Mijn gezeur

Mijn verhaal.

Het is nu half 11 s avonds, 10 maart. Ik lig in mijn bed en probeer de raad van iemand op Fok! (wie het was weer ik niet eens meer) op te volgen: mijn verhaal opschrijven. Zal vast wel lang worden. Of ik het ook daadwerkelijk op internet ga zetten weet ik nog niet, laat ik het eerst maar eens op papier proberen.
Ik heb een persoonlijkheidsstoornis, borderline. Tenminste, dat is wat ik ongeveer een jaar geleden van mijn psychotherapeut te horen kreeg. Dure woorden, maar wat het inhoudt is mij nooit uitgelegd. Ik ken alleen mijn eigen gevoelens en die hebben voor mij geen naam of moeilijke diagnose nodig. Al zou het soms wel makkelijk zijn. Als iemand vraagt: Wat is er? of: Wat heb je? als je je slecht voelt, dan kan je zeggen: Gewoon, ik ben een borderliner.
Helaas is dat niet zo makkelijk, aangezien mensen het nooit begrijpen en je dan uiteindelijk het hele verhaal moet gaan vertellen. En het enige dat je dan van ze krijgt is medelijden. Maar ik wil helemaal geen medelijden!! Ik ben niet zielig, en ik wil al helemaal niet dat mensen dat van me denken. Oke, ik voel me regelmatig erg down, maar dat wil niet zeggen dat ik zielig ben. Het is mijn probleem. Ik heb het zelf zo ver gekregen, dus ik zal het zelf ook wel kunnen oplossen, hoop ik.

Maargoed, een depressie (ik heb echt zon hekel aan dat woord) moet ergens vandaan komen. Of het door een traumatische ervaring komt weet ik niet. Ik heb in mijn leven gelukkig maar twee traumatische ervaringen meegemaakt. Tenminste, wat ik onder zou traumatisch kunnen zijn vind vallen. Allebei deze ervaringen heb ik voor het grootste gedeelte verdrongen, al kan ik ze nog wel allebei precies in elk detail herinneren. Ik begin wel bij de eerste, die is het simpelste. Ik ben een keer aangerand, toen ik 12 jaar was. Het was een jongen die ik kende (M.), en ik vond hem leuk toen ik hem net leerde kennen. Hij had een vriendin en vond mij niks, hij was toen 15. Op een dag vertelde hij me dat hij toch wat in me zag, en hij nam me mee naar een afgelegen plek. Daar zoende hij me, wat ik niet erg vond, en hij begon me te betasten, wat ik dus niet wilde. Nou ben ik blij dat ik zo brutaal ben, want ik begon gelijk te slaan en daardoor liet hij me los, zodat ik weg kon rennen. Toen ik ver genoeg weg was, ging ik op een bankje zitten huilen. Daarna, na een paar keer diep ademhalen, ben ik naar huis gelopen en heb niemand iets laten merken. Ik heb ook nooit aangifte gedaan, maar waarom zou ik ook? Ze kunnen toch niks doen zonder bewijs. Laatst zat M. achter me in de bus, een paar weken terug. Ik begon een beetje te trillen, en ik werd ontzettend bang, maar ik liet niemand iets merken. Gelukkig herkende hij me niet, aangezien ik in een paar jaar tijd ontzettend veranderd ben.

Twee jaar later kreeg ik mijn eerste echte vriendje, J. In het begin van onze relatie had ik het vrij moeilijk. Ik was 14 jaar toen ik wat met hem had, en na een maand ben ik door hem ontmaagd, waar ik nog steeds spijt van heb, dat ik dat op die leeftijd heb gedaan, maargoed, tijd is niet meer terug te draaien. In het begin had ik wat moeite met de sex, ik begin heel vaak zomaar ineens te huilen als hij me aanraakte. Waarschijnlijk doordat ik ben aangerand 2 jaar daarvoor, maar hij was zo lief voor me dat ik me daar overheen zette. Tenminste, dat leek zo. Van binnen deed het me wel elke keer weer pijn, maar ik liet niks merken. Na 4 maanden heeft hij me gedumpt omdat hij al 2 maanden verliefd was op een ander meisje.

