Ikzelf heb dus 3 jaar in de hulpverlening rond gelopen. Omdat ik ff in een diepe put zat. Nu ben ik dus eruit. Ik kom er bijna niet meer omdat ik nu zover ben gekomen dat ik het niet meer nodig heb.
Vele gesprekken gehad daar. En ik ben erachter gekomen dat het van twee kanten moet komen. Is soms moeilijk, als je echt in de put zit en te maken hebt met depressie dan stel je je al snel te afhankelijk op. En echt goed praten lukt dan niet omdat ik in ieder geval was vast geroest.
De hulpverlening kon toen ook weinig doen, behalve anti- depressiva voorschrijven. Ze deden toen wel hun best om woorden los te krijgen om de reden te achterhalen van de depressie maar ik wist nooit goed wat er nu precies dwars zat. En ook zij konden niet in mij kijken.
De vraag is dan, is de hulpverlening dan niet kundig genoeg om woorden los te peuteren of was ik het op dat moment helemaal zelf schuld.
Een psycholoog heb ik bewust niet gekozen. Omdat ik niet wilde dat iemand op mij ging experimenteren met zijn eigen gedachtes en denkwijzes.
Ook in feedback is de discussie gaande of je hier in R&P doktertje mag spelen. Ikzelf denk dat de meeste psychologen ook maar wat experimenteren met de mensen. ( dan heb ik het niet over psychiaters en andere hulpverleners maar met name de wazige psychologen met allerlei eigen ontwikkelde theorien)
Mijn vraag is dus nu :"Wat zijn jullie positieve en negatieve ervaringen in de hulpverlening".
Ook ben ik benieuwd wat jullie ervaringen zijn met de echte psychologen. Want op dat gebied weet ik bar weinig.
Danny
ps. Ik schaam me dus niet dat ik een hele tijd hulp nodig heb gehad. Ook omdat ik om me heen genoeg mensen zie die ook wel eens een bezoekje kunnen brengen aan iemand waar ze mee kunnen praten.
Soms is het niet mogelijk om al je problemen zelf op te lossen. En daarvoor hoef je je als mens niet te schamen is mijn idee.
Als je maanden lang erge hoofdpijn hebt dan blijf je ook niet ermee rondlopen en ga je naar de dokter 
[Dit bericht is gewijzigd door Levensgenieter op 02-05-2003 14:26]
Ik heb dus ook in de hulpverlening gezeten en momenteel gaat het goed met me .
Ik heb eerst vroeger veel inviduele gesprekken gehad maar dat lukte niet zo erg en ze wisten toen niet wat er precies met me aan de hand was.
Op een gegeven moment bleef ik problemen hebben en toen kwam een kennis van mijn moeder aan met adhd en hebben ons daarin verdiept en onderzoek ingesteld om te weten te komen wat er allemaal was.
Maanden lang veel gegraven en uiteindelijk de diagnose, bleek dus een mengeling te zijn van Borderline en add, omdat ik in die tijd ook was begonnen met krassen , besloten ze voor me dat ik meer aan dagtherapie zou hebben en ben dus naar de dagtherapie in Purmerend geweest.
Ik heb daar vijf dagen in de week gezeten en juist de contacten in de groep heb ik veel aan gehad omdat het vaak vergelijkbaar was en goede adviezen kreeg.
De hulpverleners waren ook wel goed maar ik wilde het toch het meeste zelf doen.
Nu ben ik ongeveer een half jaar uit de therapie en moet toch zeggen dat ik er veel aan heb gehad.
Ik breng nu in praktijk wat ik daar geleerd heb, verder heb ik nog wel wat contacten van uit de therapie tijd maar ook niet te veel meer want ik wil niet te veel in therapiecontacten blijven hangen en nu ook wat gezondere mensen ontmoeten .
Verder heb ik nog eens in de zoveel tijd gesprekken met Riagg maar dat loopt ook prima.
Het is wel een raar idee dat ik nu juist uit de groep ben , dat het een veel onwerkelijker idee is , kan me niet meer voorstellen dat ik er dagelijks zat maar denk ook dat het goed is .
