Het degradatietopic

Het degradatiespook is een fenomeen. Af en toe duikt er een copycat op, maar niemand heeft hem ooit in het echt gezien (behalve Cédric Vasseur, die komt hem elke nacht in zijn dromen tegen). Sterker nog, het is niet eens zeker dat hij bestaat. En toch weet het het degradatiespook iedereen de stuipen op het lijf te jagen.

Eind 2025 wordt de balans van de huidige driejaarlijkse cyclus weer opgemaakt. De eerste 18 teams uit die ranking krijgen een felbegeerde World Tour-licentie. Waar Lotto Dstny al vanaf moment één bezig is met het sprokkelen van punten is Alexandre Vinokourov er namens Astana schijnbaar pas recent achter gekomen dat wat punten toch wel handig zouden zijn. Twee jaar verspild aan een project met Mark Cavendish en nu in alle paniek allerlei renners bij elkaar verzamelen die voor een wagonlading punten moeten zorgen. Kijkt u dus niet raar op als Astana plots met hun A-team aan de start van The Princess Maha Chakri Sirindhorn's Cup Tour of Thailand staat, of dat Arkea met vier renners meesprint in een sprint om de achtste plaats of dat Cofidis zonder verdere reden achtervolgt op een kopgroep met een renner van Uno-X.

De hoofdrolspelers:
De top 12 van de huidige degradatierace lijkt wel zeker van een licentie. De nummers 13 tot en met 16 ook wel, maar daar denken ze zelf heel anders over. Dus laten vanaf plek 13 beginnen met het uiteenzetten van de actoren, te beginnen met de bijrollen:



We beginnen met Movistar. De troepen van Eus hebben een behoorlijke marge tot aan de gevarenzone, maar met Alex Aranburu verloor hij wel een van zijn hoofdsprokkelaars. Om dit verlies te compenseren is vriend van de show Orluis Aular gecontracteerd. Tevens denken ze bij Movistar dat het bij Jefferson Cepeda voor het tweede jaar ooit gaat draaien. Vorig jaar zijn Ruben Guerreiro en Nairo Quintana al binnengehaald om voor de nodige punten te zorgen, maar een succes is hun komst tot op dit moment bepaald niet geworden. De druk, voor zover die er al is, zal voornamelijk op de schouders van Enric Mas rusten.

Gaan we verder met Israël-Premier Tech. Na degradatie in de vorige cyclus te zijn misgelopen werd de strategie omgegooid. Waar voorheen werd ingezet om grote namen, vaker wel dan niet ver over hun hoogtepunt heen, verschoof de focus meer richting het aantrekken van jongere renners met potentie of het meer uitspelen van het al aanwezige talent binnen de ploeg. Bij fenomeen Stevie Williams draait het vaak niet, maar als het draait is het een heel naar team om tegen te spelen. Corbin Strong, Joe Blackmore, Matthew Riccitello en Derek Gee maken stappen in hun ontwikkeling en hebben ook al voor de nodige punten gezorgd. Ervaren jongens zoals Rusty Woods, Dylan Teuns en Pascal Ackermann maken (of maakten) dit team tot een solide geheel dat met een ruime boven de streep aan dit cruciale seizoen kan beginnen. En met slechts enkele personele wisselingen maakt dit dat de felbegeerde promotie zo goed als zeker is.

De volgende in de rij is Jayco AlUla. Hoewel ze gedurende het seizoen 2024 met hun opstellingen wel bewust leken van hun plaats op de ranking lijken de Australianen zich zeker te wanen, als je kijkt naar hun transfers voor het aankomende seizoen. Al staat Ben O'Connor ook als hij geen topseizoen heeft zoals vorig jaar wel garant voor de nodige punten. Koentje Bouwman, Jelte Krijnsen en Pol Dubbel moeten echter nog maar laten zien wat ze waard zijn als ze als kopman op het hoogste niveau uitgespeeld worden. En gokjes als Robert Donaldson en Alan Hatherly zijn natuurlijk geen garantie. Met onder meer Michael Matthews en Dylan Groenewegen aan boord lijken de troepen van Matt White zich inderdaad geen zorgen te hoeven maken over het behouden van hun World Tour-licentie.

