Paul Weller #1

wat voor muziek maakt ie?

quote:

---

Op dinsdag 13 mei 2003 20:09 schreef Echoes het volgende:
wat voor muziek maakt ie?

---

Ketter.

The Jam was goed
The Style Council aardig
en toen ben ik hem een beetje uit het oog/oor verloren...

Nou ja, laat ik het maar toegeven, ik ben een groot fan.

Niet dat ik zijn carriere vanaf het begin heb gevolgd, maar in de loop der jaren heb ik heel wat van zijn werk verzameld. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik al fan was van The Jam, want behalve Going Underground en A town called Malice kende ik niks van hen. Inmiddels staat wel de box Direction Reaction Creation in de kast, en ben ik ook het wat onbekendere scherpe werk van dit trio gaan waarderen.

Pas in de jaren 80 viel hij me op met zijn nieuwe band The Style Council (die hij oprichtte met toetsenist Mick Talbot, voorheen Dexy's Midnight Runners). Walls come tumbling down en Shout to the top werden zelfs kleine hits in Nederland, vooral gedraaid door de Vara. My favourite shop is nog steeds één van mijn favoriete albums. Weller trouwde in die tijd ook met achtergrondzangeres/bandlid Dee Cee Lee (die zelf met See the day nog een hit scoorde in the UK).

In '89 draaide Paul Weller eigenhandig The Style Council de nek om toen hij weigerde om een platencontract te tekenen. Pas drie jaar later kwam zijn eerste solo-cd uit. Zijn beste cd is zonder twijfel Stanley Road, met het briljante The Changingman als openingsnummer.

quote:

---

Op dinsdag 13 mei 2003 21:22 schreef MuadDib het volgende:
The Jam was goed
The Style Council aardig
en toen ben ik hem een beetje uit het oog/oor verloren...

---

Het overbekende "Stanley Road" is iig een goed album. Op zich niet echt helemaal mijn ding maar wel prettig luisteren

Ik heb hem vorig jaar live gezien op Beach Rock in Oostende. Voor die tijd was Weller's muziek altijd een beetje chillout-loom-op-de-bank-achtergrond-muziek voor me.

Ik weet nu dat dit betekent dat ik nooit de juiste Weller-muziek in handen heb gehad, want mooi dat ik vorig jaar mijn voeten niet stil kon houden! Als de kans zich voordoet, zeer zeker naar één van zijn concerten gaan....

quote:

---

Op dinsdag 13 mei 2003 20:12 schreef dwerg het volgende:

[..]

Ketter.

---

wat voor muziek is dat?

Wild Wood

'You do something to me' is een prachtnummer, weet alleen niet op welk album dat staat. Was hier toch een klein hitje.

quote:

---

Op donderdag 15 mei 2003 12:44 schreef the-O het volgende:
'You do something to me' is een prachtnummer, weet alleen niet op welk album dat staat. Was hier toch een klein hitje.

---

Isookschitterend!

Gaat dat allen zien, Paul Weller is in aantocht:

Maandag 17 november 2003
Pepsi Stage - Amsterdam Zuidoost
Entree: 27,00 (exclusief servicekosten)
Aanvang: 20.00 uur

Mocht ik voor die tijd de staatsloterij winnen, dan ben ik zeker van de partij...

We zijn inmiddels een jaar verder, en dus komt Weller weer naar Nederland.

25 oktober, Vredenburg, Utrecht.

Klik hier voor kaarten. 30 Euro per kaartje, maximaal 20 kaarten per persoon. Zoveel Paul Weller fans ken ik niet eens.

ken eigenlijk weinig van 'm, behalve 'Wild wood' en 'you do something to me'...allebei schitterend

welke cd is aan te raden?

quote:

Op vrijdag 9 juli 2004 12:47 schreef PogueMahone het volgende:
Stanley Road is wel een leuke om mee te beginnen denk ik

thanx...

Jawel, Ik heb kaartjes!!

Verheug me er nu al op!!

Ik wil ook zoooo graag! En ik geloof/hoop dat ik bijna iemand zo ver heb dat hij mee gaat. Ik sta hier kennelijk een beetje alleen in mijn Paul Weller-liefde...

Fantastisch optreden!!!

27 nummers in bijna 2 uur.

Varierend van nummers zijn laatste cover CD "studio 150" tot en met nummers van The Jam ( Town Called Malice) en the Style Counsil ( Shout to theTop!!!)

Behalve hij en zijn band totaal 5 personen, waren er ook nog een brass section van 4 personen.

Tegen het einde van het concert kwam Candy Dulfer ook nog een stukje meeblazen!!

Degene die hadden willen gaan maar niet geweest zijn hebben zekker wat gemist, de rest trouwens ook!!

Een vriend van me heeft gisteren ook ontzettend genoten

En 7 november is de Modfather te zien in het programma van Jools Holland (BBC 2; 0:35 uur). Zijn vorige optreden in 'Later' sloot hij af met 'Malice'.

Afgezegd vanwege een zere keel.

Maar gisteravond zond 'Rockpalast' een 60 minuten durend festivalconcert uit dat op 6 augustus werd opgenomen; veel nummers uit de periode 1993-1996 plus My Everchanging Moods.

Gelezen op teletekst; Paul is in het ziekenhuis opgenomen met een chronische keelontsteking en heeft al diverse concerten in Engeland en Ierland moeten afzeggen. Aanstaande maandag verschijnt zijn Children In Need-single Thinking Of You.

Studio 150 vind ik verrassend lekker klinken. Toch jammer dat ik zijn concert gemist heb.

Van de Kerstman (of eigenlijk van zijn knappe roodharige nichtje) heb ik Fly on the wall gekregen. Een 3 cd-box ding met B-kantjes en ander nooit op cd uitgebracht spul. Vooral de derde cd is het beluisteren meer dan waard. Deze heet Buttons down en is een soort voorloper van Studio 150, met coverversies van nummers als I'd rather go blind, Instant karma en Feelin' allright.

_{Allmusic vindt het ook een goede cd.}

Binnenkort een vertaald artikel over 's mans laatste dagen met de Jam dat het verdiend om geplaatst te worden. Vanwege de lengte zal ik het in blokjes plaatsen.

The Jam is inderdaad geweldig!
Style Council ook bij vlagen.
Van zijn solo werk ken ik eigenlijk alleen de eerste twee albums

'Wild wood' en 'you do something to me' staan me het best bij, ik heb de rest wel gehoord maar het doet me vrij weinig. Ik vind over het algemeen de nummers vrij veel op elkaar lijken en met name het gitaarspel veel van hetzelfde.

HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 1
Bron: MOJO
Tekst: Paul Gilbert

11 DECEMBER 1982: BRIGHTON CONFERENCE CENTRE
Half tien 's avonds, de drie leden van The Jam verlaten hun kleedkamer; knikkend naar familie en vrienden begeven zij zich richting de volgepakte zaal. In het donker wachten ze tot de zaallichten uitgaan terwijl er een oorverdovend gekrijs uitbreekt. Voor tweederde van de band, Bruce Foxton en Rick Buckler, is dit een zwaar mokent dat nog jaren zal nawerken, maar voor de zanger van The Jam kan het niet snel genoeg voorbij zijn. Na zes albums en honderden concerten valt vanavond dan eindelijk het doek.
De avond tevoren gaf de band in Guildford een spetterend concert waarbij, met hart en ziel, hits en B-kantjes uit de begintijd werden gespeeld. In Brighton is de sfeer echter om te snijden en dat bleef niet zonder gevolgen. Vlak voor het einde probeerde Foxton de relschoppers tot bedaren te brengen terwijl een zichtbaar verveelde Weller zich terugtrok op de drumverhoging en een sigaret opstak.
Tony Fletcher (wiens band Apocalypse in het voorprogramma stond): "Na afloop kwam hij (Weller) naar onze kleedkamer, in plaats van naar de zijne, om te vragen of ons optreden naar wens was verlopen en of we hier (in Brighton) zouden overnachten. Wij hadden zoiets van 'maar Paul, dit is het afscheidsconcert van The Jam' en hij had zoiets van 'nou en ?' Dat hij er zo gewoon onder bleef, ongelooflijk."
Paolo Hewitt (biograaf en jeugdvriend van Weller): "Ik ging terug naar het hotel en Paul zei Het is voorbij, godzijdank', hij straalde dat ook uit."
Het publiek was het daar niet mee eens getuige de flessen die naar het podium werden gegooid; net als vele niet-fans konden ze maar niet begrijpen waarom Weller The Jam op het toppunt van hun roem had opgeheven. Ten tijde van de afscheidstournee scoorde de belangrijkste rockband van Engeland een nr.1 -hit (Beat Surrender) en een nr.2-album (de live-verzamelaar 'Dig The New Breed') terwijl twaalf heruitgebrachte singles opnieuw de hitlijsten binnenkwamen.
Bruce Foxton: "Het was zwaar, na de optredens kwamen er fans op ons af die wilden weten waarom we ermee stopten. Ik moest ze het antwoord schuldig blijven."
Rick Buckler: "Zelfs nadat het voorbij was vroegen we ons af of Paul op z'n beslissing terug zou komen, dat als alles goed zou gaan hij er misschien nog eens over na zou denken. We konden maar niet geloven dat het menens was, hij heeft ons echt overvallen."
Maar Weller hield voet bij stuk, een week na het afscheid in Brighton was er in de hoofdstedelijke kroeg Fulham Greyhound de jaarlijkse Kerstborrel waar volgens A&R-manager Dennis Mundane "een grafstemming" heerste. "Ieder had z'n eigen plekje en men sprak nauwelijks met elkaar."
Daarna zijn Weller, Foxton en Buckler nooit meer samen gezien.

In deel 2 ontmoet Paul een oude liefde.

HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 2
Toen The Jam in november 1981 de studio indook om het album 'The Gift' op te nemen zat iedereen vol goede moed. Na het enorme succes van de psychedelisch getinte voorganger 'Sound Affects' (1980) zocht de band met veel moeite naar een nieuwe richting totdat Paul weer op dreef kwam door nummers te schrijven als Ghosts, Precious en de Motown-pastiche A Town Called Malice. En dat Paul McCartney in de studio daarnaast aan het opnemen was kwam de positieve vibraties ook ten goede (de twee naamgenoten gingen zelfs op de foto: J_TM).
Rick Buckler: "Het was een fantastische studio, heel leuk om in op te nemen. We waren goed ingespeeld en we hadden er zin in."
Maar naarmate de sessies vorderden begon Weller steeds meer te twijfelen, hij was er zich pijnlijk van bewust dat The Jam terrein dreigde te verliezen aan Britfunkers en New Romantics die gedurende de zomer de hitlijsten domineerden.
Paolo Hewitt: "Paul was helemaal weg van die Britfunk-explosie; Chant No. 1 van Spandau Ballet vond hij leuk en Precious arrangeerde hij naar het voorbeeld van (Papa's Got A Brand New) Pigbag. Doordat we funk- en (Northern) soul-avonden bezochten kwam Paul opnieuw in aanraking met de muziek waar hij vroeger zo dol op was. Rock interesseerde hem niet meer."
Op 12 december werden de sessies onderbroken voor twee benefietconcerten in Noord-Londen; tijdens de toegift speelde de band coverversies van Big Bird (Eddie Floyd) en Give Me Just A Little More Time (Chairmen Of The Board).
Paolo Hewitt: "Weller vroeg The Questions en Bananarama om het voorprogramma te verzorgen, maar ze werden al uitgejoeld voordat ze ook maar een noot hadden gezongen. Dat ge-'Wij willen The Jam, wij willen The Jam!' schoot Paul in het verkeerde keelgat, zijn boodschap, 'Wees jezelf', leek totaal niet besteed aan de macho-fans."

In deel 3 voegt Paul de daad bij het woord.

HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 3

Tony Fletcher: "Weller voelde zich overduidelijk bekneld door het keurslijf van The Jam. Hij wilde nieuwe wegen inslaan maar die bekrompen fans pikten dat niet".
En dat waren niet alleen muzikale wegen; zo stichtte hij in 1980 een uitgeverij voor poezie (Riot Stories), een sublabel voor nieuw talent (Respond) en een grotendeels zelfgefinancierd tijdschrift (Jamming!) dat aan de handen van (tienerjournalist) Tony Fletcher werd toevertrouwd.
"Volgens Paul hadden alle punks hun idealen verraden, en nu The Jam nr. 1-hits scoorden en geld verdienden wilde hij iets terugdoen. Paul was meelevend en sociaal, maar tegelijkertijd had hij er totaal geen benul van wat een dagelijkse overlevingsstrijd inhoudt. Hij zou eens moeten weten onder wat voor omstandigheden ik m'n werk heb gedaan."
Tijdens de (o zo gehate) Kerstvakantie schreef Weller meer nummers voor 'The Gift', zoals het Calypso-deuntje The Planner's Dream Goes Wrong, de pianoballade Carnation en de soulslijper Running On The Spot. Ondertussen kwam hij steeds meer onder druk te staan en dat kwam de onderlinge sfeer niet ten goede.
Paul Weller: "Ik weet nog dat Rick tegen de producer (Pete Wilson) zei 'Dit kan ik niet drummen', wat ik heel bekrompen van hem vond. Het is juist de bedoeling dat je het LEERT drummen. Er was teveel spanning, vooral met Rick. En maar zeuren, zeuren, zeuren; wij allemaal trouwens, we waren de grootste zeurpieten ter wereld."
Rick Buckler: "Wanneer je met iers bezig bent is er altijd spanning en als songschrijver stond Paul het zwaarst onder druk. Altijd vroeg hij zichzelf af of het wel goed genoeg was."
Tony Fletcher: "Dat spreekbuis-van-een-generatie-zijn begon hij als een loden last te ervaren; alles wat hij zei werd door de pers driemaal uitvergroot."
Paolo Hewitt: "Ik weet nog dat hij er schoon genoeg van had om voortdurend in de gaten te worden gehouden; hij is zelfs een paar keer van adres veranderd omdat iemand z'n vuilniszakken doorzocht. Hij was daar niet bepaald blij mee."

In deel 4: drie mannen en een fles.

quote:

Op donderdag 12 mei 2005 20:42 schreef Tranceptor het volgende:
'Wild wood' en 'you do something to me' staan me het best bij,

Same here... De man heeft bij tijd en wijlen een beste portie soul, en dat mag ik wel

HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 4

Uiteindelijk verscheen 'The Gift' op 12 maart 1982 om een week later vanuit het niets op een in de albumlijsten te komen. Maar toch was Weller niet tevreden met de manier waarop rock en soul met sociale vraagstukken waren vermengd.
Dennis Mundane: "'The Gift' was niet het meesterwerk dat hij hoopte dat het zou worden en dus besloot hij om er maar mee te stoppen en wat anders te gaan doen. Het was ook de enige optie, lijkt mij".
Paul Weller: "Ik wilde er een up-tempo-album van maken in de stijl van het titelnummer. maar A Town Called Malice, Ghosts en Carnations zijn wel te pruimen."
Ter promotie van het album ging The Jam, bijgestaan door blazers Steve Nichol en Keith Thomas en organist Jimmy Telford, op een 60 data tellende wereldtournee. Eind april werd Nederland aangedaan met twee concerten, een in Arnhem (waar een fan-interview voor Hitkrant werd afgenomen) en een in een uitverkocht Paradiso.
Om gezondheidsredenen was Paul gestopt met drinken waardoor de tweedeling in de band zichtbaar werd.
"Vier jaar lang heb ik niet gedronken en dat was mijn saaiste periode ooit."
Tony Fletcher: "Alleen door te drinken kon Paul van alle roem genieten terwijl hij in nuchtere toestand de boel scherp kon overzien. Tijdens de tournee gebeurde het regelmatig dat Rick en Bruce, in tegenstelling tot Paul, straalbezopen waren en dat dat voor wrijving zorgde. Ze waren een keer aan het opnemen in Maison Rouge (Fulham) en namen een drankje uit de tap die Dennis Mundane had geinstalleerd. Het was net uit met m'n vriendin, van wie ik veel heb gehouden, en Bruce zat me voortdurend te stangen met al die borrels achter z'n kiezen. Paul ontvlamde in woede en zei dat ie z'n bek moest houden. Ik voelde dat hij het niet zomaar voor me op nam, er was veel meer aan de hand."

In deel 5: Paul is geen liedjesfabriek.

Mooi verhaal J_TM !

Ik ga dit even in de gaten houden; Paul Weller is top!

Ik had al een tijd de Jam-box en ik heb onlangs de Style Council-box ook gekocht, alhoewel die me wel een beetje tegenvalt (ik heb het gewoon niet zo op de muziek van The Style Council).

Ik heb trouwens ook nog een site over The Jam opgezet. KLIK!

quote:

Op zaterdag 21 mei 2005 10:34 schreef PogueMahone het volgende:
die jam-box heb ik ook

overigens las ik ergens dat er een deluxe-editie + dvd van Stanley Road uitkomt dit jaar

Ja, Paulus is erg actief op de DVD-markt.

Die box van The Jam is echt .

HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 5

Eenmaal aangekomen in Japan (via een reeks Noord-Amerikaanse optredens) kon Paul z'n frustraties niet langer de baas; tijdens het concert in de Seinekan Hall in Tokyo smeet hij zijn gitaar stuk en liep vlak voor het einde weg. Bruce zag dit als een teken "dat we aan een pauze toe waren na zes jaar hard werken".
Paolo Hewitt versloeg de tournee voor Melody Maker; Bruce vertelde hem dat, terwijl hij Kerst vierde, Paul aan een stuk door teksten schreef. Terug in Engeland bleek het onderwerp van lof niet blij te zijn met deze uitlatingen.
"Hij ontplofte zowat; 'Hoezo liedjes schrijven aan de lopende band ?'"
Paul Weller: "Natuurlijk was ik daar pissig over, alsof ik met gemak een paar liedjes uit m'n mouw schud. Het was net zo aanstootgevend als wat Rick zei over dat drummen."
De opname van een nieuwe single, de soulvolle ballad The Bitterest Pill, bracht geen verandering in de situatie; het gerucht wil dat Paul hier zelf achter het drumstel kroop. Daarna ging hij met zijn vriendin Gill (Price) op vakantie naar Italie (Napels en Rome) om via Parijs per Orient Expres huiswaarts te keren.

In deel 6: wie werden er als eerste Ingelicht.

Die Box, is dat gewoon een samenvoeging van de 6 albums, of zit daar nog wat extra's bij?

quote:

Op zaterdag 21 mei 2005 20:21 schreef cafca het volgende:
Die Box, is dat gewoon een samenvoeging van de 6 albums, of zit daar nog wat extra's bij?

Dat is alles (albums, singles, b-kanten), behalve de live-tracks.

Kijk even hier, dan heb je een overzicht van wat er ongeveer allemaal op de markt is.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2005 21:26 schreef belsen het volgende:

[..]

Dat is alles (albums, singles, b-kanten), behalve de live-tracks.

Kijk even hier, dan heb je een overzicht van wat er ongeveer allemaal op de markt is.

Leuke site!

De originele albums ken ik wel, alleen wat er precies op die box staat kan ik niet vinden op je site, of kijk ik er nu gruwelijk langs
Maar dat zijn dus alle officiele albums + singels/ b-sides?
Klinkt goed, ik heb het meeste op vinyl, heb op CD alleen een (illegale) verzamelaar

quote:

Op zaterdag 21 mei 2005 21:40 schreef cafca het volgende:

[..]

Leuke site!

De originele albums ken ik wel, alleen wat er precies op die box staat kan ik niet vinden op je site, of kijk ik er nu gruwelijk langs
Maar dat zijn dus alle officiele albums + singels/ b-sides?
Klinkt goed, ik heb het meeste op vinyl, heb op CD alleen een (illegale) verzamelaar

Inderdaad: alle studio-opnames (dus ook nonalbum singles en b-kanten) en nog een bonusdisc met onuitgebracht materiaal. Als je Extras dan ook nog hebt, dan heb je alle studio-opnamen.

Cool! zal es kijken of ik em ergens kan bestellen

quote:

Op zaterdag 21 mei 2005 21:46 schreef cafca het volgende:
Cool! zal es kijken of ik em ergens kan bestellen

Wel ongeveer 60 euro...

_{Maar dan heb je ook wel iets, moet ik toegeven: 5 ceedees en een boekwerk en al het reguliere studiowerk in één}
^{klap compleet. Ik heb zelf onlangs ook de vergelijkbare Style Council box gekocht...}