Hey allemaal,
Ik (M44) lees al een tijdje mee op dit forum, maar dit is mijn eerste keer dat ik iets post. Ik zit namelijk met een situatie waar ik zelf niet meer uitkom en ik hoop op wat goede adviezen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik leef al een tijdje een dubbelleven. Dat wil zeggen, ik heb twee gezinnen die niks van elkaar weten. En voordat je denkt dat ik compleet gestoord ben: ik weet zelf ook wel dat dit niet normaal is en dat ik vroeg of laat gewoon moet gaan opbiechten hoe het zit.
Het klinkt natuurlijk als iets wat je normaal op tv ziet of waar je in boeken over leest, en ik had ook nooit gedacht dat dit mijn leven zou worden. Ik ben er eigenlijk een beetje ingerold en voordat ik het wist, had ik twee gezinnen.
Ik zal uitleggen hoe het begon. Ik had al een vrouw, laten we haar Marieke noemen. Met Marieke heb ik drie kinderen in de leeftijden 6 t/m 12. Door allerlei omstandigheden - drukte, stress, wat dan ook - begon ik te twijfelen aan alles. En toen ontmoette ik iemand anders. Ik noem haar Anne. Het was totaal niet mijn bedoeling om het zover te laten komen, maar Anne was een stuk jonger, heel aantrekkelijk en spannend, en we kregen iets met elkaar. Eerst was het gewoon een beetje flirten, daarna wat afspreken, en voor ik het wist zat ik vast in een tweede relatie. Ik heb Anne alleen nooit verteld dat ik al een gezin had.
Die tweede relatie werd serieuzer en serieuzer. Zij wilde meer en ik ging daar gewoon in mee. Marieke en Anne zijn tegenpolen. Marieke is heel huiselijk en warm, maar de seks is niet zo frequent en is dat ook nooit geweest in ons huwelijk. Ik houd wel heel veel van haar en ik voel me goed als ik bij haar ben. Anne is heel energiek, uitgaand en nog net geen nymfomaan, maar ze heeft wel een enorme seksdrive en probeert ook graag nieuwe dingen uit, iets wat ik bij Marieke altijd gemist heb.
Op een gegeven moment raakte Anne zwanger en ze bleek het kind koste wat kost te willen houden. En sindsdien heb ik twee gezinnen die ik allebei als mijn verantwoordelijkheid zie. Inmiddels is het tweede kind van Anne en mij net geboren. Ons oudste kind is nu 3.
Het is echt een soort circus om dit allemaal draaiende te houden. Ik wissel af tussen de twee huizen en heb een schema in mijn hoofd waar ik me strak aan moet houden. Denk aan dagen waarop ik 'laat moet werken' (lees: bij mijn andere gezin ben), weekends die ik zogenaamd met vrienden doorbreng (maar eigenlijk bij mijn andere gezin ben), en vakanties die ik half-half probeer te regelen zodat niemand iets doorheeft.
Ik heb twee telefoons, twee
laptops en ik heb zelfs twee auto's, een voor elk gezin. Als ik van het een naar het andere gezin ga, rijd ik met de auto naar een parkeerplaats tussen de twee locaties in en wissel ik van auto, en een beetje van identiteit. Ik heb uit angst om ontdekt te worden geen sociale media en doe bij beide gezinnen alsof ik niet van foto's houd, zodat ik niet met mijn kop op internet kom te staan.
De ene vrouw denkt dat ik een drukke baan heb met onregelmatige uren, terwijl de andere denkt dat ik veel weg ben voor werk. Het voordeel is misschien dat ik weinig familie heb; alleen een broer en mijn broer woont aan de andere kant van het land. Marieke kent mijn broer maar tegen Anne heb ik gezegd dat hij en ik geen contact met elkaar hebben. Mijn broer en ik hebben jong onze ouders verloren en hebben best wat geld geërfd, wat vervolgens geïnvesteerd is in een huis en andere zaken, waardoor ik het in werkelijkheid qua werk rustig aan kan doen.
Het is echt bizar hoe goed ik dit tot nu toe verborgen heb kunnen houden. Maar ik voel steeds meer de druk toenemen. Ik ben constant bezig met smoesjes verzinnen, en mijn hoofd raakt overvol van de leugens. En ondertussen zit ik steeds vaker met het gevoel dat dit zo niet langer kan. En het gebeurt ook steeds vaker dat ik toch word betrapt op een leugen of iets wat niet helemaal klopt en dat ik een smoes of uitvlucht moet verzinnen. Met als toppunt dat Marieke laatst ergens met mij en de kinderen naartoe wilde waar Anne op dat moment ook was. Ik heb toen gedaan alsof de auto kapot was, zodat we niet konden gaan. Gelukkig gebeurt dit niet vaak want ze wonen best een eindje bij elkaar vandaan.
Ik begin te beseffen dat ik een keuze moet maken, want dit is op de lange termijn onhoudbaar. Maar hoe kies je in godsnaam tussen twee gezinnen die je allebei liefhebt? Ik weet dat ik sowieso mensen ga kwetsen en dat de waarheid een enorme klap gaat zijn, voor wie ik ook kies. Maar ik wil ook niet zo doorgaan, want dat is gewoon oneerlijk tegenover iedereen.
Dus ja, ik zit er serieus over na te denken om het gewoon allemaal op te biechten. Maar ik ben doodsbang voor de gevolgen. Hoe ga ik dit uitleggen? Hoeveel pijn ga ik veroorzaken? En hoe maak ik de keuze voor één van de twee, zonder compleet in te storten? Soms denk ik dat Anne de beste keuze is omdat onze kinderen nog het jongst zijn en het meest een vader nodig hebben, maar dan besef ik dat ik Marieke ook enorm zou gaan missen en dat mijn kinderen met haar ook een vader nodig hebben als ze in de puberteit komen.
Heeft iemand van jullie misschien advies of ervaringen? Wat zouden jullie doen in zo’n situatie? Ik ben echt radeloos en weet niet meer wat verstandig is.
Thanks voor het lezen en alvast bedankt voor jullie reacties.
Groetjes, een behoorlijk verknipte kerel