[Etappe 14] T'Pau - Superbagnères #3 ach Remco

Etappe 14: T'Pau - Luchon-Superbagnères, 182,6 km

Nou, jongens, zeg het maar, de klimtijdrit. Een geslaagd experiment? Voor de fans langs de kant van de weg wel, lijkt me. Voor de kijker zaten er ook mooie elementen aan, die finishstrook heeft dan toch wel iets, maar uiteindelijk was het ook wel een beetje een nutteloze rit. Je had Luke Plapp die heel hard reed vroeg op de dag, hij zou uiteindelijk zelfs vijfde worden, maar je wist alsnog dat de laatste paar renners een stuk harder zouden gaan dan hem. Het was heel lang wachten, wachten, wachten, wachten op de enige mogelijke uitkomst. Tadej Pogacar zou natuurlijk voor de tweede dag op rij winnen, hij zou uiteraard alweer zijn vierde ritzege van deze Tour pakken. De enige vraag was met hoeveel voorsprong hij zou winnen. Viel relatief gezien nog mee, slechts 36 seconden sneller dan Vingegaard. Dat is alsnog pijnlijk voor de Deen, maar ten opzichte van de rit daarvoor herpakte hij zich toch aardig. Alsnog, zelfs op een betere dag is zijn niveau ver verwijderd van dat van Pogacar en dat is voor hem persoonlijk vervelend, maar dat is net zo goed vervelend voor de mensen die graag een spannende koers willen zien. De Tour ligt nu nog meer in een plooi, het is bijna voorspelbaarder dan het meest voorspelbare scenario. Ik vond het verder maar een klimtijdrit met weinig hoogtepunten. De renaissance van Roglic was interessant en het was natuurlijk echt wel een momentje dat Remco Evenepoel in de laatste strook werd ingehaald door Vingegaard. Evenepoel kende een buitengewoon slechte dag, hij zag er ook echt heel erg slecht uit op de fiets. Dat zou de komende dagen er echt wel eens toe kunnen leiden dat hij in de bus eindigt naast Merlier. Merlier die overigens niet meer in koers had moeten zijn, de tijdslimiet werd een uur voor de koers nog even opgerekt en als ze dat niet hadden gedaan was hij buiten tijd geweest. Wonderbaarlijk om de sprinters op die manier te matsen, heeft eigenlijk weinig met serieuze sport te maken. Ja, er rijdt er eentje rond die zo goed is dat hij anderen buiten tijd kan rijden, maarja, om dan tijdens het spel weer de regels te veranderen is ook zoiets. Een doorzichtige poging van de jury om de strijd om het groen nog een beetje spannend te houden, meer kan ik er niet van maken. Zoals ik überhaupt weinig kan maken van deze klimtijdrit. De eerste tijdsmeting zei alweer genoeg, op een normale fiets was Pogacar in het glooiende begin sneller dan jongens die met een tijdritfiets vertrokken zoals Vingegaard en Evenepoel, maar natuurlijk. Hij schijnt fans te hebben, ik kan het me ondertussen echt niet meer voorstellen. Zijn vast ook psychopaten die honderd keer naar dezelfde film kijken. Je weet precies wat er gaat gebeuren, en toch is het net alsof je het voor het eerst ziet. Speciaal voor deze mensen komt er weer een nieuwe kans aan, Pogacar kan voor drie op een rij gaan. We keren terug naar Superbagnères, in het kader van de variatie gaan we een berg beklimmen die we al meer dan 30 jaar niet in koers hebben gezien. Da's dan ook meteen het enige positieve aan de rit, verder is de start kut, de aanloop vreselijk en de andere beklimmingen onderweg kun je het beste vergelijken met doodgekookte spruitjes. Er zat ooit smaak aan, maar dan had je toch net wat eerder het vuur moeten uitzetten. Hopelijk een dag voor de vlucht, anders raapt Pogacar zijn vijfde ritzege op en loopt hij weer minstens een minuut uit in het klassement. De nummer 10 staat in het klassement nu al op een kwartier, dat is na 13 dagen koers toch wel echt ongezien. Als Pogacar wil eindigt de 10e in Parijs op een uur, dat zijn tijdsverschillen alsof we een eeuw terug zijn gegaan in de tijd. Nouja, hopen dat de vlucht ver komt en dat er in de vlucht een paar renners zitten die aan elkaar gewaagd zijn. Dat zou nog een kijkbaar wedstrijdje kunnen opleveren, als op een gegeven moment duidelijk wordt dat de vlucht het niet gaat halen kun je net zo goed de tv uitzetten, dan wordt het gewoon weer een gele solonaise. De afstandsbediening ligt klaar.




T'Pau is Britse een band uit Shrewsbury die in de jaren '80 een aantal grote hits scoort in zowel Europa als Amerika waarvan 'China In Your Hand' de bekendste in ons land is. De naam van de groep is afgeleid van de naam van een Vulcaanse priesteres (T'Pau) uit de oorspronkelijke televisieserie Star Trek, aflevering 1 seizoen 2 Amok Time. De band wordt in 1986 opgericht door zangeres Carol Decker en gitarist Ronnie Rogers. Behalve muzikale partners, zijn de zangeres en de gitarist ook partners in de liefde... De band is compleet met keyboardspeler Michael Chetwood, bassist Paul Jackson en drummer Tim Burgess. Hetzelfde jaar nog neemt de band haar eerste demo op. Geen enkele platenmaatschappij ziet brood in de band. Alleen Siren Records, een sublabel van Virgin, gelooft in T'Pau en tekent de band. 'Heart And Soul' is de eerste single die begin 1987 wordt uitgebracht. Zonder succes. Maar wanneer spijkerbroekenfabrikant Pépe het nummer gebruikt onder een reclame, wordt het wel een hit. In ons land schopt de single het niet verder dan 34 in de Nederlandse Top 40. In Engeland en in Amerika haalt 'Heart And Soul' de Top 10. Opvolger 'China In Your Hand' gaat in Amerika onopgemerkt voorbij, maar in Nederland wordt het een nummer 1 hit. Het nummer is geproduceerd door Roy Thomas Baker, bekend van zijn werk voor Queen (o.a. 'Bohemian Rhapsody'). De teksten bevatten verwijzingen naar de roman Frankenstein en de auteur Mary Shelley. Tekstschrijfster Carol Decker legde uit dat als je een porseleinen (china) kop tegen het licht houdt, het effect is dat je er je hand doorheen kunt zien - daarom betekent "China in je hand" iets dat transparant is. Het debuutalbum Bridge Of Spies bevat naast 'Heart And Soul' en 'China' ook 'Valentine', die op Valentjinsdag 1988 op single verschijnt. Na een tijd van touren met Bryan Adams en Nik Kershaw neemt T'Pau met een extra gitarist, Dean Howard, een tweede cd op: Rage. Het album levert geen hitsingles op, maar haalt wel de Engelse Top 5 van de albumlijst. The Promise verschijnt in 1991, maar dan is het succes van T'Pau op sterven na dood. De band gaat op afscheidstournee en Carol Decker gaat solo verder. Decker nam een nieuw album op en trad op op het tribute-concert voor prinses Diana. Als je zoals ik echt een kutleven hebt en soms noodgedwongen naar JOE moet luisteren ben je zeker bekend met China In Your Hand, het nummer komt minstens één keer per dag voorbij. Zoals de Tour jaarlijks naar een bepaalde stad in het zuiden van Frankrijk gaat, zo draait JOE dagelijks dit toch tamelijk beperkte nummer. Leuke producer blijkbaar, maar het is bepaald geen Bohemian Rhapsody. Soms horen we deze bekende JOE-hit (zoals ze het zelf zouden zeggen) even een dagje niet, zoals we soms een bepaalde stad in het zuiden van Frankrijk een jaar niet in de Tour zien, maar zoveel geluk hebben we ditmaal niet. China In Your Hand is onvermijdelijk, net zoals Coen en Sander ook onvermijdelijk zijn. De Matxin en Gianetti van de radio, ik weet niet wie ik meer haat. Alles is leuk en alles is gezellig en wat zijn we toch goed en wat zijn we grappig, HAHAHAHA. Nee, niet waar, ga weg, met je poep- en plashumor. Ga weg, met je tot in den treuren herkauwde kutmuziek en je lachwekkend beperkte playlist, ga weg met je kutstad, ga weg met je kale boeventronie en ga vooral weg met je gele trui en je popie jopie act. ALLES WEG. BESTUUR TEGEN DE MUUR.