Een paar maanden later leerde ik via internet S. kennen. Een vriend van mijn ex kende hem, en vond hem wel een type voor mij. Ondertussen zat ik nog midden in mijn liefdesverdriet van J. en was ik dus een gemakkelijke prooi voor een player. Ik sprak S. dagelijks op msn, en toen ik heb 2 maanden kende had ik hem nog nooit gezien. We spraken over de meest persoonlijke dingen, zoals mijn liefdesverdriet, en zijn zelfmoordpoging. Maar we hadden ook uitgebreide gesprekken over dingen als sex. Vooral op dat vlak waren we aardig gelijk. We hielden allebei van dingen die in de richting van SM zaten (daar hou ik nu nog steeds van maar dat even buiten beschouwing).Hierdoor ging ik hem nog geweldiger vinden, en werd ik smoorverliefd op hem ondanks dat ik nog niet eens een foto van hem had gezien. Wat ik wel van hem wist, was dat hij een Sataan (iemand die Satan aanbidt) was. In het begin vond ik het een beetje eng, maar omdat ik zat dat het hem zo gelukkig maakte, ging ik me er ook voor interesseren. Ik ging niet in Satan geloven, maar ik wilde wel vanalles over zijn geloof weten, en ik wilde uitzoeken of het mij ook zo gelukkig kon maken. Na een hele tijd met S. gechat te hebben had ik hem eindelijk ontmoet. Ik vond hem meteen geweldig. Hij was duister, mysterieus, een beetje eng, maar vooral erg stoer. Ik was toen bijna 15 jaar en hij was 17. Ik ben al vrij snel met hem naar bed geweest en dacht dat onze relatie alles was. Hij zei altijd precies wat ik wilde horen en deed precies wat ik wilde dat hij deed. Ik dacht dat wij samen één waren. Dat het allemaal een grote leugen was wist ik toen helaas nog niet.
Toen ik 3 weken met hem had, bleef ik op een zaterdagavond bij hem slapen, terwijl ik mijn moeder had verteld dat ik bij een vriendin bleef slapen. Die zaterdagavond zouden we samen uitgaan. Voor we weggingen bood hij me een XTC-pil aan, hij dealde in die dingen en wilde mij gratis geven. Ik was jong en nieuwsgierig dus ik heb het aanbod aangenomen. Het effect was geweldig, alleen de negatieve bijwerkingen waren klote. Ik ging schimmen zien en kreeg stijve kaken. De trip zelf was niet te omschrijven, het was voor mij een moment van puur geluk, ik zal het daarom ook nooit meer vergeten. Het was alsof ik een stukje van de hemel te zien kreeg, en er daarna weer uitgeschopt werd. Zo voelde ik me daarna ook. Mijn hele leven was ineens veranderd, en de wereld was niks vergeleken met hoe ik me toen voelde. Ik wilde weer XTC, maar een week later werd ik door S. gedumpt via internet. Hij vertelde mij dat hij me zat was en dat hij elk weekend als hij niet bij mij was met minstens 5 andere meisjes was vreemdgegaan Voor de tweede keer was mijn hart nu gebroken en mijn vertrouwen beschaamd. XTC heb ik na deze keer niet meer geslikt, al verlang ik er af en toe nog steeds naar, maar dat terzijde.

Nadat mijn hart voor de tweede keer gebroken was, zocht ik steun bij andere jongens, want voor mij was toen een gebroken hart het beste te helen met liefde. Ik zag de beste vriend van S. wel zitten. Ik heb toen een keer met K. gezoend. Hij zei dat ik het niet tegen S. mocht vertellen, want dan zou hij ontzettend kwaad worden. Ik hield dus braaf mijn mond (ik was natuurlijk nog steeds een meisje van 14, bijna 15) en loog elke keer als S. erover begon. Maar K. had (zonder ik het wist) wel de waarheid verteld aan zijn beste vriend, die dus zo weer kwaad werd om mijn leugens. Zo speelden ze samen een tijdje een vuil spelletje met me, omdat ik een makkelijke prooi was. Uiteindelijk kwam het erop neer dat S. mijn cu2 site had gekraakt en er allemaal bedreigende en vernederende dingen op had gezet. Later begon hij ook dreigmails te sturen, en daarna kraakte hij mijn MSN om onder mijn naam mijn vrienden weg te pesten. Dat is ook voor een groot deel gelukt, en ik ben heel veel mensen kwijtgeraakt hierdoor (dat waren dus duidelijk geen echte vrienden, heb ik gemerkt). Ik heb ook een hele tijd ranzige berichtjes op mijn voicemail van hem gehad, tot ik een nieuw nummer had genomen. S. maakte me zo bang dat ik een tijd lang niet meer alleen over straat durfde, ik kreeg elke nacht nachtmerries en ik kreeg angstaanvallen. Ongeveer een half jaar geleden kwam ik hem tegen op het station, hij zag me gelukkig niet, maar dezelfde angst, haat en verdriet als toen kwamen weer terug. Gelukkig had ik toen een goede Vriend bij me om me te steunen.

