Tong’s eigen individueel schrijfsels topic # 2.

Onderwerpen voor een voetbalcolumn, of in dit geval verhaal, liggen voor het oprapen. Meer dan een eeuw voetbalhistorie is een weldadige en gevarieerde bron om uit te putten. Ditmaal hou ik het echter dichter bij huis en recenter van geschiedenis.



Ik ben drie jaar geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten daarna heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. Integendeel. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.

Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 12 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval.

Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen. Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren.

Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is nog heftiger dan die van mij. Facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden wel raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af. Het verhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal.

Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel. De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frénk van der Linden (kunststof NPO1) en de vorig jaar overleden uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel.

Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ongetwijfeld ook op m'n gemoed gaan spelen.

Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Momenteel zijn Gijp en VI geen schim meer van wat ze ooit waren. De urgentie is weg, alleen nog spraakmakend door ordinaire rellen en onderbroekenlol.

Ook mis ik Kieft tegenwoordig. Net zoals ik Kraaij en Bossie mis in wat ooit een geweldig voetbalprogramma was. Ik blijf duimen dat Kieft er straks weer eens zit. Nippend aan een glaasje water. Dat het weer over voetballen gaat. Misschien volgend jaar tijdens het WK. Samen met Kraaij en Boskamp natuurlijk. Dan is mijn zomer bij voorbaat geslaagd.

tong80

TV / tong80 op televisie. VoetbalKrexxx. Mei 1997. KRO Nederland 1.......
LIT / Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

De drie jaar geleden overleden Uwe Seeler was de Willem van Hanegem van Duitsland. Net niet de beste ooit in eigen land, maar net als de kromme wel de meest geliefde. Er zijn spelers die ondanks zichzelf succesvol worden, en geliefd zijn door supporters.



Het laatste voorbeeld in Nederland is Dirk Kuijt. Nooit een groot talent geweest in de jeugd. Maar de laatste held voor het legioen. Scorend in de kampioenswedstrijd en gerespecteerd international. Dekselse Dirkie uit Katwijk, noemde Evert ten Napel hem liefkozend. Een nog groter mirakel dan Kuijt als succesvolle speler is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser.

Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua sommige records. Zelfs Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft. Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte).

Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel met die manschaft.

Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd. Uwe Seeler was het. De kromme is het.

Dat we nog lang mogen genieten van onze nationale brombeer. Zo worden ze niet meer gemaakt. En dat is helemaal niet erg. Willem is uniek. Uwe was dat ook. Daar doet een gemiste WK-titel niets aan af.

tong80

FC Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpond, die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Dit seizoen worden ze weer kampioen en zijn ze op weg naar de Eredivisie. Twee seizoenen geleden voeren ze echter in woelige wateren. Het water stond aan de lippen, zelfs boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Daar waar een andere Veerman weer aan het doelpunten roer staat. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als er boven het maaiveld wordt gepresteerd. Doe Maar Normaal, dan ben je bijzonder genoeg. Zelfs hun bekendste band gaat anoniem door het leven.



Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpool was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.

Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK. Op datzelfde WK in Amerika scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. Een andere speler uit die wedstrijd wachtte een triester lot. Als schuldige van een eigen doelpunt werd de Columbiaanse verdediger Andrés Escobar vermoord door een landgenoot. De nederlaag tegen Amerika kostte gokbazen immers veel geld.

Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. Alex Pastoor is een gewaardeerde trainer. (Iets voor Ajax? Of toch liever Ron Jans?) De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere in het andere Oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de critici. Zelfs voor de godenzonen uit het Zeisterbos is de scherpe voetbalzeis ongenadig. Hoe bot soms ook.

tong80

Engeland staat aan de basis van het voetbal. Tevens aan de basis van het einde. Het einde van de voetbalromantiek en eerlijke strijd. Engeland heeft het internationale voetbal veel geschonken. Het heeft ook lang in de cocon van zelfgenoegzaamheid geleefd. De olie-en geldbronnen strooien nu echter zoveel zand, dat de oogjes straks definitief gaan sluiten.



Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. De WK's daarvoor vonden ze zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK-1950 werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Eén van de grootste verrassingen in het voetbal ooit. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren. Het echte lesje kwam 3 jaar later.

De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland in 1953 met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland op Wembley ooit. Het korreltje zout werd er een jaar later ingepeperd. De Engelsen zouden revanche nemen in de uitwedstrijd tegen de Hongaren. De Hongaren wonnen echter met 7-1. Dat Hongarije datzelfde jaar, met 2-0 voorkwam in de WK-finale tegen de Duitsers, en na 5 jaar hun eerste nederlaag leed, omdat de Duitsers alsnog met 3-2 wonnen, is een nog groter trauma dan "onze" nederlaag in 74. De bron van Gary Linekers wijze woorden werd ontsproten.

Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. (Na Brazilië WK-70 werd Hongarije jaren-50, door de FIFA gekozen tot het op één na beste elftal van de 20ste eeuw. Nederland WK74 op plaats 3). Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron die zijn weerga niet kent.

Het gaat vaak niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge, Dennis Bergkamp of Eric Cantona. De financiële bastions in traditionele shirts, waarborgen zekere winst. Tegenwoordig wordt er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Niet in Europa en niet in Engeland. Af en toe een uitschieter als Aston Villa die even in de top binnendringt, of een topclub als Manchester United dat tijdelijk afhaakt. Leicester City was een sprookjes elftal uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.

Internationaal is Ajax momenteel de underdog tegen Brighton. De club waar de schoffelaar Hans Kraai jr. ooit in het elftal van de eeuw werd gekozen. Manchester City was ooit een cultclub, vergelijkbaar met Sparta in Nederland. Tegenwoordig hebben ze 60 spelers op de loonlijst, waarvan ze hopen dat er één als goudhaantje zal doorbreken. De afvallers mogen hun zegeningen en ponden tellen.

Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal bijna afgenomen. Straks zal de les waarschijnlijk weer hard zijn voor het nationale elftal op het aanstaande WK. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton, Michael Owen, Brian Robson, Alan Shearer of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen. Oasis roepende in de woestijn, de fans van Manchester City, als Fata vergana. Liam, die Brady nog heeft zien schitteren voor Arsenal zit er niet mee.

tong80. Dutch Gooner.

Bekijk deze YouTube-video

het onschuldige kind speelde
het onschuldige kind lachte
het onschuldige kind huilde
het onschuldige kind ontroerde
het onschuldige kind bewonderde
het onschuldige kind troostte
het onschuldige kind zoende
het onschuldige kind schitterde
het onschuldige kind beweerde
het onschuldige kind geloofde
het onschuldige kind werd wees
het volwassen kind was schuldig

Ik hè niks tege buitelanders uit een ander land. Ik bedoel andere landen moete er ook zijn anders kun de nooit nie eens naar het buiteland op vakantie. Zoals Majorka of griekeland of een ander land met de zee in de buurt. In nederland is het druk genoeg me buitelanders die hier naar toe kome buite de vakantie om. Die wille dan blijve en houde dan de ballebak van de ikea bezet. En dan kan de bommelse jeugd fluiten op hun vingers naar de ballebak. Dan zegge ze da ieder een dezellufde rechte mot hebbe. Maar ik krijg altijd de indruk da ze worre veurgetrokke. Want ze zijn op de vlucht veur de vluwelehandschoenen. Van de geitewolle woke sokke. Da Of hier al ware uit ut buiteland, maar dan deur hun vader en moeder uit de eerste ligting kome aanwaaie met een boot onder de bommelse brug. Daar hedde nog een gedicht over da mevrouw Nijhoff psalleme zong en toen ging heel de familie Nijhoff naar de brug kijke. Die is toen geopend door Hans Joritsma. Die woar gevlucht mej Femke Halsema. Bommel ontving ze toen mej ope arme omda ze nie wiste woar naar toe.

Daarom fijnde andere minse Bommel zun mooi stadje. Komp om da wij ze mè ope arme ontvange. Kik da ze hier op vakantie kome viere, motte ze helemaal zelluf wete. Da krijde ache atraksies het. Zoals de ef teling en de Ikea vlak bij eindhove. Dan hek ut nog nie gehat over alle duive op de dam of op de Bommelse mert. Die toch al niks meer veur stelt behalve kibbeling en note. Die duive schijte alles onder. Maar daar kunne de buitelanders dan weer niks an doen. Da zijn ok maar toeristische minse. Die neme ze nie zelluf mee. De duive op de dam of op de Bommelse mert in de stad. Moest er nog bij kome ook. Da ze zelluf de duive meeneme. Veur de lieve vrede te beware zegge ze dan. Maar ze vrete wel alle takke van onze duive op. Kunde zien op de tekeninge. Hebbe ze altijd een tak in hun snavel. Da zie de hier nooit nie bij de egte nederlandse duive. De Nederlandse duif moet hun poot stijf houwe. En opkome veur de oprechte, hart werkende koerden de duif. Die vliege ok nie zomaar naar frankrijk om te winne bij een wedstrijt.

Mun opa hat trouwes ok duive. Toen hadde ze nog geen shoarmatente en minse die Ramses hiete. Ja Ramses shaffie die was homo dus da telt nie. homoos hebben nooit nie duive of shoarmatente want joop braakhekke had een garage waar ie ilegaal ete kookte. As de duif dood was deed opa um altijd in de soep om te eten.

Hij moest wel eerst dood zijn anders verbrant de duif levend da wilde opa nie denk ik ten minste ak er over nadenk. Ik ging altijd gère naar Ramses. Bietje lulle over de wereld en de duive met hun vrede want da wit ramses dan weer nie over de duive en de takke die ze in hun mond hebbe. over ete wist ie wel veul net zoas ie over de baas van turkije veul wiest en dan een bietje zielig wort en dak dan een extra broodje shoarma nam. Veur de lieve vrede te beware. Ik mis ramses wel een bietje want nou zijn ut allemoal kappers uit syrie en Wim van der Wal as ie tijd het. Merrege ga ik weer naar Wim om te knippe, Dan lak altijd mun ore vrij want ik wil nooit nie niks misse van de leugebank. Ik woar natuurlijk een bietje aan ut gekuilen over Syrie want wij zijn gelukkig tollerant en as minse geknipt zijn voor hun vak schere we nie iedereen over een kam. Da mokt bommel zo mooi da we over de brug kome mej open arme ontvange. Merrege trouwes ok nog effe langs munne maat Aziz ak die heb gesproke in zun mooie winkel is munne dag weer goed. Bommels kleppe hiet da. En doar kan niks tege op. Nou ik brei ur een eind an. Veur dak sentimenteel wor. Houdoe war en let op elkaar. Dan zijn wu allemoal trots op ons mooie stadje......Of nie dan?

Herman.

Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een topvoetballand met een topcompetitie.



Het vreemde is dat PSV het jaar erna nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, en verloor, tegen KV Mechelen en Oranje Europees kampioen werd in West-Duitsland. Een Europa Cup die bij menigeen (in het buitenland) niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter, ondanks de sterren in het team, de Europese winnaar van de middelmaat.