Voor mij is het denk ik alleen maar een pluspunt geweest dat ik het gedaan heb doorgezet heb en het afgerond heb.
En nu verder is het nieuwe tijden nieuwe kansen.
Ik vind het echt goed als mensen hulp durven te zoeken... Ik denk dat R&P ook hulp kan zijn voor mensen... Mensen die je niet kent waar je je verhaal kwijt kunt... En ze geven je adviesen .. Kan hulpzaam zijn...
Ik heb goeie ervaring met hulpverlener iig! Anders was ik op deze leeftijd geestelijk niet zo sterk geweest!
quote:Zoals een maatschappelijkwerkster
Op vrijdag 2 mei 2003 22:19 schreef Lotjeb het volgende:
even kort samengevat mijn mening:Psychiaters weten veel van medicatie, maar praten kan je beter met psychologen doen, die zijn over het algemeen wat "menselijker"
Daarnaast ben ik tijdens mijn studententijd een jaar lang wekelijks naar een dame geweest bij het RIAGG, die zelf overspannen en enorm onzeker was en het enige wat ik daar dus eigenlijk deed was in mijn oneindige goedheid mijn uiterste best doen om haar het gevoel te geven dat ze echt niet zo'n slechte therapeute was als ze zelf dacht. Heel lief van mij enzo, maar eigenlijk was ze natuurlijk waardeloos. Toen ik na een jaar dan toch tot de conclusie kwam dat ik er zelf niet zoveel mee opschoot als ik door bleef gaan met voor haar de therapeut te spelen in plaats van andersom, en dus wilde overstappen naar een ander, bleek dat oneindig moeilijk in de stugge RIAGG-bureaucratie. Ik was nu eenmaal toegewezen aan deze dame, en om een andere weg in te slaan zou ik eerst weer een nieuwe intake moeten en een heel traject doorlopen dat ik allang doorlopen had. Ik had inmiddels al een jaar weggegooid aan dat mens en had geen zin om WEER tijd en energie te investeren in niks, en ben daar dus gekapt.
Nu ben ik er inmiddels van overtuigd dat ik toch wel baat zou kunnen hebben bij iets van therapie, MAAR DAN DUS WEL GRAAG IETS DEUGDELIJKS. Ik heb van een collega een telefoonnummer gekregen van een praktijk waar hij zelf goede ervaringen mee heeft, dus we gaan in godsnaam de gok maar weer nemen. Als dit nu weer een of andere incompetente persoon blijkt geef ik het echt op! Maar ik heb op zich wel goede hoop, omdat ze daar de groepstherapie bijvoorbeeld altijd met zijn tweeen doen, dus van die taferelen zoals boven beschreven zullen niet gauw voorkomen.
Ander probleem vind ik: hoe vind je de weg in hulpverlenersland? Als jij je afvraagt wat voor jou de juiste therapie zou zijn (psychotherapie, rationeel emotieve, groepstherapie, van die aanrakings-dingen...) met wie kun je dat dan overleggen? Mijn huisarts heeft nergens tijd voor en weet natuurlijk ook niet alles van wat er allemaal is op die gebieden, ga je naar een kleinere praktijk dan zullen ze je misschien juist die vormen van therapie aanraden die ze zelf aanbieden, niet eens per se omdat ze clienten willen binnenhalen maar ook gewoon omdat ze van andere vormen minder verstand hebben. Het RIAGG is groter en veelzijdiger, maar ook enorm bureaucratisch en, afgaand op mijn eigen ervaring en die van anderen, hebben ze VEEL incompetente mensen in dienst.
Dat vind ik echt vervelend, dat er geen deskundig overkoepelend gebeuren is waar je dit soort dingen kunt overleggen. Je moet dus zelf maar wat rondvragen bij vrienden en collega's, en dan min of meer op goed geluk je ergens aanmelden, en hopen dat het wat wordt. Niet handig!
quote:
Op zondag 4 mei 2003 21:28 schreef Fogerty het volgende:
van die aanrakings-dingen
Je hebt idd gelijk dat het moeilijk is om de weg te vinden in de hulpverlening.
Ik heb toen ik een jaar of 20 was een tijdje een maatschappelijk werker gehad die zichzelf erg graag hoorde praten.
Hielp dus niet echt.
Rond mijn 30e kwam ik voor de intake bij een onzekere dame, die mij na 4x doorstuurde naar een therapeut die continu naar mijn borsten staarde. hij dacht dat lichaamswerk wel wat voor mij was...
Yeah right.
Daarna een therapeut die mij vooral liet analyseren. Dat lukte prima, maar daar had ik hem eigenlijk niet bij nodig. Om het cognitieve aan te vullen met wat meer gevoelsmatig werk, stelde hij voor om ernaast haptotherapie te doen. Was op zich wel oke, maar beetje los zand. Wat mij toen wel erg duidelijk werd, was dat ik totaal geen contact had met mijn lijf/gevoel.
Daarna heb ik me vrijwillig 3 maaden laten opnemen in een psychotherapeutisch centrum.
Nou, hèhè, eindelijk hulp op maat. Ik deed enorm veel inzichten op over mijzelf, en allerlei patronen die ik had opgebouwd. Na drie maanden was ik weer thuis. Met heel veel rationele kennis over mijzelf en mijn functioneren, maar ik wist me met mijn (in therapie opengebroken) gevoelsleven geen raad.
Uiteindelijk ben ik bij een therapeute beland die echt geweldig is. Zij is haptotherapeute/counseler. Niet alleen maar praten, vooral heel veel voelen. In mijzelf. En linken leggen met mijn ratio. Ik kan het niet goed uitleggen. Wat ik wel weet, is dat zij een ommekeer in mijn leven in gang heeft gezet. Ik ga bijna afscheid van haar nemen.
Waarom ik dit allemaal vertel?
Wellicht om te laten zien dat het écht heel erg de moeite kan zijn om te blijven zoeken naar de juiste vorm van hulp.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Mee eens. Ik heb zelf, niet persoonlijk, mogen ondervinden wat voor een chaos het in de hulpverlening kan zijn. Ik denk dat een groot deel van het probleem veroorzaakt wordt door de diversiteit van de mentale problemen waarmee mensen kunnen worstelen en de complexiteit van de oplossingen. Als daar eenduidigheid in was dan zou de hulpverlening an sich ook veel eenvoudiger georganiseerd zijn maar zoals de zaken er nu voor staan lijkt me dat erg moeilijk.
Op zondag 4 mei 2003 21:28 schreef Fogerty het volgende:
Dat vind ik echt vervelend, dat er geen deskundig overkoepelend gebeuren is waar je dit soort dingen kunt overleggen. Je moet dus zelf maar wat rondvragen bij vrienden en collega's, en dan min of meer op goed geluk je ergens aanmelden, en hopen dat het wat wordt. Niet handig!
Het is niet de oplossing maar het is soms zelfs raadzaam om door verschillende doktoren, psychiaters, psychologen, hulpverleners een diagnose te laten stellen en je dan zelf in de materie te verdiepen om tot een soort van strategie te komen.....
(klinkt een beetje erg omslachtig maar soms is het wel de moeite waard en soms zelfs noodzakelijk...helaas)
Waarom ik dit vertel: ik ben zelf sinds juni 2002 werkend als orthopedagoog (eigenlijk vrijwel hetzelfde werk als psycholoog, maar met andere 'invalshoek') en sinds 2 maanden bij het Riagg (waar ik ook stage heb gelopen). Ik las het één en ander over ontevredenheid van hulpverleners. Ik kan me dat voorstellen. Soms klikt het gewoon niet met de hulpverlener. Je gaat toch best wel een persoonlijke band met zo iemand aan en dan moet het wel werken natuurlijk. Ik zelf werk met kinderen, doe mijn uiterste best in mijn werk, maar zie ook hulpverleners rondlopen bij wie ik niet graag mijn problemen zou willen uitstorten. Dit is natuurlijk altijd aan te geven: wisselen van hulpverlener is mogelijk. Bij het Riagg kom je overigens vrijwel altijd door middel van verwijzing van de huisarts. Riagg kan je doorverwijzen of zelf een vorm van hulp aanbieden. Daarnaast is het natuurlijk ook mogelijk om zelf hulp te zoeken, bijvoorbeeld bij een particuliere psycholoog.
