Arnon Grunberg

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 11:43 schreef Seborik het volgende:

Je kunt niet elke absurde situatie eruit halen en ergens opleggen. (...) Trouwens, je hoeft ook niet alles zo letterlijk op te vatten.

Hoe zou ik het figuurlijk op moeten vatten? De fictie van Grunberg laat mij vooral met een gevoel van bevreemding achter.

quote:

Realiteit. Iets hoeft niet realistisch te zijn om te kunnen treffen. Als je het niets vind, laat je het links liggen, als je je er wel in kunt vinden, lees je het. Ik vind de quote die je aanhaalt eigenlijk totaal ontoepasselijk bij hetgeen ik schrijf.

Wat een schrijver mijns inziens een goede schrijver maakt, is de gave om mij in zijn wereld mee te nemen, realisme los te weken van geloofwaardigheid. Grunberg slaagt hier soms wel in, soms niet. Hij zoekt die grens voortdurend op. Ik kan me uitstekend voorstellen dat een lezer hierop afhaakt. Halverwege De Joodse Messias heb ik de morele moed ook opgegeven.

Belangrijk is dus niet of iemand zich tot bloedens toe af kan trekken, maar of ik het geloof. Als je een lezer vraagt om wetenschappelijke verantwoording voor zijn twijfel, dan heb je niet de essentie van goed proza begrepen.

quote:

Historisch. Een tijdsbeeld. Het boek geeft een heel beangstigende indruk van deze tijd. Zoals ik al iets liet vallen over de puzzle.

En wat is die indruk dan van deze tijd? Ik heb altijd veel meer het idee dat er een fundamentele menskritiek uit zijn fictie spreekt en zijn werk juist niet te marginaliseren valt tot een uiting van een generatie (zoals met Generatie Nix is gebeurd).

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 12:21 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Hoe zou ik het figuurlijk op moeten vatten? De fictie van Grunberg laat mij vooral met een gevoel van bevreemding achter.
[..]

Wat een schrijver mijns inziens een goede schrijver maakt, is de gave om mij in zijn wereld mee te nemen, realisme los te weken van geloofwaardigheid. Grunberg slaagt hier soms wel in, soms niet. Hij zoekt die grens voortdurend op. Ik kan me uitstekend voorstellen dat een lezer hierop afhaakt. Halverwege De Joodse Messias heb ik de morele moed ook opgegeven.

Belangrijk is dus niet of iemand zich tot bloedens toe af kan trekken, maar of ik het geloof. Als je een lezer vraagt om wetenschappelijke verantwoording voor zijn twijfel, dan heb je niet de essentie van goed proza begrepen.
[..]

En wat is die indruk dan van deze tijd? Ik heb altijd veel meer het idee dat er een fundamentele menskritiek uit zijn fictie spreekt en zijn werk juist niet te marginaliseren valt tot een uiting van een generatie (zoals met Generatie Nix is gebeurd).

Wat een domme opmerking, over die tot bloedens toe. Misschien was m'n vraag wel zo absurd, dat je er de morele moed toe had opgegeven om hem in het licht te zien van de context van het niet mogelijk zijn. Ik haakte slechts in op de opmerking dat het een feitelijke onmogelijkheid zou zijn. Wanneer je daar op afvalt als zijnde onmogelijk en niet mee kunnen slepen, vraag ik me af of het een gebrek aan kwaliteiten van de auteur is of een onmogelijkheid tot voorstellen van de lezer vanwege een gebrekkigheid bij de lezer, zit je waarschijnlijk in de laatste categorie. Mag ik je daarmee van harte feliciteren, want zojuist passeerde het op dezelfde manier. Misschien heb je een bron...?

