en die zal er altijd ook blijven.
Het is een cliche` maar het is zeker weten het mooiste wat er is,
als ik wel is een kut bui of iets heb,en ik zie haar is het gelijk over weer,
de rest van de wereld stelt niks meer voor dan,
en het moeilijkste vind ik de zorgen die je er van hebt,
daar moest ik echt aan wennen,
en aan de huismutsen waar sommige vrouwen in veranderen na het krijgen van een kind,
de mijne gelukkig niet,
maar als ik wel is op het schoolplein sta,en ik zie andere moeders om me heen,dan denk ik wel is mijn god waar ben ik in terecht gekomen,
Leuke beschrijving over die ziekenhuizen. Wat fijn dat jullie zelf mogen kiezen en al van te voren kan gaan kijken hoe het er aan toe gaat. Als ik het zo lees zou ik ook naar dat ene ziekenhuis gaan.
Na een tijdje stilte (erg druk op het werk) weer eens een update.
Echo's, doktersbezoeken, bloedtests, spullen uitzoeken, ziekenhuistas inpakken ... Flipper, we vinden het nu wel mooi geweest, het wordt tijd je gezicht te laten zien 
.
Vorige week de laatste echo laten maken, alles ziet er erg goed uit. Ze konden zelfs zien dat Flipper haar heeft! Afgelopen vrijdag naar de dokter geweest, hij was erg tevreden: Flipper ligt precies goed, hoofd naar beneden en kont naar de wereld toe. Prenatal mooning 
.
Moeder de vrouw voelt zich goed, het ergste is eigenlijk dat ze boert als een straatwerker en dat ze meer haar buik strijkt dan iets anders. Nou ja, het meeste strijkwerk doe ik toch al, dus veel verandert er niet ...
De cursus: ik kan jullie vertellen dat we er erg veel van geleerd hebben. In totaal 18 uur over zwangerschap, bevallen en ziekenhuis praten, levert veel informatie op. Niet alleen heeft ze allerlei oefeningen gegeven om thuis te doen (oefeningen voor de zwaardere weeen, voor het bevallen zelf en om daarna de boel op z'n plaats te houden ("Ook na de bevalling wil je plezier hebben met je man")), maar ze heeft ook de hele ziekenhuisprocedure uit de doeken gedaan, waarom ze bepaalde dingen willen, zeggen of doen. Ze heeft ons veel waarschuwingen gegeven m.b.t. medicatie, wat het allemaal met de moeder en met het kind doet, wat wanneer toch raadzaam is etc. Daarbij werd iedere les opgevrolijkt met een video van een bevalling. De meest interessante was eentje over keizersnede, waarbij eerst de "normale" ("de glimlach" van heupbeen tot heupbeen) getoond werd, daarna ze zogenaamde MLD keizersnede (genoemd naar Misgav Ladach, een inmiddels gesloten kraamziekenhuis in Jeruzalem): dit is slechts een kleine snede in de buikwand en de vetlaag, daarna wordt alles met de hand opengelegd (de huid van de moeder reageert op de huid van de arts en wordt elastischer: hoewel die hand natuurlijk in een handschoen zit, is er toch meer reactie dan wanneer slechts met steriele metalen gewerkt wordt), door de baarmoederwand een kleine snede en hoppa, de kleine is er. Daarna wordt de baarmoeder leeggedept, een liefdevol tikje om de natuurlijke contracties op gang te brengen om de baarmoeder weer te laten slinken, dichtnaaien en terug op z'n plaats. Vervolgend alles weer netje terugleggen en de buikwand met twee (2!) hechtingen dichtmaken. Na 24 uur kan de moeder weer met haar handen de grond aanraken (mits ze dit ook voor de zwangerschap kon ) en ze heeft veel minder last van pijn dan bij de normale keziersnede. Dit alles neemt tien minuten in beslag, binnen twee minuten is de baby uit de baarmoeder.
Ik ben niet iemand die de medische programma's afzoekt op zoek naar operaties, maar ik zat met open mond van verbazing en bewondering te kijken. Het gebeurt niet vaak dat ik met mijn mond vol tanden sta, maar na het zien van die MLD bevalling, was ik stil vanwege de overweldigende indruk die de snelheid en het vakmanschap op mij maakten. Truly amazing 
.
Vorige week hebben we De Tas ingepakt. Omdat we niet zo van de standaard ziekenhuis-"jurken" gediend zijn, hebben we een aantal goedkope (6 voor zo'n ¤20) T-shirts in felle kleuren gekocht (alles in twee, hij en zij gelijk gekleurd) om de boel op te vrolijken. Zo kan mijn vrouw gewoon haar eigen kleren aanhouden en is het niet erg als ze daarna niet meer bruikbaar zijn. Als het me lukt, wil ik ook nog een fles bubbeltjes-iets en plastic flutes meenemen om het ter plekke te vieren. Misschien zijn we zelfs zo gek om op onze klompen binnen te komen klossen: ook voor het personeel is het leuker om vrolijke figuren te helpen dan weer een standaard-echtpaar te ontvangen. En dan weten ze ook meteen wat voor figuren ze in huis hebben: we zijn gezonde mensen die komen om iets bijzonders te volbrengen, geen zieken die behandeld moeten worden.
We kijken er echt naar uit, we kunnen niet meer wachten 
.
Even een vraagje: volgens "de boeken" schijnt een kind in de negende maand minder te bewegen, omdat er minder ruimte is. Zo niet onze Flipper, die rock'n'rollt dat het een lieve lust is en trekt zich van de ruimte niets aan, hij rekt en strekt de boel zodat hij toch genoeg heeft voor zijn escapades. Hoeveel herkennen dit? Ik vind het best, als ik hem voel bewegen, vergeet ik de rest. Het is een van de beste dingen die ik meemaak in mijn leven 
.
Alweer 37-4 weken.
"Het" is bij mij nu al weer 2 jaar geleden.
het gekke is dat ik zo veel ben vergeten. Vrienden zeiden dit al en ik geloofde er geen bal van , maar je vergeet ontzettend veel. Ik ben geneigd te denken dat de natuur daarvoor zorgt , maar geloof eerder dat dit komt door de enorme hoeveelheid gebeurtenissen de afgelopen twee jaar.
1 ding is zeker; Mijn leven is nooit meer dat geweest wat het pre 6 december 2001 was.
Ik kon mij met de zwangerschap absoluut niet identificeren . Niet dat ik niet wilde. Ik was dolblij, maar vond het allemaal heel erg academisch. Ik zag die buik , ik zag die buik bewegen , maar wat daar nu eigenlijk de oorzaak voor was , kon ik emotionaal absoluut niet begrijpen.
Mijn vrouw was ook bijzonder laconisch . Ik weet nog goed, dat we 3 weken voor de geboorte van Florian , niets , maar dan ook helemaal niets hadden voorbereid.
We hadden zoiets van " laten we lekker op ons af komen."
Achteraf gezien ben ik blij dat wij beide zo dachten , want ik heb in mijn omgeving veel desilussies gezien. Mensen die al met 3 maanden de kinderkamer klaar hadden en over alles liepen te fantaseren. De harde realiteit was voor de meeste dan ook een kwaal.
de realitiet is namenlijk , dat het kei en kei hard is.
Ik persoonlijk viond de eerste 6 maanden heel erg moeilijk.
Ja natuurlijk was dat ventje er en de eerste keer dat hij mij bewust aanlachte vergeet ik nooit meer.
ik vergeet ook niet niet zijn gegil over 7 uur , omdat hij krampjes had. Ik vergeet ook zijn gegil niet omdat hij persé de linker borst van mijn vrouw wilde ( die zo leeg als een leeggelopen luchtballon was) en de rechte die op barsten stond persé niet wilde hebben.
Ik vergeet ook niet hoe ik 4 uur met hem heb lopen sjouwen omdat hij niet en niet kon inslapen.
Maar alles is vergeven en vergeten. Je doet het namenlijk zo graag. Je wilt dat ventje helpen
Ik gooi alles doorelkaar
de geboorte.
Mijn vrouw had al 4 avonden lang gezegd " De tas pakken , hij komt" Niets kwam. ( afzak ween)
Dus toen ze op donderdag weer zei, ik heb ween zei ik " Ja hoor schat " Ik ga slapen en maak me maar wakker als hij er echt aan komt
3 uur later , wakker worden . Huh ? Ik heb echt ween. Oooeh oeeh ooeh ooeeh .. Huh , was dat een wee? Ja dat was er 1. Ik neem de klok en vraag haar " Zeg het maar wanneer de volgend..... ooehh oeeeh oeeeh ............. komt.................................
30 seconden !!!!!
PANIEK
Ik ren naar de telefoon.
Vind het nummer van de ambulance.
Vragen die waar ik woon... wat een tering vraag. Waar woon ik GODVERDEGODVER WAAR WOON IK ? De straat naam weet ik , huisnummer tering tering. Schat waar wonen wij? ooeeh oeeeh oeeh 13-5
45 minuten later staat de ambulance voor ons huis. Ja vraag me niet . 45 minuten . EIZEL !!
Ik zag alles al fout gaan . Ik keek in die ambulance , en keek naar die jochies die daar zaten en dacht "of die dat kunnen?"
We kamen in het ziekenhusi aan.
6 centimeter (Inciders weten wat dit betekend)
Mjin vrouw krijgt een Epiduraal en een Klischeer.
Merkt niet meer (door de epiduraal) , dat alles aan haar benen langs loopt. ... Maakt niet uit , je weet wat gaat komen , wordt erger.
2 uur later was het zover
Nu komt de eerste belevenis waarvan ik denk dat ik onder shok stond.
Ik zag alles en was gefascinerd. Echt , ik vond het boven alles een biologische Sound and Light Show. Ik stond erbij en keek ernaar en het leek alsof ik niet eens aanwezig was op de geboorte van mijn zoon , maar naar een natuurkunde film zat te kijken.
Na afloop weet ik dat ik heb staan trillen met beide handen voor mijn mond.
Een makkelijke geboorte en hij was er
Mijn vrouw nog lekker 5 dagen in de kraam kliniek en ik alleen thuis met de hond.
Vrremd vreemd vreemd.
Dan is het zover.
De gladiatoren betreden de arena. Thuiskomst van de twee
Daar zit je dan.
De wieg staat in de woonkamer. Kindje slaapt en ...... tsja , daar zit je dan.
Wat is dit nu? Wat gaat er nu gebeuren ?
het gaat alemaal vanzelf.
Weer een enrome ervaring. De mens schijnt instictief op dit moment te zijn voorbereidt, Alsof een oerinstinkt wakker wordt .
Het kindje is thuis en 1 uur later doe je alsof je je hele leven nooit iets anders hebt gedaan.
Hij is nu bijna twee en is een echte donderstee. Loopt , rent , roept "papa kijk een ploepipoloie", en kijkt je aan en je hart smelt als ijs voor de zon
quote:Dat is iets wat onze 'lerares' ons op het hart drukte: neem liever een taxi dan een ambulance (tenzij om medische redenen een ambulance nodig is), want die gasten weten niet hoe bij een bevalling bij te staan. Ze had vaak genoeg rottige dingen meegemaakt met ambulance-bevallingen, omdat het personeel zo graag wilde 'helpen' ... Zo'n taxichauffeur doet niets anders dan doorrijden en je zo snel mogelijk daar krijgen.
Op woensdag 15 oktober 2003 14:57 schreef CANARIS het volgende:
[..]
45 minuten later staat de ambulance voor ons huis. Ja vraag me niet . 45 minuten . EIZEL !!
Ik zag alles al fout gaan . Ik keek in die ambulance , en keek naar die jochies die daar zaten en dacht "of die dat kunnen?"[..]
Maar het kan natuurlijk zo zijn dat de situatie hier anders is dan in Nederland. Niets tegen ambulancepersoneel, die doen hier meer dan geweldig werk (helaas zijn ze inmiddels zeer getraind in de meest verschrikkelijke situaties), maar bij een bevalling schijnen ze nogal onhandig te zijn.
Het is bij eerste bevallende vrouwen ook bijzonder onaannemenlijk dat het zo snel gaat dat het kind in de ambulance komt.
de meeste eerst bevallende komen zelfs veel te vroeg in het ziekenhuis.
Als ik je iets kan aanbevelen is het wel , je vrouw te overtuigen zo lang mogenlijk te wachten.
det duurt nog lang genoeg . Om dan een paar uur dood te trappen in een ziekenhuis is niet bepaald een pretje.
Goed bij was was het extreem. 6 centimer komt bijna nooit voor bij eerst bevallende
Shalom en mazzeltof
quote:Weinig nodig om mijn vrouw te overtuigen, ze heeft het niet zo op ziekenhuizen ...
Op woensdag 15 oktober 2003 15:19 schreef CANARIS het volgende:
ik woon in wenen en hier neemt een taxi gegarandeert geen vrouw met weeèn. :-)Het is bij eerste bevallende vrouwen ook bijzonder onaannemenlijk dat het zo snel gaat dat het kind in de ambulance komt.
de meeste eerst bevallende komen zelfs veel te vroeg in het ziekenhuis.
Als ik je iets kan aanbevelen is het wel , je vrouw te overtuigen zo lang mogenlijk te wachten.
det duurt nog lang genoeg . Om dan een paar uur dood te trappen in een ziekenhuis is niet bepaald een pretje.
Goed bij was was het extreem. 6 centimer komt bijna nooit voor bij eerst bevallende
Shalom en mazzeltof
Verder nemen we het zoals het komt en pas wanneer of de vliezen gebroken zijn of de weeen een uur lang een minuut duren en om de vijf minuten komen, dan gaan we naar het ziekenhuis toe. Voor dat moment wiegen, dansen, puffen en hobbelen we de weeen thuis door (hopelijk ...).
Hoe zit dat met een Epiduraal Anesthesie bij jullie?
In Nederland schijnen ze nog steeds te denken "Daar mot je doorheen"
Epiduraal? Is voor aanstellers.
Bij ons krijg je dat dinge gewoon als je erom vraagt en ik kan het alleen maar aanbevelen
Mijn vrouw is zelfs even ingeslapen en we wisten alleen nog dat ze weeèn had door de weeèn schrijver.
Naast haar ( i.e. ander kamer) lag er zo één stoer te doen. Het leek of een gillende oerangoetang bij levende leven de baarmoeder uti haar lichaam werd getrokken.
Als ik dan zag hoe geweldig harmonisch dat bij ons ging zeg ik " Hier die ruggeprik"
Een nicht van mijn vrouw heeft bij de laatste een epiduraal genomen, maar sindsdien heeft ze last van haar rug. Omdat mijn vrouw sowieso al problemen met haar rug heeft, willen we dat risico niet nemen.
Wel schijnt het zo te zijn dat epiduraal geen tot weinig effect heeft op de baby, wat bij andere medicatie (van sedanten tot relaxanten) wel het geval is. Als het aan mij ligt komt mijn kind niet gedrogeerd ter wereld om daarna met oppeppers een paar dagen aan de gang te zijn om de neveneffecten zo klein mogelijk te houden. Dat is in feite wat er gebeurt met bijvoorbeeld (nu vertaal ik rechtstreeks vanuit het Hebreeuws, ik ken de Nederlandse terminologie niet) de "verwazings-cocktail" (het maakt de moeder wazig).
Op onze cursus hebben we geleerd om medicatie zo lang mogelijk uit te stellen, maar zodra de vrouw met hoge stem begint te gillen (teken van het verliezen van controle) en men slaagt er niet in haar weer te kalmeren (focus op iets anders richten), dan is medicatie wel een oplossing.
Kortom, geen helden, maar als het kan zonder ingrijpen. We zijn geen gezondheidsfreaks (zeewier-vreters, zoals mijn Biologieleraar De Klonia placht te zeggen), maar geboorte is een natuurlijk proces van in principe gezonde mensen, medicijnen zijn voor zieken (en dan nog met mate). Alleen als het dus echt nodig is, anders geen ingrijpen nodig.
Als focuspunt heb ik iets aparts in huis (zit ook in De Tas): een pluche kaas met twee muisjes erop die een hartje vasthouden .
SilkTie, hoe is het? Flipper zou er al moeten zijn toch?
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
quote:Yep, afgelopen donderdag geprobeerd een bericht te posten, is toen niet gelukt. Nu maar weer proberen, veel leesplezier toegewenst
Op vrijdag 21 november 2003 22:16 schreef Leah het volgende:
*schop*SilkTie, hoe is het? Flipper zou er al moeten zijn toch?
.----------------------------
Zeven dagen, een hele week alweer ...
Jawel, eindelijk is afgelopen zondag onze Mooierd (geen Flipper meer, want ze dobbert niet meer in het water rond) geboren. Week 42+1, ze heeft er haar tijd voor genomen.
Ik kan dit ook wel in het 'Bevallingsverhalen'-topic plaatsen, maar omdat ik al vanaf het begin hier post, lijkt het me mooier dit verhaal hier af te sluiten.
Ga maar vast zitten, het is geen kort en simpel verhaal. Ik kan alvast onthullen dat het geheel anders is gelopen dat gedacht en verwacht ...
Vanaf het einde van week 40 gingen we op aanraden van de dokter iedere twee dagen op onderzoek in het medisch centrum van het ziekenfonds. Dus iedere twee dagen een echo en aan de monitor. De eerste keer monitor was ontroerend: de hartslag van Flipper (toen nog wel) was rustig en regelmatig, maar toen ik tegen haar (ik kan nu niet meer in 'hem' denken, begrijpelijkerwijs) begon te praten, ging de hartslag omhoog en begon ze te trappen. Om op die manier een reactie te zien, bracht bij ons beiden de tranen in de ogen. Daarna 'raakten we eraan gewend'.
Donderdag, zondag, dinsdag, alles zag er goed uit. Op dinsdag begon d'een of d'andere opgeblazen kikker die een dokter moest voorstellen, over inleiden te praten, en dan natuurlijk de meest vriendelijke vorm: stripping. Nou nee dus, daarover hadden wij al verhalen gehoord die ons niet erg aanstonden, waarvan de beroerdste beschrijving 'vinger-verkrachting' was. En inleiden? Nee hoor, het lichaam weet wat het moet doen en tot week 42 is er in normale gevallen niets aan de hand. Na zijn eerste verbazing over onze beargumenteerde weigering, stelde hij een intern onderzoek voor om te bekijken of er al ontsluiting was. Aan mijn lijf geen polonaise, zei mijn vrouw, die had geen zin in welk lichamelijk contact dan ook met die kerel.
Na een second opinion van onze eigen dokter, was het advies: als er voor donderdachochtend niets gebeurt, zoals breken van de vliezen of verminderde beweging van de baby, dan donderdagochtend naar het ziekenhuis gaan.
Die dinsdagavond, ruim in de 41ste week, begonnen de weeen. Ha! de tijd is aangebroken, goed dat we die vent zijn zin niet hebben gegeven, is wat wij dachten. Na een onrustige en hoopvolle nacht, zijn we de volgende ochtend opgestaan en hebben ons klaargemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Maar de weeen waren niet regelmatig, werden ook niet regelmatig en zo gingen we weer de nacht in. Weer geen nachtrust omdat iedere vijf, tien, twintig minuter een wee ons wakker maakte.
Donderdagochtend naar het ziekenhuis ... nu gaat het gebeuren. Wij komen daar aan met onze volledige ziekenhuisgear in 38 tassen, daar waren ze toch iets minder blij mee: eerst geaccepteerd worden en een bevallingskamer krijgen toegewezen, dan pas de tassen halen. Goed, volgend jaar zullen we daarmee rekening houden .
Na weer een echo en monitor, kwam er een dokter langs voor een intern. Alles zit nog potdicht, was het oordeel. Gaat u maar weer naar huis en kom morgen maar weer terug. Daar zit je dan in je oranje T-shirts (om de boel op te vrolijken en op te vallen, op de een of andere manier krijg je meer positieve aandacht als je met een positieve instelling binnen komt). Goed, wij weer naar huis, ondertussen weeend en wel.
's Avonds nogmaals met onze docente van de cursus gesproken, om te zien of wij nog iets konden doen om de boel open te krijgen. Het bekende: rondlopen, veel wandelen, draaiende heupbewegingen, hurken, LLLL (Lots of Luxurious and Lascivious Lovemaking), etc. Ik kan je zeggen, dat deden we allemaal al zeer enthousiast 
.
Die nacht hebben we een beetje kunnen slapen, de weeen kwamen zo ieder half uur. Niet echt relaxed dus, maar beter dan iedere vij tot vijftien minuten wakker worden om te helpen met ademen en masseren.
Vrijdagochtend zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan (weer in oranje!). Daar weer het hele circus van echo, monitor en intern onderzoek (hele aardige dokter, werkelijk een goedhartige jongen). Hoera! De baarmoedermond was al zachter geworden! Nu konden we beginnen ... nee dus. Er was op dat moment geen plaats in de 'voorbereidingskamer' (daar wordt ingeleid en andere voorbereidende handelingen indien nodig; als je kermend en met 7 cm ontsluiting binnenkomt, krijg je direct een bevallingskamer. Dat hadden we de vorige dag gezien: meisje kwam half voorovergebogen binnen met haar labour coach, kon meteen door naar kamer 4, voordat wij naar huis gestuurd werden kon zij haar zoontje in de armen houden, zo snel ging dat bij haar), dus wij werden naar de kraamafdeling gestuurd, waar ook gecompliceerde gevallen (zwangerschap onder controle etc.) liggen.
Na twee keer de gang op en neer te zijn gelopen, werd dat ook een beetje saai. Maar goed, wat kan je doen? We zijn toen naar de ingang gegaan, vanwaar ik naar de auto gelopen ben om de andere tassen te halen (we hadden van de vorige dag geleerd 
). Weer terug op de afdeling, terug naar het ijsberen, heupzwaaien en hurken (LLLL kon daar niet ... 
). Na een gezellige babbel met het echtpaar dat de vorige dag in recordtijd het zoontje op de wereld had geplopt (het meisje bleek nu ook te kunnen praten ipv alleen maar puffen) konden we eindelijk rond 18.30 naar beneden.
Daar weer met de dokter gesproken (dezelfde als die ochtend, hij bleek een 24 uurs dienst te hebben), die wist dat wij het zo natuurlijk mogelijk wilden met zo min mogelijk interventie en dat mijn vrouw gevoelig is voor alles dat los en vast zit. Hij zou 'zo' komen om de inleiding te bespreken. Die tijd gebruikten wij om ... te wandelen, heupzwaaien en hurken; weer geen LLLL 
omdat er nog een meisje op die kamer lag , die wij 'de junkie' noemden omdat die direct aan allerlei infusen werd gehangen. Ze was binnengekomen met 1,5 cm ontsluiting en wilde (meer: haar moeder wilde) inleiding, 'verdwazing' (heb ik al eens hierboven uitgelegd wat ik daarmee bedoel, ken de Nederlandse term niet), epiduraal, de ganse santekraam.
Om 23.00 kwam de dokter weer, die ons uitlegde dat hij een PG-zetpil wilde geven (prostagla-dinges, hormoon om de baarmoedermond zachter te maken zodat die kan ontsluiten). Na de voors en tegens besproken te hebben, gaf hij ons de tijd om te beslissen. In mijn hoofd ontwikkelde zich al een doemscenario dat na een paar pogingen tot opwekking, uiteindelijk een keizersnede noodzakelijk zou zijn. Deze gedachte heb ik voor mij gehouden en weggedrukt, om positief te blijven. Rond 23.30 kwam hij terug en omdat wij instemden heeft hij haar eerst onderzocht om te kijken of het echt nog nodig was (ja dus) en toen de PG ingebracht.
Verder de nacht doorgebracht met ... rondwandelen, heup ... nou ja, jullie kenden de reeks wel. Volgende ochtend, 6 uur, weer een onderzoek: jawel, al wel reeds een beetje (minder dan 1 cm) ontsluiting! Misschien zou het allemaal verder goed kunnen lopen. Door deze vooruitgang kregen we een eigen kamer 
.
Door de teleurstelling van de lange perioe van weeen en dan nog maar 1 cm onsluiting, raakte mijn vrouw moedeloos, waardoor natuurlijk de weeen pijnlijker werden en ik meer moeite had om haar hoofd erbij te houden. Toen we eindelijk een eigen kamer hadden, kon ik haar onder een warme douche zetten (ik in zwembroek omdat zo nu en dan een vroedvrouw kan binnenwandelen om te controleren dat alles goed gaat en je mag de deur niet op slot doen, geheel terecht natuurlijk). Dat deed haar wonderen. Ze kon de moeheid van vier slapeloze nachten en de teleurstelling van haar afspoelen.
Na deze douche ging het al een stuk beter met haar, dus maar weer rondwandelen etc. Na een tijdje kwam een andere dokter controleren (nieuwe shift, dit was een Arabische dokter, heel erg aardig en ook zeer 'gebruikersvriendelijk'), niet echt veel meer ontsluiting, misschien 1 hele centimeter. Hierdoor viel mijn vrouw toch terug in haar teleurstelling. Op weg naar de douche (proberen weer af te spoelen) moest ze overgeven, hetgeen haar moreel tot een dieptepunt bracht.
Op een gegeven moment werd de pijn in haar buik en rug dusdanig dat ik op het bed ben gaan zitten met haar hoofd op een been, zodat ik zowel bij haar buik als rug kon om te masseren en makkelijk mijn hoofd dichtbij dat van haar kon houden om haar focus op mij te kunnen blijven richten. De pluche kaasmuisjes hadden meer effect op het personeel dan op haar. Ze begon ook te schreeuwen en huilen van de pijn. De ons toegewezen vroedvrouw van die shift was erg goed en geduldig met ons en heeft ons toen voorzichtig een epiduraal aangeraden. Ik heb toen nog geprobeerd om alle trucs van de cursus uit de kast te halen om mijn vrouw te kalmeren, maar toen ik tot mijn frustratie zag dat ik de controle op haar compleet aan het verliezen was (ik kreeg haar niet meer in een goed adem-patroon en ze was eigenlijk alles, zelfs het laatste beetje hoop, kwijt) werd het mij emotioneel ook even teveel. Omdat ze volledig op mij vertrouwde zag ik mij nu voor de keuze staan om of zo door te gaan of voor de epiduraal te kiezen. Omdat ik dus geen controle meer had over haar en het enige antwoord dat ik van haar kreeg was dat ze 'hem' eruit wilde en geen kracht meer had, heb ik rond 11-11.30 uur 's ochtends toestemming gegeven voor de epiduraal.
De anesthesist die toen kwam, stal niet direct ons hart, om een understatement te gebruiken. Hij kwam, zag en begon te lamenteren. Hij zei dat we nog helemaal niet klaar waren voor de bevalling, omdat mijn vrouw hartverscheurend lag te huilen. Ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat hij niet wist waarover hij sprak, dat we al vanaf dinsdagavond weeen hadden en niet konden slapen, dat we meer dan ooit klaar waren. Hij bond toen een beetje in en gaf opdracht haar rechtop te laten zitten. Toen dat gelukt was, moest ze haar rug krommen, vertelde mij waar ik haar wel en niet mocht vasthouden en ondersteunen en toen ging hij aan de slag. Razendsnel deed hij zijn werk en binnen de korste keren zat alles op zijn plaats. Professioneel erg goed, maar zijn bedside manners kunnen nog een opfriscursus gebruiken.
Toen alles goed en wel zijn werk deed, werd het rustiger en konden we eindelijk een beetje krachten op doen. Ik heb toen wat gegeten, de relax-fauteuil die daar stond (standaard uitrusting in die bevallingskamers: relax-fauteuil, bean bag, langwerpig kussen dat wij zelf 'the snake' noemen en nog een gewone lekkere stoel) bij haar bed gezet en we hebben toen een paar uur onze ogen dicht kunnen doen.
Rond drie uur wilde de dokter toch de boel versnellen en heeft gevraagd of hij Petocin mocht gebruiken. Na discussieren, vragen en uitleg, hebben we toestemming gegeven. Ondertussen hield ik de monitor nauwgezet in de gaten, om te zien of moeder en kind er goed onder bleven. Na begonnen te zijn met 10 druppels per minuut, ging het omhoog naar 20 dr.p.m. Dat zag er mooi uit op de monitor, maar na een intern bleek er toch maar een ontsluiting van zo'n 1,5 cm te zijn. Op naar de 30 dr.p.m. maar wij begonnen toen tussen ons te praten over de mogelijkheid van een operatie, omdat dit er toch niet hoopvol uitzag. Uiteindelijk hadden we afgesproken dat we verder geen pogingen wilden wagen, als de Petocin zijn werk niet zou doen dat wij dan voor de operatie zouden gaan.
Na een half uur vond de dokter dat Flipper de Petocin in de dosis 30 dr.p.m. niet kon waarderen (ik had al een paar keer aan de vroedvrouw vragen gesteld over de hartslag, die zo nu en dan te hoog en dan weer te laag was, hoewel de 'baseline' er goed uitzag). Toen maar terug naar 20 druppels. Na nog een half uur zette de dokter het uit, omdat het hem niet aanstond wat hij zag.
Tegen elven heeft hij het weer op 10 druppels gezet om te kijken wat er gebeurde, maar dat was toch nog steeds niks. Ook de ontsluiting was knudde met een rietje.
Tegen middernacht heeft hij nog met een collega de zaak bekeken, die wilde nog glycerine gebruiken. Dat was voor ons de grens, niks geen gehannes meer. We hebben het kort met de doktoren besproken, dat wij geen gedoe meer wilden en dat we ook niet het risico wilden lopen dat de baby in de stress zou raken, hetgeen zij konden begrijpen, mede op grond van het beeld dat de monitor gaf. Ze waren het volledig met ons eens en zouden bekijken wanneer er plaats zou zijn.
Ik heb gevraagd of ik erbij zou mogen zijn, de dokter zei dat hij zou kijkeken wat hij voor ons zou kunnen doen. Na enen mocht ik een groen pakkie aantrekken, om half twee mocht ik naar binnen ('Niets aanraken!') en naast haar hoofd zitten, en na een paar minuten hoorden we huilen. Het drong pas iets later tot ons door dat dat ons kindje was 
. Nadat ze een paar checks hadden gedaan, liet een zuster een kindje aan ons zien dat ons met grote blauwe kijkers aankeek, en zij maar niet vertellen wat het was ... toen we ernaar vroegen kregen we een verbaasde blik (iedereen weet toch al wat die krijgt?!?) en het antwoord: een meisje.
Wat een wolkje! Ze is werkelijk prachtig (als ik tijd heb zal ik nog wel een foto posten, kunnen jullie zien dat ik niet bevooroordeeld ben ) en een heerlijk kind.
Moeder en dochter maken het goed, afgelopen donderdag zijn ze naar huis gekomen 
.
Het leven is veranderd, maar op zo'n natuurlijke wijze dat we er eigenlijk weinig erg in hebben. Ja, ineens moeten we voor zo'n klein afhankelijk persoontje zorgen, maar vanaf het eerste moment heb je ergens een extra bron liefde gevonden en aangeboord, onwaarschijnlijk gewoon. Kortom en in een woord: vurrukkulluk!
gefeliciteerd met jullie dochter en bedankt dat je ons, op afstand, alles hebt laten meemaken!!
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
Maar goed, je dochter is er eindelijk, en ze is gezond en wel en dat is belangrijk.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Iedereen bedankt voor de goede wensen.
Op zondag 23 november 2003 11:35 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Go Silktie, gefeliciteerd met jullie dochter. Maar wat een verhaal zeg. Ik wordt er gewoon helemaal koud van. Ik ben zelf 37.3 weken en zou er toch echt niet aan moeten denken om door zo'n hel van een bevalling te gaan. En wat zal je vrouw uitgeput zijn geweest nadien. Jij trouwens ook, want ik moet wel zeggen dat je een kei van een vent bent om je vrouw zo bij te kunnen staan.Maar goed, je dochter is er eindelijk, en ze is gezond en wel en dat is belangrijk.
Deze post wilde ik er toch even uitplukken. Of ik een kei ben, weet ik niet. Ik denk het niet, want gemakshalve heb ik eruit gelaten dat ik woensdagnacht lichtelijk geirriteerd raakte wanneer ze me weer wakkermaakte omdat alles haar pijn deed. Masseren en dan weer proberen in slaap te vallen, dat was het devies. Helaas, na zoveel minuten weer wakkergemaakt worden, is toch niet bevordelijk voor de echtelijke pais en vree. Nu is het ook weer niet zo erg dat ik schreeuwde of boos werd, maar toch een zucht van: "He, moet dat nou!" (alleen de zucht dan, niet de woorden) kon ik niet onderdrukken.
Wel weet ik dat ik ontzettend veel van mijn vrouw houd. En dat betekent voor mij het onderste uit de kan halen om haar bij te staan wanneer ze dat nodig heeft. Zo weet ik ook dat ze mij zal bijstaan wanneer ik dat onverhoopt nodig zou hebben.
Voordat ik haar ten huwelijk vroeg (die ene minuut tussen de eerste ontmoeting en 'het verzoek' ), heb ik goed nagedacht of ik haar zou kunnen en willen helpen met allerlei 'ziekenhuistaken'. Ik dacht dat ik die vraag positief kon beantwoorden. Nu ik haar heb bijgestaan met al deze 'leuke' bezigheden, weet ik het zeker.
Maar nogmaals, het is de liefde die de drijfkracht is. Het klinkt rossig en 'op-een-wolkje', het bekende 'teiltjes-werk', maar blijkbaar geeft het me de kracht die nodig is om dit soort taken te vervullen.
We hebben haar twee Hebreeuwse namen gegeven, de eerste betekent zoiets als 'vlam, fakkel', omdat ze ons vanaf het eerste begin al met licht en warmte vervulde. De tweede naam betekent 'God's oog', omdat ze twee prachtige, grote blauwe kijkers heeft.
Samen geven ze de wens te kennen dat ze niet alleen ons, maar ook de Schepper met licht en warmte zal vervullen. En dan bedoelen we niet een devoot in de azijn gedrenkt zwartekousen-vrouwtje, maar iemand die haar gezond verstand gebruikt om zelf na te denken en met een kritische blik in de Joodse traditie staat, precies zoals haar ouders. Religieus, maar niet gedachteloos achter de geestelijke volks(mis)leiders (dank aan Fons Janssen) aanhobbelen. (En nu maar hopen dat dat de juiste weg blijkt, anders staat ons nog iets in het hiernamaals te wachten ... 
.)
quote:Welke namen zijn dat? Klinkt goed
Op zondag 23 november 2003 16:57 schreef SilkTie het volgende:
We hebben haar twee Hebreeuwse namen gegeven, de eerste betekent zoiets als 'vlam, fakkel', omdat ze ons vanaf het eerste begin al met licht en warmte vervulde. De tweede naam betekent 'God's oog', omdat ze twee prachtige, grote blauwe kijkers heeft.
Eva ♥ en Iris ♥
P.s. wil de namen ook wel weten eigenlijk 
De namen: Shalhevet (met de klemtoon op 'he' en de 'e's uitgesproken als in 'hek') Enya (lange 'e' en de klemtoon op 'ya').
Welkom in de neo-insomnia-mannen -groep
nog niet zo lang gelden , dus nog zul je het wel makkellijk hebben. Snel genoeg merk je, dat je als man niets maar dan ook helemaal niets kunt doen. Je zult zien , na een dag of 10 slaap je door en zeg je ´s ochtends. "Hehe lekker geslapen,. wat was ze rustig vannacht he?"
Kaboem, krijg je der eerste van een heleboel klappen. Blijkt dat zij 10 keer is opgestaan.
Maar geloof me, je krijgt je portie nogwel :-)
Ik felciteer jullie beide en alhoewel het leven nooit meer zal zijn als het is geweest , wordt het wel alleen maar mooier.
Nu nog foto's Silktie
).Desondanks, als ik thuis kom vind ik daar mijn twee meisjes die mij allebei een grote glimlach toewerpen.
Hoe gaat het met onze Shalhevet? Prima. In het begin wilde ze niet erg groeien. Tegen alle adviezen in heeft mijn vrouw doorgezet met alleen borstvoeding te geven, al die andere troep had ze niet nodig. De aanhouder heeft gewonnen! Werkelijk een geweldige prestatie die ze heeft neergezet, ik ben ontzettend trots op haar. Formula komt er nog altijd niet in bij ons, wel zijn we onlangs begonnen met 'vast voedsel' (nou ja, vast ... even "prrrt" en alles is ondergespetterd ).
Werkelijk een geweldige prestatie die ze heeft neergezet, ik ben ontzettend trots op haar. Formula komt er nog altijd niet in bij ons, wel zijn we onlangs begonnen met 'vast voedsel' (nou ja, vast ... even "prrrt" en alles is ondergespetterd 
).Vorige week is ze begonnen met van haar rug op haar buik rollen, en op de een of andere wijze weet ze zich al een beetje rond te bewegen. Het is nog niet overtuigend, hetgeen zo nu en dan tot frustraties leidt, maar dat zal snel veranderen. Taak voor de ouders: ogen en oren ontwikkelen op iedere mogelijke plaats, maar zelfs dat zal niet genoeg zijn ben ik bang.
Het is een schavuitje met een betoverend snoetje . Als we met haar over straat lopen of in winkels, trekt ze de aandacht van iedereen (goed, we zullen niet overdrijven: van de overgrote meerderheid). De meeste mensen blijven staan om even een praatje te maken of om haar te bewonderen. Soms zien we zure gezichten ineens een glimlach tevoorschijn halen. Wildvreemde mensen houden ons staande om wat langer van haar te kunnen genieten. In een winkelcentrum is zelfs een vrouw met een speelgoed stand die haar al twee keer iets heeft gegeven. Jongens (ook pubers) die normaliter niet naar babies zouden kijken, kunnen niet voorbij haar lopen zonder even te aaien of te lachen. Met iedere kerel (ongeacht de leeftijd) die naar haar lacht, wordt de stok waarmee ik Shalhevet zal beschermen een centimeter langer: het is al een indrukwekkend gevaarte .
. Als we met haar over straat lopen of in winkels, trekt ze de aandacht van iedereen (goed, we zullen niet overdrijven: van de overgrote meerderheid). De meeste mensen blijven staan om even een praatje te maken of om haar te bewonderen. Soms zien we zure gezichten ineens een glimlach tevoorschijn halen. Wildvreemde mensen houden ons staande om wat langer van haar te kunnen genieten. In een winkelcentrum is zelfs een vrouw met een speelgoed stand die haar al twee keer iets heeft gegeven. Jongens (ook pubers) die normaliter niet naar babies zouden kijken, kunnen niet voorbij haar lopen zonder even te aaien of te lachen. Met iedere kerel (ongeacht de leeftijd) die naar haar lacht, wordt de stok waarmee ik Shalhevet zal beschermen een centimeter langer: het is al een indrukwekkend gevaarte 
.Het is heel erg moeilijk om niet ongelooflijk trots op haar te zijn ...
Geloven jullie mij niet? Kijk maar naar de foto's hieronder.
Net een paar uur oud, ligt ze lekker te slapen.
Na vijf dagen mocht ze naar huis, hier wijdt ze de huiskamer in (let op het detail, geintje van mijn ouders).
De intellectueel van de familie (wat wil je? Grootvader is bibliothecaris, ouders en grootouders houden erg veel van lezen).
Geintje voor Poerim (Lotenfeest dat ongeveer gelijk met Carnaval valt en waarop men zich ook verkleedt). En ja, ze zijn echt.
En hier de mooiste, woorden zijn verder overbodig ...
Shoot, zijn de foto's zo klein geworden? Dat was niet de bedoeling. Goed, er zit momenteel voor jullie niets anders op dan de link te kopieren en dan apart te bekijken. Ik heb nu helaas geen tijd om het formaat te veranderen, uploaden en opnieuw linken.quote:Op maandag 31 mei 2004 10:56 schreef SilkTie het volgende:
..
Sorry ...
|
|
