Afwezige grootouders

quote:

Bij een crematie wilde mijn moeder op één kind passen omdat ze twee te druk vond, om maar een voorbeeld te geven (wat ik nooit zal vergeten).

Nou ja, heel eerlijk.. als iemand aangeeft twee kinderen te druk te vinden dan vind ik het eigenlijk alleen maar goed dat die persoon z'n grenzen daarin aangeeft. In plaats van er gefrusteerd over te zijn, kun je misschien ook gewoon dankbaar zijn dat ze in ieder geval wat geholpen heeft. Het zijn haar kinderen niet.

quote:

Er is geen interesse. Appjes met foto's van de kinderen werden beantwoord met 'wat leuk'. En als ik er wat meer informatie bij geef is het 'nou, leuk hoor!' en that's it.

Je kunt interesse niet forceren. Denk dat je jezelf en de kinderen er meer een plezier mee doet om het los te laten en nemen zoals het is. Mijn vader heeft ook geen interesse in z'n kleinkinderen en lost dat ook op met geld overmaken. Nou ja, kun je inderdaad aan de kinderen geven of terugstorten. Gewoon doen waar jij je beter bij voelt. Proberen een band te forceren wordt niemand beter van.

Herkenbaar, mijn vader is inmiddels 15 jaar overleden. Mijn moeder, tja, geen interesse in mij en de kinderen. Ooit 1x gevraagd op te passen, want wij kregen beide geen vrij, schoonouders waren met vakantie en opvang was gesloten vanwege de vrijdag na hemelvaart. Ken je rekenen? Reken er maar niet op.

Sinds een jaar of 10 geen contact meer. Heerlijk rustig en je weet waar je aan toe bent.

Schoonouders zijn gelukkig wel leuke grootouders.
Kinderen zijn inmiddels 14 en 17.

[ Bericht 0% gewijzigd door LoaLoa1 op 12-08-2025 17:54:20 (Kinderen zijn 14 en 17, niet mijn schoonouders) ]

Je kunt ze niet forceren, hea. Hun leven, zij bepalen hoe ze dat willen leven.

Kun je beter hier ff sparren of je frustratie uiten!

Nog altijd meer aandacht dan de kinderen van mij krijgen van hun opa.
Die stuur ik niet eens meer foto’s want hij gaf me blauwe vinkjes, geld stuurt hij ook niet en verder laat hij zich ook niet zien.
Hij weet volgens mij niet eens hoe oud ze nu zijn.
Ik ga dus ook niet meer aan hem trekken, we zien elkaar twee keer per jaar op verjaardagen en dan zegt hij toch weinig tot niks, hij vindt ze te druk en vraagt hoe het gaat op school en dat was het dan.
Hij is geen oude, zieke man maar een gezonde man van 70 jaar.

Het is verdrietig, maar je kunt mensen niet veranderen. Het waren voor jou geen warme ouders dus dat worden ook geen warme geootouders.
Kan het zijn dat je er zelf meer moeite mee hebt dan je kinderen?
Ik denk dat ik er meer last van heb dan mijn kinderen, ze vragen ook nooit naar hem eigenlijk.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:33 schreef MissButterflyy het volgende:
Nog altijd meer aandacht dan de kinderen van mij krijgen van hun opa.
Die stuur ik niet eens meer foto’s want hij gaf me blauwe vinkjes, geld stuurt hij ook niet en verder laat hij zich ook niet zien.
Hij weet volgens mij niet eens hoe oud ze nu zijn.
Ik ga dus ook niet meer aan hem trekken, we zien elkaar twee keer per jaar op verjaardagen en dan zegt hij toch weinig tot niks, hij vindt ze te druk en vraagt hoe het gaat op school en dat was het dan.
Hij is geen oude, zieke man maar een gezonde man van 70 jaar.

Het is verdrietig, maar je kunt mensen niet veranderen. Het waren voor jou geen warme ouders dus dat worden ook geen warme geootouders.
Kan het zijn dat je er zelf meer moeite mee hebt dan je kinderen?
Ik denk dat ik er meer last van heb dan mijn kinderen, ze vragen ook nooit naar hem eigenlijk.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 13:54 schreef Sunshine1982 het volgende:
Even een topic hier over aan gemaakt, misschien dat hier meerdere ouders zijn die dit ervaren en er over willen praten.


Dit is hier eigenlijk al jaren aan de gang (eigenlijk vanaf dat mijn oudste geboren werd en dat mijn ouders oma en opa werden) en ik vind het een frustrerende en moeilijke situatie.

Ik heb geen warme band met beide ouders, dus het is bijna vanzelfsprekend dat er ook geen warme band is met mijn kinderen en ik heb het daar best moeilijk mee. Voor mezelf maakt het me niet uit, maar ik gun mijn kinderen leuke grootouders. Ouders van partner zijn beide overleden, dus mijn ouders zijn de enige grootouders die ze hebben.

Ik heb twee kinderen. Eentje van 11 en eentje van bijna 5. De dag dat één van mijn ouders belt om de kinderen een dag of dagdeel ergens mee naartoe te nemen moet nog steeds komen en ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren. Ik krijg van mijn vader altijd geld gestort met de zomervakantie om aan de kinderen te geven en ik raak daar met het jaar meer en meer gefrustreerd over. Ik kan zelf ook wel 50 euro aan mijn kinderen geven en ik denk erover om het volgend jaar gewoon terug te storten. Nog nooit aangeboden om op te passen, in de 11 jaar dat we kinderen hebben hebben partner en ik alles alleen gedaan. Bij een crematie wilde mijn moeder op één kind passen omdat ze twee te druk vond, om maar een voorbeeld te geven (wat ik nooit zal vergeten). Haar jaren geleden overstuur aan de telefoon gehad op een dag dat ik het moeder zijn even niet meer trok. Ik moest me maar niet aanstellen en ze deed net alsof ik heel raar was in plaats van even te vragen of ze me ergens mee kon helpen. Mijn moeder kan ook heel lief zijn, maar behulpzaam... nee.

Mijn vader komt soms bij ons langs als hij in de buurt is. Hij neemt wel snoepjes mee voor de kids, maar het contact verloopt zo oppervlakkig, er is weinig interesse. Ja, ik denk dat dat alles wel omvangt. Er is geen interesse. Appjes met foto's van de kinderen werden beantwoord met 'wat leuk'. En als ik er wat meer informatie bij geef is het 'nou, leuk hoor!' en that's it. Dus ik ben gestopt met foto's sturen, het voelt redelijk nutteloos

Dus ja, dit is een beetje mijn verhaal. Mocht je dit hetzelfde ervaren met je ouders/schoonouders, praat mee!

Ik kan je uit soortgelijke ervaringen vertellen dat je het beter los kunt laten want wat er nooit in gezeten heeft komt er nu ook niet in. Dat is het eigenlijk wel een beetje.

Je trekt aan een dood paard.
Niet leuk om te horen maar je hebt er wel meer aan dan goedbedoelde adviezen die in dit soort gevallen toch nutteloos zijn.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:47 schreef fespo het volgende:

[..]

?

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:52 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Ja, ik weet dat ik er meer last van heb dan zij en normaal gezien kan ik het ook soort los laten, alleen in vakanties komt vaak wat frustratie naar boven. Zo van hoe moeilijk is het om eens de kleinkinderen mee te nemen. Al is het maar naar de bios ofzo. Of wanneer ik opa's en oma's met hun kleinkinderen zie dan doet het altijd wel een beetje pijn. Maar zoals @:DJVero eerder zei, het is hun leven en als ze niet willen willen ze niet.

