Kben nog altijd aan het twijfelen wat ik daar moet op zeggen.. tis allemaal niet zo makkelijk want als ik ermee afspreek dan ga ik thuis de slechtste zijn omdat ik nog contact wil met hem. En mijn ma gaat zo teleurgesteld zijn :s
Mijn vriend daarentegen zegt dat ik er moet mee afspreken of dat ik er later veel te veel spijt ga van hebben. En hij heeft ook wel gelijk hoor, ik zou graag eens weten hoe hij nu tegenover zijn eigen kinderen staat enzo.
Kweet echt niet wat ik er moet mee aanvangen.. ik kan gewoon nooit goed doen voor iedereen...
quote:Je moeder zou mischien wel telleurgesteld zijn, maar het is JOUW vader! En als je contact met hem wil, moet JIJ dat beslissen. Het lijkt me niet dat je moeder het tegenhoudt.
Op vrijdag 2 januari 2004 13:28 schreef leonieke het volgende:
Kweet echt niet wat ik er moet mee aanvangen.. ik kan gewoon nooit goed doen voor iedereen...
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
quote:mijn ma weet het nog niet eh (ik zit sinds oudejaarsavond bij mijn vriend en durf haar dat nog niet te vertellen) dus ze kan het helemaal nog niet tegengehouden hebben. Of begrijp ik je verkeerd?
Op vrijdag 2 januari 2004 13:32 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
Je moeder zou mischien wel telleurgesteld zijn, maar het is JOUW vader! En als je contact met hem wil, moet JIJ dat beslissen. Het lijkt me niet dat je moeder het tegenhoudt.
Heel veel sterkte!
wat een rotsituatie... Nu is mijn zus blijkbaar nogal serieus pissed op mij (reageert niet meer op sms, neemt geen foon op, heel kort op msn en moet altijd direct vertrekken, vindt het niet nodig dat ik het geld voor het cadeau aan haar geef, maar ik moet het rechtstreeks storten op haar rekening etc.) omdat ik haar gezegd heb dat ik met ons pa wou afspreken om alles eens uit te praten, of het alleszins te proberen.
Ook aan mijn ma had ze de indruk gegeven dat ze niet gereageerd had op het smsje dat we gekregen hadden, maar vanaf dat mijn ma niet meer bij haar was, heeft ze dat toch gedaan (heeft ze mij zelf verteld). Natuurlijk heeft ze dat niet meegedeeld aan mijn ma, waardoor ik maandag opeens de slechtste dochter ooit was omdat ik mijn pa een gelukkig jaar had toegewenst. (maar onmiddellijk rechtgezet dat mijn zus toch gereageerd heeft, maar dat is helemaal niet belangrijk)
Nu is precies gebeurd waar ik zo voor gevreesd had: word ik hier thuis en door mijn zus en haar vriend aanzien als een verraadster. Nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen, ik heb mijn pa nog altijd niet bevestigd of ik wil gaan eten met hem, en nu weet ik het helemaal niet meer.
Ik haat die situatie echt hoor. Oke dat mijn ma het heel moeilijk heeft met de echtscheiding, maar voor mij is het ook niet meer aangenaam om hier nog te vertoeven. En als ik ook nog maar eens laat vallen dat ik zou overwegen om te gaan samenwonen met mijn vriend eind dit jaar of begin volgend jaar beginnen de tranen direct te vloeien want dan zit ze helemaal alleen en op deze manier wil ze niet meer leven, etc.
2004 zal blijkbaar niet direct een beter jaar zijn dan 2003...
ik dacht dat ze zoeken het zelf maar uit, zonder mij, misschien egoistisch om mijn moeder in feite "alleen met hem" te laten, maar goed ik moet toch een keer zelfstandig worden. het probleem is alleen dat ik er nogsteeds dagelijks aan denk omdat mijn moeder me steeds belt omdat ze me mist en mijn vader soms aan de deur komt met plannen om te vertrekken en dan moet ik hem weer ompraten.
mijn situatie is natuurlijk niet zo erg als van de topic starter, maar die onzekerheid over hoe het gaat lopen is gewoon zenuwslopend, je kunt gewoon niet meer lachen, en als je lacht, lach je voor de schijn.
quote:Ik ben hier zeker niet bezig op dit forum om te moeten horen dat ik in een erge situatie zit. Ik ben me er heel erg van bewust dat veel mensen het stukken slechter hebben dan mij. Maar alles van me afschrijven, lucht altijd wel een beetje op bij mij.