Lerby, Arnesen, van Breukelen, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte zijn eerste internationale glorieperiode mee. Dat zat wel snor. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept onder grootmeester Kees Rijvers, de UEFA-Cup (EC3) in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Destijds waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.

"We" vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde achteraf in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.

Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker. Dat elftal van Real en Don Leo werd beschouwd als wonderteam. Het beste Real Madrid na de eerste succesperiode jaren-50/60. Met spelers als Buyo, Camacho, Chendo, Paco Llorente, Hugo Sánchez, Santillana, Martin Vázquez, Cordillo, Michel en Butruagueno. PSV had in de uitwedstrijd echter Edward Linskens in de gelederen. Een type van Aerle op het middenveld. Spelers die hun eigen droom verwezenlijkten alsof Marco Borsato nooit heeft bestaan. PSV kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.

Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze zwoegende en bikkelende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linskens wilde de bal in de rechter hoek schieten, de doelman dook dezelfde hoek in. Linskens echter raakte de bal met z'n rechter scheenbeen verkeerd. De doelman keek nog naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen. Daar waar de Mexicaanse wereldster Hugo Sánchez keer op keer Hans van Breukelen op zijn weg vond, wist Edje zich onsterfelijk de maken. Wie zou hem nu nog kennen zonder dit miraculeuze doelpunt?

Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode tevens proloog ongelogen van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso.

Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. PSV, een club om trots op te zijn. En Linskens ? Die ging afbouwen bij NAC. Daar droegen ze hem na afloop van een avondje NAC ook op de schouders. Daarna bleef het nog lang gezellig in de kantine. Aan de bar werd volop ge-Mexicaant. Laat dat maar aan een Brabander als Edward Linskens over.

tong80

Tijdens de millennium wisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal van het WK-74 internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van de jaren 50 en het WK-54. Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven. Engeland op Wembley deklasseerde bij hun eerste thuisnederlaag ooit op deze heilige grond. Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Verloor in het wonder van Bern alsnog met 3-2 van de Duitsers.



Nederland leerde 20 jaar later ook de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker. Schoonheid in de kiem gesmoord, door moordaardige efficiëntie. Een snor zou later "wraak" nemen. In de ban van de Olympische ring. Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De halve finale tussen Italië en West-Duitsland (4-3, 5 doelpunten in de verlenging) op het WK-70 werd terecht gekozen tot mooiste wedstrijd van de 20ste eeuw. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest.

De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht. J.C. zijn niet voor niets zijn intialen. Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd voor het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller, eveneens een Abe, die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen

Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen. De lach die hij gaf aan de toeschouwers, was de lach die onder zijn gekrulde en gesoigneerde snor schuil ging. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek en het broekje schoon.

FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes. Fijnbesnaarde kunstenaars uit de Haarlemse school.

Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de scheidsrechter z'n borstzak trok en deze aan de beste man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carrière. Abe, kleurrijker vind je ze niet. Een Nederlandse snor, om trots op te zijn. Wat ik je brom.

tong80

Het einde van doelman Hans van Breukelen als international had beter verdiend. Het EK-92 werd een triest einde van een mooie internationale carrière. Samen met superster Marco van Basten nam hij ongewild afscheid in mineur. En dat nadat Nederland hun misschien wel beste wedstrijd op een groot toernooi had gespeeld tegen de Duitsers in de poule fase. 3-1 met het super trio van Basten, Gullit en Bergkamp in de voorhoede. San Marco werd zelfs voor de derde keer Europees voetballer van het jaar. Ook Gullit, Rijkaard, Bergkamp en Koeman stonden in 1992 in de TOP-10 van deze verkiezing.



Het Nederlands elftal speelde in Zweden op het EK-92 beter dan op het EK-88 in Duitsland. Het geluk ontbrak echter. Hans Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de EK-finale Nederland-Rusland voor een jubelstemming.

Van Basten en van Breukelen waren de helden in 1988. De pechvogels of schlemielen in 1992. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen echter op paal en lat. Het zat niet mee. De omhaal in de halve-finale tegen Denemarken, die net over ging kan niemand zich nog herinneren. Geen Kieft die, zoals tegen Ierland op het EK-88, na een mislukt schot van Ronald Koeman een balletje, lullig binnen kopt. Een kniesoor die daar op lette. Zelfs de neus was als een schraalhans verheugd.
Na de 2-2 eindstand en na verlengingen moesten in de halve finale tegen de verrassende Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Ik vermoed dat van alle topspelers Marco van Basten het het hoogste scoort qua percentage benutte penalties. Hij benutte er 51 van de 54. Nu werd Schmeichel de held en van Basten de schlemiel.

Hans van Breukelen stopte er niet één. Denemarken naar de finale tegen......West-Duitsland! De Denen wonnen, en het kleine doekje tegen het bloeden was voor Oranje. Misschien een voorbode. Zo'n 30 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en wordt een pannenkoek genoemd. Als analist bakt hij er ook niet veel van. Co Adriaanse had het begin deze eeuw goed gezien en voorspeld. Die zei dat een goed paard nog geen goede ruiter hoeft te zijn.

Hans Van Breukelen werd amateurpsycholoog van de koude grond. Samen met analist Marco van Basten verkopen ze her en der onzin. Wanneer ze weer eens van een koude kermis thuiskomen, zoals in 1992 staat niet in de sterren geschreven. Een warm onthaal zal het nooit meer worden. De woonbootbewoners kunnen met een gerust hart gaan slapen. Dromend over het EK-88. Toen Nederland het niet meer droog hield en de sterren nog niet waren gevallen.

tong80

Half lege plastic bierglazen en kleine wegwerpaanstekers op het veld, spelersvrouwen die zogenaamd in de prostitutie bijklussen, spelers die netjes, met twee woorden, om een gele kaart voor de tegenstanders vragen. Keurige hockey- en honkbal-ballen en volleybaltrainers die het voor het zeggen hebben bij de topclubs. Iemand die 'Foei, stoute politie agent' roept bij FC Den Bosch.



