Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
Held By Trees is het Britse collectief muzikanten onder aanvoering van componist David Joseph en Hinterland is het tweede studioalbum van het project. Net als voorganger Solace (uit 2021) is dit een instrumentaal album dat sterk verwijst naar de muziek van Talk Talk ten tijde van Spirit Of Eden en Laughing Stock. Enkele muzikanten van het collectief hebben destijds op die platen meegespeeld en dit keer is Charlie Hollis (zoon van) van de partij op piano. Wat de band maakt is een subtiel soort postrock: gitaar, sax, piano, bas, drums. Vaak atmosferisch en dan spelen omgevingsgeluiden een grote rol. Ik koop Hinterland zeer kort na het verschijnen op 28 april 2025 en het is sindsdien zeer vaak in mijn speler aan te treffen. Het is dan ook een bijna perfect album, met verstilde klanken, prachtige melodieën en soms indringende passages. Dit keer is het muzikale landschap afwisselender, er zitten wat lastiger begaanbare paden tussen en dan wordt het wat dissonanter, spannender en ongemakkelijker. Prachtplaat.
Haha, lekker (nog) niks van dit album op YT.
Sparks brengt gewoon weer een nieuw album uit. De inmiddels al lang niet meer zo jonge broers Ron en Russell Mael hebben het opnieuw geflikt: twaalf aanstekelijke, orenschijnlijk toegankelijke maar toch onnavolgbare songs. Typisch Sparks. Het begint al gelijk heel fijn met de eerste single Do Things My Own Way en daarna blijft het niveau bijzonder hoog. De eerste helft is zeer uptempo, daarna lijkt het wat rustiger te worden, maar aan het eind is het weer net zo springerig. Ik koop de cd op 26 januari 2025 en sindsdien is het plaatje dagelijks in mijn speler te vinden. Aanrader!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Rick Wakeman verleent in 1984 zijn muzikale medewerking aan de film She. Vraag me niet wat voor soort film het is, want ik heb er nog nooit van gehoord. Ik kom er pas achter op vrijdagavond 16 mei 2025 als ik aanwezig ben bij een soloconcert van Wakeman en dit cd'tje bij de merchandise zie liggen. Het is het enige uit de enorme stapels verschillende cd's en elpees dat ik nog niet heb. Wat blijkt? Niet alleen Wakeman was betrokken, ook Justin Hayward en Motörhead (op het hoesje foutief gespeld). Op de cd zijn Hayward en Motörhead overigens niet te horen. Wel te beluisteren zijn enkele korte composities van Wakemen en een heleboel van zijn geluidsfragmenten voor de film. In totaal staan er vierenvijftig stukjes op. Die paar korte composities zijn aardig doch niet sterk en die geluidsfragmenten zijn leuk om een keer te beluisteren. Ik ben dan ook bang dat dit plaatje in de kast gaat en er daarna sporadisch nog uit komt. Destijds (in 1984) is het niet formeel uitgebracht; pas in 2022 bracht Wakeman het uit via zijn Caped Crusader Collector Club. Vandaar dat het ook niet op zijn website bij de officiële discografie genoemd staat. Dat wat ik na afloop van het concert kocht is weer een heruitgave van de cd van die club, want afwijkend voorkantje. De film She is overigens gebaseerd op een boek van H. Rider Haggard, past in het genre fantasy en was een remake van eerdere films uit 1935 en 1965. Na twee maal beluisteren van deze soundtrack, voel ik geen enkele behoefte om de film te gaan bekijken. Dat soloconcert was overigens grandioos.
Niets van de soundtrack op YT te vinden, behalve:
Bekijk deze YouTube-video
White Willow hoor ik voor het eerst in april 1997 als ik een cd koop met daarop een verslag van het ProgFest '95. Ik koop die dubbelcd vanwege de aanwezigheid van Ars Nova erop, maar ben ook benieuwd naar de andere vijf bandjes. Het tweede plaatje opent met twee stukken van een band die ik niet ken: White Willow. Ik ben zeer aangenaam verrast: het is een soort folkhorrorprog. De twee stukken beginnen akoestisch en hebben lieflijke dameszang, maar daarna barst er een soort onheilsdonder los met door merg en been denderend geweld om vervolgens weer even akoestisch en lieflijk te eindigen. Al snel weet ik uit te vogelen dat de groep in 1995 een debuutalbum Ignis Fatuus heeft uitgebracht, maar ik kan de plaat nergens vinden. Pas op 19 november 2023 heb ik 'm in huis, een remaster uit datzelfde jaar. De twee stukken Lord Of Night en Cryptomenysis zijn echt de hoogtepunten van het album, maar de rest mag er zeker ook zjin. Jacob Holm-Lupo is de componist, gitarist en bandleider en hij heeft een setje jonge Noorse muzikanten om hem heen verzameld. Zo horen we viool, piano, mellotron, synthesizers, clavinet, bas, drums en de twee zangstemmen van Eldrid Johansen en Sara Trondal. Deze bezetting blijkt geen heel lang leven beschoren; na de opnamen van het album valt de groep uit elkaar. Maar Ignis Fatuus blijft een prachtig, donker werk dat diepe indruk maakt.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
White Willow komt met de opvolger in 1998. Op Ex Tenebris is Jakob Holm-Lupo nog de enige die op de vorige plaat speelde; wat wil je ook, hij is de bandleider, componist en belangrijkste instrumentalist. Een jaar eerder heeft hij een compleet nieuwe band om zich heen geformeerd. Ex Tenebris borduurt duidelijk verder op het werk van de voorganger; progfolk met een onheilspellend karakter en grote dynamiek. Het ene moment is het zacht akoestisch, het volgende moment blaast de band je van de sokken. De verrassing is er wat af, maar toch is dit geen slechte plaat. Ik vind een remaster uit 2014 op 24 april 2017; daarop staan nog drie demo's en een liveversie van opener Leaving The House Of Thanatos. De drie langere stukken op het album zijn ook echt de hoogtepunten en dan vooral de afsluiter ... A Dance Of Shadows. Mooi werk wederom.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
White Willow brengt het derde album uit in 2000 en het is het eerste album dat ik koop, op 11 oktober 2001, welteverstaan. Opnieuw heeft Jakob Holm-Lupo een geheel nieuwe band om zich heen, maar de instrumentatie is nagenoeg hetzelfde: gitaren, bas, drums, synthesizer, zang en dit keer een fluit (in plaats van viool). Aan de opzet van de muziek is niet zo veel veranderd: veel dynamiek, zachte openingspassages gevolgd door bombastische erupties. Misschien dat dit album een tikkie meer folky inslag heeft, al is de sinistere atmosfeer nooit ver weg. De zang van Sylvia Erichsen is soms venijnig, dan weer lieflijk. Opener Anamnesis zet gelijk goed de toon en is in mijn oren het hoogtepunt van het album, maar het instrumentaaltje The Crucible mag er ook zijn. Eigenlijk geen enkel minder stuk op deze plaat. Mooi, heel mooi werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
White Willow - of beter gezegd: Jakob Holm-Lupo, want hij is White Willow - brengt in de jaren die volgen nog een paar albums uit. Drie om precies te zijn. Ik heb ze niet, want ik weet niet dat ze uitkomen en als ik het uiteindelijk wel weet, kan ze lastig vinden. Bovendien zit er veel jaren tussen. En dan wordt het 2016 en formeert Holm-Lupo na bijna zeven jaar stilte een zoveelste nieuwe bezetting van zijn band. Opmerkelijk zijn een paar namen. Zo is daar gitariste Hedvig Mollestadt en toetsenist Lars Fredrik Frøislie, beiden geen onbekenden in de Noorse (prog)muziekwereld. Venke Knutson is de zoveelste zangeres en ook deze heeft enerzijds dat lieflijke en anderzijds iets zeer venijnigs. Het album Future Hopes is gestoken in een hoes waarop schilderwerk van Roger Dean prijkt en goh waar kennen we die ook weer van? Ik koop de cd op 23 mei 2017 bij het uitkomen. Het reguliere album start met vier relatief korte composities die op mij niet zo heel veel indruk maken als ik ze vergelijk met Sacrament. Het is niet slecht, maar het wijkt in mijn oren sterk af van het voorgaande werk. Alleen In Dim Days kent iets van het oudere White Willow. Maar dan komt het plaatkantlange A Scarred View, dat laat horen dat het collectief wel degelijk iets kan maken wat enorm boeit. Verschillende delen vloeien in elkaar over en nemen de luisteraar mee in wisselende atmosferen. Zeer fraai. Daarna volgen nog twee korte bonusnummers, waarvan het tweede een instrumentaal solowerk is van voornoemde toetsenist Lars Fredrik Frøislie. Alles bij elkaar: dit album begint wat middelmatig, maar al snel grijpt het de luisteraar toch en blijkt Future Hopes een zeer fijn plaatje.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
In april tijdens Record Store Day, waar ik altijd heen ga voor de instores en niet om platen te kopen
, uit de gratis-bak gevist die op straat voor Concerto stond.Nu eindelijk maar eens opgezet.
The Who hoor ik voor het eerst eind jaren zeventig. Mijn oudste broer is met school een midweek naar Londen geweest en heeft daar een theateruitvoering van Tommy meegemaakt. Al snel heeft hij de elpee in huis en niet veel later volgen nog een paar andere elpees van de band. Ik neem ze op een cassettebandje op en draai ze zo ongeveer stuk. De debuutplaat uit het goede jaar 1965 koop ik pas op 25 juli 2015. The begint enkele jaren eerder onder de verschillende namen waaronder The High Numbers en het is pas met het aantreden van de jonge drummer Keith Moon dat ze in en om Londen succesvol worden. De groep vindt management die gitarist Pete Townshend aanspoort om eigen nummers te gaan schrijven en begin 1965 wordt My Generation een enorme hit. De groep bruist van energie, zeker op het podium: de blonde zanger Roger Daltrey is de mooie frontman, bassist John Entwistle is met zijn onverstoorbare rust maar loeiharde bas zo ongeveer de basis, Townshend giert alle frustratie van zich af (en molesteert nogal eens zijn apparatuur aan het eind van een concert) en de maniakale Moon lijkt ieder nummer op te vullen als één lange drumsolo. Voor de elpee graait de groep de paar singles en B-kantjes bijeen en daarnaast zijn er zoals gebruikelijk nog wat opvullertjes: covers van nummers die in die tijd zo'n beetje iedereen speelt. Enkele sessiemuzikanten (waaronder ene Jimmy Page en The Ivy League) vullen de basic tracks van de groep aan en klaar zijn uw twaalf korte maar krachtige liedjes. Mijn Deluxe Edition uit 2012 heeft op twee cd's een boel extra's: mono- én stereomixen, nog wat meer covers en outtakes. Het geheel geeft een fraai tijdsbeeld van hoe de band in de studio klonk. Zelf vindt de groep het maar niets, want de ware Who staat op het podium. Als een huis.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who mag al snel een tweede album maken. Het verschijnt in 1966. Het management - dat niet alleen het imago van de band, maar ook inhoudelijk veel vingers in de pap heeft - wil liever niet dat de hits erop komen, maar dat er aandacht is voor de individuele muzikanten. Entwistle en Moon leveren ieder twee stukken aan, Daltrey komt slechts tot één. Townshend heeft wat meer. Eén enkele cover dit keer: Heatwave (klassiekertje van Dozier/Lamont). Aan het eind van de opnamesessies is er nog een tekort aan stukken en dus moedigt de manager Townshend aan om met iets van tien minuten te komen. Townshend plakt zes korte fragmenten aan elkaar, legt er een verhalende tekst overheen en weet op die manier zo'n beetje de eerste mini-rockopera aller tijden te maken. A Quick One, While He's Away is ook gelijk het absolute hoogtepunt van de plaat, al zijn Boris The Spider (een stuk van Entwistle) en So Sad About Us ook niet mis. Ik heb hier sinds 20 januari 2012 een remaster uit 1995 met daarop tien bonusjes, waaronder melige covers van Batman, Barbara Ann en Bucket T, maar ook puike stukken als Disguises (B-kantje van single) en een akoestische versie van hitsingle en meesterwerkje Happy Jack. Happy Jack staat overigens wel op de Amerikaanse versie van de elpee, die daar pas een jaar later uitkwam onder de titel Happy Jack. Tamelijk vergeten Who-album en nog een zeer amusante ook, niet in het minst vanwege het mallotige Cobwebs And Strange.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-07-2025 07:24:53 ]
The Who maakt in 1967 een bijzonder album. The Who Sell Out luistert als een radioprogramma, compleet met jingles en reclameadvertenties. Het is tegelijkertijd een eerbetoon én een parodie op de radio zoals die in die jaren in Groot-Brittannië te horen is. De eerste plaatkant is een meesterlijke aaneenschakeling van hoogtepunten. Ik hoor de plaat voor het eerst eind jaren zeventig op de slaapkamer van mijn oudste broer, neem hem op een cassettebandje op en draai dat bandje zo ongeveer tot gort. Naast de malle jingles en gekke (nep)reclamedeunen komen er eigenlijk alleen maar schitterende songs voorbij. Pete Townshend is duidelijk op het hoogtepunt van zijn compositorische kunnen. Mary Ann With The Shaky Hand, Odorono, Tattoo, Our Love Was, I Can See For Miles, Relax, Sunrise: waar haalt die man de pakkende deunen allemaal vandaan? Ook Entwistle brengt twee stukjes in, waaronder het bijzonder geestige Heinz Baked Beans. Afsluiter Rael is een duidelijke voorbode van wat gaat komen: Townshend is al bezig met een hele songsuite aan het schrijven, iets wat uiteindelijk een complete rockopera moet worden. Rael eindigt met een intrigerende passage die in die rockopera zal terugkomen in Sparks en Underture. Op mijn remaster uit 1995, die ik koop op 31 oktober 1996, staan tien extraatjes, waaronder schitterende stukken als Glittering Girl, Melancholia, Someone's Coming, een akoestische versie (met Al Kooper op orgel) van Mary Ann With The Shaky Hand en vooral Glow Girl dat bij nadere beluistering de oorsprong van die rockopera blijkt te zijn. Ik vind The Who Sell Out het allerbeste album van The Who.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-07-2025 07:25:28 ]
The Who heeft even de tijd nodig voordat die genoemde rockopera verschijnt. Townshend heeft in de muziekpers er al uitgebreid over verteld en het eindresultaat roept in 1969 gemengde reacties en kritieken op. De fans vinden het geweldig en de band brengt het complete werk dik anderhalf jaar lang op de podia over de wereld. Toegegeven: het verhaal is te bizar voor woorden (een jongen is getuige van een crime passionel rondom zijn ouders en omdat die ouders hem zeggen dat hij er niet over mag praten, niets gehoord en gezien heeft, is hij doof, blind en doofstom; na een reeks traumatische ervaringen vindt hij een manier om zich te ontdoen van zijn beperkingen, maar dat loopt traumatisch af en uiteindelijk kiest hij voor de veiligheid van het doof, blind en stom zijn), maar de muzikale uitwerking is fenomenaal. Townshend (en af en toe Entwistle en Moon) weet een toegankelijke reeks rocksongs te produceren die de geschiedenis van de rockmuziek beïnvloedt en voorgoed verandert. Van de Overture (waarin we een vooruitblik krijgen op een boel muzikale thema's ) tot aan de cover van Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson en van de hit Pinball Wizard tot aan het meebrulrefrein van het afsluitende We're Not Gonna Take It: dit album is niet voor niets legendarisch. Ken Russell zal later het verhaal verfilmen, maar het resultaat is - ondanks de inzet van vele groten uit de rockmuziekwereld - uitermate teleurstellend. Nee, dan het origineel (ik heb hier vanaf 21 januari 2011 een remaster uit 1996), dat staat dik vijfenvijftig jaar na dato nog ijzersterk overeind.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-07-2025 16:38:35 ]
The Who sleurt in 1969 en 1970 rockopera Tommy de wereld over. Het stuk is onderdeel van een dik twee uur durend concert en daar moet een liveregistratie van komen. De taperecorder draait op 14 februari 1970 in de universiteit van Leeds en een dag later op 15 februari in Hull. Het concert in Hull is het beste van de twee, maar de tapes zijn onbruikbaar, dus gaat de groep voor de opnamen van Leeds. Van dat concert blijven voor de uiteindelijke elpee slechts vijfendertig minuten over. Op de eerste plaatkant horen we slechts één Who-origineel stuk (Substitute) en drie covers Mose Allison's Young Man Blues krijgt een grandioze vertolking en Shakin' All Over (van Johnny Kidd & The Pirates) is een fenomenale rocker waarin alles klopt: de fantastische stem van Roger Daltrey, het energieke drumwerk van Keith Moon, de razende gitaar van Pete Townshend en de donderende basakkoorden van John Entwistle. Op de tweede plaatkant voert My Generation de boventoon: na twee minuten gooit Townshend er allerlei improvisaties in, dan weer stopt hij plots om met een nieuwe riff de boel weer op te starten, ook lijkt hij te spelen met de echo van zijn eigen gitaartonen die weerkaatsen van achter uit de zaal. Een bijna net zo uitgesponnen (en beetje tegenvallende) Magic Bus vormt de afsluiting van de elpee. De twee stukken op de tweede plaatkant waren ook daadwerkelijk de laatste twee stukken van het concert; de overige vier komen uit de eerste helft van het optreden. Mijn oudste broer had eind jaren zeventig de elpee, dus die kende ik goed. Een cd-versie uit begin jaren negentig met daarop wat meer van het concert koop ik begin jaren negentig, maar die kan ver weg de kast in als ik op 7 januari 2010 de Deluxe Edition aanschaf. Het hele concert staat nu op een dubbelcd. De uitvoering van Tommy staat op het tweede plaatje. Beetje jammer dat de oorspronkelijke volgorde van het concert daarmee is onderbroken, maar ik begrijp de keuze wel: deze krap vijftig minuten durende versie (enkele stukken zijn eruit) is één geheel. Voor de rest krijgen we zo een heel mooi beeld van het complete optreden. Van opener Heaven And Hell via hits als I Can't Explain, Substitute, Happy Jack en I'm A Boy langs uitstekende versies van Tattoo en vooral A Quick One, While He's Away. Wat een energie. Live At Leeds staat bij velen bekend als de beste liveplaat ooit. En terecht.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who staat na het verschijnen van Tommy en Live At Leeds onder grote druk. De band toert voortdurend, speelt op de grote festivals en de platenmaatschappij verwacht nieuw materiaal en hits. Pete Townshend zint al tijden op een groots werk, een multimediaal project dat Tommy ver moet gaan overtreffen. Daar is die platenmaatschappij niet blij mee; die wil gewoon een enkele rockelpee. Veel van Townshends plannen blijven lang op de planken liggen. Van zijn Lifehouse-project zien in 1971 negen rockstukken het levenslicht en wel op de fantastische elpee Who's Next. Gelijk vanaf opener Baba O'Riley (een eerbetoon aan zowel zijn goeroe Maher Baba als Terry Riley) horen we dat The Who zichzelf een fris en modern geluid heeft aangemeten. Townshend heeft inmiddels een eigen studio waarin hij volop experimenteert met nieuwe geluiden (synthesizers!) en allerhande demo's kan opnemen. De band speelt op de toppen van het kunnen en de composities zijn geweldig, tot en met John Entwistle's bijdrage My Wife aan toe. Wat mij betreft bevat de plaat negen hoogtepunten, maar als ik er drie zou moeten noemen zijn het voornoemde Baba O'Riley, Behind Blue Eyes en het monumentale Won't Get Fooled Again. Hoe al deze klassenummers passen in dat totaalconcept van Lifehouse blijft jarenlang een raadsel. Ik het de elpee sinds eind jaren zeventig en koop op 11 november 2011 een versie op cd, een uitgave in een boekvorm uit 2011 met daarop een remaster uit 1995 met maar liefst zeven demo's, outtakes en een livestuk. Onmiskenbaar een hoogtepunt uit het oeuvre van The Who. Klassieker.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-07-2025 07:58:52 ]
The Who weet in 1973 met een theatraal werkstuk te komen dat Tommy evenaart; Pete Townshend zelf vindt dat Quadrophenia Tommy overtreft. Na het afgewezen project Lifehouse is hij alweer bezig met nieuwe stukken en langzaam rijpen zijn ideeën en vormt een nieuw verhaal over een jongeman die zich aansluit bij een groep mods en die het aan de stok krijgt met rockers, maar meer nog met zichzelf. Quadrophenia is het verhaal over zelfontwikkeling, coming of age en het slingerende pad dat de mens in het leven begaat. Ondanks dat het is gesitueerd in de jaren zestig, blijkt dat het verhaal tijdloos is. Op dit moment in 2025 is Townshend betrokken bij een dansmusical die is gebaseerd op Quadrophenia en uiterst succesvol is in een theater in Londen. Op de oorspronkelijke elpee maakt Townshend het zichzelf niet gemakkelijk. Achtergrondgeluiden moeten de sfeer van het verhaal versterken, de stukken moeten op zichzelf kunnen staan en hij gebruikt voor die tijd moderne synthesizers en opnametechnieken. Het resultaat is een vijfenzeventig minuten meeslepende rockmuziek. Er staan uitstekende composities op en wat mij betreft zijn The Real Me, I'm One, Is It In My Head?, Drowned en de indrukwekkende afsluiter Love Reign O'er Me de hoogtepunten. In de tour die The Who erna over de wereld brengt, blijkt het bijna ondoenlijk om de muziek goed over te brengen: de voorbespeelde tapes blijken vaak niet te werken en zorgen voor veel frustratie op het podium. Zelf heb ik de elpee eigenlijk niet zo in beeld. Ergens rond 2005 krijg ik een tweedehands versie van de dubbelelpee in handen die ik een of twee keer beluister en uiteindelijk is het op 29 juli 2011 dat ik de Deluxe Edition, een remaster uit 2011, koop. Naast een mooie opgepoetste versie van de plaat staan er nog elf demo's op die samen met Townshends uitgebreide notities een goed beeld geven van hoe Quadrophenia tot stand is gekomen. De plaat heeft de tand des tijds zeker doorstaan. Mooi album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Heeft Pete wel een puntquote:Op dinsdag 8 juli 2025 08:17 schreef bazbo het volgende:
Pete Townshend zelf vindt dat Quadrophenia Tommy overtreft.
The Who ligt na Quadrophonia niet echt stil. Er verschijnt weliswaar geen nieuw studioalbum, maar de band is volop aan het toeren, Townshend, Entwistle en Daltrey werken daarnaast aan soloplaten en Moon richt zich vooral op een extravagant en zelfdestructief leven. John Entwistle vindt ook tijd voor het samenstellen van een rariteitenplaat. Op Odds And Sods verzamelt hij heel vroege singles en opnamen (toen The Who nog niet The Who heette, maar The Detours of The High Numbers), relevante outtakes en een enkele demo. Het bekendste stuk van de plaat die in 1974 uitkomt is Long Live Rock, dat de groep tijdens veel concerten zal blijven spelen. Bovendien is het een single in 1974. 'Rock is dead; long live rock!' lijkt een nieuw motto voor de band. Maar we horen ook de allereerste opname I'm The Face (geschreven door manager Peter Meaden die toen nog grotendeels bepaalde wat en hoe de groep moest zijn en spelen), een vroege studioversie van Eddy Cochrans Summertime Blues (dat in 1970 een soort definitieve uitvoering krijgt op Live At Leeds), een bijzondere studiouitvoering (ten tijde van Tommy) van Mose Allisons Young Man Blues (dat eveneens befaamd werd op Live At Leeds) en enkele demo's voor het Lifehouse-project die uiteindelijk hun plek vonden op Who's Next (of niet). Sommige stukken zijn later ook te horen op de 4cdbox Thirty Years Of Maximum R&B (wacht maar), maar in 1974 gaat er voor de fans een schatkist open. Als Entwistle zijn selectie in 1974 voorlegt aan de andere bandleden, noemt Daltrey het 'odds and sods' en dat wordt de titel van de plaat. In 1998 overziet Pete Townshend de collectie opnieuw, hij voegt er nog wat meer spul aan toe en zet het geheel in chronologische volgorde, waardoor een schitterend, dik vijf kwartier durend overzicht ontstaat. Samen met enkele nieuwe notities over het gebodene is dit een mooie verzameling waaruit blijkt hoe de band zich heeft ontwikkeld in de loop der jaren en hoe zeer de band er toe deed en doet. Ik koop de cd op 20 januari 2012. Dit is een lekker plaatje.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who maakt in de jaren zeventig nog twee studioplaten: The Who By Numers (1975) en Who Are You (1978), die ik allebei niet heb. De songs zijn redelijk, maar het is niet meer zo krachtig als alles tussen 1965 en 1973. De groep toert met grote regelmaat en steeds meer blijkt dat het destructieve leven van drummer Keith Moon zijn tol gaat eisen. Zijn drumwerk mist gewoon het energieke en avontuurlijke dat het eerder had. Op 7 september 1978 wordt hij gevonden, overleden na een mix van alcohol en medicatie om juist van die alcohol af te komen. Vooral Pete Townshend is er kapot van en hij stort zich nog meer op zijn werk dan voorheen. Zo werkt hij aan de verfilming van Quadrophenia. Voor de soundtrack speelt Kenny Jones de drumpartijen op het materiaal dat niet op de originele plaat stond. Die soundtrack verschijnt in 1979 en bevat stukken van Quadrophenia, aanvullend materiaal én een aantal klassieke hits uit de jaren zestig, denk aan James Brown, The Kingsmen, Booker T. & The MG's, The Ronettes en The Chrystals, maar ook Zoot Suit door The High Numbers (zoals The Who in 1964 heette). De film (met onder anderen Sting in een hoofdrol) heb ik nooit gezien en ik koop de soundtrack pas op 6 januari 2012, een remaster uit 2000. Leuk plaatje, wel een wat vreemde mengelmoes van goede Whostukken en vroege hits van anderen.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who is na het overlijden van Keith Moon vastberaden om door te gaan. Kenny Jones (bekend van The Faces en een vriend van Pete Townshend) neemt de plaats achter de drums in. De groep brengt in 1981 de elpee Face Dances uit (heb ik niet) en doet in het jaar daarop een uitgebreide wereldtournee, aangekondigd als de Farewell Tour omdat Townshend snapt dat het zonder Moon nooit meer zal worden als voorheen en hij er geen zin meer in heeft. Er verschijnen her en der concertopnamen. Zo is de band te zien op televisie in het programma Rockpalast; ik herinner me dat ik met mijn oudste broer de halve nacht opbleef en hij de cassetterecorder klaar had staan. Het cassettebandje klonk nergens naar. Gelukkig komt in 1984 Who's Last, een dubbelelpee met opnamen uit de VS en Canada uit 1982. Een cd-versie (een remaster uit 1991) koop ik op 31 januari 1991. Het meeste van de plaat is afkomstig van een concert in Cleveland op 14 december 1982. Het is een energieke show, die gelijk erin ragt met My Generation. Daarna volgt vijf kwartier hits en grote stukken. We horen vroege hits, er zit wat van Tommy in en Quadrophenia, Who's Next is ruim vertegenwoordigd en van het latere werk is er Long Live Rock, Who Are You en You Better You Bet (van Face Dances). Het concert eindigt met een bizarre toegift: een rauwe versie van Twist And Shout, gezongen door John Entwistle. Kortom: droomsetlist. Ook al had Townshend er geen zin meer in, dit concert klinkt als een grote berg plezier.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who besluit na de tour in 1982 te stoppen. De plaat It's Hard (die ik niet heb) is dan net uit. Townshend richt zich op solowerk en afkicken van nare middelen. In 1985 komt de groep bijeen voor een miniconcert tijdens Live Aid en in 1989 is er de eerste echte reünie. Tijdens de tour speelt The Who de complete Tommy met een uitgebreide band met Simon Phillips op drums en met blazers en achtergrondzangeressen en speciale gasten als Phil Collins, Billy Idol en Elton John. Tijdens de tour speelt Townshend alleen akoestische gitaar; zijn gehoor is in de loop der jaren naar de knoppen geholpen door het geluidsvolume op het tonee en hij heeft veel last van tinnitus. Er verschijnt in 1990 een dubbelcd van de tour (die ik niet heb) én een cd-single Join Together, die ik uit de uitverkoopbakken pluk voor een prikkie op 29 augustus 1991. Naast het titelnummer horen we I Can See For Miles en Behind Blue Eyes, plus Christmas uit Tommy. Het geluid profiteert duidelijk van de grote bezetting en alles klinkt gedreven. Leuke cd-single.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who ligt na de reünie van 1989 geruime tijd stil. Het enige wapenfeit dat we van de groep horen is een bijdrage aan een Elton John-tributeplaat uit 1991. Saturday Night's Allright For Fighting komt uiteindelijk ook op Thirty Years Of Maximum R&B, de vier cd's tellende doos met een fraai overzicht van het oeuvre van The Who. Ik koop die doos op 24 mei 1995. Op de eerste cd aandacht voor de eerste singles en daarnaast albumtracks van de eerste twee elpees, het tweede en derde plaatje vormen het hart van de verzameling; erop horen we het allerbeste van de groep: stukken van The Who Sell Out, Tommy, Live At Leeds, Who's Next en Quadrophenia, plus allerlei singles en outtakes. Op het vierde plaatje het dan 'recente' werk: wat van The Who By Numbers en Who Are You, al dan niet in live-uitvoering en daarna slechts een enkel stuk van Face Dances en It's Hard. De Elton John-cover sluit de doos af. Voor wie niet zo heel bekend is met The Who en erin wil duiken, maar ook voor de liefhebber want rare versies en outtakes plus op dat moment nooit uitgebracht materiaal, is dit een grandioze box. Essentieel.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who start op zondagmorgen 30 augustus 1970 om 02.00 uur een legendarisch concert. De groep heeft dan al anderhalf jaar de rockopera Tommy overal uitgevoerd en het materiaal zit tot diep in de botten van het kwartet. Met het optreden op Woodstock nog vers in het geheugen krijgt The Who de uitnodiging om ook op het Isle Of Wight Festival te komen spelen. Het speelschema van het festival loopt (door allerlei gedoe en omstandigheden) gruwelijk uit en pas diep in de nacht kan het beginnen. De setlijst is in de basis hetzelfde als die we kennen van Live At Leeds, met hier en daar een aanpassing. Zo is Townshend al bezig met zijn project Lifehouse en probeert de groep enkele composities daarvan tijdens het festival: I Don't Even Know Myself, Water en Naked Eye. De vroege hits kunnen natuurlijk niet uitblijven en de covers zijn feller dan ooit (Shakin' All Over is inmiddels een medley met Spoonful en Twist And Shout geworden. Tommy krijgt een energieke uitvoering, al lijkt het af en toe of The Who er zo snel mogelijk doorheen wil. Begrijpelijk, als je het stuk al zo vaak op het podium hebt moeten brengen. Alles bij elkaar is dit een prachtig document. Het verslag ervan verschijnt pas in 1996 op cd en in 2013 komt er een heruitgave, compleet met de filmbeelden van het concert op dvd. Die koop ik op 6 juli 2015. De film heb ik éénmaal bekeken; het is gaaf om de groep aan het werk te zien, maar de beelden zijn nogal donker en de volgorde van de stukken is voor mij volstrekt onlogisch: eerst het grootste deel van de losse stukken uit het concert inclusief de toegift, daarna pas de uitvoering van Tommy met Tommy Can You Hear Me? helemaal aan het eind en ten slotte nog twee losse stukken uit het concert. De cd's volgen wel de 'chronologische' volgorde van het optreden. Dat concert blijft grandioos. Legendarisch.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who is van begins af aan geliefd bij de radiostations. Voor de BBC heeft de groep dan ook allerlei opnamen gemaakt. Van de eerste sessies voor de omroep uit begin 1965 is helaas niets meer bewaard gebleven, maar vanaf mei 1965 tot en met 1973 is er een mooi archief. Veel van die opnamen verschijnen in 2000 op deze cd en ik koop een herdruk op 21 januari 2011. De opnamen staan grotendeels in chronologische volgorde en dat geeft dan een mooi overzicht van hoe de groep zich ontwikkelde. Aan het begin en eind van sommige stukken is de stem van de discjockey te horen en niet zelden is dat meneer John Peel. Ook krijgen we enkele jingles te horen die The Who speciaal voor de BBC opnam. Van Substitute tot Happy Jack en van The Seeker tot Long Live Rock; fraai dat dit spul nu op een cd verzameld staat.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who speelt op 27 november 2000 in de Royal Albert Hall in Londen. Zak Starkey speelt de drums, John Bundrick de toetsen (zoals hij sinds de jaren tachtig al doet) en er zijn een hele rits gastmuzikanten: Kelly Jones, Noel Gallagher, Bryan Adams, Eddie Vedder, Paul Weller en Nigel Kennedy. De boel klinkt goed en gedegen, maar we kennen het zo langzamerhand wel en dan zijn de stukken met de gastmuzikanten een welkome afwisseling. Vooral het duet tussen Pete Townshend en Paul Weller (So Sad About Us) vind ik fraai, maar de twee stukken waarop Eddie Vedder zingt mogen er ook zijn. En natuurlijk is de vioolsolo aan het eind van Baba O'Riley door Kennedy bijzonder amusant. De registratie verschijnt in 2003 op dubbelcd en ik koop een versie met een derde bonuscd op 2 september 2004. Op dat derde plaatje staan opnamen van 8 februari 2002, eveneens uit de Royal Albert Hall: slechts vier korte stukken, goed voor een kwartier extra muziek. Alles bij elkaar: leuke set voor de liefhebbers.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who speelt op 14 februari 1970 in Leeds University. Het is de eerste avond dat de opnameapparatuur meedraait voor een liveplaat. De avond erna staat de groep in de City Hall in Hull en ook daar zijn opnamen van. Bij het terugluisteren blijkt dat de opnamen in Hull onbruikbaar zijn: de bas is niet te horen in de eerste zes stukken en tijdens delen van Tommy, er blijken problemen met de snelheid van de tape en zo is er nog meer gedoe. Vandaar dat de groep de opnamen uit Lees moet gebruiken voor wat uiteindelijk de liveplaat Live At Leeds wordt. Kenners roepen jarenlang dat de groep in Hull veel beter en energieker speelde. Als er in 2010 een box verschijnt, bevat die ook de opnamen van Hull; de technische mogelijkheden zijn inmiddels dusdanig gevorderd, dat de technologische problemen overwonnen kunnen. In 2012 komt het concert uit Hull ook uit op een dubbelcd en die koop ik op 14 oktober 2015. Voor de 'verdwenen' bas is gebruik gemaakt van de baspartijen uit Leeds; een huzarenstukje van editing. En inderdaad, het resultaat is een energieke concertregistratie, al durf ik niet te zeggen dat het beter is dan Leeds. De setlijst is nagenoeg identiek, zij het dat The Who de tweede toegift Magic Bus in Hull niet speelt. De uitvoering van Tommy klinkt in mijn oren nog gedrevener. We horen een band op de toppen van het kunnen en dit is net als Live At Leeds niet alleen het beste van The Who, maar eveneens legendarisch en een ware klassieker.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who verdient een soort van eerbetoon, moeten ze bij het Mexicaanse label Music Brokers hebben gedacht. Het label heeft al eerder vergelijkbare cd-sets uitgebracht, waarop solowerk van bandleden, covers en orginelen van covers te beluisteren zijn. Zo heb ik er ook een over King Crimson (zie aldaar, een aantal jaren geleden). A Journey Through The Inner World Of The Who is de ondertitel van deze 3cd-compilatie. Op het eerste plaatje horen we onder andere John Entwistle die drie van zijn Whostukken vertolkt met een eigen band, iets van Arthur Brown van de elpee die Pete Townshend produceerde, een stuk van Mike Batt dat Roger Daltrey zong en veel originelen van stukken die The Who speelde. Zo is daar Shakin' All Over van Johnny Kidd & The Pirates, Summertime Blues van Eddie Cochran, de Young Man Blues van en door Mose Allison en Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson (al gebruikte Townshend alleen de tekst voor The Hawker uit Tommy en speelde hij een dicht bij het origineel blijvende bluesversie pas tijdens zijn Deep End-concerten halverwege de jaren tachtig). Vreemde eenden in de bijt zijn er ook: wat dachten we van een liedje van broer Simon Townshend gezongen door Toyah? Op het derde plaatje staan stukken van The Who gespeeld door bands als Ocean Colour Scene, The Young Mods, Hyperhead en anderen. De meesten blijven dicht bij het origineel en dat maakt dat dit derde plaatje nogal overbodig aandoet. De parel is het tweede plaatje: Petra Haden (dochter van Charlie) brengt het gehele album The Who Sell Out. Ze heeft alle partijen ingezongen. Een compleet a capella versie van mijn favoriete Whoplaat dus en ik vind het compleet gesjeesd en briljant. Ik koop dit setje uit 2016 voor een prikkie (nog geen tientje, als ik het me goed herinner) op 29 december 2016. De vele originelen uit het begin van de jaren zestig en het album door Petra Haden maken dit tot een leuk hebbedingetje voor de liefhebber.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Judy Dyble is lange tijd niet actief in de muziekwereld, maar in 2004 keert ze terug. En hoe. Liefhebbers kennen haar van de eerste opnamen van Fairport Convention, van Trader Horn en natuurlijk van duo dat ze met Ian McDonald vormde en dat zich aansloot bij Giles Giles & Fripp, waaruit later weer King Crimson ontstond. Ze speelt autoharp en zingt; haar stem is in al z'n breekbaarheid haar grote kracht. Begin jaren zeventig richt ze zich op andere zaken: kinderen opvoeden, een leven als bibliothecaresse en meer van dat. Sporadisch krijgt ze vragen om bij te dragen aan projecten in de folkwereld en daar gaat ze dan graag op in. Als ze in 2002 een gastoptreden doet bij Fairport Convention op het Cropedy-festival, krijgt ze de smaak te pakken. Ze komt in contact met Marc Swordfish, een eveneens Britse muzikant én componist, en die stelt voor om een plaat te gaan maken. Enchanted Garden verschijnt in 2004 en staat vol vervreemdende, bijna psychedelische klanken waaroverheen Dyble haar lieflijke zang en teksten brengt. Het album wordt goed ontvangen en moedigt het duo aan om verder te gaan. Op Spindle uit 2005 staat toegankelijker werk, prachtige songs waarvan de meest opvallende Shining (met gitaarsoundscapes van Robert Fripp) en See Emily Play (jawel, een Pink Floyd cover) zijn. Het album The Whorl verschijnt in 2006 en zet de lijn van Spindle voort; op deze plaat waagt Dyble zich aan een nieuwe versie van het stuk dat haar in progkringen wereldberoemd maakte: I Talk To The Wind (dat ze oorspronkelijk zong bij Giles Giles & Fripp en dat uiteindelijk - zonder haar - in 1969 terecht kwam op In The Court Of The Crimson King, de debuutplaat van King Crimson). De drie albums zijn destijds aan mijn aandacht ontsnapt en toen ik Judy Dyble rond 2010 weer op het spoor kwam, bleken de platen niet meer te krijgen. Een jaar of vijf later kwam ik haar tegen op sociale media. Ik zocht contact en kocht bij haar het oeuvre-overzicht Gathering The Threads waarop ook wat werk staat uit de periode 2004-2006. Sindsdien koop ik alles wat ze uitbrengt en ik ben blij dat ze zo af en toe nieuw werk opneemt, al dan niet samen met mensen als Tim Bowness, Andy Lewis en David Longdon. Op 12 juli 2020 komt het nieuws dat ze is overleden aan borstkanker en postuum verschijnt er gelukkig - zij het mondjesmaat - een en ander. Helemaal blij word ik in 2025: de drie albums zitten in een mooi doosje en zijn aangevuld met outtakes en remixen. Zo staat Shining van Spindle er meerdere keren op in allerlei versies. Ik koop Darkness To Light op 26 juni 2025 en geloof me: de muziek van Judy Dyble is sindsdien weer bijzonder veel in mijn huis te horen. Prachtig werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Brian Eno blijft niet alleen zichzelf vernieuwen, hij zoekt ook immer samenwerkingen met bekende en onbekende muzikanten, waardoor hij zich ook zelf weer verder ontwikkelt. In 2024 start de samenwerking met Beatie Wolfe, een kunstenares en muzikante uit Londen. Wolfe maakt conceptuele kunst en rocksongs. Eno en Wolfe produceren twee platen die in 2025 verschijnen. Luminal bevat songs (en die heb ik niet); op Lateral staat één ambient stuk, getiteld Big Empty Country. Ik koop Lateral op 31 juli 2025. Aanvankelijk lijkt het een typsiche Eno-aangelegenheid met pianoklanken die voorzien zijn van ijle elektronische bewerking, maar bij nadere beluistering heeft het stuk toch een ander karakter dan dat we van Eno solo gewend zijn, al is mij niet duidelijk wat de bijdragen van Wolfe en Eno precies zijn. Belangrijk is dat ook niet. Lateral is een schitterend rustgevend werkstuk dat dik zesenzestig minuten ontspanning en vermaak biedt.
Eno heeft voor YT Big Empty Country in stukken geknip:
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Hackett blijft onverdroten verder gaan met het maken en uitbrengen van soloplaten. Na iedere plaat gaat hij uitgebreid op tournee over de wereld en tijdens concerten speelt hij dan solomateriaal en de afgelopen twaalf jaar zet hij dan ook het werk van zijn oude band Genesis in de schijnwerpers. In 2024 stond de tournee in het teken van het soloalbum The Circus And The Nightwhale én het legendarische Genesiswerk The Lamb Lies Down On Broadway dat vijftig jaar geleden verscheen. Natuurlijk komt daar ook een liveverslag van in de vorm van opnames en ik koop de dubbelcd met een bluray op 14 juli 2025. Het complete concert is opgenomen in oktober 2024 in The Royal Albert Hall en we hebben wederom te maken met een band die bijzonder goed op dreef is. Op het eerste plaatje staat het spul van vóór de pauze: inderdaad spul van The Circus And The Nightwhale, maar ook soloklassiekers als Every Day, Camino Royale en Shadow Of The Hierophant. Amanda Lehmann en broeder John Hackett vervullen gastrollen in enkele songs. Aan het eind van het eerste plaatje krijgen we - ongetwijfeld vanwege de beperkte tijd op de schijfjes - ook de eerste toegift: Cinema Show (van Genesis). Op het tweede plaatje dan een mooi uittreksel van The Lamb. Opnieuw valt op hoe sterk de stem van NadSylvan is; hij kan de Gabrielpartijen schijnbaar moeiteloos aan. Ik vind de originele Lamb niet het sterkste werk van Genesis en bij vlagen zelfs saai, maar dit uittreksel boeit van voor naar achter. Daar dragen de gastbijdragen van Ray Wilson (die Carpet Crawlers zingt) en Steve Rothery (die een meesterlijk gitaarduel met Hackett aangaat in The Lamia) zeker aan bij. Aan het eind van het concert krijgen we nog een verrassing in de vorm van Dancing With The Moonlit Knight en daarna volgt natuurlijk het onvermijdelijke Firth Of Fifth. De tweede toegift is dan - zoals eveneens gebruikelijk - Los Endos. Dit is de zoveelste liveregistratie van Hackett en de zijnen van de afgelopen jaren en je kunt je afvragen: is dit allemaal nog relevant, moet dat nou? Het antwoord is na beluistering (ik heb het concert op de bluray nog niet bekeken) eenvoudig. Ja.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Adam Holzman is de jazztoetsenman die heeft bijgedragen aan werk van onder anderen Miles Davis en Steven Wilson. Af en toe brengt hij een soloplaat uit en daarop maakt hij een uiterst geraffineerde mix van jazz, fusion, rock en prog. Dat is op Zombie Apocalypse uit 2025 niet anders. Hij bespeelt de piano en synthesizers en zet dit keer vooral elektronische percussie in. Op veel stukken krijgt hij ondersteuning van percussionist Arjun Bruggeman en saxofonist Ofer Assaf. Zijn echtgenote Jane Getter speelt gitaar op twee stukken en zoon Russell Holzman verzorgt een drumloop in een ander. Ondanks de geprogrammeerde drums is dit een verre van kil album: de thema's en solo's zijn subtiel en melodieus. Opener Affirming The Consequent geeft wat dat betreft gelijk een goede indicatie. In mijn oren is Reptilian Survival Instinctive eveneens een hoogtepunt. Het meest opvallende stuk is echter afsluiter Here Comes The Flood; in deze cover van Peter Gabriel komt Randy McStine zingen en een gitaarpartij inspelen. Het is het enige vocale stuk op de plaat en een waardige afsluiter van wederom een sterk en avontuurlijk album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Jakko Jakszyk kijkt terug op een bijzonder persoonlijk leven. Als kind groeit hij op bij pleegouders en pas heel laat ontmoet hij zijn biologische moeder en vader. De Britse gitarist vindt als jochie zijn emotionele thuis in de muziek. Hij maakt al van jongs af aan eigen muziek, maar is vooral bekend vanwege zijn betrokkenheid bij de 21st Century Schizoid Band en vanaf 2013 bij King Crimson. Voor Jakszyk is het bijna niet te bevatten dat hij de muziek van zijn jeugdhelden op het podium mag spelen. Hij schrijft daarover in zijn in 2024 verschenen autobiografie Who's the boy with the lovely hair? en zijn laatste soloplaat Son Of Glen uit 2025 is daar een soort muzikaal vervolg op. Het is een ingetogen en persoonlijk album geworden, waarop de intensiteit van teksten en composities naar voren komen. Jakszyk speelt gitaren en toetsen en programmeert de drums. Daarnaast zet hij spaarzaam collega's in. Zo horen we Gavin Harrison, Zoltán Csörsz en Ian Mosley op drums, zoon Django Jakszyk op bas en Caroline Lavelle op cello. De plaat bevat drie korte instrumentaaltjes en vijf echte songs. Voor die songs neemt hij ruimschoots de tijd, met afsluiter Son Of Glen als hoogtepunt. Het verhaal over zijn biologische vader is een schitterend muzikaal eerbetoon geworden. Zeer mooi album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Keith Jarrett kan helaas geen nieuwe muziek meer maken en opnemen - hij werd in februari én mei 2018 getroffen door een herseninfarct waardoor hij linkszijdig verlamd raakte - maar gelukkig zijn er nog veel opnamen in het archief. Zo verschijnt in 2025 New Vienna, met daarop het concert dat Jarrett gaf in de Musikverein in Wenen op 9 juli 2016. Het begint zoals bijna al zijn soloconcerten: Jarrett zit achter de piano en begint te spelen wat er in hem op komt. Dat pakte op The Köln Concert schitterend uit: hij speelde de tonen van de bel die de toeschouwers het sein gaf dat ze naar de zaal moesten gaan en borduurde daarop voort. Hier in Wenen moet hij duidelijk op gang komen; het eerste stuk begint wat rommelig en geforceerd en het duurt een tijdje voordat hij de juiste inspiratie heeft gevonden en dan komen de melodieën als vanouds weer naar boven. Het lijkt een wat kort concert; het past op een enkele cd. Bijna gewoontegetrouw eindigt het optreden met een uitvoering van Somewhere Over The Rainbow. Ik koop de cd bij het verschijnen op 26 juni 2025. New Vienna is wederom een prachtige aanvulling op het indrukwekkende solopianoimprovisatieoeuvre van Keith Jarrett.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Jethro Tull brengt in juni 1972 Living In The Past uit. Het is een dubbelelpee met daarop een verzameling singles en b-kantjes, outtakes, de moeilijk te verkrijgen EP Life's A Long Song en een plaatkant live. Eerder dat jaar verscheen de ultieme progparodie Thick As A Brick, maar daarvan is niets te horen op Living In The Past. In 2025 is Living In The Past aan de beurt voor de grote oppoetsoperatie: Steven Wilson mag de dubbelaar onderhanden nemen, remixen en zich buigen over de vele andere stukken die her en der op de planken (zijn blijven) liggen. De boel past maar net op vijf cd's en een bluray. De eerste drie plaatjes volgen de oorspronkelijke dubbelaar en zijn aangevuld met allerlei spul dat we eerder al hoorden op die superdeluxe versies van This Was, Stand Up, Benefit en Aqualung. Op de laatste twee plaatjes is het complete concert te beluisteren waarvan op de originele dubbelelpee slechts een plaatkant van was opgenomen. Dat concert vond plaats op 4 november 1970 in de legendarische Carnegie Hall en in anderhalf uur tijd komen acht stukken voorbij waarin de band zich van allerlei kanten presenteert. En ja, daar horen lange fluit-, piano- en drumsolo's bij. De band is uitstekend in vorm en klinkt zeer gedreven. Op de meegeleverde bluray is alles in allerlei mixen te horen, waaronder in surround, en een paar videoclips te bekijken. Alles zit weer in een mooi boekwerk met een bulk aan informatie. Omdat we veel van het opgenomen materiaal al hadden op de eerdere uitgaven in deze Deluxereeks, ben ik zelf wat minder verrast door deze versie, maar het complete concert maakt de aanschaf dubbel en dwars waard.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Klaus Schulze begint vanaf de jaren tachtig digitale instrumenten te gebruiken in zijn muziek. Ter promotie van het album Trancefer doet hij in november 1981 een kleine tournee langs voornamelijk kerken (!), maar hij kan die digitale apparatuur echter nog niet op het podium inzetten, zodat er van dat album niets te horen is. Tijdens het concert op 25 november 1981 in Hamburg speelt ook gitarist en gitaarsynthesizerspeler Manuel Göttsching mee, bekend van Ashra Tempel. Ook is er een filmploeg die het concert opneemt. Pas in 2025 krijgen we de opnamen te horen en te zien en ik koop de versie met twee cd's en een dvd op 23 juni 2025. De dvd met de concertbeelden heb ik nog niet gezien, maar de geluidsopnamen van het concert zijn vaak in mijn huiskamer te horen. Want wat is het goed. Natuurlijk, wat Schulze hier brengt ligt nog overduidelijk in het verlengde van zijn dan vorige werkgever Tangerine Dream, maar hij weet er al heel veel eigens in te stoppen. Na een kort intro krijgen we gelijk al het dik een half uur durende Bon Temple voor de kiezen, waarin de sequencers en moogachtige synthsolo's voortrazen. Daarna wisselen uptempo en verstilde - al dan niet geïmproviseerde - stukken elkaar af. Het hele reguliere concert staat op het eerste plaatje; de kwartierdurende toegift is te beluisteren op het tweede. Ondanks dat de toen hypermoderne instrumenten vandaag de dag wat gedateerd klinken, is dit een waanzinnig fraai concert en nu moet ik maar snel die concertbeelden op de dvd ook eens zien.