Komen we met Intermarché bij het eerste team dat zich voorzichtig zorgen mag maken. De marge tot aan de streep lijkt geruststellend, maar een blik op hun rennersbestand is dat een stuk minder. Biniam Girmay moet dat natuurlijk in z'n eentje kunnen regelen, maar mocht daar onverhoopt wat mee gebeuren dan moet je al rekenen op sprintjes van Thijssen en Marit, aanklampklassementen van Meintjes en Goossens of het doorgroeien van een Busatto. Ook op de transfermarkt zijn het barre tijden met Barré, Bonneu, Kamp, Rutsch, Van Boven en onze eigen Huub Artz als 'aanwinsten. Prof. Dr. Aike Visbeek en consorten zijn zich echter wel bewust van het missen van veel zekere puntenpakkers daar er de afgelopen twee seizoenen al voor elk puntje gestreden en gezellig samen gesprint werd. Daardoor is de redelijk veilige marge gecreëerd die ze nu hebben.

Bekijk deze YouTube-video

Gaan we nu naar de echte hoofdrolspelers!

En dan beginnen we met het alom gewaardeerde TEAM _dsm-firmenich PostNL. Sekteleider Rudi Kemna en vermaarde secondanten als Roy Curvers, Albert Timmer en Matt Winston roepen in alle kranten dat ze zich geen zorgen maken over de punten en een eventuele degradatie. Dat terwijl vorig seizoen met onder meer Barguil en Liepins al renners aangetrokken waarvan je hun komst op weinig andere manieren kon verklaren dan een zoektocht naar de nodige punten. Dat viel afgelopen seizoen dusdanig tegen dat twee van hun kroonjuwelen, Max Poole en Oscar Onley nog op reis naar Azië mochten. De marge naar veiligheid is 'maar' een kleine 3000 punten en die kan snel verdwijnen in een jaar waarin ploegen alle remmen los gaan gooien op jacht naar handhaving dan wel promotie. Maar _dsm zou _dsm niet zijn als ze zo lang mogelijk aan hun vooropgestelde plannen vast gaan houden, ook al kunnen we dan bijna dagelijks in hun verslagen lezen dat het TEAM geweldig was, maar dat het in de finale net even mis ging. Op zich is natuurlijk wel voldoende (punten-)potentieel aanwezig met jonge honden als Tobias Lund, Pavel Bittner, Frank van den Broek, Casper van Uden, Kevin Vermaerke en de twee eerder genoemde Britten. De afzwaaiende Romain Bardet kan ook nog een nuttige bijdrage leveren en wie weet volgt er een wederopstanding van Fabio Jakobsen. Zelfs als er een inmiddels traditionele ruzie volgt met één of meerdere kopmannen lijkt _dsm, in combinatie met hun huidige marge, goed beslagen ten ijs te komen om zichzelf op het hoogste niveau te handhaven.

Wat moet het zwaar zijn om Cedric Vasseur te zijn. Alles en iedereen is tegen hem en tegen zijn Cofidis. Het promotie/degradatiesysteem is niet eerlijk, renners die hij aan wil trekken komen niet, renners die hij wil behouden kiezen voor een sportieve stap omhoog, de renners die hij heeft leveren niet, diezelfde renners kaarten het belabberde materiaal aan en ga zo maar door. Cofidis nam in 2023 een goede start in de huidige cyclus, maar dankzij een matig seizoen zijn de Fransen steeds dieper het degradatiemoeras in aan het zakken. Dit mede dankzij een slecht 2024 van Bryan Coquard, Jesus Herrada, Ion Izagirre en Guillaume Martin. Van deze vier is alleen Guillaume Martin vertrokken, naar Groupama. Daarnaast verloren ze onder meer Axel Zingle aan Visma. Om zichzelf het moeras weer uit te trekken heeft Vasseur de portemonnee maar weer eens voor de dag gehaald en zijn lot in handen gelegd van vooral Dylan Teuns, Alex Aranburu, Emanuel Buchmann, Sylvain Moniquet en Simon Carr. En Jan Maas. Je moet maar durven. Al met al zou je denken dat deze renners op papier goed genoeg zijn voor de benodigde punten, maar misschien had Cedric in plaats van in Buchmann beter in deugdelijk materiaal en dito begeleiding kunnen investeren. Het worden nog een hoop zware nachten voor de heer Vasseur.

Met Arkea komen we bij het eerste team dat onder de streep staat. Ruim 2000 punten moeten er goedgemaakt worden. Met het aantrekken van Arnaud Démare, Luca Mozzato, Vincenzo Albanese, Florian Sénéchal, Clement Venturini en Cristian Rodriguez werd duidelijk werk gemaakt van handhaving in de World Tour, maar inmiddels kampt het team van Emanuel Hubert met financiële problemen waardoor Albanese weer van de hand gedaan moest worden en ook Clement Champoussin weggehaald werd (door Astana). De vraag is of het overgeblevene genoeg puntenpakkers kwaliteit bezit om het gat naar Cofidis te overbruggen én de concurrentie achter zich te houden. We kijken hiervoor uit naar gezamenlijke sprints van Capiot, Démare, Sénéchal, Mozzato en Venturini en hun klassementshoop Kevin Vauquelin.

