verhaaltje hier te doen, in de hoop dat mensen
iets herkennen en hun eigen ervaringen willen delen met mij.
Door verschillende psychiatrische aandoeningen in mijn
familie (oma, vader en ik) en in de familie van mijn man
is ons sterk afgeraden om aan kinderen te beginnen
vanwege de enorm grote erfelijkheidskansen.
Tevens is mij persoonlijk duidelijk geworden dat een
kind krijgen met mijn aandoening mij enorm veel
problemen zal bezorgen en daarmee het kindje natuurlijk ook.
Ik heb namelijk een manisch depressieve stoornis (o.a. btw)
en reageer erg slecht op veranderingen die ingrijpend zijn
en zwangerschap brengt je hormoonhuishouden in de war wat
een erg slecht effect heeft op mensen met MDS, tevens zou
de zorg voor een kind mij te zwaar vallen omdat ik zoveel
mogelijk een stabiel, rustig leven moet hebben om zo
te proberen de depressieve en manische periodes onder
controle te houden)
Wij vinden het niet eerlijk tegenover een ongeboren
kindje om die koste wat het kost op de wereld te
zetten met zoveel risicofactoren en hebben dus
besloten om kinderloos door het leven te gaan.
Ondanks dat het onze beslissing is uiteindelijk doet
dit me enorm veel pijn en verdriet. Ik heb het gevoel
dat ik niet eens een keus heb, die keus is al gemaakt
door alle erfelijke risicos die ik met me meedraag
en hoewel ik weet dat we zeer verstandig handelen
doet het gewoon enorm veel pijn.
Ik ben denk ik op zoek naar mensen die
deze situatie herkennen.
Ik wil zelf later graag kinderen en als dat om de een of andere reden niet zou kunnen of lukken, zou mij dat waarschijnlijk ook erg zwaar vallen.
Maar ik maak me dan meer zorgen over het kind wat op kan groeien binnen depressies. Wat voor invloed heeft dit op het kind? Zal het zich op zulke momenten alleen gaan voelen?
Ik weet niet wat er gebeurd, kan niets over de toekomst van het kind te zeggen. Weet niet hoe jullie zijn. Kan niet zeggen wat goed en fout is sorry hoe graagik het ook zou willen doen.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?
(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Dat wou ik ook voorstellen, maar dan blijf je nog zitten met de depressiviteit...
Op zondag 20 april 2003 20:48 schreef Lois het volgende:
Darkelf, ik begrijp dat biologische kinderen niet kunnen in jullie situatie.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
quote:Adoptie is natuurlijk een mogelijkheid omdat de erfelijke factoren dan wegvallen.
Op zondag 20 april 2003 20:48 schreef Lois het volgende:
Darkelf, ik begrijp dat biologische kinderen niet kunnen in jullie situatie.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
Blijft er dan wel nog steeds een moeder over die manisch depressief is en (hoe rot ik het ook vind klinken om over mezelf te zeggen) toch wel redelijk labiel is.
Ik denk niet dat dit een geschikte omgeving is voor een kindje om in op te groeien (als ik de druk die op mij komt door de opvoeding en een ongeregelder leven even buiten beschouwing laat).
Dus nee, dat kan ook niet.
Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
Hoe dan ook, ik moet zeggen dat ik de beslissing die jullie nu genomen hebben, de beste vindt. Kan nooit makkelijk geweest zijn en daar heb ik respect voor, is moed voor nodig!
quote:Offtopic, maar wat is 'te' Christelijk nou weer?
Op zondag 20 april 2003 20:50 schreef Mr.Spock het volgende:
Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
quote:En de manische kant die zich bij mij uit in weken slecht eten, nauwelijks slapen en totaal ongeremd zijn. Niet ideaal dus voor een kindje.
Op zondag 20 april 2003 20:49 schreef ChrisJX het volgende:[..]
Dat wou ik ook voorstellen, maar dan blijf je nog zitten met de depressiviteit...
quote:Daar heb je gelijk in... Helaas...
Op zondag 20 april 2003 20:51 schreef DarkElf het volgende:En de manische kant die zich bij mij uit in weken slecht eten, nauwelijks slapen en totaal ongeremd zijn. Niet ideaal dus voor een kindje.
quote:Dus eigenlijk een soort van kinderen op bestelling? Nee daar ik absoluut geen voorstander van.
Op zondag 20 april 2003 20:50 schreef Mr.Spock het volgende:
K'zag pas geleden wat op TV: Doktoren konden vaststellen welke genen verantwoordelijk waren voor de ongewenste erfelijkheden, en deze in een apart veiliggestelde hoeveelheid eitjes "wegnemen". Van de 10 eitjes bleken er 5 erfelijke aandoeningen te hebben. Deze werden vernietigd. Het echtpaar kreeg een gezond kindje.Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
Hoe dan ook, ik moet zeggen dat ik de beslissing die jullie nu genomen hebben, de beste vindt. Kan nooit makkelijk geweest zijn en daar heb ik respect voor, is moed voor nodig!
En zoals ik al zei, blijft mijn situatie ook nog over.
We nemen de juiste beslissing maar desondanks doet het verschrikkelijk pijn.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Heel veel sterkte 
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Ik bedoel, dat sommige mensen het een beetje voor God spelen vinden. Die zijn dus te Christelijk, bij gebrek aan een beter woord. Ik probeer niemand te beledigen, maar ik ben dus totaal niet godsdienstig en zou er geen moeite mee hebben om genetische manipulatie toe te passen als dit een gezonder of zelfs intelligenter kind ter wereld zou brengen. Uiteindelijk wil je toch het beste voor je kind, of niet? Sommige mensen vinden dit te ver gaan, omdat ze vinden dat alleen God deze rechten heeft, en wij mensen niet. Dat bedoel ik met te Christelijk. Nogmaals: bij gebrek aan een beter woord.
Op zondag 20 april 2003 20:51 schreef ChrisJX het volgende:[..]
Offtopic, maar wat is 'te' Christelijk nou weer?
quote:Dank je.
Op zondag 20 april 2003 20:54 schreef Rewimo het volgende:
Dat moet vreselijk moeilijk zijn voor jullie... Omdat je echt helemaal geen mogelijkheid hebt, door je eigen ziekte, ook al zou je een gezond kindje krijgen. Ik heb wel groot respect voor jullie beslissing! Echt heel erg knap. Maar ook erg verdrietig
Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Nee heb je wel gelijk in maar ja....
Op zondag 20 april 2003 21:31 schreef Lois het volgende:
Natuurlijk mag je wel verdrietig zijn. Of je nou bewust de beslissing neemt dat kinderen niet verstandig zou zijn of de keuze wordt voor je gemaakt, dat maakt de pijn en het gemis toch niet minder?
Zoals ik al zei, ben soms te streng voor mezelf 
quote:Lieve, lieve vriendin van mij,
Op zondag 20 april 2003 21:29 schreef DarkElf het volgende:
Toch krijg ik vaak het gevoel dat ik niet verdrietig mág zijn want we hebben een keuze gemaakt en sommigen hebben die keuze niet eens.Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
ik weet hoe vreselijk zwaar dit voor je is. Hoeveel pijn het je doet, hoe het je hele leven beïnvloed. Hoe moeilijk het is en hoe vreselijk oneerlijk het is.
Natuurlijk mag je er wél verdriet om hebben!!! Of je nu zelf een bewuste keus maakt of dat moeder natuur dat voor je doet, feit is dat het pijn blijft doen.
En ja het is een zeer volwassen en goed overwogen keus die jullie gemaakt hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze keus ingrijpende gevolgen heeft voor je relatie en de rest van je leven! En dat doet pijn, logisch toch? Het verlangen naar een kindje, het besef dat dit niet voor jullie weggelegd is...hiermee moeten leven en omgaan lijkt me moeilijk en pijnlijk.
Misschien een beetje een chaotische posting, maar er gaat zoveel door mij heen, ik ken jullie persoonlijk en ik vind het zo erg voor jou en Rtificial meis
Ook de jongste dochter van zijn zus (11 jaar) is nu al een paar jaar in behandeling bij een psychiater.
Kortom, er zit in zijn familie ergens iets erfelijks niet helemaal goed. Ik wilde dus absoluut geen kinderen. Als ik het leven van zijn schizofrene zus zie, word ik echt helemaal wanhopig. Die hobbelt van de ene gedwongen opname naar de andere. Mijn vriend wou echter wel heel graag kinderen. Uiteindelijk heb ik met een aantal genetici gesproken en die hebben mij verteld dat er inderdaad een gen is dat schizofrenie veroorzaakt en dat dat erfelijk is en dat er inderdaad een grote kans is dat dat in zijn familie voorkomt. Alleen hebben ze het heel erg gerelativeerd door duidelijk te maken dat het niet zo is dat als dat gen aanwezig is in iemand, dat ook daadwerkelijk betekent dat zo iemand per definitie schizofreen wordt. Het moet namelijk ook getriggerd worden. Ik heb met drie deskundigen gesproken en alledrie zeiden ze dat mijn situatie in hun optiek geen reden hoefde te zijn om van kinderen af te zien.
Uiteindelijk heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de pil en ook snel zwanger geworden.
Het is geen makkelijke beslissing geweest en ik heb nog steeds mijn twijfels en die zal ik waarschijnlijk nog heel lang houden.
quote:Wat een moeilijke beslissing en idd zul je denk ik nog vaak twijfels hebben maar zoals ze zeiden: het hoeft niet te gebeuren en ik hoop voor jullie dat jullie een goed gezond kindje hebben/krijgen?
Op zondag 20 april 2003 22:22 schreef livelink het volgende:Uiteindelijk heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de pil en ook snel zwanger geworden.
Het is geen makkelijke beslissing geweest en ik heb nog steeds mijn twijfels en die zal ik waarschijnlijk nog heel lang houden.
quote:Gewoon even een
Op zondag 20 april 2003 22:20 schreef DuchessX het volgende:[..]
Lieve, lieve vriendin van mij,
ik weet hoe vreselijk zwaar dit voor je is. Hoeveel pijn het je doet, hoe het je hele leven beïnvloed. Hoe moeilijk het is en hoe vreselijk oneerlijk het is.
Natuurlijk mag je er wél verdriet om hebben!!! Of je nu zelf een bewuste keus maakt of dat moeder natuur dat voor je doet, feit is dat het pijn blijft doen.
En ja het is een zeer volwassen en goed overwogen keus die jullie gemaakt hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze keus ingrijpende gevolgen heeft voor je relatie en de rest van je leven! En dat doet pijn, logisch toch? Het verlangen naar een kindje, het besef dat dit niet voor jullie weggelegd is...hiermee moeten leven en omgaan lijkt me moeilijk en pijnlijk.Misschien een beetje een chaotische posting, maar er gaat zoveel door mij heen, ik ken jullie persoonlijk en ik vind het zo erg voor jou en Rtificial meis
, weet even niets te zeggen tegen je 
quote:Je bent zeker te streng voor jezelf.
Op zondag 20 april 2003 21:29 schreef DarkElf het volgende:
Toch krijg ik vaak het gevoel dat ik niet verdrietig mág zijn want we hebben een keuze gemaakt en sommigen hebben die keuze niet eens.Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
Zoals ik het zo zie heb je de juiste keuze gemaakt, maar dat bekent niet dat je er niet verdrietig om mag zijn.
Voorbeeldje dat niet helemaal klopt: als je besluit je hond te laten inslapen, mag je daar toch ook verdrietig om zijn?
Jij besluit in dit geval het beste voor je niet-geboren kinderen, maar daar mag je zeker wel verdrietig om zijn.
Nog een vraagje aan jou, is manisch depressiviteit ook erfelijk? Van schizofrenie weet ik dat ze daar inmiddels echt het gen dat het veroorzaakt hebben gevonden, maar over manisch depressiviteit weet ik wat dat betreft niet zo veel.
|
|