Als zij straks hulp nodig hebben, hoeven ze ook niet op jou te rekenen.
Zo denk ik wel in ieder geval.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:50 schreef Joopklepzeiker het volgende:

[..]
Ik kan je uit soortgelijke ervaringen vertellen dat je het beter los kunt laten want wat er nooit in gezeten heeft komt er nu ook niet in. Dat is het eigenlijk wel een beetje.

Kort samengevat komt het hier wel op neer eigenlijk.

Ouderschap is al zwaar genoeg, zelf als je je niet om jouw ouders/hun groot ouders druk moet gaan maken.

Deal with it en laat nooit enige haat en wrok gevoelens tov je ouders op je kinderen afstralen. Ik weet dat het makkelijker is gezegd dan gedaan, maar uiteindelijk is het gewoon loslaten en het beste geven wat je kunt geven aan je kinderen het belangrijkste!

Goed je te beseffen dat je hier zelf iets mee moet. Accepteren of een andere bejaarde adopteren. Zij gaan niet veranderen en dat moet je ook helemaal niet willen.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:56 schreef nietzman het volgende:
Goed je te beseffen dat je hier zelf iets mee moet. Accepteren of een andere bejaarde adopteren. Zij gaan niet veranderen en dat moet je ook helemaal niet willen.

Dit is wel een goede tip! Ik heb een hele lieve, oudere buurvrouw die wel aandacht aan de kinderen geeft, en ook wil oppassen als het nodig is.

Min of meer vergelijkbaar gevoel hier.
Altijd al een moeizame relatie met mn ouders gehad. Na de geboorte van de eerste (nu bijna 4) heb ik nog heel erg mijn best gedaan maar het bleef niet goed genoeg. Dus het contact is nu verbroken. De jongste (nu 2) hebben ze nooit gezien. Ik vind het jammer en het steekt me soms hoe makkelijk het bij anderen lijkt te gaan/gaat.

Mijn schoonvader heeft NAH en zit gesloten. Mijn schoonmoeder was onze rots in de branding.. maar sinds ze een nieuwe relatie heeft horen we maar weinig van haar.

Ik begrijp je gevoel volledig, vooral wanneer je andere opa's en/of oma's ziet of als anderen erover praten hoe fijn het is dat ze zo op hun (schoon)ouders kunnen leunen.

Ik probeer me er niet druk over te maken, maar jammer vind ik het wel. En dat gevoel mag er gewoon zijn. Mijn kinderen zijn gelukkig nog niet in een leeftijd dat ze actief dingen erover gaan vragen. Komt wel, hopelijk heb ik dan mijn eigen trauma's (een beetje) verwerkt.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:17 schreef LoaLoa1 het volgende:

Schoonouders zijn gelukkig wel leuke grootouders. Ze zijn inmiddels 14 en 17.

Wel erg jong voor een stel schoonouders.

Deze situatie zie ik tussen mijn broer en zijn gezin. Mijn moeder en zijn gezin hebben helemaal geen contact, al sinds de jongste geboren is (die is denk ik een jaar of acht geloof ik)

Alleen tussen broer+moeders snap ik het wel. Contact is altijd erg problematisch geweest en tja... twee kinderen lost dat niet op. Hoe jammer het ook is; soms klikt het niet in families en daar kun je niks aan doen... of je verbijten en over je grenzen heengaan.

^{(Maar goed... ik ben close met mijn moeder en het is duidelijk dat mocht ik kinderen krijgen ze ook geen oma zou zijn)}

Kunnen ze wel leuke grootouders zijn? Niet iedereen heeft het in zich.

Wat hebben ze wel te bieden? Hebben ze een talent dat ze kunnen delen, of een liefhebberij?

Mijn vader heeft ook schijt aan mijn kinderen (en aan mij). Ben daar heel boos om geweest maar heb daar uiteindelijk 0 voor gekocht, dus heb er nu maar vrede mee. Scheelt weer een verplichte verjaardag.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 18:52 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]
Wel erg jong voor een stel schoonouders.

Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn 😂

Je kunt alleen jezelf veranderen in deze. De vraag is in welke vorm je eigenlijk contact wil met ouders die gewoon geen interesse tonen. Zowel voor jezelf, als voor de kinderen.

Je hoeft niet hier te antwoorden maar wel goed om te reflecteren op deze vragen:

Wie houdt het contact in stand? Komt dat altijd van jou uit? Voor wie hou jij de relatie in leven, is dat puur voor je kinderen of ook nog voor jezelf? Wat mis je en wat vind je wel fijn aan het contact?

Als je voor jezelf helder hebt wat je er mee wil, dan heb je ook nog wel een weg te gaan in het neerzetten van het nieuwe normaal, en daar ook weer je draai in vinden.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 18:36 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Daar heb ik een tijd geleden serieus aan gedacht. Heb daar zelfs nog een topic over geopend hier volgens mij. Maar niks mee gedaan, want dan zou ik oudere mensen moeten ontmoeten en dan voelt het toch niet spontaan ofzo. Ik heb geen buurvrouw of buurman die op leeftijd is.

1 oma was ruk, beide opa's vroeg overleden (voor mijn geboorte) en toen was ik 8 en overleed mijn lieve oma.

Toen zijn mijn ouders op zoek gegaan naar een "bejaarde" haha, geen vervanging voor oma, maar iemand die de dynamiek wel uitstraalde.

Tante Els noemde ik haar, en ik ging op den duur daar ook logeren.
Heb zelfs de EK Finale van 88 daar gekeken, met mijn ouders erbij.

Dat was prima voor mij en dan word je ouder, en net als met normale kinderen, het contact verwaterd.

In mijn gang hangt nog wel een mooi borduur werk van de kaart van Nederland.

Voor mij was het een aangename toevoeging in mijn jeugd.

Volgens mij hadden ze een advertentie geplaatst in "de particulier", soort berichtjes krant uit de jaren 80.

@Sunshine1982

Hebben je ouders nog andere (klein)kinderen? Hoe zijn ze daar mee?

Het is de keuze van je ouders om wel of niet veel aandacht te willen geven aan je kinderen. Vergeet niet dat het niet verplicht is, maar dat ze jou wel hoog hebben zitten.
Waarom niet? Kan vanalles zijn, zelf nooit hulp gehad vroeger, helemaal klaar met kinderen zijn.
Het is jammer alles maar overboord te gooien.
Als ze niet willen dan doen ze het toch niet (en ook geen zin aan) dus ellenlang praten heeft geen zin.

Frustrerend, maar het kan geen verrassing zijn. Als je al amper de moeite kan doen om interesse te hebbem in je eigen kind, dan gaat een kleinkind al helemaal niet lukken. Je hebt natuurlijk gewoon liefdeloze figuren op aarde. Die hebben jou dan wel gekregen, en omdat je ergens dagelijks voor zorgt, ga je er vanzelf een beetje van houden. Dus dan houden ze ook van jou, op hun eigen manier. Zoals de meeste mensen van hun hond houden. (Dit bedoel ik niet om je te beledigen)

En dan hebben zs kleinkinderen, die ze nooit hoeven te verzorgen. Tja. Dan hoef je ook er niet op te rekenen dat ze er gevoelens voor krijgen.

Ik vind het echt onwerkelijk, dat mensen zo kunnen zijn. Maar mijn ouders waren ook zo. Sommige mensen hebben gewoon geen gevoel in hun donder.

Sommige mensen hadden gewoon nooit aan kinderen moeten beginnen.
Ik heb zo'n vader, heeft zn kleinkinderen één keer gezien. Ze zouden hem niet eens herkennen als ze hem op straat zouden tegenkomen.
In mij had ie amper interesse dus in zn kleinkinderen al helemaal niet. Het zij zo. Zij hebben hem nooit gemist en ik ook niet, eigenlijk. Lekker rustig wel. Ben dan ook niet van plan om ooit iets voor hem te doen als ie hulpbehoevend wordt. Hij is er niet voor mij geweest dus andersom geldt dan hetzelfde.

