Gescheiden Ouders - Wie nog meer? Praat gerust mee.

Donder eens op naar KLB of een ander door jullie verziekt forum?

—------------------------

Klaar.

Hier verder

quote:

Op donderdag 15 mei 2025 15:06 schreef Donna het volgende:

Ik heb een goed co-ouderschap met de vader van m'n kinderen en we wonen dicht bij elkaar. Nu gaat hij verhuizen, 20 auto minuten verderop in the middle of f*cking nowhere. Ik zag voor me hoe ze later lopend of op de fiets naar hun vader zouden kunnen en dat gaat nu niet meer door. Dat vind ik jammer en ook wel een beetje verdrietig.

Begrijpelijk, maar dit is niet het eind van de wereld. Bovendien zullen je kinderen over een jaar of wat wel fietsend naar hun vader kunnen.

quote:

En mijn meiden zijn al 2x verhuist sinds aug 2023. En nu wordt het dus weer allemaal anders. Ik vind het rot voor m'n kinderen. Ze hebben er zin in, maar vooral de jongste van 4,5 heeft er ook spanning van, merk ik aan alles.

Veranderingen zijn altijd stressvol, maar zoals je zelf al schrijft, je kinderen hebben er zin in.
Probeer de spanning van je jongste weg te nemen door samen een leuke tekening te maken voor papa. Dan zal ze zich meer verheugen, denk ik zo.

In ieder geval veel sterkte!

quote:

Op donderdag 15 mei 2025 15:06 schreef Donna het volgende:
TS begint stond er en dat is natuurlijk ook wel een beetje waar, maar ik heb niet echt een heel specifiek iets.
Meer dat ik op zoek ben naar een hoekje waar je met gelijkgestemden even kan praten of zeuren haha. Soort SC voor gescheiden ouders. 😊

Ik heb een goed co-ouderschap met de vader van m'n kinderen en we wonen dicht bij elkaar. Nu gaat hij verhuizen, 20 auto minuten verderop in the middle of f*cking nowhere. Ik zag voor me hoe ze later lopend of op de fiets naar hun vader zouden kunnen en dat gaat nu niet meer door. Dat vind ik jammer en ook wel een beetje verdrietig.
En mijn meiden zijn al 2x verhuist sinds aug 2023. Eerst gingen we natuurlijk uit elkaar (ging ik in m'n eerste huisje) en daarna moest ik verhuizen (naar huidige woning) vanwege een vieslak buurman. En nu wordt het dus weer allemaal anders. Ik vind het rot voor m'n kinderen. Ze hebben er zin in, maar vooral de jongste van 4,5 heeft er ook spanning van, merk ik aan alles.

En dat ze straks de helft van de week 20 min. in de auto moeten zitten enkele reis naar school vind ik ook wel een klein beetje spannend. M'n ex is een goede chauffeur hoor haha, maar toch.

Wat staat in het ouderschapsplan over de afstand die jullie uit elkaar mogen gaan wonen?

quote:

Op donderdag 15 mei 2025 16:44 schreef Hiddendoe het volgende:

[..]
Begrijpelijk, maar dit is niet het eind van de wereld. Bovendien zullen je kinderen over een jaar of wat wel fietsend naar hun vader kunnen.
[..]

20 minuten met de auto... Dat betekent waarschijnlijk minimaal 20 kilometer verderop. Voor jonge kinderen is dat best veel.

Hier al sinds 2018 gescheiden, dochter van 10 en zoon van 8, vader emigreert donderdag naar Canada maar goed er is nooit sprake geweest van een ouderschapsplan of omgangsregeling want dat was vaak te zwaar of te moeilijk.

Mijn kinderen zijn dus eigenlijk 24/7 bij mij en dat vind ik enerzijds een cadeautje, en anderzijds soms ontiegelijk zwaar, zeker nu zij veel verdriet hebben door t vertrek van papa..

Soms zou ik wel eens een weekend vrij willen hebben, mja t is zoals t is.

Hier een weekend vader van een dochter (8).

Ik zie haar om de week. Ik merk nu wel dat hoe ''ouder'' ze wordt, ik telkens meer van haar kan genieten. Maar daar schuilt ook een beetje mijn probleem.

Omdat ik haar maar om de week zie, doet het haar telkens pijn dat ze weer weg moet gaan. Ze wil mij vaker en langer kunnen zien. Helaas lukt het mij door werk niet om haar doordeweeks te kunnen zien en als ik elk weekend met mijn dochter zou besteden, zou ik mijzelf wegcijferen. Ik ben dan bang dat mijn hele vrije leven dan alleen nog om mijn dochter zal draaien. Op een gegeven moment komt ze in de pubertijd en zal ik haar waarschijnlijk minder vaak zien. En dan zit ik dan helemaal alleen.

