The Decline Of British Sea Power

Ik heb de laatste paar dagen naar deze band geluisterd uit nieuwsgierigheid, en heb besloten maar een review over hun cd te schrijven. Dit is dus mijn mening, en die mag je geheel afkraken natuurlijk, dat staat je vrij, maar goed. Foutief taalgebruik en algehele muzikale missers voorbehouden uiteraard.
Het is een vrij lange recensie, dus waarschijnlijk lees je het niet eens helemaal

British Sea Power: The Decline Of British Sea Power

Het is 10 april, negen uur s avonds. Interpol gaat optreden in het piepkleine zaaltje W2, in Den Bosch. Bij binnenkomst is het druk, en verschrikkelijk warm. Men staat een half uur opeengepakt te wachten tot de jassen kunnen worden ingeleverd. Het is (zo goed als) uitverkocht. Op de achtergrond staat een bandje te spelen, maar omdat het in het zaaltje is, is er niet veel te meer dan gewauwel te horen vanaf de ingang. Eenmaal in het zaaltje zelf aangekomen wordt er gauw een bar opgezocht. Ook nu maakt de support geen beste indruk. Het gaat alleen maar om Interpol. Na afloop is bij de merchandise te zien dat het om het bandje British Sea Power ging. Ze hebben een EPtje te koop voor zeven euro dat ik negeer.

Intussen hebben ze behalve een EP ook een heus album uitgebracht. Het begint met een intro van een meerstemmig mannenkoor. En dan komt het. Dit vált helemaal niet te negeren. Op het eerste gezicht vind ik de eerste twee nummers niets. Ik begrijp wel waarom ze in het voorprogramma stonden van Interpol, een band die dat niveau zelf pas net ontgroeid is. Dezelfde soort bassloopjes, maar allemaal wat minder subtiel. De zang in deze twee nummers doet me wat denken aan een constant overslaande stem van Dave Grohl. De nummers zijn kort en druk, zoals punkrock betaamt.

Vanaf Something Wicked wordt het album heel iets anders. Ineens doet de zang denken aan David Bowie, terwijl de scherpe gitaarpartijen blijven; een beetje vuil, maar ik kan er geen betere omschrijving voor vinden, erg lekker. Dat Remember Me een single is geworden verbaast niet, het refrein is ontzettend herkenbaar en er zit een lekker tempo in.

Ik heb de rare gewoonte om op albums een keerpunt te vinden. Op deze plaat vind ik dat lastig, voortdurend verandert het genre. Bij gebrek aan beter deel ik de cd dan maar in tweeën, een goed en minder goed stuk. En hoe leuk en divers het eerste deel ook is, het hoogtepunt komt pas op de tweede helft van de plaat. Wederom verandert de muziek, en zijn de scherpe gitaren vervangen door een subtielere variant, en hier en daar een piano. The Lonely klinkt als een pop liedje, terwijl de stem van Yan (waar geen achternaam van is, en wie volgens NME stug Scott genoemd wordt) nog steeds iets donker en overdreven is. Naar het einde van dat nummer toe maakt het gitaarspel zijn stem overigens compleet overbodig. Gelukkig houdt-ie dan ook even zn mond.

Bij mij bleef een beetje de vraag hangen waarom ze de cd in godsnaam beginnen met een vocaal intro, maar gelukkig is het antwoord te horen in Blackout, wat door een simpel pianomelodietje en softe zang een beetje aan Grandaddy doet denken.

Het absolute hoogtepunt van de cd komt echter aan het eind van de plaat. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik sowieso een beetje zwak voor lange nummers heb, maar dit nummer doet alles goed wat een lang nummer moet hebben; een rustig intro, naar wat een rustig poplied schijnt, vervolgens een instrumentale break, waarna de zang weer wordt opgepakt. Uiteindelijk culmineert alles (uiteraard) in totale chaos, maar op zon manier dat het een overweldigend psychedelisch hoogtepunt is. En al had ik dat niet verwacht, er staat nog een nummer achteraan, een kwetsbaar nummer met veel piano, met een prachtig instrumentaal deel, wat het een waardige afsluiter maakt.

Al met al is The Decline of... een behoorlijke plaat van British Sea Power, een band die niet voor niets al een tijd wordt aangeprezen in Engeland. Bij vlagen ontzettend energiek, lekker vuile nummers op het begin, en naar het einde toe gevoeliger en kwetsbaarder. Desondanks is dat juist waar ze de meeste emotie tonen, het venijn zit m absoluut in de staart. Een inconsistent maar veelbelovend debuut.