Ben nu zelf oma, binnenkort van nummer twee en ik kan me er echt helemaal niks bij voorstellen dat ik afstand zou nemen van mijn dochter of kleinzoon(s). Ze weet dat ik 24/7 klaarsta om in te springen. Zolang ik het kan, zal ik dat doen en gelukkig heeft zij schoonouders die er hetzelfde in staan.

@Sunshine1982, hoe kut het ook is, je kan niet anders dan je erbij neerleggen. Als ze niet willen dan houdt het op. Je moet je ook afvragen of je kinderen echt iets missen aan grootouders die zijn zoals zij zijn. Eerlijk gezegd denk ik van niet.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 22:17 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Mijn oudste heeft het nooit over opa en oma gehad en wanneer ik naar mijn moeder ga wil ze soms al niet eens meer mee. Mijn jongste zegt soms dat hij naar opa wilt, maar ook niet echt vaak. Wat ze niet hebben kunnen ze ook niet missen even grof gezegd. Ik denk er weleens over na en ik kan het gewoon niet begrijpen dat je niks met je kleinkinderen wilt ondernemen. Ze een deel van je kind, een deel van jezelf... ik kan er gewoon niet bij. Misschien omdat ik zelf een hele andere band met mijn kinderen heb (gelukkig maar!).


@:Lienekien ze hebben naast mijn kinderen nog een kleinkind. Mijn moeder heeft een betere band met mijn zus en dus met haar zoon. Je merkt dat zij een andere band hebben dan mijn moeder met mijn kinderen, maar dat zal ook wel weer komen door de band tussen mijn zus en mijn moeder. Mijn vader is eigenlijk hetzelfde bij mijn zus haar kind. Er is weinig verschil.

Ja, zo denk ik ook. Maar oudste kijkt graag in mijn fotoalbums (van toen ik klein was) omdat ze zowat een kloon van me is ( ). Daar komen mijn ouders regelmatig in voor natuurlijk, maar voorlopig accepteert ze "de papa en mama van mama" (ipv opa en oma) en vraagt ze niet verder.

@Sunshine1982 ook wel treffend wat je zegt over het verschil met de kinderen van je zus en jouw kinderen.

Als kind streef je eigenlijk altijd onvoorwaardelijke liefde van je ouders na, maar ik persoonlijk geloof niet meer dat alle ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen houden, al helemaal niet de oudere generaties. Ook lang niet alle ouders houden evenveel van al hun kinderen. En wat voor de kinderen geldt, werkt ook door op de kleinkinderen, is mijn ervaring.

Dus nog iets om over na te denken: is de liefde en steun van jouw ouders onvoorwaardelijk? Of houdt je moeder meer van jouw zus en haar kinderen? Is dat verschil toevallig iets dat jijzelf in de opvoeding juist probeert te doorbreken?

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 17:17 schreef LoaLoa1 het volgende:
Schoonouders zijn gelukkig wel leuke grootouders. Ze zijn inmiddels 14 en 17.

Dat zij wel erg jonge schoon- en grootouders 😱

Ik heb geen ouders en geen contact met eigen familie, dus mijn dochter kent "mijn" kant van de familie niet. Ze weten niet eens dat ze bestaat.

Het is jammer dat de sociale kring van mijn dochter daardoor kleiner is, maar er is wel weer heel goed contact met familie van mijn mans kant. Dus ik denk niet dat ze het echt bewust zal missen.

Die familie is trouwens ook klein, dus als er over een paar jaar een paar wegvallen door overlijden dan blijft er weinig over. Maar het zij zo. Ze weet niet beter.

Wat betreft geen interesse tonen in je kind: lijkt me pijnlijk, maar ook iets wat je niet kan forceren. Die interesse is er, of is er niet. Het is er dus niet. En dat is gewoon een klein rouwproces waar je doorheen moet. Er zijn vast genoeg mensen om je kind heen die ze wel graag zien.

