[Giro 2025] Etappe 13: Rovigo - Vicenza #1

Verslag etappe 12
Wie de voorbeschouwing had gelezen, wist eigenlijk al wel dat je niet al te vroeg in hoefde te schakelen om al het spektakel van deze etappe te zien. We hadden allemaal 100% zeker een sprintetappe verwacht en het ritverloop was dan ook precies wat je in je nachtmerries ook al zag.

Twee pogingen zijn er nodig om een vlucht te vormen. Drie Italianen zijn de verplichte vrijwilligers om vandaag voor de sponsoren nutteloos voor het peloton uit te rijden: Giosuè Epis, Andrea Pietrobon en Manuele Tarozzi. Steef dacht iedereen nog even goed in de maling te nemen door Tarling ook te vermelden in de kopgroep, maar de tarrel was niet ontsnapt. Een minuut of drie, meer voorsprong krijgt de kopgroep niet cadeau. Ze mogen met elkaar de kruimels verdelen bij de berg- en tussensprints.

Onderweg valt er af en toe een goed spatje water op de renners en trekt de wind een klein beetje aan. Genoeg om iedereen toch een beetje nerveus te maken. Niet dat het tot waaiers komt, maar toch, de kopgroep wordt zo toch vrij snel binnen gehengeld. Bij de Red Bullkilometer zit alleen Pietrobon nog een paar tellen voor het peloton en er zijn dus nog wat seconden te verdelen. Omdat de mannen van INEOS niet snel genoeg zijn om zich daarin te mengen, sturen zij Kim Heiduk vooruit. Bij die naam zit bij mij altijd direct Dragostea Din Tei in mijn hoofd. Hopelijk bij jullie nu ook. Nu mă, nu mă iei! Anyhoe, Isaac del Toro voelde zijn benen weer eens niet en doet een boel moeite om de derde plek te pakken. Levert hem maar liefst twee seconden op. Chapeau!

In de lokale ronde rondom Viadana begint de strijd tussen de sprintersploegen om een goed plekje. Is ook nodig, want door die bocht op 450 meter van de streep weet iedereen dat je bij de eerste 5 moet zitten om kans te maken op de zege. Jip laat ons intussen heel smooth zien dat het knetterglad ligt in de betreffende bocht. We zien allemaal al voor ons wat er gaat gebeuren, alle renners straks op een grote hoop. Maar wonderwel gaat het allemaal goed!

Door alle onrust, zijn eigenlijk alle treintjes in de soep gereden en daardoor komt op een kleine kilometer van de streep Wout van Aert al op kop te zitten. Veel te vroeg natuurlijk voor een fatsoenlijke lead-out. Maar ja, door die bocht heeft hij geen andere kans om nu al te beginnen. Olav Kooij zit strak in het wiel en daar gaat de Belg. Na de bocht trekt Van Aert nog maar een keer door, want wat moet je anders? Idiote lead-out van 700 meter, alle Belgjes hebben hun plafond zojuist weer even kunnen witten. Eigenlijk zou Kooij veel te vroeg moeten aangaan, maar Casper van Uden vindt het een goed idee om veel te vroeg zijn sprint in te zetten. Hij komt met veel snelheid over Kooij en Van Aert heen en Olav pakt z’n kans, duikt in de slipstream, zegt dankjewel en schiet achter Van Uden weg om als eerste over de streep te komen, voor Van Uden en Ben Turner. Weer een 1-2’tje voor ONZE JONGENS!



Voorbeschouwing etappe 13: Rovigo - Vicenza
We bevinden ons bij de start nog steeds op de Povlakte, een recept voor saaie sprintetappes. Maar voor deze etappe heeft de organisatie toch geprobeerd een wat leukere finale uit te tekenen! Het laatste deel van de rit komen we tenminste een paar klimmetjes tegen, we gaan vandaag in ieder geval niet kijken naar een klassieke massasprint:





Startplaats
De dertiende etappe gaat van start in Rovigo. Had de naam kunnen zijn van een gaar Italiaans spoorwegmaatschappijtje, maar het is een stadje tussen Ferrara en Padua. De Giro komt hier niet voor het eerst, in 2001 werd hier, hoe kan het ook anders, gesprint en kwam Mooie Mario met de handjes in de lucht over de streep. Het is een stuk langer geleden dat er in deze stad een Giro-etappe startte. Daarvoor moeten we terug naar 1946, toen hadden ze Mussolini net een jaartje daarvoor dood op de kop hangen bij een benzinestation, ik bedoel maar. Van Mussolini naar Meloni, we kunnen stellen dat Italië weinig vooruitgang heeft geboekt in die 80 jaar.

Rovigo is een stadje van 49.985 inwoners (01-01-2023), vergelijkbaar met een Doetinchem dus. Hopelijk is Rovigo wel wat spannender dan Doetinchem, eens zien wat het internet mij te vertellen heeft. Zo te zien toch al een plaats van een goede 1000 jaar oud, toe maar, hoor. In de dertiende eeuw heeft de familie Este hier een kasteel laten bouwen. Daar is nu nog de Torre Dona van over. Apart ding wel, waarvan de bronnen het niet helemaal eens zijn over de lengte. Wat dat betreft net een Fok!-ker, altijd doen alsof er wat meer op zit dan echt zo is. Of het ligt eraan hoeveel wijn er naar binnen is gewerkt voordat er gemeten werd, kan ook nog. In ieder geval is de toren ergens tussen de 51 en 66 meter hoog. Heeft Rovigo verder nog wat te bieden? Nou, de lokale rugbyclub schijnt erg goed te zijn. Al 14 landstitels, waarvan 2 van de laatste 4. Niet verkeerd! Ook dit jaar staan ze in de finale van de playoffs, de tegenstander komt dan weer uit de aankomstplaats van de vorige etappe, Viadana.

De reisgids raadt ons ook nog een paar mooie plekjes in Rovigo aan. We hebben dus die toren. En een plein. En nog een plein. Allebei vernoemd naar een van de vaderen des vaderlands van Italië: Vittorio Emanuele II en Giuseppe Garribaldi. Met bijbehorend standbeeld van de heren. In Rovigo zijn ze blijkbaar nogal patriottistisch ingesteld. Kijkend naar de plaatjes, zijn het allebei wel van die lekker knusse, typisch Italiaanse piazza’s. Daar kan je ’s avonds vast goed op een terrasje zitten! Verder hebben we nog het Museo dei Grandi Fiumi, gezeten in een voormalig klooster. Kan je kijken naar potten en pannen uit de bronstijd. Je moet er maar van houden, zullen we maar zeggen.



Route
Vanuit het pittoreske Rovigo gaan we dus op weg naar Vicenza. Snelste route is een goede 70 kilometer, dus we nemen weer een mooie omweg vandaag om aan 180 kilometer te komen. We verlaten Rovigo in noordelijke richting en fietsen een dikke 25 kilometer over vlakke wegen. Dan komen we aan bij de Euganische Heuvels waar we in westelijke richting afslaan. Hier wacht het eerste klimmetje van de dag op ons, de Passo Roverello. Niet de moeilijkste optie om de Euganische Heuvels over te steken, maar mocht er nog geen vlucht van de dag zijn, zijn deze 4 kilometer aan 6,1% de ideale kans om een ontsnapping te vormen.



Vanaf de top van deze klim krijgen we wel een heel saai deel van deze etappe. De komende 90 kilometer zijn namelijk weer zo vlak als een biljartlaken. We trekken verder richting het westen en komen onderweg de eerste tussensprint van de dag tegen in Noventa Vicentina. Wanneer we bij San Bonifacio aankomen, gaan we weer de andere kant op, maar niet voordat we een ommetje rondom de stad hebben gemaakt. Als we dan vanaf de andere kant dit plaatsje weer binnenrijden, gaan we naar de tweede tussensprint vandaag.