Dan gaan we door naar de knakworsten. De knakworsten leken in eerste instantie tevreden met hun plekje binnen het ecosysteem van het wielrennen. Eind 2023 doken echter de eerste berichten op over de jacht op punten en de ambitie om een felbegeerde World Tour-licentie te scoren. Programma's van renners werden aangepast, er werd (samen) gesprint om (verre) ereplaatsen en er werden in 2024 en voor aankomend seizoen nog een aantal scorende Scandinaviërs aangeworven. Ondanks magere seizoenen van Tobias Halland Johannessen en Rasmus Tiller werden er in 2024 toch ruim 9000 punten gescoord. Om de sprong te maken zal er waarschijnlijk nog een stukje hoger gescoord moeten worden in 2025. Heel lastig, maar niet helemaal onmogelijk met de ervaren Kristoff en Cort, de genoemde Johannessen en Tiller, de getalenteerde Waerenskjold, het onuitputtelijke krachtenreservoir van Abrahamsen en de nieuw aangetrokken Andreas Kron. En de begeleiding en de teamgeest lijkt ook wel snor te zitten bij Uno-X.

Komen we met Astana bij de laatste serieuze kanshebber. Alhoewel serieus? Alexandre Vinokourov heeft één driekwartjaar besteed aan het project Mark Cavendish en de bijbehorende trein. Maar is daarbij even vergeten dat er ook gedegradeerd kan worden. Als dan ook zekerheidje Lutsenko niet levert is het gat naar veiligheid ineens bijna onoverbrugbaar geworden. Ik zeg bijna omdat Vino de beschikking heeft gekregen over een zak Chinees geld. Zijn eerste stap met die zak geld was als het inzetten op nummertje 16 bij roulette: Alberto Bettiol werd midden in het afgelopen seizoen al weggehaald bij EF. Veel meer dan een tiende plaats in de Renewi Tour heeft die move nog niet opgeleverd. Ook zijn vervolgstappen hebben veel weg van gokken dat het gaat draaien. Diego Ulissi is weliswaar een zekerheid voor punten gebleken, maar voor hem gaan de jaren ook tellen en hij moet het nu zonder de olie van UAE gaan doen. Bij Sergio Higuita is er weinig tot niet voor nodig om het niet te laten draaien. Clément Champoussin is een wisselvallige Fransoos die naar een team zonder enige Franse connectie trekt, veel succes daarmee. En bij Wout Poels draait het al zijn hele carrière vaker niet dan wel. Kopman Mike Teunissen zal vast wat puntjes in het laatje brengen, maar niet genoeg om het enorme gat van een kleine 5000 punten te gaan overbruggen. Aaron Gate en Matteo Malucelli mogen waarschijnlijk het Aziatische circuit af gaan struinen op zoek naar zoveel mogelijk puntjes. Als het draait is dit een heel naar team om tegen te spelen, maar de kans dat het draait is niet heel erg groot.

Zijn we er dan? Meer dan waarschijnlijk wel. Arkea gaat met hun team nooit een achterstand van een kleine 8000 punten overbruggen. Tudor heeft inmiddels wel een lekker teampje, maar lijkt op het moment nog tevreden met de Alpecin-rol als uitdager dat nog niet overal startverplichtingen heeft en is te laat gestart met het uitbouwen van hun ploeg om kans te maken op promotie. Het huidige rennersbestand van de Zwitsers is goed genoeg om genoeg punten te scoren over drie seizoenen, maar dat gaan we vanaf 2026 beleven. En Doug Ryder hebben we ook nog. Tja, Doug.

De huidige stand, voorafgaand aan 2025:


Handige links:
https://www.velofute.com/classement-uci-cyclisme-2024
https://www.procyclingstats.com/rankings/me/ranking-2023-2025
https://x.com/raulbanqueri

quote:

“De ploeg was niet blij als je eens een goeie uitslag reed”: hoe knechten het slachtoffer zijn van het degradatiesysteem in de koers

Aan het eind van aankomend wielerseizoen worden de WorldTour-licenties voor de volgende drie jaar verdeeld en dus loopt de stress bij ploegen in degradatienood stilaan hoog op. En dat heeft niet in het minst voor (jonge) knechten serieuze gevolgen: “In plaats van jonge renners te steunen, gaan ploegen nu mannen van 35 of 36 die aan het einde van hun carrière zijn een contract geven.”

