Nu nog een huisje bouwen, alle hulp is welkom!
En natuurlijk brownies for everyone 
En het huis is ook klaar met dank aan My Lady
[Dit bericht is gewijzigd door nyphai op 19-04-2003 11:12]
* nyphai maakt verlanglijstje
boekenkast
ronde grote tafel + comfortable stoelen
keukenkastjes met inbouwmogelijkheden
pc meubel
hemelbed met bijpassende nachtkastjes
* nyphai gaat meteen door en maakt een otnwerp
badkamer met toilet
|
| __ logeerkamer
| |
entree hal --- zitkamer
| |__ slaapkamer
|
Keuken
[Dit bericht is gewijzigd door nyphai op 18-04-2003 15:08]
Of ben ik nou zo scheel
"ik kan u niet voldoende bedanken voor de geboden gastvrijheid...Nu zal ik u mijn verhaal vertellen. Ik ben...was, een engel.....lang was het mijn taak als bewaker tussen het land van de doden en de wereld der levenden te staan...Maar mensen vrezen de dood, en ik werd bitter in mijn eenzame taak...Ik besloot deel te nemen aan de Grote Opstand...de grootste fout die ik ooit beging....Ik werd verbannen door mijn meester en de ruimte tussen de werelden in geslingerd...een lange tijd viel ik....eerst was ik woedend, maar langzaam veranderde die woedde in schaamte en spijt....en nu ben ik hier geland..ik heb het gevoel alsof ik een nieuwe kans gekregen heb..."
"Wat is uw verhaal , vrouwe?"
* Abbadon gaat onder de boom zitten, en rust zijn rug tegen de stam. Hij kijkt Nyphai aan, een nieuwsgierige blik in zijn ogen....
Ik ga naast hem, met mijn handen tegen de Koa'Kona, op de grond zitten.
Stilletjes terwijl ik mijn verhaal vertel vraag ik de Koa'Kona om raad....
"Uw verhaal doet mij schrikken Sir Abbadon. Ik meende al iets van een groot verdriet in u te kunnen lezen"
* ik kijk hem doordringend aan en voel het advies van de Koa'Kona zachtjes in mijn geest fluisteren. "Gevallen en wreedheid, berouw en verdriet"
Mijn besluit staat nu vast om deze heer te helpen.
"Ik ben een bosnymf en bezit enige natuurlijke magie. Wij nymfen verbinden ons aan een boom en leiden een lang leven.
Helaas is mijn thuisland, een prachtig majesteus woud, aangevallen en wij weten niet door wie. Ik moest vluchten voor mijn leven, maar ook in opdracht van onze Wijze Wilg en ben aldus hier beland"
* ik kijk naar de lucht en dan naar de engel
"Laat ons naar boven in mijn boomhut gaan. Wellicht wilt u iets drinken of eten?"
"Ik ben blij en dankbaar dat u me wilde vertrouwen....ik weet hoe het is om alleen te zijn, en verdreven uit het land waar je hart ligt....Staat u mij toe u mijn hulp aan te bieden in uw queeste."
"Ik ben nu verzwakt door mij lange val, en veel van mijn macht is mij afgenomen, maar ik bezit nog steeds mijn kennis en mijn kracht zal zeker terugkeren....Ik......Ik hoop u mijn vriend te mogen noemen"
* een nieuw licht schijnt in de ogen van de gevallen engel.....wellicht is dit het doel waartoe hij op deze plek terecht is gekomen......
Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan
"Sir Abbadon, ondanks dat u gevallen bent, zou het een eer voor mij zijn om een engel mijn vriend te kunnen noemen.
Mijn dank is groot en mijn vriendschap eeuwig."
* Weer hoor ik een zacht geluid. "Komt dit uit de vallei?"
"Rust nog wat meer uit vriend. Ik hoor iets vreemds uit Imloth Melui - De Rozenvalei en ik krijg het gevoel dat ik daar nodig ben.
Mocht ik niet terugkeren dan kan je mij vinden middels deze talisman. Het zal u de weg wijzen en branden bij gevaar."
* mmmm dat is een mooie boom om even uit te rusten want ik ben van al dat gevlieg best moe geworden
Door de bladeren ziet Lliki met zijn slaperige ogen een mooie rechte stam waarop hij iets te hard maar niet pijnlijk land en niet veel later is hij al ingedut.