Aan de andere kant doet het mij veel pijn om haar telkens zo te moeten zien. Ik ben echt gek op haar, als ze er is doen we bijna alles wel samen. Resultaat is dan dat als ze weg is, dat ik dan telkens in een zwart gat beland. Negatieve gedachtes steken dan de kop op waardoor ik alleen maar verdriet heb. Focus op werk is dan moeizaam en de vrije uurtjes voel ik mij zwaar depressief. Dat gaat wel na een paar dagen weer weg, maar dan komt het een week later weer keihard terug. Soms heb ik het idee dat ik in een soort van nachtmerrie zit waar maar geen einde aan komt.

Nee, het leven van een weekendvader gaat zeker niet over rozen.

Is er dan niks mogelijk om doordeweeks wat extra tijd met haar door te brengen en wat minder te werken?

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 17:15 schreef Halcon het volgende:
Is er dan niks mogelijk om doordeweeks wat extra tijd met haar door te brengen en wat minder te werken?

Was het maar waar, ik werk erg onregelmatig aan de andere kant van het land. Daardoor kan ik niet iets structureels bieden.

Minder uren werken gaat ook niet lukken, want heb het geld keihard nodig om over een paar jaar te kunnen verhuizen naar een groter appartement, waar mijn dochter dan eindelijk een eigen kamer zal hebben. De vraag is op dat moment dan weer of ze daadwerkelijk zal komen. Maar daar denk ik momenteel liever niet aan.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 16:55 schreef _pillow_ het volgende:
Hier een weekend vader van een dochter (8).

Ik zie haar om de week. Ik merk nu wel dat hoe ''ouder'' ze wordt, ik telkens meer van haar kan genieten. Maar daar schuilt ook een beetje mijn probleem.

Omdat ik haar maar om de week zie, doet het haar telkens pijn dat ze weer weg moet gaan. Ze wil mij vaker en langer kunnen zien. Helaas lukt het mij door werk niet om haar doordeweeks te kunnen zien en als ik elk weekend met mijn dochter zou besteden, zou ik mijzelf wegcijferen. Ik ben dan bang dat mijn hele vrije leven dan alleen nog om mijn dochter zal draaien. Op een gegeven moment komt ze in de pubertijd en zal ik haar waarschijnlijk minder vaak zien. En dan zit ik dan helemaal alleen.

Aan de andere kant doet het mij veel pijn om haar telkens zo te moeten zien. Ik ben echt gek op haar, als ze er is doen we bijna alles wel samen. Resultaat is dan dat als ze weg is, dat ik dan telkens in een zwart gat beland. Negatieve gedachtes steken dan de kop op waardoor ik alleen maar verdriet heb. Focus op werk is dan moeizaam en de vrije uurtjes voel ik mij zwaar depressief. Dat gaat wel na een paar dagen weer weg, maar dan komt het een week later weer keihard terug. Soms heb ik het idee dat ik in een soort van nachtmerrie zit waar maar geen einde aan komt.

Nee, het leven van een weekendvader gaat zeker niet over rozen.

Dus je wil haar wel meer zien maar daar niet meer vrije tijd aan spenderen?
Als ouder zijnde draait je leven gewoon grotendeels om de kinderen en naarmate ze ouder worden krijg je wat ruimte en tijd terug...

Je hebt doordeweeks sowieso de avonden vrij toch?

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 17:40 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]
Dus je wil haar wel meer zien maar daar niet meer vrije tijd aan spenderen?
Als ouder zijnde draait je leven gewoon grotendeels om de kinderen en naarmate ze ouder worden krijg je wat ruimte en tijd terug...

Je hebt doordeweeks sowieso de avonden vrij toch?

Klopt bijna helemaal. Doordeweeks zit ik regelmatig in een hotel. Combineren heb ik geprobeerd, maar mijn vrienden zijn van het type "eeuwige vrijgezel" en staan niet open om wat te ondernemen incl mijn dochter.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 17:49 schreef _pillow_ het volgende:

[..]
Klopt bijna helemaal. Doordeweeks zit ik regelmatig in een hotel. Combineren heb ik geprobeerd, maar mijn vrienden zijn van het type "eeuwige vrijgezel" en staan niet open om wat te ondernemen incl mijn dochter.

Dan wat ondernemen met je dochter zonder je vrienden. Keuzes maken hoort ook bij ouderschap. Soort van wel de lusten niet de lasten. Zo werkt het niet hè

De vader van mijn kinderen is 30 mei geëmigreerd naar Canada, iets waar mijn kinderen begrijpelijkerwijs veel verdriet van hebben maar zelf ervaar ik het ook als zwaarder dan voorheen. Wij hadden geen vaste omgangsregeling omdat hij dat psychisch niet aankon,maar vaak kon ik wel een gil geven als ik een afspraak had of er even er uit wilde..

Vlak voor zijn vertrek werd er bij mijn vader uitgezaaide longkanker stage IV geconstateerd, iets wat bij de kinderen nog voor extra verdriet zorgt, en sindsdien hangen ze nog meer aan mij, ze willen continue weten waar ik ben, wat ik ga doen, wanneer ik thuis ben enz enz, vanuit hun punt volkomen logisch want ik ben de stabiele basis maar mensen ik vind t zwaar... continue aanstaan en beschikbaar zijn, Ze zijn 10 en 8 en we hebben een hele lieve oppas maar grote paniek als ik zeg dat zij komt.. dus doe ik zo min mogelijk...

