Je patiënten serieus nemen...

Nee, dan neem je je patienten niet serieus. Maar behandel je ze als kleine kinderen. Als je ze serieus zou nemen, weet je dat het volwassenen zijn, en zich zo ook moeten gedragen....

Als je als arts niet eens eerlijk kunt / durft te zijn.. ben je waarschijnlijk een waanzinnig onzeker persoon of misschien op geld belust zoals je in je voorbeeld aan geeft....

Ik geloof best dat er veel oorzaken zijn voor allerlei vage dingen...
Ik zelf heb last van eczeem.. erg irritant...
Maar de oplossing zit niet in middeltjes, zalfjes of pilletjes... het zit in mijn kop...
gelukkig weet ik dat en hoef ik me niet scheel te betalen aan kwak zalvers..
Want dat zijn artsen, die niet eerlijk zijn (IMHO)

Als een arts of specialist geen antwoord heeft op de vraag "wat is er met me aan de hand" dan zijn er maar weinig die dat hardop durven te zeggen. Angst om een verkeerde diagnose te stellen laat ze door modderen. Toegeven dat "ze" het niet weten is moeilijk, blijkt.

In de medische wetenschap dien je je patienten altijd serieus te nemen, ongeacht de klacht die ze hebben. Ik krijg ook wel eens mensen in de praktijk die zowat beweren dat ze napoleon zijn (grootheidswaanzin), na een aantal onderzoeken dien je de patient er wel van te overtuigen dat hij meneer Janssen is en niet Napoleon maar toch neem je hem serieus omdat de patient daadwerkelijk denkt Napoleon te zijn.

Een arts/psycholoog/chirurg/enz. moet allereerst de patient op zijn gemak stellen voordat er overgegaan kan worden tot en diagnose, doe je dit niet dan is er geen vertrouwen en zal de patient zich niet prettig voelen (dit speelt vooral ik de psychologie)

Persoonlijk zou ik heel graag hebben dat mijn arts het gewoon zou zeggen als hij denkt dat het tussen mijn oren zit.

Toen ik met met nekklachten bij mijn huisarts kwam wilde hij er helemaal niets over zeggen. De fysiotherapeute zei later dat het zeer waarschijnlijk een post-whiplashsyndroom was. Ondanks dat ze dit met mijn huisarts overlegd heeft wil hij daar niet bij.
Ik had zelfs liever gehad dat hij zou zeggen dat het tussen mijn oren zat dan alleen maar standaard tramadol uit te schrijven om de pijn te onderdrukken.

Ik vind dat je persoonlijk altijd je patienten serieus moet nemen. Ik kan me niet voorstellen dat patienten voor de gein iets vertellen. Een vriend van mij heeft zijn broertje verloren omdat de arts zijn klachten niet serieus nam. De arts is later wel op de begrafenis geweest en heeft zijn excuses aangeboden. dit is natuurlijk een extreem verhaal, maar het komt voor. Als je als arts niet weet wat het is stuur de patient dan door naar iemand die het wel weet. Artsen zijn ook mensen en kunnen niet alles weten, toch.

groetjes van Dutchasia

Isabeau, er zijn ook mensen die jarenlang wel door de psychische mallemolen zijn geweest wat niks opleverde, sterker nog; waar de twijfel toeslaat of er niks lichamelijks aan de hand is, in tegenstelling tot de artsen. Natuurlijk komt er niets uit qua lichamelijke onderzoeken.

Er zullen velen zijn waar jou verhaal wel degelijk opgaat, echter; vele ook niet.
Persoonlijk zou ik meer waarde hechten aan ervaringen van mensen die uiteindelijk zo'n dergelijke ziekte overwonnen hebben, of significante verbetering hebben ondervonden, danwel een goede manier hebben gevonden om ermee te leven. Die kunnen wellicht een wat objectiever oordeel geven over de al-dan-niet adequate behandeling dan een willekeurige professor van de faculteit.

quote:

---

Opmerkelijk is dat dit vooral op lijkt te gaan voor de Westerse samenleving van het moment. In andere culturen (en zo'n 100 jaar geleden in Nederland) was het veel normaler om met bepaalde zeer vage lichamelijke klachten (onverklaarbare pijnen en dergelijke) een niet-lichamelijke oorzaak te zoeken en hulp op dat vlak in te roepen.

