Kun je je voorbereiden op afscheid nemen

Lastig dit. Je weet dat het er (ooit) aankomt, maar helemaal op voorbereid zijn ben je nooit.

(Gelukkig) nog geen ervaring mee, maar wil je sterkte wensen.

Heel veel sterkte. Je zal je er al-tijd tot op zekere hoogte op voor kunnen bereiden en misschien zal dat de pijn verzachten tot op zekere hoogte maar een ouder verliezen blijft altijd zwaar natuurlijk.

Mijn vader is qua gezondheid slechter dan hij wil laten weten. Hij heeft geen kanker maar wel COPD tot het punt dat de arts tegen hem zei, meneer u moet onmiddellijk stoppen anders heeft u waarschijnlijk nog een maand of 4-5. Dat was in Februari. Nu is't Juli..

Hij heeft recent aangegeven dat 'ie na dit nieuws 2 Weken gestopt was met roken, maar daarna weer een sigaret van iemand aangeboden kreeg en zoiets had van "ik heb alles al gezien, heb alles gedaan, heb een leuk leven gehad, tegenwoordig is het leven niets meer aan en er is ook niks meer op TV, ik vind het wel prima"en is weer vol gaan roken.

Ik leef dus ook een beetje met diezelfde mindset "het kan binnenkort wel eens over zijn" "ik kan binnenkort een berichtje/belletje verwachten dat..."

Wat ik jou wil meegeven is, spendeer zoveel mogelijk tijd met je vader. Praat met 'm, lach met 'm, maak herinneringen en foto's. Probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn (hoe lastig het ook zal zijn op den duur, want kanker is zeker geen pretje..)

Heel erg veel sterkte

Leef vooral in het moment, hoe lastig die ook is

Sterkte 😚

Voorbereiden... Dat kan niemand.
Wat je wel kan doen, is tijd met hem doorbrengen. leuke dingen aan doen.

Veel sterkte.

Ik heb die ervaring. Ik dacht dat je je kunt voorbereiden. We wisten het bijna 5 jaar toen hij overleed. Maar het moment zelf...ik kan en wil het niet beschrijven, maar nee, het weten betekende voor mij uiteindelijk niet dat ik me er op kon voorbereiden, maar daar kwam ik pas op het moment zelf achter.

Van mijn moeder wist ik ook dat ze zou gaan overlijden maar je kan je er niet op voorbereiden
Ik was op bezoek en ik had gewoon het gevoel dat het zou gaan gebeuren, ik informeer mijn broers en zussen die ook kwamen.

Net op het punt dat we even buiten haar kamer waren om snel te eten gebeurd het.

Probeer zover mogelijk nog leuke dingen te doen samen

Sterkte!!

Manu Keirse heeft boeken geschreven en lezingen gegeven over rouw.
Zie ook zijn youtube.

Misschien kan het je een beetje helpen.

Sterkte!

Eens met degenen die zeggen dat je je er niet op kunt voorbereiden. Heb dit meegemaakt met mijn moeder. Uiteindelijk hebben we nog zoveel mogelijk leuke dingen proberen te doen samen, al was het chinees meebrengen naar het ziekenhuis of haar lievelingspannenkoeken eten en herinneringen ophalen op de avond voordat ze overleed. Die dingen denk ik nu jaren later nog steeds met een glimlach op terug.

Sterkte

quote:

Op zondag 27 juli 2025 20:48 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
dan doe ik in elk geval niet iets verkeerd

Als je je hart en je gevoel volgt, kún je niks verkeerds doen.

Voorbereiden kun je in zoverre dat, dingen die je nog wilt delen of wilt uitspreken, nu moet doen. Niks knaagt meer dan achteraf constateren dat je iets "nog hád willen delen" met je vader maar het dan te laat is.

Het moment van overlijden zelf, wat onvermijdelijk is en gegarandeerd gaat komen, kun je je niet op voorbereiden. Dat komt, plotseling, verwacht, onverwacht, misschien gepland, intiem, berustend, .... als het zover is, neem het zoals het gaat, je hebt daar verder toch geen invloed op, instinctief doe je het eigenlijk altijd 'goed'.

Sterkte de komende tijd. En 'geniet' nog van je vader, zolang hij nog bij je is.

