Myrddin denk toch eens na, wat heb je allemaal geleerd
Ver in een diep bos, leven de boselfen en eentje ervan is Myrddin Amethist Caridwen, ze is alleen geen gelukkige boself. Eigenlijk niemand meer in het gedeelte waar Myrddin vroeger woonde.
Nu word ze in haar vroegere woonplaats gevangen gehouden.
Lang geleden diende ze de goedaardige koningin Aurora, maar een kwaadaardige tovenaar heeft dit deel van de elfen wereld overgenomen, daarbij heeft hij Koningin Aurora gedwongen met hem te trouwen om hem koning te maken en haar vervolgens gedood.
Myrddin is daarbij toen gevangen genomen en ze probeert nu een manier te bedenken om vrij te komen, tenslotte heeft ze niet voor niets les gehad in magie. Het punt is alleen dat ze nog in haar leerproces was toen ze werd gevangen genomen.
* Had ik nu maar beter opgelet.
En dan herinnert ze zich eindelijk iets:
Ik roep hierbij op de grote godin van het woud.
o grote priesteres help me met het ontsnappen uit deze kwaadaardige omgeving, help mij een manier te bedenken om uit deze kwaadaardige omgeving te ontsnappen.
Plots ziet ze een schim, de priesteres, die tegen haar begint te praten. Van schrik valt Myrddin met een klap achterover van haar stoel, beduusd komt ze overeind en kijkt nu in het gezicht van de oude priesteres niet langer een schim.
Myrddin, je hebt mij opgeroepen voor raad, maar kijk diep in jezelf voor magie en je bent vrij, denk aan een deur die diep het bos in gaat en je zal snel op het pad verschijnen, als dank voor mijn help, wil ik graag dat je hulp zoekt om deze kant van het land te bevrijden van het kwaad, anders zal ook ik verdwijnen in het niets en zal er geen magie meer bestaan
Zo plotseling als ze verschenen is, zo verdwijnt de oude priesteres ook weer.
Ondanks haar verbazing doet Myrddin wat haar gezegd was, ze denkt aan een deur die haar toegang kan verschaffen naar buiten en tot haar verbazing verschijnt er een houten deur in de muur.
Ze opent voorzichtig de deur en kijkt tot haar verbazing het donkere bos in.
Toch wat angstg kijkt ze om haar heen en stapt vervolgens door de deur.
Tot nu toe gebeurd er niks en ze wil bijna een dansje van vreugde doen als ze plotseling links van haar wat hoort.
Ze kijkt om en ziet een aantal wachters van de boosaardige tovenaar op haar afkomen, ze hebben haar nog niet gezien, dus moet ze nu stilletjes maken dat ze wegkomt.
* Ik moet nu maken dat ik wegkom, maar waar moet ik heen?
Ik ken niemand, weet niet waar ik hulp kan gaan halen.
Ik zie wel waar het lot me brengt en wie ik op mijn pad tegen zal komen, ik hoop dat ik iemand tegen kom die me kan helpen of iemand die me raad kan geven waar ik heen moet gaan.
Niet wetend waarheen gaat Myrddin op reis, ze ziet wel waar ze terecht komt en wie ze tegen zal komen, ze hoopt op haar weg hulp te vinden, zodat ze haar beloofde aan de priesteres na kan komen.
Dat is alles wat ze nu weet, en dat ze eindelijk vrij is.
Als myrddin al een tijdje op weg is, komen ze in het elfenbos erachter dat Myrddin ontsnapt is.
De boosaardige tovenaar stuurt een aantal van zijn diennaars achter haar aan, ze moet namelijk nog een belangrijke rol spelen in zijn macht.
Hij had haar niet voor niks gevangen genomen en nog niet gedood.
Hij moet zorgen dat ze terug komt, anders blijft hij vervloekt.
[Dit bericht is gewijzigd door Amethist op 02-05-2003 11:08]
Wel hoort ze in de verte geluiden die duiden op een plaats waar veel mensen zijn, ze twijfeld of ze naar die plek toe moet gaan, aangezien ze er van overtuigd is dat de tovenaar zijn wachters achter haar aan stuurt, maar uiteindelijk wint haar hongergevoel het van haar angst en loopt ze sneller richting het geluid.
Ze blijkt gelijk te hebben en komt in een klein dorpje, voorzichtig probeert ze zo onopvallend mogelijk het dorpje te onderzoeken en merkt dat er een paar huizen zijn, een herberg, en een aantal kleinere winkels.
* ik zal eerst 1 van de winkels te gaan bekijken, tenslotte heb ik nog een mantel nodig, eentje die me helpt op te gaan in de natuur
Binnen gekomen in de winkel ziet ze een vriendelijk vrouwtje staan, Myrddin loopt op haar af.
o vrouwe ik zoek een mantel die mij zoveel mogelijk bescherming bied op mijn reis en die zich aanpast aan de omgeving, zodat ik niet zo opval.
Op de vlucht voor iets? Ach het gaat mij ook niet aan, maar ik heb een perfecte mantel voor u, deze groene mantel is perfect om niet op te vallen in de natuur en door de magische buitenkant neemt hij de kleuren aan van de natuur buiten, zodat u bijna ontzichtbaar bent.
* Dit is perfect, zo'n mantel moet ik precies hebben.
Hij is perfect, graag wil ik ook nog wat benodigdheden voor op reis erbij.
Nadat ze uit de winkel komt, loopt ze eerst richting de herberg
* tijd om wat te eten en misschien kan ik een rustplaats voor vannacht vinden
Ze loopt maar in Noordelijke richting, wie weet wat ze tegen komt en misschien wel wie.
Na een paar uur lopen krijgt ze toch weer honger en maakt een klein vuurtje om het eten wat ze bij de herberg heeft laten inpakken op te warmen.
* Als het goed is ben ik bij de grenzen van het Elfenbos terecht gekomen, tenminste dat heb ik op de elfenschool geleerd, ik vraag me af wat er voorbij de grenzen te vinden is.
Ze besluit om in dit donkere bos te overnachten, aangezien ze het nog niet gewend is om volle dagen te lopen en ze zich veiliger voelt in het donkere bos.
* Het moet toch niet te moeilijk zijn, zo machtig is ze nog niet, ze heeft haar opleiding nog niet voltooid, en ze is nog nooit buiten het dorp geweest, maar ja ik zal het zelf wel weer moeten oplossen
Op dat moment slaat de deur naar de troonzaal met een klap open en komt er een diennaar binnen.
Heer Ivellios, Meester, ik heb goed nieuws, niet ver hier vandaan is Vrouwe Myrddin gesignaleerd, ze heeft in de oude herberg overnacht en is nu in het grote bos.
De dienaar maakt een diepe buiging en staat op het punt om te vertrekken.
Noem je dat goed nieuws, zolang ze nog niet gevangen is, is er geen goed nieuws, zo kan mijn hele plan in gevaar komen
De diennaar kijkt met angstige ogen omhoog, alsof hij een heel slecht voorgevoel heeft en dan ontmoet hij de kille gloeiende ogen van de tovenaar en de diennaar word lijkbleek.
Met een grote zwaai van de staf van de tovenaar eindigt de diennaar als een hoopje stof op de grond.
* Ik moet toch eens iemand vinden die het hier schoon kan houden, maar ach ik moet toch alles zelf doen, zelfs het gevangen nemen van Myrddin. Ze is dus in het grote bos, dat moet niet al te moeilijk zijn
Een gemene lach komt op zijn gezicht en met grote passen gaat de tovenaar op weg naar de stallen om een paard te zadelen.
Voorzichtig loopt ze er heen, maar ze blijft een eindje van ze vandaan staan als ze voelt dat er magie in het spel is.
De wezens lijken diep in een slaap te verkeren, dus loopt Myrddin voorzichtig verder naar ze toe.
* Wat zullen we nu toch krijgen, ze lijken wel door een spreuk in slaap gebracht te zijn, zal even kijken wat ik eraan kan doen
Myrddin pakt haar staf en probeert een aantal spreuken die ze geleerd heeft, maar niks lijkt effect te hebben.
* Blijkbaar is degene die dit gedaan heeft, veel machtiger dan ik, ik moet maar afwachten of ze ooit nog uit deze slaap wakker worden, zal een vuur maken en maar even afwachten, misschien zijn dit mensen die me kunnen helpen.
En met deze woorden, tovert Myrddin een vuurtje te voorschijn en maakt voor haarzelf wat te eten klaar, voor ze in een beschermende cirkel gaat mediteren om op krachten te komen.
* Het is tijd om te stoppen met mediteren, zal een ontbijt voor mezelf maken en daarna nog even bij de slapende figuren gaan kijken of er wat verandert is
Myrddin zwaait met haar stok en voor haar begint er een vuurtje te branden, er zweeft een pan heen met een paar eieren.
Dan loopt ze in de richting waar ze de twee wezens had achter gelaten en hoort op dat moment een zacht gemompel uit beide wezens komen, blijkbaar een teken dat ze bijna wakker zullen worden.
Myrddin keert terug naar haar vuur en ontbijt en gaat eerst lekker ontbijten, misschien dat ze zo wel wakker zullen worden, maar met een volle maag gaat denken tenslotte makkelijker, dus ze wacht rustig af.
Maar blijft op haar hoede, ze weet tenslotte niet of die wezens goed of kwaad willen.
~ elders in het elfenbos ~
* Op het moment dat anderen hen kunnen gade slaan, loopt het duistere tweetal langzaam. De oude man schuiffelt en leunt zwaar op Phoenixx' arm. Zodra zij zich echter onbespied wanen - en met hun magische krachten kan je er dan ook wel vanuit gaan dat er dan ook inderdaad geen stervelingen zijn die hen kunnen zien - schudt Nocens de ouderdom van zich af en vervolgen zij met gezwinde spoed hun pad. Door middel van magie hadden zij in (letterlijk) een handomdraai aan de rand van het elfenbos kunnen verschijnen, maar daarvoor hadden ze niet gekozen. Nee. Lopend vanaf de berg naar het bos, onderwijl informatie uitwisselend. In de "oude man met jonge vrouw" hoedanigheid keuvelend over koetjes en kalfjes, als zij zich over de Eiland wegen spoeden vindt de informatie overdracht plaats door telepatische krachten. Phoenixx licht Nocens in over de elfen die het Eiland bewonen, Nocens vertelt Phoenixx over de stenen die de Meester van hen verlangt. En zo komen zij aan bij de rand van het Elfenbos. De Heren van de Nacht hebben reeds hun mantel over het Eiland geslagen en het bos is in het donker gehuld. Phoenixx' nekharen gaan overeind staan als de verfoeilijke geur die elfen nu eenmaal verspreiden in haar neusgaten binnen dringt en haar handen beginnen te jeuken. Ook Nocens_Veneficus' ogen beginnen te glimmen. Heb medelijden met de onverstandige elf die het pad van dit bloeddorstige tweetal zal kruisen! Zij kijken elkaar aan en het verlangen naar elfenbloed doet hun harten sneller slaan. In het visioen dat zij samen delen druipt het rode elfenbloed van hun handen... vallen de druppels op de grond en schitteren als grote robijnen in het maanlicht...
"Robijnen.... Phoenixx... ik zie het!"
"Ja, Nocens, je hebt gelijk. Dit is het teken. Een robijn zo rood als elfenbloed zal het doel zijn van deze queste.", * hijgt Phoenixx. Ze wijst naar het Noorden, waar de maan boven het Elfenbos hangt.
"Ik geloof dat we die kant op moeten..."
Op dat moment ziet ze de mannenlijke wezen op de grond zitten even versuft om zich heen kijken en dan ziet Myrddin zijn ogen verdraaien, alsvorens hij weer met een klap achterover valt, blijkbaar probeert hij wel om onder de spreuk uit te komen, maar is de spreuk nog niet helemaal uitgewerkt.
Ook het vrouwelijke wezen lijkt nog in diepe rust.
Met een zucht gaat Myrddin weer terug naar haar kampvuur om nog wat te mediteren om haar krachten verder op te laden.
Ze heeft een energie in zich, die ze nog niet eerder heeft gevoeld, het lijkt net of deze ontsnappingpoging, haar veel kracht geeft en dat moet ze toch even onderzoeken, om te zien tot hoe ver haar kracht kan gaan.
De magier slaat met zijn staf op het pad en ditmaal stijgt de bekende mist op uit de grond.
"Custos, exorior! Persequor hostium!" De woorden zijn gesproken en schimmen verschijnen in de mist. Een luid gehuil komt uit de verschenen beesten. Phoenixx kijkt met grote ogen naar de vier afschuwelijke verschijningen die steeds duidelijker worden als de mist weg trekt.
De beesten zijn groter dan een mens en hebben een dikke vacht. Vier grote slagtanden steken uit hun bek en ze hebben de snuit van een wolf. Hun gifgele ogen zonder pupillen stralen een angstaanjagende bloeddorstigheid uit. De beesten buigen voorover en sprinten weg hun vijanden, de elven, te achtervolgen en om informatie te winnen.
"We zullen nog genoeg elven zelf af kunnen slachten mijn beste. Ik heb mijn lieve huisdieren opdracht gegeven om dieper het bos in te dringen. Spoedig zullen wij ze volgen. De tijd voor dood en verderf is aangebroken."
* Nocens kijkt Phoenixx met zoveel intense haat en pure slechtheid aan dat ze verschrikt een stapje achteruit doet. Ze had inderdaad deze man onderschat, hij zou zowaar bijna haar eigen slechtheid kunnen evenaren. Ze glimlacht in zichzelf en knikt naar de man. De Naamloze was wijs geweest om hem aan te nemen.
Het tweetal vervolgt hun pad weer en lopen verder richting het noorden.
"Ik voel hier een andere machtige aanwezigheid in dit bos Nocens. Een zwarte magier....."
"Interessant, ik denk dat we deze beoefenaar van de zwarte kunst maar een bezoek moeten brengen. Misschien dat hij, of zij, ons enige informatie kan verschafffen."
"Ik denk dat de magier ons snel genoeg zal vinden als wij dit pad blijven volgen."
[Dit bericht is gewijzigd door Nocens_Veneficus op 18-05-2003 15:32]
* nyphai schrikt wakker en kijkt om zich heen. Niet wetende waar ze is grijpt ze instinctief naar haar amulet en merkt dat deze is verdwenen. Ze gromt enkele verwensingen en ziet een stuk verderop een kampvuurtje en een gedaante. Ze probeert Werik wakker te maken, maar tevergeefs. Zuchtend staat ze op en loopt op de gedaante af. Deze blijkt midden in een meditatie te zitten en nyphai besluit om tegenover haar plaats te nemen.
Zelf nog zwak van het magische gevecht wat ze niet lang geleden beleeft had probeert ze ook door middel van meditatie op krachten te komen. Ze reikt met haar geest naar de natuurlijke schoonheid om haar heen. Een elfenbos, mooier dan welk bos die zij heeft gezien tijdens haar lange reizen. De natuurlijke energie en magie dringen haar lichaam en geest binnen. Plots voelt zij een duistere aanwezigheid in dit prachtige bos en haar ogen vliegen wijd open. Tegenover haar heeft de elf hetzelfde gevoeld en beide kijken elkaar verschrikt aan.
In ene voelt ze een duistere aanwezigheid in het bos en met schrik schiet ze uit haar meditatie.
Verbaasd kijkt ze naar het wezen tegenover haar, ze ziet er vriendelijk uit, maar kijkt net zo verschrikt als Myrddin zich voelt.
um, mag ik vragen wie je bent en hoe je hier komt, ik heb gevoelt dat er magie in het spel is, maar misschien kan je me vertellen hoe het precies is gegaan? Het enige dat ik weet is dat er een portaal naast me geopend werd en dat jullie daar even later door heen werden geslingerd, allebei in een diepe magische slaap.
Wat voor wezen ben jij eigenlijk en wie is dat andere wezen?
Zie je ik ben hier geboren in het elfenbos en ben nooit buiten dit bos geweest, ook liggen wij redelijk geisoleerd, waardoor er nooit andere wezens bij ons konden komen.
Nu helemaal niet meer aangezien er een boze tovenaar ons elfenbos heeft overgenomen.
Ik zal me overigens even voorstellen, mijn naam is Myrddin Amethist caridwen, ik ben een elf sorcerer, maar nog niet helemaal uitgeleerd, mijn leermeesteres is helaas gedood door de boze tovenaar, dus ik moet alles nu zelf ontdekken.
Je heeft vast honger, laat mij wat te eten voor je maken
En met een zwaai van haar grote toverstaf, tovert Mrddin een pan te voorschijn en die pan begint een lekkere maaltijd boven het vuur te verwarmen.
"Myrddin, ik moet nog verder mediteren, verder op krachten komen. Ik voel ook een gevaar naderen en ik denk dat jij hetzelfde hebt gevoeld. Kan jij de wacht houden?"
* De elf knikt en nyphai reikt weer met haar geest naar de natuur om haar heen. Ze voelt de kracht van de aarde opnieuw in haar geest en lichaam vloeien. Haar geest vliegt naar haar Koa'Kona en haar lichaam wordt doorschijnend. nyphai hoort in de verte de schreeuw van de elf en keert terug naar haar lichaam. Als ze ontwaakt uit haar trance ziet ze een monster tegenover Myrddin staan die verstijfd is van angst. Ze werpt vlug een blik op de dwerg en ziet dat deze nog in slapende toestand verkeert. Ze roept al haar krachten aan en wuift met beide hand naar het beest, bladeren vliegen richting het afschuwelijke schepsel en sommigen boren zich in zijn lijf, een luid gehuil is het antwoord. Het beest gromt en kwijl druipt langs zijn afzichtelijke snuit. Myrddin stapt vlug opzij als het beest zijn aandacht op de nymf richt.
Myrddin probeert de wacht te houden maar kan haar ogen niet van het schouwspel afhouden en kijkt geinteresseerd wat er gebeurd als de nymf haar geest het lichaam verlaat. Plots hoort de elf een licht gegrom en een donkere schaduw valt over haar heen. Ze draait zich om en schreeuwt het uit van schrik en afschuw als ze het afgrijselijke en onnatuurlijke monster ziet staan. Twee gifgele ogen kijken haar aan.
"Abbadon, waar je ook bent ik hoop dat je me kan horen. Als ik hulp nodig heb is het nu wel" nyphai roept de natuurlijke elementen aan en een boom zwiept zijn machtige takken om het beest, maar het monster is te sterk en breekt los uit de takken. De nymf kijkt vluchtig naar Myrddin maar ziet dat ze daar ook geen hulp van kan verwachten.
Nogmaals roept ze de natuur aan en wortels schieten uit de grond om het monster heen, maar weer is het te sterk. Het monster breekt door de wortels heen en loopt dreigend op de nymf af......
* Opeens wordt de kleine open plek verlicht met een helder blauw schijnsel, als een enorme vortex van magie zich opent...Een grote schaduw verschijnt in het licht en ineens staat Abbadon tussen Nyphai en het wolfachtige monster, zijn zwaard getrokken, zijn machtige vleugels gespreid.... Dit is niet het gebroken wezen dat Nyphai bij haar boom had achter gelaten...Voor haar staat een ware Engel, het licht van magie straalt uit zijn ogen, zijn spieren staan gespannen, klaar voor de strijd....En slechts begeleid door het geluid van zijn vleugels trekt hij nu ten strijde, om haar te beschermen... Zelfs het monster deinst even terug voor zijn nieuwe belager, maar zet dan aan voor een nieuwe aanval. Met een paar korte passen springt het beest de gevallen engel naar de keel. Op het laatste moment springt de engel echter achteruit voor het geweld van het enorme beest en met een razendsnelle beweging steekt hij zijn zwaard recht vooruit om het in de schedel van het monster te begraven. Door de kracht van zijn eigen sprong wordt het beest gespietst op het zwaard dat zo plotseling voor hem verscheen. Een korte flits van blauw licht komt van het zwaard af en schijnt door de ogen van het beest naar buiten. Als het licht weer dooft is het monster gestorven... Een korte huil klinkt door het bos, en in de verte ziet Abbadon hoe drie gedaantes zich een weg tussen de bomen door weven... Met een korte ruk trekt Abbadon zijn zwaard uit de schedel van het monster...Snel kijkt hij om zich heen...Met Nyphai en de anderen lijkt alles goed te gaan...zwart bloed druipt op de grond, terwijl de gevallen engel zich klaarmaakt voor wat komen gaat....de strijd is nog niet voorbij...
Verbouwereerd door de moed van de dwerg kan de engel niets anders doen dan het schouwspel wat er voor hem afspeelt te aanschouwen. Met grote ogen kijkt hij naar de dwerg als deze in volle vaart richting de kop van het monster springt. Bijl in de aanslag. Op hetzelfde moment gaat het monster ook tot de aanval over.
De botsing die midden in de lucht plaatsvind heeft tot gevolg dat de punten van het armor van de dwerg diep in het hoofd van het monster dringen. Maar helaas niet diep genoeg om het monster onmiddelijk te doden.
Het monster, dodelijk gewond, besluit om op de vlucht te slaan. De dwerg, nog steeds met de punten van zijn armor vastgeketend aan het monster, kan niets anders doen dan zich goed vasthouden en hopen dat het beest ooit eens stopt. Elke keer als de dwerg de kans krijgt, probeert hij het monster een slag toe te brengen met zijn bijl.
Na een voor de dwerg lijkende eeuwigheid, zakt het monster uiteindelijk door zijn poten. En valt bovenop de dwerg, waardoor de punten nog dieper in de kop van het monster dringen. Er gaat nog een laatste stuiptrekking door het monster heen en dan ligt het stil.
De dwerg probeert om het dode monster van zich af te gooien, maar de punten van zijn armor zijn te diep doorgedrongen en zitten muurvast. Het monster is te zwaar om hem van zich af te gooien. En tot overmaat van ramp is hij bij de val van het monster zijn bijl kwijtgeraakt. Besluiteloos blijft de dwerg liggen.
Ondertussen is de engel weer bijgekomen van zijn verbazing en verlegd zijn aandacht weer tot de twee overgebleven monsters. Net op tijd want deze staan op het punt om tot de aanval over te gaan.
[Dit bericht is gewijzigd door Werik op 19-05-2003 09:17]
Myrddin heeft ook met verbazing naar het kleine wezentje gekeken, wat zo dapper lijkt te zijn.
Op het moment dat het monster Myrddin aanvalt, lijkt er een soort schild om haar heen te komen en kaats het monster tegen dat schild af.
Ook gloeit de steen in haar staf op tot een fel licht dat ook het andere monster verblind.
Myrddin lijkt in een ander soort trance te komen en spreekt in een aparte taal een aantal woorden en plots komt er een zwaard aangevlogen, een zwaard dat zelf aan het vechten slaat.
Myrddin spreekt nog een aantal woorden en uit haar staf komt een fele gloed, dat recht naar het monster lijkt te gaan en plots staat de monster in de brand en komt er een luid gepiep en gekrijs van het monster af en valt het even later in stof uiteen.
Na dit alles verzwakt het licht uit de steen en valt het schilt en zwaard weg, blijkbaar vloeit ook de kracht uit Myrddin, want ze valt bewusteloos op de grond, een aantal verbaasde toeschouwers achterlatend.
Die zich nu zelf moeten bekommeren om het laatste monster.
Weer reikt ze opnieuw met haar geest uit naar de natuur en 2 paar machtige takken van een grote boom pakken het laatste monster vast. Dan wuift ze met beide handen naar het beest en twee grote bladeren ontdoen het beest van zijn kop.
De nymf vraagt Abbadon om zich over de elf te ontfermen en volgt zelf het bloederige spoor van Werik en het monster. Onderweg komt ze zijn bijl tegen en probeert die tevergeefs op te tillen. Dan hoort ze een zacht gekreun en gesteun. Ze rent snel op het geluid af en ziet daar de dwerg half bij bewustzijn liggen...
Ivellios rijd door het bos en hij voelt hij de krachten van Myrddin groeien.
* Dit is foute boel, ik moet haar snel vinden, ze mag niet sterker dan mij worden, dat mag gewoon niet, ik moet haar tegen houden, hopelijk weet ze nog niks van haar krachten, hoe heeft dit kunen gebeuren
Op dat moment hoort Ivellios een geluid en als hij opkijkt ziet hij een zwerm vogels, hij denkt er verder niet bij na, tot hij ze op hem af ziet duiken, met een enorme vaart.
Hij probeert ze nog te ontwijken maar ze zijn overal en pakken hem snel zijn staf af.
* Niet mijn staf, zonder mijn staf ben ik machteloos
De vogels gaan er vandoor, ze hebben waarvoor ze gekomen zijn en laten Ivellios in een zielig hoopje achter, even maar want dan staat Ivellios op.
* Dit is het werk van Myrddin, ik zal het haar betaald zetten, als ze denkt dat dit me zal tegen houden, dan heeft ze het mis.
Een kwaadaardige grijns trekt over zijn gezicht en vol kwade moed, gaat hij weer op pad.
Zwijgend knielt Abbadon naast haar neer..de vragen die hij heeft kunnen later wel komen, eerst moet hij haar helpen...De magie stroomt nog steeds vrijelijk door zijn lichaam en het is dan ook een kleine moeite een deel van die magie in het lichaam van elf te laten overlopen en zo haar energie weer aan te vullen....Na enige tijd begint haar bewusteloosheid over te gaan in een normalere slaap...
Na enige tijd staat de engel weer op...de rest zal haar lichaam zelf moeten doen, en hij heeft het gevoel dat het gevaar nog niet geweken is...
Langzaam aan herinnert ze zich weer wat er is gebeurd en angstig kijkt ze nog om haar heen, om te zien of er nog een monster op haar afkomt, maar tot haar opluchting ziet ze alleen de engel staan.
Ik dank u, wie u ook moge zijn, ik voel dat u me wat van uw energie heeft gegeven en zonder u zou ik waarschijnlijk dood zijn gegaan.
Heeft de rest het ook allemaal overleefd, ik mis namelijk de twee andere wezens?
Myrddin concentreert zich op haar omgeving, plots gaan haar ogen wijd open, ze voelde een kwade aanwezigheid, een aanwezigheid die veel lijkt op Ivellios, verder heeft ze nog meer kwaadaardige wezens opgemerkt die in dit bos rondsluipen.
Op dat moment komen er een groep vogels aangevlogen met de staf van Ivellios, die ze voor haar voeten op de grond neerleggen en dan weer opstijgen.
Myrddin pakt de staf op en het voeld kwaadaardig aan, dit deel van haar plan is gelukt, maar ze voelt dat Ivellios het nog niet heeft opgegeven en maakt zich klaar om het volgende deel van het plan te gaan uitvoeren.
"!@# auw, dat was ik dom wicht. Haal alsjeblieft dat beest van me af!"
* nyphai mompelt wat excuses en laat een boom met zijn takken het beest optillen. Ze kijkt verbaasd naar de grond en ziet dat Werik verdwenen is. Dan hoort ze weer vervloekingen en als ze omhoog kijkt ziet ze de dwerg nog vast zitten aan het beest door middel van zijn puntige armor. Ze laat de boom voorzichtig schudden en de dwerg valt met een luide plof op de grond. Na nog meer gevloek en gegrom begeven de twee zich terug naar Abbadon en Myrddin.
nyphai legt aan Werik uit wie de twee anderen zijn en voelt dan plots een duisternis op hun afkomen...