Op dinsdag 6 januari 2004 16:04 schreef DJRoberto1978 het volgende:
mijn situatie is natuurlijk niet zo erg als van de topic starter, maar die onzekerheid over hoe het gaat lopen is gewoon zenuwslopend, je kunt gewoon niet meer lachen, en als je lacht, lach je voor de schijn.
Maar het is idd nie makkelijk om nog een gemeende glimlach op mijn gezicht te toveren. In het weekend voel ik me altijd iets beter omdat ik dan van vrijdagavond tot maandagmorgen bij mijn vriend ben (meestal toch, als hij niet langskomt), maar zelfs dan kan ik niet alles van me afzetten. Constant ben ik aan het denken wat ik moet doen met deze situatie, hoe het met mijn ma is, etc. Soms heb ik zo'n zin om gewoon in mijn bed te kruipen en te liggen wenen. Klinkt misschien kinderachtig, maar soms is het de enige oplossing om me iets beter te doen voelen.
Pff.. waarom bestaat er hier nu eens geen deus ex machina?
Vandaag en morgen: heel de dag gezeur en geween over het feit dat mijn ma niet wil scheiden, dat ze niet wil tekenen op de rechtbank, dat ze nog van mijn pa houdt, ...
Woensdag: 2e keer naar de rechtbank: deze keer gaat mijn zus mee met mijn ma naar de rechtbank (ik heb geen zin om nogmaals mijn uren in te halen, gezien ik geen verlof mag nemen op mijn werk, en heb eigenlijk ook bitter weinig zin om haar terug mee te moeten sleuren naar Kortrijk)
Donderdag: geween omdat de echtscheiding nu bijna definitief is (moet enkel nog overgeschreven worden in de registers van de burgerlijke stand) en dat hij nooit meer zal terugkomen
Vrijdag: gezeur omdat mijn zus en ik (en mijn vriend) zaterdagavond gaan eten met mijn pa om eens over alles te praten (ik heb hem in die 6 maand nog maar 1 keer teruggezien en dat was aan de rechtbank, mijn zus ziet hem woensdag voor de eerste keer terug) Op 1 januari een smsje gekregen dat hij veel brokken te lijmen heeft en dat hij alles eens wil bespreken.
Zaterdag: D-day: vandaag zien we voor de 1e keer sinds lange tijd ons vader terug. Ik ben nu al aan het panikeren wat ik in godsnaam allemaal moet zeggen. Ondertussen is mijn ma natuurlijk al heel de week vanalles aan het vertellen wat ik hem van haar moet zeggen (en nee, daar doe ik niet aan mee, ik ben geen boodschapperke)
Zondag: heel de dag zal er weer gepraat worden over wat er allemaal is gezegd geweest. Nee, daar heb ik ook geen zin in. En ik ben zeker dat mijn ma alles zal willen weten want vorige week zei ze me al dat dat maar normaal is, dat ik haar alles vertel, want ik woon nog thuis.. Nee, ik zie daar de logica niet van in. Jij wel?
Kortom, het wordt een hatelijke week, wou dat alles al voorbij was...
Ik moest dat gewoon ff van me af kunnen schrijven
Groetjes
nieke
quote:Pffff, dat klinkt pas als een kut week... nou sterkte enzow! En je hoeft zondag echt niet alles aan je moeder te vertellen hoor, ze moet ook maar snappen dat dat komt als jij er aan toe bent....
Op maandag 19 januari 2004 08:20 schreef leonieke het volgende:
Hmz het wordt deze week een drukke week op 'familie'gebied bij leonieke thuis.Vandaag en morgen: heel de dag gezeur en geween over het feit dat mijn ma niet wil scheiden, dat ze niet wil tekenen op de rechtbank, dat ze nog van mijn pa houdt, ...