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Robert Jan Stips zit op z'n oude dag niet stil. Hij is ook eigenlijk nog helemaal niet zo oud. Vijfenzeventig als ik het wel heb en nog altijd actief met Nits en Supersister. Een aantal maanden geleden komt hij in contact met Jane Goulding, een zangeres van wie ik nog nooit had gehoord. Er is een muzikale klik en al snel ontstaan allerlei songs die ze samen opnemen. Het album Love And Affection verschijnt begin juni 2025 en ik koop de cd op 17 juli 2025. Op de plaat staan elf liedjes. Goulding zingt de teksten en dat doet ze fraai; Stips verzorgt achtergrondvocalen en speelt alle toetseninstrumenten. Het verrassende is: enerzijds klinkt dit fris en anders dan we van Stips gewend zijn, anderzijds hoor ik ook die typische tegendraadse melodietjes en geluiden zoals er maar een ze kan maken. Muzikaal gezien is het totaal anders dan wat Stips bij zijn twee bands doet; qua timbre is het onmiskenbaar Stips. En dat het ook nog eens elf prachtige luisterliedjes zijn, dat is mooi meegenomen. Fijn album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Nad Sylvan gooit het in 2025 over een andere boeg. Geen ingewikkelde concepten meer, weg is zijn rollenspel en nu gaat het over niets anders dan hemzelf. Niet dat Sylvan genoeg heeft van karakters spelen; als vaste vocalist in de band van Steve Hackett re-creëert hij op het podium al bijna vijftien jaar de bizarre personages uit het oeuvre van het oude Genesis, maar zijn eigen verzonnen sprookjesachtige figuren als The Vampirate laat hij op zijn nieuwe album Monumentata ver achter zich. In plaats daarvan bezingt hij de zaken die hem vandaag de dag bezig houden. Het is dan ook zijn meest persoonlijke plaat tot nu toe. Het meeste doet hij zelf: hij heeft dit keer alles geschreven en geproduceerd, hij speelt toetsen, bas, gitaren en zingt natuurlijk alles in. Gastbijdragen zijn er van Jonas Reingold, Marko Minnemann, Randy McStine, Tony Levin, Mirko DeMaio, Nick Beggs, Felix Lehrmann en David Kollar, maar zij krijgen nergens een prominente rol. Sylvan bezingt zijn jeugd, zijn relatie met zijn ouders, met zijn seksualiteit en met cultuurbotsingen die hij heeft meegemaakt. Bij vlagen is hij venijnig, bij andere vlagen stelt hij zich uiterst kwetsbaar op. Dit alles weet hij te gieten in een jasje vol pakkende artrockachtige progpop. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten opener My Secret Lover, Make Somebody Proud en het bijzondere I'm Stepping Out. Ik koop de cd op 23 juni 2025 en vind Monumentata een heel sterk album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Melaine Dalibert is een Frans componist en pianist en ik heb nog nooit van hem gehoord, laat staan dat ik zijn muziek heb beluisterd. Dat verandert in 2025 als er bericht komt dat hij een album uitbrengt met twee van zijn composities en dat David Sylvian eraan bijdraagt. Ik koop Vermilion Hours op 7 juli 2025. Op de cd staan die twee plaatkantlange stukken en van ieder stuk een korte versie van ongeveer vier minuten. Dalibert speelt piano en de ruimte tussen de spaarzame tonen is net zo belangrijk als de klank van die tonen zelf. Sylvian heeft er ijle en langgerekte elektronicaklanken aan toegevoegd. Het resultaat doet me denken aan Eno's werk met Harold Budd; Eno bewerkte de pianotonen van Budd op een soortgelijke manier. Hierdoor klinkt Vermilion Hour eerder vertrouwd dan echt vernieuwend. Sylvian is dan ook bekend met dit soort atmosferische muziek; al vanaf het begin van zijn solocarrière maakt hij wat hij zelf 'environmental' noemt: muziek die niets opdringt, maar de luisteraar laat ontspannen en zich prettig voelen in de omgeving waarin zij of hij zich bevindt. De stemming op dit album met Dalibert is kalm en warm en rustgevend. Ideaal behang dus, maar als je met aandacht luistert gebeurt er toch ook voldoende. De korte versies van beide stukken voegen niets toe; ze zullen bedoeld zijn voor de sociale media en de streamingsdiensten, maar op de cd doen ze vooral overbodig aan. Klein smetje op een verder werkelijk schitterend album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Auri is het project van Tuomas Holopainen en zijn vrouw Johanna Kurkela, aangevuld met Troy Donockley. Alle drie hebben nauwe banden met Nightwish, maar de muziek van Auri heeft weinig raakvlakken met die grote progmetalband. Dit trio maakt een soort folkprog, denk aan de latere Clannad. Kurkela zingt als een engel en speelt viool, Holopainen is verantwoordelijk voor de toetsen en Donockley verzorgt gitaren, bouzouki, mandola, doedelzak, fluiten, toetsen en bodhrán. Verder is er inzet van een strijktrio, een bassist en een percussionist. Kurkela, Holopainen en Donockley verdelen de composities. Echt heel vernieuwend is het allemaal niet op dit derde album alweer, maar het ligt wel lekker in het gehoor en roept vijfenvijftig minuten lang een fijne Keltische sfeer op die zorgt voor warmte in deze barre tijden. Sprookjesachtig.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Tony Williams maakt al op jonge leeftijd furore als jazzdrummer. Op zeventienjarige leeftijd speelt hij bij Miles Davis en in 1964 is hij onderdeel van het kwintet dat met Eric Dolphy het befaamde Out To Lunch! opneemt. In 1969 formeert hij The Tony Williams Lifetime, waarin John McLaughlin, Jack Bruce en Larry Young meespelen en met die groep is hij een van de pioniers van de jazzfusion. Na een paar platen en een heleboel tournees valt de groep uit elkaar en begint Williams zijn nieuwe project The New Tony Williams Lifetime, met daarin bassist Tony Newton, toetsenist Alan Pasqua en gitarist Allan Holdsworth. De elpee Believe It verschijnt in 1975. Omdat Holdsworth erop meespeelt is dit verplichte kost en ik koop een cd met een remaster uit 2014 op 22 mei 2017. Zes fenomenale stukken staan erop en opener Snake Oil zet gelijk goed de toon. Funky groove, rocking ritme, aanstekelijke melodie en onnavolgbare solo's. De composities zijn afwisselend van de vier bandleden. Holdsworth mag twee stukken aanleveren, waaronder zijn legendarisch geworden Fred, dat hij later tijdens zijn soloconcerten volop zal blijven spelen. Red Alert (dat Newton schreef)is ook al zo'n monster. De bandleden spelen op de toppen van hun kunnen: gedreven, energiek en retestrak. Believe It is een hoogtepunt in de jazzfusionrockmuziek en onontbeerlijk voor iedere liefhebber van dat genre. IJzersterk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Ike Willis is de Amerikaanse zanger en gitarist die in 1978 uit een bandje werd getrokken om bij Frank Zappa in de band te gaan touren. Willis is vooral bekend vanwege zijn stem en zijn vermogen om iedereen aan het lachen te maken. De eerste studioplaat waarop hij te horen is, is Joe's Garage. In 1987, vlak voordat hij opnieuw bij Zappa in de band gaat, neemt hij zijn eerste soloplaat op. Ik zie de elpee begin jaren negentig in mijn plaatselijke platenwinkel in de Zappabak staan, maar schaf 'm niet aan. Dat doe ik wel op 21 oktober 1994, als de remaster op cd net is verschenen. Op Should'a Gone Before I Left staan tien niet echt heel slechte songs. Willis heeft een band van vrienden om zich heen geformeerd, waarin de enige bekende Ray White is, zijn maatje uit de band van Zappa, met wie hij in 1984 diens bizarre teksten mocht zingen. Hun samenzang geeft de plaat een vertrouwd gevoel, hetgeen het middelmatige karakter van het materiaal ietwat maskeert. We horen funk, rock, reggae, wat artpopachtige dingen en soms wil Willis iets te geforceerd de muzikale complexiteit van Zappa benaderen, maar het is het allemaal net niet. De songs, voornamelijk van de hand van Willis zelf, beklijven nauwelijks. Echt slecht wordt het gelukkig nergens. Op de heruitgave op het Muffin Records label (van The Muffin Men, de Zappa coverband die tijdens hun Europese tour begin jaren negentig Ike Willis meenam) staat nog een extra stuk: Resolution is mede geschreven door Arthur Barrow, de bassist die (goh) bij Zappa speelde eind jaren zeventig. Geen hoogvlieger, wel een leuk plaatje.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Ike Willis doet in 1988 nog mee in de grote tournee van Frank Zappa, maar Zappa ontbindt de band aan het eind van de Europese tournee, terwijl er nog een hele reeks concerten aan de westkust van de Verenigde Staten gepland stond. Als Zappa eind 1993 op zijn sterfbed ligt, vraagt hij Willis om zijn muziek te blijven spelen. Dat is wat Willis doet: hij speelt met verschillende groepen mee tijdens optredens en tournees: The Muffin Men, The Central Scrutinizer, Ossi Duri, Project/Object, Zappatika en noem alle eerbetoonbands maar op. In 1998 komt zijn tweede soloplaat uit. Op Dirty Pictures doet Willis heel erg zijn best om als Zappa te klinken. Soms pakkende melodieën, dan weer wat complexere maatsoorten, korte fragmenten die her en der terugkomen en vooral veel van Willis' gitaarwerk. Hij heeft een prima band om zich heen, met dit keer geen bekende namen erin, maar die kan niet verhullen dat het songmateriaal erg middelmatig is. De sterkste stukken staan aan het begin van de plaat. Op de helft van de bijna zeventig minuten speelduur van de plaat wordt het allemaal nogal eentonig en het gitaarwerk van Willis zelf nogal irritant. Willis klinkt niet als Zappa, hoe graag hij het ook wil. Later zal hij enkele van de nummers van deze plaat nog live spelen, tijdens kleine tournees in de VS en met begeleiding van de heel slechte Zappacoverband Zappatika op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Ik vind en koop de cd op 27 oktober 2001. Nee, vergeleken met voorganger Should'a Gone Before I Left (waarop een veel eigener geluid te horen is) is Dirty Pictures in mijn oren zeker geen aanrader.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Damian Wilson is vooral bekend vanwege zijn vocale bijdragen aan progmetalacts als Threshold, Ayreon en [Headspace]. Ook zong hij bij Rick Wakeman in de band en sinds 2015 vormt hij ook een akoestisch duo met Adam Wakeman, zoon van. Tegenwoordig is hij de frontman van Arena. Wat een strot heeft die vent. Daarnaast maakt hij ook soloplaten. Zo is daar Built For Fighting uit 2016. Ik koop de cd op 3 april 2019 in de kleine bovenzaal in Luxor Live in Arnhem, na afloop van het concert dat hij dan heeft gegeven met Adam Wakeman. Tijdens het concert zingt hij enkele stukken van de cd Built For Fighting en het zijn dan ook de sterkste nummers van de plaat. Verwacht geen progmetal; dit zijn gedegen rockliederen die met kop en schouders boven het gangbare uitsteken vanwege het krachtige stemgeluid. Adam Wakeman speelt Hammond, Lee Pomeroy (bij papa Wakeman in de band, bij [Headspace] en bij ELO) is de bassist, de toetsen zijn voor rekening van Andrew Holdsworth en zo zijn er nog enkele instrumentalisten. Wilson zelf speelt gitaar en heeft de muziek en teksten geschreven. Thrill Me, Written In Anger en I Won't Blame Life zijn de hoogtepunten van een album dat vooral handelt over de kracht hervinden in het leven na allerlei tegenslag. Het laatstgenoemde stuk zingt Wilson tijdens het concert op 3 april 2019 overigens volledig a-capella en het publiek staat ademloos te luisteren. Na afloop van dat concert staat hij trouwens bij de deur bij de uitgang en zwaait hij iedereen persoonlijk uit. Een half uur vóór het concert begon, liep hij de zaal rond, schudde iedere aanwezige de hand en heette iedereen persoonlijk welkom. Een zeer sympathieke man. Built For Fighting is een krachtige plaat vol zeer mooie songs.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-08-2025 19:05:42 ]
Damian Wilson zie ik op 2 november 2024 in een bovenzaal in Tivoli Vredenburg in Utrecht. Het is een akoestisch soloconcert, maar hij heeft twee van zijn broers meegenomen die hem ondersteunen op zang en gitaar. Tijdens het optreden zingt hij allerlei spul uit zijn inmiddels lange en indrukwekkende carrière, met de nadruk op liederen van Wilson&Wakeman en zijn soloplaat Built For Fighting. In de pauze van het concert koop ik een cd bij 'm. Thuis beluister ik 'm een paar keer en veel komt me bekend voor. Niet gek, want er staan stukken op die hij tijdens zijn soloconcert zong. Voor dit project trek ik 'm weer uit de kast en pas nu ontdek ik dat ik de cd al had. Ik heb Built For Fighting potdomme twee keer!
Damian Wilson en Adam Wakeman kennen elkaar al heel lang. Wilson begon in de jaren negentig bij de vader van Wakeman in de band te zingen en daar speelde Wakeman zelf ook. In de loop van de jaren heeft zich een hechte vriendschap ontwikkeld. Wilson en Wakeman starten de progmetalband [Headspace] en schrijven in diezelfde loop van jaren veel songs samen. Begin 2016 komt vrij onverwacht dit album Weir Keeper's Tale uit, waarop de heren zich plots van hun akoestische, persoonlijke en kwetsbare kant laten zien: negen schitterende liedjes op piano en akoestische gitaar. Wilson zingt de sterren van de hemel en in twee songs horen we Wakeman zingen. Wakeman heeft een heel andere stem dan Wilson en dat zorgt voor een fijne afwisseling. Niet dat verveling op de loer ligt; verre van dat, want de songs zijn van uitzonderlijk hoog niveau. Ik ben op 1 februari 2016 in een plaatselijke platenwinkel en ontdek de cd in het bakje met nieuw uitgekomen spul. Meenemen! Weir Keeper's Tale is de start van een fijn reeksje schitterende albums vol wonderschone liederen.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Damian Wilson en Adam Wakeman gaan na hun duodebuutplaat ook op tournee. Eerst door het Verenigd Koninkrijk en later ook door delen van Europa. Ik mag ze zien en horen op 3 april 2019 in de kleine bovenzaal in De Melkweg in Amsterdam. Hun tweede album The Sun Will Dance In Its Twilight Hour is dan al dik een jaar verschenen en die koop ik (voor een prikkie) op 24 november 2018 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Op het album doen beide heren het nog eens dunnetjes over: dit keer tien fraaie akoestische liedjes en dit keer ook wat (spaarzame) ondersteuning van buitenaf. Zo horen we veel cello, af en toe bas en in een stuk zelfs drums en elektrische gitaar. De liederen en melodieën zijn opnieuw zeer sterk en al geef ik de voorkeur aan de songs op het debuut, liedjes als The Last American Hero en het titelnummer zijn toch niet te versmaden. Het concert is overigens zeer indrukwekkend: naast stukken van de beide duoplaten tot dan toe krijgen we ook van alles uit hun solocarrière en net als op de platen is de zang en het spel perfect. Bovendien blijken de heren ook uiterst humoristisch; de hoeveelheid lol tussen de twee muzikale vrienden en de interactie met het publiek is niet alleen typisch Brits, maar vooral ook hoogst onderhoudend. Zeer mooi album weer.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Damian Wilson en Adam Wakeman boeken eind 2018 voor een paar uur een studio, omdat zij twee liedjes willen opnemen in een pure setting. De bedoeling is dat ze slechts met piano, akoestische gitaar en hun stemmen de twee stukken live inspelen. In de aanloop naar de studiotijd oefenen ze nog een paar andere songs; ze hebben ondertussen al zó vaak samen op het podium gestaan, dat het spelen en zingen zeer gemakkelijk gaat. In de studio blijkt dat de twee songs er in één take opstaan en dus nemen ze nog wat andere stukken op. Uiteindelijk is er materiaal genoeg voor een heel album. Stripped verschijnt in januari 2019 en ik koop het 4 februari 2019. Op het repertoire staan elf stukken. Enkele daarvan komen van hun twee duo-platen. Daarnaast wat solospul: zo is er wat van Wilsons Built For Fighting en het titelnummer van Tapestries, het album dat Adam Wakeman in 1996 samen met zijn vader uitbracht. Ook horen we een akoestische versie van Soldier, een stuk afkomstig van het album I Am Anonymous van hun progmetalgroep [Headspace]. Echter, de grote verrassing is een vertolking van Life On Mars, de hit van David Bowie en afkomstig van het album waarop Wakemans vader Rick de pianopartijen speelde. Rick Wakeman speelt al jaren tijdens concerten een akoestische pianoversie ervan en nu speelt zijn zoon Adam exact dezelfde partijen. Alles bij elkaar is dit een zeer intiem en uitermate fraai album geworden, te mooi om zomaar een tussendoortje te zijn.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Damian Wilson en Adam Wakeman doen tussen hun vele andere muzikale activiteiten door samen veel korte tournees door het Verenigd Koninkrijk en Europa. Ik mag ze weer zien op 19 april 2022 in de kleine bovenzaal van Luxor Live in Arnhem en krijg wederom een traktatie van bloedmooie akoestische liedjes. Nog geen twee jaar later is daar het nieuwe album, dat ik koop bij het verschijnen op 25 februari 2024. Opnieuw tien schitterende songs en dit keer zoeken de heren wat afwisseling door een trompet in te zetten of subtiele drums (van Pete Riley) en bovendien is daar een heel achtergrondkoor. Wilson zingt zoals gebruikelijk de sterren van de hemel en Wakeman neemt de leadvocalen in twee stukken voor zijn rekening. Dit zorgt voor een breder geluidspalet, waardoor de verveling nimmer toeslaat. Er staan ook weer gruwelijk pakkende deunen op. Tekstueel gaat het over moderne ontwikkelingen én over persoonlijke ervaringen van de twee. Wat mij betreft zijn het titellied en de afsluiter Addlestone de hoogtepunten. Alles bij elkaar is dit weer een zeer mooi album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Emerson Lake & Palmer brengen hun debuutplaat uit in 1970. Het trio is dan net een paar maanden bij elkaar. Keith Emerson heeft de jaren ervoor zijn groep The Nice een enorme livereputatie bezorgd, Greg Lake mocht in 1969 bijdragen aan de debuutplaat van King Crimson en succesvolle tournees voordat die groep uiteenviel en Carl Palmer is de jonge wonderdrummer bij Arthur Brown en Atomic Rooster. De drie jongemannen repeteren de eerste helft van 1970 als bezetenen, maken hun officiële debuut op het Isle Of Wight Festival die zomer en gaan dan de studio in om een eerste plaat op te nemen. De eerste plaatkant laat goed horen waartoe het trio in staat is: invloeden uit klassiek, jazz en rock vermengen zij tot een technocratisch en toch levendig geheel. Dat vooral Emerson daarbij letterlijke citaten van klassieke werken gebruikt, draagt alleen maar bij aan het pompeuze karakter van de muziek. The Barbarian (van Bartok!) is een ongenadig heavy stuk met een folkloristisch jazzpiano-intermezzo halverwege, Take A Pebble is Lake's pianoballad met daarin schitterende jazzy pianosolo's en een folkwending op akoestische gitaar en Knife-Edge is een onheilspellende rocker met allerlei citaten van klassiekers (Janacek en anderen) erin. Op de tweede plaatkant is aandacht voor het individuele talent van de bandleden. In The Three Fates laat Emerson horen dat hij de meester is op kerkorgel en piano, Tank is een progjazzbeest met een drumsolo van Palmer en Moogtierelantijnen van Emerson en Lucky Man de akoestische hit van Lake met aan het eind de legendarische Moogsolo. Ik koop deze vinylversie op 17 juni 2025. Het is de zoveelste versie die ik aanschaf, want ik heb 'm natuurlijk al lang, op vinyl en meerdere keren op cd. Ik zal 'm dan ook slechts één keer afspelen en dan gaat hij de kast in. Wat wil het geval? Ik ben op zaterdag 14 juni 2025 in een platenwinkel aan de Amor de Dios in Sevilla. Niet om iets te kopen, want ik kan weinig meenemen in de kleine koffers die we tijdens de vakantie gebruiken. Gewoon leuk snuffelen. Tot ik op deze elpee stuit. Wat is dit? Ja, een versie van het ELP-debuutalbum, maar deze heb ik nog nooit gezien. Het is een Spaanse uitgave uit 1971 en uit enkele Spaanse regels op de achterkant van de hoes begrijp ik dat deze elpee speciaal ter beschikking stond voor abonnees op een Spaans muziektijdschrift. Ik zet 'm terug in de bak en we verlaten Records Sevilla. Die avond zoek ik online naar deze versie en ik kom 'm nergens tegen. Op Discogs is hij niet te vinden. Dat maakt 'm dan wel uniek, lijkt me. Dinsdagmorgen 17 juni ben ik terug in de winkel en schaf ik 'm aan. Ik vraag de man achter de toonbank of het klopt wat ik op de achterzijde van de hoes lees en hij bevestigt mijn vermoeden. Aha. Kopen, dus. Leuk hebbeding, deze versie van de legendarische debuutplaat van Emerson Lake & Palmer.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson is de man van wie ik de muziek ontdek in 1995. Ik schaf de cd The Sky Moves Sideways van zijn project Porcupine Tree aan en bij nadere bestudering blijkt dat ik al iets van hem in de kast heb staan: het eerste album van dat andere project No-Man. De eerste reeks platen van Porcupine Tree vind ik schitterend: vooral dat psychedelische en proggy spreekt me zeer aan en daarnaast kan Wilson ook nog eens pakkende songmelodieën schrijven. Vanaf 2003 wordt de muziek in mijn oren plots veel harder: Wilson heeft platen geproduceerd voor Opeth en Orphaned Land en neemt de metalinvloeden mee naar zijn eigen band. Het duurt lang voordat ik de steviger koers kan waarderen. In 2009 komt zijn eerste soloalbum uit en verwachtingsvol schaf ik hem aan. De lijst met gastmuzikanten maakt me nog nieuwsgieriger: onder anderen Gavin Harrison, Tony Levin, Sand Snowman, Theo Travis, Dirk Serries en Jordan Rudess dragen muzikaal bij. Ik hoop op melodieuze psychedelische liedjes. Oei. Op Insurgentes staat verontrustende muziek, die eerder de snoeiharde shoegaze-kant opzoekt dan de harmonische songsmederij. Als ik 'm bij het verschijnen koop op 5 maart 2009 is mijn teleurstelling groot. Ik beluister 'm een paar keer, maar het pakt me niet. Nog niet. In de loop van de jaren trek ik 'm vaker uit de kast en zeker nadat ik Wilson meerdere stukken van het album heb zien en horen spelen in 2012, ben ik om. Ja, vrolijk worden we er allemaal niet van, maar de subtiele zaken en de geluidserupties maken dit tot een zeer spannend album: van openers Harmony Korine en Abandoner tot het naargeestige Get All You Deserve en van de ongecontroleerde jazzrockimprov No Twiglight Within The Courts Of The Sun tot aan het afsluitende titelnumer. Ik heb trouwens de limited edition met een dvd erbij: Daarop staat een surround mix van het album (heb ik die ooit beluisterd?) en een trailer van de dvd Insurgentes, de documentaire die Steven Wilson maakte over zijn bezoek aan Mexico dat hem inspireerde tot het schrijven van veel stukken van dit album. Dit album zelf sleept je mee naar duistere oorden en is een intense luisterervaring.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 05-09-2025 12:50:18 ]
Steven Wilson laat een paar van zijn songs opnieuw mixen door externen. Denk aan Jnero Jarel, Dälek, Engineers, Lukas Langa, Dirk Serries en Pat Mastelotto. NSRGNTS Remixes verschijnt eind juni 2009 en ik koop dit minialbum op 31 augustus 2009. Ik ben niet zo van de remixplaten en vind ook in dit geval dat ze weinig toevoegen aan de originelen, al klinkt een enkeling als iets heel nieuws. Er staan zes stukken op: nieuwe versies van Harmony Korine en Salvaging, daarnaast krijgen Abandanor en Get All You Deserve ieder twee bewerkingen. Geinig plaatje. Gelukkig niet duur. Voor de Steven Wilson freaks.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson zet in 2010 zijn band Porcupine Tree op pauze. Hij heeft het idee dat de band niet veel verder komt en de lol is er wat van af. Daarnaast heeft hij aanvragen van allerlei kanten om oudere rockplaten opnieuw te mixen en van surroundmixen te voorzien: onder andere klassiekers van Jethro Tull en King Crimson krijgen de Wilsonremix. Bovendien wil hij zich concentreren op zijn solocarrière. In 2011 verschijnt het dubbelalbum Grace For Drowning. Ik hoor het eerste plaatje door de plaatselijke winkel op 27 september 2011 en koop gelijk de Limited Deluxe Edition: een fraai boekwerk met drie cd's en een bluray. Alles wat Steven Wilson ooit heeft gedaan horen we terug op dit magnifieke muziekdocument: prog, psychedelica, metal, pop, jazz, experimenteel, avant garde, ambient, noem het allemaal maar op. Het lijkt erop dat hij zijn ervaringen met het remixen van de klassiekers heeft gebruikt in de productie van dit schitterende album. Veel stukken zijn duister, op het sinistere af, maar er is ook plaats voor melancholie. Onderliggend thema blijkt een fascinatie voor seriemoorden(aars). Het album opent atmosferisch met een stemmig pianostukje (gespeeld door Jordan Rudess), waarna de instrumentale opener Sectarian erin beukt. Deform To Form A Star is samen met Postcard misschien wel het mooiste van de plaat, al is Remainder The Black Dog ook niet te versmaden, zij het van een geheel andere orde. Op het tweede plaatje valt Index op, al is het meest in het oor springende stuk het megalange Raider II, waarin Wilson vooral de invloeden van het album Lizard (King Crimson) laat horen. Op het derde plaatje staan demo's en outtakes en de bluray is gevuld met video's van enkele stukken van de plaat, met mixen van de demo's en natuurlijk een indrukwekkende surroundmix van het album. Grace For Drowning is wat mij betreft het grote meesterwerk van Steven Wilson.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson doet zijn eerste solotournee in 2011. Om een of andere reden mis ik die. Gelukkig is er een herkansing en zie ik hem op 2 mei 2012 in 013 in Tilburg. Mijn hoge verwachtingen maakt hij helemaal waar. Hij heeft dan ook een band om zich heen om je vingers bij af te likken. Marco Minnemann op drums, Nick Beggs op bas en stick, gitarist Niko Tsunev, toetsenist Adam Holzman en Theo Travis op saxen en fluit. Waanzinnig concert. Tijdens de inloop in de zaal zijn er projecties op een gaas/scherm dat vóór het podium hangt en donkere drones (Cenotaph door Bass Communion, dat andere project van Steven Wilson). Dat gaas blijft tijdens de eerste stukken van het concert hangen, zodat we een schimmig beeld krijgen van de band. Pas halverwege Sectarian valt het doek (letterlijk). De setlijst is eveneens fenomenaal. Na afloop koop ik dit cd'tje: zeventig minuten livewerk, opgenomen in oktober 2011 tijdens die eerste tournee. We horen de eerste vier stukken van het concert en de laatste drie van de reguliere setlijst (vóór de toegift). Het geluid is dik oké, de uitvoeringen zijn sterk en dit is een fijn hebbeding, behalve dan dat het niet compleet is. Ik zie dat de cd op Discogs voor veel geld van eigenaar wisselt. Leuke voor de liefhebber, mooi souvenir.