Tja, wat kan ik verder nog zeggen. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je problemen aan iemand te vertellen die je nauwelijks kent. Maar ik probeer in mijn werk een zo'n helder mogelijk beeld van iemand te vormen om zo goed mogelijk te kunnen helpen. En dan heb ik wel alle belangrijke informatie nodig natuurlijk. Het is voor mij belangrijk dat de ander bereid is zelf ook te willen werken. Merk ik dat dit absoluut niet het geval is, dan is het moeilijk om iemand te helpen. Dan is het verstandiger om iemand te vertellen dat ze altijd bij me terug kunnen komen als ze anders tegen de situatie aankijken.
Maar wat is het dan dat ik bij deze psycholoog het gevoel heb dat hij goed is? Nou, ik heb in een vroegere tijd (toen ik rond de 18/19 was) een tijd bij het Riagg gezeten en daar kwam ik een psycholoog tegen die mij redelijk in het diepe gooide. Voor mijn gevoel vroeg hij naar zaken die totaal geen relevantie hadden voor de problemen die ik ervaarde. In eerste instantie had ik na zo'n gesprek 1 of 2 dagen wat respijt waarin ik mijzelf even beter voelde, maar gaandeweg hielpen die gesprekken niet meer en een gevoel van vordering had ik al helemaal niet meer. De goede man van het Riagg stelde dan maar voor aan groepstherapie te gaan doen. Maar op dat moment schaamde ik mij nog heel erg voor het feit dat ik problemen had waar ik met moeite al tegen een psycholoog durfde te praten, laat staan "brothers in misery". Dat heb ik dan ook af laten ketsen en na verloop van tijd ben ik ook maar helemaal niet meer naar die afspraken gegaan.
Maar de tijd ging verder en dankzij Internet (leve de anonimiteit) heb ik veel van mijn duistere kanten kunnen bespreken met mensen zonder dat ik daarbij bang hoefde te zijn waardigheid te verliezen. Ik heb mijzelf beter leren kennen en ik heb leren praten over onderwerpen waar ik in mijn puberteit echt niet over durfde te praten. Daarmee waren de problemen niet weg maar ik heb als het ware een begin gemaakt om constructief met een psycholoog te kunnen praten omdat ik in kon zien waar mijn problemen een beetje zaten en op welke manieren psychologen in het algemeen te werk gaan om een 'cliënt' te helpen.
Pas toen ik 25 ben, ben ik na veel aandringen van iemand uit mijn omgeving, tot het standpunt gekomen dat ik niet meer verder kon op de manier waarop ik eerder leefde: alle problemen met vrienden/kennissen bespreken in plaats van met gespecialiseerde mensen. Ik kwam dus uit bij een psycholoog, zoals ik in het begin van deze post vermeldde.
Ik ben begonnen met praten en hij begon ijverig te noteren. Ik had zelf al wat vooronderzoek gedaan door bij mijzelf na te gaan wat het ongeveer zou kunnen zijn dat mij de problemen gaf die ik had. Ik heb verteld hoe het mij allemaal is vergaan in mijn jongere jeugd tot het moment dat ik problemen kreeg in mijn puberteit. Hij voegde steeds samen wat hij van mij hoorde en op basis van die informatie gaf hij aan wat hij dacht dat mij dwars zou kunnen zitten. En dit totaal niet belerend en op een manier die totaal niet offensief overkwam of waardoor ik dichtsloeg. En het rare was dat wat hij zei voor mijn gevoel ook echt klopte. Hij sloeg bijvoorbeeld een brug naar de verstoorde relatie met mijn vader die ik destijds had, en ondanks dat ik niet het gevoel had dat dat een deel van hetgene was dat mij een heleboel innerlijke strijd bezorgde voelde ik toch dat hij er gelijk in had. Op gegeven moment ben ik ook een soort van professorische rollenspellen gaan doen. Aangezien ik daar bij het Riagg niet echt goede ervaringen mee had, voelde ik me daar wel een beetje gegeneerd door. Maar het rare was dat hij mij toen precies heeft laten voelen hoe het voor een buitenstaander over moet komen als die persoon met mij in contact zou komen. Het rare was dat ik mij toen even een totaal ander mens voelde, bijna of ik even uit mijn lichaam getreden was. Op dat moment wist ik dat hij degene was die mij de bouwstenen kon aanleveren om mij een persoon te laten worden die veel minder met zichzelf in de knoop zit en van zichzelf kan genieten als hij daar maar goed genoeg zijn best voor doet.