Gr R1
_{(ervaringsdeskundige inmiddels)}

quote:

Op zondag 27 juli 2025 20:48 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
foto's proberen we ook, maar daar heeft ie zo'n hekel aan...

Ik ben o zo blij met een paar fimpjes van mijn overleden moeder. Een foto kun je wel terugkijken maar het zal je verbazen hoe snel je vergeet hoe iemands stem klonk. Probeer dat te 'vangen', nu het nog kan!

quote:

Op zondag 27 juli 2025 20:49 schreef maily het volgende:
Manu Keirse heeft boeken geschreven en lezingen gegeven over rouw.
Zie ook zijn youtube.

Misschien kan het je een beetje helpen.

Sterkte!

Wilde je al taggen vanwege dit boek toen ik de OP las.

Veel sterkte TS. Hoop dat t nog een tijd mag duren

Zoals ik ernaar kijk kan je je maar in beperkte mate überhaupt 'voorbereiden'. Iemand sterft en daarna gaat het zoals het gaat. Ik denk dat wat betreft het voorbereiden één van de belangrijkste dingen is dat je gezegd heb wat je wil zeggen terwijl hij nog leeft. Vragen hebt gesteld die je nog had. De dingen doen waarvan je (en wellicht hij ook) denkt dat nog goed zijn om te doen voordat het zover is.

En daarna is het vooral rouwen voor de meeste personen. Er vrede mee krijgen dat het nou eenmaal is wat het is en na een tijd (hoelang wisselt per persoon natuurlijk) verder gaan met het leven zoals hij lijkt mij zou willen dat je doet.

Zelf heb ik dit (mijn moeder die overleden is) anders ervaren dan de gemiddelde persoon denk ik. Ik vond juist de periode tot haar overlijden erg omdat ik wist dat ze enigszins leed en er geen toekomst meer was (ze ging sowieso binnen 3 maanden overlijden). Toen ze dood was had ik eigenlijk het rouwproces al gehad omdat ik het juist erg vond dat ze dat nog moest meemaken op haar leeftijd. De vermoeidheid, weten dat je dood gaat etc.

Ik meld dit omdat naar mijn idee er niks ergs aan is om iemand los te laten als die persoon er echt niet meer is. Misschien dat dat op de 1 of andere manier helpt later voor jou (en als dat niet zo is dan lijkt het me niet erg dat ik mijn persoonlijke ervaring heb gedeeld)

quote:

Op zondag 27 juli 2025 19:34 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

Ik lijk soms verdoofd, stoïcijns, Ik weet dat mijn vader doodziek is en gaat overlijden maar hoe bereid je je hier op voor? Soms ben ik bang voor de tijd die komen gaat, ik wil hem heel graag een lijdensweg besparen voor zover ik daar iets over te zeggen heb...
Maar echt beseffen dat mijn vader gaat overlijden doe ik niet altijd denk ik... Ik ben altijd papa's kleine meisje geweest, lijk als 2 druppels water op hem en hij is mijn partner in crime..

Wie heeft er ervaring en hoe ga je hier mee op? Kun je je erop voorbereiden? Ik loop soms wat verloren rond...

Gelukkig zijn de 2 chemo's tnt meegevallen qua bijwerkingen en 11 augustus horen we of het uberhaupt iets gedaan heeft.

Breng veel tijd met je vader door. Door gewoon bij elkaar te zijn. Het hoeft niet persee altijd iets ‘te doen’ te zijn.
Het geeft de mogelijkheid en ruimte om over dingen te praten als jullie willen, of niet.
Als je veel tijd met je vader doorbrengt kun je waarschijnlijk gevoelsmatig meer betekenis vinden, kwaliteit tijd ervaren in de tijd die jullie nog samen hebben.
Kook misschien zijn favoriete eten, kijk sport op tv met elkaar, als dat iets is wat jullie voorheen deden, luister naar muziek samen. Je kunt een fotoboek maken van ervaringen van jullie samen en aan hem geven.

quote:

Op zondag 27 juli 2025 19:34 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sinds mei weten we dat mijn vader uitgezaaide longkanker heeft, stadium 4 en de chemo die hij krijgt is puur levensverlengend,niemand weet hoeveel en hoelang maar uiteindelijk gaat dit hem het leven kosten..