Bijna niks van dit album te vinden op YT, behalve
Bekijk deze YouTube-video
en het complete plaatje:
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 09-09-2025 08:21:12 ]
Steven Wilson speelt op 13 april 2012 in het Teatro Metropolitan in Mexico City. Er is een complete filmploeg aanwezig en de opnamen verschijnen in september 2012. Ik koop de Limited Edition op de dag van verschijnen: 24 september 2012. Het complete concert is te beluisteren op twee cd's en te bekijken op dvd en bluray. De setlijst is precies die ik mocht meemaken op 2 mei 2012 in 013 in Tilburg. Fenomenaal concert, met de nadruk op stukken van zijn dan meest recente album Grace For Drowning en ook aandacht voor wat werk van Insurgentes. Opvallende uitschieter is Luminol, een ingenieus progwerkstuk dat een jaar later te vinden is op het derde soloalbum van Wilson. Op de dvd en bluray is ook nog een fotogalerij en een korte tourfilm (door Adam Holzman) te zien. De donkere setting, het mysterieuze gaasgordijn dat het eerste deel van het concert voor het podium hangt, de schitterende songs, de sinistere achtergrondbeelden, het indrukwekkende Raider II, de waanzinnige band en de naargeestige afsluiter Get All You Deserve: dit is een gruwelijk goed livedocument van een eigenzinnig artiest.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
En vooruit, een van mijn foto's van het concert op 2 mei 2012:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-09-2025 10:04:34 ]
Steven Wilson maakt met de tourband van 2012 demo's voor een nieuw album. Na de demo's vertrekt Niko Tsunev en voor hem in de plaats komt gitarist Guthrie Govan. Zijn spel is een van de vele hoogtepunten op het derde studioalbum van Steven Wilson. The Raven That Refused To Sing And Other Stories en ik heb de Deluxe Limited Edition in handen op 22 februari 2013, de dag van verschijnen. Met zes songs in progstijl zet hij de lijn van voorganger Grace For Drowning voort. Dit keer zijn 'ghost stories' het onderliggende thema. De plaat opent sterk met Luminol, het stuk dat Wilson en band al tijdens de tour van 2012 speelden. Drive Home is een korte melancholieke song met een sublieme gitaarsolo van Govan. The Holy Drinker is een complexe progrocker en The Pin Drop een angstaanjagende vertelling. Eveneens complex en gelaagd is The Watchmaker, dat met z'n uitgesponnen akoestische intro en daarop verschillende delen veel wegheeft van Genesis begin jaren zeventig. Het spookachtige album sluit af met het indrukwekkende titelnummer The Raven That Refused To Sing; zelden zo'n triest én wonderschoon lied gehoord. Naast Nick Beggs, Marco Minnemann, Adam Holzman en Theo Travis zijn er gastbijdragen van Alan Parsons en Jakko Jakszyk, bovendien is er in sommige stukken een orkest te horen. Op de tweede cd van de Limited Deluxe Edition staan demo's van alle zes stukken, plus Clock Song, een ongebruikt idee. De dvd en bluray bevatten verschillende mixen van het album, waaronder een fraaie surround (laat dat maar aan meneer Wilson over), een fotogalerij en een uitgebreide studiodocumentaire. Op de bluray staan nog instrumentale versies van alle zes stukken plus een 'lounge version' van Drive Home. De prachtige video's die Jess Cope maakte van Drive Home en het titelnummer zijn dan weer niet te vinden, maar dat weet Wilson later gelukkig nog goed te maken. Na het almachtige Grace For Drowning kan dit album in mijn oren alleen maar tegenvallen, ook al staat er ontiegelijk sterk spul op. The Raven That Refused To Sing And Other Stories is een bijzonder goed album en een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Steven Wilson.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson heeft behalve een uitzonderlijk gehoor ook een bijzonder goed visueel inzicht. Hij begrijpt dat geluid en beelden elkaar versterken. Tijdens zijn concerten is het visuele aspect van groot belang en bij veel van zijn muziek laat hij opmerkelijke video's maken. Voor Drive Home van het album The Raven That Refused To Sing And Other Stories maakte Jess Cope een werkelijk adembenemend mooie video. Die verschijnt eind oktober 2013 op een speciale uitgave (een bluray met een cd) en die koop ik op 29 oktober 2013. Op de bluray niet alleen de video van Drive Home, maar ook die van The Raven That Refused To Sing, eveneens van Jess Cope, plus vier concertopnamen uit Frankfurt van dat jaar en alles nog eens in audioformaat in verschillende mixen. Op de bijbehorende cd staat de singleversie van Drive Home, een orkestrale The Raven That Refused To Sing en diezelfde vier concertopnamen (The Holy Drinker, Insurgentes, The Watchmaker en The Raven That Refused To Sing), plus The Birthday Party, een studio outtake. Dat maakt deze uitgave tot een verplichte aanschaf. Ik ben in 2013 niet naar de concerten gegaan en heb daar na het bekijken en beluisteren van dit materiaal nogal spijt van. Want hoe belachelijk goed zijn stukken als The Holy Drinker en The Watchmaker. Bijzonder mooi document.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson brengt tussen 2003 en 2010 zes vinyl singles uit. Op de A-kant staat een coverversie van een al dan niet bekend nummer; op de B-zijde vinden we een eigen compositie. De stukken neemt hij in korte tijd en in zijn eentje op en de singles verschijnen in zeer kleine oplage van een paar honderd exemplaren. Gelukkig voor de liefhebber verschijnt in juni 2014 een cd met daarop die zes singles en hun B-kantjes en die cd koop ik op 1 juli 2014. Wilsons keuze voor covers zijn op z'n minst verrassend te noemen en zijn vertolkingen wijken volledig af van de originelen, hetgeen resulteert in een intiem klinkende plaatje. Van Thank You (van Alanis Morissette), The Day Before You Came (ABBA), A Forest (The Cure), The Gutiar Lesson (Momus), Sign O'The Times (Prince) en Lord Of The Reedy River (Donovan) vind ik alleen het ABBA-liedje wat tegenvallen, maar daar staan enkele uitschieters bij zijn eigen stukken tegenover. Please Come Home is werkelijk schitterend net als The Unquiet Grave (een traditional en daarmee de enige uitzondering). Mooie aanvulling op het toch al zo rijk diverse oeuvre van Steven Wilson.
Veel covers van dit album zijn niet te vinden op YT.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson zoekt voortdurend naar interessante thema's en nieuwe vormen om zijn creativiteit te uiten. Hij ziet een documentaire over een jonge vrouw die een onopvallend leven leidt, zich afzondert in haar huis en jarenlang voor haar omgeving onzichtbaar blijft, tot ze in haar huis gevonden wordt en al lange tijd is overleden. Dit trieste verhaal inspireert Wilson tot het maken van het album Hand.Cannot.Erase. dat in 2015 verschijnt. Op de plaat ontwikkelt hij zijn muziekstijl verder. Van absolute prog verschuift het karakter naar een melodieuze mix van pop, metal en prog. In elf stukken vertelt Wilson zijn verhaal. Na een stemmig instrumentaal stukje (First Regret) barst het los met 3 Years Older waarin alles voorbijkomt. Titelnummer Hand.Cannot.Erase. raatk aan de pure pop en Perfect Life bevat dan weer elementen uit de triphop. Routine hoort bij de allertriestste én allermooiste songs die Steven Wilson ooit heeft gemaakt; de video die Jess Cope erbij maakte, versterkt het gevoel van verdriet en wanhoop. Het venijnige Home Invasion is de opmaat naar Regret #9 waarin Adam Holzman een machtige Moogsolo mag improviseren. Transcience is een kort en bijna akoestisch liedje en daarna blaast het brute Ancestral je van de sokken - het begint nog wat atmosferisch maar bouwt op naar kamerbrede gitaarakkoorderupties. In Happy Returns zingt de hoofdpersoon uit het verhaal een melancholieke tekst en het album besluit verstild met een atmosferisch piano- en koorstukje. Ik koop de Limited Deluxe Edition op 5 maart 2013 met daarin twee cd's, een dvd en een bluray, alles weer prachtig verpakt in een dik boekwerk. Dit keer overtreffen Carl Glover, Lasse Hoile en Wilson zichzelf. Het boek bladert als de levensbeschrijving van de jonge vrouw: we komen songteksten en dagboekfragmenten tegen, maar ook losse briefjes, kaarten, boekjes en zelfs de inlay van een mixtape, die inderdaad los in het boekwerk zitten. Werkelijk schitterend. Op de tweede cd staan demo's die Steven Wilson opnam in 2013 en 2014; de dvd en de bluray bevatten meerdere mixen van het album, een fotogalerij en een studiodocumentaire. Op de bluray nog een extraatje: instrumentale versies en allerlei alternatieve versies en mixen van de stukken van de plaat, plus een medley Piano Themes From Hand.Cannot.Erase.. Vrij snel na het verschijnen van de plaat gaat Wilson op tournee, met dezelfde band die het album en de voorganger opnam: Beggs, Minnemann, Govan en Holzman. Op donderdag 23 april zie ik het concert in Hedon Zwolle, waarin Wilson de plaat van voor naar achter laat horen, af en toe onderbroken door Index, Lazarus en Harmony Korine. Filmbeelden uit het leven van de hoofdpersoon én de prachtige animaties van Jess Cope zorgen voor een indrukwekkend visueel aspect. Toegiften zijn er in de vorm van The Watchmaker en Sleep Together en een tweede toegift van Sectarian en natuurlijk The Raven That Refused To Sing. Debiel goed concert, niet in het minst vanwege de vertolking van het recente album, dat behoort tot de absolute hoogtepunten van de solocarrière van Steven Wilson.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
En vooruit: een plaatje van het concert op 23 april 2015 in Hedon Zwolle:
Steven Wilson zie ik vervolgens nog een paar keer spelen. Op 28 en 29 september maken we de shows in The Royal Albert Hall mee. De eerste avond speelt hij de complete Hand.Cannot.Erase. van voor na achteren in de eerste set met na de pauze een mooie greep uit eerder solowerk, plus Drag Rope (van Storm Corrosion) en een enkel Porcupine Tree-stuk. Tijdens de inloop van het publiek zit de actrice die model heeft gestaan voor de hoofdpersoon uit het verhaal van Hand.Cannot.Erase. op het podium aan een bureautje te werken en het we hebben zodoende een bevreemdend kijkje in een stukje van haar leven. Later verschijnt zij uitgebreid in de videobeelden op het grote scherm. Voor The Watchmaker komt zelfs het gaas-projectiescherm voor het podium te hangen. Tijdens de tweede avond horen we obscuurder materiaal uit de solo- en PT-catalogus, waaronder een ingekorte versie van Raider II. Guthrie Govan is al een tijdje vervangen door Dave Kilminster, maar Govan is speciale gast en speelt de gitaarsolo's in Home Invasion en Drive Home. Theo Travis speelt de tweede helft van het concert mee en tijdens de toegift komt Gavin Harrison Lazarus en The Sound Of Muzak drummen. Waanzinnige avonden. We vinden het zó goed, dat we op 23 januari 2016 in Ancienne Belgique in Brussel staan. De eerste set is opnieuw de gehele Hand.Cannot.Erase. en na de pauze weer een mooie selectie uit het solo- en PT-oeuvre. Tijdens alle concerten is het licht- en beeldwerk zeer indrukwekkend. Als ik op 10 juli 2018 in een lokale boekwinkel ben, ontdek ik dat die het hoekje 'muziek' aan het opdoeken is en alle overgebleven cd's gaan eruit voor drie voor een tientje. Zowaar, ik vind de Limited Edition van Hand.Cannot.Erase. en die koop ik. Naast de cd zit de dvd toegevoegd. Ik heb alles natuurlijk al, maar voor het gebruiksgemak is dit fijn om naast de schitterende Deluxe Edition te hebben. Bovendien: meesterwerk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Vooruit, een plaatje uit de RAH:
Steven Wilson is een kiene gast. Hij weet hoe hij zijn publiek aan zich moet blijven binden. Naast regelmatige berichten op de sociale media brengt hij ook enkele keren per jaar iets nieuws uit. Zo verschijnt in januari 2016 dit minialbum. Het zit tussen zijn vierde en vijfde soloalbum in, vandaar de titel. In net geen veertig minuten (hoezo: minialbum?) komen zes stukken voorbij. Sommig spul lijkt op outtakes van eerdere projecten, ander is bijzonder materiaal dat speciaal voor deze uitgave is afgerond. Van opener My Book Of Regrets is de basis live opgenomen tijdens een concert in Montreal in juni 2015 en later aangevuld met overdubs in de studio. Happiness III komt van de sessies voor Hand.Cannot.Erase. in 2014, maar blijkt niet goed in het concept te passen; het verschijnt ook als vinylsingle. De eerste flarden van het instrumentale Vermillioncore schrijft Wilson in 2013, maar hij maakt het pas af in 2015 en een maand of vier later neemt hij het pas op. Nóg bijzonderder is de afsluiter Don't Hate Me. Dit stuk komt van Stupid Dream van Porcupine Tree uit 1998; de basis van deze opnamen komen van een concert ergens in Europa in september 2015, met aanvullende studio-opnamen, waaronder de stem van Ninet Tayeb (die overigens ook op het album Hand.Cannot.Erase. is te horen). Onder de instrumentalisten vinden we leden van Wilsons bands (Nick Beggs, Marco Minnemann, Craig Blundell, Adam Holzman, Dave Kilminster, Guthrie Govan, Theo Travis), maar ook anderen, waaronder Chad Wackerman. Ik koop dit kleine album bij het verschijnen op 25 januari 2016. Vermillioncore en de nieuwe versie van Don't Hate Me heb ik twee dagen ervoor tijdens het concert in Ancienne Belgique al mogen horen. Fraai tussendoortje.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson is in 2016 volop bezig met de opnamen voor een nieuw soloalbum. Toch is hij niet uit beeld. Eerder in het jaar verscheen het minialbum 4½, later komt Transcience, een verzameling van zijn toegankelijke werk. Omdat er wat mixen en iets andere versies op staan die niet te vinden zijn op de studioplaten en omdat ik zijn reguliere oeuvre compleet wil hebben, koop ik de cd op 19 september 2016. Van alle vier de grote studioalbums staan er meerdere stukken op en de verzamelaar is aangevuld met Happiness III van 4½ en Thank You van Cover Version. Wat er dan anders is? Van het stuk Transcience is de singleversie te horen en van Happy Returns en Deform To Form A Star een edit. De grote verrassing is een geheel nieuw opgenomen versie van Porcupine Tree's Lazarus. Daar staat tegenover dat een van de allermooiste Wilsonsongs ontbreekt (The Raven That Refused To Sing), maar zo zal iedereen zijn voorkeuren hebben. Toch een fijn plaatje voor een genoeglijk uur Steven Wilson.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson brengt zijn vijfde studioalbum To The Bone uit in augustus 2017. Ik heb hem zo ongeveer op de dag van verschijnen (22 augustus 2017) in handen. Wilson heeft dan al vaak aangekondigd dat hij met ieder album iets anders wil doen, iets wat zelfs zijn trouwste fans niet van hem verwachten. Op To The Bone maakt hij de stap naar een toegankelijk soort artrock met een vleugje prog. Samen met Paul Stacey (broer van Jeremy) produceert hij een redelijk gemakkelijk in het gehoor liggend album. Veel speelt hij zelf in, maar de lijst aan gasten is toch ook lang en indrukwekkend. Zo zijn vaste bandleden als Nick Beggs, Adam Holzman en Dave Kilminster te horen, maar ook anderen: Craig Blundell, Ninet Tayeb, David Kollar, Dave Stewart en Jeremy Stacey (broer van Paul). Een opvallende gastbijdrage horen we in het album openende titelnummer: Mark Feltham speelt harmonica, zoals hij dat ook deed bij Rory Gallagher, Talk Talk, Godley & Creme, Oasis en al die honderden anderen. Het nummer To The Bone krijgt daarmee een soort bluesrockvibe mee. Ook indrukwekkend is Pariah, het duet de Israëlische zangeres Ninet Tayeb. In mijn oren zijn Nowhere Now, Same Asylum As Before en People Who Eat Darkness wat 'platte' poprocksongs. Helemaal bont maakt Wilson het in Permanating, een voor zijn doen te vrolijk popdeuntje dat eerder doet denken aan de latere ELO dan aan dat van een rockicoon. Daar staan dan weer prachtig verstilde stukken als Refuge en de wonderschone Song Of Unborn tegenover. Een bijzonder gaaf werk vind ik Detonation, dat start als een ballad en uitmondt in een lange uptempo jam met allerlei solo's. Ik heb wederom de Limited Deluxe Edition, een fraai boekwerk met een extra cd met daarop (demo's en outtakes), een dvd (met het album in allerlei mixen, plus video's voor Song Of I en Pariah), een bluray (met alles van de dvd, aangevuld met een making-of-documentaire) en een 7" singel met daarop slechts het liedje (een outtake) Antisocial, uitgevoerd door Wilson samen met drummer Blundell. Aanvankelijk vind ik de plaat wat tegenvallen; het is niet zoals het overweldigende Grace For Drowning of het briljante conceptverhaal van Hand.Cannot.Erase., maar na een boel luisterbeurten (en enkele concerten die ik mag meemaken - wacht maar), ontpopt To The Bone zich tot een puik werk dat zich kan meten met andere grote platen van lui als Gabriel, Bush, Bowie enzovoorts. Kortom: geen min album, dit.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson zie ik op 27 en 29 maart 2018 in The Royal Albert Hall in Londen. Op 28 maart speelt hij ook, maar het lukte niet om daar kaarten voor te bemachtigen. Op de twee avonden speelt hij veel werk van To The Bone en een uitgebreide selectie van stukken uit zijn solo- en Porcupine Tree-catalogus. Wat wil het geval? Op 29 maart is er opnameapparatuur aanwezig die het concert vastlegt voor een mooie uitgave op cd en bluray. Ik koop het pakketje bij het verschijnen op 5 november 2018. Het concert op 29 maart heeft een voorprogramma: niemand minder dan Richard Barbieri komt wat eigen werk spelen van zijn eigen net verschenen album Planets+Persona en sluit af met Buying New Soul (van de Porcupine Tree-plaat Recordings) en zowaar, daar is Steven Wilson die met hem meespeelt. De reguliere setlijst van Wilson is op 27 en 29 maart identiek, maar dat maakt geen bal uit; het is mooi om terug te zien op de bluray. Van de introductiefilm Truth zien en horen we maar een fragment, maar daarna is het concert compleet. Wilson heeft weer zijn fabuleuze band om zich heen: Nick Beggs, Craig Blundell, Adam Holzman en dit keer gitarist Alex Hutchings. Ninet Tayeb komt zingen in Pariah, People Who Eat Darkness en eerste toegift Blank Tapes. De stukken van zijn recente album To The Bone zijn bijzonder krachtig. Voor mij zijn Home Invasion / Regret #9 en Ancestral de hoogtepunten van het concert, maar ook een nieuweling als Song Of Unborn (met adembenemend mooie achtergrondfilm) is zeer indrukwekkend. Tijdens de avond zelf is Wilson bijzonder spraakzaam; zijn introducties zijn op de cd en bluray weggeknipt of ingekort. Tijdens het opwekkende Permanating krijgt hij ondersteuning van de danseressen van The Bollywood Co., hetgeen resulteert in een welkome onderbreking van de veelal sombere en zware muzikale kost. De reguliere setlijst eindigt met Vermillioncore en Sleep Togetther, de eerste toegift bestaat uit lofi uitvoeringen van Even Less en Blank Tapes, plus de meebruller The Sound Of Muzak, maar Wilson kan het niet laten en stuurt iedereen naar huis met misschien wel zijn somberste song ooit (The Raven That Refused To Sing). De bluray kan natuurlijk nooit de atmosfeer en de intense beleving van de concertavond weergeven, maar is wel een fantastisch souvenir. Ik baal vreselijk dat ik die tweede avond 28 maart er niet bij kan zijn, want dan speelt hij drie lange sets met een waanzinnige doorsnede van zijn oeuvre: van Porcupine Tree klassiekers als The Sky Moves Sideways, Trains en Even Less tot Blackfield (allemaal solo en akoestisch) tot aan een lange reis door zijn solorepertoire (waaronder een uitvoering van Routine. Gelukkig staan er filmbeelden van de repetities (onder andere van Routine) als extraatje op de bluray. Na de twee optredens in The Royal Albert Hall heb ik nog niet genoeg gehad; op 18 februari zien we hem nogmaals, dit keer in het Cirque Royal in Brussel. De setlijst is ietsie anders, enkele stukken van To The Bone hebben plaatsgemaakt voor een klassieker als Lazarus, Get All You Deserve, Blackfield en Sentimental, en dat zorgt voor de nodige aangename verrassingen. De liveset Home Invasion knettert nog geregeld door de woonkamer en is een fraai livedocument dat Steven Wilson en zijn band laat zien en horen op de toppen van hun kunnen.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Vooruit, twee plaatjes van het concert op 29 maart 2018:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 25-09-2025 13:28:10 ]
Steven Wilson gebruikt het jaar 2018 vooral ook om een nieuw album op te nemen. Vooral in de tweede helft van dat jaar laat hij zijn volgers weten dat het een plaat gaat zijn over consumeren en hoe bedrijven en fabrikanten hun product(en) in de markt zetten en zelfs markten creëren en hoe klanten daar zo goed als blindelings in mee gaan. Wilson belooft dat de nieuwe plaat weer totaal anders zal zijn als zijn voorgangers. Van de singles en clips die er in de tweede helft van 2018 te horen en te zien zijn wil ik zo min mogelijk mee krijgen, zodat ik bij het verschijnen van de plaat alles in één keer tot mij kan nemen en mij totaal kan onderdompelen in het nieuwe werkstuk. (Zo doe ik dat bij alle nieuw werk van de muzikanten die ik volg.) Ook van het album The Future Bites komt er een Limited Deluxe Edition en die grote box komt op 8 februari 2019, een week na het officiële verschijnen, via de internationale post mijn huis binnen. Bij het openen van de dikke doos weet ik: dit is een bijna geniaal concept. In de dikke doos vier cd's, een bluray en een cassette (plus een dik boek en nog wat reclamedingen). Bij het beluisteren van het reguliere album denk ik: ik vind het niks. De plaat klinkt steriel, vlak, bijna ongeïnspireerd. Wilson zingt in mijn oren vaak met een hoge piepstem; de muziek is veelal elektronisch en blijft nauwelijks hangen in mijn hoofd. Enige positieve uitschieter is wat mij betreft 12 Things I Forgot, een bijna akoestisch liedje met een mooie melodie en warme samenzang, maar dat hebben we al zo vaak van hem gehoord (op zijn soloplaten, bij Porcupine Tree, bij Blackfield). Ja, het opzwepende ritme in Eminent Sleaze is goorgeilgoed, maar verder is er niets waar ik opgewonden van word. Op de tweede cd staat de gehele plaat nog eens instrumentaal, dat voegt weinig tot niets toe. De derde cd kent remixen (een twintig minuten durende discoversie van Personal Shopper, iemand?) en een paar outtakes en op de vierde cd staat veertig minuten stilte, dan een heel kort stukje muziek van twee minuten en vervolgens weer twintig minuten niks. De bluray is gevuld met verschillende mixen van het album (waaronder natuurlijk ook weer een surround en Atmos) en de drie videoclips van King Ghost, Eminent Sleaze en Personal Shopper. Op de cassette staan vier demo's die niet op de bluray te vinden zijn. Ik beluister het reguliere album een keer of drie en al het extra materiaal slechts een enkele keer en daarna zet ik de dikke doos in de kast. Ik haal hem er niet meer uit. Steven Wilson kondigt voor 2020 een grootse tour aan langs zeer grote zalen en hij zal een enorm visueel spektakel meenemen. Ik wil niet naar een grote zaal, maar koop toch kaarten voor de Arena in Oberhausen. Als dan de covid uitbreekt en Wilson de gehele tour moet annuleren, ben ik niet eens teleurgesteld. Nu, bij het herbeluisteren van de dikke doos vind ik het allemaal niet zo slecht als aanvankelijk; het klinkt minder kil dan in mijn herinnering. Het bonusmateriaal blijft wat mij betreft - met uitzondering van de outtakes - volledig overbodig. Ik blijf het concept briljant vinden en realiseer me ten volle dat ik met de aanschaf ervan volledig voldoe aan dat waar dit concept nu precies over gaat. En al is het reguliere album bij nadere beschouwing zeker de moeite van het beluisteren waard, toch zal ik de dikke doos nooit veel uit de kast trekken.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-09-2025 21:25:01 ]
Steven Wilson gebruikt de tijd die hij heeft als de The Future Bites tour uitvalt om een ander lopend project af te ronden. Met Gavin Harrison en Richard Barbieri maakt hij - na een pauze van dertien jaar - een nieuw Porcupine Tree-album. Tegelijkertijd gaat hij aan de slag met een verse soloplaat. The Harmony Codex verschijnt op 29 september 2023 en een dag eerder al heb ik 'm in huis. Ik heb wederom niets van tevoren willen beluisteren, maar om een teleurstelling van een dure Deluxe Doos te voorkomen, kies ik dit keer voor de 'gewone' cd-versie (en de losse bluray-versie met daarop naast surroundmixen ook de drie video's die hij uitbrengt), maar die komt later). Wat is The Harmony Codex voor een album? Na twee volle jaren weet ik het nog altijd niet. Er staan tien stukken op in tien verschillende stijlen en ze klinken allemaal om door een ringetje te halen. Qua audio-techniek is dit het summum. Veel speelt Wilson zelf, vooral toetsen dit keer, maar toch laat hij ook weer een indrukwekkende lijst gastmuzikanten opdraven: Nick Beggs, Adam Holzman, Pat Mastellotto, David Kollar, Niko Tsonev, Theo Travis, Nils Petter Molvaer, Guy Pratt, Craig Blundell, Ben Coleman, plus de stemmen van Ninet Tayeb en Wilsons vrouw Rotem. Op papier is het schitterend en nogmaals: het klinkt allemaal super. Toch blijft er bij mij geen enkel stuk of song hangen; om een of andere reden beklijft er niet veel. De opener Inclination en het langere Impossible Tightrope zijn voor mij de twee positieve uitschieters. De negatieve uitschieter is wat mij betreft het titelnummer, en soort soundscape met een wazige tekst, voorgedragen door Rotem. De titel is ook de titel van een verhaal dat Steven Wilson schrijft en is opgenomen in zijn overigens zeer aardige biografische boek Edition Of One. Ik beluister de cd een keer of wat, stop de bluray één maal in de speler en daarna gaan beide schijfjes de kast in. Nu haal ik ze er weer uit. Nee, slecht is het zeker niet; meneer Wilson trakteert ons immer op kwaliteit, en bij herbeluistering is dit een fraai werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson krijgt van een vriend de vraag waarom hij nog nooit een kerstlied heeft geschreven en opgenomen. Wilson zegt dat het thema niet goed bij hem past, bovendien vindt hij dat hij niet in staat is om een typische tekst in kerststijl te schrijven. De vriend daagt hem uit: 'Maar dan laten we ChatGPT de tekst toch schrijven?' Wilson is een fel tegenstander van het gebruik van AI in de kunst, maar gaat de uitdaging aan. Hij is geschokt over hoe eenvoudig het allemaal gaat en maakt de digitale opdracht complexer (noem het woord 'kerstmis' niet, maak het somberder, enzovoorts). Als er dan uiteindelijk een tekst uitrolt waar Wilson tevreden over is, schrijft hij er muziek bij, want om die door AI te laten maken, dat gaat hem echt te ver. December Skies is hoe dan ook een typisch Steven Wilsonnummer. Hij brengt het uit op 6 december 2024 en die dag koop ik hem ook. Ik kies voor de Deluxe editie: de cd-single zit in een mooi boekachtig hoesje en er zitten ook drie kerstkaarten met enveloppen bijgevoegd, ontworpen door Hajo Müller met wie Wilson al veel heeft samengewerkt. Het 'b-kantje' van de single is hetzelfde stuk, maar dan instrumentaal. Geinig hebbedingetje en nog een mooi liedje van Steven Wilson ook.
Bekijk deze YouTube-video
Steven Wilson toert niet na het uitbrengen van The Harmony Codex. Hij is alweer bezig met een volgend album en dat kondigt hij aan als een terugkeer naar de progressive rock. Op The Overview presenteert hij ons twee plaatkantlange composities, gebaseerd op het thema van wat de mens ervaart als hij de aarde aanschouwt vanuit de ruimte. Ik ben benieuwd en dit keer bestel ik wel degelijk de Limited Deluxe Edition. Via de plaatselijke platenwinkel is hij niet te krijgen, dus laat ik hem uit Groot Brittannië komen. Het duurt nogal voordat ik hem in huis heb. De muziekwebwinkel moet hem wel twee keer verzenden voordat het pakketje daadwerkelijk geleverd is. De box verschijnt op 14 maart 2025 en ik ontvang hem dik twee maanden later pas, op 23 mei. Het blijkt het wachten meer dan waard. Steven Wilson is ouderwets goed in vorm: de composities zijn goed tot zeer goed en alles klinkt natuurlijk weer waanzinnig. De twee lange stukken zijn onder te verdelen in kortere delen; we kunnen dus eerder spreken van twee songsuites. Veel speelt hij zelf in en daarnaast maakt hij ook ruim gebruik van de talenten van anderen. Zo zijn Randy McStine, Adam Holzman, Theo Travis, Niko Tsonev, Craig Blundell en Willow Beggs (dochter van) te horen. Een andere naam valt op: voor de tekst van één deel uit de eerste suite vraagt Wilson niemand minder dan Andy Partridge. Die eerste songsuite Objects Outlive Us is wat mij betreft het sterkst. Van het ambient aandoende intro vliegen we langs bombastische progrock en subtiele songmelodieën met bijna hemelse koortjes zoals we die van Wilson kennen. In het tweede stuk The Overview is het bij vlagen wat vager; vooral het deel waarin Steven Wilsons vrouw Rotem de namen van allerlei sterren opsomt. De Deluxe Edition heeft een tweede cd getiteld The Alterview, met daarop een meer georkestreerde versie van Object Outlive Us (prachtig), eerdere en alternatieve versies van delen uit de hele suite en Unused Objects, dat niet op het album terecht is gekomen. Op de bluray staat het album en het materiaal van de tweede cd in meerdere mixen (laat dat maar aan Wilson over). Wilson kondigt ook een wereldtournee aan, maar die sla ik dit keer over. Ik heb geen zin in enorme stadions, maar de beelden en foto's van de concerten die ik voorbij zie komen zijn wel heel indrukwekkend. Het album is absoluut de moeite waard; Wilson is niet zozeer terug in vorm (want was hij ooit uit vorm, dan?), maar eerder terug bij de stijl waarin ik hem graag zie werken. The Overview is zijn beste album van de laatste zeven jaar.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood heeft in 1980 al een hele carrière achter zich. Hij komt uit een muzikaal gezin en als kind leert hij piano en later ook gitaar spelen. Hij is twaalf als hij samen met zijn oudere broer Muff af en toe bij zijn vader in de jazzbigband mag spelen. Gitarist Spencer Davis ziet zijn talent en lijft de vijftien jaar oude Winwood (en zijn broef) in bij The Spencer Davis Group. Aanvankelijk scoort die groep hits met allerlei covers, maar in de loop van de drie jaar dat hij lid is, krijgt Winwood wat meer zelfvertrouwen en begint hij zelf songs te schrijven. Rond zijn achttiende ziet ook Eric Clapton het talent en mag Winwood met zijn soulvolle stem drie liedjes komen zingen in het project The Powerhouse. De drie studioelpees van The Spencer Davis Group zijn succesvol, maar de drie grote hits zijn de singles Keep On Running en de twee mede door Winwood geschreven I'm A Man en Gimme Some Lovin'. Winwood wil zijn horizon verbreden en begint in 1967 - als hij nog steeds pas achttien is - de groep Traffic, samen met Jim Capaldi, Chris Wood en Dave Mason. Na drie elpees lijkt Traffic voorbij en zit Winwood plots met Eric Clapton en Ginger Baker in een groep die Blind Faith heet en de gelijknamige plaat uit 1969 krijgt legendarische status. Het avontuur is van korte duur. De opnamen voor een geplande solo-elpee leiden tot een nieuw Trafficalbum. De intieme John Barleycorn Must Die en de opvolger Low Spark Of High-Heeled Boys (in veel uitgebreidere bezetting) behoren tot het beste wat Winwood ooit heeft opgenomen. Er volgen nog een paar Trafficplaten en dan moet Winwood wegens gezondheidsproblemen het rock 'n roll-leven met het uitgebreide touren stoppen. Pas in 1977 komt het tot een echt eerste soloalbum, het landelijke (en schitterende) Steve Winwood, waaraan diverse gastmuzikanten bijdragen. Half tevreden met het solodebuut sluit Winwood zich op in zijn studio en werkt bijna drie jaar aan de opvolger. Arc Of A Diver komt uit in 1980. Winwood heeft alles in z'n eentje geschreven, ingespeeld en ingezongen, opgenomen en geproduceerd. Alleen bij de teksten krijgt hij hulp van Will Jennings en (voor het titelnummer) Vivian Stanshall. Ondanks dat hij veelal gebruik maakt van de synthesizergeluiden van die tijd, is het resultaat toch een intiem en warm klinkend album. De zeven songs zijn parels, van de opener (en hitsingle) While You See A Chance tot het complexe titelnummer en van het uptempo Night Train tot aan de contemplatieve afsluiter Dust. Ik koop de elpee (en al het voorgaande solo- en Trafficwerk) in de tweede helft van de jaren tachtig, als ik in 1986 ben gegrepen door zijn plaat Back In The High Life uit dat jaar. Nogal wat werk van de elpee Arc Of A Diver staat op de box The Finer Things die ik in 1995 koop, maar als er in 2012 een Deluxe Edition verschijnt, dan schaf ik die aan (op 24 oktober 2012). De plaat klinkt nog altijd bijzonder fris en avontuurlijk én intiem. Op een tweede cd staan een singleversie van het titelnummer, een instrumentale versie van Night Train en een hermix van Spanish Dancer (hét nummer dat ik altijd heel irritant saai heb gevonden, maar dat ik nu beluister als een van zijn beste en meest verslavende songs), plus de bijna een uur durende radiodocumentaire Arc Of A Diver: The Steve Winwood Story. Dit album blijkt in 1980 de doorbraak naar een succesvolle solocarrière en is misschien wel het meesterwerk in het oeuvre van Steve Winwood.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood doet in 1982 met Talking Back To The Night het kunstje nog een keer overnieuw: acht songs schrijft hij, speelt hij in en produceert hij. Mooie plaat ook weer, misschien dat de songs op Arc Of A Diver nét iets sterker zijn. In 1986 komt hij met Back In The High Life, een album dat totaal het tegenovergestelde is: een grote, bijna Amerikaanse productie en veel gastmuzikanten, plus nieuwe hits. Op Roll With It uit 1988 keert hij terug naar een soort jaren-zestig-Motown-tetterdetet geluid, ook niet verkeerd. Ik koop al deze drie albums in de vinylversie, maar heb ze niet op cd. Nog weer twee jaar later komt Refugees Of The Heart, een intiem album met de terugkeer van Jim Capaldi, die drumt en teksten schrijft. Daarnaast zijn er andere muzikanten, waaronder Russ Kunkel. Het songmateriaal is ouderwets van zeer hoog niveau, wat mij betreft zijn de opener You'll Keep On Searching, het bluesy Another Deal Goes Down en de schitterende afsluiter In The Light Of Day de hoogtepunten. One And Only Man is de hitsingle. Ik koop de cd bij het verschijnen op 28 februari 1991.. Met Refugees Of The Heart laat Winwood horen dat hij nog altijd een sterke plaat kan maken en lieve help, wat is hij nog immer goed bij stem. Mooi. Heel mooi.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood haalt One And Only Man als eerste single van het album Refugees Of The Heart. Het is een lichtvoetige en aanstekelijke meebruldeun, dat Winwood schrijft met zijn oude Trafficmaatje Jim Capaldi. Ik koop de cd-single op 28 februari 1991, tegelijk met het album. Er staat namelijk een stuk op, dat weer niet op de elpee te horen is (gék word je ervan). Het instrumentale Always is een mooie aanvulling op die plaat. De 12"-versie van One And Only Man doet dan weer nogal overbodig aan. Tijdens de opnamen van Refugees Of The Heart stellen Winwood en Capaldi vast dat de hernieuwde samenwerking een succes is en besluiten zij een nieuw album op te nemen en uit te brengen onder de naam Traffic. Far From Home ligt qua geluid en songs echter duidelijk in het verlengde van Refugees Of The Heart, maar we klagen niet. Hoe mee Winwood, hoe beter, in welke vorm of onder welke naam dan ook.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood heeft dus een indrukwekkende carrière. Van The Spencer Davis Group halverwege de jaren zestig naar Traffic eind jaren zestig, van Eric Clapton and The Powerhouse tot Blind Faith, van Traffic in de eerste helft van de jaren zeventig tot de soloplaten van eind jaren zeventig tot nu. Een werkelijk fenomenaal carrièreoverzicht verschijnt in maart 1995 en ik koop de box The Finer Things zo gauw hij uit is op 25 maart 1995. Op vier cd's krijgen we een goede indruk van wat de man allemaal heeft gedaan. Het eerste plaatje beslaat de jaren zestig. Hits van The Spencer Davis Group, twee stukken van Claptons The Powerhouse en een mooie doorsnede van de eerste drie Trafficplaten. Op het tweede schijfje gaat het verder met het avontuur dat Blind Faith heet; naast twee stukken van het legendarische album ook een outtake (een elektrische versie van Can't Find My Way Home) en twee covers opgenomen tijdens het concert in Hyde Park in 1969. Daarna volgt werk van de twee beste Trafficplaten John Barleycorn Must Die en Low Spark Of High-Heeled Boys. Het derde plaatje pakt de laatste twee Trafficplaten uit de begin jaren zeventig mee en daarna volgen enkele bijzondere opnamen: een stuk van het unieke Afrikaanse project van Winwood met Remi Kabaka en Abdul Lasisi Amao (Happy Vibes) en werk van zijn bijdragen aan het project Go van Stomu Yamashta met Michael Schrieve, Klaus Schulze en Pat Thrall (Winner/Loser en het live opgenomen Crossing The Line). Het derde plaatje eindigt met drie stukken van Winwood's schitterende solodebuutplaat Steve Winwood. Op de laatste cd dan het solowerk vanaf 1980: veel van Arc Of A Diver en Back In The Highlife, maar ook Your Silence Is Your Song, een bijdrage aan de soundtrack van de film They Call It An Accident. Voorwaar, geen minne kost allemaal. Jarenlang is dit het enige van Winwood dat ik op cd heb en ik heb de vier schijfjes uit deze prachtbox dan ook bijzonder vaak door de kamer gejaagd. Wat een schitterend mooi overzicht van het werk van Steve Winwood.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood grijpt op dit album uit 1997 terug naar de grote vette Amerikaans klinkende productie zoals die ook te horen was op Back In The High Life (uit 1986). Niemand minder dan Narada Michael Walden heeft hij ingeschakeld om te produceren, zodat hij zich voornamelijk kan richten op zingen en spelen. Walden schrijft ook mee aan bijna de helft van de elf stukken. Jim Capaldi en Winwoods vrouw Eugenia dragen ook bij aan de teksten. Daarnaast is er een keur aan gastmuzikanten te horen: veel sessiemuzikanten, maar ook Des'ree en gitaristen Nile Rodgers en Lenny Kravitz. Op papier zijn dit ingrediënten voor een sterk album. De songs zijn uitstekend, maar het is juist dat grootse en Amerikaanse in de productie dat ik niet zo bij Winwood vind passen; het maakt het allemaal erg kil, afstandelijk en emotieloos en meer gericht op een commercieel succes. Toch staan er wel degelijk lichtpunten op, zoals opener Spy In The House Of Love, het luchtiger Fill Me Up of het complexer klinkende Gotta Get Back To My Baby. De eerst- en laatstgenoemde songs zijn ook de twee singles van het album. Ik koop de cd pas op 10 mei 2024 in een tweedehandszaakje in Münster. Junction 7 is overigens is overigens een verkeersknooppunt, gelegen bij Great Barr in Birmingham, de geboortegrond van Steve Winwood.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood neemt een studiopauze van dik twee jaar. Dan komt hij in 2003 met About Time. Na de megaproductie van Junction Seven kiest hij voor een intiemer geluid door een kleine bezetting. Hij heeft Walfredo Reyes Jr op drums en Jose Piresde Almeida Neto op gitaar gevraagd; zelf speelt hij Hammond. Dit trio bepaalt het bijna huiselijke geluid van dit album. Voor de afwisseling zijn er gastoptredens van saxofoon en percussie, waardoor het allemaal zeer aan Traffic doet denken. Ik klaag niet. Daarnaast is het songmateriaal weer subliem en Winwood heeft er duidelijk veel plezier in. Dat hóór je. Opvallend is de enige cover op de plaat: Why Can't We Live Together (van Timmy Thomas), een stuk dat gruwelijk goed bij Winwood past. Andere hoogtepunten zijn opener Different Light, Bully en de uitgesponnen afsluiter Sylvia (Who Is She?). Een jaar later komt er een 'expanded version' van het album, met een tweede cd, waarop live versies van Dear Mr. Fantasy (Traffic), Why Can't We Live Together en Little Wing (Hendrix). Die dubbelcd koop ik op 13 december 2008 (voor een prikkie) in Concerto in Amsterdam. About Time is weer een schitterend en sfeervol album in de toch al niet misse catalogus van Steve Winwood.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood laat ons vervolgens vijf jaar wachten op nieuw studiomateriaal. Nine Lives is zijn negende soloplaat en hierop vormt hij met een gitarist, drummer, percussionist en fluit/saxspeler een vaste band die de negen stukken vertolkt. Alleen op single Dirty City is een gastmuzikant te horen en dat is niemand minder dan zijn oude maatje Eric Clapton. Zelf speelt Winwood het orgel en de gitaar; hij heeft alle stukken geschreven samen met gitarist José Pires de Almeida Neto. De nieuwe nummers doen bluesy, landelijk en tamelijk loom aan. Het is gewoon een verzameling van mooi werk zoals we dat van Winwood zijn gewend; de kwaliteit van songmateriaal en geluid is vertrouwd hoog en eigenlijk is er niets wat er opvallend bovenuit steekt, of het moet genoemde single Dirty City of natuurlijk zijn ongekend karakteristieke stemgeluid zijn, dat nog altijd niets aan kracht heeft ingeboet. Ik koop een limited edition van het album bij het verschijnen op 26 mei 2008. Op een bijgeleverde dvd staan een aantal van de stukken live in de studio gespeeld, de video van Dirty City en een korte documentaire/interview over de totstandkoming van de plaat. Heerlijk om de inmiddels oudere Winwood door de modder van zijn Britse landgoed te zien struinen. Nine Lives is tot nu toe het laatste studioalbum van Steve Winwood.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Winwood toert sinds de jaren tachtig regelmatig en dan brengt hij niet alleen zijn solowerk ten gehore, maar put hij ook graag uit zijn rijke verleden. Ook in de jaren 10 is hij veelvuldig op het podium te zien, zij het vooral in de Verenigde Staten. In 2017 verschijnt dit dubbelalbum Greatest Hits Live. Genoemde bandleden gitarist Jose Neto, drummer Richard Bailey, percussionist Edson da Silva en fluitist/saxofonist/toetsenist Paul Booth. Totaal onduidelijk is wanneer en waar het allemaal is opgenomen, waarschijnlijk dus in de jaren 10, maar een viertal stukken blijken ook te horen en te zien op de dvd The Last Great Traffic Jam, opgenomen tijdens Woodstock 1994 (!). Ondank de wazige (afwezigheid van) informatie is het gebodene op dit livealbum van grandioze kwaliteit. Winwood laat het beste van het beste horen, zo komt werk van The Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith en natuurlijk zijn solospul voorbij. Zelf is hij de ware meester op Hammond en is hij uitzonderlijk goed bij stem. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten I'm A Man, een zeer fraaie Rainmaker en Had To Cry Today, maar ook Pearly Queen en Medicated Goo mogen er zijn en ach, eigenlijk is alles retegaaf. Ik koop deze Greatest Hits Live bij het verschijnen op 4 september 2017. Dit is het laatste album dat we tot nu toe van de man hebben gekregen. Vandaag de dag tourt hij nog altijd en als er iemand is die ik ooit nog eens in levenden lijve wil meemaken, dan is het Steve Winwood.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
BEAT is een project dat meer dan vijf jaar voorbereiding heeft gevraagd. In 2018 of 2019 komt Adrian Belew op het idee om te vieren dat het bijna veertig jaar geleden is dat de drie King Crimson albums Discipline, Beat en Three Of A Perfect Pair uitkwamen. Drie albums die grensverleggend, innovatief en ontregelend waren in de muziekgeschiedenis en Belew ziet een grootse livetour voor zich. Puzzelend op hoe hij het project gaat aanpakken, vraagt hij eerst Robert Fripp (dé man achter King Crimson); die is erg bezig met zijn eigen zaken, maar geeft Belew zijn zegen. Belew vraagt Tony Levin, de bassist/stickspeler uit die tijd; die is dan weer druk met Peter Gabriel en andere projecten. Bill Bruford, de drummer van weleer, is gepensioneerd als actief muzikant en voor hem in de plaats komt Danny Carey (van Tool). En wie gaat de partijen van Fripp spelen? Fripp zelf dus niet en dan is er maar eentje die het zou kunnen: Steve Vai. Vai is gelijk enthousiast, maar heeft ook een onmogelijke agenda. Op het moment dat iedereen lijkt te kunnen (voor de repetities), breekt de covid uit. Pas in 2024 is het zover: onder de naam BEAT spelen Belew, Levin, Vai en Carey een reeks concerten in de Verenigde Staten. Deze dubbelcd met bluray is er het verslag van. Vóór in de setlijst zitten de stukken van Beat, daarna volgt werk van Three Of A Perfect Pair en uiteindelijk komen we bij Discipline. Van alle drie de albums horen we zo'n vijf tot zes stukken en wat opvalt is dat het kwartet zich het oeuvre volledig eigen heeft gemaakt, maar er toch ook een eigen draai aan heeft gegeven. Dat maakt dit livealbum tot een schitterende aanvulling op de toch al niet misse King Crimsoncatalogus. Het concert is op genomen in The United Theatre On Broadway in Los Angeles op 10 november 2024 en er is ook een filmploeg aanwezig, dat de boel vakkundig en stijlvol vastlegt. Wat mij betreft horen en zien we de hoogtepunten van het concert in de tweede helft: een waanzinnig mooie versie van The Sheltering Sky, waarin Vai de solomelodie de zo kenmerkende Vaiaanse stijl meegeeft, én Frame By Frame, dat laat zien wat een onmogelijk te spelen stuk dit toch is. Ik koop de set bij het verschijnen op 26 september 2025 en hoop dat BEAT naar Europa komt.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Big Big Train lijkt de moeilijke tijd - na het overlijden van frontman David Longdon en het vertrek van gitarist Dave Gregory en toetsenist Danny Manners - achter zich te hebben gelaten. Met de inlijving van zanger Alberto Bravin en toetsenist Oskar Holldorff lijkt de groep in 2024 weer stabiel en volgt er een uitgebreide tournee. Het gebruikelijke koperblazerskwintet is er helaas niet bij - dat lijkt mij ook financieel ondoenlijk -, maar gelukkig is trompettist Paul Mitchell wel van de partij. Opnamen die zijn gemaakt tussen maart 2024 en mei 2025 verschijnen in 2025 op een dubbelcd en die koop ik op 9 oktober 2025 als hij uitkomt. Het sextet/septet klinkt mooi ingespeeld en de vertolkingen klinken uiterst gedreven. Op de eerste cd horen we de stukken van het meest recente studioalbum The Likes Of Us en op het tweede plaatje staan de werken afkomstig van voorgaande platen, waarbij de band kiest voor minder voor de hand liggend materiaal. Wat mij betreft is en blijft A Meadhall In Winter een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van Big Big Train. Ja, je kunt je afvragen of het slim is om na ieder album een liveplaat uit te brengen, maar zo lang het allemaal van dit hoge niveau is, blijf ik de uitgaven omarmen en aanschaffen. Mooie aanvulling weer.
