MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Trusten. Merrege de rest 
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Classic opening met "Hello" 
Liam klinkt erg goed , die heeft de laatste jaren echt wel flink getrained om z'n stem terug in vorm te krijgen.
Liam klinkt erg goed , die heeft de laatste jaren echt wel flink getrained om z'n stem terug in vorm te krijgen.
Op maandag 1 oktober 2012 18:45 schreef Chocolatebear het volgende:
Zei de man, terwijl hij een shaggie opstak en het gas open trok van zijn Tomos.
Zei de man, terwijl hij een shaggie opstak en het gas open trok van zijn Tomos.
Heb je het hele concert misschien? Deze waren vers van de pers.quote:Op zaterdag 5 juli 2025 02:24 schreef leeell het volgende:
Classic opening met "Hello"
Liam klinkt erg goed , die heeft de laatste jaren echt wel flink getrained om z'n stem terug in vorm te krijgen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
https://x.com/i/broadcasts/1MnxnwdPEBwKOquote:Op zaterdag 5 juli 2025 11:36 schreef tong80 het volgende:
[..]
Heb je het hele concert misschien? Deze waren vers van de pers.
Op maandag 1 oktober 2012 18:45 schreef Chocolatebear het volgende:
Zei de man, terwijl hij een shaggie opstak en het gas open trok van zijn Tomos.
Zei de man, terwijl hij een shaggie opstak en het gas open trok van zijn Tomos.
Euforisch was het. Verbroederend ook. En simpelweg heel erg goed. De reünie van rockband Oasis loste vrijdagavond alle verwachtingen in. Alleen: hoe zit het nu werkelijk tussen de broers Liam en Noel?
Het duurde tot na de allerlaatste noot van het concert. Noel Gallagher had zijn gitaar al weggelegd en zijn broer Liam zijn tamboerijn. Het slotakkoord van slotsong Champagne Supernova stierf langzaam weg en nog steeds zweefde die ene vraag boven de 75.000 uitzinnige hoofden in het Principality Stadium in Cardiff: hebben Liam en Noel het nu werkelijk goedgemaakt of niet?
een kleine 15 miljoen euro − optelt bij de ongekende merchandisegekte onder de fans, vermoedt al snel het eerste. Maar is er niet ook liefde tussen de twee broers die tegen wil en dank aan elkaar blijven vastgeklonken? En is het spelen van de muziek die Oasis in de nineties zo sensationeel maakte niet gewoon reden genoeg om samen te komen?
Twee uur lang had Oasis furieus gespeeld. Met de vaste muzikanten uit Oasis’ glorietijd klonk de band als een onvermoeibare powerhouse met een muur van geluid die de immense arena vanaf openingslied Hello overdonderde.
Alleen: in alle euforie hadden de twee Oasis-broers elkaar op het podium na de laatste toegift nog niet één keer aangekeken. Precies zoals het in de laatste jaren van de band was gegaan. Toen was die koele stuursheid de voorbode van de definitieve implosie. Nu volgde er toch een omhelzing. Kort, maar stevig. En, zo leek het, gemeend. Het stadion juichte, zoals het vrijdag juichte om elk bekend akkoord dat uit de gitaren van Engelands grootste Britpopgroep opsteeg.
Is de hereniging van 41 shows (Nederland staat niet op de agenda) er daamee eentje met meer potentie dan deze onweerstaanbare greatest hits-show? Het blijft gissen. De twee broers spraken op het podium niet over hun onderlinge verhoudingen. Wel bedankten ze beiden hun fans voor hun trouw. “We weten dat we het jullie niet makkelijk maken”, zei Liam.
Maar nog steeds liep hij tijdens alle door Noel gezongen songs stoïcijns het podium af. Het hoorde er in de goede jaren van Oasis ook al een beetje bij, die botte onverschilligheid naar elkaar, maar nu de twee 52 en 58 zijn mag het toch wel wat minder?
Liam miste er in elk geval een van de mooiste momenten van de avond door. Don’t Look Back in Anger leidde tot een samenzang, zo hard dat hij aan de andere kant van de Ierse zee te horen moet zijn geweest. Op de tribunes sloegen vrienden hun armen om elkaar heen, vaders vielen zonen in de armen en wie niemand te knuffelen had, veegde stilletjes een traantje weg.