Ik lijk soms verdoofd, stoïcijns, Ik weet dat mijn vader doodziek is en gaat overlijden maar hoe bereid je je hier op voor? Soms ben ik bang voor de tijd die komen gaat, ik wil hem heel graag een lijdensweg besparen voor zover ik daar iets over te zeggen heb...
Maar echt beseffen dat mijn vader gaat overlijden doe ik niet altijd denk ik... Ik ben altijd papa's kleine meisje geweest, lijk als 2 druppels water op hem en hij is mijn partner in crime..

Wie heeft er ervaring en hoe ga je hier mee op? Kun je je erop voorbereiden? Ik loop soms wat verloren rond...

Gelukkig zijn de 2 chemo's tnt meegevallen qua bijwerkingen en 11 augustus horen we of het uberhaupt iets gedaan heeft.

Mischien geen leuk bericht voor je maar wel de waarheid. Nee, daar kun je je niet op voorbereiden. je weet dat het er aan komt en je kunt echt alles uit de kast halen wat je wilt maar als het moment daar is is de pijn er ook. Je kunt er alleen achteraf mee dealen. Strekte.

Fotoboek kan misschien als onuitnodgend aanvoelen. Toch kan het juist heel goed zijn, ook voor jouzelf om foto’s te doorzoeken, kiezen, tekst erbij zetten of iets anders. Een titel zoeken voor het boek.
En het daarna aan je vader geven. Samen doorspitten

quote:

Op maandag 28 juli 2025 00:51 schreef Masberum het volgende:
Zoals ik ernaar kijk kan je je maar in beperkte mate überhaupt 'voorbereiden'. Iemand sterft en daarna gaat het zoals het gaat. Ik denk dat wat betreft het voorbereiden één van de belangrijkste dingen is dat je gezegd heb wat je wil zeggen terwijl hij nog leeft. Vragen hebt gesteld die je nog had. De dingen doen waarvan je (en wellicht hij ook) denkt dat nog goed zijn om te doen voordat het zover is.

En daarna is het vooral rouwen voor de meeste personen. Er vrede mee krijgen dat het nou eenmaal is wat het is en na een tijd (hoelang wisselt per persoon natuurlijk) verder gaan met het leven zoals hij lijkt mij zou willen dat je doet.

Zelf heb ik dit (mijn moeder die overleden is) anders ervaren dan de gemiddelde persoon denk ik. Ik vond juist de periode tot haar overlijden erg omdat ik wist dat ze enigszins leed en er geen toekomst meer was (ze ging sowieso binnen 3 maanden overlijden). Toen ze dood was had ik eigenlijk het rouwproces al gehad omdat ik het juist erg vond dat ze dat nog moest meemaken op haar leeftijd. De vermoeidheid, weten dat je dood gaat etc.

Ik meld dit omdat naar mijn idee er niks ergs aan is om iemand los te laten als die persoon er echt niet meer is. Misschien dat dat op de 1 of andere manier helpt later voor jou (en als dat niet zo is dan lijkt het me niet erg dat ik mijn persoonlijke ervaring heb gedeeld)

Dat lijden vind ik het ergste wat er is, mensen laten creperen omdat euthanasie een administratief monster is wat veel te lang duurt.
Bah, hoop het nooit meer mee te maken

Je kan je niet voorbereiden op het moment lijkt me, maar probeer wel de ruimte in te bouwen om te kunnen rouwen als het straks zover is. Teveel mensen gaan direct door met leven en vallen daarna opeens in een gat.

quote:

Op zondag 27 juli 2025 20:15 schreef CoolGuy het volgende:
Ik heb die ervaring. Ik dacht dat je je kunt voorbereiden. We wisten het bijna 5 jaar toen hij overleed. Maar het moment zelf...ik kan en wil het niet beschrijven, maar nee, het weten betekende voor mij uiteindelijk niet dat ik me er op kon voorbereiden, maar daar kwam ik pas op het moment zelf achter.

Ik denk heel eerlijk gezegd dat zo'n "voorbereiding" niet veel toevoegd.

Mijn moeder ging voor iets simpels naar het zkh en is nooit meer wakker geworden (56), eigenlijk in 1 avond fout gegaan. Qua verwerking etc denk ik dat dat veel "makkelijker" is dan iemand die je liefhebt zien aftakelen.