Grunberg kon mij uitstekend in zijn verhaal meeslepen en dat gaf me af en toe een misselijkmakend gevoel, omdat ik perfect de gefrituurde voeten van de shoarma-Egyptenaar kon voorstellen. Bovendien is bevreemding een mooi woord, misschien heb je dan toch gevoeld wat ik zeg, maar er een ander label opgeplakt. Het kan best zo zijn dat lezers hierop afhaken, maar ik doe dat niet. Hoewel ik af en toe schijtziek word van die hele man na zo'n honderd pagina's achter elkaar te hebben gelezen en dan met name uit "Grunberg onderweg." Het wordt af en toe zo erg, dat hij voorspelbaar wordt en dat is maar niks. Vind jij van wel? Misschien is het wel eng om me in zijn wereld te kunnen vinden, om bepaalde interactiepatronen te herkennen, etc. etc. Ik weet niet wat me nu meer moet bevreemden.

Een fundamentele menskritiek sluit een tijdsbeeld niet uit. Je kunt het best met elkaar verweven. Ik zeg ook nergens, dat je het moet marginaliseren. Ik geef er alleen een overheersende invulling aan, die ik zelf beter vind passen bij dít boek.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 13:28 schreef Seborik het volgende:

[..]

Wat een domme opmerking, over die tot bloedens toe. Misschien was m'n vraag wel zo absurd, dat je er de morele moed toe had opgegeven om hem in het licht te zien van de context van het niet mogelijk zijn. Ik haakte slechts in op de opmerking dat het een feitelijke onmogelijkheid zou zijn. Wanneer je daar op afvalt als zijnde onmogelijk en niet mee kunnen slepen, vraag ik me af of het een gebrek aan kwaliteiten van de auteur is of een onmogelijkheid tot voorstellen van de lezer vanwege een gebrekkigheid bij de lezer, zit je waarschijnlijk in de laatste categorie. Mag ik je daarmee van harte feliciteren, want zojuist passeerde het op dezelfde manier. Misschien heb je een bron...?

Waarom zou er een gebrek bij de schrijver of de lezer zijn? Ik heb wel begrepen dat Grunberg een uiters gefrustreerd persoon probeerde neer te zetten; maar om hem nu zichzelf tot bloedens toe te laten aftrekken? Ik vind het, in dit geval, nogal slaafs gedrag van Grunberg om zichzelf zo tekort te doen en zo een soort 'bitch'wordt van z'n eigen absurditeit.

Imo zijn absurditeit en bizarre situaties absoluut rëeel en realistisch; ze verkennen zelfs de grenzen van het mogelijke. Met de hele aftrekepisode uit fantoompijn wilde ik enkel zeggen dat ik zo'n stukje jammer vind, voor mij is het een beetje de haar in de soep of de scheet tijdens de sex; als je niet in de goede mood bent, kant het de hele ervaring verpesten en dat is bij mij zeker gebeurd.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 13:28 schreef Seborik het volgende:

Wat een domme opmerking, over die tot bloedens toe. Misschien was m'n vraag wel zo absurd, dat je er de morele moed toe had opgegeven om hem in het licht te zien van de context van het niet mogelijk zijn. Ik haakte slechts in op de opmerking dat het een feitelijke onmogelijkheid zou zijn.

Alleen is dit geen wetenschaps- maar kunstforum.

quote:

Wanneer je daar op afvalt als zijnde onmogelijk en niet mee kunnen slepen, vraag ik me af of het een gebrek aan kwaliteiten van de auteur is of een onmogelijkheid tot voorstellen van de lezer vanwege een gebrekkigheid bij de lezer, zit je waarschijnlijk in de laatste categorie.

Oei, wat een lastige zin. Ik heb zelf een grote verbeeldingskracht en kan me levendig het tot bloedens toe aftrekken voorstellen. Ik ben een groot liefhebber van Grunberg, dus mij hoef je niet te overtuigen. Als een ander echter het absurdisme van Grunberg maar moeilijk te omarmen vindt, dan mag je Grunberg daar als stilist best verantwoordelijk voor houden.

quote:

Grunberg kon mij uitstekend in zijn verhaal meeslepen en dat gaf me af en toe een misselijkmakend gevoel, omdat ik perfect de gefrituurde voeten van de shoarma-Egyptenaar kon voorstellen.