Dit was nog niet alles (ongeveer de helft denk ik), maar voor nu wel even genoeg. Over een paar dagen zal je wel deel 2 zien verschijnen, al weer ik nog niet of dat in dezelfde of een andere topic komt.

Ennuh, op het moment dat je gebruikt wordt heb je het inderdaad niet door, maar later wel, en dat was mijn probleem. Ik had steeds weer een nieuw vriendje omdat ik me kut voelde als ik gedumpt was, maar de buitenwereld zag mij als player, terwijl ik alleen maar probeerde te doen wat ik dacht dat goed was.

in elk geval thnx iedereen

ps: sorry dak zow vaak denk ik zeg

quote:

---

Op woensdag 12 maart 2003 15:32 schreef Tr3Mm0r het volgende:

[..]

Hoi hoi

Waarom wachten, waarom in je kamer stil zitten kijken hoe de tijd voorbij gaat? Ik wil niet als een of andere maffe therapeut klinken hoor maar ga naar buiten. loop door de stad en kijk rond. Gewoon er even uit.

Een einde aan je leven maken zou heel erg jammer zijn. en ik denk dat je ook zeker meer mensen pijn zal doen dan alleen je vriend.

Het klinkt misschien heel hard maar wat er gebeurd is is voorbij. Het blijft altijd bij je en zal deel uitmaken van je persoonlijkheid, en dat is goed. Leer van wat er fout is gegaan, leef je leven nu. Je leeft maar een keer (volgens mijn levensfilosofie dan).

Wees niet bang om het leven weer in te stappen en actief iets te ondernemen. Wees jezelf, dat is helemaal niet zo erg.

*knuf*

Tr3Mm0r

---

quote:

---

Op woensdag 12 maart 2003 16:52 schreef Tony_Montana67 het volgende:

Ik weet niet of je aangifte gedaan hebt tegen S. (en of dat je er uberhaupt behoefte aan hebt), want wat hij heeft geflikt is gewoon strafbaar. Voor de rest kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen en weet dat je hier altijd alles kwijt kunt!

---

quote:

---

Op woensdag 12 maart 2003 16:40 schreef Tr3Mm0r het volgende:

Wat vind je leuk om te doen. Ikheb zelf gemerkt dat regelmaat krijgen in mij leven me erg heeft geholpen. Want ik heb ook een tijdje lam gelegen om het maar even zo te zeggen. Baantje misschien?, als je je daar goed genoeg voor voelt?

---

quote:

---

Wees vooral jezelf, en wees daar niet bang voor

---

das een goed punt... toch???

voel me echt wazig nu... de hele dag super vrolijk geweest (lees: echt heel extreem vrolijk) en stond op en neer te springen en raar te doen en toen ineens weer superdown... mjah... zal wel aan mij liggen

iemand die me kan helpen

maargoed... EggsTC, er zijn genoeg mensen die ik ken die een hekel hebben aan S. en K. gelukkig zie ik ze allebei bijna niet meer (behalve die ene keer dak S. toen tegen kwam op het station), maar ik ben nog steeds ontzettens kwaad op ze, en zou ze het liefst hetzelfde aan willen doen als wat ze bij mij gedaan hebben..

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 14:38 schreef Ilsjuhh het volgende:
enne meisje als je weer de gordijnen dicht hebt vandaag, doe ze open, de zon schijnt heerlijk!! hier tenminste!!