---

Dit is een vergelijking die totaal mank gaat. De hele gezondheidszorg (op de alternatieve geneeskunde na) werkt volgens een analytisch systeem, dwz je hebt overal specialisten voor elk deel van het lichaam en geest. In andere culturen heeft men sowieso vaak een andere benadering, die meer lijkt op onze alternatieve geneeskunde waar in de reguliere geneeskunde nog behoorlijk op wordt afgegeven. (het wordt wel minder heb ik het idee)

Isabeau, je schetst het zelf al een beetje: mensen horen niet graag dat ze de oplossing misschien zelf in de hand hebben, en dat daar meer voor nodig is dan een pilletje of een operatie. Dat klinkt natuurlijk gek, iedereen wil toch graag gezond zijn, maar zo werkt het in de praktijk dus niet.

Ik heb jarenlang last gehad van vreselijke fobische klachten. Flauwvallen, benauwd, hartkloppingen, bloeddruk die kelderde, hevige migraine etc. etc. Ik had helaas een arts die dacht dat het fysiek was en die heeft me een jaar lang door de hele medische molen gehaald. Wat hoopte ik van harte dat ze iets zouden vinden. Veel liever nog had ik een ernstige ziekte gehad, dan deze invaliderende klachten waar niemand een reden voor kon vinden. Het idee dat ik er voor altijd mee door moest leven (want als je goed depressief bent geloof je echt niet dat gesprekken/sporten/gedragstherapie zoiets kunnen oplossen) was echt onverdraaglijk. Daarom blijf je doorzoeken, wandel je alle alternatieve genezers langs als het moet, omdat je een óórzaak wil. En "ga weer aan het werk" klinkt véél te simplistisch, dat kan niet waar zijn. Het suggereert dat mensen je klachten als aanstellerij beschouwen. Het is kiezen tussen dóórzoeken naar dat ene zeldzame virus of je neerleggen bij het feit dat je je de rest van je leven zo ellendig voelt en dat het blijkbaar je eigen schuld is.

Uiteindelijk ben ik -op mijn eigen dringende verzoek- bij een psychiater terecht gekomen. Die stelde meteen de diagnose "meervoudige fobie", adviseerde een intensieve therapie en binnen 8 maanden was ik er vanaf. Maar vanaf het moment dat het een naam kreeg was er al een molensteen van mijn nek af. Het had een naam, er waren meer mensen die dit doormaakten, er was een oplossing. En er was begrip voor het feit dat die klachten mijn leven ernstig verstoorden.

Het antwoord op je vraag heb ik dus ook niet eenduidig. Mensen willen niet geconfronteerd worden met het feit dat er fysiek geen oplossingen zijn, zolang ze dat uit de weg kunnen gaan zullen ze dat doen. Maar ik vind niet dat je daarom met die patient mee moet gaan, zoals dat bij mij is gedaan. Ik ben er nog steeds razend om dat ik op die manier een jaar heb verspeeld. Domweg zeggen "het zit tussen je oren" of "als je een baan vindt gaat het wel weer" werkt natuurlijk ook niet, de patient zal zich niet serieus genomen voelen, of geminacht. Ik denk dat je in zo'n geval het beste als uitgangspunt kunt nemen "er is een probleem, er zijn beperkingen, hoe kunnen we het leven eromheen zo bevredigend mogelijk opbouwen". Erkennen dat de patient de klachten heeft en dat die zeer belastend zijn. Toegeven dat er geen directe lichamelijke oorzaak/oplossing wordt gevonden (zonder te ontkennen dat er iets aan de hand is). Zoeken naar manieren om te leven met die beperkingen, of te leren die zo mogelijk te overwinnen. Daarbij is het helemaal niet gek om psychische hulp te bieden, dat is immers hard nodig als je moet leren op een andere manier in het leven te staan. Daarmee neem je in ieder geval de klachten serieus -dat is waar de patient om vraagt- maar ontneem je iemand niet de kans op een beter leven. De één knapt misschien volledig op, de ander krijgt in ieder geval de ruimte om te leren om te gaan met de beperkingen die zo'n ziekte met zich meebrengt. Het uitgangspunt is altijd dat de klachten echt zijn en dat de patient daaronder lijdt. Zolang je daar respect voor blijft houden, kan je volgens mij niet fout gaan.