"Uw vertrouwen is een groot geschenk...ik zal haar niet beschamen! Op mijn woord van eer, voor wat het waard is."
"Zodra ik op krachten gekomen ben zal ik u achterna reizen."
* overmand door vermoeidheid legt Abbadon zijn hoofd op de wortels van de oude boom....het duurt niet lang voordat hij slaapt....In zijn slaap verdzachten de trekken van pijn en verdriet die zijn gelaat tekenen, en voor het eerst is er een glimp zichtbaar van de engel die hij eens was.
"ik beloof het..."...fluistert hij nog.....
"Slaap zacht Vriend"
* nyphai gaat naar de Imloth Melui - De Rozenvalei en ondanks haar twijfels gaat ze met een gerust hart op pad dankzij een nieuwe vriend.
Lliki vliegt naar de nymf toe en zegt in volwaardige mensen taal * hallo nymf ik ben Lliki een uil met wat extra's maar dat leer je later nog wel, en wie ben jij?
"Gegroet Lliki, mijn naam is nyphai. Vergeef mij mijn verwensigen, maar mijn vriend hier heeft rust nodig. U was nogal lawaaig Heer Uil"
[Dit bericht is gewijzigd door nyphai op 18-04-2003 21:51]
* nyphai gaat weer op pad en schudt haar hoofd "Vogels blijven vreemde wezens. Wat zal er mij nog meer staan te wachten..."
Maar eerst maar eens wat meer van het eiland bekijken....Hij spreid zijn enorme, zwarte vleugels en maakt er langzaam een paar slagen mee....ze voelen sterker aan dan een dag eerder, maar nog niet sterk genoeg....Met rustige tred loopt hij bij de boom vandaan, op zoek naar tekenen van beschaving...
Op het moment dat Lliki over de rand kijkt ziet hij een engel staan die wel met zijn vleugels klapper maar niet genoeg kracht heeft want dat is overduidelijk.
* lliki vliegt naar beneden en komt voor de engel tot stilstand
Hallo engel wat brengt u hier op deze plek?
"gegroet uil, mijn naam is Abbadon. Ik had toestemming van Nyphai om hier te rusten en mijn krachten te herwinnen....ik ben namelijk op dit eiland neergestort....ik stond op het punt om de omgeving te gaan verkennen."
"Zou je met me mee willen gaan? Dan kun je me ondertussen vertellen wie je bent....."
* Abbadon kijkt de uil afwachtend aan.....
[Dit bericht is gewijzigd door Abbadon op 19-04-2003 22:22]
Ik ben Lliki een ietswat uitgebreide uil met ogen die bij dag & nacht goed zien en onder mijn veren een extra set handen * Lliki laat hierbij zijn armpjes met daarin tevoorschijn komen hier kijk maar
"Vleugels en armen.....net als ik!....een goede combinatie.....Kom, Lliki, laten we op pad gaan....ben je al bekend op dit eiland, of ben je nieuw hier, net zoals Nyphai en ikzelf?"
* Met stevige tred zet Abbadon koers naar het noorden.....hij meende daar bergen te hebben gezien, en wellicht komt hij onderweg ergens nog mensen tegen... De boom blijft eenzaam achter....voor het moment...
* terwijl hij dit zei voelde Lliki opeens een duistere kracht naderen
Abbadon voel jij dat ook?
Mmm dan maar met het extra hout even een schuurtje bouwen zodat de meubels niet nat worden
Al snel staat het schuurtje er en magneet zet alle meubels erin. Even later klimt hij omhoog naar het huisje en spijkert een briefje op de deur.
Hallo Nyphai, in het schuurtje staan je meubels kom maar een keer betalen, het schuurtje krijg je gratis van mij.
Magneet
Ze transformeert weer terug naar haar nymf-vorm en komt met een plof neer op het gras voor de Koa'Kona. Ze bijt haar tranen terug en onbewust wuift ze met haar hand in de richting van een schuurtje.. Wanneer ze dat begint haar talisman te gloeien en schieten er een paar bladeren de lucht in, vliegen richting het schuurtje en klieven zich in het hout..
"Wat? Ik heb helemaal geen schuurtje en hoe kunnen die bladeren...."
nyphai schudt haar hoofd en loopt richting het schuurtje om deze te bestuderen en de bladeren die zich in het hout hebben gekliefd.