Woensdag: 2e keer naar de rechtbank: deze keer gaat mijn zus mee met mijn ma naar de rechtbank (ik heb geen zin om nogmaals mijn uren in te halen, gezien ik geen verlof mag nemen op mijn werk, en heb eigenlijk ook bitter weinig zin om haar terug mee te moeten sleuren naar Kortrijk)
Donderdag: geween omdat de echtscheiding nu bijna definitief is (moet enkel nog overgeschreven worden in de registers van de burgerlijke stand) en dat hij nooit meer zal terugkomen
Vrijdag: gezeur omdat mijn zus en ik (en mijn vriend) zaterdagavond gaan eten met mijn pa om eens over alles te praten (ik heb hem in die 6 maand nog maar 1 keer teruggezien en dat was aan de rechtbank, mijn zus ziet hem woensdag voor de eerste keer terug) Op 1 januari een smsje gekregen dat hij veel brokken te lijmen heeft en dat hij alles eens wil bespreken.
Zaterdag: D-day: vandaag zien we voor de 1e keer sinds lange tijd ons vader terug. Ik ben nu al aan het panikeren wat ik in godsnaam allemaal moet zeggen. Ondertussen is mijn ma natuurlijk al heel de week vanalles aan het vertellen wat ik hem van haar moet zeggen (en nee, daar doe ik niet aan mee, ik ben geen boodschapperke)
Zondag: heel de dag zal er weer gepraat worden over wat er allemaal is gezegd geweest. Nee, daar heb ik ook geen zin in. En ik ben zeker dat mijn ma alles zal willen weten want vorige week zei ze me al dat dat maar normaal is, dat ik haar alles vertel, want ik woon nog thuis.. Nee, ik zie daar de logica niet van in. Jij wel?
Kortom, het wordt een hatelijke week, wou dat alles al voorbij was...
Ik moest dat gewoon ff van me af kunnen schrijven
Groetjes
nieke
Naja, sla je er maar doorheen, en voor dat je het weet is het voorbij 
De echtscheiding is ondertussen helemaal achter de rug. Voor de laatste keer mijn ouders samen gezien op het werk, toen ze de laatste akte moesten tekenen.
Na het ondertekenen nog eventjes bij mijn ouders samen geweest, maar mijn pa wou zo vlug mogelijk weg. Heeft enkel gezegd 'tot later zus' tegen mij.
Heeft afscheid genomen van mijn ma met de woorden "Tot nooit meer". Toen mijn ma zei: 'jamaar we hebben toch nog 2 dochters? Een trouw? Een geboorte?' zijn reactie: 'ja hou het voor mij toch maar bij tot nooit meer'
*zucht* dus
Ondertussen wacht ik ook weeral 21 dagen op een antwoord op mijn email. Nochtans redelijk wat vragen in gesteld zodat hij zeker iets kon antwoorden, maar hij wil het blijkbaar niet ofzo. Weet ik veel wat er in zijn hoofd omgaat. Hij heeft alleszins al rondverteld dat hij haar drie kinderen enorm graag ziet en het zich niet kan voorstellen dat ze er niet meer zouden zijn. Nogal erg om te moeten beseffen dat hij het zich blijkbaar heel makkelijk kan voorstellen dat zijn eigen kinderen er niet meer zijn.
Met mijn ma? nee, heel goed gaat het niet? Ze kan er helemaal niet over. Elke dag moet ze erover beginnen en zeggen dat ze het zo slecht heeft etc. Ik weet echt niet meer wat ik er nog moet mee aanvangen. Maar heel die situatie maakt mij kapot. Ik kan zelfs niet meer op mijn gemak eens in de zetel rondhangen in de week. En als ik de vrijdag naar mijn vriend vertrek (vandaag 10 maand samen, toch iets positiefs vandaag ) dan moet ze altijd nog wel iets over hem zeggen zodat ze begint te wenen en ik mij schuldig begin te voelen omdat ik voor het hele weekend vertrek. Ik vraag me af wat dat allemaal zal geven als ik ooit beslis om het huis te verlaten. Het is nu al constant dat ze geen leven meer heeft, dat ze hier gewoon zit, etc.
