Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
Held By Trees is het Britse collectief muzikanten onder aanvoering van componist David Joseph en Hinterland is het tweede studioalbum van het project. Net als voorganger Solace (uit 2021) is dit een instrumentaal album dat sterk verwijst naar de muziek van Talk Talk ten tijde van Spirit Of Eden en Laughing Stock. Enkele muzikanten van het collectief hebben destijds op die platen meegespeeld en dit keer is Charlie Hollis (zoon van) van de partij op piano. Wat de band maakt is een subtiel soort postrock: gitaar, sax, piano, bas, drums. Vaak atmosferisch en dan spelen omgevingsgeluiden een grote rol. Ik koop Hinterland zeer kort na het verschijnen op 28 april 2025 en het is sindsdien zeer vaak in mijn speler aan te treffen. Het is dan ook een bijna perfect album, met verstilde klanken, prachtige melodieën en soms indringende passages. Dit keer is het muzikale landschap afwisselender, er zitten wat lastiger begaanbare paden tussen en dan wordt het wat dissonanter, spannender en ongemakkelijker. Prachtplaat.
Haha, lekker (nog) niks van dit album op YT.
Sparks brengt gewoon weer een nieuw album uit. De inmiddels al lang niet meer zo jonge broers Ron en Russell Mael hebben het opnieuw geflikt: twaalf aanstekelijke, orenschijnlijk toegankelijke maar toch onnavolgbare songs. Typisch Sparks. Het begint al gelijk heel fijn met de eerste single Do Things My Own Way en daarna blijft het niveau bijzonder hoog. De eerste helft is zeer uptempo, daarna lijkt het wat rustiger te worden, maar aan het eind is het weer net zo springerig. Ik koop de cd op 26 januari 2025 en sindsdien is het plaatje dagelijks in mijn speler te vinden. Aanrader!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Rick Wakeman verleent in 1984 zijn muzikale medewerking aan de film She. Vraag me niet wat voor soort film het is, want ik heb er nog nooit van gehoord. Ik kom er pas achter op vrijdagavond 16 mei 2025 als ik aanwezig ben bij een soloconcert van Wakeman en dit cd'tje bij de merchandise zie liggen. Het is het enige uit de enorme stapels verschillende cd's en elpees dat ik nog niet heb. Wat blijkt? Niet alleen Wakeman was betrokken, ook Justin Hayward en Motörhead (op het hoesje foutief gespeld). Op de cd zijn Hayward en Motörhead overigens niet te horen. Wel te beluisteren zijn enkele korte composities van Wakemen en een heleboel van zijn geluidsfragmenten voor de film. In totaal staan er vierenvijftig stukjes op. Die paar korte composities zijn aardig doch niet sterk en die geluidsfragmenten zijn leuk om een keer te beluisteren. Ik ben dan ook bang dat dit plaatje in de kast gaat en er daarna sporadisch nog uit komt. Destijds (in 1984) is het niet formeel uitgebracht; pas in 2022 bracht Wakeman het uit via zijn Caped Crusader Collector Club. Vandaar dat het ook niet op zijn website bij de officiële discografie genoemd staat. Dat wat ik na afloop van het concert kocht is weer een heruitgave van de cd van die club, want afwijkend voorkantje. De film She is overigens gebaseerd op een boek van H. Rider Haggard, past in het genre fantasy en was een remake van eerdere films uit 1935 en 1965. Na twee maal beluisteren van deze soundtrack, voel ik geen enkele behoefte om de film te gaan bekijken. Dat soloconcert was overigens grandioos.
Niets van de soundtrack op YT te vinden, behalve:
Bekijk deze YouTube-video
White Willow hoor ik voor het eerst in april 1997 als ik een cd koop met daarop een verslag van het ProgFest '95. Ik koop die dubbelcd vanwege de aanwezigheid van Ars Nova erop, maar ben ook benieuwd naar de andere vijf bandjes. Het tweede plaatje opent met twee stukken van een band die ik niet ken: White Willow. Ik ben zeer aangenaam verrast: het is een soort folkhorrorprog. De twee stukken beginnen akoestisch en hebben lieflijke dameszang, maar daarna barst er een soort onheilsdonder los met door merg en been denderend geweld om vervolgens weer even akoestisch en lieflijk te eindigen. Al snel weet ik uit te vogelen dat de groep in 1995 een debuutalbum Ignis Fatuus heeft uitgebracht, maar ik kan de plaat nergens vinden. Pas op 19 november 2023 heb ik 'm in huis, een remaster uit datzelfde jaar. De twee stukken Lord Of Night en Cryptomenysis zijn echt de hoogtepunten van het album, maar de rest mag er zeker ook zjin. Jacob Holm-Lupo is de componist, gitarist en bandleider en hij heeft een setje jonge Noorse muzikanten om hem heen verzameld. Zo horen we viool, piano, mellotron, synthesizers, clavinet, bas, drums en de twee zangstemmen van Eldrid Johansen en Sara Trondal. Deze bezetting blijkt geen heel lang leven beschoren; na de opnamen van het album valt de groep uit elkaar. Maar Ignis Fatuus blijft een prachtig, donker werk dat diepe indruk maakt.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