In het begin had ik hetzelfde gevoel, en ik heb vreselijk moeten lachen om Koning David. Vanaf de scene in het park nam mijn moreel drastisch af. De uitvoerige homo-erotische beschrijvingen zijn wat mij betreft niet nodig om de zieke relatie tussen Xavier en Awromele uit te beelden. Het is too much. Ik ga me tegen het verhaal keren, tegen de personages. Het einde wordt steeds slechter.

quote:

Het wordt af en toe zo erg, dat hij voorspelbaar wordt en dat is maar niks. Vind jij van wel?

Hij gaat inderdaad al gauw te ver: eeuwige herhalingen, zieke seksuele escapades, de zucht naar zelfvernietiging. Zijn fictie wordt dan te pathetisch, terwijl dat volgens mij het laatste is wat hij wil.

quote:

Een fundamentele menskritiek sluit een tijdsbeeld niet uit. Je kunt het best met elkaar verweven. Ik zeg ook nergens, dat je het moet marginaliseren. Ik geef er alleen een overheersende invulling aan, die ik zelf beter vind passen bij dít boek.

Nu ja, ik kan wel een voorbeeld geven. Er zit één hoofdlijn in De Joodse Messias, maar het boek wordt gekenmerkt door de ogenschijnlijk van elkaar losstaande verhaallijnen. Ik denk hier aan onder meer de stelselmatige verkrachtingen van het zusje van Awromele en de automutilatie van Xaviers moeder. Zo proberen ze troost te vinden. Maar wil Grunberg hier een contemporain moreel verval blootleggen, of de menselijke aard?

Zo was de vraag bij De Avonden ook of er de geest van de naoorlogse generatie uit sprak, of juist van elke pubergeneratie. Wat vind jij zo eigentijds aan de Joodse Messias?

achja zolang hij RAM maar niet presenteert

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:16 schreef Nickthedick het volgende:

(...) voor mij is het een beetje de haar in de soep of de scheet tijdens de sex; als je niet in de goede mood bent, kant het de hele ervaring verpesten en dat is bij mij zeker gebeurd.

Inderdaad, zo is dat gevoel precies. Ik las ergens over The world according to Garp van Irving: "He creates a surreal world, then makes us believe it." Dát is schrijverschap.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:37 schreef Bosbeetle het volgende:
achja zolang hij RAM maar niet presenteert

Ondanks dat hij een waardeloze interviewer is, heb ik toch fantastische interviews van hem gezien. Hoe is dat dan mogelijk?

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:42 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Inderdaad, zo is dat gevoel precies. Ik las ergens over The world according to Garp van Irving: "He creates a surreal world, then makes us believe it." Dát is schrijverschap.

daar noem je ook een boek

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:43 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ondanks dat hij een waardeloze interviewer is, heb ik toch fantastische interviews van hem gezien. Hoe is dat dan mogelijk?

Ik weet het niet maar het ligt bij hem heel erg aan het onderwerp ... het interview dat hij had met Chuck D was werkelijk tenenkrommend. Dat hij nooit naar hip-hop luisterde was wel eerlijk, maar zorg dan wel voor wat meer research voordat je naar zoiemand toestapt. En begin niet bij public enemy over dat hiphop alleen maar een macho mannen ding is en concludeer niet aan het einde dat chuck d onwaarschijnlijk politiek geëngegeerd is

ik heb hem maar 1 ding te zeggen : lees je in

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:43 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ondanks dat hij een waardeloze interviewer is, heb ik toch fantastische interviews van hem gezien. Hoe is dat dan mogelijk?

Bij ram kan ik ook niet tegen dat zeurderige toontje van em ...soms zegt hij best mooie dingen maar moet dat zo monotoon

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:44 schreef Bosbeetle het volgende:

daar noem je ook een boek

Ik zie veel parallellen tussen Irving en Grunberg: bitterzoete komedie, absurdisme, een weinig florissant mensbeeld, maar toch ook weer hoop en troost. Alleen is Irving meer een verhaler.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:49 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik zie veel parallellen tussen Irving en Grunberg: bitterzoete komedie, absurdisme, een weinig florissant mensbeeld, maar toch ook weer hoop en troost. Alleen is Irving meer een verhaler.

ik heb nog nooit iets van grunberg gelezen !

moet ik altijd nog eens doen .. welk boek raad je aan ?

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:49 schreef Bosbeetle het volgende:

Bij ram kan ik ook niet tegen dat zeurderige toontje van em ...soms zegt hij best mooie dingen maar moet dat zo monotoon

Erg aantrekkelijk is het inderdaad niet. Misschien herken ik mezelf wel in hem. Hij is geïntereseerd en vreselijk leergierig, maar laat mensen in zijn enthousiasme niet uitpraten. Hij denkt te veel mee, trekt zich te weinig terug naar de achtergrond om de geïnterviewde te laten schitteren. Maar de verbanden die hij legt zijn bij vlagen doortastend en prikkelend.

Een aanradertje? Moeilijk. Ik adviseer meestal maar de Heilige Antonio, omdat het een bescheiden werk is (boekenweekgeschenk) waarin je zijn stijl erg snel herkent. Zodiakk vond het echter vreselijk.

Ik was zelf erg gecharmeerd van Fantoompijn. Het aapje dat gelukt pakt is ook erg aardig, maar heel dun. Blauwe maandagen vond ik niet zo boeiend en ik kan me er ook maar niet toe zetten om verder te gaan met de Joodse Messias.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:47 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Ik weet het niet maar het ligt bij hem heel erg aan het onderwerp ... het interview dat hij had met Chuck D was werkelijk tenenkrommend. Dat hij nooit naar hip-hop luisterde was wel eerlijk, maar zorg dan wel voor wat meer research voordat je naar zoiemand toestapt. En begin niet bij public enemy over dat hiphop alleen maar een macho mannen ding is en concludeer niet aan het einde dat chuck d onwaarschijnlijk politiek geëngegeerd is

ik heb hem maar 1 ding te zeggen : lees je in

Dat ligt m.i. niet zo zeer aan hem maar aan de redactie van RAM. Ook voordat Grunberg dat programma ging presenteren waren interviews met muzikanten vaak tenenkrommend. Kennis van muziek lijkt niet erg breed, laat staan diep, te zijn op de burelen van RAM.

Het huidige RAM met Grunberg lijkt overigens meer nog dan voorheen vooral om de presentator te draaien. Grunberg is vaker, langer en vooral beter in beeld dan zijn gasten.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:56 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Dat ligt m.i. niet zo zeer aan hem maar aan de redactie van RAM. Ook voordat Grunberg dat programma ging presenteren waren interviews met muzikanten vaak tenenkrommend. Kennis van muziek lijkt niet erg breed, laat staan diep, te zijn op de burelen van RAM.

Het huidige RAM met Grunberg lijkt overigens meer nog dan voorheen vooral om de presentator te draaien. Grunberg is vaker, langer en vooral beter in beeld dan zijn gasten.

Nou ik moet zeggen dat de muziek docu's vaak goed te pruimen zijn hoor in RAM. (Ik denk dat het oude lola da musica team daarachter zit, maar het kunnen ook aangekochte docu's zijn) Alleen Grunberg vind ik het minste van het verder leuke programma

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 14:36 schreef Claudia_x het volgende:


Alleen is dit geen wetenschaps- maar kunstforum.

Oei, wat een lastige zin. Ik heb zelf een grote verbeeldingskracht en kan me levendig het tot bloedens toe aftrekken voorstellen. Ik ben een groot liefhebber van Grunberg, dus mij hoef je niet te overtuigen. Als een ander echter het absurdisme van Grunberg maar moeilijk te omarmen vindt, dan mag je Grunberg daar als stilist best verantwoordelijk voor houden.
[..]