Het loopt de spuigaten uit in de Nederlandse stadions en op de amateurvelden. Wanneer stopt deze gekte ? Wanneer worden wedstrijden weer eens ouderwets en goed verkloot ? Waar blijven de zwaargewonden na vechtpartijen op de tribunes? Waar blijven de volle bierflesjes, die goed gemikt doel troffen ? Zoals ooit bij NAC en Inter Milaan. Waar zijn de sinaasappelbom en ijzeren staaf gebleven? Waar zijn de sigaar en sigarettenreclames? We snakken naar Bengaalse voetzoekende tijger-kanonkilo knallers in het uit vak. We snakken naar ijdele, megalomane voorzitters en frauderende clubeigenaren.

Vroeger was niet alles beter, maar veel wel. Het voetbal zelf natuurlijk. Maar ook de randzaken waren geen kattenpis. Of voor de kat z'n kut. Toen werd er niet gezeken over een hi ha hondenlul meer of minder. Kon de Kromme gewoon openlijk op het veld racistisch een spleetoog uit Zuid-Korea nadoen tijdens FC Utrecht-PSV. Mocht Johan Derksen op het veld en in de VI iedereen nog figuurlijk en letterlijk afslachten en afzagen. Toen veegde de huidige bondscoach Ronald Koeman ongestraft z'n reet af met een Duits voetbalshirt. Stonden meiden nog gewoon woke te koke i.p.v. dat Joke loopt te stoke dat ze hetzelfde loonstrookje moet krijgen als de Berry van Aerle's van tegenwoordig.

Zoals juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op dat uit het publiek op het veld is gegooid. Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers worden bekogeld met stenen terwijl ze onder politiebegeleiding het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren.

Ik was erbij, samen met m'n maten Ton vd Hoek en Harry Gloudemans toen Willem 2 de laatste wedstrijd won. Kan me er weinig meer van herinneren. Zo messcherp is m'n geheugen ook niet meer. Als FC Den [Bosch](https://prf.hn/.../destination:https%3A%2F%2Fcoolblue.nl...) fan was ik wel jaloers. Hetzelfde gevoel dat ik momenteel heb als ik naar de ranglijst kijk van de KKD. Sommige dingen veranderen nooit. Nu nog Koeman straks op het WK, die z'n kont afveegt met een Duits shirt. En niemand die er schande van zal spreken. Alhoewel.............

tong80

Bekijk deze YouTube-video

toen ik daarnet de hoek omging
zeg maar de Boschstraat
dacht ik Henk te zien
het was Henk niet

wie het wel was
weet ik niet
iets verderop leek het Bennie
het was Bennie niet

ik dacht
in een flits, daarnet
is het Bert
het was Bert niet

ook Nol zet ik
uit m'n gedachten
wie zie ik straks
wie zie ik straks niet

er gaan er te veel
het hoekje om
koester de bekommering
koester de grachten

koester Bommel
koester de gedachten
aan de Bommelaars
de echte Bommelse prachten

Herman

Je hebt op Facebook een optie tot verwijderen. Ondanks dat ik m'n sporen heb achtergelaten, twijfel ik. Is Een Echte Bommelaar nog waar ik me thuis voel. Is dit een forum waar de term 'Een Echte Bommelaar' voor staat. Natuurlijk is dit een retorische vraag. Natuurlijk is dit een open deur, en vragen naar de bekende weg. Ik heb zelf ook het een en ander ondervonden qua onderbuik berichten aan mij gericht.

Ik ben zelf niet smetteloos. Een verkeerde opmerking of reactie is al snel geplaatst. Ik ben impulsief en ben dan ook wel eens teruggekomen op een ongefundeerde mening.
Het lijkt de "laatste tijd" echter alsof de hakken gepland worden en de 'haat' gezaaid. Wat er wordt geoogst zijn misverstanden, polarisatie (vergeef me dit cliché-woord) en vooroordelen die niet gefundeerd zijn en niet onderbouwd.

Dat iemand voor Judas wordt uitgemaakt, geldwolf en weet ik wat allemaal, was eigenlijk de druppel. Het trieste is ook dat het veelal Bommelaren zijn die altijd zeiken en vaak iets negatiefs plaatsen. Alsof ze loeren op een misstap van een burgemeester, alsof ze hunkeren naar een negatieve speldenknop in een Hooimijt of Buitentuin.
Recent, het geweldige Lolliepop. Toch vroeg een notoire klager zich af waarom het niet in de binnenstad was gehouden. Eigenlijk houdt het dan op. Maar ja........botsauto's.

Herman. Notoire optimist.

Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat hij alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze voor mij welke de mooiste was is geen moeilijke. Ook door het belang ervan. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98. Heel Nederland in de wolken en Dennis in de zevende hemel.



Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een andere J.C. het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat-ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen. De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen.

Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje, Cassilas, raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan.

Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is voor mij Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin hij zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.

De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie zelfs vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald.

Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga had echter zijn laatste luchtduel verloren.

Van alle culthelden die Feyenoord in de jaren negentig op het veld had staan, was József de meest geliefde. Alsof het de Taaie Tijgers uit Louloenersloot, het stripboekenelftal van de bananen etende spits Appie Happie betrof, stonden ze als markante en kleurrijke persoonlijkheden op het veld.



