Zijn ogen gaan van pand tot pand. Er moet toch wel 1 geschikt gebouw zijn voor zijn nieuwe zaak. Het idee was overal een groot succes geworden, nu hier nog.
Zijn ogen vielen op een groot pand, op de hoek van de straat. Een vervallen bord met wit geschilderde letters las, Barret's Koffiehuis. Het pand was duidelijk al een jaar of wat leeg.
Voor de deur zat een oude man, zijn ogen zwart omrand.
"Kopuh, meneer? Het is in goede staat hoor"
"Ik geef je er twee goud voor"
"Deal"
Zo snel had hij nog nooit een pand gekocht. Met frisse moed ging hij het pand binnen.
Zo mooi als het pand er nog uitzag had de oude man niet verwacht
"Drommels, .. dit is .. perfect."
Het oude bord aan de gevel werd vervangen door een bladgouden uithangbord.
quote:Met een tevreden lach wachte hij op zijn eerste klanten
Barret Writer's Cafe
Voor de heren schrijvers onder u
"Er mist iets. Maar natuurlijk!! Wat dom"
Gauw wordt het bord naar binnen gehaald. Waar een jonge knecht druk in de weer gaat om zijn fout te herstellen.
quote:
Barret's Writers Café
Voor de schrijvers onder ons
Om zich heen kijkend ziet nyphai een tafeltje bij het raam en neemt daar plaats. Starend naar buiten ziet ze een boekenwinkeltje. Hmm... boeken, wie heeft daar niet een grote liefde voor? Ze pakt een stuk perkament, een ganzenveer en een potje inkt haar rugzakje. Driftig begint ze te schrijven.....
I'm in a room, built out of love for you
A warm hearth and a comfortable chair
Seated, I hold you close to me
Gently I caress you and open you
You work your magic upon me
Bewitching me in your fantasy
Lifting me from my life, my escape
Dazzling me with your tales
You are my true love, my solace
Showing me a world that I wish was mine
Standing up, reluctantly I close you
Falling back to reality, I carefully place you back
Back on the shelf, between my other loves
* Een glimlach verschijnt op het gezicht van de bosnymf en voorzichtig legt ze het stuk perkament opzij om te drogen. Weer kijkt nyphai naar buiten... zoekend naar inspiratie....
Can you hear the soft singing of my heart?
It's a faint whisper, it's calling out
Hear this slow and steady rythm
Beating in a patient expectation
I can feel it's yearning for a companion
Sometimes it's crying out of loneliness
I sense it's anticipation of things to come
Silently dreaming and biding it's time
Where is the music to match my song?
I feel my heart listening for an answer
My soul is waiting for a healing touch
The warm embrace that tells me I'm home
* Tevreden legt nyphai het perkament opzij en kijkt weer uit het raam...
How long will I have to wait
Before I can hold you in my arms
So small and so precious
You are my hearts desire
You are my deepest wish
Oh how I want this to come true
To hear your heart beating full of life
Looking into your eyes, mirrors of mine
Having your unconditional love
My child, already I care for you
Bless my life with your arrival
I'll be waiting for this day
* nyphai legt haar ganzenveer opzij en gaat verder met haar sandwich, nog immer naar buiten kijkend....
"Kom hier en drink lekker bier"
Marlo kijkt trots naar zijn eerste reclame, als alle mensen in hun handen klappen loopt hij weer naar buiten.
Katyra koos een plaatsje in een schemerig hoekje en haalde haar perkament tevoorschijn.
Het zoute vocht vermengd met zwarte kleurstof daalde af naar mijn mondhoek. Een glanzend vlak weerspiegelde mijn treurig gezicht meedogenloos.
Oorlog in mijn lichaam. Zwart vermengd met wit, een grijze massa als een regenboog.
Structuur was mijn verlangen, anarchie de werkelijkheid. Mijn gevoelens waren zo talrijk dat ik geen gevoelens meer had.
Vingers gekromd kraste ik met nagels in mijn arm, het rood een welkome afwisseling. De pijn werd opgenomen door de leegte, het bloed vormde een kunstwerk.
In mijn klauwen een glazen bol, symbool voor de schoonheid die ik niet bezat.
Zoete klanken deden mijn heupen bewegen en mij mijn ogen sluiten. De vergetelheid, de sterfelijkheid.
Als een perzik was ik mooi om naar te kijken en geschikt voor consumptie, maar uiteindelijk een plakkerig sap dat weggeveegd moest worden; hinderlijk.
Nabijheid was niet aan mij besteed. Een vrucht tussen mooiere vruchten. Een lied tussen prachtige sympfonieën.
De koele grond riep mijn verlangen, lokte mij met stilte. Ik zou mijn bloed vermengen en de aarde toevertrouwen wat ik te geven had. Vruchtbaarheid voor de toekomst.