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2025 10:30 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Ik denk wel dat ze meer van mijn zus houdt ja. Mijn moeder belt haar dagelijks op terwijl ze mij nauwelijks belt (wat ook mijn fout is. Ik bel haar nooit en wanneer zij me belt, 1 keer in de 2 maanden ofzo, dan zie ik vaak later dat ze gebeld heeft en dan vergeet ik terug te bellen ). Ik heb nooit een 'traditionele' moeder dochter band gehad met haar en zij niet met mij. Dusja, in dat opzicht is het niet vreemd dat mijn kinderen ook niet echt een band met haar hebben.

Misschien moet ik haar ook gewoon wat vaker bellen en contact zoeken.

Dat kun je natuurlijk proberen, kijken hoe dat gaat en er wederkerig meer contact ontstaat.
Maar als dat niet gebeurd zou ik het laten gaan.

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2025 10:30 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Ik denk wel dat ze meer van mijn zus houdt ja. Mijn moeder belt haar dagelijks op terwijl ze mij nauwelijks belt (wat ook mijn fout is. Ik bel haar nooit en wanneer zij me belt, 1 keer in de 2 maanden ofzo, dan zie ik vaak later dat ze gebeld heeft en dan vergeet ik terug te bellen ). Ik heb nooit een 'traditionele' moeder dochter band gehad met haar en zij niet met mij. Dusja, in dat opzicht is het niet vreemd dat mijn kinderen ook niet echt een band met haar hebben.

Misschien moet ik haar ook gewoon wat vaker bellen en contact zoeken.

Hoe komt het dat je geen traditionele moeder dochter band had met haar?

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2025 17:42 schreef Seven. het volgende:

[..]
Hoe komt het dat je geen traditionele moeder dochter band had met haar?

Wat is een traditionele moeder-dochter band?
Elke dag bellen met elkaar, velen moeten er niet aan denken dat met hun moeder te doen.

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2025 18:36 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Sorry, maar ik ga niet heel mijn hebben en houden op fok gooien

Dat hoeft ook niet. Wat ik je maar mee wil geven is dat een hechte band alleen kan ontstaan doordat een moeder consequent investeert in de relatie met haar (jonge) kind.

Als de afstandelijke relatie in jouw jeugd al ontstaan is, dan is het goed om te beseffen dat jij kunt nooit compenseren voor de basis die zij had moeten leggen.

Ik kan me er zelf niks bij voorstellen dat je zo kunt zijn...

Dat je niet iedere week wilt oppassen snap ik heel goed maar 1x in een noodsituatie kom op zeg. Die zijn wat mij betreft de titel (groot)ouder niet waard.

quote:

Op maandag 11 augustus 2025 13:54 schreef Sunshine1982 het volgende:
Even een topic hier over aan gemaakt, misschien dat hier meerdere ouders zijn die dit ervaren en er over willen praten.


Dit is hier eigenlijk al jaren aan de gang (eigenlijk vanaf dat mijn oudste geboren werd en dat mijn ouders oma en opa werden) en ik vind het een frustrerende en moeilijke situatie.

Ik heb geen warme band met beide ouders, dus het is bijna vanzelfsprekend dat er ook geen warme band is met mijn kinderen en ik heb het daar best moeilijk mee. Voor mezelf maakt het me niet uit, maar ik gun mijn kinderen leuke grootouders. Ouders van partner zijn beide overleden, dus mijn ouders zijn de enige grootouders die ze hebben.

