Zojuist heb ik bijna een ongeluk veroorzaakt, waarbij ik een kind aan had kunnen rijden. Dit zou een enorme impact hebben gehad op het leven van het kind, de familie van het kind, mijn leven en mijn familie. Er zitten 60 seconden in elke minuut, en in het verkeer maar je in elk van die seconden een beslissing, groot of klein. Draai ik het stuur, of houd ik het stil? Rem ik af, rol ik uit, geef ik gas? Kijk naar links, kijk naar rechts, spiegel links, spiegel rechts, spiegel naar achter, dode hoek... zo veel momenten dat je in de focus blijft om alles maar goed te laten gaan, voor jou, en de mensen om je heen.
En nu, voor het eerst in 20 jaar, keek ik in het verkeer volledig de verkeerde kant op, en verwoestte ik bijna een leven. Het scheelde echt niks.
Het was 100% mijn schuld, ik had het kind moeten zien, maar lette niet op. Maar er is gewoon zo veel te zien. Het is hartstikke mooi weer, en het was druk buiten, veel verkeer, veel kinderen en ouders op fietsen. Het kind wat ik bijna onder m'n wielen had, werd naar school gebracht door z'n moeder, die fietste er tien meter achter. En die had me toch een partij jopen in een laag zomerjurkje hangen, holy shit. Ze moet wel spijt gehad hebben toen ze op de fiets zag hoeveel aandacht ze trok. Ze hupsten er gewoon bijna uit. Zulke mooie grote stevige ferme jetsers heb ik lang niet tentoongesteld zien staan, zomaar op straat. Grote vlezige massa's bij elkaar gehouden door een strijdbaar geel jurkje, deze vrouw heeft alles uit de kast gehaald om de dag met een verpletterende indruk te starten. Had ze bijna spijt van gehad, want ik zat zo moeilijk lang ongegeneerd te staren dat haar kleuter mijn wielas had kunnen inspecteren.
Al met al goed afgelopen, ik heb zo lang mogelijk naar deze kwarktassen mogen kijken zonder blijvende schade, maar ik houd er wel een klacht aan over: Wat is het toch godvergeten tering lekker weer, dat kan nooit lang goed gaan.
-nee-