Nu is het volkomen logisch om even wat langer rond San Bonifacio te hangen, want dit is de geboorteplek van Davide Rebellin – God hebbe zijn ziel. De man die amper van z’n wielerpensioen kon genieten doordat hij in november 2022, nog geen twee maanden na zijn afscheid van het peloton, omkwam bij een ongeval met een vrachtwagen. Uiteraard tijdens een fietsritje. Om nog maar eens aan te geven hoe bizar lang de carrière van De Monnik, enkel in de Giro van 1996 wist hij een ritoverwinning te pakken. Ondergetekende had net een paar maanden eerder het levenslicht gezien en was vooral nog heel erg druk bezig met luiers volpoepen, ik bedoel maar.

Het restant van deze etappe zou Rebellin allicht wel interessant gevonden hebben. We volgen de rand van de uitlopers van de Alpen in de komende kilometers. Eerst gaan we nog een tijdje in oostelijke richting, tot we bij kilometer 110 aankomen in Orgiano. Vanaf daar draaien we weer naar het noorden en na nog eens een tiental vlakke kilometers gaat het heuvelachtige gedeelte van de etappe van start. In de laatste 60 kilometer zitten drie gecategoriseerde klimmetjes van vierde categorie, maar in werkelijkheid gaan we een zestal heuveltjes overbruggen. Ja, als je kijkt naar het profiel lijken het er misschien vijf te zijn, maar het eerste obstakel is een tweetrapsraket, gescheiden door 1,5 kilometer lang vlak tussenstuk. Vanuit Pederiva gaan we eerst 2,2 kilometer lang naar boven aan 5,5%:



Vervolgens rijden we door Pozzolo heen om daarna aan het tweede deel van de beklimming te beginnen. 1,3 kilometer aan 5% gemiddeld, maar aan het begin wel 400 meter aan 8% tot 10%, alles daarna is eigenlijk een uitloper:



Deze tweetrapsraket stelt dus nog niet zo heel erg veel voor, laten we zeggen dat het een opwarmertje is. We dalen af naar Barbarano Vicentino, een vrij smalle afdaling. Eenmaal beneden gaan we vrijwel direct weer omhoog, de moeilijkste klim van vandaag op. De San Giovanni in Monte, in totaal 5,8 kilometer aan gemiddeld 6,2%. Maar de eerste twee kilometer zijn toch wel een stevig 8%. Het is dat we hierna weer een wat langer vlak gedeelte krijgen en het nog ver van de finish is, anders was dit een plek geweest om toch eens serieus aan de boom te schudden:



Vanaf hier dalen we helaas richting Nanto en gaan we met een route om de rest van de heuvels heen richting Vicenza. Het moet volgens de organisatie blijkbaar ook weer niet al te spannend worden. Er liggen genoeg mogelijkheden hier om nog een extra klimmetje te kunnen doen. Maar jammer genoeg krijgen we dus weer bijna 20 vlakke kilometers. Je kan niet altijd 6 gooien, maar Vegni en vrienden hebben het niet eens geprobeerd.

Het moment dat we Vicenza binnenrijden, gaan we eigenlijk meteen ook weer de stad uit om de Monte Berico te beklimmen. Nog niet voor de finish, want ook vandaag gaan we nog eerst een circuit rijden. Goh, twee voorbeschouwingen, twee keer een circuit, ik bof er maar mee! Deze keer een lus ten zuidwesten van de finishplaats. De Monte Berico is een lekker punchy klimmetje, een dikke 800 meter aan 8.6% gemiddeld. We hebben het misschien niet over de Muur van Hoei, maar het vormt wel enige gelijkenis met de Cauberg. Het circuit wat volgt is ruim 20 kilometer lang, dus dat is nog wel te ver voor serieuze kanshebbers om weg te springen. Maar het peloton, of wat daar dan nog van over is, kan mogelijk wel weer wat uitgedund worden:



Op het circuit komen we ook weer de Gouden Kilometer met een identiteitsprobleem tegen: de Red Bullkilometer. Deze keer best wel interessant, want dit is een ongecategoriseerd klimmetje. Volgens mijn gegevens 2,4 kilometer aan 5,7%, maar dat is voor de Red Bull kilometer natuurlijk niet erg handig, dus we kunnen ook zeggen dat het een goede kilometer aan 8% is, klinkt meteen een stuk spannender!



Vanaf de top moeten we nog een kleine 10 kilometer, dus dit is een potentiële plek voor een succesvolle aanval. Ligt een beetje aan het scenario ook natuurlijk, vanuit een peloton van 80 man is een aanval hier een stuk kanslozer dan vanuit een groep van een tiental renners bijvoorbeeld. Helpt ook niet meer dat het vanaf hier weer vlak is tot we weer aan de voet van de Monte Berico zijn. Aan die voet ligt nog wel een scherpe bocht, positionering wordt ook deze etappe weer belangrijk. Ik verwacht in ieder geval dat we met een uitgedunde groep gaan aankomen in Vicenza en een sprint bergop gaan zien, een strijd tussen de punchers dus.

Finishplaats
Vicenza is de finishplaats van vandaag dus. Een behoorlijke stad van 109.823 inwoners (01-01-2023), waar de Giro ook vaker langskomt. In 2015 was de aankomst ook op de Monte Berico. In de stromende regen beginnen Pelizotti en Kangert met z’n twee aan de slotklim, maar ze worden ingerekend en Philippe Gilbert liet nog maar eens zien dat hij het kunstje van wachten, wachten, wachten en wegpoefen goed in de vingers had. Twee jaar eerder springt Giovanni Visconti op het enige klimmetje van de dag weg, blijft in de laatste 10 kilometer het peloton voor en komt solo aan in Vicenza. In 1996 wordt er gesprint in Vicenza en mag Mooie Mario nog een keer zijn handen in de lucht steken, toch al de tweede keer deze voorbeschouwing. Het is me wat. Elke aankomst daarvoor weet ik niets van af, ik was er immers nog niet!

Dan gaan we nog eens even op Wikipedia kijken of er wat interessants te vertellen valt over Vicenza. Geen kleine stad, dus dat moet toch potentie hebben. Ik zie dat Emanuele Sella hier geboren is. Won in de Giro van 2008 vanuit het niets eventjes drie etappes. Nou ja, dat geloofde natuurlijk helemaal niemand en terecht. Datzelfde jaar werd hij nog betrapt op het gebruik van cera, net zo’n lul als Riccò die we gisteren langs zagen komen dus. Que cera, cera, zullen we maar zeggen. Naast valsspelers, is er blijkbaar ook een Amerikaanse actrice geboren in Vicenza, wat een geluk. We hebben het over Amy Adams, bekend van, ehm, ja, films. Ik ken haar vooral als Giselle in Enchanted, je herkent een Disneygekkie toch ook overal.



Qua sport is Vicenza de thuisbasis van L.R. Vicenza. Die kunnen er dus echt he-le-maal niets van, voetballen in de Serie C. Gaan we dus verder ook geen aandacht aan besteden. Waar we nog wel wat over gaan zeggen is Campagnolo, het hoofdkantoor van de fabrikant van fietsonderdelen is hier te vinden. Is toch een stuk prestigieuzer dan zo’n kutclubje in het voetjebal.