Wat ik dus wil zeggen is dat psychologen lang niet altijd hun eigen visie op hun patiënten willen betrekken en dat ze jou echt weer op het juiste spoor kunnen zetten.
moet ff weg.
Heb nog een heel verhaal te vertellen maar moet nu snel wat regelen.
Ontopic:
Uhm nou ik ben ook blij met de hulp die ik gehad heb, maar dat kwam omdat zij dus op jongen leeftijd hetzelfde heeft meegemaakt als mij. En dan kun je begrijpen dat zij jou ook begrijpt
Waar ik heen ga zijn 3 programma's. Fulltime, da's 5 dagen per week, en heb je dus geen tijd over voor werk, studie, etc. Parttime, da's 3 dagen per week, en de overige 2 dagen wordt verwacht dat je een studie doet of (vrijwilligers)werk hebt. En als laatste een avondprogramma. Dan heb je 5 dagen per week 's avonds therapie, en blijf je daar ook slapen.
Het avondprogramma lijkt me al sowieso niks, omdat ik gewoon niet daar wil slapen...
Maar als je intakegsprek daar hebt, wordt gekeken welk programma het meest geschikt is.
Nou, zoiets gooit wel een beetje je hele leven op z'n kop. Ik ben nu 1e jaars student. School dan wordt lastig, omdat je als je parttime programma hebt, je maar 2 dagen hebt voor les. En je weet van tevoren nooit je rooster natuurlijk, en misschien heb je wel veel meer les dan in 2 dagen past. En met fulltime programma heb je sowieso geen tijd voor studie.
En hoe kun je nog rondkomen als je niet of weinig werkt? Ik woon zelf nog thuis, maar wil eigenlijk samenwonen met m'n vriend.
Ook wil ik niet dat m'n ouders het weten (voorlopig) en het is wel lastig te verbergen denk ik als je nog thuis woont.
Ik vraag me af hoe anderen hiermee zijn omgegaan...
Never to part, baby of mine ©Dumbo
While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.
Never to part, baby of mine ©Dumbo
While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.
Wat raar. Zij hebben dan toch ook wel door dat er wat mis is? En ook nog eens in zo'n situatie gaan samenwonen???
Maar ik kan niet goed praten met m'n ouders. Als zij het weten, dan gaan ze zich ermee bemoeien enzow, en vragen hoe het gaat etc. En daar heb ik dus totaal geen zin in. En de kans zit er dik in dat anderen er dan ook achterkomen. Maar zeg niet dat ik het nooit vertel hoor, misschien na een tijdje. Nu voel ik me er gewoon nog absoluut niet prettig bij.
Toen ik naar AMC ging hadden we er ook afspraken over gemaakt, maar dat werkte toch niet omdat ze zich er niet aan hield.
M'n moeder weet wel dat het niet altijd goed met me gaat en denk dat ze zich best wel es zorgen om me maakt. Maar we hebben het er gewoon nooit over. En ik zit nu weer op school, en dat gaat redelijk goed, dus dat scheelt ook wel denk ik. Vorig jaar toen ik naar AMC ging was ik nog de hele dag thuis en deed ik niks (geens school of werk ofzow) en dan valt het eerder op als het slecht gaat denk ik.
En over dat samenwonen, ik kom na een dag therapie liever bij hem thuis dan bij m'n ouders. Hier thuis zit ik altijd alleen op m'n kamer en sluit ik me af van de rest en ga ik in mijn eentje lopen piekeren. Bij mijn vriend voel ik me veilig. En denk dat ik er dan meer rust vind.
