Oud voetballer Michel Boerebach verliest 2 kids:{

Wat ontzettend triest

weet nog dat hij mijn favorite topshot was...

quote:

---

Op dinsdag 29 juli 2003 22:44 schreef mitt het volgende:
ongelofelijk zeg

Wat ontzettend triest

---

Treurig bericht.

Veel, heel veel sterkte toegewenst in de verwerking van dit enorme verlies.

J.

_stilte

Heb net ook colondeance-register getekend.

Doet je idd wel wat, net zoals bij Jhonny Bosman destijds.

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 03:30 schreef Cruoninga het volgende:
En daar gaat dan in 1 klap alle waarde van een carriere als prof-voetballer.

Doet je idd wel wat, net zoals bij Jhonny Bosman destijds.

---

Zeer triest verhaal trouwens, sterkte voor de nabestaanden.

Triest.

ik woon in het dorpje waar het gebeurd is... met de oudste heb ik nog gevoetbald..... lesley... hij was in het oog gevallen door.... ajax!!
de hele overlijdensberichtenpagina van de plaatselijk krant stond vol..
van de ex-school en mijn middelbare school waar hij in augustus naartoe zou gaan.... de moeder en het zusje van mijn ex-vriendinnetje zaten ook in die auto... Ongedeerd... ik vind het niet eerlijk voor ze.. de man die het ongeluk veroorzaakte (lelystad) reed daarna naar zn vader om het te vertellen, de oude man overleed na een hartaanval... hier in flevoland is dit egt iets tragisch, overal word er over gesproken, ik moest dit ff kwijt.. misschien kunnen jullie je in de situatie inleven....

groeten van een 13jarige jongen uit
swifterbant

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 15:34 schreef jappuh_1989 het volgende:
ik vind het niet eerlijk voor ze.. de man die het ongeluk veroorzaakte (lelystad) reed daarna naar zn vader om het te vertellen, de oude man overleed na een hartaanval... hier in flevoland is dit egt iets tragisch, overal word er over gesproken, ik moest dit ff kwijt.. misschien kunnen jullie je in de situatie inleven....

---

Ik lees dit allemaal net pas en wordt er stil van...

Bah...

R.I.P guys..

quote:

---

Op dinsdag 29 juli 2003 22:46 schreef keeper het volgende:
Maar z'n vrouw was okay?

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:14 schreef vosss het volgende:

[..]

Het was zn ex vrouw, dus in dat opzich maakt het niet zoveel uit

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:15 schreef hellmondunited het volgende:

[..]

Lekker respectvol om over iemand z'n leven grapjes te maken..
vooral als er net iets is gebeurt

---

Maargoed, idd vervelend ja

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:18 schreef vosss het volgende:

[..]

je ziet me toch niet lachen ofwel?

Maargoed, idd vervelend ja

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:20 schreef hellmondunited het volgende:

[..]

Nee maar je zegt wel dat t niet zoveel uit maakt want tis zun ex..
dan hoef je niet eens meer te kijken of je lacht of niet..
als je niet lacht (dus het echt meent ben je alleen maar triester..)

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:30 schreef vosss het volgende:

[..]

Luister vrienden blijven met je ex werkt IMO toch niet lekker

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:31 schreef Da_Sandman het volgende:

[..]

kom op voske, das totaal niet relevant, even niet kinderachtig komen doen

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:35 schreef hellmondunited het volgende:

[..]

Juist t gaat hier om t leven, niemand gun je de dood

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:41 schreef hellmondunited het volgende:
Dat klopt..mja je liet t anders blijken misschien gewoon verkeerde woorden gebruikt..maakt nie uit joh kan gebeuren

---

Als het jouw wel wat uitmaakte maakt mij verder weinig uit, maargoed

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 18:43 schreef vosss het volgende:

[..]

_{laatste reactie in dit topic, daarna weer terug naar OvjL}

---

Kun je je gewoon niet voorstellen.