* Verveeld staart Phoenixx voor zich uit. Nocens_Veneficus staart al uren strak voor zich uit, alsof hij door de ogen van de creaturen die hij op pad heeft gestuurd kan zien wat zij voor schade aanrichten. Ze wil met hem spreken, maar ze weet dat hij het niet zal waarderen als zij hem uit zijn concentratie brengt. Wachten is zo stomvervelend. Wachten... ze heeft een eeuwigheid zitten wachten totdat de Naamloze haar een medestrijder had bezorgd en nu kan ze wéér gaan zitten wachten. Als er nou maar één klein elfje, of eigenlijk om het even wat voor wezen, bij hen in de buurt zou willen komen. Dan zou ze... De haat die haar hart had gevuld, vult nu haar hele wezen. Ze staat op, kijkt nog even naar de ouden man en haalt haar schouders op. Hier wordt ze gèk van. Phoenixx loopt langzaam weg. Ze sluipt door de bossage, haar zintuigen tot het uiterste gespitst. Haar aandacht wordt getrokken door een zacht geritsel in de bosjes en ze sluipt geluidloos ernaar toe. Eén bliksemsnelle aktie, één korte gil van het konijntje, één snelle beet met haar messcherpe tanden. Snel, simpel en pijnloos. Phoenixx mag dan medogenloos zijn, een prooidier hoeft wat haar betreft niet te lijden. Hoe minder pijn, hoe minder stampij het dier zal maken en dus ook hoe praktischer de kill is. Voldaan scheurt ze de vacht van het vlees en kluivend aan haar bout keert ze terug naar Nocens. Met het bloed van haar mond en handen druipend biedt ze de oude man geluidloos een poot aan. Ze houdt het vlees voor zijn ogen, geduldig, totdat hij uit zijn trance zal ontwaken.
Uit zijn trance ontwaakt ziet hij de vrouw met een bebloed gezicht hem een stuk van haar prooi aanbieden en accepteert deze maar al te graag.
"Een engel, dwerg, elf en nymf hebben mijn wezens afgeslacht, maar ook zag ik een kwade magiër. Hij zit achter de elf aan. Het lijkt mij verstandig om deze magier op te roepen en onze hulp aanbieden. Misschien dat ik zelfs zijn geest kan manipuleren en naar onze wil buigen"
* Wederom verschijnt er een duivelse glimlach op het gezicht van Phoenixx en haar verveeldheid smelt weg bij dit vooruitzicht.
"Ik bied mij aan als medium. Begin jij met de riten dan breng ik mijzelf vast in trance"
* De vrouw gaat zitten en Nocens trekt met zijn staf een cirkel om haar heen en een grijze mist trekt op uit de grond. Tijdens zijn duistere bezwering raakt Nocens de hoofd van de vrouw aan met zijn staf en het bloed stroomt uit haar mond, neus en oren.
"Adipiscor veneficus! Ego audio!"
De ogen van de vrouw gaan langzaam open en stralen een griezelige afstandelijkheid uit. Haar blik schiet naar Nocens toe en uit haar bebloede mond komt een vreemde stem, de stem van Ivellios.
"Gij magiër, hoe durf je mijn jacht te onderbreken en mijn bossen te verstoren?"
"Ik wil u slechts onze hulp aanbieden in uw jacht op de elf. Het schijnt dat mijn prooi en die van u magicka, zich bij elkaar gevoegd hebben. Ik stel voor dat u naar ons toe komt en dan zal ik ons naar het gezelschap brengen."
"Een mooi aanbod magiër, maar jullie hulp zal niet gratis zijn. Doch ik accepteer het. Ik voel inderdaad dat er meerdere partijen zich in mijn bos hebben begeven."
* Nocens raakt met zijn staf de vrouw aan en de mist verdwijnt. Met een gelukzalige glimlach kijkt Phoenixx op naar de magiër. Bezeten raken is altijd leuk denkt ze....
* Ik heb gelukkig een voordeel, Myrddin denkt en ik dacht dat ik zonder mijn toverstaf geen macht heeft, maar eigenlijk is dat niet zo, als ik er langer over nadenk heb ik in een ver verleden, geleerd mijn macht uit mezelf te halen, iets wat ik nooit goed onder controle had, tot ik de donkere kant van de wereld zag en nu kan ik alles naar mijn wil buigen. Eigenlijk heb ik de andere duistere krachten niet nodig, maar ik wil mijn vijanden niet onderschatten en wat extra hulp is nooit weggelegt, zolang ze maar niet van mij verwachten dat ik naar hun zal luisteren, want ik ben niet voor niets koning van het elfenbos en dat zal ik ook altijd blijven
Een kwaadaardige lach klinkt door het bos en in de omgeving fladderen de vogels verschrikt op en vluchten de herten de schaduwen in.
|
|