Liam hoorde het vanuit de coulissen aan, kwam terug voor de rest van de toegift en liet ondertussen zijn auto voorrijden naast het podium. Hij sprong er als enige in. Noel en de rest van de band liepen rustig de catacomben in. Dit zag er niet uit als het begin van een gezamenlijk feestje.
Zo blijft de toekomst na deze reünie lastig voorspelbaar. Maar dat zijn zorgen voor later. Eerst was er die geweldige uitbarsting van de Britse popeuforie in Cardiff. De stad ademde de hele dag al opgewonden verwachting. Als op een nationale feestdag stortte de massa fans − opmerkelijk genoeg niet alleen veertigers en vijftigers, maar veel jonge twintigers voor wie het het eerste Oasis-concert ooit was − zich op de biertap in de straten rondom het in het centrum gelegende stadion. The Queen’s Vault, The Prince of Wales en The King’s Arm; ze stonden allemaal vol. Het was duidelijk: de Britse ladculture leeft nog steeds en bevindt zich op het gezondsheidsspectrum aan het andere uiterste van de Amsterdamse fitnesscultuur.
Zo belandde de hele stad uiteindelijk in een galmende wedstrijd hard zingen. In de Johan Cruijff Arena zou het het recept zijn voor een ondoordringbare geluidsbrij, in het Principality Stadium was elke gitaartokkel van Noel op Whatever helder te horen.
De band speelde een show zoals iedere Oasis-aanhanger die wenste: met fanfavorieten als Acquiece en The Masterplan, maar verder de complete Oasis-canon zoals die tijdens de absentie van het duo is overgeleverd aan een nieuwe generatie. Met Supersonic, Roll With It, Slide Away en Morning Glory.
Vooral de scherpte van Liam viel daarbij op. De zin ‘I live my life for the stars that shine’ op Rock ‘n’ Roll Star kwam uit zijn tenen. Van de twee broers was hij altijd al het meest geïnteresseerd in een reünie. Na 16 jaar droogte oogde hij in zijn zwarte parka als een bokser die de ring betrad voor een titelgevecht. Zijn stem scheurde ouderwets en Noel legde er keer op keer een fraaie tweede stem naast. Zijn ook bij soloconcerten gebruikelijke geraaskal richting de zaal hield Liam dit keer tot het minimum beperkt.
Noel straalde minder gretigheid uit. In zijn eenvoudige spijkerhemd concentreerde hij zich op zijn instrument en zong de liedjes die hem op het lijf zijn geschreven. Half the World Away bijvoorbeeld. En nog zo’n semi-akoestische ballad die in een vol stadion plotseling voelde als een tweede, of derde, Brits volkslied: Little by Little.
Ook mooi: het eerbetoon aan voetballer Diogo Jota die afgelopen week verongelukte. Live Forever was er het juiste lied voor. Zoals eigenlijk elk lied vrijdagavond op zijn plaats viel. De boodschap van de broers en het publiek aan elkaar was duidelijk: dit zijn songs die, soms letterlijk tegen elke prijs, live moeten worden gespeeld zolang het kan.
https://www.ad.nl/show/vi(...)-duidelijk~a513c524/
Het duurde tot na de allerlaatste noot van het concert. Noel Gallagher had zijn gitaar al weggelegd en zijn broer Liam zijn tamboerijn. Het slotakkoord van slotsong Champagne Supernova stierf langzaam weg en nog steeds zweefde die ene vraag boven de 75.000 uitzinnige hoofden in het Principality Stadium in Cardiff: hebben Liam en Noel het nu werkelijk goedgemaakt of niet?
een kleine 15 miljoen euro − optelt bij de ongekende merchandisegekte onder de fans, vermoedt al snel het eerste. Maar is er niet ook liefde tussen de twee broers die tegen wil en dank aan elkaar blijven vastgeklonken? En is het spelen van de muziek die Oasis in de nineties zo sensationeel maakte niet gewoon reden genoeg om samen te komen?
Twee uur lang had Oasis furieus gespeeld. Met de vaste muzikanten uit Oasis’ glorietijd klonk de band als een onvermoeibare powerhouse met een muur van geluid die de immense arena vanaf openingslied Hello overdonderde.
Alleen: in alle euforie hadden de twee Oasis-broers elkaar op het podium na de laatste toegift nog niet één keer aangekeken. Precies zoals het in de laatste jaren van de band was gegaan. Toen was die koele stuursheid de voorbode van de definitieve implosie. Nu volgde er toch een omhelzing. Kort, maar stevig. En, zo leek het, gemeend. Het stadion juichte, zoals het vrijdag juichte om elk bekend akkoord dat uit de gitaren van Engelands grootste Britpopgroep opsteeg.
