Keizersnee-ervaringen

Bij mij ook nog steeds gevoelloos. Heb ooit eens op school geleerd dat littekens er ongeveer een jaar over doen om helemaal tot hun uiteindelijke vorm te komen, geen idee of dat ook voor zenuwen geldt.

quote:

Op dinsdag 20 april 2004 20:41 schreef Rewimo het volgende:
Oh, dat is inderdaad iets heeeeeeeeel anders

Maar iemand nog iets te vertellen over gevoelloze buiken?

Het enige wat ik kan verzinnen is dat ze misschien wat zenuwen geraakt danwel doorgesneden hebben. Als dat het geval is, kan het zijn dat een gebied gevoelloos is en blijft (het wordt ook toegepast bij mensen met chronische, niet verklaarbare pijn bv, dan worden er bv zenuwen doorgebrand in de schouder, zodat men geen pijn meer voelt. Maar dat is dan dus ook meteen helemaal gevoelloos).

Het kan altijd nog, maar ik vind 3,5 jaar wel erg lang. Als bij die behandeling met dat doorbranden vervolgbehandelingen nodig zijn, is dat volgens mij vaak al binnen een jaar (maar pin me er niet op vast, het is iets wat ze een jaar of 5 geleden bij me wilden doen, dus de info is wat weggezakt missschien).

Rewimo, ik heb dus 2 keizersnedes achter de rug (en nee, de tweede keizersnede kreeg ik niet omdat de 1e ook een keizersnede was ) en bij mij is alleen het litteken nog echt gevoelloos. Ik kan niet zeggen dat het een groot deel van mijn buik is. En volgens mij (maar dat weet ik niet helemaal meer zeker) was mijn gevoelloosheid van de 1e keer al verdwenen voor ik de tweede keizersnede kreeg.

Hier is het gevoelloze weer helemaal bijgetrokken, maar dat heeft toch wel ruim een jaar geduurd.

Ook mij is verteld dat een volgende niet noodzakelijk weer een keizersnede hoeft te worden, dat ligt vaak ook aan de reden waarom je de eerste keer een ks hebt gehad. In mijn geval was dat omdat Freek in de stress zat en er zo snel mogelijk uit moest. Dan zou een volgende dus via de normale weg geboren kunnen worden.

Inmiddels is gebleken dat het litteken van de ks erg zwak is en dat betekent in mijn geval dus wel een tweede ks, mocht het ooit nog een keer zover komen.

Ik heb nog steeds een deel onderbuik dat aan de oppervlakte gevoelloos is. Als ik er met een nagel overheen ga, voel ik nagenoeg niets.
Ik kan er ook in knijpen zonder iets te voelen.
Er is natuurlijk goed mee te leven maar niet leuk vind ik, ik heb het idee dat het niet bij mij hoort. Ik kan er ook slecht tegen als het aangeraakt wordt. Dat klinkt misschien tegenstrijdig omdat ik er bijna niets van voel, maar ik denk dat het komt omdat ik het probeer te negeren.

Mijn eerste keizersnede is 2 jaar en 4 maanden geleden en de tweede iets meer dan een jaar. Het gevoel was tussen de beide keren in nog niet terug.

Mijn twee ks was trouwens ook niet vanwege de eerste keer. Oorzaak was een niet op gang komende ontsluiting en de baby had het niet zo goed tijdens de weeen.
Wat de tweede ks een beetje gecompliceerd maakte was het littekenweefsel van de 1e keer, ze kwamen er niet goed door, en er werd een andere arts bijgehaald, dat duurde bijna 10 minuten.
Maar goed dat ik flink woozy was

Ik heb dan geen KS gehad maar wel een knieoperatie 11 jaar terug.
het heeft bij mij een jaar of zeven geduurd voor ik weer redelijk wat gevoel terug had in het gebied rondom het litteken (10-15 cm lang...) Het gevoel is nooit (verwacht ik ook niet meer) helemaal terug gekomen maar wel voor een groot deel.
Dus het kan nog ff duren Rewimo... maar het kan ook zijn dat het gevoel nooit terug keert.

Hee............

Ik wist helemaal niet dat dit topic bestond!
In het verhaal van Dinus herken ik toch wel dingen...

