Later ben ik dat kwijtgeraakt, werd ik vaak depressief, en nu lach ik amper nog. Soms een geforceerde glimlach.
Toen ik als jongetje op de middelbare school gepest werd en me verhardde, verleerde ik om te huilen. Soms (vaak) had ik dat best kunnen doen doen gezien de omstandigheden, maar ik kon het gewoon niet meer, ondanks dat ik altijd een gevoelig iemand ben geweest.
Toen ik van de middelbare school afging, ging ik een jaar naar het buitenland. De eerste maand daar maakte ik een ingrijpende crisis mee, onder andere door het voor het eerst van huis zijn. Ik had zo'n verdriet, zoveel spanning, ik zag de zin van het leven niet meer. Het klinkt gek, maar achteraf zag ik dat ik sindsdien niet meer heb kunnen spelen.
Spelen? Ja, psychologen zeggen dat je psychisch gezond bent als je kunt "spelen, werken en liefhebben." Nou, spelen kan ik dus niet meer. Voor die tijd wel: * bordspelen * beetje volleyballen * was soms wel verslaafd aan computerspelletjes, maar nadien heb ik nooit meer een spelletje gedaan, ik heb er geen plezier in, ik vind er niks aan!
Later kreeg ik een vriendin waar ik erg veel van hield. Ik raakte haar kwijt een maandje of vier nadat ik haar kreeg. Toen ik haar kreeg, kreeg ik mijn gevoel weer terug. Heel vreemd, ik voelde me alsof ik openging en opbloeide. Was soms moeilijk, maar vooral heerlijk!
Opeens kon ik weer huilen als er iets ergs gebeurde of als zij en ik ruzie kregen, wat best vaak gebeurde. Maar het was voornamelijk goed, want we waren erg verliefd.
Toen ik een flinke ruzie met haar kreeg, die er in heel korte tijd op uitliep dat ze me ineens in de steek liet en me ging haten, en me belachelijk maakte en niks meer van me wilde weten, moest ik mijn gevoel weer afsluiten, dus was ik weer net zo gesloten en gereserveerd als eerst, wat me erg speet. Maar mijn verdriet was zo groot dat het echt niet anders kon.
Toen dat gebeurde lustte ik ineens geen zoete dingen meer.
Heel gek, maar voordien lustte ik net als de meeste mensen graag taart, snoep, koek enzovoort, maar nadat zij me verliet, lustte ik dat binnen een paar weken tijd helemaal niet meer. Ik had nog wel eetlust (meestal), maar ik had alleen trek in hartige dingen. Zoet vind ik vies.
Ook vette dingen zoals patat lust ik niet meer, terwijl ik daar altijd gek op was vroeger.
Dat is nu 4 jaar geleden, ik ben nu 25 en ik slik al een maandje of vijf antidepressiva.
Ik ben er gelukkig de gigantische, onverklaarbare spanning door kwijtgeraakt die ik niet af kon reageren en waardoor ik heel veel lichamelijke pijn had. Maar ik ben er ook heel erg vlak door geworden en ben ook alle positieve gevoelens kwijt, kan niet meer genieten van dingen. Ik ben mezelf niet meer.. Had laatst besloten om er op eigen initiatief mee te stoppen maar dat ging helemaal mis omdat ik alle spanning er toen ook door terug kreeg. Dus heel snel aan de zware tranquillisers waar ik van in slaap viel.
Ik schreef vroeger altijd gedichten. Best goed al zeg ik het zelf (op een gegeven moment dan toen ik wat ouder was.) Iemand werd verliefd op me om die gedichten, sommige mensen moesten er van huilen en sommige werden gepubliceerd. Maar het is jaren geleden dat ik een gedicht heb geschreven. Ik heb er geen zin meer in, geen wilskracht meer toe.
Maar nu ben ik dus kwijtgeraakt.
lachen
huilen
spelen
zoete dingen lusten
een groot deel van mijn gevoel
gedichten schrijven.
Wat moet ik nog meer kwijtraken voor ik weer beter word? Dit kan toch niet zo doorgaan?
Wat een pest leven.
[Dit bericht is gewijzigd door sushi-nori op 11-03-2003 13:52]
Heb je deskundige hulp of enkel pillen?
quote:ze verteld in een van de laatste alinea's dat ze dat niet (meer) ziet.
Op maandag 10 maart 2003 23:52 schreef DuchessX het volgende:
Zijn er ook positieve dingen in je leven?
quote:offtopic: en ik dacht dat 'ze' een 'hij' was.
Op maandag 10 maart 2003 23:55 schreef MaffiaInc het volgende:[..]
ze verteld in een van de laatste alinea's dat ze dat niet (meer) ziet.
ontopic: ik herken geloof ik iets in wording.
quote:Kut ze is dus ook nog eens omgebouwd
Op maandag 10 maart 2003 23:55 schreef MaffiaInc het volgende:[..]
ze verteld in een van de laatste alinea's dat ze dat niet (meer) ziet.
quote:Doe normaal zeg
Op maandag 10 maart 2003 23:52 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Damn, als ik dit zo lees heb veel zin om mij te verhangen.