Nog niet veel van dit livealbum op YT:
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bioscope is een project van Thorsten Quaetschning (wie?) en Steve Rothery. Rothery kennen we als de gitarist van Marillion en Quaetschning is componist, toetsenist en elektronicaspecialist in Tangerine Dream. De twee trekken al een paar jaar op en het resultaat van hun samenwerking komt uiteindelijk tot uiting op dit album dat verschijnt op 22 augustus 2025. Wat we hier voorgeschoteld krijgen zijn vijf instrumentale werken, die het houden tussen ambient, prog- en filmmuziek. Dat is op zich niet verrassend, gezien de staat van dienst van beide muzikanten, maar de twee begaan alles behalve de gebaande paden. Dit is avontuurlijk, verrassend en voortdurend boeiend. Nergens oeverloze solo's of uitgebreid gepiel; alles staat ten dienste van de composities en de atmosfeer en die zijn intrigerend. Er zitten drie wat langere stukken bij die ieder in meerdere delen uiteen vallen, zodat we op de cd uiteindelijk tien tracks in vijfenzestig minuten voorbij horen komen. Voor de ritmiek gebruikt Quaetschning natuurlijk allerlei hedendaagse sequencing, maar voor de afwisseling in het geluid is ook drummer Alex Reeves aanwezig en zijn bijdragen zorgen mede voor de akoestieke warmte. Hoogtepunten te over en omdat alles in elkaar over lijkt te vloeien zijn die hoogtepunten nauwelijks te benoemen. Wat mij betreft is de bijna twintig minuten durende openingssuite Vanishing Point een knaller van jewelste en gelijk een uitstekende indicatie van de gehele plaat. Ik heb het album op 11 september 2025 in handen. Naast de al voortreffelijk klinkende cd zit er een tweede schijf bij. Op deze bluray staan meerdere mixen van het album, waaronder een surround en een Atmos en alles is voorzien van 'visuals', die ik overigens nog niet heb gezien. Ik ben nog te zeer overweldigd door het geluid alleen al. Zeer fraaie plaat.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
David Byrne hoorde om zich heen iemand een vraag stellen, wijzend op hem. Byrne verstond: 'Who is the sky?' en was verward. Wat volgde was een ontregelende ontmoeting waarin beide gesprekspartners totaal verward raakten. Uiteindelijk kwamen ze eruit toen Byrne ontdekte dat de ander had gevraagd: 'Who is this guy?' Aanleiding voor de muziekmaker om het als titel voor zijn nieuwe album te gebruiken. Op de plaat staan twaalf puntige songs waarin de positieve kijk op het leven en de samenleving van Byrne centraal staan. Natuurlijk is er veel mis in de wereld, maar als je de ogen opent, dan ontdek je ook veel moois en de hoop voor de toekomst ligt in de mensheid en hoe de mensen met elkaar omgaan. Byrne staat daarin niet alleen; hij krijgt ondersteuning van zijn Ghost Train Orchestra en allerlei gastmuzikanten en samen maken ze Who Is The Sky? tot een aanstekelijk en blij vlagen zelfs uitzinnig feest. Talking Heads zijn nooit ver weg en dat versterkt de herkenbaarheid in het geluid en de thematiek. Van opener en single Everybody Laughs tot aan afsluiter The Truth weet Byrne me te boeien. Ik koop de cd op 4 september 2025 als hij verschijnt en dit pretplaatje weet z'n weg met grote regelmaat naar mijn speler te vinden. Byrne is met een bont gezelschap ook weer de concertzalen in en wat ik er van gezien heb is de show weer net zo bijzonder en verrassend als zijn voorganger American Utopia. Zou hij nog naar een kleinere zaal in Nederland komen? Ik hoop het, want wat een fijne wereld maakt David Byrne.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Brian Eno en Beatie Wolfe brengen het derde product van hun samenwerking uit op 10 oktober 2025 en ik heb de cd al op 9 oktober 2025 in huis. Luminol en Lateral kwamen in juni 2025 uit, waarbij de eerste een verzameling ambient pop songs is en de tweede een uur lange soundscape. Liminal zit daar tussenin. Eno en Wolfe maken elf stukken die tussen song en non-song in zitten en Eno gebruikt daarom het woord 'nong'. Het zijn melodieuze, rustgevende en soms wat melancholieke stukjes die enerzijds te zijn gebruiken als muzikaal behang en anderzijds voortdurend aandacht vragen omdat er toch van alles in gebeurt. In enkele gevallen zijn er zelfs teksten. Hoe dan ook, weer een pareltje in de bijzondere samenwerking tussen de jonge componiste/kunstenares en het oude genie dat Brian Eno nog altijd is.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Sparks komt een paar maanden na het uitbrengen van MAD! gewoon met een EP met daarop nog vier liedjes die zo op dat album hadden kunnen staan. Waarom ze er dan eenvoudigweg niet op staan want daar was best ruimte voor, lijkt me een commercieel trucje, maar daar moet het nu niet over gaan. Het moet gaan over hoe pakkend en typisch Sparks die vier liedjes weer zijn. Porcupine is de single en het is weer zo'n kenmerkend deuntje dat vrolijk stuitert op z'n Sparks. Ik koop de EP bij het verschijnen op 9 oktober 2025 en ja, ook deze komt regelmatig de speler in. De twee broers zijn inmiddels oud, maar ze doen het nog altijd uitstekend. Meer, graag!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Wishbone Ash is het roemruchte Britse kwartet dat vooral begin jaren zeventig furore maakt. Het zijn vooral de gitaarlijnen van de twee gitaristen Andy Powell en Ted Turner die elkaar fraai aanvullen en het typische Ashgeluid bepalen. Na een onopvallend debuutalbum zijn het vooral Pilgrim en Argus die succesvol zijn en daarna zakt de groep wat weg in de vergetelheid, al blijft de groep actief. Het is Argus, waarop de mix van folk, rock en prog het beste is uitgewerkt, waar Wishbone Ash het meest bekend om is. Het album verschijnt in 1972 en is een soort conceptalbum; in ieder van de zeven songs komt het thema Middeleeuwen of Griekse mythologie terug. Songs als Blowin' Free, The King Will Come en Warrior staan nog altijd als een huis. Ik koop de Deluxe Edition (uit 2007) op 27 juni 2017. Naast het reguliere album in een mooi klinkende versie is er een hoop bonusmateriaal: wat livewerk (waarvan het uitgesponnen Phoenix een absolute kraker is) en op een tweede cd een heleboel concertopnamen voor de BBC. Op 19 april 2024 zie ik de band zelf, in de popzaal van Gigant, in ons zo majestueuze Apeldoorn. Van de originele bezetting is alleen Andy Powell nog van de partij, maar allemensen wat heeft hij de gitaartechniek nog onder de knie. Zo'n beetje de gehele Argusplaat komt voorbij en dat is terecht, want het is een van de hoogtepunten van de rockmuziek uit de jaren zeventig.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Vooruit, één plaatje van het concert van 19 april 2024, met Andy Powell in het midden:
Within Temptation brengt een EP uit op 20 april 2024. Het is dan Record Store Day en iedereen die die dag iets in een plaatselijke platenwinkel koopt, krijgt de vinyl- of cd-versie cadeau. Ik kies voor de cd-versie. Dan heb je tenminste kans dat ik hem ooit nog uit de kast haal. Nu dus. Ik heb niet veel met de band, vind het niet slecht, maar ook niet super, het is leuk om een keer te horen, de stem van Sharon den Adel is fraai. Op dit EP'tje vier stukken, geen idee of die bekend zijn. Alles is in akoestische setting opgenomen op 29 januari 2024 in de Artone Studio in Haarlem. Het klinkt fijn, leuk, niet slecht. De vraag is: ga ik het ooit nog uit de kast halen?
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Wizards Of Ooze is een Belgisch gezeldschap waarmee ik in 1997 kennis maak. Het tweede album Bambee! is dan net uit en ik ga er na het lezen van een enthousiaste recensie op 1 juli 1997 in de plaatselijke platenwinkel iets van luisteren. Halverwege het tweede liedje weet ik: inpakken, afrekenen, hebben. Op Bambee! staat een intrigerende mix van acid jazz, rock, pop, funk, elektronica en lompe prog die in mijn oren nogal Zappaiaans aandoet en toch geheel eigen is. Het begint al gelijk goed met opener Buttgrabba en daarna vliegen de stijlen je om de oren en stuitert de muziek werkelijk alle kanten op. Spicy is een jazzy werkje, Bright Day een soulvol rustpunt, Hifi een funky dansnummer en zo gaat het maar door. Er zijn wat gastoptredens (vooral damesachtergrondzang) en de Moogsolo's gieren je om de oren. Kern van het sextet zijn Peter Revalk en Wim Tops die de meeste stukken schrijven, alle toetsen, gitaren en inspelen, de meeste leadzang doen en de boel produceren, maar je hoort duidelijk ook de inbreng van de ritme- en blazerssectie. De lol spat ervan af. Ik heb het een tijdje niet gehoord en na het herbeluisteren zit ik met een grote grijns op mijn smoel. Wat een bizar fijne plaat is dit!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Wizards Of Ooze brengt het derde album uit in 1999 en zo gauw ik verneem dat de plaat eraan komt, koop ik 'm. Op 2 oktober 1999 is dat. Op Almost... Bikini zet het Belgische sextet de lijn van de voortganger voort, maar in mijn oren is dit album wat minder afwisselend. Je kunt ook zeggen dat het wat consistenter is en meer bij een geluid blijft: een nog altijd aanstekelijk soort alternatieve funky acid-jazzrock. De twaalf stukken zijn compact en rocken er lekker op los. Zelf vind ik de opende rocker Big Red Balloon, het daarop volgende Bubbles en het wazige Lumbago het lekkerst. Toch mist het allemaal net dat verrassende en feestelijke van Bambee! en dat maakt dat de groep van mijn radar verdwijnt. Bij het herluisteren ben ik toch weer enthousiast en dus moet ik maar eens op zoek naar het debuutalbum uit 1994 en de vierde plaat die in 2017 (!) uitkomt. Lekker plaatje!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Jah Wobble en Bill Laswell zijn meesters in de dub. In de jaren negentig en nul heb ik een bijzondere relatie met een plaatselijke platenwinkel hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Als ik er binnen loop, ligt er vaak een stapeltje cd's achter de toonbank; 'Hier, moet je dit eens luisteren, volgens ons ga jij dit wel leuk vinden,' is de boodschap van de medewerkers. Vaak klopt het. Zo is het ook op 8 december 2001 als ik dit album aanschaf. De wereld hoort voor het eerst van Jah Wobble als hij de bassist is van PIL en later van zijn solowerk, zijn 12.354 muziekprojecten en zijn samenwerkingen met Holger Czukay en Eno; Bill Laswell is dan al tijden bezig met het uitbrengen van zijn dubmuziek. De samenwerking tussen de twee bassisten levert in 2001 een bijzondere plaat op. Hun basspel staat centraal, maar minstens zo in het oor springend zijn de bijdragen van gitarist Nicky Skopelitis, toetseniste Amina Claudina Meyers, tablaspelers Hamid Drake en Karsh Kale, drummer Sly Dunbar (!) en vooral die van trompettist Nils Petter Molvaer. Vooral Molvaer heeft een prominente rol. De muziek is duister, onheilspellend, dreigend, en sloom swingend. Ik vind het nog altijd fantastisch en zou eigenlijk veel meer muziek in huis moeten hebben in deze jazzy werelddubstijl.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Jah Wobble heeft in 2004 al zó'n enorme staat van dienst, dat een carrièreoverzicht meer dan op zijn plaats is. Ik koop deze verzameling op drie cd's bij het verschijnen op 29 september 2004. We horen de ontwikkeling in zijn werk, vanaf zijn bijdragen voor Public Image Ltd, via zijn eigen bands Invaders Of The Heart, Solaris en Temple Of Sound langs allerlei samenwerkingen (met Yulduz Uzmanova, Evan Parker, Holger Czukay en Brian Eno. Mij valt vooral de verscheidenheid in stijlen op, van springerige punkpop tot de diepe dub, en hoezeer John Joseph Wardle zijn stempel drukt op het geluid van welke opname dan ook. Op deze prachtige verzamelaar staan veel hoogtepunten uit zijn muzikale loopbaan en voor mij springen Visions Of You en Josey Walsh (allebei met Sinéad O'Connor) en Invaders Of The Heart Mix 2 (alle drie van zijn band Invaders Of The Heart), Spinner (van zijn gelijkgetitelde album met Eno), Passage To Hades (een schitterend duet met Evan Parker) en The Mystery Of Twilight (met zijn band Solaris) er nog eens bovenuit. Jah Wobble is eind 2025 opnieuw op tournee met zijn Invaders Of The Heart. Die groep krijgt veel aandacht op deze bijna perfecte anthologie; mijn enige probleem ermee is dat hij niet chronologisch is. De wereld heeft meer dub nodig en dan vooral de dub van Jah Wobble.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Wobbler is - voor wie het nog niet weet - een Noorse band die sinds 1999 timmert aan de weg van de progressieve rock, meer bepaald de 'klassiek' klinkende prog zoals die begin jaren zeventig veel is gemaakt. In het najaar van 2017 komt het vierde album uit. Ik lees goede recensies over From Silence To Somewhere, heb kennelijk de drie voorgangers gemist en schaf het pas verschenen album aan op 30 oktober 2017. Onmiddellijk valt mij het heerlijk vintage geluid op, dat grotendeels wordt bepaald door de analoge toetsenapparaten van Lars Fredrik Frøislie. Ook de gitaarpartijen mogen er zijn en het bas- en drumwerk eveneens. De zang van Andreas Wettergreen Strømman Prestmo vind ik bij vlagen na verloop van tijd wat irritant, maar gelukkig zijn er veel instrumentale passages. Slechts vier stukken op de plaat. De opener en het titelnummer is grammofoonplaatkantlang en geeft een goede indicatie van hoe Wobbler is en klinkt. Dan volgt een zeer kort instrumentaal intermezzo en het album sluit alf met twee stukken van dik tien minuten waarin ook weer van alles gebeurt wat de aandacht vasthoudt. Mooi album, uitstekende composities en puik spel.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Wobbler neemt de tijd om een vijfde album te maken. Dwellers Of The Deep verschijnt eind oktober 2020 (en ik koop het op 12 november 2020) en is het wachten meer dan waard. Qua geluid is er niet zo veel veranderd; de bandleden klinken vooral nog beter op elkaar ingespeeld en de composities zijn zo mogelijk nog ietsie sterker. Het gaat gelijk al fijn vintage prog van start met By The Banks, waarin de mooie melodieën door toetsen en gitaar ruim baan krijgen. Ook Five Rooms (ook uitgebracht als een soort van single met video) en het relatief vrij korte Naiad Dreams mogen er zijn, maar het meest in het gehoor springend is het plaatkantlange Merry Macabre. Van de zangstem moet je houden en ik kan er langzaam een beetje aan wennen. Dwellers Of The Deep blijkt - volgens de échte kenners - het hoogtepunt uit het oeuvre van de groep tot dan toe te zijn en daarom moet ik nog altijd eens op zoek naar die eerste drie platen van Wobbler.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Wolverine ken ik niet als ik in september 2016 een recensie lees over wat hun zesde album al is. Ik beluister iets op een streamingsdienst en op 26 september 2016 schaf ik dit album aan. Wolverine is een Zweedse kwintet dat muziek maakt in de wat steviger progstijl, maar ik hoor ook veel invloeden van Marillion. Opener The Bedlam Overture is een prima en indrukwekkend voorbeeld van hun stijl. Het is een wat uitgesponnen stuk, waarin zang en melodieuze gitaarlijnen elkaar afwisselen. Zeer fraai. Ook het daarop volgende Machina is zeer de moeite waard. Nadat ik het album een keer of wat thuis door de kamer heb gespeeld, verdwijnt het in de kast en ik haal het er bijna nooit uit. Niet alles beklijft, namelijk. Ook bij het herbeluisteren nu vind ik het bij vlagen zeer mooi, maar er zijn ook wat momenten dat het me wat minder zegt. Geen slecht album en ik ben blij dat ik er iets van heb, maar heel vaak zal ik het niet meer uit die kast halen. Overigens Machina Viva is op dit moment van schrijven nog steeds het meest recente album van Wolverine.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Word is een project van John Medeski - u weet wel, van het trio Medeski Martin & Wood -, bassist Chris Chew, drummer Cody Dickinson, gitarist Luther Dickinson en pedal steelgitarist Robert Randolph. Dit kwintet komt in 2001 met het album The Word en daarop staan elf meesterlijke, instrumentale gospel-, funk-, soul-, jazz- en rockwerkjes. Gelijk bij opener Joyful Sounds gaat het loos: dit doet me bij vlagen denken aan stukken van Jazz van Ry Cooder, maar dit is geheel eigen. Verderop gaat het tempo afwisselend omlaag en omhoog. I'll Fly Away is zo'n uptempo funkstuk: de steelgitaar giert de bocht uit en het heerlijke Hammond van Medeski swingt een pan uit. Ik koop dit aanstekelijke album bij het verschijnen op 16 november 2001 en mag het nog graag door de kamer knallen. Het smaakt vooral naar heel veel meer. Jarenlang blijft het alleen bij dit album van de groep, maar ik ontdek nu dat er in 2015 nóg een plaat is verschenen. Die moet ik hebben. De wereld kan niet zonder The Word.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Billy Sherwood is een Amerikaanse multi-instrumentalist (zie ook bij de S, anderhalf of twee jaar geleden of weet ik ook veel) die op z'n vierentwintigste al in tal van bandjes heeft gespeeld, waaronder zijn eigen groep Lodgic (met zijn broer Michael en gitarist Jimmy Haun), als hij in 1989 een nieuwe band formeert en een debuutplaat opneemt. World Trade is een kleine sensatie: de band weet pakkende deunen te verpakken in complexe arrangementen. Het blijft overal zeer toegankelijk. In die zin doet het denken aan de eerste twee platen van Asia, maar Sherwood heeft vooral een geheel eigen stijl. Ik hoor voor het eerst van de groep eind jaren negentig en schaf de debuutplaat aan op 19 januari 2001. Ik vind het nog altijd een schitterende plaat. Na een kort instrumentaal intro volgen tien pakkende composties van de hand van Sherwood en gitarist Bruce Gowdy. Sherwood is verantwoordelijk voor de leadzang, de koortjes en de baspartijen. Wat opvalt is dat die koortjes al veel kenmerken bevatten van waar hij later (onder andere op al zijn tributeplaten en bij Yes) zo beroemd om is geworden: ze klinken alsof ze door een zoete dipsaus zijn gehaald en dus superlekker. Vanaf het eerste stuk The Moment Is Here tot aan het afsluitende Open The Door: er staat geen enkel minder nummer op en na vijftig minuten herbeluisteren kom ik wederom tot de conclusie: dit is werkelijk een prachtalbum van World Trade.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
World Trade maakt zes jaar later een tweede album Euphoria, dit keer op het befaamde label Magna Carta. Ik heb hem eind jaren negentig eens geleend van een collega en op een cassettebandje opgenomen. Ik herinner me het als een mooie warme plaat die in het verlengde van het debuut ligt, maar het cassettebandje is ergens een keer verloren gegaan (waarschijnlijk bij de laatste verhuizing). Pas in 2017 komt dan het derde album. Billy Sherwood heeft inmiddels een fikse carrière in de muziekwereld opgebouwd. Naast veelgevraagd producer en muzikant is hij vooral bekend vanwege de eindeloze reeks tributeplaten die hij maakt en vooral als lid van de groep Yes (1993-2001 en 2016-heden). Op Unify heeft World Trade nog dezelfde bezetting en alle tien de Asia-achtige stukken zijn van de hand van Sherwood en gitarist Bruce Gowdy. Ze zijn best aardig, maar het hele album gaat gebukt om die propvolle productie die zo kenmerkend is voor Sherwood. Vergelijk het met Open Your Eyes van Yes (die begon als een duoplaat van Sherwood met bassist Chris Squire, maar later voegden gitarist Steve Howe en zanger Jon Anderson daar hun partijen aan toe) en dat verklaart waarom ik de plaat sinds de aanschaf op 14 augustus 2017 nauwelijks heb afgespeeld. Het is niet slecht, maar het is overweldigend zo veel als er gebeurt, overal riedeltjes en koortjes, alsof iedere open ruimte gevuld moet. Het titelnummer is dan misschien een uitzondering: hierin lijkt de rust van de voorgaande twee albums terug; daarnaast is het gewoon een mooi prognummer. Na Unify heeft Sherwood geen tijd meer voor World Trade: hij volgt eind 2016 Chris Squire (na diens overlijden) op in Yes en nog weer wat later John Wetton (na diens overlijden) in Asia.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Betty Wright komt uit een muzikaal gezin. Haar broers en zusters zijn lid van een gospelgroep en als Betty twee jaar is gaat ze meedoen; in 1956 zingt ze op het eerste album van de groep. Ze is drie jaar oud. Op haar elfde verlaat ze de groep, omdat ze zich meer wil richten op rhythm and blues en op haar twaalfde brengt ze twee singles uit. In 1971 is ze zeventien en scoort ze een enorme hit met Clean Up Woman. Daarna volgen een paar albums die redelijk succesvol zijn. Een liveplaat verschijnt in 1978 en het is het lied Tonight Is The Night dat wereldwijd bekend wordt. Halverwege de jaren tachtig bezoek ik een wat alternatieve muziek- en danstent in ons zo majestueuze Apeldoorn en ik herinner me twee liederen van liveplaten die men daar veelvuldig draaide: Endi Ou Hida van Sapho en het stuk van Wright. Als ik niet veel later De Vrouw ontmoet, draaien we Sapho vaak door de huiskamer. Het album van Betty Wright koop ik voor haar verjaardag op 6 maart 1991. De cd, een versie uit begin 1991, spelen we dan enige tijd met grote regelmaat en daarna verdwijnt het in de kast. Nu komt het er weer uit en begeven we ons in een nostalgische bui. In het intro van Tonight is The Night vertelt Wright dat de tekst is gebaseerd op haar eigen eerste seksuele ervaringen. Op de tweede plaatkant van de originele elpee staat een lang medley van allerlei soul- en r&b-stukken, opgehangen aan haar eigen hit Clean Up Woman. Het concert eindigt met die andere grote hit van haar: Where Is The Love. Na 1978 verdwijnt Wright enigszins uit beeld, al brengt ze wel wat platen uit. Op 10 mei 2020, op zesenzestigjarige leeftijd, overlijdt ze aan kanker. Ze had een mooie soulstem en het livealbum zal af en toe weer te horen zijn in de huiskamer.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Richard Wright neemt begin 1978 even pauze van zijn werkgever Pink Floyd. Na de enorme Animalstour sluit hij zich op in een studio en daar komt hij enige tijd later uit met zijn eerste soloalbum. Wright componeerde al het materiaal en zijn vrouw draagt één tekst bij. Voor de uitvoering heeft hij Mel Collins (sax), Snowy White (gitaar), Larry Steele (bas) en Reg Isidore (drums). Wright zelf speelt vanzelfsprekend de toetsen en hij zingt. Het merendeel van de tien stukken is instrumentaal. Het album is opgenomen in een studio aan de Côte d'Azur en luistert als een soort lome vakantie. Dat moet het zijn geweest voor Wright; het is een zeer ontspannen plaat. Als hij in 1978 uitkomt, merkt bijna niemand hem op en het zijn alleen de Floydfans die ermee weglopen. Niet raar, want bij vlagen lijkt het of we naar PF luisteren: er zitten dan ook weer veel open ademende ruimtes in de muziek en het merendeel van de stukken is midtempo. In 2023 verschijnt er een mooie remix door niemand minder dan Steven Wilson. Ik koop die gelijk op 27 juli 2023. Nu ken ik de originele mix niet, maar dit klinkt echt zeer fraai en ruimtelijk. De ongedwongen vakantieklanken brengen de luisteraar in een soortgelijke stemming. Voor de gelegenheid is het hoesontwerp en de fotografie ook aangepast, nu met foto's die Wright zelf maakte ten tijde van de opnamen. Geen hoogvlieger, maar zeker een fraaie sfeerplaat van Richard Wright.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Dit bandje uit Zaanstad zag ik vorig jaar op Haltpop in Koog aan de Zaan, afgelopen december in mijn stamkroeg in Den Helder en vorig weekend weer in Den Helder. En toen ving ik hun elpee die in mei uit is gekomen. Even draaien dan maar.
Bekijk deze YouTube-video
The Wrong Object is een Waals muziekcollectief onder aanvoering van wetenschapper, componist en gitarist Michel Delville. De man woont in Luik en start zijn project in 2002. Ik hoor voor het eerst van The Wrong Object in 2004, als ze op 24 juli van dat jaar spelen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Naast hun mix van moderne jazz, rock en elektronica staan er ook enkele Zappacomposities op het menu. Vooral hoe het intro van Eat That Question overgaat in hun eigen Honeypump Riff is fenomenaal. In de vrijere stukken blijkt vooral drummer Laurent Delchambre een sensatie. Daarnaast spelen een bas, een sax en een trompet. In 2007 verschijnt hun eerste formele album. Michel Delville heeft contacten met legendarische tromboniste Annie Whitehead (ook bekend van Penguin Cafe Orchestra en John Etheridge's Zappatistas) en eveneens legendarische tompettist Harry Beckett (bekend van zijn werk bij Mingus, Ian Carr's Nucleus, John Serman, Jack Bruce en 12.354 anderen) en weet deze voor het album te strikken. Nadat de groep en de twee gasten via het internet allerlei ideeën en demo's hebben uitgewisseld, zien ze elkaar voor het eerst tijdens de twee opnamedagen en spelen ze het album live in. Na een kort atmosferisch intro knalt dan eerder genoemde Honeypump Riff door de speakers. Vervolgens een dik uur aan debiel goede en complexe nu-jazz. Zowel Whitehead als Beckett leveren materiaal aan. Daarnaast zijn twee Zappacomposities te horen, waarvan ik Filthy Habits het lekkerst vind. Het spelplezier is enorm, de composities zijn sterk en het gehele werk is overweldigend. Ik koop Platform One overigens pas op 18 juli 2017, in de kraam bij Uli tijdens hetzelfde grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Dit ijzersterke debuut hebben Michel en de zijnen eigenlijk nauwelijks kunnen overtreffen.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Wrong Object neemt in 2007 nóg een album op, ook live ingespeeld, dit keer in de studio. Stories From The Shed bevat veertien (ietwat kortere) stukken met wederom die mix van jazz en rock, met een hoofdrol voor de scheurgitaar van Michel Delville. Het spelniveau is weer dusdanig hoog dat er nauwelijks hoogtepunten op de plaat zijn aan te wijzen; alles is gewoon dikke prima. Dat maakt het in vergelijking met voorganger Platform One misschien wat vlak, mede door het ontbreken van gastmuzikanten. Veel composities van de hand van Delville, maar er staat ook werk van de anderen op en een paar stukken die klinken als jams. Het album komt uit op het befaamde Moonjune label, een thuis voor obscure muziek en daar hoort The Wrong Object zeker. Ik koop de cd pas op 25 november 2023 tijdens het Mosae Zappa festival in De Oefenbunker in Landgraaf (kort daarna fikte het af), alwaar Delville en de zijnen al voor de derde keer optraden. Overigens, in maart 2008 organiseerde ik samen met een vriendin een Zappafestival in Overasselt en naast The FoolZ, Cucurillo Brullo Brillo, The Musquitos en Uncle Meat was daar The Wrong Object ook van de partij. De band speelde daar - naast wat Zappawerk - nogal wat stukken van Stories From The Shed: een mooie verzameling rockjazzstukken, weer.
Niets van dit album te vinden op YT, wél de gehele plaat:
Bekijk deze YouTube-video
The Wrong Object staat in de zomer van 2008 opnieuw op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en dit keer is er een muzikale gast: saxofonist Stanley Jason Zappa, neefje van. Opnamen daarvan verschijnen een jaar later, maar die cd ontbreekt in mijn verzameling. Dan duurt het acht jaar voor er nieuw werk uitkomt. In de tussentijd heb ik de groep nog een paar maal op verschillende Zappafestivals zien optreden. Sinds 2013 of zo is de bezetting wat veranderd: alleen gitarist/componist Michel Delville en drummer Laurent Delchambre zijn overgebleven. Ernaast zijn drie wat jongere muzikanten gekomen, die zorgen voor een fris én nog avontuurlijker geluid. After The Exhibition uit 2013 (en opnieuw op het Moonjune label) koop ik op 26 november 2017 tijdens het festival Mosae Zappa in De Oefenbunker in Landgraaf, als The Wrong Object daar voor een zoveelste keer present is. Michel Delville is een paar dagen ervoor bij een ernstig auto-ongeluk betrokken geraakt en moet vanwege hevige pijn het concert zittend op een stoel spelen. Het doet niet af aan een weergaloos concert en vooral zijn gitaarsolo's zitten die avond vol venijn. Op het album staat zeer sterk materiaal. Delville heeft dik de helft van de stukken geschreven; nieuwe toetsenist Antoine Guenet draagt ook veel spul bij. Naast het verse kwintet horen we in vier van de elf stukken Benoît Moerlen, jongere broer van, op vibrafoon en marimba. Veel schitterend werk op dit album: van openers Detox Gruel en Spanish Fly tot aan de gruwelijk goede suite Jungle Cow. Heerlijke freakjazzplaat.
