dus wil ik vragen of hier mensen zijn die ervaring hebben met antidepressiva. of je nou ook zo jong bent als ik of niet, ik zou graag wat ervaringen van anderen horen, ook om me een beetje een beeld te kunnen vormen van wat me te wachten staat.
Alvast bedankt!
[Dit bericht is gewijzigd door NiKos op 22-03-2003 12:35]
moet ik verder gaan?
oow ja... ik ben 14 en zit in 4VWO... ik voel me niet bepaald 14 ofzo aangezien ik alleen met 16 jarigen in de klas zit en bijna al mijn vrienden ook 16 jaar of ouder zijn... en als je ziet dat gemiddeld 1 op de 10 jongeren op het voortgezet onderwijs ECHT depressief (dus dat het is vastgesteld en die mensen in therapie zijn) zijn, is het wel degelijk iets dat je serieus moet nemen
[Dit bericht is gewijzigd door Yuki op 21-03-2003 21:14]
quote:Ja, met het lezen van het tweede gedeelte van m'n post
Op vrijdag 21 maart 2003 21:12 schreef Yuki het volgende:
depressie: jezelf waardeloos voelen, zeer grote overlijdenswens, automutilatie, zin van het leven niet meer zien...moet ik verder gaan?
Een heleboel kinderen hebben dat rond die leeftijd, maar om dan meteen antidepressivum te gaan slikken?
quote:Dat zijn geen bijwerkingen van een depressie, dat is een doorsnee 14 jarige als je het mij vraagt...
Op vrijdag 21 maart 2003 21:12 schreef Yuki het volgende:
depressie: jezelf waardeloos voelen, zeer grote overlijdenswens, automutilatie, zin van het leven niet meer zien...moet ik verder gaan?
hij heeft nu dus pillen ertegen
quote:Slechte resultaten op school of geen vrienden mischien
Op vrijdag 21 maart 2003 21:13 schreef R2cksson het volgende:
Hoe kun je op die leeftijd nou depressief zijn?!
quote:Niet
Op vrijdag 21 maart 2003 21:08 schreef NiKos het volgende:
ik ben 17.. en 10 minuten geleden mijn eerste ingenomen
.quote:Ik was 9 en ken de meeste Antidepressiva nu wel.....
Op vrijdag 21 maart 2003 21:13 schreef R2cksson het volgende:
Hoe kun je op die leeftijd nou depressief zijn?!
Heden ben ik medisch vrij en zie alles positief,maar dat was niet door de hulp van Medicijnen.... Ik heb het allemaal zelf moeten doen....
Het helpt alleen de pieken en dalen af te zwakken.
Ik ben zelf 17, slik ook al een half jaar antidepressiva (eerst prozac, nu paroxetine) en daarnaast een miniminibeetje antipsychotica voor mijn angsten.
Ik ben ook een boek aan het schrijven (soort dagboek) misschien dat jou dat ook helpt
Als je wil mag je me toevoegen op msn
[Dit bericht is gewijzigd door Cynix ® op 08-01-2004 23:31]
Mag ik weten hoe een arts zoiets voorschrijft, op welke basis zoiets gebeurt, aantal gesprekken ed?
Dat moet niet mogen...
Zoals jij zelf al zegt.. het maakt meer stuk dan goed..
Door niets te voelen los je je problemen echt niet op...
14 en door een arts aan een verslaving geholpen worden..
Belachelijk
Tijdje gelede kreeg ik ze ook voorgeschreven alleen omdat ik ff niet meer wist welke kant ik op moest met me leven. En ik was toen pas 19...
Hoezo slechte huisarts? Tijdje later vond ik een opleiding die me geweldig leek en heb een paar leuke hobbiez er bij! Echt helemaal top. En zonder die maffe Seroxat of zow. Ranzige zooi... misselijk worden van een pil en er aan verslaafd kunnen worden. Das geen medicijn in mijn ogen!!
Ik zou je adviseren om ze niet te slikken (maar wie ben ik heh? ^_^). En er gewoon over praten met iemand familie/vrienden/psycholoog.
ik vraag dit zodat ik een beetje weet wat ik kan gaan verwachten. Weet er al aardig wat vanaf door me ma enzo, maar toch...
Maar meteen al pillen voorschrijven vind ik ook maar een eng idee, kan me voorstellen dat je pillen voorschrijft als blijkt dat gesprekken niet (alleen) werken. Maar probeer dat dan eerst, zou ik zeggen...raar van die huisarts
quote:Leeftijd zegt niet zo veel denk ik, het gaat er om hoe oud/ver die jongen is als persoon, sommigen van 14 zitten misschien al op het nivo van een 18 jarige, en als je dan depressief bent/identiteits crisis hebt (wat vaak voorkomt bij jongeren in de puberteit) moeten er pillen voorgeschreven worden om die dalen af te vlakken en zo die jongen te behoeden voor impulsieve gedachten/ondernemingen.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:19 schreef Lopat het volgende:
Belachelijk.. welke arts schrijft dat voor?Dat moet niet mogen...
Zoals jij zelf al zegt.. het maakt meer stuk dan goed..
Door niets te voelen los je je problemen echt niet op...
14 en door een arts aan een verslaving geholpen worden..
Belachelijk
Mijn advies is dat je de komende periode alles over je heen moet laten komen en vooral blij moet zijn dat je er zo vroeg bij bent, dan verkloot je je gehele pubertijd tenminste niet. Leg jezelf geen deadline op van "dan en dan moet ik ervan af zijn" en probeer de situatie te accepteren.
De medicijnen zijn een ondersteunend middel, je zult er zelf - met de hulp van vrienden is ook nooit weg 
- uit moeten komen.
Als je wat meer wilt weten mag je me best mailen ofzo
Heel veel sterkte iig
quote:Nou ik weet niet waar jij gestudeert hebt, maar dit is echt nonsens van de bovenste plank...
Op vrijdag 21 maart 2003 21:22 schreef Kwarkie het volgende:[..]
Leeftijd zegt niet zo veel denk ik, het gaat er om hoe oud/ver die jongen is als persoon, sommigen van 14 zitten misschien al op het nivo van een 18 jarige, en als je dan depressief bent/identiteits crisis hebt (wat vaak voorkomt bij jongeren in de puberteit) moeten er pillen voorgeschreven worden om die dalen af te vlakken en zo die jongen te behoeden voor impulsieve gedachten/ondernemingen.
Ik kan me goed voorstellen dat wanneer je vreselijke dingen hebt meegemaakt, moord, doodslag, seksueelmisbruik, etc... dat je het super moeilijk hebt...
Maar als dat niet zo is.. dan help je een kind de grond in door dit soort middelen...
In je puberteit leer je jezelf kennen, als je dat onderdrukken gaat met antidepressiva, jeeesus... je sloopt iemand.....
Ik vind dit echt heeel kwalijk
quote:1: ik ben al wel uitgegroeid, lig nogal voor op me leeftijdsgenoten zoals ik daarnet al uitlegde
Op vrijdag 21 maart 2003 21:19 schreef shmoopy het volgende:
Zo jong, nog niet eens uitgegroeid, en nu al aan de anti-depressiva?Mag ik weten hoe een arts zoiets voorschrijft, op welke basis zoiets gebeurt, aantal gesprekken ed?
2: het is een advies van me psycholoog dat nu bij me huisarts ligt. heb al aantal gesprekken met hem gehad, en het is duidelijk dat er een "fout" zit in me denkpatroon (denk te negatief) en t ziet er naar uit dat ik daar zonder dat duwtje in de rug niet uit ga komen. dat is dus de reden dat ik er aan ga beginnen
quote:Ben ik niet met je eens. Bij mij hebben ze het bewust niet gedaan en nu is het dubbel en zo hard terug gekomen. Ik heb tijden lang depressieve periodes gehad in de pubertijd en er is niks aan gedaan, waardoor ik mezelf vooral van een negatieve kant heb leren kennen. Ik denk dat je ieder geval apart moet zien.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:25 schreef Lopat het volgende:In je puberteit leer je jezelf kennen, als je dat onderdrukken gaat met antidepressiva, jeeesus... je sloopt iemand.....
Ik vind dit echt heeel kwalijk
quote:ff offtopic dan maar
Op vrijdag 21 maart 2003 21:25 schreef Lopat het volgende:[..]
Nou ik weet niet waar jij gestudeert hebt, maar dit is echt nonsens van de bovenste plank..
Ik zit in de 5e van het stedelijk gymnasium te nijmegen 
en heb redelijk ervaring met dit soort dingen quote:t is op ADVIES van me psycholoog... en die weet echt wel wat er aan de hand is, ik spreek m wekelijks, en er is gewoon geen progressie. Op zo'n moment kan zo'n middel helpen als steuntje in de rug om t iets makkelijker te maken... me gevoel moet me verstand weer gaan volgen, ipv de andere richting opgaan
Op vrijdag 21 maart 2003 21:22 schreef Fogerty het volgende:
Op heel jonge leeftijd al echt depressief zijn kan zeker wel. Mijn zusje was een jaar of acht, negen toen het echt al goed mis was.
Maar meteen al pillen voorschrijven vind ik ook maar een eng idee, kan me voorstellen dat je pillen voorschrijft als blijkt dat gesprekken niet (alleen) werken. Maar probeer dat dan eerst, zou ik zeggen...raar van die huisarts
quote:Dat was niet geheel wat ik bedoelde, meer in geestelijke zin.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:26 schreef Yuki het volgende:[..]
1: ik ben al wel uitgegroeid, lig nogal voor op me leeftijdsgenoten zoals ik daarnet al uitlegde
Je kunt zeggen wat je wil, maar je zit middenin je puberteit, en daar horen heel veel gevoelens bij waar jij nu waarschijnlijk last van hebt.
gevoelens die nodig zijn om jezelf te worden, om jezelf te leren kennen.
Het is een noodzakelijke fase, en het zou vreselijk zijn die te onderdrukken met medicatie.
quote:Ik wil jouw problemen helemaal niet bagatelliseren, misschien ben jij de uitzondering op de regel, en ik geloof best dat ook heel jonge mensen depressief kunnen zijn,
2: het is een advies van me psycholoog dat nu bij me huisarts ligt. heb al aantal gesprekken met hem gehad, en het is duidelijk dat er een "fout" zit in me denkpatroon (denk te negatief) en t ziet er naar uit dat ik daar zonder dat duwtje in de rug niet uit ga komen. dat is dus de reden dat ik er aan ga beginnen
maar ik blijf het een heel rare gedachte vinden en vraag me serieus af waar volgens de psycholoog bij jou het verschil zit tussen puberteits-kwesties en een serieuze depressie.
quote:zoals ik al zei lig ik behoorlijk voor op leeftijdsgenoten. ben 14 en zit in de 4e op t vwo... zit al vanaf groep 5 van de basisschool bij oudere kinderen in de klas, dus ben eigenlijk opgegroeid op hun manier, en dus met hun leeftijdstrekjes.
[..]Ik wil jouw problemen helemaal niet bagatelliseren, misschien ben jij de uitzondering op de regel, en ik geloof best dat ook heel jonge mensen depressief kunnen zijn,
maar ik blijf het een heel rare gedachte vinden en vraag me serieus af waar volgens de psycholoog bij jou het verschil zit tussen puberteits-kwesties en een serieuze depressie.
en die psycholoog heeft gestudeerd... die herkent een depressie en een verkeerd denkpatroon als ie t voor zich heeft. ik heb vertrouwen in m, en dat zegt heel wat, want vertrouw mensen niet zo heel snel
[Dit bericht is gewijzigd door Yuki op 21-03-2003 21:38]
quote:wat moet ik hier nou op zeggen... je bent hooguit 17 jaar... ?
Op vrijdag 21 maart 2003 21:29 schreef Kwarkie het volgende:[..]
ff offtopic dan maar
quote:Die laatste regel ben ik het met je eens....
Geplaatst door Tony_Montana67 op vrijdag 21 maart 2003 21:29
Ben ik niet met je eens. Bij mij hebben ze het bewust niet gedaan en nu is het dubbel en zo hard terug gekomen. Ik heb tijden lang depressieve periodes gehad in de pubertijd en er is niks aan gedaan, waardoor ik mezelf vooral van een negatieve kant heb leren kennen. Ik denk dat je ieder geval apart moet zien.
Maar ook ik heb jaren met zelfmoord ideeen gelopen, ben eenzaam geweest etc...
en op dat moment was dat heel vreselijk voor me....
Maar het spijt me zeer, een drug innemen om het allemaal maar niet te voelen...
No way, dat is niet goed als je 40 bent, en al helemaal niet als je 14 bent....
Hoe kijken wij in onze maatschappij tegen alcoholisten aan?
juist...
Ik wordt alleen een btje gaar van sommige opmerkingen hier over dat iedere 14-jarige zich zo voelt... die opmerkingen kunnen best goed bedoeld zijn in de zin van 'je groeit er vanzelf overheen', en die benadering waardeer ik ook... maar geloof me, als 14-jarige is het best mogelijk dat je genoeg redenen hebt om echt depressief te worden, en als je jonger bent ook. Helaas...
quote:
Op vrijdag 21 maart 2003 21:37 schreef Yuki het volgende:zoals ik al zei lig ik behoorlijk voor op leeftijdsgenoten. ben 14 en zit in de 4e op t vwo... zit al vanaf groep 5 van de basisschool bij oudere kinderen in de klas, dus ben eigenlijk opgegroeid op hun manier, en dus met hun leeftijdstrekjes.
en die psycholoog heeft gestudeerd... die herkent een depressie en een verkeerd denkpatroon als ie t voor zich heeft. ik heb vertrouwen in m, en dat zegt heel wat, want vertrouw mensen niet zo heel snel
ik weet eht ook niet hoor, ik heb er niet voor gestudeerd, maar als ik kijk naar een kind die in een klas zit waar iedereen een stuk ouder is, (14 of 16 scheelt op jou leeftijd heel veel), ook al denk je dat je voor loopt op je leeftijds genoten.. hoe oud denk je dat een 16 jarige is? in zijn of haar ontwikkeling?
Nouja, je moet het zelf weten, maar ik raad je in elk geval een tweede opinie aan, bij een andere psycholoog (chiater).
quote:Maar als die drug je helpt om er uiteindelijk beter van te worden heb ik er niet zoveel problemen mee. Liever verder kunnen gaan met m'n leven dankzij die pillen dan in een depressieve bui een fatale fout te maken
Op vrijdag 21 maart 2003 21:37 schreef Lopat het volgende:
Maar het spijt me zeer, een drug innemen om het allemaal maar niet te voelen...
No way, dat is niet goed als je 40 bent, en al helemaal niet als je 14 bent....
maar da's gewoon mijn mening
quote:Ik kan ook niet begrijpen hoe een arts zoiets zo jong al voorschrijft, tenzij er extreme traumas zijn (oorlog, misbruik etc)
Op vrijdag 21 maart 2003 21:19 schreef shmoopy het volgende:
Zo jong, nog niet eens uitgegroeid, en nu al aan de anti-depressiva?Mag ik weten hoe een arts zoiets voorschrijft, op welke basis zoiets gebeurt, aantal gesprekken ed?
.
quote:tis geen kwestie van t allemaal niet meer voelen... zo sterk ga ik t niet slikken... as i said: duwtje in de rug, om de goede richting op te gaan en niet in deze klotesituatie te blijven zitten.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:37 schreef Lopat het volgende:[..]
wat moet ik hier nou op zeggen... je bent hooguit 17 jaar... ?
[..]Die laatste regel ben ik het met je eens....
Maar ook ik heb jaren met zelfmoord ideeen gelopen, ben eenzaam geweest etc...
en op dat moment was dat heel vreselijk voor me....
Maar het spijt me zeer, een drug innemen om het allemaal maar niet te voelen...
No way, dat is niet goed als je 40 bent, en al helemaal niet als je 14 bent....Hoe kijken wij in onze maatschappij tegen alcoholisten aan?
juist...
prima als deze discussie verder gaat trouwens, maar zou toch wel graag wat ervaringen te horen krijgen
quote:? je slaat iets over... je bent Depressief, denk je dat dat zomaar is?
Op vrijdag 21 maart 2003 21:40 schreef Tony_Montana67 het volgende:[..]
Maar als die drug je helpt om er uiteindelijk beter van te worden heb ik er niet zoveel problemen mee. Liever verder kunnen gaan met m'n leven dankzij die pillen dan in een depressieve bui een fatale fout te maken
maar da's gewoon mijn mening
verder gaan met je leven, betekend als je depressief bent, kijken waarom je depressief bent, en niet je vwo diploma halen... (ook natuurlijk)...
quote:amen
Op vrijdag 21 maart 2003 21:38 schreef Pascalle27 het volgende:
Allereerst... ik kan je niets zeggen over antidepressiva, omdat ik ze nooi gehad heb. En persoonlijk ben ik daar blij om, eerlijk gezegd...Ik wordt alleen een btje gaar van sommige opmerkingen hier over dat iedere 14-jarige zich zo voelt... die opmerkingen kunnen best goed bedoeld zijn in de zin van 'je groeit er vanzelf overheen', en die benadering waardeer ik ook... maar geloof me, als 14-jarige is het best mogelijk dat je genoeg redenen hebt om echt depressief te worden, en als je jonger bent ook. Helaas...
Antidepresiva is een middel dat er voor zorgt dat je nerotransmitter, serotonine op peil wordt gehouden. Sommige mensen hebben dus antidepressiva hun leven lang nodig. Er zijn ook uitzonderingen, als eenmaal je serotonine op peil is,kan het het lichaam er zelf voor gaan zorgen...
quote:Dat is heel mooi, dat vertrouwen.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:37 schreef Yuki het volgende:[..]
zoals ik al zei lig ik behoorlijk voor op leeftijdsgenoten. ben 14 en zit in de 4e op t vwo... zit al vanaf groep 5 van de basisschool bij oudere kinderen in de klas, dus ben eigenlijk opgegroeid op hun manier, en dus met hun leeftijdstrekjes.
en die psycholoog heeft gestudeerd... die herkent een depressie en een verkeerd denkpatroon als ie t voor zich heeft. ik heb vertrouwen in m, en dat zegt heel wat, want vertrouw mensen niet zo heel snel
Zoals ik ook al zei, ik wil jouw problemen helemaal niet afdoen als onzin,
maar mijn mening is dat er tegenwoordig heel snel naar pillen gegrepen wordt, en dat is imo niet een ideale ontwikkeling.
Zeker niet gezien je leeftijd.
De opmars van bijv het verstrekken van anti-depressiva aan jonge mensen, of bijv Ritalin bij 'drukke en onhandelbare' kinderen vind ik verontrustend.
Vandaar dat ik me afvroeg of er wel een gedegen onderzoek aan ten grondslag ligt.
Je ziet steeds vaker mensen die een dipje hebben bij de huisarts met AD naar buiten lopen, zonder verwijzing naar deskundige hulp.
En dat terwijl juist eerst die hulp geboden zou moeten worden, en pas als laatste redmiddel medicatie voorgeschreven zou moeten worden.
quote:Daar heb je gelijk in, maar ik ben van mening dat AD in dat geval best kunnen helpen. Ik heb er op dit moment iig wel baat bij. Zoals ik al eerder zei; het is een ondersteuning, je zult er zelf uit moeten komen
Op vrijdag 21 maart 2003 21:42 schreef Lopat het volgende:? je slaat iets over... je bent Depressief, denk je dat dat zomaar is?
verder gaan met je leven, betekend als je depressief bent, kijken waarom je depressief bent, en niet je vwo diploma halen... (ook natuurlijk)...
quote:Okee, je hebt gelijk,
Op vrijdag 21 maart 2003 21:42 schreef Yuki het volgende:prima als deze discussie verder gaat trouwens, maar zou toch wel graag wat ervaringen te horen krijgen
de discussie ging niet over of het terecht was dat je AD slikt,
maar het is logisch dat mensen (waaronder ikzelf) ervan staan te kijken.
Je hebt het nu uitgelegd,
dus laten we verder gaan met reacties die over het gebruik ervan gaan.
Overigens hoop ik dat je geen enkele beslissing mbt het innemen van je medicatie nav dit topic zonder overleg met je psycholoog zult nemen.
Sterkte,
en nu weer ontopic.
quote:tuurlijk is dat niet zomaar. maar kijken waarom je depressief bent is niet altijd de oplossing. als het probleem gezien word (zoals bij mij dus) maar niet duidelijk is waar het probleem vandaan komt betekent dat niet dat je niet behandeld kan worden. sterker nog, het is soms helemaal niet nodig. dat is dus bij mij t geval... maar aangezien er nu geen progressie meer is in de behandeling, zal er toch (ook al zijn we bewust zonder begonnen) overgegaan moeten worden op combinatie therapie - medicatie
Op vrijdag 21 maart 2003 21:42 schreef Lopat het volgende:[..]
? je slaat iets over... je bent Depressief, denk je dat dat zomaar is?
verder gaan met je leven, betekend als je depressief bent, kijken waarom je depressief bent, en niet je vwo diploma halen... (ook natuurlijk)...
t is niet anders
quote:Soms is het juist goed om therapie met medicatie te combineren. Om iemand bv ontvankelijker te maken. Om een impasse te doorbreken. Om het al te pijnlijke gevoel wat te dempen.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:45 schreef shmoopy het volgende:
En dat terwijl juist eerst die hulp geboden zou moeten worden, en pas als laatste redmiddel medicatie voorgeschreven zou moeten worden.
Neemt niet weg dat ik 14 ook wel erg jong vind.
Aan de andere kant, wellicht is de situatie zo ernstig dat men ondanks de leeftijd toch ervoor kiest medicatie voor te schrijven.
quote:mja, precies... ik moet ergens doorheen komen, anders kom ik niet verder en ga ik nog verder achteruit...
Op vrijdag 21 maart 2003 21:51 schreef Moonah het volgende:[..]
Soms is het juist goed om therapie met medicatie te combineren. Om iemand bv ontvankelijker te maken. Om een impasse te doorbreken. Om het al te pijnlijke gevoel wat te dempen.
Neemt niet weg dat ik 14 ook wel erg jong vind.
Aan de andere kant, wellicht is de situatie zo ernstig dat men ondanks de leeftijd toch ervoor kiest medicatie voor te schrijven.
maargoed, kunnen we nu plz weer ontopic?
quote:Ik denk ook dat ieder mens als unicum behandeld zou moeten worden. Er zijn zoveel omstandigheden om rekening mee te houden. Tuurlijk: als je begint te puberen krijg je te maken met de meest vreselijke stemmingswisselingen, identiteitscrises, recalcitrantie en noem maar op. Dat weet die arts ook wel en ik ga er zo maar even vanuit dat die arts daar ook rekening mee houdt en wel echt geeft om z'n patienten (de uitzonderingen daar gelaten) en op basis daarvan de juiste beslissingen neemt.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:38 schreef Pascalle27 het volgende:
Ik wordt alleen een btje gaar van sommige opmerkingen hier over dat iedere 14-jarige zich zo voelt...
Ikzelf heb Seroxat en Prozac geslikt toen ik zo'n 22 jaar was, dus al een stuk verder. Daarom kan ik ook moeilijk zeggen of er een leeftijdsgrens zou moeten zijn voor anti-depressiva. Ook speelt in jouw geval natuurlijk mee dat je moeder het gebruikt. Ik vraag me af in hoeverre dat psychologisch een rol heeft (onbewust) in jouw denkwijze/gevoelens. Ikzelf heb na verloop van tijd weer afgebouwd en heb niet meer diezelfde depressiviteit als destijds ervaren. Het is ook een beetje een proces van steeds langer durende perioden dat het goed gaat (maar dus wel met zo nu en dan een terugval ertussendoor). Als ik er op terugkijk besef ik me maar al te goed dat die medicijnen een hulpmiddel waren om bepaalde gevoelens onder controle te krijgen (evenals goede begeleiding overigens) en niet iets wat voor altijd en altijd hoeft door te gaan. Misschien moet jij het ook zo zien?
Maar wat misschien wel zou kunnen helpen om door lastige momenten heen te komen is een vriendje die je begrijpt en van je houdt. Klink waarschijnlijk heel mushy, maar het is wel zo. Dus ik hoop voor je dat dat allemaal mooi voor elkaar komt Het kan natuurlijk ook een bron van meer radeloosheid zijn, maar dat is afhankelijk van het vriendje.
quote:Hmm.. ik had wel degelijk bijwerkingen met die Seroxat. Seksuele bijwerkingen om precies te zijn. Een orgasme krijgen lukte voor geen meter meer en dat kan knap gemeen zijn als je in die periode een vriendin hebt.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:24 schreef Tony_Montana67 het volgende:Ik slik sinds 3 maanden Seroxat (Paroxetine). Eerst in capsules van 20 mg, maar sinds kort 30 mg. Veel bijwerkingsverschijnselen heb ik niet, alleen soms wat ongecontroleerde bewegingen en af en toe wat darm problemen. Het duurt meestal 2 tot 3 weken voordat het aanslaat.
er zijn diverse topics over AD in R&P te vinden,
misschien dat je daar ook iets aan hebt.
Even wat sleutelwoorden in de search gooien.
quote:mja... ik ga t dus gebruiken naast me therapie. En ik weet ook dat t voor depressie niet altijd door hoeft te gaan. me ma slikt t overigens vanwege dwangstoornissen, die al vanaf dr 11e zijn, dus die gaan niet meer over, das wel duidelijk.
Op vrijdag 21 maart 2003 22:00 schreef Bombie het volgende:[..]
Ik denk ook dat ieder mens als unicum behandeld zou moeten worden. Er zijn zoveel omstandigheden om rekening mee te houden. Tuurlijk: als je begint te puberen krijg je te maken met de meest vreselijke stemmingswisselingen, identiteitscrises, recalcitrantie en noem maar op. Dat weet die arts ook wel en ik ga er zo maar even vanuit dat die arts daar ook rekening mee houdt en wel echt geeft om z'n patienten (de uitzonderingen daar gelaten) en op basis daarvan de juiste beslissingen neemt.
Ikzelf heb Seroxat en Prozac geslikt toen ik zo'n 22 jaar was, dus al een stuk verder. Daarom kan ik ook moeilijk zeggen of er een leeftijdsgrens zou moeten zijn voor anti-depressiva. Ook speelt in jouw geval natuurlijk mee dat je moeder het gebruikt. Ik vraag me af in hoeverre dat psychologisch een rol heeft (onbewust) in jouw denkwijze/gevoelens. Ikzelf heb na verloop van tijd weer afgebouwd en heb niet meer diezelfde depressiviteit als destijds ervaren. Het is ook een beetje een proces van steeds langer durende perioden dat het goed gaat (maar dus wel met zo nu en dan een terugval ertussendoor). Als ik er op terugkijk besef ik me maar al te goed dat die medicijnen een hulpmiddel waren om bepaalde gevoelens onder controle te krijgen (evenals goede begeleiding overigens) en niet iets wat voor altijd en altijd hoeft door te gaan. Misschien moet jij het ook zo zien?
Maar wat misschien wel zou kunnen helpen om door lastige momenten heen te komen is een vriendje die je begrijpt en van je houdt. Klink waarschijnlijk heel mushy, maar het is wel zo. Dus ik hoop voor je dat dat allemaal mooi voor elkaar komt
[..]Hmm.. ik had wel degelijk bijwerkingen met die Seroxat. Seksuele bijwerkingen om precies te zijn. Een orgasme krijgen lukte voor geen meter meer en dat kan knap gemeen zijn als je in die periode een vriendin hebt.
dat vriendje zit wel goed trouwens... heb een schat van een vriend, en hij is nu de enige (das wel iets waar ik mee zit) waarbij ik me echt thuis en veilig voel. hou echt zielsveel van m
En hij steunt me volledig, dus das wel iets waar ik heel blij om ben. moet toegeven dat ik er zonder hem misschien niet meer geweest was, hoe zwaar dat ook klinkt. niet dat ik constant met t idee in me hoofd loop van: ik wil dood! maar meer op de paar momenten dat ik me zo voelde dacht ik aan hem en had ik reden om mezelf dus niets aan te doen.mja... die sexuele bijwerkingen zijn wel minder. heb er meerdere voorbeelden van gehoord (onder andere me ma die t slikt) en das iets wat me erg vervelend lijkt. maar goed, ik weet nog niet eens wat ik krijg dus ga ik me daar nog maar niet druk om maken
iig heel erg bedankt voor je reactie, heb er veel aan gehad!
het enige wat helpt is op lithium gebaseerde medicijnen. helaas zitten er nogal wat bijwerkingen aan.
in de American Scientist van een 1 of 2 maanden terug stond er een heel artikel over in.
sterkte enzow.
quote:voor zover ik weet heeft t tekort aan serotonine inderdaad gevolgen voor je stemming... maar het kan een tijdelijke aanvulling zijn...
Op vrijdag 21 maart 2003 22:19 schreef Hrun het volgende:
naar mijn weten kom je nooit van een depressie af, tenminste, als de oorzaak lichamelijk is, lees, gebrek aan serotonine.het enige wat helpt is op lithium gebaseerde medicijnen. helaas zitten er nogal wat bijwerkingen aan.
in de American Scientist van een 1 of 2 maanden terug stond er een heel artikel over in.
sterkte enzow.
en idd, er zijn ook ad's die niet via t serotonine principe werken. maar daar weet ik niet zo veel van, ben er niet erg bekend mee, ook omdat de serotonine-aanvullende middelen bekender zijn
Ken iemand die er mee moest stoppen omdat de bijwerking nadelig werd, toen is ze daarna nog erger in depressie geraakt omdat ze toen de klap kreeg omdat het lichaam aan die zooi gewend was.
Als ik jou was zou ik gewoon is goed alles op een rijtje gaan zetten, wat er mis is en waar je nou juist depressief van wordt.
Het niet hebben van een vriend? Of juist wel maar niet de ware?
Is de school niet leuk, verkeerde opleiding enz enz.
De buurt niet leuk, verkeerde vrienden?
Een kennis van mij had dat ook, ze werd steeds depressiever, toen op een gegeven moment merkte een vriendin dat ze zich totaal niet kon vinden in de klas waar zij zat, ze dacht heel anders dan de rest zeg maar, ze was al vroeg volwassen en zat tussen vervelende pubers in.
Toen is ze samen met die vriendin op zoek gegaan naar een andere opleiding, uiteindelijk heeft ze iets gevonden wat haar wel ligt en nu heeft ze er weer plezier in, ze heeft een doel en leeft daar naar toe.
En zit nu ook in een klas met meiden die net als haar denken en doen.
Ze was puur geplaatst op een school omdat op de basis school gezegd was dat het wel wat voor haar was, zo'n toetsje die dat bepaalt zegt maar.
Blijkt dus helemaal het verkeerde advies geweest te zijn met depressie als gevolg.
Zet eerst is alles goed op een rijtje, niet luisteren wat andere zeggen.
Die psycholoog kan het ook mis hebben, bij die vriendin was dat toch mooi het geval, ze bleek gewoon depressief van de school en haar klas te worden, toen haar vriendin dat zei tegen die psycho was ze zogenaamd gek, ze wist totaal niet waar het over ging volgens die psycho.
Dat merk ik bij jou ook een beetje in het verhaal, je zegt mijn psycho zegt het dus dan is het zo, net of hij/zij voor jou praat.
Daarna heeft ze ook bij een andere psycho aangeklopt en die heeft de hele zaak nog is opnieuw bekeken, die was verbaasd dat zijn collega zo makkelijk middelen voor schreef, wat volgens hem vaker voorkomt, dat men maar middelen gaat voorschrijven omdat men het niet meer weet.
Nou was de 2e psycho wel stukken ouder dan de eerste misschien meer ervaring.
Nou hoop dat je er wat mee kunt met dit verhaal.
Zou die dingen niet zomaar gaan innemen.
Wie weet helpt iedere ochtend een sterk drankje ook wel?
2: antidepressiva zijn geen drugs. niet verslavend. de grote fout die velen maken is om op t moment dat ze zich beter voelen te stoppen. je moet t minimaal een half jaar slikken, en vanaf dan af gaan bouwen als je daar klaar voor bent.
3: niet alleen me psych, maar ook me omgeving en ikzelf merk dat t zo niet meer gaat. ik wil verder, want op deze manier KAN t gewoon niet meer voor mij. totaal geen progressie in de behandeling omdat ik simpelweg de knop niet om kan zetten. en besides... me psych geeft t advies om medicatie te gebruiken, hij zegt dus niet dat t moet. maar overleg met me huisarts zegt ook wel dat t nodig is om verder te komen
4: vriend is t probleem niet... heb voor t eerst in me leven t gevoel dat ik iemand heb gevonden die ik voor de rest van me leven bij me wil houden... heel dicht bij me.
me school is ook t probleem niet, t is de opleiding die ik al wilde, maar door de situatie nu gaat t niet zo goed, en das de reden dat ik met zware tegenzin naar school ga. als ik me helemaal de pleures werk (voor me gevoel iig) maar door verneukte concentratie lukt t me niet om opdrachten naast de standaard leerstof te maken voel ik me een domme
en das weer niet echt bevorderlijk voor me stemming... oftewel neergaande spiraalik kan me voorstellen dat jullie een beetje schrikken van het "14 en antidepressivum" maar t is niet anders. ik wil t liefst gewoon wat ervaringen van mensen die zelf ook AD's geslikt hebben
[Dit bericht is gewijzigd door Yuki op 21-03-2003 23:23]
quote:daar zijn genoeg topics over, dus gewoon even zoeken
Op vrijdag 21 maart 2003 23:16 schreef Yuki het volgende:
ik kan me voorstellen dat jullie een beetje schrikken van het "14 en antidepressivum" maar t is niet anders. ik wil t liefst gewoon wat ervaringen van mensen die zelf ook AD's geslikt hebben
quote:t lijkt me duidelijk dat er een verhaal achter zat en dat ik daarom dit topic geopend heb
Op vrijdag 21 maart 2003 23:18 schreef DarkElf het volgende:[..]
daar zijn genoeg topics over, dus gewoon even zoeken
quote:Ik wil d'r nog even aan toevoegen dat er één ding is wat mij iig altijd bijgebleven is en waar je je misschien aan op kunt trekken:
Op vrijdag 21 maart 2003 23:16 schreef Yuki het volgende:[...]
3: niet alleen me psych, maar ook me omgeving en ikzelf merk dat t zo niet meer gaat. ik wil verder, want op deze manier KAN t gewoon niet meer voor mij. totaal geen progressie in de behandeling omdat ik simpelweg de knop niet om kan zetten. en besides... me psych geeft t advies om medicatie te gebruiken, hij zegt dus niet dat t moet. maar overleg met me huisarts zegt ook wel dat t nodig is om verder te komen
[...]
Voor elke zwarte periode in m'n leven waren er altijd meerdere perioden die het allemaal de moeite waard maakten om erop te wachten en dat er wél vooruitgang was.
Als ik nu in een zware dip terecht zou komen, zou dat het eerste zijn waar ik me aan optrek. Blijven doorgaan tot dat moment weer komt dat alles gaat zoals je het het liefst zou willen.
quote:je geeft net aan dat je ervaringen zoekt met mensen die ad slikken of geslikt hebben en daar zijn genoeg topics over, dat bedoelde ik *zucht*
Op vrijdag 21 maart 2003 23:35 schreef Yuki het volgende:[..]
t lijkt me duidelijk dat er een verhaal achter zat en dat ik daarom dit topic geopend heb
quote:mja... dr is nou 1 lichtpuntje in me leven waar ik me aan vast klamp... maar daardoor word ik weer bang dat ik hem kwijt raak en dan dus nix meer heb... maar goed, ik geloof dat ik daar voorlopig niet zo bang voor hoef te zijn, en zet t dus ook maar van me af, anders word ik helemaal gek. de rest is al erg genoeg
Op vrijdag 21 maart 2003 23:35 schreef Bombie het volgende:[..]
Ik wil d'r nog even aan toevoegen dat er één ding is wat mij iig altijd bijgebleven is en waar je je misschien aan op kunt trekken:
Voor elke zwarte periode in m'n leven waren er altijd meerdere perioden die het allemaal de moeite waard maakten om erop te wachten en dat er wél vooruitgang was.
Als ik nu in een zware dip terecht zou komen, zou dat het eerste zijn waar ik me aan optrek. Blijven doorgaan tot dat moment weer komt dat alles gaat zoals je het het liefst zou willen.
en darkelf... ik geloof niet dat er erg veel mensen van rond mijn leeftijd zijn die een topic starten over hun depressie... of denk jij van wel?
quote:Heeee anders zorg je ff dat je wat van het onderwerp weet voor je onzin uit gaat kramen. Bedankt alvast.
Op vrijdag 21 maart 2003 21:19 schreef Lopat het volgende:
Belachelijk.. welke arts schrijft dat voor?Dat moet niet mogen...
Zoals jij zelf al zegt.. het maakt meer stuk dan goed..
Door niets te voelen los je je problemen echt niet op...
14 en door een arts aan een verslaving geholpen worden..
Belachelijk
quote:nee, dat zal je mij ook niet horen zeggen... maar zoals ik hier zag waren er al meerdere mensen die op lagere leeftijd mee in contact zijn gekomen, en dat zijn de reacties waar ik t meest op hoopte.
Op vrijdag 21 maart 2003 23:40 schreef DarkElf het volgende:
ervaringen met die pillen is toch niet leeftijd gebonden?
sorry hoor, maar als je t zo erg vind dat ik er een topic over geopend heb (misschien zit ik er wel heel erg mee, d8 dat dit forum er voor was) kijk je toch gewoon niet hier?
quote:Nee, maar het is wel uitzonderlijk dat iemand van zo'n jonge leeftijd ze krijgt voorgeschreven.
Op vrijdag 21 maart 2003 23:40 schreef DarkElf het volgende:
ervaringen met die pillen is toch niet leeftijd gebonden?
Dus ik snap best dat Yuki daar een 'eigen' topic over wil
.quote:dat snap ik ook maar als iemand ook ervaringen zoekt van anderen, en in zijn leeftijd zijn er misschien weinig, kan hij iets hebben aan verhalen van anderen die ook ad slikken.
Op vrijdag 21 maart 2003 23:45 schreef Moonah het volgende:[..]
Nee, maar het is wel uitzonderlijk dat iemand van zo'n jonge leeftijd ze krijgt voorgeschreven.
Dus ik snap best dat Yuki daar een 'eigen' topic over wil
quote:nou ja, wie zegt dat nou, ik geef alleen een tip, maar laat maar zitten zeg wat een gezeik om een tipje die ik gaf
Op vrijdag 21 maart 2003 23:44 schreef Yuki het volgende:[..]
sorry hoor, maar als je t zo erg vind dat ik er een topic over geopend heb (misschien zit ik er wel heel erg mee, d8 dat dit forum er voor was) kijk je toch gewoon niet hier?
En nu on-topic graag!
quote:Moet je wel voorzichtig mee zijn. Je kúnt hem kwijtraken. Dat kan... Dat gebeurt nou eenmaal soms wel eens. En dan zul je toch moeten proberen om daar boven te staan. Toen ik wat minder stevig in m'n schoenen stond heb ik me ook eens extreem emotioneel gebonden aan iemand en dat liep niet zo goed af. Met mij.. Dat was een van die zwarte perioden.. haha
Op vrijdag 21 maart 2003 23:39 schreef Yuki het volgende:[..]
mja... dr is nou 1 lichtpuntje in me leven waar ik me aan vast klamp... maar daardoor word ik weer bang dat ik hem kwijt raak en dan dus nix meer heb... maar goed, ik geloof dat ik daar voorlopig niet zo bang voor hoef te zijn, en zet t dus ook maar van me af, anders word ik helemaal gek. de rest is al erg genoeg
Maar idd.. denk daar nog maar niet aan, maar verlies het niet geheel uit 't oog.
quote:jeetje hij is al weg zeg
Op vrijdag 21 maart 2003 23:48 schreef Moonah het volgende:
Hm die smiley lijkt me niet zo hard nodig.
En nu on-topic graag!
quote:sorry hoor, maar dit komt niet erg hartelijk over moet ik zeggen
Op vrijdag 21 maart 2003 23:18 schreef DarkElf het volgende:[..]
daar zijn genoeg topics over, dus gewoon even zoeken
quote:sorry als ik niet vriendelijk genoeg overkom of niet mijn posts overlaadt met lieve smilies, het was gewoon een tip meer niet
Op vrijdag 21 maart 2003 23:48 schreef Yuki het volgende:[..]
sorry hoor, maar dit komt niet erg hartelijk over moet ik zeggen
.Maar nu is het toch echt afgelopen met dat offtopic gedoe.
quote:niet altijd, het blijft toch een kwestie van proberen.
Op vrijdag 21 maart 2003 23:56 schreef TrenTs het volgende:
Het lastige van AD's is dat je er in het begin nogal strontziek van kan worden.
Schijnt daarbij schijnt een peuk een soort antidepressiva te zijn, ik rook al sinds ik puber werd.......
Zou dat het zijn?
Slik
quote:Als ik in een zware dip zit, kan ik me echt niet voorstellen hoe het is om me lekker te voelen, ik wéét wel dat het kan, maar kan dat gevoel gewoon niet opvragen ofzo.Dan heb ik echt zoiets van
Op vrijdag 21 maart 2003 23:35 schreef Bombie het volgende:[..]
Ik wil d'r nog even aan toevoegen dat er één ding is wat mij iig altijd bijgebleven is en waar je je misschien aan op kunt trekken:
Voor elke zwarte periode in m'n leven waren er altijd meerdere perioden die het allemaal de moeite waard maakten om erop te wachten en dat er wél vooruitgang was.
Als ik nu in een zware dip terecht zou komen, zou dat het eerste zijn waar ik me aan optrek. Blijven doorgaan tot dat moment weer komt dat alles gaat zoals je het het liefst zou willen.
aan alles.quote:Neuh.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:01 schreef Zhe-Devill het volgende:
Pubers zijn allen wel eens depri op zijn tijd dat is gezond voor je hormonen!
Schijnt daarbij schijnt een peuk een soort antidepressiva te zijn, ik rook al sinds ik puber werd.......
Zou dat het zijn?
Slik
Omdat AD vreemde bijwerkingen kunnen hebben (juist het beginnen met AD kan bijv. tot zelfmoordpogingen leiden) lijkt me het noodzakelijk om hier erg voorzichtig mee te zijn.
Ik vind dat het voorschrijven van AD voor kinderen/jongeren niet door een huisarts moet gebeuren, maar als het dan echt noodzakelijk is door een psychiater en dan onder intensieve begeleiding.
[Dit bericht is gewijzigd door Halinalle op 22-03-2003 00:12]
quote:Ja is ook zo. Je voelt je op dat moment zwaar klote, maar er is ergens in je gedachten nog die herinnering aan de leuke dingen die je ook hebt meegemaakt. Ook is 't dan niet zo dat je gelijk vrolijk rond springt omdat idd het gevoel er ook echt niet door wordt opgevraagd, maar het kan wel helpen om niet helemaal door te draaien en pessimistisch te worden.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:01 schreef Kwarkie het volgende:[..]
Als ik in een zware dip zit, kan ik me echt niet voorstellen hoe het is om me lekker te voelen, ik wéét wel dat het kan, maar kan dat gevoel gewoon niet opvragen ofzo.Dan heb ik echt zoiets van
Maar dat
aan alles hou je toch wel even dan En daar heb je dan bijv. weer muziek voor om je er doorheen te slepen. En enigszins toegeven aan je dip, maar dus beseffen dat het alleen maar beter kan gaan is niet erg. Het is dus bevorderlijk voor je optimisme, zeg maar...
quote:tis niet depri (als in een dag a een weekje een beetje down) maar DEPRESSIE.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:01 schreef Zhe-Devill het volgende:
Pubers zijn allen wel eens depri op zijn tijd dat is gezond voor je hormonen!
Schijnt daarbij schijnt een peuk een soort antidepressiva te zijn, ik rook al sinds ik puber werd.......
Zou dat het zijn?
Slik
waarom heeft iedereen zo'n verkeerd beeld ervan
quote:bedankt voor je ongerustheid, maar ik heb toch wat dingetjes op te merken
Op zaterdag 22 maart 2003 00:10 schreef Halinalle het volgende:
Ik vind het een beetje raar dat jongeren/kinderen al anti-depressiva voorgeschreven krijgen. Met name, omdat bij de meeste AD geen/onvoldoende onderzoek gedaan is, wat de (bij)werkingen zijn bij kinderen/jongeren. In de bijsluiter staat in het algemeen dan ook dat het middel alleen voor volwassenen toegelaten is.
Omdat AD vreemde bijwerkingen kunnen hebben (juist het beginnen met AD kan bijv. tot zelfmoordpogingen leiden) lijkt me het noodzakelijk om hier erg voorzichtig mee te zijn.
Ik vind dat het voorschrijven van AD voor kinderen/jongeren niet door een huisarts moet gebeuren, maar als het dan echt noodzakelijk is door een psychiater en dan onder intensieve begeleiding.
1: ik kan niet echt zeggen dat ik nog een kind ben. ben al vanaf toen ik net 11 was in de puberteit (dus menstruatie, borstgroet etc) en ben nu bijna 15. ben inmiddels fysiek uitgegroeid, alleen evt die borsten nog. qua medicatie mag ik alles slikken wat een volwassene ook mag.
2: tuurlijk zijn ad's geen kinderspel, maar zo zwaar als t hier opgevat is t (bij mij) niet. ik krijg t als steuntje in de rug, dus niet als volledige behandeling. dat betekent lagere dosering, en ik word door 2 universitair-opgeleide mensen behandeld en begeleid, dus dat zit echt wel goed
quote:Natuurlijk ben je geen kind meer, maar jouw hormoonhuishouding e.d. is nog echt niet die van een volwassene.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:40 schreef Yuki het volgende:[..]
bedankt voor je ongerustheid, maar ik heb toch wat dingetjes op te merken
1: ik kan niet echt zeggen dat ik nog een kind ben. ben al vanaf toen ik net 11 was in de puberteit (dus menstruatie, borstgroet etc) en ben nu bijna 15. ben inmiddels fysiek uitgegroeid, alleen evt die borsten nog. qua medicatie mag ik alles slikken wat een volwassene ook mag.
2: tuurlijk zijn ad's geen kinderspel, maar zo zwaar als t hier opgevat is t (bij mij) niet. ik krijg t als steuntje in de rug, dus niet als volledige behandeling. dat betekent lagere dosering, en ik word door 2 universitair-opgeleide mensen behandeld en begeleid, dus dat zit echt wel goed
Ook al zijn de mensen die jou begeleiden deskundig op hun vakgebied, maar een huisarts heeft echt geen deskundigheid op het gebied van AD bij jongeren en een psycholoog heeft maar een zeer beperkte kennis op het gebied van medicatie. Ik raad je aan om aan te dringen dat je begeleid word door een psychiater. Stel dat je door door een verkeerde medicatie in een psychose raakt ofzo, dan ben je nog veel verder van huis.
Ik probeer je niet onnodig bang te maken, maar voorzichtigheid kan geen kwaad.
Succes!
quote:En je klinkt ook niet echt als een 14-jarige. Toch een stuk volwassener volgens mij...
Op zaterdag 22 maart 2003 00:40 schreef Yuki het volgende:[..]
bedankt voor je ongerustheid, maar ik heb toch wat dingetjes op te merken
1: ik kan niet echt zeggen dat ik nog een kind ben. ben al vanaf toen ik net 11 was in de puberteit (dus menstruatie, borstgroet etc) en ben nu bijna 15. ben inmiddels fysiek uitgegroeid, alleen evt die borsten nog. qua medicatie mag ik alles slikken wat een volwassene ook mag.
2: tuurlijk zijn ad's geen kinderspel, maar zo zwaar als t hier opgevat is t (bij mij) niet. ik krijg t als steuntje in de rug, dus niet als volledige behandeling. dat betekent lagere dosering, en ik word door 2 universitair-opgeleide mensen behandeld en begeleid, dus dat zit echt wel goed
quote:Nee jij mag niet zomaar alles slikken wat een volwassenen ook slikt, jij bent pas uitgegrowit als je 21 bent.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:40 schreef Yuki het volgende:[..]
bedankt voor je ongerustheid, maar ik heb toch wat dingetjes op te merken
1: ik kan niet echt zeggen dat ik nog een kind ben. ben al vanaf toen ik net 11 was in de puberteit (dus menstruatie, borstgroet etc) en ben nu bijna 15. ben inmiddels fysiek uitgegroeid, alleen evt die borsten nog. qua medicatie mag ik alles slikken wat een volwassene ook mag.
2: tuurlijk zijn ad's geen kinderspel, maar zo zwaar als t hier opgevat is t (bij mij) niet. ik krijg t als steuntje in de rug, dus niet als volledige behandeling. dat betekent lagere dosering, en ik word door 2 universitair-opgeleide mensen behandeld en begeleid, dus dat zit echt wel goed
Jij krijgt een lagere dosering en een lichtere soort. Het zou echt niet goed zijn als jij nu al Zoloft zou krijgen, of Anafranil....
Maar ik weet wat je doormaakt, en depressiviteit met nog eens puberteit, heeft bij mij toen geleid tot schizofrenie in een lichte vorm. Ben nu na jaren gelukkig overal van af... Maar in de wintermaanden, ben ik nog wel eens depressief...
Hel veel sterkte gewenst meisje, en als je behoefte hebt om er over te praten of te mailen... armani@xs4all.nl
Een advies: Doe iets waar je jezelf goed bij voelt, en niet omdat anderen dat willen.... Niet je psycholoog, of niet die universitaire studenten...
Je moet eens indenken wat je voor die univeritaire studenten bent... Een opstapje naar hun eigen studie...
Laat je alsjeblieft niet gebruiken.
Ook al heb je vertrouwen in ze... een grote kans dat ze niet weten wat ze persoonlijk met je aanmoeten en je via een boekje tegemoet komen.
Kom voor jezelf op.
Zo ook met die AD... voel je jezelf beter... laat het blijken... Neem zelf het initiatief.
In het begin kunnen de bijwerkingen heel vervelend zijn, maar iedereen ervaart het anders.. Ik had er op zich niet veel last van. Ik had een erg droge mond etc en slpie in het begin slecht, ook had ik last van trillende handen. Na een paar weken wordt het minder en/of gaat het over..
Sinds 2 weken zit ik aan een andere omdat prozac niet echt meer hielp. Nu moet ik weer allerlei bijverschijnselen ondergaan, zoals een te lage bloeddruk waardoor ik elke dag erg duizelig ben.. dat is niet erg best.. maar dat gaat ook wel weer over..
Over het algemeen slik je ongeveer 2 jaar, daarna meestal nog 9 maanden extra om een terugval te voorkomen, bij de een duurt het wat langer dan de andere. 90 % van alle depressieve mensen die zijn gestopt krijgt toch weer een terugval, dan wordt er gewoon een jaartje aan vastgeplakt..
quote:Heb je gelijk in ja, maar bij sommige gaat het ernstige vormen aannemen zoals zelfmoordneigingen of zichzelf verwonden (automutilatie)
Op vrijdag 21 maart 2003 21:10 schreef JeRa het volgende:
Kan iemand me vertellen wat men verstaat onder een depressie? Ik bedoel, als iemand 14 jaar oud is. Rond die tijd zit je in de puberteit, en is het toch normaal dat iemand zich depressief kan voelen?
Helaas heb ik met deze dingen ook ervaring, heb mezelf jaren verwond met een naald of mes waardoor ik nu onder de littekens zit, en na 3 zelfmoord pogingen wordt het er ook niet beter op..
Het is niet zo dat je altijd last hebt van de bijwerkingen gedurende het gebruik van antidepressivium, bij mij viel het wel mee, misschien bij jou ook..Het is niet zo dat je het krijgt, het is mogelijk.. en in alle bijsluiters zetten ze meestal alles neer wat er te bedenken valt..
Ik wens je iig veel succes..
quote:Die vraag kan ik niet zo gauw beantwoorden, maar na al deze offtopic posts krijg ik de behoefte om dan toch maar te reageren.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:35 schreef Yuki het volgende:[..]
tis niet depri (als in een dag a een weekje een beetje down) maar DEPRESSIE.
waarom heeft iedereen zo'n verkeerd beeld ervan
Ik zit me te verbazen hoeveel mensen hier ongegêneerd, al dan niet ongehinderd door enige kennis van zaken, hier effetjes uiteenzetten wat ze ervan vinden.
1. dat is niet de vraag
2. anoniem posten betekent nog niet dat je hier ongezouten je botte mening kan gaan uiten.
Het zou soms fijn zijn als mensen hun kwetsende gedachten voor zich zouden houden. En met dat ik dit typ, bedenk ik me dat sommige mensen zich hierdoor óók weer aangevallen gaan voelen. Mmmm..
iig wat meer respect voor de openheid en eerlijkheid van jou als topic-starter lijkt me wel gewenst en ik zal je vraag dus ook serieus beantwoorden.
Ontopic:
Ik zit nu anderhalf jaar aan de AD, (ik ben 24 jaar, 4 the record).
Het duurde even voor ik de juiste medicatie te pakken had.
Ik heb niet de behoefte om de precieze oorzaak van mijn depressie hier neer te zetten (>> ik wil niet gekwetst worden), maar na 7 jaar lang geworsteld te hebben in m'n eentje, heb ik hulp gezocht. Ik had vanalles gedaan om me beter te voelen. Heb zelfs nog een poos gereisd. Maar op een bepaald moment moest ik concluderen dat het gewoon niet meer ging.
De diagnose was een zware depressie, in combinatie met PTSS.
En inderdaad, als "steuntje in de rug", werd me AD voorgeschreven.
Omdat ik zonder hulp niet meer in staat was om uit mijn bed te komen. Omdat ik van de deurbel al in paniek raakte. Omdat ik, als iemand met mij een gesprek begon, ging janken. Omdat de tranen dan niet meer te stoppen waren en ik over mijn toeren bleef, als in een 'loop'.
Teneinde mij te kúnnen laten helpen, door een psycholoog en -iater, moest ik wel in staat zijn om de meest basic dingen te kunnen uitvoeren. Je bed uit, aankleden, de straat op, bus in, etc.
Dát, is dat steuntje in de rug.
Ik heb er talloze gesprekken met mijn huisarts over gevoerd. Ik wilde weten waar ik mezelf aan bloot stelde, en ik wilde eerlijk weten wat dit middel met je doet.
Gezien het feit dat dit een tijdelijk middel zou zijn, en niet voor de rest van mijn leven, heb ik uiteindelijk het advies van huisarts en psych opgevolgd.
Van Efexor, het eerste middel, werd ik nog beroerder dan ik er op dat moment al aan toe was; misselijk, duizelig, geen eetlust, flauwvallen, hallucineren. Na drie dagen een kwart pilletje ben ik gestopt.
Toen Seroxat, dat heb ik maanden geslikt, maar op een bepaald moment werden de hoeveelheid en de ernst van de bijwerkingen me teveel. Ik kwam bijv. 15 kilo aan, kreeg menstruatiestoornissen, en kreeg last van slapeloosheid.
Nu slik ik Zoloft.
Dat bevalt stukken beter. De kilo's gaan er langzaam weer vanaf, en de rest gaat naar omstandigheden goed.
Daarnaast heb ik wekelijks een sessie bij een gespecialiseerd psycholoog. Ik ben stúkken vooruit gegaan in het afgelopen jaar, maar ik ben voorlopig nog wel even bezig.
Tot slot: ik ben van mening dat AD alleen zinnig zijn als je tegelijkertijd ook een specialist consulteert die in de gaten houdt wat het middel met je doet, en regelmatig evalueert. Of dat nou je huisarts is, of een psycholoog.
Ik kan bv. niet begrijpen dat AD aan mensen worden voorgeschreven, die dan vervolgens zonder begeleiding het middel jarenlang al dan niet slikken.
Het blijft een hulpmiddel, maar geen oplossing.
Maar het is wél een goed hulpmiddel. Voor mij.
Yuki: you go girl! Succes!
14 jaar en al aan de depressiva is natuurlijk heel jong, maar als het helpt neem het dan!
Ik denk dat sommige mensen niet weten hoe het is om ECHT depressief te zijn. Had ik die pillen maar gehad op mijn veertiende, dan had ik misschien wat meer van mijn jeugd kunnen genieten. Nu zouden ze nogsteeds erg welkom zijn, maar mijn arts wil ze alleen aan psychopaten voorschrijven. Als je hoort 14 jaar en depressief, ga er dan niet meteen vanuit dat het aan de puberteit ligt!
quote:Alle bullshit-reakties in de wereld zullen me worst wezen als er altijd maar iig 1 zo'n oprechte, goede reaktie tussen zit als deze.
Op zaterdag 22 maart 2003 01:29 schreef Ischa het volgende:[..]
Die vraag kan ik niet zo gauw beantwoorden, maar na al deze offtopic posts krijg ik de behoefte om dan toch maar te reageren.
