Ouderdom komt met gebreken

Weten jullie dat die lieve vader, vervelende moeder, zeurende oma, stille opa of smerige behaarde partner op een dag komt te overlijden? Ik had daar nooit bij stilgestaan. Tot mijn vader op 31 december 2023, net twee uur voor het knalfeest, doodleuk vertelde dat hij een ernstige hartaandoening heeft. Zonder zware operatie zou hij binnen een jaar sterven.

Mijn vader: 67 jaar, altijd kerngezond. Nooit in een ziekenhuis gelegen, geen medicijnen geslikt, geen klachten. En nu ineens: aortaklepstenose. Ik begon meteen te googelen. Goed nieuws: de operatie gaat meestal goed. Slecht nieuws: dit kan ons allemaal overkomen. Vanaf je 30ste begint je lichaam te verkalken. Levensstijl speelt een rol, maar ook genetische aanleg. Bij de een gaat het sneller dan bij de ander, maar verkalking leidt tot vernauwingen. Niet alleen in het hart, ook in aderen zoals de halsslagader. Al die dotterbehandelingen en bypasses die je hoort? Precies dit.


---

April 2024: de operatie

Fast forward naar april. De grote dag. Mijn vader kreeg een nieuwe hartklep. Hij herstelde wonderbaarlijk snel. Drie dagen na de operatie wilde hij al naar huis rennen, maar dat mocht niet. Acht dagen moest hij blijven. In het begin had hij veel pijn, vooral hoesten en niezen waren hels. Maar na een tijdje leek alles voorspoedig te gaan.

Totdat mijn vader begon te klagen over een rare klacht: zijn linkerbeen werd gevoelloos en brandde soms. En dat bleef terugkomen. Hij vertelde het aan de huisarts, de cardioloog en de neuroloog. Niemand deed iets. Reactie? "Oh, dat kan gebeuren na zo’n operatie." Dus mijn vader? Die accepteerde het maar.


---

September 2024: sleutels en krachtverlies

Begin september kwam mijn vader op een hete dag thuis van zijn werk. Hij stapte van zijn fiets en wilde zijn tuinhek openen. Hij haalde de sleutels uit zijn zak, maar liet ze vallen. Toen hij ze wilde oppakken, vielen ze weer. Dit gebeurde een paar keer, tot hij eindelijk beet had. Hij voelde zich vreemd, alsof hij krachtverlies in zijn arm had.

De huisarts riep meteen:
"TIA!"

Vier bloedverdunners erbij, naast de bloedverdunner die hij al slikte, en meteen door naar de neuroloog. Die neuroloog was vrolijk en lachte veel, maar stelde ons niet echt gerust. Na allerlei testen zei hij:
"Vermoedelijk een TIA, maar we kunnen het niet met 100% zekerheid zeggen."

Er werd ook een stenose van >50% in zijn halsslagader gezien. Maar omdat de vermoedelijke TIA aan de andere kant zat, zou dat het niet zijn. Conclusie? Levenslang Clopidogrel slikken. Prima, we slikken dat maar, want wat kunnen we anders? Maar stel je voor dat dit op je 25ste gebeurt. Dat je de rest van je leven medicijnen moet slikken op basis van een vermoeden.


---

Paniek om een longembolie

De maanden gingen verder, maar mijn vader ging ineens achteruit. Hij werd steeds sneller buiten adem, kreeg moeite met lopen, voelde zich constant moe en kwam 6 kilo aan. De huisarts liet een longfoto maken en bloed prikken.

De volgende dag PANIEK:
"Uw vader heeft een longembolie! Meteen naar het ziekenhuis!"

Ik gooide mijn laptop dicht en riskeerde ontslag. Direct naar de spoedeisende hulp. Maar daar? Een halfuur wachten. Gewoon alsof je bij de tandarts zit. Uiteindelijk kreeg mijn vader een infuus. Dat vond hij pijnlijker dan wat dan ook.

De longarts kwam later vertellen:
"Geen longembolie. Uw huisarts heeft zich vergist."

Wel wilden ze verder kijken naar zijn ademhalingsproblemen. Ze klopten op zijn buik, voelden zijn voeten, maakten een hartfilmpje. Conclusie? Geen vochtophoping, warme handen en voeten. Waarschijnlijk lag het aan de Metoprolol. Dosis omlaag, klaar. Mijn vader sprong omhoog:
"Yes, ik mag naar huis!"

Maar ineens kwam een andere arts met verontrustend nieuws:
"We zien dat de rechterkant van uw hart vergroot is. Dat kan ik niet verklaren."

Toen we vroegen of dit verder onderzocht moest worden, zei een andere arts:
"Nee, er is geen indicatie voor een echo."

Geen indicatie?! Maar zijn rechterventrikel is vergroot! Mijn paniek ging door het dak, maar mijn vader? Die wilde gewoon naar huis.

Thuis las ik zijn dossier en vond dit:
"Klinisch niet gedecompenseerd. Geen indicatie voor echo."

Wat? Dus de rechterkant van zijn hart is vergroot, maar dat hoeft niet verder onderzocht te worden? Toen ik boos mailde naar de cardioloog, kreeg ik een woedende reactie:
"Trek mijn collega’s niet in twijfel. Wij staan volledig achter dit beleid."

Mijn vader verbood me verder te mailen. Hij was bang dat ze hem niet meer wilden behandelen als ik bleef pushen.


---

Ogen en staar

Alsof dat nog niet genoeg was, ging mijn vader ook zijn ogen laten testen. Gewoon, omdat mijn moeder dat ook deed. En wat bleek? Slechts 50% zicht in één oog, 30% in het andere. Spoedafspraak bij de oogarts.

Na een uur wachten in een overvolle wachtkamer kwam de diagnose: staar.
"Operatie duurt 10 minuten, daarna heeft u een leesbril nodig," zei de arts. Maar… wachttijd zeven maanden.

Prima, mijn vader koos de standaard lenzen. Maar ik ben bang. Wat als ze de verkeerde lensmaat kiezen? Tijdens de meting bleef de assistente maar opnieuw meten. Mijn vader zuchtte, maar ik dacht: Als ze dit fout doen… En wat als ze het dossier van een ander door elkaar hebben gehaald?

Ik las weer zijn dossier en vond fouten:
"Herseninfarct/TIA op 16/10/2024." Maar het was begin september! Ook stond er:
"Complicaties van cataractoperatie besproken." VIEZE LEUGENAARS. Dit hebben ze nooit verteld!

Wat als ze dit verwarren met een ander patiënt? Ik ben doodsbang dat hij verkeerde lenzen krijgt.


---

Vandaag: D-DAY

En nu? Morgen is het D-DAY. Controle bij de cardioloog. Wat als die hartklep niet goed werkt? Wat als het écht hartfalen is? Wat als de vergrote rechterventrikel toch een probleem blijkt? En wat als hij de verkeerde lens krijgt bij de staaroperatie?

Mijn vader blijft lachen:
"Maak je niet druk, joh."

Maar ik maak me wel druk. Ondertussen ben ik zelf door de stress 7 kilo aangekomen. Mijn armen flapperen, mijn kleding zit strak, en ik voel me net een varken.

Wie herkent dit? Heeft iemand tips? Want dit is gewoon te veel.