Weinig van dit album op YT, behalve:
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Wrong Object heeft tijdens concerten altijd wat stukken van Frank Zappa gespeeld en in 2018 is het zover: een album vol met het werk van de grote inspirator. Bandleider en gitarist Michel Delville begrijpt dat de markt voor een dergelijk product beperkt is, dus het gaat hier om een limited uitgave van driehonderd stuks. Ik koop mijn exemplaar op 24 november 2018 tijdens het festival Mosae Zappa in De Oefenbunker in Landgraaf, alwaar Michel met zijn rockjazzkwintet optreedt. De plaat begint en eindigt met twee vocale rockstukken (Wonderful Wino en I'm The Slime) en zowaar: Delville blijkt niet onverdienstelijk te zingen. Daartussen zit het avontuurlijker materiaal, waaronder Big Swifty dat al sinds jaar en dag op de setlijst van The Wrong Object staat, Apostrophe dat is gekoppeld aan Chunga's Revenge, maar het absolute hoogtepunt vind ik het medley van This Town Is A Sealed Tuna Sandwich en The Sealed Tuna Bolero, twee stukken van 200 Motels die je niet vaak hoort. Kortom: dit is een fijn Zappaplaatje van The Wrong Object. Sinds 2019 geen nieuw werk meer, al speelt de band nog altijd af en toe.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Robert Wyatt is het legendarische muziekgenie dat al bijna zestig jaar in de muziek zit. De eerste grote bekendheid verwierf hij als drummer en af en toe zanger bij Soft Machine. Begin jaren zeventig ontpopte hij zich als de frontman en slagwerker van Matching Mole tot hij verlamd raakte en niet meer kon drummen. Bij de pakken neerzitten deed hij niet en al snel werkte hij gestaag aan een imposante solocarrière, waarin hij zich richt op zijn ijle maar intense zang. Different Every Time is een verzameling muziek waarop hij een hoofdrol vertolkt. Ik koop de dubbelcd op 24 november 2014 als hij verschijnt. Op het eerste plaatje horen we een stuk van Soft Machine (Moon In June van de befaamde Third-plaat), daarna twee werken van Matching Mole en vervolgens liederen van zijn soloplaten. Het is geen 'Best Of', maar Wyatt heeft zelf de stukken gekozen waarvan hij vindt dat ze in deze collectie passen. Op de tweede cd horen we zijn gastbijdragen aan het werk van anderen. Ware parels hiertussen. In bijna tweeënhalf uur komt er zo veel fraais voorbij, dat hoogtepunten benomen onmogelijk is. Wat mij betreft zijn solostukken als Team Spirit en zijn vertolkingen van Yesterday Man en At Last I Am Free en zijn bijdragen aan The Diver (Anja Garbarek), Sinking Spell (Michael Mantler) en Experiences No. 2 (John Cage) het meest bijzonder, maar al het andere doet er niet voor onder. Different Every Time is inderdaad steeds anders en een prachtig overzicht dat me doet snakken naar meer van Robert Wyatt.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
7" Gisteren gescoord bij de lokale platenzaak. Ik dacht ah joh, waarom niet.
Ed Wynne kennen we als de man achter Ozric Tentacles. Hij leidt die band vanaf het begin, componeert alle stukken en speelt gitaar, synthesizers en verdere elektronica. Dat doet hij al vanaf 1983 en de reeks opnamen, cassettes, elpees en cd's van de groep lijkt eindeloos. In 2018 meent hij een soloplaat op te moeten nemen en als die uitkomt koop ik 'm maar wat graag op 18 januari 2019. Slechts vijf stukken op dit album en Wynne doet daarin alles zelf, met uitzondering van wat 'atmospherics' (door zoon Silas) en een enkele gast op synth of conga's of drums in een enkel nummer. We krijgen de bekende elektronische sequences, de zweverige synthesizers, de onregelmatige ritmes en de gierende gitaarsolo's te horen. Dit solowerk ligt dus overduidelijk in het verlengde van de Ozrics en Ed had 'm net zo goed onder de groepsnaam kunnen uitbrengen: hij is de Ozrics en op de groepsplaten doet hij toch ook het meeste. Ik klaag niet, want dit is gewoon weer de typische en zeer lekkere etnospaceprogdubrock.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Ed Wynne schakelt voor zijn tweede soloplaat de hulp in van Gre Vanderloo. Deze Nederlandse mulit-instrumentalist is vooral bekend onder zijn artiestennaam Gracerooms (maar ik heb daar nog nooit iets van gehoord) en Vanderloo heeft in het recente verleden vaker bijgedragen aan platen van Ozric Tentacles. Op Tumbling Through The Floativerse klinken Wynne en Vanderloo gewoon weer als Ozric Tentacles. Het album komt uit in augustus 2022 en ik schaf 'm gelijk aan ,op 8 augustus 2022, welteverstaan. De twee doen alles zelf en krijgen alleen in twee stukken ondersteuning van een bassist en zoon Silas komt in één enkel nummer 'modular bubbles' bijdragen. Ik vind het een fijn album, kan eigenlijk niet genoeg krijgen van deze etnospaceprogdubrock.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
XTC is het briljante Britse bandje dat vanaf 1975 vanuit Swindon en onder leiding van Andy Partridge de wereld verovert. In 1979 ontstaat de 'klassieke' bezetting van Partridge, Colin Moulding, Dave Gregory en Terry Chambers. Het eerste album in deze formatie is Drums And Wires, eveneens uit 1979. De plaat is bekend vanwege de nadruk op de gitaren (Gregory is met bij de band gekomen en vervangt de toetsenist) en de drumpartijen. De songs zijn kort, puntig en poppy en dwalen af van de punkerige rock waarmee de groep ooit startte. Drums And Wires is de eerste plaat die ik van XTC koop en het blijkt een eerste uitgave op cd te zijn (uit 1985). Voorheen heb ik niets met de groep, maar mijn aandacht raakt gevangen doordat er twee stukken van XTC staan op albums van Primus die ik eind jaren negentig aanschaf. Scissor Man en Making Plans For Nigel staan allebei op deze plaat, dus die koop ik dan (op 29 augustus 1998) voor een prikkie. Making Plans For Nigel is een bekende hit en ook Ten Feet Tall is een single. Zelf vind ik Helicopter en Life Begins At The Hop heel fijn. Gaaf album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Uitgebracht precies veertien jaar voor mijn geboorte. De hoes doet me een beetje denken aan schilderijen van Herman Brood.quote:
bazbo cd2847: XTC - Drums And Wires
[ afbeelding ]
XTC is het briljante Britse bandje dat vanaf 1975 vanuit Swindon en onder leiding van Andy Partridge de wereld verovert. In 1979 ontstaat de 'klassieke' bezetting van Partridge, Colin Moulding, Dave Gregory en Terry Chambers. Het eerste album in deze formatie is Drums And Wires, eveneens uit 1979. De plaat is bekend vanwege de nadruk op de gitaren (Gregory is met bij de band gekomen en vervangt de toetsenist) en de drumpartijen. De songs zijn kort, puntig en poppy en dwalen af van de punkerige rock waarmee de groep ooit startte. Drums And Wires is de eerste plaat die ik van XTC koop en het blijkt een eerste uitgave op cd te zijn (uit 1985). Voorheen heb ik niets met de groep, maar mijn aandacht raakt gevangen doordat er twee stukken van XTC staan op albums van Primus die ik eind jaren negentig aanschaf. Scissor Man en Making Plans For Nigel staan allebei op deze plaat, dus die koop ik dan (op 29 augustus 1998) voor een prikkie. Making Plans For Nigel is een bekende hit en ook Ten Feet Tall is een single. Zelf vind ik Helicopter en Life Begins At The Hop heel fijn. Gaaf album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
XTC zet de lijn van Drums And Wires (lekkere gitaarpoprock met fikse drums) voort op de opvolger. Aanvankelijk moet het album Work Under Pressure heten, naar het algehele gevoel dat Andy Partridge heeft over zijn activiteiten in de muziekbusiness. De manager klaagt echter, want mogelijk komt hijzelf er dan niet zo goed op te staan; echter, de hoesfoto's zijn al gemaakt en die kosten nogal wat. Na goed overleg wordt het Black Sea. Veel liedjes van de plaat zijn al opgenomen met Steve Lillywhite als producer, maar de groep is ontevreden en verlangt terug naar Hugh Padgham (die Drums And Wires produceerde). Padgham verschijnt weer ten tonele en alle opnamen beginnen weer van voren af aan. Het resultaat is weer een fijne verzameling met puntige elf poprockliedjes. Maar liefst vijf singles verschijnen ervan. Ik heb de plaat helemaal niet in beeld als hij in 1980 uitkomt. Pas in 2017 komt hij bij mij op de radar en wel omdat Steven Wilson het album remixt. Ik koop 'm bij het verschijnen op 18 december 2017. Naast de cd met de elf liedjes (en nog eens acht outtakes) is er een bluray met daarop een debiele hoeveelheid materiaal: de plaat en de outtakes in verschillende mixen plus nog veel meer demo's, backing tracks en overgebleven spul en drie videoclips. Alleen de instrumental mix doet wat overbodig aan, maar voor de rest is dit een puike set. Heeft u even?
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
XTC maakt begin jaren tachtig nog een tigtal platen waarvan er een paar zeer succesvol zijn. Ik heb ze niet en ken ze nauwelijks. In 1986 verschijnt Skylarking. XTC is ondertussen zo ongeveer een trio (Andy Partridge, Colin Moulding en Dave Gregory) en weet Todd Rundgren te strikken voor de productie. Rundgren bepaalt veel: van allerlei strijkersarrangementen tot aan de mix. Het moet heel ingewikkeld zijn voor Partridge - die het meeste materiaal aanlevert - om zo veel uit handen te geven. Het resultaat is echter grandioos: een verzameling warm klinkende songs, toegankelijk en met fraaie melodieën. Op het eerste oor lijkt het lichtvoetig, maar schijn bedriegt. De arrangementen zijn complex en de songs zitten technisch knap in elkaar. Vier singles verschijnen er maar liefst. Wat mij betreft zijn songs als Summer's Gaulden, That's Really Super Supergirl, Earn Enough For Us en Dear God de parels, maar er staat eigenlijk geen minder nummer op. Ik koop het album pas op 24 oktober 2016, als er een mooie remix door Steven Wilson uitkomt. Naast de ruimtelijk klinkende mix horen we op de cd nog een paar outtakes en de bijgevoegde bluray bevat een wagonlading aan materiaal: meerdere mixen waaronder weer een fraaie surround, het hele album in ; demo- en werktape'-vorm, een forse dosis aan Andy's demo's voor stukken die uiteindelijk niet op de plaat terecht kwamen, plus twee videoclips. Waardige heruitgave van een van de mooiste albums van XTC.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Cardiacs is de band van de Britse briljante Tim Smith. Hij timmert sinds 1977 aan de weg en in 1980 heet zijn groep definitief Cardiacs. Daarmee tourt hij door Groot-Brittannië en bouwt hij een grote schare volgers op. De eerste twee albums verschijnen in 1980 en 1981 (op cassette), maar de grote doorbraak komt in 1984 met The Seaside. Daarna volgt nog een hele reeks platen vol met die typisch Britse en briljante en onnavolgbare punkprogsongs zoals alleen Cardiacs ze kan maken. In de loop van de jaren verandert de bezetting flink, maar Tim blijkt de constante factor en de componist van zo goed als alle materiaal. Ik heb niet veel van de band, alleen het album A Little House And A Man And The Whole Wide Window (een heruitgave van hun debuutplaat op cd en een waanzinnig gave plaat met veel blazers en toetsenpartijen), maar mocht ze in gitaarkwartetvorm in 1998 live meemaken in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. (Het was het luidste concert dat ik ooit meemaakte en na een kwartier stond ik al buiten aan de achterzijde van het gebouw bij de artiesteningang, alwaar ik alles prima kon horen.) Eind 2008, als Tim Smith bezig is met een nieuw album, wordt hij getroffen door een hartaanval, waardoor hij zijn werk moet stoppen. Er verschijnen nog wat liveplaten en spul van de planken en daarnaast blijft Smith werken aan nieuwe muziek. Zijn gezondheid gaat echter verder achteruit en op 21 juli 2020, na een tweede hartaanval, overlijdt hij. Zijn bevriende muzikanten maken vanaf 2021 de opnamen voor de plaat waar hij mee bezig was af en LSD verschijnt in 2025. Ik koop de dubbelcd op 27 oktober 2025. Hij staat vol met die onnavolgbare muziek zoals we die van Cardiacs kennen. Er staat heerlijk overthetop en debiel spul op zoals Woodeneye, Volob en Made All Up, maar eigenlijk zijn alle zeventien werken de moeite van het beluisteren waard. Het instrumentarium is breed en de lijst met bijdragende musici is lang: naast Tim Smith horen we (zijn broer) Jim Smith, Kavus Torabi, Mike Vennart en vele, vele anderen. Ook een grote strijkers- en blazerssectie is aanwezig, hetgeen het kaleidoscopische karakter van het album nog verder versterkt. LSD is een waardig afscheid van de unieke persoonlijkheid Tim Smith en een uitstekende plaat van Cardiacs.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Lucrecia Dalt wordt geboren in 1980 in Colombia onder de naam María Lucrecia Pérez López. Vanaf 2010 gebruikt ze haar artiestennaam Lucrecia Dalt en maakt ze soloalbums. Ik krijg pas wat van haar mee sinds 2024, als ik begrijp dat ze samenwerkt met David Sylvian. Sterker: ze is mevrouw Sylvian. Op A Danger To Ourselves (september 2025) draagt Sylvian bij: hij doet het artwork, speelt gitaar en zingt in opener en single Cosa Rara en produceert samen met Lucrecia het hele album. Dat maakt dat ik de cd moet kopen en sinds 27 oktober 2025 is hij nauwelijks uit de speler te krijgen. Want wat ik hier hoor, bevalt mij uitstekend: een bijzondere mix van latin, artpop en elektronica. Vreemd, maar lekker. Dalt schrijft samen met Alex Lazaro alle stukken, ze speelt zo'n beetje alle instrumenten en zingt. Hier en daar krijgt ze hulp van een strijjkensemble, wat achtergrondzang en incidenteel een gitarist, bassist en percussionist. Naast Sylvian horen we nog twee stemmen: die van Juana Molina (in The Common Reader) en Camille Mandoki (in de single Caes). Een bevreemdend album dus, maar intrigerend genoeg om verder op zoek te gaan naar werk van deze dame Lucrecia Dalt.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Lunatic Soul is - zoals bekend - het soloproject van Mariusz Duda, de frontman van Riverside. Met dit achtste album The World Under Unsun sluit hij een reeks uitstekende albums af; de acht platen vertellen het verhaal over een man en zijn tocht waarin hij zich probeert te ontdoen van duisternis en psychisch ongemak. Geen lichte kost, maar de muziek is fantastisch. Op dit afsluitende deel (dat ergens midden in het verhaal valt) komen alle stijlen en instrumenten van de voorgaande afleveringen terug: instrumentaal, vocaal, akoestisch, elektronisch, atmosferisch, rock, prog en noem het allemaal maar op. Opener en titelnummer The World Under Unsun (over leven tijdens een zonsverduistering) zet gelijk de toon: meeslepend, donker, mysterieus. De eerste helft - het eerste plaatje van dit dubbelalbum - is wat atmosferischer; op het tweede plaatje komen de proginvloeden meer naar voren. Naast akoestische en elektrische gitaren en een batterij aan synthesizers is de spaarzame saxofoon een welkome afwisseling. Ik koop de dubbelcd bij het verschijnen op 3 november 2025 en na één enkele luisterbeurt weet ik het al: The World Under Unsun is misschien wel het sterkste deel van de gehele serie van Lunatic Soul.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Hannah Peel is een Ierse componiste en muzikante, die sinds 2010 haar eigenzinnige solowerk uitbrengt. In 2017 werd ze plots bekend doordat ze de muziek schreef (en uitvoerde) voor de serie Game Of Thrones. Dit album Mary Casio: Journey To Cassiopeia dateert eveneens uit 2017. Ze brengt het in eigen beheer uit via haar label My Own Pleasure. In zeven stukken horen we haar duetten tussen het blazersensemble Tubular Brass en haar analoge synthesizer(s). Het levert veertig minuten spannende, uitdagende, ontroerende en beeldende muziek op, die me volledig omver blaast. Acht jaar later krijgt het album een tweede kans als het roemruchte Real World Records het opnieuw uitbrengt. Ik koop het bij het verschijnen op 3 november 2025. Schitterend, schitterend. En nu verder op zoek naar werk van deze talentvolle Hannah Peel.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Tortoise is het collectief postrockmuzikanten uit Chicago, dat sinds 1990 actief is. Ik geloof dat ik - met uitzondering van de debuutplaat - alle albums in huis heb. Na 2016 ligt het kwintet stil. Voor mij nogal onverwacht lees ik dat er in 2025 weer concerten zijn en in oktober 2025 verschijnt er zelfs een nieuw album. Ik koop Touch kort na het uitkomen op 27 oktober 2025. Op het eerste gehoor is er niets nieuws onder de zon. In nog geen veertig minuten komen tien korte instrumentale werkstukken voorbij. Het begint vaak met een groove, waarna we allerlei paden inslaan en niet zelden zijn dat verrassende wendingen. Doordat de multi-instrumentalisten een heel arsenaal aan instrumentarium tot hun beschikking hebben, is het geluid weer zeer divers. Heel fijn allemaal. Het mag dan meer van hetzelfde zijn, juist die vertrouwdheid met de onverwachte verschuivingen in patronen maakt dit wederom tot een interessant luisteravontuur.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Rick Wakeman maakt op zijn ouwe dag en ondanks allerlei medisch gedoe (hij is dit jaar twee keer geopereerd) gewoon nog een solotour, een tour met een rockband en zowaar een nieuw album. Dit keer weer een solopianoplaat. Daar zijn er al veel van, maar deze is toch weer anders. In verloren momenten zit Wakeman nogal eens thuis in zijn gedachten achter zijn piano wat melodieën te maken en tijdens een van die momenten komt zijn (vijfde) vrouw binnen en zegt dat ze het een bijzonder werkstuk vindt. Het is melancholiek, maar toch opbeurend. Kan hij niet een hele plaat met dit soort melodieën maken? Wakeman hoeft er niet lang over na te denken. Melancholie is in zijn visie geen negatief begrip; het kan troost brengen en hoop voor de toekomst. Op Melancholia staan twaalf korte pianowerkjes, die stuk voor stuk enige weemoed opwekken en tegelijkertijd troostrijk werken. Hij neemt ze op in zijn geliefde studio-concertzaal The Granary Studio in Norfolk en laat zijn Steinway Concert D ernaartoe slepen. Opener Sitting At The Window zet prachtig de toon, Garo is de melodie die de aanzet vormde voor het complete album en het titelnummer is de waardige afsluiter. Ik noem er slechts drie, maar er staat geen enkel minder stuk op de plaat. Ik koop Melancholia bij het verschijnen op 3 november 2025. Naast de cd is er een dvd bijgevoegd met daarop een surround mix, een korte documentaire over de totstandkoming van het album en de videoclip van het titelnummer; ik heb deze dvd nog niet in de speler gehad, dus weet nog niet of-ie de moeite waard is. Wat ik wel weet: dit is een van de allerbeste en allermooiste pianoplaten van Rick Wakeman.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yak? Yak! Deze Britse band speelt luide en lompe psychespacerock en gaat daarmee in de garagerockrichting. Geen idee wat me bezielde om deze cd bij het verschijnen op 7 februari 2017 aan te schaffen. Het zal een recensie geweest zijn die ik ergens las. Ik moet bekennen dat ik hem zelden uit de kast haal. Slecht is het zeker niet. Denk aan Hawkwind en een tandje luidruchtiger. Naarmate de plaat vordert, wen ik weer aan het metaalgeluid en vind ik het niet onaardig. Yak? Yak.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Stomu Yamashta (ook: Stomu Yamash'ta) is een Japans percussionist, toetsenist en componist, die na zijn studie aan het conservatorium in Kyoto begin jaren zestig verhuist naar de Verenigde Staten en daar verder studeert én samen werkt met allerlei componisten en muzikanten in diverse stijlen, meestentijds jazz, klassiek, avant garde en geïmproviseerde muziek. Begin jaren zeventig maakt hij al een paar soloplaten, maar pas echt interessant wordt het als hij bij Island Records de gelegenheid krijgt om zijn muziek uit te brengen. Na wat experimentele platen vormt hij in 1976 een supergroep: hij weet niemand minder dan Steve Winwood (zang, piano, Hammond), Michael Shrieve (drums), Al di Meola (gitaar) en Klaus Schulze (synthesizers) zo ver te krijgen om niet alleen een plaat op te nemen maar ook daarna met het materiaal op tournee te gaan. Er zijn overigens nog meer muzikanten die bijdragen aan Go: Pat Thrall, Rosko Gee, Paul Buckmaster en nog veel anderen. Go vertelt een kosmisch verhaal, dat vreemd genoeg start op de tweede plaatkant en eindigt aan het slot van de eerste. Muzikaal gezien gebeurt er van alles: rock, prog, ambient, elektronisch, orkestraal. Er is ruimte voor instrumentale sfeerpassages en uitgebreide gitaarsolo's en de absolute blikvanger is de uit duizenden herkenbare stem van Winwood. Ik hoor voor het eerst iets van dit album als ik de verzamelbox van Winwood koop in 1995. Op 29 juli 2014 vind ik een fraaie remaster uit 2008 op het Esoteric label. Het geluid is mooi opgepoetst zodat de toch al schitterende muziek nóg beter uit de verf komt. Meesterwerk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Stomu Yamashta brengt tussen 1972 en 1977 zeven albums uit op het Islands Records label. Deze platen kenmerken zich door een mooie mix van rock, prog, jazzrock, avant garde en klassiek. Verschillende grote namen zijn er naast de Japanse percussionist, toetsenist en componist te horen, denk aan mensen als Hugh Hopper en Morris Pert. Er zit schitterend avontuurlijk spul tussen. Floating Music uit 1972 bijvoorbeeld, telt slechts vier lange composities, maar die vliegen dan ook alle kanten op. The Man From The East en Freedom is Frightening (beiden uit 1973 en uitgebracht onder groepsnamen Red Buddha Theatre en East Wind) zijn wat minder opvallend, maar de ingenieuze jazzrock blijft indrukwekkend. One By One van Yamashta's East Wind uit 1974 kent dan weer de wat langere en abstractere stukken, terwijl Raindog uit 1975 weer bol staat van de orkestralere prog. Het zesde plaatje is Go (1976), het legendarische album met Steve Winwood, Michael Shrieve, Al DiMeola en Klaus Schulze, en dat had ik al (lees hierboven). De zevende cd bevat Go ... Live In Paris, waarop Yamashta met Winwood, Schrieve, DiMeola en Schulze met Pat Thrall en nogal wat anderen het complete album Go vertolken. Dit keer staan de stukken van het verhaal wél in de goede volgorde; bovendien krijgen ze ruimte doordat er plaats is voor langere solo's. Het laat goed horen wat een meesterwerk dit is en vooral Crossing The Line, met een gierende solo van DiMeola is een absoluut hoogtepunt. De zeven prachtplaten krijgen een mooie heruitgave in 2022, als ze samen in een mooi boxje verschijnen. Ik koop het gelijk (op 15 augustus 2022). Na 1976 brengt Yamashta nog een aantal platen uit, voordat hij zich in 1980 terugtrekt in een boeddhistisch klooster. Sinds de jaren negentig verschijnt er weer nieuw werk, maar dat blijft wat onder de radar. De zeven platen van het Islands label blijken het beste werk uit het omvangrijke en indrukwekkende oeuvre van Stomu Yamashta.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Akiko Yano is in haar eigen land al een gevierd muzikant, als ze in 1981 naar Londen gaat om daar een nieuw album op te nemen. Haar muziek kenmerkt zich door een mix van traditionele Japanse klanken en westerse invloeden. Ze neemt haar landgenoot (en latere echtgenoot) Ryuichi Sakamoto mee voor de opnamen en in de studio naast hen zit een groep die Sakamoto al goed kent: Japan. Japan is volop in de ontwikkeling van het legendarische album Tin Drum en Steve Nye produceert de nieuwe platen van beide acts. Al snel zijn de connecties gemaakt en zo komt het dat bassist Mick Karn en drummer Steve Jansen prominent zijn te horen op Ai Ga Nakucha Ne, dat later in 1981 verschijnt. Daarnaast zijn er bijdragen van gitarist David Rhodes en natuurlijk van Sakamoto en diens Yellow Magic Orchestra-maten Haruomi Hosono en Yoshihiro Takahashi. Ook zanger David Sylvian doet een kleine duit in het zakje: hij zingt samen met Yano in het afsluitende korte melancholieke lied Good Night. De rest van het album is van vrolijker toon. Yano brengt inderdaad die typisch lichte Japanse popmuziek en het kenmerkende geluid van de ritmesecties is uit duizenden herkenbaar. De songtitels zijn ook leuk, want wat dachten we van Onnatachiyo Otokotachiyo? In 2021 komt er een mooi klinkende remaster uit en die koop ik als hij ook in Nederland verkrijgbaar is op 31 mei 2022. Leuk plaatje!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yellow Magic Orchestra (vaak afgekort tot YMO) is de band die Ryuichi Sakamoto in 1978 start, samen met bassist Haruomi Hosono en drummer Yoshihiro Takahashi. Vanaf het begin is het trio een hit in thuisland Japan. De mix van pakkende deuntjes, opzwepende ritmes en moderne elektronica is opzienbarend en baanbrekend voor die tijd. Ik hoor de groep voor het eerst ergens begin jaren tachtig; een vriendje heeft de eerste en tweede elpee en ik mag ze op een cassettebandje knallen. Hoog tijd dat ik die elpees nog eens op cd koop. Wel vind ik het album BGM ('BackGround Music') uit 1981 op cd ergens in een uitverkoopbak op 10 juli 2018. Het is een heruitgave uit 2008 van een remaster uit 1999. Op het album veel nadruk op de Roland TR-808 drumcomputer, die dan net beschikbaar is. De elektronische ritmes knallen je om je oren. Een opvallende compositie is 1000 Knives, een elektronische bewerking van het stuk dat eerder verscheen op een soloalbum van Sakamoto (onder de titel Thousand Knives in 1978. Sakamoto lag overigens tijdens de opnamen van het album creatief overhoop met bassist Hosono en beiden weigerden samen in één ruimte te werken. Ondanks dat de pakkende deunen niet echt te vinden zijn, is deze plaat toch bijzonder aardig.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yellow Magic Orchestra wist hun bijzondere elektronische geluid ook live goed weer te geven. Op Faker Holic staan opnamen uit 1979: op het eerste plaatje horen we songs uit Londen en Parijs, het tweede plaatje bevat een compleet concert uit New York. Zangeres en toetseniste Akiko Yano en gitarist Kazumi Watanabe zorgen ervoor dat er wat afwisseling in het geluid is en leveren belangrijke bijdragen in de vorm van gitaarsolo's en Yano's compositie Kang Tong Boy. De setlijsten van het eerste en tweede plaatje overlappen elkaar grotendeels en de verschillen in zowel geluid als spel zijn miniem. Alllerlei 'hits' komen voorbij: Firecracker, Cosmik Surfin', Rydeen, Solid State Survivor, Tong Poo, 1000 Knives, La Femme Chinoise en zelfs een cover van Daytripper. Faker Holic verschijnt (pas) in 1991 en ik vind een heruitgave uit 1992 op 17 juli 1997. Deze komt nog geregeld uit de kast, want het is een fantastisch livedocument van Yellow Magic Orchestra.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yellow Snow Crystals zie ik voor het eerst op 7 mei 2011 tijdens het Mosae Zappa festival in de Muziekgieterij in Maastricht. Vriendje Tim organiseert daar voor het eerst zijn Zappa-festival. Enkele maanden ervoor kwam hij op straat de trombonist Paul Hubweber tegen, die hem vertelde in een band te spelen die het werk van Zappa uitvoert. Altijtd interessant. Yellow Snow Crystals bestaat naast trombonist Hubweber uit contrabassist/tubaspeler Alex Morsey, drummer Simon Camatta en dichter/performer Gerhard Horriar. Horriar heeft de teksten van bekende Zappastukken vertaald naar het Duits en het resultaat is - in combinatie met de sobere begeleiding van drums-bas/tuba-trombone - cabaretesque en uitermate amusant. In hetzelfde jaar brengt het kwartet een album uit en dat koop ik op 19 augustus 2011, als ik de band voor de tweede maal zie spelen, dit keer tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar is het kwartet op het laatste nippertje naar binnen gesleept, omdat een andere act op dat laatste nippertje moest afzeggen. Het plaatje is maar half zo leuk als de (vele) concerten van het viertal die ik sindsdien heb mogen meemaken en toch is het gebodene onderhoudend genoeg. Van Schleim (I'm The Slime) tot aan Tourmädels (Road Ladies) en van Schnee (Don't Eat The Yellow Snow) tot aan Die Tuba Will Deine Mama Töten (My Guitar Wants To Kill Your Mama); bij vlagen is het hilarisch. Minder hilarisch is dat voorman Gerhard Horriar op 5 november 2021 op negenvijftigjarige leeftijd onverwacht overlijdt, hetgeen het einde betekent van de Yellow Snow Crystals.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
En vooruit, een filmpje van 7 mei 2011:
Bekijk deze YouTube-video
Yellow String Quartet is het geesteskind van Fried Dähn. Hij speelde in 1992 in het Ensemble Moderne en mocht met het orkest naar het huis van meneer Zappa om daar de reeks concerten The Yellow Shark te repeteren. Eind jaren negentig gaat hij zijn eigen weg. De Duitsche cellist bedenkt het ene project na het andere en altijd is het grensverleggend én interessant. Vaak mag hij zijn capriolen met zijn elektronische cello presenteren op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en daar zie ik hem dus veel. Met The Yellow String Quartet speelt hij 'traditionelere' klassieke werken in kwartetbezetting: twee violen, altviool en cello. Ik zie het spelen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 2 augustus 2012. Twee jaar later maakt het kwartet opnamen in Dähns studio in Tübbingen en die verschijnen in kleine oplage op cd. Op het repertoire natuurlijk iets van Zappa (Uncle Meat), maar ook Stravinsky, Shostakovich en Terry Riley. Ik vind het plaatje op 15 juli 2016 in een kraam op alweer dat grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Dit is het enige van het kwartet wat is verschenen en ik weet ook eigenlijk niet of het Quartet vandaag de dag nog actief is.