In het begin had ik hetzelfde gevoel, en ik heb vreselijk moeten lachen om Koning David. Vanaf de scene in het park nam mijn moreel drastisch af. De uitvoerige homo-erotische beschrijvingen zijn wat mij betreft niet nodig om de zieke relatie tussen Xavier en Awromele uit te beelden. Het is too much. Ik ga me tegen het verhaal keren, tegen de personages. Het einde wordt steeds slechter.
[..]

Hij gaat inderdaad al gauw te ver: eeuwige herhalingen, zieke seksuele escapades, de zucht naar zelfvernietiging. Zijn fictie wordt dan te pathetisch, terwijl dat volgens mij het laatste is wat hij wil.
[..]

Nu ja, ik kan wel een voorbeeld geven. Er zit één hoofdlijn in De Joodse Messias, maar het boek wordt gekenmerkt door de ogenschijnlijk van elkaar losstaande verhaallijnen. Ik denk hier aan onder meer de stelselmatige verkrachtingen van het zusje van Awromele en de automutilatie van Xaviers moeder. Zo proberen ze troost te vinden. Maar wil Grunberg hier een contemporain moreel verval blootleggen, of de menselijke aard?

Zo was de vraag bij De Avonden ook of er de geest van de naoorlogse generatie uit sprak, of juist van elke pubergeneratie. Wat vind jij zo eigentijds aan de Joodse Messias?

Wat een leuke grap, het kunstforum.
Sorry, ik ben de jenner.

Ik vind niet dat je je als schrijver op iedereen hoeft te richten. Grunberg kiest ervoor om steeds verder te gaan in zijn absurdisme. Ik weet niet meer in welk boek het was, ik geloof Grunberg rond de wereld of misschien was het ook wel op de televisie of misschien ben ik in de war en stond het in het boekje van Remco Campert dat ik van de week heb gelezen, maar kunst maken, doe je voor jezelf. Wanneer iemand je daarin niet meer kan volgen, is dat jammer, er is vast wel iemand anders die dat wel kan. Dat is een keuze die je maakt als kunstenaar. In dit geval als schrijver. Je kunt hem daarvoor verantwoordelijk houden, dat is eigenlijk ook niet meer dan terecht, maar dan lees je hem gewoon niet of scheld je hem verrot of desnoods poep je over een van zijn boeken en stuur je er een foto van naar zijn adres. Maar in dit geval vond ik de term verantwoordelijkheid overkomen als een waardeoordeel in negatieve zin en daar verzet ik mij tegen.

Het einde vind ik ook niet zo geweldig. Het stuk over de pelikaan vind ik zo vaag en vergezocht. Net of er ineens een einde aan moet. Ook dat het einde vrij kort is, maar vooral ook saaier en minder interessant dan de rest van het boek. Misschien is dat ook wel zijn doel. Het vervlakken van je gevoel door de constante overdaad. Gebeurt dat immers ook niet op de televisie? De eerste keer keek ik bijvoorbeeld vol walging naar een opgeblazen kinderlijkje na 'de tsunami' (gatver, daar wil ik het helemaal niet over hebben), maar nu is dat al veel minder. Je wordt murw geslagen door alle ellende en in zijn boek bereikt Grunberg dat eigenlijk ook. Je kijkt er niet meer van op wanneer Xavier met het kapotte lichaam van Awromele bezig is. Dat je je gaat keren tegen het verhaal, vind ik eigenlijk wel mooi om te lezen. Keer je je ook tegen het nieuws en de rest van de media?

Ik weet niet wat hij wil met zijn te ver gaan en of dat té pathetische. Wat ik meer bedoelde, was dat ik me al bijna voor kon stellen wat er nu zou gebeuren. De 'zieke' gedragspatronen werden m'n eigen gedachten. Dat heb ik heel sterk bij Grunberg rond de wereld, omdat de situaties best realistisch zijn. Dat vind ik ook bij Herman Brusselmans trouwens. Ik kan echt niets meer van hem lezen. Vooral die Guggenheimer serie zal ik nooit afmaken. Na elke zin denk ik: "Hij sloeg haar op de bek en greep naar een milijaardedzu." Dan ben ik het wel zat. Grunberg wil vast niet dat je zijn boeken zat wordt of misschien toch wel en is dat de steeds terugkerende zelfdestructie in zijn eigen leven.