Sinds 2020 bestaat er in de wielerwereld een promotie-degradatiesysteem. De achttien ploegen die over een cyclus van drie jaar de meeste UCI-punten scoren, krijgen een WorldTour-licentie aangeboden. Een WorldTour-ploeg die niet in de top achttien eindigt, verliest dus z’n WorldTour-licentie. Dat was de reden waarom Lotto Dstny eind 2022 degradeerde uit de WorldTour. Zij strandden in de eerste cyclus (2020-2022) pas op de negentiende plaats.

Het aankomende wielerseizoen vormt het laatste seizoen van de huidige driejarige cyclus om een WorldTour-licentie voor de jaren 2026-2028 te bemachtigen en dus zit de stress er dik in bij de ploegen die op een degradatieplaats staan. UCI-punten scoren is cruciaal en dat heeft serieuze gevolgen. Niet in het minst voor renners die vooral in dienst van anderen rijden – de knechten dus.

Het zit namelijk zo: niet alle UCI-punten die een ploeg verzamelt, tellen mee voor de rangschikking. In de eerste cyclus (2020-2022) telden enkel de punten mee van de tien beste scorende renners per ploeg, in de huidige cyclus is dat opgetrokken tot de twintig best scorende renners. En als je voor een team rijdt dat strijdt voor promotie of tegen degradatie en niet tot de renners behoort die punten moeten scoren, heeft dat grote gevolgen.

“De ploegleiding zei tegen mij: jouw punten hebben toch geen nut”

Benjamin Declercq maakte het van dichtbij mee. Hij reed in 2022, het laatste jaar van de vorige cyclus, bij Team Arkéa Samsic, een ploeg die naar de WorldTour wilde promoveren en dus alle punten nodig had. In de winter voorafgaand aan dat seizoen werd al beslist welke tien renners binnen de ploeg voor de punten moesten zorgen en daar was Declercq – onder andere door een blessure in 2021 – niet bij. Met het extreme gevolg dat wanneer Declercq zelf in een kansrijke positie zat, hij zijn benen moest stilhouden. “Dan zei de ploegleiding tegen mij: ‘jouw punten hebben toch geen nut.’ Als je een heel jaar in dienst rijdt en je hoort dat als je eindelijk eens een mooie uitslag kan rijden, dan is dat hard. Cru gezegd was de ploeg niet tevreden als je niet tot de tien ‘puntenscoorders’ behoorde en je een goede uitslag reed.”

En zo kom je als renner ook in een vicieuze cirkel terecht: omdat je nog geen punten hebt gescoord, krijg je de kans niet meer om een goede uitslag te rijden, waardoor je zonder punten achterblijft en je als renner ook niet meer aantrekkelijk bent voor jouw eigen ploeg én voor andere ploegen die strijden tegen degradatie of om promotie. Declercq kreeg uiteindelijk geen nieuw contract en moest stoppen als profrenner.

Nadeel voor jonge knechten
Harrison Wood, een 24-jarige knecht van Cofidis die einde contract is, zit nu in hetzelfde schuitje en legde in gesprek met het magazine Rouleur de vinger op de wonde: “Ik heb een heel seizoen lang bijna alleen maar WorldTour-wedstrijden gereden tegen de beste renners ter wereld, maar wel volledig in dienst van de kopmannen. Daardoor heb ik amper UCI-punten gescoord. Bij Cofidis ligt een contractverlenging moeilijk want de ploeg strijdt om het behoud en heeft nood aan renners die punten scoren. Dat begrijp ik, maar het is niet mijn probleem als ik geen punten scoor nadat er mij gezegd is dat dat niet mijn taak is. Dan is het vreemd om in augustus mij erop te wijzen dat ik geen punten scoor.”

En ook om een contract te versieren bij een andere ploeg die strijdt om promotie of tegen degradatie speelt dat in zijn nadeel. “Die ploegen zeggen dan: het zou goed zijn mocht je ons UCI-punten kunnen voorleggen. Maar ik kreeg tijdens het seizoen de kans niet om dat te doen. In plaats van jonge renners te steunen, gaan ploegen nu mannen van 35 of 36 jaar die aan het einde van hun carrière zijn maar wel punten kunnen scoren een contract geven. Gewoon omdat ze zo nerveus zijn door de situatie.” Astana, een WorldTour-ploeg die momenteel 21ste staat en dus op een degradatie afstevent, deed bijvoorbeeld negen transfers, waarvan zes dertigers. Onder andere Wout Poels (37) en Diego Ulissi (35) moeten punten scoren en degradatie vermijden. Volgens Wood dus ten koste van jonge knechten. De Brit kreeg uiteindelijk geen contractverlenging bij Cofidis en tekende bij het continentale Sabgal / Anicolor.

Altijd tegen Benjamin. En Harrison Wood.