Keizersnee-ervaringen

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 21:12 schreef Karin het volgende:

[..]

Dat had ik gevraagd, of ie meteen een stukkie buikvet ook weg wou halen. Mijn gyn kon er niet om lachen Hij was dan ook een in rotbui volgens mij.

---

quote:

---

Op vrijdag 20 juni 2003 15:12 schreef Rewimo het volgende:
Dat deden ze standaard vroeger, je kreeg dan een zogeheten sluitlaken om. Dat hielp om alles weer in zijn gewone vorm te krijgen. Mijn moeder (3 gewone bevallingen) heeft dat ook gehad.

---

Ook "gewoon" bevallen maar 7 dagen ingesnoerd geweest dag en nacht daarna alleen de nachten tot de 10 dagen voorbij waren. Mijn baarmoeder stond 9 vingers na de bevalling, 2 dagen er na nog maar 3 vingers.

Leek me juist erg lekker, na de ks zwabberde mijn buik toch al zo en dat gezwabber maakte het pijnlijker vond ik.

quote:

---

Op vrijdag 20 juni 2003 20:31 schreef Leah het volgende:
Ik had een sluitlaken gekocht voor na de bevalling, alleen weigerde de verpleging het ding om te doen

---

quote:

---

Op vrijdag 20 juni 2003 12:47 schreef Gia het volgende:

[..]Het prettige van een keizersnee is dat het kind er zo mooi uitziet. Geen punthoofd, niet rood en zo.
Mijn zoontje was net een pop, zo mooi, zo gaaf.

---

alleen bij de 2 e
om t grof te zeggen, ik werd opengesneden, en t klapte met alle zooi door de operatiekamer,
toen duurde t langer als normaal, en kreeg de baby ook iets van mijn volledige narcose binnen,
2 dagen heeft hij overgegeven,
maar alles is goed gekomen., lijkt mij wel
maf kind is t toch wel , en lief

Vlak na de operatie (de eerste 10 dagen zeg maar) had ik net een soort van "weeen" gevoel in de rug, het klopte en kwam dan langzaam omhoog en dan hield het weer op. Maar nu heb ik regelmatig last van een stijf gevoel in de onderrug, ik heb ook wel moeite met als ik een tijd gezeten heb weer rechtop te komen.

Of zouden dat de nog steeds zwakke buikspieren zijn?

Tevens nog een pluim voor jullie dapperheid! Dat geldt uiteraard ook voor mijn eigen lieve moeder. Dat is me wat, zo'n operatie. Zeker als dergelijke complicaties meespelen. Dat doet geen man jullie na, onthoud dat maar!

Ik ben trouwens wel benieuwd naar jouw 2e keizersnee-verhaal. Ook omdat jij zowel de geplande als de ongeplande keizersnee hebt meegemaakt en de verschillen kan aangeven.

_{Ik heb nog heel lang niet gehuppeld}

Volgens mij herstel je van een vaginale bevalling over het algemeen toch sneller.

Nu ik erover nadenk zou dat misschien ook wel door de HELLP gekomen kunnen zijn, dat zal ook zijn weerslag wel gehad hebben.

_{Mijn vriendin belde na de geboorte van Freek en zei; "Nou ja, je moet maar zo denken, je doos is nog heel." Mijn lachstuip was niet goed voor de wond....}

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 21:18 schreef Rewimo het volgende:

Dat zal zeker meegespeeld hebben. Ik heb er een vriendin aan verloren

---

Maar goed, ik zou een eventuele volgende keer niet direct voor een keizersnede kiezen, als ik de keus zou hebben.

Mijn kz was erg onverwachts. Ik zal in het kort mijn verhaal vertellen.
Snachts om 2 uur braken spontaan 2,5 week mijn vliezen. Daarvoor had ik nog helemaal geen weeen. maar na het breken van mijn vliezen begonnen de weeen.
Omdat ik niet zeker wist of Dave goed ingedaald was, hebben we toch maar de verloskundige gebeld. Zij was er binnen 5 minuten. en het bleek dat ik al 4cm had.
om 5 uur gingen we naar het ziekenhuis, dit niet omdat we daar wilden bevallen, maar omdat Dave een nierafwijking heeft. Hier waren we achter gekomen na het maken van een pretecho. Dat ik naar het ziekenhuis moest vond ik vreselijk. Ik wilde thuis bevallen. Maar achteraf ben ik toch blij dat ik al in het ziekenhuis was.