---

Tegen de tijd dat alles uit deel 1 gebeurd was, was het alweer zomervakantie 2001 en was ik alweer bijna 15. Na de zomervakantie zou ik naar de andere locatie van mijn school gaan, ik zat toen nog op de dependance in mijn dorp, maar daar gaven ze alleen les aan de onderbouw en ik zou dat jaar naar 4Havo gaan. Ik had mezelf voorgenomen een nieuwe start te gaan maken, en al helemaal om voorlopig even geen vriendje meer te nemen. Dat laatste leek aardig te lukken, tot ik op excursie (ik ben een week met school naar Ierland geweest) H. leerde kennen. Daar valt verder niet zoveel over te vertellen, behalve dat ik 4 maanden en 8 dagen een vrij goede relatie met hem heb gehad, die ik zelf beëindigd heb. Ergens rond de tijd dat ik het met H. uitmaakte, werd ik verliefd op E. Een superknappe gothic-jongen, die alles begreep wat ik zei, enzovoorts. Net zoiets als wat ik had toen ik S. leerde kennen dus. Maargoed, wat ik daarvan geleerd had, was ik ineens vergeten en deed vrolijk alles wat mijn hart me zei. E. vertelde me dat hij mij ook geweldig vond, en voor hem heb ik mijn relatie met H. beëindigd Nou ja, ook een beetje voor mezelf want we kregen overal steeds maar ruzie over. Maar uiteindelijk kwam het erop neer dat ik na 1 keer neuken ook wel weer op mocht rotten. Nou ja, ik zag hem zo af en toe nog eens maar daar bleef het dan ook bij. Al was ik nog steeds smoorverliefd op hem.

Daarna (een paar weken later) ben ik weggelopen van huis, om verschillende redenen. Het ging thuis niet goed meer, en ik wilde tijd voor mezelf, om na te denken. Ik ben naar een chatvriend in Enschede geweest. Daar ben ik 5 dagen geweest, en toen ik weer thuis kwam was de ruzie erger dan ooit. Ik zocht weer contact met E, want hij begreep me, en voor ik het zelf doorhad was ik weer met hem naar bed geweest (ja, ik weet zelf ook dat ik een aantal stomme dingen heb gedaan, maar ik deed (en doe nog steeds vaak) alles wat ik op dat moment voel dat goed is, en dat is meestal fout), en een week later kwam ik erachter dat ik herpes had. Godverdomme ik was zo kwaad op die gast, want hij was de enige van wie ik het kon hebben. Ik ben in totaal bijna 2 maanden ziek geweest, waarvan ik 2 weken alleen maar gedronken heb en niet gegeten, omdat dat niet kon. Ik voelde me zo kut toen. En mijn moeder maar pushen dat ik alsnog het schooljaar kon halen, maar ik had alle moed al opgegeven. Ik besloot geen reet meer te doen, en ben toen dus inderdaad blijven zitten.

Aan het eind van de zomervakantie (rond lowlands, waar ik trouwens niet ben geweest, maar hij wel), leerde ik mijn huidige vriend kennen, KippKoRN. Daar valt verder ook niks negatiefs over te vertellen. Ik heb nu bijna 7 maanden met hem, en het gaat nog steeds hartstikke goed. Mjah, we hebben wel eens meningsverschillen maar verder niet echt. Alleen hij heeft vrij veel moeite met mijn buien, en hij begrijpt het allemaal ook niet echt, maar ik kan het hem niet goed uitleggen. Maargoed

Verder moet ik ook nog over therapie vertellen.
Toen ik met H. had, ben ik samen met hem een keer (eind 2001 ergens) naar de vertrouwenspersoon op school geweest, om te vertellen over mijn problemen. Eerst wilde ik niet, maar H. vond het goed voor me, vooral vanwege mijn zelfdestructieve gedrag (damn, die woorden horen niet bij mij ). Maargoed, door hem werd ik doorverwezen naar bureau Jeugdzorg, waar ik na ongeveer 3 maanden op de wachtlijst geholpen werd. Ik heb een intake gehad met een hele aardige mevrouw. Zij heeft me doorverwezen naar Rijngeest Jeugd GGZ, waar ik mijn hele verhaal opnieuw mocht gaan vertellen, weer een aardige mevrouw, en dit keer ook nog gratis koffie. Ik heb bij Rijngeest in totaal 3 intake gesprekken gehad en mijn ouders 2. En ik kreeg als advies om psychotherapie te krijgen, en gezinstherapie, met mijn ouders erbij dus, aangezien ik geen broers of zussen heb.
Psychotherapie, ik vond het allemaal wel best, al had ik helemaal nergens zin in. De mevrouw die ik toen kreeg was ook helemaal niet zo aardig als die andere 2 die ik gehad had, en die man die de gezinstherapie deed vond ik al helemaal een engerd. Maarja, ik durfde niks te zeggen, dus ik hield mijn mond maar. Ik hield bij al die gesprekken mijn mond, vertelde nooit iets over hoe het met me ging, en vertelde altijd alleen maar positieve dingen. Ik heb het wel geprobeerd, om echt dingen te vertellen, maar het lukte bij die mensen gewoon niet. Omdat ik nooit wat zei hoefde ik niet meer terug te komen, omdat ze dachten dat het goed met me ging. Ik sneed nog steeds, maar dit keer in mijn enkels, zodat mijn therapeute elke keer als ze mijn armen bekeek trots kon zijn op dat ik gestopt was. Om ook naar mijn enkels te kijken dacht ze niet aan, waarschijnlijk omdat ik alleen maar positieve dingen vertelde. Maargoed, ik kon dus gaan bij therapie.

Nu vind ik het wel genoeg ongeveer, voor voorlopig.
Kom er vanzelf wel achter of ik wat vergeten ben.

Verder weet ik even niks meer te zeggen, denk dak wel weer genoeg gezegd heb...
Ben het nu in elk geval kwijt

quote:

---

Op donderdag 13 maart 2003 16:11 schreef Ilsjuhh het volgende:
in het 2e deel gelukkig minder hele erge dingen....
en ik denk toch dat het goed is weer een x met iemand te gaan praten, en voel jeje bij diegene niet op je gemak, zoek dan een andere, je moet iemand hebben waar je alles tegen kan zeggen, die je profesionele adviezen kan geven....

meis ik hoop dat je je heel snel weer echt goed voelt!!
maar geef de moed niet op...anderen kunnen jou niet goed laten voelen, misschien gedeeltelijk, maar je moet het voor een groot gedeelte zelf doen!!

---

en de moed was ik niet van plan op te geven... zit nu lekkers te genieten van de zon

wor der helemaal gek van

mjah... me vriendje komt over een 1,5 uur ofzow hierheen dus dan zal het vastwel goed komen want dan gaat ie me gewoon net zow lang knuffelen tot ik me weer beter voel...

maaruhm ff ontopic:
volgens mij wist je het al eerder, maar had ik je er nooit wat meer over verteld, en dat verhaal had ik inderdaad al verteld ja, maar dan in een andere versie. Zal vast wel ongeveer hetzelfde in hebben gehouden, maar hier heb ik gewoon heel lang over nagedacht om alles zo precies mogelijk op te schrijven...

quote:

---

Op dinsdag 18 maart 2003 20:45 schreef Moonah het volgende:
Nemesis, over je opmerking van gisteren in 'Hoe voel je je nu?".
Je meldde dat je je had gesneden Het is daar imo niet de plek om er uitgebreid op in te gaan. En dan blijft het dus bij een 'melding'. Vandaar mijn reactie.
Als je in dit topic wil praten over automutilatie lijkt me dat een beter plan .

---

*ontopic*
mja, ik ga het wel gewoon proberen...

_{hoop ik}

Nou ja, dat was het wel zo'n beetje denk ik. Ik hoop dat ik zometeen een beetje ophou met trillen, want dat is knap irritant...

En thnx voor iedereen die me gesteund heeft.. jullie zijn lief

*offtopic*
schat, je kan me gewoon op m'n thuisnummer bellen hoor..

quote:

---

Op woensdag 2 april 2003 14:12 schreef NemesisDivina het volgende:
Heb vandaag dat gesprek gehad met de vertrouwenspersoon. Ik was echt ontzettend zenuwachtig en ik tril nog steeds. Heb een beetje met hem gepraat over dat het nu weer niet goed ging en waarom niet enzow (vorig jaar heb ik ook heel veel met hem gepraat en kan het ook goed met hem vinden), en we hebben besloten dat ik nu even alles waar ik op dit moment mee zit op papier zet, zodat hij alles even op z'n gemak kan doorlezen, en dat we mijn ouders erover inlichten. Mja, dat laatste vond ik niet zo heel fijn, maar ik ben het wel met hem eens dat mijn ouders wel moeten weten hoe het met mij gaat enzo. Dus nu hebben we voor volgende week woensdag een afspraak met mijn moeder, de vertrouwenspersoon, de coördinator en mij. Ben daar nu alweer zenuwachtig voor, maargoed. Als we dat hebben besproken gaat hij waarschijnlijk mijn probleem bespreken met de zorg-adviesgroep op school, en kijken wat dan het beste voor mij is qua therapie enzo, en kijken waar ik heen gestuurd word. Er zit in die zorg-adviesgroep ook iemand van bureau Jeugdzorg, waar ik vorige keer ook ben geweest. Maar ik heb wel gezegd dat ik niet weer naar diezelfde instantie wil worden doorgestuurd als waar ik vorige keer heen moest.

