Vroeg ik aan mijn moeder: "Wat zal ik worden?"
"Zal ik knap zijn, zal ik rijk zijn?"
Dit is wat mijn moeder tegen mij zei
Wat zal zijn, dat zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Wij kunnen niet in de toekomst kijken
Wat zal zijn, zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Toen ik nog een schoolkind was
Vroeg ik aan mijn leraar: "Wat moet ik proberen? "
"Moet ik moderator worden op FOK!? Moet ik liedjes zingen?"
Dit is het wijze antwoord van mijn leraar
Wat zal zijn, dat zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Wij kunnen niet in de toekomst kijken
Wat zal zijn, zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn Toen ik ouder werd en verliefd werd
Vroeg ik aan mijn liefje: "Wat ligt er verderop?"
"Zullen er elke dag regenbogen zijn?"
Dit is wat mijn liefje zei:
Wat zal zijn, dat zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Wij kunnen niet in de toekomst kijken
Wat zal zijn, zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Nu heb ik zelf kinderen
Ze vragen aan hun moeder: "Wat zal ik worden?"
"Zal ik knap zijn, zal ik rijk zijn?"
Ik zeg ze teder
Wat zal zijn, dat zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Wij kunnen niet in de toekomst kijken
Wat zal zijn, zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Wat zal zijn, zal zijn
Klacht dit liedje al paar dagen in mijn hoofd hebben
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo