De zoektocht naar een boek van herkenning.

Het was al vrij laat in de middag toen ik een boekhandel instapte – het soort boekenwinkel waar de geur van papier zich mengt met het zwijgen van vergeten titels. Ik vroeg aan de verkoper of er boeken zijn over volwassen pleegkinderen.

Hij kijkt me vragend aan, schuift zijn bril recht, en begint te typen. Na een minuut zwijgt hij.
''Alles wat ik vind, gaat over adoptie, bijvoorbeeld ervaringen van adoptieouders'' zegt hij. ''Of over jonge kinderen in de jeugdzorg. Volwassenen? Nee ... niet over hoe zij terugkijken op hun pleegkindertijd en nu geen pleegkind maar zijn – die lijken uit beeld verdwenen. Wel over een pleegkind die terug ging naar de biologische ouders.''

Ik glimlach beleefd, maar binnenin krimpt iets samen. Alsof mijn bestaan een voetnoot is in een hoofdstuk dat nooit is afgeschreven.

Ik dwaalde vervolgens een tijd langs de planken. Pakte een boek over identiteit. Een ander over hechting. Een roman over verlies. Maar niks sloot aan, of was niet vanuit de invalshoek geschreven die ik zocht. Ik heb alles terug gelegd. Nergens staat wat het doet met een hart dat altijd welkom was, maar niet geboren werd in het huis waarin het groeide. Gewoon, in Nederland.

Uiteindelijk heb ik een notitieboekje of 3 gekocht. Omdat de kaft mooi was.
Vervolgens ben ik in de zon op de rand van de fontein gaan zitten.

Op de eerste bladzijde schreef ik:

''Dit is het boek dat ik niet vond. Dus ik schrijf het zelf. Voor wie ook in stilte opgroeide in liefde die niet van hen begon, maar wel bij hen bleef.''

Ik had gehoopt op een boek te vinden waarin ik gewoon even de lezer mocht zijn en niet opnieuw de verteller. Ik wil schuilen in een verhaal dat mij al kende – zonder dat ik het zelf hoef te verzinnen, de structuren, bewijzen.
Waarom moet ik ''altijd'' degene zijn die iets maakt van wat er niet was?'' Al je hele leven voel je je anders dan de rest, en zelfs in de grootste boekenwinkel in Maastricht, of die kleine, die ik beschreef. Kan ik het niet vinden.

Het verdriet is niet luid, maar het is taai. Niet om wat ik niet had – maar om alles wat wel was, en toch niet werd opgeschreven. Alsof mijn soort bestaan geen genre kreeg. Toch blijf ik zoeken, want ik kan niet accepteren dat er niks te vinden is.

Op internet heb ik uren gezocht en niks gevonden. Behalve één boek waarvan ik de titel en de schrijfster al ben vergeten omdat het boek nergens meer te krijgen is. Zij beschreef – van wat ik er van kon vinden, vrijwel precies de situatie waarin ik ben geboren en opgegroeid. Ook qua het milieu waarin je wieg stond en die waar je opgroeide.

Ik hoop dat iemand hier de gouden tip heeft.



[ Bericht 0% gewijzigd door Parafoonnotulist op 12-05-2025 10:16:02 ]

quote:

Op maandag 12 mei 2025 11:03 schreef mvdejong het volgende:
Deel de auteur en titel van het boek dat je wel wilde, misschien kan iemand anders het wel vinden.

Ik weet dus niet meer welk boek het was. Maar het lijkt op:

Welke naam past mij - Spoorloos in Nederland
Auteur: Liesbeth Struijcken.

Het ging in elk geval over een volwassen vrouw, die opgroeide in een gezin anders dan in het woonwagenkamp waar haar roots lagen.

Dit boek gaat daar geloof ik niet specifiek over.

Maar waar ik voornamelijk opzoek naar ben is een boek die inzicht geeft op de weerslag die dit kan hebben op een persoon en hoe je daar als volwassenen op terug kijkt, waar je last van kan hebben etc. Adoptieboeken sluiten vaak niet aan omdat kinderen vaak roots hebben in een ander land en ook een andere huidskleur hebben dan de adoptie/pleegouders. Ik heb dat niet en dat is eigenlijk gevoelsmatig, toch anders.

quote:

Op maandag 12 mei 2025 11:13 schreef Hiddendoe het volgende:
Misschien staat hier iets tussen?

https://pleegkind-en-plee(...)alen-over-pleegzorg/

Ik ga hier even induiken. Bedankt