Ik heb twee kinderen. Eentje van 11 en eentje van bijna 5. De dag dat één van mijn ouders belt om de kinderen een dag of dagdeel ergens mee naartoe te nemen moet nog steeds komen en ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren. Ik krijg van mijn vader altijd geld gestort met de zomervakantie om aan de kinderen te geven en ik raak daar met het jaar meer en meer gefrustreerd over. Ik kan zelf ook wel 50 euro aan mijn kinderen geven en ik denk erover om het volgend jaar gewoon terug te storten. Nog nooit aangeboden om op te passen, in de 11 jaar dat we kinderen hebben hebben partner en ik alles alleen gedaan. Bij een crematie wilde mijn moeder op één kind passen omdat ze twee te druk vond, om maar een voorbeeld te geven (wat ik nooit zal vergeten). Haar jaren geleden overstuur aan de telefoon gehad op een dag dat ik het moeder zijn even niet meer trok. Ik moest me maar niet aanstellen en ze deed net alsof ik heel raar was in plaats van even te vragen of ze me ergens mee kon helpen. Mijn moeder kan ook heel lief zijn, maar behulpzaam... nee.

Mijn vader komt soms bij ons langs als hij in de buurt is. Hij neemt wel snoepjes mee voor de kids, maar het contact verloopt zo oppervlakkig, er is weinig interesse. Ja, ik denk dat dat alles wel omvangt. Er is geen interesse. Appjes met foto's van de kinderen werden beantwoord met 'wat leuk'. En als ik er wat meer informatie bij geef is het 'nou, leuk hoor!' en that's it. Dus ik ben gestopt met foto's sturen, het voelt redelijk nutteloos

Dus ja, dit is een beetje mijn verhaal. Mocht je dit hetzelfde ervaren met je ouders/schoonouders, praat mee!

Erg herkenbaar. En ik snap dat het je steekt/pijn doet!

Ik kom zelf uit een probleemgezin. Toen ik mijn eigen leven opgebouwd en op orde had, en onze zoon, vandaag 11 geboren werd, heb ik mijn moeder en stiefvader wel alle gelegenheid geboden om (wel bij ons, en in een veilige omgeving) opa en oma te zijn. Mijn moeder kon daar nog wel van genieten en de eerste jaren hielpen ze ons ook wel als we het vroegen., maar ze haalden ook nooit zelf junior op voor een uitje of een ijsje om de hoek. Ik heb mijn stiefvader zelfs moeten wijzen dat het misschien een goed idee was om de tekening aan te pakken die trots voor opa was gemaakt. Hoewel voor hem het enige kleinkind en de zoon die zijn familienaam voortzet, voelde het soms ook of hij hem niet als kleinzoon accepteerde/zag.
Dat, en het feit dat ik zelf op een bepaald moment grenzen heb getrokken voor mijn eigen persoon, heeft er voor gezorgd dat er nu 5 jaar geen contact meer is, terwijl ik op verschillende manieren heb aangegeven en duidelijk gemaakt dat ze altijd opa en oma mogen zijn en ik ze niet weghoud bij junior. Gelukkig heb ik schoonouders die ontzettend betrokken zijn, zelfs in die mate dat ik me schuldig voel en hen niet wéér wil vragen. Jammer en triest dat jullie dat niet meer hebben.

Ik vind dat je je ouders zeker mag wijzen op wat ze potentieel missen en dat mag uitspreken. Dit is te belangrijk om niet op tafel te leggen. Hoe spannend ook, maar het bespreken in plaats van bijvoorbeeld eerst terug te storten kan daarin wellicht minder escalerend overkomen.
Wat ze er vervolgens mee doen, is wel aan hen. Realiseer je dat je daar geen invloed op hebt en je daar wel de consequenties van kunt krijgen.

Wat ik ook heb geleerd, is dat er soms ook andere mensen dicht om je heen kunnen komen die ook die aandacht en hulp bieden. Bij ons werd dat een goede vriend ("ome M") van mij en een vriendin van mijn vrouw die leuke activiteiten met ze doen zoals een familielid zou doen.
Dan is het natuurlijk niet die bloedband en de film waar je op hoopt waarin je kinderen leren schaken of knutselen van opa of met oma mee pannekoeken bakken, maar krijgen ze alsnog die aandacht en jullie ook de hulp of net even tijd die je soms nodig hebt. Beetje zelfgekozen familie, dat idee.