Het feit dat je tijd hebt om afscheid te nemen betekent niet dat je dit ook daadwerkelijk kunt (wat logisch is).

Mijn ervaring is dat op het moment dat je weet dat iemand terminaal is, dat je ertoch wel afscheid van begint te nemen. Dat wil niet zeggen dat de klap ineens meevalt. Ik dacht altijd dat van te voren "afscheid" nemen niet kon. Tot er bij mij in de vriendenkring iemand plotseling overleed door een ongeluk, zonder aanloop van ziekte en ik voelde hoe hard dat binnen kwam. Pas toen merkte ik dat de wetenschap dat iemand ziek is, wel degelijk verlichting geeft. Het blijft alleen nog steeds kut.

Mijn moeder is onlangs plotseling overleden. Ze had wel wat kwalen, en eigenlijk heb ik er de afgelopen 2 jaar al rekening mee gehouden dat het wel eens een keer over kon zijn. In die zin heb ik me er misschien wel wat op kunnen voorbereiden, maar je roeit op dat moment met de riemen die je hebt.
Een vriend van mij heb ik verzorgd vanaf het moment dat hij de diagnose kanker had. Ook daar heb ik me niet kunnen voorbereiden op zijn dood, in de 8 weken dat hij nog leefde bekijk je het per dag. Je zit op de automatische piloot in zo'n periode.
Zorg dat de momenten samen er toe doen, dat wil ik je wel meegeven.
Heel veel sterkte gewenst.

Zoals velen voor mij kan ook ik alleen maar voor mezelf spreken vanuit mijn eigen emotionele beleving en die is altijd geheel persoonlijk en waarschijnlijk voor iedereen anders. Ik denk niet dat je er echt op kunt voorbereiden anders dan de wetenschap hebben dat het hoe dan ook op x termijn zal gebeuren. Waar je werkelijk doorheen gaat is natuurlijk ook sterk afhankelijk hoe de persoon in kwestie daarmee omgaat. En het werkelijk gemis en de verwerking daarvan ervaar je pas na de dood.

Als jongste van 6 kinderen was ik natuurlijk als eerste aan de beurt om op jonge leeftijd met sterfgevallen geconfronteerd te worden. Op 16 jarige leeftijd mijn moeder na lang ziektebed op 57 jarige leeftijd zien sterven en 8 jaar later mijn vader toen hij 72 was.

Voor mijn moeder was het een lang proces, zij wou nog niet dood en maakte zich zorgen nog 2 tienerkinderen achter te laten. Ze had veel wil om te leven maar een dodelijke ongeneeslijke ziekte waar niemand tegen opgewassen is. En het klinkt luguber, maar bij het moeten aanzien van het lange lijden ervaarde ik ondanks mijn jonge leeftijd een gevoel van vrede om haar te zien sterven. Het was eindelijk klaar en eindelijk had ze rust... Dus dat hele proces was of ik het nu wou of niet de voorbereiding. En daarna kwam de verwerking van het gemis om dat een plaats te geven, daar zat dan weer de klem op de opluchting.

Bij mijn vader ging het veel sneller, die kreeg het te horen en was ook gelijk klaar en redelijk kort daarna gestorven. Met mijn vader had ik een veel minder emotionele band als met mijn moeder, zijn dood maakte mij radeloos en boos en het verwerken van zijn dood woog voor mij veel zwaarder. Juist vanwege de vraag waarom was er zo weinig emotionele band, nu is hij weg en die band zal ook nooit meer kunnen komen. Hele vreemde en rare emoties ervaren van boosheid en schuldgevoelens.

Dan zou je denken, ik heb al eens zo'n varkentje gewassen dan moet de tweede toch gemakkelijker gaan. Maar zo werkt dat nu eenmaal niet... En hoe het wel werkt moet je maar op je af laten komen en er mee dealen zoals het komt. Uiteindelijk valt alles op zijn plaats dan wordt het gemis een onderdeel van je leven en een stuk van jezelf. Niet dat je er harder van wordt, maar met leren leven met gemis bestaat uit vrede en de herinnering van mooie momenten.

Inmiddels ook wel wat vrienden ten grave gedragen er valt eigenlijk niets anders voor te bereiden dan de wetenschap dat we allemaal een keer doodgaan en daar is geen ontkomen aan.