om 6 uur had ik al volledige ontsluiting en begon ik met persen. Maar al heel gauw gaf ik aan dat het niet ging lukken. Ik had ontzettende pijn in mijn buik, Maar de verloskundige (een ouwe tang) wilde daar niets van weten en zij dat ik min. 2 uur moest persen voor ze een arts er bij ging halen.
Die twee uur heb ik alleen maar op de klok gekeken en was ook erg blij dat de twee uren voorbij waren, maar nog geen arts. Na nogeens een half uur persen kwam er een co-arts kijken, en zij kon gelijk vertellen dat het een kz ging worden, omdat mijn bekkens veel te klein waren, dat hoofdje kon daar nooit door heen.

Dus op naar de ok. Om even voor half 10 is onze zoon op de wereld geholpen en had hij een grote bult op zijn kopje omdat hij vast had gezeten in mijn bekkens.

Dave werd even in de lucht aan mij laten zien en ging er toen gelijk vandoor met de artsen en mijn man (op mijn verzoek). Na de onderzoeken etc, kreeg ik Dave even op mijn borst en daarna ging hij naar de kraamafdeling en ik naar de uitslaapkamer. DIt vond ik het vreselijkste van alles. mijn man wist niet waar ik was en ik wist niet waar zij waren, na ruim 2 uur kwam ik ook op de kraamafdeling en in de kamer waren mijn schoonmoeder en mijn ouders al aanwezig. Gelukkig hadden zij hem nog niet vast gehouden. Want ik vond het helemaal niet leuk om te zien dat zij er al waren. en dat zij hem al beter hadden kunnen bewonderen dan ikzelf.

Na ruim een 8 dagen zijn wij eindelijk naar huis toegegaan. Dave moest namelijk aan de antibiotica etc ivm zijn nieren en ik kreeg hoge koorts.
Dave heeft twee dagen bij mij gelegen op de kamer en daarna moest hij naar de kinderafdeling. dit omdat hij niet wilde groeien en de gehaltes in zijn bloed en urine niet goed waren.
Maar gelukkig kon ik wel elk moment van de dag naar hem toe.

Door mijn verhaal vaak op te schrijven ben ik er een beetje overheen gekomen, maar ik denk er nog vaak aan.

Het lijkt me ook niet leuk als je uit de verkoeverkamer komt en de familie zit er al. Wij hadden afgesproken dat we eerst tijd met elkaar zouden nemen en dan kwam er pas familie bij. Zo is het ook gegaan en het was precies goed, want na zo'n 1,5 uur hadden we ook erg veel zin om de kleine te showen!

hoe dat zou zit met de rugpijn die ik nog heb zou ik wel eens willen weten, het kan inderdaad ook van de operatie zijn, en misschien ook wel van de nog slappe buikspieren.

Ik ben nog steeds van plan om onze tweede keizersnee-ervaring op te schrijven, maar wanneer weet ik niet. Het zal wel in een opwelling gebeuren net als mijn andere verhaal. Het is ook wel bijzonder als blijkt dat je verhaal bij andere mensen weer iets oproept.

Ik vind het erg leuk om de andere ervaringen te lezen, veel dingen zijn herkenbaar.
Soms roept het ook nieuwe vragen op. Waarom heb ik beide keren mijn baby in de verkoeverkamer niet bij me gehad, bedenk ik nu ik die foto van Karin met Bram gezien heb.

En ook vraag ik me af waarom ik geen placenta en navelstreng heb gezien, helemaal niks. Daarentegen zijn er vooral bij de eerste ks prachtige gedetaileerde foto's gemaakt door iemand die er gevoel voor had. Daar ben ik erg blij mee.

Ik denk toch wel graag aan beide ervaringen terug merk ik, aan hoe het allemaal ging. Vlak na de geboorte van Jennifer was ik teleurgesteld en boos op het ziekenhuis omdat ik twee weken overtijd was, de baby 9,5 pond en toen uiteindelijk na 48 uur weeen toch een ks kreeg.
Iedereen leek er ook van uit te gaan dat ik wel boos zou zijn.
Maar naarmate de weken verstreken ging ik steeds positiever denken.
Ze hebben echt hun best gedaan om de beste keuze's te maken voor mij en de baby.
Als ik 100 jaar geleden had geleefd of ergens in Roemenie ofzo dan had ik deze zwangerschap vast en zeker niet kunnen navertellen.