Bekijk deze YouTube-video

De rit gaat van start op het grondgebied van Mazères-Lezons, waarna we in de eerste 106,3 kilometer van de rit exact hetzelfde parcours gaan afwerken als tijdens de 14e rit van de Tour van vorig jaar. Erg jammer dat ik toen geen voorbeschouwing schreef, dat had het nu ontzettend makkelijk voor me gemaakt. Al is het nu nog steeds makkelijk, we kunnen zo door deze voorbeschouwing heen gaan broezen. Je hebt buiten Mazères-Lezons een hele zone vol heuvels, uitlopers van de Pyreneeën, maar daar maken we net als vorig jaar geen gebruik van. Erg jammer, je had die klimmetjes mooi kunnen gebruiken om een sterke kopgroep weg te laten rijden, maar alle klimmers moeten het nu weer op het vlakke voor elkaar gaan krijgen. Kan natuurlijk nog steeds, zo zagen we een paar dagen geleden een kopgroep van 50 man wegrijden, in zo'n grote groep kunnen de klimmers ook gewoon mooi meeschuiven. Geen klimmetjes in het begin, nee, het is gewoon vlak terwijl de renners in de eerste 17 kilometer van de etappe praktisch rechtdoor rijden naar Coarreze. Niet helemaal vlak, in principe loopt de weg richting de Pyreneeën continu heel minimaal vals plat omhoog, maar dat stelt natuurlijk recht geen reet voor. Het is een fascinerende route in zekere zin, we rijden in één rechte lijn naar de bergen toe over een weg die enorm breed is en continu wordt omgeven door velden vol maïs. Af en toe komen de renners een rotonde tegen, verder valt er niets van enig belang te noteren. Ik verwacht hier echt weer zo'n grote groep die weg gaat rijden, zeker nu de Tour gespeeld is en de klassementsrenners zich niet meer met de zaken zullen bemoeien. Althans, vandaag. In de tweede week gaan we weer naar een paar bergen waar Pogacar wraak moet nemen, dan zal het anders zijn. Na 17 kilometer komen we uit in Coarreze, een dorpje met een kasteeltje. Weer wat rotondes en ook wat vluchtheuvels hier, maar verder blijft het voorlopig een makkelijke tocht. We steken een lokaal riviertje over, maar dat doen we over een brede brug. Nee, we kiezen echt door de simpelste weg richting de bergen. Pure luiheid van Gouvenou, al die heuvelritten zullen hem waarschijnlijk al teveel energie hebben gekost. Van Coarreze rijden we naar Lourdes en die tocht gaat een kilometer of 20 duren. Buiten Coarreze komen we weer in de vallei terecht, we komen daar weer een tijdje geen dorpjes en bijbehorend verkeersmeubilair tegen, het is vooral rechtdoor knallen langs de rivier de Ousse, wat minder langs het maïs en wat meer door de bossen inmiddels. Gewoon een brede en rechte weg langs het water, kind kan de was doen. Pas in Lestelle-Bétharram, een kilometer of zes later, rijden we weer door een dorpje. Palmbomen als vluchtheuvel, weer eens wat anders. Ook alvast een heiligdommetje hier, we bevinden ons niet voor niets bijna op heilige grond. We ploegen voort richting Saint-Pé-de-Bigorre, in de volgende vijf kilometer rijden we alleen een keer over het spoor en komen we verder niets tegen. In het centrum van Saint-Pé-de-Bigorre is de weg wat smaller, wat bochtiger en staat er een kasteelachtige kerk. Tot zover Saint-Pé, we rijden hierna een kilometer of tien verder naar Lourdes zonder veel spannende dingen tegen te komen. De weg is buiten het dorp weer breed en loopt overwegend vals plat omhoog, maar dat zal amper merkbaar zijn. We volgen nog steeds de Ousse en daardoor komen we af en toe een bocht tegen, je maakt wat mee. In een aantal van die bochten gaat het zelfs naar beneden, allemachtig. Maar goed, geen problemen tot in Lourdes, dat we na 37 kilometer gaan bereiken. In Lourdes passeren we best wel vaak, op weg naar de Pyreneeën. In de Tour van 2018 ging hier een rit van start, we gingen toen naar Laruns waar Roglic zou winnen.
Daarna ging er ook in de Tour van 2022 nog een keer een rit van start in deze heilige stad, we gingen toen naar Hautacam en op die klim bleek Pogacar nog wel te kloppen te zijn, drie jaar later is alles anders geworden. Lourdes is natuurlijk de grootste katholieke bedevaartsplaats van Europa. Dat heeft natuurlijk te maken met een of ander ongeloofwaardig verhaal, dat we integraal van Wikipedia kopiëren: In 1858 verklaarde Bernadette Soubirous, toen een 14-jarig meisje, tussen 11 februari en 16 juli verschillende verschijningen te hebben gezien, die door de belangrijkste hoogwaardigheidsbekleders van die tijd werden beschouwd als die van de Heilige Maagd Maria in de verre grot van Massabielle. In 1864 werd er een standbeeld opgericht ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes bij de plaats van de verschijningen. Er werd een kapel gebouwd die al spoedig te klein werd en ging dienen als crypte voor de eerste basiliek, de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis. In de loop der jaren kwamen hier nog twee basilieken bij en verschillende andere gebouwen, die thans allemaal deel uitmaken van het Heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. De Rooms-Katholieke Kerk heeft verschillende wonderbaarlijke genezingen erkend. Nou, enzovoort. Allemaal gelul, maar er komt wel een hoop volk op af. Beetje heilig bronwater ophalen en dat soort onzin, mensen zijn volslagen randdebielen. Na Parijs hebben ze in Lourdes zelfs de meeste hotels van Frankrijk, vanwege een of ander gedateerd sprookje. Maar goed, dat is menselijk, mensen geloven immers ook in Pogacar. Dan geloof ik nog eerder in een verschijning van de heilige maagd, mokzegge.