Ik denk dat iedereen het er wel over eens is dat een arts zijn patiënt serieus moet nemen. En voor mij betekent dat ook niet met een diagnostische bril op kijken, maar eerst eens vragen wat iemand zelf denkt en wil. Vaak ben je dan al heel dicht bij een oplossing. Lichamelijke problemen hebben bijna altijd een psychische factor. Hoeveel je kan ondanks een aandoening heeft heel erg veel te maken met wilskracht en de manier waarop je in het leven staat. Daarnaast is het sowieso goed voor mensen om te werken, het hoeven geen hele dagen te zijn, en ook geen vijf dagen in de week, maar het sociale aspect van werken zorgt over het algemeen dat mensen zich lekkerder voelen. Vereenzaming is een van de ergste dingen die er is.
Verder wil ik even kwijt dat het in jouw verhaal lijkt of mensen geholpen zijn als ze ervan overtuigd zijn dat hun problemen een psychologische oorzaak hebben. Ik vraag me dan af of je weleens een traject doorlopen hebt van RIAGG en psychologen, want geloof me, daar worden de meeste mensen ook niet beter van. Bovendien heb je daar vaak ellenlange wachtlijsten voor je uberhaupt een keer met iemand mag praten.

quote:

---

Op dinsdag 4 maart 2003 16:32 schreef Isabeau het volgende:

Ik kwam op dit topic omdat ik casuïstiek aan het doornemen was en daar zat o.a. een jonge vrouw met fibromyalgie tussen. Ze werkt al een hele tijd niet meer want dat gaat niet. Ze heeft hulp in de huishouding voor 2 dagdelen in de week omdat ze daar te moe voor is etc. Ze is erg vrolijk, optimistisch, geniet van het leven, absoluut niet somber over haar aandoening. Ze benadrukt de hele tijd hoeveel last ze er wel niet van heeft, dat het eerder vele malen erger was, dat ze er álles aan doet er vanaf te komen etc. Dat ze helaas voor altijd in de wao zit, tsja...maar daar heeft ze zich bij neergelegd. Ze gaat 5 ochtenden in de week naar de sportschool om zo'n 3 uur te trainen. Ze is "verslaafd aan de gewichten", zijn haar eigen woorden.

---

* stuifzand wordt hier pisnijdig van!

Niet op jou, maar op die mevrouw die het in haar botte harsens haalt om op kosten van de staat 5 ochtenden per week 3 uur in de sportschool te hangen.

Ik heb zelf CVS (chronisch vermoeidheidsyndroom) en Fybromyalgie en werk 24 uur per week. Sporten zit er voor mij niet in. Zelfs huishoudelijk werk is zwaar. Ik ben allang blij als ik mijn werk een beetje fatsoenlijk kan doen en de hut hier een beetje draaiende kan houden.
Regelmaat en vooral geen stress (!) zijn de beste medicijnen.
Natuurlijk is er wel een psychisch aspect. Helaas zijn er heel veel mensen die de hele dag lopen te klagen dat mensen zeggen dat het tussen de oren zit.
Overigens ben ook ik er van overtuigd dat cvs en fybro een lichamelijke oorzaak hebben (getriggerd door stress).

* stuifzand is nog steeds kwaad
Als die mevrouw zoveel naar de sportschool kan, kan ze ook werken.
Wat een zeur.

Oh, ik heb nog wat.

Voordat ik de diagnose cvs kreeg (offcieel op papier, dat zijn er maar weinig hoor, die dat krijgen) heb ik jaren aangetobt.
Dit was niet echt goed voor mijn psyche en leverde ook wel wat problemen op tussen mij en mijn omgeving.
Iedereen dacht dat ik een luie donder was, initiatiefloos, ongemotiveerd, zonder discipline etc. Dat dacht ik zelf ook. Dat is niet goed voor je hoor.
Toen ik de diagnose kreeg, kon ik tenminste vooruit kijken, en werken aan een toekomst. Dus, ik ben voor de diagnose door een arts, en het vertellen aan een patient.

Ik zou het ook wel raar vinden als je het niet zou zeggen, lijkt mij dat je de ziekte (sorry, syndroom) niet serieus neemt als je het niet wilt zeggen om bovengenoemde (in de mail van topicstarter) reden.

quote:

---

Op woensdag 5 maart 2003 13:36 schreef Isabeau het volgende:
Ik moet even denken aan de kop van een artikel wat ik net onder ogen kreeg als ik jouw verhaal lees, stuifzand. Dat was: als je de hele tijd moet bewijzen dat je ziek bent heb je geen tijd om beter te worden.

---

Stond er in dat artikel ook wat de mogelijke oorzaken zijn van de drang om te bewijzen dat je ziek bent?

quote:

---

Op woensdag 5 maart 2003 13:36 schreef Isabeau het volgende:
als je de hele tijd moet bewijzen dat je ziek bent heb je geen tijd om beter te worden.

---

Dahbedoellik..

Ik denk dat het vooral te maken heeft met hóe de arts de boodschap brengt. Als voorbeeld: ik ging naar het ziekenhuis omdat ik behoorlijk was afgevallen zondat dat ik daar iets voor had gedaan en toch wel erg mager begon te worden. Krijg ik van die arts te horen "mevrouwtje, dan moet u uw bord eens leeg eten" terwijl ik hem net vertel dat ik meer eet dan mijn man.
Kijk, zegt die arts bijvoorbeeld "ik wil graag uw eetpatroon eens onder de loep nemen samen met een dieetiste" (want dat was wat de arts wilde gaan doen) klinkt het al heel anders en voel ik me eerder serieus genomen.
Ik denk dat hetzelfde geldt voor een heleboel mensen met van die 'vage' klachten. Als je van je arts te horen krijgt "meneer/mevrouw, lichamelijk is er niets mis met u, ik zou eens met een psychiater gaan praten" ja sorry, maar als ik klachten zou hebben zou ik ook op mn achterste benen gaan staan als het zo bot gesteld wordt!!
Zegt men echter "Tot nog toe heb ik niets kunnen vinden, ik zou graag, naast de onderzoeken die ik doe, willen dat u gaat praten met een collega van mij zodat we alle opties open houden"........ Dat klinkt toch veel beter??
Het is gewoon een spelletje, maar de meeste artsen zijn nou eenmaal niet zo sociaal voelend en voelen zich ver verheven boven de 'gewone mens'. De artsen in streekziekenhuizen dan vooral, maar goed dat is mijn ervaring maar

Na bovenstaande gelezen te hebben, heb ik behoefte om mijn mening weer te geven (zonder de bedoeling anderen tegen de schenen te schoppen):

Als een arts voor klachten van een patient geen somatische (lichamelijke) oorzaken kan vinden en hem dat vertelt, is dat in feite een slecht-nieuws gesprek. Als je dan als arts vertelt dat er mogelijk een psychosomatische oorzaak voor de klachten is, breng je voor de 2e keer slecht nieuws.

Eerst vertel je namelijk dat er lichamelijk niets te vinden is, daarna zeg je hem dat 'het tussen de oren zit'. Dat heb je als arts natuurlijk niet zo verteld, maar op de patient komt het vaak wel zo over.

Je krijgt namelijk te maken met de zelfverdedigings mechanismen van de mens. Slecht nieuws kan verschillende reacties uitlokken.

Ten eerste de ontkenning, dus de patient gelooft de arts niet. Als dit gevoel persisteert resulteert dat vaak in een zoektocht langs vele specialisten tot uiteindelijk een arts het denkbeeld van de patient bevestigt:

'zie je wel dat ik iets heb, het heet ...'

Ook boosheid hoort tot de verdedigingsmechanismen:

'Wat voor dokter bent U nu? U kunt niet eens een diagnose stellen. Ik zoek wel een andere dokter die het wèl weet.'

Bovengenoemde zijn de primaire reacties. Hierna kan een periode van verdriet volgen, zeg maar een rouwperiode, waarin iemand probeert langzaam tot acceptatie te komen:

'Misschien heeft die dokter tòch gelijk, maar het is zo moeilijk!!!'

Als de acceptatie heeft plaatsgevonden, kunnen arts en patient samen proberen tot een plan van aanpak te komen met betrekking tot zijn klachten.

Uit het bovenstaande hoop ik duidelijk te maken dat de begeleiding van patienten met psychosomatische klachten veel inspanning vergt van zowel arts als patient: er wordt dus van beide veel inzet gevergt. Als je als arts niet de tijd neemt om de patient te laten 'wennen' aan de door jou gebrachte boodschap, loop je kans dat hij blijft steken in een van de verdedigingsmechanismen en zowel arts als patient niet verder komen.

Een arts die zijn patienten dus serieus neemt, praat dus niet altijd met zijn patient mee, en durft ook de patient 'slecht nieuws' te brengen.

quote:

---

Op woensdag 5 maart 2003 17:28 schreef Dr_Greene het volgende:
..[knip] patienten met psychosomatische klachten ...

---

Ik neem aan dat je het hier niet over ME/CVS-patienten hebt aangezien dat toch echt een erkend ziektebeeld is, en aan de hand van sympomen vast te stellen. Het heet dan wel geen ziekte, maar toch (een sydroom kon er nog net af )

Ik heb tijdens mijn opleiding ooit eens meegelopen met een (in mijn ogen) zeer goede reumatologe. Tijdens het spreekuur kwamen er zeer veel patiënten die te horen zouden krijgen dat ze 'fibromyalgie' hadden.

Voordat je die diagnose mag stellen moet je eerst een hele waslijst van andere ziektebeelden uitsluiten, om te voorkomen dat je toch een of andere lichamelijke oorzaak zou missen, die zich met ongeveer dezelfde verschijnselen zou kunnen uiten. Naast een goede anamnese (gesprek waarin de klachten gedetailleerd doorgenomen worden), een grondig lichamelijk onderzoek, kwam er nog diverse aanvullend onderzoek zoals bloed- en urineonderzoek, tot aan scans aan toe, mocht het nodig zijn.

Misschien zullen er dingen bij zijn die overbodig zijn, je geeft de patiënt wel het gevoel dat je hem of haar uiterst serieus neemt. Persoonlijk ben ik van mening dat meer dan 90% van het serieus nemen ligt in puur de anamnese. Puur door de manier van vragen, luisteren en praten. Geef mensen nooit het gevoel dat je ze afscheept. Het is uiteindelijk in je eigen voordeel, je hebt de relatie die je hiermee opbouwt hard nodig om patiënten de uitslag te kunnen vertellen en eventueel voor een behandeling te motiveren.

Als de patiënt kwam om de uitslag te horen werd alles nog eens kort besproken, de klachten waarmee ze kwam, de onderzoeken die waren verricht en de uitslagen ervan. Bij alles werd eerlijk verteld (ook laten zien) en uitgelegd wat alles betekende, en dat alles 'op papier' in orde leek.

Een deel van de patiënten zal hiermee enorm opgelucht zijn, ik ben lichamelijk in orde! Een ander deel is misschien teleurgesteld, ik voel me niet lekker, en ze kunnen niets vinden of er is niets aan de hand.

De reumatologe ging hier ook op in. Niet van 'er is niets aan de hand, dus niet aanstellen! Wegwezen nu!' maar op een goede manier, zoals bv 'we hebben niets ernstigs kunnen vinden, maar toch heb je klachten. We kunnen deze klachten samenvatten onder de noemer Fibromyalgie'. De patiënt, die net te horen heeft gekregen dat er lichamelijk gezien niets ernstigs is (geen kanker bv), heeft nu wel bevestiging dat er een label op haar klachten geplakt kan worden. Ze gaat niet met klachten door het leven waar geen oorzaak of label opgeplakt kan worden. Dat is voor veel mensen ook al een geruststelling.