White Willow komt met de opvolger in 1998. Op Ex Tenebris is Jakob Holm-Lupo nog de enige die op de vorige plaat speelde; wat wil je ook, hij is de bandleider, componist en belangrijkste instrumentalist. Een jaar eerder heeft hij een compleet nieuwe band om zich heen geformeerd. Ex Tenebris borduurt duidelijk verder op het werk van de voorganger; progfolk met een onheilspellend karakter en grote dynamiek. Het ene moment is het zacht akoestisch, het volgende moment blaast de band je van de sokken. De verrassing is er wat af, maar toch is dit geen slechte plaat. Ik vind een remaster uit 2014 op 24 april 2017; daarop staan nog drie demo's en een liveversie van opener Leaving The House Of Thanatos. De drie langere stukken op het album zijn ook echt de hoogtepunten en dan vooral de afsluiter ... A Dance Of Shadows. Mooi werk wederom.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
White Willow brengt het derde album uit in 2000 en het is het eerste album dat ik koop, op 11 oktober 2001, welteverstaan. Opnieuw heeft Jakob Holm-Lupo een geheel nieuwe band om zich heen, maar de instrumentatie is nagenoeg hetzelfde: gitaren, bas, drums, synthesizer, zang en dit keer een fluit (in plaats van viool). Aan de opzet van de muziek is niet zo veel veranderd: veel dynamiek, zachte openingspassages gevolgd door bombastische erupties. Misschien dat dit album een tikkie meer folky inslag heeft, al is de sinistere atmosfeer nooit ver weg. De zang van Sylvia Erichsen is soms venijnig, dan weer lieflijk. Opener Anamnesis zet gelijk goed de toon en is in mijn oren het hoogtepunt van het album, maar het instrumentaaltje The Crucible mag er ook zijn. Eigenlijk geen enkel minder stuk op deze plaat. Mooi, heel mooi werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
White Willow - of beter gezegd: Jakob Holm-Lupo, want hij is White Willow - brengt in de jaren die volgen nog een paar albums uit. Drie om precies te zijn. Ik heb ze niet, want ik weet niet dat ze uitkomen en als ik het uiteindelijk wel weet, kan ze lastig vinden. Bovendien zit er veel jaren tussen. En dan wordt het 2016 en formeert Holm-Lupo na bijna zeven jaar stilte een zoveelste nieuwe bezetting van zijn band. Opmerkelijk zijn een paar namen. Zo is daar gitariste Hedvig Mollestadt en toetsenist Lars Fredrik Frøislie, beiden geen onbekenden in de Noorse (prog)muziekwereld. Venke Knutson is de zoveelste zangeres en ook deze heeft enerzijds dat lieflijke en anderzijds iets zeer venijnigs. Het album Future Hopes is gestoken in een hoes waarop schilderwerk van Roger Dean prijkt en goh waar kennen we die ook weer van? Ik koop de cd op 23 mei 2017 bij het uitkomen. Het reguliere album start met vier relatief korte composities die op mij niet zo heel veel indruk maken als ik ze vergelijk met Sacrament. Het is niet slecht, maar het wijkt in mijn oren sterk af van het voorgaande werk. Alleen In Dim Days kent iets van het oudere White Willow. Maar dan komt het plaatkantlange A Scarred View, dat laat horen dat het collectief wel degelijk iets kan maken wat enorm boeit. Verschillende delen vloeien in elkaar over en nemen de luisteraar mee in wisselende atmosferen. Zeer fraai. Daarna volgen nog twee korte bonusnummers, waarvan het tweede een instrumentaal solowerk is van voornoemde toetsenist Lars Fredrik Frøislie. Alles bij elkaar: dit album begint wat middelmatig, maar al snel grijpt het de luisteraar toch en blijkt Future Hopes een zeer fijn plaatje.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
In april tijdens Record Store Day, waar ik altijd heen ga voor de instores en niet om platen te kopen
, uit de gratis-bak gevist die op straat voor Concerto stond.Nu eindelijk maar eens opgezet.
The Who hoor ik voor het eerst eind jaren zeventig. Mijn oudste broer is met school een midweek naar Londen geweest en heeft daar een theateruitvoering van Tommy meegemaakt. Al snel heeft hij de elpee in huis en niet veel later volgen nog een paar andere elpees van de band. Ik neem ze op een cassettebandje op en draai ze zo ongeveer stuk. De debuutplaat uit het goede jaar 1965 koop ik pas op 25 juli 2015. The begint enkele jaren eerder onder de verschillende namen waaronder The High Numbers en het is pas met het aantreden van de jonge drummer Keith Moon dat ze in en om Londen succesvol worden. De groep vindt management die gitarist Pete Townshend aanspoort om eigen nummers te gaan schrijven en begin 1965 wordt My Generation een enorme hit. De groep bruist van energie, zeker op het podium: de blonde zanger Roger Daltrey is de mooie frontman, bassist John Entwistle is met zijn onverstoorbare rust maar loeiharde bas zo ongeveer de basis, Townshend giert alle frustratie van zich af (en molesteert nogal eens zijn apparatuur aan het eind van een concert) en de maniakale Moon lijkt ieder nummer op te vullen als één lange drumsolo. Voor de elpee graait de groep de paar singles en B-kantjes bijeen en daarnaast zijn er zoals gebruikelijk nog wat opvullertjes: covers van nummers die in die tijd zo'n beetje iedereen speelt. Enkele sessiemuzikanten (waaronder ene Jimmy Page en The Ivy League) vullen de basic tracks van de groep aan en klaar zijn uw twaalf korte maar krachtige liedjes. Mijn Deluxe Edition uit 2012 heeft op twee cd's een boel extra's: mono- én stereomixen, nog wat meer covers en outtakes. Het geheel geeft een fraai tijdsbeeld van hoe de band in de studio klonk. Zelf vindt de groep het maar niets, want de ware Who staat op het podium. Als een huis.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who mag al snel een tweede album maken. Het verschijnt in 1966. Het management - dat niet alleen het imago van de band, maar ook inhoudelijk veel vingers in de pap heeft - wil liever niet dat de hits erop komen, maar dat er aandacht is voor de individuele muzikanten. Entwistle en Moon leveren ieder twee stukken aan, Daltrey komt slechts tot één. Townshend heeft wat meer. Eén enkele cover dit keer: Heatwave (klassiekertje van Dozier/Lamont). Aan het eind van de opnamesessies is er nog een tekort aan stukken en dus moedigt de manager Townshend aan om met iets van tien minuten te komen. Townshend plakt zes korte fragmenten aan elkaar, legt er een verhalende tekst overheen en weet op die manier zo'n beetje de eerste mini-rockopera aller tijden te maken. A Quick One, While He's Away is ook gelijk het absolute hoogtepunt van de plaat, al zijn Boris The Spider (een stuk van Entwistle) en So Sad About Us ook niet mis. Ik heb hier sinds 20 januari 2012 een remaster uit 1995 met daarop tien bonusjes, waaronder melige covers van Batman, Barbara Ann en Bucket T, maar ook puike stukken als Disguises (B-kantje van single) en een akoestische versie van hitsingle en meesterwerkje Happy Jack. Happy Jack staat overigens wel op de Amerikaanse versie van de elpee, die daar pas een jaar later uitkwam onder de titel Happy Jack. Tamelijk vergeten Who-album en nog een zeer amusante ook, niet in het minst vanwege het mallotige Cobwebs And Strange.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-07-2025 07:24:53 ]
The Who maakt in 1967 een bijzonder album. The Who Sell Out luistert als een radioprogramma, compleet met jingles en reclameadvertenties. Het is tegelijkertijd een eerbetoon én een parodie op de radio zoals die in die jaren in Groot-Brittannië te horen is. De eerste plaatkant is een meesterlijke aaneenschakeling van hoogtepunten. Ik hoor de plaat voor het eerst eind jaren zeventig op de slaapkamer van mijn oudste broer, neem hem op een cassettebandje op en draai dat bandje zo ongeveer tot gort. Naast de malle jingles en gekke (nep)reclamedeunen komen er eigenlijk alleen maar schitterende songs voorbij. Pete Townshend is duidelijk op het hoogtepunt van zijn compositorische kunnen. Mary Ann With The Shaky Hand, Odorono, Tattoo, Our Love Was, I Can See For Miles, Relax, Sunrise: waar haalt die man de pakkende deunen allemaal vandaan? Ook Entwistle brengt twee stukjes in, waaronder het bijzonder geestige Heinz Baked Beans. Afsluiter Rael is een duidelijke voorbode van wat gaat komen: Townshend is al bezig met een hele songsuite aan het schrijven, iets wat uiteindelijk een complete rockopera moet worden. Rael eindigt met een intrigerende passage die in die rockopera zal terugkomen in Sparks en Underture. Op mijn remaster uit 1995, die ik koop op 31 oktober 1996, staan tien extraatjes, waaronder schitterende stukken als Glittering Girl, Melancholia, Someone's Coming, een akoestische versie (met Al Kooper op orgel) van Mary Ann With The Shaky Hand en vooral Glow Girl dat bij nadere beluistering de oorsprong van die rockopera blijkt te zijn. Ik vind The Who Sell Out het allerbeste album van The Who.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-07-2025 07:25:28 ]
The Who heeft even de tijd nodig voordat die genoemde rockopera verschijnt. Townshend heeft in de muziekpers er al uitgebreid over verteld en het eindresultaat roept in 1969 gemengde reacties en kritieken op. De fans vinden het geweldig en de band brengt het complete werk dik anderhalf jaar lang op de podia over de wereld. Toegegeven: het verhaal is te bizar voor woorden (een jongen is getuige van een crime passionel rondom zijn ouders en omdat die ouders hem zeggen dat hij er niet over mag praten, niets gehoord en gezien heeft, is hij doof, blind en doofstom; na een reeks traumatische ervaringen vindt hij een manier om zich te ontdoen van zijn beperkingen, maar dat loopt traumatisch af en uiteindelijk kiest hij voor de veiligheid van het doof, blind en stom zijn), maar de muzikale uitwerking is fenomenaal. Townshend (en af en toe Entwistle en Moon) weet een toegankelijke reeks rocksongs te produceren die de geschiedenis van de rockmuziek beïnvloedt en voorgoed verandert. Van de Overture (waarin we een vooruitblik krijgen op een boel muzikale thema's ) tot aan de cover van Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson en van de hit Pinball Wizard tot aan het meebrulrefrein van het afsluitende We're Not Gonna Take It: dit album is niet voor niets legendarisch. Ken Russell zal later het verhaal verfilmen, maar het resultaat is - ondanks de inzet van vele groten uit de rockmuziekwereld - uitermate teleurstellend. Nee, dan het origineel (ik heb hier vanaf 21 januari 2011 een remaster uit 1996), dat staat dik vijfenvijftig jaar na dato nog ijzersterk overeind.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-07-2025 16:38:35 ]
The Who sleurt in 1969 en 1970 rockopera Tommy de wereld over. Het stuk is onderdeel van een dik twee uur durend concert en daar moet een liveregistratie van komen. De taperecorder draait op 14 februari 1970 in de universiteit van Leeds en een dag later op 15 februari in Hull. Het concert in Hull is het beste van de twee, maar de tapes zijn onbruikbaar, dus gaat de groep voor de opnamen van Leeds. Van dat concert blijven voor de uiteindelijke elpee slechts vijfendertig minuten over. Op de eerste plaatkant horen we slechts één Who-origineel stuk (Substitute) en drie covers Mose Allison's Young Man Blues krijgt een grandioze vertolking en Shakin' All Over (van Johnny Kidd & The Pirates) is een fenomenale rocker waarin alles klopt: de fantastische stem van Roger Daltrey, het energieke drumwerk van Keith Moon, de razende gitaar van Pete Townshend en de donderende basakkoorden van John Entwistle. Op de tweede plaatkant voert My Generation de boventoon: na twee minuten gooit Townshend er allerlei improvisaties in, dan weer stopt hij plots om met een nieuwe riff de boel weer op te starten, ook lijkt hij te spelen met de echo van zijn eigen gitaartonen die weerkaatsen van achter uit de zaal. Een bijna net zo uitgesponnen (en beetje tegenvallende) Magic Bus vormt de afsluiting van de elpee. De twee stukken op de tweede plaatkant waren ook daadwerkelijk de laatste twee stukken van het concert; de overige vier komen uit de eerste helft van het optreden. Mijn oudste broer had eind jaren zeventig de elpee, dus die kende ik goed. Een cd-versie uit begin jaren negentig met daarop wat meer van het concert koop ik begin jaren negentig, maar die kan ver weg de kast in als ik op 7 januari 2010 de Deluxe Edition aanschaf. Het hele concert staat nu op een dubbelcd. De uitvoering van Tommy staat op het tweede plaatje. Beetje jammer dat de oorspronkelijke volgorde van het concert daarmee is onderbroken, maar ik begrijp de keuze wel: deze krap vijftig minuten durende versie (enkele stukken zijn eruit) is één geheel. Voor de rest krijgen we zo een heel mooi beeld van het complete optreden. Van opener Heaven And Hell via hits als I Can't Explain, Substitute, Happy Jack en I'm A Boy langs uitstekende versies van Tattoo en vooral A Quick One, While He's Away. Wat een energie. Live At Leeds staat bij velen bekend als de beste liveplaat ooit. En terecht.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who staat na het verschijnen van Tommy en Live At Leeds onder grote druk. De band toert voortdurend, speelt op de grote festivals en de platenmaatschappij verwacht nieuw materiaal en hits. Pete Townshend zint al tijden op een groots werk, een multimediaal project dat Tommy ver moet gaan overtreffen. Daar is die platenmaatschappij niet blij mee; die wil gewoon een enkele rockelpee. Veel van Townshends plannen blijven lang op de planken liggen. Van zijn Lifehouse-project zien in 1971 negen rockstukken het levenslicht en wel op de fantastische elpee Who's Next. Gelijk vanaf opener Baba O'Riley (een eerbetoon aan zowel zijn goeroe Maher Baba als Terry Riley) horen we dat The Who zichzelf een fris en modern geluid heeft aangemeten. Townshend heeft inmiddels een eigen studio waarin hij volop experimenteert met nieuwe geluiden (synthesizers!) en allerhande demo's kan opnemen. De band speelt op de toppen van het kunnen en de composities zijn geweldig, tot en met John Entwistle's bijdrage My Wife aan toe. Wat mij betreft bevat de plaat negen hoogtepunten, maar als ik er drie zou moeten noemen zijn het voornoemde Baba O'Riley, Behind Blue Eyes en het monumentale Won't Get Fooled Again. Hoe al deze klassenummers passen in dat totaalconcept van Lifehouse blijft jarenlang een raadsel. Ik het de elpee sinds eind jaren zeventig en koop op 11 november 2011 een versie op cd, een uitgave in een boekvorm uit 2011 met daarop een remaster uit 1995 met maar liefst zeven demo's, outtakes en een livestuk. Onmiskenbaar een hoogtepunt uit het oeuvre van The Who. Klassieker.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-07-2025 07:58:52 ]
The Who weet in 1973 met een theatraal werkstuk te komen dat Tommy evenaart; Pete Townshend zelf vindt dat Quadrophenia Tommy overtreft. Na het afgewezen project Lifehouse is hij alweer bezig met nieuwe stukken en langzaam rijpen zijn ideeën en vormt een nieuw verhaal over een jongeman die zich aansluit bij een groep mods en die het aan de stok krijgt met rockers, maar meer nog met zichzelf. Quadrophenia is het verhaal over zelfontwikkeling, coming of age en het slingerende pad dat de mens in het leven begaat. Ondanks dat het is gesitueerd in de jaren zestig, blijkt dat het verhaal tijdloos is. Op dit moment in 2025 is Townshend betrokken bij een dansmusical die is gebaseerd op Quadrophenia en uiterst succesvol is in een theater in Londen. Op de oorspronkelijke elpee maakt Townshend het zichzelf niet gemakkelijk. Achtergrondgeluiden moeten de sfeer van het verhaal versterken, de stukken moeten op zichzelf kunnen staan en hij gebruikt voor die tijd moderne synthesizers en opnametechnieken. Het resultaat is een vijfenzeventig minuten meeslepende rockmuziek. Er staan uitstekende composities op en wat mij betreft zijn The Real Me, I'm One, Is It In My Head?, Drowned en de indrukwekkende afsluiter Love Reign O'er Me de hoogtepunten. In de tour die The Who erna over de wereld brengt, blijkt het bijna ondoenlijk om de muziek goed over te brengen: de voorbespeelde tapes blijken vaak niet te werken en zorgen voor veel frustratie op het podium. Zelf heb ik de elpee eigenlijk niet zo in beeld. Ergens rond 2005 krijg ik een tweedehands versie van de dubbelelpee in handen die ik een of twee keer beluister en uiteindelijk is het op 29 juli 2011 dat ik de Deluxe Edition, een remaster uit 2011, koop. Naast een mooie opgepoetste versie van de plaat staan er nog elf demo's op die samen met Townshends uitgebreide notities een goed beeld geven van hoe Quadrophenia tot stand is gekomen. De plaat heeft de tand des tijds zeker doorstaan. Mooi album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Heeft Pete wel een puntquote:Op dinsdag 8 juli 2025 08:17 schreef bazbo het volgende:
Pete Townshend zelf vindt dat Quadrophenia Tommy overtreft.
The Who ligt na Quadrophonia niet echt stil. Er verschijnt weliswaar geen nieuw studioalbum, maar de band is volop aan het toeren, Townshend, Entwistle en Daltrey werken daarnaast aan soloplaten en Moon richt zich vooral op een extravagant en zelfdestructief leven. John Entwistle vindt ook tijd voor het samenstellen van een rariteitenplaat. Op Odds And Sods verzamelt hij heel vroege singles en opnamen (toen The Who nog niet The Who heette, maar The Detours of The High Numbers), relevante outtakes en een enkele demo. Het bekendste stuk van de plaat die in 1974 uitkomt is Long Live Rock, dat de groep tijdens veel concerten zal blijven spelen. Bovendien is het een single in 1974. 'Rock is dead; long live rock!' lijkt een nieuw motto voor de band. Maar we horen ook de allereerste opname I'm The Face (geschreven door manager Peter Meaden die toen nog grotendeels bepaalde wat en hoe de groep moest zijn en spelen), een vroege studioversie van Eddy Cochrans Summertime Blues (dat in 1970 een soort definitieve uitvoering krijgt op Live At Leeds), een bijzondere studiouitvoering (ten tijde van Tommy) van Mose Allisons Young Man Blues (dat eveneens befaamd werd op Live At Leeds) en enkele demo's voor het Lifehouse-project die uiteindelijk hun plek vonden op Who's Next (of niet). Sommige stukken zijn later ook te horen op de 4cdbox Thirty Years Of Maximum R&B (wacht maar), maar in 1974 gaat er voor de fans een schatkist open. Als Entwistle zijn selectie in 1974 voorlegt aan de andere bandleden, noemt Daltrey het 'odds and sods' en dat wordt de titel van de plaat. In 1998 overziet Pete Townshend de collectie opnieuw, hij voegt er nog wat meer spul aan toe en zet het geheel in chronologische volgorde, waardoor een schitterend, dik vijf kwartier durend overzicht ontstaat. Samen met enkele nieuwe notities over het gebodene is dit een mooie verzameling waaruit blijkt hoe de band zich heeft ontwikkeld in de loop der jaren en hoe zeer de band er toe deed en doet. Ik koop de cd op 20 januari 2012. Dit is een lekker plaatje.