We hebben afgelopen jaar de Franse dame gehad die jaren door haar man gedrogeerd is, en dan mocht half Frankrijk er overheen. Zij weigerde zich te schamen, en gaf een gezicht aan het slachtoffer.
Een groot gedeelte van het probleem is schaamte. Maar in hoeverre is schaamte echt? Of zit het als een soort zelfkastijding tussen je oren? Waarom zou een slachtoffer zich überhaupt moeten schamen?
Op 11 jarige leeftijd ben ik tegen een vieze vent aangelopen, en die bood geld om aan me te zitten. Toen ik dat weigerde heeft hij wel aan me gezeten, maar ik kreeg geen geld. Schamen zit niet in mijn aard (tot mijn schaamte), en ik heb het gewoon op school verteld. Er bleken meer jongens door vermoedelijk dezelfde man te zijn benaderd. Mijn beste vriendje moest net een kuur met zetpillen, en zijn moeder vond dat een elf-jarige die zelf wel in kon brengen. Wij zijn dus terug geweest naar het park om de "vieze man" te zoeken, of hij het wilde doen.. We hebben enorm gelachen die middag, de man niet gevonden, en het de volgende dag in geuren en kleuren op school verteld (nogmaals: schamen zit niet in mijn aard). Daarna werden onze ouders benaderd, of we in zulk een serieuze kwestie iets serieuzer konden reageren.
Meer dan 30 jaar later heeft een therapeut mij alsnog een schaamtegevoel willen aanpraten. Het heeft mij een plaatsvervangende schaamte voor allerlei soorten peuten opgeleverd.
_-L'avenir est déja là