Ik zit me te verbazen hoeveel mensen hier ongegêneerd, al dan niet ongehinderd door enige kennis van zaken, hier effetjes uiteenzetten wat ze ervan vinden.
moest ff kwijt
Ik krijg soms het idee dat heel Fok! over je heen valt als je jezelf en je zwakheden prijs durft te geven.
Bedankt voor een positieve en serieuze reactie, dat zal voor Yuki ook wel een verademing zijn na vandaag.
Toppie.
quote:Helaas voor heel Fok dan, als ze het niet willen lezen hoe depressief ik kan zijn, lezen ze er maar over heen. Als ik het maar kwijt ben.
Op zaterdag 22 maart 2003 01:42 schreef Ischa het volgende:Ik krijg soms het idee dat heel Fok! over je heen valt als je jezelf en je zwakheden prijs durft te geven.
Bedankt voor een positieve en serieuze reactie, dat zal voor Yuki ook wel een verademing zijn na vandaag.
Toppie.
En ik heb het erg te doen met die meid van 14, ik herken me zelf er in toen ik op mijn 9e naar een psycholoog moest. NA allerlei testen e.d. bleek ik geniaal te zijn,maar door dat mijn serotonine gehalte en adrenaline-gehalte erg laag stonden,kon ik ook heel erg het tegenovergestelde van geniaal zijn... Later heb ik toch een HBO kunnen afmaken,maar ik hoop zo voor dit meisje van 14 dat ze niet zoals mijn nichtje niet haar studie kan afmaken...
quote:Ben zelf ook wel bang geweest dat ik afgeslacht zou worden zodra ik te persoonlijke dingen zei, maar ik doe 't toch ook maar gewoon. Ik doe 't toch ook voor de serieuzen onder ons en bovendien is 't leven ook weer zo kort om alles maar binnen te houden.
Op zaterdag 22 maart 2003 01:42 schreef Ischa het volgende:Ik krijg soms het idee dat heel Fok! over je heen valt als je jezelf en je zwakheden prijs durft te geven.
Bedankt voor een positieve en serieuze reactie, dat zal voor Yuki ook wel een verademing zijn na vandaag.
Toppie.
quote:Of er iemand over valt, zal me n worst wezen, om het maar eens grof te zeggen. Ik ben zelf ook vaste klant geweest (en nogsteeds) bij de prof. hulpverlening, als kind al, maar ik weet van mezelf wie ik ben, dus als iemand over me valt, dan merk ik vanzelf wel of er over de werkelijke pascalle gevallen wordt, en niet over iemand die ervan gemaakt is. En in het geval van het laatste, jammer dan.
Op zaterdag 22 maart 2003 01:42 schreef Ischa het volgende:Ik krijg soms het idee dat heel Fok! over je heen valt als je jezelf en je zwakheden prijs durft te geven.
Bedankt voor een positieve en serieuze reactie, dat zal voor Yuki ook wel een verademing zijn na vandaag.
Toppie.
Dat klinkt misschien veel aggressiever dan dat ik het in een rustige bui zou zeggen, maar jah, ik ben nicht gerade rustig nu...
Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat er een echte "depressie" bij jou is vastgesteld,aangezien je reacties hier daar niet op duiden,maar ik kan er naast zitten natuurlijk
Bij een depressie is je gevoel nagenoeg uitgeschakeld, je ziet nergens meer het nut van in wil met niemand iets te maken hebben
Toch heb jij nog de moed om hier advies te vragen en ervaringen van anderen te horen
Je hebt een vriendje,er is dus wel degelijk nog sprake van gevoel (liefde) en tegelijkertijd angst om hem kwijt te raken,iets waar iedereen bang voor is,iemand kwijtraken
Ik heb er weinig verstand van,maar ik zet toch vraagtekens bij de vaststelling van de prognose "depressie" door je huisarts
Misschien weet iemand hier de belangrijkste symptomen van een depressie, want sommige huisartsen willen nog weleens te snel de conclusie trekken dat iemand een depressie heeft
Nogmaals,ik kan er helemaal naast zitten maar al lezende moest ik dit toch even kwijt
Sterkte...
quote:Een depressie doet pijn, het vreet aan je. Je bent jezelf totaal kwijt,je verlamgt juist naar liefde,maar eigenlijk ook weer niet. Al je gevoelens en gedachtes zijn een grote draaikolk die een uitzichtloze diepte hebben. Je kunt bijna nergens van genieten, en opeens voel je je effe lekker, en 10 minuten later voel je je weer depressief,omdat je het goede gevoel van 10 minuten terug niet kon vast houden. Je voelt je zwak,en de dagen lijken allemaal grijs en hetzelfde.... Je biologische klok heeft versleten tandwielen al dan niet, tandwielen die ontbreken.
Op zaterdag 22 maart 2003 02:23 schreef ilona-scuderia het volgende:
Wat is nou de exacte definitie van een depressie?
Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat er een echte "depressie" bij jou is vastgesteld,aangezien je reacties hier daar niet op duiden,maar ik kan er naast zitten natuurlijk
Bij een depressie is je gevoel nagenoeg uitgeschakeld, je ziet nergens meer het nut van in wil met niemand iets te maken hebben
Toch heb jij nog de moed om hier advies te vragen en ervaringen van anderen te horen
Je hebt een vriendje,er is dus wel degelijk nog sprake van gevoel (liefde) en tegelijkertijd angst om hem kwijt te raken,iets waar iedereen bang voor is,iemand kwijtraken
Ik heb er weinig verstand van,maar ik zet toch vraagtekens bij de vaststelling van de prognose "depressie" door je huisarts
Misschien weet iemand hier de belangrijkste symptomen van een depressie, want sommige huisartsen willen nog weleens te snel de conclusie trekken dat iemand een depressie heeft
Nogmaals,ik kan er helemaal naast zitten maar al lezende moest ik dit toch even kwijt
Sterkte...
Je denkt nog maar 1 ding, God haal me van deze wereld af en laat me toe in uw tuin....
quote:
Op zaterdag 22 maart 2003 02:23 schreef ilona-scuderia het volgende:
Wat is nou de exacte definitie van een depressie? (...)
quote:Leesze...
Geplaatst door Ischa op zondag 2 maart 2003 17:30
Dit is een briljante link voor eenieder die meer wil weten over depressie en medicatie:
http://home.planet.nl/~angst/index2.html
quote:Precies mijn woorden...
Op zaterdag 22 maart 2003 02:35 schreef ArmaniMania het volgende:[..]
Een depressie doet pijn, het vreet aan je. Je bent jezelf totaal kwijt,je verlamgt juist naar liefde,maar eigenlijk ook weer niet. Al je gevoelens en gedachtes zijn een grote draaikolk die een uitzichtloze diepte hebben. Je kunt bijna nergens van genieten, en opeens voel je je effe lekker, en 10 minuten later voel je je weer depressief,omdat je het goede gevoel van 10 minuten terug niet kon vast houden. Je voelt je zwak,en de dagen lijken allemaal grijs en hetzelfde.... Je biologische klok heeft versleten tandwielen al dan niet, tandwielen die ontbreken.
Je denkt nog maar 1 ding, God haal me van deze wereld af en laat me toe in uw tuin....
Eén toevoeging, voor mij persoonlijk dan, als je van iemand gaat houden kun je bang genoeg worden om die persoon te verliezen, dat je nog maar één ding wilt; wegwezen hier.
quote:dat van die medicatie wat ik zei is echt waar. een huisarts schrijft mij heus nix voor wat ik vanwege leeftijd/lichaamsbouw niet aankan. en aangezien ik van bijna alle medicatie die ik de afgelopen 2 jaar geslikt heb (tis nogal wat kan ik je zeggen) de volwassen-dosering gehad heb mag ik toch wel aannemen dat ik die dosering wel aankan.
Op zaterdag 22 maart 2003 00:51 schreef ArmaniMania het volgende:[..]
Nee jij mag niet zomaar alles slikken wat een volwassenen ook slikt, jij bent pas uitgegrowit als je 21 bent.
Jaar lang geslikt en therapie gehad, op m'n zestiende gaan afbouwen en nu ben ik 17 en vrij gelukkig (hoewel ik door die oorlog enzo weer ontzettend veel ga piekeren enzo...)
Toen ik aan seroxat was heb ik wel beetje last gekregen van de bijwerkingen (ik was ongeveer immuun voor alcohol voor die tijd en dat werd een stuk minder door de antidepressiva, kreeg moeite met plassen en had last van opvliegers en duizeligheid) maar het hielp wel erg goed. Afbouwen was trouwens ook heel vervelend maar is een kwestie van 2 a 3 weken afzien.
quote:als ik jou was zou ik dan een andere arts zoeken... psychopaten zijn echt NIET de enige die mediactie nodig hebben... en besides, die zullen dan niet zo snel AD's krijgen, lijkt me iig niet erg waarschijnlijk.
Op zaterdag 22 maart 2003 01:30 schreef Jummy het volgende:
Wat een hoop negatieve reacties hier!14 jaar en al aan de depressiva is natuurlijk heel jong, maar als het helpt neem het dan!
Ik denk dat sommige mensen niet weten hoe het is om ECHT depressief te zijn. Had ik die pillen maar gehad op mijn veertiende, dan had ik misschien wat meer van mijn jeugd kunnen genieten. Nu zouden ze nogsteeds erg welkom zijn, maar mijn arts wil ze alleen aan psychopaten voorschrijven. Als je hoort 14 jaar en depressief, ga er dan niet meteen vanuit dat het aan de puberteit ligt!
iig veel sterkte!
Als ik het goed bekijk zijn er niet zo heel veel ontopic posts.