Je kunt het niet forceren, en dat dat pijnlijk is moet je jezelf ook toestaan dat dat er soms ook mag zijn. Dat is beter dan het opkroppen en weg te duwen, want dan stapelt het in jezelf.Veel wijsheid, hoe voelt je partner dit trouwens?

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2025 18:51 schreef Seven. het volgende:

[..]
Dat hoeft ook niet. Wat ik je maar mee wil geven is dat een hechte band alleen kan ontstaan doordat een moeder consequent investeert in de relatie met haar (jonge) kind.

Als de afstandelijke relatie in jouw jeugd al ontstaan is, dan is het goed om te beseffen dat jij kunt nooit compenseren voor de basis die zij had moeten leggen.

Dat klopt, maar hoeft ook niet. Oma heeft zelf de verantwoordelijkheid en kans om oma te zijn. Ts hoeft "alleen maar" ouder te zijn.
Ik had ook geen vader zoon band, maar dat ontslaat mij er niet van/is geen excuus om te zorgen dat ik wel die band met mijn zoon opbouw en er voor hem ben.

Ik zou zeggen: probeer het gedrag niet nog een generatie langer te bestaan.
Jij (en je partner) kunnen proberen betere ouders te zijn (op dit vlak) en mocht het zo ver komen: betere grootouders.

Nieuwe grootouders adopteren zou daarin best een waardevolle stap kunnen zijn. Ook als dat niet toevallig de buren zijn. Voor echte grootouders moeten alle betrokkenen ook vaak een endje reizen.

Allereerst rot voor jou dat je zelf met heel afstandelijke ouders bent opgegroeid en nu je zelf moeder bent, merkt dat ze als grootouders net zo afstandelijk zijn naar jouw kinderen.

Ik maak uit jouw verhaal wel op dat ze oprechte interesse hebben in jouw kinderen, maar vooral moeite hebben om affectie te tonen. Het zou natuurlijk beter zijn als ze zoals veel andere grootouders meer liefde en aandacht naar jouw kinderen kunnen tonen - het is natuurlijk te makkelijk (en soms ook niet verantwoord) om in plaats daarvan geld te geven. Maar het is wel iets, het is beter dan helemaal geen interesse tonen in jouw kinderen.

Zijn er behalve emotionele afstandelijkheid (waar jij zelf de dupe van bent geworden) andere factoren die een probleem kunnen zijn voor jouw kinderen? Kan je bijvoorbeeld verwachten dat ze jouw kinderen onrechtvaardig bekritiseren? Heb je bijvoorbeeld zelf meegemaakt dat jij beschuldigd werd van zaken die je helemaal niet deed maar die ze zelf deden?

Opmerkingen als "Ik wil maar op één kind passen. Twee is mij te druk." klinken nogal harteloos. Echter het hoeft niet persé op die manier bedoeld te zijn of wel? Dan zou je kunnen reageren met een vraag waarom het hen niet lukt om op allebei te passen. Als je daarop geen concreet antwoord krijgt, kan je stelliger zijn met: "OK prima. Deze keer pas je alleen op de oudste. Maar dat kan ik alleen accepteren als je de volgende keer alleen op de jongste past. Want anders kunnen mijn kinderen zich afvragen of jullie één van hen voortrekken." Daarmee ben je assertief en laat je merken dat zij wel een rol mogen spelen in het leven van jouw kinderen, maar alleen als ze daarbij rekening houden en zich aanpassen naar hoe jij ze wilt opvoeden. Het zou kunnen dat jouw ouders dat als beledigend ervaren. Maar wie weet dwingt het ook respect af, zo van: "Als onze dochter naar ons toe zo kordaat is, is ze dat waarschijnlijk ook naar anderen. Ik ben eigenlijk wel trots op haar dat ze zo'n goede moeder is!"

Onder welke omstandigheden waren jouw ouders zelf opgegroeid?