Helaas niks van het plaatje te vinden op YT, wel een en ander van het optreden tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 2 augustus 2012:
Bekijk deze YouTube-video
Of dit tijdens het festival ZappaUnion in Noorwegen in november 2014:
Bekijk deze YouTube-video
Yes! Jon Anderson en Chris Squire ontmoeten elkaar begin 1969 in club La Chasse in Londen. Anderson heeft de jaren ervoor met The Warriors gespeeld en getourd en na het uiteenvallen van de band verblijft hij een tijdje in Hamburg en Tilburg, om uiteindelijk naar Londen te gaan om daar zijn muzikale geluk te gaan beproeven. Hij speelt geen instrument, maar beschikt over een bijzondere stem én heeft muzikale ideeën in zijn hoofd die hij wil gaan realiseren. Daar komt het voorlopig niet van: in La Chasse verdient hij een paar centen door de glazen te verzamelen. Squire is een kerkkoorknaap die in zijn tienerjaren gefascineerd raakt door de basgitaar. Via gospel- en bluesbandjes komt hij in The Syn waarmee hij wat opnames en singles maakt. Begin 1969 zit hij in Mabel Greer's Toy Shop, waarin ook gitarist Peter Banks te horen is. Anderson en Squire ontmoeten elkaar aan de bar en na sluitingstijd schrijven ze in Squires appartement het liedje Sweetness (dat een plaats zou krijgen op de debuutelpee). Beiden hebben ideeën over hoe de ideale band zou moeten klinken: meerstemmige zang en daaronder complexe en grensverleggende instrumentale begeleiding. Squire vraagt Banks om mee te doen, ook pianist/organist Tony Kaye sluit zich aan en Squire reageert op een advertentie van drummer Bill Bruford. Banks komt met de naam Yes (iets positiefs en waarschijnlijk ontleend aan een kunstwerk van Yoko Ono) en Bruford is in de veronderstelling dat de nieuwe groep zich gaat richten op jazz. Het aanvankelijke repertoire bestaat uit covers (Something's Coming van Leonard Bernstein uit de West Side Story, Beatlesnummers en stukken van The Byrds en Buffalo Springfield), maar dan sterk bewerkt. De groep begint op te treden in en om Londen en al snel is het een veelgevraagde act in het voorprogramma van de roemruchte zaal Marquee in Londen. Er verschijnen lovende recensies en als de supportact van het afscheidsconcert van Cream op het laatste nippertje afzegt, weet de manager Yes naar voren te schuiven. Dat concert is een groot succes en voor de band het weet is er een platencontract. Op Yes staan zes eigen stukken en twee covers (The Byrds en The Beatles). Opener Beyond And Before is overgebleven van Mabel Greer's Toy Shop, het bijna funky Looking Around is de pakkende single en het afsluitende Survival heeft iets van dat later zo kenmerkende progwerk van de groep. Heel succesvol is de elpee niet, maar de concerten des te meer. Ik koop de debuutplaat aan het eind van 1983 en een mooie remaster verschijnt twintig jaar later. Die schaf ik dan gelijk aan op 6 mei 2003. Zes bonustracks maar liefst: de single- en een vroege versie van Something's Coming (waarin ook citaten van America te horen zijn), de single- en vroege versies van I See You (het Steven Stillsnummer van The Buffalo Springfield, dat ook op de elpee is te horen, heerlijk jazzy) én twee vroege versies van Dear Father, dat in georkestreerde versie gepland was voor de tweede elpee, maar uiteindelijk pas een plek kreeg op de verzamelaar Yesterdays in 1975. Na al die jaren nog altijd een feest om dit debuut te beluisteren; ik weet wat er allemaal nog zal volgen en denk met een blij hart: Yes!
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-12-2025 20:32:47 ]
Yes! Niet helemaal tevreden met het resultaat van de debuutplaat, wil Jon Anderson op de opvolger een wat breder en orkestraler geluid realiseren. Hij raakt geïnspireerd door groepen als Moody Blues, The Nice en Deep Purple en stelt voor om een orkest in te gaan zetten. Gitarist Peter Banks is wat huiverig; toetsenist Tony Kaye is blij dat hij niet aan de synthesizer hoeft. Time And A Word verschijnt in 1970 in het Verenigd Koninkrijk en er staan weer zes originele composities en twee covers op. Hoe de band klinkt samen met een orkest, wordt gelijk al duidelijk in het openingsnummer No Opportunity Necessary, No Experience Needed (van Ritchie Havens). Ik vind Then - mede door het orkestarrangement - het hoogtepunt van de plaat. Everydays is de jazzy cover van Steven Stills' stuk uit zijn Buffalo Springfieldtijd. Sweet Dreams en Astral Traveller zijn de enige twee stukken zonder orkestDe tweede plaatkant opent met het proggy The Prophet, Clear Days is een lief piano-orkestliedje en het titelnummer is de monumentale afsluiter. Onder het orkest horen we een gedreven groep en gek genoeg is het vooral de bas van Chris Squire die prominent in het geluidspalet staat. Later vertelde hij dat producer Tony Colton geen hoofdtelefoon gebruikte tijdens de opnamen en op basis van wat door de glazen wand doorlekte beoordeelde dat de bas luider in de mix moest. Ik koop de elpee eind 1983 en in 2003 verschijnt deze goede remaster. Naast prima geluid zijn er vier extra tracks: Dear Father, opgenomen tijdens dezelfde sessies van de elpee werd de b-kant van een single en kwam in 1975 terecht op de rare verzamelaar Yesterdays, originele mixen van No Opportunity en Sweet Dreams, plus de singleversie van The Prophet. Ik koop de remaster bij het verschijnen op 6 mei 2003. Tijdens het mixen van Time And A Word besluit de groep dat Peter Banks niet meer bij hen past: hij is zeer ontevreden over de inzet van het orkest en wil graag terug naar een oorspronkelijker rockgeluid. Jon Anderson en de anderen willen juist vóóruit en gaan op zoek naar een gitarist die een wijder geluidspalet heeft. De oud-gitarist van Tomorrow en Bodast, Steve Howe, dient zich snel aan. Als Time And A Word later in 1970 in Amerika verschijnt, krijgt de elpee een andere hoes met een groepsfoto met Howe terwijl hij niet op de elpee speelt. Time And A Word is een wat onderbelicht maar gezien de ontwikkeling van de groep toch belangrijk album van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yes! Na het min of meer gedwongen vertrek van gitarist Peter Banks en de komst van Steve Howe sluit de groep zich op in een cottage in Devon om daar te werken aan stukken voor het derde album. (Howe koopt het huis en schijnt er tot op de dag van vandaag te wonen.) Wat de band op dat moment niet weet, is dat de platenmaatschappij op het punt staat om Yes te dumpen, maar geeft de groep nog één kans. Dat is maar goed ook, want waar Yes mee op de proppen komt, behoort tot het allerbeste wat de band ooit heeft gemaakt. The Yes Album is een van mijn meest favoriete albums van de groep. Ik hoor het voor het eerst ergens in 1981. Vriendje Ruurd zegt: 'Kom mee naar de slaapkamer van mijn broer, dan laat ik je iets horen dat nóg veel beter is dan Emerson Lake & Palmer.' Hij legt een elpee op de draaitafel en ik hoor de pakkende deunen van ELO en Supertramp, de complexiteit en virtuositeit van ELP en de helderhoge stem van Supertramp en weet: hier moet ik meer van horen. Opener Yours Is No Disgrace laat gelijk goed horen waar Steve Howe toe in staat is en welke enorme aanwinst hij is: meerdere lagen gitaren (zonder dat het een zootje wordt), afwisselend akoestisch en elektrisch spel en enkele waanzinnige solo's. Zijn solostukje Clap, live opgenomen tijdens een concert, is voer voor de gitaarstudenten. Starship Trooper is een drieluik; de drie korte stukjes van Anderson, Squire en Howe blijken uiteindelijk zeer fraai bij elkaar te passen. I've Seen All Good People is ook een combinatie van twee losstaande stukjes die uitzonderlijk goed werkt. A Venture is het vergeten pareltje waarin Tony Kaye mag laten horen hoe subtiel hij piano kan spelen. Afsluiter Perpetual Change is misschien wel het sterkste stuk van de elpee: alle elementen van de progband komen erin terug: mooie melodieën, complexe instrumentale passages (het stereo-effect in het middendeel verbijstert me iedere keer weer), geraffineerd arrangement en het klinkt allemaal alsof het supersimpel is. Ik koop de elpee zelf ergens in 1981 of 1982 en in 2003 komt er een mooie remaster, die ik gelijk koop op 26 maart 2003. De extraatjes op de cd stellen dit keer niet zo heel veel voor: de singleversies van Your Move (het Andersondeel van I've Seen All Good People) en Starship Trooper (ook het Andersondeel Life Seeker) en een studioversie van Clap (waarin ook al fragmenten zitten die later terugkomen in Mood For A Day dat te horen is op de volgende Yeselpee). Als de plaat uit is, wil Anderson wéér verder. Hij heeft en hoort van alles in zijn hoofd, dat alleen gerealiseerd kan als de groep mee gaat in de moderne technieken. Het is nodig dat Tony Kaye ook de synthesizer gaat hanteren, maar die weigert dat en wil het bij orgel en piano houden. En dus is halverwege 1971 het moment aangekomen dat ook Kaye vertrekt; een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 15-12-2025 10:00:55 ]
Yes! Toetsenist Rick Wakeman is in 1971 een ware sensatie in de rockwereld. Hij speelt bij Strawbs en is daarnaast volop in beeld als sessiemuzikant. Na een lange sessie voor David Bowie ligt hij eindelijk rond drie uur in bed als de telefoon gaat. Het is Chris Squire die hem uitnodigt bij Yes te komen spelen. 'No!' is het resolute antwoord. Een dag later spreekt hij Squire opnieuw en hij besluit een dag later aan te sluiten bij een repetitie. Tijdens die repetitie is de groep bezig om nieuwe stukken uit te werken en Wakeman draagt gelijk bij met arrangementen en om bepaalde losse fragmenten melodisch aan elkaar te verbinden. Voor hij het weet is hij onderdeel van Yes. Wezenlijk onderdeel. Stukken als Heart Of The Sunrise, Roundabout en South Side Of The Sky krijgen snel vorm dankzij zijn muzikale inbreng en expertise. De band moet op korte termijn een plaat aanleveren, maar realiseert zich dat met deze drie stukken en Long Distance Runaroud er niet genoeg materiaal is voor een hele elpee. Dan komt drummer Bill Bruford met een idee. Ieder bandlid krijgt de gelegenheid een solostukje aan te leveren mét een arrangement voor de gehele groep. Zelf heeft hij Five Percent For Nothing, een minicompositie dat de groep uiteindelijk twee keer achter elkaar inspeelt en dik vijfendertig seconden duurt. Squire heeft The Fish (Schindleria Praematurus), een instrumentaaltje waarin hij zelf allerlei baspartijen overdubt, en Anderson komt met het malle We Have Heaven waarin de band de instrumentale basis legt voor de 12.354 zangpartijen. Howe heeft Mood For A Day, maar staat erop dat het een akoestisch gitaarsolostukje blijft, een compositie die hij tot in lengte van dagen tijdens concerten zal blijven vertolken. Wakeman heeft een probleem: hij staat nog onder contract bij een andere platenmaatschappij en kan dus onder zijn eigen naam niets aanleveren. Vandaar dat Cans And Brahms, een bewerking van het derde deel uit Brahms' vierde symfonie; de andere bandleden kunnen er niets in doen en Wakeman speelt alle partijen zelf in op zijn batterij aan toetsenapparaten. Fragile verschijnt eind 1971 en slaat in als een bom, alleen al vanwege het hoesontwerp van kunstenaar Roger Dean, die vanaf dan onlosmakelijk verbonden zal zijn met Yes. De elpee opent met Roundabout, misschien wel het bekendste Yesnummer ooit en de groep zal het tot in den treure live moeten spelen. Na het intro op akoestische gitaar horen we vooral die ronkende Rickenbackerbas van Squire en de koorknapenstem van Anderson. Het Hammond-gitaar-duet halverwege is net zo legandarisch als het stuk zelf. South Side Of The Sky start als harde rocker, maar kent een bijna pastoraal middendeel op piano met lalala-koortjes, om uiteindelijk weer hardrockend te eindigen. Long Distance Runaround is het catchy liedje en het absolute hoogtepunt vind ik de afsluiter Heart Of The Sunrise, waarin de groep alles uit de kast trekt. Als je me vraagt hoe Yes klinkt, dan laat ik je deze tien minuten horen. Ik koop de elpee ergens in 1982 of 1983. Een cd-versie schaf ik ergens begin jaren negentig aan, maar die maakt plaats op 26 maart 2002 voor een mooie remaster die dan verschijnt. Naast prima geluid een paar extraatjes: een vroege mix van Roundabout en daarnaast de versie die Yes opneemt van America (van Paul Simon); geen gewone cover, maar geheel naar de hand van de band gezet. Ik vind Fragile een wat gespleten plaat: de vier groepscomposities zijn sterk en de vijf solostukjes zijn leuk, maar als geheel vind ik het niet zo goed werken. Toch staat er topspul op en behoort het tot de beste platen uit de discografie van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yes! In 2015 komt er een nóg mooiere heruitgave van Fragile. Dit keer heeft Steven Wilson de originele mastertapes mogen mixen. Het klinkt werkelijk fantastisch. Ik hoor dingen die ik daarvoor nooit gehoord had, het klinkt allemaal veel ruimtelijker en alles met groot respect voor het origineel. Op de cd nogal wat extra's: een vroege mix van een repetitieopname van Roundabout, een iets uitgebreidere versie van We Have Heaven én een acapella versie ervan, een vroege versie van South Side Of The Sky en een alternatieve take van Mood For A Day, maar de allergrootste verrassing is All Fighters Past. Tijdens zijn speurtocht naar de juiste opnamen stuit Wilson op een tape van de opnamesessies waarop het restant staat van iets wat kennelijk niet meer nodig was. Vroeger ging dat zo; om tape te besparen, nam een groep over 'oude' opnamen heen. All Fighters Past blijkt een vroege versie van een deel van The Revealing Science Of God te zijn, dat uiteindelijk een plek zal gaan vinden op Tales From Topographic Oceans. We vallen er midden in en het is maar tweeënhalve minuut, maar toch de parel van de extraatjes. Ik koop de versie met de bluray erbij (bij het verschijnen op 27 november 2015) en daarop staan meerdere mixen (de nieuwe stereo, 5.1 surround, instrumentaal, de oorspronkelijke stereomix, ook van de extraatjes, plus het extra spul van de heruitgave uit 2003. Fragile is dan niet het meest samenhangende album, maar toch een uiterst belangrijk en interessant album van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yes! Met Rick Wakeman nu goed geïntegreerd in de groep, is Yes in staat om grote grenzen te verleggen. Was Heart Of The Sunrise al een voorbode; op de nieuwe elpee uit 1972 laat de groep horen hoe je ideeën kunt ontwikkelen en die laten uitmonden in drie vernuftig in elkaar gesmede muziekstukken, die raken aan rock, jazz, klassiek en prog. Anderson zegt in die tijd dat ze onder de indruk zijn van hetgeen Mahavishnu Orchestra op het podium bracht, maar er niet direct door beïnvloed zijn; die eer gunt Anderson meer aan de vijfde symfonie van Sibelius: een complexe opening, dan een stabiel ordelijker deel, gevolgd door een bijna verstilde passage en een majestueus indrukwekkende afsluiting. Ook het werk van auteur Herman Hesse blijkt een inspiratiebron: waar Anderson over zingt is mij nog altijd grotendeels een raadsel; het lijkt er meer op dat hij woordklanken gebruikt in het muzikale palet en dan maakt het ook eigenlijk geen bal uit of het iets betekent of niet. De symfonische opbouw van een stuk, de bijna abstracte en vrije vorm van de jazzpielrock, de zweverige teksten en de sublieme opnametechniek van techneut Eddie Offord: het komt allemaal samen in het plaatkantlange titelstuk dat de elpee opent. Op de tweede kant is er dan eerst wat rust in de vorm van het net zo klassiek-symfonisch opgebouwde And You And I en de afsluitende rocker Siberian Khatru. Wat zal ik er meer over zeggen? Het is een van de meest kenmerkende én grensverleggende platen in de progressive rock en uiteindelijk ook een van de meest succesvolle. Bijna onvoorstelbaar dat het gelukt is om een zo consistent geheel te maken in een periode dat de groep ook toernees door het Verenigd Koninkrijk, Europa en de Verenigsde Staten deed; het opnemen moest dus tussen alle optredens door. Ik koop de elpee Close To The Edge ergens in 1984; ik ken alle stukken al goed (van het livealbum Yessongs, wacht maar even) en ik weet dan gelijk dat dit voor mij een van de beste platen ooit is. Een eerdere cd-versie verdwijnt achter in een kast als in 2003 een mooie remaster verschijnt; die koop ik op 5 september 2003. Er zijn een paar aardige extraatjes: de singleversie van America (een jaar eerder opgenomen tijdens de sessies voor Fragile), een singleversie van Close To The Edge (ja echt, het deel Total Mass Retain is in mijn oren totaal uit z'n verband geknipt en ik vind het niet gek dat de single geen hoge ogen gooide), een alternatieve versie van And You And I én Siberian Khatru live opgenomen in de studio. De plaat klinkt natuurlijk als een klok en achteraf heb ik eigenlijk maar één bezwaar: de stukken staan in de verkeerde volgorde. Was je begonnen met de rocker en had je daarna de de rustige minisymfonie die And You And I is, dan was je uiteindelijk helemaal omvergeblazen door het monumentale titelstuk. Nu lijken de twee 'korte' stukken er maar wat bij te hangen en dat verdienen ze niet. Hoe dan ook: wil je weten hoe progressive rock klinkt, beluister dan dit klassieke album van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yes! Ook het absolute meesterwerk krijgt in 2013 een remix door Steven Wilson. Ik koop de versie met een dvd erbij (die met de bluray was al niet meer leverbaar) op 20 december 2013. Het geluid klinkt nóg beter en ruimtelijker dan de al fraai opgepoetste versie uit 2003; bovendien is er weer een boel extra's. Op de cd horen we de volledige versie van Paul Simons America (eveneens in een schitterende remix van Wilson) plus een eerste ruwe mix van het titelnummer (dat totaal anders klinkt dan de uiteindelijke versie op de elpee - zeer interessant). Op de bijgeleverde dvd diverse nieuwe mixen van het album en America (waaronder een fraaie surround) en al het bonusmateriaal (waaronder alle singleversies), ook van de 2003-editie. Kortom: fraaie uitgave van de allerbeste plaat van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Yes! Tijdens het afmixen van Close To The Edge vertelt drummer Bill Bruford dat hij de groep verlaat om bij King Crimson te gaan spelen. Menigeen verklaart hem voor gek, want Yes staat op het punt om groots door te breken, echter: Bruford gaat niet voor het geld maar voor de creatieve ontwikkeling. Er moet rap een nieuwe drummer gevonden en dat blijkt al snel Alan White te zijn. Met zijn geschiedenis bij John Lennon en de Plastic Ono Band is hij veel meer een rockdrummer dan het jazzbeest Bruford. In een paar dagen tijd leert White het materiaal. Van de grote tour die Yes in 1972 doet verschijnt het liveverslag Yessongs. Ik koop de legendarische driedubbelelpee eind 1983. Liefhebbers zien de plaat als een icoon, ondanks dat er ook veel kritiek is op de geluidskwaliteit van de opnamen. De remaster uit 1994 op twee cd's klinkt al heel veel beter en die koop ik op 8 juni 1996. Het allerbeste van de drie allerbeste Yeselpees komt voorbij. Concertopener Siberian Khatru wordt voorafgegaan door het laatste deel uit Stravinsky's Firebird Suite. Van het dan net verschenen Close To The Edge horen we een elektrischer versie van And You And I en het titelnummer. Van Fragile komt Roundabout, Mood For A Day, een schitterende Heart Of The Sunrise en het duo Long Distance Runaround / The Fish aan bod, met in het laatste stuk een grandioze basgitaarsolo van Chris Squire. The Yes Album is vertegenwoordigd door Yours Is No Disgrace (met spetterende gitaarsolo van Steve Howe), Starship Trooper (met gierende Moogsolo van Rick Wakeman), I've Seen All Good People en Perpetual Change (met drumsolo van Bill Bruford). Bruford is daarnaast alleen nog te horen op Long Distance Runaround en The Fish; op de overige stukken drumt Alan White. En dan is er nog die ene toetsensolo die Excerpts from The Six Wives Of Henry VII heet. Wakeman heeft net zijn eerste soloplaat uit en mag in zesenhalve minuut laten horen wat een grandioos muzikant hij is; naast fragmenten van die plaat horen we stukjes die Wakeman nog geen anderhalf jaar ervoor ook speelde op de liveplaat van Strawbs. Twee jaar na het verschijnen van het driedubbelalbum komt er ook een (veel te korte) concertfilm die enkele stukken van de Yessongs-tour bevat en in 2015 komt er een box met zeven complete concerten van de tour. De liefhebbers weten het: dit livealbum is een van de grote hoogtepunten uit het oeuvre van Yes.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video