Zo, dat was ze in ieder geval kwijt.
Hij loopt naar het prikbord en hangt er een poster naast.
* hardcorealways schrijft met een filtstift onder de poster:
"kom nu naar de bar van het hotel"
* hardcorealways verlaat het writers cafe, en gaat terug naar zijn bar in het hotel
Voorzichtig deed ze haar schrijfgerei in haar kistje, knikte vriendelijk naar de waard en liep weer naar buiten.
Eentje valt er op, het is duidelijk getekend door een kinderhand, maar niettemin blinkt het uit in schoonheid.
Dionysos haalt het stukje papier van het prikbord, en hangt het op voor de grote etalage ruit.
Bier drinkers komen er hier toch niet zoveel.
De rest van de poster scheurt hij van het prikbord. Ordinaire reclame moet maar op de reclamezuil. Maar niet in zijn herberg.
Op de weg terug naar zijn tafel ziet hij de eenzame vrouw aan het raam. Zijn oog valt op het perkament voor haar
How long will I have to wait
Before I can hold you in my arms
So small and so precious...
"Vrouwe, zou ik zo onbeleefd mogen zijn om te vragen of u die perkamenten verkoopt?"
Geduldig wacht de man het antwoord af.
"Geeft niks, heer. Ik was nogal in gedachten verzonken, maar om uw vraag te beantwoorden. Ik verkoop deze perkamenten niet. Echter ik ben wel bereid om ze te kopieeren voor u"
Hij gaat aan een tafel zitten waar al een potje inkt met een ganzeveer klaar ligt tesamen met een stuk perkament. Hij begint te schrijven, hakkelend en met een slecht handschrift.
Als een witte deken over mijn land,
als een tapijt vredig en zacht.
De sneeuw uit het noorden koud en ijzig,
maar ook teer en breekbaar.
Alleen jij kon de verwoesting bedekken
alleen jij zorgt voor de vrede.
Al is de vrede maar kort,
tijdens jouw tijd zorg je er voor.
Het wapen gekletter staakt als jij komt,
de stammen vluchten als jij komt.
in hun steden wachten ze tot je weggaat
met achterlating van je slachtoffers.
En toch in dit nieuwe land met z'n zachte klimaat
ben jij er toch die af en toe komt en gaat.
Ohw koude winter uit het noorden,
vervloekt en gevreesd maar toch houden we van je.
* Hargarth stopt en laat de pen rusten op het perkament wat een inktvlek tot gevolg heeft. Hij zucht en gromt dan een keer.
Come and join me,
Into this intricate dance of words
Come and follow me
Into this insanity of my world
Be careful and wary
Never let me out of your sight
Lest you lose your way
In this maze, covered in dark night
Tread on this path
Leading into the darkness of my mind
Turn left and right
Walking this stair, downwards does it wind
Are you frightened
Scared by this madness that you can see
Are you compelled
Trying to shake off this delirium that is me
Do not run from me
The center closeby, almost within our reach
Do not flee from me
That yonder flame, where all mazes meet
Een lichtelijk psychotisch lachje verschijnt op Nocens gezicht, maar verdwijnt onmiddelijk als de waard naar hem toe komt om zijn bestelling op te nemen
[Dit bericht is gewijzigd door Nocens_Veneficus op 23-07-2003 12:51]
Ze heeft een lange reis achter de rug en wilt graag haar gedachten op haar perkament kwijt en gaat eerst even rustig aan een tafeltje zitten. In het voorbijgaan, knikt ze naar de overige aanwezigen en ze besteld wat te drinken.
Ze haalt uit een grote tas om haar nek een vel perkament uit en haar waardevolle veer, wat ze beide voor haar op tafel legt.
Als ze haar drankje heeft gekregen, neemt ze er een grote slok van en zlaakt even een zachte zucht, dan buigt ze zich voorover en begint de woorden die ze in haar hoofd heeft op papier te zetten:
I fly over land and over sea.
I feel free, like a bird in the sky.
Like a fish in the water,
or a planet in the universe.
I look at the world for the first time,
like a newborn baby.
Hearing the sounds of nature,
instead the sounds of a city.
A bird singing a lovely song,
A peacock showing his beautiful feathers.
A human laughing to his love one.
A mother giving milk to her son.
If you look closely around you,
you see the beauty of nature.
See the wonders around you.
Everdy day one more.
Love, tenderness and carring.
Sadness, tears and sorrow.
Angry, guild and pain.
All the feelings are wonders.
Dont shut youre eyes.
Look!
Dont shut your ears
Hear!
* Met een diepe zucht gaat de vrouw weer achterover zitten en neemt nog een grote slok van haar drinken.
