hoe ga je om met zo'n dag?
vond het zo'n vervelende dag, ben wel bij mijn moeder geweest maar kon ook niet echt 'troost' geven. Vond het ook niet gepast om bijv. een bloemetje mee te nemen.
voor degenen die dit ook hebben, hoe gaan jullie hier mee om?
)Trouwens denk aan de mooie tijden dat je met hem hebt mee gemaakt i.p.v de moeilijke en vraag je zelf eens af of je een leuk leven wilt zonder vader of een minder leuk leven ook zonder vader want hij is er gewoon niet meer en dat moet je accepteren of je het nou wilt of niet 
Succes verder!
Like trump...
quote:Chandler wat is dit nu weer voor idiote reactie, er staat toch nergens dat
Op 20 februari 2001 04:43 schreef Chandler het volgende:
Trouwens denk aan de mooie tijden dat je met hem hebt mee gemaakt i.p.v de moeilijke en vraag je zelf eens af of je een leuk leven wilt zonder vader of een minder leuk leven ook zonder vader want hij is er gewoon niet meer en dat moet je accepteren of je het nou wilt of niet
Succes verder!
Evert aan de moeilijke tijden denkt ipv de mooie tijden met zijn vader.
Zijn vader is net 2 maanden geleden overleden! Om dan ook
nog effe te eindigen met een totaal ongepaste smiley, belachelijk!
Sorry Evert ik wilde ook even daarop reageren. Om op jouw vraag terug te komen:
wellicht dat je aan je moeder zelf kunt vragen wat zij prettig vind.
Jij kunt wel denken dat een bloemetje ongepast is,
maar wie weet had je moeder dat misschien wel heel fijn gevonden.
Ik weet niet of er een graf is waar je naar toe kunt gaan,
maar misschien dat jullie samen daar een bloemetje of een mooi
lantarentje neer hadden kunnen zetten.
Zelf brand ik altijd een hele mooie kaars op 'speciale' dagen.
Ik weet niet of je hier wel wat mee kan, 't zijn maar een paar
ideetjes, maar iig antwoorden op jouw vraag. Liefs en sterkte!
So very hard to die
Thou knowest and I know not
So much the happier I
op de trouwdag van mijn ouders nam ik wel altijd een bloemetje voor mijn moeder mee en zei dan ook gefeliciteerd met jullie trouwdag. Ik ging dan ook met haar mee naar het kerkhof, kon ze zelf niet vanwege haar gezondheid, dan ging ik voor haar om ook daar een bloemetje neer te zetten. Mijn moeder heeft mijn vader 16 jaar overleefd dus ik heb veel trouwdagen met haar op deze manier "gevierd"; we hebben ook wel eens gebakjes gegeten want het was toch een feestdag!
Als een van je ouders overlijd is het vaak moeilijk om, behalve met je eigen verdriet, ook met het verdriet van je overgebleven ouder om te gaan. Mijn ervaring is om hier open over te zijn en idd te vragen van gos mam wat is onder deze omstandigheden voor jou fijn om te doen? Wat vind je wél prettig maar ook wat vind je niet prettig!
Ik wens je nog vele mooie jaren met je moeder toe!
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
Was wel een hele mooie dag, maar niet een echt vrolijke, kon ook niet anders, en is ook niet erg.
Het belangrijkste was dat we allemaal bij elkaar waren, en elkaar tot troost konden zijn.
Ik kan je niet veel advies geven hoe een trouwdag te vieren, maar wil je wel enorm veel sterkte toewensen, ik weet hoe hard je het in deze moeilijke tijd nodig hebt.
En ik weet het, eigenlijk overbodig te zeggen, maar koester de fijne herinneringen aan je vader, zo probeer ik deze tijd ook door te komen.
Nogmaals, sterkte joh.
Mijn vader is 2 jaar geleden overleden aan kanker en sindsdien heb ik op valentijnsdag (de trouwdag van mijn ouders) ook altijd moeite om mijn moeder te bellen. Ik weet dat ze op die dag nog altijd veel verdriet heeft en ik vind het zelf idd moeilijk om haar verdriet bij dat van mij erbij te nemen op zo'n dag. Ik zou proberen met haar erover te praten, maar dat kan best moelijk zijn, dus doe dat alleen als je er echt aan toe bent zelf. Sterkte!