Ik denk, dat als het langzaamaan weer wat beter met je gaat,
dat je niks meer kwijtraakt, maar er dingen (hoe klein ook) voor terug krijgt,
maar dan moet je die dingen wel zien..
Soms moet je eerst diep dalen om daarna weer omhoog te kunnen klimmen..
quote:Hij doet me sterk denken aan de arts in het laatste gedeelte van Het Einde van Mensen in 1967
Op maandag 10 maart 2003 23:52 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Damn, als ik dit zo lees heb veel zin om mij te verhangen.
Dude, ga professionele hulp zoeken, hier kan niemand je helpen vrees ik...
Yes, I live so true, without my lover. But tell me if the sky is blue, how old are you?
Proud member of the UVT vinyl-crew
heb een beetje hetzelfde gehad maar op andere vlakken één ding zou ik proberen te doen en dat is minder dingen terug redeneren en niet teveel stilstaan bij bepaalde gebeurtenissen. En ook niet teveel na te denken das niet goed voor een mens. je leven ligt voor je niet achter je... probeer te relaxen zoek iets waar je affiniteit mee hebt... ik zou uitgaan als ik jou was met goede vrienden... maarja sterkte doe rustig gast anders wordt je gek
gr Filmgek
quote:of topic :
Op maandag 10 maart 2003 23:58 schreef Kamphuys het volgende:[..]
Hij doet me sterk denken aan de arts in het laatste gedeelte van Het Einde van Mensen in 1967
Dude, ga professionele hulp zoeken, hier kan niemand je helpen vrees ik...
on-topic: veel sterkte knul. Ik weet dat er de komende tijd nog niks zal veranderen maar er is altijd licht aan het einde van de tunnel!
Ik had via de huisarts gevraagd om hulp omdat ik echt niet meer weet hoe dit nu verder moet zo.
Vorige week een gesprek gehad waarin zij (ja ik ben een hij en de psychologe is een zij) erachter kwam dat ze niet genoeg had aan een uur om te weten waar bij mij de schoen wringt.
Dus morgen 2e gesprek van 1 uur voordat ik van het riagg advies krijg over wat voor therapie goed voor me zou zijn en waar ze me mee willen/kunnen helpen.
ben benieuwd..
[Dit bericht is gewijzigd door sushi-nori op 11-03-2003 03:35]
quote:Je bent niet de enige fan hier
Op dinsdag 11 maart 2003 00:04 schreef Toffe_Ellende het volgende:[..]
of topic :
on-topic: veel sterkte knul. Ik weet dat er de komende tijd nog niks zal veranderen maar er is altijd licht aan het einde van de tunnel!
Eeehm Veel sterkte dude!
Yes, I live so true, without my lover. But tell me if the sky is blue, how old are you?
Proud member of the UVT vinyl-crew
quote:cool hoop dat het allemaal voor je gaat lukken maar laat je niet gek maken door die SPW'ers bij het RIAGG. komt allemaal wel goed! ik verzeker je het niet nu meteen maar rustig beetje bij beetje verandert het wel.
Op dinsdag 11 maart 2003 00:07 schreef sushi-nori het volgende:
morgen weer naar de psycholoog.
Ik had via de huisarts gevraagd om hulp omdat ik echt niet meer weet hoe dit nu verder moet zo.
Vorige week een gesprek gehad waarin zij (ja de psychologe is een zij) erachter kwam dat ze niet genoeg had aan een uur om te weten waar bij mij de schoen wringt.Dus morgen 2e gesprek van 1 uur voordat ik van het riagg advies krijg over wat voor therapie goed voor me zou zijn en waar ze me mee willen/kunnen helpen.
ben benieuwd..
gr Filmgek
Ik heb een soort zelfde idee, ik heb ook zo´n muur. Niet zo een sterke als jij, maar ik ken hem wel zelf in/uitschakelen, vooral handig bij overlijden van dierbaren want dat is natuurlijk nooi leuk, meestal offer ik mijn emoties op, om andere te helpen.
Toch is het idd raar dat je in 1 keer sommig eten niet meer lust 
Ik zou ook niet te lang doorgaan met die antidepressiva, dat brengt je van kwaad tot erger. Het is beter om er op eigen kracht uit te komen voor zover dat lukt.
Heb je geen vrienden/dinnen, familie, kennisen waar je goed mee kan praten. Het van je af praten wil ook vaak een opgelucht gevoel geven,
Succes!
De psychologe waar ik het gesprek mee had heeft nog niet het gevoel dat ze er de vinger achter heeft had ik wel kunnen voorspellen..
Maar nu moet ik over twee weken voor onderzoek naar de psychiater.
De psychologe gaat aan het intake team vragen of ze me ook psychologisch (naast psychiatrisch) mag laten onderzoeken. Ik wil dat wel graag. Als ze maar eens een diagnose konden stellen, want dat is in twaalf jaar tijd nog niemand gelukt.
Betekent dus wel weer weken wachten (een eventueel onderzoek zou pas na het gesprek met de psychiater zijn) en dan dagenlang komen om vragenlijsten in te vullen, tekeningetjes te maken, gesprekken te hebben enzovoort. Maar dat heb ik er graag voor over.
