Vader zijn/worden, hoe ervaar je dat?

quote:

---

Hoe ervaar(de) jij de zwangerschap van je partner?
Is het net zo magisch als je had verwacht of wordt het pas realiteit als je de kleine eenmaal in je handen hebt?

---

En realiteit wordt het pas echt als je het vast hebt. ONZE kleine.
_{alhoewel het van mij nu al de 29-ste juni mag zijn}

quote:

---

Hoe heb je de bevalling ervaren? Ik weet dat mijn man in het begin best huiverig stond tegenover het idee van al dat bloed en wilde zeker niet de navelstreng doorknippen. Toen het eenmaal zover was was het volgens hem de normaalste zaak van de wereld en beschouwde hij het als iets heel natuurlijks om een bloederig klein meisje in zijn handen te houden.

---

quote:

---

Hoe ga je om met al die slapeloze nachten, de poepluiers (waren mannen altijd zulke grote monden over hebben),

---

quote:

---

de hormonale buien van je partner etc. etc.

---

Maar gezien ik er veel over lees, ben zeer meegaande in hoe het voor de vrouw is, wist ik het al. En als je iets al weet, kun je je erop instellen.
Ook maar gedaan. En soms werkt dat niet, maar ook dat hoort erbij. Je kunt jezelf niet helemaal ter zijde schuiven. Het blijft een 2 richtingsverkeer.

quote:

---

Een topic speciaal voor alle (as) papa's dus!

---

[Dit bericht is gewijzigd door beware_reageerd op 23-04-2003 20:43]

Ik ervaar mijzelf als zeer trotse pa van 2 dochtertjes.........17 maanden en 3 jaar!
Zo Gaaf.

Zwangerschap van de mamma. Pappa kickt onwijs op zwangere vrouwen. Zeker als het lijf in shape blijft met alleen zo'n klein buikie er op..... mooi! En net als bij mijn vrouw......

Ik mag dus graag naar andere zwangere vrouwen kijken.

Het moment bevallen was voor mij een (eigenlijk 2) van de mooiste momenten van mijn leven!

Dus......... wat denk je....

- zijn jullie veranderd door de zwangerschap: was je nerveus, merkte je verschil in denkwijze, gevoelens bij jezelf doordat je wist dat je vader werd?

- Voelen jullie je soms achtergesteld op het kind en alle aandacht die naar moeder gaat (of van moeder naar kind)? Hoe gaat de omgeving met jullie als vader om? (ik bedoel dat moeders volgens mij doodgegooid worden met vragen over de kleine en hoe ze zich voelt enz) Als dat negatief is, hoe zou je dan graag hebben dat men reageert?

quote:

---

Op woensdag 23 april 2003 21:09 schreef Catootje het volgende:
Ik heb ook een paar vragen:

---

quote:

---

- zijn jullie veranderd door de zwangerschap: was je nerveus, merkte je verschil in denkwijze, gevoelens bij jezelf doordat je wist dat je vader werd?

---

quote:

---

- Voelen jullie je soms achtergesteld op het kind en alle aandacht die naar moeder gaat (of van moeder naar kind)? Hoe gaat de omgeving met jullie als vader om? (ik bedoel dat moeders volgens mij doodgegooid worden met vragen over de kleine en hoe ze zich voelt enz)

---

Gewoon een keer lekker eten is er hier niet bij zonder vragen.
Best wel jammer, want 1 a 2 x per dag de zelfde vraag alla, maar 10 tot 20 x wordt vervelend. Maar dat vind mijn vrouw ook.
Van haar mag dat ook wel minder.

quote:

---

Als dat negatief is, hoe zou je dan graag hebben dat men reageert?

---

quote:

---

Op woensdag 23 april 2003 20:42 schreef Black_Crow het volgende:
Bij de bevalling had ik het wel heel zwaar. Je hoort je vrouw huilen en schreeuwen van de pijn en je kan alleen maar toekijken.

---

Het bloed enzo maakte me niet uit, in de tijd dat ik bij de Keuringsdienst van Waren werkte ben ik redelijk gehard geraakt wat 'viezigheid' betreft. Ik heb dan ook vol trots zelf de navelstreng doorgeknipt.

We zijn nu een ruime week verder en het praktische vaderschap valt me mee, ik kan inmiddels poepluiers verschonen, mijn zoon badderen en hem in en uit zijn kleren worstelen. Zelfs twee keer per nacht wakker voor de voeding valt me nog mee.

Het 'geestelijke' vaderen moet nog groeien denk ik, maar ja, wat is nou hét vadergevoel?

quote:

---

Op woensdag 23 april 2003 21:39 schreef NT-T.BartMan het volgende:

[..]

Het 'geestelijke' vaderen moet nog groeien denk ik, maar ja, wat is nou hét vadergevoel?

---

Voor de rest vind ik dit erg interessant om te lezen.

Nog meer vragen voor a.s. pappies:

Vond je het vervelend om tijdens "the making of..." op gezette tijden te moeten klussen?

Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?

En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?

En is een zwangere buik nu mooi of niet?

quote:

---

Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?

---

quote:

---

En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?

---

quote:

---

Hoe ga je om met al die slapeloze nachten, de poepluiers (waren mannen altijd zulke grote monden over hebben), de hormonale buien van je partner etc. etc.

---

quote:

---

Op donderdag 24 april 2003 13:35 schreef Knuf het volgende:
Tof topic

Nog meer vragen voor a.s. pappies:

Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?

---

quote:

---

En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?

---

quote:

---

En is een zwangere buik nu mooi of niet?

---

ik ben bijna 20 vader worden staat nog niet op de palnning eigenlijk

Maar wat ik me dan zo afvraag he? Ze zeggen altijd mannen mogen niet huilen (onzin IMHO maargoed). Mijn vraag:

Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?

quote:

---

Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:

Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?

---

quote:

---

Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Euhm

ik ben bijna 20 vader worden staat nog niet op de palnning eigenlijk

Maar wat ik me dan zo afvraag he? Ze zeggen altijd mannen mogen niet huilen (onzin IMHO maargoed). Mijn vraag:

Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?

---

quote:

---

Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?

---

quote:

---

En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?

---

quote:

---

En is een zwangere buik nu mooi of niet?

---

quote:

---

Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?

---

Dat vraag ik me gewoon af!

(top topic dit!)

quote:

---

Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende: Mijn vraag:

Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?

---

Bij de geboorte van mijn dochter ben ik heel lang sterk geweest tot het moment dat ik mijn ouders ging bellen. Ik moest op dat moment zo janken dat ik geen woord meer kon uitbrengen.
Bij de geboorte van mijn zoon heb ik niet gehuild maar alleen maar gehoopt. Het huilen kwam pas de volgende dag maar dat was op hele andere reden.

====================================================

quote:

---

[b]Op dinsdag 29 april 2003 11:38 schreef Kleintje het volgende:
Ik heb ook een vraagje: moeders worden veel gevoeliger/emotioneler als de kleine er is.
Hebben de vaders dit nou ook?
En worden ze beschermender tegen hun gezin??

---

[Dit bericht is gewijzigd door Black_Crow op 30-04-2003 01:19]

quote:

---

Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?

---

We zitten al in de veertiende week en alles schijnt volgens het boekje te verlopen (hetgeen ons als aanstaande ouders weer verbaasd omdat wij nooit iets volgens het boekje gedaan hebben, onze doktoren hebben aan ons voldoende materiaal opgebouwd voor het lemma "Uitzonderingen" ).

In het begin was het een beetje onwezenlijk: eindelijk was het dan zover, maar dan begint het ook serieus te worden. Voordat ik kon zeggen dat er een baby in de maak was duurde toch wel een week. Sindsdien loop ik tegen het arme kind te leuteren dat het een lust is. Het is een aanrader om te praten, het maakt het een stuk concreter. Ik heb 'hem/haar' ook maar meteen een naam gegeven: Flipper (het is tenslotte een intelligent zoogdier dat in het water ronddobbert ). Mijn vrouw verklaart me voor gek, zowel vanwege mijn geklets als vanwege de naam, maar ze heeft het inmiddels geaccepteerd en doet vrolijk mee.

Vanwege wat probleempjes in het begin hebben we al vroeg echo's laten maken, dan zie je dus een bolletje 'iets' wat een mens gaat worden. Het maakt het aan de ene kant tastbaarder, maar aan de andere kant is het toch iets dat op een scherm gebeurt, afstandelijke tv.

Daarna nog twee keer een echo laten maken om de voortgang te zien, alles ziet er prima uit. De laatste echo was om de dikte van de lurven te bepalen (de afstand tussen nekwervels en huid; alles gebeurt hier in het Hebreeuws dus ook de terminologie die ik nu leer kennen, soms is de Nederlandse term mij ontschoten of gewoon onbekend), dit schijnt een indicatie voor Down-syndroom te kunnen geven. Die afstand mag niet meer dan 3 mm zijn, bij Flipper is het minder dan 1 mm. Het is geen garantie, maar dit tesamen met een bepaalde bloedtest (embryonaal eiwit heet dat hier, ook in Nederland?) geeft een zekerheid van 95%. Het kent geen risico van spontane abortus, zoals vruchtwaterpunctie dat heeft. Wanneer de bloedtest een indicatie zou geven, dan besluiten we alsnog over te gaan tot punctie.

Afgelopen vrijdag bij een nieuwe gyn geweest, de andere waren we toch niet zo blij mee. Deze man (voor mijn vrouw maakt het niets uit of het een man of vrouw is, zolang diegene maar goed werk levert; zolang zij tevreden is ben ik het ook) behandelde ons heel anders, geduldig en menselijk. Hij heeft ons ook de hartslag laten horen, die prima in orde is. En dat was toch iets anders dan naar zo'n plaatje op een schermpje kijken: bij het horen kon ik niets anders dan heeeeeel breed glimlachen en me heeeeeeel gelukkig voelen, nog meer dan het 'alleen maar' weten en zien.

Mijn vrouw maakt zich nog zorgen of mensen het wel of niet kunnen zien, ze wil het nog een beetje bedekken met kleding. Ik probeer haar nu zo goed en zo kwaad als het kan aan het verstand te peuteren dat het niet meer te verhullen is, dat ze groeit en bloeit als nooit tevoren. Ik geloof dat ze dat nu ook doorkrijgt ...

Kortom: ik ervaar het als iets geweldigs, ik kan mijn geluk niet op en wil er zoveel mogelijk van genieten. 1 November zegt de berekening, het komende half jaar zal dus nog voldoende stormen in glazen water, die wij als aanstaande ouders natuurlijk niet als zodanig zullen ervaren, bieden. Ben ik er klaar voor? Geen idee, maar bang ben ik niet voor een toekomst met een kleine. De sigaren liggen al klaar (tot ongenoegen van de aanstaande moeder )!

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 10:47 schreef SilkTie het volgende:
SilkTie gaat vader worden !

---

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 10:47 schreef SilkTie het volgende:
Nu dan ook maar de stoute schoenen aangetrokken om hier te posten: SilkTie gaat vader worden !

---

quote:

---

bepaalde bloedtest (embryonaal eiwit heet dat hier, ook in Nederland?)

---

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 17:05 schreef Karin het volgende:

[..]

Gefeliciteerd! En wat heerlijk dat het allemaal goed gaat.
Wat leuk dat je al tegen Flipper praat! Dat hoor je inderdaad niet vaak van vaders.

---

quote:

---

_{Die lurfmeting heet in het Nederlands nekplooimeting}

---

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 21:49 schreef Lois het volgende:
SilkTie van harte gefeliciteerd!
Wat leuk om de belevenissen van jullie nu verder te volgen in dit topic, nadat we zo dichtbij hebben kunnen meeleven met jullie huwelijk.
Ik hoop op meer verslagen van jouw hand want het lijkt me erg leuk om de verschillen en overeenkomsten van zwanger & bevallen in Israel of Nederland te ontdekken.

---

Een ding kan ik je alvast vertellen: zwanger worden gaat zo ongeveer hetzelfde in Israel als in Nederland .

Mijn vrouw heeft een paar boeken gekocht (twee Engelse en een Amerikaans, als ik de titels heb zal ik ze wel posten) toen ze zeker wist dat ze zwanger was. Die pootte ze op mijn schoot om mij zo duidelijk te maken dat het zover was. Jammer voor haar: toen ik bij binnenkomst de tas van een bepaalde boekenzaak zag, wist ik al hoe laat het was. Goed, ik dwaal af, terug naar de inhoud van die boeken. Daarin wordt melding gemaakt van allerlei zaken die de dokter meet en test bij ieder bezoek. Gewicht, bloeddruk etc. zijn de standaard zaken volgens de auteurs. Not, de vorige gyn deed niets, alleen een beetje bang maken en terughoudend antwoorden op onze vragen, vandaar dus die nieuwe. Die heeft wel de bloeddruk gemeten, gewicht schijnt nog niet nodig te zijn. Of dit een verschil is met andere Westerse landen of niet, weet ik niet. Misschien is het gewoon dokter-afhankelijk.

Groot verschil met Nederland: je mag hier alleen maar in het ziekenhuis bevallen. Thuisbevallingen doet men niet aan, vooral omdat men geen risico wil lopen met hygiene-problemen. Diverse ziekenhuizen bieden wel allerlei mogelijkheden, ook afhankelijk van de ziekenhuisfilosofie, dat gaan we later eens uitzoeken.

Een standaardprocedure hier is het onderzoeken op Tay-Sachs, een ernstige erfelijke afwijking die voornamelijk onder Asjkenazische Joden (van Midden- en Oost-Europese afkomst) voorkomt. Deze test is gratis en wordt meestal gedaan voor het huwelijk of voor zwangerschap. Slechts een van de partners hoeft getest te worden, bij mij was de uitslag gelukkig negatief (ook al weet je dat er niets aan de hand is, toch een beetje nerveus voor de uitslag).

Verder hebben we nog een half jaar om de verschillen en overeenkomsten te ontdekken .

quote:

---

Op dinsdag 6 mei 2003 01:03 schreef moussy het volgende:

[..]

Gefeliciteerd met flipper
.
[..]

Hier heet dat de triple test.

---

Mooi moment om als afsluiting een oude gewoonte op te pakken: 14-4 weken alweer .

quote:

---

Op dinsdag 6 mei 2003 07:32 schreef SilkTie het volgende:
Ik hoop ook net zoveel lol erin te zullen hebben als toen. Kunnen jullie dat wel aan, die lappen tekst? Ik schrijf zoals ik praat: veel. Hopelijk wel met inhoud ...

---

Jaaah dit is leuk!!

quote:

---

Goed, ik dwaal af, terug naar de inhoud van die boeken. Daarin wordt melding gemaakt van allerlei zaken die de dokter meet en test bij ieder bezoek. Gewicht, bloeddruk etc. zijn de standaard zaken volgens de auteurs. Not, de vorige gyn deed niets, alleen een beetje bang maken en terughoudend antwoorden op onze vragen, vandaar dus die nieuwe. Die heeft wel de bloeddruk gemeten, gewicht schijnt nog niet nodig te zijn. Of dit een verschil is met andere Westerse landen of niet, weet ik niet. Misschien is het gewoon dokter-afhankelijk.

---

*hopt snel het mannen-topic weer uit*

quote:

---

Op dinsdag 6 mei 2003 16:24 schreef Catootje het volgende:
SilkTie wat een heftig jaar emt trouwen en een kindje!!! Gaaf hoor

---

Sindsdien hoteldebotel, getrouwd, huis gekocht (dus: verhuisd) en zwanger. En mijn ouders maar denken dat ik traag ben ... .

Verbazingwekkend hoe in zo'n korte tijd alles op zijn plaats kan vallen, ik heb me nog nooit zo mezelf gevoeld. Gelukkig moet ik nu hard werken, anders was ik nog op mijn wolkje weggezweefd na het schrijven van zo'n verhaal .

Afgelopen dagen hing er een zekere spanning in ons huis: zijn dat darmkronkelingen of .... En ja hoor, gisteravond was het toch duidelijk: Flipper gaf aan dat hij de genen van zijn moeder en overgrootmoeder (mijn grootmoeder) bezit. Karate (moeder) en gymnastiek/acrobatiek (overgrootmoeder) worden nu druk be/geoefend.

Alweer een stapje verder dus. Vorige week kwam mijn vrouw met een verontwaardigd gezicht naar mij toe: "Moet je nou die bierbuik eens zien, ik voel me net een bouwvakker!" En zij maar niet begrijpen hoe aantrekkelijk ik ineens een groeiende buik vind .

Enige nadeel dat ik nu tegenkom: ze is zoooooooo moe 's avonds. Terwijl ik met haar zit te praten (of zij met mij), gaan die oogjes gewoon toe, geen lieve moeder die daartegen wat kan doen. Niet altijd even gezellig dus, maar het moet dan maar. Gelukkig waren we al zo ge-emancipeerd dat ik allerlei huishoudelijke taken op mij genomen had, dus het is niet zo dat 'ineens' alles op mijn schouders komt, maar het is toch leuker dat als je staat te strijken ( ) en de TV nog niet is aangesloten (die staat nog altijd ergens tussen de verhuisdozen, we weten ook nog niet welke TV-aanbieder we nemen, er zijn er hier drie) dat je dan met iemand kunt babbelen. Nou ja, ze heeft de energie nodig en als ik op deze manier mijn steentje kan bijdragen, moet dat maar.

Nog eventjes ter excuus: hierboven zag ik een gloeiende spelvaut staan ...

quote:

---

[..] (voor wie zich dat verhaal nog herinnerd) [...]

---

quote:

---

herinnert

---

17-5 weken alweer ...

Voor de eerste zwangerschap en voor mijn eerste zoon heb ik altijd volgehouden dat ik nooit meer van iemand zal kunnen houden dan van mijn vrouw. Dat statement heb ik zelfs volgehouden met de kleine op mijn arm. Inmiddels weet ik dat het een illusie is. Mijn beide zonen zijn een treetje boven hun moeder gekomen. Het houden van heeft een heel nieuwe dimensie gekregen. Ik ervaar het ook als anders houden van dan van je vrouw. Helaas moet je dan erkennen dat ook je vrouw dat zo ervaart en je op een zeer goede, maar wel tweede plaats bent gekomen. Dat ze dus minder aandacht en tijd voor me heeft is ergens vervelend, je leert er best mee leven hoor, maar eenvoudig is anders. Zeker wanneer je normaal gesproken samen aan tafel de dag na loopt en samen reflecteert, is dat moment nu alles behalve een rust moment. Het is tijd voor het eten, de kids beginnen moe te worden en vragen veel aandacht. Dat ik dan mijn verhaal over het werk kwijt wil ervaar ik bijna al egoïstisch op het moment.

Werk ja, ook daarin ben ik veranderd. Vroeger leefde ik om te werken, nu is dat 180 graden de andere kant op. Ik werk om te leven, want het liefst ben ik hele dagen bij mijn beide kids. Overigens is dat gevoel pas zo sterk geworden bij de geboorte van mijn tweede kind. Elf weken te vroeg was zijn leven alles behalve vanzelfsprekend. Die angst om te verliezen zonder gekend te hebben is zo groot geweest toen, dat ik nu eigenlijk niets wil missen van hun opgroeien.

En dan de trots. Dat heerlijke gevoel als hij voor het eerst papa zegt en je dan met van die blinkerende ogen en een grote lach afwachtend aankijkt. Dán ben je pas echt trots. Overigens ben ik volgens velen in mijn omgeving extreem in het trots zijn en het willen zorgen.
Vanaf de eerste dag dat hij bij ons thuis was draag ik hem in een draagdoek. Zeven meten omslagdoek waar hij zalig in kan, dicht tegen mij aan. Mensen zijn daar duidelijk niet aan gewend, een papa die zo duidelijk laat merken hoeveel hij om zijn kids geeft en al kletsend en knuffelend zijn boodschappenkar vult.

Waar ik nog wel het meest van alles ben veranderd is mijn zorggevoel en mijn verantwoordelijkheid. Niets is nog belangrijker dan mijn gezin. En wanneer zoals nu dat gezin een beroep op mij doet, sta ik ten koste van alles klaar. Mijn vrouw is nu ruim 26 weken zwanger en moet volledige rust houden om te voorkomen dat we weer een vroeggeboorte krijgen. Deze laatste zwangerschap heb ik overigens heel intensief beleefd, wetende dat het over kan zijn voor je er erg in hebt. Intenser nog dan de vorige twee. Hoewel ik nog altijd vertederd kan kijken naar de video van de pretecho.

Al met al denk ik dat veranderen een understatement is Na ruim drie jaar van zwangerschappen en kinderen (de derde voltrekt zich nu) ben ik een ander mens geworden. Een met een hart voor zijn gezin en hard voor de zaak.

quote:

---

Op woensdag 28 mei 2003 08:53 schreef Lois het volgende:

[..]

_{Ik moest er een brok van wegslikken, zo trots heb je dit beschreven}

---

_{Moet qltel toch eens vragen om zijn steentje bij te dragen...}

quote:

---

Op woensdag 28 mei 2003 08:25 schreef bastardhost een pracht van een verhaal vaan ik het helemaal mee eens ben

---

Voor mij begint het al echt te leven; ik zeg regelmatig 'ik hou van jullie' ipv. 'ik hou van jou' tegen m'n vrouw. Als ze in bed ligt, dan krijgt haar buik ook een kusje
Ik vind het heerlijk om de baby in haar buik te voelen, we zijn er ook allebei erg blij mee
Een vervolg op dit verhaal komt er vast wel, als de zwangerschap weer wat verder is.

quote:

---

Op woensdag 28 mei 2003 08:25 schreef bastardhost het volgende:
[understatement] Zeer leesbaar verhaal [/understatement]

---

Hopelijk kan ik over een paar maanden ook zo'n verhaal vol trots en zorgzaamheid neerzetten.

Het enige is dat ik niet echt weet waar ik mee moet beginnen.

euh.. zwangerschapstest...tja ...
Vriendin was net 1 maand gestopt met de pil en vrienden van ons zijn al echt heel lang bezig om een kindje te krijgen maar dat wil maar niet lukken.
Wij hadden dit in ons achterhoofd gehouden alhoewel we (mijn vriendin ) van plan waren om eind 2002 te stoppen met de pil.
Zeker omdat we wisten dat het misschien wel net zoals die vrienden heel moeilijk kon worden. Daarom hebben we toch besloten zo rond augustus te stoppen.

En ja hoor zal je net zien.
Volgens mij zat het eicelletje al op mijn zaadcelvriendjes te wachten.

Nadat we een aantal testen achter de rug hadden (negatief) zijn we met die (nog kindloze) vrienden wezen stappen.
Onderweg het er over gehad en besproken wat we zouden doen als ze zwanger zou zijn en bla bla bla (dames he )

De volgende morgen uit gein maar weer een test gedaan en ik hoor het mijn vriendin nog roepen uit de wc "Schat wat betekent 2 steepjes !!! "

JAAAAAA We zijn zwanger whooohoo

Maar goed 3 maanden later de echo.
Mama lag te glunderen naar de monitor en papa smolt ter plekke als een pakje boter in een hete pan
Er ging een heel erg warm en bijzonder gevoel door me heen zo van "Dit is ons kindje!!!!! "

Na weer een aantal weken te hebben geglundert hebben we een pretecho laten maken op video.
Dat je hem/haar dan zo ziet liggen en lekker ziet trappen en slaan

Nu zijn we inmiddels bij de 35ste week beland en ik kan haast niet wachten tot ik mijn zoon of dochter in mijn armen kan houden

Maar euh willen jullie nog iets weten ???

[Dit bericht is gewijzigd door Sc0rPi0n op 29-05-2003 00:54]

Na Flipper enige malen streng toegesproken te hebben dat die zijn moeder vreselijk laat boeren en ontzettend moe maakt, maar het ergste nog dat hij haar laat merken dat'ie wakker is maar mij in het ongewisse laat, heb ik gisteravond dan toch de eerste trapjes/vuistslagjes gevoeld . Ik heb hem dan ook hartelijk bedankt voor deze vooruitgang en hem veel succes gewenst met zijn verdere rek- en strekoefeningen.

Aanstaande zondag weer een echo waarbij de vitale functies onderzocht worden. Klein beetje zenuwachtig, omdat je toch bang bent dat er iets vreselijks mis is, maar aan de andere kant lijkt alles goed te gaan dus geen reden tot zorg. Toch?

De integrated risk analysis (lurfmeting + triple test) heeft uitgewezen dat er een verwaarloosbaar kleine kans is dat er iets mis is, de dokter vond het er allemaal uitermate positief uitzien. Wanneer nu zondag ook alles goed blijkt te zijn, zullen we maar een glaasje drinken om het te vieren . Dat is namelijk een van mijn overtuigingen: als je dit soort kleine dingetjes al niet viert (noem het maar klein!), gaan er een hoop leuke momenten ongemerkt aan je voorbij. En dit zijn toch de dingen waarvoor je leeft, lijkt mij.

Alweer 20-6 ...

Heel leuk onderwerp

Gisteren de vitale onderdelen van Flipper bekeken en alles ziet er goed uit. Hij was ook lekker actief, ik kreeg bijna de neiging "Stil zitten joh, zo kunnen we niets zien!" tegen hem te zeggen. Ik heb me nog weten in te houden P) .

Maar goed, alles is in orde dus we hoeven ons geen zorgen te maken.

Degene die de echo uitvoerde was niet de meest vriendelijke figuur, een beetje kleinerend . Ook vond hij dat hij het allemaal in het Engels moest uitleggen omdat mijn vrouw en ik Engels tegen elkaar praten, hoewel zijn Hebreeuws duidelijker te volgen was dan zijn Engels en ons Hebreeuws vloeiend. Maar nee hoor, ijsereheinig doorgaan (en hup! weer een sweer op het doek. En ik dach nog ... - goed, ik dwaal af ) en niet echt veel uitleggen. Wij willen toch graag weten of die witte streep een bot is of iets anders, we willen graag ook de details weten van wat we zien, dus even doorvragen en -mekkeren. Zo her en der dan toch wat uitleg gekregen (hier is het dijbeen, goede lengte; hier zien we de handjes, correct aantal vingers; prachtige voetzooltjes, tien teentjes; hier de vier kamers van het hart, klopt zoals het hoort; etc. etc.). Nee, we weten het geslacht niet en willen het ook niet weten. Zolang Flipper gezond is zijn wij al meer dan tevreden, behoorlijk meer dan tevreden mag ik wel zeggen ...

Al met al weer een ervaring rijker en tevreden de aanstaande grootouders op de hoogte kunnen brengen.

21-3 Weken, de helft zit erop ...

Gistermiddag weer een echo gedaan (vond men nodig, mede vanwege de leeftijd van de a.s. moeder, arbitraire grens). Alles zag er meer dan perfect uit.

Weer diezelfde figuur als de vorige keer, dit keer iets scheutiger met info. Weer ging die man he-le-maal uit z'n dak bij het zien van Flipper's voetjes. Daarop vroeg ik of dat voetballer-voetjes zijn en dat als dat zo is, dat 'ie dat niet van zijn vader heeft .

We hebben zijn gezichtje gezien en toen wilde mijn vrouw weten op wie Flipper lijkt. Hij vroeg haar naar de muur te kijken, keek even naar haar en naar zijn beeldscherm en zei: "Hij heeft jouw profiel." Zij dacht dat hij een grapje maakte, maar toen ik haar later vertelde dat hij echt naar beiden heeft gekeken en mij niet de man leek voor grapjes, kreeg ik de volgende reactie: . Of het nou werkelijk mogelijk is dat al te zien of niet, alleen al vanwege die reactie ... .

Voetjes zien er zoals gezegd goed uit, handjes zijn open (vuistjes kunnen op neurologische problemen duiden, schijnt), de lurven zien er goed uit en alle ingewanden zitten op hun plaats. Ook het hart vond hij er prachtig uitzien.

Terwijl we zo naar zijn gezichtje keken, kwam er een grote , ik moet zeggen dat dat er erg vertederend uitzag .

Afgelopen week had ik contact met een vriendin die kort daarvoor bevallen was. Dat arme kind had werkelijk alle problemen uit de boekjes gehad: placenta praevia, pre-eclampsie, baby benauwd in de buik, ga zo maar door. Gelukkig lijkt het erop dat alles nu goed gaat, zowel met moeder als kind. Het zijn beide vechters, hopelijk werpt het zijn vruchten af.

Dat laat mij weer beseffen hoeveel geluk we eigenlijk hebben, dat alles zo voorspoedig verloopt. Er kan zoveel misgaan, dat het een wonder is wanneer alles goed gaat. Daar zijn we ons zeer bewust van en zeer dankbaar voor hoe het tot nu toe verloopt.

I feel good (tanananananana) .

23-6 Weken alweer ...

Ik wil de toekomstige vaders niet bang maken hiermee, alleen voorbereiden op iets wat kan gebeuren. Ik weet dat meerdere vaders deze gevoelens hebben gehad. En ik hou ontzetend veel van mijn kinderen

quote:

---

Op zondag 20 juli 2003 10:28 schreef gooddaddy het volgende:
Ik vind de zwangerschap van onze eerste dohter heel erg spannend (ze is nu 4). Eigenlijk was ik veel te ongeduldig, vanmij mocht ze er na 20 weken al uit, zo keek ik er naar uit.
De bevalling opzich was heel prettig en heel intiem. al;len mijn vriendin, de verloskundige en ik. we hadden de kraamzorg wel al gebeld, maar diekwam te laat. Toen de verloskundige zei dat ze het hoofdje kon zien, zag ik iet heel anders. Ik dacht toen: "als dat het hoofdje is, dan wil ik de rest niet zien" Ik zag toen alleen de kruin, met al die natte plakkerige haren. ziet best vreemd uit. Direct na de bevalling heb ik tranen met tuiten gehuild van geluk, samen met mijn vriendin.
De terugslag kwam een paar dagen later. Ik was dolgelukkig met onze dochter, maar had niet het gevoel dat ik een band had met dat mooie kleine hoopje mens, dat in haar bedje lag te slapen. Ik had het gevoel dat, wanneer iemand haar mee zou nemen, of dat ze plotseling op zou houden met ademen, me dat niet niet veel zou doen. Daar heb ik het best moeilijk mee gehad (weer tranen met tuiten). Gelukkig ging dit gevoel na enkele weken over.
Dit gevoel was ook aanwezig bij de andere twee, en zal er ook weer zijn bij onze volgende (laatste). Het gevoel blijft met ieder volgend kind ook weer langer aanwezig, maar ik ben daar nu op voorbereid. Bij onze derde begon ik pas na een jaar echt een band te krijgen. Maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat ik al die tijd de zorg voor de oudste twee op me nam (wanneer ik thuis was), om mijn vriendin enigzins te ontlasten.

Ik wil de toekomstige vaders niet bang maken hiermee, alleen voorbereiden op iets wat kan gebeuren. Ik weet dat meerdere vaders deze gevoelens hebben gehad. En ik hou ontzetend veel van mijn kinderen

---

Wat gooddaddy hierboven beschrijft, van het in het begin geen band hebben, heb ik al van meer mensen gehoord. Ik probeer me daarvan dan een voorstelling te maken, maar dat lukt me niet. Wel ben ik blij dat ik weet dat het kan gebeuren, sta ik in ieder geval niet aan mezelf te twijfelen wanneer dat ook bij mij het geval zou zijn.

Flipper trapt en bonkt er lustig op los en begint zijn voorkeuren voor voedsel duidelijk te maken. Cereal op de vroege ochtend vindt'ie maar niks, een normale maaltijd kan hij wel waarderen maar het is pas echt feest als zijn moeder zomerfruit naar binnen werkt. Perziken, abrikozen, pruimen, druiven, watermeloen, hij vindt het geweldig en het kan hem niet genoeg zijn. Net z'n moeder dus (onder normale omstandigheden dan want ze heeft niet meer zoveel ruimte voor voedsel).

Door omstandigheden zijn mijn ouders even voor een bliksembezoek gekomen. Hoewel de aanleiding minder plezierig was (een begrafenis) hebben ze nu wel iets van de zwangerschap kunnen meemaken en de diverse echo's kunnen bekijken, wat het bezoek toch nog een leuk tintje geeft. Vooral mijn moeder is helemaal verbaasd hoe men tegenwoordig in die buik kan kijken en kan zien of alles in orde is. Je ziet het dan wel op tv zo nu en dan, maar om zo je eigen kleinkind te zien is natuurlijk toch anders.

Nog een voordeel: mijn moeder kan nu mijn vrouw haar maten opnemen zodat ze misschien nog wat positiekleding in elkaar kan zetten. Want dat is hier verbazingwekkend lastig, kleding kopen. Op de een of andere manier heeft men in dit land met een hoog 'Hansje-in-de-kelder'-gehalte zeer weinig keuze in positiekleding en het merendeel wat je dan vindt is van bedenkelijke kwaliteit; vind je iets goeds, is het meteen weer duur ...

Mogen dat onze grootste problemen zijn, hoop ik dan maar.

25-2 Weken alweer ...

quote:

---

Op woensdag 20 augustus 2003 21:38 schreef Lois het volgende:
SilkTie, ik zag vanavond beelden vanuit Tel Aviv en moest gelijk aan jullie denken.
Hoe gaat het met jou, je vrouw en Flipper?
Hebben jullie veel last van de politieke onrust in de nabije omgeving?

---

Met ons gaat het goed, dank je. Toen we het nieuws hoorden, ging er iets door ons heen van: "Toch niet weer? Net nu het lijkt de goede richting op te gaan?" Toen we daarna hoorden van een elf maanden oude baby die omgekomen was, kreeg ik een enorme brok in mijn keel. Wat kan ik meer dan hopen dat Flipper dit allemaal niet hoeft mee te maken? Gelukkig merken we er niet al teveel van, zo nu en dan een controlepost die voor files kan zorgen.

Goed, on-topic, er is nogal wat gebeurt de laatste tijd en daarvan heb ik geen verslag gedaan.

Ziekenhuisbezoeken. Zoals ik al eens eerder gezegd heb, hier in Israel kan je alleen maar in het ziekenhuis bevallen (uitzonderingen zoals in de auto of ambulance etc. daargelaten). Ieder ziekenhuis heeft een 'bezoekuur', waarin men de procedure van dat ziekenhuis uitlegt en de hele afdeling laat zien: waar je ontvangen wordt, waar je bevalt, hoe je naar de kraamafdeling gaat etc. Grappig is dat je aan de deelnemers van de rondleiding ook kan zien welk soort mensen naar dat specifieke ziekenhuis gaan.

Twee weken terug waren we in Sha'are Tzedek, het ziekenhuis waar ik geboren ben. Publiek: voornamelijk zeer religieuze Joden en Arabieren (hoezo, het gaat niet samen?). Beleid: laten we zeggen dat het nogal conservatief is. De kamer waar je bevalt ziet er mooi uit, alle apparatuur is in nette kastjes opgeborgen en de operatielamp (in geval van hechtingen) is mooi in het plafond weggewerkt. De vroedvrouw legde uit hoe het allemaal in zijn werk gaat. Bij ontvangst wordt de vrouw een half uur van haar man gescheiden om gemonitord te worden, daarna wordt ze overgebracht naar de bevallingskamer waar haar man (als hij wil) er weer bij mag. Moeder/schoonmoeder/labour coach/buurvrouw/wie dan ook mag dan ook mee naar binnen. Zodra de bevalling wordt ingezet, moet de vrouw op het bed gaan liggen, wat wij zelf de 'gebraden kip positie' noemen: op de rug, benen wijd, voeten op een steun. Nadat het kindje is geboren, wordt het op de buik van de moeder gelegd. Na een paar minuten wrodt het kind meegenomen voor alle onderzoeken en op de baby afdeling gelegd. De moeder mag er altijd bij om te voeden of haar moederlijke gevoelens de vrije loop te laten , mag het kind op gezette tijden ook meenemen. De vader, ja, dat was niet helemaal duidelijk of hij in die babyzaal mag komen of niet.

Conclusie: ze werken daar zoals ze al jaren gewend zijn, nieuwigheden worden met scepsis bekeken en over het algemeen afgewezen. De staf is zeer ervaren, ze doen zo'n 1000 (jawel, duizend) geboortes per maand (jawel, per maand). Het is dus erg routinematig en weinig geduld, zij doen de bevalling voor je omdat dat het snelst gaat. Legbatterij eigenlijk.

Het andere ziekenhuis waar we geweest zijn, is Hadassa Ein Karem (je hebt ook Hadassa Mount Scopus, aan de andere kant van de stad, naast de Hebrew University). Publiek: zeer gemengd, Joods, Arabisch, religieus, niet religieus en alles wat er tussen zit. Beleid: modern, de vrouw en het kind staan centraal. Zij staan je bij terwijl jij bevalt. Al bij ontvangst worden man en vrouw niet van elkaar gescheiden (tenzij de man zich veiliger voelt als hij op berenjacht gaat dan bij zijn vrouw te zijn). De bevallingskamer ziet er wat ouder en kleiner uit, maar er zijn wel allerhande zaken aanwezig: skippybal, fauteuil, kussens, bean-bag etc. zodat de vrouw kan doen en laten wat ze wil, de positie aannemen die haar het prettigst lijkt. Special feature: tegenover het bed hangt een spiegel (normaliter afgedekt, maar kan op veroek onthuld worden) zodat de vrouw de hele bevalling ook met de ogen kan volgen. Toen de vroedvrouw dit meldde, ging een van de aanwezige aanstaande moeders flippen. Dat leek haar toch te veel om dat ook nog zelf te moeten zien, al dat bloed en zo. Na de bevalling (als alles is goedgegaan), worden moeder, vader en kind (en/of moeder, schoonmoeder, handbalclub) voor ongeveer een uur met rust gelaten zodat ouders en kind aan elkaar kunnen wennen en meteen de eerste borstvoeding. Daarna gaat het jonge gezinnetje (de rest van de club moet dan maar buiten spelen) naar de kraamafdeling, waar de jonggeborene onderzocht wordt. Zeker voor nieuwe moeders wordt geprobeerd rroming-in te verzorgen, hetgeen betekent dat het kindje 24 uur per dag bij de moeder is. Ook wordt er intensieve training aan de jonge moeder gegeven, zodat ze weet wat ze moet doen. Maar ook als het je derde kind is en er is plaats, kan je rooming-in krijgen.

Ook hier is de staf zeer ervaren, ondanks hun 'slechts' 450 bevallingen per maand.

Conclusie: hoogstwaarschijnlijk is dit ziekenhuis meer in onze lijn dan Sha'are Tzedek, hoezeer ik ook een emotionele band met dat ziekenhuis heb.

Behalve dat, zijn we ook actief geworden: afgelopen maandag zijn we begonnen met onze 'antenatal class' (geen idee hoe dat in het Nederlands heet, het is meer dan zwangerschapsgymnastiek). De vrouw die het geeft is enigszins ervaringsdeskundige: ze heeft twaalf kinderen op de wereld gezet. Haar eerste tien kinderen en haar opleiding heeft ze in Amerika gehad, daarna is ze naar Israel gekomen (ik zou er niet aan moeten denken, zo'n volksverhuizing, gezin met tien kinderen). Ze neemt geen blad voor de mond, zegt waarop het staat en noemt de dingen bij de naam.

Het is een kleine groep, slechts twee echtparen. Raden wie het andere echtpaar is .... het echtpaar waarvan de vrouw zo ongeveer flauwviel bij het idee van de spiegel. Het zijn erg leuke mensen, beetje naief. De lessen zijn erg ontspannen, intensief en uitgebreid. We hebben niet alleen wat oefeningen gekregen, we hebben ook een complete uitleg gehad van hoe de zwangerschap zich ontwikkeld vanaf het begin tot het eind, en zowel een compleet verhaal als een video over de geschiedenis van het bevallen.

Haar methode is erop gebaseerd dat je zoveel mogelijk gereedschap bij de hand hebt om de bevalling zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen, dat als het niet nodig is er niet geruggeprikt, geknipt of gescheurd hoeft te worden. Naar haar mening heeft ze succes geboekt met haar lessen, wanneer de verse moeder zegt: "Ik heb een succesvolle bevalling gehad." Niet iets in de trant van: het ziekenhuis was geweldig, de staf was lief etc. Het klinkt allemaal wat Amerikaans (ook een reden waarom we allebei in het begin zeiden dat deze vrouw misschien niet voor ons was, maar toen we haar een keer ontmoet hadden om wat dingen door te spreken en definitief te beslissen of we met haar of een ander in zee zouden gaan), maar als we allerlei medische ingrepen kunnen voorkomen, is dat goed voor ons. Mijn vrouw is namelijk zo allergisch als ik-weet-niet-wat voor allerlei dingen, zelfs hechtingen veroorzaken ontstekeningen vanwege haar gevoelige huid, dat ons devies is "Aan mijn lijf geen polonaise".

En nou wordt het tijd om aan het werk te gaan, genoeg geleuterd.

Nog tien weken ...

Na een tijdje stilte (erg druk op het werk) weer eens een update.

Echo's, doktersbezoeken, bloedtests, spullen uitzoeken, ziekenhuistas inpakken ... Flipper, we vinden het nu wel mooi geweest, het wordt tijd je gezicht te laten zien .

Vorige week de laatste echo laten maken, alles ziet er erg goed uit. Ze konden zelfs zien dat Flipper haar heeft! Afgelopen vrijdag naar de dokter geweest, hij was erg tevreden: Flipper ligt precies goed, hoofd naar beneden en kont naar de wereld toe. Prenatal mooning .

Moeder de vrouw voelt zich goed, het ergste is eigenlijk dat ze boert als een straatwerker en dat ze meer haar buik strijkt dan iets anders. Nou ja, het meeste strijkwerk doe ik toch al, dus veel verandert er niet ...

De cursus: ik kan jullie vertellen dat we er erg veel van geleerd hebben. In totaal 18 uur over zwangerschap, bevallen en ziekenhuis praten, levert veel informatie op. Niet alleen heeft ze allerlei oefeningen gegeven om thuis te doen (oefeningen voor de zwaardere weeen, voor het bevallen zelf en om daarna de boel op z'n plaats te houden ("Ook na de bevalling wil je plezier hebben met je man")), maar ze heeft ook de hele ziekenhuisprocedure uit de doeken gedaan, waarom ze bepaalde dingen willen, zeggen of doen. Ze heeft ons veel waarschuwingen gegeven m.b.t. medicatie, wat het allemaal met de moeder en met het kind doet, wat wanneer toch raadzaam is etc. Daarbij werd iedere les opgevrolijkt met een video van een bevalling. De meest interessante was eentje over keizersnede, waarbij eerst de "normale" ("de glimlach" van heupbeen tot heupbeen) getoond werd, daarna ze zogenaamde MLD keizersnede (genoemd naar Misgav Ladach, een inmiddels gesloten kraamziekenhuis in Jeruzalem): dit is slechts een kleine snede in de buikwand en de vetlaag, daarna wordt alles met de hand opengelegd (de huid van de moeder reageert op de huid van de arts en wordt elastischer: hoewel die hand natuurlijk in een handschoen zit, is er toch meer reactie dan wanneer slechts met steriele metalen gewerkt wordt), door de baarmoederwand een kleine snede en hoppa, de kleine is er. Daarna wordt de baarmoeder leeggedept, een liefdevol tikje om de natuurlijke contracties op gang te brengen om de baarmoeder weer te laten slinken, dichtnaaien en terug op z'n plaats. Vervolgend alles weer netje terugleggen en de buikwand met twee (2!) hechtingen dichtmaken. Na 24 uur kan de moeder weer met haar handen de grond aanraken (mits ze dit ook voor de zwangerschap kon ) en ze heeft veel minder last van pijn dan bij de normale keziersnede. Dit alles neemt tien minuten in beslag, binnen twee minuten is de baby uit de baarmoeder.

Ik ben niet iemand die de medische programma's afzoekt op zoek naar operaties, maar ik zat met open mond van verbazing en bewondering te kijken. Het gebeurt niet vaak dat ik met mijn mond vol tanden sta, maar na het zien van die MLD bevalling, was ik stil vanwege de overweldigende indruk die de snelheid en het vakmanschap op mij maakten. Truly amazing .

Vorige week hebben we De Tas ingepakt. Omdat we niet zo van de standaard ziekenhuis-"jurken" gediend zijn, hebben we een aantal goedkope (6 voor zo'n ¤20) T-shirts in felle kleuren gekocht (alles in twee, hij en zij gelijk gekleurd) om de boel op te vrolijken. Zo kan mijn vrouw gewoon haar eigen kleren aanhouden en is het niet erg als ze daarna niet meer bruikbaar zijn. Als het me lukt, wil ik ook nog een fles bubbeltjes-iets en plastic flutes meenemen om het ter plekke te vieren. Misschien zijn we zelfs zo gek om op onze klompen binnen te komen klossen: ook voor het personeel is het leuker om vrolijke figuren te helpen dan weer een standaard-echtpaar te ontvangen. En dan weten ze ook meteen wat voor figuren ze in huis hebben: we zijn gezonde mensen die komen om iets bijzonders te volbrengen, geen zieken die behandeld moeten worden.

We kijken er echt naar uit, we kunnen niet meer wachten .

Even een vraagje: volgens "de boeken" schijnt een kind in de negende maand minder te bewegen, omdat er minder ruimte is. Zo niet onze Flipper, die rock'n'rollt dat het een lieve lust is en trekt zich van de ruimte niets aan, hij rekt en strekt de boel zodat hij toch genoeg heeft voor zijn escapades. Hoeveel herkennen dit? Ik vind het best, als ik hem voel bewegen, vergeet ik de rest. Het is een van de beste dingen die ik meemaak in mijn leven .

Alweer 37-4 weken.

"Het" is bij mij nu al weer 2 jaar geleden.
het gekke is dat ik zo veel ben vergeten. Vrienden zeiden dit al en ik geloofde er geen bal van , maar je vergeet ontzettend veel. Ik ben geneigd te denken dat de natuur daarvoor zorgt , maar geloof eerder dat dit komt door de enorme hoeveelheid gebeurtenissen de afgelopen twee jaar.

1 ding is zeker; Mijn leven is nooit meer dat geweest wat het pre 6 december 2001 was.

Ik kon mij met de zwangerschap absoluut niet identificeren . Niet dat ik niet wilde. Ik was dolblij, maar vond het allemaal heel erg academisch. Ik zag die buik , ik zag die buik bewegen , maar wat daar nu eigenlijk de oorzaak voor was , kon ik emotionaal absoluut niet begrijpen.

Mijn vrouw was ook bijzonder laconisch . Ik weet nog goed, dat we 3 weken voor de geboorte van Florian , niets , maar dan ook helemaal niets hadden voorbereid.

We hadden zoiets van " laten we lekker op ons af komen."

Achteraf gezien ben ik blij dat wij beide zo dachten , want ik heb in mijn omgeving veel desilussies gezien. Mensen die al met 3 maanden de kinderkamer klaar hadden en over alles liepen te fantaseren. De harde realiteit was voor de meeste dan ook een kwaal.

de realitiet is namenlijk , dat het kei en kei hard is.
Ik persoonlijk viond de eerste 6 maanden heel erg moeilijk.
Ja natuurlijk was dat ventje er en de eerste keer dat hij mij bewust aanlachte vergeet ik nooit meer.
ik vergeet ook niet niet zijn gegil over 7 uur , omdat hij krampjes had. Ik vergeet ook zijn gegil niet omdat hij persé de linker borst van mijn vrouw wilde ( die zo leeg als een leeggelopen luchtballon was) en de rechte die op barsten stond persé niet wilde hebben.
Ik vergeet ook niet hoe ik 4 uur met hem heb lopen sjouwen omdat hij niet en niet kon inslapen.

Maar alles is vergeven en vergeten. Je doet het namenlijk zo graag. Je wilt dat ventje helpen

Ik gooi alles doorelkaar
de geboorte.
Mijn vrouw had al 4 avonden lang gezegd " De tas pakken , hij komt" Niets kwam. ( afzak ween)
Dus toen ze op donderdag weer zei, ik heb ween zei ik " Ja hoor schat " Ik ga slapen en maak me maar wakker als hij er echt aan komt

3 uur later , wakker worden . Huh ? Ik heb echt ween. Oooeh oeeh ooeh ooeeh .. Huh , was dat een wee? Ja dat was er 1. Ik neem de klok en vraag haar " Zeg het maar wanneer de volgend..... ooehh oeeeh oeeeh ............. komt.................................
30 seconden !!!!!

PANIEK
Ik ren naar de telefoon.
Vind het nummer van de ambulance.
Vragen die waar ik woon... wat een tering vraag. Waar woon ik GODVERDEGODVER WAAR WOON IK ? De straat naam weet ik , huisnummer tering tering. Schat waar wonen wij? ooeeh oeeeh oeeh 13-5

45 minuten later staat de ambulance voor ons huis. Ja vraag me niet . 45 minuten . EIZEL !!
Ik zag alles al fout gaan . Ik keek in die ambulance , en keek naar die jochies die daar zaten en dacht "of die dat kunnen?"

We kamen in het ziekenhusi aan.
6 centimeter (Inciders weten wat dit betekend)
Mjin vrouw krijgt een Epiduraal en een Klischeer.
Merkt niet meer (door de epiduraal) , dat alles aan haar benen langs loopt. ... Maakt niet uit , je weet wat gaat komen , wordt erger.

2 uur later was het zover

Nu komt de eerste belevenis waarvan ik denk dat ik onder shok stond.
Ik zag alles en was gefascinerd. Echt , ik vond het boven alles een biologische Sound and Light Show. Ik stond erbij en keek ernaar en het leek alsof ik niet eens aanwezig was op de geboorte van mijn zoon , maar naar een natuurkunde film zat te kijken.

Na afloop weet ik dat ik heb staan trillen met beide handen voor mijn mond.

Een makkelijke geboorte en hij was er

Mijn vrouw nog lekker 5 dagen in de kraam kliniek en ik alleen thuis met de hond.

Vrremd vreemd vreemd.
Dan is het zover.
De gladiatoren betreden de arena. Thuiskomst van de twee

Daar zit je dan.

De wieg staat in de woonkamer. Kindje slaapt en ...... tsja , daar zit je dan.

Wat is dit nu? Wat gaat er nu gebeuren ?

het gaat alemaal vanzelf.

Weer een enrome ervaring. De mens schijnt instictief op dit moment te zijn voorbereidt, Alsof een oerinstinkt wakker wordt .
Het kindje is thuis en 1 uur later doe je alsof je je hele leven nooit iets anders hebt gedaan.

Hij is nu bijna twee en is een echte donderstee. Loopt , rent , roept "papa kijk een ploepipoloie", en kijkt je aan en je hart smelt als ijs voor de zon

quote:

---

Op woensdag 15 oktober 2003 14:57 schreef CANARIS het volgende:
[..]

45 minuten later staat de ambulance voor ons huis. Ja vraag me niet . 45 minuten . EIZEL !!
Ik zag alles al fout gaan . Ik keek in die ambulance , en keek naar die jochies die daar zaten en dacht "of die dat kunnen?"

[..]

---

Maar het kan natuurlijk zo zijn dat de situatie hier anders is dan in Nederland. Niets tegen ambulancepersoneel, die doen hier meer dan geweldig werk (helaas zijn ze inmiddels zeer getraind in de meest verschrikkelijke situaties), maar bij een bevalling schijnen ze nogal onhandig te zijn.

Het is bij eerste bevallende vrouwen ook bijzonder onaannemenlijk dat het zo snel gaat dat het kind in de ambulance komt.

de meeste eerst bevallende komen zelfs veel te vroeg in het ziekenhuis.

Als ik je iets kan aanbevelen is het wel , je vrouw te overtuigen zo lang mogenlijk te wachten.

det duurt nog lang genoeg . Om dan een paar uur dood te trappen in een ziekenhuis is niet bepaald een pretje.

Goed bij was was het extreem. 6 centimer komt bijna nooit voor bij eerst bevallende
Shalom en mazzeltof

quote:

---

Op woensdag 15 oktober 2003 15:19 schreef CANARIS het volgende:
ik woon in wenen en hier neemt een taxi gegarandeert geen vrouw met weeèn. :-)

Het is bij eerste bevallende vrouwen ook bijzonder onaannemenlijk dat het zo snel gaat dat het kind in de ambulance komt.

de meeste eerst bevallende komen zelfs veel te vroeg in het ziekenhuis.

Als ik je iets kan aanbevelen is het wel , je vrouw te overtuigen zo lang mogenlijk te wachten.

det duurt nog lang genoeg . Om dan een paar uur dood te trappen in een ziekenhuis is niet bepaald een pretje.

Goed bij was was het extreem. 6 centimer komt bijna nooit voor bij eerst bevallende
Shalom en mazzeltof

---

Verder nemen we het zoals het komt en pas wanneer of de vliezen gebroken zijn of de weeen een uur lang een minuut duren en om de vijf minuten komen, dan gaan we naar het ziekenhuis toe. Voor dat moment wiegen, dansen, puffen en hobbelen we de weeen thuis door (hopelijk ...).

Hoe zit dat met een Epiduraal Anesthesie bij jullie?

In Nederland schijnen ze nog steeds te denken "Daar mot je doorheen"
Epiduraal? Is voor aanstellers.

Bij ons krijg je dat dinge gewoon als je erom vraagt en ik kan het alleen maar aanbevelen

Mijn vrouw is zelfs even ingeslapen en we wisten alleen nog dat ze weeèn had door de weeèn schrijver.

Naast haar ( i.e. ander kamer) lag er zo één stoer te doen. Het leek of een gillende oerangoetang bij levende leven de baarmoeder uti haar lichaam werd getrokken.

Als ik dan zag hoe geweldig harmonisch dat bij ons ging zeg ik " Hier die ruggeprik"

Een nicht van mijn vrouw heeft bij de laatste een epiduraal genomen, maar sindsdien heeft ze last van haar rug. Omdat mijn vrouw sowieso al problemen met haar rug heeft, willen we dat risico niet nemen.

Wel schijnt het zo te zijn dat epiduraal geen tot weinig effect heeft op de baby, wat bij andere medicatie (van sedanten tot relaxanten) wel het geval is. Als het aan mij ligt komt mijn kind niet gedrogeerd ter wereld om daarna met oppeppers een paar dagen aan de gang te zijn om de neveneffecten zo klein mogelijk te houden. Dat is in feite wat er gebeurt met bijvoorbeeld (nu vertaal ik rechtstreeks vanuit het Hebreeuws, ik ken de Nederlandse terminologie niet) de "verwazings-cocktail" (het maakt de moeder wazig).

Op onze cursus hebben we geleerd om medicatie zo lang mogelijk uit te stellen, maar zodra de vrouw met hoge stem begint te gillen (teken van het verliezen van controle) en men slaagt er niet in haar weer te kalmeren (focus op iets anders richten), dan is medicatie wel een oplossing.

Kortom, geen helden, maar als het kan zonder ingrijpen. We zijn geen gezondheidsfreaks (zeewier-vreters, zoals mijn Biologieleraar De Klonia placht te zeggen), maar geboorte is een natuurlijk proces van in principe gezonde mensen, medicijnen zijn voor zieken (en dan nog met mate). Alleen als het dus echt nodig is, anders geen ingrijpen nodig.

Als focuspunt heb ik iets aparts in huis (zit ook in De Tas): een pluche kaas met twee muisjes erop die een hartje vasthouden .

SilkTie, hoe is het? Flipper zou er al moeten zijn toch?

quote:

---

Op vrijdag 21 november 2003 22:16 schreef Leah het volgende:
*schop*

SilkTie, hoe is het? Flipper zou er al moeten zijn toch?

---

----------------------------

Zeven dagen, een hele week alweer ...

Jawel, eindelijk is afgelopen zondag onze Mooierd (geen Flipper meer, want ze dobbert niet meer in het water rond) geboren. Week 42+1, ze heeft er haar tijd voor genomen.

Ik kan dit ook wel in het 'Bevallingsverhalen'-topic plaatsen, maar omdat ik al vanaf het begin hier post, lijkt het me mooier dit verhaal hier af te sluiten.

Ga maar vast zitten, het is geen kort en simpel verhaal. Ik kan alvast onthullen dat het geheel anders is gelopen dat gedacht en verwacht ...

Vanaf het einde van week 40 gingen we op aanraden van de dokter iedere twee dagen op onderzoek in het medisch centrum van het ziekenfonds. Dus iedere twee dagen een echo en aan de monitor. De eerste keer monitor was ontroerend: de hartslag van Flipper (toen nog wel) was rustig en regelmatig, maar toen ik tegen haar (ik kan nu niet meer in 'hem' denken, begrijpelijkerwijs) begon te praten, ging de hartslag omhoog en begon ze te trappen. Om op die manier een reactie te zien, bracht bij ons beiden de tranen in de ogen. Daarna 'raakten we eraan gewend'.

Donderdag, zondag, dinsdag, alles zag er goed uit. Op dinsdag begon d'een of d'andere opgeblazen kikker die een dokter moest voorstellen, over inleiden te praten, en dan natuurlijk de meest vriendelijke vorm: stripping. Nou nee dus, daarover hadden wij al verhalen gehoord die ons niet erg aanstonden, waarvan de beroerdste beschrijving 'vinger-verkrachting' was. En inleiden? Nee hoor, het lichaam weet wat het moet doen en tot week 42 is er in normale gevallen niets aan de hand. Na zijn eerste verbazing over onze beargumenteerde weigering, stelde hij een intern onderzoek voor om te bekijken of er al ontsluiting was. Aan mijn lijf geen polonaise, zei mijn vrouw, die had geen zin in welk lichamelijk contact dan ook met die kerel.

Na een second opinion van onze eigen dokter, was het advies: als er voor donderdachochtend niets gebeurt, zoals breken van de vliezen of verminderde beweging van de baby, dan donderdagochtend naar het ziekenhuis gaan.

Die dinsdagavond, ruim in de 41ste week, begonnen de weeen. Ha! de tijd is aangebroken, goed dat we die vent zijn zin niet hebben gegeven, is wat wij dachten. Na een onrustige en hoopvolle nacht, zijn we de volgende ochtend opgestaan en hebben ons klaargemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Maar de weeen waren niet regelmatig, werden ook niet regelmatig en zo gingen we weer de nacht in. Weer geen nachtrust omdat iedere vijf, tien, twintig minuter een wee ons wakker maakte.

Donderdagochtend naar het ziekenhuis ... nu gaat het gebeuren. Wij komen daar aan met onze volledige ziekenhuisgear in 38 tassen, daar waren ze toch iets minder blij mee: eerst geaccepteerd worden en een bevallingskamer krijgen toegewezen, dan pas de tassen halen. Goed, volgend jaar zullen we daarmee rekening houden .

Na weer een echo en monitor, kwam er een dokter langs voor een intern. Alles zit nog potdicht, was het oordeel. Gaat u maar weer naar huis en kom morgen maar weer terug. Daar zit je dan in je oranje T-shirts (om de boel op te vrolijken en op te vallen, op de een of andere manier krijg je meer positieve aandacht als je met een positieve instelling binnen komt). Goed, wij weer naar huis, ondertussen weeend en wel.

's Avonds nogmaals met onze docente van de cursus gesproken, om te zien of wij nog iets konden doen om de boel open te krijgen. Het bekende: rondlopen, veel wandelen, draaiende heupbewegingen, hurken, LLLL (Lots of Luxurious and Lascivious Lovemaking), etc. Ik kan je zeggen, dat deden we allemaal al zeer enthousiast .

Die nacht hebben we een beetje kunnen slapen, de weeen kwamen zo ieder half uur. Niet echt relaxed dus, maar beter dan iedere vij tot vijftien minuten wakker worden om te helpen met ademen en masseren.

Vrijdagochtend zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan (weer in oranje!). Daar weer het hele circus van echo, monitor en intern onderzoek (hele aardige dokter, werkelijk een goedhartige jongen). Hoera! De baarmoedermond was al zachter geworden! Nu konden we beginnen ... nee dus. Er was op dat moment geen plaats in de 'voorbereidingskamer' (daar wordt ingeleid en andere voorbereidende handelingen indien nodig; als je kermend en met 7 cm ontsluiting binnenkomt, krijg je direct een bevallingskamer. Dat hadden we de vorige dag gezien: meisje kwam half voorovergebogen binnen met haar labour coach, kon meteen door naar kamer 4, voordat wij naar huis gestuurd werden kon zij haar zoontje in de armen houden, zo snel ging dat bij haar), dus wij werden naar de kraamafdeling gestuurd, waar ook gecompliceerde gevallen (zwangerschap onder controle etc.) liggen.

Na twee keer de gang op en neer te zijn gelopen, werd dat ook een beetje saai. Maar goed, wat kan je doen? We zijn toen naar de ingang gegaan, vanwaar ik naar de auto gelopen ben om de andere tassen te halen (we hadden van de vorige dag geleerd ). Weer terug op de afdeling, terug naar het ijsberen, heupzwaaien en hurken (LLLL kon daar niet ... ). Na een gezellige babbel met het echtpaar dat de vorige dag in recordtijd het zoontje op de wereld had geplopt (het meisje bleek nu ook te kunnen praten ipv alleen maar puffen) konden we eindelijk rond 18.30 naar beneden.

Daar weer met de dokter gesproken (dezelfde als die ochtend, hij bleek een 24 uurs dienst te hebben), die wist dat wij het zo natuurlijk mogelijk wilden met zo min mogelijk interventie en dat mijn vrouw gevoelig is voor alles dat los en vast zit. Hij zou 'zo' komen om de inleiding te bespreken. Die tijd gebruikten wij om ... te wandelen, heupzwaaien en hurken; weer geen LLLL omdat er nog een meisje op die kamer lag , die wij 'de junkie' noemden omdat die direct aan allerlei infusen werd gehangen. Ze was binnengekomen met 1,5 cm ontsluiting en wilde (meer: haar moeder wilde) inleiding, 'verdwazing' (heb ik al eens hierboven uitgelegd wat ik daarmee bedoel, ken de Nederlandse term niet), epiduraal, de ganse santekraam.

Om 23.00 kwam de dokter weer, die ons uitlegde dat hij een PG-zetpil wilde geven (prostagla-dinges, hormoon om de baarmoedermond zachter te maken zodat die kan ontsluiten). Na de voors en tegens besproken te hebben, gaf hij ons de tijd om te beslissen. In mijn hoofd ontwikkelde zich al een doemscenario dat na een paar pogingen tot opwekking, uiteindelijk een keizersnede noodzakelijk zou zijn. Deze gedachte heb ik voor mij gehouden en weggedrukt, om positief te blijven. Rond 23.30 kwam hij terug en omdat wij instemden heeft hij haar eerst onderzocht om te kijken of het echt nog nodig was (ja dus) en toen de PG ingebracht.

Verder de nacht doorgebracht met ... rondwandelen, heup ... nou ja, jullie kenden de reeks wel. Volgende ochtend, 6 uur, weer een onderzoek: jawel, al wel reeds een beetje (minder dan 1 cm) ontsluiting! Misschien zou het allemaal verder goed kunnen lopen. Door deze vooruitgang kregen we een eigen kamer .

Door de teleurstelling van de lange perioe van weeen en dan nog maar 1 cm onsluiting, raakte mijn vrouw moedeloos, waardoor natuurlijk de weeen pijnlijker werden en ik meer moeite had om haar hoofd erbij te houden. Toen we eindelijk een eigen kamer hadden, kon ik haar onder een warme douche zetten (ik in zwembroek omdat zo nu en dan een vroedvrouw kan binnenwandelen om te controleren dat alles goed gaat en je mag de deur niet op slot doen, geheel terecht natuurlijk). Dat deed haar wonderen. Ze kon de moeheid van vier slapeloze nachten en de teleurstelling van haar afspoelen.

Na deze douche ging het al een stuk beter met haar, dus maar weer rondwandelen etc. Na een tijdje kwam een andere dokter controleren (nieuwe shift, dit was een Arabische dokter, heel erg aardig en ook zeer 'gebruikersvriendelijk'), niet echt veel meer ontsluiting, misschien 1 hele centimeter. Hierdoor viel mijn vrouw toch terug in haar teleurstelling. Op weg naar de douche (proberen weer af te spoelen) moest ze overgeven, hetgeen haar moreel tot een dieptepunt bracht.

Op een gegeven moment werd de pijn in haar buik en rug dusdanig dat ik op het bed ben gaan zitten met haar hoofd op een been, zodat ik zowel bij haar buik als rug kon om te masseren en makkelijk mijn hoofd dichtbij dat van haar kon houden om haar focus op mij te kunnen blijven richten. De pluche kaasmuisjes hadden meer effect op het personeel dan op haar. Ze begon ook te schreeuwen en huilen van de pijn. De ons toegewezen vroedvrouw van die shift was erg goed en geduldig met ons en heeft ons toen voorzichtig een epiduraal aangeraden. Ik heb toen nog geprobeerd om alle trucs van de cursus uit de kast te halen om mijn vrouw te kalmeren, maar toen ik tot mijn frustratie zag dat ik de controle op haar compleet aan het verliezen was (ik kreeg haar niet meer in een goed adem-patroon en ze was eigenlijk alles, zelfs het laatste beetje hoop, kwijt) werd het mij emotioneel ook even teveel. Omdat ze volledig op mij vertrouwde zag ik mij nu voor de keuze staan om of zo door te gaan of voor de epiduraal te kiezen. Omdat ik dus geen controle meer had over haar en het enige antwoord dat ik van haar kreeg was dat ze 'hem' eruit wilde en geen kracht meer had, heb ik rond 11-11.30 uur 's ochtends toestemming gegeven voor de epiduraal.

De anesthesist die toen kwam, stal niet direct ons hart, om een understatement te gebruiken. Hij kwam, zag en begon te lamenteren. Hij zei dat we nog helemaal niet klaar waren voor de bevalling, omdat mijn vrouw hartverscheurend lag te huilen. Ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat hij niet wist waarover hij sprak, dat we al vanaf dinsdagavond weeen hadden en niet konden slapen, dat we meer dan ooit klaar waren. Hij bond toen een beetje in en gaf opdracht haar rechtop te laten zitten. Toen dat gelukt was, moest ze haar rug krommen, vertelde mij waar ik haar wel en niet mocht vasthouden en ondersteunen en toen ging hij aan de slag. Razendsnel deed hij zijn werk en binnen de korste keren zat alles op zijn plaats. Professioneel erg goed, maar zijn bedside manners kunnen nog een opfriscursus gebruiken.

Toen alles goed en wel zijn werk deed, werd het rustiger en konden we eindelijk een beetje krachten op doen. Ik heb toen wat gegeten, de relax-fauteuil die daar stond (standaard uitrusting in die bevallingskamers: relax-fauteuil, bean bag, langwerpig kussen dat wij zelf 'the snake' noemen en nog een gewone lekkere stoel) bij haar bed gezet en we hebben toen een paar uur onze ogen dicht kunnen doen.

Rond drie uur wilde de dokter toch de boel versnellen en heeft gevraagd of hij Petocin mocht gebruiken. Na discussieren, vragen en uitleg, hebben we toestemming gegeven. Ondertussen hield ik de monitor nauwgezet in de gaten, om te zien of moeder en kind er goed onder bleven. Na begonnen te zijn met 10 druppels per minuut, ging het omhoog naar 20 dr.p.m. Dat zag er mooi uit op de monitor, maar na een intern bleek er toch maar een ontsluiting van zo'n 1,5 cm te zijn. Op naar de 30 dr.p.m. maar wij begonnen toen tussen ons te praten over de mogelijkheid van een operatie, omdat dit er toch niet hoopvol uitzag. Uiteindelijk hadden we afgesproken dat we verder geen pogingen wilden wagen, als de Petocin zijn werk niet zou doen dat wij dan voor de operatie zouden gaan.

Na een half uur vond de dokter dat Flipper de Petocin in de dosis 30 dr.p.m. niet kon waarderen (ik had al een paar keer aan de vroedvrouw vragen gesteld over de hartslag, die zo nu en dan te hoog en dan weer te laag was, hoewel de 'baseline' er goed uitzag). Toen maar terug naar 20 druppels. Na nog een half uur zette de dokter het uit, omdat het hem niet aanstond wat hij zag.

Tegen elven heeft hij het weer op 10 druppels gezet om te kijken wat er gebeurde, maar dat was toch nog steeds niks. Ook de ontsluiting was knudde met een rietje.

Tegen middernacht heeft hij nog met een collega de zaak bekeken, die wilde nog glycerine gebruiken. Dat was voor ons de grens, niks geen gehannes meer. We hebben het kort met de doktoren besproken, dat wij geen gedoe meer wilden en dat we ook niet het risico wilden lopen dat de baby in de stress zou raken, hetgeen zij konden begrijpen, mede op grond van het beeld dat de monitor gaf. Ze waren het volledig met ons eens en zouden bekijken wanneer er plaats zou zijn.

Ik heb gevraagd of ik erbij zou mogen zijn, de dokter zei dat hij zou kijkeken wat hij voor ons zou kunnen doen. Na enen mocht ik een groen pakkie aantrekken, om half twee mocht ik naar binnen ('Niets aanraken!') en naast haar hoofd zitten, en na een paar minuten hoorden we huilen. Het drong pas iets later tot ons door dat dat ons kindje was . Nadat ze een paar checks hadden gedaan, liet een zuster een kindje aan ons zien dat ons met grote blauwe kijkers aankeek, en zij maar niet vertellen wat het was ... toen we ernaar vroegen kregen we een verbaasde blik (iedereen weet toch al wat die krijgt?!?) en het antwoord: een meisje.

Wat een wolkje! Ze is werkelijk prachtig (als ik tijd heb zal ik nog wel een foto posten, kunnen jullie zien dat ik niet bevooroordeeld ben ) en een heerlijk kind.

Moeder en dochter maken het goed, afgelopen donderdag zijn ze naar huis gekomen .

Het leven is veranderd, maar op zo'n natuurlijke wijze dat we er eigenlijk weinig erg in hebben. Ja, ineens moeten we voor zo'n klein afhankelijk persoontje zorgen, maar vanaf het eerste moment heb je ergens een extra bron liefde gevonden en aangeboord, onwaarschijnlijk gewoon. Kortom en in een woord: vurrukkulluk!

Maar goed, je dochter is er eindelijk, en ze is gezond en wel en dat is belangrijk.

quote:

---

Op zondag 23 november 2003 11:35 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Go Silktie, gefeliciteerd met jullie dochter. Maar wat een verhaal zeg. Ik wordt er gewoon helemaal koud van. Ik ben zelf 37.3 weken en zou er toch echt niet aan moeten denken om door zo'n hel van een bevalling te gaan. En wat zal je vrouw uitgeput zijn geweest nadien. Jij trouwens ook, want ik moet wel zeggen dat je een kei van een vent bent om je vrouw zo bij te kunnen staan.

Maar goed, je dochter is er eindelijk, en ze is gezond en wel en dat is belangrijk.

---

Deze post wilde ik er toch even uitplukken. Of ik een kei ben, weet ik niet. Ik denk het niet, want gemakshalve heb ik eruit gelaten dat ik woensdagnacht lichtelijk geirriteerd raakte wanneer ze me weer wakkermaakte omdat alles haar pijn deed. Masseren en dan weer proberen in slaap te vallen, dat was het devies. Helaas, na zoveel minuten weer wakkergemaakt worden, is toch niet bevordelijk voor de echtelijke pais en vree. Nu is het ook weer niet zo erg dat ik schreeuwde of boos werd, maar toch een zucht van: "He, moet dat nou!" (alleen de zucht dan, niet de woorden) kon ik niet onderdrukken.

Wel weet ik dat ik ontzettend veel van mijn vrouw houd. En dat betekent voor mij het onderste uit de kan halen om haar bij te staan wanneer ze dat nodig heeft. Zo weet ik ook dat ze mij zal bijstaan wanneer ik dat onverhoopt nodig zou hebben.

Voordat ik haar ten huwelijk vroeg (die ene minuut tussen de eerste ontmoeting en 'het verzoek' ), heb ik goed nagedacht of ik haar zou kunnen en willen helpen met allerlei 'ziekenhuistaken'. Ik dacht dat ik die vraag positief kon beantwoorden. Nu ik haar heb bijgestaan met al deze 'leuke' bezigheden, weet ik het zeker.

Maar nogmaals, het is de liefde die de drijfkracht is. Het klinkt rossig en 'op-een-wolkje', het bekende 'teiltjes-werk', maar blijkbaar geeft het me de kracht die nodig is om dit soort taken te vervullen.

We hebben haar twee Hebreeuwse namen gegeven, de eerste betekent zoiets als 'vlam, fakkel', omdat ze ons vanaf het eerste begin al met licht en warmte vervulde. De tweede naam betekent 'God's oog', omdat ze twee prachtige, grote blauwe kijkers heeft.

Samen geven ze de wens te kennen dat ze niet alleen ons, maar ook de Schepper met licht en warmte zal vervullen. En dan bedoelen we niet een devoot in de azijn gedrenkt zwartekousen-vrouwtje, maar iemand die haar gezond verstand gebruikt om zelf na te denken en met een kritische blik in de Joodse traditie staat, precies zoals haar ouders. Religieus, maar niet gedachteloos achter de geestelijke volks(mis)leiders (dank aan Fons Janssen) aanhobbelen. (En nu maar hopen dat dat de juiste weg blijkt, anders staat ons nog iets in het hiernamaals te wachten ... .)

quote:

---

Op zondag 23 november 2003 16:57 schreef SilkTie het volgende:
We hebben haar twee Hebreeuwse namen gegeven, de eerste betekent zoiets als 'vlam, fakkel', omdat ze ons vanaf het eerste begin al met licht en warmte vervulde. De tweede naam betekent 'God's oog', omdat ze twee prachtige, grote blauwe kijkers heeft.

---

P.s. wil de namen ook wel weten eigenlijk

De namen: Shalhevet (met de klemtoon op 'he' en de 'e's uitgesproken als in 'hek') Enya (lange 'e' en de klemtoon op 'ya').

Welkom in de neo-insomnia-mannen -groep

nog niet zo lang gelden , dus nog zul je het wel makkellijk hebben. Snel genoeg merk je, dat je als man niets maar dan ook helemaal niets kunt doen. Je zult zien , na een dag of 10 slaap je door en zeg je ´s ochtends. "Hehe lekker geslapen,. wat was ze rustig vannacht he?"

Kaboem, krijg je der eerste van een heleboel klappen. Blijkt dat zij 10 keer is opgestaan.

Maar geloof me, je krijgt je portie nogwel :-)

Ik felciteer jullie beide en alhoewel het leven nooit meer zal zijn als het is geweest , wordt het wel alleen maar mooier.

Nu nog foto's Silktie

quote:

Op maandag 31 mei 2004 10:56 schreef SilkTie het volgende:
..

quote:

Op maandag 31 mei 2004 11:11 schreef bixister het volgende:
de links geven dezelfde kleine foto's. fijn dat het zo goed met 'r gaat!