Dit kan ik in ieder geval niet meer vergeten * Zegt ze zacht tegen zichzelf.
Ze ziet dat haar drinken op is en besteld nog wat te drinken.
Tijdens het wachten kijkt ze naar buiten en neemt een tafereeltje wat zich buiten afspeelt in zich op.
Om haar lippen speelt een flauwe glimlach.
Dan buigt hij zich weer over z'n perkament, en begint weer te schrijven.
Moeder aarde hard en koud,
Wij zijn het de schepsel waar u van houdt.
Laat uw lava stromen,
op de plaatsen waar onze vijanden samenkomen.
Moeder aarde warm en zacht,
u houdt ons in uw macht.
Zonder u kunnen wij niet leven,
Ons bloed zullen we aan u geven.
Moeder aarde in donker en het licht,
u dienen is onze plicht.
Wij zullen voor u zorgen,
elke dag en elke morgen.
* Dan legt Hargarth zijn inkpen neer en neemt een slok van z'n bier, dan kijkt hij eens rond in de kamer en ziet de mensen bezig met schrijven. Hij ziet ook hoe de jonge vrouw naar buiten staart en glimlacht even. Sommige komen hier met en reden, andere puur voor hun plezier.
Hello my love
Do you know i am here?
I walk through the room
Give a kiss on your mouth
I feel your breath Shocking.
Feel your heartbeat speeding up.
I look in your bleu eyes
See the love and tenderness
Do you feel the same?
Your eyes say you do.
Do you miss me?
When i am not with you?
You give me a hug
And tender rub my back
Do you have the same thought?
I really believe you do
I take your hand
And slowly we take off.
* Dromend kijkt de jonge vrouw voor zich uit, wat jammer dat ze sinds die tijd wat ouder en zeker wijzer is geworden. Ze recht haar rug en kijkt even de kamer rond. Het is erg rustig in de kamer, met alleen het geluid van krassende pennen en veren over perkament.
Ze neemt nog een slok van haar drinken en leest het stukje nog even na
Soms zijn het de bomen die het zeggen
Soms zijn het de bomen die het je laten voelen
Soms zijn het de bomen die gelijk hebben
Soms is het gewoon je gevoel dat spreekt
Luisteren naar je gevoel is wat je moet doen.
Dat laten de bomen je weten.
De bomen hebben gelijk, zij zijn al oud.
Zij weten wat jij moet weten.
* Hargarth zucht , ook hij heeft die les geleerd. Het valt niet altijd mee om naar ouderen te luisteren
Hurt, it is a terrible feeling.
It's like pain, but even worse.
You can't protect yourself.
It even happens when you speak.
Hard words can hurt an other,
Or it can even hurt you.
Sometimes you don't know,
Don't know you hurt someone.
The other gets angry and then you part.
A fight, hard words and there it is:
Hurt, pain and sadness.
* Ze neemt snel een slok van haar drinken en slikt daarmee een brok weg, wat in haar keel was achtergebleven.
Met het opschrijven van deze gevoelens, sluit ze een deel van haar leven voorgoed af.
Dan doet hij z'n kap af en pakt een vel papier en een pen. Het blijkt Sendero te zijn die zo stil is binnen geslopen. Hij wil in alle rust een mooi gedicht voor Chovexani kunnen maken. Hij doopt de pen in het inkt potje en begint te schrijven.
Always and Forever
Our touch in life now magic
Your breath upon my face
* Hij zucht een keer..
Hearts are now in rhythm
Sharing love's embrace
And so our life beginning
With joy beyond compare
Every precious moment
Will always ....... find you near * Sendero leest het over en knikt ja zo kan het wel
All our dreams together
From this day have come true
* Hij neemt nog een slok van z'n drank
Scents of flowers linger
All because of you
* Dan zit hij even en staart voor zich uit en ziet in z'n gedachten de mooie gestalte van Chovexani hem lief aankijken. Hij is helemaal in gedachten verzonken en merkt niet eens dat de barman hem een nieuw drankje voorschoteld en even op z'n papier kijkt. De barman glimlacht en mompelt: verliefde mensen, zo prachtig* Hij laat Sendero lekker in gedachten verzonken zitten en gaat verder met z'n werk
Haar bruine ogen kijken even het vertrek weer rond en ontwaren een nieuwkomer in het Cafe. Ze ziet hem met een gelukkige glimlach op een stuk perkament schrijven en ze vermoed dat hij bezig is aan een gedicht voor zijn geliefde.
Ze moet meteen denken aan een gelifde van haar die niet meer leeft en waarvoor ze toen een gedicht heeft geschreven. Ze pakt weer een nieuw stuk perkament en gaat meet haar veer driftig aan het werk:
Oma, Waarom bent u heengegaan?