De hoofdlijn die ik in het verhaal las, was dat op macroniveau de wereld niet meer te bevatten is door de overdaad aan informatie. Natuurlijk zit er ook het element in wat jij omschrijft. Het is zoals je zegt zelfs een hofdlijn. De eerste zou contemporain zijn, de tweede van alle tijden in 'een modern jasje'.

Wat ik eigentijds vind is die hoofdlijn die ik hierboven probeerde te plaatsen, misschien is dat niet echt goed gelukt. Ik vond thema's zoals de assimilatie, het voortdurend Joodse trauma dat nu eindelijk tot een hoogtepunt lijkt te komen, de betrekkelijk oppervlakkige communicatie en relaties in het boek zeer eigentijds. Die relaties komen tot dusver eigenlijk in al zijn boeken terug.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 03:27 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Van Grunberg? Grunberg rond de wereld was erg aangenaam.

Inderdaad zeker een aanrader

Ik ken hem alleen van tv en daarom heb ik zijn boeken ook niet gelezen.
Als het aan mij ligt halen ze die rode pruik vandaag nog van de beeldbuis af (o.a. referrerend naar R.A.M.). Het zal allemaal best interessant zijn wat deze man te vertellen heeft, maar als hij zijn eerste zin nog niet uitgesproken heeft ben ik alweer mijn aandacht verloren.
Het is dus zeker niet te hopen dat zijn acte de presence op tv overeenkomt met zijn boeken.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 20:42 schreef Gizpat het volgende:
rode pruik

Het is inderdaad een griezel om te zien. Die priemende oogjes, die smalle gelaatstrekken en dan die dunne, kwijnende ledematen, ik hoef dat niet op mijn zondagavond te zien. Het vervelende is dat RAM best interessante items heeft. Er zit alleen geen Grunbergalarm ingebouwd zodat je weet wanneer je moet wegzappen. Hoe dan ook, ik raad je Grunberg van harte af, maar als je me niet op mijn woord wil geloven dan kan je de Heilige Antonio lezen.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2005 15:15 schreef Seborik het volgende:

Sorry, ik ben de jenner.

Ik vind het leuk dat je er zo uitgebreid op ingaat. Zelf heb ik het altijd erg moeilijk gevonden om onder woorden te brengen waarom ik zo van Grunberg geniet. Zijn mensbeeld staat me tegen en de verhalen zijn teleurstellend. En toch hebben zijn boeken een eigenschap die ik maar bij een handvol andere boeken ervaar: het lezen is een genot. Niet de anticipatie of de reflectie, maar de daad.

quote:

Ik vind niet dat je je als schrijver op iedereen hoeft te richten. Grunberg kiest ervoor om steeds verder te gaan in zijn absurdisme. Ik weet niet meer in welk boek het was, ik geloof Grunberg rond de wereld of misschien was het ook wel op de televisie of misschien ben ik in de war en stond het in het boekje van Remco Campert dat ik van de week heb gelezen, maar kunst maken, doe je voor jezelf.

Oh, hier ben ik het volledig mee eens. Ik vind ook niet dat je schrijft voor de lezer, en misschien heb ik dat wel geimpliceerd. De schrijver is verantwoordelijk voor het slagen van zijn fictie. Wat dat slagen dan onder meer is, heeft Orwell aardig verwoord:

quote:

A scrupulous writer, in every sentence that he writes, will ask himself at least four questions, thus:
What am I trying to say?
What words will express it?
What image or idiom will make it clearer?
Is this image fresh enough to have an effect?

And he will probably ask himself two more:
Could I put it more shortly?
Have I said anything that is avoidably ugly?