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who maakt in de jaren zeventig nog twee studioplaten: The Who By Numers (1975) en Who Are You (1978), die ik allebei niet heb. De songs zijn redelijk, maar het is niet meer zo krachtig als alles tussen 1965 en 1973. De groep toert met grote regelmaat en steeds meer blijkt dat het destructieve leven van drummer Keith Moon zijn tol gaat eisen. Zijn drumwerk mist gewoon het energieke en avontuurlijke dat het eerder had. Op 7 september 1978 wordt hij gevonden, overleden na een mix van alcohol en medicatie om juist van die alcohol af te komen. Vooral Pete Townshend is er kapot van en hij stort zich nog meer op zijn werk dan voorheen. Zo werkt hij aan de verfilming van Quadrophenia. Voor de soundtrack speelt Kenny Jones de drumpartijen op het materiaal dat niet op de originele plaat stond. Die soundtrack verschijnt in 1979 en bevat stukken van Quadrophenia, aanvullend materiaal én een aantal klassieke hits uit de jaren zestig, denk aan James Brown, The Kingsmen, Booker T. & The MG's, The Ronettes en The Chrystals, maar ook Zoot Suit door The High Numbers (zoals The Who in 1964 heette). De film (met onder anderen Sting in een hoofdrol) heb ik nooit gezien en ik koop de soundtrack pas op 6 januari 2012, een remaster uit 2000. Leuk plaatje, wel een wat vreemde mengelmoes van goede Whostukken en vroege hits van anderen.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who is na het overlijden van Keith Moon vastberaden om door te gaan. Kenny Jones (bekend van The Faces en een vriend van Pete Townshend) neemt de plaats achter de drums in. De groep brengt in 1981 de elpee Face Dances uit (heb ik niet) en doet in het jaar daarop een uitgebreide wereldtournee, aangekondigd als de Farewell Tour omdat Townshend snapt dat het zonder Moon nooit meer zal worden als voorheen en hij er geen zin meer in heeft. Er verschijnen her en der concertopnamen. Zo is de band te zien op televisie in het programma Rockpalast; ik herinner me dat ik met mijn oudste broer de halve nacht opbleef en hij de cassetterecorder klaar had staan. Het cassettebandje klonk nergens naar. Gelukkig komt in 1984 Who's Last, een dubbelelpee met opnamen uit de VS en Canada uit 1982. Een cd-versie (een remaster uit 1991) koop ik op 31 januari 1991. Het meeste van de plaat is afkomstig van een concert in Cleveland op 14 december 1982. Het is een energieke show, die gelijk erin ragt met My Generation. Daarna volgt vijf kwartier hits en grote stukken. We horen vroege hits, er zit wat van Tommy in en Quadrophenia, Who's Next is ruim vertegenwoordigd en van het latere werk is er Long Live Rock, Who Are You en You Better You Bet (van Face Dances). Het concert eindigt met een bizarre toegift: een rauwe versie van Twist And Shout, gezongen door John Entwistle. Kortom: droomsetlist. Ook al had Townshend er geen zin meer in, dit concert klinkt als een grote berg plezier.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who besluit na de tour in 1982 te stoppen. De plaat It's Hard (die ik niet heb) is dan net uit. Townshend richt zich op solowerk en afkicken van nare middelen. In 1985 komt de groep bijeen voor een miniconcert tijdens Live Aid en in 1989 is er de eerste echte reünie. Tijdens de tour speelt The Who de complete Tommy met een uitgebreide band met Simon Phillips op drums en met blazers en achtergrondzangeressen en speciale gasten als Phil Collins, Billy Idol en Elton John. Tijdens de tour speelt Townshend alleen akoestische gitaar; zijn gehoor is in de loop der jaren naar de knoppen geholpen door het geluidsvolume op het tonee en hij heeft veel last van tinnitus. Er verschijnt in 1990 een dubbelcd van de tour (die ik niet heb) én een cd-single Join Together, die ik uit de uitverkoopbakken pluk voor een prikkie op 29 augustus 1991. Naast het titelnummer horen we I Can See For Miles en Behind Blue Eyes, plus Christmas uit Tommy. Het geluid profiteert duidelijk van de grote bezetting en alles klinkt gedreven. Leuke cd-single.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who ligt na de reünie van 1989 geruime tijd stil. Het enige wapenfeit dat we van de groep horen is een bijdrage aan een Elton John-tributeplaat uit 1991. Saturday Night's Allright For Fighting komt uiteindelijk ook op Thirty Years Of Maximum R&B, de vier cd's tellende doos met een fraai overzicht van het oeuvre van The Who. Ik koop die doos op 24 mei 1995. Op de eerste cd aandacht voor de eerste singles en daarnaast albumtracks van de eerste twee elpees, het tweede en derde plaatje vormen het hart van de verzameling; erop horen we het allerbeste van de groep: stukken van The Who Sell Out, Tommy, Live At Leeds, Who's Next en Quadrophenia, plus allerlei singles en outtakes. Op het vierde plaatje het dan 'recente' werk: wat van The Who By Numbers en Who Are You, al dan niet in live-uitvoering en daarna slechts een enkel stuk van Face Dances en It's Hard. De Elton John-cover sluit de doos af. Voor wie niet zo heel bekend is met The Who en erin wil duiken, maar ook voor de liefhebber want rare versies en outtakes plus op dat moment nooit uitgebracht materiaal, is dit een grandioze box. Essentieel.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who start op zondagmorgen 30 augustus 1970 om 02.00 uur een legendarisch concert. De groep heeft dan al anderhalf jaar de rockopera Tommy overal uitgevoerd en het materiaal zit tot diep in de botten van het kwartet. Met het optreden op Woodstock nog vers in het geheugen krijgt The Who de uitnodiging om ook op het Isle Of Wight Festival te komen spelen. Het speelschema van het festival loopt (door allerlei gedoe en omstandigheden) gruwelijk uit en pas diep in de nacht kan het beginnen. De setlijst is in de basis hetzelfde als die we kennen van Live At Leeds, met hier en daar een aanpassing. Zo is Townshend al bezig met zijn project Lifehouse en probeert de groep enkele composities daarvan tijdens het festival: I Don't Even Know Myself, Water en Naked Eye. De vroege hits kunnen natuurlijk niet uitblijven en de covers zijn feller dan ooit (Shakin' All Over is inmiddels een medley met Spoonful en Twist And Shout geworden. Tommy krijgt een energieke uitvoering, al lijkt het af en toe of The Who er zo snel mogelijk doorheen wil. Begrijpelijk, als je het stuk al zo vaak op het podium hebt moeten brengen. Alles bij elkaar is dit een prachtig document. Het verslag ervan verschijnt pas in 1996 op cd en in 2013 komt er een heruitgave, compleet met de filmbeelden van het concert op dvd. Die koop ik op 6 juli 2015. De film heb ik éénmaal bekeken; het is gaaf om de groep aan het werk te zien, maar de beelden zijn nogal donker en de volgorde van de stukken is voor mij volstrekt onlogisch: eerst het grootste deel van de losse stukken uit het concert inclusief de toegift, daarna pas de uitvoering van Tommy met Tommy Can You Hear Me? helemaal aan het eind en ten slotte nog twee losse stukken uit het concert. De cd's volgen wel de 'chronologische' volgorde van het optreden. Dat concert blijft grandioos. Legendarisch.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who is van begins af aan geliefd bij de radiostations. Voor de BBC heeft de groep dan ook allerlei opnamen gemaakt. Van de eerste sessies voor de omroep uit begin 1965 is helaas niets meer bewaard gebleven, maar vanaf mei 1965 tot en met 1973 is er een mooi archief. Veel van die opnamen verschijnen in 2000 op deze cd en ik koop een herdruk op 21 januari 2011. De opnamen staan grotendeels in chronologische volgorde en dat geeft dan een mooi overzicht van hoe de groep zich ontwikkelde. Aan het begin en eind van sommige stukken is de stem van de discjockey te horen en niet zelden is dat meneer John Peel. Ook krijgen we enkele jingles te horen die The Who speciaal voor de BBC opnam. Van Substitute tot Happy Jack en van The Seeker tot Long Live Rock; fraai dat dit spul nu op een cd verzameld staat.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who speelt op 27 november 2000 in de Royal Albert Hall in Londen. Zak Starkey speelt de drums, John Bundrick de toetsen (zoals hij sinds de jaren tachtig al doet) en er zijn een hele rits gastmuzikanten: Kelly Jones, Noel Gallagher, Bryan Adams, Eddie Vedder, Paul Weller en Nigel Kennedy. De boel klinkt goed en gedegen, maar we kennen het zo langzamerhand wel en dan zijn de stukken met de gastmuzikanten een welkome afwisseling. Vooral het duet tussen Pete Townshend en Paul Weller (So Sad About Us) vind ik fraai, maar de twee stukken waarop Eddie Vedder zingt mogen er ook zijn. En natuurlijk is de vioolsolo aan het eind van Baba O'Riley door Kennedy bijzonder amusant. De registratie verschijnt in 2003 op dubbelcd en ik koop een versie met een derde bonuscd op 2 september 2004. Op dat derde plaatje staan opnamen van 8 februari 2002, eveneens uit de Royal Albert Hall: slechts vier korte stukken, goed voor een kwartier extra muziek. Alles bij elkaar: leuke set voor de liefhebbers.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who speelt op 14 februari 1970 in Leeds University. Het is de eerste avond dat de opnameapparatuur meedraait voor een liveplaat. De avond erna staat de groep in de City Hall in Hull en ook daar zijn opnamen van. Bij het terugluisteren blijkt dat de opnamen in Hull onbruikbaar zijn: de bas is niet te horen in de eerste zes stukken en tijdens delen van Tommy, er blijken problemen met de snelheid van de tape en zo is er nog meer gedoe. Vandaar dat de groep de opnamen uit Lees moet gebruiken voor wat uiteindelijk de liveplaat Live At Leeds wordt. Kenners roepen jarenlang dat de groep in Hull veel beter en energieker speelde. Als er in 2010 een box verschijnt, bevat die ook de opnamen van Hull; de technische mogelijkheden zijn inmiddels dusdanig gevorderd, dat de technologische problemen overwonnen kunnen. In 2012 komt het concert uit Hull ook uit op een dubbelcd en die koop ik op 14 oktober 2015. Voor de 'verdwenen' bas is gebruik gemaakt van de baspartijen uit Leeds; een huzarenstukje van editing. En inderdaad, het resultaat is een energieke concertregistratie, al durf ik niet te zeggen dat het beter is dan Leeds. De setlijst is nagenoeg identiek, zij het dat The Who de tweede toegift Magic Bus in Hull niet speelt. De uitvoering van Tommy klinkt in mijn oren nog gedrevener. We horen een band op de toppen van het kunnen en dit is net als Live At Leeds niet alleen het beste van The Who, maar eveneens legendarisch en een ware klassieker.