R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het werd mij meerdere keren voorgesteld door bijvoorbeeld een maatschappelijk begeleider, echter ik heb het altijd afgehouden.quote:Zoek je een maatje dat regelmatig even tijd en aandacht voor jou heeft?
Ik heb mij zelf aangeboden als taalmaatje om iemand te helpen met Nederlands leren. Daarbij is het uiteindelijke doel dat die persoon ondersteund wordt bij de vaardigheden van de Nederlandse taal. Als het klikt en die persoon vindt het gezellig als ik hem/haar help, dan is dat zeker ook belangrijk. Echter dat is dan een band die vanuit oprechtheid ontstaat. Voor hetzelfde geldt klikt het niet of we moeten nog erg aan elkaar wennen - dan kunnen we ons hoofdzakelijk op de Nederlandse taal richten en verder hoeven we niks van elkaar. Of hij/zij geeft aan liever iemand anders te willen als begeleider en dat heb ik dan hoe dan ook te respecteren.
Ik zou zelf absoluut niet willen dat iemand met mij omgaat omdat ik anders als arme eenzame jongen thuis alleen zit te kniezen. Ik zou dat een ander ook niet aan willen doen. Ik zou wel bereid zijn iemand te willen helpen met een sociaal leven opbouwen en/of verrijken; ik gun het hem dat hij uiteindelijk zelf zijn vrienden kiest. En als hem dat niet lukt, bijvoorbeeld omdat hij zich afgewezen voelt of daadwerkelijk afgewezen wordt, is het belangrijk om te onderzoeken waardoor dat komt.
Dus persoonlijk sta ik nogal achterdochtig tegenover dat soort liefdadigheids-projecten. Ik heb zelf nogal de angst dat als ik het zou proberen, ik in een situatie terechtkom waarbij ik mezelf verlies en mij onderwerp naar iemand die met mij omgaat vanwege zijn/haar eigen behoefte om voor iemand te zorgen. Daarbij gaat het dus niet meer over mijn belang, maar enkel over dat van hem of haar.
Ik merk dat overigens ook bij maatschappelijk begeleiders: ik hou dat liever af, echter door bepaalde omstandigheden krijg ik toch elke keer met die lui te maken. Het lijkt wel ongedierte waar mensen maar niet vanaf kunnen komen. Ik heb weleens iemand meegemaakt die gewoon haar werk deed en daarbij concreet vroeg wat ze voor mij kon betekenen, zonder dat ze zich anders voordeed en mij iets opdrong. Ze was helaas een vervanger. Verder krijg ik altijd iemand die een vriend of een moeder lijkt te willen zijn voor mij. Als ik dan aangeef dat ik dat niet wil, wordt de hele situatie verdraaid. Ik vraag mij vaak af of die mensen zonodig anderen willen helpen omdat ze daarmee hun eigen shit kunnen vergeten of zich superieur kunnen voelen over 'arme kneusjes'.
Hoe zien jullie dat soort initiatieven?
Op zich vind ik het goed dat dit soort projecten er zijn want er zijn best veel eenzame mensen met name bij de ouderen, mij is jaren geleden dit ook voorgesteld en ik ben op een wachtlijst gezet, nooit meer iets van gehoord of gezien
Prima toch als jij dat niets vindt? Dan is het niet voor jou weggelegd 
Vriendelijk bedanken en aan de kant leggen.
En vervolgens kiezen voor een levensinvulling die wél bij jou past. Zoals dus blijkbaar bijvoorbeeld dat taalmaatjesschap
Vriendelijk bedanken en aan de kant leggen. En vervolgens kiezen voor een levensinvulling die wél bij jou past. Zoals dus blijkbaar bijvoorbeeld dat taalmaatjesschap
Somebody that I used to know
Ik zou persoonlijk wel overwegen om iemands maatje te worden. Niet uit medelijden, maar omdat ik denk dat het goed is dat mensen met verschillende achtergronden van elkaar kunnen leren en dat het altijd interessant is om nieuwe mensen te leren kennen.
De conclusie dat de ene kant medelijden heeft met de andere kant vind ik nogal voorbarig.
De conclusie dat de ene kant medelijden heeft met de andere kant vind ik nogal voorbarig.
Frankly, my dear, I don't give a damn.
Mee eens, maar hou wel in je hoofd dat als je "maatje" wordt, er wellicht geen interessante of gelijkwaardige relatie/band in zit. Dat hoort er óók bij.quote:Op maandag 5 mei 2025 14:16 schreef aquawoman het volgende:
Ik zou persoonlijk wel overwegen om iemands maatje te worden. Niet uit medelijden, maar omdat ik denk dat het goed is dat mensen met verschillende achtergronden van elkaar kunnen leren en dat het altijd interessant is om nieuwe mensen te leren kennen.
De conclusie dat de ene kant medelijden heeft met de andere kant vind ik nogal voorbarig.
Op dinsdag 25 februari 2020 12:55 schreef Pumpalov het volgende:
een beetje zo'n lichtgetinte inteeltkop als dat filosoofert heeft.
een beetje zo'n lichtgetinte inteeltkop als dat filosoofert heeft.
Even terug naar de kern;
Hoezo wordt jij taalbegeleider als je het schrift nieteens volledig beheerst..
En leer eens open staan naar mensen die het met liefde hun werk maken om clienten een warm hart toe te dragen en goede feedback te geven.
Hoezo wordt jij taalbegeleider als je het schrift nieteens volledig beheerst..
En leer eens open staan naar mensen die het met liefde hun werk maken om clienten een warm hart toe te dragen en goede feedback te geven.
Wie zegt dat ik daar niet voor open sta? Als ik alleen maar mijn gelijk wil opdringen, zou ik hierover geen topic maken en al helemaal niet vragen om de mening van anderen.quote:Op maandag 5 mei 2025 15:04 schreef Helenattenek het volgende:
Even terug naar de kern;
Hoezo wordt jij taalbegeleider als je het schrift nieteens volledig beheerst..
En leer eens open staan naar mensen die het met liefde hun werk maken om clienten een warm hart toe te dragen en goede feedback te geven.
Wat is een "warm hart" en wat is "goede feedback"? Kan je dat concreet maken?
Ik had pak 'm beet 10 jaar geleden de reactie zoals jij die neerzet, waarschijnlijk zelf gepost. Inmiddels zijn daar nogal wat ervaringen bijgekomen. Ik had mij daarbij al vaak afgevraagd of ikzelf niet degene was die zijn eigen fouten niet onder ogen wilde komen en daarom maar zeikt op de hulpverlening omdat het toevallig niet naar mijn zin gaat. Uiteindelijk had ik zelf niet eens meer in de gaten dat er elke keer beloftes werden gemaakt die vervolgens niet werden nagekomen + ik werd als een klein kind toegesproken dat ik het allemaal verkeerd begrepen had, te hoge verwachtingen had van hen, geduld moet hebben, etc. Dus als je dat verstaat onder "goede feedback" ben ik het niet met jou eens.
Daarbij gaat het niet om de begeleiders maar om de clienten. Clienten melden zich immers aan met een bepaald doet en dan is het aan de begeleiders om met de middelen waartoe ze beschikken daar zoveel mogelijk op aan te sluiten. En stel dat blijkt dat de begeleider dat niet voldoende kan, dan is het misschien niet leuk voor de client om daarmee geconfronteerd te worden, echter het is voor clienten nog veel erger als de begeleider zoiets niet toe wilt geven, de client blijft belazeren waardoor er heel veel kostbare tijd verspild wordt.
Je had net als @aquawoman kunnen reageren dat je er andere opvattingen over hebt. Dus ik begrijp niet waarom je mij persoonlijk aanvalt.