Maar dat stelt allemaal helemaal niets voor in vergelijking met wat Michel nu overkomen is.

quote:

HET IS HET ONUITSPREEKBAAR vreselijke waar je als ouH der niet eens aan dúrft te denken. De dood van een kind. Voormalig profvoetballer Michel Boerebach overkwam het; dubbel. Bij een verkeersongeluk in de zomer van 2003 verloor hij beide zoontjes, Sven (9) en Lesley (12). Boerebach zag nog maar één uitweg, hij zoop tot hij er letterlijk bij neerviel. Volgende week verschijnt het boek ’Nooit meer zaterdag’, een ’monument voor de mannetjes’. „Ik wil mensen leren relativeren. Geloof me: verdriet kan altijd erger.”

Ex-voetballer Michel Boerebach dronk zich na fataal ongeluk van zijn zoontjes bijna dood

’Waarom juist Sven en Lesley?’

door MARJOLEIN SCHIPPER

DEVENTER, zaterdag
Het zijn altijd de details die de pijnlijkste haken slaan in onze herinnering. Bij Michel Boerebach was het de klink van de slaapkamerdeur. Die ochtend, net voor een haastig vertrek richting training, wilde hij zijn slapende mannetjes nog een afscheidszoen geven. Maar de klink van de deur schoot er weer eens uit. Meestal klikte het ding weer gemakkelijk terug; die bewuste ochtend niet. Haast, snel, opschieten; dan maar géén afscheidszoen.
Dinsdag 22 juli 2003 stuurde Dora, de ex-vrouw van Michel, haar BMW met daarin Lesley, Sven en een vriendin met haar twee kinderen, over de Biddingweg bij Dronten, een lekker stranddagje aan het Ketelmeer achter de rug. Ze deden een spelletje: met de laatste letter van het vorige woord een nieuwe woord verzinnen. Het waren de laatste seconden van een normaal leven en voor Lesley waren het de laatste seconden. De twaalfjarige was op slag dood toen de auto, na een plotsklaps overstekend voertuig te hebben geraakt, tegen een tractor op de andere weghelft klapte. Negenjarige Sven had ernstig hoofdletsel en overleed na drie dagen in het ziekenhuis. „Ga maar naar Les toe”, fluisterde Boerebach zijn zoontje, dat zo dapper had gevochten maar het toch niet had gered, in het oor.
Ruim twee jaar later zit Michel Boerebach in Deventer aan de keukentafel. Ooit, in een vorig leven, was hij zestien jaar profvoetballer bij Go Ahead Eagles, Roda JC, PSV, Burgos en FC Twente. Mooie tijden met een dito vrouw, leuke kinderen en een geweldig inkomen. Dat geld kwam snel binnen, maar ging er even snel weer uit. Een echtscheiding maakte een eind aan het gezinsleven. En na een conflict met trainer Hans Meyer van FC Twente vond Boerebach – ooit overigens prominent aanwezig in het lijstje Voetballers Met Een Matje – zichzelf terug op de tribune. Wat een ellende.
Maar dat was allemaal nog niets, helemaal niets, zo ridicuul als een stofje op de vensterbank. Weet hij nu. Aan die keukentafel zit een man die soms met zijn mond lacht, maar nooit meer met zijn ogen. Die ogen kijken nerveus opzij, schieten heen en weer, zijn gekweld en opgejaagd, ongelukkig zonder einde. Aan de muur hangen twee foto’s van Sven en Lesley, vrolijke blonde kerels. Lesley een voetballertje in de dop, terwijl Sven dol was op dieren en op drummen. Broertjes die elkaar tot gek-wordens dwars konden zitten, maar ook bijna blindelings voor elkaar opkwamen als er iets aan de knikker was.

„Dat ik nu weer elke dag op het veld sta, lijkt normaal, maar is het niet”


Verscheurende pijn
De foto’s – Boerebach kan er nog steeds niet goed naar kijken. Het is zo dubbel, alles is zo dubbel. Hij verlangt naar ze, hij wil ze zien en hij kan niet anders dan aan ze denken. Maar tegelijkertijd wil hij níét aan ze denken, want dat veroorzaakt een verscheurende pijn. Wegstoppen kan ook niet, want dat is verraad; hoe kun je de herinnering aan je twee kinderen wegstoppen? Ze zullen er altijd zijn en ze zullen er nóóit meer zijn. ’Je moet het een plekje geven’ zeggen mensen dan tegen hem… de idioten. De dood van je oma, dát geef je een plekje. Dít past nergens.
Die eerste dagen leefde hij in een shock, moest vooral zaken regelen. Een Feyenoord-kist voor Lesley en een leger pakje voor Sven, de zwarte Nikebal die met Lesley mee moest, de muziek: ’Kleine Jongen’ van André Hazes. Op de geel-zwarte kist van Sven lagen een wit knuffelkonijn en zijn drumstokjes, op de rood-witte kist van Lesley stond een knuffel die leek op Zorro, het puppiehondje dat Lesley net had uitgekozen maar nooit thuis zou meemaken.
En ook de dagen daarna was er elke dag aanloop, rinkelde de telefoon, lagen er brieven op de mat.
Tot die zondag, negen dagen na de begrafenis. De eerste dag dat er niemand langskwam. De hele dag gebeurde er helemaal niets. „Dan weet je dat het leven voor al die anderen wél gewoon doorgaat”, zegt Boerebach in het boek ’Nooit meer zaterdag’, dat volgende week verschijnt. Het was het begin van de echte leegte, het begin van de rest van zijn leven.
En dus werd het de fles. Beter gezegd: de flessen. Praten lukt niet. Niet met zijn moeder, niet met de psycholoog, niet met vriendin Angela en ook niet met zijn broer. Het enige waar hij echt zin in had, was mensen eens lekker flink op hun bek te slaan. Die gozer op de brommer die altijd zo irritant door de straat heen scheurde, of die klootzak in die Opel die te hard reed, of die lui in de kerk die over God en de hemel staan te zemelen. God? Die niet bestaande bedrieger? Zelfs Angela, zijn geduldige, zorgzame vriendin, wordt doelwit van zijn smartelijke agressie.
Gouden medailles en stoelen in de hemel zouden er moeten zijn voor haar en zijn broer René en voor een vriend als René Eijkelkamp, die hem tijdenlang elke ochtend belde: ’Kom je bed uit Mies!’ Die op hem inpraatte, hem meenam, niet in de steek liet en hem na lang zeuren zelfs terugkreeg aan de bal; weer aan de slag als assistent-trainer bij Go Ahead Eagles. Maar de drank en de slaap en kalmeringsmiddelen bleken het enige middel om het verdriet te verdoven. Op 13 januari 2004 werd hij opgenomen in verslavingskliniek Veldwijk in Ermelo. Hij was halfdood, zat qua promillage boven de vier: niet meetbaar, staat in het rapport van de kliniek. Conclusie van de kliniek: ’Bezig met een suïcide op termijn middels alcohol’. Ofwel: is zich dood aan het drinken.
Maar Boerebach wilde er niet blijven. Vertrok, nuchter maar lichamelijk gesloopt, trillend als een espenblad, richting huis. Op het station kwam het keerpunt. Uit het boek: „Ik kreeg een pijl in m’n rug. Van de jongens. Ik voelde ze om me heen. Ze keurden het af. Ze waarschuwden me. Zó mocht ik niet verder.”

„Opeens voelde ik m’n jongens om me heen; zó mocht ik niet verdergaan”


Weg terug
Hij kan het nu, zittend aan die keukentafel, nog steeds niet goed verklaren: „Het stond me ondanks alles opeens helder voor de geest. Ik moest beginnen aan de weg terug. Er was ook geen andere mogelijkheid: het was of overeind komen of doodgaan. Maar ik dacht ook: wat ben ik voor vader? Stel dat ik me dooddrink, dan komt er in de krant te staan: ’Vader van Lesley en Sven Boerebach drinkt zich dood’. Dat kon ik tegenover hen gewoon niet maken. Ze moeten trots op me kunnen zijn. En: je wilt nog zo graag iets voor ze dóén.”
Koos ex-vrouw Dora voor het opzetten van een kinderboerderij (voor Sven) en een speciaal voetbaltoernooi (voor Lesley), Michel ging aan de gang met een kunstenaar die een mooi beeld moest maken voor op het graf: „Mijn vader ligt zeven plaatsen verderop. Ik ging daar met Les en Sven vaak naartoe. Niet beseffend dat ze daar op een gegeven moment zélf zouden liggen. Die twee kistjes op elkaar. Niet voor te stellen, nog steeds niet.”
Terwijl er plenty mensen zijn die vinden ’dat het nou maar eens over moet zijn met die rouw’. „Al die opmerkingen, al die goedbedoelde raad, je kunt er niets mee. De één zegt: het eerste jaar is het ergst; de ander zegt: tussen het tweede en derde jaar, dan krijg je de klap. Nou, het is heel eenvoudig: het is altijd erg. Ik kwam laatst bij een wedstrijd een man tegen, een grote vent. Hij vraagt of ik degene ben die zijn kinderen heeft verloren. Hij had ook een kind verloren: vijftien jaar geleden. En met dat hij dat zegt, rollen de tranen over zijn wangen.”