) dan moet ze altijd nog wel iets over hem zeggen zodat ze begint te wenen en ik mij schuldig begin te voelen omdat ik voor het hele weekend vertrek. Ik vraag me af wat dat allemaal zal geven als ik ooit beslis om het huis te verlaten. Het is nu al constant dat ze geen leven meer heeft, dat ze hier gewoon zit, etc. Weet je, het hangt me allemaal zwaar de keel uit. Hij heeft zijn geluk gevonden maar heeft de rest van zijn 'gezin' zwaar de dieperik in geduwd En het ergste? Het kan hem geen zak schelen...
En het ergste? Het kan hem geen zak schelen...
daarvan vinden.
Het klinkt misschien heel hard maar ik denk dat jij vooral verantwoordelijk bent voor je eigen leven en geluk en dat jouw moeder dat ook is voor haar leven.
Die echtscheiding is definitief en daar zal ze mee verder moeten en haar eigen leven weer op pakken ook al is dat moeilijk voor haar.
Ze kan niet verwachten dat jij er altijd voor haar bent, voel je daar dus niet schuldig over!
En je vader? misschien heeft hij ook voor zichzelf gekozen om te overleven, ik begrijp dat hun huwelijk al niet optimaal was uit je verhaal en dat het contact met jullie moeilijk verloopt kan natuurlijk ook betekenen dat hij het er WEL heel moeilijk mee heeft en jullie ook mist, maar zichzelf daartegen beschermt door geen contact te hebben.
In ieder geval, denk aan jezelf en sterkte!!
Dalai Lama
Je hebt een duidelijke log gemaakt van wat er zoal op je afkomt als je in een scheidingsproces zit.
Persoonlijk hoop ik deze materie niet in mijn leven mee te hoeven maken.
Maar ik wens je wel alle succes in de keuzes die je zult maken in de toekomst en blijf niet te veel hangen in het verleden. Maar blijf wel je moeder steunen (door dik en dun) want zij is er altijd geweest in voor en tegenspoed.
leonieke, kop op meis. Het is ook erg verrot om door je vader zo in de steek gelaten te worden. Maar wat ik uit je verhaal begrijp, is dat hij op een of ander manier zijn dochters wel wil zien en zijn ex-vrouw niet meer. En ik vind dat je moeder zwelgt in zelf medelijden. Ze blijft maar hangen aan die vent i.p.v uberhaupt een poging te doen het te gaan verwerken.
just my 2 cents
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Mja, hij weet ook wel dat als ik ooit trouw dat mijn ma er bij zou zijn en aangezien hij zegt 'tot nooit meer' dan bedoelt hij ook onmiddellijk dat hij er gewoon niet wil aanwezig zijn eh. Het feit dat hij ook niet reageert op mijn mailquote:Op woensdag 31 maart 2004 09:28 schreef zwaaibaai het volgende:
leonieke, kop op meis. Het is ook erg verrot om door je vader zo in de steek gelaten te worden. Maar wat ik uit je verhaal begrijp, is dat hij op een of ander manier zijn dochters wel wil zien en zijn ex-vrouw niet meer.
En ik vind dat je moeder zwelgt in zelf medelijden. Ze blijft maar hangen aan die vent i.p.v uberhaupt een poging te doen het te gaan verwerken.
just my 2 cents
Mja en mijn ma, haar enige repliek dat ze heeft is: 'jij kan niet weten wat ik voel want je hebt het nooit meegemaakt' en daar heeft ze ook gelijk in. Ik heb haar al 100keer gezegd dat ze in een vereniging moet gaan ofzo ('ik wou dat vroeger nooit doen, dus waarom zou ik dat nu willen') of dat ze begint te chatten ofzo ('ik kan niet typen') En op die manier heb je altijd gedaan eh. Ze wil maar één ding en dat is hem, ondanks alles wat hij haar al heeft aangedaan. Ik word er echt zot van en ik ben hier nog niet buiten in de eerste paar jaar
Maar toch thx voor jouw 2 cents... you're sweet
Ik wens het ook niemand toe hoor, zelfs niet mijn grootste vijand.quote:Op dinsdag 30 maart 2004 23:37 schreef Drugshond het volgende:
...