Plus dat ik gewoon heel veel van hem hou en als er niks mis was met mij zou ik óók met hem willen samenwonen 
Never to part, baby of mine ©Dumbo
While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.
Geef wel naar hun toe aan dat je het zelf wilt doen en trouwens ouders krijgen via therapie begeleiding zelf ook weinig kans er mee te bemoeien wat dat betreft hoef je niet bang te zijn. Hulpverleners praten alleen met de ouders als de patient dat zelf ook wil.
Never to part, baby of mine ©Dumbo
While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.
quote:Tja, je losmaken van je ouders is één ding; andersom valt vaak ook niet mee.
Op woensdag 28 mei 2003 09:10 schreef texelonia het volgende:
Jah ik weet wel dat het een beetje raar is.
Maar ik kan niet goed praten met m'n ouders. Als zij het weten, dan gaan ze zich ermee bemoeien enzow, en vragen hoe het gaat etc. En daar heb ik dus totaal geen zin in. En de kans zit er dik in dat anderen er dan ook achterkomen.
Succes ermee.
Je gaat er nu vanuit dat je al weet , hoe ze gaan reageren , maar misschien valt het allemaal mee.
Uit jouw verhaal begrijp ik dat je nog thuis woont, ik denk dat het een beetje een onmogelijk verhaal is om het verborgen te houden, juist omdat het heel zwaar is wat er op therapie allemaal gebeurd en wat je nu doet kan alleen maar tegen je werken.
Ik denk dat je er beter eerlijk over kan zijn , want voor het zelfde geld komen ze er achteraf achter wat er aan de hand is , en dan gaan ze pas echt moeilijk doen omdat je het verborgen hebt gehouden.
Geloof me , in dit soort situaties kan je beter voor de optie eerlijk vertellen kiezen , dan verzwijgen en er nog veel meer problemen door krijgen.
Maar ik weet ook dat het heel moeilijk en misschien zelfs onmogelijk zal zijn om 3 of 5 dagen per week therapie te volgen en het dan verborgen te houden voor je ouders als je nog thuis woont. Daarom wil ik ook eigenlijk pas die therapie gaan doen als ik uit huis ben...
Maar dat maakt het allemaal wel weer extra lastig, voor zover het niet al lastig genoeg was.
Never to part, baby of mine ©Dumbo
While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.
. Ik weet van mezelf waar ik zelf vaak het bangst voor ben valt achteraf altijd mee.
En voor je zelf:hoe hard heb je de therapie nodig en zou je het aankunnen om het nog lang uit te stellen ??
quote:Mjah, maar ik vind het eerder een grote stap, wat het weer moeilijker maakt...
Op woensdag 28 mei 2003 13:35 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Misschien is dat juist het kleine stapje wat je wel zou moeten maken , juist als therapie voor jezelf
Ik weet van mezelf waar ik zelf vaak het bangst voor ben valt achteraf altijd mee.
Ik weet niet eens echt waar ik bang voor ben. Ik denk dat m'n moeder alleen maar goed zou vinden dat ik hulp krijg enzow. Het is dus niet de reactie waar ik bang voor ben. Ik heb mezelf gewoon afgeleerd, of misschien nooit aangeleerd eigenlijk, met hun te praten over meer dan koetjes en kalfjes.
quote:Hmm goeie vraag... M'n leven kabbelt al jaren op dezelfde manier voort. Het gaat niet super slecht, maar het gaat ook niet goed. Dus zou het wel iets uit kunnen stellen denk ik, als ik het zo bekijk.
En voor je zelf:hoe hard heb je de therapie nodig en zou je het aankunnen om het nog lang uit te stellen ??
Never to part, baby of mine ©Dumbo
While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.
quote:Ik doe een gok; zeg maar een hele dikke punt.
Op woensdag 28 mei 2003 13:31 schreef texelonia het volgende:
Misschien ook een puntje voor in die therapie, om daar aan te werken.
Je zal je wel eenzaam voelen, of gevoeld hebben, vermoed ik.
|
|