John de Wolf was een stoere, bebaarde kaarten verzamelaar, Ed de Goey gewoon, degelijk goed, Gaston en Regi kwikzilverachtige dartelaars en Mike Obiku aandoenlijk exotisch. József was vooral gewoon gewoon. Echter, doe normaal dan doe je gek genoeg, gold niet voor deze Hongaarse aanvaller van wereldklasse. József Kiprich stond gewoon in het telefoonboek en woonde gewoon in een eengezinswoning in Sterrenburg, een gewone, rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter, die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte op zondagochtend, op een trapveldje in het park vlak bij de woonwijk. Daarna een sigaretje rookte en verder ging met het spel tussen de vier jassen als doelpalen.

József Kiprich de tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar áls hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk, curieus of gewoon mooi. Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut wordt de jonge Brazilaan Glausio bij een doelpoging door PSV doelman Menzo geblesseerd. Per brancard wordt hij van het veld gedragen. Kiprich staat klaar om de Braziliaanse dribbelaar re vervangen.

Echter, de bal rolt nog en Mike Obiku wordt door Stan Valcxk gevloerd. Valckxs krijgt zijn tweede gele kaart en dus rood. Strafschop. En wie neemt hem..............................? Zonder warming-up, sloft hij met z'n karakteristieke hangende schouders naar de stip. Wacht net zo lang tot PSV doelman Stanley Menzo een hoek kiest, en schiet ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij ook nog het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. Evert kwam met het legendarische 'Dekselse.' Het briljante, Everiaanse clichéwoord. Ditmaal voor een Hongaarse held op magische voetbalschoenen.

De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar. De mystieke Magyaar had de Kuip voorgoed omgetoverd in een sprookjesstadion voor geweldige voetballers zonder sterallures.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Ik had me voorgenomen om hier niks meer te posten. Het was niet leuk meer. Niet dat het altijd leuk moet zijn. Ik haat gezellige kringverjaardagen, met een aangeschoten oom die verhaalt over zijn heldendaden bij de padvinderij in Sexbierum. Of Tupperware party's, waarbij mannen 2 uur naar de keuken zijn verbannen, met de vaat van de week als afleiding, eventueel afdroging. Als ik hier een column of verhaal post, probeerde ik altijd van alle kanten wat mee te nemen. Van NIVO en Bommel, van de Hugo en Katjes en van De Kleine Groentjes tot Luidruchtige luiden. Eventueel met de klokken luidend of geen idee waar de mosterd vandaan kwam. We gingen gewoon naar de Klepel op zondagavond. Verbroedering met de Drielsen.



Ik probeer of probeerde ook hier en daar een naam te droppen. Ter verduidelijking of om reacties te krijgen. De laatste tijd dropte ik namen of situaties als verdediging. Als nuances bij grove woorden of persoonlijke aanvallen. Het voelde niet meer als mijn Bommel of als mijn Echte Bommelaar.

Nu ik vandaag op deze site kijk krijg ik weer hoop. Het is geen zaak van leven of dood. Maar het is wel degelijk het gesprek van de dag. Er spelen momenteel absurde taferelen in Nederland en de wereld. Ik hoef denk geen voorbeelden te noemen. Als ik ze noem trek ik weer onbewust partij.

Wat ik wil zeggen is, laat elkaar in de waarde. Luister, en oordeel niet te snel. Speel niet te veel op de man of vrouw. Ik ben van geen zonde gevrijwaard. Mijn boetekleed kan inmiddels naar de stomerij. We hoeven geen heiligen te zijn. Maar voer normaal discussie. Hoor en wederhoor. Respecteer elkaar. Koester waar Bommel bekend om staat. Een Gelders stadje met Brabantse tongval. Van ons moeke en witte gij veul. En van één van de mooiste sites van Nederland.......

Houdoe wor. Herman. Die van Letta's

Absurd dat Nirvana de stem van een generatie wordt genoemd. Terwijl Greg Sage, Kim Gordon, Mark Lanegan, J. Mascis en Mark Arm als pioniers de luiers van Kurt Cobain hebben verschoond. Dat maakt het ook wel leuk. Dat sommigen namens menigeen menen te spreken. Dat je op het juiste moment op de juiste plaats moet zijn is evident.

Cruijff woonde tegenover het Ajax stadion De Meer. Van Hanegem schoot ballen terug bij de training van Xerxes, en van Basten werd ontdekt, omdat ze naar zijn ploeggenoot Edwin Gorter gingen kijken.
Ik beschouw Galaxie500 als een goudmijn die nooit is ontgonnen.

Daarom eigen ik ze mezelf toe. Net zoals ik mezelf m'n eigen toe-eigen als miskend, veelzijdig talent. Hoewel journalist Rein van Willigen me briljant noemt. Wie ben ik om dat te betwisten? Journalist Frénk van der Linden me in Kunsstof wil interviëwen op RADIO1. Leraar Nederlands Andries van der Veen me een eenmalige leerling in zijn klas vond. Ik heb gevreeën met Patty van de Dolly Dots. 500 doelpunten in de jeugd van NIVO gescoord. Kan er één minder zijn. Toch blijf ik m'n beste eigenschap koesteren. M'n bescheidenheid.
Vandaar deze muziek. Die naar ik hoop ooit gegoudmijnt wordt.

Herman/tong80

P.S. Over FOK! heb ik het later nog

Bekijk deze YouTube-video

Het mooist van Facebook vind ik de reacties van oud-leraren. Tevens denk ik vaak.........Komt-ie nou mee aangescheten. Ik hoorde van oud-wiskunde leraar Bronno Roemers, dat de leraar Nederlands Andries van der Veen me een uniek talent vond. Eens in de 20 jaar in de klas ofzo. Ik hoorde het dus bijna 50 jaar nadat ik op de Havo ongezien, briljant aan het spijbelen was geweest van een wiskunde leraar. Bronno ook een NIVO-man, in hart en nieren. Leraar van der Veen vroeg wel steeds of-ie m'n opstel mocht voorlezen voor de klas. Geen haar op m'n verlegen, introverte hoofd dat daar in meestemde.

Leraar Nederlands van der Veen werd later ook elftalleider toen ik in het eerste speelde bij NIVO. Wim van Hees was destijds trainer. Ik heb 12 jaar in het eerste gespeeld, terwijl ik al op m'n 26ste stopte. In de jeugd maakte ik gemiddeld 50 doelpunten per seizoen. Terwijl de wedstrijden 2 X 30 minuten duurden. Ik was eerstejaars B-speler toen ik met 65 doelpunten ongeslagen kampioen werd met de B1. Het eerste stond op degraderen en trainer Frits de Wette vroeg of ik eventueel in het eerste wilde spelen als midvoor. Ik was jong en geen idee. We/NIVO bleven erin. Ik scoorde geloof ik 5 keer in die laatste 6 wedstrijden.

Mijn leraar Nederlands verwijt ik niks. Dan maar P.F. Thomése die namens Bommel de AKO-Literatuurprijs wint. Mijn trainers en NIVO verwijt ik niks. Een jong talent verrot laten schoppen in een paar jaar degradatie voetbal kon je ook niet voorzien.

Gelukkig besef ik op m'n ouwe dag dat kindjes in Afrika pas honger hebben. Dat ze een moord zouden doen om de kantine na de derde helft te mogen sluiten. Uiteindelijk kan ik alleen mezelf de schuld geven. Of niet Herman ? Wel wis en waarachtig tong80.

Bescheidenheid heeft nooit een goed doel gediend.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van de Brazilaan Socrates nog mooier: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napoli zijn tong over breken.



De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke, majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina.

Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi bezorgde Italië als sluipschutter Italië eeuwige roem. Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams, die echter geen wereldkampioen werden.

De herinnering beklijft daarentegen wel. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden? Weet iemand bijvoorbeeld wie dat is? Harde cijfers en resultaten spreken soms niet voor zichzelf. Socrates zoop en rookte al tijdens zijn voetbalcarrière. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden.

De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarrière ongelimiteerd en grenzeloos. De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots. Pelé noemde hem, samen met andere drankgenoten, George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Je kunt in een minder rijtje staan.

tong80. Ex-aangeschoten rechtsbuiten.

Bekijk deze YouTube-video

Vandaag een omvangrijk rapport verschenen over de harde realiteit van topsport. Dat buiten de fysieke-ook de mentale belasting vaak te groot is. Er meer aandacht aan besteed moet worden.......

De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging aan veel te hoge verwachtingen was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.



Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.

Tot het moment dat de destijds toonaangevende journalist en Ajax-kenner Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde, was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie, op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie, maar zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. Wat nog erger was, waren de trainingsmethodes destijds.

De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout, behandelden hem alsof hij zelf vond dat-ie Cruijff was. Terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Het zou een funeste ballast in zijn verdere leven veroorzaken. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie.

Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Hij zette echter een punt achter zijn Ajax-tijd, nog voor hij een professionele Ajacied zou worden. Desondanks wilden verschillende clubs hem inlijven. Daar ging hij niet op in. De afkeer van het harde voetbal was te groot. Wel belandde hij tijdelijk in een psychiatrische kliniek. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd.

Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. In een recenter verleden de Portugees Dani en de frêle Cruijff-protegé Tarik Oulida. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en een paar andere kleine clubs. Hij belandde zelfs in de bajes wegens het vervoeren van drugs. Zelf heeft hij altijd ontkent schuldig te zijn. Er ingeluisd door "vrienden."

In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de op één na mooiste Dolly Dot, Anita Heilker. De mooiste was Patty. Maar dat is een gekleurde en persoonlijke mening. Iets met een dot van een kans, die ik vergat in te koppen. Ach, Cruijff was ook niet de allerbeste kopper. Iets dat hij waarschijnlijk ruiterlijk zou hebben toegegeven.

tong80

Ik vond het de laatste tijd zo erg niet leuk, dat ik had besloten niet meer te posten op Een Echte Bommelaar. Maar het echte Bommelse bloed blijft in de aderen stromen. Ik hoor nu het orgel van Martin. De zoon van. In de stad zogezeet. Verder is er momenteel in de stad een geweldige brocante markt gaande. Autovrij gemaakt en stalletjes met de mooiste attributen en snuisterijen in o.a. de Koningstraat, de Mert of Gasthuisstraat.



O.a. Jan Willem van Wijk en René van Rijen hebben er weer iets moois van gemaakt. Net zoals afgelopen vrijdag de Pracht in de Gracht is gestart. As er dan toch nie meer wordt geschaatst, dan maar dit kunststukje.
Door Martin de orgelman moest ik denken aan zijn pa. De Conrads van Ubens & Conrads. Martien genaamd. Een naam meer verbonden aan Bommel dan wie ook. Zoals je bij Ajax als eerste, Cruijffie noemt, Bij Feijenoord de kromme, zal menigeen qua Bommel Martien Conrads noemen.

Martien is en was van de sport. Jarenlang wielrenners gesponsord en jarenlang huis aan huis in de mandekking bij Tafeltje Dek je. De kwieke Martien, ging ook langs bejaarden en hun eventuele huizen. Om de klok op te hangen of af te stellen. Martien was niet van het uitstellen. Daar komt immers alleen maar afstellen van.
Naast de sponsoring van het wielrennen, deed Martien dat ook bij het tennissen. Zijn lieve vrouw Tiny, stond niet in de schaduw. Zoals het echte Bommelse helden betaamt was het eerlijk delen. Tiny was zelfs clubkampioen bij de Bommelse tennisvereniging.

