KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
De zon scheen fel op mijn gezicht, de vogeltjes floten, rechts van de stoep waren een paar mensen rustig aan het vissen in een pittoreske vijver. Door de fijne sfeer voelde ik me senang. Alsof ik even in het reine was gekomen met het aardse bestaan.
Tot ik ineens bizarre maagkrampen kreeg. Geen typische, maar een versie die ik nog niet had ervaren in mijn 33-jarige bestaan op deze aardkloot. De poepdrang was ongekend en mijn lichaam ging plots in overlevingsmodus. Waar kon ik schijten?
De mens en zijn poepangsten
De menselijke poepangsten zijn talrijk en manifesteren zich op verschillende manieren. Zo heb je allereerst de gebonden poepers. Deze individuen hebben hun eigen sanitair heilig verklaard. Het is de enige plaats waar ze zonder schroom de drollen leggen. Op een andere locatie hun behoeften doen is onmogelijk.
Alleen al van de woorden ‘openbaar toilet’ worden ze misselijk. Ze blazen zichzelf liever op met hun feces. Of ze worden niet misselijk, maar zijn bang dat anderen ze horen knallen. Dat ze direct weer onder de sociale ladder op kantoor staan na wat trompetgeschal.
Dan heb je ook nog de pijnpoepers. Individuen die vaak kampen met verstoppingen. De poep wordt daardoor hard en de aangename activiteit verandert plots in een kringspierinferno. Eén traumatische ervaring kan voor altijd angsten met zich meebrengen. En juist door de angsten gaan ze de boel ophouden met als tragisch gevolg: weer harde poep. De vicieuze poeppijncirkel.
En als laatste heb je, een categorie waar ik onder val, de broekpoeplafaards. Deze individuen vertrouwen hun eigen kringspier en darmen niet. Ze zijn in de overtuiging dat ze altijd nét moeten schijten op een moment dat het totaal niet kan. Denk aan een overvolle trein, een lange busreis zonder toiletten, publieke massa’s die je van alle kanten blokkeren en zo maar verder. Ook bij de broekpoeplafaards werkt de angst in hun nadeel. Juist de stress werkt op de darmen, waardoor ze nóg harder denken dat er spoedig een kersverse drol de onderbroek komt vergezellen met alle gevolgen van dien.
Nergens zag ik bosjes en minstens een kilometer verderop was wellicht een toilet. Uit eerdere ervaringen wist ik dat het geen ingebeelde angst was. Dit was pure diarree die er snel uit moest. Bij soortgelijke nijpende situaties had ik altijd nét de dans weten te ontspringen.
Net op tijd schijten achter een bereklauw tijdens het hardlopen, als een GTA-personage uit de auto springen en de voordeur er half uit trappen en ga zo maar verder.
Ditmaal was het anders. Nu zou ik echt voor de bijl gaan.
De existentiële paradox
Volgens Jung, Kierkegaard, Maslow en andere gerenommeerde intellectuelen komt een groot deel van het menselijk lijden voort uit wat Ernest Becker in zijn boek The Denial of Death de ‘existentiële paradox’ noemt.
De mens ontwikkelt een identiteit, verwerft luxegoederen, haalt een opleiding, leert nieuwe vaardigheden en doet alles om zo behaaglijk mogelijk te leven. Het individu voelt zich enerzijds uniek, maar weet diep van binnen ook dat hij of zij uiteindelijk voer voor de wormen wordt. En zijn krakkemikkige lichaam, met al zijn beperkingen, wijst de Homo sapiens daar constant op.
Het kan zomaar uit het niets gaan bloeden, pijn doen, rare geluiden maken of dwangmatig ontlasten. De vergankelijkheid van het lichaam staat lijnrecht tegenover zijn ontwikkelde brein, materiële verworvenheden en vergaarde status. En juist die pijnlijke paradox zorgt er bij uitstek voor dat een mens geboren is voor het ongeluk. Een mislukt dier dat niet thuishoort op aarde.
Ik liep zenuwachtig heen en weer en voelde dat het binnen enkele seconden zou komen. De hartslag pompte inmiddels in mijn nek. Mijn grote angst, openbaar in de broek poepen, zou na 33-jaar eindelijk werkelijkheid worden. En prrrrt… daar ging het. Het was een flinke hoop die gigantisch stonk en ik voelde de grond onder me wegzakken.
Maar… daarna kwam direct een gevoel van kalmte. Zo erg was het helemaal niet! Gewoon naar huis lopen, douchen en omkleden. De wereld stond nog overeind, de dichtstbijzijndste mens was niets opgevallen. Ergens op aarde stond een man met drie beroemde Russische literaire werken in zijn rugzak tevreden te zijn met een halve kilo diarree in zijn onderbroek. Ik had de existentiële paradox verslagen!
Ik poep dus ik besta.
_________________________________________________________________________________
Schrijf je hier gratis in voor nieuwe verhalen!
Tot ik ineens bizarre maagkrampen kreeg. Geen typische, maar een versie die ik nog niet had ervaren in mijn 33-jarige bestaan op deze aardkloot. De poepdrang was ongekend en mijn lichaam ging plots in overlevingsmodus. Waar kon ik schijten?
De mens en zijn poepangsten
De menselijke poepangsten zijn talrijk en manifesteren zich op verschillende manieren. Zo heb je allereerst de gebonden poepers. Deze individuen hebben hun eigen sanitair heilig verklaard. Het is de enige plaats waar ze zonder schroom de drollen leggen. Op een andere locatie hun behoeften doen is onmogelijk.
Alleen al van de woorden ‘openbaar toilet’ worden ze misselijk. Ze blazen zichzelf liever op met hun feces. Of ze worden niet misselijk, maar zijn bang dat anderen ze horen knallen. Dat ze direct weer onder de sociale ladder op kantoor staan na wat trompetgeschal.
Dan heb je ook nog de pijnpoepers. Individuen die vaak kampen met verstoppingen. De poep wordt daardoor hard en de aangename activiteit verandert plots in een kringspierinferno. Eén traumatische ervaring kan voor altijd angsten met zich meebrengen. En juist door de angsten gaan ze de boel ophouden met als tragisch gevolg: weer harde poep. De vicieuze poeppijncirkel.
En als laatste heb je, een categorie waar ik onder val, de broekpoeplafaards. Deze individuen vertrouwen hun eigen kringspier en darmen niet. Ze zijn in de overtuiging dat ze altijd nét moeten schijten op een moment dat het totaal niet kan. Denk aan een overvolle trein, een lange busreis zonder toiletten, publieke massa’s die je van alle kanten blokkeren en zo maar verder. Ook bij de broekpoeplafaards werkt de angst in hun nadeel. Juist de stress werkt op de darmen, waardoor ze nóg harder denken dat er spoedig een kersverse drol de onderbroek komt vergezellen met alle gevolgen van dien.
Nergens zag ik bosjes en minstens een kilometer verderop was wellicht een toilet. Uit eerdere ervaringen wist ik dat het geen ingebeelde angst was. Dit was pure diarree die er snel uit moest. Bij soortgelijke nijpende situaties had ik altijd nét de dans weten te ontspringen.
Net op tijd schijten achter een bereklauw tijdens het hardlopen, als een GTA-personage uit de auto springen en de voordeur er half uit trappen en ga zo maar verder.
Ditmaal was het anders. Nu zou ik echt voor de bijl gaan.
De existentiële paradox
Volgens Jung, Kierkegaard, Maslow en andere gerenommeerde intellectuelen komt een groot deel van het menselijk lijden voort uit wat Ernest Becker in zijn boek The Denial of Death de ‘existentiële paradox’ noemt.
De mens ontwikkelt een identiteit, verwerft luxegoederen, haalt een opleiding, leert nieuwe vaardigheden en doet alles om zo behaaglijk mogelijk te leven. Het individu voelt zich enerzijds uniek, maar weet diep van binnen ook dat hij of zij uiteindelijk voer voor de wormen wordt. En zijn krakkemikkige lichaam, met al zijn beperkingen, wijst de Homo sapiens daar constant op.
Het kan zomaar uit het niets gaan bloeden, pijn doen, rare geluiden maken of dwangmatig ontlasten. De vergankelijkheid van het lichaam staat lijnrecht tegenover zijn ontwikkelde brein, materiële verworvenheden en vergaarde status. En juist die pijnlijke paradox zorgt er bij uitstek voor dat een mens geboren is voor het ongeluk. Een mislukt dier dat niet thuishoort op aarde.
Ik liep zenuwachtig heen en weer en voelde dat het binnen enkele seconden zou komen. De hartslag pompte inmiddels in mijn nek. Mijn grote angst, openbaar in de broek poepen, zou na 33-jaar eindelijk werkelijkheid worden. En prrrrt… daar ging het. Het was een flinke hoop die gigantisch stonk en ik voelde de grond onder me wegzakken.
Maar… daarna kwam direct een gevoel van kalmte. Zo erg was het helemaal niet! Gewoon naar huis lopen, douchen en omkleden. De wereld stond nog overeind, de dichtstbijzijndste mens was niets opgevallen. Ergens op aarde stond een man met drie beroemde Russische literaire werken in zijn rugzak tevreden te zijn met een halve kilo diarree in zijn onderbroek. Ik had de existentiële paradox verslagen!
Ik poep dus ik besta.
_________________________________________________________________________________
Schrijf je hier gratis in voor nieuwe verhalen!
Ik leeg mijn darmen meestal 2x in de ochtend en dan ga ik vol vertrouwen de dag tegemoet
Want het wetboek ken ik ook
Op 
Op 
|
|