Logisch dat er gereageerd wordt op de jonge leeftijd. Laten we ervanuitgaan dat die boodschap tot Yuki is doorgedrongen
.Het verschil tussen een depressie en een dipje kan besproken worden in dit topic..
quote:je gevoel KAN geheel uitgeschakeld zijn... ik had snel door dat t niet meer doorkon zo. en ik heb net een relatie achter de rug, en daarin heb ik ook wel gehad dat ik hem helemaal niet om me heen wilde hebben, hoeveel ik ook van m hield op dat moment.
Op zaterdag 22 maart 2003 02:23 schreef ilona-scuderia het volgende:
Wat is nou de exacte definitie van een depressie?
Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat er een echte "depressie" bij jou is vastgesteld,aangezien je reacties hier daar niet op duiden,maar ik kan er naast zitten natuurlijk
Bij een depressie is je gevoel nagenoeg uitgeschakeld, je ziet nergens meer het nut van in wil met niemand iets te maken hebben
Toch heb jij nog de moed om hier advies te vragen en ervaringen van anderen te horen
Je hebt een vriendje,er is dus wel degelijk nog sprake van gevoel (liefde) en tegelijkertijd angst om hem kwijt te raken,iets waar iedereen bang voor is,iemand kwijtraken
Ik heb er weinig verstand van,maar ik zet toch vraagtekens bij de vaststelling van de prognose "depressie" door je huisarts
Misschien weet iemand hier de belangrijkste symptomen van een depressie, want sommige huisartsen willen nog weleens te snel de conclusie trekken dat iemand een depressie heeft
Nogmaals,ik kan er helemaal naast zitten maar al lezende moest ik dit toch even kwijt
Sterkte...
de prognose voor ik in behandeling kwam was: mogelijke depressie. consulten bij een psycholoog hebben uitsluitsel gegeven: ik ben depressief.
en als ik ff heel eerlijk mag zijn word ik nu een beetje gestoord van de reacties: 14 en depressief? dat kan niet!
ik ben t, so be it. ik vraag hier advies, niet jullie diagnose. ik zit dr al vreselijk mee dat die eindeloze donkere tunnel niet lichter wil worden. ik weet hoe ik mezelf voel, en dat is gewoon echt kut op t moment. de reacties hier geven me heel sterk t gevoel dat ik me aanstel, en dat maakt t niet beter kan ik je zeggen. ik kan jullie vertellen: leuk is t niet als je je alleen maar veilig, thui, op je gemak voelt bij 1 persoon. me familie kan wat mij betreft de *** krijgen... voor hen leef ik niet meer. als je je dat beseft weet je ook dat je aftakelt
dus please... geef niet je mening over het feit dat ik depressief ben... geef me je ervaringen met ad's zodat ik ook verder kan
quote:Ik snap wat je bedoelt, zolang je niet volwassen bent word je op veel punten niet bepaald serieus genomen. AD kunnen een goede steun in de rug zijn, maar daar naast is therapie echt nodig. AD hebben bij volwassene dezelfde uitwerkingen als bij jongeren, bij de één slaat het wel aan en bij de ander niet.
Op zaterdag 22 maart 2003 11:39 schreef Yuki het volgende:[..]
je gevoel KAN geheel uitgeschakeld zijn... ik had snel door dat t niet meer doorkon zo. en ik heb net een relatie achter de rug, en daarin heb ik ook wel gehad dat ik hem helemaal niet om me heen wilde hebben, hoeveel ik ook van m hield op dat moment.
de prognose voor ik in behandeling kwam was: mogelijke depressie. consulten bij een psycholoog hebben uitsluitsel gegeven: ik ben depressief.
en als ik ff heel eerlijk mag zijn word ik nu een beetje gestoord van de reacties: 14 en depressief? dat kan niet!
ik ben t, so be it. ik vraag hier advies, niet jullie diagnose. ik zit dr al vreselijk mee dat die eindeloze donkere tunnel niet lichter wil worden. ik weet hoe ik mezelf voel, en dat is gewoon echt kut op t moment. de reacties hier geven me heel sterk t gevoel dat ik me aanstel, en dat maakt t niet beter kan ik je zeggen. ik kan jullie vertellen: leuk is t niet als je je alleen maar veilig, thui, op je gemak voelt bij 1 persoon. me familie kan wat mij betreft de *** krijgen... voor hen leef ik niet meer. als je je dat beseft weet je ook dat je aftakeltdus please... geef niet je mening over het feit dat ik depressief ben... geef me je ervaringen met ad's zodat ik ook verder kan
Succes met deze moeilijke periode, maar je komt er vast wel weer uit, maar vergeet niet dat het tijd kost. En ook al kan AD in het begin vrij vervelend zijn met huge ups en downs (had ik nogal last van) dat is alleen maar een teken dat het gaat werken!!
quote:Als je advies wilt dan moet je toch echt bij je behandelend arts zijn. Je zult dan krijgen te horen dat je veel naar buiten moet, de zon in. Nieuwe hobbies zoeken, en veel sporten. Regelmatig eten en je medicatie op en verantwoordde manier innemen, dwz. regelmatig en niet 3 in één keer omdat je 3 maal daags moet en ze niet wil vergeten. Nee na het eten, smorgens,smiddags, en savonds....
Op zaterdag 22 maart 2003 11:39 schreef Yuki het volgende:[..]
je gevoel KAN geheel uitgeschakeld zijn... ik had snel door dat t niet meer doorkon zo. en ik heb net een relatie achter de rug, en daarin heb ik ook wel gehad dat ik hem helemaal niet om me heen wilde hebben, hoeveel ik ook van m hield op dat moment.
de prognose voor ik in behandeling kwam was: mogelijke depressie. consulten bij een psycholoog hebben uitsluitsel gegeven: ik ben depressief.
en als ik ff heel eerlijk mag zijn word ik nu een beetje gestoord van de reacties: 14 en depressief? dat kan niet!
ik ben t, so be it. ik vraag hier advies, niet jullie diagnose. ik zit dr al vreselijk mee dat die eindeloze donkere tunnel niet lichter wil worden. ik weet hoe ik mezelf voel, en dat is gewoon echt kut op t moment. de reacties hier geven me heel sterk t gevoel dat ik me aanstel, en dat maakt t niet beter kan ik je zeggen. ik kan jullie vertellen: leuk is t niet als je je alleen maar veilig, thui, op je gemak voelt bij 1 persoon. me familie kan wat mij betreft de *** krijgen... voor hen leef ik niet meer. als je je dat beseft weet je ook dat je aftakeltdus please... geef niet je mening over het feit dat ik depressief ben... geef me je ervaringen met ad's zodat ik ook verder kan
quote:...en vooral geen extreme veranderingen maken in je leven... ik stond op het punt van profiel te wisselen 2 jaar geleden, maar gelukkig heeft mijn psychiater me ervan weerhouden, anders had ik de droom van arts wel kunnen laten varen.
Op zaterdag 22 maart 2003 11:43 schreef ArmaniMania het volgende:[..]
Als je advies wilt dan moet je toch echt bij je behandelend arts zijn. Je zult dan krijgen te horen dat je veel naar buiten moet, de zon in. Nieuwe hobbies zoeken, en veel sporten. Regelmatig eten en je medicatie op en verantwoordde manier innemen, dwz. regelmatig en niet 3 in één keer omdat je 3 maal daags moet en ze niet wil vergeten. Nee na het eten, smorgens,smiddags, en savonds....
Tegen automutilatie: Tis een makkelijke uitlaatklep om jezelf pijn te doen, ik weet het, maar je doet anderen er ook pijn mee. Beter werkt een douche nemen, stukje gaan hardlopen of fietsen (mesjes etc wel thuislaten!!!!!!!!!!) en melodische vriendelijke muziek luisteren (dus geen hardrock!!) Dit hielp bij mij wel heel erg.
ik ben iig al heel blij met de ervaringen die ik hier te horen heb gekregen... als er nog meer zijn, post plz
Ik herken het gevoel wat jij beschrijft heel goed maar heb het ook af kunnen leren om me dan juist te gaan verminken, omdat ik daar op de lange termijn veel meer negatieve gevolgen van heb , dan dat ik toe geef aan de verleiding en me later weer schuldig voel dat ik het weer gedaan heb. .
Inderdaad regelmaat en goed voor jezelf zorgen doen wonderen , als je dat eerst bijhoud komt de rest wel , en ook al heb je dan af en toe nog weleens buien maar je herkent ze beter en dan weet je ook wat je er aan moet doen.
Trouwens tip mutilatie , doe in plaats van zelfverwonding een elastiekje om je pols en knal daar mee, effect is het zelfde maar je hebt jezelf geen schade aangedaan , een begeleider gaf mij dat ook eens als tip.
ik weet nu zeker dat ik aan de AD ga, en wel paroxetine (oftewel seroxat). Is besloten in goed overleg met me huisarts en psycholoog.
iemand ervaring met seroxat? welke bijwerkingen last van gehad bijv.? weet van me ma dat vooral suf worden, veel aankomen en minder of geen zin in sex voorkomen.
iemand ervaring hiermee? ook deze bijwerkingen, of deze niet maar wel andere?
Best kut als je er ook maar 1 van hebt.
1: niet verwant aan xtc... als dat zo was zouden ze t me echt niet voorschrijven... en dan zou me ma dr ook niet dr hele leven blijven slikken
2: je zal waarschijnlijk geen seroxat geslikt hebben... en als t wel zo is dan ben je echt dom geweest t met alcohol te drinken. antidepressiva staan er om bekend dat je ze niet met alcohol moet slikken (oftewel: geen alcohol als je geslikt hebt)
Er zijn veel topics over (de bijwerkingen van) AD.
Dit is de meest recente: Kent iemand Seroxat?.
Ik stel voor om daar verder te gaan
.En bedenk dat AD bij iedereen anders uitpakken. Zowel de bijwerkingen als de eigenlijke werking.