Word zonder t.quote:
Even terug naar de kern;
Hoezo wordt jij taalbegeleider als je het schrift nieteens volledig beheerst..
En leer eens open staan naar mensen die het met liefde hun werk maken om clienten een warm hart toe te dragen en goede feedback te geven.
Niet eens niet aan elkaar.
"No man is an island" = "geen mens is een eiland"
Soms door een simpel gezellig praatje met iemand kan je als mens al een beetje opknappen?
Soms door een simpel gezellig praatje met iemand kan je als mens al een beetje opknappen?
Dat kan zelfs al heel eenvoudig, iemand op straat groeten en als ze dat dan terug doen dan kan dat al werkrnquote:
"No man is an island" = "geen mens is een eiland"
Soms door een simpel gezellig praatje met iemand kan je als mens al een beetje opknappen?
Ben ik helemaal eens. Ik ging van de week een verkeerd bezorgde brief afgeven bij het correcte adres. Toen ik daar een man een struik zag snoeien vroeg ik aan hem of hij op dat adres woonde, wat ook zo was. En vervolgens werd dat een heel gezellig praatje van zeker een half uur. Dat soort 'kleine' dingen kunnen heel waardevol zijn.quote:
[..]
Dat kan zelfs al heel eenvoudig, iemand op straat groeten en als ze dat dan terug doen dan kan dat al werkrn
Als dat de opzet is van zo'n Maatjes-project, vind ik het een mooie idealistische gedachte. Ik vraag mij echter af in hoeverre het realistisch is. Mensen die geen sociale problemen hebben, hebben zo'n Maatjes-project niet nodig. Als je wel sociale problemen hebt, gaan die niet weg met zo'n Maatje.
Sociale contacten gaat namelijk ook gepaard met dingen die minder leuk zijn, zoals bijvoorbeeld dat je je geirriteerd voelt door wat de ander doet of die persoon gaat over jouw grenzen: als je moeilijk jouw grenzen aan kunt geven, kan de ander immers ook niet weten dat hij daar overheen gaat. En ook kan je te maken hebben met mensen met minder goede bedoelingen, bijvoorbeeld dat ze hun eigen shit op jou projecteren. Of jij hebt zelf een keer een zwak moment dat jij andersom jouw frustraties op de ander afreageert. We zijn nou eenmaal mensen.
Anyway. Ik heb er echt geen problemen mee als iemand anders wel zijn heil vindt bij zo'n Maatjes-project. Waarom zou ik, ik kan toch niet voor anderen bepalen wat ze leuk vinden en wat goed is voor hen. Het lijkt mij zelf echter niks. Ik wil het niet persé helemaal afslaan, echter ik wil er niet aan vastzitten.
Echter elke keer als ik dat probeer uit te leggen aan zo'n begeleider (gelukkig heb ik ruim een jaar niet meer te maken gehad daarmee en wat mij betreft blijft dat zo) wil hij/zij dat maar niet snappen. Grenzen aangeven tegenover mensen die schijnbaar denken dat ik een zwakzinnige kneus ben omdat ik worstel met psychische issues, wordt heel moeilijk. Ik vraag mij af waarom ze dat werk doen als ze het zo moeilijk vinden om te begrijpen.
Juist, dit zijn de leuke dingen, vorige week had ik een gesprek met een oudere dame op straat over de vogels in de boom, gewoon leuk en spontaanquote:
[..]
Ben ik helemaal eens. Ik ging van de week een verkeerd bezorgde brief afgeven bij het correcte adres. Toen ik daar een man een struik zag snoeien vroeg ik aan hem of hij op dat adres woonde, wat ook zo was. En vervolgens werd dat een heel gezellig praatje van zeker een half uur. Dat soort 'kleine' dingen kunnen heel waardevol zijn.