Vorig jaar reden we dus ook nog door Lourdes, op weg naar de Tourmalet. Dit zal nu niet anders zijn, het betere knip- en plakwerk van de organisatie. Gouvenou kent de Pyreneeën, hij hoeft dus niet meer op zoek te gaan naar variatie, ofzo. Goed, in ieder geval, we rijden een tijdje door het centrum van Lourdes en dat geeft de regie de gelegenheid om het heiligdom uitgebreid in beeld te brengen. Paar bochten en rotondes in dit centrum, maar de rit blijft enorm makkelijk. Buiten Lourdes blijven we voorlopig nog even in de vallei, we zijn nu eigenlijk gewoon in de Pyreneeën maar het klimwerk laat nog even op zich wachten. We rijden van Lourdes naar Argèles-Gazost, de plek waar we een paar dagen geleden ook al doorheen reden op zoek naar de voet van Hautacam. In de 14 kilometer tussen beide plaatsen in komen we niets van enig belang tegen, we rijden nog steeds over de brede weg langs de Ousse. De omgeving wordt wel steeds mooier, aangezien we inmiddels weer in de bergketen zijn aangekomen. Topshowtje wel, je vorige rit eindigen bij het skistation van Peyragudes en dan de bergen verlaten om op het platteland van start te gaan, waarna je weer een kilometer of 70 nodig hebt om de bergen opnieuw te bereiken. Het lijkt bijna sabotage, buiten het feit dat deze koers natuurlijk al gespeeld is. Schitterend decor, af en toe een passage in een nietszeggend dorpje als Agos-Vidalos, verder hoef ik niets te melden. Brede weg, vooral rechtdoor, veel te weinig hoogtemeters voorlopig. Die gaan nog wel komen, maar twee vlakke aanlopen in de Pyreneeënritten is er ver over. Na 51,5 kilometer bereiken we het thermenplaatsje Argèles-Gazost, waar we bij de entree langs het Parc Animalier des Pyrénées rijden. De lokale dierentuin, het zou mooi zijn als Pogacar hier uit het peloton geplukt wordt en ze hem in een veel te klein kooitje stoppen. Kunnen we hem daarna allemaal met een zakje vol nootjes komen begluren, wat moet je anders met zo'n circusattractie? Voorbij de dierentuin komen we langs de rotonde die ons naar Hautacam kan brengen. We rijden daar nu rechtdoor, we gaan gelukkig niet meteen terug naar de plek waar Pogacar de Tour van 2025 de genadeklap gaf. In 2022 was dat nog omgekeerd en gaf Vingegaard de genadeklap aan Pogacar, het jammerlijke feit is dat we de afgelopen jaren steeds naar dominantie van de een of de ander zitten te koekeloeren. Van koers is weinig sprake, helaas. Goed, geen Hautacam bij deze passage in Argèles-Gazost, we volgen nu eerder de route van de 13e etappe van de Vuelta van 2023. Ja, tijdens die Vuelta reden we door Frankrijk. Een aankomst bergop op de Tourmalet, jawel! In de finale reden we over de Aubisque naar de Tourmalet toe en aan het eind van de afdaling van de Aubisque kwamen we uit in Argèles-Gazost, waar we nu ook zijn. We rijden dwars door het centrum van dit thermenstadje waar wel wat verkeersobstakels te vinden zijn, eenmaal buiten het centrum wordt de weg weer breder. Een bocht en een rotonde later bereiken we de weg die door de vallei loopt. Een brede weg, die de komende vier kilometer vooral rechtdoor zal lopen. Het is vlak, tijdelijk in ieder geval. Aan het eind van de rechte weg komen de renners uit bij een rotonde, waar ze schuin naar rechts gaan. Ze rijden daarna Pierrefitte-Nestalas in, waar er zowaar een aantal meter geklommen moet worden. In de Tour van 2019 reden we overigens ook over deze weg op weg naar een aankomst boven op de Tourmalet, zo'n beetje iedere weg die we bezoeken in het centrale deel van de Pyreneeën is meermaals bezocht door de renners. Voorbij de Pierrefitte-Nestalas gaan we de komende 13 kilometer door een vallei fietsen, richting Luz-Saint-Sauveur. Na een kilometertje klimmen aan 4% komen we uit bij een rotonde, waarna het in licht dalende verder gaat in het dorpje Soulom. Buiten Soulom komen we nog een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Ineens bevinden we ons dan in het dal dat de rivier Gave de Gavarnie door de jaren heen heeft weten uit te slijpen. Een mooi dalletje. Prachtige rotswanden langs de kant van de weg, aangevuld met het nodige groen. Helemaal veilig is het hier alleen niet, getuige de netten die soms boven de weg hangen. De weg in deze vallei loopt steeds een beetje vals plat omhoog, en soms meer dan dat. Al bij al valt dit allemaal nog wel mee, maar we komen toch meer dan 200 meter hoger uit. Je moet dan nog rekening houden met het feit dat het af en toe ook kort naar beneden loopt, dus in totaal schrijven we 350 hoogtemeters bij. Desondanks zal hier niet veel gebeuren, het echte werk moet nog komen. Nadat we twee keer via een bruggetje de rivier zijn overgestoken rijden we rechtdoor richting Esquièze-Sère en deze weg loopt al voorzichtig een kilometer aan 5% omhoog. Aan het eind van deze kilometer aan 5% volgt na 70 kilometer de tussensprint van de dag in dat dorpje Esquièze-Sère, vlak voor we Luz-Saint-Sauveur betreden. Het groen van Milan wordt steeds minder groen, hij gaat er hier ook een flinke kluif aan hebben om wat punten te scoren, maar als hij zich in die vlakke aanloop in een grote kopgroep heeft weten te nestelen zou het zomaar toch raak kunnen zijn. Kort na de tussensprint slaan we rechtsaf, waarna we via een nieuw bruggetje Luz-Saint-Sauveur binnenrijden. Dit kleine toeristische dorpje heeft het goed getroffen, het ligt ingeklemd tussen twee meer dan bekende beklimmingen. Op het eerste het beste bord in het dorp wordt aangegeven hoe je richting Luz Ardiden kunt. Dat bord gaan we alleen negeren, want we moeten naar de Tourmalet. Ondanks het feit dat we hier met enige regelmaat passeren is er hier in de hele geschiedenis van de Tour blijkbaar pas één rit van start gegaan, ooit een tijdrit in 1985. Toch hebben ze hier ook weer niet veel te klagen, we komen hier vooral vaak voorbij als we de onvermijdelijke Tourmalet met een bezoekje vereren. Dat kan zijn met een aankomst bergop zoals in de Tour van 2019 en de Vuelta van 2023, maar vorig jaar reden we hier dus ook gewoon nog overheen als eerste klim van de dag. In de Tour kwam ie bovendien in het jaar 2023 ook nog eens voorbij, maar dan van de andere kant. In Luz-Saint-Sauveur hebben ze overigens iets leuks bedacht om de band met de koers te versterken. Het begin van de klim, in dit geval de slotklim, is omgedoopt tot promenade des célébrités, een rij met plaquettes in de grond met daarop de handen van beroemde coureurs, onder anderen Laurent Jalabert, Bernard Thevenet, Miguel Indurain en Bernard Hinault. Stukje marketing.