Ze ziet een briefje op de deur hangen en herinnerd zich dat ze meubels had besteld.
"Ahh... door al die commotie ben ik de dagelijkse dingen in het leven vergeten" Er verschijnt een glimlach op haar lippen en ze stopt het briefje in haar rugzak.
"Nu eens kijken hoe dat kan met die bladeren..." Nogmaals vraagt ze zich af wat voor geheimen de steen nog meer met zich meedraagt.
Ze trekt een van de bladeren uit het hout maar ziet er niks vreemds aan.
"Hmm, misschien als ik dat nog een keer doe.." Ze ziet een paar bladeren op de grond liggen en wuift richting het schuurtje met haar hand. Weer gloeit haar steen op, minder fel deze keer, en schieten de bladeren het hout in. Met grote ogen staart ze naar haar talisman.
"Hmm de kracht lijkt niet onbeperkt, ik zal het rust moeten gunnen om op te laden denk ik. Volgens mij is dit ook niet de steen uit de prophetie en zal ik dus verder moeten zoeken, maar eerst ga ik mijn huisje verder op orde stellen en magneet bezoeken."
Ze slaakt een diepe zucht en vraagt zich voor de zoveelste keer wat er nog meer zal gebeuren op dit vreemde eiland.
Niet ver van nyphai's Koa'Kona, in de richting van de rozenvallei, brandt er een klein kampvuur waar een oudere man zich zit te verwarmen.
* Nocens overpeinst wat zijn meester hem heeft opgedragen, dit eiland nader te onderzoeken.
"Zoveel krachtige magie zal er op dit kleine eilandje toch niet aawezig kunnen zijn? Maar wie ben ik om mijn meesters oordeel in twijfel te trekken. Hij heeft hier al meerdere dienaren naar toe gestuurd."
* Hij besluit om wat te gaan rusten alvorens weer op pad te gaan.
"Niet weer gevaar, ik kan mijzelf amper verdedigen met dit beetje magie wat ik geleerd heb" Nog denkend aan de aanval op portier en haar laffe vlucht, dringt ze haar tranen weer terug.
"Goed, weer vluchten dan maar, maar dit keer neem ik wel wat meer uitrusting mee!"
nyphai schiet in haar reiskleding en bindt haar dolk, een erfstuk van haar overgroot-moeder, om haar middel. Ze pakt nog snel wat eten in haar rugtas en doet de deur van haar huisje, waar ze nog amper van heeft kunnen genieten, op slot.
In de richting van de rozenvallei ziet nyphai een kleine rookpluim, maar als ze daar naar toe wilt gaan begint haar talisman zo heet te branden dat het lijkt alsof haar vlees wegschroeit.
"Ik heb gehoord dat er een wijze man ergens in de grotten woont, maar kijken of hij mij kan helpen."
Als nyphai koers zet voor de Grot der Mijmeringen kijkt zij nog eenmaal om naar de rookpluim en voelt een koude rilling langs haar rug lopen.
Abbadon, geconcentreerd op andere zaken, merkt het echter niet...
Nogmaals zwaait hij met zijn staf, ditmaal langs zijn benen en mompelt "Decurro". Hij begint sneller te rennen en binnen een mum van tijd staat hij vlakbij de vrouwelijke gedaante.
"Gegroet vrouwe, neen u hoeft niet te schrikken. Ik heb geen kwaad in zin. Mijn naam is Viator en ik ben hier nieuw."
* Bewust kiest Nocens voor de naam Reiziger, want wie weet welke wezens nog de oude taal beheersen.
"Gegroet Viator, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
* Nocens bemerkt de terughoudendheid en besluit, teneinde zijn identiteit geheim te houde, om dit wezen voorlopig niet te vervolgen.
"Ik vroeg mij af of er misschien een herberg is waar ik kan rusten. Zoals u ziet ben ik een oude man en ik heb al ver gereisd"
* Nocens glimlacht allervriendelijkst naar de vrouw en om zijn woorden kracht bij te zetten leunt hij zichtbaar op zijn staf.
De vrouw knikt en legt hem uit dat zij zelf sinds kort hier woont en nog onbekend is met de omgeving, maar dat hij gerust gebruik mag maken van het schuurtje naast de boom.
Nocens bedankt haar vriendelijk en trekt zich terug in het schuurtje terwijl de vrouw weer haar weg vervolgt.