In de tussentijd maar weer wachten, het gaat niet goed met me.
ik kan me er wel een beetje in vinden, vroeger was ik ook bikkelhard, niets interesseerde me, niemand kon me iets maken, lachte ook nooit meer, ik leek wel een zombie. terwijl ik tot mijn 12e het sponstaanste, vrolijkste meisje was, was er daarna niets meer van dat meisje over..
toen ik ging studeren veranderde dat. Ik leerde een meisje kennen, die in een keer door mijn panser heen prikte en mij de leuke dingen van het leven weer deed inzien. Ze is nog steeds mijn steun en toe verlaat ookal spreek ik haar veel minder nu ik afgestudeerd ben.
Ik kan nu in de regen lopen met een grote grijns en heel kinderachtig in alle plassen springen die ik tegen kom, (dat ik dan alles moet wassen maakt me niet eens meer uit, dat iedereen me aankijkt vind ik alleen maar grappig, want iedereen lacht mee)
Wat je moet proberen (is echt makkelijker gezegd dan gedaan) is het stomste dingetje weer leuk gaan vinden. en schaterlach eens zonder dat er een reden voor is. Gewoon thuis, terwijl er niemand is, heel hard gaan lachen, klinkt stom maar dat is een erge opluchting.
Praat er ook met een goede vriend(in) over, maar praat niet alleen daar over.
(zo, zoveel heb ik nog nooit gepost! )
Heeeel veel sterkte
Liefs,
Sas
quote:kan je niet gewoon je mond houden als je niets zinnigs te melden hebt?
Op dinsdag 11 maart 2003 20:21 schreef Aardwetenschapper het volgende:
Ow wat heb je het toch zwaar.
Ben er een beetje van geworden.
Zal zo eerst eens even wat muziek aanzetten om wat vrolijker te worden.
Heel veel sterkte!
But remember: always look at the bright side of life (it is worth it)
Maar goed, ik was eigenlijk benieuwd of je toch een brief naar je ex hebt geschreven en hoe dat uitgepakt heeft (als je dat wilt vertellen tenminste).
Ciao.
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Ik heb die brief nog niet af.
Ik heb ook nog geen groen licht van die vriend van me die met haar praat om haar die brief te bezorgen.
Ik verwacht het in de komende weken..
enne ik wilde net als jou weer die muur omhoog gooien!
maaruh ik kon dat niet meer! maaruh die sjaggie kop en uitstraling terwijl ik dat niet ben raak ik maar niet kwijt!
echt irritant! maaruh helaas kan ik je niet helpen!
Heb je nou al psychologische hulp? behalve die pillen?
want die pillen alleen is een tijdelijke oplossing!
je moet echt de wortels van het probleem vinden...
het kan echt heel diep liggen dat je zelf niet eens in de gaten hebt...
zelf kon ik mijn emoties ook niet kwijt!
maaruh ik heb het toen maar steeds met pijn opgelost...
niet bij anderen maar bij mezelf... ook ziek waarschijnlijk maar het werkt voor mij! zo blijf ik nog een beetje normaal...
Dus als ik mijn gevoelens niet onder controle heb... moet ik gewoon een muur slaan... maaruh ben nou eenmaal raar...
dussuh sorry dat ik jou niet kan helpen...
suc6 ermee!
enne sterkte!
Hopelijk komt alles goed met je en ben je ooit weer eens in staat om normaal te reageren op andere topics.
quote:hey gozer,
Op dinsdag 11 maart 2003 17:24 schreef sushi-nori het volgende:
Ben dus voor een tweede "onderzoeks" gesprek geweest net.De psychologe waar ik het gesprek mee had heeft nog niet het gevoel dat ze er de vinger achter heeft had ik wel kunnen voorspellen..
Maar nu moet ik over twee weken voor onderzoek naar de psychiater.
De psychologe gaat aan het intake team vragen of ze me ook psychologisch (naast psychiatrisch) mag laten onderzoeken. Ik wil dat wel graag. Als ze maar eens een diagnose konden stellen, want dat is in twaalf jaar tijd nog niemand gelukt.Betekent dus wel weer weken wachten (een eventueel onderzoek zou pas na het gesprek met de psychiater zijn) en dan dagenlang komen om vragenlijsten in te vullen, tekeningetjes te maken, gesprekken te hebben enzovoort. Maar dat heb ik er graag voor over.
In de tussentijd maar weer wachten, het gaat niet goed met me.
ik ben geen psych ofzo ik wil ook totaal geen oordeel vellen over hoe jij je voelt maar hecht niet teveel waarde aan wat die psychs zeggen dan praat je jezelf naast je problemen nog een probleem in. Ik heb het zelf ook ik ben nu 22 en nog steeds zo zwaar onzeker over alles alleen hebben mijn ouder (mijn steun en toeverlaat) er bij mij altijd ingeramt dat ik niet mezelf moet bestempelen als gestoord want dan is het eind zoek... probeer please jezelf als een mens te zien en niet als een freak! Veel sterkte! Alles komt op zijn pootjes terecht jij ook!
gr Filmgek
|
|