Deze week komt er een eind aan het mooie huwelijk van Ubens & Conrads. Niet letterlijk maar figuurlijk. De winkel in de Waterstraat gaat na 139 jaar sluiten. Het sluiten van Ubens & Conrads betekent het einde van een tijdperk. Hele generaties kwamen er voor de aanschaf van trouwringen, geboortecadeautjes of gedenksieraden.
Zoals vandaag Bommel weer bruist en leeft, zal Martin met z'n orgel er voor zorgen dat er muziek in Bommel blijft. Traditioneel en in de geest van........................

Bedankt Tiny en Martien. Jullie mogen trotst zijn.

Op dit soort warme dagen merk je dat je een jas uit hebt gedaan de laatste jaren. Futloos en energieloos. Derhalve erg vroeg naar bed. Verstoken van actueel nieuws. Dus wat schetst mijn verbazing, Iets met oorlogje spelen door een megalomane narcist. Maar veel belangrijker; Jong Oranje heeft van Portugal gewonnen en speelt over een paar dagen tegen Engeland in de Kwartfinale van het EK. Derhalve een column over een geweldige voetballer die echter in de schaduw stond van....................



'Er zijn spelers die successen boekten en toch "vergeten" zijn. Spelers die meer verdienen dan een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Harry Lubse. Wie? Zullen sommigen denken. De echte kenners en voetballiefhebbers weten zeker wel van zijn daden in voornamelijk het rood/wit gestreepte PSV-shirt.

Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuylen, maar wel degelijk een klasbak. Als tweede-of schaduwspits maakt Harrie Lubse tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer pur sang, die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie. De club ging hem als geboren Eindhovenaar dan ook aan het rood witte hart. Al jong fan, en dromend ooit voor PSV in het Philips stadion te mogen spelen, kwam zijn droom tot leven onder de Eindhovense lichtmasten.

Hij werd drie keer landskampioen en won twee keer de KNVB-beker. Lubse en zijn ploeggenoten wonnen in het seizoen 1977-1978 de UEFA-Cup. De eerste Europese prijs in de clubhistorie. Ze wonnen achtereenvolgens van Glenavon, Widzew Lodz, Eintracht Braunschweig en FC Magdenburg, in de halve finale van Barcelona (met Johan Cruijff) en in de finale van Bastia. Lubse scoorde tegen Glenavon (2x), Eintracht Braunschweig, Magdeburg en Barcelona.

Als beloning werd hij door Ernst Happel opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1978. Hij speelde 1 interland. Tegen Finland, in de voorbereiding op het EK-1976 in Joegoslavië. Hij scoorde één maal bij de 4-1 overwinning. De andere drie doelpunten werden gemaakt door......Willy van der Kuylen!

Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen bij Beerschot, Helmond Sport en Vitesse. Als Brabander promoveerde hij zelfs als topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. Hij maakte ook nog eens het winnende doelpunt tegen Veendam, waardoor Helmond Sport kampioen werd. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de zestien, dienend waar nodig, een lichtpunt in de schaduw.'

tong80

Ik hoop niet dat het een overdosis is qua van Tongerlo. Maar deze anekdote en verhaal mag en kan ik niet laten lopen. Heb toestemming van Leen. Zittend op het bankje voor de Hema raakten we in gesprek. Ik neem af en toe rust door omstandigheden.

Ik complimenteerde hem met z'n mooie grijze haren en dat-ie subtiel van de fiets sprong. Hij woonde in de Kerkstraat. Ik ooit in de Vogelenzang, wilde ik zeggen. Tot zijn oog viel. Hij raapte zijn glazen oog op en zag een bekend vehikel, naast zijn eigen fiets.

Is dat niet de fiets van Maria ? Achtergelaten en gestolen bij het station. Heel verhaal. Je maakt wat mee bij de Hema en als hartpatiënt.

Een lieve vrouw kwam uit de Hema "haar" fiets ophalen. Leen: 'Mevrouw, weet u zeker dat het uw fiets is?' 'Die stond gratis bij het station.' Niet gestolen dus. Tegen de spiegies even in de war mevrouw wordt en werd geen aangifte gedaan. Wel een absurd verhaal. Dat Leen z'n fiets precies naast de "gestolen fiets" parkeert.

Echt Hema

tong80

Ik weet eigenlijk niet of het een record is in het Nederlandse betaalde voetbal. Moet haast wel. 38 jaar geleden begon het Waalwijkse RKC in het seizoen 1987/1988 met 22 opeenvolgende overwinningen in de Eerste Divisie. Met overmacht werden ze kampioen.



Een rossige bouwvakker, snel en doelgericht, schoot en kopte er 34 in. Ad van de Wiel werd een levende legende in Waalwijk. Net zoals Folkert Velten van Heracles, die in Almelo een legende werd. Beiden rossige topspitsen in de Eerste-Divisie. Folkert Velten weigerde door zijn geloofsovertuiging op zaterdag te voetballen, Van de Wiel weigerde contracten van Real Madrid en Atlético Madrid ('Ik heb geen zin op de bank te zitten').

Een plaatselijke geldschieter, Herman van der linden, beloofde hem ooit 100.000 gulden. Hij haalde het geld thuis contant op. Tekende en ging samen met de gulle man naar het casino in Breda. Twee uur later had hij niets meer. "Och, ’s morgens weer een nieuwe dag, een nieuw leven."

