KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Er lijkt iets in de lucht te hangen de laatste tijd. Iets... vijandigs. Alsof bepaalde mensen op FOK! actief wachten tot ik weer iets post, zodat ze met z'n allen kunnen fluisteren: "Daar heb je hem weer." Rapportknop paraat. PM naar de mod al geschreven nog voor ik op "Plaats reactie" klik.
En weet je? Ik voel het. Ik voel de collectieve zucht als mijn username verschijnt in een topic. Ik ben blijkbaar de dorpsgek van FOK!, het relikwie dat volgens sommigen allang gebanned had moeten worden. De digitale buurman waar iedereen wel een mening over heeft. "Hij post te veel, te grof, te scherp." Of simpelweg: "Hij is gewoon vervelend."
Maar wat ik vooral zie, is hypocrisie. Want als ik er even niet ben, is het ineens wel erg stil. De boel kabbelt voort op automatische piloot, met dezelfde zes mensen die elkaar bevestigen in alles. En zodra ik weer wat pit breng, schiet iedereen wakker. Het forum leeft weer – maar blijkbaar mag dat niet.
Dus ja, ik klaag. Niet omdat ik zielig ben, maar omdat ik het zat ben om telkens als het zwarte schaap neergezet te worden.
Want wat is FOK! zonder mensen die niet in de pas lopen? Wat is KLB zonder iemand die af en toe de knuppel in het hoenderhok gooit?
Ze willen me cancelen, muilkorven, uitsluiten. Maar ik blijf.
Want dit forum voelt misschien vaak als een gesloten clubje. Maar ik ben niet van plan om weg te gaan omdat een paar mensen zich ongemakkelijk voelen als iemand niet meehuppelt.
Dus, tot de volgende waarschuwing. Tot het volgende “Je weet zelf ook wel dat dit op het randje was”-bericht.
Ik blijf gewoon posten. Met of zonder goedkeuring.
Want zonder mij is het hier toch maar… leeg.
En weet je? Ik voel het. Ik voel de collectieve zucht als mijn username verschijnt in een topic. Ik ben blijkbaar de dorpsgek van FOK!, het relikwie dat volgens sommigen allang gebanned had moeten worden. De digitale buurman waar iedereen wel een mening over heeft. "Hij post te veel, te grof, te scherp." Of simpelweg: "Hij is gewoon vervelend."
Maar wat ik vooral zie, is hypocrisie. Want als ik er even niet ben, is het ineens wel erg stil. De boel kabbelt voort op automatische piloot, met dezelfde zes mensen die elkaar bevestigen in alles. En zodra ik weer wat pit breng, schiet iedereen wakker. Het forum leeft weer – maar blijkbaar mag dat niet.
Dus ja, ik klaag. Niet omdat ik zielig ben, maar omdat ik het zat ben om telkens als het zwarte schaap neergezet te worden.
Want wat is FOK! zonder mensen die niet in de pas lopen? Wat is KLB zonder iemand die af en toe de knuppel in het hoenderhok gooit?
Ze willen me cancelen, muilkorven, uitsluiten. Maar ik blijf.
Want dit forum voelt misschien vaak als een gesloten clubje. Maar ik ben niet van plan om weg te gaan omdat een paar mensen zich ongemakkelijk voelen als iemand niet meehuppelt.
Dus, tot de volgende waarschuwing. Tot het volgende “Je weet zelf ook wel dat dit op het randje was”-bericht.
Ik blijf gewoon posten. Met of zonder goedkeuring.
Want zonder mij is het hier toch maar… leeg.
Eigen je jezelf niet een beetje veel eer toe? De tering. 
Bestiality sure is a fun thing to do. But I have to say this as a warning to you:
With almost all animals you can have a ball, but the hedgehog can never be buggered at all.
With almost all animals you can have a ball, but the hedgehog can never be buggered at all.
Als je al 10+ jaar sprookjes verkondigd op FOK! ga je vanzelf wel een beetje in jezelf gelovenquote:Op maandag 16 juni 2025 21:45 schreef Jordy-B het volgende:
Eigen je jezelf niet een beetje veel eer toe? De tering.
“And forget not that the earth delights to feel your bare feet and the winds long to play with your hair.”
quote:Op maandag 16 juni 2025 21:42 schreef Roesjesjager het volgende:
Want zonder mij is het hier toch maar… leeg.
Meid toch
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