Ik zal mijn verhaaltje vandaag of morgen ook even (ahum...even?) posten...

Heb 25 jaar geleden een spoedkeizersnee gehad met een vertikale snee. Ondanks dat de gyn het liefst een tweede keizersnee wou uitvoeren 13 jaar later, ben ik op eigen verzoek gewoon bevallen.
De keizersnee kreeg ik omdat de baby in een stuit lag en na 36 uur weeën, nog niet de behoefte had om eruit te komen.

Wel heb ik nu weer volledig gevoel in mijn buik, zelfs het litteken is weer gevoelig. Hoeveel tijd daar overheen gegaan is weet ik echter niet meer.

quote:

Op dinsdag 20 april 2004 20:46 schreef Rewimo het volgende:
Dat er zenuwen doorgesneden zijn is duidelijk ja. Maar ik had gehoopt dat dat zich weer zou herstellen. Daar ziet het niet naar uit dus

nee, na de laatste, verticale, niks geen gevoel,

nog een vraag, ,
bij ons is t allang geleden, en we wisten t van te voren,
maar, ik heb nooit gevraagd wat pappie er van dacht,
hij mocht er niet bij zijn, "aan flauwvallende vaders hebben we niks "
wij hebben dus alles gemist.
ik was wel bij beide onder algehele narcose, door omstandigheden.
en de bevalling was op uur, dag en datum afgesproken, maanden voor de bevalling al.
ik heb altijd aangenomen dat we blij waren met deze medische ingrepen,
alleen al dat we er "zeker " ....bedoel dus zeker weten..van waren dat onze kinderen een overlevingskans hadden.

wij zijn eigenlijk nooit verder gekomen als.....ze zijn gezond, laat maar,
* note*
volgens mij is er geen een man die t prettig vindt als zijn geliefde zoveel pijn heeft, van wat hij eringestopt heeft

eigenlijk was ik al blij dat ik t allemaal er goed vanaf gebracht heb, zo bezig om zelf , naj jah, zeg maar , om lichamelijk weer een beetje in orde te komen,
duurde echt maanden, veel pijn complicaties, inwendige bloedingen, wond ontsteking....
meer als 3 weken in t ziekenhuis, iedere keer.

en vooral ook boos.
komen van die zogenaamde vriendinnen zeggen dat ze een bevellig leuk is...
; ik poep m er zo uit; , een keizersnee is luxe.

Killer_Mom, hoe lang geleden heb jij je keizersnedes gehad? Ik heb het idee dat het nu gelukkig heel anders gaat dan bij jou. Ik had ook altijd verhalen gehoord dat je maanden nodig had om te herstellen na een keizersnede, maar heb zelf gelukkig niet die ervaring gehad.

Ik sluit me volledig bij Rewimo aan, ik heb 10 keer liever een "normale" bevalling dan nogmaals een keizersnede.

Een keizersnee luxe Vanwege de vermeende gedachte dat pijnstilling zorgt voor helemaal geen pijn of zo

Geen enkele operatie is natuurlijk een luxe, maar soms heb ik heel stiekem wel het gevoel dat een gewone bevalling mij bespaard is gebleven, want als ik sommige bevallingsverhalen hier lees

quote:

Op woensdag 21 april 2004 09:38 schreef livelink het volgende:
Killer_Mom, hoe lang geleden heb jij je keizersnedes gehad? Ik heb het idee dat het nu gelukkig heel anders gaat dan bij jou. Ik had ook altijd verhalen gehoord dat je maanden nodig had om te herstellen na een keizersnede, maar heb zelf gelukkig niet die ervaring gehad.

bijna 22 jaar, en de 2e 19 jaar geleden,
toen de jongste 4 was is ook mijn baarmoeder verwijderd, ook onder volledige narcose, weer die rits open, en 4 weken opname,
ook weer complicaties, ontstekingen en zo,
opknappen van die operaties duurde erg lang, maar erna nooit niks meer van overgehouden.
behalve dat ik nooit t gevoel heb teruggekregen waar dat litteken zit,
daar zie je niet veel van.

maar t gaat niet altijd mis.
veruit de meeste zijn binnen 3 maanden opgeknapt, gelukkig maar.

quote:

Op dinsdag 20 april 2004 20:06 schreef Rewimo het volgende:
Zo, ik geef dit topic een enorme schop *kick*

Mijn keizersnee is nu precies 3,5 jaar geleden, en ik heb nog steeds een groot gebied op mijn buik dat helemaal gevoelloos is. Zijn er meer mensen die er last van hebben? Na al die tijd vraag ik me inmiddels af of het ooit overgaat Zeker omdat ik een tijdje daarvoor een galblaasoperatie heb gehad (sleutelgatoperatie) en daardoor ook al een flink gebied gevoelloos is.

dit herken ik wel
bij mij is het nu 11 jaar geleden, en tis nog niet helemaal terug .
komt beetje bij beetje ,bij de een sneller dan de andere.

Leuk, een (belegen) topic over je ervaringen met een keizersnede.
Ik ben denk ik een behoorlijke ervaringsdeskundige.
Mijn eerste kind lag in een stuitligging, maar het was de bedoeling dat ik het op eigen kracht ter wereld zou brengen. Dat lukte niet, dus een 'spoedkeizersnee', na ruim 24 uur rugweeen. Gelukkig wel met een ruggeprik, want ik wilde natuurlijk wel meteen weten wat ik geproduceerd had .
Ik heb het nooit als falen gezien, zonder die keizersnee waren we er misschien allebei niet meer geweest... Dat gebeurde op 14 september 1996.
Bij de tweede (die ook in stuit lag) moest ik het wederom op eigen kracht proberen, maar door verschillende opnames voor de uitgerekende datum ivm voortijdige weeen, is het toch uitgelopen op een geplande keizersnee (5 december 1997). Het bleek dat ik een te smal bekken heb (goh, hoe kom ik dan aan die dikke kont???) en dus niet op eigen kracht KAN bevallen.
De volgende 2 kanjers zijn dus ook door middel van geplande keizersnedes ter wereld gekomen (ff voor de volledigheid: 6 april 1999 en 18 april 2000 .
Er is altijd aan mij gevraagd of ik de placenta wilde zien (nee, bedankt voor het aanbod) en ook heb ik foto's van iedere keizersnee (filmen kon jammer genoeg niet ivm een extra persoon in de ok).
Mijn litteken is helaas de laatste keer aan een kant iets strakker aangetrokken waardoor mijn buik nu iets scheef loopt, en het gevoel is nog steeds vooral onplezierig bij aanraking.
Het enige wat ik vervelend vond was dat ik 4 keer een hork van een anestestist heb getroffen (dezelfde dus iedere keer), die totaal geen idee had dat je nogal moeilijk je rug krom kan trekken als je een dikke buik hebt (en ik was megadik), en dat dat nog moeilijker is als je rug al zowat uit elkaar valt ivm bekkeninstabiliteit. Ik wil nu dus echt nooit meer een ruggeprik, maakt niet uit waarvoor.
Het grote voordeel: ik ben tijdens de laatste keizersnee meteen gesterriliseerd, dat bespaarde me een extra ingreep
Iedereen die overigens roept dat je:' toch maar een keizersnede hebt gehad' is niet wijs. Een keizersnede is een van de zwaarste buikoperaties (zegt mijn gynecoloog).

is ook ja, en zeker geen falen van je lichaam

9 maanden groeien met je kind, niks weegt op tegen die maanden ( na de operatie, want zo is t } dat t net ff niet goed met je gaat.

misschien off topic,
na deze topic kick hebben we t er thuis over gehad, man en zoons...
hebben we wat gemist? heb ik wat gemist?
zijn jullie minder mijn zoons? omdat ik onder de pannen was, en jullie later heb gezien?
bij de eerst was t om half 9 bevallen, 's avonds om 11 uur de eerst kennismaking, en borstvoeding
bij de 2e werd ik "wakker" met hechten, nachtmerry.
ook half 9 operatie Bartje ,
die ging helemaal de mist in,
maar dat helpt hier niemand, kindje heeft mijn narcose meegemaakt, en 2-3 dagen gekokhalsd
tegen half 11 had ik mijn zoon wel bij me.

eigenlijk dacht ik dat ik dat alles achter me gelaten had, niet dus.
ik voelde me gewoon bestolen toen ik uit de narcose kwam
lege buik, geen leven, pijn...waar is mijn kind?