Ook zijn omgang met de vermoorde ‘maffiabaas’ Antonio Brizzi en Van de Wiels verblijf in de gevangenis na een geweldsmisdrijf zijn kenmerkend voor zijn drugs-, drank-, gokken-, vrouwen en rock 'n roll levensstijl.

Bij RKC had Van de Wiel een technische voetbalstrateeg, en een tactische bikkelaar achter zich op het middenveld. Deze middenvelders zouden wél de top bereiken. De ene onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.

Zijn kompaan op het middenveld was creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Algemeen Directeur bij PSV.

De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Ad van de Wiel viel later niet in een zwart gat. Dat bestaat in zijn universum niet. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.

tong80

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Anders misschien Ruud Krol of Virgil van Dijk. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze column. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld, wel wereldtoppers geworden.



In 1964 werd Rinus Israël, samen met o.a. doelman Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Daarna ging Rob Rensenbrink ook voor deze Amsterdamse club spelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.

Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was hij een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde.

Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic uit Glasgow scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.

Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging hij afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.

Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd-ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot op de tanden gewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms, zal trots op hem zijn geweest.

Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman, tevens tabaksman werd trainer ('Hé krullebol'). Rinus Israël kaartte tot voor kort nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80

Weinig voetbalcarrières zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn voetbaldroom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ-67 ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen. In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.



Echter..........in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij vervolgens 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de beker. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.

In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje.

In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, toen een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de Nederlandse voetbal-geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.

Pas vlak voor het WK-98 in Frankrijk maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.

Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Ronald de Boer, Roy Makaay, Ruud van Nistelrooij en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met o.a. Willy Lippens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.

P.S. Gelukkig luisterde Jimmy niet naar Boudewijn de Groot.

Bekijk deze YouTube-video

tong80

Sommige voetballers hebben het aan zichzelf te danken dat ze geen grote naam of speler zijn geworden. Bij andere grote talenten lag het niet in eigen hand. Het verspillen van talent zichzelf aangedaan. Op het EK-88 speelden Gerald Vanenburg en Arnold Mühren, op links en rechts als aanvallende middenvelders.



Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van Bondscoach Rinus Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus, na de verloren wedstrijd tegen Rusland op het EK-88, snel gemaakt. Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes.

Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde hij de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig ontleedt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, de wereldpolitiek en mag hij om niet overwerkt te raken de woensdagse uitzending van VI overslaan.

De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet. Al snel publiekslieveling van Ajax. Hij mocht echter maar 8 interlands spelen.

Op vakantie in 1986 werd Robbie de Wit als 22-jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld. Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandsche meester.

Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche hogeschool is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Hij werd niet ouder dan 49. Eén van de beste spelers ooit. Manuel 'Garrincha' dos Santos (1933-1983). Zijn privé leven mag dan worden getekend door alcohol en verslavingen, binnen de krijtlijnen was Garrincha een geniale voetballer. Samen met Friedenreich, Leonidas, Pelé, Zico, Romario en Ronaldo de beste Braziliaan. Garrincha is misschien ook de meest ondergewaardeerde speler ooit.



Na het overlijden van Pelé 3 jaar geleden, kwam de discussie weer op gang wie de beste spelers waren. Of wie de allerbeste. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de 'overgewaardeerde" Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2000-2025, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.

Het is tegenwoordig niet vreemd dat een international 150 interlands speelt, zelfs 200 wordt voor kennisgeving aangenomen. De in statistieken geïnteresseerde voetballiefhebber komt volop aan zijn of haar trekken. De romantische voetbalconnaisseurs, voelen zich als een pijnlijke kies na het worteltrekken.

Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.

43 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. Net geen 50 geworden. Net geen halve eeuw. Wel eeuwig op het netvlies. Vaak in zwart-wit. Zoals het gestreepte shirt van "zijn" Botafogo. In het shirt van Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd:

"Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."

tong80

Bekijk deze YouTube-video

Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders wel de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers, de sloten op de deur. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo opmerkelijk.



De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een atypische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven. De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Frank Snoeks noemde hem "de voetballende Wally Tax"

Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je jezelf zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn 53 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record) De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten.

Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.

tong80

Thuiskomen

ge rijt op de brug
ge ziet
de toren
geen weg terug

de ouwe brug
nust oe
de Waal kabbelt
de mins wauwelt

Bommel in het vizier
thuis komen
ache nooit
weg zeit gewist

Herman

Vandaag is de geboortedag van Fritz Korbach. De geboren Duitser maakte in 1973 zijn debuut als hoofdtrainer bij FC Wageningen, Korbach promoveerde met 5 clubs naar de Eredivisie te weten FC Wageningen, PEC Zwolle, FC Volendam, FC Twente en SC Heerenveen.



Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.

Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is Korbach de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan ook vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor. Hij kreeg het kortom op de rails.

Ondanks dat-ie vijf keer wist te promoveren kreeg hij nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat hij tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver, die promoveerde zes keer.

Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, "gevechten" met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nekte hem zogezegd.

Hij bleef helaas te veel drinken. Meestal ontkende hij zijn verslaving. Bij Sparta eindigde het grote trainersavontuur. Hij moest noodgedwongen stoppen. Zoals een ridder in het harnas stierf, en een acteur op het toneel. Fritz had zijn eigen Waterloo.

Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat hij op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Later kreeg Korbach iets met de vrouw van deze vriend. Of het faillissement van de Café-eigenaar daarmee samenhangt is niet bekend.

Begin 2011 werd bij Korbach keelkanker geconstateerd. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.

Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel. Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'

Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.

Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.

Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.

Het gaat er niet om dat je briljant bent.
Het ware talent, wordt miskend.
Dan pas, heb je het recht
om geniaal te zijn.

Herman.