Na een tweetal bochten in Luz-Saint-Sauver zijn we vertrokken. Na 70 vrijwel vlakke kilometers begint het echte klimwerk eindelijk, we gaan maar weer eens beginnen aan de Col du Tourmalet. De Pau onder de beklimmingen, treffend dus dat ie in deze rit zit. Een berg die al 100 keer beklommen is, en dan overdrijf ik eigenlijk niet eens. Het begint een tikkeltje voorspelbaar te worden, al blijft het natuurlijk een serieuze klim. De Tourmalet is best een mooie klim, maar zoals Sepp Kuss het treffend heeft omschreven: overschat. Van deze kant 19 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 7,4% omhoog. In de Tour reden we in 2016, 2019 en 2024 via deze kant omhoog, in 2021 en 2023 zagen we 'm dan weer van de andere kant verschijnen. In de Tour de France Femmes kwam ie uiteraard ook al eens voorbij, maar daar praten we verder niet over. De klim met de brede weg begint relatief eenvoudig met twee kilometer aan 6,2%. Vervolgens wordt het een aantal kilometer wat lastiger. Vijf kilometer aan 8% gemiddeld, dat mag er op zich wel zijn. Aan het eind van dit steile stuk rijden we Barèges binnen, een klein dorpje vol met hotels en appartementen. Het dorp leeft van de thermale baden (Thermes de Barèges en Thermes de Barzun), bergtoerisme en van het skiseizoen. De thermale baden worden gevoed door bronnen met warm zwavelhoudend water. De diverse bronnen worden gemengd tot de juiste temperatuur wordt bereikt. Veel Fransen nemen een door de ziektekostenverzekeraars vergoede kuur van drie weken voor o.a artritis en luchtwegaandoeningen. Barèges ligt in de rand van het Nationale Park van de Pyreneeën. In en rond het dorp worden alle bergsporten en -activiteiten aangeboden, zoals parapente, wandelen, fietsen en bergbeklimmen. Eén keer per jaar komt de Tour de France langs, vaak naar beneden, soms naar boven. Het hoogtepunt van die etappe is de Tourmalet, op 12 km van Barèges. In de winter staat het dorp in het teken van skiën. Het skigebied Barèges-La Mongie is het grootste skigebied in de Franse Pyreneeën. Dit schaamteloze stukje propaganda voor Barèges is te vinden op Wikipedia en uit totale balorigheid heb ik het opgenomen in een van m'n vorige voorbeschouwingen. Nu maar weer, om even aan te tonen hoe geestdodend zo'n Tourmalet eigenlijk wel niet is.



Nadat we langs de thermen van Barèges zijn gefietst gaat het dus nog 12 kilometer verder omhoog. De kilometer in Barèges zelf was niet zo lastig, het ging hier slechts aan 5,5% omhoog. Het duurt even voor de weg buiten Barèges weer wat steiler omhoog begint te lopen, maar zodra dat het geval is krijgen we wel direct een van de meest steile kilometers van de klim voorgeschoteld. Het gaat tijdelijk aan 8,7% omhoog, hoera. Daarna zwakt het wat af richting 7,6%, waarna het nog wat verder afzwakt richting 5,9%. Daarna gaat het weer drie kilometer omhoog aan 8%, het echte werk. We fietsen richting Super Barèges, het skistation. In de buurt van het skistation is de klim weer wat makkelijker, het gaat tijdelijk aan 4,4% omhoog. Dat is wel meteen het laatste makkelijke deel van de klim, richting de top gaan we nog een aantal kilometer vlammen. Vier kilometer richting de top, waarvan de eerste kilometer nog enigszins meevalt. Van 4,4% gaat het naar 6,2%, maar vervolgens gaat het echt los. De lastigste kilometer van de klim is in aantocht, het gaat aan 11% omhoog. Na deze kilometer gaat het terug naar 7,2%, waarna we in de slotkilometer afsluiten met een aantal meter aan 10%. Na 19 kilometer klimmen komen we dan boven op deze beklimming van de buitencategorie, tevens de plek waar de Souvenir Jacques Goddet valt op te rapen. 19 kilometer aan 7,4% gemiddeld, het is niet helemaal niets, maar het is vandaag de eerste klim in een rit die later nog drie beklimmingen zal kennen, het zal eerder een processie worden dan daadwerkelijk koers. Vorig jaar zat het op dezelfde plek in het parcours en toen kwam Oier Lazkano als eerste boven, ik bedoel maar. De aankomst in de Vuelta van 2023 was dan wel weer hilarisch. Eerste: Jonas Vingegaard. Tweede: Sepp Kuss. Derde: Primoz Roglic. Eerst demarreerde Vingegaard en niemand reageerde. Toen reed Kuss weg uit de favorietengroep en weer kon niemand mee. Tot slot besloot Roglic dan ook maar in de aanval te gaan en renners als Mas en Ayuso achter te laten. Hallucinant was dat. Totale dominantie van Visma, het was de ronde waarin Kuss min of meer per ongeluk aan de leiding kwam en Vingegaard en Roglic daarna wekenlang met vraagtekens in hun hoofd rond moesten rijden. Gaan we Kuss uit de trui gooien? En wie mag dan winnen? Vingegaard of Roglic? Vingegaard was zogenaamd degene die het Kuss wel gunde, terwijl Roglic zelf wilde winnen. Eindresultaat: Vingegaard won twee ritten door gewoon keihard weg te rijden van Kuss. Bij de derde keer dat ze Kuss achterlieten won Roglic dan weer, maar uiteindelijk was de eindzege dan toch voor de Amerikaan. Een heel bijzondere Vuelta was dat, om het voorzichtig uit te drukken. Visma domineerde die ronde volledig, met de Tourmalet misschien wel als absolute hoogtepunt (of dieptepunt). We waren bang voor jarenlange dominantie van Visma daarna, maar toen besloten ze bij UAE een versnellinkje bij te schakelen en nu kijken we weer naar totale dominantie van die ploeg. Je denkt dat je het al slecht hebt, maar het kan altijd erger. Verder wat random overbodige feitjes over de Tourmalet: we kwamen hier in 1910 voor het eerst boven in de Tour. Octave Lapize was de eerste die als eerste boven wist te komen en ter ere van hem is er een monument te vinden op de top. Sinds de introductie van de Col du Tourmalet in 1910 is geen enkele andere klim vaker voorgekomen in de Tour. Gaap. De teller staat ondertussen op 86 ofzo, niet meer normaal. Een aankomst op de Tourmalet is dan wel wer redelijk uniek, dat gebeurde in de Tour pas drie keer en we zagen dus die hilarische aankomst in de Vuelta. In de Tour van 2010 zagen we op de flanken van de Tourmalet een spannende strijd tussen Alberto Contador en Andy Schleck. Ze deden flink hun best om elkaar te lossen, maar dat wilde maar niet lukken. De rest moest wel lossen, en goed ook. De nummer drie kwam op meer dan een minuut achterstand binnen, om over de rest nog maar te zwijgen. Na een tijd gaven Contador en Schleck het op. Het zou niet lukken om elkaar te lossen, dus reden ze samen naar de top van de klim. Ze besloten een beetje te overleggen, want er viel nog wel een ritzege te verdelen. Contador reed in het geel en was op weg om de Tour te winnen, hem maakte het dus allemaal niet zoveel uit. De jonge Schleck, in de witte trui, mocht best de rit winnen. En zo geschiedde. Zonder aan te zetten reed Contador naar de finish. Schleck gooide er een minimale versnelling uit en kon probleemloos als eerste over de streep rijden. Later bleek dat Schleck niet alleen de rit zou winnen, maar ook de Tour als geheel. Iets met cero, cero, nog wat cero's en dan een cinco. In 2019 volgde er dan weer een aankomst op de Tourmalet, bij die gelegenheid was het Thibaut Pinot die aan het eind de sterkste bleek te zijn. In de slotkilometer demarreerde hij en de rest zag hem niet meer terug. Hij was dat jaar zelfs een kanshebber op de eindzege, maar hij blesseerde zichzelf op een lullige manier en moest een paar dagen later huilend de koers verlaten. Alaphilippe werd toen overigens tweede op de Tourmalet, dat was toen al grappig maar in hindsight nog veel meer. Klimmer Alaphilippe komt ook deze Tour weer niet helemaal uit de verf. Nouja, goed, daarna reden we in de Tour in 2021 nog eens over de Tourmalet, Pierre Latour kwam als eerste boven, maar hij kwam zeker niet als eerste beneden. In de Tour van 2023 zagen we dan weer Tobias Johannessen, tegenwoordig een klassementsrenner, als eerste bovenkomen en vorig jaar was Lazkano dus aan het feest. Neem je toch een mooi geldbedrag mee naar huis, kan tellen. We voegen er misschien wel weer een matige naam aan toe, zo halverwege de rit.





Na 89,5 kilometer bereiken we de top van de Tourmalet, die net iets te vaak gebruikte klim van buitencategorie. Nog 93 kilometer te gaan tot de finish, in die 93 kilometer komen er nog drie beklimmingen voorbij. We gaan nu het parcours afwerken van de laatste twee keer dat we naar Superbagnères gingen, meer dan 30 jaar na dato vind ik een exacte kopie dan wel weer geoorloofd. De Tourmalet is de hoogste geheel Franse Pyreneeënpas, zo! Loopt van oost naar west door het skigebied Barèges-La Mongie, ook Domaine du Tourmalet genoemd. Dit is het grootste skigebied in de Franse Pyreneeën. Aan de noordzijde torent de Pic du Midi de Bigorre boven de pas uit. Aan de oostkant ligt La Mongie, een door projectontwikkelaars ontwikkeld wintersportdorp aan de voet van de pistes. Daar gaan we nu naartoe, we gaan afdalen naar Sainte-Marie-de-Campan en onderweg komen we langs La Mongie, waar in het verleden ook wel eens een Tourrit aankwam. In 2002 en 2004, bijvoorbeeld. In 2002 won niemand en in 2004 kreeg Ivan Basso de ritzege van niemand cadeau. De andere kant van de Tourmalet is 17 kilometer lang, in die 17 kilometer gaat het aan 7,3% naar beneden in de richting van Sainte-Marie-de-Campan. Zo'n lange afdaling tegen dat percentage zorgt er meteen voor dat het een uitdagend verhaal wordt, het voordeel is dan weer dat de renners de weg kennen. Bovendien is de weg die hier ligt vrij breed en ook best goed onderhouden, waardoor het niet de moeilijkste afdaling ooit is. Een paar wintersportoorden op je berg helpt altijd om de boel geschikt te maken voor het peloton. De afdaling van de Tourmalet is vrij overzichtelijk, je hebt altijd goed zicht op de situatie. Het tweede deel van de afdaling wordt er wel gedaald door een bos, maar zodra er een lastige bocht komt verdwijnen de bomen weer als sneeuw voor de zon. Dit moet iedereen toch wel heelhuids kunnen overleven, zeker aangezien we hier vorig jaar ook nog eens naar beneden zijn gereden. Tussendoor een passage in het bepaald niet fraaie La Mongie, maar daarna biedt de klim wel weer een mooi uitzicht. Meertje in de verte, verder rijden we natuurlijk door de talloze kenmerkende lawinegalerijen van de Tourmalet heen. Een enkele haarspeldbocht onderweg en een paar wat scherpere bochten, maar de weg is continu breed en de Tourmalet kent toch ook vrij lange stukken waar het voornamelijk rechtdoor gaat. Een tamelijk simpele afdaling, die zal eindigen in Sainte-Marie-de-Campan, waar we na 106 kilometer koers passeren. Hier scheren we natuurlijk weer met hoge snelheid langs het standbeeld ter ere van Eugène Christophe, je weet wel, die gozer die zelf z'n fiets ging repareren bij de lokale smid alhier. Dat waren nog eens tijden! Voorbij zijn standbeeld slaan we abrupt rechtsaf en daarna is het dalen gedaan. We krijgen met een paar vlakke meters te maken, maar buiten Sainte-Marie-de-Campan begint de weg meteen weer omhoog te lopen. We beginnen nu in feite al aan de volgende klim, de Col d'Aspin, maar dit eerste deel van de klim telt men niet mee. Volgens de organisatie gaat het strakjes vijf kilometer aan 7,6% omhoog, maar voor we die vijf kilometer bereiken moet er toch al deftig geklommen worden hoor. In totaal spreken we over 13 kilometer aan 5%, ik bedoel maar. Vanuit Sainte-Marie-de-Campan rijden we eerst naar Payolle, een plek waar we de afgelopen jaren heel vaak zijn geweest. Richting Payolle klimmen we zo'n beetje zes kilometer aan 4% gemiddeld, de klim begint ook echt met een kilometer aan 4%. Hierna is het een aantal kilometer wat makkelijker, voor we vlak voor we Payolle bereiken een kilometer aan 6% moeten klimmen. In Payolle, een klein gat met maar een paar huizen, ligt een brug. De afgelopen jaren zijn wij regelmatig over die brug gereden, als je over de brug rijdt kun je namelijk aan een klim beginnen die relatief recent pas is ontdekt door de organisatie en nu ook haast ieder jaar de revue passeert. Bij de brug naar rechts en het gaat naar Hourquette d'Ancizan, vorig jaar reden we nog over deze klim heen richting Pla d'Adet. Dat was de rit met dezelfde start als nu, pas in Payolle, na 113 kilometer koers, nemen we afscheid van het parcours van vorig jaar. In Pla d'Adet zou Pogacar uiteindelijk winnen, maar dat is natuurlijk geen verrassing verder. Het is een naam die je tegenwoordig bij haast iedere rit kunt invullen als winnaar, ik geef hem nog twee jaar voor hij het record van Cavendish uit de boeken heeft gereden. Wel lollig, Cavendish is nog een paar jaar langer blijven fietsen om dat record te halen, vorig jaar nog een keer full retard gegaan om het record maar te breken, en dan komt er ineens een gozer uit Slovenië voorbij die voor z'n 30e al 40 ritzeges geboekt zal hebben. Enfin, ook in 2022 reden we over Hourquette d'Ancizan, onderweg naar het inmiddels welbekende Peyragudes. Waar Pogacar ook weer won, goh. Ook in 2019 en 2016 kwam deze klim voorbij, eigenlijk bijna altijd in combinatie met de Col de Val Louron-Azet, een ideale combinatie. Door het ontdekken van die combinatie is de Col d'Aspin de afgelopen jaren net wat minder frequent bezocht, al helemaal van de kant die we nu gaan zien. We zijn wel vaak van de andere kant over de Aspin gegaan, maar de kant vanuit Sainte-Marie-de-Campan is sinds 2012 niet meer gezien in de Tour. Nou, nu maar weer eens dan. De weg tot in Payolle is breed en blijft voorbij Payolle ook breed, kan er ook aan liggen dat we gewoon dezelfde weg blijven volgen. Voorbij Payolle is het een kilometer zo goed als vlak, daarna beginnen we dan aan dat stuk van vijf kilometer dat de organisatie wel mee wil tellen. De klim van tweede categorie begint officieel met drie lastige kilometers aan 8%, via een reeks haarspeldbochten slingeren we door een bos heen. Het terrein was de afgelopen kilometers open, maar nu verdwijnen de renners tussen de bomen. Richting de top komen we dan weer meer in open terrein terecht, dat levert een aantal fraaie vergezichten op. Na drie lastige kilometers gaat het nog een kilometer aan 7% omhoog en richting de top ronden we af met een kilometer aan 6%, we hoeven niet direct te verwachten dat de Aspin de gamechanger gaat zijn vandaag. Bereiken doen we de top na 119 kilometer, waarna we gaan afdalen over de weg die we de afgelopen jaren regelmatig als klim hebben gezien.





