Vanmiddag was ik aan het helpen verhuizen bij mijn nichtje. Ze hebben daar een raam dat een beetje lijkt op de onderstaande foto.
![fc64a931b6ae776736dcad5696facd7e.png]()
Omdat het best lekker weer was vandaag, had ik een lichte hoodie aan, met een capuchon die eigenlijk best groot uitvalt.
Na het harde werk zaten we met een paar mensen op de vensterbank. Wat ik alleen niet doorhad, was dat mijn capuchon was blijven haken aan de klink. Toen ik wilde opstaan en verder lopen, kreeg ik ineens een flinke ruk achterover. Natuurlijk lagen mijn nicht en haar vrienden helemaal dubbel van het lachen :'D
Klacht: nog steeds nekpijn ervan.
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo