[Vuelta] Etappe 17: O Barco - Alto de El Morredero #1

Etapa 17: O Barco de Valdeorras - Alto de El Morredero, 143,2 km

Deze Vuelta zal toch wel de boeken ingaan als een van de meest bijzondere ooit. Na de tweede rustdag gingen we verder met een heuvelrit in Galicië en die rit begon op een redelijk normale manier. In een heuvelachtige aanvangsfase reed er uiteindelijk een vrij sterke kopgroep weg van een mannetje of 17, met in die kopgroep fenomenen als Bernal, Landa en Soler. Een leuke kopgroep, die de zegen kreeg van het peloton. De koplopers zouden gaan strijden om de dagzege, terwijl de finale vol steile hellingen schreeuwde om een strijd tussen de klassementsrenners. Vooraan deden de renners er alles aan om er een leuke koers van te maken, ver van de finish ging Mikel Landa op de Alto da Groba al in de aanval. Dat leek een kansloze aanval, maar het bleek de juiste zet te zijn. Egan Bernal maakte de oversteek, terwijl Marc Soler de slag had gemist. Marco maakte het zichzelf weer heerlijk moeilijk, hij leek weer eens waardeloze benen te hebben, maar na de Groba schoot hij ineens in gang. Op een paar niet-gecategoriseerde hellingen reed hij in zijn eentje op kop van een achtervolgende groep, waarbij hij het gat op de koplopers bijna leek te dichten. Lukte uiteindelijk toch niet, zijn slaapmomentje op de Groba deed hem de das om. Marco wil nog wel eens in slaap vallen, dat overkwam hem vorig jaar in dezelfde omgeving ook nog eens, toen hij op pad was met Van Aert. Door de vroege aanval van Landa werd de kopgroep uit elkaar gereden, naast Bernal ging er alleen een duo van Groupama-FDJ en Nico Denz mee. Op de zeer steile Alto de Prado haakte Denz af, terwijl ook Brieuc Rolland het zwaar had. Clement Braz Afonso ging dan weer gezwind mee met Bernal en Landa, met die drie leken we naar de finish te trekken. Maarja, toen kwamen er dus weer geluiden over nieuwe protesten binnen. Onderweg had er ergens op het parcours al een omgezaagde boom over de weg gelegen, maar de meeste demonstranten waren te vinden op de slotklim. Het waren er zelfs zoveel dat de politie er een beetje nerveus van werd. Ze probeerden de groep in bedwang te houden, maar dat lukte blijkbaar niet echt. De organisatie greep daarom in, de finish zou verplaatst worden. We zouden de slotklim overslaan en finishen aan de voet van die slotklim. The finish is not at the finish, nee, de finish volgde op acht kilometer van het eind. De rit werd daardoor onthoofd, het nieuws kwam ook pas binnen toen de koplopers de zware Alto de Prado al achter de rug hadden. Door de nieuwe aankomst volgde er geen slotklim, nee, we zouden beneden finishen. Er zou in ieder geval wel een ritwinnaar komen, in tegenstelling tot vorige week in Bilbao, maar we missen daardoor wel een essentieel deel van het parcours. Nouja, wel een ritwinnaar, het is iets. Met z'n drieën zouden we gaan sprinten, maar dat werden er twee. Braz Afonso reed lek en dus gingen Landa en Bernal met z'n tweeën verder. Vanaf dat moment kon je al uittekenen wie er zou gaan winnen. Dit was echt weer een dag die we kunnen omschrijven als peak Landismo. Zijn Vuelta is tot nu toe een lastige, hij is nog niet op zijn oude niveau na zijn zware val in de Giro. Maar gisteren leek hij voor het eerst weer echt goede benen te hebben. Hij kon de vorige twee weken de guidon niet vanonder pakken, dat deed teveel pijn aan de rug. Gisteren zag ik hem weer klimmen met de guidon vanonder, blijkbaar heeft hij steeds minder last van de rug. Eindelijk weer goede benen, eindelijk in de goede vlucht, eindelijk de schifting gemaakt, eindelijk de kans om een rit te winnen. En dan annuleren ze natuurlijk de slotklim, waardoor je daar niet de kans krijgt om Bernal te lossen. In plaats daarvan moet je op het vlakke gaan sprinten, wat je niet kan. De sprint was weer legendarisch, vooral omdat niemand wist waar de nieuwe finish precies te vinden was. Bij de boog van de acht kilometer of bij de witte streep een paar meter eerder? Het bleek om de witte streep te gaan. Landa nam het zekere voor het onzekere en reed in aanloop naar de nieuwe finish gewoon doodleuk op kop, met Bernal in het wiel. Bernal maakte dankbaar gebruik van de lead-out, hij sprintte met sprekend gemak Landa voorbij en zowel bij de witte streep als de boog een paar meter verder kwam hij als eerste aan. Het zal misschien niet zo voelen, vanwege de late verandering van het parcours, maar eindelijk weer eens een zege voor Bernal in een grote ronde. Dat is hem van harte gegund na de ellende die hij heeft meegemaakt, al had ik het Landa natuurlijk nog net wat meer gegund. Fopneus Jody die een foprit wint, dat past dan wel weer. Hij wint eigenlijk altijd als er een rit wordt aangepast, dat is ook wel een bijzondere statistiek inmiddels.

Maar goed, ja, de rit ging dus niet verder zoals gepland. Geen aankomst bergop in Castro de Herville, Clement Champoussin kreeg geen opvolger. Waarschijnlijk had Bernal daar alsnog gewonnen, Landa een beetje kennende. Vooral voor de klassementsrenners was het jammer, daar kregen we nu helemaal geen strijd meer. De verschillen hadden flink kunnen oplopen, als je zag dat bijvoorbeeld een Gall al flink tijd verloor op de Prado. Felix is altijd matig na de rustdag, dat bleek nu wel weer. Vingegaard zat ook nog in de problemen, hij kreeg af te rekenen met een lekke band en hij moest verder op de fiets van Tulett. Zonder alle Palestijnse vlaggen had hij de slotklim waarschijnlijk ook af moeten werken op die fiets, dat hadden we dan nog wel willen zien. Het blijft gek om een koers te zien waarbij het iedere dag maar de vraag is of je de finish gaat halen, en hoe. Gisteren in ieder geval Bernal en Landa samen in actie gezien, een mooi duo. Toch ook weer een masterclass van Marc Soler, de rit was zich echt op een mooie manier aan het ontvouwen. Het laatste stukje genot is ons ontnomen, maar we hebben in ieder geval nog iets gezien. Verder is het natuurlijk logisch dat de protesten aanhouden, ze sorteren effect. Ook in Galicië staan ze graag aan de goede kant van de geschiedenis, dat is prettig om te zien. We hebben genoeg mensen die apathisch wegkijken, het is goed dat er ook nog mensen opkomen voor de goede zaak. Over de manier waarop kun je jaren discussiëren, heeft het zin om een wielerkoers te verstoren? Ja, dat heeft wel zin. Je haalt overal alle voorpagina's, mensen die niet weten of er lucht of zand in een band zit bemoeien zich ineens met de sport. Je vraagt aandacht voor de situatie in Gaza, en natuurlijk ook voor de situatie in het peloton. Vorige week konden we ineens overal lezen wie Sylvan Adams is, zonder alle protesten waren die artikels niet verschenen. De oorlog win je er niet mee, maar als dat het criterium is blijven er verdomd weinig opties over. Het protest is goed, als wielerliefhebbers is het zonde dat wij er de dupe van zijn, maar het is tegelijkertijd inherent aan het karakter van de wielersport. Het is nu eenmaal de sport waar je het makkelijkste kunt protesteren, je moet maar blij zijn dat je er normaal zo weinig last van hebt. Met weer een memorabele dag achter de rug gaan we nu wellicht, eventueel, misschien door met de volgende rit. Na een vrij vlakke dag volgt er aan het eind van een korte rit een loodzware aankomst bergop. Als de demonstranten het toestaan, natuurlijk. Dat zijn overigens geen mongolen of halve garen, dat zijn mensen die geen fan zijn van genocide en die een geschikt platform hebben gevonden om hun boodschap te verkondigen. Een boodschap waar we natuurlijk alleen maar volledig achter kunnen staan. Free Palestine.




Deze onnodige unipuerto gaat van start in O Barco de Valdeorras, het schip van Valdeorras. We zijn nochtans niet in de buurt van de zee, maar toch. O Barco de Valdeorras is een gemeente met 13.000 inwoners, in hoofdplaats O Barco wonen er 11.000. O Barco is een plaats waar de Vuelta wel eens is gepasseerd tijdens een etappe, maar we zijn hier nog nooit eerder geëindigd of vertrokken. In de Vuelta van 2006 en in die van 2011 reden we door deze plaats heen, steeds lag er toen een tussensprint. O Barco heeft inmiddels promotie gemaakt, er gaat eindelijk een keer een rit van start in deze plaats waar met Fernando Lopes een onbekende renner vandaan komt. Iemand die een paar jaar voor de continentale Gios Kiwi Atlantico-ploeg reed, met een shirt waarop ook daadwerkelijk een kiwi te zien was. O Barco is de hoofdstad van de regio Valdeorras, waar de rivier de Sil Galicië binnenstroomt. Oude goudwinning is terug te vinden in overblijfselen uit de Romeinse tijd; de moderne leisteenwinning is de belangrijkste bron van rijkdom. Dit is een gebied waar de Romeinen de Via Nova aanlegden, die Braga en Astorga met elkaar verbond. Sinds 1883 loopt door dit gebied een spoorlijn heen, vandaag de dag komen er pelgrims voorbij die de winterroute naar Compostela nemen. De wijnbouw in Valdeorras is een andere troef voor de economie. Godello, een wereldberoemde witte wijn, komt hier vandaan. De Godello is een hoogwaardige, aromatische druif, afkomstig uit Galicië. De druif staat hier nog steeds veel aangeplant, met name in de D.O. Valdeorras, maar ook in het aangrenzende Bierzo, waar we vandaag ook nog doorheen gaan fietsen. Wijnen van de Godello zijn rijp, vol (niet zoet), hebben perzikachtig fruit, een behoorlijke zuurgraad en een mineralige ondertoon, zo dan. Tegenwoordig is O Barco een dynamische en moderne stad met een ruim aanbod aan winkels, voorzieningen, vrijetijdsbesteding, cultuur en culinaire mogelijkheden, aldus een van de vele toeristische sites. Een andere site komt dan weer met een hoop hoogtepunten aanzetten, te beginnen met een statig huis in Viloira, aan de andere kant van de Sil. Dit statige huis, dat bijna vier eeuwen oud is, werd gebouwd in 1637 en de geschiedenis ervan is nauw verbonden met de familie Quiroga. En dan moeten wij natuurlijk weten wie die familie is, een van de nazaten schijnt in ieder geval Elena Quiroga te zijn, een schrijfster. We gaan door met de lokale brug, Ponte de San Fernando. Tegelijk met de opening van de snelweg Ponferrada-Ourense werd in 1902 ook de San Fernando-brug geopend en werd de veerboot over de Sil niet langer gebruikt om de rivier over te steken. Vandaar de naam O Barco, heel lang had je hier de veerboot nodig om de andere kant van de Sil te bereiken en van O Barco naar Viloira te gaan. Bij een overstroming in 1959 schijnt de brug overigens te zijn ingestort, ze hebben daarom naast de oude brug maar een nieuwe brug laten bouwen. Een restant van die oude brug is nog te zien en doet dienst als uitkijkpunt. De huizen van Rúas Real, San Roque en San Mauro vormen de oude binnenstad van O Barco. Als u op de Plaza Mayor staat, met uw gezicht naar de rivier, ziet u het oude casino van de stad, herkenbaar aan de rode stenen gevel. U ziet ook de toren van de kerk van San Mauro, een symbool van de skyline van de stad. De straten in het oude gedeelte volgden de loop van de rivier de Sil en zijn voorzien van galerijen en balkons, toch een mooi stukje O Barco. We vinden hier in de buurt ook de oude aanlegsteiger, waar de veerboot op en neer pendelde. De Plaza Mayor opent zich naar de rivier alsof het de zee is, en vanaf het balkon kunt u de rivier de Sil bewonderen en de Puerto de la Barca zien, de plek waar de oude veerboot de mensen van de ene naar de andere kant van de rivier vervoerde, en die in de eerste decennia van de 16e eeuw de basis vormde voor de stad. De naam Barco de Viloira bleef tot ver in de 17e eeuw behouden. Wervende teksten, wederom. Net ten noorden van de stad vinden we O Castro, het monumentale complex van O Castro omvat de ruïnes van een kasteel met zijn toren en wordt gecompleteerd door de Casa Grande of Casa Carballo, naast het middeleeuwse fort en de Pazo de Flórez of Pazo do Castro, bij de ingang van de stad. Al een jaar of 2000 wordt de heuvel boven O Barco gebruikt als strategische locatie, vandaag de dag moet je vooral naar de toren van het fort toe omdat het dient als fraai uitzichtpunt. In de buurt van het fort komen we nog meer leuke gebouwtjes tegen, naast de parochiekerk van O Castro de Valdeorras staat bijvoorbeeld een groot rechthoekig landhuis, opvallend door het gewelfde balkon aan de valleizijde en het wapen op de voorgevel. Het gebouw is opgetrokken uit de rode steen die typisch is voor de regio. Er worden nog wat gebouwtjes genoemd, waarna we ons een alinea later in de natuur rond O Barco bevinden, in de omgeving van onze startplaats kun je blijkbaar ontzettend mooie natuur vol watervallen tegenkomen. A Pincheira, aanrader. Er liggen hier allerlei fraaie wandelpaden, terwijl je ook ten zuiden van de stad een mooi uitzichtpunt kunt vinden. Ten noorden van O Barco hebben we het fort van O Castro, ten zuiden van de stad hebben we het uitkijkpunt van Alixo. Vanaf dit punt zie je O Barco eigenlijk nog beter liggen, al zie je dan ook dat er in O Barco niet direct veel te zien valt. Of het moet een rivierstrand langs de Sil zijn, O Malecón. Sluiten we even religieus af met het Mosteiro de Xagoaza net ten noorden van O Barco en de Iglesia de Santa María de Proba aan de rand van de stad, een mooie stenen constructie, en dan gaan we onderhand maar eens beginnen.





Zoals altijd is het heel makkelijk om kritiek op de organisatie te hebben, mijn kritiekpunt van vandaag is dat deze rit heel makkelijk geen unipuerto had kunnen zijn. O Barco ligt aan de voet van Fonte da Cova, een beuker van een klim van bijna 30 kilometer. Direct vanuit de stad loopt er een weg omhoog die de renners van Galicië naar Castilië en León zou brengen, waar we toch naartoe gaan. Dan had je me een partij een fabelachtig begin van de rit gehad, niet normaal. Perfect te combineren met de Morredero, waar we nu via een andere en veel makkelijkere weg naartoe zullen rijden. Gemiste kans, de zoveelste. In plaats van een explosief begin verlaten we O Barco nu naar het noorden en daar volgen we in de eerste 20 kilometer van de etappe continu dezelfde, brede weg. We bevinden ons nu nog in de provincie Ourense in de regio Galicië, maar die regio gaan we snel verruilen voor Castilië en León. Na een kilometer of 15 bereiken we de grens tussen de twee regio's, in het grensgebied rijden we door de Serra da Enciña da Lastra en in dit natuurgebied is het prima vertoeven. Het ziet er hier schitterend groen uit, al is het dan wel weer tragisch om zo nu en dan de mijnbouw te aanschouwen. Zit je ineens tegen een halve berg aan te staren, minder mooi. De meeste bergen zijn gelukkig nog heel en ze liggen hier in het landschap verspreid, we nemen een enorm brede driebaansweg door dit landschap heen en die weg is in het begin van de rit niet volledig vlak. We bedwingen niet de zware Fonte da Cova, maar alsnog zou je kunnen zeggen dat deze rit geen pure unipuerto is. Ik ga 'm wel zo bestempelen, maar in de eerste vier kilometer rijden de renners vals plat omhoog, daarna is het een kilometer of vier zo goed als vlak, voor we beginnen aan een klim van vier kilometer aan 5%. Escartin zal daardoor beweren dat het geen volledig vlakke dag is, maar aan zulke klimmetjes hebben we niets. Een mooie springplank voor de vluchters om weg te rijden, de klassementsrenners hoeven zich alleen tot aan de slotklim nog niet in te spannen. Voorbij deze klim, door de brede weg omhoog zal het niet direct als een klim voelen, rijden we drie tunnels in en bij het binnenrijden van de derde tunnel bevinden we ons in Castilla y León. We rijden in een fraaie omgeving de provincie León binnen en in die provincie volgen we een tijd de loop van de Sil. Een onvermijdelijke rivier, tijdens deze etappe. Langs de Sil is het mooi, behalve dan als het om de koers gaat. Brede wegen in León, na een kort afdalinkje zonder enig punt van belang rijden we kilometers rechtdoor over een vlakke weg tot in Toral de los Vados, waar we na 22 kilometer gaan passeren. Een prachtige weg voert naar dit plaatsje toe, het blijft breed, het asfalt blijft goed en we rijden door een fenomenaal decor. Heel wat rotswanden ook onderweg, maarja, een spannende strijd op de fiets is hier lastig voor te stellen.




In de buurt van Toral de los Vados slaan we een keer rechtsaf een andere weg in, om vervolgens via wat bochten door het centrum van het dorp te rijden. Binnen de gemeente Toral de los Vados rijden we door het dorpje Villadecanes, de rivieren Burbia en Cúa komen samen in de dorpskern en zullen even verderop uitmonden in de Rio Sil. Het is een van de gemeenten in León waar Galicisch wordt gesproken. Met dit nuttige stukje informatie in de achterzak rijden we na wat bochten dwars door Villadecanes heen om vervolgens rechtdoor naar Cacabelos te knallen. Nouja, bijna rechtdoor. Als we Villadecanes via een industrieterrein verlaten komen we een rotonde en een bochtje naar rechts tegen, buiten het dorp rijden we dan weer langs wat wijnranken af daadwerkelijk rechtdoor over een brede en goede weg. Een vlakke weg ook, tot we na 30 kilometer uitkomen in Cacabelos maken we niets mee. Een passage over het spoor is voorlopig het spannendste element, al gaat het voorbij Cacabelos iets beter worden. We zijn hier overigens al in de buurt van Ponferrada en de voet naar de slotklim, de Morredero, maar de organisatie heeft een extra lus uitgetekend met in die lus enkele niet al te lastige klimmetjes. In Cacabelos slaan we rechtsaf, even later volgt er in het centrum een bocht naar links en daarna gaan we op weg naar een stukje van de route waarin we in 15 kilometer tijd vier keer moeten klimmen. In de eerste paar kilometer na de passage in Cacabelos is het nog even vlak, maar na een tijd begint de weg ineens omhoog te lopen. We passeren een rotonde en voorbij die rotonde gaat het vier kilometer aan 3% omhoog. Stelt vrij weinig voor natuurlijk, maar nouja, het is dan toch ook weer niet helemaal vlak. Over een brede weg met wat minder asfalt rijden we door een omgeving heen die vooral gedomineerd wordt door een hoop struiken en wat kleine boompjes. Via Arganza rijden we naar San Miguel de Arganza, waar het terrein wat bochtiger wordt. We dalen voorbij San Miguel de Arganza twee kilometer af over die bochtige weg, ondanks de bochten geen al te lastige afdaling. Het matige asfalt is het grootste punt van aandacht, verder stelt het weinig voor. Na dit korte afdalinkje beginnen we aan deel twee, nu gaat het net iets meer dan drie kilometer wat steviger omhoog. We pakken twee kilometer aan 6% mee, met vooraf en achteraf een strookje vals plat. De renners rijden nu door een mooi bos omhoog, waar het dus zowaar even net wat meer de moeite waard is. Na dit lastigere klimmetje gaan we kort een paar meter omlaag, zonder gekke bochten, daarna gaat het in het bos nog eens een kilometer omhoog aan een procent of vier. Na een afvlakkend stukje slaan we linksaf een nieuwe weg in, een bredere weg die voorzien is van beter asfalt. Hier dalen we een kilometer af, zonder veel bochtenwerk, om wederom een kilometer aan 4% te klimmen. We komen uiteindelijk in de buurt van het dorpje Ocero boven op de Alto de Ocero, een glooiende klim in vier schuifjes. Na deze klim, bepaald geen klim waar iets gaat gebeuren, volgt er een afdaling van vier kilometer aan 6% richting Vega de Espinareda. Dit deel van de rit is alleen leuk als de kopgroep inmiddels nog niet vertrokken is, anders hebben we weinig aan dit deel van de rit. De weg omlaag naar Vega de Espinareda is bochtig, we rijden continu van bocht naar bocht. De meeste bochten zijn niet al te scherp, dat scheelt dan weer. Het wegdek is ook best breed, dus dit zal uiteindelijk wel goed te doen moeten blijken te zijn. Af en toe een scheur in de weg, verder hebben de renners weinig om over te klagen. Via een groene omgeving komen we uiteindelijk na 52 kilometer uit in Vega de Espinareda, een tweetalige gemeente. Ook hier spreken ze nog Galicisch, de grens tussen de regio's is hier nog steeds dichtbij. Vorig jaar reden we ook door Vega de Espinareda heen, je kunt vanuit deze plaats namelijk beginnen aan de Puerto de Ancares. De renners rijden bij het betreden van het dorp ook over de Avenida Ancares, een bewijs voor deze stelling. Als je in Vega de Espinareda rechtdoor rijdt kom je uiteindelijk uit op de Ancares, daar waar Woods vorig jaar de rit won vanuit de vlucht, terwijl Roglic iedereen vanuit de favorietengroep op een hoop reed. In het centrum van het dorp komen we enkele statige panden tegen, terwijl er net buiten het dorp een kloostertje te vinden is. In het centrum, waar de nodige drempels te vinden zijn, slaan we bij een kroeg gevestigd in een mooi pand rechtsaf, direct daarna gaat het nog eens naar rechts, alles bij elkaar een mooie bocht van 180 graden. Een chicane later verlaten we het dorp weer, we laten de route van vorig jaar hier meteen achter ons. Op een andere manier reden we toen omhoog naar de Alto de Ocero, om vervolgens wel op dezelfde manier af te dalen tot in Vega de Espinareda. Daarna gingen we op weg naar serieus klimwerk, nu gaan we op weg naar minder serieus klimwerk.





In Vega de Espinareda vinden we ook een mooie middeleeuwse brug, maar na het bochtenwerk in het dorp gaan we een andere kant op. We gaan op een stijgende manier koers zetten richting Berlanga del Bierzo. De komende vijf kilometer loopt de weg gemiddeld aan 4% omhoog, weer niet echt heel denderend. Bij het verlaten van het dorp loopt de weg eventjes vals plat omhoog, daarna komen we een paar strookjes aan 5% tegen, voor we na nog wat meer vals plat werk uiteindelijk wel met een kilometer aan 6% af te rekenen krijgen. Spannender dan dat wordt het niet, nadien loopt het weer vooral aan een procent of drie verder naar de top. De renners rijden over een brede en keurige weg, bij het verlaten van de bebouwde kom komen we in een mooi bos terecht en in dat bos blijven we tot we boven Berlanga del Bierzo bereiken. In dit kleine dorpje dat er best oud uitziet valt de moderne kerk op, blijkbaar zit er toch nog enig leven in deze gemeenschap. Na een paar bochtjes in het dorp loopt de weg een kilometertje verder omhoog buiten Berlanga, op een vals platte manier. Vervolgens beginnen we aan een soort van afdaling van zeven kilometer, het gaat behoorlijk eenvoudig omlaag. In het eerste deel van deze afdaling komen we wel wat bochtjes tegen, waarna we even verderop een rotonde tegenkomen. Hier volgt wel wat serieus stuurwerk, daarna rijden we Tombrio de Arriba binnen en in dit kleine gehuchtje liggen ook wat bochtjes. Buiten Tombrio de Arriba rijden we dan weer naar Tombrio de Abajo en in de drie kilometer tussen beide dorpen in komen we amper een bocht tegen, terwijl het vooral vals plat omlaag gaat over een brede en goede weg. In Tombrio de Abajo liggen wat drempels, maar ook de passage hier is niet heel ingewikkeld. Toch nog een enigszins lastige bochtencombinatie als we bijna het dorp weer verlaten, maar daarna gaan we al snel weer op een simpele manier verder. Met het hogergelegen en het lagergelegen deel van Tombrio achter de rug zet het peloton nu koers naar Toreno, een plaats waar we een kilometer of drie later de voet van de volgende klim gaan vinden. Het gaat nog twee kilometer op een eenvoudige manier verder vals plat omlaag, daarna volgt er nog een kort knikje vals plat omhoog. Na dit korte knikje dalen we nog even verder en dan rijden we Toreno binnen, waar na een paar snelle bochtjes in het centrum een pittige bocht naar links volgt. Toreno ligt aan de Sil, we zijn weer terug bij die rivier. Lang gaan we de stroom van de Sil nu niet volgen, we rijden rechtdoor in het centrum en slaan buiten Toreno rechtsaf om te gaan beginnen aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag. Terwijl we in Toreno, waar een oude toren te vinden is, over de Sil rijden, beginnen we aan de Paso de las Traviesas. We slaan linksaf een iets smallere weg in, rijden over een spoorwegovergang en dan gaat het 7,8 kilometer aan 4,1% omhoog naar de top van een klim van derde categorie. Dat klinkt weer niet heel lastig, maar zodra we het dorp verlaten en weer in de natuur terechtkomen gaat het toch een kilometer aan 7% omhoog, met een paar stroken tot 10%. Dat valt te zien, de weg loopt hier inderdaad heel stevig omhoog. Het nadeel is dan weer dat er daarna een kilometer aan 3% volgt, na een explosief begint zwakt de klim naar Villar de las Traviesas meteen af. In de derde kilometer gaat het dan weer aan 6% omhoog, met weer een paar stroken tot 10%. Het is een onregelmatig klimmetje, in het bos gaan we stevig op en af. In de komende twee kilometer gaat het tussen de bomen door gemiddeld aan 5% omhoog, maar we komen hier toch ook weer stroken tot 10% tegen, daardoor automatisch ook wat vlakkere stroken. Buiten het bos komen we tussen een paar weilanden in uit in het dorpje Villar de las Traviesas, hier wordt het gemiddelde van de klim helemaal gedrukt door een korte strook in dalende lijn. We dalen dwars door het dorpje af, de net iets minder brede weg kent hier enkele bochten. Vooral een tweetal wat scherpere bochten naar rechts, maar het valt al bij al wel mee. Buiten het dorp loopt de weg dan weer omhoog, we pakken nog een kilometer aan 5% mee en daarna gaat het in de laatste 800 meter van de klim aan 3% omhoog naar Robledo de las Traviesas. We rijden weer een bos in en komen daar heel wat bochten tegen, maar buiten het bos gaat het rechtdoor verder op een vals platte manier tussen wat weides in naar het kleine dorpje. In de buurt van het dorp vinden we na 75 kilometer de top van de Paso de las Traviesas, op de top van deze klim van derde categorie zitten we al over de helft van de rit.





Na deze klim dalen we langs de andere kant van de Paso de las Traviesas af, aan de andere kant van deze pas gaat het tien kilometer omlaag. Nouja, ook weer niet helemaal, laten we beginnen met een stuk in dalende lijn van drie kilometer. Buiten Robledo de las Traviesas duiken we weer een bos in en in dit bos komen we meerdere bochten tegen, een stuk of drie scherpe bochten volgen elkaar snel op. Na die bochten gaat het wat meer rechtdoor verder, waarna we aan het eind van het eerste deel van deze afdaling te maken krijgen met een kilometer in stijgende lijn. Het gaat mooi aan een procentje of vier omhoog, met de vaart van de afdaling vliegen we zo over deze hobbel heen. Na dit stukje in stijgende lijn gaan we weer vijf kilometer verder in dalende lijn, we rijden eerst vals plat omlaag richting Noceda del Bierzo, in dat dorpje volgt bij een rotonde een bocht naar rechts en daarna rijden we over een bredere en betere weg verder omlaag naar Bembibre. Op weg stroken aan 5% na gaat het eigenlijk vooral vals plat omlaag verder, we rijden ook opmerkelijk lang rechtdoor. Weinig bochten, in een omgeving vol bossen. Als we bijna beneden zijn volgt er weer een nieuwe kilometer in stijgende lijn, op een korte steilere strook na loopt het hier vooral vals plat omhoog. Paar bochtjes erbij, terwijl we langs wat rotswanden passeren. Na dit hupje gaat het nog even kort aan zes procent omlaag, vooraleer we helemaal beneden zijn. Als we het eind van de afdaling hebben bereikt rijden we over een licht bochtige weg verder langs wat rotswanden, ook passeren we langs een fort. De komende zes kilometer tot in Bembibre is het zo goed als vlak, al komen we na een tijd in het dorpje Arlanza wel nog even een paar bochtjes in dalende lijn tegen. We wringen ons tussen de mooie huisjes door hier, om buiten het dorp weer op een vlakke manier verder te rijden. Via een duister bos rijden we naar Viñales, waar ook weer wat bochtjes liggen. We slaan hier bij een lollig torentje linksaf, rijden een paar meter omhoog en zetten daarna op een vlakke en rechte manier koers naar Bembibre, een stad die we uiteindelijk na 92 kilometer gaan bereiken. Vlak voor we daar uitkomen gaat het wel weer een paar meter omhoog, waarna we kort afdalen om via een brug de stad te betreden. Bocht naar links, en daarna rijden we het centrum binnen van deze plaats waar we vorig jaar ook al doorheen zijn gereden. Tijdens de Vuelta van 2024 reden we gedurende de tiende rit van Villafranca del Bierzo naar Villablino. Dit was een rit met aan het eind een klim van 20 kilometer aan 4,5%, hierdoor dacht iedereen dat het een dag voor de vluchters zou worden. We zaten helemaal mis! De klim was wel lang, maar niet lastig, en dus kwamen meerdere sprinters over deze berg heen. We zouden gaan sprinten in Villablino, en in die sprint klopte Kaden Groves Wout van Aert. Villablino ligt niet ver van hier, we reden door ongeveer dezelfde omgeving als nu. Ook toen reden we door Toreno, al volgde er toen geen Paso de las Traviesas. Wel volgt er een passage in Bembibre, net als een passage in Ponferrada. Bembibre is een dorp met een verhaal, toch wel. In Bembibre werden in 2013 de Spaanse kampioenschappen wielrennen georganiseerd. Rufino Murguia, een masseur van Euskaltel, mocht de teambus vanuit het Baskenland naar Bembibre brengen. Hij kwam alleen nooit in Bembibre aan, onderweg knalde hij op een vrachtwagen en dat overleefde hij niet. Na het overlijden van Victor Cabedo eind 2012 was dit in korte tijd de tweede zware klap voor Euskaltel. Ion Izagirre deed er tijdens de wegrit alles aan om te winnen ter ere van Murguia, maar de lepe Jesus Herrada was hem te snel af. In tranen stond Izagirre op het podium, in wat uiteindelijk het laatste jaar van Euskaltel zou blijken te zijn. We hebben nu weer een nieuw Euskaltel, maar jemig, wat een slap aftreksel van het oude Euskaltel. Konden we vorig jaar in de Vuelta nog waarnemen, nu zijn ze er gelukkig niet bij om ons een nieuwe afgang te besparen. We zijn de rampenjaren 2012 en 2013 nooit meer te boven gekomen. Overlijdens, afhakende sponsoren, een sloot random buitenlanders, Fernando Alonso, god, wat een treurig einde. En nu zitten we nog steeds opgescheept met Jorge Azanza, drama. Bembibre is verder geen stad om lang bij stil te staan, via wat bochten, rotondes en drempels rijden we dwars door het centrum heen om even verderop uit te komen in San Román de Bembibre. We gaan nu een deel van het parcours van vorig jaar afwerken, maar dan in tegengestelde richting. Wel een deel van het parcours dat toen niet zal zijn blijven hangen.




Geen heel mooi oord, maar ach, de kerk heeft dan nog wel wat. Van Bembibre gaat het rechtdoor naar San Román de Bembibre en hier slaan we na de doortocht in het centrum bij een rotonde linksaf, om vervolgens zeven kilometer over een brede en rechte weg continu een beetje vals plat omlaag te rijden richting de tussensprint van de dag. Die tussensprint van de dag gaat na exact 100 kilometer volgen in Almazcara, ofschoon op het profiel van de organisatie waar te nemen valt dat de tussensprint pas na 116 kilometer volgt. Feitelijk onjuist, we rijden na Bembibre een aantal kilometer rechtdoor over een brede weg langs de snelweg en die weg komt na 100 kilometer uit in Almázcara, waar toch echt de tussensprint volgt. Een keer een rotonde onderweg, verder gaat het continu rechtdoor naar die tussensprint toe. Voor de liefhebber ligt er ook meteen de bonussprint van de dag, al denk ik niet dat de favorieten hier wat secondjes gaan rapen. Na de tussensprint in Almázcara, waar wel wat drempels liggen, rijden we nog een tijd rechtdoor verder in de richting van Ponferrada. We komen buiten het dorp een rotonde tegen, hier slaan we linksaf om via een brede boog naar rechts uiteindelijk aan de andere kant van de snelweg uit te komen. We rijden over een viaduct heen, om aan de andere kant van de snelweg bij de volgende rotonde rechtdoor te rijden. We zijn bijna in Ponferrada, maar voor we die stad betreden volgt er eerst nog een knipoog. In 2014 vond in Ponferrada het WK wielrennen plaats, we reden toen iedere keer een rondje door de stad heen, om net buiten de stad twee korte klimmetjes mee te pakken. Een deel van dat WK-rondje pakken we nu ook mee, net niet helemaal, maar grotendeels. Aan de andere kant van de snelweg rijden we eerst vier kilometer over een brede weg naar het WK-parcours toe, deze brede weg begint na een tijd omhoog te lopen. Dit stelt weinig voor, in een kilometer of vier komen we 100 meter hoger uit en dus gaat het slechts aan 2,5% omhoog. Aan het eind van deze weg slaan we scherp rechtsaf, een terugdraaiende bocht, daarna stijgt de weg nog een beetje voor er een korte afdaling van anderhalve kilometer volgt naar het Embalse de Bárcena. Na de bocht naar rechts bevinden we ons op het voormalige WK-parcours, we dalen af over een wat smallere weg die van enkele bochten is voorzien. Langs het stuwmeer gaat het vrij stevig omlaag, langs de kant van de weg zijn er vele betonblokken te vinden en dus kun je maar beter op de fiets blijven zitten. Na enkele bochten slaan we linksaf en daarna rijden we over de stuwdam, het meest emblematische beeld van dat WK. Voorbij de stuwdam rijden we door een tunneltje heen en voorbij de tunnel moet er twee kilometer aan 4% geklommen worden naar de Mirador de la Carretera de la Térmica de Compostilla, simpelweg Mirador. Over een wat smallere weg gaat het op een niet al te lastige manier omhoog tussen de bomen door, het WK-rondje van 2014 was zeker niet het lastigste rondje ooit. Geen vergelijking met Rwanda, verre van. Het was een beetje een raar rondje, toen in 2014. Een rondje waar het heel lastig was om het verschil te maken. In de verschillende categorieën zagen we meerdere sprints, alleen bij de beloften lukte het iemand om solo weg te rijden. De koers bleef lang bij elkaar op dit rondje, ook bij de vrouwen. Daar keken we uiteindelijk naar een sprint van een groep van bijna 15 vrouwen. Die sprint werd gewonnen door ene Pauline Ferrand-Prevot, ons enigszins bekend. Bij de mannen zagen we wel een solist winnen, al bleven we ontzettend lang op onze honger zitten. Een vrij gesloten koers, waar een jonge Michal Kwiatkowski in aanloop naar de laatste beklimming richting Mirador in de aanval ging. In de afdaling richting het stuwmeer sloeg hij een gat, hij reed daarna naar de laatst overgebleven koplopers toe en op de klim naar de Mirador liet hij ze achter. Daarachter kwamen renners als Gilbert en Valverde in actie, maar ze kwamen te laat. In de afdaling richting Ponferrada, de afdaling die we zometeen ook gaan zien, wist Kwiatkowski zijn voorsprong te behouden. Hij hield heel nipt stand, en daar mogen we ontzettend blij mee zijn. Eén luttel secondje achter Kwiatkowski werd er gesprint om de resterende medailles. Simon Gerrans won die sprint. Hadden we bijna Gerrans als wereldkampioen gehad, god verhoede. Dat was echt de lelijkste wereldkampioen ooit geweest, goed dat Kwiatkowski toen al anticiperend het pleit in zijn voordeel wist te beslechten. Alejandro Valverde werd derde, in zijn Spanje zat er geen wereldtitel in. Die koers werd dus verreden in de heuvels net ten noorden van Ponferrada, bij het stuwmeer van Bárcena, een stuwmeer in de onvermijdelijke rivier de Sil. Elf jaar na dato keren we terug naar deze plek, de passage over de stuwdam en daarna door het tunneltje staan me nog altijd helder voor de geest. Dat WK was er eentje met best veel valpartijen, de renners worden vriendelijk verzocht om goed uit hun doppen te kijken.






Voorbij de klim naar Mirador, de beslissende klim van het WK van 2014, volgt er een afdaling van drie kilometer die ons naar Ponferrada brengt. De afdaling naar het stuwmeer toe is technisch, deze afdaling valt mee. Het gaat eigenlijk best lang behoorlijk rechtdoor, pas als we bijna beneden zijn komen we een paar scherpere bochten tegen. Er staat nu geen regenboog op het spel, dus de renners hebben sowieso geen reden om hier heel gek te doen. We rijden over een wat smallere weg omlaag, eenmaal beneden botsen we in de stad Ponferrada op een rotonde en hier gaan we schuin naar links, waarna we over een brede weg de stad betreden. In de stad Ponferrada volgt er wel nog een technische tocht, hoewel de weg breder is geworden en hoewel het inmiddels zo goed als vlak is moeten we hier wel om een stuk of vijf rotondes heen. Eerst gaan we continu rechtdoor, bij de laatste rotonde slaan we linksaf. Na 113 kilometer koers bevinden we ons in Ponferrada, de stad waar we tijdens de Vuelta van 2024 twee keer doorheen zijn gereden. Eerst reden we door Ponferrada heen op weg naar de Ancares, een dag later reden we nog eens door de stad heen op weg naar Villablino. Verder merkwaardig genoeg een stad waar de Vuelta niet vaak te vinden is, voor een laatste aankomst in deze stad moeten we terug naar 2011, toen Albasini hier in de sprint van een vluchtersgroep de snelste bleek te zijn. De onvermijdelijke Sil stroomt door de stad. Ponferrada is de laatste grotere plaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. In Romeinse tijden werd in de nabijheid van Ponferrada goud gewonnen, terwijl Ponferrada in de middeleeuwen Ponferrada korte tijd het Spaanse hoofdkwartier van de Tempeliers was. Die Tempeliers bezaten een groot kasteel in de stad, een kasteel dat ook iedere keer de revue passeerde op het WK. In latere tijden, de 19e en het begin van de 20e eeuw, werd er onder meer kolen gewonnen. Een mijnstad, waar de Vuelta a Castilla y León vaker passeert dan de Vuelta. Matis Louvel won in 2021 die koers, hier, in Ponferrada. Verwarrende koers altijd, soms een meerdaagse, soms maar één dag. Dit jaar was het weer een eendaagse koers, verreden in een totaal ander deel van Castilië en Leon. Op dat WK in 2014 werd de geblondeerde Jonas Bokeloh kampioen bij de junioren, nooit meer wat van gehoord. Sven Erik Bystrom reed bij de beloften weg en dat was heel goed, want anders was Ewan wereldkampioen geworden. Bij de mannen was het dus Kwiatkowski die een andere lelijke Australiaan van de zege wist te houden, terwijl Pauline Ferrand-Prevot bij de vrouwen dat jaar een hattrick wist te scoren. Wereldkampioen in het veld, op de mountainbike en ook op de weg. Na nog wat bochten en rotondes in deze stad van 66.000 zielen rijden we na een tijd weer eens gezellig over de Sil, om daarna langs het kasteel van de Tempeliers te rijden. Oh, wat zullen de plaatjes mooi zijn. Voorbij het kasteel slaan we bij de volgende rotonde rechtsaf, en daarna beginnen we, insjallah, aan de finale van de rit.





Bij het opzoeken van een fotootje kwam ik nog een leuk nieuwsbericht tegen: in Ponferrada leden ze dankzij dat WK in 2014 tien miljoen euro verlies. Misschien is dat de reden dat de Vuelta hier niet vaak van start gaat of aankomt. Nog steeds aan het bijkomen van die financiële tegenvaller. We verlaten Ponferrada via een aantal bruggen, in de buitenwijken komen we nog wat meer rotondes tegen en andersoortig bochtenwerk. Met nog een kilometer of 30 op de teller beginnen we al snel aan de volgende klim. In Ponferrada was het even een paar kilometer vlak, maar als we de buitenwijken van de stad achter ons hebben gelaten begint een brede en rechte weg al snel omhoog te lopen. We rijden naar het dorpje San Lorenzo del Bierzo toe en richting San Lorenzo del Bierzo loopt de weg twee kilometer vals plat omhoog. Dat stelt niets voor, maar als we San Lorenzo eenmaal hebben bereikt gaat het nog eens twee kilometer omhoog, alleen dan op een serieuze manier. We noteren in aanloop naar de slotklim alvast een voorproefje, het gaat na een strook aan 5% een kilometer of twee aan meer dan 6% omhoog, met wat stroken tot acht procent. Nog niet het terrein waar je de koers kunt beslissen, maar je kunt hier wel alvast een mannetje op kop zetten om de boel uit te dunnen. Richting de top wordt de weg in een open omgeving wat bochtiger, hier komen we dan ook enkele lastigere stroken tegen. In totaal gaat het om vier kilometer aan 4,5%, maar die laatste twee kilometer zijn dus de moeite waard. Na dit klimmetje dalen we twee kilometer af richting San Esteban de Valdueza. Eerst rijden we een kilometer behoorlijk rechtdoor over een keurige en brede weg, in de tweede kilometer komen we dan weer het nodige bochtenwerk tegen. Paar stevige bochtjes toch wel, maar we zijn snel beneden. Beneden slaan we aan de rand van het dorp linksaf, we rijden daardoor niet via een smalle brug over de Rio Oza, maar we gaan die rivier juist een tijdje volgen. Een mooie en licht bochtige weg voert ons naar Valdefrancos, een plaatsje waar we na 125 kilometer gaan passeren. Op 18 kilometer van de finish komen we uit in het schattige Valdefrancos, we hebben langs de Oza een kleine twee kilometer soms aan een procent of twee moeten klimmen, terwijl we ook wat stukjes in dalende lijn zijn tegenkomen. De weg langs het water is bochtig, het is hier bossig, we zien wat rotswanden en we passeren zo nu en dan wat fraaie oude gebouwen. In Valdefrancos komen we een oude brug tegen, terwijl de balkons van de huisjes hier half over de weg hangen, het levert mooie beelden op. Buiten Valdefrancos loopt de weg via een tweetal haarspeldbochten een halve kilometer aan 5% omhoog, daarna loopt de weg ook weer een half kilometertje omlaag voor we weer een kilometer of twee vals plat omhoog zullen rijden naar San Clemente de Valdueza. Door de bossen slingeren we op een voorzichtige manier omhoog, waarna we uiteindelijk uitkomen in een superschattig dorpje. In San Clemente de Valdueza wordt de weg ineens ontzettend smal, we wringen ons hier tussen twee enorm karakteristieke huisjes heen. We rijden daarna dan weer via een smalle brug over de Oza, waarna de weg buiten het dorp weer wat breder wordt. De slotklim begint nog niet, maar als we door de traditionele regio Valdueza rijden, gelegen in de Montes Aquilianos, is het wel alvast genieten van de plaatjes. Wat een beelden gaat dat geven.





Buiten San Clemente de Valdueza rijden we dik drie kilometer verder over een grillige en glooiende weg. Een weg die zo nu en dan vrij smal te noemen valt, vooral als we weer eens via een brug over de Oza rijden. Het is in de vallei van de Oza wel echt prachtig, niet alleen de eeuwenoude dorpjes zijn mooi, ook de natuur is dat. We slingeren langs rotswanden af in een enorm groene omgeving, het is hier zelfs op zonnige dagen altijd donker. De weg loopt overwegend omhoog, al komen we ook wat stroken in dalende lijn tegen. Gezien de vele bochten is het hier wel alvast een soort van achtbaan, je kunt hier als ploeg maar beter alvast van voren zitten. Na een tijd verlaten we het donkere bos en dan voert de smalle weg door een wat meer open terrein, niet veel later bereiken we een haarspeldbocht. Dit is een punt van belang, want hier kun je de slotklim officieus laten beginnen. De organisatie kiest daar niet voor, zij laten de slotklim later beginnen, maar voor we officieel beginnen aan die slotklim gaan we in de komende twee kilometer wel alvast aan 7% omhoog. We beginnen op 13 kilometer van de finish met een kilometer aan 5%, na een vals platte aanloop komen we in de zone van de haarspeldbochten terecht en daar gaat het steviger omhoog. Via een aantal volgende haarspeldbochten klimmen we in de volgende kilometer aan 9%, met zelfs wat stroken aan 10%. Voor we volgens de organisatie gaan klimmen wordt er al geklommen, met andere woorden. Door die steile haarspeldbochten krijgen we ineens een prachtig uitzicht aangeboden over de omgeving, het blijkt hier van boven ook heel mooi te zijn. Na de zone vol haarspeldbochten, waar het een dikke kilometer aan 9% omhoog zal gaan, is het dan weer twee kilometer zo goed als vlak. Daarom wil de organisatie de klim nog niet laten beginnen, die twee kilometer drukken het gemiddelde nogal. In totaal gaan we 13 kilometer aan 7,6% omhoog naar de finish, de organisatie gaat op een ander gemiddelde uitkomen. We rijden verder door de vallei van de Oza, waar de smalle weg heerlijk blijft kronkelen. Het is wel een goede weg, een vrij recente weg ook. Aan het asfalt ligt het niet, maar door alle bochten en de smalle weg is het toch een intensieve tocht. Bij heel wat van die bochten vouwen we onszelf om een rotswand heen, terwijl je aan de andere kant van de weg diep in de groene vallei kunt turen. Aan het eind van de vlakkere strook van twee kilometer volgt er een kleine afzink, door het bochtige karakter van deze smalle weg is dat uiteraard een gevaarlijk punt. Lang duurt het niet, dat scheelt dan weer. Aan het eind van dit korte stukje in dalende lijn rijden we over twee bruggetjes, we passeren hier ook een watervalletje. Voorbij deze waterval bevinden we ons op 8,8 kilometer van de aankomst, hier gaat de organisatie dan eindelijk de slotklim laten beginnen. In de resterende 8,8 kilometer van deze etappe mag er aan 9,7% geklommen worden naar de top van de Alto de El Morredero, het gaat mokersteil omhoog naar de top van deze klim van eerste categorie. Direct na het officiële begin van de klim komen we weer enkele haarspeldbochten tegen, we zijn weer in een duister bos en hier loopt het in de eerste officiële kilometer van de klim aan 9% omhoog. We beginnen met een halve kilometer aan 7%, gevolgd door een halve kilometer aan 11%. In de tweede kilometer gaat het doodleuk aan 10% omhoog, we hebben weer eens een typisch Spaanse klim gevonden. Het terrein wordt weer wat meer open, terwijl we bijna het dorpje Peñalba de Santiago bereiken. Het uitzicht hier is niet normaal, we kijken uit op een aantal opmerkelijke bergen in de Valle del Silencio, de vallei van de stilte. Het dorp zelf is overigens ook niet onaardig, het is een compact dorp waarvan de huizen rond de kerk van Santiago de Peñalba staan, een juweel van Mozarabische kunst, jawel! Een kerk met Arabische ornamenten, komt dat zien. De geïsoleerde ligging, in het centrum van het Aquilianos-gebergte, maakte dit gebied tot een geliefde plek voor monniken die zich wilden isoleren en kloosters en kluizenaarswoningen wilden bouwen, een fenomeen dat bekendstaat als de Leonese Thebaid, ofzo. In het dorp komen we verder weer heel veel traditionele architectuur tegen, niet zonder reden werd dit plaatsje in 1969 per decreet uitgeroepen tot pittoresk dorp. Helemaal mee eens.





De AltimetriasGoden hebben ons alvast van het profiel tot in Peñalba de Santiago voorzien, maar dan zijn we er nog lang niet. We moeten nog een paar kilometer klimmen buiten dit mooie dorpje, op weg naar El Morredero. We rijden hier door een gebied dat getroffen is door de recente bosbranden die Spanje hebben geteisterd. Een paar kilometer van Peñalba de Santiago vandaan stond de boel in de fik, in het dorp werd men uit voorzorg geëvacueerd. Het is de vraag hoeveel van de schoonheid van de Valle del Silencio we te zien krijgen, het kan zijn dat er her en der wat schroeiplekken te zien zijn en die komen zowaar een keer niet bij de renners vandaan. Voorbij Peñalba de Santiago klimmen we via nog wat meer haarspeldbochten enorm steil omhoog, we komen zelfs een volle kilometer aan 12% tegen. Stroken tot 15% hier, we zijn bezig aan het zwaarste stuk van de klim. Het is genadeloos, zowel de percentages als de omgeving zijn adembenemend. Voorbij de zone van de haarspeldbochten gaat het wat meer rechtdoor in deze schitterende omgeving, het zicht op de omgeving is spectaculair. De bergtoppen zijn kunststukjes, we hadden ons hier ook zomaar ergens in de Dolomieten kunnen bevinden. Het leuke is: de klim wordt niet makkelijker. Er volgt nu zelfs een kilometer aan 12,5%, met nog steeds van die stroken tot 15%. Na een klein stukje wat meer rechtdoor gereden te hebben komen we in een nieuwe zone vol haarspeldbochten uit, kort achter elkaar komen we er een stuk of zes tegen. In de zone van de haarspeldbochten is het enorm lastig, na de kilometer aan 12,5% volgt er in dit stuk vol krankzinnig steile bochten nog een kilometer aan 11,5%. Drie kilometer aan 12% achter elkaar, we hebben goede hoop dat de renners hier iets gaan ondernemen, als ze überhaupt dit stuk bereiken natuurlijk! Geen idee of ze in Castilië en Leon ook zo fanatiek zijn, ik vermoed eigenlijk van niet. Lege regio, dat helpt. Voorbij de haarspeldbochten komen we boven op de Alto de la Cruz, we slaan op de top van deze hilarisch steile klim rechtsaf en daarna werken we nog een kleine vier kilometer af tot de finish. Die finish ligt in het skistation van El Morredero, we sluiten nu aan op de hoofdweg richting dat skistation en die hoofdweg is beduidend minder lastig. De renners moeten de Alto de la Cruz gebruiken om het verschil te maken, daarna wordt de klim makkelijker, maar niet minder mooi. Door een open omgeving, opletten voor de wind, rijden we langs wat rotswanden en bergweides vol lage vegetatie een kilometer aan 8,5% omhoog. Goed, dat is nog steeds lastig, maar toch al beter te doen. In de volgende kilometer gaat het aan 6,6% omhoog, na een halve kilometer aan 7,5% volgt er een makkelijkere halve kilometer en dat kan even een moment voor de renners zijn om adem te halen. Via wat bochten rijden we verder om de berg heen, waarna we in de voorlaatste kilometer aan 7,7% mogen klimmen. Na deze weer wat lastigere kilometer bereiken we de slotkilometer en in deze slotkilometer komen de renners weer meerdere haarspeldbochten tegen. Bredere haarspeldbochten, de weg omhoog naar het skistation is niet zo smalletjes. In de slotkilometer loopt de weg aan 6,6% omhoog, het venijn zit hier niet in de staart. De weides hier waren volledig paars op het moment dat Perico Delgado passeerde voor zijn Pericopuertos, we moeten hopen dat de omgeving inmiddels niet zwart is geworden. Aan het eind van de klim wordt de weg iets slechter, ondanks het gegeven dat we naar een skistation rijden zitten er hier wat scheuren in de weg. Het blijft bochtig tot aan het eind, de weg blijft ook stijgen tot aan het eind. De laatste kilometer is wat makkelijker, maar een vlakke strook komen we niet tegen. Het blijft zo rond de 7% klimmen tot aan de finish, waar we de laatste bocht kort voor het eind zullen zien. Na 8,8 kilometer, of 12,8 kilometer, komen we boven Estación de esquí El Morredero, na een tocht door een fabelachtig schitterende omgeving eindigen we op de top in het midden van het niets. Alleen wat struikjes in een verder lege omgeving, het skistation wordt gevormd door één gebouw. Niet de meest romantische plek om te eindigen, maar alles in de kilometers ervoor was prachtig.






Voor het eerst sinds 2006 komt er een rit aan op de Alto de El Morredero, soms ook wel de Alto del Morredero genoemd, of gewoon de Morredero. Bijna 20 jaar waren we hier niet, en dat heeft best een logische reden. Ik zeg wel dat we in het skistation van El Morredero eindigen, maar eigenlijk is dat een leugen. De plek waar we finishen is niet voor niets verlaten, sinds 2008 is dit skigebied namelijk verlaten. El Morredero was een skioord in de Montes Aquilianos in de regio El Bierzo, in de provincie León , autonome regio Castilla y León. Het is sinds 2008 buiten gebruik toen de skiliften het begaven, en in 2020 kondigde de gemeenteraad van Ponferrada, waartoe het behoort, haar besluit aan om het resort volledig te ontmantelen. We eindigen dus in een skistation waar ze al bijna 20 jaar niet meer aan skiën doen. Het was sowieso maar een klein gebied met twee pistes, veel klappen kon men daarom niet opvangen. We gaan vaak naar skistations omdat ze daar faciliteiten hebben om de koers te ontvangen, en omdat daar geld is, maar geld is er nu niet meer in El Morredero. Al hoort het skistation dus bij de gemeente Ponferrada, daar hebben ze bedacht dat het een goed idee is om voor het eerst sinds 2006 weer eens een aankomst bergop te financieren. Is inderdaad een slim idee, de bergritten worden altijd het beste bekeken. Vandaag gaan meer mensen Ponferrada zien dan tijdens een rit die beneden in de stad zou eindigen, slim bedacht. Als de demonstranten het toestaan, tenminste. In 2006 was Alejandro Valverde hier de laatste winnaar, maar we kunnen de rit van toen niet met de rit van nu vergelijken. Net als nu reden we in 2006 vanuit Ponferrada omhoog, maar dat deden we over de gebruikelijke weg. In deze Vuelta zouden we eerst ook de gebruikelijke weg volgen, tot de organisatie op de hoogte werd gebracht van een lastigere alternatieve route. Voor het eerst in de geschiedenis van de koers gaan we omhoog via de belachelijk steile Alto de la Cruz, een bijzonder geschikte variant. De normale klim naar de Morredero is er eentje waarbij het veel op en af gaat, een onregelmatig ding waarbij de verschillen beperkt blijven. Alejandro Valverde won in 2006 vier seconden voor Carlos Sastre, zes seconden voor José Angel Gomez Marchante en ook daarachter bleven de verschillen beperkt. Vino en het kortstondige fenomeen Kaschechkin gaven een seconde of 12 toe, de verschillen vielen mee. Dat kan nu anders zijn, in plaats van een klim van 18 kilometer aan 6% met heel wat vlakkere stroken gaat het nu dus bijna 13 kilometer aan 7,6% omhoog, of negen kilometer aan bijna 10%. Dat moet een ander koersverloop opleveren, zou je denken. In 1997 debuteerde de Morredero overigens, toen was Roberto Heras hier de afgetekende winnaar. Hij was een halve minuut eerder binnen dan José Maria Jiménez, parcoursbouwer Escartin werd zesde op bijna twee minuten. De Alto del Morredero kwam ook enkele malen voor in de Ronde van Castilië en Leon en dat is voor mij het punt om wakker te worden. In 2004 won Alejandro Valverde hier ook al, maar dan dus in die koers. Twee jaar na de sluiting van het skistation keerde die koers nog eens terug naar de Morredero en toen won ieders favoriete renner, Igor Antón. Dat was echt zijn jaar, 2010. Hij had het hele jaar wonderbenen, al zagen we op de flanken van de Morredero ook wel een tactisch steekspel. Contador was van de partij en hij werd van alle kanten bestookt. Onder meer Juan Mauricio Soler nam hem op de korrel, waarna het Igor Antón was die de beslissende demarrage mocht plaatsen. Hij reed weg en ze zagen hem niet meer terug. Hij kwam met een voorsprong van 13 seconden op Soler, Contador en Mosquera aan, waarna hij ook de leiding overnam. Een dag later volgde in Ponferrada misschien nog wel een lolliger resultaat: Antón kreeg het voor elkaar om in een individuele tijdrit derde te worden. Wel een eind achter Contador, die dan toch het eindklassement won. Het was hoe dan ook een ideale voorbereiding op de Ardennen. Een week later won Igor bijna de Waalse Pijl, met iets meer parcourskennis had hij die koers gewonnen. Hij ging toen al voor de laatste keer dat de Muur van Hoei bedwongen werd in de aanval, om vervolgens op die laatste Muur alvast vanaf de voet te versnellen, een rookie mistake. Werd vierde, maar daar zat meer in. Later dat jaar zou hij natuurlijk uitblinken in de Vuelta, zonder een gat in de weg in de omgeving van Peña Cabarga was daar ook meer mogelijk geweest. Maar goed, bepaalde dingen pakken ze ons niet meer af, zoals die keer dat hij Contador vloerde op de Morredero. Vanuit de Morredero kun je overigens nog verder omhoog, naar de Alto Llano de las Ovejas. In totaal kun je, als je zin hebt, vanuit Ponferrada een kilometer of 30 klimmen naar de top van Llano de las Ovejas. Lijkt me ook nog wel een keer iets voor de Vuelta, bij voorkeur in combinatie met de Alto de la Cruz. Een weg die pas een paar jaar begaanbaar is, ergens in 2018 heeft men de oude weg richting Peñalba de Santiago van nieuw asfalt voorzien. Vanwege vele aardverschuivingen besloot men een oud bospad opnieuw te bestraten, er ligt nu een perfecte laag asfalt waar de Vueltaorganisatie beter laat dan nooit dankbaar gebruik van maakt. De tip was jaren geleden al gegeven aan de organisatie, maar men is niet altijd even snel. Nu keren we dan bijna 20 jaar later terug naar het verdwenen skioord dat El Morredero is, via de schilderachtige Alto de la Cruz. We hadden er een paar aardverschuivingen voor nodig, maar nu gaan we deze loodzware klim in een decor vol kalkstenen rotsformaties dan eindelijk mogen bewonderen. Pedro Delgado is er uiteraard ook al geweest, mijn voornaamste conclusie na het kijken van zijn filmpje is dat de aanloop naar de klim toe minstens zo mooi is. Die oude dorpjes onderweg vol typische architectuur, smullen.

Bekijk deze YouTube-video



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 10-09-2025 02:04:27 ]

Deze korte unipuerto met de spectaculaire aankomst gaat laat van start, pas om 13:30 beginnen we aan de koers. Na een neutralisatie van 11 minuten verlaten we om 13:41 O Barco om van Galicië naar Castilië en Leon te rijden. Ondanks het feit dat het zo'n korte rit is zijn we er niet integraal bij, de uitzending van Eurosport begint pas om 14:30. Livebeelden rond 14:45, als we al een uur bezig zijn. Het kan zo'n rit zijn waarin de vlucht nog niet vertrokken is, daar moeten we dan stiekem maar op hopen. Sporza sluit om 15:30 aan, maar ik weet niet wie daar tegenwoordig nog zin in heeft. Gisteren een keertje gekeken, wat een contrast met Jeroen en Karsten. José moet inmiddels echt voorzichtig naar de uitgang geduwd worden, hoe pijnlijk het ook is om te zeggen. We zijn er groot mee geworden, maar alles heeft een houdbaarheidsdatum. In startplaats O Barco wordt het overdag 21 graden, er is vooral in de ochtend en in het begin van de middag wat kans op regen, maar gedurende deze rit zou het toch vooral droog moeten blijven. In Ponferrada, aan de voet van de slotklim, is het 22 graden. Hier is er gedurende de hele dag enige kans op regen, maar het valt mee. Ik ga er eigenlijk wel vanuit dat we niet teveel nattigheid krijgen, dat zou vooral de aanloop naar de slotklim iets prettiger maken. Een beetje wind uit het westen, vooral meewind op de slotklim. Da's een mooie bonus, meewind op een slotklim is altijd goed voor de motivatie van de renners. Boven in het voormalige skistation van El Morredero zal het slechts 13 graden zijn, toch een vrij fris dagje uiteindelijk. Ook daar wind uit het westen, net wat meer dan beneden in de vallei van de Sil. In de slotkilometer wel vooral wind tegen, in alle kilometers daarvoor wind mee. Doen we het voor. De aankomst op de Morredero verwachten we tussen 17:00 en 17:21, al weet ik niet of we veel aan deze verwachting hebben. We kunnen ook zomaar op een andere plek finishen, op een ander tijdstip. Dat is het onverwachte van de Vuelta!




Ik denk dat we vandaag weer een spectaculaire strijd te zien gaan krijgen. Het wordt een hevig gevecht, maar het zou zomaar kunnen dat we met hetzelfde scenario als een dag eerder te maken krijgen. Een felle strijd in het begin van de rit om in de vlucht van de dag terecht te komen, een vlucht van de dag die natuurlijk net vertrekt voor de uitzending begint. Daarna rijden de vluchters gezellig samen verder, terwijl het peloton de krachten spaart met het oog op de slotklim. Zodra de slotklim in beeld komt zullen de eerste nerveuze geluiden de studio's binnensijpelen, gaat het hele feest eigenlijk wel door? Gaan we vandaag de finish zien? Spanning en sensatie alom.
1. Pro-Palestina demonstranten. Gaat het lukken om vandaag weer de koers te blokkeren? Ik weet niet hoe de mensen in Castilië en Leon in de wedstrijd zitten, maar als er van de 60.000 inwoners in Ponferrada een paar honderd richting de slotklim trekken kom je al snel een eind. Er zullen wel weer wat vlaggen passeren, de situatie zal wel weer worden ingeschat als grimmig en daarna zal de politie de weg afzetten, waardoor er geen koers kan passeren. Het nadeel voor de demonstranten is dat hun protest daardoor grotendeels buiten beeld plaatsvindt, maar door het annuleren van een rit of het veranderen van een finishlocatie haal je in ieder geval het nieuws en als je het nieuws haalt win je. Het helpt hun zaak zogenaamd niet, nou, volgens mij wel. Als zelfs Netanyahu zich ermee gaat bemoeien weet je dat je het goede spoor hebt gevonden. En dus zal men tot in Madrid doorgaan, als we Madrid halen.
2. Guardia Civil. Toch altijd leuk dat je een vrijbrief krijgt om mensen neer te knuppelen, ik denk dat ze bij de Guardia Civil stiekem best genieten van dit soort relletjes. Beetje mensen oppakken, beetje met je knuppel spelen, ze hebben wel eens met vervelendere klusjes te maken. Een paar mensen met een vlag in elkaar trimmen, valt te doen.
3. De renners. De renners zijn natuurlijk wel de dupe van deze situatie, bepaald niet de winnaars van deze koers. Al wordt er voor de renners altijd nog wel een oplossing gezocht, dan finishen we maar ergens anders. Ze winnen niet, maar het verlies valt voorlopig ook nog wel te overzien. De aanhoudende protesten worden ongetwijfeld niet heel positief ervaren in het peloton, maar zolang de Vuelta niet definitief wordt afgelast is de schade te overzien.
4. De organisatie. Koersdirecteur Guillén is inmiddels aan het bedelen geslagen. Hij smeekt de mensen om zijn koers alsjeblieft met rust te laten. We gaan in de Vuelta geen wereldvrede bereiken, laat ons gewoon koersen! Sorry, Javier, de protesten werken overduidelijk, dus zullen ze vermoedelijk gewoon doorgaan. Of je er vandaag last van hebt weet ik niet, maar het gaat de rest van de Vuelta nog wel het nodige gedoe opleveren en je smeekbede zal geen gehoor vinden.
5. De wegkijkende wielerliefhebber. 'Ja, maar ik wil koers zien.' Ja, ik denk dat ze in Gaza ook wel het een en ander willen. Soms zit het leven even tegen, in ons geval houdt dat in dat we het einde van een koers niet te zien krijgen. Valt allemaal redelijk in perspectief te plaatsen.



[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 10-09-2025 13:05:23 ]

Jeetje, het weerbericht zei wel dat het vandaag zou gaan waaien, maar dit zeiden ze dan weer niet.

quote:

Op woensdag 10 september 2025 12:42 schreef Dale__Cooper het volgende:

[..]
Graag jouw mening over Tom van Asbroeck die de Vuelta-organisatie een gele kaart wil geven omdat ze IPT gevraagd hebben om uit te stappen.

Ik wil Tom nog altijd een gele kaart geven voor zijn seizoen 2014.

Wat een domme lul verder, in een paar zinnen streepte hij de hele bingokaart af. Ja maar Baggerijn.

Zomaar wat suggesties voor een beter parcours.