De Col d'Aspin is een klim met een lange geschiedenis, net als de Tourmalet debuteerde de klim al in 1910 en sindsdien zijn we hier een keer of 75 gepasseerd. Net wat minder vaak dan de Tourmalet, maar alsnog enorm vaak. De laatste jaren net iets minder dankzij de ontdekking van Hourquette d'Ancizan, maar we komen hier nog steeds regelmatig langs hoor. Wel vaak van de andere kant dus, deze kant passeerde voor het laatst in 2012 en toen was Voeckler hier als eerste boven op weg naar de zege in Bagnères-de-Luchon. Een rit die behoorlijk leek o pde rit die we nu krijgen, behalve dan dat we als we Bagnères-de-Luchon bereiken nog een stuk moeten klimmen. De laatste die hier als eerste boven was is Neilson Powless, dat was in 2023. In een verder verleden gebeurde er nogal wat op deze klim, die Eugène Christophe kreeg bijvoorbeeld last van die kapotte fiets op deze klim. En jaren later werd Gino Bartali op deze klim door de altijd chauvinistische Fransen in elkaar gemept, waarna hij een dag later de Tour zou verlaten. Maar we denken bij de Aspin natuurlijk automatisch terug aan de Tour van 2008, toen Riccardo Ricco hier als een straaljager naar de top reed. Van de andere kant, dat dan weer wel, maar alsnog. Nog steeds een van de meest hallucinante staaltjes wielrennen die ik heb gezien. Vanuit het peloton vertrok hij op de Aspin en hij reed de kopgroep voorbij alsof ze niet eens bestonden, om vervolgens met minuten voorsprong te winnen in Bagnères-de-Bigorre. Een paar dagen later werd hij na een positieve test uit koers gehaald en werd deze uitslag geschrapt, maar de beelden leven voor altijd voort in mijn hoofd. Weten jullie trouwens voor welke ploeg Riccardo Ricco reed? Saunier Duval! Weet je wie het daar voor het zeggen hadden? Juist, de kale engnekken die nu Tadej Pogacar iedere dag als een geëvolueerde versie van Riccardo Ricco laten rondvliegen. Mooi man, je merkt echt dat er andere tijden zijn aangebroken in deze sport. Een nieuwe generatie, die het op een andere manier doet dan de vorige. De frisse wind die door het peloton gaat ruikt wat mij betreft niet zo lekker. D'r zit nog steeds een klein petroleumgeurtje aan, zeg maar. Meurend naar benzine dalen we de Aspin af, de komende 12 kilometer moet er aan 6,5% gedaald worden richting Arreau. Het is een afdaling die we al een tijdje niet meer hebben gezien in koers, een korte opfriscursus kan daarom geen kwaad. We gaan hier vaak omhoog, maar aan die kennis hebben de renners nu weinig. De eerste helft van de afdaling dalen de renners steeds aan een procent of zeven, terwijl ze onderweg de nodige bochten tegenkomen. Een aantal haarspeldbochten ook, het wordt dus vrij technisch. De weg is behoorlijk breed en behoorlijk goed, maar de weg omlaag na de Tourmalet was wel even een stuk breder. De renners hebben tijdens het grootste gedeelte van de afdaling wel een mooi uitzicht over de omgeving, we komen aan deze kant van de klim weinig bomen tegen en dus kijken we steeds diep in de verte, we begluren alle mooie bergen in de omgeving en we zien het groene dal. Ik zie een paar lastige bochten, maar verder zou deze afdaling toch best goed te doen moeten zijn, vooral omdat de meeste bochten zich wel ruim op voorhand aankondigen. In het tweede deel van de afdaling gaat het nog maar aan een procentje of vijf omlaag, wel dalen we dan af over een weg die aan de zijkant steeds vaker van een muurtje is voorzien. We komen nog meer haarspeldbochten tegen en een paar andere scherpe bochtjes, richting het einde van de afdaling loopt de weg dan weer wat meer rechtdoor en als we bijna beneden zijn komen we dan toch nog even in een bos uit. Na 131 kilometer bereiken we Arreau, waar we rechtsaf gaan slaan. Na die bocht naar rechts, oppassen voor de vluchtheuvel, volgt er vrij snel een bocht naar links. We rijden dan over de Neste heen, de rivier die hier mooi beneden in het dal ligt. Rond de rivier vinden we in Arreau best een paar mooie gebouwtjes, je zou bijna overwegen de plaats pittoresk te noemen.