Je hebt een duidelijke log gemaakt van wat er zoal op je afkomt als je in een scheidingsproces zit.
Persoonlijk hoop ik deze materie niet in mijn leven mee te hoeven maken.
Thx. Ik probeer ook vooruit te gaan hoor, niet bij de pakken te blijven zitten. Enige probleem is dat mijn ma helemaal niets onderneemt en dat ik dus ook constant terugval. Enige gespreksonderwerp hier bv is mijn pa. Oke misschien overdreven dat het het enige is, maar elk gesprek draait bijna uit op mijn pa.quote:Maar ik wens je wel alle succes in de keuzes die je zult maken in de toekomst en blijf niet te veel hangen in het verleden. Maar blijf wel je moeder steunen (door dik en dun) want zij is er altijd geweest in voor en tegenspoed.
Probeer ook aan je eigen geluk te denken he!
Sterkte.
Mee eens. Misschien wordt je moeder zelfs pas gedwongen onder ogen te zien dat ze het alleen moet kúnnen rooien als jij het huis uit bent. Laat je leven alsjeblieft niet ruineren omdat jij moeder speelt voor je moeder.quote:Op woensdag 31 maart 2004 13:47 schreef Brighteyes het volgende:
Leonieke, hoezeer ik ook begrijp dat je je moeder niet nog meer pijn wil doen, wil ik je wel waarschuwen voor het claimen. Ik kan me voorstellen dat ze niet staat te springen bij de gedachte dat jij het huis uit wilt, maar je kan het niet eeuwig uit blijven stellen. En waarschijnlijk wordt het dan zelfs alleen maar moeilijker.
Probeer ook aan je eigen geluk te denken he!
Sterkte.
Sterkte ermee!!
Ook @Brighteyes:quote:Op woensdag 31 maart 2004 14:08 schreef Juweel het volgende:
[..]
Mee eens. Misschien wordt je moeder zelfs pas gedwongen onder ogen te zien dat ze het alleen moet kúnnen rooien als jij het huis uit bent. Laat je leven alsjeblieft niet ruineren omdat jij moeder speelt voor je moeder.
Sterkte ermee!!
Het probleem is dat ik dat maar al te goed besef, ik kan niet altijd de moeder blijven spelen. Maar echt, het doet me al zoveel pijn om de vrijdagavond te vertrekken tot de maandagmorgen, want dan zit ze heel het weekend alleen. Hoe je het ook draait of keert, eens ik weg ben, ja, dan zit ze hier eh, helemaal alleen. Ik heb gewoon enorm veel schrik dat ze iets zal doen wat ik helemaal niet wil. Ik zou het ook niet graag meemaken hoor dat ik hier elke dag alleen zit.
Mijn vriend woont trouwens 100km verder, dus veel kans dat ik direct een heel stuk verder ga wonen. En trouwens, eens je zelf moet gaan werken en daarmee ook nog een huishouden combineren schiet er waarschijnlijk niet meer zoveel tijd over om ff binnen te springen, zeker niet als je op een uur rijden ofzo woont.
En het is nu ook niet dat ik direct op veel steun moet rekenen van mijn zus, want ik mag al blij zijn als ze 1 keer per week binnenspringt. En dan meestal nog omdat ik een berichtje heb gestuurd dat het niet zo goed gaat met ma en dat ze toch wel ne keer mag opbellen ofzo.
En idd.. ik moet hier ooit eens weg, maar *zucht* nu kan ik het echt nog niet hoor
Dat begrijp ik, het moet ook heel moeilijk zijn.quote:Op woensdag 31 maart 2004 17:35 schreef leonieke het volgende:
En idd.. ik moet hier ooit eens weg, maar *zucht* nu kan ik het echt nog niet hoor
Je kan iig de tijd dat je nu nog thuis woont gebruiken om haar te laten wennen aan het idee en zo.
Je 'moet' zowieso het moment kiezen waar jij je het prettigst bij voelt. En als dat nu nog niet zo is, dan is dat toch prima?
100% hulde @ hoe je je er doorheen slaat...