Als je een keer in de buurt op vakantie bent, is er een boel te bekijken in Vicenza. De stad is gevormd door het werk van architect Palladio. Die naam verwijst naar de Griekse godin Pallas Athene, Palladio zal een slimme man zijn geweest dus. In Vicenza vinden we van zijn hand bijvoorbeeld het Teatro Olimpico, wat niets te maken heeft met de Olumpische Spelen overigens. Volgens mensen met verstand ervan het oudste nog bestaande overdekte theater uit de Renaissance. Of neem een kijkje bij Villa La Rotonda, net buiten de stad. Ook van de hand van Palladio is de Basilica Palladiana, je zou het niet verwachten met die naam. Het feest kan niet op als je fan bent van Palladio, zo blijkt.

Als je hierdoor helemaal enthousiast wordt voor een tripje naar Vicenza, dan zou je in september weleens helemaal spekkoper kunnen zijn. Dan is, als het goed is, de Giro della Rua weer terug. Om het jaar lopen ze door de stad met een gigantische houten constructie met daarin... een draaiend wiel! Het vindt zijn oorsprong in rooms-katholieke tradities, maar zoals met zoveel van die tradities, heeft het intussen niets meer met geloof te maken. Door de eeuwen heen kwam en ging de traditie meerdere keren. Zo probeerden de fascisten in de late jaren 20 van de vorige eeuw hier een mooi propagandafeestje van te maken. Je verwacht het niet. In 2007 maakte het daarna weer een normale comeback, met steun van de overheid en private ondernemingen. En sindsdien dus in elk oneven jaar een processie door de stad. Hebben wij geluk dat 2025 een oneven jaar is! Snel treintickets boeken naar Italië dus, de gemeenteraad zal de belastingcenten vast blij tegemoetzien.



Weer, tijdsschema en tv
Ook vandaag heb ik weer even contact opgenomen met de weergoden over hun plannen voor vandaag. Het zou een graadje of 18 moeten worden en bewolkt. Aan de start een matige wind die gedurende de dag meer moet gaan liggen. Als we in de buurt van Vicenza komen, neemt de kans op een buitje wel toe. Als het goed is worden ze niet zo kletsnat als in 2015, maar je weet het nooit! We beginnen deze etappe om 12:55 uur voor de neutralisatie door Rovigo, de echte start is dan om 13:05 uur. We verwachten op de Monte Berico te finishen tussen 16:59 en 17:23 uur. Zoals de hele Giro al het geval is, kunnen we via Eurosport 1 of HBO Go/HBO Now/HBO Max/Max/hoe-die-streamingdienst-vandaag-weer-heet de etappe volgen.

Favorieten
Dan het deel waar ik he-le-maal niets van kan, een voorspelling gaan doen wie deze etappe gaat winnen. Gisteren had ik geluk, want ik had het zowaar goed voorspeld, dus vandaag zal er wel helemaal niets van terechtkomen. De etappe zou redelijk goed te controleren moeten zijn en dit soort aankomsten hebben we verder niet echt veel deze Giro. Ik verwacht dus een groepssprint naar de voet van de Monte Berico op en dan eens zien wie er nog wat over heeft. Ik kom dan tot de volgende namen:

1. Tom Pidcock. Vijfde, derde, vierde, de beste uitslagen tot nu zijn nog niet helemaal wat Pidders van deze Giro heeft verwacht. Deze aankomst is in principe de beste kans voor de Brit.
2. Wout van Aert. Nou, meesterlijke lead-out was een prima woordkeuze gisteren, Sporza nam het zelfs maar over. En zo’n goede Wout kan je voor deze rit ook wel opschrijven.
3. Isaac del Toro. We worden door UAE weer eens beflikkerd waar we bij staan. In het sprintje eergisteren regelde Isaac het zooitje makkelijk, wie weet kan hij dat nog eens herhalen.
4. Mads Pedersen. Dikke Mads haalt nog maar weer eens een sloot punten binnen voor de Maglia Ciclamino.
5. Primo¸ Roglič. Het is nog niet heel indrukwekkend wat de schansspringer tot nu toe heeft laten zien, maar op een aankomst als deze kan je hem nooit uitsluiten.