Is de hereniging van 41 shows (Nederland staat niet op de agenda) er daamee eentje met meer potentie dan deze onweerstaanbare greatest hits-show? Het blijft gissen. De twee broers spraken op het podium niet over hun onderlinge verhoudingen. Wel bedankten ze beiden hun fans voor hun trouw. “We weten dat we het jullie niet makkelijk maken”, zei Liam.
Maar nog steeds liep hij tijdens alle door Noel gezongen songs stoïcijns het podium af. Het hoorde er in de goede jaren van Oasis ook al een beetje bij, die botte onverschilligheid naar elkaar, maar nu de twee 52 en 58 zijn mag het toch wel wat minder?
Liam miste er in elk geval een van de mooiste momenten van de avond door. Don’t Look Back in Anger leidde tot een samenzang, zo hard dat hij aan de andere kant van de Ierse zee te horen moet zijn geweest. Op de tribunes sloegen vrienden hun armen om elkaar heen, vaders vielen zonen in de armen en wie niemand te knuffelen had, veegde stilletjes een traantje weg.
Liam hoorde het vanuit de coulissen aan, kwam terug voor de rest van de toegift en liet ondertussen zijn auto voorrijden naast het podium. Hij sprong er als enige in. Noel en de rest van de band liepen rustig de catacomben in. Dit zag er niet uit als het begin van een gezamenlijk feestje.
Zo blijft de toekomst na deze reünie lastig voorspelbaar. Maar dat zijn zorgen voor later. Eerst was er die geweldige uitbarsting van de Britse popeuforie in Cardiff. De stad ademde de hele dag al opgewonden verwachting. Als op een nationale feestdag stortte de massa fans − opmerkelijk genoeg niet alleen veertigers en vijftigers, maar veel jonge twintigers voor wie het het eerste Oasis-concert ooit was − zich op de biertap in de straten rondom het in het centrum gelegende stadion. The Queen’s Vault, The Prince of Wales en The King’s Arm; ze stonden allemaal vol. Het was duidelijk: de Britse ladculture leeft nog steeds en bevindt zich op het gezondsheidsspectrum aan het andere uiterste van de Amsterdamse fitnesscultuur.
Zo belandde de hele stad uiteindelijk in een galmende wedstrijd hard zingen. In de Johan Cruijff Arena zou het het recept zijn voor een ondoordringbare geluidsbrij, in het Principality Stadium was elke gitaartokkel van Noel op Whatever helder te horen.
De band speelde een show zoals iedere Oasis-aanhanger die wenste: met fanfavorieten als Acquiece en The Masterplan, maar verder de complete Oasis-canon zoals die tijdens de absentie van het duo is overgeleverd aan een nieuwe generatie. Met Supersonic, Roll With It, Slide Away en Morning Glory.
Vooral de scherpte van Liam viel daarbij op. De zin ‘I live my life for the stars that shine’ op Rock ‘n’ Roll Star kwam uit zijn tenen. Van de twee broers was hij altijd al het meest geïnteresseerd in een reünie. Na 16 jaar droogte oogde hij in zijn zwarte parka als een bokser die de ring betrad voor een titelgevecht. Zijn stem scheurde ouderwets en Noel legde er keer op keer een fraaie tweede stem naast. Zijn ook bij soloconcerten gebruikelijke geraaskal richting de zaal hield Liam dit keer tot het minimum beperkt.
Noel straalde minder gretigheid uit. In zijn eenvoudige spijkerhemd concentreerde hij zich op zijn instrument en zong de liedjes die hem op het lijf zijn geschreven. Half the World Away bijvoorbeeld. En nog zo’n semi-akoestische ballad die in een vol stadion plotseling voelde als een tweede, of derde, Brits volkslied: Little by Little.
Ook mooi: het eerbetoon aan voetballer Diogo Jota die afgelopen week verongelukte. Live Forever was er het juiste lied voor. Zoals eigenlijk elk lied vrijdagavond op zijn plaats viel. De boodschap van de broers en het publiek aan elkaar was duidelijk: dit zijn songs die, soms letterlijk tegen elke prijs, live moeten worden gespeeld zolang het kan.
https://www.ad.nl/show/vi(...)-duidelijk~a513c524/
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
