Broer die het moeilijk heeft/had..

Nou heeft hij wat gedichten geschreven, en die mocht ik lezen. Waarvan dit er 1 is, waar ik de tranen van in mijn ogen heb gekregen:

Soms vraag ik muh af:"Heb ik wel een Vader??".

Je Bent MIJN vader,
maar je bent ook soms een dader.
een dader die mij verdriet doet,
en dat niet eens met je voet.

Druk, Druk en nog eens druk dat ben je altijd,
Liefde kan ik dan zelfs nog beter vragen aan een geit.
soms heb ik het gevoel:
dak geen paps heb, als je snap wat ik bedoel.

heb ik iets kan ik bijna niks kwijt,
want je hebt toch geen tijd.
ben je dood?
of lig je ergens te zwerven in een sloot?

ik zal het niet weten,
al klinken ze onzinnig die kreten,
denk ik toch dat het zo is,
ik heb een vader die ik hartstikkuh mis.
---

Toen ik dit las was ik sprakeloos en moest gelijk aan het oud topic van mezelf denken. Een brief aan mijn vader.

Waarna ik hem *Schaam* op msn aansprak, over zijn gedicht. Dit is dus een oud beeld wat hij van hem heeft. Hij wil niets meer met hem te maken hebben. Ik schrok behoorlijk, omdat ik echt dacht dat ik de enige was die er zo over dacht.
Lijkt wel alsof hij werkelijk alles er aan doet, om met zijn gezin (nieuwe vrouw, en kind) alles te vergeten..
Maar hoe krijg ik mijn broer weer zover dat hij gaat praten?
Hoe krijg ik weer de band terug die we hadden?
Iemand tips?

Als de band van mijn vader en broer niet was veranderd, had mijn broer nu ook niet gezegd: "Voor mij leeft er geen vader meer. Ik heb geen vader, heb ik ook nooit gehad. Ik zorg voor mijn 18 verjaardag dat ik het nietrokersgeld krijg en dan is het klaar."
Mijn vader was vroeger naar mijn broers (22 en 17) heel anders dan naar mij toe. Mijn reactie tov mijn vader is vlak na de scheiding al veranderd. En dat kwam puur omdat hij niet naar me omkeek, en als hij dat al deed kreeg ik kritiek. Nou is het de laatste tijd zo dat mijn broer (17) steeds de lul is. Die van 22 kan in de ogen van mijn vader weinig fout doen. Mijn broer (17) en ik lijken wel wat op elkaar, en we zijn allebei breder gebouwd als de oudste broer. Maar in de ogen van mijn vader doen wij twee te weinig aan sport, en wij zijn dik noem maar op.
Ik denk dat broertje daardoor ook is gaan beseffen dat ons pa niet alles meer is, zoals hij altijd gedacht had.

Ik wil er best over praten met hem, maar hij is zo veranderd het laatste jaar. Ik durf niet, ben bang dat ik iets naar boven haal wat ons beide pijn gaat doen. En dat 18 een leeftijd is dat alles veranderd ja, dat weet ik.. ben zelf die leeftijd geweest. Maar we konden eerder toch wel een hoop met elkaar bespreken, en dat lijkt nu niet meer te kunnen. Hij wordt afstandelijk richting mij. Lijkt me af te stoten. Beetje het idee, dat hij denkt omdat ik uit huis ben, net als mijn vader, niets meer van hem aantrek. Terwijl ik dat juist niet doe.

mantamanta: offtopic Mooie site die in je profiel staat als homepage
Ik heb altijd een arm om mijn broer geslagen als hij het moeilijk had, maar zoals ik hierboven ook al zei er is een afstand ontstaan door mijn verhuizing (ik woon maar 5 min. fietsen bij mijn ma en broers vandaan)

Vandaag weer voor het eerst een knuffel van hem gehad. Ik zag dat hij het moeilijk had, dus ik deed mijn armen om hem heen. Toen kreeg hij de tranen in zijn ogen, duwde me weg. Hij kwam later naar mij toe, en verontschuldigde over het feit dat hij me wegduwde. Ik vroeg of ik hem nu wel een knuffel mocht geven, en ik heb hem een knuffel gegeven. En in zijn oor gefluisterd dat het jammer is dat onze vader een kl*** is.