De conversatie valt haar erg zwaar en ze is bijna verstijfd van angst. Gelukkig verdwijnt de vreemdeling in het schuurtje nadat ze deze aan hem heeft aangeboden als onderdak.
"Alles om maar van hem af te zijn, ik moet hier snel weg!" denkt nyphai en waneer ze ver genoeg van haar huis is verwijderd transformeert ze weer in een vlinder.
Al vliegende zet ze koers voor de Grot der Mijmeringen
Hij slaat met zijn staf tegen de grond en mompelt "Seco". Zijn staf zweeft voor hem en terwijl hij knielt roept hij met luide stem "Magister dominatus. Exorior!"
Het hele eiland wordt opgeslokt door een diepe zwarte duisternis, zelfs de sterren en de maan lijken te verdwijnen. Alles is in een doodse stilte gehuld wanneer de Naamloze gehoor geeft aan het verzoek van zijn dienaar.
* Nocens knielt nog dieper voor de zwarte rook die zijn staf omhuld, deels uit angst en deels uit respect voor zijn Meester.
"Mijn heer, mijn Magister. Ik heb zojuist contact gehad met een wezen van magie en van haar gedachten heb ik veel gezien en geleerd. Er zijn hier vele magische wezens, elven, draken, magische vogels en ik heb zelfs gezien dat er hier een gevallen engel aanwezig is. Ook heb ik de aanwezigheid gevoelt van een aantal van uw dienaren en solitaire duistere wezen.
Wat is uw wil, Magister?"
* Nocens kijkt op naar zijn staf en twee slierten rook zweven richting zijn ogen. Hij dwingt zichzelf zijn ogen open te houden en te accepteren wat er komen gaat.
De slierten rook dringen zijn ogen binnen en zijn bloed druipt langzaam over zijn wangen. De druppels spetteren in het rond als Nocens in diepe pijn zijn hoofd achterover gooit.
Langzaam wordt de wil van zijn Meester duidelijk en de slierten rook trekken zich terug zijn staf in.
Zijn staf klettert op de grond en uitgeput leunt hij met zijn rug tegen de muur.
Buiten op het eiland is het net alsof de duisternis er nooit geweest is en de sterren en maan fonkelen weer helder aan de hemel.
Zijn ogen doen nog pijn en hij weet dat ze nu een vaal witte kleur hebben na het contact met zijn Meester. Het visioen brandt nog in zijn geest, een berg en een vrouw gehuld in vuur.
Nocens staat op en pakt zijn staf. Hij veegt met zijn cape het opgedroogde bloed van zijn gezicht en kijkt om zich heen. Zijn bloed zit op de muren en op de grond, hij wuift met zijn staf en mompelt "Abstergo" en het schuurtje ziet eruit alsof zijn Meester nooit geweest is.
* Nocens verlaat het schuurtje en zet zijn tocht voort richting Chaos Mountain .
Als hij naar buiten stapt brandt het zonlicht zijn ogen en trekt hij zijn kap over zijn hoofd als bescherming. Na enige stappen wordt hij misselijk en valt hij al hoestende voor over in het gras.
"Nee.... het was geen kwade droom dan!"
Nocens herinnerd zich zijn droom, een geschenk van zijn Meester, als je het een geschenk wilt noemen. Een duister, kwaadaardig wezen dat tot zijn beschikking staat en wat hij nu bij zich, of beter gezegd, in zich draagt.
* Wat is het hier netjes opgeruimd. Jammer dat de bewoner op dit moment niet thuis is. Nou ja, misschien dat ik de terugweg naar mijn grot nog een keer langs kan komen. Ik zal in ieder geval een stukje perkament met de locatie van mijn grot hier achterlaten.
En zo begint de dwerg, want dat is dit creature, aan het maken van de map. Na een uur of 3 ingespannen bezig te zijn geweest met het maken van het mapje legt hij het uiteindelijk naast zich neer een tevreden zucht slakend.
* Ik denk dat hij nu wel duidelijk genoeg is. Ik ben dan wel geen meester in het maken van kaarten en mappen, maar dit volstaat.
Uiterst tevreden met zichzelf valt de dwerg in slaap. Zijn hand op de kaart, waarop de locatie van zijn grot en de omschrijving van zijn waren staat. De locatie van de grot is gemarkeerd met een zilveren kruis en als omschrijving van zijn waren staat er op het perkament: Voor al uw edelmetalen sierraden en zo goed als onverwoestbaar armor.
Weer schrikt de dwerg wakker vroeg in de morgen wakker. Verdwaasd kijkt hij om zich heen.
* O Ja, ik was in dat nette schuurtje gaan liggen. Laat ik eerst maar eens de houtstapel aanvullen en de voedselvoorraad weer op peil brengen.
Nadat de dwerg de voedselvoorraad heeft aangevuld en ook de houtstapel weer uitpuilt, begeeft hij zich naar de deur van het huisje. hij probeert de deur te openen en tot zijn verbazing geeft deze mee. Omdat hij verder geen misbreuk wil maken van dit vredige huisje, blijft hij in de deuropening staan. Voorzichtig haalt hij zijn reistas te voorschijn en begint hierin te rommelen. De ogen van de dwerg beginnen te twinkelen als hij een zilveren ring uit de tas haalt. In de ring zit een simpele rune gekerft die de maat van de ring aanpast aan de vinger van de drager. vervolgens pakt de dwerg het stukje perkament met daarop de map en rolt de ring daar voorzichtig in. Met veel respect legt hij het pakketje daarna voorzichtig achter de deur. Zodanig dat niet iedereen die binnenkomt het pakketje direct ziet, maar wel zodanig dat het de eigenaar van het huisje moet opvallen. Voorzichtig trekt de dwerg vervolgens de deur achter zich dicht en begeeft zich in de richting van de bewoonde wereld.
Verder in Dwarf Mountain
Ze ziet er angstig uit, net of ze op de vlucht is voor iets of iemand.
* O laat me hier veilig zijn, zodat ik even kan uitrusten van mijn lange reis, ik hoop dat ze me in de schaduw van deze boom niet zo snel kunnen vinden.
De elf kijkt nog een keer angstig om haar heen en besluit dat ze voorlopig veilig is onder deze boom, die een grote schaduw over haar werpt, ze legt haar reisdeken over zich heen, waardoor ze vrijwel niet van de omgeving te onderscheiden is en valt in een rusteloze slaap.
[Dit bericht is gewijzigd door Amethist op 02-05-2003 09:18]
* Ik moet er maar weer snel vandoor, ben al te lang op 1 plek geweest en ik moet nog iemand vinden die me kan helpen.
Myrddin ziet de bergen in de verten en besluit dat ze daar misschien wel een tijdelijke schuilplaats kan vinden en gaat weer op weg, nog steeds zichtbaar op haar hoede.
Ze loopt naar haar schuurtje, deels in angst dat de vreemdeling nog daar vertoeft en onderwerpt deze aan een inspectie. Ze vindt geen vreemde sporen en begeeft zich naar haar huis.
Als ze binnen treedt valt haar blik op een klein net pakketje met daaronder een stukje perkament. Ze opent het pakketje en vind daarin een prachtige zilveren ring, die ogenschijnlijk veels te klein is voor haar eigen ranke vingers. De ring glijdt over haar vinger en past zich onmiddelijk in grootte aan.
"Oh wat een prachtig geschenk, ik vraag me af waar deze vandaan komt!" Ze pakt het stukje perkament en ziet daarop een map naar Dwarf Mountain waar de smidse van ene Werik zich bevind.
Verdere inspectie van het huis leert dat haar voedsel en- houtvoorraden zijn aangevuld, klaarblijkelijk door de dwerg. Ze besluit alvorens verder te gaan op haar tocht om de dwerg een bezoek te brengen.
"Goed, lang genoeg getreuzeld. Het wordt tijd om mijn magie te leren beheersen!" Vastbesloten gaat ze weer naar buiten en gaat in lotushouding tegenover de Koa'Kona zitten, met haar geest reikt ze uit naar de boom om te communiceren. Haar talisman begint helblauw te schitteren. In stilte vraagt ze Koa'Kona om zijn wijsheid met haar te delen. "Pak je dolk en kerf je naam in mij. Snij dan jezelf en trek je naam over in bloed" In een trance doet nyphai wat de Koa'Kona haar vraagt, haar ogen en haar talisman schitteren met elementaire magie.
Nadat zij en de Koa'Kona hun bloedband hebben gesmeed wordt nyphai ingewijd in de magie die zij nu bezit. Dagen achtereen blijft zij in lotushouding voor de boom zitten. Totdat zij een verschuiving van magie voelt.
[Dit bericht is gewijzigd door nyphai op 07-05-2003 12:49]
Als ogen en oren dienend voelt het beest de spanning van zijn meester.
* Nocens ziet door acht paar ogen de nymf en hoort een krachtige zang van magie. Hij heeft inderdaad een grove fout gemaakt door dit wezentje te laten ontsnappen. Geagiteerd dat hij zo'n vergissing heeft kunnen maken geeft hij het beest de opdracht om de nymf te vernietigen.
Als het beest zich opricht vanuit zijn schuilplaats druipt het slijm van zijn lijf, uit zijn angel vallen de druppels gif sissend op de grond.
De nymf staat op en draait zich om, haar ogen schitteren met magie en zij lijkt gehuld in een blauwe vlammenzee.
nyphai voelt de verschuiving van magie en hoort de waarschuwing van haar nieuwe leermeester.
Gevaar! Dit is het moment om je krachten te testen.
Magische energiegolven vanuit de aarde vloeien door haar lichaam, haar ogen schitteren en ze is omhuld in een blauwe gloed die van haar talisman komt.
Het beest loopt op de nymf af en gaat tegenover haar staan. Het leunt door zijn voorste poten en richt zijn achterlijf op, de angel klaar om aan te vallen. Zijn kaken lijken te kauwen op iets en plots schieten er slierten spinrag uit zijn bek.
De nymf springt naar achteren, wuift met haar hand naar haar tegenstander en tientallen bladeren schieten de lucht in richting het beest. De spinrag wordt afgeweerd en er klinkt een luid gegrom.
Het beest zwiept met zijn staart richting de nymf en voor zij opzij kan springen schaaft de angel langs haar schouder.
* Met een grim gezicht maakt nyphai contact met de natuurlijke elementen waar zij controle over bezit. Ze reikt met haar geest naar de Koa'Kona, boom en nymf worden een.
nyphai graaft met de boomwortels omhoog naar het afzichtelijke beest en de aarde beeft met woede als de wortels uit de grond schieten.
Het beest schrikt en ziet zijn doem, de wortels boren zich verder de lucht in dwars door het beest heen. Dik, donkerblauw bloed stroomt uit de wonden en een schrille kreet klinkt vanuit het beest.
De wortels trekken zich weer terug en laten een hoop omgewoelde aarde achter. De blauwe gloed van de talisman neemt snel af en nyphai valt uitgeput door het gebruik van magie neer op de grond. Haar schouder brandt en het gif doet tergend langzaam zijn werk.
De karkas van het beest valt op de grond en begint hevig te roken. Het gif uit zijn angel dringt het hele lijf door. Vanuit de verte worden de donkerblauwe rookpluimen door vele ogen gezien.
Onderweg ziet hij donkere rookpluim van een onaardse afkomst en hij besluit polshoogte te gaan nemen. Hij gaat naar de plek toe en treft daar een mooie boomwoning aan met daar voor een nymph en een smerig half vernietigd wezen dat in de rook veroorzaakt.
Met een simpele wappering vaagt hij het wezen weg. en voelt hoe de magiër die het wezen heeft gemaakt het uitgilt van pijn als z'n bezwering zomaar wordt vernietigd.
Dan buigt hij zich over de Nymph, hij voelt met z'n magische zicht en ziet hoe de gifstroom zich door haar fragiele lichaam beweegt. Dan maakt hij gebruik van de helende magie om de gif stroom te stoppen en het gif te veranderen tot heilzame energie.
Als hij klaar is dan veegt hij z'n voorhoofd af en ziet hoe de Nymph bij komt en hem verdwaasd aankijkt.
Ehm hallo ik ben Puc, toevallig op doorreis naar SmallTown en bemerkte de gebeurtenis, ik heb de vrijheid genomen om magie te gebruiken en je te helen.
Als nyphai haar vuilte tuniek voor een schone verwisselt bemerkt ze de scheur ter hoogte van haar schouder.
"Tijd om een fatsoenlijke uitrusting aan te schaffen, op naar de dwerg Werik" Ze pakt de kaart en bestudeerd deze nog eenmaal voor ze transformeert naar haar vlinder vorm en op pad gaat naar Dwarf Mountain
|
|