Je moeder... als die altijd voor haar man heeft gezorgd dan kan ze voor zichzelf ook wel zorgen... denk dat het gemis een groter probleem is.
In ieder geval sterkte de komende tijd.
hehe thx, maar ik heb ook mijn mindere dagen hoor, de dagen waarop ik niet over hem wil spreken, de dagen waar ik gewoon kan beginnen wenen, dat ik het helemaal niet meer zie zitten of dat ik helemaal in de put zit en niet aanspreekbaar ben. Maar iedereen heeft wel eens zo'n fase ehquote:Op donderdag 1 april 2004 10:59 schreef DaCybrSrfr het volgende:
Wow... zit hier met groot respect te lezen.... djeez...
100% hulde @ hoe je je er doorheen slaat...
Je moeder... als die altijd voor haar man heeft gezorgd dan kan ze voor zichzelf ook wel zorgen... denk dat het gemis een groter probleem is.
In ieder geval sterkte de komende tijd.
Mja ze kan het ook niet af dat die andere vrouw hem heeft eh. Ik ben ervan overtuigd, moest hij gestorven zijn dat ze het minder zwaar ging hebben. Dan had niemand hem nog eh. Ale ja 'hebben'. Maar ik ben ervan overtuigd dat je me wel begrijpt
dank u trouwens voor iedereen die mij succes wenst of de moeite neemt om ff mijn (toch wel lang) verhaal te lezen. Krijg ik toch een beetje het gevoel dat ik er niet alleen voor sta en dat ik hier wel ff mijn ding kwijt kan
Heel veel sterkte! vind het echt knap hoe je je er door heen slaat
Zit zelf in ongeveer dezelfde situatie dus ik weet hoe het is... Niet leuk Mijn vader had genoeg van mijn moeder en vergat daarbij dat hij nog 2 kinderen had... En mijn moeder laat zich iedere keer weer door mijn vader kwetsen. En ik als kind zit daar lekker tussenin
Mijn vader had genoeg van mijn moeder en vergat daarbij dat hij nog 2 kinderen had... En mijn moeder laat zich iedere keer weer door mijn vader kwetsen. En ik als kind zit daar lekker tussenin Wil mijn vader niet veroordelen om wat hij met mijn moeder doet, maar vind het ook moeilijk om contact met hem te hebben, vooral omdat hij daar zelf ook niet bijzonder veel moeite voor doet
Ingewikkeld allemaal.... (en dat woon ik niet eens meer thuis!)
sounds very familiair idd...quote:Op zondag 4 april 2004 13:43 schreef Lotjeb het volgende:
Een lotgenoot!
Zit zelf in ongeveer dezelfde situatie dus ik weet hoe het is... Niet leuk Mijn vader had genoeg van mijn moeder en vergat daarbij dat hij nog 2 kinderen had... En mijn moeder laat zich iedere keer weer door mijn vader kwetsen. En ik als kind zit daar lekker tussenin
Wil mijn vader niet veroordelen om wat hij met mijn moeder doet, maar vind het ook moeilijk om contact met hem te hebben, vooral omdat hij daar zelf ook niet bijzonder veel moeite voor doet
Ingewikkeld allemaal.... (en dat woon ik niet eens meer thuis!)
Woonde je nog thuis toen je vader is vertrokken? Of was je ondertussen al verhuisd? En woont je broer/zus nog thuis?
Hoe lang is het ondertussen al geleden bij jullie? Hier ist nu ondertussen al iets meer dan 8 maanden geleden en mijn ma is nog altijd niet verbeterd. Ale, misschien een beetje, maar nog elke mogelijkheid dat ze heeft, grijpt ze aan om over hem te kunnen praten.
Ik heb ondertussen net ook mogen vernemen dat hij de mail van mijn zus (nota bene vorige week nog maar verstuurd) al beantwoord heeft. Terwijl ik ondertussen al 4 weken moet wachten op een antwoord. En dan nog weten dat mijn zus hem eigenlijk uitgescholden heeft in haar mail en ik enkel een paar vragen beantwoord wou zien.
Eigenlijk zou ik hem gewoon moeten vergeten, maar het is en blijft nog altijd mijn vader. Ik haat gewoon die situatie..
|
|