Nog 50 kilometer tot de finish, nog twee beklimmingen te gaan. We fietsen in de Tour regelmatig door Arreau, de plek aan de voet van de Aspin is dan ook moeilijk te vermijden. Wel even geleden dat we er nog eens in dalende lijn doorheen zijn gesjeesd, nadat we over de brug zijn gereden rijden we dwars door het centrum van dit enigszins acceptabele plaatsje heen, de weg is hier even wat smaller. We rijden langs de kerk en komen wat flauwe bochtjes tegen, waarna we buiten het dorp over een weg gaan rijden die ons naar een ontzettend bekende plek gaat brengen. We gaan op weg naar de Peyresourde, de klim die we gisteren godbetert de hele dag in beeld hebben gezien. Je zou kunnen zeggen dat we meteen aan die klim beginnen bij het verlaten van Arreau, we komen buiten het dorp op een waanzinnig brede weg terecht en die weg loopt meteen omhoog. We rijden door de vallei naar de officiële voet van de Peyresourde, maar richting het officiële begin van de klim moet er wel alvast 11 kilometer geklommen worden. In totaal klimmen we 18 kilometer aan 5%, de organisatie houdt alleen rekening met de laatste zeven kilometer aan 7,8%. Van Arreau naar de voet van de Peyresourde gaat het grotendeels vals plat omhoog, het is ook wel logisch dat ze deze kilometers niet mee willen rekenen. Heel wat werk aan 2 à 3%, met tussendoor een kilometer aan vier procent. Een enorm brede en behoorlijk rechte weg in de vallei, de omgeving is hier enorm groen en heerlijk bosrijk, maar de heerlijke percentages zijn er nog niet. We passeren onderweg in wat piepkleine dorpjes als Bordères-Louron, in de omgeving van dit dorp is het terrein weer wat meer open en hier is het ook even helemaal vlak. Wat meer bergweides om de renners heen, met in de verte hoge toppen. Het duurt even voor de brede weg weer wat meer omhoog begint te lopen, dit wordt een heel lang stuk om te overbruggen. Saaie, eeuwigdurende kilometers. We komen uiteindelijk uit in het dorpje Avajon, hier volgt er een bocht naar links en daarna rijden we bijna rechtdoor naar Estarvielle, terwijl de weg weer wat serieuzer omhoog begint te lopen. Een kilometertje aan 5%, waarna we een kruispunt bereiken dat de renners nog kennen van gisteren. Toen kwamen ze van rechts, draaiden ze de brede weg op en begonnen ze aan de klim naar de Peyresourde, om vlak voor de top van de Peyresourde af te slaan richting Peyragudes. Nu komen we vanuit Arreau, hebben we continu over een brede weg gereden en gaan we helemaal rechtdoor verder over die brede weg naar de echte top van de Peyresourde. Het voelt wat overvloedig om nu nog veel te vertellen over die klim, dit kunnen we wel kort houden. Na een strook van 11 kilometer waarin het vooral vals plat omhoog is gegaan gaan we nu voorbij Estarvielle 7,1 kilometer aan 7,8% klimmen naar de top van deze klim van eerste categorie. De eerste vier kilometer van de klim gaat het vooral aan 8% omhoog, al loopt de brede weg ook een tijdje richting de 9% omhoog. Na een iets makkelijkere strook rond de 6% bereiken we dan het punt waar de renners gisteren rechtsaf zouden slaan om vervolgens naar het vliegveld van Peyragudes te rijden, waar Riccardo Riccocar weer door zou schieten op de landingsbaan. Nu nemen we de bocht naar rechts niet maar rijden we verder rechtdoor omhoog, over die ellendig brede weg die er eigenlijk altijd weer voor weet te zorgen dat niemand aan wil vallen op de klim. Hierna gaat het in het restant van de klim eigenlijk weer steevast aan 8% omhoog, voor een Pyreneeëncol is die Peyresourde nog verdomd regelmatig ook. Na 150 kilometer, op dik 30 kilometer van de finish, bereiken we de top van de veel te vaak gebruikte Peyresourde. Gisteren reden we nog over de Peyresourde, net als vorig jaar. Vorig jaar was het de eerste klim in een bergrit van bijna 200 kilometer, we gingen toen naar Plateau de Beille en daar wist Pogacar de beste klimprestatie ooit neer te zetten. We reden toen vanuit Loudenvielle omhoog, de startplaats van de tijdrit gisteren. Daarna daalden we op dezelfde manier als nu af naar Bagnères-de-Luchon, het is allemaal bekend terrein. David Gaudu was toen als eerste boven op de Col de Peyresourde, in een rit waar hij verder geen rol in zou spelen. Binnen op drie kwartier, lachen. In 2021, 2020, 2019 en 2017 reden we steeds vanuit Bagnères-de-Luchon over de Peyresourde, de voorlaatste keer dat we vanuit Estarvielle over deze vaak teleurstellende klim rijden dateert van 2016. Ook toen stelde de klim teleur, het verschil werd toen juist gemaakt in de afdaling. Zo'n beetje de enige leuke beklimming van de Peyresourde dateert van 2007, toen Contador Rasmussen continu ging bestoken. Verder blijven we hier vaak op onze honger zitten, met de aanstaande slotklim hierna gaan we hier nu vermoedelijk ook weinig beleven.





In de Tour van 2016 reden we tijdens de achtste etappe vanuit een bepaalde stad naar Bagnères-de-Luchon. We reden onderweg over de Tourmalet, Hourquette d'Ancizan, Val Louron-Azet en daarna over de Peyresourde. Een zware bergrit, zou je denken, maar er gebeurde niet veel. Op de top van de laatste klim van de dag, de Peyresourde, zaten er nog heel wat favorieten bij elkaar. Een groepje van meer dan 10 man, het was een beetje een floprit. Na de Peyresourde hoefde er alleen nog maar gedaald te worden richting Bagnères-de-Luchon en daar zou dan de finish liggen. Op de top reed Chris Froome op kop, Nairo Quintana zat in het wiel. Nairo ging even lekker eten en drinken, want ja, we waren boven en dat is wel het moment om even dat soort dingen te doen. Chris Froome zag dat en hij accelereerde meteen. Hij sloeg een gat en ze zagen hem niet meer terug. De notoir slechte daler had de afdaling van de Peyresourde verkend en in de toen nog toegelaten daalstijl à la Mohoric en Kwiatkowski reed hij op de lelijkste manier ooit naar de zege. Hoe Froome daar naar beneden reed, met zijn ballen op de buis en dat koffiemolenverzetje nog harder rond aan het draaien dan normaal keert regelmatig terug in mijn nachtmerries. Een matige daler werd door die ene afdaling ineens gezien als een geweldige daler, terwijl het feit dat hij in die afdaling bij kon trappen al genoeg zegt over de lastigheid van de afzink van de Col de Peyresourde. We gaan 13 kilometer afdalen richting Luchon en dat gaan we doen over een waanzinnig brede weg. We hebben de weg omhoog gisteren al gezien, de weg omlaag is net zo breed. Breder zelfs, want in de afdaling zullen er geen opdringerige fans op de weg te vinden zijn. Ondanks het feit dat fraud Chris Froome, ongetwijfeld weer met een voorraadje Milram in z'n achterste, hier ooit weg wist te rijden, is de afdaling van de Col de Peyresourde prima te doen. In het begin van de afdaling zijn er nog een aantal haarspeldbochten, maar die zijn door de brede weg prima te nemen. De afdaling is behoorlijk steil, maar er is weinig begroeiing langs de kant van de weg, waardoor het een overzichtelijke afdaling is. Na het eerste deel van de afdaling wordt het ineens ook een stuk minder bochtig. Dit is daardoor toch vooral een bijtrapafdaling, waar je met een goede timing blijkbaar wel een gat kunt slaan, maar slaapkop Quintana is er gelukkig niet meer bij. We passeren nog een aantal dorpjes, maar ook daar zijn niet echt veel obstakels te ontdekken. In het tweede deel van de afdaling zijn er praktisch geen bochten meer en de weg is zo breed dat er drie vrachtwagens naast elkaar kunnen rijden. Als de renners het gehucht Saint-Aventin na 158 kilometer passeren komen we nog een paar haarspeldbochten tegen, maar de weg is nog steeds enorm breed. Zelfs als je ergens een fout maakt heb je nog genoeg tijd en ruimte om die te corrigeren. Het blijft dalen, tot in Bagnères-de-Luchon. In die plaats eindigt vaak een rit, maar ditmaal is daar geen sprake van. Wel fietsen we dwars door deze plaats heen, op weg naar de voet van de slotklim. We komen een lange terugdraaiende bocht tegen, waarna de doortocht in het centrum volgt. Hier gaat het een tijdje rechtdoor, tot we een bocht naar links tegenkomen en direct daarna een bocht naar rechts. Na deze twee bochten verlaten we Luchon weer, een vaste pleisterplaats in de Tour. In 2021 reden we voor het laatst door deze stad heen, een thermenstad. We waren toen op weg naar Col du Portet, waar jeweetwelwie zou winnen. De laatste aankomst in de stad dateert dan weer van 2018, toen reden we vanuit Spanje over de Col du Portillon naar Bagnères-de-Luchon toe. Adam Yates leek toen op weg om de rit te winnen, maar hij ging in de afdaling op z'n plaat en daar profiteerde Julian Alaphilippe dan weer van. Bergop gelost, maar door de valpartij van Yates keerde hij terug en reed hij er natuurlijk ook keihard voorbij. Een van zijn wonderbaarlijke Tours, die tijden liggen inmiddels ver achter ons. Een dag later ging er toen ook nog een rit van start in Bagnères-de-Luchon, de legendarische rit van 65 kilometer met de F1-start! Vreemd genoeg keerde dat experiment nooit terug, hmm. In 2016 won fraud Froome dus in deze stad, David Rozman zal wel weer zijn contacten hebben ingeschakeld om wat mooi spul te vinden. In 2010 én 2012 won Thomas Voeckler hier dan weer, in deze plaats die zich de 'koningin der Pyreneeën' noemt. Het is een vermaard kuuroord dat ook bekend is vanwege het skioord Superbagnères, mogen jullie raden waar we zo naartoe gaan! Vanuit Luchon rechtstreeks per cabinebaan bereikbaar, maar de renners gaan toch echt de weg omhoog moeten nemen. De ligging van Luchon in de Pyreneeën maakt dat de plaats zeer regelmatig wordt bezocht door de Ronde van Frankrijk, maar liefst 58 keer is het een etappeplaats geweest in de Tour! Te danken aan de centrale ligging, waarschijnlijk ook te danken aan het feit dat er in dit kuuroord goed geboerd wordt.




Na wat bochten in Luchon rijden we langs de lokale thermen af, we verlaten dan het plaatsje in de richting van Saint-Mamet, terwijl we al snel gaan merken dat de organisatie ons in de maling neemt. We zijn aan het toewerken naar de slotklim, een slotklim die volgens de organisatie 12 kilometer lang is. Maar bij het verlaten van Luchon, op 17 kilometer van de streep, loopt de weg al meteen omhoog. In totaal gaan we aan het eind van de rit 17 kilometer klimmen, het gaat gemiddeld aan 6,8% omhoog. We verlaten Bagnères-de-Luchon via een brede weg, een brede weg die een kilometer aan 2% omhoog zal lopen. Niet het meest lastige begin, maar in de volgende kilometer gaat het ineens heel stevig aan 8% omhoog, terwijl we door een mooie en bijzonder groene omgeving rijden. Na deze steile kilometer vlakt het wel weer wat af, in de volgende kilometer halen we een gemiddelde van 5% en daarna stijgt het zelfs maar aan 3%. We rijden hier praktisch rechtdoor over die brede weg, tussen de bomen in. Af en toe een blik op wat hoge bergtoppen in de verte, het is hier aangenaam fietsen en nog niet echt lastig. In de vijfde kilometer van de klim gaat het dan weer aan 5% omhoog, waarna we even later een belangrijk punt bereiken. Na 170 kilometer, op 12,5 kilometer van het eind, komen we uit bij Pont de Ravi. Dit is een brug, een spiksplinternieuwe brug. Een brug die eind 2023 is geopend, een brug die ervoor zorgt dat de Tour de France na 36 jaar kan terugkeren naar Superbagnères. In het verleden zijn we meerdere keren in Superbagnères geweest, maar de klim naar het skioord boven Bagnères-de-Luchon verdween uit beeld. Noodgedwongen, de oude toegangsweg naar Superbagnères was ongeschikt geworden voor het grotere vervoer. De renners rijden vanuit Bagnères-de-Luchon langs het riviertje de Pique, via de nieuwe Pont de Ravi rijden ze over dit riviertje heen. Er lagen hier twee oude bruggen, twee smalle bruggen. Die bruggen waren in verval geraakt. Ze waren zo oud en zo versleten dat het verboden werd voor vrachtwagens en bussen om er nog overheen te rijden. Wielrenners hadden er prima overheen kunnen rijden, maar de Tour is meer dan een peloton van 170 man. Om een aankomst bergop ergens te kunnen organiseren moeten er wel wat vrachtwagens naar boven. De hele reclamekaravaan moet natuurlijk ook naar boven kunnen. Dat kon dankzij de slechte bruggen niet meer, dus viel Superbagnères af als bestemming. We bleven de regio evenwel bezoeken, maar in plaats van aankomsten boven op Superbagnères werden het dan maar aankomsten in Bagnères-de-Luchon zelf. De slechte staat van de bruggen was niet alleen slecht voor de koers, maar ook voor het skioord zelf. Er konden geen vrachtwagens meer naar boven, dus kon de lokale horeca ook niet meer bevoorraad worden. Alles werd heel ingewikkeld en dus draaiden ze hier slechte winters, waarna er dan toch maar werd besloten om een nieuwe brug neer te leggen. De oude bruggen waren niet meer te repareren, er moest een nieuwe brug over de Pique komen. Die nieuwe brug is er nu en heeft alles bij elkaar een slordige 12 miljoen gekost. Dat is het natuurlijk dubbel en dwars waard als daarna je wintersportoord weer tot leven komt. Daarbij moet de Tour gaan helpen. Men heeft 12 miljoen geïnvesteerd om het skiresort te redden en dan is wat aandacht van de grootste koers op aarde geen overbodige luxe. Er is ook een nieuwe kabelbaan, dus Superbagnères komt weer helemaal tot leven. Dankzij al deze ontwikkelingen keert de koers na 36 jaar terug naar deze plek. Waar we finishen hangt dus soms af van zoiets simpels als een brug. De oude brug is op een gegeven moment zelfs helemaal afgesloten nadat er tegen de adviezen in alsnog een veel te zwaar voertuig overheen is gereden, goed man. De oude zooi wordt nu gesloopt, wij rijden over een mooie nieuwe en brede brug de Pique over en daarna begint de slotklim dan écht.


Oud.

En nieuw!

Doe eens rustig aan Nils

Bekijk deze YouTube-video

Lenny gaat vierkant naar beneden