Vandaag weten ze dat bij mij de traantjes hoog zitten.. vandaag 2 jaar geleden dat mijn moeder overleed.
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
quote:Lieve Hoekie, jij hoeft het verdriet van je moeder toch
Op 20 februari 2001 14:10 schreef Hoekie het volgende:
Ik vind dit zelf ook erg moeilijk.Mijn vader is 2 jaar geleden overleden aan kanker en sindsdien heb ik op valentijnsdag (de trouwdag van mijn ouders) ook altijd moeite om mijn moeder te bellen. Ik weet dat ze op die dag nog altijd veel verdriet heeft en ik vind het zelf idd moeilijk om haar verdriet bij dat van mij erbij te nemen op zo'n dag. Ik zou proberen met haar erover te praten, maar dat kan best moelijk zijn, dus doe dat alleen als je er echt aan toe bent zelf. Sterkte!
niet erbij te nemen? Dat kun je helemaal niet!
Het is helemaal niet de bedoeling dat je als een soort
van therapeut het rouwproces van je moeder gaat begeleiden ofzo.
Maar gewoon praten over fijne en mooie herinneringen.
Dat hoeft dus helemaal niet verdrietig te zijn, maar ook om te lachen.
En stel gewoon simpele vragen als wat zij nou fijn vindt.
Je kunt zo'n gesprek zelf de draai geven die je eraan wil geven hoor.
Ga niet van te voren bedenken hoe zwaar het wel niet wordt,
want dan wordt het het ook! Maar bedenk dat je er samen ook een mooie dag van kan maken.
So very hard to die
Thou knowest and I know not
So much the happier I
Het is vooral wat iemand zelf prettig vindt, als je niet zeker weet hoeveel behoefte je moeder heeft aan samenzijn op dagen als sterfdag, verjaardag en trouwdag kun je haar dat inderdaad misschien vragen. Maar ook waar je zelf behoefte aan hebt. Ik heb ervaren dat "wat gepast is" of "hoe het hoort" in zo'n situatie niet opgaat. Het gaat erom waar je als mens en familie op dat moment behoefte aan hebt.
Sterkte!
Veel sterkte!
Djeez is een literaire grootheid. Hij weet op een poëtische wijze zelfs de schoonheid in een kinderverkrachting bloot te leggen. Tuinbeeld kopen?
Ik weet dat dat vast wel een ongegronde angst is, maar de angst dat dat ooit gebeurd, en hij daarmee echt verdwenen is uit mijn leven.....
Ik voel me nu gewoon leeg. Er is een stukje van mijn ziel met hem gestorven.
Ik heb hier in huis altijd een foto van hem (samen met mijn moeder) staan, en enkele rouw kaarten die ik gekregen heb, en zorg dat er altijd een verse bos bloemen staat, en er altijd een kaars brandt. Zo probeer ik hem te eren en zijn herinnering levend te houden.
Maar het is zo moeilijk, en zo ontzettend zwaar. 
Mijn ouders waren vorige maand 40 jaar getrouwd. Ze zijn beiden nog vrij jong, 61, maar wel allebei hartpatient.
Mijn vader heeft ook nog onlangs prostaatkanker gehad, wat nu zo goed als weg is.
Als ik zo jullie verhalen lees, besef ik maar al te goed dat mijn ouders ook zomaar ineens kunnen wegvallen.
En ik zou niet weten hoe ik er dan mee om moet gaan. Ik hoop dat de tijd me dat zal leren, of anders mijn gevoel volgen.
Lijkt me idd erg moeilijk.
Ik wens jullie allen veel sterkte.
[Dit bericht is gewijzigd door Faat op 22-02-2001 13:30]
So very hard to die
Thou knowest and I know not
So much the happier I
En het is soms moeilijk om zijn stem nog voor me te halen.
Wel bepaalde typische uitspraken haal ik nog vaak op , vooral met mijn zus.
Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk al is het zo lang geleden.
En, om nog even ontopic te gaan, hun trouwdag zegt mij niet zo veel, destemeer zijn verjaardag..en zijn sterfdag...dan bel ik mijn moeder altijd, stuur altijd een toepasselijke kaart.
In het begin waren wij , de kinderen, ook vaak op die dag bij mijn moeder, maar dat is een beetje verwaterd.
Wel wordt ze dus altijd gebeld door ons.
Mijn vader is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden. Mijn broer en ik wonen allebij nog thuis (hij is 23 en ik 20), dat scheelt voor mijn moeder wel. We zijn dan op de, speciaal voor haar, moeilijke dagen wel bij haar. Mijn vader is niet begraven, zodat we nooit naar een graf kunnen, maar gecrenmeerd en uitgestrooid in zwitserland (wat hijzelf graag wou).
Om even tot een antwoord op de vraag te komen. Ik zelf vind die dagen niet moeilijker ofzo. Ik begrijp heel goed dat veel mensen zulke dagen moeilijk vinden, ik vind ze alleen moeilijker, doordat de sfeer in huis zo anders is.
Mag ik je uit de grond van mijn hart een advies geven, ga veel bij je ouders op bezoek of pak op zijn minst elke week ff de telefoon.
Ik ging dus niet zo vaak bij mijn ouders op bezoek, maar ben gelukkig 1 week voor zijn overlijden nog wel bij mijn ouders thuis geweest. Daar heb ik nu dus enorm veel steun aan.
Het gebeurde soms dat ik er 2 of 3 maanden niet kwam. Moet er echt niet aan denken dat na zo'n periode mijn vader overleden zou zijn.
Ik ben in het gelukkige bezit van een aantal LP's waarop mijn vader zingt samen met het koor (waar hij bijna 35 jaar op gezeten heeft).
Destijds hadden die opnames niet zoveel waarde voor me, maar toen we ze nu weer tegen kwamen bij het uitruimen van ons ouderlijk huis (mijn moeder werd verzorgt door mijn vader, en zit nu in een verzorgings huis) heb ik die LP's gelijk meegenomen, en heb ze op CD gezet.
Ik kan ze nog niet af luisteren, is allemaal nog te vers voor me, maar alleen al het feit dat ik ze in mijn platen kast heb staan, is enorm waardevol.
Maar ondanks dat, die angst blijft, tenslotte is iemand pas echt overleden als niemand hem meer herinnert.
Wat ik hier eigenlijk mee wil aangeven is dat je je vader nooit helemaal kwijt zult raken. Zijn dood verandert je leven en het zal nooit meer hetzelfde worden (auw!), maar helemaal verdwijnen uit je leven zal hij nooit.
En dit topic riep opnieuw die reactie op alleen en omdat ik langer dan 10 seconden moest nadenken over op welke dag hij nu ook al weer jarig was. 
Sterkte Evert.
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
Veel mensen hebben het over het bezoeken van het graf. Dat is iets wat weer niet gaat. Ik ben er zelf wel geweest, maar mijn moeder zegt het graf niets. Niet als plaats waar ze heengaat vanwege de herinnering. Dat heeft ze liever thuis, de plek waar ze hun hele leven samen gewoond hebben.
Voor de mensen die hun ouders nog hebben, bel ze, bezoek ze, voorkom een situatie dat ze er ineens niet meer zijn en jij je schuldig gaat voelen (heb ik gelukkig niet).
Ben nu wel over de trouwdag heen maar zie eigenlijk al weer als een berg op tegen de verjaardag van mijn moeder die binnenkort komt.
We zijn nu al een paar maanden elk weekend bezig om ons ouderlijk huis weer op te knappen (huurhuis, moet weer in originele staat en meer van dat soort nonsense)
Alleen al de meubels weg doen, kost al veel moeite, de eettafel waar je zo ontzettend vaak aan gezeten hebt, het stapelbed waarin wij groot geworden zijn, en al dat soort dingen.
Als je nog geen overleiden van een van je ouders meegemaakt hebt, heb je echt geen idee hoeveel steun en troost je kan vinden in dit soort topics.
Juist die kleine dingen betekenen heel erg veel. We hebben met z'n allen wel zitten huilen om een simpel kaartje wat we van onverwachte kant kregen.
Bedankt iedereen !!
quote:Wat je zegt, een blijk van medeleven doet je ongelooflijk goed. Heb nu ook geleerd wat dat richting anderen kan betekenen.
Op 24 februari 2001 17:05 schreef Sakura het volgende:Juist die kleine dingen betekenen heel erg veel. We hebben met z'n allen wel zitten huilen om een simpel kaartje wat we van onverwachte kant kregen.
Godzijdank heb ik het ouderlijk huis nog, is ook een vorm van troost dat je aan komt rijden en alle herinneringen blijft houden.
|
|