Een minder talige vraag is: draagt het bij aan (de geloofwaardigheid van) het verhaal?

quote:

De eerste keer keek ik bijvoorbeeld vol walging naar een opgeblazen kinderlijkje na 'de tsunami' (gatver, daar wil ik het helemaal niet over hebben), maar nu is dat al veel minder. Je wordt murw geslagen door alle ellende en in zijn boek bereikt Grunberg dat eigenlijk ook. Je kijkt er niet meer van op wanneer Xavier met het kapotte lichaam van Awromele bezig is.

En het is nog veel erger: de onverschilligheid slaat om in cynisme en misplaatste weerzin. Het heeft niet lang geduurd voor ik me tegen de tsunami-inzamelingsactie ging keren, net zoals ik me tegen Grunbergs verhalen keer. Het is niet dat de gruweldaden me tegenstaan; ze vervelen me.

quote:

De hoofdlijn die ik in het verhaal las, was dat op macroniveau de wereld niet meer te bevatten is door de overdaad aan informatie.

Wat ik niet begreep bij lezing van De joodse messias was het volgende: als er een overdaad is aan informatie, waarom meent een Jood dan dat hij een jiddische vertaling van Mein Kampf moet schrijven? Sterker nog, hij verwacht dat het een bestseller zal worden. De personages keren zich tegen de stortvloed aan informatie en besluiten zich te verdrinken in hun solipsisme.

quote:

De personages keren zich tegen de stortvloed aan informatie en besluiten zich te verdrinken in hun solipsisme.

Mijn God, wat een schandalige woordkeuze van me! Mijn onderbewustzijn is ziek.

Ach, je moet maar zo denken; een ziek onderbewustzijn is ook een onderbewustzijn.

quote:

Op donderdag 20 januari 2005 21:04 schreef De-oneven-2 het volgende:
Ach, je moet maar zo denken; een ziek onderbewustzijn is ook een onderbewustzijn.

En nog leuker ook.

quote:

Op donderdag 20 januari 2005 20:01 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik vind het leuk dat je er zo uitgebreid op ingaat. Zelf heb ik het altijd erg moeilijk gevonden om onder woorden te brengen waarom ik zo van Grunberg geniet. Zijn mensbeeld staat me tegen en de verhalen zijn teleurstellend. En toch hebben zijn boeken een eigenschap die ik maar bij een handvol andere boeken ervaar: het lezen is een genot. Niet de anticipatie of de reflectie, maar de daad.

Grappig dat je het zo zegt. In m'n gedachten is Grunberg, althans de karakters in z'n boeken, altijd een action figure die handelingen verricht.

quote:

Een minder talige vraag is: draagt het bij aan (de geloofwaardigheid van) het verhaal?

Ik vind de geloofwaardigheid van een verhaal heel rekbaar en eigenlijk een vaag begrip. Ik kon volledig meegaan in De Joodse Messias, terwijl het af en toe heel gestoord werd.

quote:

En het is nog veel erger: de onverschilligheid slaat om in cynisme en misplaatste weerzin. Het heeft niet lang geduurd voor ik me tegen de tsunami-inzamelingsactie ging keren, net zoals ik me tegen Grunbergs verhalen keer. Het is niet dat de gruweldaden me tegenstaan; ze vervelen me.

Misschienw eet Grunberg dan wel een algemene tendens te vangen.

quote:

Wat ik niet begreep bij lezing van De joodse messias was het volgende: als er een overdaad is aan informatie, waarom meent een Jood dan dat hij een jiddische vertaling van Mein Kampf moet schrijven? Sterker nog, hij verwacht dat het een bestseller zal worden. De personages keren zich tegen de stortvloed aan informatie en besluiten zich te verdrinken in hun solipsisme.

Nou, dat weet ik niet. Misschien is het meer een boodschap aan de lezer, dat er nog meer informatie bijkomt waar iemand misschien niets aan heeft. Nu ben jij de jenner, trouwens. De personages keren zich niet zozeer tegen de stortvloed, maar de lezer.