---

quote:

---

Op woensdag 2 april 2003 16:20 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Oh je ouders worden dus wel ingelicht ?? Misschien wel beter dan heb je ook meer ondersteuning , toen ik het mijn ouders vertelde is daarna wel een last van mijn schouders afgevallen want je loopt in feite rond met een geheim en dat blijft aan je vreten , dan hoef je er niet meer zo krampachtig over te doen om het te verbergen en dat scheelt heel wat .

---

quote:

---

Op woensdag 2 april 2003 16:33 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:

[..]

Dat is wel lekker dat er iemand is die er ter ondersteuning is dan , voor als je eventueel dichtklapt .

---

wilde alleen even zeggen... I fucking hate myself

sjorrie.. moest het gewoon even kwijt..

Maargoed, ik had de vertrouwenspersoon een briefje geschreven over hoe het nu met mij ging (kort samengevat) en wat er naar mijn mening moest gebeuren. Heel veel moeite mee gehad, want het moest van hem op 1 A4tje passen. Maargoed, uiteindelijk is dat dus gelukt. Ik heb hem geschreven dat het niet goed met mij ging, waarom ik gestopt ben met de therapie, en waarom ik nu wel weer therapie wil. En vandaag dus dat gesprek, met mijn ouders erbij, omdat hij (en ik ook) van mening was dat er geen geheimen meer mochten zijn tussen mij en mijn ouders over hoe het met mij ging en over problemen.

Mijn moeder is altijd heel erg nerveus enzo, en als er iets mis is, gaat ze zich gelijk zorgen maken. Daar had ik ook problemen mee. Ik wil niet dat zij zich zorgen maakt, dan gaat het met mij alleen maar slechter. Als er iets is, gaat ze vaak ook heel erg doorvragen, net zo lang tot ze weet wat er aan de hand is. Dat wil ik ook niet meer, want sommige dingen wil ik gewoon niet vertellen.

Het gesprek vandaag ging wel oke. De vertrouwenspersoon heeft aan mijn ouders een aantal dingen verteld, over dat ik zelf naar hem toe gekomen ben, en dat ik zelf nu heel graag hulp wil, omdat ik weet dat ik het zelf niet kan oplossen. Vorig jaar was dat heel anders, want toen wilde ik alles zelf oplossen. Nadat de vertrouwenspersoon heeft verteld wat er met mij aan de hand was, en dat het niet zo goed met me ging, waren mijn ouders wel trots op me, dat ik zelf naar de vertrouwenspersoon ben geweest.

De vertrouwenspersoon en de coördinator gaan mij inbrengen in het "zorg-adviesteam" op school, waar onder andere iemand van Bureau Jeugdzorg in zit, en hopen dat daar iets uit komt. Dat ik tenminste ergens hulp kan krijgen waar het me wel bevalt.

Het ging dus verder wel goed enzo

Mijn moeder reageerde verder op het gesprek ook wel positief, dus ik ben benieuwd of het nu beter gaat ja..

quote:

---

Op woensdag 9 april 2003 18:37 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Weet je Nemesis ik denk wel dat het nu beter zal gaan , dat merkte ik zelf ook (ik had mijn kop 13 jaar dichtgehouden erover ) , er valt een last van je schouders en het taboe wat erop ligt voor jezelf is doorbroken .
Ik merkte het vandaag ook in begin vond ik het heel moeilijk erover te praten maar des te meer omgeving ervan wist en daarin steunde maakte het ook minder moeilijker en minder zenuwachtiger, ik merkte het vandaag ook toen ik naar Wash away those years aan het luisteren was (Creed , Scott Stapp schreef het voor zijn zus nadat ze hem verteld had wat er gebeurd was) , ik zat gewoon mee te zingen terwijl ik voorheen heel erg op dat nummer moest huilen altijd.

---