It will get better... someday

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 17:51 schreef Irri-tante het volgende:

[..]
Dan wat ondernemen met je dochter zonder je vrienden. Keuzes maken hoort ook bij ouderschap. Soort van wel de lusten niet de lasten. Zo werkt het niet hè

Elk weekend dat ze bij mij is zijn we wel op pad.

De (serieuze) angst zit er bij mij in dat vriendschappen verdwijnen waardoor ik over een paar jaar, als ze eenmaal puber is en haar eigen weg gaat, er alleen voor kom te staan.

Maar jouw vrienden̈ zullen toch ook begrijpen dat tijd doorbrengen met je dochter heel belangrijk is? Straks heb je over een aantal jaar wel je vrienden maar ook een dochter die in het weekend liever naar haar vrienden gaat dan naar dr vader...

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 18:29 schreef Donna het volgende:

[..]
Maar de waarde van vriendschap heeft toch niet ermee te maken hoe vaak je elkaar ziet? Alsof ze niet begrijpen dat jij een kind hebt. Praat je niet met je vrienden over dit soort dingen en gevoelens? Ondanks dat het allemaal vrijgezellen zijn met bijbehorend leven, praat je toch hopelijk wel eens over gevoelens met ze?

Er heerst voornamelijk veel onbegrip als het over het onderwerp "kinderen" gaat. Ze zijn maar een last, verpesten alles en uiteindelijk zijn ze toch weer weg.

Gevoel wordt veelal gemeden, het helpt niet mee dat ik een binnenvetter ben. Daarnaast vind ik het moeilijk om erover te beginnen. En ik denk dat daar de kern van mijn probleem zit, verlatingsangst. Daar zou ik wat aan moeten doen, maar waar en hoe, echt geen idee.

@Lokasenna

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 19:06 schreef Donna het volgende:

[..]
Het klinkt niet echt als een volwassen ploegje vrienden als ik eerlijk ben.

Daar geef ik je wel gelijk in, het is helaas alles wat ik nog over heb. Ben zelf heel erg achterdochtig van aard, heb teveel ellende qua "vrienden" ervaren. Denk dat ik zelf ook niet de makkelijkste ben. Gelukkig ziet mijn dochter dat op het moment nog wel anders.

Zojuist bericht gekregen dat ik vaderdag mag vieren met mijn dochter. Geheel onverwacht, normaal is mijn ex heel strikt in afspraken wanneer ik haar kan zien. Toch wel een kleine opsteker waar ik erg blij mee ben.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 17:39 schreef _pillow_ het volgende:

[..]
Was het maar waar, ik werk erg onregelmatig aan de andere kant van het land. Daardoor kan ik niet iets structureels bieden.

Minder uren werken gaat ook niet lukken, want heb het geld keihard nodig om over een paar jaar te kunnen verhuizen naar een groter appartement, waar mijn dochter dan eindelijk een eigen kamer zal hebben. De vraag is op dat moment dan weer of ze daadwerkelijk zal komen. Maar daar denk ik momenteel liever niet aan.

Goh. Je bent nu dus keihard aan het werken voor een kamer voor je dochter, maar ondertussen wordt de band minder.

En in je spaarzame vrije tijd zijn je "vrienden" dan ook nog belangrijk.

Blijf maar gewoon hard werken, doordeweeks in hotels zitten... kun je straks van die kamer van je dochter een mancave maken om met je "vrienden" te darten of zo. Hebben ze ook geen last meer van je dochter.

Ik kan er niet met mijn verstand bij. Ik heb twee keer hard moeten knokken voor een fatsoenlijke omgangsregeling. Uiteindelijk is dat gelukt. En nu zie je dat beide moeders geregeld vragen of de kinderen ook buiten die omgangsregeling bij mij kunnen zijn.

Ja, het heeft wat "vrienden" gekost. Geen echte vrienden, maar van die lui die echt niet snappen dat je je kinderen niet om elke scheet bij je ouders of een oppas dumpt.

Als geen van de kinderen het is, vind ik het ook wel fijn om gewoon tijd voor mezelf te hebben en iets voor mezelf te doen in plaats van maar weer drukte op te gaan zoeken.

[ Bericht 19% gewijzigd door Halcon op 10-06-2025 23:39:44 ]

quote:

Op dinsdag 10 juni 2025 18:24 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Maar jouw vrienden̈ zullen toch ook begrijpen dat tijd doorbrengen met je dochter heel belangrijk is? Straks heb je over een aantal jaar wel je vrienden maar ook een dochter die in het weekend liever naar haar vrienden gaat dan naar dr vader...

Mensen die dat niet willen begrijpen, daarvan kun je je afvragen in hoeverre dat vrienden zijn.