quote:Bron
Crushing German dissent: Why the U.S. fears EuropeBy William Pfaff (IHT)
Tuesday, February 11, 2003MUNICH: Despite Secretary of State Colin Powell's brief appearance center-stage last Wednesday, Defense Secretary Donald Rumsfeld was the Bush administration's star of the week, seeking the political destruction of Chancellor Gerhard Schröder and regime change in Germany.
This seems the real current priority of the Bush administration and its more ardent supporters in the press. Germany seems to Washington the vulnerable member of the resistance by "old Europe" to the Bush administration's Iraq policy. France is regarded as a hopeless case.
President George W. Bush can hardly have been surprised that Schröder made opposition to an Iraq war part of his campaign platform in the parliamentary election last September: Bush, too, is a killer politician who knows a winning issue and how to use it. But he is shocked that Schröder has stuck with his promise to the electorate. The U.S. administration and its supporters believe that the precedent the chancellor set by running on an anti-American issue must not be allowed to stand. He must be humiliated as an example to others.
The neoconservative theory that currently governs official thinking in Washington identifies Europe as the principal future rival and potential challenger of the United States. And Germany, whatever its current difficulties, is the most powerful economy in the European Union, and will remain a leader of Europe no matter what happens.
This is the first time that a German government has taken a stand against Washington and refused to back down. The chancellor who does this must not, in the current Washington view, be allowed to get away with it. What Schröder has done is all the more dangerous to Washington because he reflects popular opinion across Europe.
The statement by eight European leaders that was published Jan. 30 in European and American newspapers called for Atlantic solidarity and resolute application of Security Council resolutions, but did not endorse U.S. policy as such.
Its effect was nonetheless to align the conservative governments of Italy and Spain, subsequently joined by much of Central and Eastern Europe, with traditionally Atlanticist Britain and Denmark, in support of the United States and in opposition to Germany and France.
The letter was meant to split Europe. It actually demonstrated that the split that exists is between politicians and public. While European governments do not have a common foreign policy, on some issues the European public does.
This is important. Prime Ministers Tony Blair of Britain, Silvio Berlusconi of Italy and José Maria Aznar of Spain are all - with qualifications - supporters of President Bush on Iraq, but the people they govern are not. The people can elect new prime ministers, but the prime ministers can't elect new peoples.
There is another split in Europe, a permanent one, between those who want Europe to be a united and autonomous actor in world affairs, and those who are frightened by the possibility that Europe might lose the Atlantic attachment. The latter is true for the former Communist countries, and some of the smaller West European states. It is a force in German opinion.
As there cannot be a wholly independent Europe which does not sooner or later experience some clash of interests or policy with the United States, it follows that only a small number of European states are serious candidates for a European foreign and security alliance capable of playing an influential role in world affairs.
This group consists essentially of the core states of the old European Community, possibly without the Atlanticist Netherlands and Italy, and possibly including Spain - a nation with ambitions, an imperial history, and no great love for the United States.
It follows that while a common European foreign policy - concerned with other than trivial matters - is a quixotic ambition for a 25-member or larger EU, the core European states might conduct a common policy, with France and Germany at its center. Washington sees this as a threat, which in a sense it is. This explains why the Bush administration is determined to crush Germany's dissent on Iraq.
Tribune Media Services International
Volgens dit artikel, geciteerd door der Spiegel (zie de FP) zijn hoge Amerikaanse functionarissen dus van mening, dat een regering die niet slaafs doet wat de VS wil, dan maar omvergegooid moet worden.
Wellicht kan iemand in de VN daar eens vragen over stellen? Een resolutietje wellicht?
And our hearts, though stout and brave
Still, like muffled drums are beating
Funeral marches to the grave
Maar ik ben voor die boycot op de states Niet dat het economisch verantwoord is, maar ik denk dat europa zich wel zou kunnen redden op lange termijn en Amerika niet... Onze (europa) macht is waarschijnlijk groter dan dat de meeste denken... Amerika is de dominant aan het worden (of eigenlijk is het dat al een tijd) en daar moet iets aan gebeuren.
...
door het verhuizen van alle amerikaanse bases in Duitsland richting oosterlijke gelegen landen , het opzeggen van commerciele contracten en beeindiging van militaire overeenkomsten willen ze de toch al niet zo beste Duitse economie miljarden aan inkomsten ontnemen.. en daarmee opzettelijk Duitsland reduceren tot een machteloos staatje..
Dit is imho een economische oorlogsverklaring.. bovendien is actie tegen europees lidstaat Duitsland dus ook een actie tegen Europa in geheel..
Do not attempt to think or depression may occur, All sports broadcasts will proceed as normal
quote:Als dat allemaal echt gebeurt ga ik ook niet meer janken als er aanslagen in de VS worden gepleegd.
Op woensdag 19 februari 2003 18:08 schreef Fonkmeistah het volgende:
Dit is imho een economische oorlogsverklaring.. bovendien is actie tegen europees lidstaat Duitsland dus ook een actie tegen Europa in geheel..
quote:bron
De Duitse regering krijgt steeds meer klachten van Duitse ondernemers over haar Irak-politiek. Het dagblad Die Welt heeft zaterdag bericht dat ,,de diplomatieke ijstijd'' waarin Berlijn en Washington zijn terechtgekomen de Duitse handel met de VS in gevaar brengt.
Tal van ondernemers klagen steen en been over 'het anti-Amerikanisme' van de regering-Schröder. De Amerikaanse regering heeft volgens Die Welt ook een boze brief gestuurd. Daarin dreigen de VS de Duitse minister van van Economische Zaken Wolfgang Clement met sancties, vooral tegen Duitse ondernemingen die zaken doen met Irak. Clement is gewaarschuwd dat Duitse ondernemingen hun positie in de VS zouden verliezen indien Berlijn vasthoudt aan de anti-oorlogskoers inzake Irak.
De voorzitter van het Verbond van de Duitse Industrie (BDI), Michael Rogowski, ziet het niet zo somber in. Volgens hem trekt de Amerikaans-Duitse handel zich niets aan van de diplomatieke spanningen. Hetzelfde meent de voorzitter van de Amerikaans-Duitse Kamer van Koophandel Fred Irwin, die bezweert dat de verhouding tussen prijs en kwaliteit het enige belangrijke is bij de handelsbetrekkingen.Sommige zegslieden vrezen echter dat die situatie zal veranderen. Een woordvoerder van de firma Porsche zegt in Die Welt: ,,Alle antennes bij ons zijn uitgestoken. We moeten zien waar dit toe leidt.'' De helft van de sportwagens van Porsche gaat naar de VS.
Ordinaire chantage. 
quote:in dat opzicht luisterd hij wel naar Clinton's advies "It's the economy, stupid!"
Op woensdag 19 februari 2003 18:45 schreef schatje het volgende:[..]
Ordinaire chantage.
Dit bericht is puur speculatief en derhalve niet geschikt voor OOG.
Slotje dus.