Ik mis u nu u hier niet meer bent.
De tijd die we samen hadden,
Die tijd was veel te kort.
De dingen die ik u nog wilde vertellen,
De dingen die nog gebeuren in mijn leven.
Ik mis uw ervaring, ik heb u nodig.
In mijn gedachten en mijn dromen,
Dan bent u nog steeds bij mij.
Dan geeft u mij uw adviezen en uw liefde.
Dan zegt u: Het leven is veels te kort.
Geniet er nu maar van.
* Zachtjes zodat niemand het werkt, wrijft ze even langs haar ogen, die verdacht vochtig aanvoelen en ze verbergt haar neus achter haar perkament, net doend alsof ze het stukje nog een keer leest.
"Ik hoop niet dat je het erg vindt, maar leek me een stuk gezelliger om met z'n tweeen te zitten. Mijn naam is nyphai"
* De vrouw stelt zichzelf voor als Annekina en na een tijdje gezellig gepraat te hebben en elkaars gedichten te hebben gelezen, beginnen zij beide weer te schrijven. nyphai is in gedachten verzonken en staart naar buiten. Lang vervlogen herinneringen lijken een weg terug te vinden naar haar hart....
Looking behind me I see the trail
I walked in darkness alone
Blindly stumbling and afraid to fail
Not seeing I passed my home
Turning around now I see a light
A small flame shining towards me
That was my chance to lift this night
Too soon, too late, I could not see
Unnoticed it went as I passed it by
Calling for me to come and stay
Ignorant I continued, I don't know why
Perhaps scared, I went astray
I can not turn back, onwards do I go
Chasing after my true fairytale
Walking the circle heavy with sorrow
Blindly stumbling, next time I will not fail
perkament.....mompelmompel....nymfomane dwergen...... zuchtzucht.... inktlap in m'n drankje......ganzeveer in m'n....
Zie het leven als een posting
Op het forum genaamd: "ut Al"
Hij, verantwoordelijk voor de hosting
Ziet daarbij nauw toe, op elk afzonderlijk geval
Modereren ligt daarbij niet in zijn macht
HIJ maakte immers slechts het frame
Ontwerpen was zijn grote kracht
Op d'inhoud heeft HIJ echt geen claim
't Is niet de Maker, noch de MOD
Die de woorden van de post bepaalt
De User schrijft de zinnen op perslot
Moet maken, dat hij goed verhaalt
Eén ding wil ik echter wel nog laken
De database kent menig fout
Neem nou t'noodlot met zijn grimme kaken
Zo eindigt veler post, abrupt... en koud
Lezen in de FAQ.... mag dan niet baten
Deze vragen kennen hun antwoord niet
Oók HIJ kan het slechts gebeuren laten.....
HIJ troost... en heeft dan óók verdriet
Dus User, post zolang U posten kan
Brei.... letters, woorden, zinnen aan elkaar
Schrijf Uw leven tot aan de laatste ban
En bedenk soms: Ach, het is ut Forum maar 
* Grijpt zichzelf in de kraag en gooit zich, onder luid zelfprotest, het café uit 
Ik hoop niet dat je het erg vindt, maar leek me een stuk gezelliger om met z'n tweeen te zitten. Mijn naam is nyphai
* Annekina stelt zich voor en ze praten even, laten elkaars gedichten lezen en Annekina is diep onder de indruk, door het talent dat Nyphai in haar gedichten toont. Daarna lijken ze allebei in hun eigen gedachten verzonken. Dan pakt ze een nieuw stuk perkament en haar veer weer op.
Annekina denk verdrietig terug aan een vervlogen tijd, een tijd waarin ze dacht dat ze nog gelukkig kon zijn en waarbij ze dacht dat ze haar partner voor het leven had gevonden, net als de man die vlak naast haar een liefdesgedicht schrijft aan zijn geliefde, heeft zij toen ook een liefdesgedicht gemaakt, wat een dwaas was ze toen toch.
Birds singing a happy song
Air is filled with love
Seeing your smile
Looking at me
Wachting my every move
Hearing the melody of my heart
Making me happy when I'm sad
Bringing me joy in my life
Smiling back at you
Giving you a big kiss
I belong to you, I know
Your life is mine
My life is yours
In your arms I am safe
Forever lasting love
* Verdrietig leest ze haar gedicht na en weet dat er voor haar nooit meer zo'n tijd komt, zo'n tijd waarin ze dacht dat ze nooit gelukkiger zou worden dan nu. Wat is het toch raar met gedichten, door het gevoel dat eruit spreekt, kun je je best verdrietig voelen, maar ze wilt haar gevoelens op papier hebben staan, zodat ze het kan afsluiten.
|
|