Als dat de opzet is van zo'n Maatjes-project, vind ik het een mooie idealistische gedachte. Ik vraag mij echter af in hoeverre het realistisch is. Mensen die geen sociale problemen hebben, hebben zo'n Maatjes-project niet nodig. Als je wel sociale problemen hebt, gaan die niet weg met zo'n Maatje.
Sociale contacten gaat namelijk ook gepaard met dingen die minder leuk zijn, zoals bijvoorbeeld dat je je geirriteerd voelt door wat de ander doet of die persoon gaat over jouw grenzen: als je moeilijk jouw grenzen aan kunt geven, kan de ander immers ook niet weten dat hij daar overheen gaat. En ook kan je te maken hebben met mensen met minder goede bedoelingen, bijvoorbeeld dat ze hun eigen shit op jou projecteren. Of jij hebt zelf een keer een zwak moment dat jij andersom jouw frustraties op de ander afreageert. We zijn nou eenmaal mensen.
Anyway. Ik heb er echt geen problemen mee als iemand anders wel zijn heil vindt bij zo'n Maatjes-project. Waarom zou ik, ik kan toch niet voor anderen bepalen wat ze leuk vinden en wat goed is voor hen. Het lijkt mij zelf echter niks. Ik wil het niet persé helemaal afslaan, echter ik wil er niet aan vastzitten.
Echter elke keer als ik dat probeer uit te leggen aan zo'n begeleider (gelukkig heb ik ruim een jaar niet meer te maken gehad daarmee en wat mij betreft blijft dat zo) wil hij/zij dat maar niet snappen. Grenzen aangeven tegenover mensen die schijnbaar denken dat ik een zwakzinnige kneus ben omdat ik worstel met psychische issues, wordt heel moeilijk. Ik vraag mij af waarom ze dat werk doen als ze het zo moeilijk vinden om te begrijpen.
Jammer dat de hulpverlening jou niet goed aan voelt, ik rem de betutteling ook af hoor, ik weet dat ik issues heb maar als me iets niet lukt of ik zie ergens tegen op dan geef ik dat wel aan, men hoeft niet tientallen keren te vragen of ik het wel red
Het enige dat ik me wel afvraag is waarom je het niet eens zou proberen. Wie weet valt het mee en is het een positieve ervaring. En wat is je verlies anders?quote:
[..]
Ben ik helemaal eens. Ik ging van de week een verkeerd bezorgde brief afgeven bij het correcte adres. Toen ik daar een man een struik zag snoeien vroeg ik aan hem of hij op dat adres woonde, wat ook zo was. En vervolgens werd dat een heel gezellig praatje van zeker een half uur. Dat soort 'kleine' dingen kunnen heel waardevol zijn.
Als dat de opzet is van zo'n Maatjes-project, vind ik het een mooie idealistische gedachte. Ik vraag mij echter af in hoeverre het realistisch is. Mensen die geen sociale problemen hebben, hebben zo'n Maatjes-project niet nodig. Als je wel sociale problemen hebt, gaan die niet weg met zo'n Maatje.
Sociale contacten gaat namelijk ook gepaard met dingen die minder leuk zijn, zoals bijvoorbeeld dat je je geirriteerd voelt door wat de ander doet of die persoon gaat over jouw grenzen: als je moeilijk jouw grenzen aan kunt geven, kan de ander immers ook niet weten dat hij daar overheen gaat. En ook kan je te maken hebben met mensen met minder goede bedoelingen, bijvoorbeeld dat ze hun eigen shit op jou projecteren. Of jij hebt zelf een keer een zwak moment dat jij andersom jouw frustraties op de ander afreageert. We zijn nou eenmaal mensen.
Anyway. Ik heb er echt geen problemen mee als iemand anders wel zijn heil vindt bij zo'n Maatjes-project. Waarom zou ik, ik kan toch niet voor anderen bepalen wat ze leuk vinden en wat goed is voor hen. Het lijkt mij zelf echter niks. Ik wil het niet persé helemaal afslaan, echter ik wil er niet aan vastzitten.