Voldoening
„Iedereen verwerkt verdriet verschillend. Je moet doen wat het minst slecht voor je is. Ik zoek afleiding. Als ik op het veld sta bij Go Ahead, vind ik voldoening in het werken met die jonge gasten. En het is beter dan op de bank zitten en malen in mijn hoofd. Je maalt over van alles. Stel dat die auto tien seconden later was vertrokken. Waarom juist zij met z’n tweeën van de zes personen in de auto. Waarom twee jongetjes die echt nog nooit iemand kwaad hebben gedaan, terwijl de grootste klootzakken blijven leven? Nu word ik nooit opa. Herinneringen die rauw zijn, pijn doen. En elke keer weer dat besef dat ze er écht niet meer zijn. Die klap maakt me nog steeds letterlijk dizzy. Het dringt steeds meer tot je door. Maar dat maakt het alleen maar erger.”
Vorige week was er een hoorzitting: een aanvullend onderzoek moet meer duidelijkheid verschaffen over het ongeluk, zo bepaalde de rechtbank. Dit op verzoek van de advocaat van de 33-jarige D. van W., de automobilist die het ongeval zou hebben veroorzaakt en aan wie het OM dood door schuld ten laste heeft gelegd. Volgens de advocaat van Van W. is het rapport van het Nederlands Forensisch Instituut onvolledig en zouden beide auto’s elkaar niet hebben geraakt. Boerebach vindt het onbegrijpelijk: „Die man laat weer eens zien dat hij geen hart heeft. Hij heeft nooit iets van zich laten horen.” Niet dat het iets zal veranderen aan de dood van Lesley en Sven. Alleen iets voor hén tot stand brengen is nog belangrijk. Daarom schreef hij samen met Trouw-journalist Rob Pietersen het boek ’Nooit meer zaterdag’, waarin hij verhaalt van beide broertjes, van het ongeluk en van de weg terug. Een papieren monument moet het zijn; ze mogen niet voor niets hebben geleefd.
„Met dit boek wil ik troost bieden aan anderen die het moeilijk hebben, maar ook mensen de ogen openen. Laat ze toch gelukkig zijn met wat ze hebben. Ik was dat ook niet, ik heb een heleboel fouten gemaakt, een heleboel verkloot.
Ik zat in zak en as omdat ik een wedstrijd had verloren. Nu denk ik: doe normaal man!!! Daar gaat het niet om in het leven. Het gaat om de mensen om je heen, om je familie en je vrienden; daar ben ik nu wel keihard achter gekomen.”
Er zijn ook weer lichtpuntjes, toch. Audrey, de driejarige dochter van zijn broer René, die zo veel op Lesley lijkt; moeilijk maar ook heerlijk. De gebroeders De Boer, die zomaar geruisloos financieel bijsprongen voor het beeld op het graf. Angela die nog steeds bij hem is, beste vriend René Eijkelkamp: „Laatst riep hij: ’We zijn al hartstikke ver, Mies heeft me teruggebeld!’”
„Een compliment, dat doet me heel veel. Dat iemand zegt: ’Goed dat je er elke dag weer staat, op het veld’. Want dat lijkt heel normaal maar dat is het niet. Elke nieuwe dag begint met: Lesley en Sven zijn er niet meer. In het begin hoopte ik op een wondermiddel; dat er iets zou zijn, een psycholoog, een therapie, iets dat de pijn kon verzachten. Maar dat bestaat niet. Het is een wedstrijd die je nooit kunt winnen.”

’Nooit meer zaterdag’ wordt uitgegeven door De Boekerij.