Roemenië

Uitgaan en site seeing hoe is het daarmee? Heb je al foto's die je kan posten?

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 21:21 schreef Lucille het volgende:
Ik ben er geweest, een jaartje of 10 geleden. Op doorreis alleen met de sleurhut.

---

Ook lopen er ontzettend veel weeskinderen op straat, zigeuners leven in houten hutjes...Je wordt er niet erg vrolijk van. (Wat me wel opviel was dat de mensen die wel een huis en een (slecht betaald) baantje hebben, helemaal niet 'zielig' zijn. Ze vermaken zich prima met wat ze hebben, en ze weten niet wat ze missen. Feestvieren kunnen ze als geen ander (En zuipen dat ze doen )

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 21:22 schreef Georges het volgende:

[..]

Hoe was dat dan? Nog een indruk van het land gekregen?

---

Onderweg schreef ik wat verslagen:

11 oktober 2003:

Er is iets wonderbaarlijks aan fietsen in Roemenie. Normaal ben je als fietser
gewend absoluut de langzaamste verkeersdeelnemer op straat te zijn. In Roemenie
is dit totaal niet het geval. Paardenkarren zijn op het platteland heel
normaal, zelfs in de steden kom je ze regelmatig tegen. En ver in de bergen zie
je nog wel eens een enkele ossenkar. Dat heeft als gevolg dat auto's en
vrachtwagens toch wat voorzichtiger rijden, een botsing met een onverlichte
paardenkar 's nachts geeft toch wat rotzooi.
Roemenie reed ik twee weken geleden binnen vanuit Hongarije. Zoals inmiddels
bij mij gebruikelijk nam ik een Hongaarse binnenlandse trein vanaf Budapest
Nguyati Pu. Laat in de avond kwam ik in Debrecen aan, drie agenten verwezen me
direkt door naar Hotel Sport, aan de rand van de binnenstad. De camping was
volledig gesloten, begin oktober is voor de meesten geen toeristenseizoen meer.
De Roemeense grens was de volgende dag toch verder dan gedacht. In Nederland
zijn er alleen vage kaarten te krijgen van Roemenie en omstreken. Dus direkt na
de grenspassage ging ik op jacht naar goed kaartenmateriaal. Leon had me de
straatatlas van Cartografia aangeraden. En inderdaad, bij de eerste benzinepomp
verkochten ze deze kaart. Met wat moeite past 'ie ook in de stuurtas, wel moest
ik de hele tijd een gedraaide kaart lezen. Maar met het geringe aantal
bruikbare wegen in Roemenie is dit niet echt een probleem.
Vrij vlot kwam ik in Oradea aan, de eerste Roemeense stad. Volgens de reisgids
is deze stad behoorlijk vervallen, en dat klopt precies. Toch geeft dit een
aardige sfeer. Maar veel te beleven was er niet, behalve een kort bezoek aan
een fietsenwinkel om nog wat remblokjes te kopen. Bij de passage door de Alpen
was het erg regenachtig, en de blokjes waren als sneeuw voor de zon
weggesmolten.
Richting Baile Felix reed ik verder. Het is goed te zien dat Baile Felix een
badoord is, hotels voor zover je kunt zien. Maar het was nog veel te vroeg om
te slapen. In het avondlicht zagen een aantal dorpjes er prachtig uit.
Gelukkkig had ik een goede voorraad diafilm bij me, dus ik kon flink wat
doorschieten. Enkele tientallen kilometers ten zuiden van Oradea werd het
donker. Nu is dat geen echt probleem. De weg is goed genoeg, en er is niets om
te verdwalen. In Beius moest er een hotel zijn. Gezien het vochtige weer van de
afgelopen week had ik niet zo'n zin op kamperen. Het enige hotel dat in de LP
stond was vol, maar in het centrum was een ander hotel, met zeer prettige
prijzen.
Na Beius begon het serieuzere werk. Eerst een lang stuk vals plat, en dan
linksaf echt de bergen in. Maar niet voordat er weer een prachtig dorpje
opdook. De pas zelf mocht er zijn. Maar zo'n 1100m hoog, maar zeer lastig te
berijden. Direkt na de top veel tekenen van agrotoerisme. Dat bleef zo voor de
eerste tientallen kilometers. Een smal dal, kleine dorpjes, en ontstellend veel
hotels en kamerverhuur. Maar natuurlijk tegen de tijd dat ik wilde slapen was
dat alles er niet meer. Het enige dorpje waar een camping stond aangegeven
miste ik, wildkamperen was in dit smalle dal niet goed mogelijk. Tegen een uur
of negen kwam ik door het laatste dorp van betekenis. Opnieuw vroeg ik of er
een hotel was, nee, alleen in Turda, 50km verderop was het antwoord. Even
verderop nog maar eens vragen aan wat grondwerkers. Hetzelfde antwoord, maar
een van hen bood aan dat ik bij hem in huis kon slapen. Ik moest alleen een
tijdje wachten totdat ze klaar waren met hun werk. Gevolgd door hun jeep reed
ik een kilometer door, totdat ik bij het huis kwam. Ik werd voorgesteld aan de
familie, en heel snel stonden er dampende borden op tafel. Bij gewone
werklieden wordt tenminste nog echt gegeten! Jammer dat allen de conversatie
moeizaam ging. Radu sprak maar heel beperkt Engels, en mijn Roemeens is handen,
voeten en een taalgidsje.
De volgende ochtend hielpen ze met opladen. Als handige jongens hadden ze
direkt het systeem van de tassen in de gaten. Nog even wat fotograferen, en
verder reed ik, de vallei uit richting Turda. Na korte tijd werd er een
smalspoorlijntje zichtbaar. Erg roestig, en op sommige plekken helemaal
vervallen. Enkele uren later kwam ik langs een klein stationnetje. Diverse
roestige en begroeide wagons stonden er geparkeerd. Een surrealistisch beeld,
zeker met een zon die net op doorbreken staat.
De grote aandachtstrekker van Turda is de kloof. Ik bekeek hem alleen van een
afstandje, maar hij zag er niet zo fantastisch uit. En de Bicaz kloof lag toch
op mijn weg, een paar dagen later. Dus maar door naar Turda stad. Onderweg naar
het centrum langs een stel adembenemende fabrieken, met een gatenkaas als weg.
In Turda zelf staan nog wat mooie panden, en een internetcafe.
Even buiten Turda zag ik plotseling een westerse fietser op de weg. We stopten
allebei. Ralf uit Dresden bleek onderweg te zijn naar huis. Hij was al sinds
januari onderweg, en moet nu zo langzamerhand in Dresden zijn. We wisselden wat
weginforamtie uit, en vergeleken fietservaringen. Daarna toch maar allebei
doorgereden, er waren nog wat kilometers af te leggen. Even later, in Iernat,
boog ik rechtsaf. Sighisoara schijnt een mooie stad te zijn. Oorspronkelijk was
mijn doel om dat dezelfde dag nog te bereiken, maar de weg vanaf Iernat is iets
te moelijk daarvoor. In Medias hield ik het dan ook voor gezien.

