De moeder van mijn kinderen doet heus een hoop dingen goed, maar taalvaardigheid is er niet één van. Dus soms wijs ik haar er op als een uitdrukking niet lekker uit de verf komt, of als ze iets verkeerd spelt. Dit wordt meestal niet best ontvangen. Dat mes snijdt aan twee kanten. Aan de ene kant kan ze heel slecht tegen weerwoord en constructieve kritiek, aan de andere kant heb ik het tact en de empathie van een op hol geslagen neushoorn, dus dan kan het nog wel eens wrijving opleveren.
Geeft niks, we zijn niet allemaal gezegend met een daverend intellect, dus met de mantel der liefde bedekken we ieder taalkundig of etymologisch hindernisje, het vizier op oneindig, en het oog op de toekomst, alles in harmonie.
Maar er is er eentje, die heb ik nooit aangekaart. En dat is de uitdrukking 'ik vind dat bewonderingswaardig'. Het is in principe correct, maar alleen maar omdat anderen het zo lang verkeerd hebben gezegd. Zo lang heb ik dat genegeerd, niet belangrijk genoeg gevonden, onder die mantel gelaten, dat ik er nu niet meer op terug kan komen. Mijn handen jeuken bij elke keer dat ik het haar hoor zeggen. Maar ik was te laat. Als ik het nu nog aankaart, dan beseft zij hoe lang ik het toegelaten heb dat zij zichzelf zo enorm hemeltergend voor schut heeft gezet, dat ze dan zonder omweg extreem woest zal moeten worden. Ik ben gewoon te laat. Ik had dit eerder aan moeten pakken.
Maar het begint me enorm te ergeren. Een taalfoutje hier of daar, dat overkomt ons allemaal. Maar een woord volledig verkeerd uitspreken, dat geeft ook gewoon aan dat je de herkomst en betekenis gewoon niet goed bevat. En dat, dat weten jullie taalpuristen allemaal, dat is echt genant. En ik kan het gewoon niet meer aanhoren. Ik schaam me voor haar. Schaam me voor de onwetendheid, en mijn eigen laksheid. Mijn falen.
Haar falen, en het mijne. Maar vooral het hare. Hoe moet ik dit nou rechtzetten?
-nee-