Je hart is echt een eng orgaan.Dat ding blijft maar kloppen, dag in, dag uit, zonder ooit moe te worden. Dat is toch gestoord als je erover nadenkt? Als ik stilsta bij het enorme aantal slagen dat mijn hart al heeft gemaakt in mijn leven krijg ik spontaan een lichte paniekaanval.
Het gaat maar door, zonder pauze, zonder rust. Nooit. En als er iets mis is met je hart dan ben je meteen de lul, één klein defect en het is game over.
Soms voel je hem ook gewoon, vooral als je ligt. Dan ligt je hoofd op je kussen en BAM, je voeltt je hart bonzen in je borst of zelfs in je keel. Dat is toch creepy? Dat je zo n cruciaal orgaan hebt dat je letterlijk in leven houdt maar je hebt geen flauw idee of het wel goed werkt. Misschien zijn je aderen wel stiekem aan het dichtslibben, zonder dat je iets doorhebt. Dat ideee alleen al bezorgt me rillingen.
En dan heb je van die momenten die het nog enger maken. Zoals wanneer je op tv ziet dat een voetballer superfit en gezond, ineens tijdens een wedstrijd neergaat door een hartaanval. Dat is toch pure horrror? Het maakt je zo bewust dat je hart zomaar kan besluiten: “ Nou, ik stop ermee.” Geen waarschuwing, geen tweede kans.
Ik wou dat er een minder enge manier was om bloed door je lichaam te pompen. Iets mechanisch of zo wat je kunt checken en updaten zoals een auto. Want dit hele hartgedoe is way too stressvol.
ik word gedreven door krachten die voor de meesten onbekend zijn.
I have not come to unite, but to divide." ~Jesus Christ