Minimaal een dag had ik op deze reis ingepland om steden en cultuur te
bekijken. Dat werd deze dag. Medias was een goed startpunt, alleen het was in
de vroege ochtend nog wat te nevelig. De zon stond op doorbreken, wat teuten,
en de zon kwam te voorschijn. Het stadje was het waard om kort te wachten.
Onderweg naar Sighisoara zijn veel oude Duitse versterkte kerkjes te zien.
Verschillende keren stapte ik af om even goed rond te kijken.
Sighisoara bereikte ik zo pas in de vroege namiddag. Op zich geen probleem.
Alhoewel beschreven als een fantastisch mooi stadje, vond ik het wat
tegenvallen. Maar toch goed voor een aantal uur genieten.
Terwijl ik Sighisoara verliet even gegeten. Op het terras van de pizzeria zaten
al wat Duitse motorrijders. Zij waren via de binnenweggetjes door Roemenie
getrokken. De motoren hadden het niet in dank afgenomen, ze verkeerden nu in
incomplete staat. Een aantal van de gebieden die zij doorkruist hadden stonden
ook op mijn lijst, ik kon dus direkt wat witte plekken in mijn kennis bijvullen.
Na een goede pizza verder richting Sovata. Onderweg naar Sovata werd ik
ingehaald door een snelle fietser. Silasz kwam uit Targu Mures, en was onderweg
naar zijn tante in Sovata. Hij is een beginnend toerfietser, had dus veel
vragen te stellen. Zo verging de avondrit naar Sovata zonder problemen. In
Sovata was de camping gesloten. Silasz besloot eerst aan zijn tante te vragen
of ik daar kon slapen, voordat hij me verder liet zoeken. Inderdaad was dat
goed, dus sliep ik weer ergens onderdak. Langzaam begon ik te twijfelen aan het
nut van het meeslepen van een tent, op de een of andere manier kwam ik toch
steeds onderdak.
In de ochtend werd Silasz in boerenpak gehesen om mee te helpen met de oogst.
Ik laadde mijn fiets op, eerst om Sovata te bekijken, daarna om door te rijden,
weer de Karpaten in. Even buiten Sovata haalde ik een plaatselijke fietster in.
Direkt ontdekte ik een Esperanto-sticker op haar fiets. Ik groette in het
esperanto, en een stomverbaasde esperantiste groette terug. Het was de UEA-
delegito voor de omgeving. Zij had nog nooit een mede-esperantist op een
dergelijke manier ontmoet. In Praid dronken we eerst wat thee, voordat ik
doorreed de bergen in.
De eerste pas naar Georgheni was weer heel zwaar. Flink steil en een abominabel
wegdek. Bergaf was nog erger. Op verschillende plekken ontbrak het wegdek
volledig, elders was het in overgangsfase. Harder dan 35 was zelfmoord. Af en
toe lagen er nog verloren autoonderdelen. Pas redelijk ver in de afdaling
verscheen er weer asfalt.
In Gheorgheni kwam ik langs een bruiloft. De cameraman van dienst switchte
direkt van het filmen van een bruiloft naar het filmen van een passerende
fietser. Soms krijg je in Roemenie last van een 'koninginnehandje'. De volgende
pas was verrassend makkelijk. Zo had ik toch nog een kans om de Bicaz-kloof bij
daglicht te zien. Ook deze kloof werd laaiend enthousiast omschreven door de
Lonely Planet gids. Hij is inderdaad mooi, maar ik vond de Tara-kloof in
Montenegro indrukwekkender. De weg er doorheen was wel wat erger. Er wordt daar
flink aan de weg gewerkt. Op sommige plaatsen is er totaal geen asfalt meer. En
in een regenperiode betekent dit veel modder in Roemenie. Na de Bicaz kloof
voelde ik me goed, de ketting ging weer op het grote blad, en ik reed door naar
Piatra Neamt. Direkt naast een groot luxe hotel wist de LP nog een klein
goedkoper hotelletje aan te wijzen.
In de ochtend reed ik redelijk vroeg weg vanuit het hotel. Direkt bij de eerste
kruising werd ik in het Frans aangesproken. Terwijl ik even later bij een
winkel mijn remmen bijstelde, kwam dezelfde man aanfietsen. Hij nodigde me uit
op de thee bij hem thuis. Hij bleek een aktief fietser te zijn, en liet me veel
oude fietsfoto's van zijn tochten door Roemenie zien. Daarna leidde hij me wat
rond door de stad. We eindigden bij de weg nar Roman. Ik fietste door, tegen de
wind in, naar Roman, hij ging terug naar huis. De rest van de dag was tamelijk
makkelijk, en zonder problemen bereikte ik de laatste stad in Roemenie, Iasi.
Na Iasi zou het wat moelijker worden.

Hoe moeilijk het werd zie je in een glimp in de draad over grenspassage's.

Ivo

Het platteland is prima, maar de stad Boekarest is vreselijk. We werden enkele malen bijna beroofd, en werden opgelicht door het hotel. Die gast bedreigde ons ook al, en dat als we buiten zouden komen en de bevolking wist dat we geld hadden we erom vermoord zouden worden. Nou is dat uiteindelijk niet gebeurd, maar een echt leuk stadje vond ik het toch niet .

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 16:46 schreef Athlon_2o0o het volgende:
Het platteland is prima, maar de stad Boekarest is vreselijk. We werden enkele malen bijna beroofd, en werden opgelicht door het hotel. Die gast bedreigde ons ook al, en dat als we buiten zouden komen en de bevolking wist dat we geld hadden we erom vermoord zouden worden. Nou is dat uiteindelijk niet gebeurd, maar een echt leuk stadje vond ik het toch niet .

---