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who verdient een soort van eerbetoon, moeten ze bij het Mexicaanse label Music Brokers hebben gedacht. Het label heeft al eerder vergelijkbare cd-sets uitgebracht, waarop solowerk van bandleden, covers en orginelen van covers te beluisteren zijn. Zo heb ik er ook een over King Crimson (zie aldaar, een aantal jaren geleden). A Journey Through The Inner World Of The Who is de ondertitel van deze 3cd-compilatie. Op het eerste plaatje horen we onder andere John Entwistle die drie van zijn Whostukken vertolkt met een eigen band, iets van Arthur Brown van de elpee die Pete Townshend produceerde, een stuk van Mike Batt dat Roger Daltrey zong en veel originelen van stukken die The Who speelde. Zo is daar Shakin' All Over van Johnny Kidd & The Pirates, Summertime Blues van Eddie Cochran, de Young Man Blues van en door Mose Allison en Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson (al gebruikte Townshend alleen de tekst voor The Hawker uit Tommy en speelde hij een dicht bij het origineel blijvende bluesversie pas tijdens zijn Deep End-concerten halverwege de jaren tachtig). Vreemde eenden in de bijt zijn er ook: wat dachten we van een liedje van broer Simon Townshend gezongen door Toyah? Op het derde plaatje staan stukken van The Who gespeeld door bands als Ocean Colour Scene, The Young Mods, Hyperhead en anderen. De meesten blijven dicht bij het origineel en dat maakt dat dit derde plaatje nogal overbodig aandoet. De parel is het tweede plaatje: Petra Haden (dochter van Charlie) brengt het gehele album The Who Sell Out. Ze heeft alle partijen ingezongen. Een compleet a capella versie van mijn favoriete Whoplaat dus en ik vind het compleet gesjeesd en briljant. Ik koop dit setje uit 2016 voor een prikkie (nog geen tientje, als ik het me goed herinner) op 29 december 2016. De vele originelen uit het begin van de jaren zestig en het album door Petra Haden maken dit tot een leuk hebbedingetje voor de liefhebber.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Judy Dyble is lange tijd niet actief in de muziekwereld, maar in 2004 keert ze terug. En hoe. Liefhebbers kennen haar van de eerste opnamen van Fairport Convention, van Trader Horn en natuurlijk van duo dat ze met Ian McDonald vormde en dat zich aansloot bij Giles Giles & Fripp, waaruit later weer King Crimson ontstond. Ze speelt autoharp en zingt; haar stem is in al z'n breekbaarheid haar grote kracht. Begin jaren zeventig richt ze zich op andere zaken: kinderen opvoeden, een leven als bibliothecaresse en meer van dat. Sporadisch krijgt ze vragen om bij te dragen aan projecten in de folkwereld en daar gaat ze dan graag op in. Als ze in 2002 een gastoptreden doet bij Fairport Convention op het Cropedy-festival, krijgt ze de smaak te pakken. Ze komt in contact met Marc Swordfish, een eveneens Britse muzikant én componist, en die stelt voor om een plaat te gaan maken. Enchanted Garden verschijnt in 2004 en staat vol vervreemdende, bijna psychedelische klanken waaroverheen Dyble haar lieflijke zang en teksten brengt. Het album wordt goed ontvangen en moedigt het duo aan om verder te gaan. Op Spindle uit 2005 staat toegankelijker werk, prachtige songs waarvan de meest opvallende Shining (met gitaarsoundscapes van Robert Fripp) en See Emily Play (jawel, een Pink Floyd cover) zijn. Het album The Whorl verschijnt in 2006 en zet de lijn van Spindle voort; op deze plaat waagt Dyble zich aan een nieuwe versie van het stuk dat haar in progkringen wereldberoemd maakte: I Talk To The Wind (dat ze oorspronkelijk zong bij Giles Giles & Fripp en dat uiteindelijk - zonder haar - in 1969 terecht kwam op In The Court Of The Crimson King, de debuutplaat van King Crimson). De drie albums zijn destijds aan mijn aandacht ontsnapt en toen ik Judy Dyble rond 2010 weer op het spoor kwam, bleken de platen niet meer te krijgen. Een jaar of vijf later kwam ik haar tegen op sociale media. Ik zocht contact en kocht bij haar het oeuvre-overzicht Gathering The Threads waarop ook wat werk staat uit de periode 2004-2006. Sindsdien koop ik alles wat ze uitbrengt en ik ben blij dat ze zo af en toe nieuw werk opneemt, al dan niet samen met mensen als Tim Bowness, Andy Lewis en David Longdon. Op 12 juli 2020 komt het nieuws dat ze is overleden aan borstkanker en postuum verschijnt er gelukkig - zij het mondjesmaat - een en ander. Helemaal blij word ik in 2025: de drie albums zitten in een mooi doosje en zijn aangevuld met outtakes en remixen. Zo staat Shining van Spindle er meerdere keren op in allerlei versies. Ik koop Darkness To Light op 26 juni 2025 en geloof me: de muziek van Judy Dyble is sindsdien weer bijzonder veel in mijn huis te horen. Prachtig werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video