beleeft
[ Bericht 13% gewijzigd door phluphy op 03-03-2007 19:19:58 ]
daar word ik wel even stil van ook, wat vreselijk! goed dat je het opschrijft, het brengt je weer verder in het verwerkingsproces. In het begin kon ik heel goed praten met mijn vriend over alles wat er toen is gebeurd, maar nu wil hij er het liefst niet meer over praten omdat hij dan geconfronteerd word met alles wat toen is gebeurd, hij vindt dat we moeten kijken naar het hier en nu en niet naar vroeger. Tuurlijk, hij vindt het ook vreselijk wat er is gebeurd maar wil er niet te vaak mee geconfronteerd worden.
In het begin wilde ik er ook absoluut niet over praten omdat ik mezelf voor wilde houden dat het gewoon niet gebeurd was maar dat is gewoon egoistisch van mijn kant uit want Jip is gewoon ons zoontje. Ik ben gewoon doorgegaan met alles alsof er niets aan de hand was en heel snel daarop was Nora geboren dus kon ik al mijn aandacht aan Miel en haar besteden, maar de laatste tijd voel ik wel heel erg de behoefte weer om erover te praten omdat het me meer gedaan heeft dan dat ik eerst dacht.
Ik heb een vriendin waar ik wel mee kan praten, maar dat wil ik liever niet want dan heb ik het gevoel 'lastig' te zijn, want zij heeft al genoeg aan haarzelf. Dus meestal zeg ik maar niets.
Ik kan niet zeggen dat ik het verlies echt een plaatsje heb kunnen geven nee.. En dat zal op deze manier nog wel heel lang duren..
En zo oneerlijk, zo'n niet te stuiten snelle ontsluiting en dan toch nog een keizersnede. Wat vreselijk moet dat zijn om met zo'n wanhoop die keizersnede in te gaan.
Ik denk dat het heel goed is dat je het wel durft uit te spreken, zoiets kun je niet zomaar wegstoppen. Veel sterkte. Heel veel sterkte, en neem de tijd om je gevoelens te doorleven. Iedereen beleeft dingen op zn eigen manier, dus moet je er ook op je eigen manier doorheen.
quote:Moeilijk hoor...Op zaterdag 3 maart 2007 22:23 schreef Foos het volgende:
Jeetje wat een lieve reacties
In het begin wilde ik er ook absoluut niet over praten omdat ik mezelf voor wilde houden dat het gewoon niet gebeurd was maar dat is gewoon egoistisch van mijn kant uit want Jip is gewoon ons zoontje. Ik ben gewoon doorgegaan met alles alsof er niets aan de hand was en heel snel daarop was Nora geboren dus kon ik al mijn aandacht aan Miel en haar besteden, maar de laatste tijd voel ik wel heel erg de behoefte weer om erover te praten omdat het me meer gedaan heeft dan dat ik eerst dacht.
Ik heb een vriendin waar ik wel mee kan praten, maar dat wil ik liever niet want dan heb ik het gevoel 'lastig' te zijn, want zij heeft al genoeg aan haarzelf. Dus meestal zeg ik maar niets.
Ik kan niet zeggen dat ik het verlies echt een plaatsje heb kunnen geven nee.. En dat zal op deze manier nog wel heel lang duren..
Ik zelf ben tegenwoordig met vlagen nog een prater, merk aan mezelf dat ik me met enige regelmaat terug trek op Thijs zijn kamertje dan een knuffel vastpak en dan alleen maar zitten huilen..
Voel jezelf aub niet lastig want dan ben je niet, ook jij moet je verdriet en gevoelend rondom Jip kwijt, tis niet zomaar iets wat je even aan de kant schuift en dan weer vrolijk doorgaat
Nogmaals sterkte
Zoals gezegd gisteren de eerste echo, met 8w4d zwangerschap. Te klein en geen hartactiviteit. GEzien het feit dat ik 4 weken geleden positief testte, is de kans dat het fout is erg groot. Een hele kleine kans dat ik korter zwanger ben dan berekend, en daarom volgende week maandag, de 22e, een controle echo. Als er dan geen groei en eventueel hartactiviteit is, is het dus einde verhaal.
Het is zo onwerkelijk. Ik begon me net te realiseren dat ik echt zwanger was. Ik was zo gelukkig en blij, voelde me ook zo zwanger. En nu, nu moet ik me gaan realiseren dat het niet goed is. Het wordt een ontzettend lange week, vrees ik...
hier schrik ik van ik lees nooit in Z&G. Ik hoop dat je beeb de 22e mooi gegroeid en dat er hartactiviteit is. Wat een zenuwweek wordt het de komende week denk ik. Heel veel sterkte en een dikke knuffel !! Sterkte en ik hoop dat je kindje echt gegroeit is met de volgende echo...
Ik ga gewoon keihard voor je duimen dat het volgende week toch allemaal goed blijkt te zijn. Heel veel sterkte voor jullie
Ik hang een beetje tussen hoop en vrees, maar wil me niet te veel aan de hoop vasthouden. Tegelijkertijd zoek ik op internet en kom verhalen tegen over diapauze en denk "misschien toch...". Ik wil thuis rondhangen met de gordijnen gesloten en wachten tot het maandag is, maar tegelijkertijd wil ik weg en bezig zijn.
Gelukkig kunnen schaap en ik het wel samen doen, dat scheelt al zo veel!
. Ik hoop dat alles toch goed blijkt te zijn. Het is jullie zo gegund. Ik wilde dat ik meer voor je kon doen dan een hier een knuffel geven en zeggen dat ik aan je denk...
Hele dikke knuffel xxx
Ik heb de post van Miss_sly en de reacties alvast daarheen gekopieerd.