Echter elke keer als ik dat probeer uit te leggen aan zo'n begeleider (gelukkig heb ik ruim een jaar niet meer te maken gehad daarmee en wat mij betreft blijft dat zo) wil hij/zij dat maar niet snappen. Grenzen aangeven tegenover mensen die schijnbaar denken dat ik een zwakzinnige kneus ben omdat ik worstel met psychische issues, wordt heel moeilijk. Ik vraag mij af waarom ze dat werk doen als ze het zo moeilijk vinden om te begrijpen.
Misschien vul je te veel in voor andere mensen over hoe ze jou zien.
Frankly, my dear, I don't give a damn.
Of hij doet het gewoon niet en zoekt iets anders wat wel bij hem past. Ik snap hem wel.quote:
[..]
Het enige dat ik me wel afvraag is waarom je het niet eens zou proberen. Wie weet valt het mee en is het een positieve ervaring. En wat is je verlies anders?
Misschien vul je te veel in voor andere mensen over hoe ze jou zien.
Somebody that I used to know
Het voelt voor mij als een soort straf. Als een bevestiging dat ik niet genoeg mijn best gedaan heb en het niet verdien om een normaal leven te mogen leiden.quote:
[..]
Het enige dat ik me wel afvraag is waarom je het niet eens zou proberen. Wie weet valt het mee en is het een positieve ervaring. En wat is je verlies anders?
Misschien vul je te veel in voor andere mensen over hoe ze jou zien.
Ik ben het met je eens dat het wellicht meevalt en misschien wel hartstikke leuk is als ik de juiste maatje tref.
Anderzijds denk ik dat het ook reëel is om in te calculeren dat ik iemand tref die uiteindelijk mij meer als een soort verlengstuk van zichzelf ziet, zoals ik beschreven had.
Ik denk dat ik moet beginnen met wat ikzelf leuk vind en hoe ik mijn leven wil leiden. Als dat bij nader inzien niet de juiste keus blijkt te zijn, kan ik het altijd nog proberen op de manier zoals anderen dat bedacht hebben. Maar niet andersom: het is mijn leven en net als iedereen heb ik het recht dat te leiden op mijn eigen manier.
Ik ben maatje geweest tijdens mijn studie ( zorgopleiding). Ik vond het leuk om te doen. De dame waar ik naartoe ging was ook hartelijk en was altijd blij als ik er was. Het was wel vooraf bekend dat het maar 6 mnd zou zijn en toen het klaar was bleef ze me berichten sturen wat niet echt de bedoeling was. Uiteindelijk stopte dat wel . Ik ben ook nog kort maatje geweest van een andere vrouw (allebei psychiatrie achtergrond) maar ik had een keer ziekgemeld en bericht dat ik niet kon komen. Kreeg ik een heel bericht dat iedereen haar altijd in de steek laat en dat ze alleen de hondjes heeft op deze wereld. Daar had ik niet echt zin meer in.
Dat is de andere kant van het verhaal, echter komt eigenlijk op hetzelfde neer als wat ik wil duidelijk maken.quote:
Ik ben maatje geweest tijdens mijn studie ( zorgopleiding). Ik vond het leuk om te doen. De dame waar ik naartoe ging was ook hartelijk en was altijd blij als ik er was. Het was wel vooraf bekend dat het maar 6 mnd zou zijn en toen het klaar was bleef ze me berichten sturen wat niet echt de bedoeling was. Uiteindelijk stopte dat wel . Ik ben ook nog kort maatje geweest van een andere vrouw (allebei psychiatrie achtergrond) maar ik had een keer ziekgemeld en bericht dat ik niet kon komen. Kreeg ik een heel bericht dat iedereen haar altijd in de steek laat en dat ze alleen de hondjes heeft op deze wereld. Daar had ik niet echt zin meer in.
Het contact is dan niet gelijkwaardig. Als jij rekening moet houden met dat dit soort dingen kunnen gebeuren, zal je uit zelfbescherming hoe dan ook een andere houding aannemen tegen een client dan tegen een willekeurig ander iemand. Ik neem aan dat je niet tegen zo'n iemand kan zeggen: "Wat is dit nou weer voor drama? Ik heb tot nu toe altijd mijn best gedaan voor jou, maar ik ben ook maar een mens en net zoals iedereen word ik weleens een keer ziek. Ik heb geen zin om mij in te laten met lui die alleen maar aan zichzelf kunnen denken, dus sodemieter op zeg!" Iemand die geen maatje is, zou zoiets wel kunnen zeggen.
Het is hartstikke zielig voor zo'n mevrouw dat ze zich eenzaam voelt. Haar gedrag houdt haar eenzaamheid wel in stand. Bij wijze van spreken gebruikt zij jou als een middel om dat gevoel van eenzaamheid te kunnen vermijden. Het lost het achterliggende probleem niet op.
Als ik over mezelf spreek: ik wil niet dat mensen met mij omgaan omdat ze mij zielig vinden. Ik wil dat ze met mij omgaan omdat zij andersom ook met mij om willen gaan omdat ze dat leuk vinden.
Stel dat jij je zou aanbieden om mijn Maatje te zijn om het contact tussen ons te evalueren, dan is het weer anders. Dan kan ik het zien als een middel om mij persoonlijk te ontwikkelen.
Ik moet zeggen dat ik het heel lastig vind. Ik denk zeker na over reacties van mensen die er anders over denken dan ik en denk dan ook "Waarom zou ik het niet proberen?" en ook "Hoe komt het dat het voor mij zoveel meer beladen is dan voor de meeste anderen?" of "Waarom ben ik mezelf zo aan het verdedigen?"
Ik voel mij sowieso vastzitten in een negatieve cirkel mbt psychische hulpverlening. Als ik op mezelf ben aangewezen, lukt het mij tot nu toe niet om eruit te komen, wat o.a. met eenzaamheid te maken heeft. Dus denk ik "Als ik het niet zelf kan, zit er niks anders op dan hulp aanvaarden" Ik probeer aan te geven wat mijn eigen behoeftes en verlangens zijn en ik krijg ook weleens feedback dat ik mijn gedachten zo helder kan verwoorden. Toch komt het erop neer dat ik het idee krijg dat anderen voor mij bepalen wat ik ergens van moet vinden en wie ik moet zijn. In het kader van een Maatjes-project lijkt het voor mij dat het nou eenmaal de norm is in de maatschappij dat ik in mijn situatie dit MOET accepteren en het leuk MOET vinden - als dat niet het geval is, houdt het dus in dat ik ontzettend gestoord ben en heb ik maar te aanvaarden dat het nooit meer goedkomt met mij.
Ik voel mij sowieso vastzitten in een negatieve cirkel mbt psychische hulpverlening. Als ik op mezelf ben aangewezen, lukt het mij tot nu toe niet om eruit te komen, wat o.a. met eenzaamheid te maken heeft. Dus denk ik "Als ik het niet zelf kan, zit er niks anders op dan hulp aanvaarden" Ik probeer aan te geven wat mijn eigen behoeftes en verlangens zijn en ik krijg ook weleens feedback dat ik mijn gedachten zo helder kan verwoorden. Toch komt het erop neer dat ik het idee krijg dat anderen voor mij bepalen wat ik ergens van moet vinden en wie ik moet zijn. In het kader van een Maatjes-project lijkt het voor mij dat het nou eenmaal de norm is in de maatschappij dat ik in mijn situatie dit MOET accepteren en het leuk MOET vinden - als dat niet het geval is, houdt het dus in dat ik ontzettend gestoord ben en heb ik maar te aanvaarden dat het nooit meer goedkomt met mij.
Tja, er zijn niet echt eenduidige antwoorden. De enige begeleiders waar ik ooit mee te maken heb gehad waren werkbegeleiders van een sociale werkplaats en daar heb ik alleen maar gewerkt omdat ik een uitkering had zonder indicatie van een beperking of wat dan ook.quote:
[..]
Het werd mij meerdere keren voorgesteld door bijvoorbeeld een maatschappelijk begeleider, echter ik heb het altijd afgehouden.
Ik heb mij zelf aangeboden als taalmaatje om iemand te helpen met Nederlands leren. Daarbij is het uiteindelijke doel dat die persoon ondersteund wordt bij de vaardigheden van de Nederlandse taal. Als het klikt en die persoon vindt het gezellig als ik hem/haar help, dan is dat zeker ook belangrijk. Echter dat is dan een band die vanuit oprechtheid ontstaat. Voor hetzelfde geldt klikt het niet of we moeten nog erg aan elkaar wennen - dan kunnen we ons hoofdzakelijk op de Nederlandse taal richten en verder hoeven we niks van elkaar. Of hij/zij geeft aan liever iemand anders te willen als begeleider en dat heb ik dan hoe dan ook te respecteren.
Ik zou zelf absoluut niet willen dat iemand met mij omgaat omdat ik anders als arme eenzame jongen thuis alleen zit te kniezen. Ik zou dat een ander ook niet aan willen doen. Ik zou wel bereid zijn iemand te willen helpen met een sociaal leven opbouwen en/of verrijken; ik gun het hem dat hij uiteindelijk zelf zijn vrienden kiest. En als hem dat niet lukt, bijvoorbeeld omdat hij zich afgewezen voelt of daadwerkelijk afgewezen wordt, is het belangrijk om te onderzoeken waardoor dat komt.
Dus persoonlijk sta ik nogal achterdochtig tegenover dat soort liefdadigheids-projecten. Ik heb zelf nogal de angst dat als ik het zou proberen, ik in een situatie terechtkom waarbij ik mezelf verlies en mij onderwerp naar iemand die met mij omgaat vanwege zijn/haar eigen behoefte om voor iemand te zorgen. Daarbij gaat het dus niet meer over mijn belang, maar enkel over dat van hem of haar.
Ik merk dat overigens ook bij maatschappelijk begeleiders: ik hou dat liever af, echter door bepaalde omstandigheden krijg ik toch elke keer met die lui te maken. Het lijkt wel ongedierte waar mensen maar niet vanaf kunnen komen. Ik heb weleens iemand meegemaakt die gewoon haar werk deed en daarbij concreet vroeg wat ze voor mij kon betekenen, zonder dat ze zich anders voordeed en mij iets opdrong. Ze was helaas een vervanger. Verder krijg ik altijd iemand die een vriend of een moeder lijkt te willen zijn voor mij. Als ik dan aangeef dat ik dat niet wil, wordt de hele situatie verdraaid. Ik vraag mij vaak af of die mensen zonodig anderen willen helpen omdat ze daarmee hun eigen shit kunnen vergeten of zich superieur kunnen voelen over 'arme kneusjes'.
Hoe zien jullie dat soort initiatieven?
Persoonlijk heb ik ze prive nooit nodig gehad.
Maar wat ik ervan begrepen heb is dat die gasten toch een soort cursus psychologie kwaliteit Aldi volbracht hebben en bij iedereen één en dezelfde benadering toepassen. Die jij gekregen had als vervanger week daar mischien enkel en alleen van af omdat ze van tevoren wist dat ze geen blijvertje was. Dan hoef je ook niet je vaste rol aan te nemen.
Het is allemaal toch ook een bepaald slag mensen die dat willen doen.
Oftewel ze zijn welwillend (onbewust wat kinderachtig) of inderdaad, die zich superieur voelen.
Er is ook heel wat werk aan de winkel in de geestelijke gezondheidszorg dus mischien kijken ze door het personeelstekort ook niet zo nou.
|
|