Hierna legde de reumatologe uit wat er in de medische wereld werd verstaan onder fibromyalgie, maar ook dat er (voorlopig) weinig aan te doen is. En ze eindigde dan met een soort peptalk, waarin eigenlijk de boodschap was dat de patiënte haar ziektebeeld moest aanvaarden, maar niet als een belemmering, maar als een soort way of life! Maar voordat de patiënte de deur verliet werd er áltijd een controle afspraak gemaakt, om zo niet de band met de patiënt te verliezen. Niet het idee van 'hier eindigt het', altijd de mogelijkheid om terug te komen.

De éne dag dat ik met deze reumatologe heb meegelopen heeft een diepe indruk op mij achter gelaten. Een drukke arts, die echter altijd de tijd nam voor patiënten, eerlijk was, ze serieus nam, en ze nooit het gevoel gaf dat ze in de steek gelaten werden.

Bedoel je nou dat als je fybromyalgie hebt, je gewoon klachten hebt waar geen oplossing voor is?
"nou ja, we weten niet wat het is, volgens onze uitslagen heb je eigenlijk niks, je hebt fybromyalgie"
* stuifzand raakt een beetje in de war van dit topic.

quote:

---

Op woensdag 5 maart 2003 20:15 schreef stuifzand het volgende:
Bedoel je nou dat als je fybromyalgie hebt, je gewoon klachten hebt waar geen oplossing voor is?
"nou ja, we weten niet wat het is, volgens onze uitslagen heb je eigenlijk niks, je hebt fybromyalgie"
* stuifzand raakt een beetje in de war van dit topic.

---

Uit de Codex Medicus:

Fibromyalgie - Een syndroom bestaande uit hardnekkige genegeraliseerde pijn in spieren en spieraanhechtingen, gepaard gaande met slaapstoornissen. Bij onderzoek worden geen objectieve afwijkingen gevonden; wel worden talloze zeer pijnlijke drukpunten van spieren aangegeven die een min of meer specifieke lokalisatie zouden vertonen. Ook bij klinisch-chemisch en pathologisch onderzoek worden geen afwijkingen gevonden. Behandeling: Zowel analgetica (=pijnstillers) als sedativa hebben over het algemeen een beperkt effect. De waarde van psychotherapie is omstreden.

Maar je vat het net verkeerd op stuifzand. Je moet het zien als 'je hebt wel klachten, maar wij kunnen geen afwijkingen vinden. Dat betekent niet dat je niets hebt, dat betekent alleen dat wij (en andere artsen ook niet) het niet kunnen vinden. Alleen passen jouw klachten in een syndroom, wat we fibromyalgie noemen.' (Syndroom wil zeggen dat er klachten of verschijnselen zijn, maar dat de precieze oorzaak onbekend is.)

ik heb zelf het chronisch vermoeidheids syndroom en voor sommige artsen is het echt zo moeilijjk gewoon om je serieus te nemen. Alleen maar omdat je op 'papier' niet ziek bent. Het is wel zo dat als je een bevestiging van een arts hebt dat je toch echt iets hebt dan leer jue er ook veel beter mee omgaan en dus heb je ook een vluggere kans op 'genezing'.. Maar dat is wat ik erover heb gelezen en al. Zo heb je tenminste het gevoel dat je geen klein kind meer bent en dat is volgens mij toch ook al een belangrijk iets.

En al is het psychisch dan nog heb je hulp nodig. Als een arts een jaar lang tegen je zegt dat je gewoon niet ziek KUNT zijn dan ga je je er alleen maar meer en meer tegen afzetten.. het is juist zo belangrijk om dat kleine beetje erkenning te krijgen.. en dan gaat het psychisch ook meteen een stuk beter waardoor je je automatisch al een stuk beter gaat voelen ook lichamelijk.

quote:

---

Op donderdag 6 maart 2003 20:59 schreef krengetje het volgende:
...voor sommige artsen is het echt zo moeilijk gewoon om je serieus te nemen. Alleen maar omdat je op 'papier' niet ziek bent

---

Ben het met je eens dat er artsen zijn die denken dat als ze niets kunnen vinden, er dan ook niets aan de hand is.

Als ik een patiënt meedeel dat ik geen verklaring kan vinden voor de klachten die hij/zij heeft, is het daarmee natuurlijk niet afgelopen. Want ook al kan de dokter niets vinden, de patiënt blijft toch klachten houden.

Je moet er dus als arts iets anders mee. Dit kan zijn doorsturen naar een collega, of de patiënt begeleiden in zijn / haar omgang met de klachten. En dat laatste blijkt voor artsen vaak zo moeilijk te zijn.

Vanavond was er trouwens een reportage in Nova over het 'onbegrip tussen arts en patiënt'. (Die chirurg is mijn baas geweest).

quote:

---

Op donderdag 6 maart 2003 23:14 schreef Dr_Greene het volgende:

[..]
Dit kan zijn doorsturen naar een collega, of de patiënt begeleiden in zijn / haar omgang met de klachten. En dat laatste blijkt voor artsen vaak zo moeilijk te zijn.

---

dat klopt inderdaad.. je wordt in principe gewoon van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand weet wat je hebt en niemand helpt je ermee omgaan. En het scheelt echt al een stuk als je die begeleiding krijgt.. al gaat het alleen maar al om het gevoel dat je serieus wordt genomen. En als je last hebt van zo'n 'vage' ziekte dan is de juiste begeleiding gewoon zo erg belangrijk dat wordt vaak onderschat.

Erg moeilijk punt wat je nu bespreekt.
Er is ook geen oplossing voor.
Als verpleegkundige maak ik zo nu en dan ook situatie's mee waarbij ik erg twijfel of er wel een lichamelijk aandoening aan ten grondslag ligt.

Een patient zegt benauwd te zijn.Ik bemerk geen (BOP) klachten, ademhalingsfrequentie is normaal ( slechts wat diep).Kleur van de huid is normaal en alle controles ( temp,pols, bloeddruk en zuurstofgehalte in het bloed zijn normaal.)
Daarna ben ik met collega's gaan overleggen.Zowel mijn collega's en ik waren er voor 90% van overtuigd dat het hier ging om een vorm van stress of hyperventilatie.
Ik heb uiteindelijk niet de arts gebeld, maar toch moest ik haar klachten serieus nemen en heb ik besloten haar in de gaten te houden.
Een tijdje met de vrouw gepraat, of er iets was wat haar dwars zat, en dat was ook wel het geval.
Uiteindelijk is er geen actie ondernomen, en is er ook niets gebeurt verder.
Moeilijk zijn zulke situatie's wel.

Toch denk ik dat alle mogelijke lichamelijke aandoeningen die een patient kan hebben eerst uitgesloten moeten worden.Zodra de arts echt niets meer kan vinden, zal de patient toch verteld moeten worden dat ontzettend veel klachten kunnen voortkomen uit emotionele problemen.
( ik denk dat het woord psychisch of psychische aandoening daarbij vermeden moet worden).
De patient zal heel boos kunnen worden,zich niet serieus genomen voelen en een andere arts raadplegen.. maar misschien moet dat dan maar.( Als je al tig onderzoeken gedaan hebt, en als arts echt geen andere lichamelijke oorzaak kan vinden)

Toch blijft het moeilijk, want er zullen patienten zijn die echt ME,fibromyalgie etc hebben., maar dat dit nooit door medische onderzoeken is gecontateerd.
Ook een arts is maar een mens, en kan natuurlijk wat over het hoofd zien. ( Daarom is het ook zo'n moeilijke kwestie)
Naast dat de arts zegt: "we hebben niets gevonden, mogelijk houden de klachten verband met ME..." , kan het echter nooit kwaad de patienten adviezen te geven om bepaalde hobby's, en werk te gaan doen wat in hun vermogen ligt.
En hen te vertellen dat dit bv positief kan zijn tav herstel "of beter kunnen omgaan met".
Bezig zijn ( al is het maar zo'n klein beetje), kan je meer zelfvertrouwen, een beter humeur of acceptatie geven.
Zolang je in een gesprek respectvol, belangstellend en niet direct met psychiatrische aandoeningen gaat strooien, kan dit misschien toch op den duur effect hebben. Denk ik.